ตำนานรักดอกพิกุล(จะร่วง)
ตอนพิเศษ เรื่องรักในวัยเรียน
BY: Dezair
……………………….
“เป็นอะไรของมึงวะไอ้ภู…” สหรัฐเห็นหน้าตาไม่สบอารมณ์ของเพื่อนรักมาตั้งแต่ตอนที่มันเดินหน้างอเข้ามาที่โต๊ะแล้ว แต่เขายังไม่มีเวลาถามอะไรมัน เพราะเพิ่งจะวางสายจากคุณนายแม่ผู้แสนจะรักเขาสุดก้นบึ้งหัวใจ เพราะจิกลากเขาเข้าวัดวันละสามเวลา
…วู้! บอกว่าไม่เข้าก็คือไม่เข้าสิ! เดี๋ยวเรียนจบแล้วบวชให้ทีเดียว!!!...
“ก็ไอ้น้องแม่งบอกว่าจะติวให้กูตั้งแต่สี่โมง…นี่จะห้าโมงอยู่แล้วยังไม่มาเลย…อะไรของมันวะเนี่ย!!” ภูผาบ่นโวยวาย แต่ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านั้น เพราะเพื่อนรักอีกคนยังไม่โผล่หน้าเข้ามาให้เขาเฉ่ง แล้วพอมันมา เขาก็เฉ่งมันไม่ได้อีก…เพราะอะไรน่ะเหรอ…เพราะว่ามันมี ‘ป๊า’ เป็นเจ้าพ่อน่ะสิ!!!
“อ้าว กูเห็นมันอยู่ที่…” สหรัฐกำลังจะพูด แต่ก็คิดเสียว่าเงียบปากดีกว่า เรื่องบางเรื่องถึงเขาจะรู้แล้วแต่ก็ไม่ควรพูดออกไป
“เสือ ภู…ยังไม่กลับกันอีกเหรอ…” เสียงสดใสดังมาจากด้านหลัง ทำเอาสองหนุ่มต้องหันมอง
“หญิงงงงงง…หญิงช่วยภูด้วยยยยย” เจ้าของเสียงนั้นคือหญิงสาวผู้ติดอันดับท็อปเทนของคณะ เรื่องการเรียนไม่ต้องพูดถึง ถ้าบอกว่า ‘นภศร’ คือศิษย์เอกฝ่ายชายของคณะนี้ ‘ญาดา’ ก็คือศิษย์เอกฝ่ายหญิงนั่นแหละ
“ช่วย? ช่วยอะไรหรือ” นอกจากจะหัวดีมันสมองเป็นเลิศแล้ว นิสัยก็แสนจะน่ารักน่าทะนุถนอม จนภูผานึกเกรงใจไม่กล้าเข้าไปกอร้อกอติกถึงเนื้อถึงตัว เพราะผู้หญิงแบบญาดานั้นควรค่าแก่การบูชามากกว่าเล่นหัว!
“ช่วยติวให้ภูหน่อยสิ เนี่ยไอ้น้องมันนัดภูไว้แล้วมันก็หายหัวไปเลย…หญิงช่วยภูด้วยนะ ภูต้องแย่แน่ๆถ้าสอบมิดเทอมออกมาแล้วคะแนนไม่ดีน่ะ”
“หือ?...น้อง?…ก็หญิงเห็นน้องใน…”
“หญิงติวให้ไอ้ภูมันเหอะ ก่อนที่มันจะขาดใจตาย” สหรัฐกลัวว่าหญิงสาวจะหลุดปากพูดอะไรออกมา เลยขัดเสียก่อน ฝ่ายภูผานั้นสมกับที่เขาด่ามันว่าโง่สามเวลา เพราะขนาดเขาขวางคำพูดของหญิงแบบโต้งๆ มันก็ไม่ได้สงสัยอะไรเล้ยยยยย พ่อคุณ!!...
“ก็ได้จ้ะ…ภูไม่เข้าใจตรงไหน เดี๋ยวหญิงอธิบายให้ฟังนะ” ว่าแล้วญาดาก็เดินเข้ามานั่งข้างๆ ภูผาเลยรีบส่งทุกสิ่งอย่างให้แก่หญิงสาว ไม่ว่าจะเลคเชอร์ของนภศรที่เขาไปขอซีร็อกเอาไว้ชาติเศษแต่เพิ่งจะมาระลึกได้ว่าต้องอ่านเอาวันนี้ ทั้งดินสอปากกายางลบ ณ บัดนี้ภูผายกให้ทุกอย่างเลยคร้าบบบบบบ
………………………..
นภศรเพิ่งรู้ตัวว่าเลยสี่โมงมามากแล้ว เขารีบลุกขึ้นเก็บดินสอยางลบ แล้วสอดกระดาษย่อเนื้อหาอย่างละเอียดที่นั่งทำมากว่าสามชั่วโมงเข้าไปในหนังสือ ก่อนจะรวบตั้งหนังสือขึ้นหอบ
“น้อง…จะไปไหนน่ะ ของเยอะเชียว” ชายหนุ่มคนหนึ่งทักถาม ทำเอาคนกำลังรีบต้องหันมอง แต่เมื่อเห็นว่าเป็นรุ่นพี่คนสนิท เขาจึงส่งยิ้มให้บางเบา
“ไปหาไอ้ภูน่ะครับ พี่แชมป์มีอะไรรึเปล่า”
“อ้อ พี่จะให้น้องเอาจดหมายไปพิมพ์น่ะ แต่ว่ายังร่างไม่เสร็จเลยว่ะ” นภศรไม่ได้อยู่ในคณะเพียงแค่ฐานะของนิสิตเท่านั้น แต่ยังควบรวมตำแหน่งทางด้านวิชาการ ที่เขาอาสาช่วยเหลือรุ่นน้องและเพื่อนในรุ่นเดียวกัน ทั้งเนื้อหาเตรียมสอบ ทั้งเนื้อหาจัดสัมมนา และแม้กระทั่งเนื้อหาสำหรับเปิดงานโอเพ่นเฮ้าส์ นภศรก็รับงานมาช่วยดูแล
“งานด่วนรึเปล่าพี่แชมป์”
“ก็…อยากให้พิมพ์เสร็จก่อนพรุ่งนี้ น้องอยู่คณะถึงกี่โมง”
“คงมืดๆหน่อยครับ ผมจะอยู่ที่ใต้ตึก พี่แชมป์ร่างจดหมายเสร็จแล้วไปให้ผมที่นั่นก็ได้ เดี๋ยวผมรอ”
“เออ ขอบใจว่ะ จะรีบอย่างด่วนเลย” นภศรลารุ่นพี่แล้วก้าวขาเร็วๆออกจากห้องสมุด ป่านนี้ภูผาบ่นเขาหูชาแน่ๆที่ไปเลท
ร่างโปร่งเดินเลี้ยวมุมตึกเพื่อไปยังจุดนัดหมายอันได้แก่โต๊ะไม้ที่วางเรียงกันเป็นตับใต้อาคารสูงสิบห้าชั้น ทว่า…พอเขาเลี้ยวพ้นมุม ภาพเบื้องหน้าที่ไม่ใกล้ไม่ไกลสายตานักก็ทำเอาชายหนุ่มชะงัก
…ภูผา…กับญาดา…
“อ้าว ไอ้น้อง…มาซะป่านนี้เลยนะมึง! กูติวจนจะเสร็จแล้วโว้ย!” ภูผาหันมาเห็นพอดี และทันทีที่เห็นเพื่อนรัก เขาก็ส่งเสียงออกไปก่อนแล้ว แถมยังอวดด้วยการยกหนังสือขึ้นโชว์
นภศรนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะรวบรวมกำลังใจก้าวขาเข้าไปหาช้าๆ
“หญิงติวให้ภูแล้วเหรอ…” เขาถามเสียงแปร่งเล็กน้อย และมันก็เล็กน้อยมากเสียจนเพื่อนไม่ค่อยสนิทอย่างญาดาไม่รับรู้ ในขณะที่เพื่อนสนิทแต่โง่อย่างภูผาก็จับน้ำเสียงไม่ออก ส่วนสหรัฐผู้ซึ่งรับรู้ทุกอย่างเลยได้แต่ถอนหายใจเงียบๆ
“จ้ะ ติวไปได้เยอะแล้ว…ภูเก่งนะ อธิบายแปบเดียวก็เข้าใจ…” หญิงสาวพูดแล้วยิ้มบางอย่างชื่นชม ทว่าไม่มีอะไรเกินเลยมากกว่าความเป็นเพื่อน
“แหม ก็หญิงติวให้นี่นา ภูจะไม่รู้เรื่องได้ยังไง ลองว่าเป็นไอ้น้องติวนะ อู้ย! ป่านนี้ยังไม่พ้นสารบัญเลย” คนพูดไม่นึกถึงใจคนฟัง เพราะคิดเสมอว่านภศรคือเพื่อนที่เล่นหัวได้ทุกเวลา แต่คนฟังกลับเจ็บแปลบไปทั้งหัวใจ เขากระชับหนังสือที่แนบกับอกแน่น รอยหมึกสีน้ำเงินที่สันมือยังปรากฏ บอกให้รู้ว่าเขาทุ่มเทกับการเตรียมตัวมาติวให้ภูผามากแค่ไหน
…แต่…มันไม่มีประโยชน์อีกแล้ว…
“พูดเกินไปแล้วภู…ไหนๆน้องมาแล้ว งั้นหญิงไปก่อนนะ…” ญาดาลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วหันไปอธิบายให้นภศรฟังว่าตนเองสอนภูผาถึงหน้าไหนแล้ว ก่อนจะหยิบกระเป๋าแล้วเดินจากไป
เมื่อเหลือกันเพียงสามคนเพื่อนสนิท ความเงียบจึงเข้าครอบงำ สหรัฐเหลือบมองนภศรเล็กน้อยเพราะทั้งสงสารทั้งเห็นใจ เขารู้ความรู้สึกของนภศรมาพักใหญ่แล้ว แน่นอนว่าไม่ได้รู้เพราะมันบอก แต่รู้เพราะสังเกตเห็นเอง…ส่วนไอ้ภู…รายนั้นอย่าบอกให้มันสังเกตสังกาอะไรเลย เอาชีวิตแต่ละวันของมันให้รอดก่อนเถอะ…
“มาๆ ไอ้น้อง อย่ายืนเป็นองค์ประธานอย่างเดียว มาช่วยติวกูด้วย…ถ้ามิดเทอมรอบนี้ ‘ป๋าภู’ เลยมีนทุกวิชา เดี๋ยวป๋าเลี้ยงข้าวสามมื้อเลย…” ภูผาพูดทั้งๆที่ไม่ได้เงยหน้ามอง เพราะเอาแต่มุ่งมั่นจะเรียนให้รู้เรื่อง ทั้งๆที่ตลอดทั้งเทอมที่ผ่านมา ไม่ซ้อมเตะฟุตบอลก็แอบหลับ ห้องเรียนแทบจะไม่เคยเข้า ถ้าวิชาไหนไม่เช็คชื่อ นั่นก็หมายความว่าอาจารย์ประจำวิชานั้นจะได้เจอนายภูผาสองครั้ง คือตอนสอบมิดเทอมและตอนสอบไฟนอล
นภศรพยายามข่มใจไม่ให้เจ็บปวด แม้จะทำได้ยากเต็มทน แต่เขาจะแสดงออกไม่ได้…ภูผาจะไม่มีวันรู้ความรู้สึกของเขา ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น…
ร่างโปร่งวางหนังสือที่แนบอกลงกับโต๊ะ กำลังจะทรุดตัวลงนั่งก็ปรากฏว่าเสียงเรียกชื่อเขาดังมาจากด้านหลัง
“น้อง…” นภศรหันไปมอง ก่อนจะส่งยิ้มบางให้กับ ‘พี่แชมป์’
“เสร็จแล้วๆ พี่รีบไปเร่งให้เลยนะเนี่ย…”
“มึงอ่านไปก่อน เดี๋ยวกูไปคุยงานกับพี่แชมป์แปบนึง” นภศรก้มลงบอกคนที่นั่งอยู่ ก่อนจะเดินออกไปหารุ่นพี่หนุ่ม ภูผามองตามก่อนจะเบ้ปากไล่หลังอย่างหมั่นไส้
“พี่แชมป์…พี่แชมป์คนดี๊ คนดี…” เขาเบะปากทำเสียงดัดจริตไปด้วย ก่อนจะหยิบหนังสือของนภศรมาเปิดผ่านๆ
“อิจฉาเหรอมึง?” สหรัฐถาม
“กู?...กูเนี่ยนะอิจฉา?...” ภูผาเงยหน้าถามแล้วเปิดกระดาษแรงๆให้มันพ้นๆไป เรื่องสอบก็เซ็งจะตายห่าอยู่แล้ว ยังจะต้องมาเจอหน้าไอ้หอกพี่แชมป์วันนี้อีก! เขาอุตส่าห์หาวันฤกษ์ดีที่สุดในรอบสัปดาห์มาเป็นวันติวแล้วนะเนี่ย! ดันมาเจอไอ้เวรนั่นซะได้!
“หรือไม่จริง? ไม่อิจฉาแล้วมึงจะเกลียดพี่แชมป์ทำไมวะ เขาเคยเตะก้านคอมึงรึไง” สหรัฐถาม
“ก็…ก็หน้าตาแม่งกวนตีน มึงเห็นเวลามันมองไอ้น้องมั้ยล่ะ มองอย่างกับไอ้น้องเป็นผู้หญิง ไอ้เวรน้องก็ไม่ได้รู้เรื่องเลย! กูบอกให้มาเป็นฝ่ายกีฬา เสือกไปเป็นฝ่ายวิชาการ!” ถ้ามาเป็นฝ่ายกีฬา อย่างน้อยเวลาประชุม ภูผาจะได้ระแวดระวังไม่ให้ไอ้พี่แชมป์มาคอยตอดเล็กตอดน้อยตามคำสั่งของ ‘ป๊าไอ้น้อง’ ที่ฝากฝังให้เขาดูแลตลอด 24 ชั่วโมง แต่นี่!...ไอ้น้องดันเลือกอยู่ฝ่ายวิชาการ แล้ว ‘เฮดฝ่ายนั้น’ คือใคร ไม่ต้องเดาเลยยยยย!! ก็ไอ้พี่แชมป์ไง!!!
“กูว่าพี่แชมป์ก็มองปกติ มึงคิดมากไปรึเปล่า หรือว่า…”
“หรือว่าอะไร…” ภูผายังกระแทกกระทั้นกับหนังสือของนภศร เปิดกระดาษแรงๆจนหมดไปแล้วเล่มนึงก็หยิบอีกเล่มมาเปิดต่อ
“หรือว่ามึงก็มองมันแบบที่มึงมองผู้หญิง มึงก็เลยรู้ว่ามีใครคนไหนบ้างที่มองไอ้น้องแบบที่มึงมอง”
“เฮ้ย!! ไอ้เสือ!! ไอ้น้องเพื่อนกู!!!” ภูผาเงยหน้าขึ้นว้ากลั่น โชคดีว่าน้องไม่ได้ยิน เพราะกำลังหลบไปนั่งคุยงานกับไอ้พี่แชมป์อยู่
สหรัฐยักไหล่เหมือนไม่ใส่ใจ
“กูก็เห็นจากเพื่อนกลายเป็นแฟนตั้งเยอะ…”
“แต่ไอ้น้องเป็นผู้ชาย”
“เมื่อกี้มึงพูดเองว่าพี่แชมป์มองไอ้น้องเหมือนไอ้น้องเป็นผู้หญิง มึงก็มองไอ้น้องอย่างที่พี่แชมป์มองดิ” ภูผาทำหน้าตาเข้าใจยาก เขาไม่รู้ว่าไอ้เสือฉลาดล้ำจนคิดได้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
ท่าทางเหมือนจะรับไม่ได้อยู่ในที ทำเอาสหรัฐนึกเบื่อเพื่อนสนิทแสนซื่อบื้อรายนี้ เขาไม่รู้ว่าจะกระตุ้นมันอย่างไรดีหรือปล่อยให้แม่งโง่ต่อไปอย่างงี้แหละ?...
“เรื่องของมึงแล้วกัน กูไม่ยุ่งด้วยหรอก ไปหาเชอร์รี่ดีกว่า…” คู่ควงสาวคนล่าสุดที่สหรัฐคว้ามาได้คือลีดเดอร์ของคณะใกล้เคียง และเขาก็คิดว่าเวลานี้เขาควรจะไปอยู่ใกล้ชิดสาวสวยมากกว่าจะมาอยู่กับเพื่อนสนิทโง่งี่เง่าอย่างภูผา
“อ้าว แล้วมึงไม่ติวด้วยกันเหรอวะ” สหรัฐหันมายิ้มกวนประสาท
“ลืมแล้วรึไง ว่าทั้งกลุ่มก็มีแต่มึงนั่นแหละที่ฉลาดน้อยอยู่คนเดียวไอ้ภู” ไม่ได้หลอกด่า แต่สหรัฐด่ากันโต้งๆ แถมด่าในใจไปด้วยที่ไอ้ภูฉลาดน้อยจนไม่รู้กระทั่งว่ามีคนชอบมันอยู่
คนถูกด่าไม่ทันได้ด่ากลับ เพราะสหรัฐหมุนตัวเดินออกจากใต้ตึกไปแล้ว ภูผาเลยต้องหันกลับมาสนใจหนังสือที่นภศรกองเอาไว้ให้เขาอ่านไปพลางๆขณะที่เจ้าตัวต้องไปรับงานจากไอ้พี่แชมป์
“พี่แชมป์ครับ น้องว่าอย่างงั้นก็ดี…พี่แชมป์ครับ น้องว่าอย่างงี้ก็เริ่ด…แหวะ!! น่าอ้วกจะตายห่า!!!” ภูผายังไม่วายกัดเพื่อนสนิทด้วยการพึมพำกับตัวเอง เขาเหลือบมองคู่นั้นที่นั่งอยู่ไกลๆแล้วยิ่งหมั่นไส้
…นั่งใกล้กันจริงโว้ย!! ไม่โอบไหล่โอบเอว ขี่คอกันแม่งเลยล่ะ!!!!...
“ฮึ๋ย!!!!” อารมณ์หงุดหงิดกำลังจะดำเนินต่อไป แต่เมื่อเขาพลิกกระดาษเปิดแรงๆไปยังหน้าถัดไป ภูผาก็ได้แต่นิ่งเพราะกระดาษบางอย่างถูกสอดคั่นอยู่ เขาหยิบออกมาคลี่ดู ในนั้นถูกเขียนด้วยตัวหนังสือสวยเป็นระเบียบ ซึ่งเขาจำได้ดีว่าเป็นลายมือของนภศร ข้อความในนั้นคือเนื้อหาวิชาที่เขากำลังต้องการคนติว มีคำอธิบายและตัวอย่างให้ดูอย่างชัดเจนและเข้าใจง่าย
ภูผาลองตั้งสมาธิแล้วอ่านดูก็ถึงได้รู้ว่ามันเข้าใจง่ายจริงๆ…เข้าใจง่ายกว่าที่หญิงอธิบายอีก…
“งั้นเดี๋ยวผมพิมพ์มาให้พรุ่งนี้นะครับ…” เสียงที่คล้ายจะล่ำลาทำเอาภูผาต้องเงยหน้ามอง แล้วถึงได้เห็นว่านภศรลุกขึ้นยืนแล้ว และไอ้พี่แชมป์ก็ลุกขึ้นเช่นกัน อีกไม่กี่นาทีต่อจากนั้น นภศรจะต้องเดินกลับมาที่โต๊ะ และถ้ามันเห็นว่าเขาแอบอ่านอะไรของมันล่ะก็…โดนด่ากระเจิง!!!
เร็วเท่าความคิด ร่างสูงรีบยัดกระดาษแผ่นนั้นเข้าไปในกระเป๋าเป้ของตัวเองทันที
“อ่านถึงไหนแล้วภู…” นภศรเดินกลับมาพอดี ภูผาเลยตีหน้าซื่อไม่รู้เรื่องเสียเลย
“ก็…ยังไม่ถึงไหนหรอก ยากจะตายห่า กูจะรู้เรื่องได้ไง”
“เขยิบไปสิ จะสอนให้…” พอภูผาขยับตัวให้มีที่ว่างพอสำหรับนภศรแล้ว ร่างโปร่งก็ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เขามองดูหนังสือตัวเองที่ตอนเขาวางลนโต๊ะมันก็ตั้งเป็นระเบียบดีหรอก แต่ตอนนี้มันวางระเกะระกะไม่เป็นที่เป็นทางเสียแล้ว…และพอเห็นหนังสือ นภศรก็นึกขึ้นได้ว่าเขาแอบเก็บกระดาษย่อเนื้อหาเอาไว้ในหนังสือเล่มใดเล่มหนึ่ง
…หวังว่าไอ้ภูคงไม่เจอเข้าเสียก่อน เขาไม่อยากถูกมันถามว่าทำไมเขาต้องมานั่งย่อเนื้อหาเบสิคพวกนั้น…
“หาอะไรวะ” ภูผาแกล้งทำเป็นถาม เมื่อเห็นเพื่อนรักเปิดหนังสือดูผ่านๆเหมือนกำลังหาอะไรบางอย่าง
“เอ้อ…เปล่า…ติวเถอะ เดี๋ยวจะเลิกดึก…” นภศรถอดใจ…มันคงปลิวหายไปแล้ว…ช่างมันเถอะ…ไม่ได้สำคัญอะไรนักหรอก…
…………………..
…ค่ามีนคืออะไร…
ค่ามีนคือคะแนนเฉลี่ยของคนทั้งคณะ ยิ่งถ้าใช้ระบบตัดเกรดด้วยการอิงคะแนนคนทั้งคณะแล้วล่ะก็ นั่นหมายความว่า ถ้าคะแนนคุณมากกว่าคะแนนเฉลี่ย โอกาส ‘ฟาด’ C จะมีน้อยนักจนแทบจำไม่ได้ แล้วถ้าคะแนนสูงกว่าค่ามีนมากๆ นั่นหมายถึง ‘น้อง B’ ‘น้อง B+’ และ ‘น้อง A’ อาจจะมาเยี่ยมเยียนทรานสคริปก็เป็นได้!!
และเมื่อวันนี้คือวันประกาศคะแนนสอบมิดเทอมวิชาที่ได้ชื่อว่าเป็น ‘วิชาดับอนาคตนิสิต’ เหล่าสาวกนิสิตผู้ลงเรียนวิชานี้ก็เลยมายืนออดูคะแนนกันที่บอร์ดหน้าห้องพักอาจารย์อย่างมืดฟ้ามัวดิน
แล้วคณะนี้ก็แสนจะจริงใจ เพราะนอกจากจะแปะคะแนนให้ดูกันที่หน้าห้องพักของอาจารย์แล้ว ยังบอกกระทั่งเลขประจำตัวนิสิต และชื่อนามสกุลนิสิต ใครต่ำกว่าค่ามีน ชื่อนั้นถูกขีดด้วยสีเหลือง ใครคะแนนต่ำจนถึงขั้นมีสิทธิ์ได้ D คนนั้นถูกขีดเส้นแดง และ…ถ้าใครต่ำจนประเมินได้ว่าสอบไฟนอลอีกรอบก็ยังได้ F ชื่อคนคนนั้นจะถูกลิขวิดป้ายทึบไปเลย…โหดร้ายจริงๆ
“ได้เท่าไหร่วะ ภู…” นภศรถามทันทีที่ภูผาแหวกฝูงชนหน้าบอร์ดออกมาได้
“กูเลยมีนเว้ย!!!!” ภูผาผู้แหวกว่ายอยู่ในมหาสมุทรค่ามีนมาทั้งชีวิตโผเข้ากอดนภศรที่เอ่ยปากถาม เขากอดรัดร่างโปร่งแรงๆเหมือนจะขอบคุณที่โน้ตย่อแผ่นนั้นทำให้เขามีชีวิตที่สุขีวันนี้
“เอ่อ…ภู…มึงไม่ต้องกอดกูก็ได้…” คนถูกกอดอย่างไม่ทันตั้งตัวเขินหนักจนประหม่า ได้แต่ละล่ำละลักบอก และเหมือนภูผาจะรู้ตัว เขาถึงได้คลายกอดแล้วถอยหลังออกไปยืนห่างกว่าเดิมเล็กน้อย
“…อ่า…แต่…แต่ยังไงกูก็ต้องขอบใจมึง…”
“ภู…เป็นไงบ้าง ได้คะแนนเท่าไหร่…” ญาดาเดินเข้ามาถามอย่างหวังดีและตื่นเต้น เพราะนี่คือครั้งแรกที่เธอติวให้ภูผา เลยอยากรู้ว่าจะประสบความสำเร็จด้วยดีรึเปล่า
“เลยมีนด้วยแหละหญิง!” ภูผารีบอวดอย่างดีใจ รอยยิ้มของสองหนุ่มสาวที่มีให้กัน ทำเอานภศรเหมือนจะรู้ตัวว่าเขากลายเป็นคนนอกไปเสียแล้ว
“ดีใจด้วยนะ” ญาดาชมจากใจจริง ก่อนจะเดินจากไปกับเพื่อนในกลุ่มของหล่อน
“น่าจะพาหญิงไปเลี้ยงนะ ไหนว่าถ้าผ่านมีน ‘ป๋าภู’ จะเลี้ยงข้าวสามมื้อไง” นภศรพยายามล้อเลียนให้ได้เหมือนเพื่อนพึงทำต่อกัน แม้ใจจะเจ็บปวดก็ตามที
“เอ่อ…น…นั่นสิ…” ภูผาไม่กล้าพูด ว่าคนที่ทำให้เขาสอบผ่านฉลุยแบบนี้ไม่ใช่ญาดา แต่เป็นเพราะโน้ตย่อของนภศรที่เขาแอบขโมยมาต่างหาก
พวกเขาต่างคนต่างเงียบ ก่อนที่นภศรจะยิ้มให้แล้วหมุนตัวเดินลงบันไดไป
“น้อง!...เอ่อ…ย…ยังไงก็ขอบใจนะ…”
“ขอบใจทำไม กูไม่ได้ทำอะไรเลย…ไปขอบใจหญิงเถอะ…” นภศรพูดแค่นั้น ก่อนจะเดินหนีลงไป ทิ้งเอาไว้เพียงสายตาของภูผาที่มองตามและหัวใจที่เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงบีบรัดหนักหน่วงจนแทบหายใจไม่ออกแบบนี้
………………..
ภูผามองกระดาษสีเหลืองซีด รอยหมึกสีน้ำเงินจางลงจนกลายเป็นสีดำไปแล้ว…บอกอายุของกระดาษแผ่นนี้ว่ามันผ่านมากี่ปี...ตอนนั้น…เขาอยู่ปีสามสินะ…ส่วนตอนนี้…ปีหน้าก็จะสามสิบแล้ว…
…จะสิบปีอยู่แล้ว…แต่ภูผาไม่เคยทิ้งกระดาษแผ่นนี้ไปเลย…ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงเก็บเอาไว้ กระดาษที่มีตัวอักษรเรียงเป็นระเบียบ มีเนื้อหาบทสรุปที่เต็มแน่นไปด้วยรายละเอียด แต่ก็เข้าใจง่ายทั้งรูปประโยค ทั้งตัวอย่าง…
…โน้ตย่อที่เขาแอบหยิบมาจากหนังสือของนภศร…โน้ตย่อที่เต็มไปด้วยเนื้อหาเบสิคอย่างที่นิสิตระดับหัวกะทิแบบนภศรไม่จำเป็นต้องอ่าน…แต่ภูผาไม่เคยถามว่าทำไมเนื้อหาเบสิคแบบนี้ นภศรต้องโน้ตย่อสอดเอาไว้ในหนังสือแบบนั้น…
“หือ…มีแต่ฝุ่น…ค้นตู้หนังสือ ทำไมไม่เปิดหน้าต่างล่ะ…” เสียงดังขึ้นจากด้านหลัง ทำเอาคนกำลังตกอยู่ในภวังค์ต้องหันมอง เขาเห็นร่างโปร่งของคนรักเดินไปเปิดหน้าต่างเพื่อให้อากาศระบาย แสงแดดยามเช้าส่องผ่านเข้ามากระทบกับผิวเนื้อของนภศร
เจ้าตัวคงไม่รู้…ว่าภาพของตนขณะเปิดหน้าต่างทีละบาน ทีละบานนั้น กำลังถูกจดจำเข้าไปในสมองของคนที่หัวทึบที่สุดในชั้นเรียน
ภูผาลุกขึ้นเดินเข้าไปหา แล้วกอดซ้อนหลังพร้อมกับส่งกระดาษสีเหลืองเป็นด่างเป็นดวงให้คนในอ้อมแขนดู
“จำได้มั้ยน้อง…” นภศรรับกระดาษมาดู ก่อนจะนิ่งงันเมื่อภาพในอดีตย้อนกลับมาให้เขาคิดถึง
“ไปเอามาจากไหนน่ะ” เขาหันมาถาม ภูผายิ้มบาง
“หยิบออกมาจากหนังสือของน้องตั้งแต่วันนั้นแล้ว…”
“นึกว่าหายไปแล้วซะอีก…” นภศรได้แต่พึมพำเสียงเบา เขาไม่รู้ว่าทำไมภูผาถึงมาหยิบมันไป และไม่เข้าใจว่าทำไมอายุของมันจึงยาวนานเกือบสิบปีเช่นนี้ ทำไมถึงไม่กลายเป็นขยะสักชิ้น ทำไมถึงไม่ถูกลมพัดหายไป
“ไม่หายหรอก ปล่อยให้หายไม่ได้เด็ดขาด เพราะกระดาษแผ่นนี้ ภูถึงสอบผ่าน…”
“นั่นเพราะได้คนอื่นติวให้ต่างหาก” ภูผาส่ายหน้าไปมา
“ไม่ใช่…เพราะกระดาษแผ่นนี้จริงๆ…ไม่อย่างนั้นภูสอบไม่ผ่านหรอก…” นภศรได้แต่เงียบ หัวใจของเขากำลังเต้นโครมครามเหมือนย้อนเวลากลับไปในวัยเยาว์ และได้รับรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำอย่างตั้งใจและสละเวลาหลายชั่วโมงนั้นมีประโยชน์แค่ไหน ทั้งๆที่ตัดใจไปแล้ว…ทั้งๆที่เลิกหวังไปแล้ว…แต่…พอได้รู้ว่าแท้จริงแล้วมันมีคุณค่ามากแค่ไหน เขาก็ได้แต่ยิ้มกับตัวเองอย่างมีความสุข
“ขอบคุณนะน้อง…ตอนนั้นภูขอบคุณน้อง แต่น้องไม่ยอมรับ…”
“ก็…”
“ว่าแต่น้องเถอะ…ในกระดาษนี่มันความรู้เบสิคไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องย่อออกมาด้วยล่ะ เอาไว้อ่านเอง?”
“เปล่า…ตั้งใจทำให้นายอ่าน แต่…ตอนนั้นคิดว่ามันหายไปแล้ว…” ภูผากระชับกอดแน่นขึ้น แล้วก้มลงจูบบนหัวไหล่คนรัก
“ไม่หายหรอก…มันจะไม่หายไปไหนอีก…จากนี้ไป ทุกอย่างที่น้องทำเพื่อภูจะอยู่ตรงนี้…อยู่กับภู อยู่กับพวกเราที่นี่…มันจะไม่หายไปไหนอีกแล้ว หรือต่อให้มันต้องจากไปตามกาลเวลา ภูก็จะทำทุกวิถีทางให้มันกลับมาอยู่กับเราเหมือนเดิม…” นภศรหันมายิ้มให้คนรัก ก่อนจะสอดแขนเข้ากอดรัดร่างหนาด้วยความรู้สึกล้นปรี่
…ทุกอย่าง…จะอยู่กับภูตรงนี้…อยู่กับภูที่นี่…จะอยู่ด้วยกัน…ตลอดไป…
FIN
…………………..
ไม่มีน้องแยม บทพี่เสือเลยมีกระจึ๋งนึง ฮ่าฮ่า
พาร์ทนี้เป็นพาร์ทที่บัวชอบภูผามากที่สุดเลยค่ะ แหะๆ ไม่รู้ทำไม แต่รู้สึกชอบตอนภูผาเป็นนักเรียนมากเลย 
ให้ความรู้สึกดีมากๆ ตอนที่เขียน อิอิ
ส่วนต่อไป จะมีอะไรมา เดากันน้า เพราะบัวก็ไม่รู้ :impress2:วะฮ่าฮ่า ไม่รู้ว่าจะได้ดอกอีกตอน หรือว่าได้ตอนพิเศษ ตอนนี้มีหลายเรื่องต้องทำมากเลย เลยยังแตะอย่างละนิดอ่ะ 
แล้วก็ ขอประกาศนิดนึง
คือว่าตอนนี้ ฟิคฝั่งญี่ปุ่นถูกก็อบและแปลงเป็นฟิคฝั่งเกาหลีนะคะ โดยคนที่ชื่อว่า Tamisa หรือ Jabe (อีเมลเขาค่ะ tamisa_1510อย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com)
เขาทำออกขายเป็นรูปเล่มด้วยค่ะ (ถ้าบัวเข้าใจไม่ผิด เขาเอาเรื่อง เพื่อนสนิท คิดไม่ซื่อของบัวไปแปลงเป็นเรื่อง Friend ตอนบัวทำเรื่องเพื่อนสนิทฯขาย บัวทำเล่มเดียวหนาๆ ขาย 350 บาท ส่วนเขา…เอาไปทำแยกเป็น 2 เล่ม ขายในราคา 600 นอกจากก็อบแล้วยังค้ากำไรมากๆเลยอ่ะ บัวรับไม่ได้… 
.)
เลยมาประกาศตรงนี้ เพราะว่าเห็นว่าในนี้คนเล่นเยอะ ถึงเขาจะไม่ได้ก็อบนิยายออริจินัล (เท่าที่รู้มาอ่ะนะ) แต่ว่ายังไงก็อยากให้คนเขียนหลายๆคนระวังตัวกันด้วยค่ะ (เพราะว่ามันกลับมาอีกแล้ว หลังจากหายไปพักนึง 
)
ใครอ่านฟิคฝั่งเกาหลีอยู่แล้ว หรือว่ามีเพื่อนที่อ่านฝั่งนั้น ก็กระจายๆข่าวไปหน่อยน้า เพราะว่าคนคนนี้เขาก็อบไปหลายเรื่องมาก และของนักเขียนหลายคนค่ะ ไม่อยากให้ถูกหลอกค่ะ 
ขอบคุณพื้นที่บอร์ด คนอ่าน คนเม้นท์ มากๆค่ะเพิ่มเติมเรื่องก็อบฟิคนะคะ
เขาเอาไปแปลงเป็นคู่ Kihae ค่ะ
นี่คือรายชื่อส่วนหนึ่งของฟิคที่ถูกก็อบค่ะ (เป็นของพี่อีกคนนึงค่ะ)
Heart's tale ---> White tale
Baby Love ---> คลุมถุงชน
The romance of tokyo ---> Love to love you
กับดักรัก ---> Love Trick
Wish I ---> Love Story
But I love you (Popsical Kwan Bouvier) ---> ตอนต้นของ Love to love you (เรื่องนี้เทพมากๆ เป็นการผสมผสานสองเรื่องของสองคนให้รวมอยู่ในเรื่องเดียวได้อย่างกลมกลืน อาเมน)
(บัวก็อบมาจากบล็อกนึงที่เขากระจายข่าวเรื่องนี้ค่ะ)
ขอบคุณพื้นที่มากๆนะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ
หัวข้อ: [เรื่องสั้น]...ตำนานรักดอกไม้ ตอนพิเศษ 29 ธันวา (อัพ 29/12/2016) หน้า 33 (อ่าน 357285 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก