หัวข้อ: Sweet Home in Hong Kong ความรัก น้ำแข็งไส หัวใจสีส้ม [จบบริบูรณ์]

[LadyOneStar]

กระต่ายฮ่องกง ยังไงก็ไม่สามารถไปเป็นกระต่ายญี่ปุ่นได้หรอก

เคนตะคงต้องทำใจและมองพระจันทร์บ่อยๆล่ะกันนะ

ฟินมากตอนนี้ ><!!!

[sam3sam]

+1 แล้วก็กดเป็ดเหลืองจ้า
ถึงจะรู้ว่าเคนตะทำเพราะรักและหวังดีกับบันนี่ก็เถอะ
แต่รู้สึกไม่ชอบใจอยู่ดี ไม่รู้สึกสงสารด้วย
บันนี่จะได้อยู่กะพ่อกะอัลเบิร์ตแล้ว เคลวินยังจะขายบริษัทอยู่รึเปล่าหว่า
บันนี่เหมือนตุ๊กตาเลยเนาะ ไปอยู่ที่ไหนก็มีคนรักแถมให้คนจับ กอด ลูบ คลำ ไปทั่ว

ใกล้จะจบเรื่องแล้วเหรอเคนคุง ยังไม่อยากให้จบเร็วเลยอ่า

[mild-dy]

รอจ้า

[honeystar]

อั้ยย่ะใกล้จะกลับมาอยู่ด้วยกันเเล้ววววว
ดีใจ แต่จะจบเเล้วหรอคะ T^T ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ
ใจหายยังไงไม่รู้
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ( :

[yayee2]

เคลวิน ทำเอาใจคนอ่านหวามไหวไปด้วยล่ะ
เคนตะตอนนี้น่าสงสารจัง แต่ก็เนอะ อะไรที่ไม่ใช่ของๆเรามันก็ไม่ใช่อยู่ดีแหละ
เคนตะก็ต้องทำใจละนะ

[Alphas]

นั่งอมยิ้มกับความน่ารักของกระต่ายน้อย 

[indy❣zaka]

ในที่สุด อัลเบิร์ตก็สมหวัง!   
เอ๊ยยย!  ต้องเคลวินสมหวังสิเนอะ 555 


แต่สงสารเคนตะซังมากเลยอ่ะค่ะ  คนแต่งหาหนุ่มน่ารักๆมาดามใจให้หน่อยเร๊ววววว 


แล้วก็อย่าเพิ่งรีบจบนะคะ   
อยากอ่านตอนหวานๆๆๆๆๆๆ อีกหลายๆตอนอ่ะค่ะ 
เพราะที่ผ่านมา  อิตาเคลวินก็มัวแต่ซึนตลอด  ฉะนั้นจะหวานทั้งที  ก็เอาให้หวานซะน้ำตาลขาดตลาดกันไปเลยแล้วกัน 

[wan]

เรื่องที่ดูเหมือนจะยุ่ง ก็จบลงด้วยความน่ารักแบบใส ๆ ของเจ้ากระต่ายน้อย ( ฮ่องกง ) 
ปิดท้ายด้วยมาดเจ้าชายน้ำแข็ง ที่ถูกความสดใสของสีส้ม หลอมละลาย ( หมดมาด ) 555......
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ เคนอิจิ มาช้าดีกว่าหายไป........ ฮิ ฮิ .... 

[CoMa]

โอะโอจะจบแล้วหรอเนี่ย งั้นขอหวานๆของบันนี่กับเคลวินส่งท้ายหน่อยได้มั้ยคะ อิอิ
เหมือนทุกอย่างจะไปได้ดีแล้วเนอะต้องขอบคุณเคนตะซังด้วยละกัน^^
ปล.กระต่ายฮ่องกงน่ารักที่สุด>0<

[gookgik]

เริ่มกลับมาชอบเคนตะเหมือนเดิมแล้ว  หลังจากที่ยอมปล่อยบัน
แล้วกระต่ายบันคนนี้ยังไงก็ต้องเป็นกระต่ายของฮ่องกง ไม่ใช่ญี่ปุ่น   เพราะเจ้าของเขาห่วงและหวงมาก ขนาดตามมาที่ญี่ปุ่นด้วย


กด + และ + เป็ด ให้คนเขียน และความน่ารักของบันค่ะ

[aeecd]

จะมีลงโทษหลังดื่มเหล้ารึป่าว อิิิอิ

[kaokorn]

จนจะจบเคลวินถึงจะได้หวานออก เฮ้อ นึกว่าจะไม่ได้ฟิลล์นี้จากอาคุงเคลวินซะแล้ว
สงสัยเคนตะจะเป็นตัวเร่งที่ได้ผลดีมาก 555

[prim--prim]

ฮู้วววว์ ในที่สุดก็จบลงด้วยดี
แต่แอบสงสารเคนตะจังเลย 

รอดูตอนต่อไปค่า
ว่าความสัมพันธ์ของบันนี่กับเคลวินจะพัฒนาไปขนาดไหน   

[MoMoRin]

อ๊ายยยย แอบเขินแทนบันนี่นะเนี่ยย อิอิ
เฮ้อ..น่ารักเกินก็งี้แหละเนาะ มีแต่คนมารุมรัก หุหุ

ปล.เป็นห่วงอัลเบิร์ตแทบแย่ หายเร็วๆนะคะ

[Isuru]

เขินมากมายเลยค่ะ ประหนึ่งว่าเป็นบันนี่ซะเอง
เคนตะซังน่าสงสาร ตอนหน้าขอมากกว่าจูบนะคะ
อิอิ รออ่านตอนต่อไปค่ะ

[punchnaja]

อ๊ายยยยยย น่ารักไม่ไหวแล้วววววว

สงสารเคนตะ อยากให้ได้พบเนื้อคู่จังงงงงงงงงง

[super hero]

น่ารักจังเลยนะเจ้ากระต่ายฮ่องกง

[qq_oo]

บันนี่ น่ารัก

[masochism2018]

เดี๋ยวนี้พ่อหวงบันนี่สุดๆ 

[nongnette]

บันนี่ บันบัน น้องอัลเบิร์ต คิดถึงคิดถึง

[Keniji Teruyama]

Chapter  39

   บันยืนนิ่งอยู่กับที่ตรงหน้าลิฟต์  ฝ่ามือขวาลูบไปมาบนปากที่เพิ่งถูกล้างเหล้า  ตอนนี้แผ่นหลังกว้าง ๆ ของเคลวินเคลื่อนห่างออกไปหลายก้าวจนเกือบถึงหน้าประตูห้องพัก  เขาหันกลับมามองบันที่อยู่ในร่างตุ๊กตาหินแล้วกวักมือเรียกให้เดินตามไป  เคลวินชูนิ้วมือทีละนิ้ว เป็นสัญญาณ หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า …………………    บันแยกเขี้ยวแล้วออกเดินตรงเข้าไปหา ก่อนจะแบมือขอกุญแจห้องพักของตัวเอง

“อะไร?”
เคลวินยักคิ้วสงสัย

“กุญแจน่ะสิครับ จะให้ผมหายตัวเข้าห้องหรือไงกัน”
บันยังเผลอถูปากไปมาจนเคลวินหัวเราะ

“จองไว้ห้องเดียว”
เคลวินตอบเรียบ ๆ

“เตียงคู่เหรอครับ?”

“เตียงเดี่ยว………………..คิงไซส์”
เคลวินหันหลังแล้วสอดการ์ดพลาสติกเข้ากับเครื่องสแกนหน้าห้อง  ไฟสีแดงเล็ก ๆ บนกล่อง กะพริบสองสามครั้งก่อนจะมีเสียงคลิ๊กดังขึ้นที่ลูกบิด  เคลวินอาศัยแสงไฟจากข้างนอกซึ่งส่องเข้ามาถึงด้านใน คลำดูสวิตช์ไฟข้างผนัง  ไม่นานห้องพักขนาดมาตรฐานก็มีไฟสีนวลตาสว่างขึ้น  บันรีบขยับตัวเบียดเข้าไปวางรองเท้าแล้วมองซ้ายขวาหาห้องน้ำ  ตอนนี้เขารู้สึกปวดท้องน้อย เหมือนกับว่าข้างในมีลูกโป่งใบใหญ่ใส่น้ำเอาไว้จนเต็มปรี่  บันดันประตูห้องน้ำหายเข้าไปนานหลายนาที  เมื่อจัดการธุระของตัวเองเสร็จแล้ว  บันยื่นหน้าเข้าไปใกล้กระจก  มองดูแก้มแดงสองข้างที่เกิดจากฤทธิ์แอลกอฮอล์

“อาบน้ำ แปรงฟันให้เรียบร้อยนะ”
เคลวินเคาะประตูเรียกอยู่ข้างนอก

“รู้แล้วครับคุณพ่อ  ยังไงก็ต้องอาบน้ำก่อนนอนอยู่แล้ว”
บันเปิดประตูออกไปเห็นเคลวินยื่นผ้าขนหนูสีขาวมาให้

“เดี๋ยวนะ เดี๋ยวผมไปหยิบอันเดอร์แวร์ในกระเป๋า”
บันรับผ้าขนหนูมาแขวนคอไว้แล้วเดินไปค้นเอากางเกงในขึ้นมาดู  เป็นกางเกงในสีขาวมีลายแมวยิ้มกว้างยิงฟันขาวสะอาดอยู่ตรงด้านหลัง

“อาบแล้วออกมาเปลี่ยนข้างนอก”
เคลวินหันมาพูด

“ไม่เอาหรอก”
บันโบกมือแล้วยกกางเกงในขึ้นอวด  ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป  หลังจากนั้นยี่สิบนาทีบันก็เดินห่อตัวออกมาจากห้องน้ำ มีผ้าขนหนูคลุมท่อนบนจนถึงขาเอาไว้  เคลวินนั่งอยู่บนโซฟา  กำลังมองบางอย่างที่ดูคล้ายแมงกะพรุนสองขาเดินผ่านไป  คนที่ค้นชุดนอนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้ารู้สึกเหมือนกับว่ามีคนมองอยู่  บันหันกลับมายิ้มแล้วดึงกางเกงขาสั้นสำหรับใส่นอนขึ้นมาสวม

“น้ำเย็น  เย็นจนตัวสั่นไปหมด”
บันพูดแล้วหัวเราะหลังจากมุดหัวออกมาจากเสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่ 

# # # # # # # # # # # #

   บันนอนอยู่บนโซฟา มือสองข้างยกโทรศัพท์มือถือขึ้นกดอ่านข้อความจากคุณคุรุมิและกดรับข้อความภาพผ่านแอพพลิเคชั่นของจุนอิจิ เป็นภาพกระต่ายกับหมีสีน้ำตาลจูบปากกันแล้วมีรูปหัวใจสีแดง  บันหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียวจนรู้สึกว่าพื้นนุ่ม ๆ ด้านบนศีรษะยุบลงไปเล็กน้อย  เมื่อเอนหัวไปดูก็เห็นว่าเคลวินกำลังนั่งเปลือยท่อนบนอยู่  เคลวินพันผ้าขนหนูไว้ตรงท่อนล่าง และกำลังใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผมสีดำสนิทที่อยู่ในสภาพเปียกชื้น

“ก่อนมาที่นี่…………………..โดนจูบมาหรือเปล่า?”
อยู่ดี ๆ เคลวินก็ถามขึ้นมา  บันกระเด้งตัวขึ้นมาแล้วพยักหน้า

“จูบ……………ตรงนี้”
บันจิ้มนิ้วชี้ลงบนหน้าผากตัวเอง

“ทำไมยอมให้เขาจูบ?”
เคลวินจับต้นแขนสองข้างของบันเบา ๆ แล้วค่อย ๆ กดลงบนเบาะนุ่ม ๆ ของโซฟา

“ตอบมาซิ?”

“จูบเพื่อสร้างมิตรภาพไงครับ  มดมันยังจูบปากกันเลย แลกกลิ่นกัน”
บันหัวเราะ

“ถ้าไม่จูบที่ปากก็แล้วไป”
เคลวินกางแขนคร่อมบนตัวบันแล้วทาบริมฝีปากลงไป  คราวนี้ดูเหมือนกับว่า  เป็นจูบแบบเป็นทางการครั้งแรกของบัน  บันจำได้ว่า เมื่อคราวงานวิ่งมาราธอน ตัวเองเคยถูกเคลวินจูบแบบนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง แต่คราวนั้นเป็นเพราะความตกใจจนทำให้เขาลืมหลายอย่าง ๆ เป็นจูบที่ยาวนานแต่ไม่มีความประทับใจเลย  ตอนนี้เคลวินจูบนานเหมือนครั้งนั้น  และบันไม่ได้หลับตา  แต่กำลังเขียนบันทึกลงไปในสมองว่า  จูบมีลักษณะยังไง  จูบของเคลวินมีความอุ่นและชื้นนิด ๆ แล้วก็มีความร้อนจากลมหายใจที่รดเข้ามาใกล้ ๆ  บันใช้มือจับตรงหัวไหล่ของเคลวิน หลังจากที่รู้สึกว่าตัวเองเหมือนกำลังย่อส่วนโดยการหดตัวเล็กลงเรื่อย ๆ  จูบจริง ๆ ไม่ใช่แค่การเอาริมฝีปากแตะกันเท่านั้น แต่เป็นสัมผัสพิเศษเพราะเป็นส่วนที่ไวต่อความรู้สึก   บันรู้สึกว่าจูบแบบนี้ไม่เหมือนครั้งก่อน ๆ  เคลวินไม่ได้จูบนิ่ง ๆ แต่เขาจูบแบบมีจังหวะ บางทีก็เบา บางทีก็กดริมฝีปากหนัก ๆ มีอยู่ครั้งหนึ่งที่บันรู้สึกเหมือนโดนดูด  บันหายใจถี่ขึ้น เมื่อถึงจังหวะที่ถูกบดด้วยริมฝีฝากของเคลวินก็กลั้นหายใจ มือสองข้างรวมทั้งเท้าเกร็งอยู่พักใหญ่จนในที่สุดบันก็…………………… สะอึกออกมาจนริมฝีปากเคลวินหลุดออกไป

บันหัวเราะแล้วลุกขึ้นมาขยี้หัวฟูฟ่องของตัวเอง

“กลิ่นเหล้าโชยออกมาเชียวนะ”
เคลวินพูดขึ้นมาหลังจากที่จัดการเหน็บผ้าหนูที่ใกล้จะหลุดออกจากเอวตัวเองให้เข้าที่

“ก็เหล้ามันอยู่ในท้อง  สะอึกออกมาก็ได้กลิ่น”
บันพูดอ้อมแอ้ม แล้วตั้งใจกลั้นหายใจเพื่อหยุดอาการสะอึก  ส่วนเคลวินหยิบเอาผ้าขนหนูผืนเล็กขึ้นมาจากพื้นแล้วเดินไปเปลี่ยนเป็นชุดนอน

“มานี่สิ โต๊ะนี่มีไดร์เป่าผมด้วย  ผมไม่แห้งแล้วไปนอนกลิ้งอยู่แบบนั้น หัวถึงได้ฟูเป็นก้อนสำลี”
เคลวินกวักมือเรียก 

บันเดินเข้ามารับผ้าขนหนูชื้น ๆ ไปแขวนหลังจากที่เคลวินเปลี่ยนมาใส่ชุดนอน เป็นกางเกงขายาวกับเสื้อกล้ามสีเทา  บันหยิบเอาไดร์เป่าผมขนาดเล็กที่เคลวินหยิบออกมาให้ขึ้นมาดูแล้วจัดการดึงสายไฟเข้าไปต่อ จากนั้นก็ใช้หวีบนโต๊ะจัดการหวีแล้วเป่าลมร้อนให้ผมตัวเองจนแห้ง  ส่วนเคลวินกำลังผูกเชือกหลวมๆ ตรงเอวกางเกงแล้วเข้ามานั่งบนเตียงใกล้ ๆ บัน

“พรุ่งนี้ อยากไปเที่ยวไหนหรือเปล่า?”

“ไม่ครับ  อยากกลับไปดูอัลเบิร์ต”

“โอกาสสุดท้ายแล้วนะ อย่ามาร้องให้พาเที่ยวทีหลังล่ะ”
เคลวินพูดแล้วดึงผ้านวมขึ้นมา

“ไม่ครับ”
บันส่ายหัว  ผมฟู ๆ ตอนนี้ปลิวไสวเป็นทรงดีขึ้นกว่าเดิมแล้ว

“แล้วก็ห้ามให้คนที่นี่พาเที่ยวด้วย”
เคลวินพูดต่อ  โดยตั้งใจพูดให้บันฟังและทำตาม  คนที่นี่ของเคลวิน  หมายถึง เคนตะ

“อ้าว”
บันอ้าปาก

“ถ้าคิดจะให้เคนซาบุโร่พาตะลอน ๆ เหมือนเมื่อก่อนก็ฝันไปได้เลย  หรือว่าคิดจะให้เขากอดตอนนอนก็ลืมไปได้เลยเหมือนกัน”
เคลวินโบกมือ

“เปล่าซะหน่อย”
บันโบกมือบ้าง

“ไม่ต้องเถียง……………..ขึ้นมานอนได้แล้ว”
เคลวินตบที่ว่างข้าง ๆ ตัวเรียกบัน

“ไม่ได้เถียงซักคำ”
บันก้าวขึ้นไปนั่งบนเตียงแล้วหยิบหมอนขึ้นมากอดพร้อมกับมองหน้าเคลวิน

“ไม่ได้เถียงแล้วทำปากขมุบขมิบทำไม?”

“สวดมนต์ก่อนนอน”

“โกหก”
เคลวินดึงเส้นเชือกเล็ก ๆ ตรงข้างบนศีรษะลงเพื่อปิดไฟ  ความมืดมิดรอบๆ ตัวทำให้บรรยากาศเงียบลงไปซักพักก่อนเขาจะพูดขึ้นมา

“ดูเราไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่นะ………….ว่าไง?”
เคลวินนอนตะแคงแล้วหันมาหาบันซึ่งเขามองไม่เห็น  ห้องพักนี้พอปิดไฟลงแล้วดูมืดสนิท มองไม่เห็นทุกอย่างที่อยู่รอบ ๆ ตัว

“ยังไงล่ะครับ”
บันควานหาผ้าห่มของตัวเองบ้าง ก่อนจะรู้สึกว่า ผ้าห่มที่มีอยู่บนเตียง เป็นผ้าผืนเดียวกับที่เคลวินห่มอยู่ บันขยับตัวเข้าไปใกล้ ๆ แล้วดึงมือไปขอผ้าห่มมาห่มบ้าง

“ฉันรู้สึกว่านายสนิทกับหมอหลินหรือว่าเคนซาบุโร่มากกว่าฉัน  หรืออาจจะรวมพี่ชายฝาแฝดของเคนซาบุโร่เข้าไปด้วยอีกคน”
เคลวินดึงบันเข้ามาในวงแขนแล้วโอบ  ไออุ่นจากแขนและอกแผ่ออกมาเบา ๆ บันดันตัวเข้าไปในช่องว่างระหว่างวงแขนของเคลวิน จนรู้สึกว่าหน้าตัวเองอยู่ใกล้ ๆ กับหน้าอกกว้าง ๆ ของคนที่นอนอยู่ตรงข้าม

“ก็เคลวินชอบทำตัวห่างเหิน  เลยดู…………….”
บันพยายามหาคำที่เหมาะสมมาใช้บรรยาย

“จับต้องยาก”
เคลวินตอบแทน

“ใช่ครับ”
บันยื่นแขนซ้ายเข้าไปจับเอวเคลวิน  เมื่อไม่เห็นว่าเจ้าตัวพูดอะไร จึงเลื่อนมือตัวเองไปแปะตรงหลัง  บันถูมือตัวเองไปมาบนหลังของเคลวิน  เหมือนคนที่กำลังพยายามสร้างความรู้สึกดี ๆ

“ต้องลูบไปมาช้า ๆ กว้าง ๆ ไม่ใช่ถูไปมาเหมือนกำลังเช็ดรถแบบนั้น”
เคลวินตอบ  คราวนี้บันลูบฝ่ามือไปบนแผ่นหลังกว้าง ๆ นั้นอย่างเบามือ  ไม่นานเคลวินก็ทำแบบเดียวกันบ้าง แต่ทำในท่าทางที่คล่องกว่า เพราะหลังของบันไม่กว้างและมือเคลวินใหญ่กว่า

“มือเคลวินอุ่นจนร้อน  จับทีเหมือนผมจะละลาย”

“จูบเมื่อกี้เป็นไงบ้าง?”
เคลวินถาม

“ก็…………….ดีครับ”
บันยิ้มในความมืด

“แค่นั้นเองเหรอ?”

“มันดี แบบ……………เอ้อ ………….อธิบายไม่ถูก”
บันพยายามนึกพร้อมกับเขียนเลขไทยหนึ่งถึงสิบบนหลังของเคลวินไปด้วย

“ยังไง?”

“ก็……… ร้อนนิดหน่อย บางทีก็อุ่น เปียกนิดนึงแล้วก็ชื้น ๆ ”
บันพยายามอธิบายอย่างละเอียดที่สุด
“ยังไงต่อ?”

“มันเหมือนฝัน ๆ ลอย ๆ ยังไงไม่รู้  จากนั้นก็………..”

“ก็อะไร?”

“สะอึกเป็นกลิ่นเหล้า”
บันหัวเราะในคอ

“งั้นก็……………ลองใหม่”
เคลวินขยับเข้ามาประกบริมฝีปากอีกครั้ง  ความรู้สึกที่บันอธิบายกลับคืนมาเหมือนตอนอยู่บนโซฟา  บันยกขาซ้ายของตัวเองขึ้นไปพาดกับเอวของเคลวิน มือซ้ายสอดเข้าไปใต้แขนแล้วกอดเอาไว้แน่น  เคลวินจูบเบา ๆ สองสามครั้งตรงริมฝีปากของบัน จากนั้นก็บดริมฝีปากตัวเองเข้าหา  มือขวาของเขาสอดเข้ามาในกางเกงขาสั้นของบัน  ผ่านเข้ามาใต้ผ้าบาง ๆ ของกางเกงในแล้วใช้ฝ่ามือร้อน ๆ ลูบไปมา  ผ่านไปนานหลายสิบนาทีกว่าทุกอย่างจะหยุดลง  เคลวินจูบหน้าผากบันแล้วดึงขอบขากางเกงในที่เป็นยางยืดขึ้นมาแล้วปล่อยให้ดีดลงบนผิวส่วนสะโพกของบันเบา ๆ

“อื้อ”
บันหายใจหอบ

“พอแค่นี้ก่อน  เอาไว้เราทำอะไรให้ถูกต้อง แล้วค่อยทำเกินกว่านี้”
เคลวินดึงมือออกมาจากส่วนโค้งเล็ก ๆ ของสะโพกบันแล้วเลื่อนขึ้นมาจับที่แก้ม

“ทำอะไรให้ถูกต้อง  หมายความว่าไงครับ?  นี่เราทำ…………..ผิดขั้นตอนไปแล้วเหรอ”
บันคิดว่าครั้งล่าสุดนี้คงไม่มีอะไรผิดพลาดเหมือนครั้งแรกที่เผลอสะอึกออกมา

“ไม่ใช่แบบนั้น  หมายความว่า  ฉันควรจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย แล้วไปคุยกับที่บ้าน……………. หมายถึงที่เมืองไทยน่ะ”

“ไม่ต้อง………………หรอกครับ”
บันขยับตัวยุกยิกแล้วสอดมือซ้ายของตัวเองไปดึงเอาขอบกางเกงในที่ไม่เข้าที่ให้กลับมาอยู่ในสภาพเดิม

“เป็นเด็กกำพร้าหรือไง?”

“เปล่าครับ”
บันหัวเราะ

“ทำทุกอย่างให้เรียบร้อย ที่บ้านจะได้ไม่เป็นห่วง”
เคลวินจับบันตะแคงอีกข้างแล้วขยับตัวเข้ามาทาบเอาไว้  หน้าอกอุ่น ๆ ของเขาทาบเข้ากับหลังของบัน  มือขวาสอดเข้าไปใต้เสื้อแล้วลูบตรงท้องนุ่มนิ่มนั้นเบา ๆ

“ผมไม่ใช่ผู้หญิง……………. เคลวินจะไปพูดกับพ่อแม่ผมยังไง?”
บันพูดพร้อมกับประกบมือตัวเองลงบนหลังมือขนาดใหญ่ของเคลวิน จากนั้นก็ใช้นิ้วจิ้มไปมาบนหลังมือนั้นเบา ๆ

“จะผู้หญิงหรือผู้ชายก็ต้องทำให้ถูกต้อง  คนเกิดมามีพ่อมีแม่ จะทำอะไรก็ต้องบอก ที่บ้านจะได้ไม่เป็นห่วง”

“ผมอายที่บ้าน”
บันพูดเบา ๆ

“จะปิดพ่อกับแม่ไปตลอดหรือไง?”

“ก็”

“ทำไมเรื่องอื่นพูดได้นานเป็นชั่วโมง ไม่เห็นต้องสอน  พูดมากยิ่งกว่านกมาคอว์ที่บ้านหมอหลินซะอีก”
เคลวินยกขายาว ๆ ขึ้นมารัดบันเอาไว้

“ผมกลัวพ่อกับแม่ผิดหวัง…………… บางทีพ่อกับแม่อาจจะรู้อยู่แล้ว  ว่าผมคงไม่มีแฟนเป็นผู้หญิง  แต่จะให้ไปบอกแบบเป็นการเป็นงานขนาดนั้นว่าจะมีผู้ชายเข้าไปคุย   ผมไม่กล้าหรอก”
บันถอนหายใจ

“อย่าคิดอะไรไปก่อนเลย  กระต่ายน้อยตัวเดิมหายไปไหนซะล่ะ  กล้า ๆ หน่อยสิ  ฉันให้เวลาหนึ่งเดือน  ระหว่างที่ฉันจัดการเรื่องบริษัทคุณย่ากับบริษัทตัวเอง  ฉันจะส่งนายกับอัลเบิร์ตไปที่เมืองไทย  แค่ไปบอกที่บ้านว่าฉันจะตามไปคุยเรื่องอะไร แค่นี้เอง  เอาอัลเบิร์ตไปเป็นเพื่อนด้วย มันพูดไม่ได้ แต่มันช่วยทำอะไรได้หลายอย่าง แล้วจะได้รักษาอัลเบิร์ตให้หายดีด้วย ที่เมืองไทยอากาศไม่ชื้นเหมือนฮ่องกง มันจะได้หายขาดซะที”

“ที่บ้านผมมีสนามกว้าง ๆ ให้อัลเบิร์ตวิ่งทั้งวัน”
บันรู้สึกกังวลน้อยลง หลังจากเคลวินเอาเรื่องอัลเบิร์ตมาเป็นตัวช่วย

# # # # # # # # # # # #

ต่อด้านล่างครับ

[Keniji Teruyama]

       บันยกมือขึ้นกดหมวกของเสื้อกันฝนเอาไว้หลังจากถูกลมแรงพัดให้เลื่อนหลุดออกจากหัว  ฝนตกหนักจากพายุไต้ฝุ่นในทะเล ทำให้ฮ่องกงอยู่ในช่วงลมมรสุม  บันตั้งใจเอาเมล็ดทานตะวันที่คุณคุรุมิให้มาตอนที่เธอส่งขึ้นเครื่องที่นะริตะมาลงปลูกริมรั้วหน้าบ้านของเคลวินเนื่องจากพรุ่งนี้ต้องกลับบ้านที่เมืองไทยแล้ว  ต้นอ่อนของทานตะวันจะงอกขึ้นมาช่วงฝนของฮ่องกงแล้วจะให้ดอกสีเหลืองสดในอีกหลายเดือนต่อมา  บันเอาช้อนปลูกสีส้มที่ค้นมาได้จากกล่องเครื่องมือเสียบลงไปในเนื้อดินทรายปนกรวดใต้ผืนหญ้าสีเขียวบนสนามหญ้าริมรั้วบ้านอย่างเบามือ  ดินที่บ้านหลังนี้หรืออาจจะทั่วไปในฮ่องกง เป็นดินหยาบและแข็ง  มีกรวดก้อนเล็กก้อนน้อยกระจายปะปนอยู่กับเนื้อดิน  เมื่อขุดไปได้ซักพักก็ต้องหันไปมองเจ้าอัลเบิร์ตที่ชะเง้อชะแง้คอมาจากบานกระจกข้างในบ้าน  บันจัดการผูกมันเอาไว้ไม่ให้ออกมาข้างนอก  เพราะหมอสั่งเอาไว้ว่าไม่ให้อัลเบิร์ตเล่นน้ำฝน  เจ้าขนฟูร้องงี้ดง้าดอยากมีส่วนร่วม  แต่บันทำได้แค่สวมเสื้อกันฝนให้มันพอเป็นพิธีเท่านั้น  อัลเบิร์ตในชุดกันฝนของสุนัขทำคอยืดยาวจากบานกระจก  มองดูบันขุดดินท่ามกลางสายฝนเย็น ๆ ของฤดูมรสุม
   บันขุดหลุมได้ทั้งหมดสิบหลุม เป็นหลุมกว้างขนาดปากแก้วน้ำ ลึกประมาณสองข้อนิ้วชี้  หลุมทั้งหมดสิบหลุม เรียงตัวกันเป็นแนวตรงขนานไปกับรั้วหน้าบ้าน  บันจัดการเปิดซองกระดาษที่บรรจุเมล็ดทานตะวันเอาไว้  ด้านหน้าซองนั้น มีตัวอักษรญี่ปุ่นติดเอาไว้ว่า มิยะซะกิ ฮิมาวาริ  หมายถึงดอกทานตะวันจากจังหวัดมิยะซะกิ ซึ่งเป็นจังหวัดทางตอนใต้ของญี่ปุ่น  บันหยอดเมล็ดทานตะวันลงไปในหลุม ๆ ละสามเมล็ด จากนั้นก็โกยดินรอบปากหลุมมากลบ  หลังจากก้มหน้าก้มตาง่วนอยู่กับการเป็นเกษตรกรจำเป็นอยู่นาน  พอเงยหน้ามาขึ้นมาอีกที บันก็เห็นประตูบ้านค่อย ๆ เลื่อนไปด้วยระบบกลไกอัตโนมัติ  เสียงเม็ดฝนที่ตกลงมาอย่างหนักจนกลบเสียงเครื่องยนต์ ทำให้บันไม่ได้ยินเสียงรถของเคลวิน  บันหันกลับมาแล้วใช้มือดึงเอาหญ้ารอบ ๆ ปากหลุมออก จังหวะเดียวกับที่รถยนต์สีดำคันใหญ่ขับเข้ามาในบ้านตรงเข้าสู่โรงจอดรถด้านข้าง  เคลวินปลดเข็มขัดนิรภัย ขยับเกียร์รถแล้วดึงเบรคมือขึ้น ก่อนจะมองเห็นวัวขนาดย่อมตรงข้าง ๆ รั้ว เขาส่ายหัวแล้วขยี้ตาเบา ๆ ก่อนจะมองผ่านกระจกมองข้างด้านซ้ายอีกครั้ง  มันเป็นวัวจริง ๆ วัวอยู่ในบ้านคนฮ่องกง เคลวินเอามือเช็ดฝ้าไอน้ำมัว ๆ บนกระจกใสข้างรถเพื่อให้มองได้ชัดขึ้น  และกลายเป็นว่า  วัวที่เขาสงสัย มันคือวัวจริง ๆ แต่เป็นวัวที่ข้างในเป็นคน  บันสวมชุดกันฝนสีขาวแต้มดำลายวัว แถมหมวกบนหัวยังมีหูวัวสีดำโผล่ออกมาอีกด้วย มองผ่านกระจกมัว ๆ แล้ว แทบจะแยกไม่ออกว่าเป็นของจริงหรือของปลอม

“นึกว่าวัวที่ไหนหลงเข้ามาในบ้าน”
เคลวินกางร่มใหญ่เดินออกไปดูบันตรงริมรั้ว

“ซื้อไว้ตอนที่เราไปไต้หวันไงครับ พับเก็บไว้ในลิ้นชัก เพิ่งได้เอาออกมาใช้”
บันหันมายิ้ม

“กลับเข้าบ้านได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องขึ้นเครื่องไปเมืองไทย  เป็นไข้หวัดขึ้นมาแล้วเดี๋ยวจะกลับไม่ได้”

# # # # # # # # # # # #

   บันแกะสายคล้องบนปลอกคอของอัลเบิร์ตออกหลังจากเดินเข้ามาในบ้าน  มันเห่าทักทายเคลวินแล้วเดินไปคาบตุ๊กตาเป็ดมาเล่นกับบัน  เคลวินวางถุงอาหารเย็นลงบนโต๊ะแล้วคลายเนคไทออกจากคอเสื้อ ส่วนบันหยิบเอาตุ๊กตาเป็ดสีเหลืองที่อัลเบิร์ตคาบมาให้ ขว้างไปหลังบ้าน และตกลงไปตามขั้นบันไดจนหายลับตาไป  อัลเบิร์ตเห่ารับอย่างตื่นเต้นก่อนจะพาร่างฟูฟ่องของตัวเองถลาหายไปหลังบ้าน ซักพักก็กลับเข้ามาพร้อมกับเป็ดตัวเดิม

“10วิฯ”
บันยกฝ่ามือสองข้างขึ้นหน้าอัลเบิร์ต

“ฝากขอบคุณเคนซาบุโร่ด้วยนะบัน”
เคลวินเข้ามานั่งข้าง ๆ บันบนเบาะผ้า

“ได้หุ้นครบหมดแล้วเหรอครับ?”

“ครบแล้ว อาทิตย์หน้าจะประชุมผู้ถือหุ้น  ตอนนี้ข้างคุณย่ามีหุ้นรวมกันอยู่ 55% กลายเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่”

“แล้วคนที่จะซื้อหุ้นบริษัทของเคลวินล่ะครับ?”
บันหันมาถามเคลวินพร้อมกับเล็งตุ๊กตาเป็ดไปที่ซอกเล็ก ๆ ใต้ตู้ไม้  อัลเบิร์ตถลาหายไปอีกรอบ ตอนนี้มันต้องใช้ความพยายามบวกกับทักษะขั้นสูงเพราะเจ้าเป็ดหลบไปอยู่ในมุมเล็ก ๆ ยากที่จะยื่นเท้าเข้าไปเขี่ยมันออกมา

“ก็ยังอยากได้เหมือนเดิม”
เคลวินปลดกระดุมเสื้อเม็ดบนออกแล้วเอนตัวลง แขนซ้ายยื่นเข้ามากอดบันเอาไว้

“อย่าขายเลยนะครับ  บริษัทของคุณย่าก็ปลอดภัยดีแล้ว  เคลวินก็มาทำงานของบริษัทตัวเอง”

“ว่าแต่  ที่บริษัทก็กำลังขาดคน”
เคลวินพูดเปรยขึ้นมา

“ตำแหน่งอะไรครับ  แฟนผู้บริหารหรือเปล่า?”
บันยิ้มแล้วลงนอน โดยจัดการวางหัวตัวเองลงบนขาของเคลวิน

“นั่นกำลังรออนุมัติ”
เคลวินเขกกำปั้นลงบนหน้าผากของบันเบา ๆ แล้วขยี้หัวเล่น  ทำเอาคนที่นอนเกยอยู่หัวเราะคิกคัก

“ต้องการตำแหน่งประสานงานธุรกิจระหว่างประเทศ  สนใจทำหรือเปล่า  ไม่บังคับนะ หรือจะไปทำงานกับดาเนียลที่บริษัทคุณย่าก็ได้”
เคลวินหันมาพูดจริงจัง

“ไม่เอาครับ ไม่ทำกับดาเนียล อยากทำกับเคลวินมากกว่า  ตอนนี้ผมว่างงานอยู่นะ รีบจ้างผมซะที ไม่มีเงินเที่ยวแล้วครับเจ้านายสุดหล่อ  เมื่อเช้าเพิ่งส่งงานชุดสุดท้ายให้เคนตะซังไป  หลังจากนี้ไปก็หมดแล้ว ไม่มีงานทำ”

“ไหนบอกคุณสมบัติตัวเองมาซิ เจ้าของบริษัทจะได้พิจารณาจ้างงาน”
เคลวินก้มตัวลงมาจูบบันจังหวะเดียวกับที่อัลเบิร์ตเดินเข้ามาส่งเป็ดเหลืองพอดี  มันลงทุนนอนตะแคงยื่นขาเข้าไปเขี่ยเอาเป็ดออกมาได้  คราวนี้เคลวินโยนเป็ดเหลืองขึ้นไปบนหลังตู้หนังสือ  อัลเบิร์ตเดินโบกหางหายไปอีกครั้ง  และคงไม่ได้กลับเข้ามาขัดจังหวะอีก

“พูด อังกฤษ จีนกลาง และไทยได้ครับ  ทำงานเรียบร้อยดี ไม่อู้ ไม่บ่น”
บันพูดได้ถึงคำว่า ไม่บ่น  จากนั้นเสียงก็หายเข้าไปในปากของเคลวิน

“ค่าแรงขอสองเท่าจากที่เดิมครับ บวกค่าประสบการณ์ด้วย”
บันดึงปากออกมาแล้วพูดต่อ

“ไม่เห็นจะมีประสบการณ์ตรงไหนเลย จูบแค่นี้ตัวก็สั่นไปหมดแล้ว”

“ไม่สั่นครับ ไม่สั่น”
บันส่ายหัวแล้วยิ้ม

“จริงเหรอ?”
เคลวินขยับตัวลุกขึ้นพร้อมกับดึงบันลุกขึ้นยืนตาม  จากนั้นก็ส่งริมฝีปากตรงเข้าไปประกบกับของคนที่อยู่ตรงหน้าไว้เหมือนมีแม่เหล็กดูด  ฝ่ามือสองข้างสอดเข้าไปใต้เสื้อบาง ๆ  และสัมผัสลงบนแผ่นหลัง  บันเอื้อมมือไปเหนือเข็มขัดของคนตรงข้าม  จากนั้นก็ดึงชายเสื้อเขาลงมา  แล้วสอดมือเข้าไปผ่านหน้าท้อง ลากยาวไปถึงหน้าอก หัวไหล่และต้นแขน พร้อมกับช่วงบนที่กำลังทำสงครามกันอย่างดุเดือด เคลวินดันลิ้นอุ่น ๆ ของตัวเองเข้ามาในปากของบัน มือขวาก็เลื่อนต่ำลงมาจากแผ่นหลังเคลื่อนลงมาที่สะโพกโค้ง ทุกอย่างกำลังดำเนินไปตามข้อสงสัยของเคลวินที่ถามค้างเอาไว้  จนเกือบได้คำตอบ  ถ้าไม่มีเสียงแตรรถยนต์ดังขึ้นมาขัดจังหวะเสียก่อน  รถยนต์คันนั้นกดแตรเป็นจังหวะสองครั้งติด ๆ กัน
   เคลวินส่งลมหายใจอุ่น ๆ ออกมาแล้วถอนริมฝีปากตัวเองจากคนตรงข้ามอย่างเสียดาย  เขาทำหน้าเหมือนคนที่กำลังดื่มชาร้อน ๆ ในวันที่อากาศหนาวจากฝน แต่มีคนเข้ามาขัดจังหวะ  เคลวินเปิดกระจกใสตรงหน้าต่างออกไปดู  และเห็นผู้หญิงสาวสวยในชุดเสื้อคลุมขนสัตว์ฟู ๆ สีขาวยืนกางร่มขนาดใหญ่อยู่หน้าประตูบ้าน

“อลิซ?”


= = = = = = = = = = = =

คำอธิบายตอนที่ 39 ^^
จริง ๆ แล้ว เคนตะเป็นคนซื้อเมล็ดทานตะวันให้บัน  เพราะหวังว่าบันจะไม่ลืมพระอาทิตย์ (ดอกทานตะวันเวลาบานแล้วจะเหมือนพระอาทิตย์) เคนตะไม่ได้ไปส่งบันที่สนามบินตอนที่บันกลับมาฮ่องกง  แต่ฝากเมล็ดทานตะวันมากับแม่ เพื่อส่งให้บัน

[Keniji Teruyama]

เอาภาพแบบที่บรรยายในเรื่องมาฝาก^^  ยืมรูปนายแบบฝรั่งสุดหล่อมาแทนบัน

ทางเข้าเพจ กดที่น้องก็อตซิลล่าตรงแบนเนอร์ลายเซ็นครับ ไปคุยกันได้นะ / เคนอิจิ
เดี๋ยวเข้ามากดบวกให้ครับ^^

[spoilt]

เขินมากอะไรมาก เคลวินเริ่มรุกบันแล้ว 

รุกมากๆด้วย เดี๋ยวจูบ เดี๋ยวจูบ ชอบมาก!!!

เป็นกำลังใจให้นะค่ะ 

[AllRiseApril]

น่ารัก  -///////////-
บันนี่น่ารักมากกกกกกกก
เคลวินก็น่ารักขึ้นมากกกกกก  5555
จูบกันจนน่าอิจฉาแล้วนะเนี่ยยย
แต่มีตัวขัดจังหวะทุกที - -*

[aorpp]

อ๊ายยยยย เคลวิน เจ้าชายน้ำแข็ง ไม่น่าเชื่อหวานสุดยอดคนอ่านละลายอยู่หน้าคอม
บันนี่ของเจ๊จะน่ารักไปถึงไหน 
ยิ้มมีความสุข ขอบคุณเคนจิมากค่ะ
+1 

[jiki]

เป็นเราก็คงงงอ่ะ มีวัวในฮ่องกง!?! ???

ว่าแต่ ความสัมพันธ์รุดหน้าแล้วนี่ ดีจังๆ ปฏิกิริยาของบันนี่เดี๋ยวกล้า เดี๋ยวเขิน ตกลงว่าทำเป็นหรือไม่เป็นกันเนี่ย

[fuku]

อ๊ายย กริ๊บกริ๊วมาก ในที่สุดก็ลงเอยได้(บ้าง)
เวลาอยู่กับบันนี่แล้วเคลวินดูอ่อนโยนจัง -////-


ส่วนตัวร้ายประจำเรื่องมาทำไมหนอ?

[gookgik]

เคลวินตั้งแต่ปรับความเข้าใจกับบันได้แล้วแสดงความรักกับบันบ่อยมากนะ เดี๋ยวจูบ เดี๋ยวจูบ  แต่คนอ่านชอบ

บันเองก็น่ารัก น่าจูบจริงๆ ดูขี้อ้อนมากกว่าเดิม   

ยัยอลิซหล่อนมาขัดจังหวะทำไม เค้ากำลังชิมของหวานกันอยู่

กด + และ + เป็ดให้กับคนเขียนค่ะ 

[dukdikdukdik]

สงสัยเคลวินจะเก็บกด จูบเอา ๆ อ่านแล้วเขิน >///<