หัวข้อ: - G E T L O S T - 14 กลับไทย [30/7/2554] End

[campping]

G E T  L O S T 13 – คำตอบ
    “พี่ได้เล่นรถไฟเหาะรึเปล่าครับ ?” เจ้าตัวเล็กที่สุดในบ้านของเฟยหลงถามผมขณะที่พวกเรากำลังนั่งคุยกันหลังจากที่ผมกับเฟยหลงกลับมาจาก Star Avenue แล้ว
    “ได้เล่น ๆ แต่ได้เล่นแค่อย่างเดียวเองนะ อย่างอื่นมัน…ไม่ค่อยน่าเล่นน่ะ”
    “แล้วที่ star avenue ได้ดูโชว์ตึกรึเปล่า ?” พี่หลินหลินถามผม
    “ไม่ได้ดูเลยครับ ดูไม่ทัน” ไม่อยากจะบอกเลยว่าตอนที่เค้าเปิดไฟไล่ตึกกันเราทำอะไรกันอยู่
    “นี่ ๆ พรุ่งนี้ก็กลับแล้วนี่” ผมหลุบตาลงเล็กน้อยให้กับคำถามของต้าฟง ก่อนจะส่งยิ้มไปให้เป็นคำตอบ
    “คงต้องให้เฟยหลงไปส่งคนเดียวอีกแล้วนะจ๊ะ เพราะพวกเราไม่ว่างกันเลย” พี่หลินหลินบอกผม ผมพยักหน้าแล้วรับคำอย่างแผ่วเบา
    “เอาล่ะ วันนี้ก็เหนื่อยมากแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าอีก นี่ก็สามทุ่มครึ่งแล้ว ไปนอนกันเถอะลูก” ลูก ๆ ทั้งสี่ของบ้านรับคำแล้วต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันออกไป ผมกับเฟยหลงเองก็เช่นกัน
    “วันนี้ผมขอนอนเตียงด้วยนะ” ผมบอกหลังจากที่เฟยหลงเข้าห้องมาแล้วพร้อมกับกระโดดลงนอนบนเตียงเป็นท่าประกอบด้วย
    “ก็เอาสิ” เฟยหลง…จริง ๆ แล้วผมต้องเรียกว่าพี่นั่นล่ะครับ เพราะเค้าบอกว่าเค้าอายุ 26 แล้ว ผมเพิ่งจะ 19 เอง ฮ่า ๆ แต่มันเรียกจนติดปากไปแล้วน่ะ
    “เดี๋ยวผมไปอาบน้ำก่อนนะ” ผมว่าพร้อมกับลุกขึ้นจากเตียง แล้วหยิบผ้าขนหนูเตรียมตัวจะเข้าห้องน้ำ
    “อาบด้วย!”
    “เห้ย! ไม่เอา” ผมบอกปัดในทันที ถึงจะเคยอาบน้ำกับไอแซนด์ไอเช่ก็เหอะ แต่กับคนตรงหน้านี่มัน…เหมือนกันซะที่ไหน
    “อย่าลีลา” เฟยหลงว่าพร้อมกับดันผมเข้าประตูห้องน้ำแล้วกดล็อกอย่างรวดเร็ว ห้องน้ำที่บ้านของเฟยหลงก็เป็นแค่ห้องฝักบัวธรรมดา อันที่จริงมันจะค่อนข้างแน่นถ้าเกิดว่าอาบสองคนน่ะนะ
    คนข้างหน้าผมประกบริมฝีปากผมทันทีที่เดินพ้นจากประตูห้องน้ำมาเล็กน้อย มันเหมือนจะดุเดือดแต่ก็อ่อนโยน ผมเข้าใจว่าเค้ารู้ว่าผมเป็นแผลอยู่เลยไม่อยากทำรุนแรง ผมสอดลิ้นกลับไปหาเค้า เราแลกลิ้นกันอยู่สักพักเฟยหลงก็เปลี่ยนมาเป็นหอมแก้มผมแล้วไล่ต่ำลงที่ซอกคอ ริมฝีปากนั้นดูดเข้าที่คอผมอย่างอ่อนโยน มันไม่เป็นรอยหรอกครับแต่เค้าดูดตรงที่มันเขียว ๆ มากกว่า สงสัยเข้าใจว่าทำแล้วผมจะหายปวดมั้งครับ
    มือของเฟยหลงเลื่อนขึ้นสูงถึงหน้าอกผมเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ นิ้วมือทิ้งสองข้างจับที่ยอดอกของผมทำให้ผมรู้สึกเสียวซ่านไปทั่วตัว ก่อนที่มือนั้นจะถอดเสื้อของผมออกไปแล้วถอดของตัวเองออกตาม ตอนนี้มือข้างหนึ่งได้เลื่อนลงต่ำจนถึงเป้ากางเกงของผมที่กำลังแข็งตัวได้ที่ ให้ตายเถอะ ผมไม่มีแรงจะขัดขืนจริง ๆ
    “เดี๋ยว…” เฟยหลงหยุดทันทีแล้วหันมามองหน้าของผม
    “ทำไม ?”
    “ผมกลัว”
    “ไม่ต้องกลัวหรอกนะ ฉันไม่ทำให้เจ็บหรอก”
    “เปล่า…” คนข้างหน้าผมเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจ
    “ผมกลัวว่าพี่จะทิ้งผมไป เราไม่ได้อยู่ประเทศเดียวกัน เราติดต่อกันได้ยาก ถ้าสักวันหนึ่งอยู่ดีดีพี่เกิดไปเจอคนอื่นที่ใช่แล้วทิ้งผมให้รักพี่อยู่คนเดียว ผมจะทำยังไงล่ะ ?” เฟยหลงหัวเราะพร้อมกับยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน
    “ไม่มีทาง…” คนตรงหน้าผมเอ่ยพร้อมกับดันตัวผมให้นั่งลงกับที่นั่งเพื่อใช้อาบน้ำ มือทั้งสองข้างเริ่มปลดกางเกงผมลงทีละชิ้น จนไม่เหลืออะไรเลย “ฉันไม่เคยทำแบบนี้กับใครมาก่อนเลยนะรู้มั้ย ? จะบอกให้ว่า ไม่เคยรู้สึกรักใครเท่านี้มาก่อนจะดีกว่า…เหตุผลหรอ ไม่รู้เหมือนกัน ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันก็รู้ว่าคนคนนี้ปล่อยให้หลงทางไม่ได้หรอก หลังจากนั้นมันก็รู้สึกแบบนี้ตอนไหนก็ไม่รู้ แล้วก็อย่างที่บอก…”
    “ถ้าเรารักกันจริง ๆ ไม่ว่าระยะทางหรืออะไรก็มาทำลายเส้นใยอันแข็งแกร่งของพวกเราไม่ลงหรอก” พูดจบ คนตรงหน้าของผมก็ใช้มือข้างหนึ่งกำเข้าที่ท่อนของผมแล้วขยับขึ้นลง ใบหน้านั้นเลื่อนเข้ามาใกล้ผมแล้วกอมแห้มผม..หอมไล่ลงไปจนทั่วตัว ตอนนี้เลือดผมพลุ่งพล่านทั่วร่าง ไม่รู้จะทำอะไรดีแล้วตอนนี้
    “แล้ว…” ผมถามเสียงสั่น ผมพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่นแล้ว แต่มันทำไม่ได้จริง ๆ ครับ “พี่จะไปหาผมบ้างไหม ?” คนที่ถูกถามส่งยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยนก่อนจะนั่งลงข้างผมแล้วดึงมือผมไปจับที่แก่นกายของเขาที่ถอดออกหมดเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ (เก่งเนอะ)
    “อาชีพของพี่ ต้องไปไทยบ่อยอยู่แล้ว” มือของผมขยับขึ้นลงตามจังหวะที่มือของอีกคนทำให้ผม ผมทำไปโดยที่รู้ตัว..ใช่ ผมรู้ด้วยว่าคนข้างหน้าผมพูดจริงไม่ได้โกหกผมแต่อย่างใด ผมไม่รู้เลยว่า ทำไมผมถึงเชื่อใจคนข้างหน้านี้อย่างสนิทใจ
    เฟยหลงโน้มหน้ามาหาผมแล้วจูบผมอีกครั้ง มือของเราขยับขึ้นลงเป็นจังหวะที่ใกล้เคียงกัน ผมรู้สึกเสียวสันหลังกว่าทุกครั้งที่เคยทำมาก่อนที่ผมจะร้องออกมาอย่างลืมตัว
    “อ๊า…” ผมควบคุมเสียงให้เบาที่สุดแล้ว มือใหญ่ยังคงขยับขึ้นลงด้วยจังหวะที่รวดเร็วมากขึ้น น้ำสีขาวข้นพุ่งขึ้นจากแก่นกายของผมเปรอะเปื้อนเต็มหน้าท้องกับหน้าอกของผม ความเสียวซ่านที่บอกไม่ถูกถูกระบายออกไปเป็นผลให้ผมเผลอปล่อยมือข้างที่กำของเฟยหลงเอาไว้
    “จะในนี้หรือห้องนอน ?”
    “หืมม์ ทำอะไรอีก ?” ผมถามอย่างหมดแรง
    “ก็เราเสร็จแล้ว แต่ฉันยังเลยนะ”
    “มะ…ไม่เอาในนี้” เฟยหลงยกตัวผมขึ้นจากที่นั่งอย่างแผ่วเบาก่อนจะเดินออกไปวางผมลงที่เตียงอย่างนุ่มนวล ร่างของคนตรงหน้าขึ้นคร่อมที่ตัวผม ริมฝีปากของเขายังคงทำงานตั้งแต่ใบหน้าลงมาจนถึงท้องน้อย มันทำให้น้องชายของผมตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้ง
    “ทำไมน่ารักอย่างนี้” น้ำเสียงตรงหน้าพูดกับผมอย่างอ่อนโยน ตอนนี้ใบหน้านั้นหันมาทำหน้าที่จูบผมอีกครั้ง
    “โอะ…” ผมร้องออกมาเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมผ่านตัวผมเข้ามา
    “เจ็บหรอ ?” เฟยหลงหยุดการสอดนิ้วของตัวเองทันทีที่ได้ยินผมร้อง ผมพยักหน้าอย่างหมดแรง มันเจ็บจริง ๆ นะ
    “แต่…ใส่มาเถอะครับ”
    “ไม่ได้ เราเจ็บตัวอยู่ด้วย พี่หยุดแล้ว ๆ” ว่าแล้วก็ค่อย ๆ ถอนนิ้วของตัวเองออกอย่างแผ่วเบา เฟยหลงล้มตัวลงนั่งกับเตียงแล้วมองดูทั่วตัวผมว่ามีอะไรที่เจ็บบ้างไหม
    “หะ…เห้ย!” คนเบื้องล่างของผมร้องอย่างตกใจ ทันทีที่ผมดันหน้าตัวเองขึ้นมาให้นั่งทับอยู่บนตัวของเขา
    “ทำอะไรน่ะเรา”
    “นี่คือคำตอบ คำตอบของผมทั้งหมด” ผมว่าพร้อมกับเลื่อนก้นของตัวเองจ่อเข้าที่แก่นกายของอีกฝ่าย
    “แต่เรา…” คำพูดนั้นถูกผมลบมันออกไปด้วยจูบของผมพร้อม ๆ กับที่ผมค่อย ๆ นั่งลงทีละน้อย ของใหญ่ที่กำลังสอดแทรกเข้ามาในกายผมมันใหญ่มาก มันทำให้ผมรู้สึกเจ็บ และอึดอัด แต่ทำไงได้ ก็ผมอยากจะพิสูจน์คำพูดของผม ผมเริ่ม..รักเค้าซะแล้วล่ะครับ
    “อือ….เจ็บ”
    “เจ็บก็เอาออก” เฟยหลงพยายามดึงตัวผมขึ้น แต่ผมใช้แรงทั้งหมดขืนนั่งลงไปจนสุดทาง มันจุกเสียดที่หน้าท้องอย่างบอกไม่ถูก เจ็บก็เจ็บจนต้องร้องออกมาอย่างลืมตัว
    “ก็บอกแล้วให้เอาออก เจ็บก็เอาออกเถอะ” ผมไม่ฟังคนตรงหน้า ยังคงขยับตัวขึ้นลงเป็นจังหวะ จนเฟยหลงเองก็คงรู้สึกเสียวซ่านตามไปด้วยเลยใช้มือข้างหนึ่งประคองเอวผมไว้แล้วใช้อีกข้างรูดแก่นกายให้ผม
    “แบบนี้เราก็เจ็บกว่าปกติน่ะสิ” เฟยหลงเอ่ยแล้วพลิกตัวให้ผมไปนอนข้างใต้แทน สะโพกของร่างสูงค่อย ๆ ขยับเข้าออกอย่างแผ่วเบา มือของเฟยหลงยังคงทำงานที่แก่นกายของผม จากความเจ็บปวด ความจุกแน่นที่ท้องน้อยตอนนี้ถูกแทรกแทนที่ด้วยความเสียวซ่าน ร่างสูงก้มลงมาจูบผมครั้งแล้วครั้งเล่าจนตัวเค้าเองก็เริ่มไม่ไหว
    “จะออกแล้วนะ” น้ำอุ่น ๆ พุ่งเข้าในตัวของผม มันเป็นปริมาณที่เยอะมาก ท้องของผมรู้สึกมวนแบบแปลก ๆ มันรู้สึกเสียวอย่างที่อธิบายไม่ถูก ก่อนที่ผมจะปล่อยออกตามไปติด ๆ
    “เจ็บมั้ยน่ะเรา” เฟยหลงรีบใช้นิ้วเขี่ยน้ำขาวข้นในตัวผมออกมาทันทีที่ตัวเองถอนแก่นกายออกมาแล้ว
    “ไม่เจ็บหรอก”
    “ปากเก่งนักนะ ไป..ไปอาบน้ำได้แล้ว” แล้วเฟยหลงก็อุ้มผมไปอาบน้ำให้ในห้องน้ำเนื่องด้วยผมหมดซึ่งเรี่ยวแรง แม้แต่จะเดินหรือลุกจากเตียงเลยล่ะครับ


คลานมาแปะ แล้วกลับไปนอนคับ ^ ^

[cavalli]

 


เริ้ส ฟร่ะ

[campping]

G E T  L O S T 14 – กลับไทย
    บรรยากาศที่อึมครึมของท้องฟ้าในวันนี้ทำให้ใจของผมรู้สึกอึมครึมตามไปด้วย ไม่ใช่ว่าฝนจะตกหรืออะไรหรอกนะครับ แต่ตอนนี้เป็นเวลาตีห้าครึ่งเท่านั้น ผมกำลังยืนอยู่ที่ชานชาลารถไฟฟ้าใต้ดินกับเฟยหลง ที่ตัวของผมมีเพียงพาสปอร์ตเท่านั้น เพราะกระเป๋า ของฝาก รวมถึงเที่ยวบินอะไรเจ้าคนตาตี่บอกผมว่าเดี๋ยวจัดการให้เอง
    “ง่วงอ่ะ” ผมว่าก่อนจะหาวหวอด ๆ ตามออกมา คนข้าง ๆ ผมหันมายิ้มให้แล้วหอมแก้มผมเบา ๆ
    “ไปถึงเช็คอินแล้วนอนก็ได้นะ”
    “ไม่เอาอ่ะ จะนอนกับใครนี่ไปถึงก็อยู่คนเดียวแล้ว”
    “เจ้าลูกหมา น่ารักจริง ๆ นะ” ว่าแล้วเฟยหลงก็หอมแก้มผมอีกครั้ง ถามว่าทำไมพวกเรากล้าน่ะหรอครับ ก็ป่านนี้มันจะมีคนสักกี่คนในชานชาลา มีน้อยมากครับ แล้วเราก็อยู่ตรงที่แทบจะไม่มีคนเลยด้วย
    รถไฟฟ้าใต้ดินได้เคลื่อนที่มาจอดตรงหน้าพวกผมที่ก้าวเข้าไปในตัวโบกี้ที่แทบจะว่างเปล่า ผมไม่อยากที่จะให้รถคันนี้เคลื่อนออกไปจากชานชาลานี้เท่าไหร่เลย เมื่อคืนหลังจากที่เราเอ่อ…เสร็จกิจกรรมกัน เราก็คุยกันเล่น ๆ ถึงการกลับบ้านของผม ผมไม่รู้ว่าเค้าจะพูดออกมาจากใจจริงหรือเปล่าว่าเค้าจะมาหาผม แต่ผมเชื่อใจเค้า มันก็แค่นั้น เหตุผลแค่นี้ทำให้ผมยอมกลับแต่โดยดี ทั้งที่จริงก็อยากอยู่ต่ออีกหน่อย
    น่าแปลกที่ช่วงแรกที่เจอกับเฟยหลงแทบจะไม่อยากมองหน้าด้วยซ้ำ แต่เราผ่านเรื่องราวมากมายเพียงแค่เกือบหนึ่งอาทิตย์เท่านั้น ถ้าถามผมว่ามันเร็วไหม มันก็เร็วครับ เร็วมาก แต่พวกเรารักกันด้วยความบริสุทธิ์ใจ อาจไม่สวยหรูอย่างชาย หญิง คู่อื่นแต่อย่างน้อยเราก็รักกัน อาจเป็นเพราะใครสักคนทำให้ผมหลงทางแล้วได้เจอกับคนดีดีอย่างเฟยหลง ที่เป็นพวกปากร้ายใจดี ถ้าเป็นผู้หญิงผมคงชอบไปนานแล้ว แต่เพราะผมเป็นผู้ชายและเฟยหลงก็เป็นผู้ชาย ผมจึงตัดสินใจนาน ตอนที่มาบอกผมว่าชอบผม รักผม ผมใจเต้นตูมตามแทบตาย เป็นเพราะเค้าดูแลผมดีมาโดยตลอด ผมเลยรู้สึกผูกพันกับเค้า และผมก็ไม่รู้ว่าต่อจากนี้ความรักของเราจะเป็นยังไง ก็คงต้องปล่อยให้มันดำเนินต่อไป ด้วยเส้นใยอันแข็งแกร่งที่เจ้าตาตี่ของผมว่า
    “ไปถึงแล้วจะเล่าเรื่องไอ้หน้าตี๋ให้ไอเช่กับไอแซนด์ฟังดีป่ะ ?” ผมถามคนตัวสูงที่กำลังต่อแถวกับผมเพื่อทำการเช็คอิน
    “แล้วแต่น่า แต่เล่าไปก็ดีเค้าจะได้รู้ว่าไอ้ลูกหมาตัวนี้มีคนมาอุปการะแล้ว”
    “นี่ ๆ เพื่อนนะ แล้วผมก็ไม่ชอบผู้ชายคนอื่นแล้วด้วย!” ผมขึ้นเสียงเล็กน้อย เฟยหลงเลยลูบหัวปลอบผมเบา ๆ
    “รู้แล้ว ๆ เจ้าลูกหมานี่”
    “ว่าแต่คนอื่น ตัวเองเหอะ จะไปมีคนอื่นตอนไหนก็ไม่รู้” ผมทำเสียงแข็ง ฮ่า ๆ จะว่าไปตอนนี้ตัวเองก็คล้ายผู้หญิงอยู่นะ ไม่ได้และ ๆ
    “ไม่มีทางมีหรอก ว่าแต่ เราอยากนั่งใกล้หน้าต่างใช่มั้ย ?” ผมพยักหน้า ตอนนี้คิวตรงหน้าก็เป็นของเราแล้ว เฟยหลงจัดการพูดกับคนที่ทำการตรวจให้
    “อืม เดี๋ยวต้องนั่งรถไฟฟ้าใต้ดินไปอีกนะถึงจะถึง Gate ที่ต้องขึ้นน่ะ” ผมพยักหน้าแผ่วเบา นั่นหมายถึงถ้าไปมากกว่านี้เฟยหลงจะไปส่งผมไม่ได้แล้ว
    “อย่าทำหน้าเป็นหมาหงอยสิ ไป ๆ เดี๋ยวไปส่งที่ไกลที่สุด…ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้” ผมรู้ดี ว่าคนที่เป็นคนรักของผมก็เศร้าเหมือนกันที่เราต้องแยกจากกัน เราเพิ่งตกลงจะเป็นคนรักกันเมื่อคืนเท่านั้น แต่ตอนนี้ก็ต้องจากกันไปไกลแล้ว
    “หิวรึเปล่า ?” ผมพยักหน้า ผมไม่ชอบโกหก และผมก็รู้ด้วยว่าคนตรงหน้าผมก็ไม่ชอบโกหกใครเหมือนกัน “เดี๋ยวใช้เงินที่ฉันให้ไปซื้อของกินตรง Gate ที่เค้าบอกว่ามีโรงอาหารนะ ตรงนี้มันไม่มี จำเบอร์ฉันได้ใช่มั้ย ? โทรมาตอนที่กำลังกินก็ได้ จนกว่า…จนกว่าเค้าจะบอกให้ปิดเครื่องน่ะ แล้วถึงไทยโทรมาด้วยนะ เดี๋ยวฉันโทรกลับเอง” ว่าจบแล้วเฟยหลงก็จูบปากผมเบา ๆ หนึ่งที
    “รู้แล้วครับ เจ้านาย!” ผมทำท่าตะเบ๊ะเรียกเสียงหัวเราะได้เป็นอย่างดี ตอนนี้เค้ามาส่งผมถึงที่ที่ไกลที่สุดที่จะไปได้แล้ว ผมรอให้คนเดินผ่านไปเรื่อย ๆ ผมไม่อยากเดินออกจากตรงนี้ไป อยากเข้าเป็นคนสุดท้ายเลยก็ได้
    “เดี๋ยวคนเยอะ เข้าไปเถอะ”
    “ครับ…อืม เดี๋ยวโทรหานะ” ผมว่าเสียงแผ่วเบาแล้วกระโดดเข้ากอดคนตรงหน้าแน่นอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน คนตาตี่ตรงหน้าผมก้มลงจูบผมอีกครั้ง คราวนี้เป็นจูบที่นานพอสมควรจากนั้นเราก็ผละออกจากกัน
    “รักนะเจ้าลูกหมา” นั่นทำให้ผมใจเต้น น้อยครั้งที่คนคนนี้จะพูดคำนี้ออกมา ผมยิ้มให้เฟยหลงแล้วจูบเค้าที่แก้มอีกครั้งก่อนจะโบกมือลาแล้วเดินเข้าไปต่อแถว เฟยหลงยังคงยืนรอผมจนผมเดินเข้าไปแล้วนั่นล่ะเค้าถึงจะยอมเข้าไป
    ผมเดินเข้ามาจนถึงด้านหน้าประตูที่จะขึ้นเครื่องบินแล้วถึงจะโทรหาเฟยหลง แน่นอนครับเสียงปลายสายด่ากลับมาว่าทำไมนานจัง จะว่าไปไอ้ตี๋นี่ก็ใจร้อนไม่เคยเปลี่ยน เราคุยกันนานมาก เพราะว่ากว่าเครื่องบินจะออกก็อีกเกือบสองชั่วโมงต่อมา พอเค้าเรียกตรวจตั๋วเพราะจะให้ขึ้นเครื่องแล้วผมเกือบตกเครื่องเลยทีเดียว แต่สุดท้ายก็ได้ขึ้นเครื่องพร้อมกับการวางสายปิดเครื่องของผม ผมเดินขึ้นเครื่องบินไปพร้อมกับความคิดของผมที่ฝากเอาไว้ที่นี่
    เครื่องบินบินออกจากรันเวย์ทำให้ทัศนียภาพเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ ตอนนี้เริ่มเห็นแต่เกาะฮ่องกงแล้ว ผืนน้ำสะท้อนแสงแดดระยิบระยับอย่างสวยงาม เท้าของผมไม่ได้อยู่บนพื้นของประเทศที่ชื่อว่าฮ่องกงอีกแล้ว ผมเปิดเป้หยิบรูปสองรูปที่เราถ่ายคู่กันออกมาดู เจ้าคนข้าง ๆ ผมในรูปนี่ช่างกวนประสาทอะไรอย่างนี้นะ… แต่ผมก็รักเจ้าคนคนนี้ของผมล่ะนะ ผมหันกลับไปมองเกาะฮ่องกงเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เครื่องบินจะบินขึ้นบนกลีบเมฆไป
    “เห้ย นั่นไง ๆ ไอไนท์!” ผมได้ยินเสียงไอแซนด์ดังมาแต่ไกล ตอนนี้ผมเดินออกมาจากที่รับกระเป๋าของสนามบินสุวรรณภูมิเรียบร้อยแล้ว ทั้งไอเช่ ไอแซนด์ พี่ชายผม พ่อ แม่ มารอรับผมกันหมด น้ำตาผมไหลออกมาด้วยความดีใจ ไอแซนด์มันวิ่งหรี่เข้ามาหาผมแล้วกอดผมแน่น ตามมาด้วยไอเช่
    “ไอสัตว์ กูโคตรห่วงมึงอ่ะ” ทั้งสองคนสูดน้ำมูกเบา ๆ
    “มาทำเป็นซึ้ง ร้องไห้ทำห่าไรครับพวกคุณมึง” ผมบอกเบา ๆ แต่เสียงผมก็สั่น แล้วน้ำตาผมก็ไหลเหมือนกัน
    “เห้ย ๆ มึงไปหาครอบครัวมึงก่อน พวกเรามีเรื่องต้องคุยกันยาวว่ะ” ไอแซนด์ว่าแล้วปล่อยผมออกไปให้ผมเจอกับคนที่บ้านผมทั้งสามคน
    “ไหนดูดิ๊” พี่เดย์ พี่ชายของผมเดินเข้ามาจับตัวผมหมุนไปรอบนึงแล้วก็ดูตามตัวไปเรื่อย “เห้อ… น้องชายพี่ปลอดภัยกลับมาแล้วเว้ย!” พี่เดย์ตบไหล่ผมเบา ๆ แล้วพ่อกับแม่ก็เข้ามากอดผมต่อ
    “ลูกโชคดีนะที่เจอคนไทยด้วยกัน เค้าเป็นคนดีนะ” แม่ผมพูดทั้งน้ำตา “ขอบคุณเค้าจริง ๆ ถ้ามีโอกาสแม่อยากไปหาเค้า ไปตอบแทนเค้าที่ดูแลชีวิตลูกแม่เหลือเกิน” ผมพยักหน้าแผ่วเบา ส่งยิ้มให้พ่อและแม่ของผม
    “แม่ อย่าไปว่าไอเช่กับไอแซนด์มันนะ มันไม่ผิด ไนท์ผิดเอง” แม่กับพ่อผมพยักหน้าแล้วขำออกมาเบา ๆ
    “ลูกน่ะ ไม่รู้หรอก เพื่อนลูกทั้งสองคนเค้าไม่เป็นอันเที่ยวฮ่องกงเลยนะ” พ่อผมบอกผม เออจะว่าไปมันยังไม่ได้เล่าตอนที่ผมหลงทางเลยนี่นะ
    “เอาเป็นว่า วันนี้กลับไปที่บ้านเราก่อนแล้วกัน ให้แซนด์กับเช่ไปด้วย” แม่ผมว่าแล้วหันไปทางเจ้าเพื่อนตัวดีที่ตาแดงก่ำน้ำตาเต็มแก้มทั้งสองคน
    “จะไม่ให้ไปก็ไม่ได้ด้วยล่ะ เพราะรถเจ้าเช่ ฮ่า ๆ” พี่เดย์หัวเราะออกมาเบา ๆ แล้วเราทั้งหมดก็เดินออกจากสนามบินสุวรรณภูมิไป…
   แน่นอนว่าผมมีความสุขมากที่ได้กลับมาเมืองไทยหลังจากที่หลงทางมานาน และสิ่งที่ผมนำกลับมาด้วย ก็คือคนที่รักผม และเป็นคนเดียวกันกับที่ผมรัก… ขอขอบคุณ ดินแดนฮ่องกงจริง ๆ ครับ

และแล้วก็มาถึงตอนจบ ^ ^
ขอบคุณทุกท่านที่อ่านนะครับบบ ^ ^
ขอบคุณฮ่องกงที่ทำให้ผมคิดพลอตขึ้นมาได้ เลยอยากแต่งเท่านั้นแล ^ ^
ถึงมันจะไม่ยาวมาก แค่ 14 ตอน แต่ก็ขอบคุณทุก ๆ คนมากคับบบบบ

หลังจากนี้ว่าจะแต่งเรื่องใหม่ จะมีคนอ่านมั้ยอ่า ? TwT

[TanyaPuech]

 

น่าร๊ากกกกก

แต่นะจะมีตอนพิเศษนะ  มีเหอะๆๆๆ

[p_phai]

 

[silverphoenix]

สนุกดีอ่าาาาา  ชอบบบบ

สนับสนุนให้มีตอนพิเศษเช่นกันค่ะ

[jum1201]

ขอตอนพิเศษด้วยนะ สนุกดีนะ
 

[BeeRY]

แอ๊! อย่าเพิ่งจบ ให้พี่ตี๋กะลูกหมาเจอกันอีกครั้งก่อน
ล้อเล่นค่ะ สนุกมากๆๆ เลย นั่งอ่านเพลินจนคิดว่า 14 ตอนมันน้อยไปนะเนี่ย อยากอ่านอีก
ขอตอนพิเศษได้ไหมน้า พลีสส
+1 ขอบคุณค่า 

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

อยากได้ตอนพิเศษจังเลยค๊า~~~ อยากเจอพี่ตี๋อีก T^T~

[ordkrub]

เรื่องน่ารักดีครับ

[fannan]

น่ารักมากถ้าหลงทางแล้วเจอคนดีๆแบบเฟยหลงคงดีไม่น้อยแล้วไม่มีฉากหวานๆตอนเฟยหลงมาไทยบ้างเหรอ ขอบคุณมากครับจะคอยติดตามผลงานต่อไป

[golove2]

 

[CHADMM]

อ่านจบแล้ว..สนุกมากๆเลยค่า ,, แต่น่าจะมีตอนพิเศษอีกหน่อยเนอะ ><

ขอบคุณสำหรับเรื๊องสนุกๆนะคะ  ถ้าแต่งอีกก็จะตามไปอ่านนะคะ

[maykiz]

มีต่อซักหน่อยสิฮะ นะนะนะ

[seaz]

มีตอนพิเศษสักตอนสองตอนไหมครับ อยากอ่านๆ

[iamtsubame]

สนุกดี แต่ว่าอ่านจบแล้วก็ยังค้างอยู่อ่ะ
น่าจะมีอีกสักตอนนะ 5555

[arij-iris]

อยากอ่านตอนพิเศษอ่ะคะ อยากรู้ความรู้สึกเฮียหลง แล้วก็เรื่องราวต่ออีกอ่ะคะ 

[yunnutjae]

อิพี่ตอนแรกกับตอนท้ายนี่ต่างกันฟ้า เหวมากจ้า อห.ตอนแรกๆคือหมั่นไส้อะ คนอะไรปากร้ายมากกกกกกกกก ด่าลูกชั้นได้แบบ ถึงแกจะเปนพระเอกชั้นไม่ยกลูกชั้นให้!    555555555555555555555 แต่พอสารภาพปุ้บคือหลงแฟนเว่อร หวานๆๆๆค่ะ รักกันนานๆนะระยะทางไม่เป็นอุปสรรคถ้าใจของคนทั้งคู่มั่นคง