หัวข้อ: Never last, Never end, รักสุดหัวใจแต่บทที่ได้คือ“ตัวประกอบ” พิเศษ "ยอดดวงใจ 26 Jan 12 P44

[kanda53]

น่ารัก...เปิดใจให้กันแบบนี้...ไม่ช้าซันเน่ต้องพบกับความสุขแน่ ๆ
ต้อมกะซันเน่...มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ขึ้นนะจ๊ะ..ชอบจัง

  น้องอิ๊ก 
ขอแสดงความเสียใจด้วยนะจ๊ะ น้องอิ๊ก

[tamako]

ตอนนี้แอบหวานปนหื่น  ชอบๆ

...................
  ขอแสดงความเสียใจด้วยนะค่ะ

[tantansin]

หวานจัง  หวานจนน่ากลัว

[A-J.seiya*]

><
เขินจัง ซันเน่ อายน่ารักมากจริงๆ
แต่ถ้าลับตาคน ก็ว่าไปอย่าง
ฮ่าๆๆ
อ่อยยยยย รักกันๆๆ

[chantana]

กูรักมึง  พูดออกมาสักที   

ทีนี้ละจะได้รู้กันว่าไอ้ต้อมมันคิดอย่างไร   

แต่คิดว่าไอ้ต้อมก็คงเหมือนกัน  มันอาจรักซันเน่แล้วก็ได้ แต่มันแกล้งไม่บอก

[DexTunG]

    หวานจังเลย ตอนนี้        แสดงความเสียใจกับคุณยายด้วยนะ ครับ

[A_ay]

อบอุ่นมาก
 
บอกไม่ถูก
เหมือนต้อมตอบรับแบบกลายๆ

อิอิ
ซันยิ้มสู้นะลูก

[Annetemis]

ขอแสดงความเสียใจเรื่องคุณยายด้วยนะค่ะ พี่ eiky

[DraCo_SLa13]

ขอบคุณนะคะคุณอิ๊กที่มาต่  ซันนี่ให้ทั้งที่  ยังรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่  ขอบคุณจริงๆค่ะ

[indy❣zaka]

   กอดคุณอิ๊กค่ะ

[คนริมคลอง]

ใกล้กันอีกนิดแล้วน้องต้อมน้องซันเน่

[love2y]

ตอนนี้ต้อมน่ารักอ่ะ ดีแล้วที่เปิดใจ จะได้มีความสุขซะที


..........................

คุณอิ๊ก เสียใจด้วยนะคะเรื่องคุณยายน่ะ ^^

[a_tapha]

เริ่มก้าวหน้าไปเรื่องๆ แล้วนะซัน

***********************

ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ เรื่องคุณาย

[rellachulla]

เสียใจด้วยนะคะอิ๊กกี้
แล้วก็ขอบคุณที่มาลงนิยายให้
กอดดด

[sukie_moo]

ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ

-----------------------------
ซันเน่สู้ๆ

[penda]

อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกดีจัง  มันไม่เชิงว่าหวาน
แต่น่ารัก แล้วก็ชื่นใจ  ซึ้งหล่ะมั้ง
บรรยากาศดี บรรยายไม่ถูกอ่ะ
แต่อ่านแล้วยิ้มแก้มปริเลย

ปล.เสียใจด้วย เรื่องคุณยายค่ะ
 

[stormphoenix]

ขอแสดงความเสียใจกับพี่อิ๊กด้วยครับ




แต่ตอนนี้ทำเอาหุบยิ้มไม่ลง

[Yunatsu]

เหมือนต้อมจะเปิดใจขึ้นเยอะแล้ว สู้ๆนะซัน

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

เต็มที่และสู้ขาดใจดิ้น ขอได้แค่รักเท่านั้น
ถึงแม้ว่าจะเจ็บขนาดไหน ก้อยอมทนเพื่อรัก
ปล.ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับคุณอิ๊กกี้

[ToffeE_PrincE]

เริ่มเปิดใจแล้วสิน่ะ
เดี๋ยวอีกไม่นานคงได้รักกันซ่ะที

 

[ลู่เคอOlive♥]

ให้กำลังใจซันเน่นะ สู้ๆจ้า

[CarToonMiZa]

ค่อยๆรักกันเบาเบา
 

[LaphaeL]

แล้วเมื่อไหร่ต้อมจะบอกรักซันบ้างน้าาาา...
ปล.เสียใจกับคุณยายด้วยนะครับ...

[zombi]

  เป็นกำลังใจให้นะ

[GarGee]

อร๊ายยยยย
น้องต้อมมมม

[barahi]

แสดงความเสียใจด้วยนะครับพี่อิ๊กกี๊
**************************

ขอแบบหวานๆมาเต็มๆเลยได้ไหมอะครับไม่ไหวแล้ว อิอิ

[sang som]

ขอแสดงความเสียใจด้วยนะพี่อิ๊ก

[memmory_far]

จะจบแล้วววววววววววววววว T^T อยากให้มีงอลๆๆกันบ้างไรงี้

[som]

พี่อิ๊กครับ เสียใจเรื่องคุณยายด้วยนะครับ
ต้อมตอนนี้ดูดีขึ้นเยอะเลยจริงๆนะ

[eiky]

S End......
มีคนบอกว่าความรักที่ฝังใจมันยากที่จะลืม มันเป็นอย่างนั้นเหรอครับ แต่ผมก็ยังเชื่ออยู่อย่างหนึ่งเสมอนะ ว่าเวลารักษาทุกอย่าง รักษาแม้กระทั่งหัวใจที่มันบอบช้ำ ผ่านมาห้าปีแล้ว หลายๆอย่างในชีวิตผมเปลี่ยนไป ไม่รู้สิครับแต่ผมมองไม่เห็นสิ่งที่มันเปลี่ยนไปหรอกนะ เพราะผมใช้ชีวิตอยู่กับมันทุกๆวัน ดำเนินชีวิตไปเรื่อยๆไม่มีอะไรมาก ผมยังคงถ่ายโฆษณาบ้างครับ ไม่เยอะเหมือนตอนแรกๆ ไม่อยากจะเชื่อว่ารอยแผลเป็นหัวคิ้วของผมมันจะทำให้ผมเป็นที่สนใจของเอเจ็นซี่เยอะกว่าเดิมอีก แต่ผมบอกคุณลิซว่าผมอยากจะตั้งจเรียนให้มากกว่านี้และผมอยากจะใช้เวลาอยู่กับคนที่ผมรักรวมถึงครอบครัวของผมที่นี่ด้วย สำหรับเขาผมก็คุยบ้างครับไม่มากเหมือนแต่ก่อน เขาค่อยๆเลือนออกไปจากใจ แต่ตอนนี้มีไอ้ซันมันเข้ามาแทนที่ อยู่กับมันทุกวันจนคิดว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้ว
“แม่อยากให้ต่อโทนะลูก ยังไม่อยากให้กลับเมืองไทยตอนนี้ แม่ตั้งใจจะเปิดอีกสาขาที่แอลเอ จะให้เรานั่นล่ะที่เป็นคนดู”
คุณแม่พูดกับผมตอนเย็นครับ ครอบครัวนี้กลายเป็นครอบครัวของผมไปแล้ว ผมกล้าพูดได้เต็มปาก คุณแม่ คุณพ่อ พี่แพทย์ พี่เจคตอนนี้เป็นหนุ่มหล่อเฟี้ยว และอีกคนคือเทวดาตัวน้อยของผมแต่ตอนนี้ตัวสูงเกือบเท่าพี่เจคแล้วแต่พี่ปริ๊นก็ยังคงเป็นพี่ปริ๊นที่ผมรักเสมอมาไม่เคยแปรเปลี่ยน
“เปลืองเงินคุณแม่เปล่าๆครับ นี่ก็กว่าจะเรียนจบ”
“นั่น เอาอะไรมาพูด ไม่รู้ล่ะ แม่จะให้เรียน ไหนเราบอกว่าเราไม่ค่อยชอบวิทยาศาสตร์ไม่ใช่เหรอ แม่จะให้เรียนการตลาด พอไหวไหมล่ะลูก”
คุณแม่คือคนที่ใหญ่ที่สุดในบ้านครับ แม้คุณพ่อจะนั่งคุยอยู่ด้วยก็ตามคุณพ่อก็จะแค่พยักหน้า หรือถ้าความเห็นไม่ตรงกันก็จะพูดออกมาแค่คำสองคำเท่านั้น
“เอ่อ คือผมเป็นห่วงที่โน่นน่ะครับ”
“ห่วงอะไรกันลูก ที่โน่นพี่นายเขาก็ดูให้นี่ บ้านที่ซื้อที่คลองสามก็โอเคนี่ น้องตั้มก็เรียนปีหนึ่งแล้วเราไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น”
ผมได้แต่ถอนหายใจครับ จะว่าไปชีวิตผมมันเดินทางไปรวดเร็วมากเหลือเกิน จุดเปลี่ยนที่เปลี่ยนทุกอย่างในชีวิตของผมไปจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียว ใครจะคิดว่าเด็กทุนนักกีฬาอย่างผมจะมาเรียนต่อถึงเมืองนอก และนี่กำลังจะตัดสินใจว่าจะต่อโทอีกเสียด้วย
“ตามนั้นล่ะลูก เรียนโทอีกไม่กี่ปีค่อยกลับไปเมืองไทย ตอนนั้นการงานเราก็สามารถเลือกได้เลย จบตรีไปเงินเดือนตำแหน่งก็เท่าๆกับคนที่จบที่โน่น ทำตามที่แม่บอกนั่นล่ะ นะคุณว่าไหม”
“นั่นสิพ่อต้อม จะรีบไปไหนอยู่กับพ่อกับแม่ก่อนสิ จะว่าไปก็เร็วเหมือนกันนะนี่จะห้าปีแล้ว”
เป็นครั้งแรกครับที่คุณพ่อเห็นดีเห็นงามไปกับคุณแม่ ส่วนผมไม่อยากอยู่ต่อแล้วครับอยากกลับไปทำงานหาเงินให้พ่อให้แม่เสียที อีกอย่างผมยังไม่ได้ตอบแทนบุญคุณของครอบครัวนี้เลย นั่นสินะผมคงต้องอยู่ต่อสิอย่างน้อยก็จะได้ตอบแทนบุญคุณของท่านบ้าง
“ว่าไงต้อม สบายดีเหรอ หายไปนานเลยนะเรา”
พอคิดอะไรไม่ออกจริงๆทำไมผมถึงคิดถึงเขานะ ก่อนหน้านี้ถ้ามีอะไรผมจะปรึกษาไอ้ซันตลอด แต่เรื่องนี้ไอ้ซันเองมันคงจะหนักใจเหมือนกันเพราะมันซื้อตั๋วจะกลับเมืองไทยแล้วครับ ผมไม่อยากให้มันคิดมากเรื่องที่ผมจะอยู่ต่อ
“ไม่ค่อยดีพี่ ผมจบแล้วนะ แล้วพี่ล่ะสบายดีไหม”
“อืมรู้แล้ว พี่ขอโทษนะที่ไม่ได้ไปรับปริญญาเราน่ะ พอดีต้องพาตั้มไปปฐมนิเทศด้วย ถ้าพี่ไปโน่นกลัวจะไม่มีคนพาน้องไป”
ผมนิ่งครับ จะว่าไปแล้วครอบครัวของคุณแม่กลับเมืองไทยทุกปีนะครับแต่ผมไม่ได้กลับด้วย นี่ห้าปีแล้วที่ผมไม่ได้กลับเมืองไทย มีปีที่แล้วที่แม่กับพ่อผมมาที่นี่ก็เขานั่นล่ะครับเดินเรื่องให้และเป็นคนจ่ายค่าตั๋ว น้องชายผมก็มา จะว่าไปแล้วเขาทำทุกอย่างเพื่อผมจริงๆนะ แต่เขาไม่เคยบอกหรอกครับต้องคนอื่นมาบอกผมถึงรู้
“ไม่เป็นไรพี่ก็แค่วันนึงเท่านั้น”
“พูดอะไรอย่างนั้นต้อม มันเป็นวันที่สำคัญที่สุดของเรานะ เอาเป็นว่าพอจบโทแล้วพี่ไปแน่ๆโอเคไหม”
“เอ๊ะ นี่พี่รู้เรื่องเหรอ”
ผมทำเสียงตื่นเต้นทันทีครับ
“อ๊ะ อ้อ ก็คุณนายเธอบอกไง ปรึกษากันว่าจะให้เรียนต่อโทดีไหม เพราะกลับมาตอนนี้เงินเดือนก็คงได้ไม่เยอะไง”
“ไม่ใช่พี่นะที่เป็นคนออกความคิดให้ผมเรียนโทต่อน่ะ”
“แหม อย่ามารู้ดีไปหน่อยเลยแก แล้วมีอะไรป่ะเนี่ยลงทุนโทรฯมาเองเลย”
“ก็เรื่องนี้ลี่พี่ ผมอยากจะปรึกษา ผมไม่อยากเรียนต่ออ่ะ เสียดายเงิน เกรงใจคุณพ่อกับคุณแม่ด้วย ตลอดห้าปีที่ผ่านมาผมก็รบกวนจะแย่อยู่แล้วนะ ถ้าอยู่ต่ออีกสองสามปีนี่จะชดใช้ยังไงล่ะถึงจะหมด”
“แล้วใครให้แกใช้คืนเหรอต้อม ให้ทำอะไรก็ทำไปเถอะน่า ทุกๆอย่างมันก็เพื่อตัวแกกับอนาคตของแกทั้งนั้นล่ะ ไม่ได้ทำเพื่อใคร”
“ก็รู้พี่ แต่ลำบากใจอ่ะ”
“ก็เงินที่ถ่ายแบบได้ก็เยอะอยู่นี่ ซื้อบ้านได้เป็นหลัง อะไรกันจะเรียนโทอีกไม่เท่าไหร่จะไม่ได้เลยเหรอ จะเก็บเงินไปทำไม ไปแต่งเมียเหรอ พี่ว่าเจ้าซันมันไม่ต้องการสินสอดหรอกนะ”
“เฮ้ยพี่”
ผมตกใจครับ เพราะผมไม่เคยบอกเรื่องผมกับไอ้ซันให้เขาได้รู้เรื่องเลย เขารู้ได้ยังไงกัน
“พี่รู้ได้ไง ใครบอก”
“เอาเป็นว่าพี่พอจะรู้ก็แล้วกันต้อม เห็นไหมพี่เคยบอกแล้วเวลานำพาทุกอย่างไป ทุกอย่างจริงๆ”
ประโยคสุดท้ายน้ำเสียงของเขาอ่อนแรงลงมากครับ อ่อนแรงจนผมเองสะท้อนใจ
“นั่นสินะพี่ ตกลงพี่เห็นด้วยเหรอที่จะให้ผมเรียนต่อน่ะ”
“อืม เรียนโทนั่นล่ะดีแล้ว เราอยากจะเรียนอะไรก็ตามใจ รู้หรือยังว่าอยากจะทำอะไร”
“คุณแม่บอกอยากให้เรียนการตลาดพี่”
“ก็คุณนายเธอเห็นแกมีแววนั่นล่ะ การตลาดท่าทางจะรุ่ง หรือไม่ก็โฆษณาไปเลย เพราะท่าทางพี่ว่าแกมีทักษะเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้”
“พูดเหมือนพี่เป็นคนบอกคุณแม่เลยเนอะ”
“อ๊ะ แน่นอน”
“หือ”
“เอ้ย เปล่าๆ มีอะไรอีกป่ะแก พี่ยุ่งๆอยู่แค่นี้ได้ไหม”
ผมปล่อยให้เขาวางสายไปพร้อมกับความสงสัยที่ยังคลางแคลงใจอยู่ นี่เขาพูดเหมือนว่าเขาเป็นคนจัดการทุกอย่างในชีวิตของผมเลยนะ เขาจะมารู้ได้ยังไงว่าผมชอบเกี่ยวกับการโฆษณามากกว่าการตลาดหรือแม้แต่วิทยาศาสตร์ คุณแม่บอกเหรอ ไม่น่าจะใช่เพราะคุณแม่จะว่าไปแล้วตามใจผมมาก ไม่ว่าผมจะขออะไร เรื่องเรียนก็เหมือนกัน แต่ที่บังคับไปผมเองก็ยังงงๆว่าทำไมคุณแม่มาเด็ดขาดกับผมตอนนี้ เพราะเขาแน่ๆ
“ทำไมสีหน้าไม่ดีเลยมึง ไม่ดีใจเหรอที่จะได้กลับเมืองไทยแล้วน่ะ”
ไอ้ซันมันยังคงอยู่ที่ร้านเช่นเดิมครับ ร้านนี้ขึ้นชื่อติดลมบนไปแล้ว แต่ยอดขายสู้ที่ซานฟรานฯที่พี่แพทย์ดูอยู่ไม่ได้เพราะร้านนั้นติดอ่าวบรรยากาศดีกว่าลูกค้าแบบว่าต้องจองเป็นอาทิตย์เลยครับ ยิ่งคืนวันศุกร์เสาร์นี่ไม่มีที่เต็มตั้งแต่เช้าเลยล่ะครับ
“เฮ้อ มึงกูว่ากูคงไม่ได้กลับแล้วว่ะ”
ผมถอนหายใจออกมาครับนั่งลงข้างๆมัน พอพูดจบสีหน้ามันก็เจื่อนลงทันที
“อ้าว ทำไมล่ะ เรียนจบแล้วนี่ คุณแม่จะให้อยู่ช่วยงานเหรอวะ”
ไอ้ซันมันถามท่าทางคงอยากจะรู้ แต่ผมไม่อยากจะบอกเลย สงสารมันเหมือนกัน จะว่าไปเราสองคนกำลังอยู่ในช่วงที่เกินกว่าเพื่อน ใจผมเปิดรับมันมาเต็มตัวแล้วครับ
“ไม่ใช่หรอกว่ะ คุณแม่จะให้เรียนโทต่อ”
ผมค่อยๆผ่อนลมหายใจออกมาครับลำบากใจมากนะ เพราะดูจากท่าทางและสีหน้าของมันแล้วผมเองก็รู้สึกว่ามันคงจะเสียใจอยู่มากทีเดียว
“อ้าวเหรอ ดีจัง ดีแล้วมึง คุณแม่ทำไปก็เพื่ออนาคตของมึงทั้งนั้น”
สิ่งที่มันพูดผมว่ามันแย้งกับสิ่งที่อยู่ในใจมันเหลือเกินครับเพราะน้ำเสียงมันแห้งเหือด ลีบตีบตันจนผมเองต้องหันไปมอง
“กูรู้ แต่กูก็อยากจะกลับคิดถึงที่บ้านเต็มทนแล้วมึง”
“ทนเอาหน่อยเถอะมึง อีกแค่สองสามปีเอง สองสามปีเอง”
มันเม้มปากครับ
“เฮ้ยมึง”
“กูรอได้ กูรอมึง กูจะรอ”
มันร้องไห้ครับ คงกลั้นไม่อยู่ผมรีบกอดตัวมันไว้ทันที เข้าใจมันดีครับว่าการที่ผมไม่กลับไปด้วย ทั้งที่ก่อนหน้านี้เราสองคนคุยกันไว้ว่าจะเจอกันทุกวันแม้จะทำงานแล้วก็ตาม หลายที่ที่ผมไม่เคยไปและมันไม่เคยไปเราว่าจะไปด้วยกันก่อนทำงาน ผมเข้าใจมันครับผมเองก็น้ำตาซึมได้แต่ถอนหายใจออกมาไม่รู้จะเอ่ยปลอบอะไรมันไปดี
“อย่าคิดมากเลยมึง กูจะกลับไปหามึงแน่นอน ไม่ต้องห่วง”
“กูกลัวจังเลยต้อม กูกลัว”
“ไม่เอามึง อย่าพูด ไม่มีอะไรหรอกน่า มึงก็รู้ว่ากูมั่นคงแค่ไหน ไม่ต้องกลัว”
ผมลูบตามแขนมันครับ มันก็สะอื้นไห้อยู่
“อย่าลืมกูนะต้อม อย่าทิ้งกูนะ กว่าเราจะรักกันได้มันไม่ง่ายนะ อย่าทิ้งกูนะ”
“มึง อย่าพูดแบบนี้สิ กูจะไม่ทิ้งมึงหรอก ไม่ต้องห่วง กูจะไม่มีทางลืมมึง”
นี่ถือเป็นคำสัญญาใช่ไหมครับ แต่ผมตั้งใจพูดออกไปอย่างนี้จริงๆ แต่จะว่าอะไรผมไหมว่าขณะที่ผมกำลังพูดแต่หัวใจของผมมันไม่ได้เต็มร้อยสักเท่าไหร่นัก ไม่รู้ว่าทำไม เพิ่งจะมาเป็นเอาตอนนี้เอง ไม่รู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ในใจ ไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้ผมปล่อยเวลาผ่านไปเนิ่นนานขนาดนี้ นานเสียจนผมลืมว่าแท้ที่จริงแล้วหัวใจของผมมันเป็นของใครกันแน่
“ช่วงนี้หยุดเราก็กลับไปเมืองไทยก็ได้นี่ลูก ไปเที่ยวพักผ่อน กว่าจะเปิดเทอมก็อีกตั้งนาน”
“ปริ๊นไปด้วยได้ไหมอ่ะคุณย่า”
“อะไรพ่อคุณ ปิดเทอมแล้วเหรอเราน่ะ”
“อ่า ก็ลาได้นี่”
“ลาอะไรกันลูก เดี๋ยวจะสอบปลายเทอมแล้วนะเขาคงให้ลาหรอกนะ ไม่อยากเลื่อนเกรดเหรอ”
พี่แพทย์เสริมครับ ตอนเย็นเรานั่งรวมกันกินข้าวอยู่ อยู่ๆคุณแม่ก็พูดขึ้นมาคงเห็นว่าสีหน้าผมไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่
“นั่นสิต้อมลูก ไปเที่ยวพักผ่อนบ้างเถอะ ทำงานกับเรียนอย่างเดียวเดี๋ยวจะเครียดเอา กลับไปเยี่ยมพ่อแม่ที่โน่น ไปให้พ่อแม่เห็นหน้าหล่อๆหน่อย”
คุณพ่อก็เสริมขึ้นมาอีกครับ ผมได้แต่นั่งมองแกงเขียวหวานไก่ในถ้วย
“ต้อม ไม่อยากกลับเมืองไทยเหรอลูก”
“อ้อ เปล่าครับคุณแม่ อยากครับ”
“งั้นเดี๋ยวแม่จัดการเรื่องตั๋วให้ก็แล้วกัน ท่าทางเราลอยๆยังไงไม่รู้พักนี้ ที่แม่อยากให้เรียนต่อไมได้เพราะแม่เห็นแก่ตัวแม่เองนะลูก ทุกอย่างที่ทำเพราะตัวเราทั้งนั้น แล้วแม่เองก็ไม่อยากให้เราเองคิดเรื่องเงินเรื่องจะเปลืองหรืออะไรเพราะต้อมคือลูกของแม่อีกคน เรื่องนั้นแม่กับพ่อไม่เคยคิด ไม่มีใครเคยคิด ต้อมเป็นคนในครอบครัวเรานะลูก”
ผมสูดหายใจเข้าปอดครับ สะอึกพูดไม่ออก
“อ๊ะๆ พี่ต้อมซึ้งอ่ะคุณย่า อิอิ ร้องไห้แน่ๆ”
“เอ้ย ไม่ร้องพี่ปริ๊น”
ผมหัวเราะขึ้นล่ะครับเพราะพี่ปริ๊นส่องก้มหน้ามาดูผม ไม่รู้ว่าก้มไปต่ำเท่าไหร่แต่รู้ว่าก้มจนมองไม่เห็นใคร มันตื้นตันใจเหลือเกิน ผมเคยคิดนะว่าผมเป็นใครกันนะในที่ตรงนี้ แต่ตลอดเวลาห้าปีที่ผ่านมาไม่เคยมีใครในครอบครัวนี้ทำให้ผมรู้สึกว่าผมเป็นคนอื่นเลย ผมดีใจเหลือเกินครับ
“เอาล่ะพี่ปริ๊นพาพี่ต้อมเขาไปซึ้งที ย่าเห็นแล้วย่าก็ซึ้งตาม อาทิตย์หน้าเป็นไงลูกเก็บข้าวของได้เลยนะ”
คุณแม่หัวเราะครับผมเองต้องเดินตามพี่ปริ๊นขึ้นห้องไป เด็กสิบขวบที่ตัวค่อนข้างสูงใหญ่ แต่ความน่ารักไม่เคยจางหายไปเลย
“ตอนนี้อยากให้พี่ต้อมให้ปริ๊นขี่หลัง แต่คงไม่ได้แล้วสินะเพราะปริ๊นหนักกว่าเดิม อิอิ”
“พี่ปริ๊นก็ให้พี่ต้อมขี่บ้างดิ พี่ต้อมแบกพี่ปริ๊นมาเยอะแล้วนะ”
“อ่า ไม่ดีๆ พี่ต้อมตัวใหญ่กว่าใครในบ้าน ปริ๊นได้หลังหักแน่ๆ อิอิ เฮ้อ พี่ต้อมไม่อยู่ปริ๊นคงคิดถึงพี่ต้อมมากๆเลยอ่ะ”
“ก็ไปด้วยกันสิพี่ปริ๊น”
“อยากไปจะตาย ติดสอบสิเนี่ย ทำไมเขาต้องมาสอบกันตอนนี้ด้วยนะปริ๊นไม่เข้าใจ”
“ฮ่าๆ อ้าวนะ ก็ยังไงก็จะได้ไปอยู่แล้วนี่นะพี่ปริ๊น อะไรกันพี่ปริ๊นกลับเมืองไทยทุกปีนะ แต่พี่ต้อมเพิ่งกลับนะคร้าบ”
“อ่า ปริ๊นคิดถึงอานายอ่ะ อยากนอนกับอานายเหมือนตอนที่กลับ”
ผมเงียบครับ เขาที่ใครๆก็หลงรัก ผมเองก็เช่นกัน ทำไมนะพอได้ยินชื่อนี้ทีไรหัวใจของผมมันกระตุกวูบทุกที ชื่อที่ทรงอิทธิพลกับหัวใจของผมเหลือเกิน
“พี่ต้อมรู้ไหมว่าพี่ตั้มอ่ะ อานายนะเป็นคนพาไปติวหนังสือ บ้านพี่ต้อมที่ไกลๆ หลังโตๆอ่ะ อานายก็เป็นคนเลือกให้นะ อิอิ ปริ๊นหลอกถามตอนอานายง่วงมากๆ”
“หือ จริงเหรอพี่ปริ๊น”
ผมทำเสียงสูงครับ ทำตาโตอยากรู้ขึ้นมาทันที
“จริงนะ พ่อพี่ต้อมที่ผ่าตัดที่หลังอานายก็เป็นคนหาโรงพยาบาลให้น้า อานายบอกว่านอนเฝ้าเปลี่ยนกันกับแม่ของพี่ต้อมอ่ะ แล้วที่พี่ตั้มสอบเข้ามหาฯลัยได้อานายก็พาไปติวเองเลยนะ เอ๊ะ นี่พี่ต้อมไม่รู้เหรอ”
เอ่อ ผมอ้าปากค้างครับ เคยสงสัยนะว่าทำไมเขารู้เรื่องผมเยอะมากๆ ทั้งที่พักหลังๆผมเองที่เป็นฝ่ายห่างออกไปจากเขา ห่างออกมาจนลืมไปเลยว่าผมเคยพูดอะไรกับเขาไว้ ห่างออกมาจนผมลืมไปเลยว่าผมมีเขาอยู่ในใจก่อนใคร
“แต่ที่อานายไม่ยอมมาที่นี่ก็เพราะอานายบอกว่าไม่อยากให้พี่ต้อมคิดถึงเมืองไทยมากไง เลยไม่มา ปริ๊นไม่เชื่อหรอกเนอะ อานายโกหก”
นี่แสดงว่าทุกๆอย่างที่นำพาชีวิตผมให้เดินไปในทิศทางนี้เพราะเขาทั้งนั้น เพราะเขาคนเดียวเลยหรือ ผมสะอึกจุกอยู่ตรงกลางคอพูดไม่ออก
ผมไปส่งไอ้ซันที่สนามบินครับ เราล่ำลากันตามปกติ ไอ้ซันมันก็ร้องไห้ตามเรื่องของมัน ผมเองก็เสียใจนะแต่ไม่ได้ร้องไห้ คงเพราะผมมีบางอย่างในใจที่มันยังคงคลุมเครืออยู่นั่นเอง
“รักษาสุขภาพดีๆนะมึง กินวิตามินทุกวันด้วย อย่ากินอะไรที่ไม่มีประโยชน์”
มันเอ่ยขึ้นก่อนที่จะเดินเข้าไปด้านในครับ
“เออน่า แหมนะมึงสั่งเหมือนแม่เลยนะ”
“ก็กูห่วงมึงนี่ กูไม่อยู่ใครจะดูแลมึง มึงยิ่งไม่ค่อยดูแลตัวเองเท่าไหร่”
“เออน่า กูโตแล้วนะเว้ย กูดูแลตัวเองได้ ไม่ต้องห่วงมึงเองนั่นล่ะ ดูแลตัวเองดีๆ อย่าขี้แยนักล่ะ”
“เออน่า กูไม่ได้เป็นแบบนี้ตลอดเวลาหรอกนะ มึงก็น่าจะรู้ กูเป็นแบบนี้เพราะมึงนะ”
เสียดใจ ได้แต่สูดลมหายใจ
“อืม มึงจะรอกูไหมวะซัน”
“รอสิ กูจะรอมึงคนเดียว มึงรีบเรียนให้จบนะแล้วรีบกลับไป กูจะรอ รอมึงคนเดียว”
พยักหน้า แทงทิ่มใจเหลือเกิน
“ไม่ว่าจะยังไงกูก็จะรอมึง มึงคนเดียวที่กูรัก”
เหมือนว่าผมเองก็เคยพูดประโยคทำนองนี้ เหมือนกับว่าคำพูดเหล่านี้ผมเองก็เคยพล่ามมันออกมาไม่เคยลืมเพราะมันฝังอยู่ในใจแต่ผมทำเป็นลืมมันไปเอง
“ดูแลตัวเองนะต้อม”
ผมพยักหน้าอีกรอบ ไม่อยากมองหน้าของคนที่อาบไปด้วยน้ำตาแต่ละสายตาไม่ได้เลยจริงๆ
“ต้อม”
“เข้าไปเถอะมึง เดี๋ยวตกเครื่องนะ”
“กูรักมึงนะ”
“กูก็รักมึง”
มันออกมาจากใจ จากส่วนหนึ่งของหัวใจ ผมผิดมากใช่ไหมถ้าจะบอกว่ามันไม่ใช่ทั้งหมดของหัวใจ มันแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น ผมเห็นแก่ตัวมากผมรู้ดี แต่ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไม ทำไมผมถึงกลายเป็นคนโลเลไร้ที่หมายปลายทางแบบนี้ เพราะอะไรทั้งที่คิดว่าตัวเองเป็นคนที่หนักแน่นคนหนึ่งแต่พอมาถึงตอนนี้ผมมันก็แค่ไอ้คนปากไม่ตรงกับใจเหมือนคนอื่นๆ
“กูกอดมึงได้ไหม”
มันโผเข้ากอดผมครับ ผมเองก็กอดมัน เสียใจแล้ว ตอนนี้เองที่เพิ่งจะรู้สึกว่ากำลังจะเสียคนที่เรารักไป
“ไปได้แล้ว เจอกันที่โน่น เดี๋ยวกูตามมึงไป”
ผมดึงมันออกจากตัวก่อนที่มันจะตกเครื่องเสียก่อน
“ซัน”
ผมเรียกมันก่อนที่มันจะลับตาเข้าไปในห้องตรวจคนออกจากเมือง มันหันหน้ามา
“กูรักมึงนะ”
มันยิ้มทั้งน้ำตาแล้วพยักหน้าเดินหายวับเข้าไปในห้องนั้น ผมเองที่เป็นฝ่ายสะท้อนใจ ยืนคว้างอยู่กลางสนามบิน ไม่รู้จะเดินไปทางไหน ไม่รู้จะรู้สึกอะไรดี ทั้งเสียใจทั้งมึนหัวทึบใจเหนื่อย เสียใจที่มันกลับเมืองไทยไปแล้ว ต่อจากนี้ผมก็คงไมได้เจอหน้ามันทุกวันเช่นเคย จะว่าไปแล้วเพราะความใกล้ชิดที่ทำให้ผมมีใจรักมัน เจอมันทุกวันทำกิจกรรมด้วยกัน ไม่ว่าจะไปเรียนไปไหนก็มีมันไปด้วยตลอดเวลา ผมเหนื่อยมันปลอบมันให้กำลังใจ ผมอ่อนแรงมันคอยหาอะไรให้กิน แล้วผมเองทำอะไรให้มันบ้างนอกจากลังเลโลเลอยู่แบบนี้ สำหรับเขาผมพอจะรู้ว่ามันไม่มีอะไรมากไปกว่าคำว่าความห่วงใยของพี่กับน้อง แต่ทำไมตอนนี้ผมถึงไม่รู้เลยจริงๆว่าหัวใจผมมันต้องการอะไร จากใครกันแน่


To Be Continued