หัวข้อ: Sweet Home in Hong Kong ความรัก น้ำแข็งไส หัวใจสีส้ม [จบบริบูรณ์]

[catwander]

จะมีอะไรเกิดขึ้นบ้างน้า ติดตามต่อไปนะครับ พูดถึงเชียงใหม่ด้วย บ้านเราเยย

[Maize]

ได้ไปเที่ยวพม่าด้วยอ่ะ บันนี่
ตอนหลับนี่  มือซนน่าดูเลย
ระวังพ่อตกใจนะจ๊ะ

[m_pop91]

บันน่ารักครับดูใสๆเด็กๆ
ชอบเคลวินที่สุด อบอุ่น น่าค้นหา
ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

[pigrabbit]

มาพม่าคราวนี้ไม่เสียเที่ยว เคลวินต้องหวั่นไหวบ้างล่ะ 

 บันมีความพยายามในการพูดจริงๆ ส่วนพ่อพระเอก... เอาปาไปไว้ไหนนน

[Margarin_Butter]

ตามไปพม่าด้วยคนน

ว่าแต่ไปพม่าคราวนี้หวังว่าความสัมพันธ์จะพัฒนาขึ้นนะ
 

[ZuuZuu]

น้องบันมือซนอ่ะ
ป่ายโน่น แปะนี่ เดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอกค่ะ
ระวังนะ แล้วจะมาบอกว่าพี่สาวคนนี้ไม่เตือนไม่ได้น๊า~~~

[odakiri]

บันๆๆน่ารักจิงๆๆ พี่เคลวินหลงซักทีสิค่ะ

รอมาต่อน๊า

[punchnaja]

ขอให้เริ่มรักกันตอนอยู่พม่าด้วยเถิดดดดดดดดๆๆๆ ไม่เห็นความคืบหน้าซะที คุณน้ำแข็งละลายซะทีสิจ๊ะ 

[JingJing]

สวัสดีค่ะคุณ Keniji มารายงานตัวว่าเพิ่งอ่านทันค่ะ
เด็กสีส้มน่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 
พระเอกตอนนี้ยังเป็นน้ำแข็งก้อน(ใหญ่)อยู่ เมื่อไหร่จะเป็นน้ำแข็งใสเนี่ย
อยากอ่านตอนหึงบันนี่น้อยจัง อยากรู้ว่าน้ำแข็งจะละลายรึเปล่าน้า
เป็นกำลังใจให้และรอตอนใหม่อยู่นะคะ

ปล. อีกเรื่องก็กำลังตามอ่านอยู่ค่ะ แต่คงอีกพักใหญ่กว่าจะตามทันแหะๆ

[Maize]

ฮึบ  ดันๆ  เคนจังมาไวๆ นะ

[darling]

LOVE BUNNY

[paulla]

หนูน้อยบันนี่ ท่าทางจะมีคนชอบเยอะนะคับ

[jojobuffy]

บันจะรักกับใครอ่ะ

[m_pop91]

คิดถึงหายไปหลายวันแล้ว

[ao16]

คิดถึงบัคบันนี่จังเลย 

[Keniji Teruyama]

Chapter  12

   อาการคลื่นไส้และอยากอาเจียนจากการเมารถหายไปหลังจากที่บันหลับตาลง   และแม้ว่าเบาะรถ
ที่นั่งมาวันนี้จะแข็งบวกกับมีเสียงจากลมที่ถูกคนทับน้ำหนักลงไป  แต่ก็ไม่ทำให้บันสนใจกับมันมากนัก  ไม่รู้ว่าจะเป็น
เพราะการอุปทานไปเองหรือเปล่า  บันคิดว่าเบาะที่นั่งของรถคันนี้ดูจะดื้อดึงพอสมควร  ต้องออกแรงเกาะและใช้มือ
ตบ  กว่ามันจะนิ่งอยู่กับที่และยอมให้เขาพิงโดยดี  และก็ไม่รู้อีกเหมือนกันว่า  เบาะของรถยนต์คันนี้ทำไมถึงอุ่น  
เกาะแล้วหลับสบาย  ความคิดตอนครึ่งหลับครึ่งตื่นนั้น  ทำให้บันนึกอยากจะซื้อเบาะรถยนต์คันนี้กลับบ้านที่
เมืองไทยซะให้ได้

ผ่านไปหลายชั่วโมงกว่าจะถึงกรุงเนปิดอ  เบาะรถยนต์ของบันขยับตัวช้าๆ  อาการเหน็บชาจากการถูกทับ
ทำให้เคลวินต้องเปลี่ยนท่านั่ง  ทุกๆ สิบนาที  ฝนที่ตกลงมาอย่างหนักด้านนอกรถ  ดูจะทำให้บันหลับลึกลงไปอีก  
เสียงหัวเราะที่ดังมาจากในลำคอและมือเล็กๆ ที่ลูบไล้ท้องของเขาไปมา  เคลวินเดาว่า  บันคงกำลังฝันถึงอัลเบิร์ตแน่ๆ

‘ ฝันว่าเล่นกับหมา  นายนี่มันไม่รู้จักโตจริงๆ นะ ’

ตอนใกล้รุ่งสาง  รถยนต์ขับเข้ามาในเขตพื้นที่ทหาร  บันที่ตื่นขึ้นมาเพราะการสะกิดของเคลวิน  ขยี้ตาด้วยความ
งัวเงีย  เมืองหลวงนี้ช่างเงียบเหงาเหลือเกิน  ไม่มีไฟสว่างไสว  ไม่มีห้างสรรพสินค้า  มีแต่เขตทหาร  พื้นที่ทหาร  
โรงพยาบาลทหาร  เมื่อรถยนต์จอดและคนขับเข้ามาเปิดประตู  บันได้ยินเสียงพูดเป็นภาษาอังกฤษ  เชิญให้เขา
กับเคลวินเข้าไปพักในอาคารที่เป็นของกรมทหารบก

“ ที่นี่ไม่มีโรงแรม  ทางรัฐบาลจัดให้คุณสองคนพักในกรมทหาร  
   และ  เวลา 08.00 น. เชิญคุณสองคนที่ห้องอาหารชั้นล่าง”

รัฐบาลพม่าจำกัดการใช้ไฟฟ้าภายในประเทศ  ในหนึ่งวันที่พม่า  จะมีเวลาที่รัฐบาลงดการจ่ายไฟหกชั่วโมง  เป็นหก
ชั่วโมงที่ทุกคนจะต้องอยู่โดยที่ไม่มีไฟฟ้าใช้  ห้องพักของทหารนี้ก็เช่นเดียวกัน  ในปีกซ้ายของตึก  มีห้องนอนอยู่
เพียงห้องเดียวที่ติดเครื่องปรับอากาศ  เป็นห้องนอนกว้างตกแต่งอย่างสวยงาม  ที่สำคัญคือ  ในห้องนี้มีเตียงเดียว

“ ง่วงก็นอนซะสิ  ”
บันพยักหน้ารับ  ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นกางเกงขาสั้น  และตรงดิ่งเข้าหาที่นอนทันที  และเหมือนกับว่าหลับไปได้ไม่
นาน   บันลืมตาขึ้นมาเพราะแรงเขย่าเบาๆ   ตอนนี้เคลวินเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้ว  และเตรียมพร้อมที่จะออกไปข้าง
นอก

“ แปดโมงเช้าแล้วเหรอครับ ? ”
บันหันไปมองรอบๆ ตัว  ไม่มีนาฬิกาที่จะช่วยบอกเวลาในห้องนี้ได้เลย
“ ออกไปก่อนเวลานัด  เป็นการรักษามารยาทที่ดี ”
เคลวินพูดแล้วนั่งรอบันตรงเก้าอี้ไม้ริมหน้าต่าง

บันเลือกชุดที่คิดว่าเป็นผู้ใหญ่ที่สุด  แต่ก็ไม่วายที่จะถูกตำหนิด้วยสายตาจากคนที่นั่งรออยู่นั้นได้  มันเป็นเรื่องที่
ช่วยไม่ได้จริงๆ  เพราะชุดของบันที่ใส่กระเป๋ามาจากเมืองไทย  มีแต่เสื้อผ้าแบบนี้ทั้งนั้น  บันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้  ก่อนที่
จะเดินมาหาเคลวินที่โต๊ะ  และก่อนที่เคลวินจะอ้าปากพูด  เสียงเคาะประตูเบาๆ จากด้านนอก  ก็ช่วยบันไว้ได้ทันเวลา

“ มอร์นิ่งที่เนปิดอ ”
“ เช่นกันครับคุณอันชเว  มาถึงนานหรือยังครับ ? ”
“ ได้ไม่ถึงชั่วโมงเลยครับ  จะมาย้ำอีกครั้งว่า  แปดโมงอย่าลืมเจอกันที่โต๊ะอาหารนะครับ ”
“ ครับ  นี่ผมกับเจ้านายก็กำลังจะออกไปข้างนอกพอดี  ติดอยู่ที่ว่า ……………  ”
บันส่งสายตาละห้อยไปที่เคลวิน  ก่อนที่จะหันมาคุยกับอันชเว
“  คือผม ”
“ ติดขัดตรงไหน  บอกมาได้เลยครับ  ยินดีช่วยเหลือทุกเรื่อง ”
“ คือ  ผมอยากได้ชุดที่เป็นทางการกว่านี้น่ะครับ  ”
บันก้มลงมองเสื้อยืดสีเข้มของตัวเองแล้วยิ้มให้อันชเวด้วยความละอาย

“ เรื่องเล็กครับ เรื่องเล็ก  ผมจะพาไปหาชุดเป็นทางการเดี๋ยวนี้เลย  ตามมาทางนี้ครับ ”
อันชเวดูจะพอใจเป็นอย่างมากที่บันขอให้ช่วย  บันคิดเอาเองว่า  อันชเวคงจะดีใจทุกเรื่อง  ถ้าถูกขอให้เขาทำตาม
หน้าที่  ซึ่งหน้าที่ของอันชเวคือ  การอำนวยความสะดวกและติดต่อประสานงานระหว่างหน่วยงานรัฐบาลที่ว่าจ้าง
และบริษัทของเคลวิน

เคลวินเดินออกจากห้องตามหลังบันกับอันชเวไม่นาน  เมื่อส่งสายตาสำรวจรอบๆ ตัว  ตึกทหารหลังนี้  ดูแล้วคงจะ
สร้างมาได้ไม่กี่ปี  เคลวินคิดว่าเขาคงเป็นชาวต่างชาติคนแรกๆ  ที่ได้มีโอกาสเข้ามาถึงในเขตเมืองเนปิดอ  เมือง
หลวงใหม่ของพม่า  บรรยากาศยามเช้าของเมืองหลวงสงบจนถึงขั้นที่เรียกได้ว่าเงียบเหงา  รถยนต์ที่วิ่งบนถนนไม่กี่
คันนั้น  ทุกคันเป็นรถยนต์ของทหาร  ที่นี่ไม่มีรถยนต์ส่วนตัว  ไม่มีรถประจำทาง  จะมีก็แต่จักรยานส่วนบุคคลซึ่ง
ผู้ชายชาวพม่า  ถีบจักรยานออกมาซื้อหนังสือพิมพ์และกาแฟถุง  ด้านหน้าของตึกที่เคลวินมาพักนี้  มีแผงขาย
หนังสือเล็กๆ  ตั้งอยู่  เคลวินเดินออกไปเลือกหนังสือพิมพ์ภาษาอังกฤษมาได้หนึ่งฉบับ  ซึ่งในแผงดังกล่าว  มี
หนังสือพิมพ์ต่างชาติแค่ภาษาเดียวคืออังกฤษ  ไม่มีภาษาจีน

“ เขินจังครับคุณอันชเว ”
บันเดินไปดูตัวเองในกระจกพร้อมๆ กับหมุนไปมาหลายรอบ  หลังจากที่เลือกชุดจากอันชเวมาสวม  
ตอนนี้หญิงสูงวัยที่อันชเวตามเข้ามา  กำลังช่วยพันผ้าสีขาวให้เป็นจีบ  บนหัวของบัน
“ ชุดประจำชาติพม่าครับคุณบัน ”

ที่บันขอให้ช่วยหาชุดที่เป็นทางการนั้น  อันชเวเข้าใจไปว่า  บันอยากสวมชุดประจำชาติของพม่า  เลยจัดการหาชุด
ผ้าฝ้ายกับโสร่งยาวมาให้บันสวม  บันเลือกเสื้อผ้าฝ้ายแขนยาวสีครีม  มีกระดุมผ้าด้านหน้า  โสร่งสีส้มอ่อน  ด้านใน
สีขาว  แถมด้วยผ้าโพกหัวแบบไทยใหญ่  และรองเท้าแตะพม่า

“ คุณอันชเวครับ  คุณคนนี้เขาพูดอะไรเหรอครับ ? ”
บันหันมาถามอันชเวที่ยืนใกล้ๆ  หญิงสูงวัยที่ช่วยพันผ้าบนหัวของบัน  ตอนนี้ยิ้มและหมุนตัวบันไปมา
“ เขาบอกว่า  คุณบันเหมือนกับเจ้าชายน้อยจากรัฐไทยใหญ่ ”

แม้แรกๆ จะรู้สึกเขินอายที่ต้องใส่ชุดแบบนี้อยู่บ้าง  แต่หลังจากอันชเวยืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะว่า  ชุดนี้ชายพม่าใส่
กันเป็นเรื่องธรรมดาและเป็นกิจวัตรประจำวัน  ไม่ใช่ชุดพิเศษหรือชุดแฟนซีตามที่บันเข้าใจแต่อย่างใด  บันก็เลิกเดินหลบมุม
และตามหลังอันชเวไปโดยดี
“ เดี๋ยวตอนผู้อำนวยการกรมสื่อสารมา  ผมก็จะไปเปลี่ยนเป็นชุดแบบเดียวกันนี่แหละครับ ”

บันนึกอยากได้กล้องถ่ายรูปมาไว้ในมือซะเหลือเกิน  ชุดที่สวมบวกกับความสวยงามของตึก  เหมือนกับจะย้อนให้
บัน  ถอยหลังไปในช่วงเวลาเมื่อซักห้าหกสิบปีที่แล้ว  ตอนนี้อันชเวเดินเข้ามาอีกครั้ง  พร้อมกับคล้องบัตรพลาสติกให้
ตรงบัตรนั้นมีชื่อของบัน  พร้อมกับข้อความ

แขกของรัฐบาล

“ จะออกไปไหนก็แล้วแต่  ต้องใส่บัตรนี้ไว้ตลอดเวลานะครับ  หรือถ้ามีปัญหา  
ให้โทรมาตามเบอร์ที่ผมเขียนเอาไว้ข้างหลังบัตรนี้  ”
บันพยักหน้า  และเดินออกไปตามเคลวิน  เนื่องจากใกล้เวลาตั้งโต๊ะอาหารแล้ว

“ เจ้านายครับ  เจ้านาย  ได้เวลาแล้วครับ ”
บันถลกชายโสร่งเดินลัดเลาะไปตามสนามที่มีน้ำค้างเกาะนั้นด้วยความลำบาก  รองเท้าผ้าใบคู่โปรด  ตอนนี้ถูก
เปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะหนังวัว  มันมีเสียงดีดกับฝ่าเท้าดังออกมาเป็นระยะเมื่อบันวิ่ง
เคลวินละสายตาจากหนังสือพิมพ์  แล้วหยุดนิ่งมองบัน  นานจนบันต้องเรียกซ้ำ

“ เจ้านายครับ  ได้เวลานัดทานอาหารเช้าแล้วครับ ”
บันส่งยิ้มสดใสแข่งกับแสงแดดยามเช้า  อากาศข้างนอกตึกใหญ่  ดูจะเย็นสบายและมีลมโกรกมากกว่าด้านใน
อาคาร  เคลวินลอบมองบันเป็นระยะ  ขณะเดินตามเข้าไปในห้องอาหาร
อาหารเช้าของที่นี่  เป็นชุดข้าวต้ม  มีกับไม่กี่อย่าง  บันตักกุ้งต้มสีแดงตัวโต  ให้กับเคลวิน  ขณะที่ตัวเองก็ตักไข่เค็ม
กับหมูหวานใส่ลงถ้วยด้วยเช่นกัน  บันเห็นข้าวต้มของที่นี่มีสีแดงระเรื่อ  อาจจะเป็นเพราะเป็นข้าวที่ไม่ขัดสี  ทำให้ไม่
ขาวซีดเหมือนข้าวที่กินเป็นประจำ
“ เจ้านาย  เจ้านายครับ  เจ้านายชอบที่นี่หรือเปล่า ? ”
“ อืม ”
“ ที่นี่ดูเหมือนเมืองโบราณเลยนะครับ ”
“ อันชเวหาชุดนี้มาให้เหรอ ? ”
“ ครับ  อันชเวบอกว่าชุดนี้เป็นชุดที่เป็นทางการของที่นี่ ”
“ เจ้านายครับ ”
“ อืม ”
“ เจ้านายจะให้ผมทำอะไรบ้างครับ ”
“ วันนี้ก็ช่วยจดรายละเอียดเรื่องที่ฉันคุยกับเจ้าหน้าที่  จดคำถามที่เขาถาม  และจดคำตอบที่ฉันตอบ ”
“ ครับ  งั้นเดี๋ยวผมขึ้นไปเอาสมุดกับปากกานะครับ ”
“ กินข้าวให้หมด  แล้วค่อยขึ้นไป ”
“ เจ้านายครับ  เจ้านายว่า ”
“ ถ้านายมัวแต่คุยอยู่แบบนี้  เช้านี้นายก็คงกินไม่เสร็จ ”
“ ครับ ”
บันยิ้มเก้อมาให้เคลวิน  ก่อนที่จะจัดการกับกุ้งและผักที่อยู่ในถ้วยข้าว

บันดูจะพออกพอใจกับเจ้าโสร่งสีส้มผืนนี้มากทีเดียว  มันเป็นสีที่ถูกโฉลกและมักจะทำให้เขาโชคดี

อันชเวเดินออกมาสมทบเคลวินกับบันตรงหน้าตึกใหญ่  บันเห็นบริเวณแก้มทั้งสองข้างของอันชเวนั้น  มีแป้งสีเหลือง
นวลทาอยู่  ดูอันชเวจะชอบแสดงความภูมิใจกับชุดที่หามาให้บัน  ด้วยการชี้ให้เคลวินดูรายละเอียดของผ้าที่บันสวม
“ นี่นะครับ  เป็นผ้าชั้นดีจากมะละแหมง  ดูสิครับ  ดูครับ  ดูนี่สิครับ ”
บันอมยิ้มที่เห็นอันชเวขยั้นขยอเคลวินให้ชื่นชมความงามของผ้า  คุณน้ำแข็งเจ้านายของบัน  พยักหน้าให้อันชเวสอง
ที  ก่อนที่เบือนหน้าไปทางอื่น  ตอนนี้รถของรัฐบาลขับเข้ามาจอดรับบริเวณหน้าตึก  อันชเวผายมือเชิญบันกับ
เคลวินให้เดินไปที่รถ

“ เราจะไปที่ศูนย์ราชการหลายแห่ง  มีผู้ใหญ่หลายคนที่จะพบคุณอยู่  และจะซักถามคุณเกี่ยวรายละเอียดของ
โครงการติดตั้งระบบโทรศัพท์และสัญญานดาวเทียม  รวมถึงสัญญานอินเตอร์เนตของคุณนะครับ ”
บันเริ่มทำหน้าที่เลขาเคลวิน  ด้วยการจดรายละเอียดตามที่อันชเวพูดให้ฟังในรถ

ศูนย์ราชการแรก  ทักทายบันด้วยรอยยิ้มทันทีที่บันเดินเข้าไป  ดูผู้อำนวยการจะชอบใจที่เห็นบันใส่ชุดพม่า
เขากวักมือเรียกลูกน้องให้มาถ่ายรูปบันไว้เป็นที่ระลึก  พร้อมกับคุยเรื่องสัพเพเหระ  ไม่ค่อยเกี่ยวกับรายละเอียดงาน
มากนัก    และหลังจากที่ฟังเคลวินพูดเรื่องรายละเอียดต่างๆ ให้ฟังมาทั้งวัน  ตอนนี้บันสามารถจดบันทึก
รายละเอียดเหล่านั้นด้วยความรวดเร็ว  รวมทั้งสามารถตอบคำถามให้กับนักข่าว  ขณะที่เคลวินพูดกับเจ้าหน้าที่
เรื่องอื่นๆ  ตอนนี้บันควบตำแหน่งประชาสัมพันธ์โครงการไปด้วย




แรงกูน  สองวันต่อมา


บันเริ่มคุ้นกับชุดโสร่งมากขึ้น  และนึกรักมันขึ้นมาจับใจ  วันนี้เจ้านายให้รางวัลบันด้วยการมอบเงินสดให้พร้อมกับ
จักรยานหนึ่งคัน  บันรีบสวมรองเท้าแตะ  และปั่นจักรยานออกมาตามถนน  เมืองแรงกูนนี้  มีผู้คนมากมายและดู
คึกคักกว่าที่เมืองเนปิดอหลายเท่า  บันแวะซื้อดอกไม้ริมข้างทาง  หลังจากแน่ใจแล้วว่าที่พม่านี้ไม่มีพวงมาลัยดอกมะลิขาย
สัญลักษณ์บอกทางไปพระเจดีย์ชเวดากองปรากฏเป็นระยะ  บันปั่นจักรยานพร้อมกับส่งยิ้มให้คนที่พากันชี้มือชี้ไม้
มาที่เขา  

‘ หรือดูออกว่าเราไม่ใช่พม่า  หรือว่าเราไม่ทาแป้ง ’
บันเดาเหตุผลไปต่างๆ นานา  พร้อมกับยกมือข้างซ้ายขึ้นมาลูบแก้มตัวเอง  ขณะที่ขี่จักรยานผ่านเนินสะพาน
และมุ่งเข้าสู่บริเวณวัด

อันที่จริงแล้ว  นอกจากเหตุผลที่ว่า  บันหน้าตาไม่เข้าพวกกับคนที่อยู่รอบๆ  เสื้อผ้าที่อันชเวหามาให้  ก็เป็นเสื้อผ้าที่
ดูดีและมีราคาแพง  เกินกว่าชาวบ้านร้านตลาดจะใส่กัน  มันเป็นเหตุผลอีกข้อที่ทำให้บันดูจะแตกต่างกับคนที่อยู่
รอบๆ

บันยกมือไหว้เจดีย์อีกครั้ง  หลังจากเมื่อสองวันที่แล้ว  ได้ไหว้มาจากข้างในรถ  ดอกไม้ที่มัดไว้เป็นช่อ  ถูกนำมา
บูชาพระที่ฐานพระเจดีย์  ก่อนที่บันจะเดินไปทางเทพทันใจ  เพื่อขอพร
บันยกมืออธิษฐานเรื่องเรียนอยู่นาน  นานจนมีผู้ชายอีกคน  มายืนรอด้านหลัง

บันวางดอกไม้กับถาดบนพื้น  ก่อนที่จะถอยหลัง  และชนเข้ากับผู้ชายตัวใหญ่ที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้าซุ้มเทพทันใจ

“ บันครับ  บันขออะไรกับพระ  ?  ”
“ พี่ภูมิ ! ”

บันตกใจจนสะดุ้ง  ไม่คิดว่าจะบังเอิญเจอพี่ชายของเพื่อนรักในสถานที่แบบนี้
“ ทำไมทำท่าเหมือนตกใจ ”
“ ก็บันตกใจจริงๆ ”
ภูมิเดินจูงแขนบันออกมาจากซุ้ม  ก่อนที่จะส่งสายตาวิบวับให้กับบัน
“ ใส่ชุดพม่าแล้วน่ารักจริงๆ   กระต่ายของพี่ภูมิ ”
“ พี่ภูมิมาทำอะไรที่แรงกูนเหรอครับ ? ”
“ แรงกูน ? ”
“ อ้อ  ผมหมายถึงย่างกุ้งนี่น่ะครับ ”
“ เมื่อคืนพี่เห็นยัยกุ๊กตอบเมลล์ของบัน  เลยคาดคั้นมาได้ว่าบันอยู่ที่นี่  และวันนี้บันจะมาวัดนี้ ”
“ พี่ภูมิตั้งใจมาหาผมเหรอ ? ”
“ ครับ  พี่ตั้งใจมาหากระต่าย  พี่คิดถึงกระต่าย  คิดถึงจนทำงานไม่ได้ ”
“ ตะแต่เรา  คุยกันรู้เรื่องแล้วนี่ครับ ”
“ พี่ไม่เคยตกลงสัญญาบ้าบอเรื่องที่เราจะเป็นพี่น้องกัน  พี่ไม่เคยรับปากว่าพี่จะทำ ”
“ แต่พี่ภูมิก็ไม่ปฏิเสธ   บันคิดว่าเรา ”
“ กระต่ายครับ  ให้โอกาสพี่บ้างได้ไหม ? ”
“ ผม  คือ  ว่า   คือ ”
“ พี่จะรอให้กระต่ายเรียนจบ  พี่จะรอให้กระต่ายพร้อม  พี่สัญญาว่าพี่จะไม่ทำตัวงี่เง่าเหมือนเมื่อก่อน ”
“ ผมไม่เคยคิดกับพี่ภูมิแบบนั้นเลย ”
“ ตอนนี้ไม่คิด  ไม่ใช่ว่าต่อไปจะคิดไม่ได้นี่ครับ  กระต่ายอย่างเพิ่ง ”

บันลุกขึ้น  ก่อนที่ตัดสินใจโกหก
“ ผมมีแฟนแล้วครับพี่ภูมิ  ตอนนี้แฟนผมอยู่ที่โรงแรม ”

ไอ้การที่จะให้ไปเป็นแฟนของพี่ชายที่บันสนิทใจมากที่สุดนั้น  เป็นเรื่องที่บันทำใจลำบากจริงๆ  รวมถึงเรื่องที่ต้อง
กลายไปเป็นแฟนของพี่ชายเพื่อนสนิทอย่างยัยแม่ไก่ด้วยแล้ว  บันไม่รู้จะวางตัวยังไง  พี่ภูมิเป็นพี่ชายในโลกคนเดียว
ของบัน  ที่บันเรียกได้อย่างสนิทใจ  เป็นทั้งพี่ชายที่คอยดูแลตั้งแต่บันเป็นนักศึกษาปีหนึ่ง  เป็นคนที่ให้คำปรึกษาทุก
เรื่อง   พี่ภูมิยุติบทบาทการเป็นพี่ชายแสนดีในคืนที่มาสารภาพว่าแอบชอบบันตั้งแต่บันเรียนปีหนึ่ง  รวมถึงการมอบ
รอบจูบไว้ที่ปากของบัน  จนบันรู้สึกตกใจและทำอะไรไม่ถูก


“ หลอกพี่หรือเปล่า   ไม่จริงใช่ไหม ? ”
“ ผมไม่อยากให้ใครรู้ว่าผมมีแฟนเป็นผู้ชาย ”
“ แม้แต่เพื่อนสนิทอย่างยัยกุ๊กน่ะเหรอครับกระต่าย ”
พี่ภูมิมีแววตาสลดลง  หลังจากฟังเรื่องที่บันพูด
“ ผมไม่อยากจะให้พี่ภูมิรอผม  ”

“ เหมือนจะใจร้าย  แต่ผมคิดว่า  ยิ่งบอกพี่ภูมิให้มันชัดเจนเท่าไหร่  พี่ภูมิก็จะได้ ”
“ พอแล้ว  พี่ไม่อยากฟัง  พาพี่ไปเจอเขาหน่อย  พี่มีเรื่องจะคุยกับเขา ”
พี่ภูมิจูงแขนบันไปทางรถยนต์ของโรงแรมที่จอดรออยู่ด้านนอกวัด

“ พี่ภูมิครับ  พี่ภูมิจะไปเจอเขาทำไม ? ”
“ พี่จะไปดูให้เห็นกับตา  พี่จะได้เสียใจให้มันเต็มที่  ไม่ต้องห่วงอะไรอีก  พี่จะฝากเขาดูแลกระต่าย  ”

พี่ภูมิจ้างคนเอาจักรยานบันไปส่งที่โรงแรม  ก่อนที่จะจูงมือบันขึ้นรถยนต์ที่จอดรอ

บันคิดจนปวดหัวว่า  ทำยังไงถึงจะมีโอกาสบอกเคลวินว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น  จะให้ยอมรับกับพี่ภูมิตอนนี้ก็ไม่ได้เสีย
แล้ว  ให้ตายยังไง  เรื่องนี้มันต้องมีจุดจบอยู่ดี  สู้ทำให้มันจบไปซะวันนี้ดีกว่า

แม้จะทำใจดีสู้เสือ  แต่ลึกๆ แล้ว  การที่สมอ้างว่าเป็นแฟนกับเคลวิน  ก็สร้างความหนักใจให้กับบันไม่น้อยเลย
ทีเดียว  ท่าทีเย็นชาบวกกับอารมณ์นิ่งเฉยของเคลวิน  น่ากลัวยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด  เมื่อนึกรวมกับอารมณ์ตอนที่
ต้องกลายมาเป็นแฟนสมมุติของบันด้วยแล้ว  เคลวินคงจะกลายเป็นเจ้านายเขี้ยวงอกจรดพื้น  ทำให้บันตัวสั่นและ
ไม่อยากเข้าไปใกล้
“ ขอผมไปตามเขาในโรงแรมก่อนะครับ ”
บันผลักประตูรถออกไปทันทีที่รถมาถึงโรงแรม  เนื่องจากต้องรีบไปคุยกับเคลวิน
“ ไปพร้อมกันนี่แหละ  แฟนของกระต่ายจะได้ตกใจ ”
พี่ภูมิยิ้มให้  ก่อนที่ปิดประตูรถเดินตามลงมา

ไม่เหลือโอกาสที่บันจะเตรียมตัวและเตรียมแผนกับเคลวินได้เลย

พี่ภูมิยืนประกบบันตลอดเวลาตอนที่โทรหาเคลวิน  มาถึงตอนนี้บันคิดจนปวดหัวไปหมด  ชุดโสร่งสีส้ม  กลายเป็น
ชุดที่ไม่นำโชคมาให้เสียแล้ว

บันผุดลุกผุดนั่งอยู่ที่ชุดโซฟารับแขก  ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่าพี่ภูมิกำลังจ้องอยู่  เหมือนจะผ่านไปนานหลายปี  กว่า
ที่เจ้านายจะลงมาจากห้อง  พี่ภูมิลุกขึ้นยืนและรอให้บันแนะนำตัว


“ เคลวินครับ  นี่พี่ภูมิครับ  มาจากเมืองไทย ”

เคลวินไม่ได้รู้สึกแปลกใจกับผู้ชายที่มากับบันเลยซักนิด  แต่แปลกใจกับบันมากกว่าที่เรียกเขาว่าเคลวิน
เด็กสีส้มจอมยุ่ง   ปกติไม่เรียกเขาแบบนี้
“ สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จัก  คุณเป็นแฟนกับบันนี่สินะครับ ”

บันสูดหายใจลึก  ก่อนที่จะเดินเข้าไปหาเคลวิน

“ ที่รักครับ  ผมพาพี่ชายจากเมืองไทยมาแนะนำให้คุณรู้จัก  เราสนิทกันมากครับ   อ้อ  วันนี้ผมลืม  มอร์นิ่งคิส ”
บันเขย่งตัวหอมแก้มเคลวินฟอดใหญ่  โดยพยายามไม่สนใจกับสายตาที่ส่งออกมา

“ ช่วยผมด้วยครับเจ้านาย  ช่วยผมด้วยนะ ”
บันซุกจมูกไปที่ซอกคอของเคลวิน  พร้อมกับส่งภาษาจีนออกมาเบาๆ


“ ยินดีที่ได้รู้จักครับ  ผมชื่อเคลวิน ”
เคลวินกลับมามีสีหน้าปกติ  ก่อนที่จะส่งมือมาให้พี่ภูมิ
“ ผมชื่อภูมิครับ  เพิ่งลงเครื่องมาตอนเช้านี่เอง  อยากเจอบันนี่ ”
“ ตอนอยู่ที่เมืองไทย  คงจะสนิทกันมาก ”
“ ครับ ”
พี่ภูมินิ่งไปซักพัก  ก่อนที่จะถามเคลวินต่อ

“ คุณคบกันกับบันมานานเท่าไหร่แล้วครับ  แล้วคุณรักบันมากหรือเปล่า  ตอบผมมาตรงๆ ”

คำถามของพี่ภูมิ  ทำให้บันอยากจะเดินหนีออกมาจากตรงนั้นซะให้ได้   นึกภาพไม่ออกเลยว่า  คนอย่างเคลวิน  
จะมานั่งโกหกกับเรื่องที่ไร้สาระและน่าอับอายแบบนี้ได้ยังไง

[Keniji Teruyama]

เราคงต้องเป็นแฟนกัน  เอิงเอย
แฟนคนแรกของบัน  คือคุณน้ำแข็งนี่เอง

แปะเอาไว้ก่อน  ค่อยมาตอบเม้นท์เน้อ
จะร้องไห้หรือหัวเราะเป็นภาษาพม่าดีนะ

[roseen]

 :กอด1:เข้ามาอ่านตอนเช้าๆแล้วสบายใจ











 

[คนริมคลอง]

ตอนนี้คิดถึง ดาเนียล คงจะแสดงเป็นแฟนได้ดีกว่า เจ้านายชาเย็น

หวังว่าคงไม่ทำให้หม่องบันหน้าแตกนะเจ้านาย

ชักอยากเห็นเคลวินทำกุ๊กกิ๊กกับหนูบัน จะออกมาสภาพไหนน๊าาาา

ว่าแต่พี่ภูมิความพยายามสูงมากนะ ตามมายันพม่า

[SuSaya]

โฮ้ย...ค้างคา   
จุ๊บแก้มกันด้วยอ่ะ

[fuku]

พี่เยือกแข็งงงงงงงงงงง ช่วยน้องบันด้วยนะ
ลุ้นๆๆๆๆ

[โจ๊กกุ้ง]

กร๊าก เควินจะตอบว่ายังไงอ่ะ ลุ้นวุ้ย แอ่ะ แต่ตอนบันแต่งชุดพม่าน่ารักล่ะเซ่ พูดไม่ออกเลยนะเคลวิน

[BeeRY]

แอร๊ยๆๆๆๆๆ ต้องขอบคุณพี่ภูมิที่ทำให้เคลวินกับบันเป็นแฟนกันเร็วขึ้นป่ะเนี่ย
แต่หลังจากพี่ภูมิกลับไปนี่อาจมีเคลียร์ยาว ทิ้งงานไว้ให้บันนี่ที่เลิฟของเราซะแล้ว
เจ้าชายน้อยสีส้มต้องน่ารักมากแน่ๆเลย ขนาดเคลวินเห็นตอนแรกยังแอบตะลึง

[golove2]

บันนี่ช่างกล้า 

คุณเจ้านายช่วยบันนี่ด้วยนะ

 

[หมวยลำเค็ญ]

แหม๋ ไอ้เราก็นึกอยู่นาน ว่าเจ้าชายน้ำแข็งกับกระต่ายน้อยจะเริ่มคบกันยังไง
น้องกระต่ายเรา ขี้ตู่จริงๆ ตู่ว่าเค้าเป็นคุณพ่อแล้ว ยังตู่ว่าเป็นแฟนอีกแหนะ  

[love2y]

เคลวินไม่ต้องไปตอบคำถามอะไรมากมาย จูบโชว์ไปเลย!!!!!!!!!!!

[litlittledragon]

\\\(OoO)/// คุณเคลวินจะรับมุกไหมน้าาาา
พี่ภูมิก็ช่างตามตื้อจริงๆ เลย

[MokGaLaKom]

ที่จริงแอบหวังนิดๆว่าจะเห็นเคลวินหึงหนูบัน
แต่...เป็นแฟนกำมะลอแบบนี้ก็ดีนะ
ท่าทางคุณเจ้านายจะได้กำไรจากหนูบันเยอะแน่

[hahn]

อยากรู้จังคุณน้ำแข็งจะว่ายังไง

[lucifel]

อ๋อ  เรื่องเริ่มจากตรงนี้เหรอ