หัวข้อ: - G E T L O S T - 14 กลับไทย [30/7/2554] End

[campping]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม



กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ เพิ่งลงครั้งแรก อิอิ

G E T  L O S T 1 – หลงทางกลางฮ่องกง
ฟิ้วววว…..
   เสียงเครื่องบินดังขึ้นตามมาด้วยเสียงล้อของเครื่องบินที่เสียดสีลงบนรันเวย์บ่งบอกให้ผมรู้ว่าตอนนี้ผมได้เดินทางมาถึงฮ่องกงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ตั้งแต่เริ่มออกเดินทางจนสิ้นสุดการเดินทางผมไม่ได้หลับเลยแม้แต่น้อย เป็นเหตุให้ผมเห็นทางตั้งแต่เริ่มต้นมาจนถึงเกาะฮ่องกงแห่งนี้ (ได้ข่าวว่าพอขึ้นจากสุวรรณภูมิไม่นานนักก็มีแต่เมฆ) ทิวทัศน์ของที่แห่งนี้ไม่แตกต่างอะไรกันมากนักกับที่สุวรรณภูมิ เนื่องจากมันก็เป็นแค่รันเวย์ธรรมดา ๆ เหมือนกันนั่นแหละ

   “เอ้า ลงดิ มึงจะอยู่เป็นเพื่อนกัปตันหรอไง ?” เสียงเพื่อนในกลุ่มของผมดังขึ้นพร้อมกับฝ่ามือที่ตบเข้ากลางหัวผม ปลุกให้ผมตื่นจากภวังค์ความคิดได้เป็นอย่างดี … เจ็บนะเนี่ย

   “ไอแซนด์ มึงเรียกดีดีไม่ได้รึไง” ผมบ่นออกไปพร้อมกับเอามือคลำที่ที่มันตบป้อย ๆ ก่อนที่ผมจะเริ่มเคลื่อนตัวลงจากที่นั่งแล้วออกเดินตามมันไป

   “ไม่ลืมของนะไอไนท์” เพื่อนในกลุ่มของผมอีกคนเอ่ยทักขึ้นทางด้านหลังเรียกให้ผมหันกลับไปหามันพร้อมกับส่ายหัวเป็นคำตอบ ไอปอร์เช่ ผู้ออกเงินในการเดินทางครั้งนี้ทั้งหมดพยักหน้าให้ผมก่อนจะออกเดินตามผมกับไอแซนด์ไป

   “เหี้ย นี่คนหรือปลวกวะ!” ไอแซนด์อุทานขึ้นเมื่อพวกเราทั้งสามเดินสะพายเป้มาจนถึงด่าน ต.ม. ผมกวาดสายตาของผมผ่านแว่นกรอบหนาที่ใหญ่ครึ่งหน้าของผมไปร้อยแปดสิบองศา ทั่วทั้งคลองสายตา มีแต่คนต่อแถวเต็มไปหมดจริง ๆ นี่ไม่รู้ว่าเค้าทำงานช้าหรือว่าคนมันเยอะจริง ๆ นะเนี่ย

   “เออ ๆ อย่าบ่นไปเข้าแถวกันเหอะ!” ปอร์เช่ผลักหลังพวกผมให้ไปต่อแถวหญิงสาวสวยที่ต่อแถวเป็นคนสุดท้ายโดยให้ไอแซนด์เข้าไปก่อนต่อด้วยผมแล้วก็มัน
 
   “เห้ย ๆ พักโรงแรมไรวะ” ไอแซนด์หันหลังมาถามผมที่ยักไหล่เพื่อเป็นคำตอบแทน มันเลยขยับหน้าของมันไปนิดเพื่อถามไอตัวคนจอง

   “InterContinental Hong Kong โรงแรมห้าดาวย่านจิมซาจุ่ย โหยมึงที่นี่นะห้องอาหารโคตรสวย กูจองห้องเตียงคู่ไว้อ่ะ เตียงใหญ่สองเตียงอย่างดี นอนด้วยกันแม่ง
หมดเนี่ยแหละสามคน” ปอร์เช่ตอบพร้อมกับทำตาเป็นประกาย บ้านมันรวยครับ ปกติแล้วมันจะพาพวกผมมา เดย์ทริป กับมัน สังเกตจากชื่อมัน ปอร์เช่ พ่อมันบ้ารถมีลูกชายสามคนตั้งชื่อว่า พอร์ช ปอร์เช่ และ เบนซ์ และแน่นอน พ่อมันมีทุกคัน  จริง ๆ พวกผมก็เกรงใจมันนะแต่มันก็ลากผมมาทุกทีมันบอกไม่งั้นก็ไม่มาแล้วไม่ต้องมาคบกันอีก เออดี..ลาภลอยพวกกูอีก

   “โรงแรมห่าไรชื่อโคตรยาว” ผมบ่นพึมพำเรียกให้ไอแซนด์หัวเราะกับท่าทีของผมไปด้วย ไม่ได้พูดเปล่านะ ผมจำชื่อโรมแรมไม่ได้จริง ๆ
   หลังจากที่พวกเราผ่านด่านตรวจคนเข้าเมืองมาเรียบร้อยก็ต้องนั่งรถไฟฟ้าใต้ดินจากสถานีนี้ไปที่อีกสถานีหนึ่ง ความจริงผมกับแซนด์มาที่นี่เป็นครั้งแรก แต่ปอร์เช่มากับที่บ้านมันบ่อยแล้วพวกเราเลยไม่ต้องการไกด์ และมันก็รู้ดีอย่างกับประเทศไทย จริง ๆ แล้วสถานีนี้พวกคนที่โหลดกระเป๋าจะต้องมารอรับคืนแต่พวกเราใช้แบบเป้เอาเลยไม่ต้องไปยืนรอให้เมื่อยตุ้ม (คนมันเยอะจริง ๆ ครับ)

   “ไหนใครบอกหนาววะสัด” ผมถอดเสื้อกันหนาวตัวหนาของผมเก็บเข้ากระเป๋าหลังจากที่เดินออกมาจากท่าอากาศยานเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ไอตัวต้นที่บอกว่าที่นี่อากาศหนาวแน่ ๆ มึงช่วงนี้มันรีบไปหลบหลังไอแซนด์โดยเร็ว

   “เชี้ยยย กูพูดจริง ก็ตอนกูเช็คสภาพอากาศมัน 15 องศาสูงสุดจริง ๆ”

   “มึงไม่ต้องมาแก้ตัวเลย ออกมานี่ร้อนชิบหาย แน่ใจมึงใส่เสื้อกันหนาวของมึงต่อไปดิ” ผมบ่นอุบ เพราะผมเป็นคนที่ขี้หนาวที่สุดเลยใส่เสื้อตัวหนาที่สุด แต่พอออกมาจากสนามบินเท่านั้นแหละ อากาศจริง ๆ มันไม่ร้อนหรอก แต่เพราะเสื้อนี่แหละเลยร้อนตับแตกแทบถอดไม่ทัน

   “เอาน่ะ ๆ อย่ากัดกันมึง เอ้าไอปอร์เช่มึงจะพาพวกกูไปไหนก่อน โรงแรม ?” ไอแซนด์เป็นคนเข้ามาสงบศึกที่กำลังจะเกิดขึ้นได้อย่างฉิวเฉียด เออดีไม่งั้นกูฆ่ามันแน่
   “ไม่ ๆ ไปช้อปกับกูก่อน ก็เดี๋ยวนั่งรถไฟใต้ดินไปลงย่านม่องก๊กแล้วก็เดินซื้อของก่อนแล้วค่อยกลับเข้าโรงแรม”
 
   “แล้วทำไมมึงช้อปตั้งแต่วันแรกวะ” ผมถามมัน

   “กูกลัวลืมลิสต์ เชี้ยคนที่บ้านสั่งมาเพียบต้องทยอยซื้อ วันเดียวกูก็ตายดิ”

    “อ๋อ นี่สามวันมึงกะใช้ช้อปทุกวันเลย ?”

   “ก็ใช่อ่ะดิ !”

   “เชี้ย กูไม่มีเงินช้อปกับมึงนะ” ผมขำออกมาเล็กน้อยก่อนที่มันจะชูกระเป๋าตังค์ของมันขึ้นมาทำท่ากวนตีนใส่

   “แต่กูมีให้พวกมึงนะ” สาด รวยจริงอะไรจริงครับเพื่อน!

   “รวยจริงจังนะมึง”

   “ไม่ได้รวยสักหน่อย” มันทำปากเบะเล็กน้อย มันไม่ชอบเลยครับเวลาพวกผมพูดกับมันแบบนี้ มันชอบบอกก็มีเท่า ๆ พวกมึงแหละ และพวกมึงก็เป็นเพื่อนรักของกูด้วย เออ แต่น่าจะยอมรับนะว่ามึงรวยจริง!

   “เออ ๆ”

    ตอนนี้ผมเริ่มเห็นความแตกต่างระหว่างกรุงเทพกับฮ่องกงแล้วครับ อย่างแรกอากาศ อากาศที่นี่ไม่หนาวเกินไปและไม่ร้อนตับแตกเหมือนไทย อากาศเย็นสบาย หายใจสบายจมูก รถของที่นี่ก็มีแต่แบบหรูหรา แต่ไอปอร์เช่มันบอกรถที่นี่ถูก (กูเชื่อมึงได้ป่ะ ?) ต้นไม้ของที่นี่เยอะมากให้ความรู้สึกว่าร่มรื่นดี
 
    “เอ้านี่ตั๋ว หัดทำเองมั่งก็ได้นะพวกมึงเผื่อหลงจะได้กลับถูก” พวกผมสองคนทำหน้าเมินเฉย มันเลยส่ายหัวแล้วตบหัวพวกผมไปคนละฉาด
    “กูจะหลงได้ไง ก็มีมึงอยู่ทั้งคน ปอร์เช่ ที่น่ารักกกก” ผมพูดพร้อมกับเอาแก้มไปถูที่แขนมัน มันทำท่าสยองแล้วรีบดันหัวผมใหญ่
    “เออ ๆ อย่าหลงแล้วกัน ถ้าหลงแล้วเจอกันที่โรงแรม” ผมก็พยักหน้าไป จริง ๆ แล้วก็ไม่คิดว่าจะหลงแม้แต่น้อย ก็ตัวติดกันสามคนอย่างงี้จะไปหลงบ้าไรวะ ?
   “เห้อ อากาศที่นี่ดีจริง ๆ ว่ะ ตึกก็สวย การ์ตูนที่นี่สวยด้วยป่ะวะ ?” ไอแซนด์ตัวบ้าการ์ตูนถามขึ้นหลังจากที่เราขึ้นมาจากทางรถไฟใต้ดินเรียบร้อย
    “เกี่ยวห่าไรกับการ์ตูน” ผมถามมัน
    “อ้าว ถ้าดีจริงก็ต้องดีหมดดิวะ ว่าไงไอเช่มึงพากูไปดูร้านการ์ตูนหน่อย”
    “ไม่เอาอ่ะ มันหายาก” จะว่าไปอาจจะจริงของมัน ตอนนี้พวกเรามองไปรอบ ๆ ตัวมีแต่ร้านขายเสื้อผ้ากับตึกสูง ๆ แสงสีเพียบเต็มไปหมด
    “เอาล่ะ ตามกูมาอย่าหลงแล้วกัน อยากได้ไรบอก ๆ” มันว่าพร้อมกับออกเดินถลาตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

    ผมกับแซนด์ยืนดูมันเดินวนไปวนมาซื้อของร้านนู้นร้านนี้ คนก็เยอะ อยากรู้จริง ๆ ว่าคนฮ่องกงเค้าทำงานกันรึเปล่าเนี่ยคนถึงได้เต็มถนนขนาดนี้ ไอปอร์เช่มันเข้าแต่ร้านแบรนด์เนมครับ มันบอกที่นี่ถูก ชอบหันมาถามด้วยนะ เอาอันนี้มั้ย ๆ ไม่เอาเว้ยไม่ใช่แบบที่ชอบเลยสักนิด

    “เห้ยมึงดูร้านนี้หน่อย” ผมพูดพร้อมกับเดินเข้าไปในร้านขายรองเท้าที่มีรองเท้าวางอยู่อย่างแบบจัดเต็ม มีทั้งรองเท้ากีฬา รองเท้าแฟชัน รองเท้าใส่เล่น ลายตาแต่สวย
    “พวกมึงว่าอันนี้เป็นไง……วะ” หะ…เห้ย ทำไมในร้านมีแต่คนที่กูไม่รู้จักวะ ผมรีบวางรองเท้าในมืออย่างรวดเร็วแล้ววิ่งออกไปดูนอกร้าน กลับมาชะโงกในร้านอีกสักครั้ง เห้ย ไม่มี พวกมึงต้องเล่นซ่อนแอบกับกูอยู่แน่ ๆ ก็กูบอกมึงแล้วนี่ว่าให้แวะร้านนี้ก่อน ว่าแล้วก็เดินไปหาตรงอีกฝั่งของร้าน นั่นแน่ ! พวกมึงต้องอยู่ที่นั่นแน่ ๆ
    “เห้ย ไอแซนด์” ผมเข้าไปตบหัวคนข้างหน้าที่นั่งหันหลังลองรองเท้าอยู่อย่างโล่งอก เห้อ นึกว่ากูจะหลง
    “@$%$$^&#&$%&%$&$&$&^%!!!” เห้ย ๆ ภาษาไรวะ ไอแซนด์มันพูดภาษาจีนได้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ
    “เห้ยมึงพูดภาษา……..” ชะ…ชิบหาย ใครวะ ไอหน้าตี๋นี่มันเป็นใครวะ แต่ก่อนจะรู้เรื่องนั้นกูต้องรีบหาไอแซนด์ตัวจริงให้เจอก่อน!
    “@@#$&^*%^&%&^” ตายห่า มันโมโหใหญ่แล้วอ่ะ ทำไมมึงต้องใส่เสื้อสีเดียวกับเพื่อนกูด้วยวะ เลยเข้าใจผิดว่าเป็นคนเดียวกันอีก ผมวิ่งออกมาจากร้านอย่างรวดเร็ว สายตาสอดส่องมองหาเพื่อนทั้งสอง ตามความจริงถ้าอยู่ไทยคงหาง่ายเพราะสูงกันพอสมควร แต่ที่นี่ คนฮ่องกงมันสูงเป็นตึกกันหมดหรอฟระ!!
    “I’m…..m sorry” หมดปัญญา เมื่อกี้จริง ๆ ตั้งใจจะหนีมันด้วยแหละแต่ตอนนี้ไอตี๋มันมายืนกอดอกอยู่ข้างหลังผมเป็ยที่เรียบร้อย ดวงตาอันน้อยนิดของมันกับคิ้วที่เทเข้าหากันนั้นทำให้รู้ได้ว่ามันกำลังไม่พอใจ (แม้กูจะฟังจีนไม่ออก)
    “@#$#$^%^&%”
    “ควาย…กูฟังไม่ออก” ผมสบถคำไทยออกไปทั้ง ๆ ที่หน้ายังยิ้มอยู่ (ใจดีสู้เสืออ่ะ เค้าอาจจะคิดว่าเป็นคำขอโทษเค้าอยู่ก็ได้เนอะ สังเกตจากสีหน้าเนี่ย)
    “แล้วมาตบหัวผมทำไม”
    ชิบหาย………………………………………….






นอกจากกูจะหลงทางแล้ว กูยังมาเจออะไรอีกเนี่ย!!!


ฝากติชมด้วยนะคับ ^ ^

[stormphoenix]

  :z13:น้องแคมป์   น่ารักดีเนอะ

[roseen]

 

เป็นไงเอ๋อแดกอ่ะดิแบบนี้

[โจ๊กกุ้ง]

 

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

  ดันเจอคนฟังออก กร๊ากกกกกกกก


เพื่อนเช่นี่รวยจริงเนอะ ขอสมัครเป็นแฟนหน่อยได้ป๊ะ อิอิ

[yayee2]

 :3123:มาต้อนรับเรื่องใหม่ด้วยคน
หุ หุ  ต่อไปจะเกิดอะไรขี้น เค้าฟังไทยออก แถมพูดได้อีกแน่ะ

[samsoon@doll]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไปตบหัวว่าที่สามีทำไมคะ

[campping]

อยากสมัครเป็นแฟนเพื่อนเช่ได้นะงับ มันยังว่าง 
ขอบคุณทุกคอมเม้นนะค้าบ
มาต่อกันเลยดีกว่างับ


G E T  L O S T 2 – ปัญญาอ่อน (?)
    “Excuse me ?” ผมทำหน้าแบ๊วพูดอังกฤษใส่มัน ขอให้มันนึกว่ากูเป็นคนประเทศอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ไทย มึงลืมไปซะเหอะที่กูด่ามึงเมื่อกี้น่ะ
    “ไม่ต้องมาเสแสร้ง คุณเป็นคนไทย” นอกจากจะพูดไทยได้แล้ว เสือกพูดชัดแจ๋วอีกต่างหาก!!
    “คุณก็…เป็นคนไทยหรอครับ งั้นผมขอโทษนะครับผมนึกว่าเพื่อนผมผมเลยเผลอตบหัวคุณไปแหะ ๆ” ฟังขึ้นเปล่าวะ ไม่รู้แหละผมยกมือไหว้ไอหน้าตี๋นั่นแล้วออกตัววิ่งอย่างรวดเร็ว แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมันล็อกคอผมเข้าอย่างจัง
    “จะ…จับผมทำไม”
    “นายกำลังหลงทาง ?” เออไอสัด…แล้วมึงรู้ได้ไงเนี่ย ?
    “นายรู้ได้ไง ?” ผมหยุดดิ้นก่อนจะพลิกตัวหันกลับมามองหน้ามัน
    “ก็เห็นทำท่าโล่งอกตอนตบหัวก็เข้าใจแล้วว่าเป็นพวกหมาหลงทาง” ปากมึงนี่น่าเอาฝ่าเท้าไปประทานจริง ๆ นะ
    “เออ แล้วไง เอางี้ดีกว่าในฐานะที่เราเป็นคนไทยเหมือนกันนายก็ช่วยพากู…ผมไปที่โรงแรมที่เราพักทีได้ไหม ?”
    “อย่างแรกนะ” อย่างแรกอะไรของมึง =  = “ผมเป็นคนฮ่องกง อย่างที่สอง มึงมาตบหัวกู อย่างที่สาม มึงมาพูดหยาบใส่กู!!” เชี้ยยย อย่าตะคอกกกก น่ากลัวชิบหายเวลามันตะคอก ทำหน้าโหดใส่แล้วยังดึงคอเสื้อกูอีก แล้วทำไมคนที่นี่ไม่มีใครมาช่วยกูเลยล่ะ ?
    “เอ่อ ขอโทษแล้วกันนะครับพี่ครับ” ผมยกมือไหว้มันปะหงก ๆ นี่กูกลัวจริงนะ มึงสูงกว่ากูเป็นหัวเลยน่ากลัวชิบหาย หน้าก็โหด
    “เออ!” มันตะคอกอีกก่อนมันจะปล่อยคอเสื้อผมลง ให้ตายเหอะกูเกือบจะตายเพราะไปตบหัวผิดคน วันหลังกูจะไม่ตบหัวมึงแล้วไอแซนด์ (จากด้านหลังน่ะนะ)
    “เอ่อ แล้วนาย…พี่ช่วยพาผมไปโรงแรมที่พักหน่อยได้มั้ยครับ ?” พูดจาซะเพราะน่ารักเชียวกู
    “โรงแรมไรล่ะ”
   “………..” เออแม่งโรงแรมไรวะ ชื่อแม่งยาว ๆ อะไรจุ่ย ๆ เจี่ยะจุ่ยเปล่าวะ (มั่วและไอไนท์)
    “ว่าไง!” อย่าขึ้นเสียงเดะ ตกใจ!
    “อะไรจุ่ย ๆ เนี่ยแหละครับเป็นโรงแรมห้าดาว”
    “คิดว่าโรงแรมห้าดาวที่ฮ่องกงมีกี่โรงแรมกัน ?”
    “สักสิบได้มั้งครับ”
    “กวนตีนกูหรอ!” มึงอย่าตะคอกแล้วจับคอเสื้อกูแบบนี้ กูกลัววววววววว แล้วกูทำไรผิดเนี่ย ก็คิดแบบนี้จริง ๆ นี่หว่า
    “เปล่านะ ก็คิดแบบนี้จริง ๆ ใครจะไปรู้ละ ไม่ได้อยู่ฮ่องกง เป็นคนไทย” กูไปกวนตีนมันทำไมเนี่ย มันจ้องจะรับประทานกูอยู่แล้วววว
    “มึง!!!”
    “อะไร!!!” หมดเวลากับการยอมมึงและ ต้องสู้มั่งและ (ใจจริงก็ปอดแหละวะ)
    “นี่มึงกำลังขอความช่วยเหลือกูอยู่ไม่ใช่เรอะ”
    “กูไม่ขอก็ได้ เจอคนแบบมึงน่ะ ขอคนอื่นเค้าก็ได้วะ แม่ง ไร้เหตุผล!” ผมสะบัดมือมันออกจากคอเสื้อแล้วเดินไปหาคนข้างหน้าด้วยความโมโห
    “Excuse me , could you tell me how to go to the 5 star hotel named …..like it has Jui in its title” วะฮ่า ๆ ถู ๆ ไถ ๆ ไปไม่ต้องพึ่งมึงก็ได้วะ ไอคนใจดำ!
    “@#$@$@$#$%%^” หญิงสาวเบื้องหน้าผมตอบเป็นกวางตุ้งแล้วเดินจากไป…เหมือนกับจะบอกกูว่าพูดอังกฤษไม่ได้ใช่มั้ย …. ผมยังไม่ลดความพยายามครับเดินถามประโยคเดิมต่อไป แต่คำตอบที่ได้มาก็มีดังนี้
    ‘sorry I’m in rush’
   ‘I don’t know where you wanna go’
   ‘sorry I’m new here’
   ‘sorry I’m a tourist’
   เย้ มีแต่คนพึ่งพาได้ทั้งนั้น ถามมาเป็นสิบไม่มีใครตอบได้สักคน ไม่มีคนไทย ไม่มีคนที่รู้ว่าไอโรงแรมนี้มันอยู่ที่ไหน เห้อ…เงินก็มีอยู่น้อยนิด ของก็แพงจะรอดในฮ่องกงได้ไหมวะ ? สงสัยชีวิตต้องตายอยู่ที่ฮ่องกงชัวร์ ผมนั่งลงที่ม้านั่งริมถนนอย่างเหนื่อยหน่าย ยกนาฬิกาขึ้นดู… จะทุ่มนึงแล้ว เห้อ… ขอให้พวกมันหากูเจอทีเถอะ
   “กินนี่ดิ” ขวดแก้วเย็น ๆ ถูกทาบเข้าที่แก้มของผม ผมหันไปมองหน้าไอหน้าตี๋ที่ยืนอยู่หลังม้านั่งกำลังยื่นขวดนมให้กับผม
   “ไม่ ขอบใจ”
    “ไม่กินระวังตายเอาซะก่อน” เออไม่เถียง แต่กูไม่รับของจากมึงหรอก “มึงจะกินไม่กิน!” มันว่าพร้อมกับเอาขวดมายัดใส่มือผม เออกินก็ได้วะ
    “วันนี้คงหาไม่เจอ” ไอหน้าตี๋มันพูดขึ้นพร้อมกับกระดกเบียร์ในมือมันเข้าปากอึกใหญ่ “โรงแรมห้าดาวในฮ่องกงมีเป็นเบือ ที่บอกลงท้ายด้วยจุ่ย ๆ เนี่ยก็ไม่ได้มีแค่ที่เดียว แต่ละที่ก็ไม่ได้ใกล้กันเลย”
    “หาไม่เจอก็นอนตายมันที่นี่แหละ”
    “ปัญญาอ่อน” โห ไอสาด ทำไมมันเป็นผุ้ชายที่ปากจัดอย่างงี้วะ!
    “ปัญญาอ่อนยังไง ?”
    “คนที่คิดว่าจะตายโดยที่ยังไม่ดิ้นรนจนสุดชีวิตแล้ว มันก็แค่พวกปัญญาอ่อนสวะสังคมเท่านั้นแหละ” สาบานได้ว่ากูคิดว่ามันไม่ใช่คนฮ่องกง พูดไทยชัดแจ๋วแถมศัพท์รู้ลึก ปากหมาชิบเป๋ง
    “รู้ได้ไงว่ากูไม่ดิ้นรน!”
    “ก็ถ้าดิ้นรนคงไม่พูดคำนั้นออกมาหรอก ไอปัญญาอ่อน”
    “คำไหนวะไอตี๋!” น่าน จริง ๆ แล้วกูก็ปากเสียไม่แพ้มันนะเนี่ย
    “คำว่าจะตายอยู่ที่นี่น่ะ”
    “ไอห่า เงินก็มีอยู่แค่นิดเดียวซื้อตั๋วบินกลับประเทศก็ไม่ได้ อาหารที่นี่ก็แพง ถ้ากูหาเพื่อนไม่เจอกูก็ต้องตายจริง ๆ นั่นแหละวะ!!” ชักฉุนและ ก็กูพูดเรื่องจริงทั้งนั้นน่ะแหละ
    “แล้วมึงอยากตายรึเปล่าล่ะ ?” อ้าว ไอนี่ถามคำถามเอาเท้ามาสัมผัสหน้าซะแล้ว
    “ใครจะอยากตาย ชีวิตกูยังมีค่ามากกว่าจะมาตายที่นี่ อีกอย่างก่อนตายกูไม่อยากเจอมึงเป็นคนสุดท้ายหรอก!!”
    “เออ ค่อยหายปัญญาอ่อนหน่อย” มันว่าแล้วกระดกเบียร์อึกสุดท้ายลงคอไปแล้วทิ้งกระป๋องลงในถังขยะอย่างเรียบร้อย ปากเสียแต่มีระเบียบแฮะ
    “เห็นแก่การที่กูพูดไทยได้ กูจะช่วยมึงตามหาเพื่อน หาโรงแรมก็แล้วกัน”


เรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจจากการไปเที่ยวฮ่องกง
คนหล่อ ๆ เพียบ 
ฝากด้วยนะค้าบ (เหมือนตอนนี้มันสั้น ๆ นะ = =)

[tatar*]

ยังไม่รู้ชื่อไอ้ตี๋หล่อคนนั้นเลย ><

ชื่อโรงแรมยังจำไม่ได้ จะรอดมั้ยเนี่ยยย?

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไปตบหัวว่าที่สามีทำไมคะ

กระทืบ like ด่วนๆ

รอตอนต่อไปค่ะ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

555+ 'ไมช่างเป็นคนฮ่องกงที่พูดไทยชัดอะไรเช่นนี้ คึคึ อยากช่วยหาแต่ทำเล่นตัวนะเรา

เหมือนจะเป็นเรื่องสั้น..ใช่ไหม?

[roseen]

 

[august_may]

เรื่องนี้น่าติดตามค่ะ กด1เป็นกำลังใจให้นะคะ

[O[]OVampire]

น่าสนใจรออ่านต่อเจ้าค่ะ

[campping]

น้องแคมป์   น่ารักดีเนอะ

ขอบคุณค้าบพี่หมู อิอิ

ดันเจอคนฟังออก กร๊ากกกกกกกก


เพื่อนเช่นี่รวยจริงเนอะ ขอสมัครเป็นแฟนหน่อยได้ป๊ะ อิอิ

ได้คับ มันโสด ฮี่ ๆ

:3123:มาต้อนรับเรื่องใหม่ด้วยคน
หุ หุ  ต่อไปจะเกิดอะไรขี้น เค้าฟังไทยออก แถมพูดได้อีกแน่ะ

ขอบคุณคับ อิอิ

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไปตบหัวว่าที่สามีทำไมคะ

น่านนน เหมือนรู้ ฮ่า ๆ

ยังไม่รู้ชื่อไอ้ตี๋หล่อคนนั้นเลย ><

ชื่อโรงแรมยังจำไม่ได้ จะรอดมั้ยเนี่ยยย?

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไปตบหัวว่าที่สามีทำไมคะ

กระทืบ like ด่วนๆ

รอตอนต่อไปค่ะ

ไนท์มันเป็นพวกถ้าไม่ได้อยู่ในความสนใจจะจำไม่ได้เลยน่ะคับ ฮี่ ๆ

555+ 'ไมช่างเป็นคนฮ่องกงที่พูดไทยชัดอะไรเช่นนี้ คึคึ อยากช่วยหาแต่ทำเล่นตัวนะเรา

เหมือนจะเป็นเรื่องสั้น..ใช่ไหม?

พูดชัดเพราะ... เดี๋ยวมีบอกคับ แล้วก็ เป็นเรื่องยาวน่ะงับ ^ ^
ปล เรื่องยาวมันต้องยาวขนาดไหนง่ะ ?

ขอบคุณค้าบ

เรื่องนี้น่าติดตามค่ะ กด1เป็นกำลังใจให้นะคะ

ขอบคุณมาก ๆ เลยคับ อิอิ

น่าสนใจรออ่านต่อเจ้าค่ะ

ขอบคุณเช่นกันคับ

เอาล่ะ ต่อกันเยย ^^

G E T  L O S T 3 – ก๋วยเตี๋ยว
   “เห็นแก่การที่กูพูดไทยได้ กูจะช่วยมึงตามหาเพื่อน หาโรงแรมก็แล้วกัน” มึงมีความเป็นคนดีอยู่ในตัวด้วยหรอวะเนี่ย ไม่น่าเชื่อ ไม่เอา ๆ ไม่พูดออกไป ฮุบเอาไว้ก่อนเดี๋ยวตายในต่างแดน
   “ขอบคุณ”
   “อะไรนะ!” กูรู้และ สันดานมึงชอบขึ้นเสียง มันถามเสียงดังแล้วยื่นหูมาใกล้ผม
   “ขอบคุณ…ไอสัด!!” ผมตะคอกใส่หูมัน แต่มันกลับหัวเราะออกมาเล็กน้อย มึงบ้าป่ะ ?
    “เอาล่ะ งั้นก็ตามกูมา ลองเดินหาในย่านนี้ก่อนก็แล้วกัน ย่านนี้ก็มีอยู่เหมือนกัน” มันว่าแล้วเดินตัวปลิวไปเลย ผมเลยต้องรีบวิ่งตามมันทั้ง ๆ ที่หลังยังมีเป้ขนาดยักษ์อยู่ หนักก็หนัก วิ่งตามก็ต้องวิ่ง
   ไอหน้าตี๋มันเดินเข้าโรงแรมขนาดยักษ์เบื้องหน้าก่อนที่มันจะส่งภาษากับพนักงานแล้วเดินออกมาหาผม
    “โรงแรมนี้ไม่มี” ไม่เป็นไร แค่โรงแรมแรกเว้ย!
    “ไม่เป็นไร ยังมีอีกไม่ใช่หรอ” มันพยักหน้าแล้วให้ผมเดินตามมันไป
   หลังจากนั้นมันก็พาผมไปอีกสี่โรงแรม ซึ่ง…มันก็ไม่มีทั้งนั้นแหละ ผมมองดูนาฬิกาอย่างเริ่มท้อใจ ตายห่าแล้วสามทุ่มกว่าแล้ว อากาศที่นี่เริ่มเย็นตัวลงแล้วครับ เย็นกว่าเมื่อตอนกลางวันมากโขอยู่ ถ้าไม่รีบหาให้เจอจะแย่เอานะเนี่ย หิวก็หิว เมื่อยก็เมื่อย อะไรวะ!
   “หิวยัง ?” ผมหันซ้ายหันขวาแล้วหันไปข้างหลังก่อนจะหันกลับมาที่เดินแล้วชี้นิ้วเข้าที่ตัวเอง
   “ถามกูหรอ ?”
   “ถามควายมั้ง” เอ่อ…ไม่อยากจะเถียง เหนื่อยใจจริง ๆ
   “ไม่หิว” ถึงปากจะบอกอย่างงั้น แต่ท้องมันก็ไม่โกหกไอคนข้างหน้าผมหรอก มันดันร้องซะดัง ตอนนี้อยากเอาหัวโขกเสาให้ตายกันไปข้าง แม่งหักหน้ากู..
   “นั่นน่ะหรอไม่หิว” กูไม่เถียงแล้วก็ได้ แม่ง ก็หิวจริง ๆ นั่นแหละ
   “อยากกินอะไร ?”
   “ไม่รู้” กูไม่รู้จริง ๆ ไม่ได้กวนตีน นี่ไม่ใช่ไทยนะมึง
   “ติ่มซำมั้ย ?” เออก็ดีนะ ขึ้นชื่อที่ฮ่องกงเลยนี่หว่า
   “ก็ดีนะ”
   “ไอควาย! ติ่มซำเค้ากินกันตอนเช้ากับกลางวัน ตอนเย็นบ้านมึงกินติ่มซำกันหรอ!” โดนด่าอีกกู แต่ที่ไทยเค้ากินเวลาไหนก็ได้ว่ะ ไอควายกว่า -*-
   “กูไม่รู้แล้วเว้ย อะไรก็ได้!”
   “เออ บอกงี้ตั้งแต่แรกก็หมดเรื่อง” อะไรของมึงวะ กูจะไปรู้หรอว่ามึงต้องการคำตอบแบบไหน เบื่อมึงจริง ๆ อะไรของมึงเนี่ย!
   “เออ จะกินไรก็เอาเถอะกูกินได้ทั้งนั้นแหละ” ยังจะปากดีอีกกู เงินก็ไม่ค่อยจะมี
   “งั้นกินบะหมี่ดีกว่าถูกดี” พอมันพูดจบมันเดินนำลิ่วไปเลย ให้ตายเหอะ แน่จริงแบกของให้กูเดะวะ หนักชิบ เดินซะเร็วเลย ขาก็ยาวของก็ไม่มี เห้อ ถ้ากูหลงจากมึงอีกคนชีวิตคงบัดซบแหละนะเลยต้องรีบวิ่งตามมึงนี่ไง (บ่นไรฟะกู)
   ไอตี๋พาผมมานั่งที่ร้านร้านหนึ่ง ถ้ามองจากภายนอกแล้วก็เหมือนร้านที่ไทยเลยนะ กลิ่นร้านนี่เยาวราชชัด ๆ พอมาถึงร้านมันก็ส่งภาษากับอาแปะเจ้าของร้านสั่งของ ไม่นานนักบะหมี่เกี๊ยวกุ้งอันเท่ากำปั้นสองชามก็มาวางอยู่เบื้องหน้าของเราสองคน
   “ทำไมมึง…พี่ถึงพูดไทยได้ ?” ผมถามขณะกำลังตักเกี๊ยวกุ้งชิ้นใหญ่เข้าปาก
   “ไม่ใช่เรื่องของมึง” ฉึก!....ปากหมาจริง ๆ
   “แล้วมึงชื่ออะไรเนี่ย ?”
   “มึงล่ะชื่ออะไร มารยาทน่ะมีไหม ต้องบอกชื่อตัวเองก่อนถามคนอื่น” เออออออออออออออออ กูผิดเอง
   “กูชื่อ ไนท์”
   “เฟยหลง” เอ้ย ชื่อมันเพราะเว๊ยขัดกับสันดาน = =”
    “อืม”
    “แล้วมึงจะไปพักที่ไหน ?” เออว่ะ กูจะตายจริงเปล่าวะเนี่ย มาวันแรกได้เรื่องเลย
    “เอ่อ…กูไม่รู้ ข้างถนนก็ได้มั้งเอาเป้รองทำหมอน”
    “ปัญญาอ่อน” คำก็ปัญญาอ่อนสองคำก็ควาย โห ไอคนประเสริฐ ถุย!
    “เออ! กูนอนได้และกัน จานนี้เท่าไหร่!” แม่งเริ่มโมโหอีกและกู
    “#@^&%^&%^(*&^*&^*” มันไม่สนใจผมหันไปคุยกับแปะเจ้าของร้านก่อนจะจ่ายเงินไป
    “ว่าไง เท่าไหร่”
    “เก็บเศษตังค์ของมึงไว้ประทังชีวิตเหอะ!” เห้อ กูล่ะหน่ายกับการคุยกับมันจริง ๆ เหมือนทะเลาะกันตลอดเวลา
    “เออ ขอบใจสัด!” สาธุ..ขอให้กูเจอคนไทยแถวนี้ทีเหอะจะได้รอดพ้นจากมันสักที
    “ขอบใจสำหรับวันนี้ กูไปและ กูไม่รบกวนมึงและ มึงจะกลับบ้านก็กลับเหอะห้าทุ่มและ กูหาทางเองได้!!” ว่าแล้วผมก็เดินออกมาจากร้านบะหมี่อย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจมันสักนิด ถึงแม้จะเป็นที่พึ่งสุดท้ายของผมแต่มันปากแบบนั้นไม่ได้อยากอยู่ด้วยนานสักเท่าไหร่หรอก
    ผมก้มลงมองนาฬิกาข้อมือของผม เข็มมันบ่งบอกเวลาว่าห้าทุ่มสิบนาทีแล้ว ผมเอนตัวลงนั่งบนม้านั่งที่ตั้งอยู่ริมถนน ถึงจะเป็นเวลานี้แต่ก็ยังมีรถแล่นไปมาประปราย อากาศเริ่มเย็นลงมากกว่าเดิมแม้ตอนนี้ผมจะใส่เสื้อกันหนาวแล้วแต่ก็ยังอดหนาวใจไม่ได้อยู่ดี นี่ไม่ใช่ประเทศไทย มองไปทางไหนก็เจอแต่คนฮ่องกง หรือคนที่คุยกับเราไม่รู้เรื่อง ไอแซนด์ ไอปอร์เช่ มึงอยู่ไหนกันแน่วะ ! มึงจะรู้รึเปล่า ว่ากูกำลังหลงทางอยู่!!
    ผมเริ่มเอนตัวลงนอนโดยใช้เป้เป็นหมอนรอง ลำตัวของผมเหยียดไปตามความยาวของม้านั่ง ท้องฟ้ายามค่ำคืนนี้เต็มไปด้วยดวงดาวสว่างไสว มันคงจะดีถ้าได้ดูกับเพื่อนหรือคนที่เรารัก เห้อ…
    “หนาวว่ะ” พูดไปก็คงไม่มีใครฟังร้อก เวลาผ่านมานานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ อยากจะนอนแต่ก็นอนไม่หลับ
    “หนาวแล้วยังคิดจะนอนตรงนี้อีกหรอ ?”
    “เออ” แล้วกูตอบใครเนี่ย ? แต่เสียงมันคุ้น ๆ นะ ผมแหงนหน้าขึ้นไปมองด้านบน ไอตี๋!! มึงจะมาทำไมวะเนี่ย ?
    “มาทำไม” ประเด็นคือหากูเจอได้ไงด้วย กูเดินมายังไม่รู้เลยมาทางไหนยังไง
    “มาดูลูกหมาหลงทาง ว่ามันจะเจอฝูงมันเมื่อไหร่”
    “มึงว่าใครเป็นลูกหมา!”
    “มึงไง” ชี้หน้ากูอีก ถ้ามันไปหลงทางในไทยนะกูจะด่าแม่งให้…
    “ปล่อยกูเหอะ กูบอกแล้วกูไม่ต้องพึ่งมึง” ผมบอกมันแล้วหันหน้ากลับมานอนตามเดิม
    “มานี่” มันว่าพร้อมออกเดินเล็กน้อย
    “ไม่”
    “มึงจะมามั้ย ?” กูไม่ตอบมึงคงทำไรกูไม่ได้หรอกไอเฟยหลง
    “งั้นก็ต้อง…”
    “โอ๊ย สัดทำไรวะ” มันแย่งเอากระเป๋าไปจากหัวผมทำให้หัวลงมาโขกกับที่ม้านั่งอย่างแรง เอาไปเหอะเงินอยู่ที่ตัวกู ในนั้นมันก็แค่เสื้อ อย่างดีก็แค่เน่าวะ!
    “เห้ย ๆ ๆ ปล่อย!” มึงจะอุ้มกูทำเชี้ยไรวะ!!!


ฮุ ๆๆ รู้ชื่อแล้วว

[โจ๊กกุ้ง]

เฟยหลงเข้าทำนองปากหมาแต่ใจดีนะ อิอิ เพื่อนเป็นห่วงแย่เลยนะไนท์

[O[]OVampire]

ชื่อเฟยหลง เหมือนเคยอ่านเจอในการ์ตูน
อ๊ายๆไนท์หลงแล้วไปอยู่กับเฟยหลงเลยนะอย่าพึ่งรีบกลับ

[k00_eng^^]

^^

[love2y]

หนุกอ่ะ ชอบนะ แต่สะดุดคำว่า "ไอ" อย่างเดียวเอง เปลี่ยนเป็น "ไอ้" ไปเลยไม่ได้เหรอ 

[golove2]

แล้วจะได้เจอเพื่อนไหมอ่ะไนท์

แต่ก่อนจะเจอเพื่อน ได้เจอเนื้อคู่ก่อน ก๊อดีน่ะ

 

[campping]

เฟยหลงเข้าทำนองปากหมาแต่ใจดีนะ อิอิ เพื่อนเป็นห่วงแย่เลยนะไนท์

หมามากด้วยคับ ฮ่า ๆ

ชื่อเฟยหลง เหมือนเคยอ่านเจอในการ์ตูน
อ๊ายๆไนท์หลงแล้วไปอยู่กับเฟยหลงเลยนะอย่าพึ่งรีบกลับ

ฮันหลงรึเปล่าครับ (มาเฟียที่รัก) เฟยหลงคิดเองง่ะ แต่มันก็ซ้ำกันได้นา  

หนุกอ่ะ ชอบนะ แต่สะดุดคำว่า "ไอ" อย่างเดียวเอง เปลี่ยนเป็น "ไอ้" ไปเลยไม่ได้เหรอ  

เดี๋ยวจะเปลี่ยนให้ในตอนถัด ๆ ไปนะครับ ขอบคุณครับ ^ ^

แล้วจะได้เจอเพื่อนไหมอ่ะไนท์

แต่ก่อนจะเจอเพื่อน ได้เจอเนื้อคู่ก่อน ก๊อดีน่ะ

 

เฟยหลงอาจจะไม่ใช่พระเอกก็ได้นะ ฮ่า ๆ
 


ไปต่อกันเลยค้าบ

G E T  L O S T 4 – บ้านหรรษา
    “ไอสัด ปล่อยกู มึงปล่อยกูลงเดี๋ยวนี้เลย!!!!” ชีวิตไม่เคยถูกผุ้ชายคนอื่นนอกจากพ่ออุ้ม แม่งมันน่าขยะแขยงอย่างงี้เอง ตอนนี้มันเอากระเป๋าผมไปสะพายที่หลังแล้วยกตัวผมเดินมาได้ราวครึ่งชั่วโมงแล้วครับ ให้ตายเหอะ ดิ้นตั้งครึ่งชั่วโมง แรงกูหมด แต่มึงไม่หมด เชื่อเค้าเลย อึดได้อีก
    “แหกปากเห่าอยู่ได้ เงียบไปเหอะมึงอ่ะ” น้ำเสียงมันดูเซ็งกับกูมาก แล้วกูเซ็งกว่าป่ะล่ะ แม่ง
    “แล้วมึงมาอุ้มกูทำไม”
    “ถ้าให้มึงเดินเองมึงจะตามกูมามะ ?”
    “ไม่!”
    “เออ งั้นก็จงอยู่แบบนี้ต่อไปเหอะมึง”
    “แล้วมึงจะมาเดือนมาร้อนเรื่องกูทำไม ?”
    “แค่ไม่อยากเห็นลูกหมาตายต่อหน้าต่อตา” ถ้ากูเป็นหมาข้างถนนมึงคงเป็นหมาขี้เรื้อนแหละ ปากนี่…สุดยอด
    “ก็เดินไปที่อื่นเดะจะได้ไม่เห็นกูตาย”
    “กูมีมนุษยธรรมพอ” มีด้วยหรอมึงอ่ะ
    “โกหกตัวเองก็เป็นด้วย คนห่าอะไรวะ”
    “ใครโกหกตัวเอง ?”
    “มึงไง ทำอย่างงี้เรียกมีมนุษยธรรมหรอไง ?” ตอนนี้มันเริ่มคิ้วชนกันอีกแล้วครับ จะว่าไปตอนนี้พอมองมันดีดีแล้วก็เป็นคนหน้าตาดีคนหนึ่ง ตาตี่ผิวขาว(กว่าผมเยอะ) สูง หุ่นดี ผมตัดสั้นสีน้ำตาลแก่ธรรมชาติเหมือนตามัน แต่น่าเสียดายที่ปากหมาไม่เข้ากับหน้า
    “ถึงแล้ว” มันหยุดลงตรงหน้ารั้วบ้านหลังหนึ่งแล้วปล่อยผมลงกับพื้นพร้อมโยนกระเป๋าลงที่เท้า (มารยาทไม่งามเลยนะมึง) จากการสำรวจด้วยสายตาอันสั้นของผมก็พอจะรุ้ได้ว่าบ้านมันก็มีขนาดใหญ่พอสมควร ไม่มากเท่าไหร่ เคยได้ยินไอปอร์เช่พูดว่าบ้านที่นี่ขายแพง แสดงว่ามันคงมีฐานะพอสมควร
    “พากูมาที่นี่ทำไม”
    “บ้านกูเอง” กูรู้แล้ว = =’’
    “นั่นแหละ พามาทำห่าไร”
    “มึงก็พักที่นี่แหละ” ห๊ะ ? กูคงหูฝาด
    “มึงว่าอะไรนะ ?”
    “หูมึงหนวกเรอะไง เป็นลูกหมาน่าจะหูดีนะ กูบอกว่า มึง พัก ที่ นี่ แหละ!”
    “ไม่ล่ะขอบใจ” จริง ๆ คือ กูเกรงใจมึงด้วยแหละ มึงบ้าเปล่าพาคนที่ไหนไม่รู้เข้าบ้านกลางคืนดึก ๆ ดื่น ๆ
    “มึงจะมาไม่มา”
    “มึงบ้าเปล่า ? มึงพาใครเข้าบ้านก็ไม่รู้ รู้จักแค่ชื่อกู กูอาจจะเป็นสิบแปดมงกุฎ โจรใต้ก็ได้นะมึง”
    “สิบแปดมงกุฎ โจรใต้ ? ปวกเปียกอย่างมึงน่ะถ้าคิดจะทำอะไรคนในบ้านกูมึงคงหมอบกระแต้ไปตั้งแต่คิดแล้ว” โห นี่กูปวกเปียกขนาดนั้นเลยหรอวะ
    สุดท้ายหลังจากที่สงครามน้ำลาย(ขนาดย่อม)จบลงมันก็พาผมเข้าบ้านมันจนได้ บ้านมึนมีขนาดปานกลางตกแต่งได้สวยงามอย่างไม่น่าเชื่อในสไตล์ยุโรป พอก้าวเข้าประตูรั้วไปก้าวแรกสิ่งที่ผมเจอคือ
    “โฮ่ง ๆๆๆ” พร้อมกับเสียงกรงที่สั่นไปมา โกลเดนรีทีฟเวอร์ขนยาว(ซึ่งมองไม่ค่อยชัด)กำลังร้องเรียกเจ้านายมัน(หรือจะกัดกู)อย่างรื่นเริง
    “มันเรียกมึงหรอ ?”
    “เออ” มันว่าแล้วเดินเข้าไปหากรงที่น้องหมาตัวเบ้อเริ่มของมันกำลังคึกอยู่ “@#^%^&%%$%*)(&*^&)” ไม่น่าเชื่อ หมามันนั่งสงบทันทีเลยครับ แล้วมันก็เดินนำผมเข้าบ้านมันไป อย่างมันนี่ก็ดูรักสัตว์นะ แต่ให้กุเป็นลูกหมา แถมทำท่าเหมือนจะฆ่ากูตลอดเวลาเนี่ยนะ เหอะ ๆ
    “^%^&&(*&” มันเปิดประตูพร้อมพูดภาษาจีนเข้าไปในบ้านมัน
    “^&^&^&^_*(&” เสียงคนข้างในตอบกลับมาแล้วตามมาด้วยเสียงเอะอะพร้อมกับผู้คนที่พรั่งพรูออกมาจนผมตกใจ!
    “หวัดดี” เหยยยยยย ทำไมพูดไทยได้ เด็กชายคนหนึ่งที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับผมทักผมขึ้นมา
    “หวัดดี” ผมทักตอบไป มันเดินเข้ามามองหน้าผมแล้วส่งยิ้มให้ก่อนที่พ่อแม่ พี่สาวมัน(มั้ง) กับน้องชายมันอีกคนจะเริ่มเข้ามาพูดคุยกับผม
    “แม่เป็นคนไทยนะลูก” ผมเริ่มเข้าใจเค้าลางและว่าทำไมมันพูดไทยได้กันทั้งบ้าน
    “อ๋อ…ครับ”
    “สวัสดีจ้า พี่ชื่อหลินหลิน นะ เป็นพี่สาวของเฟยหลง” หญิงสาวสวยที่สุดในบ้านทักทายผมพร้อมกับส่งยิ้มให้ นะ…น่ารักมาก
    “ส่วนเราชื่อต้าฟง” คนแรกที่ทักผมเอ่ยขึ้นพร้อมกับส่งมือมาให้จับเบา ๆ
    “ส่วนผมก็หวังเฟยครับ” น้องเล็กที่สุดในบ้าน(ดูจากหน้าและส่วนสูง)มาทักผมเป็นคนสุดท้ายก่อนที่ทั้งหมดจะพา(ลาก)ผมเข้าไปในห้องรับแขก
    “หนูมาเที่ยวหรอจ๊ะ ?” แม่ของไอตี๋เอ่ยยิงคำถามแรกหลังจากที่พวกเราเข้ามานั่งในห้องรับแขกเรียบร้อยกันทุกคนแล้ว ให้ตายเหอะบ้านขนาดนี้แต่คนเยอะขนาดนี้ก็ค่อนข้างอึดอัดนะเนี่ย พี่น้องมันเยอะจริงจัง
    “ครับ”
    “แล้วหลงทาง ?” ผมพยักหน้าให้กับต้าฟง
    “ไม่เป็นไรนะจ๊ะ เดี๋ยวเราจะช่วยกันตามหาเอง” พี่หลินหลินสุดสวย(ของผม)บอกผมอย่างอ่อนโยน เห้อ เฟยหลงแกมีพี่สาวน่ารักขนาดนี้ด้วยเรอะ ไม่เข้ากับแกเลย
    “พี่ว่างหรอ ?” ต้าฟงหันหน้าไปถามหลินหลิน
    “เออจริงด้วย อาทิตย์นี้มีบินทุกวันเลย เซ็งชะมัด จะยัดก็ยัดเข้ามาทีเกือบตาย งั้นต้าฟงไปช่วยเค้าแล้วกันนะ”
    “ได้ที่ไหน ผมมีงาน ช่วงนี้วันหยุดด้วยคนยิ่งเยอะ” ต้าฟงเถียง
    “งั้นแกล่ะหวังเฟย” เด็กหนุ่มส่ายหัวก่อนยิ้มออกมา
    “มีนัดกับเพื่อนอาทิตย์นึง พรุ่งนี้ก็ไม่อยุ่บ้านแล้ว”
    “ว๊า!” พี่หลินหลินทำแก้มป่องแลดูน่ารัก(มาก)ก่อนจะนึกขึ้นมาได้
    “เฟยหลง!” สามพี่อน้งพูดพร้อมกันก่อนจะหันไปหาไอหน้าตี๋
    “เฟยหลง แกน่ะว่างช่วงนี้ไม่ต้องมาเนียน” พี่หลินหลินเปิดฟลอร์ก่อนเลย
    “ไม่ว่างแล้ว พรุ่งนี้มีนัด”
    “ไม่เชื่อหรอกพี่” ต้าฟงว่าพร้อมกับเอาสมุดอะไรของมันไม่รู้มาเปิดดูแล้วส่งให้เฟยหลง
    “นี่พี่ว่างจนถึงสิ้นเดือนแน่ะ ตารางงานพี่มันบอกอย่างนั้น” เฟยหลงมองน้องชายอย่างอารมณ์เสีย
    “แต่…”
    “ไม่มีแต่ เค้าเป็นคนประเทศแม่ แม่เคยสอนลูกไว้ว่ายังไงเฟยหลง ?”
    “แต่…”
    “ไม่มีแต่!!” คราวนี้ทั้งบ้านพูดพร้อมกันเลยครับ
    “แต่ว่า…” ผมพูดเสียงค่อย “ผมเกรงใจนะครับ เดี๋ยวผมตามหาเองก็ได้”
    “ไม่เป็นไรจ้ะ ยังไงเฟยหลงเป็นคนฮ่องกง เส้นทางอะไรก็รู้ดี ให้เค้าพาเราไปน่ะแหละดีแล้วจ้ะ ไม่อย่างนั้นเราจะหลงหนักกว่าเดิมนะ” แม่ของไอตี๋พูดอย่างอ่อนโยน
    “ถูกอย่างที่แม่เค้าว่า เฟยหลงเราต้องช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์นะ” พ่อของมัน (ที่เข้ามาพึ่งพูดเป็นครั้งแรก) บอกกับมันที่คิ้วเข้าชนกันอีกแล้ว
    “ก็ได้ ๆ”
    “เย้!!” สามพี่น้องร้องอย่างดีใจ เห้อ แต่ไปกับมันนี่เป็นนรกหรือว่าเป็นโชคดีวะ !
    “เอาเป็นว่าคืนนี้นอนที่นี่ แล้วให้เฟยหลงพาตามหาเพื่อนแล้วกันนะจ๊ะ”
    “ครับ” ผมตอบแม่สุดสวยแสนดีของมันไปอย่างนอบน้อม
    “แล้วก็ วันนี้หนูนอนห้องเฟยหลงแล้วกันนะ…”
    “ไนท์ครับ”
    “นอนห้องเฟยหลงนะลูกไนท์”
    “แต่…” เฟยหลงเงียบไปทันทีที่แม่มันมองด้วยสายตาทรงอำนาจ ผมเห็นแล้วยังขนลุก
    “จริง ๆ ผมนอนห้องนี้ก็ได้นะครับ”
    “ไม่ได้จ้ะ”






สะ…สงสัยจะไม่ได้จริง ๆ



ฝากด้วยนะค้าบบ ^ ^ ขอบคุณทุกเสียงคับ

[roseen]

 :กอด1:เข้ามาดูน้องไนท์หาที่นอนได้แล้วยัง

[TONG]

เปิดตัวกับแม่สามีอย่างไว 555

[โจ๊กกุ้ง]

พี่น้องเยอะจังเฟยหลง นอนห้องเดียวกันแล้ว จะเกิดอะไรขึ้นป่าว

[fannan]

ครอบครัวใหญ่จังอิอิ


แหมเป็นลูกครึ่่งนี่เองถึงว่าพูดไทยได้

[samsoon@doll]

ได้นอนห้องเดียวกันแล้ว หึหึหึ

[august_may]

เอ๊ะ อย่างนี้นี่เอง เฟยหลงพามาเจอกับครอบครังแล้วซะอย่างนั้น หุหุ

[Natavishi]

     


หนุกดี  แล้ว มา ต่อ เร็ว ๆๆ น่ะ

[yayee2]

ไนท์ครับ..สงบปากสงบคำมั่งก็ได้เนอะตอนนี้อ่ะ
ปากเก่งนัก เดี๊ยะ..ยุให้เฟยหลงจัดการน้า อิ อิ ล้อเล่งจ้า
นอนห้องเดียวกัน อย่าตีกันน้าเด็กๆ

[golove2]

ครอบครัวเฟยหลงน่ารักจัง

 

[campping]

:กอด1:เข้ามาดูน้องไนท์หาที่นอนได้แล้วยัง

ได้แล้วค้าบ ฮ่า ๆ

เปิดตัวกับแม่สามีอย่างไว 555

ฮ่า ๆๆ ไม่ใช่นะ ไม่ใช่จุดประสงค์ ฮี่ ๆๆ

พี่น้องเยอะจังเฟยหลง นอนห้องเดียวกันแล้ว จะเกิดอะไรขึ้นป่าว

ต้องอ่านต่อคับ  

ครอบครัวใหญ่จังอิอิ


แหมเป็นลูกครึ่่งนี่เองถึงว่าพูดไทยได้

พูดได้ทั้งบ้านด้วยคับ  

ได้นอนห้องเดียวกันแล้ว หึหึหึ

หึหึหึหึ

 


หนุกดี  แล้ว มา ต่อ เร็ว ๆๆ น่ะ

ขอบคุณค้าบ

ไนท์ครับ..สงบปากสงบคำมั่งก็ได้เนอะตอนนี้อ่ะ
ปากเก่งนัก เดี๊ยะ..ยุให้เฟยหลงจัดการน้า อิ อิ ล้อเล่งจ้า
นอนห้องเดียวกัน อย่าตีกันน้าเด็กๆ

ไนท์ก็ปากเฉียคับ ฮี่ ๆ

ครอบครัวเฟยหลงน่ารักจัง

 

ยกเว้นเฟยหลง ? ฮ่า ๆๆ



G E T  L O S T 5 – ห้องนอน
    การนอนเป็นการพักผ่อนที่ดีที่สุดที่จะฟื้นฟูร่างกายของมนุษย์ แม้แต่สัตว์ชนิดอื่น ๆ ก็เช่นกัน และยิ่งถ้าได้หลับลึกจนถึงขั้นคลื่นสมองเป็นเป็นเดลต้าแล้วล่ะกูจะดีต่อสุขภาพจิตอย่างแน่นอน นั่นคือ…ทฤษฎีที่เคยเรียน แต่! เห้อ การมาอยู่ห้องเดียวกับไอหมอนี่มันทำให้กูหลับไม่ลงเว้ย คลื่นสมองปั่นป่วนหมดแล้ว ตั้งแต่เข้าห้องมานะ
    ‘มึงนอนที่พื้น กูนอนบนเตียง ห้ามลุกขึ้นมาข่มขืนกูล่ะ’
    ‘ใครจะไปทำมึงลงห๊ะ!!’
    ‘ไม่รู้ล่ะ ห้ามขึ้นมาแม้แต่นิดเดียว’
    ผ่านไปห้านาที
    ‘มึงไปนอนข้างล่างทำไม ?’ ไอเชี้ย ก็มึงแหละบอกกูว่าห้ามนอนข้างบน
    ‘ก็มึงบอกกูอ่ะ!’
    ‘แล้วมึงอาบน้ำยังเนี่ย ?’
    ‘ยัง’
    ‘ไปอาบเดะ!’
    ขณะกำลังอาบน้ำ
    ‘เสร็จยังวะ!’
    ‘กูพึ่งเข้ามาได้แค่ห้านาที มึงบ้าเปล่าไอหน้าตี๋!’
    ‘ไม่รู้เว้ย กูให้มึงอีกสิบนาที ไม่เสร็จกูจะถล่มเข้าไป!!’
    ผ่านไปห้านาที
    ‘เห้ย เสร็จยังวะ นี่มันเที่ยงคืนกว่าแล้วนะเว้ย!’
    ‘เออ เสร็จแล้ว นี่มันยังไม่สิบนาทีเลยนะสัด!’ คิดว่ามันจะเชื่อผมมะ ?
    ‘ไม่รู้เว้ย ออกมาได้แล้ว กูจะอาบ’ เห้อ…………..
     หลังจากที่สู้รบกันเป็นเวลากว่าครึ่งชั่วโมง ก็ได้เวลานอนกันสักที ผมก็นอนที่พื้นนั่นแหละโดยมีหมอนใบนึง (เตียงแม่งก็ออกจะใหญ่ให้กูนอนที่พื้น) กับผ้าห่มอีกผืนนึง
    “ปัญญาอ่อนว่ะ”
    “อะไร ?” ผมตอบงัวเงีย ง่วงก็ง่วงยังคิดจะหาเรื่องกูอีกหรอเนี่ย ?
    “ชุดนอนมึงไง” ผมก้มลงมองชุดนอนตัวเองแล้วเอาผ้าปิดหัวหนีมัน ก็ไม่เห็นจะปัญญาอ่อนเลย มันก็เป็นชุดที่เข้ากัน (แบบชุดนอนจริง ๆ น่ะ) เป็นลายตารางสีน้ำตาล ปัญญาอ่อนตรงไหนวะ ? ช่างเหอะ ขี้เกียจเถียง ง่วง
    “มึงจะไม่นอนข้างบนหรอ ?”
    “หึ” ถ้าไปนอนแล้วต้องเถียงกับมึงทั้งคืนกูนอนพื้นดีกว่าสบายใจดี คับที่อยู่ง่ายคับใจอยู่ยากเว้ย
    “กูอยากได้หมอนข้าง” บอกกูทำไม ?
    “บนเตียงมึงไง”
    “…” มันไม่ตอบผม ผมเงี่ยหูฟังเสียงมันว่ามันจะทำอะไร แต่สุดท้ายก็ได้ยินแต่เสียงหายใจเป็นจังหวะของมัน เออดี แปลว่ามันหลับแล้วผมจะได้หลับได้สบาย ๆ ตัวสักที เห้อ…ราตรีสวัสดิ์วันหลงทางฮ่องกง







    “เห้ย!!” ผมร้องเสียงดัง เพราะรู้สึกได้ถึงอะไรหนัก ๆ มาทับที่กลางตัวผม
    “อ่อ ขอโทษที ละเมอว่ะ” ผมเปิดผ้าห่มมาดูไอคนตัวใหญ่ที่กำลังนอนทับผมที่กลางตัว มันกำลังงัวเงียจริง ๆ ท่าจะละเมอจริง ๆ
    “เออ ๆ รีบ ๆ ขึ้นไปเลย”
    “ไม่เอาอ่ะ ขี้เกียจขึ้นแล้ว” มันว่าแล้วไถลตัวลงมานอนใกล้ผมมากขึ้นอีก แม่ง อึดอัด!
    “งั้นกูไปนอนบนเตียงเอง” ผมทำท่าจะลุกไปจากที่นอนแต่ก็โดนมันคว้าแขนไว้ก่อน
    “มึงห้ามนอนบนเตียง”
    “งั้นมึงก็ไปนอน”
    “ขี้เกียจ”
    “งั้นกูจะไป” ผมดึงแขนออกจากมือมันซึ่งไร้ผล มันกลับกระชากตัวผมเข้าไปนอนที่เดิม
    “กูว่า กูไปนอนห้องรับแขกดีกว่านะ”
    “…………….” ไม่ตอบกูและ หลับไปแล้วหรอวะไอตี๋ ว่าแล้วกูก็แอบไปนอนบนเตียงมึงดีกว่า ท่าทางจะนุ่มดี
    “เชี้ย…” ผมสบถเบา ๆ ก็มันเล่นเอาตัวมันมาก่ายผม หนักก็หนักขยับไมได้เลย ถ้าปลุกมันตอนนี้กูคงโดนมันฆ่าตายเป็นแน่แท้ =  = กูหลับก็ได้ ฝืนใจหลับสุดเท้า!






   “เห้ย ตื่นได้แล้ว! บ้านกูหายไปครึ่งหลังแล้วนะมึง” เสียงอะไรวะ แม่งน่ารำคาญจริง ผมดึงผ้าห่มที่โดนไอคนเรียกมันดึงไปกลับขึ้นมาคลุมหัวอีก
    “มึงจะตื่นไม่ตื่น”
    “อะไรวะ คนจะนอนนน!”
    “สิบโมงแล้วนะมึง มึงจะไปตามหาเพื่อนมึงมั้ย ?” ตามหาเพื่อน …
    “เออว่ะ” ผมว่าพร้อมเด้งตัวขึ้นมานั่ง มือของผมขยี้ที่ตาเบา ๆ เออใช่เมื่อวานกูอยู่บ้านไอตี๋ นอนที่พะ…พื้น ทำไมที่นี่ไม่ใช่พื้นวะ เป็นที่นอนของมันแทน ผมรีบคว้าแว่นที่ตั้งอยู่บนโต๊ะหัวเตียงมาใส่อย่างรวดเร็ว
    “ทำไมกูมานอนบนนี้”
    “ก็มึงดิ้น กูรำคาญ”
   “มึงก็ขึ้นมานอนเตียงเดะวะ จะลากกูขึ้นมาทำไม”
    “ก็เห็นมึงละเมออยากขึ้นนอนบนเตียงกูเลยลากมึงขึ้นไป”
    “เออ ขอบใจ” นี่เป็นคำขอบคุณจริง ๆ นะไม่ได้ประชด
    “ไปอาบน้ำได้แล้ว นอนกินบ้านกินเมือง ประเทศกูจะหายไปครึ่งประเทศแล้วเนี่ยเจอมึงน่ะ” ตื่นเช้าก็ปากหมาเลยนะ แต่ตอนนี้มันแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยไปแล้วล่ะครับ ใส่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นสีดำธรรมดา ดูแตกต่างจากเมื่อวานอย่างเห็นได้ชัด (เมื่อวานดูดีกว่านี้นะ แต่วันนี้ก็วัยรุ่นดี)
    “เออ”
    “เห้ยเดี๋ยว”
    “ไร ?” แม่งเซ้าซี้จริง ๆ
    “อยากกินติ่มซำอยู่เปล่าไอหมา ?” ช่วยตัดคำว่า ‘หมา’ ออกจะได้มะ
    “ก็อยาก แต่ถ้ามันยากก็ไม่เอา”
    “เออ มึงไปอาบน้ำได้และ” อะไรของมึงวะ ? แต่ผมก็ไม่ได้พูดอะไรต่อเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำเลยทันที
    หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมก็ตามมันลงมาข้างล่างโดยวางเป้ไว้ที่ห้องมันก่อนเพราะมันบอกว่าเดี๋ยวเจอเพื่อนแล้วค่อยมาเอาก็ได้ วันนี้บ้านมันดูเงียบกว่าเมื่อวาน พี่หลินหลินไปทำงานแล้ว ส่วนต้าฟงกับตงตงก็คงไปที่อื่นเช่นกัน เหลือแต่แม่กับพ่อมันที่นั่งจิบชาอยู่ในห้องรับแขก
    “สวัสดีครับ” ผมว่าพร้อมยกมือไหว้คนอาวุโสทั้งสอง
    “จ้ะ เดี๋ยววันนี้ให้เฟยหลงพาไปกินติ่มซำก่อนแล้วค่อยไปนะลูก”
    “พาไปกิน ?”
    “จ้ะ ร้านเพื่อนพ่อเค้าเองล่ะ ไปเถอะจ้ะ เห็นบอกอยากกิน” ถ้าผมพูดว่า ‘แต่’ ไปคงไม่มีประโยชน์ ผมก็เลยได้แต่ยักหน้าให้กับเธอไป


    เฟยหลงคุยกับพ่อแม่มันสักพัก(ด้วยภาษาจีน)แล้วก็เดินนำผมออกจากบ้านไป ก่อนหน้านั้นมันยังเล่นกับหมามันอีกสองสามนาทีแล้วก็สั่งอะไรมันไม่รู้ (เดา) ก่อนจะเดินนำออกไปจากรั้วบ้านของมัน


ผิดหวังอะไรรึเปล่านะ ? ฮ่า ๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณที่อ่านคับผม