ตอนที่ 86 ความสุขสุดเอื้อมมือคว้า......
“ความจริงเราหาอะไรกินแถวๆ มอก็ได้นะคะ ไม่เห็นต้องนั่งรถมาซะไกลขนาดนี้เลย” หนูบอกพี่โต้งขณะที่ค่อยๆก้าวช้าๆ มีพี่โต้งพยุงเดินเข้ามาในร้านโดยไม่ใช้ไม้เท้า
“ไกลที่ไหนล่ะ เทียบกับรสชาติแล้ว ก็คุ้มค่ารู้ไหม” พี่โต้งบอก ขณะรีบดึงเก้าอี้ออก....
หนูนั่งลงบนเก้าอี้พลางถอนใจ หันมองไปรอบๆ สวยดี อยู่ติดทะเลด้วย.... เสียอย่างนึง ตัวร้านห่างจากที่จอดรถไปนิดนะคะ -*-
บริกรนำเอาเมนูมาให้...... หนูเปิดดูทีละหน้าแล้วอยากจะรีบปิดมันไปซะเดี๋ยวนั้น....
แพง.....
มีแต่ของแพงๆ
สงสัยอาหารจะบวกค่าอากาศ ลมทะเล ค่าเช่าเก้าอี้เสร็จสรรพแล้วมั้งเนี่ย
“ทานอะไรดี” พี่โต้งถาม เมื่อหนูถอนใจใส่เมนู....
“พี่อยากทานอะไรก็สั่งเถอะค่ะ หนูกินได้หมดแหละ” หนูเงยหน้าขึ้นจากเมนูแล้วปิดฉับ
“เหรอ? งั้น ปูผัดผงกะหรี่ กั้งทอดกระเทียม กุ้งชุบแป้งทอด ปลาเก๋าราดพริก ต้มยำรวมมิตร ข้าวเปล่าสองจาน น้ำแดงกับน้ำส้มด้วยอย่างละขวด น้องฐาเพิ่มอะไรอีกไหม?” ท้ายประโยคหันมาถามหนู
หนูส่ายหน้าหวือ ประมาณว่าแค่ที่สั่งมาก็ยัดไม่ไหวแล้ว
“สั่งซะเยอะ กินไม่หมด เสียดายตังค์นะคะ” หนูรีบยื่นหน้าไปกระซิบ เมื่อบริกรจากไปแล้ว
“แหม... กลัวอะไรไม่ได้ให้เราจ่ายซะหน่อย....” พี่โต้งแซวปนหัวเราะ หนูหน้ามุ่ย หวังดีแล้วก็ไม่เห็นความดี ชิ
“ตอนรู้จักกันใหม่ๆ พี่เคยพามาร้านนี้ด้วยนะ”
“จริงเหรอคะ” หนูเลิกคิ้วอย่างสนใจ.....
“อือ ตอนนั้นยังไม่ได้เป็นแฟนกันเลย น้องฐายังผมยาวไม่ถึงไหล่เลย แต่งตัวเป็นผู้ชาย แทบไม่แต่งหน้า มองแล้วก็หล่อดี”
ฮะ?.... หล่อดี!
ขนลุก ไม่จริงหรอก ต่อให้ผมสั้น หรือหัวเกรียน หนูก็ไม่คิดว่าตัวเองจะหล่อได้เลยอ่ะ มันเคยมีช่วงเวลาแบบนั้นด้วยเหรอ...
“ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นหรอกน่า รุ่นพี่ที่คณะเค้าห้ามแต่งหญิงนี่ น้องฐาก็เลยอยู่ในลุคนั้นอยู่พักนึง แต่หลังจากนั้นไม่เท่าไร ไปต่อผมซะยาวทั้งๆ ที่ยังอยู่หอชาย” มีการเหล่ตาเหมือนตำหนิอีกต่างหาก
หนูยกมือขึ้นเท้าแก้มเอียงคอ หลบสายตา ไม่ใคร่อยากจะยอมรับผิด
อะไรกัน หนูจำไม่ได้ซะหน่อย....
พี่โต้งยื่นมือมาจับที่ข้อมือหนู จนชะงัก นั่งตัวตรง มองแขนตัวเองถูกดึงออกไป
“อะไร ใส่นาฬิกากลับด้าน?” พี่โต้งยิ้ม เหมือนขำในความเปิ่นเป๋อของหนู
“เปล่าซะหน่อย หนูตั้งใจ.... เวลาคนอื่นถามว่ากี่โมงแล้วจะได้ให้เค้าดูง่ายๆไง”
ไอ้โรจน์เคยซื้อนาฬิกาให้เป็นของขวัญวันเกิดตอนอายุสิบเจ็ด เป็นนาฬิกากันน้ำได้และหนูเคยใส่ติดมือตลอด เพราะไอ้โรจน์ไม่ใส่นาฬิกาและมันไม่ชอบดูเวลาจากมือถือ ตอนนั้นจำได้ว่าตอนให้มันเขินจนใส่นาฬิกากลับด้านให้ หลังจากนั้นหนูก็เลยใส่นาฬิกากลับด้านจนติดเป็นนิสัย
“ให้ดูทำไม เราก็ดูแล้วบอกเขาสิว่ากี่โมง พูดเหมือนจะมีคนถามแบบนั้นบ่อยๆ อย่างนั้นแหละ”
“ไม่หรอกค่ะ ตอนนี้คงไม่มีแล้ว หนูก็แค่เคยชินมาตั้งแต่สมัยเรียนม.ปลายเท่านั้นแหละ ตอนที่หนูเจอพี่ หนูไม่ได้ใส่นาฬิกาแบบนี้เหรอ?”
“ไม่นะ ก็ปกติ”
“แล้ว.... ตอนที่เจอกันแรกๆ หนูใส่นาฬิกาเรือนนี้เหรอ” เรือนนี้เป็นคนละเรือนกับที่โรจน์ให้
“เปล่า คนละเรือน เรือนนี้พี่ซื้อให้ เพราะเห็นน้องฐาใส่แต่ของถูกๆ พวกนาฬิกาแฟชั่นสวยๆ ที่มันกันน้ำไม่ได้อ่ะ พอมันหยุดเดินก็เปลี่ยนนาฬิกาเป็นว่าเล่น”
“เหรอคะ” หนูรับทราบเสียงอ่อย นาฬิกาที่หนูเคยใส่ไม่ได้กันน้ำได้เหรอ
“มีอะไรรึเปล่า?”
“เอ่อ.... เปล่าค่ะ ไม่มี” หนูรีบตอบ ทั้งๆ ที่แสนสงสัย
หลังจากที่หนูตื่นขึ้นมาตอนนั้น มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ.....
ไม่ใส่นาฬิกาเรือนเดิม เปลี่ยนพฤติกรรมบางอย่าง
ก่อนจะมาเจอพี่โต้งหนูเลิกกับมันแล้วจริงๆ ใช่ไหม
ตอนนี้มันอยู่ไหน....
ทำไมหนูถึงตัดมันขาด แล้วทำไมถึงมีคนใหม่ได้ไวนัก
“น้ำแดงค่ะ” หนูตื่นจากภวังค์เมื่อพี่โต้งยื่นน้ำแดงมาตรงหน้า ก่อนจะหันไปตักน้ำแข็งใส่แก้วแล้วรินน้ำส้มให้ตัวเอง พี่โต้งดื่มน้ำส้ม น้ำนางเอก.... การที่หนูได้ดื่มน้ำแดงก็เพราะว่าพี่เค้าจำได้หมดสินะว่าหนูชอบอะไรไม่ชอบอะไร..
หลังอาหารมื้อนั้น หนูเห็นบิลค่าอาหารประมาณพันกว่าบาทได้ หนูเกรงใจเลยบอกว่าจะช่วยแชร์ พี่แกหันมาส่งสายตาดุใส่จนหนูตัวหด.... แล้วบอกว่า
“ใครที่ไหนเขาให้สุภาพสตรีออกค่าอาหารล่ะคะ ถามแบบนี้หยามกันชัดๆ”
ทำไมรู้สึกเหมือนคุ้นๆ ประโยคนี้จังเลย
“งั้นคราวหลังอย่ามาร้านนี้อีกนะคะ ที่จอดรถมันไกล ไม่ไหวจะเดิน” หนูบ่นไปงั้น ประเด็นคือของมันแพง แม้ว่าจะมันจะอร่อยจริงๆ ก็เถอะนะ
ผลก็คือขากลับหนูโดนอุ้มกลับเฉยเลย พอโวยวายขอลงแกก็ไม่ยอม เพราะแกไม่อยากให้หนูเดินไกล ฟังแล้วหนูอยากกัดลิ้นตัวเองชะมัด ไม่น่าพูดอะไรทำนองนั้นออกไปเลย......
หนูถูกยัดเข้าไปในรถ พี่โต้งอ้อมมานั่งตรงที่นั่งคนขับ แกติดเครื่อง ให้เครื่องปรับอากาศทำงานแต่ยังไม่ยอมออกรถ หันมันแบมือตรงหน้า
“คะ? จะทวงเงินที่บอกว่าจะช่วยแชร์เหรอ อยู่ในร้านกลัวเสียฟอร์มล่ะสิ” หนูเดาสุ่ม พลางแซวขำๆ
“เปล่าขอมือข้างนั้นต่างหาก”
“หือ” หนูส่งเสียงในลำคอชูมือซ้ายขึ้น พี่โต้งเอื้อมแขนมาดึงข้อมือหนูเข้าหาตัวเขา
บรรจงถอดนาฬิกาที่หนูยังคงใส่กลับด้านอยู่แบบนั้นไม่เปลี่ยนแปลงแม้จะโดนทักตอนอยู่ในร้าน
“พี่รู้นะว่าการทำอะไรให้คนที่ตัวเองรักมันมีความสุขยังไง พี่เองก็มีนิสัยแบบนั้น พี่อยากเห็นใบหน้ายิ้มแย้มของน้องฐา พี่อยากเห็นคนที่พี่รักมีความสุข แต่ความสุขนั้นต้องไม่ฝืนกำลัง หรือทำร้ายตัวเอง ที่ผ่านมาน้องฐาทำอะไรเพื่อคนอื่นมามากแล้วทำไมไม่ทำเพื่อตัวเองบ้าง เหนื่อยมามากแล้ว ทำไมไม่ลองพักดูบ้าง อยู่เฉยๆ เปลี่ยนบทบาทจากการที่เฝ้าแต่ให้มาเป็นฝ่ายรับ เผื่อจะรู้สึกดีขึ้น”
เหนื่อย? โรจน์มันก็เคยบอกเหมือนว่าหนูเหนื่อยเพียงแค่พอหนูเหนื่อย มันไม่ได้บอกให้พักข้างๆ มัน แต่มันกลับไล่หนูให้ไปห่างๆ แต่หนูดื้อด้านเกินกว่าจะทำแบบนั้นได้
“ไม่เหนื่อยเหรอ? ที่เป็นแบบนี้ มึงจะหวังทำไม ในเมื่อมันไม่เหมือนเดิมแล้ว...”
“ไม่... เราไม่เคยเหนื่อย... ถ้าหัวใจมันเหนื่อยวันไหนมันก็คงหยุดเต้น วันไหนที่หัวใจหยุดเต้นก็แปลว่าเราได้ตายไปแล้ว.....”
“กูรู้กูไม่ใช่แฟนที่ดี จริงๆ แล้วเหี้ยมากด้วยซ้ำ .....กูรู้มึงเหนื่อย ที่มีแฟนแบบกู มึงไม่ต้องทนอีกแล้ว...เรื่องของเรา จบแค่นี้เถอะนะ”
“อย่าพูดแบบนั้น เราไม่ได้เหนื่อยอะไรเลย” ทำไมใจคนเราช่างเปลี่ยนแปลงง่ายดายนัก ยามรักก็เหนี่ยวรั้งเอาไว้ ยามจะไปก็ขับไล่ถีบหัวส่ง
ความรักเหมือนหน้าที่การงาน ยิ่งรักมาก หัวใจก็ยิ่งทำงานหนัก ถึงอย่างนั้นหนูก็มีความสุขกับมัน ต่อให้ลำบากยากเย็นแค่ไหน.... หนูไม่เคยยอมเหนื่อย
หนูก้มมองแขนตัวเอง นาฬิกาเรือนเดิมถูกใส่คืนมาให้ หันหน้าปัดมาทางหนู....หยาดน้ำตาร่วงเผาะลงไปบนนั้น
ในตอนนั้นเอง ที่แขนของพี่โต้งเอื้อมมาโอบคอหนูให้โน้มลงไปซบอยู่อกของเขา
“อย่าคิดถึงคนอื่นอีกเลยนะ เพราะเขาคงไม่กลับมาแล้ว แต่ถึงไม่มีเขา น้องฐาก็ยังมีพี่ พี่จะดูแลน้องฐาเอง จะคอยเป็นน้ำเย็น ยามที่เหน็ดหนื่อย เป็นที่พักพิงยามอ่อนล้า ถ้าความสุขมันอยู่แค่เอื้อมมือคว้า แต่น้องฐาไม่มีแรงแม้แต่จะขยับแขน พี่จะเป็นคนหยิบมันส่งให้เอง”
แม้ไม่มีคำว่ารัก แต่ทุกอย่างที่เอ่ย มันรวมกันเป็นความหมายนั้นทั้งหมด
ถ้าหากผู้ชายคนนี้คือคนที่หนูคบหา คนที่รักและทำอะไรให้หนูแบบนี้มาตลอด ทำไมถึงลืมได้ลงคอ........
หนูสะอื้นหนักขึ้น
ทั้งๆ ที่อดทน เข้มแข็งมาได้ตลอด แต่มาถึงตอนนี้ หนูยอมรับว่าตัวเองอ่อนแอมาก....
เหนื่อย..ที่ต้องวิ่งตามคนที่ไม่ยอมหันหลังกลับมา
เหนื่อยกับการรอคอยอย่างไม่มีความหวัง
ความจริงแล้วหนูก็อยากหยุดพัก.... แล้วหาความสุขให้ตัวเองเหมือนกัน....
อาจจะจริงอย่างที่แม่ว่า....
“ถ้าอดีตมันทำให้เราเจ็บช้ำ เราจะเก็บมันไว้ทำร้ายตัวเองทำไม” หนูนั่งร้องไห้อยู่แบบนั้น จนรู้สึกว่าเสื้อเชิตของพี่โต้งเปียกโชกไปหมด.... แต่หนูกลับรู้สึกโล่งใจ
ความรักร้าวๆ มันก็เป็นแค่ภาระหนักอก ถ้าลองยกออกไปได้ มันคงดีขึ้น
การที่หนูเอาแต่คิดถึงคนที่อยู่ไกลกัน ที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าป่านนี้คิดถึงหนูบ้างหรือเปล่ามันจะมีประโยชน์อะไร มีแต่จะทำร้ายจิตใจคนดีๆ ที่อยู่ข้างๆ
หนูยืดตัวตรงยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่มีทั้งหมดแล้วพยายามยิ้ม....
“สัญญานะ ว่าพี่จะเป็นแบบนี้ตลอดไป จะอยู่ข้างๆ หนูในวันที่อ่อนแอ ไม่ต้องถึงกับเอื้อมคว้าหาอะไรมาให้ เพราะถ้าสิ่งไหนที่เป็นความสุขของหนู หนูจะเป็นคนยื่นมือออกไปแล้วกอดมันเอาไว้เอง”
“น้องฐา........” เสียงนั้นกระซิบอยู่ข้างหู.....ฟังดูเป็นน้ำเสียงที่บอกว่าดูดีใจมาก
คงเพราะตอนนี้หนูกำลังกอดเขาอยู่ล่ะมั้ง......
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ในที่สุด.... หนูก็ได้ขากลับมาแล้ว *-*
ถึงแม้ว่าจะเอาเฝือกออกแล้วก็ไม่ใช่ว่าจะเดินได้คล่องอย่างเดิมเป๊ะก็เถอะ มันก็ดีกว่าตอนมีอะไรหนักๆ มาหุ้มขาไว้อยู่ดีแหละ หนูยังเดินกะเผลกอยู่หน่อยๆ ทั้งๆ ที่คิดว่าขาก็น่าจะหายดีแล้ว แต่คงเพราะมันฝังใจว่าขาเราหักก็เลยไม่กล้าทิ้งน้ำหนักลงไปที่ขาซ้ายอย่างเต็มที่ เลยกลายเป็นคนเดินขโยกเขยกซะอย่างนั้น...
พี่โต้งยังคงเคยชินกับการดูแลคนขาหัก แม้แต่ตอนที่หนูหอบเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำแกยังทำท่าจะตามเข้ามา จนหนูต้องรีบดึงประตูไว้ให้แย้มหน่อยๆ แล้วชะโงกหัวไปบอกว่า
“เอาเฝือกออกแล้วค่ะ ให้หนูอาบน้ำอย่างเป็นส่วนตัวหน่อยได้ไหม?”
แกทำหน้างงกับคำว่าส่วนตัวของหนู .... แต่ก็ยอมตามใจ
“ได้ค่ะ แต่อย่าล็อกนะ มีอะไรพี่จะได้เข้าไปช่วยได้”
หนูพยักหน้ารับทราบแม้จะนึกค้านในใจก็เถอะ ไม่ทราบพี่จะมาช่วยอะไรหนูคะ ช่วยเปลื้องผ้าหรือไงกัน?
พอได้อาบน้ำคนเดียวหนูอาบน้ำนานกว่าปกติประมาณสามเท่า พอเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นพี่โต้งนอนหลับอยู่บนโซฟา...แหม ยังกะนางเอกนิยายที่ต้องแต่งงานหลอกๆ กับพระเอกแล้วพอถึงเวลาเข้าห้องหอ ก็อาบน้ำนานๆ เพื่อให้พระเอกรอไม่ไหวหลับไปก่อน ที่จริงหนูไม่ขนาดนั้น เพียงแค่เวลามีคนอยู่ด้วยเวลาอาบน้ำแล้วมันไม่สะใจแค่นั้นแหละ
หนูนั่งเช็ดผมอยู่ข้างโซฟาทั้งที่ความจริงนึกอยากปลุกพี่โต้งเข้าไปนอนในห้อง แต่พอคิดอีกทีไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวแกจะหาว่าให้ท่า.... แล้วผมก็ยังไม่แห้งเลยคงยังนอนไม่ได้ ก็เลยนั่งขยี้ผมตัวเองอยู่แบบนั้น
“น้องฐา”
แปว.... หนูยกไหล่แล้วหันไปมองคนเคยหลับ..ที่ตอนนี้ลุกขึ้นมานั่งปิดปากหาวเบาๆ อย่างไว้ท่า คือพี่ขี้เก๊กมากอ่ะขอบอก
“อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอคะ?”
หนูพยักหน้า พลางคิดในใจว่าถ้ายังอาบไม่เสร็จแล้วใครมานั่งให้พี่ถามละคะเนี่ย?
“สระผมด้วยเหรอ รีบทำให้แห้งเถอะ เสื้อเปียกเดี๋ยวไม่สบาย มานี่มาเดี๋ยวพี่เป่าให้...” พี่โต้งขยับตัวลุกขึ้นแล้วยื่นมือมาให้ หนูมองอุ้งมือใหญ่นั้นแป๊บหนึ่งก่อนจะวางมือตัวเองลงไปบนนั้น
บ้าบอที่สุด ทำไมหนูไม่เป่าหัวตัวเองแต่แรกล่ะจะได้ไม่ต้องรบกวนพี่เขา แย่จริงๆ เลย
แล้วไงล่ะ ขาก็เดินได้แล้ว มือก็ไม่ได้เป็นอะไร แต่ก็ยังต้องให้พี่โต้งมายืนเอาไดเป่าหัวให้วี้ดๆ เกรงใจชะมัด
“พอแล้วค่ะ หนูว่าแห้งแล้วนะ” หนูบอกให้แกเลิกเป่าซะที นอกจากจะเกรงใจแล้วคอหนูร้อนไปหมดละเนี่ย....
พี่โต้งม้วนเก็บไดเป่าผม ขณะหนูที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง หยิบหวีมากแปรงผมให้เป็นระเบียบ พลางเอียงซ้ายเอียงขวาส่องกระจกตามความเคยชิน
“เลิกส่องได้แล้วมั้งคะ สวยแล้ว” หนูหันไปมองหน้าพี่แก ด้วยไม่มั่นใจว่าประโยคที่เขาเอ่ยออกมาพูดจริงหรือประชด เห็นอีกฝ่ายหัวเราะน้อยๆ
“จริงๆค่ะ ในสายตาพี่ น้องฐาน่ารักเสมออยู่แล้ว”
อุ๊ย.... เล่นชมกันซึ่งๆ หน้าแบบนี้ก็เขินหมดสิคะ หนูเขินจนอยากจะบิดตัวเป็นเกลียว คนอะไรก็ไม่รู้ปาก ว้าน หวาน แถมพี่แกไม่ค่อยระวังตัวเลย ชอบมาอ่อยมดงานพร่ำเพรื่อ วันดีคืนดี มดกะเทยอดใจไม่ไหว... เช้ามาถูกจูบ เอ๊ยถูกกัดจนปากเจ่อขึ้นมา จะหาว่าสวยไม่เตือนนะคะ อร๊ายยยยยย
สวบ……
ระหว่างที่ก้มลงมองขาตัวเองคิดฟุ้งซ่านคนเดียวอยู่นั้น พี่โต้งแกก็ก้มลงมาใช้สองแขนกอดคอหนู
สัมผัสแผ่วเบาที่กดลงมาผมเส้นผม เสียงสูดจมูกทำให้ร่างกายแข็งทื่อไปชั่วขณะ
หนูยังคงทำอะไรไม่ถูกแม้ว่าอ้อมแขนนั้นจะคลายออก หนูเหมือนตุ๊กตาตัวเล็กๆ ที่ถูกจับหมุนไปหาอย่างง่ายดาย
พี่โต้งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า ความสูงของศีรษะไม่แตกต่างนักแม้หนูจะนั่งอยู่บนตั่งเตี้ยๆ หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง
อุ้งมือใหญ่ที่ไล้ไปตามความยาวของเส้นผมเบาๆ ค้างที่หัวไหล่ เหมือนจะยึดหนูไว้แบบนั้นขณะที่ศีรษะของเขาเคลื่อนเข้ามาใกล้มากขึ้น มากขึ้น
โอย.... หัวใจจะวาย... มันรู้สึกเหมือนมีม้าสักร้อยตัวพันตัวเข้าไปวิ่งอยู่ตรงอก....
จินตนาการอันบรรเจิดที่เพ้อเจ้อไปล่วงหน้ามันยิ่งกระเจิดกระเจิงราวกับคนเสียสติ
ใจหนึ่งหนูอยากจะลุกหนีไป เพราะถ้าลองหนูนิ่งๆ ยอมให้จูบมันก็คงไม่จบแค่นั้นหรอก แต่ขามันแข็ง ตัวมันหนักอึ้งจนขยับหนีไปไหนไม่ได้....
แล้วยังไงดี ถึงหนูจะจำอะไรก่อนหน้านี้ไม่ได้ แต่จากปากคำคนรอบข้างและหลักฐานยืนยันหลายประการทำให้ทราบว่าเราสองคนเป็นสามีภรรยากันไปแล้วแน่แท้ แล้วพี่แกก็ดีกับหนูสารพัด จะให้โยกโย้ ง้องแง้งเหมือนสาวแรกรุ่นไม่เคยต้องมือชายก็กระไรอยู่....
ในที่สุดหนูเลยเลือกที่จะปิดเปลือกตาลง ไม่ใช่พริ้มตา แต่กลายเป็นหลับตาปี๋ ทำเหมือนตัวเองไปโรงพยาบาลแล้วต้องขึ้นเขียงให้หมอเชือดอย่างไหงอย่างงั้น แล้วความรู้สึกหลังจากนั้นไม่คนละอย่างกันเลย....
อบอุ่น......นุ่มนวล .... หวาน..... ละเมียดละไม จนบางทีก็ไม่อยากให้ผละออกไป.....
กระดุมเสื้อนอนสีหวานถูกปลดจากเม็ดล่าง....
หนูนั่งนิ่งมองดูการกระทำของเขาด้วยหัวใจที่เต้นกระหน่ำ
มืออุ่นที่ไล้ไปตามผิวเนื้อใต้ร่มผ้าพาลพาให้หายใจไม่ทั่วท้อง
ไม่รู้สิ หนูคงกำลังเคลิ้มมั้ง... ตัวมันเบาราวกับปุยนุ่น
เบาจนลอยขึ้นเหนือพื้น.... ลอยละล่องจนปลิวมาถึงเตียง.....
.
.
.
.
แต่แล้วระหว่างที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่นั้นเอง.....
รักเธอเสมอ..... นานเท่าไรยังไงรักเธอ....เหมือนแต่ก่อนเป็นมาเสมอ....แม้ว่าเธอจากฉันไป... จู่ๆ.... เสียงโทรศัพท์ ก็ดังขึ้นมา หนูสะดุ้งจนเผลอตัวรีบผลักแขนพี่โต้งออกไป
“โทรศัพท์” หนูบอก หันไปมองหาที่มาของมันอย่างร้อนรน เสียงมันลอยมาแต่ไกล คงอยู่นอกห้องนอน.... แต่เพราะพี่โต้งไม่ได้ปิดห้อง ก็เลยยังได้ยินแว่วๆ เข้ามา
“ช่างมัน.... เดี๋ยวเค้าก็วางไปเองแหละ”
แล้วก็เป็นไปอย่างที่พี่เขาว่า ไม่นานเสียงโทรศัพท์ก็หยุดลง ก่อนจะดังขึ้นอีกรอบ
รักเธอเสมอ..... นานเท่าไรยังไงรักเธอ....เหมือนแต่ก่อนเป็นมาเสมอ....แม้ว่าเธอจากฉันไป... แปลกนะ ทั้งๆ ที่เพลงก็ออกจะเพราะ แต่ฟังแล้วไม่สบายใจเลย มันอึดอัด จนต้องกำมือไว้แน่น....
“สายที่สองแล้ว.. รับเถอะค่ะ อาจจะมีธุระสำคัญก็ได้” หนูบอก ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงเหมือนจะอ้อนวอน
“ไม่มีอะไรสำคัญกว่าน้องฐาหรอกค่ะ...” พี่โต้งตอบ ยืนยันไม่ยอมไปรับโทรศัพท์
“จริงเหรอคะ...” หนูถาม.... เมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้า แต่เสียงเพลงก็ยังคงดังไม่ยอมหยุด
“ถ้าอย่างนั้น... ทำยังไงก็ได้... ให้มันหยุดที” ไม่รู้เป็นบ้าอะไร... อยู่ดีๆ น้ำตาก็ไหล
“น้องฐา” พี่โต้งก็ตกใจ ยื่นมือมาที่แก้ม แต่หนูปัดมือเขาออกอัตโนมัติ จนอีกฝ่ายหน้าเสีย หนูชะงัก ทำอะไรไม่ถูก
ในที่สุด......
“หนูขอโทษ.....” หนูเอ่ยได้เพียงแค่นั้นก่อนจะดึงผ้าห่มบนเตียงมาห่อตัว เพราะตอนนี้เสื้อผ้าอยู่ไม่ครบแล้ว ก่อนจะลุกเดินออกจากห้องไป
หนูไม่รู้จะไปไหน ก็เลยเดินออกไปตรงระเบียง
นั่งร้องไห้โดยไม่มีเหตุผล แม้จะพยายามหาเท่าไรก็ไม่เจอ....
ไม่เข้าใจจริงๆ
ทั้งๆ ที่มองเห็นความสุขลอยอยู่ตรงหน้า ทำไมนะพอยื่นมือออกไปคว้า
แต่เหมือนมันจะยิ่งลอยห่างออกไป.....
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
โพลล์
หัวข้อ: ♥!!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!!♥ <รีปรินต์น้องฐา -29กพ. 63 รายละเอียดหน้า 190> (อ่าน 1224357 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก