ก็ไม่มีไรมากแค่มาต่อภาคสองให้....อิอิ...
หวังว่าคงจะไม่ผิดหวังกับการรอคอยกันนะคราบ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พี่เก่ง กับ น้องตี๋ – ภาค 2 ตอนที่ 1 คิดถึงเหลือเกิน
พี่เก่ง กับ น้องตี๋ – ภาค 2 ตอนที่ 1 คิดถึงเหลือเกิน
โดนสวดยับเลยว่าจบไปแบบนี้ได้ยังไงกัน อิอิ ก็บอกแล้วไงในตอนท้ายว่าให้ติดตามอ่านต่อ ที่จบไปน่ะภาค 1 ครับ พวกที่เข้ามาด่าไม่ต้องแอบอ่านนะเว้ย เดี๋ยวตามอัดตูดให้หมดเลยพวกเชี่ยนี่ แต่ในภาคที่ 2 อาจจะมีเวลามาอัพเดทเรื่องให้น้อยลง เพราะว่าการพักร้อนของผมกำลังจะสิ้นสุดลงในวันนี้แล้ว และจะต้องไปรับงานในตำแหน่งใหม่เริ่มตั้งแต่วันพรุ่งนี้ อย่างไรก็ดีช่วยกำลังใจ ให้กับนักเขียนมือใหม่บ้างนะครับ ส่วนMSN ที่ติดต่อกันได้ก็เป็น alohasunkissอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.sg เหมือนเดิม มีเสียงทักมาว่า หลัง ๆ เรื่องสั้นลง ๆๆๆๆๆ แหม ๆ ขนาด กาดอ คนมันยังมีสั้น มียาว มีหด มีแข็ง แล้วจะให้เรื่องมันยาว ๆๆๆๆ ทุกตอนได้อย่างไรล่ะครับ ขอบคุณอีกครั้งสำหรับกำลังใจในการเขียนนะครับ เอาเป็นว่า อย่าคดอะไรมาก ถือซะว่าเป็นการเล่าเรื่องว่า กว่าจะมาเป็นผมในวัยเกือบ 30 ในวันนี้ มีอะไรที่ดีและเชี่ยหลาย ๆ อย่างปะปนคลุกเคล้ากันไป ขำ ขำ ครับ อย่าคิดอะไรมาก สำหรับเรื่องในภาค 2 ยังคงใช้วัตถุดิบในการเขียนจากไดอารี่ประจำวันผมเหมือนเดิม เชิญอ่านตอนที่ 1 เรียกน้ำย่อยก่อนครับ (สั้นมาก ขอบอก) ฮ่ะๆๆๆๆ ไม่ได้ขี้เกียจเว้ย นี่แค่เรียกน้ำย่อย
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ในวันที่ 31 บรรยากาศชายทุ่งไม่ได้เงียบสงบเหมือนที่เคยเป็น เพราะเต็มไปด้วยพวกขี้เหล้าอย่างพวกผม กำลังมีความสุขกันเต็มที่ในการรอนับถอยหลังเช้าสู่ปีใหม่ พวกผมร้องรำทำเพลงกันสุดฤทธิ์สุดเดช ในขณะที่ผม ซึ่งกำลังอยู่ในบรรยากาศ ได้ขออนุญาติกินเหล้าสัก 1 วัน ทั้ง ๆ ที่มีแผลอยู่บนหัวนี่ล่ะ กินไป ไอ้แผลบนหัวมันก็เต้นตุบ ๆ ๆ ตามจังหวะการเต้นของหัวใจไป
ไม่มีใครพูดถึงเรื่องที่ทำให้ผมไม่สบายใจแล้ว เมื่อกลางวันผมโทรศัพท์ไปหาพี่เต๊ก เล่าเหตุการณ์ บอกให้แกทราบไม่ต้องเป็นห่วง น้ำเสียงแกเป็นกังวล แต่ผมยืนยันว่าผมสบายดี ส่วนเพื่อน ๆ ที่ถาบัน คงทยอยกลับต่างจังหวัดกันหมดแล้ว ไว้เจอกันตอนกลับไปเรียน
**เอาเร็ว ๆ เว้ยพวกมึงได้เวลานับถอยหลังแล้ว** อีอุ๋ยเจ้าเก่า
5
4
3
2
1
เฮ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สวัสดีปีใหม่ !!!!
ผมแอบอธิษฐานกับเบื้องบนเล็ก ๆ ว่าขอให้ชี้นำชีวิตของผมในปีนี้ ไปตามเส้นทาง ที่ท่านได้เป็นคนลิขิตไว้ด้วยเถิด
ผมอดคิดถึงตี๋เล็กไม่ได้ เพราะปีใหม่ปีที่แล้ว เรายังเล่นลูกโป่งซึ่งปล่อยลงมาเป็นพันลูกที่ไฮ-เทคเลย ตี๋เล็กกับผมวิ่งไล่เหยียบลูกโป่งสนุกสนานกัน แค่ 365 วัน ทำไมมันมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นมากมายระหว่างเราทั้งสองคนนะ ผมนึกสงสารมันขึ้นมาจับใจ อยากรู้ว่ามันจะทำอะไรอยู่ กินอะไรหรือยัง ไม่สบายหรือเปล่า อากาศหนาวแบบนี้มันได้ถุงร้อนมาใส่มือใหม ..... ผมอยากเป่าลมหายใจอุ่น ๆ ของผมลงบนฝ่ามือทั้งสองของมัน แล้วจับมาประกบกันซุกไว้ในอกของผม ให้มันอบอุ่น ทั้งกายมัน ..... และหัวใจของผม ... คิดแล้วเศร้า เมื่อรู้ว่าผมคงจะทำได้แค่เพียงในฝันเท่านั้นนับจากแต่นี้ต่อไป ...........................
ผมเรียกเพื่อน ๆ ทุกตัวมาล้อมวงไกล้ ๆ กัน หยุดแหกปากสักครู่ แต่ละตัว เริ่มอ้อแอ้กันแล้ว
-เอ่อ เพื่อน ๆ- ผมพูดออกมาเบา ๆ ได้แค่นั้น
-เอ่อ- ผมยังไม่กล้าพูดอีก
*เป็นเชี่ยไรวะไอ้เก่ง มีอะไรก็แหกปากออกมาดิ อมไรอยู่* อีอุ๋ยปากหมา เพื่อน ๆ เออ ออ ห่อหมก
-กู ... กู ..-
*เอ้อ เป็นเชี่ยอะไรของมึง สมองกลับมาได้รับความกระทบกระเทือนอีกหรือเปล่าเนี่ย* ไอ้สนสอดขึ้น
-กูคิดถึงเมีย- ผมพูดอย่างรวดเร็วแต่เบามาก ๆ
*หา !!! เพื่อนถามออกมาพร้อมกัน *ใหนพูดใหม่สิ*
-กูคิดถึงเมีย คิดถึงไอ้ตี๋เล็กมัน- ผมตอบเบา ๆ เหมือนเคย หน้าแดง (เพราะเมา) ฮ่ะๆๆ
ทุกคนเฮ พร้อมกับปรบมือ วิ้ดวิ้วดีใจ จริง ๆ แล้วเพื่อน ๆ อยากให้ผมกลับไปพูดคุยกับตี๋เล็กบ้าง ถึงจะเป็นการแอบคุยกันก็ตามเถอะ ... ผมปฏิเสธหัวใจตัวเองไม่ไหวแล้ว ..
*มานี่ กูเอง* ไอ้เม่นคว้าโทรศัพท์มือถือมากด คงต่อสายหาไอ้ตี๋เล็ก ผมตื่นเต้นมากกลืนน้ำลายดังเอื้อก
*โหล สะดวกคุยหรือเปล่า มีหมาอยากเห่าด้วย* ไอ้เม่นกรอกเสียงไปใหนสาย แล้วยื่นโทรศัพท์มาให้ผม ผมรับมาอย่างลังเล ไม่ค่อยแน่ใจตัวเองแล้วว่าที่ทำอย่างนี้ถูกหรือเปล่า
เนิ่นนานเหมือนผ่านสัก 10 ปี .... ผมเอาโทรศัพท์ Motorola Star DPC ระบบ 800 ของบริษัทโทเทิ่ลแอคเซสคอมมูนนิเคชั่น แนบกับหู แล้วหายใจออกแรง ๆ เข้าในสาย 1 ครั้ง
*เก่งเหรอ* ผมได้ยินเสียงมันแล้ว ... เสียงของไอ้ตี๋เล็กเมียผม ต่อให้มันเบาแค่ใหน ผมก็จำได้ว่าเป็นเสียงของมัน ... ใจผมเต้นตุบตับไม่เป็นจังหวะ รัวระริก ... แต่สั่นไหว
-กูเมา- ผมพูดได้แค่นั้น
*ฮือ ๆๆๆ* มันร้องให้โฮเข้ามาในสาย ส่วนผมน้ำตาร่วงเผาะ โดยอัตโนมัติ
*มึงเจ็บมากมั้ย กูขอโทษ* ไอ้ตี๋เล็กถามทั้งที่สะอื้น อยู่
-ไม่เจ็บแล้ว อย่าร้องนะ ขี้แยอีกแล้ว เดี๋ยวกูหาเมียใหม่นะ- คนขี้แยกำลังปลอบคนขี้แยด้วยกันเอง
-ตี๋เล็ก อย่าร้อง ฟังนี่นะ- ผมเหลือบไปเห็นเพื่อน ๆ เริ่มเช็ดน้ำตา กอดกันกลม
ผมกรอกเสียงเข้าไปในโทรศัพท์
****** ไกล อาจจะไกล แสนไกล
อาจจะไกล จนสุดสายตา
เราห่างกัน อาจจะไกล สุดฟ้า
อาจจะเกิน ที่จะพบกัน
แต่ความห่างไกล ไม่เคยห้ามใจ ที่ยังคิดถึง
ส่งไป ให้ถึงใจเธอ
อยากจะบอกเธอ คิดถึงเธอ เหลือเกิน
ยังไม่ลืม ที่ได้เคยใกล้กัน
ไม่ลืมวัน และคืนนั้นเลย
ยังไม่ลืม ที่เราคุ้นเคย ที่เราผูกพัน
ก่อนจากกัน จนไกลแสนไกล
แต่ความห่างไกล ไม่เคยห้ามใจ ที่ยังคิดถึง
ส่งไป ให้ถึงใจเธอ
อยากจะบอกเธอ คิดถึงเธอ เหลือเกิน
..แต่ความห่างไกล ไม่เคยห้ามใจ
ที่ยังคิดถึง ส่งไป ให้ถึงใจเธอ
อยากจะบอกเธอ คิดถึงเธอ เหลือเกิน
อยากบอกเธอ คิดถึงเธอ เหลือเกิน ******
มีคนเคยบอกว่าถ้าร้องให้ครบ 3 ครั้ง ใน 1 วันแล้วจะโชคดี .. ผมจะโชคดีใหมเนี่ยต้อนรับปีใหม่ปีนี้ เพราะน้ำตาแตกไปหลายรอบแล้ว เหลือบเห็นเพื่อน ๆ เช็ดน้ำตากันใหญ่แล้วส่งเสียง เฮ ........ ปรบมือกัน ผมหัวเราะออกมาได้ ได้ยินเสียงตี๋เล็กมันหัวเราะออกมาได้แล้วเหมือนกัน
ไม่ต้องมีคำใด ๆ ออกจากปากเราสองคน แต่เราก็รู้ว่า การเดินทางครั้งใหม่ของเรา กำลังจะมาถึง จะดีจะร้าย ........... ปล่อยไว้ให้เป็นลิขิตของคนที่อยู่เบื้องบน
*เก่ง ถ้าเหงามากจะเอาไอ้เม่นไปพลาง ๆ ก็ได้นะ กูอนุญาติ* แน้ ยังมาทำทะลึ่งอีกเมียกู เดี๋ยวกูทิ้งแล้วจะเสียใจ
-กูมีมึงแล้ว .... กูจะไม่มีใคร จำได้ใหม- มันร้องให้โฮอีกแล้ว
เฮ้อ ....... ชีวิตรักบนคราบน้ำตา จะไปในทิศทางใหน ... ผมล่ะกลุ้มใจเสียจริง ๆ
มีต่อครับ เบื่อกันหรือยัง .......
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
