ูู^^
“อ๊าว อ๊า เจ็บ อ๊า อย่า เนป อือ ซี๊ดด อ๊าเนป แรงอีกครับ อือม” เอกกับเนปเพื่อนที่จั้มรักมากถึงมากที่สุดกำลังทั้งสองคนกลับหักหลังเนปได้อย่างสาหัส
“เอก เอกครับ อือม เนปจะไม่ไหวแล้วที่รัก อ๊า .....” จั้มยืนแข็งทื่อ มองภาพความสุขสมของเพื่อนรัก ที่อยู่ในโลกส่วนตัวกันเพียงสองคนตาไม่กระพริบจนความสุขระรอกแรกผ่านพ้นไป คนทั้งสองก็ยังไม่ได้ขยับห่างจากกัน ความสุขรอบสองก็เริ่มขึ้น จนคนที่มองอยู่เป็นฝ่ายทนไม่ได้ต้องเลี่ยงออกจากห้องที่ร้อนระอุนั้นออกมาเอง จั้มยืนคว้างอยู่กลางห้องก่อนที่จะทรุดลงนั่งกองอยู่กับพื้นแล้วร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น
“เราจั้ม นายชื่ออะไร” เด็กชายหน้าใสวัยสิบสามเอ่ยทักเพื่อนแปลกหน้าที่นั่งอยู่คนเดียวในห้อง
“เอก นายอยู่ห้องนี้หรอ”
“ฮื่อ” ภาพวันแรกที่ได้รู้จักกันเมื่อนานมาแว็บเข้ามาในหัว และเรื่องราวอีกสามปีที่มีกันสองคนจนขึ้นม.ปลาย
“เอก/จั้ม” วันเปิดเรียนวันแรกทั้งเอกและจั้มต่างวิ่งเข้าใส่กันด้วยสีหน้าแปลกๆ
“คนนั้นโคตรหล่อเลยอะ เอก/จั้ม ชอบ” พอพูดจบทั้งสองก็มองหน้ากันสามวิก่อนที่จะหัวเราะออกมาอย่างตลกเพราะพวกเขาชอบคนๆเดียวกันในเวลาเดียวกันและพูดมันออกมาพร้อมกัน ขณะที่ทั้งคู่แอบเหล่เพื่อนร่วมห้องและแอบหัวเราะกันคิกคักอยู่เพื่อนคนนั้นก็เดินมาที่เค้าทั้งสองคน
“หวัดดี เราชื่อเนป” เพื่อนร่วมห้องร่างสูงผิวขาวและหล่อมากในสายตาพวกเขากำลังยืนอยู่ต่อหน้าพวกเขา
“เอก/จั้ม” ทั้งสองคนพูดพร้อมกันอีกครั้ง แล้วจากวันนั้นจากสองก็เพิ่มเป็นสาม ไม่ว่าจะทำอะไรไปที่ไหน
“เอกเรามาตกลงกันดีกว่า” อยู่วันนึงจั้มก็พูดขึ้น
“ว่ามา” เอกตอบทั้งที่ยังสนใจหนังสือในมืออยู่
“เรามาสัญญากันว่าวันที่เราสามคนสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ เราสองคน เอกกะจั้ม จะสารภาพรักกับเนปพร้อมกันและไม่ว่าเนปจะเลือกใครหรือไม่เลือกใครเลยเราสามคนก็จะเป็นเพื่อนกันตลอดไปนะ” ตอนนี้เอกลุกขึ้นมาฟังจั้มอย่างสนใจแล้ว
“งั้นเรานัดวันกันไว้ล่วงหน้าเลยดีกว่าจะได้ว่างกัน...”
“จะหนีไปเที่ยวไหนสองคนแล้วไม่ชวนเนป.....” ทั้งสองคนช่วยกันแก้ตัวอย่างเร่งร้อน พูดผิดๆ ถูกๆ
“เข้าใจแล้ว เอก จั้ม โอ๋ๆ ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้น เราไม่ได้ว่าอะไรมากซะหน่อย แค่จะขอตามไปเที่ยวด้วยแค่นั้นเอง งั้นเอาเป็นว่าไว้รู้ผลสอบเมื่อไหร่เราสามคนจะไปฉลองกัน” ...................................
.................
..
.
จั้มยังนั่งร้องไห้อยู่ที่ด้านนอกของห้อง หูยังได้ยินเสียความเร่าร้อนด้านในอย่างชัดเจนพอกับภาพความหลังที่ผ่านเข้ามาเป็นฉากๆ ภาพและเสียงครางอย่างสุขสม เมื่อครู่ตอนเค้าสองคนกำลังทำกิจกรรมเข้าจังหวะกัน ต้องเอามือสองข้างอุดหู หลับตาให้ทั้งภาพทั้งเสียงเหล่านั้นหายไป
“ไม่ เราฝัน เราฝัน” ปากก็พร่ำบนไป แต่ไม่ว่าจะทำยังไงมันก็ไม่ได้หายไปอย่างที่ตั้งใจ แถมเสียงกลับยิ่งดังขึ้นเหมือนมีอะไรซักอย่างดึงดูดให้ร่างทั้งร่างลอยกลับเข้าไปในห้อง ตอนนี้เนปกับเอกไม่ได้อยู่บนเตียงแล้ว ร่างของจั้มกลับไปยืนอยู่ที่เดิมอีกครั้ง มองภาพเอกที่กำลังเลื่อนลงนั่งคุกเข่ากับพื้น มีเนปนั่งบนโซฟาแยกขาออก เอกค่อยๆ ก้มลงใช้ปากกับลิ้น สร้างความหฤหรรษ์ให้กับเนป ภาพที่มองอยู่เข้ามาใกล้มายิ่งขึ้นโดยที่จั้มเองกลับขัดขืนไม่ได้ จั้มมองเหตุการณ์ต่างดำเนินไป เอกตวัดลิ้นไปมาหลายครั้ง มือเนปค่อยๆลูบมาที่ศีรษะของผมอย่างทะนุถนอมอย่างเอ็นดู
“อือ เอก อ๊า เนปเสียวจัง อ๊า” เสียงของเนปเหมือนดังอยู่ใกล้ๆ รู้สึกได้ถึงมือของเนปที่ตอนนี้กำขยำที่เส้นผมตามแรงอารมณ์ สิ้นคำของเนป จั้มกลับรู้สึกว่าเป็นตัวเองที่ค่อยๆ ครอบปากของเอกลงไปบนร่างกายของเนป จั้มอมจนสุดลำและค่อยๆ รูดดออกมา มันเต็มปากเต็มคำจนจั้มแทบสำลัก เพราะอยู่ๆ จากที่เป็นเพียงคนดูกลับมาเป็นคนทำอย่างกะทันหัน จั้มบังคับร่างกายของเอกให้ ทำอย่างไปเรื่อยๆ
“ซี๊ดด อ๊าวว” เนป เงยหน้าขึ้นสูดปากร้องครางอย่างได้อารมณ์ มืออีกข้างก็จิกที่ผมเอกแน่น
“อื้มมม...เสียวเหลือเกินเอก...เนปมีความสุขมากครับ” เนปครางอย่างชอบใจ
“อือม” จั้มเริ่มทำเร็วขึ้น ร้องครางอยู่ในคอ ส่วนเนปไม่ต้องพูดถึงครับ เงยหน้าหลับตาพริ้ม ปากก็ร้องครวญครางไม่เป็นภาษา มือข้างหนึ่งยันพื้นไว้ อีกข้างก็ลูบไล้ที่หน้าอกและหัวนมของตัวเอง
“โอ้ ววว...โอ๊ะ..เอกครับเนปมีความสุขเหลือเกิน ....อืออม อื้มมมแอม...อมม..อย่างนั้นๆ เก่งจังครับ ...อูยยยยยส์สสส” เนปครางไปพูดพร่ำไป ทั้งที่อยากบอกเหลือเกินว่านี่จั้มไม่ใช่เอก แต่ก็ทำไม่ได้เพราะไม่อยากหยุดในสิ่งที่ทำอยู่และคงมีหมดอารมณ์กันได้ เนปเอามือมาจับที่คางส่งสัญญาณว่าพอก่อน จั้มจึงต้องผละปากออกอย่างน่าเสียดาย เนปดึงหน้าเอกขึ้นมาและบรรจงจูบปาก สองคนแลกลิ้นกันอย่างดูดดื่ม ทำจั้มเคลิ้มไปกับลีลาการจูบ เนปกอดร่างเอกไว้ จั้มก็ถือโอกาสลูบไล้ไปตามแผ่นหลังของเนป มันสุขเหลือเกิน
“ขอเนปให้รางวัลคนเก่งนะครับที่รัก” จั้มรู้สึกว่าเนปอุ้มร่างเอกลอยขึ้นแล้วพาไปที่เตียงอีกครั้ง
“โอ๊ยย.เจ็บบบ อืออ เนป อืออเจ็บบ” จั้มร้องออกมา
“อืออ เอก อย่างเกร็งซิ แกล้งเนปหรอ” เนปก็โน้มตัวลงมา ใช้มือลูบที่หัวผมเบาๆ จากนั้นก็หอมแก้มและจูบปากแต่ก็ไม่ได้หยุดรุกรานทางด้านล่างแม้แต่น้อย จั้มรู้สึกเจ็บและเกร็งเพราะความไม่เคย
‘เฮ้ย จั้ม อย่าเกร็งอย่างงั้นสิ’ อยู่ก็มีเสียงเอกดังขึ้น เสียงมันเหมือนก้องอยู่ในหัว ทำเอาผวาแต่จะหนีก็ไม่ได้เพราะเนปยังทำต่อไปอย่างเมามัน
‘จั้ม’
‘หือ’
‘ปล่อยตัวตามสบาย อย่างงั้น นั้นแหละ แค่รู้สึก อือม’ เสียงเอกค่อยบอก ค่อยสอน จากเกร็งๆ และตื่นกลัว ก็เริ่มผ่อนคลาย รับรู้และรู้สึกร่วมไปกับเนปจนสุดทาง
ก่อนจะผล็อยหลับไป..............
.............
...
.
“จั้มๆ ตื่น” รู้สึกตัวตื่นขึ้นในห้องสี่เหลี่ยมสีขาวโล่งๆ เพราะได้ยินเสียงเรียกของเอก
“ตื่นมาคุยกันก่อนจั้ม”
“อือ ตื่นแล้ว” จั้มงัวเงียลุกขึ้นนั่ง
“จั้ม นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
“เราก็มาดูคนทรยศนะสิเอก นายทรยศเราทั้งที่เราสัญญากันแล้วว่าจะสารภาพรักกับเนปพร้อมๆ กันแต่นายกลับ....”
“จั้ม นายไม่รู้ตัวใช่มั้ย”
“รู้อะไร เราจะต้องรู้อะไร นายต่างหากที่ทำได้ยังไงเอก นายทำแบบนี้ได้ยังไง” จั้มต่อว่า น้ำตาไหลพรากอย่างเจ็บที่หัวใจเหลือเกิน
“เราไม่เคยผิดสัญญา นายตายแล้วนะจั้ม”
“อย่ามาโกหก เราไม่เชื่อนายผิดสัญ.......หาาาา อะไรนะ” จั้มหยุดร้องไห้เหมือนปิดสวิช อ้าปากหวอ
“นายตายวันที่รู้ผลสอบ รู้สึกว่าเรากับเนปรู้ผลก่อนเหลือนายคนเดียวที่ยังไม่รู้ผล นายเครียด มาก พอผลประกาศออกมาว่านายติดที่เดียวกันกับเรากับเนป นายช็อคสลบนิ่งไป ที่บ้านรีบพาส่งโรงพยาบาลแต่ไม่ทัน หมอบอกว่านายเป็นโรคหัวใจเฉียบพลัน นายตาย เข้าใจมั้ยนายตายแล้ว อ่านปากเรานะ น า ย ต า ย แ ล้ ว” จั้มอึ้ง
“ไม่จริงน่าเอก นายโม้เราไม่เชื่อนายหรอก แล้วถ้าเราตายเราจะมาอยู่ที่นี่กับนายได้ไง ...เอ้ยย” เอกเอามือตบหัวจั้มอย่างแรง
“ร้องทำพ่อหรือไง เป็นไงเจ็บมั้ยที่กูตบมึงอะไอ้จั้ม” จั้มทำหน้างง เอกเริ่มมีโมโหจนเปลี่ยนเป็นภาษาสมัยพ่อขุน
“ไม่เจ็บว่ะ”
“แล้วเสือกร้องทำไม”
“กูแค่ตกใจ งั้นถ้ากูตายแล้วทำไมกูยังมาอะจึ้ยกะเนปได้เสียวซ่านไปถึงไหนๆได้อะ”
“ก็มึงมาอยู่ในร่างกูไงไอ้กาฝาก”
“อ๊ะเดี่ยว ก่อนจะไปถึงเรื่องนั้น เอาแค่ กูตายนะโว้ยแล้วมึงยังมางาบเนปไว้คนเดียวได้ไง เพื่อนรักมึงตายมึงก็ควรจะเสียอกเสียใจปล่อยเนปไปตามทางเผื่อกูจะกลับชาติมาเกิดแล้วค่อยมาแย่งกันซิถึงจะถูก”
“เหย ปล่อยนกปล่อยปลากูยอมได้แต่จะให้กูปล่อยคนหล่อที่กูเฝ้าฟันมานานนับปีไปเปล่าๆ ให้เสียของกูกลัวบาปว่ะ กูก็เลยใช้เรื่องมึงมาเรียกร้องความเห็นใจจนเนปยอมตกล่องปล่องชิ้นก๊ะกูจนเป็นคู่ผัวตัวเมียกันมาสามสี่เดือนนี่แล้ว แล้วกูถามหน่อยว่ามึงจะกลับเข้ามาอยู่ในร่างกูทำ...อะไรวะไอ้จั้ม ไม่ไปผุดไปเกิดซะให้รู้แล้วรู้รอดด” เอกพูดจบก็สะบัดหน้าค้อนควับ
“เอ่อตอบตามจริงนะเอก กูก็ไม่รู้ว่ะ อยู่ๆ กูก็วูบ แล้วตื่นมาอีกที่ก็เห็นมึงกะเนปกะลังจ้ำจี้กันอยู่บนเตียงกูก็นอย ด่าว่ามึงทรยศ เดินออกไปนั่งร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือดอยู่ที่ห้องข้างนอก พวกมึงก็ยังจ้ำจี้กับไม่มาสนใจกูซะที แล้วอยู่ดีๆ ก็ถูกดูดกลับเข้ามาเป็นถ้ำมองดูมึงกะเนปเอ้ากันอีกรอบ....”
“แล้วอยู่ดีๆวิญญาณมึงก็กระโดดถีบกูกระเดนเข้ามาอยู่ในห้องเหี้ยๆ นี่แล้วมายึดร่าง ยึดผัวกูงั้นซิ” เอกแทรกเสียงแหว
“กูเนี่ยนะถีบมึง กูเป็นแค่วิญญาณนะโว้ย”
“ไม่รู้ ก็กูกะลังเขมือบไอติมเนปอยู่ดีๆ ก็เหมือนโดนถีบแล้วก็เข้ามาอยู่ที่นี่ แต่ยังได้ยิน เห็นแล้วก็รู้สึกเหมือนเดิมทุกอย่างนั้นแหละแต่ก็เหมือนเป็นคนอื่น”
“แล้วรู้ได้ไงว่าเป็นจั้ม”
“ก็ลองเรียกดูก็เห็นตอบกูนี่”
“อ้อ” แล้วทั้งสองคนก็มองหน้ากัน แล้วหัวเราะออกมาพร้อมกันก่อนจะโผเข้ากอดกันอย่างคิดถึง
“กูคิดถึงมึงนะจั้ม”
“กูก็คิดถึงมึงว่ะเอก”
“แล้วเมื่อไหร่มึงจะออกไปจากร่างกูเนี่ย” อารมณ์กำลังซึ้งแต่เอกก็ต้องถาม
“ไม่รู้ว่ะกูกะว่าถ้าอยู่ที่นี่ได้ยาวกูก็จะอยู่ตลอด” จั้มตอบเอกจากใจจริงแต่ถึงกับทำเอาเอกสะบัดตัวให้หลุดจากการกอด แต่จั้มก็ไม่ยอมง่ายๆ คนนึงกอดคนนึงดิ้นจนล้มลงไปกลิ้งกับพื้นกันทั้งคู่...........................
..............
...
.
“เอก เอก เอกครับ เอก” เสียงเรียกของเนปดังปลุกเอก
“อืออ เนป มีไร” เอกงัวเงียขึ้นมาอย่างเหนื่อยอ่อน
“เอกเป็นอะไรเห็นนอนดิ้นไปดิ้นมา ฝันร้ายหรอครับ”
“อือ ร้าย ร้ายมาก เนปกอดเอกหน่อย เอกกลัว” เนปหัวเราะแต่ก็ยอมกอดอย่างที่เอกขอ
‘เนป อย่าไปเชื่อมัน ไอ้จั้ม มึงตอแหลเกินไปละนะ ออกมา ออกมาตัวๆกันเลย’
‘เรื่องไร เอกเผลอเอง น่าไงเอกก็กอดเนปมาสามสี่เดือนแล้วให้จั้มกอดมั่งน่า’
‘ได้ยอมให้คราวนี้นะ คราวหน้าต้องหาวิธีตัดสินกันให้เด็ดขาดว่าใครจะได้ออกไปเสนอหน้าหรือใครจะแค่นอนรู้สึกอยู่ในนี้นะโว้ย’
‘ได้เลย" จั้มตอบก่อนที่ทั้งคู่จะหลับไปอีกรอบ
ตั้งแต่นั้นเอกเหมือนคนมีสองบุคลิกแต่ก็น่ารักทั้งคู่ ซึ่งเนปก็มีความสุขกับทั้งสองบุคลิกที่ออกจะคล้ายๆกันของเอกซึ่งบางครั้งก็ทำให้นึกถึงจั้ม แต่เนปก็ไม่ได้ติดใจอะไร เอกมักชอบทะเลาะกับตัวเองเป็นกิจวัตรที่เนปจะได้เห็นอยู่บ่อยๆจนเคยชิน และชอบมากเพราะเอกทะเลาะกับตัวเอง ในเรื่องที่ตัวเองรักเนปมากแค่ไหน
‘เรารักเนปเท่าฟ้า’
‘เชอะเรารักเท่าจักวารเลย’ ฯลฯ
แต่จะเหนื่อยหน่อยก็ตอนที่มีอะไรกันแล้วอยู่ แล้ว เอกกับจั้มในร่างก็ดันแข่งกันเองว่าใครเจ๋งกว่ากันในเรื่องอย่างว่าทำเอาร้อนถึงเนปที่ต้องเป็นคนเหนื่อยและคอยตัดสินอย่างเป็นธรรม.................
............
..
.
หัวข้อ: เรื่องสั้นx[[#79 มะไฟ 05จบ]] p.58 x 07/07/59 (อ่าน 559867 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก