หัวข้อ: Sweet Home in Hong Kong ความรัก น้ำแข็งไส หัวใจสีส้ม [จบบริบูรณ์]

[Fanun]

เข้ามาให้กำลังใจเคนอิจิ 

อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว

[indy❣zaka]

สู้ๆค่ะ 

ถามหน่อยค่ะ เรื่องนี้อัพทุกวันเหมือนสายสืบมั๊ยคะ?
หรือว่าวันเว้นวัน หรืออัพแล้วแต่สต๊อคที่มีคะ?

[gayraygirl]

ตามมาอ่านเรื่องนี้ด้วยจ้า แค่อินโทรก็น่าติดตามแล้ว
เรื่องน้องเนยยังอ่านไม่ถึงปัจจุบันเลย 
แต่สัญญาจะตามอ่านจนจบทั้งสองเรื่องแน่นอน
ก็ออกจะสนุกและน่าติดตามขนาดนี้

[ordkrub]

อีตาเคลวินนี่มันไร้หัวใจจริงๆ

ปล. มาอ่านนิทานไม่ทันครับ  แค่ถ้าคิดว่าอะไรสมควรทำก็ทำเถอะครับ เป็นกำลังใจให้เสมอ

[Keniji Teruyama]

Chapter 4.

เสียงเคาะประตูถี่รัวดังขึ้นหน้าห้องของบัน  แม้จะเตรียมรับมือไว้แล้ว  แต่ก็อดที่จะใจหายไม่ได้  บันเดินไปหยิบราวไม้
ที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าออกมา  แม้จะมีขนาดไม่ใหญ่มากนัก  แต่ก็คงพอทำให้คนข้างนอกได้แผลบ้าง

เสียงนกร้องข้างนอก  บอกให้รู้ว่าข้างนอกสว่างแล้ว  บันรู้สึกใจชื้นขึ้นมาทันที  อย่างน้อยไอ้คนบ้านั่น  ก็คงไม่กล้าทำ
อะไร  เวลากลางวันแสกๆ แบบนี้
“ หยุดเคาะได้แล้ว  มีอะไรก็พูดมา ”
“ เปิดประตูก่อนสิ ”
“ ไม่เปิด  มีอะไรก็พูดมา ”
“ ไม่เห็นหน้า  คุยไม่ได้  มันไม่ชิน ”
“ ผมแจ้งตำรวจไปแล้ว  อีกไม่นานก็จะมาถึง  ถ้าไม่อยากมีเรื่องก็ไปซะ ”
“ แจ้งตำรวจทำไม  ผมมาช่วยคุณ  จำผมได้ไหม ? ”
“ ผมไม่รู้จักใครที่นี่  ผมเพิ่งมาฮ่องกงครั้งแรก ”
“ ผมเฉิน  เราเจอกันเมื่อวานไง ”
“ คุณเฉิน  คุณเฉินจริงๆ เหรอ ”

บันเปิดประตูแง้มออกไปเพื่อมองหน้าคนที่อยู่ข้างนอก

ไม่ผิด  นานเฉินตัวดีที่เอาเขามาปล่อยไว้ที่นี่ !

“ คุณเอาผมมาปล่อยซ่อง ! ”
“ เฮ้ๆ  ใจเย็นน่า ”
เฉินยิ้มแหย  ผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าถูกนำมาซับเหงื่อที่ซึมบนใบหน้า

‘ ไปพาตัวกลับมาที่นี่  ฉันมีเรื่องจะคุยกับเด็กสีส้มนั่น
ถ้าหาไม่เจอ  ก็ไม่ต้องกลับมาให้เห็นอีก  ฉันจะหาคนใหม่มาทำงานแทน ‘
คำสั่งประกาศิตจากเจ้านายดังก้องอยู่ในหูของเฉิน  ไม่ว่ายังไงก็ต้องเอาเด็กส้มไปส่งนายให้ได้

“ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ   คิดว่าที่นี่ก็เป็นโรงแรมที่นอนได้  เพียงแต่ขึ้นชื่อไปในทางนี้เท่านั้นเอง ”
“ เมื่อคืนมีคนจะซื้อผม  แถมยังพยายามพังประตูเข้ามาด้วย  ”
“ อาฮัว ”
“ ใครคืออาฮัว ?  ”
“ เอาเป็นว่า  ผมจัดการเรียบร้อยแล้ว  เขาจะไม่ยุ่งกับคุณอีก  ”
“ ขอบคุณที่กลับมาช่วย  ”
บันเดินกลับเข้าลากกระเป๋าสัมภาระออกมาข้างนอก

ถึงเวลาที่ต้องไปรายงานตัวที่หอพัก

“ เดี๋ยวสิ  คุณจะไปไหน ? ”
“ ไปรายงานตัวที่หอพัก  เมื่อวานผมเข้าใจผิดเลยมากับคุณ  อ้ออีกอย่างนะ  ผมไม่ใช่เบาทิสต้า ”
“ รู้แล้วว่าไม่ใช่เบาทิสต้า  แต่นี่  คุยกันก่อนสิ ”
“ คุยอะไร ? ”
“ เจ้านายผมอยากพบคุณ ”
“ คนที่ไล่ผมออกจากบ้านตอนตีสองนะเหรอ ”
เสียงแสดงความไม่พอใจดังออกมา
“ เจ้านายไม่ได้ตั้งใจหรอก ”
“ คงงั้น  ถ้าตั้งใจ คงเห็นผมแล้วชี้นิ้วไล่ออกมาเลยสินะ  นี่ยังสงสารพูดด้วยคำสองคำแล้วค่อยไล่ออกมา ”
“ ช่วยหน่อยนะ  ช่วยไปพบเจ้านายหน่อย  ไหว้ก็ได้ ”
เฉินพนมมือไหว้บันปลกๆ
“ ไม่ไปหรอก  ผมมีธุระ ”
“ ผมจะไปส่งคุณที่หอพัก  ถ้าเสร็จแล้วค่อยไปหาเจ้านายผม  อย่างงี้ดีไหม ? ”
“ ผมจะนั่งแท็กซี่ไปเอง  คุณกลับไปเถอะ  เรื่องที่ผ่านมาผมไม่ติดใจอีกแล้ว  ขอบคุณด้วยซ้ำที่กลับมาช่วย ”
บันลากกระเป๋าออกมาโดยไม่สนใจเฉินอีก

“ แน่ใจได้ยังไง  ว่าอาฮัวจะไม่ตามไป ”
ไม่มีทางเลือกจริงๆ  เฉินจำเป็นต้องขู่  เพื่อความอยู่รอด
“ ไหนบอกจัดการได้แล้วไงล่ะ ? ”
“ ผมบอกเขาไปว่าเราเป็นญาติกัน  เพราะงั้นกลับไปกับผมดีกว่า  เผื่อมีใครมองเราอยู่ ”

กระเป๋าใบใหญ่สองใบของบันถูกเฉินอุ้มใส่ไว้ท้ายรถ  ก่อนที่จะวิ่งอ้อมมาเปิดประตูให้เสร็จสรรพ
“ เชิญครับ ”
“ ไปส่งผมที่หอพัก ”
“ ได้อยู่แล้ว ”

‘ แล้วค่อยไปหาเจ้านาย ’
เฉินพูดต่อในใจ

บันนั่งมองบรรยากาศสองข้างทางและพยายามจดจำอาคารสถานที่ตลอดจนเส้นทางที่นั่งรถผ่านมา  
อยู่ตัวคนเดียวแบบนี้  ไว้ใจใครไม่ได้ซักคน
“ คุณชื่ออะไรนะ ? ”
“ บัน ”
“ บันนี่ ”
“ บันที่หมายถึงขนมปัง ”
“ คนฮ่องกงชอบตั้งชื่อเล่นเป็นภาษาอังกฤษ  บางคนก็ใช้เป็นชื่อจริงๆ ”
“ มิน่า  ผมถึงได้สับสนกับชื่อของคุณ  คุณปีเตอร์  เฉิน  ”
“ มหาวิทยาลัยนี้ใช่หรือเปล่า   หอพักอยู่ทางไหนล่ะเนี่ย ”
เฉินจอดรถถามยามแล้วขับไปต่อตามทางที่บอก  ซักครู่ก็ทะลุไปจนถึงอาคารที่อยู่อาศัย  เป็นอาคารทรงทันสมัย
มีอยู่สองตึก
“ ขอบคุณนะครับ ”
บันปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วเตรียมลงจากรถทันที
“ ผมช่วยคุณสามครั้งแล้ว  คุณช่วยอะไรผมซักอย่างได้ไหม  ถือว่าผมขอร้อง ”
เฉินทำหน้าอ้อนวอน
“ ผมพูดตรงๆ  ลูกเมียที่บ้านผมคงเดือดร้อน  ถ้าเจ้านายไล่ผมออก ”
ลูกเมียของเฉินถูกอุปโลกน์ขึ้นมากะทันหัน  มันทำให้สถานะเขาดูตกที่นั่งลำบากมากขึ้น
“ มันเกี่ยวอะไรกับผมด้วยล่ะ  ผมหมายความถ้าไม่มีผม  เจ้านายคุณเขาจะไล่คุณออกทำไม ? ”
“ ผมตอบไม่ได้หรอก  คุณไปคุยกับเจ้านายผมหน่อยได้ไหม  ไม่นานหรอก  แล้วผมจะกลับมาส่งที่นี่ ”
“ ผมไม่มีอะไรจะคุย ”
“ ได้โปรด ”
“ ไม่ต้องไหว้ !  ไปก็ได้ ”

ปีเตอร์  ชานที่บันเข้ามาพบ  ดูจะเป็นคนที่น่าเคารพและควรแก่การยำเกรงมากที่สุดคนนึงเท่าที่เคยพบมา
บันคิดว่าถ้าเขาจะทำอะไรที่ดูไม่ดีหรือผิดกฎระเบียบ  เขาเลือกที่จะทำให้ไกลจากคนๆ นี้มากที่สุด

“ เสียใจด้วย  ห้องพักที่คุณจองไว้  ผมได้ให้สิทธิ์กับคนอื่นไปแล้ว  เมื่อช่วงเช้านี่เอง ”
“ ผมมีเรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อยครับคุณชาน   ที่สนามบิน ”
“ ควรเป็นเรื่องที่คุณต้องไปจัดการ ”
“ แล้วยังพอมีห้องอีกไหมครับ ? ”
“ ถ้าคุณต้องการ  ผมจะใส่ชื่อคุณลงไปในรายชื่อสำรอง ลำดับที่ 124 ”
“124  หมายความว่ายังมีที่รอคนสละสิทธิ์อีก 123 คนก่อนหน้าผมเหรอครับ ? ”  
บันเริ่มออกอาการโลกหมุน  ทำไมชีวิตถึงได้เจอแต่เรื่อง  หรือว่าปีกระต่ายปีนี้มันมีผลต่อชะตาชีวิตเหมือนที่แม่ไก่พูด

“ หมดหวังแล้ว  ผมคงต้องหาโรงแรมอยู่  จนกว่าจะได้ที่พัก ”
คราวนี้บันไม่กล้าขอความช่วยเหลือเรื่องที่พักจากเฉินอีกแล้ว  เขาเพียงแค่บ่นให้เฉินฟังในรถ
“ ที่พัก  หายากมากๆ  ขนาดคนฮ่องกงเองยังต้องแย่งที่พักกันเลย ”
“ ฮ่องกงเป็นเมืองท่องเที่ยวนะ  ทำไมเป็นแบบนี้ ”
“ ที่พักแบบชั่วคราวน่ะเยอะแยะครับ  แต่ที่พักแบบเช่าหรือว่าที่ถาวรหน่อยมันหายาก  ราคาก็แพง ”
“ เฮ้อ  ชีวิตบัดซบจริงๆ เลยบันเอ๋ย ”
บันเอาแขนก่ายหน้าผากแล้วเอนตัวลงกับเบาะ
“ เจ้านายผมอาจจะช่วยคุณได้นะ  เราไปที่บ้านเจ้านายดีกว่า ”
“ ไม่มีทางเลือกแล้วนี่ ”


“ เคลวินคืนนี้พี่ว่างไหม ?  แอนนาจัดงานเลี้ยงที่ร้าน  เขาให้ชวนพี่มาด้วย ”
เคลวินยักคิ้ว  แล้วตอบกลับลงไปในโทรศัพท์
“ ไม่ว่าง ”
“ จะเก็บตัวไปไหน  สาวๆ  รอพี่อยู่น่า ”
“ ฉันเบื่องานที่มีคนมากๆ  นายก็รู้ ”
“ มาแปปเดียวก็ได้นี่ ”
“ แอนนาให้รางวัลอะไรนายล่ะ ? ”
“ พี่นี่สุดยอดเหมือนเดิม  รู้ได้ไงว่าผมรับเดิมพันแอนนา ”
“ คนอย่างนาย  ไม่เคยง้อใคร ”
“ ก็ว่างั้น  ตกลงไม่มาใช่ไหม ?  จะได้บอกเจ้าของงานไปตรงๆ ”
“ อืม  จะจัดการเอกสารให้เรียบร้อย  ว่าแต่เมื่อไหร่นายจะไปช่วยงานที่บริษัทซักที  
แม่ของนายมาบ่นกับฉันหลายครั้งแล้ว ”
“ ขอเวลาเที่ยวอีกซักพัก  เบื่อ ๆเหมือนกันแหละ  แต่ยังไม่พร้อม ”
“ นอกจากคั่วหญิงกับแข่งรถ  ไม่เห็นทำอะไร ? ”
“ สองอย่างแค่นี้ก็เอาเวลาไปหมดแล้ว  แค่นี้นะเคลวิน  วันศุกร์จะไปรับสุดหล่อ  พี่เอามันไปตัดขนหรือยัง ”
“ จริงๆ นายน่าจะพามันไปนะดาเนียล  มันจะได้ดีใจ ”
“ ถ้าพาสาวๆ ไปร้านทำผมก็ยังพอไปถูก  แต่ร้านตัดขนหมานี่ขอบายนะเคลวิน  ”
“ งั้นแค่นี้  ฉันจะทำงานแล้ว  วันศุกร์เจอกัน ”
“ โอเค ”

12.00  น.
เสียงลมพัดประตูหน้าต่างดังขึ้นเรื่อยๆ  เคลวินเหลือบมองจอแอลซีดีที่คล้ายกับนาฬิกาดิจิทอล  มันบอกความเร็วลม
ที่วัดได้จากกังหันลมนอกบ้าน  35 km / hr
พายุกำลังจะเข้า !
เคลวินเดินออกไปดูรอบบ้าน  ปิดประตูหน้าต่างทุกบาน  บ้านที่อยู่บนเนินแบบนี้ดูสวยงามก็จริง  แต่ก็ต้องเสี่ยงกับ
ลมพายุมากกว่าบ้านที่อยู่พื้นราบ
“ อัลเบิร์ตมานี่ ”
เคลวินเรียกเจ้าตัวโตเข้ามาหา  ไก่สีส้มที่มันเล่นตอนเช้าหายไปเสียแล้ว  เคลวินกลัวว่ามันจะหายเข้าไปในท้องอัลเบิร์ต
“ ไก้สีส้มไปไหน ?   ที่มันร้องอิ๊กๆ ได้  อยู่ไหน  กลืนเข้าไปหรือเปล่า ? ”
มือใหญ่ลูบดูตรงช่วงท้องของอัลเบิร์ต
“ ถ้าเจ็บขึ้นมาอย่ามาร้องละกัน  ฉันบอกให้ทิ้งมันไปตั้งนานแล้ว ”


อัลเบิร์ตสะบัดหางแล้วเดินหายไปหลังบ้าน  เคลวินเดินตามไปดู  เห็นไก่สีส้มนอนเปียกน้ำลายอยู่กับตุ๊กตาหมีหัวขาด
เคลวินยกกล่องของเล่นของอัลเบิร์ตขึ้นมา  ตั้งใจจะเอาไปทิ้งเพราะเห็นว่ามันสกปรกและรกบ้าน
อดีตตุ๊กตาหมีเท็ดดี้ตัวนี้  แอนนาเพื่อนกลุ่มเดียวกับดาเนียลซื้อมาให้ ตอนนี้มันแทบไม่เหลือเค้าโครงของหมีเท็ดดี้อีกแล้ว
ส่วนไก่สีส้ม  คงเป็นเด็กที่หลงมากับเฉินเป็นคนทิ้งเอาไว้  เคลวินเห็นคำว่า  Made in Thailand  อยู่ด้านล่างของไก่
‘ เป็นคนไทย ? ’


“ ฝนตกไล่หลังมาแล้ว ”
เฉินมองกระจกหลังเห็นพายุฝนมืดครึ้มใกล้เข้ามา
“ ช่วงนี้เป็นช่วงฤดูฝนเหรอครับ ? ”
“ ไม่รู้สิไม่ค่อยได้ใส่ใจ  ต้องไปถามเจ้านายแล้วล่ะ  เจ้านายผมเก่งเรื่องสภาพอากาศ  เขาชอบเรื่องดาวเทียมกับหุ่นยนต์ ”
“ ดูคุณจะชื่นชมเจ้านายดีนะ ”
“ เจ้านายผมเก่งนะ  อายุน้อยแต่เป็นเจ้าของธุรกิจ  รวยมหาศาล ”
“ แล้วพ่อกับแม่เขาล่ะ ? ”
“ เสียหมดแล้ว ”
“ แล้วเขาอยู่กับใคร  ไม่เหงาแย่เหรอ ? ”
“ อยู่กับสุดหล่อตัวโตไง ”
“ อ๋อ  เจ้าตัวโตน่ะเหรอ  มันน่ารักดีนะ ”

เฉินเดินลุยฝนลงไปเปิดประตู  ก่อนที่จะขับรถเข้าไป  เขาสะบัดตัวนิดหน่อย  ก่อนที่จะเข้าไปเคาะประตูบ้าน
“ เจ้านายครับ  มาแล้วครับ ”

ประตูไม่ได้ล็อค  เฉินผลักประตูเข้าไปเบาๆ  บ้านเปิดไฟเอาไว้  แต่เงียบเชียบ  เหมือนไม่มีคนอยู่
“ เจ้านายครับ  มาแล้วครับ ”
“ ได้ยินแล้ว ”
เคลวินเดินเข้ามา  บนหัวมีผ้าขนหนูคอยเช็ดอยู่  ตามตัวมีรอยเปียกจากน้ำฝน  ดูเหมือนเขาจะมาจากข้างนอก
“ เจ้านายไปทำอะไรมาครับ ”
“ เก็บของนิดหน่อย ”

เสียงสนทนาภาษากวางตุ้งระหว่างสองคนนั้น  บันจับรายละเอียดได้เพียงเล็กน้อย  เขาเดาว่า  เจ้านายจอมโหดของเฉิน
ไปทำอะไรนอกบ้านมาซักอย่าง
“ นั่งก่อนสิ ”
เสียงห้วนๆ ดังขึ้น  บันคิดว่าเจ้าของบ้านคงพูดกับเขา


ต่อ

[Keniji Teruyama]

“ ผมพูดกวางตุ้งไม่ได้  ”
“ เชิญนั่ง ”
คราวนี้น้ำเสียงเจ้าของบ้านเปลี่ยนเป็นภาษาอังกฤษ
“ ผมพูดแมนดารินได้ ”
“ ก็ดี ”
“ คุณเฉินบอกว่า  คุณมีเรื่องจะพูดกับผม ? ”
“ พอดีเห็นงานที่วางอยู่  มันพอที่จะเอามาใช้ได้  เลยถามดูว่าสนใจทำงานพิเศษไหม ? ”
“ ไม่สนครับ ”

เสียงห้วนตอบกลับมา  บันยังไม่หายโกรธเรื่องที่เคลวินไล่ออกจากบ้าน  ถ้ายืดเวลาออกไปอีกซักนิดแล้วรอให้เช้า
เขาคงไม่ต้องไปเสี่ยงที่ซ่องนั่น
“ คิดดูก่อนไหมครับ ? ”
เสียงเฉินพูดออกมาเบาๆ  ให้บันได้ยิน  ดูเหมือนเขาจะเกรงใจเจ้านายมาก
“ ผมมาเรียน  ไม่ได้มาทำงาน ”
“ Bachelor ?  ”
“ Post Graduate ”

เคลวินมองหน้าเด็กที่นั่งตรงข้าม  ดูยังไงก็ไม่เหมือนคนที่เรียนจบแล้วมาเรียนต่อ  ดูเหมือนเด็กไฮสคูลด้วยซ้ำ
“ ถ้าไม่สนใจก็ไม่เป็นไร ”
เคลวินทำท่าจะลุกขึ้น
“ คือว่า  คุณบันเขามีเรื่องอยากให้เจ้านายช่วย ”
เฉินพูดขึ้นมาท่ามกลางบรรยากาศอึมครึม
“ ช่วย ? ”
เคลวินมองมาทางบันด้วยความสงสัย
“ เปล่าครับ ”
บันรีบปฏิเสธ  เขาไม่อยากรับความช่วยเหลือจากคนเย็นชาและไร้น้ำใจ
“ เจ้าของหอพักที่มหาวิทยาลัยปฏิเสธ  เพราะว่ารายงานตัวไม่ทัน  วันนี้ยังไม่ได้ที่พักเลยครับเจ้านาย ”
เฉินจัดการรายงานเจ้านายทั้งหมดที่รู้
“ เรียนที่ไหน ? ”
“ อะไรนะครับ ”
“ เจ้านายถามว่าคุณเรียนที่ไหน ?   บอกไปสิครับ  เจ้านายผมช่วยคุณได้นะ ”

ไอ้ความคิดที่จะช่วยเหลือมันก็น่าดีใจอยู่หรอก  แต่สายตาที่มองมานี่สิ  ทำให้บันรู้สึกไม่ชอบใจเอาเสียเลย
บันค้นกระเป๋าแล้วยื่นบัตรนักศึกษาส่งให้
เคลวินยื่นมือมารับ  เขาอ่านชื่อในบัตรแล้วหันมามองหน้าบัน  แล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์
เขาคุยกับคนปลายสายซักครู่ก็เดินกลับเข้ามา
“ กฎระเบียบของมหาวิทยาลัยคือ  การมีวินัยที่เคร่งครัด   คงไม่ชินมาก่อน ”

บันทำหน้าไม่พอใจ  แค่เขาเข้าใจผิดทำให้เสียเวลาแล้วไปรายงานตัวไม่ทัน  เรื่องแค่นี้ถึงกับต้องมาตำหนิกัน
“ ผมชินกับระเบียบวินัยดีครับ  แต่ที่ผมไปรายงานตัวไม่ทันเพราะผมเข้าใจผิด ”
“ ถ้ารอบคอบกว่านี้ก็คงไม่เกิดเรื่อง ”
“ นี่คุณ !  ที่ผมมานี่ก็เพราะสงสารลูกเมียคุณเฉินหรอกนะ  ไม่งั้นไม่มาให้คุณตำหนิแบบนี้หรอก ”
“ ลูกเมียเฉิน ? ”
“ ปวดฉี่ปัจจุบันทันด่วน ”
เฉินพูดแล้วหายไปทางหลังบ้าน
“ ถ้าเสียเวลาใช้หัวคิดอะไรให้รอบคอบ  มันคงจะดีกว่ามาเสียเวลากับเรื่องไม่เป็นเรื่อง ”
“ ผมกลับเลยละกัน ”
บันทำหน้างอแล้วทำท่าจะลุกขึ้นยืน  พอดีกับที่เสียงฟ้าผ่าดังขึ้นซะก่อน  มันเสียงดังเปรี้ยงใหญ่
ไฟในบ้านดับพรึ่บพร้อมกัน  บันถึงกับคุกเข่าลงกับพื้นด้วยความตกใจ  มือสองข้างตอนนี้ประกบแนบอยู่กับหู
“ เหมือนจะผ่าลงใกล้ๆ นี่เอง  สงสัยจะเป็นต้นไม้ใหญ่ ”
เคลวินพูดออกมาเบาๆ  เขาพยายามหาโทรศัพท์เพื่อแจ้งสำนักงานไฟฟ้า
“ ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ห่างไปไม่ไกลใช่ไหม  ที่มีม้านั่งข้างใต้ใช่หรือเปล่า ? ”
บันเสียงสั่น  เขาไม่ชอบฟ้าผ่ากับพายุฝนเอาเสียเลย
เป็นเพราะตอนเด็กแม่ชอบเล่านิทานเรื่องพ่อมดออซ *  ให้ฟัง   ทำให้เวลาเกิดพายุฝนครั้งใด  บันจะรีบซุกตัวหาที่หลบ
กลัวพายุจะหอบไปจากบ้านของพ่อกับแม่
อะไรบางอย่างที่นุ่มนิ่มและเปียกชื้นสัมผัสเข้ากับแขนของบัน  ความมืดมิดรอบๆ ตัว  ทำให้บันมองไม่เห็น
“ ฮึ๊ยย  อะไรนะ ”
“ อู้วว ”
“ อ๊ะ  เจ้าตัวโต ”
อัลเบิร์ตจำกลิ่นของบันได้  มันเข้ามาคลอเคลียอยู่ใกล้ๆ

ไฟฟ้าสำรองของบ้าน  ปล่อยไฟสีเหลืองนวลออกมา  บันหัวเราะเจ้าตัวโตที่มาซุกตัวอยู่ใกล้ๆ 
ดูเหมือนมันจะไม่ชอบเสียงดังของฟ้าผ่าซักเท่าไหร่
“ กลัวล่ะสิ  หูตกเชียว ”
บันพูดเป็นภาษาไทยออกมาเบาๆ
“ เจ้านายเป็นไงบ้างครับ  ไม่มีใครเป็นอะไรใช่ไหม ? ”
เสียงเฉินดังออก   เขาเดินมาตามทางที่มีไฟสีเหลืองส่องสว่าง
“ ถ้าฉันตาย  คงมีรถมารับศพฉันไปนานแล้วล่ะ  ไม่รอให้นายมาถามหรอก ”
“ แหมเจ้านาย  ผมก็ควานหาทางออกตั้งนาน  บ้านนี้ทางออกซับซ้อนอย่างกับเขาวงกตหนังกำลังภายใน ”
“ คงต้องอยู่แบบนี้ไปก่อน  จนกว่าจะมีคนมาจัดการต่อไฟให้ ”
“ เรื่องคุณบันเอาไงดีล่ะครับเจ้านาย ? ”
“ ถามเจ้าตัวเขาสิ ”
“ ผมขอหลบฝนก่อน  อย่าเพิ่งไล่นะ ”
“ โถ่  ใครจะใจร้าย  ไล่คุณออกจากบ้านกันล่ะ ”
“ ถามเจ้านายคุณดูสิ เมื่อวานเขาไล่ผมออกจากบ้านตอนตีสอง ”
“ ที่แท้ก็โกรธเรื่องนี้ ”
“ โกรธสิ  ผมต้องไปนอนที่ซ่องสวรรค์แห่งอารมณ์นั่นก็เพราะคุณ ”
“ นั่นความผิดของผมเองครับ  อย่าโทษเจ้านายเลยครับ ”
เฉินพูดเสียงอ้อมแอ้ม
“ ระหว่างที่เรียน  คุณก็มาทำงานพิเศษกับเจ้านายสิครับ   ได้ค่าขนม  ไม่ต้องขอจากที่บ้าน ”
“ ถ้าผมสบายใจที่จะทำ  ผมก็ทำ  ”
“ ถ้าทำเพราะโดนบังคับก็ไม่ทำงั้นสิ ”
เสียงทุ้มต่ำถามกลับมา
“ ใช่ ”
“ ดูจะมั่นใจตัวเองเหลือเกินนะ ”
“ ผมทำอะไรให้ได้เสมอ  เต็มใจทำให้ด้วย  แต่ไม่ต้องมาพูดประชด ”
“ ไปเอางานที่ทำเอาไว้มาอ่านดู  แล้วจะรู้ว่ามันผิดตรงไหนบ้าง ”


กว่าไฟฟ้าจะกลับมาใช้งานได้  ก็ล่วงเข้าเวลาสองทุ่ม  บันนั่งอ่านเอกสารที่แปลเอาไว้  เขาเห็นรอยปากกาสีน้ำเงิน
ขีดวงกลมเอาไว้ในบางประโยค

“ มาแล้ว  อาหารร้อนๆ ”
เฉินหอบหิ้วบรรจุอาหารหลายถุงเดินเข้ามา  สายตาเลิ่กลั่กมองเจ้านายกับบันสลับไปมา
“ เครียดกันอยู่เหรอครับ  ไม่เอาน่า  มากินอาหารร้อนๆ ดีกว่า  เสร็จแล้วมีขนมถั่วแดงหวานด้วยนะครับ  ร้อนๆ ”
“ มันผิดตรงไหนครับ  ผมอ่านมาสามรอบแล้ว ? ”
บันไม่ได้หันไปมองเฉิน  เขาขมวดคิ้วแล้วถามเคลวิน
“ ถึงได้บอกไงว่าเสียเวลาใช้หัวคิดซักนิด  จะได้ไม่เสียเวลามาแก้ ”

บันมองเคลวินที่เปิดประตูเดินออกไป  ไม่แปลกใจเลยที่เจ้านายใจร้ายของเฉินต้องอยู่คนเดียว
คำพูดแต่ละคำที่ออกมาจากปาก  มันช่างระคายหูคนฟังเหลือเกิน

“ เฉิน  ฉันจะออกไปดูต้นไม้หน้าบ้าน ”
“ ครับเจ้านาย  ”
เฉินกระวีกระวาดลุกขึ้น  แล้วเดินออกไปกับเคลวิน  โดยมีอัลเบิร์ตตามไปติดๆ

   หมายเหตุ  * เรื่องพ่อมดออซ  เป็นเรื่องราวของเด็กหญิงชื่อโดโรธีที่ถูกพายุพัดจากป้าเอมและลุงเฮนรี่
พร้อมกับสุนัขตัวเล็กชื่อโตโต้   ลมพายุพัดโดโรธีกับโตโต้จากบ้านซึ่งอยูในฟาร์มเลี้ยงสัตว์เมืองแคนซัส 
ไปพบกับเรื่องราวแปลกประหลาดมากมายโดโรธีพบกับหุ่นกระป๋องสนิมเขรอะ  หุ่นไล่กา  สิงโตขี้ขลาด 
พวกเขาต้องการเดินทางไปพบพ่อมดออซ   เพื่อขอความช่วยเหลือ

[Keniji Teruyama]

Talk About

งี๊ดดด  กลับมาแล้ว  หายไปแก้ต้นฉบับมา  พอดีเรื่องมีเกี่ยวพันกับนิทานอยู่สองเรื่อง

เรื่องแรกที่ลบไป  ( ที่มาของกบกินกระต่าย )  เรื่องที่สอง  นิทานเกี่ยวกับลาหูยาว

ดูมันมีความหมายที่อาจจะถูกตีความไปอีกทาง  เคนอิจิเลยตัดสินใจลบทิ้งไป

ตอนนี้เอาอิดิทชั่นมาลง  เนื้อเรื่องตอนนี้ยังเรื่อยเฉื่อย  ตัวละครยังไม่ออกมามากนัก


ติชมและให้กำลังใจกันได้

เคนอิจิ  

สู้ๆค่ะ 

ถามหน่อยค่ะ เรื่องนี้อัพทุกวันเหมือนสายสืบมั๊ยคะ?
หรือว่าวันเว้นวัน หรืออัพแล้วแต่สต๊อคที่มีคะ?

อาจจะไม่ได้อัพทุกวันนะครับ  แต่ยังไงก็คงไม่หายไปหลายๆ วัน

พยายามจะลงให้ถี่เท่าที่จะทำได้

(  ถ้าหายไปก็ตามไปด่าในทู้สายลับฯ ได้    )


ตอบเม้นต์อื่นๆ  ขอบคุณทุกกำลังใจที่ส่งมาให้  ซาบซึ้งใจเป็นที่สุด   

เคนอิจิ

[nongrak]

ถ้าไม่มีเฉิน น้องบันต้องไปหาที่นอนใหม่แล้ว
แต่เคลวินช่างเป็นคนเย็นชาจัง
น้องบันจะยอมทำงานให้แล้วได้ที่พักหรือเปล่า

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[primmi]

ไอ้เราก็นึกว่านิทานมีอะไรซ่อนอยู่ หลงตีความตั้งนาน 555
ตอนนี้ยาวได้ใจ หมั่นไส้เคลวินมากกกกก เซ็งพระเอกอ่ะ

[jenzda]

ติดตามค่า สนุกมากๆ 


ชอบเจ้าตัวโต 

[ayanae]

เคลวินเย็นชามากๆแถมปากร้ายอีก
เป็นใครก็โกรธทั้งนั้นถ้าโดนไล่ออกจากบ้านตอนตีสองอ่ะ
บันสู้ๆนะ อย่ายอมแพ้

[fannan]

อิอิบันๆๆน่ารักจัง


อะไรอ่ะบ่นแต่ว่าไม่ใช้หัวคิด


เคร่งเกินไปป่าวเนี่ย

[hpsky]

หนูบันน่าสงสารอ่ะ อิตาเคลวินเย็นชาเกินไปแล้ว

[MokGaLaKom]

ตลงหนูบันแปลผิดตรงไหน
ทำไมเคลวินไม่บอกหนูบันละ
ชิชิ ร้ายไปแล้วนะตัวเธอ ชักโมโหแทนบันน้อย

[roseen]

น้องเขาไม่ใช่นักแปลมืออาชีพโว๊ย ไอ้ขาดวิ้น


ขี้เก็กฉิบหาย

[โจ๊กกุ้ง]

“ ปวดฉี่ปัจจุบันทันด่วน ”.........

เคลวินปากร้ายอ่า  ทำไมชอบอยู่คนเดียวล่ะนี่

[litlittledragon]

ว่าแล้วเชียว หอหายไปแบบนี้ สุดท้ายคงอยู่ที่คฤหาสน์แน่เลย
แต่น้องบันจะไปมายังไงล่ะเนี้ย แต่กว่าจะตกลงกันได้ คงกัด
กันไปมาอีกนานน่าดูเลย

[Margarin_Butter]

“ ปวดฉี่ปัจจุบันทันด่วน ”   หลุดขำเพราะประโยคนี้ของตาเฉินเลย
เคลวิน ปากร้ายอะ  

ทั้งสายลับและเรื่องนี้ สัตว์ตัวน้อยๆในเรื่อง มักแอบแวบมาดึงดูดเรตติ้งไปจากตัวเอกนะ อิอิ
อัลเบิร์ต น่ารักนะ
+1 ค่าาาา  

[CHADMM]

ตามมาจากเรื่องสายลับฯค่า ~ เรื่องนี้ก็น่าสนุกอีกแล้ว แต่พ่อพระเอกเราทำไมใจร้ายจัง  ดีนะที่บันไม่เป็นอะไร

^^

[iota]

ตอนนี้ให้อภัย เฉิน ทำตัวมีประโยชน์อยู่บ้าง
พยายามพูดจาให้ บันนี่น่ารักกับเคลวินขี้เก๊ก ปรองดองกันให้ได้
แต่ก็ยังคงคอนเซ็ปต์ รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี“ ปวดฉี่ปัจจุบันทันด่วน ” 
ขอบคุณ เคนอิจิ ครับ +1

อ๊ากกก ตอนนี้ยังกด + ให้ไม่ไ้ด้ เดี๋ยวไปทบต้นที่ สายสืบฯ ก็แล้วกัน

[lolilo]

เควิลไมได้เรื่องจริงจัง อั๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[punchnaja]

พ่อเคลวินนี่แลขี้รำคาญเอาเรื่อง แถมพูดตรงและปากจัดอีก จะอยู่กันรอดไหมเนี่ย555

[melody]

จำได้ว่าตอนเด็ก โดโรธีเป็นการ์ตูนออกตอนเย็นๆ ช่อง3
รองเท้าแดงๆ

กริ๊ดให้ความนิ่งของพระเอกของเรา เงียบ ดูดี มีสไตล์ ชอบๆ

[Poseidon]

ปากคอเราะร้ายจริงๆ เคลวิน

[love2y]

ชอบจริงๆ พระเอกในนิยายแบบเย็นชาๆเนี่ย คึคึ

[zeit]

เท่ห์ดีน้ะพระเอกอ้ะ แถมดุโคตรรรรรร

น้องกระต่ายน้อยจะน้อยใจเอาสิน้ะ อ่อนโยนหน่อยสิจ้ะ

ได้ใจและงานโดยเจ้าตัวยอมทำให้เลยน้ะ

[สมาคมโคแก่]

คาแร็คเตอร์แบบตรงข้ามกับพี่ทิดเลยนะเรื่องนี้ รายนั้นอ้อนเอาๆแต่อันนี้ปากร้ายปากเสีย

[indy❣zaka]

เคลวินคะ คุณกินฮอลล์ตะไคร้เถอะค่ะ อารมณ์เสียเกินไปไหมคุณชายขาาาาา

พ่อมดแห่งออซ เขาเคยอ่านด้วยแหละ ตั้งแต่เด็กๆแว้ว
เป็นนิยายที่ทำให้รู้สึกชอบแนวแฟนตาซีมาตั้งแต่นั้นเลยค่ะ

[lovevva]

 :serius2:อ่า ทำไมใจร้ายกับบันบันกันจังเลยคะ

มันไม่ใช่ความผิดของบันบันทั้งหมดซะหน่อย ที่หอพักก็ไม่ฟังเหตุผลบ้างเลย

เคลวินก็เย็นชาได้อีกไม่มีน้ำใจเลยเอะอะอะไรก็ไล่ออกจากบ้านอย่างเดียว

ส่วนอีตาคุณเฉินก็เจ้าเล่ห์ ออกแนวเห็นแก่ตัวนะเนี่ย

 :กอด1:สงสารบันนี่ที่สุด

[a_tapha]

พี่เฉินเจ้านายพี่อ่ะมันน่า      จริงๆ