หัวข้อ: - G E T L O S T - 14 กลับไทย [30/7/2554] End

[roseen]

 :กอด1:เข้ามาอ่านเป็นกำลังใจครับผม


 

[tatar*]

ไม่ได้เข้ามาวันเดียว อัพไปเยอะเลย

>< เฟยหลงง!

เหมือนเฟยหลงจะคิดอะไรกับไนท์นะฮ้าาาา

นอนบนเตียงดีๆไม่ชอบ 

[yayee2]

เฟยหลง..นายต้องคิดอะไรกับไนท์แน่ๆเลย แต่นายมันพวกฟอร์มเยอะไง เลยออกมาในรูปนี้ 555

[golove2]

เฟยหลงแอบชอบไนท์ แน่ ๆ

แต่ไม่กล้าแสดงออก
เลยทำโหดใส่อะดิ๊


 

[fuku]

โอ้วๆๆ มีซัมติ้งแน่ๆ คุณมังกรบิน
ปากก็บ่นนะแต่เนียนลงไปนอนกอดเค้า

[samsoon@doll]

ผิดหวังมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่ใครจะไปรู้ว่าไอ้ตอนที่หลังหลงหลงมันจะไมไ่ด้แอบทำอะไร อิอิ

[TONG]

มีนอนกอดก่ายกัน ถ้ายังหาเพื่อนไม่เจอ คงจะได้สามีกลับบ้านแน่ๆ

[fannan]

แหมเอาเค้าไปเป็นหมอนข้างแล้วไมตอนแรกไล่ให้นอนที่พื้นล่ะ


อยากกอดก็ว่ามาตรงๆๆอิอิ

[zeit]

เห้ยยยยย จะบอกว่าโคตรเนียนอ่ะ แหม่ๆๆ อยากนอนข้างๆไนท์อ่าเดะ

ห้าๆๆ

[campping]

:กอด1:เข้ามาอ่านเป็นกำลังใจครับผม


 

ขแบคุณค้าบ ^ ^

ไม่ได้เข้ามาวันเดียว อัพไปเยอะเลย

>< เฟยหลงง!

เหมือนเฟยหลงจะคิดอะไรกับไนท์นะฮ้าาาา

นอนบนเตียงดีๆไม่ชอบ 

ฮ่า ๆ ไม่บอกกก อิอิ

เฟยหลง..นายต้องคิดอะไรกับไนท์แน่ๆเลย แต่นายมันพวกฟอร์มเยอะไง เลยออกมาในรูปนี้ 555

อืมมมมม์ นั่นสินะคับ ไม่แน่นะ เฟยหลงอาจจะทำอะไรที่ทุกคนคาดไม่ถึงก็ได้ ฮ่า ๆ

เฟยหลงแอบชอบไนท์ แน่ ๆ

แต่ไม่กล้าแสดงออก
เลยทำโหดใส่อะดิ๊


 

แต่เฟยหลงโหดอยู่แร้วนะ ฮ่า ๆ

โอ้วๆๆ มีซัมติ้งแน่ๆ คุณมังกรบิน
ปากก็บ่นนะแต่เนียนลงไปนอนกอดเค้า

เนียน ๆ อิอิ

ผิดหวังมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่ใครจะไปรู้ว่าไอ้ตอนที่หลังหลงหลงมันจะไมไ่ด้แอบทำอะไร อิอิ

ฮี่ ๆๆๆๆๆ นั่นสิ ๆ ไนท์อาจจะไม่รู้ตัว

มีนอนกอดก่ายกัน ถ้ายังหาเพื่อนไม่เจอ คงจะได้สามีกลับบ้านแน่ๆ

แหมเอาเค้าไปเป็นหมอนข้างแล้วไมตอนแรกไล่ให้นอนที่พื้นล่ะ


อยากกอดก็ว่ามาตรงๆๆอิอิ

อาจจะอยากแต่ไม่กล้าบอก ? ฮ่า ๆ

เห้ยยยยย จะบอกว่าโคตรเนียนอ่ะ แหม่ๆๆ อยากนอนข้างๆไนท์อ่าเดะ

ห้าๆๆ

ปกติมันไม่นอนละเมอหรอกครับ (อ้าว) ฮ่า ๆๆๆ



G E T  L O S T 6 – ติ่มซำ (กูเป็นคนไทย กินแบบมึงไม่เป็นเว้ย!)
    “มึงอยากกินอะไร”
    “อะไรก็ได้” ผมตอบไปตอนมองเมนูในมือ อยากกินนู้นนี่ไปหมดแต่ไม่สั่งหรอกเกรงใจ(แม่)มัน
   “งั้นกูสั่งและนะ”
   “อืม”
   ตอนนี้เรามานั่งอยู่ในร้านที่ขายติ่มซำเรียบร้อยแล้ว ภายในร้านตกแต่งเป็นแบบออกแนวผสมระหว่างจีนกับทางยุโรป สวยงามสมเป็นภัตตาคาร อาหารในเมนูนี่น่ากินทั้งนั้น ส่วนราคานั้นแพงเกินกว่าที่ผมจะกล้าสั่งอะไรลงไปเลยให้มันจัดการนั่นแหละดีแล้ว รอบ ๆ ตัวพวกเรามีคนจากทัวร์จีนมั่ง คนฮ่องกงมั่ง คุยกันเสียงดังเชียว
    และแล้วอาหารก็มาส่งถึงโต๊ะพร้อมกาน้ำชาสองใบ อาหารที่มันสั่งมาเป็นลักษณะคล้ายเข่ง มีของที่ผมรู้จักและไม่รู้จัก (เป็นส่วนมาก) บรรจุอยู่เยอะพอสมควร แล้วก็ยังมีผัดผักอีกจาน ข้าวอีกคนละถ้วย เอ่อ…เยอะแบบนี้ก็เกรงใจ(แม่)มันเหมือนกันนะครับเนี่ย
    “มึงทำอะไร” มันถามหลังจากที่เห็นผมใช้ตะเกียบคีบอะไรก็ไม่รู้มาวางไว้ในจานข้าวแล้วตักกินกับข้าวอย่างเอร็ดอร่อย
    “กินข้าวไง”
    “ไอควาย!” แม้แต่ตอนกินข้าว มึงยังอยากเปิดสงครามกับกูใช่มั้ยเนี่ย =  =
    “แล้วไง ?”
   “ถ้ากินแบบนั้น เค้าจะหาว่ามึงบ้า!”
   “ทำไม ?”
   “ติ่มซำกินกับน้ำชา ไม่นิยมนำมากินพร้อมข้าว”
   “แล้วสั่งข้าวมาทำห่าไร ?”
   “สั่งมาให้มึงกินกับพวกผัดผักนี่ไง ไอลูกหมาควาย” เอาสักตัว เอาหมาหรือควาย ไอเวร!
   “แล้วกินยังไงวะ”
   “อย่างงี้เว้ย” มันพูดพร้อมกับตักกินให้ผมดูแล้วจิบน้ำชาตาม “อ้า…..อร่อยจริง ๆ” ทำท่าน่าขยะแขยงจริง ๆ นะมึง
   “เอ้า กินเดะ” มันเอาตะเกียบชี้หน้าผมแล้วขยับไปมาเพื่อบอกว่า กินได้แล้ว ผมก็ทำตามมันอย่างว่าง่าย ไม่ใช่อะไรหรอก ขี้เกียจเถียงกับมัน น่ารำคาญ
   “เห้ย ไอควาย!” อะไรอีกวะ = =  ขี้บ่นจริง ๆ เลยเว้ย
   “ไรอีกอ่ะ” ผมมองค้อนลอดแว่นไปหามัน
   “อันนี้เค้าจิ้มน้ำจิ้มอันนี้ ไปจิ้มอันนั้นเผ็ดตายห่า” มันใช้ตะเกียบชี้แบบส่ง ๆ เห้อ…กูโคตรกลุ้มใจเลยกินข้าวกับมันกูว่ากินกับหมาที่ซื่อสัตย์ที่บ้านมันยังจะดีซะกว่า
   “อันนี้เค้าไม่ได้กินแบบนี้ เค้ากินอย่างงี้ มึง! อย่าควายมากได้ป่ะ ?” บ่นอีกและ
   “กูไปควายบนหัวมึงเรอะไง ?”
   “ใช่” เถียงไม่ออกเลยกู ไม่รู้ทำไงดี กินก่อนแล้วกันวะ กองทัพเดินด้วยท้อง ที่สำคัญ กู ขี้เกียจ เถียง กับ มึง แล้ว ไอตี๋เอ๊ยยยย
   หลังจากที่พวกเรากินเสร็จก็จัดการเช็คบิลอะไรเรียบร้อย แน่นอน มันจ่าย แต่มันบอกไม่ใช่เงินมันหรอก เงินแม่มัน =  = มีการบอกต้องเกรงใจกูมั่งนะ กูว่า (แม่)มึงมากกว่ามั้งที่กูต้องเกรงใจ ขี้ตู่ว่ะ!
   “แล้ววันนี้จะไปหาที่ไหนดี ?” ผมเปิดฉากคุยกับมันก่อนขณะที่มันกำลังซื้อตั๋วรถไฟฟ้าใต้ดินอยู่
   “นาธาน”
   “โอมานด์ ?”
   “อะไรของมึง!!” มันทำเสียงสูงหันหน้ามามองหน้าผม เอ๊า ก็นาธาน โอมานด์ จอมแหลลวงโลกไง มันออกจะดังมึงไม่รู้จักได้ไงวะ
   “เอ๊า ก็แหลลวงโลกไง มึงไม่รู้จักหรอ ?”
   “ไม่รู้เว้ย ไม่ใช่คนไทย!”
   “โด่ เค้าออกจะดัง”
   “ในทางดีหรือเลวล่ะ ?”
   “ทางเดียวกับมึงแหละ” ผมพูดงึมงำ
   “มึงว่าไรนะ”
   “เปล๊า!” ผมรับตั๋วจากมือมันแล้วรีบเดินนำมันเข้าไปก่อนเพื่อดึงความสนใจ เกือบได้เปิดศึกอีกแล้วมั้ยล่ะกู
    “แล้วตกลงนาธานนี่คืออะไร ?”
    “มึงนี่ควายของจริง”
    “กูไม่ใช่คนฮ่องกง!!” เอาอีกและ ศึกเล็ก ๆ เริ่มเปิดหลังจากที่เราเข้ามาในตัวรถไฟเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ถ้าเป็นที่ไทยคนคงต้องมาและว่าทำไรกัน แต่ที่นี่ไม่เลย ดีเนอะไม่ไทยมุง
    “ชื่อถนน แล้วไอนาธาน โอมานด์ ของมึงคืออะไร ?”
    “ชื่อดารา อย่าไปสนใจแม่งเลย” นี่กูพูดจริงนะ ตามความจริงเรื่องชาวบ้านนี่ผมไม่ช๊อบไม่ชอบ
    “มาสนใจถนนนาธานดีกว่า มันเป็นยังไง เล่าหน่อยดิ”
    “ไม่” เออ คำเดียวเลย สั้น ๆ ได้ใจความ สาด
    “เห้ย บอกหน่อย เดี๋ยวกูหลงอีกจะทำยังไง” ผมบอกพร้อมกระตุกแขนเสื้อมันเบา ๆ มันหันมาเลิกคิ้วใส่ผมข้างนึงแล้วดึงแขนผมเข้าไปควง
    “แค่ทำแบบนี้มึงก็ไม่หายไปไหนแล้ว”
    “มึงบ้าป่ะ!” ผมว่าพลางขัดขืนการเกาะกุมของมัน กูไม่ชอบเลยไอหน้าตี๋นี่มันทำบ้าอะไรของมันวะ
    “ไม่บ้า ถ้าคราวนี้มึงหลุดไป มึงจะให้ใครช่วยได้”
    “ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ กูไม่วอกแวกหรอก เดินตามหลังมึงคนเดียวเลยเอ้า” แต่มันก็ยังไม่ปล่อยอยู่ดีครับ มันหันหน้ามาทำสายตากวนประสาทใส่แล้วยักคิ้วให้ข้างนึง กวนตีนทั้งคำพูดและการกระทำจริง ๆ ไอคนคนนี้
    “เดี๋ยวลูกหมาหายอีก กูขี้เกียจวิ่งตามมึงอีก” ห๊ะ เมื่อกี้มันว่าอะไรนะ ?
    “วิ่งตาม ? มึงวิ่งตามใคร”
    “เปล่า” มันพูดแล้วหันหน้ากลับไปมองกระจกอีกด้านทันที แต่มือมึงเนี่ย ปล่อยได้มั้ย ?
    “ปล่อยเหอะ” ผมบอกมันอีกที แต่มันก็ยังเฉย











    “ถ้ามึงหลง กูคงแย่น่าดู งั้นกูไม่ปล่อยดีกว่า”

[samsoon@doll]

ชอบเค้าก้บอกเคาสิไอ้ตี๋ ปากแข็งจริงๆ

[roseen]

ไอ้ตี๋ปากสุดยอดจริงๆพูดคำด่าคำ  สุดยอด


 

[yayee2]

เฟยหลงถ้าชอบไนท์ ก็จีบเลยเซ่ ยึกยักอยู่นั่น กล้าๆหน่อยเพ่

[zeit]

อ่านเสร็จอยากไปนั่งเจี๊ยด้วยคนเลย

อ่อออออ ไนท์ หัดไว้ๆ เดี่ยวได้อยู่นี้แบบถาวรจะได้ทานเป็นน๊า

ห้าๆ

[monoo]

ไม่อยากปล่อยก็บอกมาเด้ๆๆๆ 
 

[fannan]

แหมคนไม่เคยกินก็สอนดีๆๆหน่อยดิเล่นด่าไปสอนไปใครมันอยากจะฟัง


หลอกจับมือป่ะเนี่ยแอบเนียนน่ะ

[tatar*]

    “ถ้ามึงหลง กูคงแย่น่าดู งั้นกูไม่ปล่อยดีกว่า”

อะไรหรอจ๊ะ? ที่แย่น่ะ 55

แอบสั้นนะคนเขียน 

[TONG]

ประโยคท้ายเด็ดจริงๆ จะหาเพื่อนเจอไหมนะ รอชมจ้า

[campping]

ขอบคุณทุกท่านที่อุตส่าห์สละเวลามาอ่านนะงับ  ^^
เรื่องนี้ไม่ดราม่าเลย = = 

ฮี่ ๆ ผมจะพยายามสู้ต่อไปเย้ ๆ


G E T  L O S T 7 – ในร้านกาแฟ
   “ถ้ามึงหลง กูคงแย่น่าดู งั้นกูไม่ปล่อยดีกว่า” มึงหมายความว่าไงของมึงวะ กูไม่ค่อยเข้าใจเลย =  =
    “หมายความว่าไง”
   “ก็มึงเป็นคนไทยเหมือนแม่กู แม่กูฝากมา กูก็ต้องทำให้ดีที่สุดเดะ” อ๋อ นึกว่าอะไร
   “แต่มึงให้กูเดินเองก็ได้นะ กูมีขามีตามองมึงได้”
   “อย่าเถียงกูได้มะ” โว้ย! คนไรวะ บ้าอำนาจ เดี๋ยวกูถีบเลย (ทำปากดีด้วยนะกู)
   “เออ ไม่เถียงก็ได้วะ” เมื่อยปาก หึ
   และแล้วเราก็มาถึงสถานีที่เรียกว่านาธาน พอผมเดินก้าวพ้นจากสถานีขึ้นมาบนดินก็พบกับตึกสูงมากมาย เรียกได้ว่าเป็นแหล่งแออัดแหล่งนึงเลยก็ว่าได้ ว่าแต่ที่นี่ไม่เห็นมีวี่แววของสิ่งที่เรียกว่าโรงแรมเลยสักนิดเดียว
   “จะไปโรงแรมไหนก่อน ?”
   “ใครบอกว่าจะไปโรงแรมก่อน ?”
   “เอ้า ไม่งั้นมาทำห่าไรเนี่ย!” นี่ก็บ่ายโมงกว่าแล้วจะมาทำบ้าอะไรถ้าไม่ได้มาตามหาเพื่อนกูเนี่ย
   “มาหาเพื่อนของกู”
   “เห้ย!”
   “ทำไม ?” ไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเลย โอย ทำไมมันเอาแต่ใจอย่างงี้วะ แล้วเมื่อไหร่มึงจะให้กุเอามือออกจากแขนมึงสักทีวะ ?
   “แล้วไม่หาโรงแรมให้กูหรอ ?” ลองทำเสียงอ้อน ๆ ดิ๊เผื่อมันจะหาให้
   “หา แต่ไม่ใช่ตอนนี้” ขอขอบคุณคนอ่านทุกท่านที่อ่านมาจนถึงตอนนี้ ตอนนี้ชีวิตผมคงจบสิ้น! ตายลงเป็นแน่แท้ ทำไมต้องซวยให้มันเป็นคนพามาหาด้วยวะ
   “แล้วตอนนี้จะไปทำอะไร ?”
   “ไปหาเพื่อน” คนอย่างมึงมีเพื่อนกับเค้าด้วยหรอ ? อยากจะพูดจริง ๆ คันปาก ถ้าไม่ติดว่าแขนกูอยู่ในแขนมึงนะ กูพูดแล้ววิ่งหนีไปและ
   “ที่ไหน”
   “ที่นี่” มันว่าแล้วชี้ลงที่พื้น กูเข้าใจและ มึงหมายถึง ที่ถนนนี้ เออขอบใจนะ อยากรู้จริง ๆ ว่ามันโง่หรือมันกวนตีนกูอยู่วะ!
   ไอตี๋พาผมมาที่ร้านแห่งหนึ่งที่ริมถนน ระหว่างทางผมพบเห็นร้านค้าที่มีหน้าตาแตกต่างกันไป ที่สำคัญ เจอคนสวย ๆ น่ารัก ๆ เต็มไปหมด ขาว…สูง วู้ว! สุดยอดจริง ๆ แต่ร้านที่ผมกำลังเหยียบอยู่นี้เป็นร้านขายเครื่องมืออิเล็กทรอนิกส์ ผมมองไปรอบร้านก็มีทั้ง iPhone iPad มือถืออีกเต็มไปหมด
   “@#*(^&^()^&^%&” มันส่งภาษากับคนที่อยู่หน้าร้านก่อนที่เค้าจะหายไปแล้วเอามือถือเครื่องหนึ่งออกมา (อยากจะบอกว่าตอนนี้ดีใจมากเพราะมันปล่อยมือผมแล้ว!)
   “เอ้า ชอบรึเปล่า ?” มันว่าพร้อมกับส่งมือถือเครื่องนั้นมาให้ผมดู มันก็สวยดีนะแต่คงไม่ใช่รุ่นที่ดีเท่าไหร่ ว่าแต่เอามาทำไมเนี่ย ?
   “ก็ดีนะ เอามาทำไม”
   “&*&(&^&” มันไม่ตอบแต่หันไปส่งภาษากับคนที่(คาดว่าจะ)เป็นเพื่อนมันที่ยักหน้าแล้วเดินเอามือถือเข้าไปในร้านอีกครั้งแล้วกลับออกมาพร้อมกล่อง
   “What’s your name guy ?” เพื่อนของมันหันมาถามผมแล้วยิ้มให้ คนนี้ดูท่าทางเป็นมิตรกว่าไอตี๋เยอะ ผมยิ้มรับแล้วตอบเสียงหล่อ (?)
   “Night,nice to meet you” ผมส่งมือข้างหนึ่งออกไปด้านหน้าก่อนที่เพื่อนมันจะส่งมือกลับมา
   “I’m Wang , nice to meet you too” ชื่อหวังนี่เอง หน้าตาก็ใช้ได้เลยทีเดียวแต่ไว้ผมยาวเลยคอไปพอสมควรเลยทำให้ผมคิดว่าดูรกไปหน่อย (แต่ผมเค้ายาวตรงดำสวยดีนะ)
    “Hey , Long I think he’s such a cute guy , isn’t he ?”
    “No,he isn’t cute, don’t say a thing like that again.”
    “your boyfriend ?” โห คุณหวัง ดูจากสภาพผมเหมือนเกย์นักหรอไงวะ ก็แค่ตาโต หน้าเรียวเหมือนแม่ ใส่แว่นใหญ่เพื่อนความแนว(แต่สายตาสั้นจริง) ตัวเตี้ยกว่าไอตี๋ แต่ผิวกูไม่ขาวว่ะ แค่นี้คิดว่ากูเป็นแฟนมันหรอ ? ไม่มีทางเว้ย คนปากหมาขนาดนี้ไม่อยากได้เลยสักกะนิด
    “No”
    “That means….” คุณหวังว่าพร้อมกับชะโงกหน้ามาใกล้หน้าผมแล้วหอมแก้มผมทีนึง กูไม่อยากจะพูดเลยว่ากูโมโหมันนะเนี่ย!!
    “What are you doing ?!!” ผมโพล่งออกไป แต่มันกลับขำเพียงเล็กน้อย
     “ไปกันเถอะ” ไอตี๋มันพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดแล้วจับแขนผมไปไว้ตำแหน่งเดิม แต่จริง ๆ แล้วคนโมโหควรจะเป็นกูนะ ทำห่าไรเนี่ย ผมเอามือขึ้นลูบหน้าด้วยความหงุดหงิด แล้วก็ได้ยินไอตี๋มันส่งภาษาแบบเสียงดังกว่าปกติใส่เพื่อนมันแล้วรีบพาผมเดินออกมาอย่างเร็ว
    “เห้ย ๆๆ! กูเจ็บนะ!” มัน ‘ลาก’ ผมเดินไปตามทางถนนอย่างรวดเร็ว ขามันก็ยาวกว่า แรงก็เยอะกว่า มึงบ้าเปล่าเนี่ย กูเดินไม่ทัน
    “ให้กูอุ้มเลยมั้ย ?”
    “ไม่ต้อง กูเดินเองได้ แต่ช้า ๆ หน่อยดิ!”
    “…” ไม่ตอบ ไม่ลดความเร็ว ไม่อะไรทั้งสิ้น ทำไมมึงน่าเบื่ออย่างงี้วะเนี่ย!!
    “โอย ค่อยยังชั่วหน่อย” ผมนั่งกดที่ข้อขาของตัวเองหลังจากที่มันลากผมจนพอใจมาที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง ตอนนี้มันเดินไปซื้อกาแฟอยู่ ไม่เคยถามสักคำว่าชอบไม่ชอบแต่จะซื้อกาแฟดำให้ กูล่ะหน่าย ว่าแต่คนบ้าไรวะแรงก็เยอะ เอาแต่ใจ ทำไมมันนิสัยเสียขนาดนั้นทั้ง ๆ ที่บ้านมันก็ดูเป็นคนอารมณ์เย็น ขี้เล่น
    “อ่ะ” มันวางแก้วลงที่ด้านหน้าของผมแล้วนั่งลงจิบกาแฟอยู่ที่อีกฝั่ง
    “แล้วนี่ก็มือถือของมึง”
    “ห๊ะ ?” กูคงไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ยเนี่ย มันบอกมือถือกู กูไปขอจากมันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ มันดันกล่องมือถือมาให้ผมแล้วนั่งไขว่ห้างจิบกาแฟต่อ
    “ควาย ไม่ได้ยินหรอไงว่ามือถือมึง กูกลัวมึงหลงทางเลยซื้อมือถือถูก ๆ ให้ เม็มชื่อกูไว้แล้ว หายก็โทรหากันได้แล้วทีนี้”
    “งี้ก็โทรหาเพื่อนกูได้แล้วดิ ?” ความหวังเริ่มปรากฏ ในที่สุดจะได้พ้นนรกสักที
    “รู้เบอร์รึเปล่าล่ะ ?” เออว่ะ ผมถอนหายใจแล้วมองลอดกระจกออกไปนอกหน้าต่างด้วยความเซ็ง ทำไมกูไม่จำชื่อโรงแรมให้ได้ ทำไมกูไม่ขอเบอร์มันไว้ก่อน ทำไมกูไม่เดินตามมันไปวะตอนนั้น เห้อ!
    “เห็นมั้ยล่ะ กูว่าแล้วว่าลูกหมาอย่างมึงต้องไม่มี”
    “เออ ไม่มี ก็คงต้องหาต่อไป”
    “ไหนดูหน่อยดิ๊” ผมสะดุ้งทันทีที่มันเอื้อมมือมาดึงคางผมให้หันแก้มไปทางสายตาของมัน แก้มข้างนั้นที่เพื่อนมันหอมผมไปนั่นเอง
    “ดูห่าไร!” ผมสะบัดหน้ากลับ แต่มันก็จับกลับไปใหม่
    “หวังแม่งทำห่าไรวะ” มันบ่นเสียงเบา แต่ผมก็ยังได้ยินอยู่ดี ในร้านที่คนน้อยแบบนี้ย่อมได้ยินเป็นธรรมดา มันเอามือที่ค่อนข้างหยาบกร้านของมันลูบที่แก้มผมอย่างแผ่วเบา ทำไมผมไม่ขัดขืน ? ทำไมผมถึง…อยากให้มันทำ…
    จุ๊บ!
    


ทำไมตอนมันหอมแก้มผมซ้ำผมถึงไม่ขัดขืนกันนะ ?


ผมหันหน้าไปมองหน้ามันอย่างสงสัย สงสัยทั้งทำไมมันทำแบบนี้ และสงสัยว่าทำไมผมไม่ขัดขืน
    

ที่สำคัญที่สุดคือ



ผมสงสัย…
















ว่าทำไมสุดท้ายแล้ว





































เราถึงได้จูบกันแบบนี้
 

[monoo]

อ๊ายยยยย หอม แต่มีจูบด้วยเหรอออออออ 

[fannan]

ง่ัะไหงโดนหอมแก้มตั้งสองครั้งแนะ


สงสัยๆๆๆว่าจะโดนเค้าชอบแล้วอ่ะดิ

[zeit]

บ้างทีไนท์ดูไม่รีบร้อนที่จะหาเจอเพื่อนเลยเนอะ

อีกอย่างพ่อพระเอกเราไวไฟมากกกกก

[TONG]

ไวไฟนะไนท์ ติดไฟง่ายจริงๆ

[yayee2]

 :m20:อ๊ะ อ๊ะ เผลอแป็บเดียว ไหงให้เค้าจูบซะแล้วล่ะไนท์ ที่แท้ ก็ใจตรงกันอะดิสองคนนี้น่ะ

[samsoon@doll]

อิชั้นว่า คืนนี้กลับไปนอนบ้านเค้าต่ออีกถเถอะนะ อิอิ

[ice-vanilla]

จูบกันแล้ว จูบกันแล้ว ฮ่าๆๆ

ยังไม่อยากให้ไนท์เจอเพื่อนเลยอ่ะ

ขอให้สองคนนี้สวีทกันนานๆหน่อยนะคะ คุณ campping

[Heladasless]

โดนเข่้าจนได้นะ .     ดูท่าคุนหลงจะแอนหึงนะอยากรู้ว่าที่พูดกับคุนหวังจะพูดอะไรเน้อออ  

[campping]

G E T  L O S T 8 – เหตุผล
“ไอสัด!” ผมผลักหน้าไอคนตรงหน้าออกแล้วต่อยหน้ามันไปทีนึง คิดว่าแรงพอสมควรอยู่ แต่ไอคนโดนต่อยมันไม่แสดงอาการเลยว่าเจ็บแม้แต่น้อย
    “มึงจูบกูทำไม!” พอได้สติผมเริ่มตั้งคำถาม แต่ว่า…เมื่อกี้…ไม่หรอก มันทำตอนกูเผลอต่างหากล่ะ
    “ไม่รู้” เป็นคำตอบที่ควายมาก! มึงกล้าตอบแบบนี้กูก็กล้ากระทืบมึงนะเนี่ย นี่มันจูบแรกกูเลยนะ!
    “มึงรู้มั้ย…นี่มันจูบแรกกูเลยนะสัด!”
    “ไม่รู้” บทมันจะเงียบนะ ก็แทบไม่ปริปากพูดอะไรออกมาเลย เป็นคนที่เข้าใจยากจริง ๆ
    “งั้นก็ไปล่ะ ขอบใจสำหรับทุกสิ่งที่ผ่านมา ต่อจากนี้กูหาเองได้!!” ผมลุกขึ้นจากโต๊ะอย่างรวดเร็วแล้วเดินออกไปจากร้านด้วยความโมโห ไม่ แม้แต่จะหันไปมองมันด้วยซ้ำ และคิดว่ามันคงไม่ตามมาเหมือนกันเพราะผมไม่ได้ยินเสียงฝีเท้ามันเลยแม้แต่น้อย
    ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมเดินมาไกลเท่าไหร่แล้ว ด้วยโทสะทั้งหมดที่มีมันทำให้ผมยั้งตัวไม่ทันและก็ลืมคิดไปด้วย ว่ากระเป๋าผมไม่ได้อยู่ที่ตัวผมแล้วตอนนี้ จะมีก็แค่ไอมือถือบ้านี่กับเงินติดตัวเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ผมหยุดลงตรงหน้าร้านเบอร์เกอร์คิงส์แล้วเดินเข้าชั้นใต้ดินไปนั่งอยู่ที่โต๊ะโดยที่ไม่ได้ซื้ออะไรเลย
    ตามความจริง ผมหาเหตุผลให้ตัวเองไม่ได้เลย ทำไมผมถึงโกรธมันขนาดนั้น จริงอยู่ที่มันเป็นจูบแรกของผม แต่มันก็คงจะไม่เสียหายถ้าหากผมไม่ได้คิดอะไรกับมัน ก็เป็นผู้ชายด้วยกันนี่… แต่… ผมใจเต้นแรงมาก มันเป็นเพราะความตื่นเต้นที่เป็นจูบแรก หรือที่ได้จูบผู้ชาย หรือ.. เป็นเพราะคนจูบเป็นมัน! ผมยังคงหาเหตุผลไม่ได้ แต่กับไอคนปากหมาอย่างงั้นผมคงไมได้ไปชอบมันเข้าหรอก มันต้องเป็นเพราะจูบแรกแน่ ๆ!
    ผมนั่งให้ความคิดของผมมันล่องลอยไปเรื่อย ๆ พอยกนาฬิกาขึ้นมาดูอีกที หนึ่งทุ่ม! ประเด็น : กูจะนอนไหน ? หิวก็หิวนะครับ นั่งที่นี่มากี่ชั่วโมงแล้วก็ไม่รู้ จะซื้ออะไรกินก็ไม่กล้าเพราะมันแพง ว่าแล้วก็ออกจากร้านดีกว่า เผื่อจะมีร้านอะไรให้กินที่มันถูกกว่านี้
    ในสถานที่ที่ไม่ใช่บ้านเกิดตัวเองแบบนี้ การเดินไปไหนมาไหนก็คล้ายกับลูกหมาหลงทาง (อย่างที่ไอหน้าตี๋มันว่า) จริง ๆ ตัวหนังสือก็อ่านไม่ออก แถมของยังราคาแพงอีกด้วย ตอนนี้เงินในตัวผมเหลือแค่ห้าร้อยเหรียญคิดเป็นเงินไทยก็สองพันบาท จริง ๆ จะกินอะไรมันก็ได้ทั้งนั้นแต่เพื่อเป็นการประหยัดไม่ให้ตายก่อนกลับไทยเราก็ต้องทำแบบนี้ไปก่อน จะว่าไป.. พรุ่งนี้ก็หมดเดย์ทริปของพวกผมแล้ว แล้วพวกมันก็ต้องกลับบ้าน จริงด้วย! งั้นก็น่าจะไปรอที่สนามบินได้เหมือนกัน !ยังไงพาสปอร์ดกับตั๋วเครื่องบินก็อยู่ที่เรา จริงสิ ! ทำไมเราไม่คิดให้ได้ตั้งแต่แรกนะ จะได้ไม่ต้องไปพึ่งไอตี๋บ้านั่น แต่จะว่าไปแล้ว … ตอนนี้กูอยู่ไหนเนี่ย ?
    “^&^*%^%$&%$&” ใครเรียกกูวะ เสียงไม่คุ้น ในที่ที่มืดอย่างนี้ ถ้าเป็นสาวน้อยคงกลัวไปแล้ว แต่สำหรับผมมันก็แค่เรื่องธรรมดา สิ่งที่น่ากลัวกว่าความมืดคือคนต่างหาก เจ้าของเสียงเริ่มปรากฏตัวให้ผมเห็น เป็นชายผิวขาว สูง หน้าตาเถื่อน ๆ ตัวใหญ่ กำลังแบมือมาทางผม ถึงกูจะไม่รู้ว่ามึงพูดอะไร แต่กูรู้นะ ว่ามึงหมายถึงอะไร
    “Sorry I don’t have any money in my bag” มันทำหน้างงครับ เออกูลืมไป ถ้าคนมาเป็นโจรอย่างมึงฟังออกคงไม่ต้องมาเป็นโจรแล้วล่ะ =  =
    “&^^*%^&$%(&(^&^^%%$” แต่กูฟังมึงไม่ออกเนี่ย กูไมได้โง่นะ =  =’’ ตอนนี้มันเริ่มขึ้นเสียงแล้วครับ มันตรงมาหาผมแล้วกระชากคอเสื้อผมขึ้น
    Help me! ตลก! ผมไม่พูดหรอก มึงรู้มั้ยเนี่ยว่าเวลากูโมโหอยู่แล้วกูเป็นยังไง ! ตอนนี้มันยกตัวผมลอยแล้วครับ ผมจ้องหน้ามันอย่างเอาเรื่อง คราวนี้มันเลยยิ่งโมโหใหญ่
    “&T%^*%^&%” ถ้าจะให้กูพูดอีกก็คือ กูฟังมึงไม่ออก แต่กูคงไม่พูด อย่างพวกมึงคงต้องใช้กำลังถึงจะคุยกันรู้เรื่องเว้ย!
    ไอตัวใหญ่ข้างหน้าผมมันเหวี่ยงหมัดใส่ผมอย่างแรง ทำเอาผมกระเด็นไปจากมือมันก่อนที่ผมจะลุกขึ้นมาแล้วตรงหน้าเข้าไปหมัดตรงใส่มันอย่างแรง
    แทนที่มันจะกระเด็น แต่มันก็แค่หน้าหัน ! ท่าทางไอหมอนี่จะแข็งแรงจริง ๆ แต่ในฐานะที่กูเรียนมวยไทยมาสามปี กูว่ากูน่าจะล้มมึงได้นะไอยักษ์ (เรียนตอน ป.2 อ่ะนะ)
    ตอนนี้มันโมโหใหญ่แล้วครับ มันเดินตรงหน้ามาหาผมก่อนเหวี่ยงหมัดใส่อย่างแรง ผมก้มตัวหลบอย่างรวดเร็วแล้วพุ่งตัวขึ้นเสียคางมันไปหนึ่งหมัด จากนั้นถอยตัวออกมาอย่างเร็วแล้วจระเข้ฟาดหางไปหนึ่งที คราวนี้มันกระเด็นไปอีกด้านหนึ่งแต่ไม่ไกลมากนัก
    “&(^*%&)*()*)(&!!!” มันคงด่าอะไรผมสักอย่าง แต่ผมทำท่าไม่รู้ไม่ชี้แล้วชูนิ้วกลางให้มัน หึหึ โมโหเลยดิยิ่งดี คนเราเวลาโมโหจะค่อนข้างขาดสติทำให้โจมตีไม่ถูกเป้าหมายนะ
    ไอยักษ์มันถลาตัวเข้าหาผมที่หลบมันด้วยความที่ตัวเล็กกว่า มันน่ะไม่เร็วเท่าไหร่หรอกแต่อย่าโดนหมัดมันเป็นพอ… เมื่อกี้หมัดแรกนี่ปากแตกเลย มันเอามือมหึมาของมันเอื้อมมาจับแขนผมไว้ข้างหนึ่ง ชิบหาย! สลัดไม่หลุดด้วยก่อนที่มันจะดึงตัวผมไปทางมันแล้วเสยคางผมอย่างแรง!
    คราวนี้ผมกระเด็นจริง ๆ ครับ แรงที่เกิดจากความโมโห(ไอหน้าตี๋)ที่มันทำให้ผมบ้าเมื่อกี้มันเริ่มหดหายไป อดรีนาลินเริ่มไม่สูบฉีดแล้วกู ผมรู้สึกได้ว่าตอนนี้ผมกำลังกองอยู่กับพื้น ตอนนี้ไอคนตรงหน้ามันกำลังนั่งลงล้วงกระเป๋ากางเกงผม แต่! กูไม่ให้เว้ย!!
    ผมยันตัวขึ้นจากพื้นเล็กน้อยแล้วฟาดหมัดที่คิดว่าแรงที่สุดในชีวิตใส่หน้ามัน มันกระเด็นออกไปเล็กน้อย คราวนี้มันสบถด้วยความโมโหอีกแล้ว ทำไมไอบ้านี่มันอึดนักวะ! ต่อยเท่าไหร่ ๆ ก็ไม่ล้ม ไม่เหมือนกูเลยโดนสองหมัดของมึงหมอบกระแตเลยเนี่ย
    มันคงโมโหจัดเลยเดินมากระทืบที่ท้องผมซ้ำไปทีนึง คราวนี้มันจุก… หายใจไม่ออก ไอออกมาก็ไม่ได้ ทรมาน เหมือนกูจะตายอยู่ตรงนี้เลยว่ะไอแซนด์ไอเช่ ไอบ้านั่นมันล้วงเอากระเป๋าตังค์ผมไปแล้ว มันกำลังสำรวจกระเป๋ากางเกงอีกข้างของผม แต่คงโชคดีมั้งที่มือถือผมมันตกไปตั้งแต่แรกแล้ว (ผมได้ยินอยู่ แต่เก็บไม่ทัน) มันบ่นอะไรของมันไม่รู้แล้วหายตัวไปพร้อมกับกระเป๋าตังค์ของผม
    ผมไม่รู้หรอกว่าสภาพผมเป็นยังไง รู้แต่ว่าแว่นผมมันตกหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แค่แรงจะยกมือขึ้นยังไม่มีเลย อา… แต่ตอนนี้ไอได้แล้ว ผมไอออกมาเล็กน้อย นั่นเป็นสัญญาณชีพรึเปล่านะ ? ไม่เคยโดนใครต่อยขนาดนี้ หมัดมันหนักมาก ตอนนี้เริ่มคิดแล้วสิว่าการตายเป็นแบบนี้รึเปล่า เปลือกตาของผมมันแคบลงเรื่อย ๆ ตอนนี้รู้ได้แค่ว่าตัวเองกำลังพิงกำแพงอะไรสักอย่างอยู่ อีกด้านก็เป็นกำแพงตึก แต่ไม่รู้นี่มันที่ไหนวะ ?
    “ไนท์!!!!” เสียง…เสียงใคร ผมพยายามจะหันหน้าไปทางต้นเสียงแล้ว แต่คอผมมันไม่มีแรง ตาผมก็มองไม่เห็น แว่นก็ไม่มี ชีวิตกูคงจบสิ้นแล้วไอเพื่อนทั้งสอง พ่อ … แม่ พี่…  เสียงนั้นยังคงพร่ำเรียกชื่อผม ผมรู้สึกเหมือนมันมาเขย่าตัวผมเบา ๆ แล้วก็เริ่มแรงขึ้นเรื่อย ๆ




แล้วตอนนี้






สติผมก็…






















ไม่เหลืออีกแล้ว



อิอิ ขอบคุณทุกกำลังใจนะงับ ^ ^

[yeyong]

สนุกดีค่ะ
ได้อ่านก่อนไปเที่ยว
แอบหน้ากลัวมาเฟียนิดๆ

[fannan]

ง่ะซะงั้นอ่ะ


โดนซัดซะหมอบเลย


รออ่านตอนต่อไปค้าบบบ