หัวข้อ: [เรื่องเล่า]จาก เก่ง ถึง ตี๋ ũ

[pongsj]

ตี๋มาแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววว มาได้ไงเนี่ย 

[motred]

ดีจายยยยยจังเลย

[niph]

 
ช๊อคสามตลบกะเก่งด้วย

ตี๋มาได้ไงอ่ะ

แต่ก็ดีแล้วละ 
 
เอ๊ะ .... แล้วพ่อตี๋ล่ะ
หรือว่า ...
...
...
...
หรือว่า ยอมรับกันแล้ว
 

ลุ้นต่อไปดีก่า

[cargo]

         มาเป็นกำลังใจให้น้อง ไอซ์ มาต่อเร็ว  รออ่านอยู่

                                                    CargO CargO

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน
แอบมาพบกันก็ได้นิ
 

[ninaprake]

     เย้ๆๆๆ ตี๋เล็กกลับมาแล้วววว       

ตกใจจังเลยอ่ะ .... จริงๆนะเนี่ย ..... นึกว่าทั้งคู่จะโดนความโหดร้ายของโลกนี้ .... ของสังคมนี้ ..... กัดกินจนตายไปและ  ..... แต่ก็นะ เดี๋ยวต้องดูคำอธิบายจากตี๋ก่อน .... แต่หวังว่ามันจะเป็นข่าวดีของทั้งคู่น้า ...... 

สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ    ขอให้ทั้งคู่ฝ่าฟัน และชนะอุปสรรคทั้งหลายลงไปได้นะ 

[suregirl]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด  ด้วยคน ตี๋เล็กกลับมาแล้ว 

[anisongchanon]

พี่เก่ง กับ น้องตี๋ – ภาค II ตอนที่ IV / เงื่อนไข

พี่เก่ง กับ น้องตี๋ – ภาค II ตอนที่ IV / เงื่อนไข

 

                จากตอนที่แล้ว ไอ้ตี๋เล็กโผล่มาในเช้าวันหนึ่งโดยอุบัติเหตุ จนทำให้ผมซึ่งไม่อยู่ในอารมณ์ใด ๆ มีหัวใจที่กลับมาชื่นบานอีกครั้งหนึ่ง ไอ้ตี๋เล็กมันคงจะล่วงรู้ถึงความคิดสงสัยของผม มันดึงมือผมไปนั่งลงที่เตียง ก่อนจะเอ่ยออกมาช้า ๆ

 

                -เก่ง พ่ออนุญาติให้กูเรียนต่อได้ แต่เราจะไม่ได้คบกันอีกแล้ว-

 

                ผมเลิกคิ้วน้อย ๆ เป็นเชิงแปลกใจ จะไม่แปลกใจได้อย่างไร ในเมื่อเราต้องเรียนอยู่ที่เดียวกัน ต้องเจอกันทุกวันอยู่แล้ว เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเป็นการจับเราสองคนแยกออกจากกัน

 

                -กูต้องย้ายไปอยู่กับญาติ-

         

          ผมเดาได้ทันทีว่าต้องเป็นไอ้เชี่ยไอติมเปื้อนปากหน้าหล่อนั่น

 

          *มีทางเลือกอะไรอื่นใหม?*

 

                ผมถามมันแบบเนือย ๆ คุณผู้อ่านเคยมีความรู้สึกใหมครับว่าในบางสถานการณ์นั้น ถ้าจำเป็นจะต้องเลือกกำ การเลือกกำขี้ มันดีกว่ากำตด จริงๆ ตี๋เล็กถอนหายใจเล็กน้อย แล้วบอกผมในสิ่งที่ผมอยากจะล้มลงไปชักกับพื้นเดี๋ยวนั้นให้ได้

 

                -ไม่มี แถมมึงกับกูต้องเลิกกันจริง ๆ-

 

                *ว่าไงนะ!!* ผมเริ่มหายใจติดขัด พูดไม่ออก

 

                -พ่อกูมีเงื่อนไขให้ ถ้ากูอยากจะเรียนต่อ กูจะต้องเลิกคบกับมึงโดยเด็ดขาด พ่อจะให้ไอ้พี่กลดลูกพี่ลูกน้องของกู เป็นคนคอยดูแล ถ้ายังมีเหตุการณ์ในทำนองที่ว่า กูคบอยู่กับมึง พ่อกูจะไม่เอาตัวกูกลับบ้านหรอก แต่พ่อจะตัดเป็นตัดตายกับกูทันที นั่นหมายความว่ากูจะไม่มีบ้านของกู ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ ไม่มีน้อง รวมทั้งความช่วยเหลือทางการเงินด้วย มึงเข้าใจใหม-

 

                *มันจะเป็นไปได้อย่างไรถ้ากูยังต้องเรียนอยู่ที่นี่กับมึง อย่างไรก็ต้องเจอกันแม่งทุกวัน* ผมถามมัน

 

                -เก่ง ฟังกูดีดีนะ ความใฝ่ฝันของกู คือการที่ให้พ่อกับแม่ได้เห็นกูในวันรับปริญญาวิศวกร มึงเข้าใจความรู้สึกของพ่อกูด้วยนะ บ้านกูขายอุปกรณ์ก่อสร้าง การมีลูกเป็นวิศวกร เป็นสิ่งที่พ่อกูใฝ่ฝันไม่แพ้ความตั้งใจของกู พ่อกูเขาลำบากมาตั้งแต่เด็ก เริ่มก่อร่างสร้างตัวจากติดลบ ในขณะที่เขาเรียนจบแค่ ม 3 จากกศน (พ่อมันเพิ่งเรียนจบ กศน เมื่อปีที่แล้ว)-

 

                -กูเห็นเขากินเหล้า ไม่ทำงาน กูสงสาร กูเข้าไปคุยกับเขา รับความเข้าใจกับเขา เขากอดกู บอกว่ากูยังเป็นเจ้าชายน้อยของเขาเหมือนเดิม แต่เขาขอกู ขอให้กูเป็นอนาคต เป็นทุกสิ่งที่อย่าง เป็นความหวังของครอบครัว-

 

                ผมฟังแล้วอึ้ง เงียบไปเหมือนใบ้รับประทาน ไม่มีคำพูดใด ๆ ออกมาจากปากของผมอีกเนิ่นนาน ตี๋เล็กเริ่มร้องให้กระซิก ๆ

 

                -กูไม่มีทางเลือก เมื่อเจอเหตุผลของพ่อ-

 

                *ตี๋เล็ก มึงจะยังรักกูอยู่ใหม*

 

                -กูไม่เคยหยุดรักมึงจนถึงวันนี้ มึงล่ะรักกูใหม-

 

                *กูรักมึง กูยอมทำทุกอย่างเพื่อมึง* ผมดึงมันเข้ามากอดเนิ่นนาน ราวกับว่า จะไม่ได้กอดมันอีกแล้ว

 

                -พี่กลดจะมาช่วยกูย้ายของออกไปวันนี้ตอนเย็น-

 

                *อือ*

 

                เหมือนคนเรากำลังเดินอยู่ใต้สายฝนโปรยปราย จิตใจกำลังชุ่มชื่นเย็นฉ่ำไปกับสายฝน แล้วอยู่ดีดี ก็เกิดอัสนีบาตฟาดเปรี้ยงลงมาโดยไม่ทันได้ระวัง ผมไม่มีคำพูดใด ๆ ออกมาก นอกจากน้ำตาของลูกผู้ชาย เมื่อได้รู้ว่ากำลังจะสูญเสียอะไรบางอย่างที่สำคัญในชีวิตของผมไป

 

                เราสองคนใช้เวลาอยู่ด้วยกันจนถึงตอนเย็น ไม่มีคำพูดอะไรออกมาจากปากเราทั้งคู่ ผมช่วยมันนั่งจัดของอยู่อย่างเงียบ ๆ ความรู้สึกของผม มันหดหู่สิ้นดีเมื่อผมหยิบแปรงสีฟันของมันออกมาจากชั้นวาง ... แปรงสีฟันแบบเดียวกัน เมื่อก่อนเคยวางอยู่ด้วยกันสองอัน แต่วันนี้ ต้องเหลืออยู่แค่อันเดียว.. ชุดนอนที่เคยแขวนตามสีเป็นคู่ ๆ ต้องถูกจับแยกออก อันหนึ่งยังอยู่ที่นี่ ...... แต่อีกอัน ... ต้องไป

 

                ผมตัดสินใจไปอยู่ที่ห้องพี่อ้วน ระหว่างที่ไอ้พี่กลดมันมาช่วยไอ้ตี๋ย้ายของ ผมร้องให้เล่าเรื่องราวให้พี่อ้วนฟังทั้งหมด พี่อ้วนปลอบใจผมด้วยคำสั้น ๆ

 

                -อย่างน้อย มึงก็ไม่ต้องเสียมันไปตลอดกาล-

 

          ข้อตกลงระหว่างพี่เก่งกับน้องตี๋ นับตั้งแต่วันที่ 4 มกราคม ปี 2540 เป็นต้นไป คือ เรา .... ขาดกัน ....

[anisongchanon]

พี่เก่ง กับ น้องตี๋ – ภาค II ตอนที่ V / เหมือนเป็นคนอื่น

พี่เก่ง กับ น้องตี๋ – ภาค II ตอนที่ V / เหมือนเป็นคนอื่น

 

          สวัสดีมิตรรักนักอ่านเรื่องราวของ เก่ง กับตี๋เล็กทั้งที่เมืองไทยนะครับ รวมถึงต่างประเทศทั้งที่ UK, AUS และที่อื่น ๆ ที่ไม่ยอมระบุตัวเองแล้วแอบอ่านอยู่ ยังไงติดต่อมาคุยกันบ้างนะครับที่ MSN หรืออีเมล์มาถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกัน วันนี้วันอาทิตย์มีเวลาเล็กน้อย อย่างที่บอกนะครับ ตอนนี้กลับไปทำงานหลังจากพักร้อนมา 1 อาทิตย์แล้ว เวลาที่จะมาอัพเดตเรื่องราวในอดีตของผมให้คุณผู้อ่าน ก็มีน้อยลง บางตอนอาจจะสั้นไป แต่ยืนยันได้ว่า ตอนที่สั้น ๆ ไม่ได้มาจากการจงใจ แต่เป็นการจบครบถ้วนตามอารมณ์ของเหตุการณ์ในช่วงนั้น ๆ  ถือว่าเป็นเหมือนไดอารี่ออนไลน์ ที่เขียนขึ้นแต่แจกจ่ายให้อ่านกันทุกคนก็แล้วกันนะครับ เพราะไดอารี่จริง ๆ คงจะต้องเป็นความลับ ตอนนี้ที่เกาะสิงคโปร์ก็มีมหกรรมลดราคาทั่วทั้งเกาะ Great Singapore Sales ใครที่สนใจลองติดต่อหาข้อมูลการท่องเที่ยวดูนะครับ ผมไปมาล้วเมื่อวานที่ถนน Orchard มีสินค้าลดราคายั่วให้กระเป๋าฉีกหลายตัว ที่ไม่อาจห้ามใจ (แต่บังเอิญห้ามได้) เพื่อนผมที่มาจาก กทม กลับไปแล้วครับ ตั้งแต่เมื่อวาน  คนไทยเดี๋ยวนี้รวยมากเลยล่ะครับ รูดบัตรเครดิตกันปื้ด ๆๆๆๆ มีบัตรตั้ง 3 ใบในกระเป๋า โอ้พระเจ้า ผมยังไม่มีกับเขาเลยสักใบ คนจนก็อย่างนี้ล่ะนะครับ ยังไงติดตามอ่านเรื่องราวของผมกันเรื่อย ๆ นะครับ ถ้านาน ๆ ไม่เห็นหรือลืม ก็ทักมาทางอีเมล์หรือ MSN ได้ครับ ขอบคุณครับ

 

                                                                                                                เก่ง

 

--------------------------------------------------------------------------------------------


                ผมตื่นเช้าขึ้นมาในวันหนึ่งของเดือนวาเลนไทน์ ครบ 1 เดือนแล้วสินะที่ไอ้ตี๋เล็กมันไม่ได้อยู่กับผม เราแทบไม่ได้คุยกันเลยนอกจากที่สถาบัน เพราะอย่างไร เราก็อยู่ในภาควิชาเดียวกัน ต้องมีสังคมของกลุ่มเพื่อน สิ่งที่เราคุยกันเช่น

 

                -เรียนห้องใหน-

 

                -ฝากซีร็อกซ์ชีตใหม-

 

                ผมยิ้มให้มันแห้ง ๆ เพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับมันดี ผมเห็นมันตอนเย็น ๆ หลายครั้งที่หน้าสถาบัน มันเดินกับไอ้หน้าหล่อปากเปื้อนไอติม ท่าทางพูดคุยกันสนุกสนาน บางทีก็กินข้าวด้วยกัน ผมทำได้แค่พยายามห้ามใจ ไม่ให้เดินเข้าไปชกหน้าไอ้หมอนั่น ผมยอมรับว่าผมอิจฉามันจริง ๆ สงสัยชาติที่แล้วมันทำบุญด้วยตูดด้วยก้น กุศลมันเลยแรง ส่งให้มันมาอยู่เคียงข้างกับเมียผม เวลาไอ้หมอนั่นเจอหน้าผม มันชอบยิ้มที่มุมปาก มองมาทางผมอย่างเหยียด ๆ ผมสาบานได้ ถ้าไม่เข้าข้างตัวเอง ไอ้หมอนี่ มันกำลังสะใจที่เห็นผมเป็นแบบนี้

 

                ผมพยายามเลี่ยงที่จะไม่เจอมันสองคนเวลาที่อยู่ข้างนอกสถาบัน เพราะว่าที่พักของไอ้ตี๋กับไอ้เชี่ยนี่ อยู่ห่างจากที่พักของผมไปไม่กี่มากน้อย การหลีกเลี่ยงให้ไม่เจอกัน เป็นไปได้ไม่ง่ายเลย แต่ผมก็ต้องทำให้ได้ เพื่อสัญญาที่ให้ไว้กับตี๋เล็กมัน

 

                และแล้ววันหนึ่ง ซึ่งทำให้เกิดเหตุการณ์ที่ไม่สามารถควบคุมได้ก็มาถึง ผมไปที่ห้องสมุดเพื่อยืมหนังสือคู่มือภาษาอังกฤษบางอย่าง อีกเหตุผลที่ไปที่นั่นคือ “แอร์เย็น” นั่งสบาย ๆ เงียบ ๆ อยากจะนอนสักตื่นก็ยังไหว เพราะคนไม่ค่อยใช้ห้องสมุดกันเท่าไหร่ ผมกดรายการหนังสือที่ต้องการจากฐานข้อมูลการสืบค้นของห้องสมุด แล้วจดลงในกระดาษเล็ก ๆ ก่อนจะเดินไปที่ชั้นสองปีกขวา เพื่อหาสิ่งที่ต้องการ ผมเดินไล่สายตาไปตามชั้นหนังสือเรื่อย ๆ ด้วยแสงสว่างที่ไม่ค่อยเพียงพอเท่าไหร่นัก ผมไม่ได้มองทาง เดินอย่างเดียวจนไปชนกับคนคนนึงเข้า

 

                -ตี๋เล็ก- ผมอุทานด้วยความตกใจ

 

                ก่อนที่ผมจะพูดอะไร ตี๋เล็กรีบจับมือดึงแขนผมให้ไปอีกมุมนึงซึ่งเงียบสงบ ไม่มีใครอยู่ที่นั่นเลย ผมทนไม่ไหวแล้ว ผมจับมันมากอดในอกผมทันที ..... เนิ่นนาน เหมือนผ่านไปหลายปี ทั้ง ๆ ที่เวลาเพิ่งผ่านไป 1 เดือนเท่านั้น

 

                *ปล่อยก่อน นี่ห้องสมุดนะ* ตี๋เล็กเอ็ดผมเบา ๆ

 

                -มากับใคร- ผมถาม

 

                *พี่กลดอยู่ทางโน้น คุยได้แป็บเดียวนะ* มันตอบเบา ๆ กลับมา สายตาก็คอยมองไปที่ทางเดิน มันคงกลัวว่าใครจะมาเห็น โดยเฉพาะ ไอ้เชี่ยปากเปื้อนไอติมนั่น

 

                *กินข้าวบ้างหรือเปล่า ทำไมดูผอมลง แล้วอ่านหนังสือดึกหรือเล่า อย่าเคร่งมากนักรู้ใหม* มันถามผม จะให้ผมกินอย่างมีความสุขได้ยังไง ในเมื่อผมต้องกินข้าวกับไอ้พี่อ้วนบ้าง คนเดียวบ้าง กับพวกเพื่อนเชี่ย ๆ บ้าง โดยที่มันไปอี๋อ๋อกับไอ้นั่นสองคน

 

                -อือ- ผมไม่รู้จะตอบมันว่าอะไร

 

                *ต้องไปแล้วนะ เดี๋ยวพี่กลดเห็น* มันบอกผมเบา ๆ แล้วเดินออกไป ผมจับมือมันแล้วล่อยมันเดินไปจนมือที่ผมจับไว้ ค่อย ๆ หลุด ...... ความรู้สึกเหมือนเรากำลังจะเสียอะไรสักอย่างไป ... ผมยังอยากกอดมันต่ออยู่เลย

 

                ผมนั่งจมอยู่ที่โต๊ะอ่านหนังสือ ทอดอารมณ์ไปเรื่อย ๆ ไม่ได้ใส่ใจกับสิ่งรอบข้างมากนัก วันนั้นเป็นวันศุกร์ คนในห้องสมุดตอนเย็นจะมีน้อยมากแทบนับคนได้ มีคนเข้ามานั่งข้าง ๆ ผมคนหนึ่ง แต่ผมไม่ได้ใส่ใจ เห็นแต่ว่าเป็นเสื้อช้อปสีน้ำเงิน ผมแค่นึกในใจว่า ทำไมไม่ไปนั่งที่อื่น ที่ว่างมีเยอะยะ เพราะทั้งโต๊ะตัวใหญ่ มีผมกับผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ที่ปลายสุดตรงข้าม ผมพลิกหน้าไดอารี่ของผมที่ผมมักติดตัวมาเสมอ ไล่หน้าไปเรื่อย ๆ จนถึงหน้าของวันนี้ ผมอ่านกับตัวเองเบา ๆ

 

                ++++ ครบรอบ 1 เดือนที่ตี๋เล็กไปจากกู กูคิดถึงมึง++++  ผมหยิบปากกาขึ้นมาเตรียมจะบันทึกต่อ ได้ยินเสียงคนข้าง ๆ พูดขึ้นเบา ๆ

 

                *จดไดอารี่ทุกวันเลยเหรอ* ผมยังไม่ได้สติที่จะรับฟังคนอื่นมากนัก คิดว่าเขาคงคุยโทรศัพท์ ไม่ก็พูดกับคนอื่น แต่พอนึกได้ว่า เรากำลังเขียนไดอารี่อยู่ เลยนึกได้ว่าเขาพูดกับเรา

 

                -ใช่ฮะ- ผมตอบเบา ๆ โดยไม่มองหน้าคนถาม

 

                *สงสัยจะเป็นเรื่องเศร้านะ* เสือกรู้อีกไอ้เชี่ย ผมเงยหน้าขึ้นมอง พบกับรอยยิ้มบาง ๆ ของผู้ชายตัวใหญ่ ๆ คนนึงใส่เสื้อช้อบสีน้ำเงิน เสื้อยืด BNN ข้างในสีขาว ใส่นาฬิกาคาสิโอสายเหล็กหน้าปัดกลมแบบที่ผมชอบ ตัดผมสั้นเรียบร้อย ใส่แว่นกรอบสีดำบาง ๆ มีเคราเล็กน้อยที่ใบหน้า ที่นิ้วข้างขวาใส่แหวนทองน่าจะสัก 50 สตางค์ เล็บมือถูกตัดสั้นสะอาดเจียนมนได้รูป สร้อยคอทองคำน่าจะสัก 1 บาท

                นิสัยที่ไม่ดีของผมอีก 1 อย่างคือ ถ้าผมมองใคร ผมจะมองแล้วเก็บรายละเอียดทั่วทั้งตัวของคนคนนั้นในเวลาไม่เกิน 1 นาที บางคนเขาจะไม่เข้าใจว่า มองเขาแบบนี้ ดูถูกอะไรหรือเปล่า ผมยิ้มตอบน้อย ๆ แล้วหันมาสนใจกับไดอารี่ผมต่อ

 

                *ทำอะไรเมื่อกี้เห็นนะ* อ้าวไอ้นี่เล่นไม่เลิก ผมเงยหน้าขึ้นไปอีกครั้ง หน้าบอกบุญไม่รับแล้วเลิกคิ้วน้อย ๆ เป็นคำถาม

 

                *เห็นละกัน* มันพูดไม่เลิก พร้อมกับยิ้มที่มุมปาก

 

                ผมพับปกไดอารี่เข้าหากัน เก็บของลงเป้ แล้วลุกขึ้น เดินออกมาจากห้องสมุดทันที ในใจก็ฉุนไอ้เชี่ยนี่เหลือเกิน มึงจะมาตอดทีละเล็กละน้อยหาบุพการีห่ามันทำไม รำคาญ ผมเป็นคนอารมณ์ร้อน เพราะเกิดวันอาทิตย์ คนเกิดวันอาทิตย์ โกรธง่าย หายเร็ว .....

 

          แล้วก็อย่างนั้นจริง ๆ ผมเดินออกมาจนถึง 7-11 หน้าปากซอยก็ลืมเรื่องนั้นไปหมดแล้ว ผมเดินเข้าไปซื้อไอติม โซโล ลายรุ้งสลับสี กับคิทแค็ทไว้กินตอนดึก ผมก็เดินออกมาจาก 7-11 กินโซโลของผมอย่างเนือย ๆ นี่ถ้าเมื่อก่อน เราต้องซื้อ 2 อันนะ ต่ตอนนี้อะไร ๆ ที่เคยอยู่เป็นคู่ มันก็ถูกจับแยกออกหมดแล้ว ผมกัดไอติมไปได้คำหนึ่ง มองแท่งไอติมอย่างเศร้า ๆ ก่อนจะโยนมันลงถังขยะ มุ่งหน้าเดินกลับหอคอตกเหมือนหมากำลังป่วย .................................

 

          ผมกำลังจะเดินขึ้นเข้าไปในพื้นที่หอพัก เพจ Easycall ที่ผมซื้อใหม่เพราะตอนนี้ไม่มีมือถือแล้วดังขึ้น ผมหยิบมากดดู

 

                -กินข้าวเย็นเยอะ ๆ นะ สั่งพี่อ้วนให้ช่วยคุมแล้ว คิดถึงมาก-

 

                ไม่ต้องลงชื่อผมก็รู้ว่าใคร ผมน้ำตาซึม ตี๋เล็กมันคงต้องควบคุมตัวมันเองมากเหมือนกัน จนอดไม่ได้ที่จะส่งข้อความหาผม มันคงได้เบอร์มากจากใบรายชื่อของรุ่นซึ่งจะมีการอัพเดตเบอร์โทรและเพจเจอร์ในแต่ละเดือน ผมสงสารตัวเอง แต่ก็สงสารตี๋เล็กมันเหมือนกัน ความรู้สึกของเราทั้งสองคน คงไม่แตกต่างกันมาก .......................

[suregirl]

เพิ่งดีใจไปหยกๆ ที่ตี๋เล็กกลับมา  แล้วก็ต้องมาเศร้าอีกแล้ว  เพราะการกลับมาของตี๋เล็ก พกพาความเศร้ามาด้วย
ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สงสารคนรักกันแต่อยู่ด้วยกันไม่ได้   

[tsuyu]

เศร้าเป็นที่สุด

สงสารทั้งคู่เลย

 

[FOAM]

พ่อทำเสียเรื่องอีกแระ

 
 
 

เสียดายความรักของทั้งสองคนจังครับ

[mist]

  เศร้ากว่านี้มีอีกไหมง่ะ

ช่วงนี้ทำไม มีแต่เรื่องเศร้า ๆ ประดังกันมานะ 

ทนไม่ได้แย้ววววววว   

[jammy]

ถึงจะเศร้าแต่ก็เป็นสิ่งที่คนรักของเราเลือกเเล้วก็ได้เเต่ยิ้มรับเเละอวยพรให้เค้าโชคดี

[nanao]

เศร้าอย่างแรงอ่ะ  คบกันไม่ได้แถมยังต้องเจอหน้ากันทุกวันอีก 

[pongsj]

ทำไมชีวิตถึงได้รันทดแบบนี้เนี่ย

[niph]

 
ไม่เข้าใจอยู่นิดนึง

ตรงที่บอกว่าอยากเห็นรับปริญญา อยากเห็นอนาคตอ่ะ

แล้วทำไมอยู่กับเก่งแล้วรับปริญญาไม่ได้เหรอ

อยู่แบบนี้แล้วจะไม่มีอนาคตเหรอ
 

คิดกันได้ไงเนี่ย 

[~ScAreD:SAcreD~]

เฮ้อ  ก็ยังดีกว่าไม่ได้เจอกันเนอะ

แต่ยังไงก็คงอึดอัดอยู่ดี อดทนต่อไปนะครับ 

[Junrai_Hyper™]

มีแต่เรื่องเศร้า

 

[ninaprake]

ไม่เข้าใจอยู่นิดนึง
ตรงที่บอกว่าอยากเห็นรับปริญญา อยากเห็นอนาคตอ่ะ
แล้วทำไมอยู่กับเก่งแล้วรับปริญญาไม่ได้เหรอ
อยู่แบบนี้แล้วจะไม่มีอนาคตเหรอ
 
คิดกันได้ไงเนี่ย 

เห็นด้วยมากกกๆๆๆ  ....     .... แถมจริงๆแล้วยังจะมีโอกาสจบมากกว่าอีก ... ก็รู้กันมาตั้งนานแล้วว่านายเก่งเค้าเรียนเก่งมากกว่า .... เมื่อก่อนก็ไปติวให้บ่อยๆอยู่

ไม่ได้จะก้าวร้าวนะครับ แต่ถ้าพ่อมีอคติเรื่องชาย-ชายก็พูดมาตรงๆเลยดีกว่า ว่าไม่ชอบ ไม่อยากให้คบ .... ไม่เกี่ยวกับอยากเห็นรับปริญญาซะหน่อย  เพราะเหมือนที่ Gabrial  พูด ..... คบแล้วรับไม่ได้เหรอ? .....

 :เฮ้อ:  ช่างเถอะๆๆๆ ยังไงก็เป็นเรื่องที่ตัดสินใจกันไปแล้ว .... ทำอะไรไม่ได้แล้วหล่ะ  :เฮ้อ:  :เฮ้อ:  :เฮ้อ:

[ninaprake]

ไม่เข้าใจอยู่นิดนึง
ตรงที่บอกว่าอยากเห็นรับปริญญา อยากเห็นอนาคตอ่ะ
แล้วทำไมอยู่กับเก่งแล้วรับปริญญาไม่ได้เหรอ
อยู่แบบนี้แล้วจะไม่มีอนาคตเหรอ
 
คิดกันได้ไงเนี่ย 

เห็นด้วยมากกกๆๆๆ  ....     .... แถมจริงๆแล้วยังจะมีโอกาสจบมากกว่าอีก ... ก็รู้กันมาตั้งนานแล้วว่านายเก่งเค้าเรียนเก่งมากกว่า .... เมื่อก่อนก็ไปติวให้บ่อยๆอยู่

ไม่ได้จะก้าวร้าวนะครับ แต่ถ้าพ่อมีอคติเรื่องชาย-ชายก็พูดมาตรงๆเลยดีกว่า ว่าไม่ชอบ ไม่อยากให้คบ .... ไม่เกี่ยวกับอยากเห็นรับปริญญาซะหน่อย  เพราะเหมือนที่ Gabrial  พูด ..... คบแล้วรับไม่ได้เหรอ? .....

   ช่างเถอะๆๆๆ ยังไงก็เป็นเรื่องที่ตัดสินใจกันไปแล้ว .... ทำอะไรไม่ได้แล้วหล่ะ      

[kimsumsoon]

เข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อเป็นแม่มังซิคะ

รี
รี
ข้างบน

อย่าเอาแต่อารมณ์ของตัวเองมาตัดสิน


อินไปป่าวคะเนี่ยยย

[FOAM]

ตอนนี้ทั้งสองคนเป็นไงมั่งน้า

 

[anisongchanon]

พี่เก่ง กับ น้องตี๋ – ภาค II ตอนที่ VI / มันเป็นปฏิกิริยาทางเคมี

พี่เก่ง กับ น้องตี๋ – ภาค II ตอนที่ VI / มันเป็นปฏิกิริยาทางเคมี

 

                ต่อกันเลยครับ มีเวลาบ้างเล็กน้อย  มีคนบ่นเรื่องยาว ขี้เกียจอ่าน คนเขียนยังไม่ขี้เกียจเขียน คนอ่านก็ห้ามขี้เกียจอ่านนะครับ

 

                ในชั่วโมงเรียนแล็ปเคมี ก่อนหน้าวาเลนไทน์เล็กน้อย วันนั้นเป็นการไทรเทรต โดยใช้สารละลายด่างทับทิม ผมเดินไปที่เครื่องระเหยน้ำแบบหมุน เพื่อเอาขวดรองรับต่อเข้ากับคอนเด็นเซอร์ ต้องใช้เวลาประมาณ 20 นาทีกว่าจะเสร็จ ผมจึงยืนรีรีรอรออยู่ตรงอ่างของเครื่องหมายเลข 3 นั่นเอง

                ตี๋เล็กเดินเข้ามาพร้อมกับหลอดทดลอง 1 แร็ค (ที่ใส่หลอดทดลอง 1 แร็ค = 49 หลอด) อ่างน้ำร้อนหมายเลข 2 อยู่ข้าง ๆ กันกับเครื่องหมายเลข 3 ที่ผมยืนอยู่ ผมหันหลังให้มันทันที มันมองหน้าผมนิดนึงก่อนจะวางแร็คลงในอ่าง ปิดฝา แล้วดูนาฬิกาข้อมือ มันต้องใช้เวลา 15 นาทีผมนึกในใจ ทำไมพวกนี้มันทำช้ามาก กลุ่มไอ้ตี๋เล็กเป็นผู้หญิงสองคน ค่อนข้างทำอะไรเชื่องช้า ผมสะดุ้งเล็กน้อย

 

                *เก่ง* เสียงไอ้ตี๋เรียกผมเบา ๆ มันเดินมายืนข้าง ๆ ผม สายตามองออกที่ถนนทางเดินไปคณะวิทยาศาสตร์ด้านล่าง

 

                *จะทำอะไรวันวาเลนไทน์* มันถามผม

         

          -ไม่มีโปรแกรม พวกไอ้ชัยมันชวนไปเที่ยวกลางคืนแถวทองหล่อ- ผมตอบ

 

                *ฮื่อ ดูแลตัวเองด้วยนะ* มันตอบผมด้วยท่าทางเศร้า  ๆ

 

                และแล้ว คืนวันวาเลนไทน์ก็มาถึง ได้ยินข่าวว่าดอกไม้แพงมาก ๆ สาว ๆ หลายคนที่หน้าตาดีดี ต่างได้ดอกไม้กันครบ อวดกันอย่างสนุกสนาน ผมมองแล้วนึกถึงวันวาเลนไทน์ปีที่แล้ว ที่ผมซื้อโคมไฟรูปเด็กยืนฉี่ให้มัน ตอนนี้มันคงอยู่ที่บ้านขอนแก่น ส่วนมันซื้อเป้ แจนสปอร์ต ใบที่ผมกำลังใช้อยู่ทุกวันนี้ให้ มันดูเก่าแล้ว แต่ผมก็ยินดีใช้

 

                ผมซื้อของอย่างหนึ่งให้มัน แต่ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสใหนที่จะเอาไปให้ อีกอย่าง กลัวผิดสัญญาว่าจะไม่คบกันแบบนี้อีก ผมได้แต่ว่ากล่องของขวัญไว้ที่โต๊ะเครื่องแป้ง ผมเอาการ์ดออกมาเขียนติดว่า

 

                -ให้แล้วนะ ของขวัญวาเลนไทน์ ไม่ต้องงอน รักเท่าเดิม-

 

                ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวตอน 3 ทุ่มเพราะนัดกับพวกไอ้ชัยไปเที่ยวกลางคืนกันที่ เธค ถ้ำสิงห์ ซอยทองหล่อ ไอ้ชัยรู้จักสนิทสนมกับเจ้าของ เป็นผู้หญิงอายุ 60 กว่าแล้ว แต่ยังสวยด้วยแพทย์ ดู ๆ อายุไม่น่าเกิน 40 กว่า ๆ วันเกิดแกปีที่ผ่านมาพวกผมก็ไปหนึ่งครั้ง สนุกสนานมาก ผมเลือกชุดที่คิดว่า ดูตัวเองทุเรศน้อยที่สุดแล้ว ฉีดน้ำหอม Aqua / Gio Amarni แล้วใส่รองเท้าวิ่งลงจากหอไป เพื่อน ๆ กำลังรออยู่ที่หน้า 7-11

 

          เจอเพื่อน ๆ อีก 4 คนที่นั่น กลุ่มนี้เป็นกลุ่มที่ผมไม่ค่อยสนิทสักเท่าใดนักถ้าเทียบกับกลุ่มที่เรียนมัธยมมาด้วยกัน ไม่ทราบสิครับว่าการคบกันตอนโตแล้วอาจเป็นสาเหตุหนึ่ง ที่ทำให้คนเราไม่ค่อยสนิทกัน แต่ความสนิทมันก็มีในระดับหนึ่งนะ อาจเป็นเพราะนี่ยังไม่ถึงปีเลยคบกัน

 

                *กูชวนไอ้ตี๋ มันไม่ไปว่ะ เออ มันบอกมันไม่ได้อยู่กับมึงแล้ว*

               

                ไอ้ชัยถามขึ้นในรถ Honda Civic ของมัน พ่อมันซื้อเป็นของขวัญที่สอบติดที่นี่ ส่วนผมได้สร้อยคอหนัก 1 บาทพร้อมด้วยกางเขนเล็ก ๆ จากพ่อกับแม่

         

          -เออ ไปได้เดือนกว่าแล้ว ไปอยู่กับลูกพี่ลูกน้องมัน- ผมตอบ

 

                พวกผมไปถึงที่หมาย สวัสดีเจ้าของร้าน พี่เต่า แกชอบให้เด็ก ๆ รุ่น ๆ อย่างพวกผมมาเที่ยว มีเด็ก ๆ เยอะ ๆ คงเป็นเคล็ดลับที่ทำให้แกยังสาวแบบนี้ ผมยกมือไหว้พี่บุ๋ม รัญญาก่อนที่แกจะแซเล็กน้อยว่า กลุ่มนี้มีแต่หน้าตาดีดี

 

                พวกผมกินเหล้าได้สักพัก (ขวดที่ 2 กำลังได้ครึ่ง) กินหรืออาบฟะ .. ผมสงสัยเหมือนกัน เริ่มกึ่ม ๆ กันหน้าแดง พูดจาลิ้นพัน ขากลับไอ้เมฆ จะเป็นคนขับรถกลับ และทุกคนจะไปนอนที่หอไอ้เมฆ อยู่ไกล้ ๆ กับหอพักผม ไอ้เมฆเป็นเด็กดี เหล้าไม่แตะ สูบบุหรี่อย่างเดียว นอกนั้น พวกผมไม่มีใครสูบเลย

 

                *เก่ง มึงมีปัญหาอะไรกันกับไอตี๋เปล่าวะ บอกพวกกูได้นะเว้ย กูเพื่อนมึง* ไอ้ชัยเริ่มก่อน

 

                -ใช่ เพราะกูเห็นมึงไม่ค่อยคุยกันเหมือนเมื่อก่อน แถมย้ายห้องหนีไปแบบนี้ มีอะไรเปล่า พวกกูฟังได้- ไอ้เมฆเสริม

 

                -มึงจะเกย์หรือจะตุ๊ด มึงก็เพื่อนกู- ไอ้ปลิ้นสอด รู้สึกว่ามันจะรำคาญที่เห็นพวกนั้นรำคาญที่เห็นพวกนั้นถามไม่ตรงคำถาม อ้อมไปอ้อมมาอยู่ตลอด

 

                *ไม่มีอะไรหรอก พอดีพ่อมันสั่งให้มันตั้งใจเรียน ให้พี่มันดูแล เลยย้ายออกไป* ผมตอบไปกลาง ๆ

 

                -ยังไงมึงก็ไม่น่าห่วงหรอก เพราะในกลุ่มเรามึงเรียนเก่งที่สุดแล้ว ถ้าไม่นับอีกุ้งน่ะนะ- ไอ้ชัยพูดถึงกุ้ง เด็กกรุงเทพ เรียนเก่งมาก เทอมที่แล้วท้อปได้ที่หนึ่งของภาควิชา

 

                พวกเรากลับออกมาถึงหน้าสถาบันเกือบตีสามแล้ว เราตกลงว่าจะกินอะไรร้อน ๆ เย็น ๆ ตามจากที่ร้านพี่พรก่อนแยกย้ายสลายตัวกลุ่มหนุ่มโสด ในวันวาเลนไทน์ จะดูว่าใครโสดไม่โสดก็วันนี้ล่ะครับ คงไม่มีพวกไม่โสดมาเพ่นพ่าน

 

                ที่หน้าสถาบันมีคนเดินกันขวักไขว่ เพราะว่าเป็นวันพิเศษ และผู้คนบางส่วนเตรียมอ่านหนังสือสอบแล้ว พวกผมนั่งที่โต๊ะในสุดด้านใน ดูทีวีไปพลาง ผมสั่งน้ำปั่นมากินเหมือนเคย ทุกคนคุยกันเป็นระยะ ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องแซวกันเอง เรื่องความโสดมากกว่า และแล้ว ผมเห็นไอ้กลดเดินเข้ามา ในมือจูงมือตี๋เล็กมาด้วย ในมือตี๋เล็กมีห่อช็อกโกแลตขาวของเฮอร์ชี่ย์ที่มันชอบ ดูมันสองคนแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นผม ไอ้ชัยเรียกไอ้ตี๋

 

                -ตี๋ ๆๆ ทางนี้เว้ย-

 

                *ไปใหนกันมาล่ะ สนุกมั้ย* ไอ้ตี๋มันถาม ไอ้กลดเดินนั่งแล้วมองมาทางผมอย่างไม่วางตา

 

                -ไป ..................................... ชวนมึงแล้วไม่ไปเลยนะ นั่นพี่มึงเหรอ- ไอ้ชัยถามต่อ

 

          ผมไม่มองหน้าตี๋เล็กมันเลยได้แต่ก้มหน้าก้มตาดูดน้ำในแก้ว รู้สึกว่า มันก็ไม่พยายามมองผมเหมือนกัน จากนั้นมันขอตัวกลับโต๊ะ นั่งหันหลังมาทางผม ผมมองตามเล็กน้อย ไอ้กลดยิ้มที่มุมปาก ยิ้มที่น่าเกลียด ผมอยากเดินไปชกมันนัก

 

                -พี่ไอ้ตี๋มองมึงแปลก ๆ ว่ะ ใหนมีเรื่องอะไรกัน อย่าปิดบังเลย เพื่อนต้องช่วยเพื่อน- ไอ้ชัยพูดขึ้น

 

                -เออ ให้พวกกูล่อมันใหม- ไอ้ปลิ้นสอด ไอ้พวกนี้คงรู้เรื่องราวระหว่างผมกับไอ้ตี๋จากข่าวลือในเทอมก่อน

 

                *พ่อไอ้ตี๋สั่งห้ามคบกับกูเด็ดขาด แล้วให้ไอ้กลดนี่ดูแลมันแทน ถ้าขืนยังไม่เลิก พ่อมันจะตัดเป็นตัดตาย* ผมอธิบายสั้น ๆ แต่ได้ใจความ

 

                -อะไรวะ ไม่ยุติธรรมเลยนี่หว่าพ่อมัน- ไอ้เมฆสอด

 

                *โลกนี้คงเรียกร้องหาความยุติธรรมได้ไม่ง่ายนักหรอก* ผมบอกกับทุกคน

 

                -สงสารมึงว่ะ อย่าคิดมาก เพื่อนกัน มีอะไรคุยกันได้ พวกกูไม่ถือ อย่ามาอัดตูดพวกกูก็แล้วกัน- ไอ้ชัยบอก

 

                *ระวังให้ดี ไม่แน่นะเว้ย* ผมกระเซ้าทีเล่นทีจริง ตายังมองไปที่สองคนนั่นไม่วางตา

 

                -เฮ้ย ไอ้กลดนี่มันแปลก ๆ ว่ะ มึงดูสิ พูดจากับไอ้ตี๋ มองตากันหวานยังกับน้ำเชื่อม มันเป็นเกย์เปล่าวะ- ไอ้เมฆถาม

 

          *ไม่หรอกมั้ง ได้ยินข่าวว่ามันเกลียดเกย์จะตาย พอ ๆ กับพ่อไอ้ตี๋* ผมตอบก้มหน้ากินขนมปังเย็นราดชาปั่น

 

                -กูว่าไม่มั้ง ดูนั่น- ไอ้ปลิ้นบอก

 

                ทุกคนหันไปมองพร้อมกัน ผมเงยหน้ามองช้า ๆ เห็นไอ้กลดเอามือจับมือไอ้ตี๋ที่อยู่บนโต๊ะ ไอ้ตี๋รีบชักมือออกแล้วทำหน้าดุดุใส่ไอ้กลดหันมามองทางโต๊ะผมเล็กน้อย ไอ้กลดทำหน้าทะเล้นหล่อ ๆ ของมันตอบกลับมา ยังจ้องตากันไม่เลิก

 

                -แม่งทุเรศ ไอ้ตี๋ด้วยอีกคนต่อหน้าไอ้เก่งแท้ ๆ – ไอ้ชัยบอก

 

                *เฮ้ย อย่าไปสนใจ กินของเราเถอะ เขาก็มาของเขา* ผมบอกกับเพื่อน ๆ ก้มหน้าก้มตากินอย่างไม่รู้รสชาติอะไรเลย ...

 

                ปฏิกิริยาเคมีมันเป็นแบบนี้นี่เอง ... เกิดขึ้นได้รวดเร็วเมื่อมีตัวเร่งปฏิกิริยาและสภาวะที่เหมาะสม ....  จนถึงวินาทีนี้แล้ว ผมรู้สึกเหมือนตัวเองโง่มาก เหมือนคนที่ถูกหลอก บางทีผมอาจจะคิดรักไอ้ตี๋มันไปข้างเดียวก็ได้

 

                ไม่ต้องให้หมาที่ใหนมาบอก ผมก็รู้ว่าสองคนนั่นมันสวีทแค่ใหน โดยเฉพาะไอ้กลด มันจงใจทำให้ผมเห็นชัด ๆ ว่ามันกับไอ้ตี๋นี่แค่ใหน พอกินเสร็จพวกผมทั้งกลุ่มลุกพร้อมกัน บางคนหันไปลาไอ้ตี๋ ส่วนผม มองออกไปข้างหน้า อย่างทรนง ............. ไม่มองหน้ามันแม้แต่เศษเสี้ยวของสายตาให้เปลืองพลังงาน

[jammy]

อ้าวก็พ่อตี๋เกลียดเกย์เเล้วไอ้กลดมันจะกล้าจีบหรองงอะ หรือเเค่อยากเเกล้งเฉยๆเลยทำเหมือนสวีทกัน 

[THIP]

  พ่อตี๋เล็กจะรู้มั๊ยเนี่ยว่าฝากปลาย่างไว้กับแมวอีกตัว  

[pongsj]

ไอ้กลดนี้ก็เลวจิงๆเห็นพ่อตี๋ไว้ใจก็เลยถือโอกาสซะเลย 

[nanao]

นั่นสิ แมวกับปลาย่าง

อ้อยเข้าปากช้าง ชัด ๆ 

[motred]

รออ่านต่อคับ

[___KuNg_K-J-J___]

 

อีกตากรดทำอย่างงี้ได้งาย

 

พี่เก่งสู่ ๆๆ นะอย่ายอมมัน