หายหน้าไปนาน น้าน นาน ต้องขอโต้ดด้วย
เค้าเบื่ออ๊ะ เบื่อๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่อยากเขียนเลยแรงดลใจไม่มี คอมเม้นไม่แรงโดนใจสักนิด
เลยต้องหลบไปบิ๊วอารมณ์กันใหม่ แต่ก็ไม่เกิดสักนิด
เลยคิดว่าอาจถึงวัยที่ต้องปล่อยวางแล้ว จึงพยายามเขียนเท่าที่เขียนได้ มีอารมณ์ก็เขียน ไม่มีก็ไม่เขียน จึงเขยิบเรื่อง
ได้ทีล่ะนิดล่ะหน่อย กว่าจะตอนที่18 นี้ก็เกือบ 2 เดือน บทหื่นก็น้อยหน่อย(เห็นใจหน่อยนะคะ คนแก่แล้ว)
ตอนนี้เป็นการวัดกำลังใจด้วยว่าจะสามารถไปต่อได้หรือไม่ หากไม่เราก็จะเป็นผู้อ่านติดตามผลงานนักเขียนคนอื่นบ้าง
ไม่อยากกดดันตัวเองคะ ขอให้ทุกคนสนุกกับเรื่องที่อ่านนะคะ
เรื่องสั้นตอนที่ 18 แววตาปีศาจ
“โอ๊ยยย....”
มือเล็กกำลูกกรงเหล็กเหนือเตียงไว้แน่นทั้งสองข้างจนข้อนิ้วขาวซีดไปหมด ก่อนจะหมดแรงคลายมือออกอย่างอ่อนล้า มือทั้งสองมีผืนผ้าสีขาวมัดติดกับลูกกรงทำให้ขยับหนีไปไหนไม่ได้ หลอดไฟกลมเก่าๆส่องแสงสีอ่อนอาบร่างที่เปียกชุ่มด้วยเหงื่อดูนวลเนียน่าสัมผัส แผ่นอกเปลือยเปล่ากระเพื่อมตามจังหวะหายใจแรง รู้สึกได้ถึงความเหนื่อยอ่อนและหวาดกลัวเจือออกมากับลมหายใจ
“อุ๊....บ” นันทกวี สะดุ้งเฮือกเมื่อถูกรุกล้ำเข้าอีก เขาเหยียดร่างหนีความเจ็บปวดที่เสียดแทงเข้ามา แต่นั้นก็ไม่ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นเลย เพราะท่อนแขนแข็งแกร่งโอบรัดเอวเขาไว้แน่น ร่างกำยำสีแทนขยับอย่างหนักแน่นราวกับจะตอกย้ำให้เขารับรู้ทุกๆสัมผัส ทุกๆวินาทีที่เกิดขึ้น
“พอที....ได้โปรด หยุดเถอะ” เขาสุดจะอดกลั้นไหวแล้วจึงขอร้องอ้อนวอนออกมา ผมสีน้ำตาลแดงเข้มเปียกชื้นรุ่ยร่ายระบนใบหน้าคมสันที่เงยขึ้นมอง แววตาสีเงินวาววับในเงามืดอย่างสัตว์ร้าย สั่นความรู้สึกให้เย็นเชียบไปทั้งร่าง สายตาคู่นี้ไม่ใช่สายตาของมนุษย์ มันตอบคำถามที่อยู่ในใจได้กระจ่างชัดที่สุด
“ดาร์ก....” ก้อนลมจุกในคอนันทกวีจนพูดไม่ออก เขากลัว
“มองออกใช่ไหม....นายมองออก”
“ไม่.....ฉันไม่...”
“นายรู้.....ว่าฉันเป็นใคร แค่ได้กลิ่นฉันก็รู้แล้วว่านายคิดอะไรอยู่” ริมฝีปากได้รูปเหยียดยิ้มกว้างเผยอเขี้ยวขาววับที่ไม่เหมือนใคร หัวใจของนันทกวีเย็นวาบ
“ไม่!!!!”
สถาบันเกอเธ่ ไฮสคูลเซนต์จอร์จ บูคูรเช่ เยอรมัน หนึ่งสัปดาห์ก่อน
ข่าวแว่วมาก่อนว่ามีเด็กใหม่ย้ายมาเรียนตอนกลางเทอม เป็นที่สนใจของหมู่เพื่อนๆในห้อง เพราะเข้าได้ในเวลานี้ ในสถาบันที่มีชื่อด้านระเบียบวินัยเคร่งขนาดนี้ได้ แสดงว่าไม่ธรรมดา แต่ล่ะคนสงสัยว่า เพื่อนผู้มาใหม่นั้นอาจเป็นลูกเศรษฐี ลูกเจ้าชาย เจ้าของบ่อน้ำมันตะวันออกกลางหรือเปล่า
“นี่แกฟังอยู่หรือเปล่า หา....แบมบี้” มิลเนอร์เพื่อนนั่งโต๊ะข้างๆเตะขาโต๊ะเพื่อน ปั่ก! เข้าให้
“หา??” เพื่อนรักเงยหน้าขึ้น แต่ตายังจับจ้องมือถือของตัวเอง เขากดตัวหนังสือถี่ยิบอยู่อีกนาทีกว่าจะมองเพื่อนตรงๆ “อะไร...”
“แกฟังอยู่หรือเปล่า ฉันพล่านอยู่ตั่งนาน แกน่ะไม่สนใจอะไรเลย ห่าเอ้ย”
“โทษที ฉันอัฟเดทสถานะในเฟสบุ๊คอยู่น่ะ นายว่าไงนะ”
“เด็กใหม่ไง ไม่ได้ฟังเลยใช่ไหม ห๊า” เพื่อนรักโผเข้ามาล๊อคคอแล้วขยี้ผมเขาเล่นอย่างมันเขี้ยว
“ว้าย....ระวังหน่อยสิ” สาวๆในห้องเอ็ดอย่างไม่พอใจ แต่ไม่มีใครสนพวกเขาหัวเราะ แล้วพลัดกันปล้ำล๊อคคอคืนกันไปมา ท่ามกลางหมู่เพื่อนที่เล่นหัวกันสนุกวุ่นวายทั้งห้อง
“โปรเพสเซอร์มา” เสียงหนึ่งดังขึ้น ทุกคนหยุดกึกรีบเก็บก้อนกระดาษที่ขว้างเล่นจัดโต๊ะเก้าอี้โครมครามนั่งกันเป็นระเบียบเรียบร้อยอย่างรวดเร็ว นันทกวีนั่งหลังตรงอย่างที่ฝึกมาตลอด ไฮสกูลที่นี่ค่อนข้างเคร่งเรื่องระเบียบเรื่องจากอยู่ในการอุปถัมถ์จากศาสนจักรด้วย ทุกคนจะต้องสวดมนต์ก่อนอาหาร และไปโบสถ์ในวันอาทิตย์
เด็กหนุ่มชินชาแล้วกับกิจวัตรของที่นี่แม้เขาจะไม่ได้เป็นแคทอริกก็ตาม อันที่จริงจะว่าเขาเป็นคนไม่มีศาสนาก็ได้ เพราะเขาไม่เชื่อในพระเจ้า ไม่ได้นับถืออะไรทั้งนั้น นันทกวีเป็นลูกครึ่งไทย เยอรมัน แต่ก็ไม่เคยไปเที่ยวบ้านเกิดแม่สักครั้ง พูดไทยก็ไม่ได้ แต่ชอบอาหารไทยมาก โดยเฉพาะน้ำพริกอ่องที่แม่ทำบ่อยๆ
“นั้น” มิลเนอร์ว่า เขาหันไปมองพร้อมกับเพื่อนๆทั้งห้อง เหลือเชื่อที่เห็นท่านผู้อำนายการ ท่านอธิการและโปรเพสเซอร์โปรแมนเดินนำทางให้เด็กใหม่ด้วยท่าทีน้อบน้อมผิดปกติ เล่นเอาทุกคนงงเลย ทีแรกนึกว่าจะเข้ามาในห้อง แต่แล้วก็เลยผ่านประตูไป มาใช่ห้องนี้หรอกเหรอ??
นันทกวีมองเห็นตามพยายามมองแทรกระหว่างอาจารย์และท่านอธิการที่คอยชี้โน่นนี้อธิบายเรื่องราวต่างๆ ก่อนจะเห็นเสื้อสูทสีแดงเลือดหมู นั้น.... จู่ๆใจก็เต้นตึกเมื่อคนๆนั้นหันมามอง
“ว้าววววว....” สาวๆต่างร้องว้าวอย่างกลั้นไม่อยู่
“ฮู่ฮฮฮฮฮ” หนุ่มร้องแซวเพื่อนสาวร่วมห้องกันใหญ่
“เงียบ...” ท่านอธิการเอ็ดผ่านกระจกใส่เด็กๆที่ส่งเสียงดังกัน ทำให้ทุกคนหัวเราะชอบใจกัน ขณะที่สาวๆส่งเสียงกรี๊ดกร้าดกัน นันทกวีนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น ในหูอื้ออึ้งปิดกั้นเสียงอื่นให้ห่างไกลจากโสตประสาทไปเสีย
มือเล็กเลื่อนขึ้นกุมที่หัวใจ ทำไมรู้สึกเย็นวาบอย่างนี้นะ เหมือนเลือดขาดไปล่อเลี้ยงหัวใจอย่างไงอย่างงั้นเลย ดวงตากลมโตเหลือบขึ้นมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง แต่ถูกคนอื่นบดบังไปเสียแล้ว เสียงประตูห้องที่อยู่ถัดไปอีกห้องเปิดออกก่อนจะมีเสียงหือฮาดังแว่วเข้ามา
“โธ่....เสียดายจัง น่าจะเป็นห้องของพวกเรามากกว่าเน้อะ”
“นั้นดิ อื้อ....เสียดาย หล่อโฮกเลย”
“ขอย้ายห้องสิเธอ” สาวๆหัวเราะกระเซ้ากันคิกคัก
“เห้อะ ถอยกลับไปที่พวกเธอซะ แม่พวกก้นเบา”
“ไอ้บ้ามิลเนอร์ ว่าใครก้นเบาย่ะ”
“พวกหล่อนนั้นแหละ ถอยไปห่างๆโต๊ะฉัน ไป้”
“ต้าย....”
กว่าจะแยกย้ายกลับโต๊ะใครโต๊ะมันได้ก็อืดอาดยืดยาดอยู่พักใหญ่
“เป็นไรไป” มิลเนอร์เห็นเพื่อนนั่งเงียบ สีหน้าเคร่งเครียด
“เปล่า....ฉันรู้สึก....หนาวต้นคอไงพิกล” เขายกมือลูบต้นคอไปมา รู้สึกแปลกๆยังไงพิกลตั้งแต่สบตาสีเงินวาววับนั้น ดวงตาคู่นั้นเย็นชาดุจน้ำแข็งขั้วโลก มันฉุดให้หัวใจเขาเย็นวาบไปด้วย ยังกะไม่ใช่สายตาของคนปกติงั้นแหละ นันทกวียกมือขึ้นลูบใบหน้าพยายามสลัดความรู้สึกบ้าๆนี้ออกไป แต่ยิ่งพยายาม สายตาคู่นั้นกลับเด่นชัดในความคิด ในมโนภาพราวกับคำสาป เกิดอะไรขึ้นกับเขานะ
************
“แบมบี้”
“หื้อ??” ชายหนุ่มเงยหน้าจากถาดอาหาร เห็นเพื่อนๆร่วมโต๊ะมองเขาเป็นตาเดียว “อะไรหรือ”
“นายไม่ทานหรือ นั่งเงียบไม่หื้อไม่อื้อเลย”
เขาเพิ่งรู้สึกตัว เพื่อนทานกันหมดแล้วเหลือเขาคนเดียวเท่านั้น จึงรีบหยิบส้อมจิ้มใส่ปาก “อ้อ....คิดอะไรเพลินไปหน่อยเท่านั้น”
“2-3 วันนี้นายเป็นอะไร เห็นเหม่อบ่อยจัง”
“ไม่มีไร....แค่.....ไม่มีเรื่องอัพลงเฟสบุ๊คเลยเบื่อๆน่ะ”
“แบมบี้นี่ชอบอัพเดทเฟสบุ๊คจังนะ” เพื่อนๆหัวเราะ นันทกวียิ้มๆ เขาไม่ชอบชื่อแบมบี้เลย ชื่อเขาก็มี พ่อแม่เรียกเขาว่านิคกี้ แต่เพื่อนๆกลับชอบเรียกแบมบี้เพราะว่าเขาตาโตเหมือนตัวการ์ตูน
“นี่....ถ้านายไม่มีเรื่องจะลงแล้ว ทำไมไม่เอาเรื่องเพื่อนใหม่ลงล่ะ”
เฮือก..... นันทกวีใจหายวาบ
“นั้นดิ หมอนั้นเป็นใครมาจากไหนไม่รู้นะ แต่หล่ออย่างนั้น มีหวังคนกดไลท์ให้นายจนล้นทะลักแน่ ถ้านายเป็นเพื่อนเขาได้” มิลเนอร์ว่าพลางหันไปมองเป้าหมาย ทุกคนก็มองตามไปยังร่างสูงในชุดสูทที่เนี้ยบไปทั้งตัว ขนาดเครื่องแบบเดียวกันแท้ๆ แต่หมอนั้นใส่แล้วกลับแตกต่างยังกะตัดด้วยมือดีไซด์เนอร์ชื่อดัง จู่ๆเป้าหมายก็หันมามองขวับราวกับมีหูอยู่ใกล้ๆ เล่นเอาทุกคนที่โต๊ะสะดุ้งเฮือก
“ได้ยินเหรอเปล่าว่ะ”
“ไกลขนาดนี้ได้ยินก็ไม่ใช่คนแล้ว”
“ฉันว่ารีบไปดีกว่าวะ แม่งมองอย่างนี้กูนั่งต่อไม่ลงแล้ว”
“เอ่อ” ทุกคนเห็นด้วยรีบพากันลุกกันพรึ่บพรั่บ
“เดี๋ยวสิ รอด้วย” นันทกวียังมีอาหารเต็มถาด เขารีบตักใส่ปากให้เร็วที่สุด
“เดี๋ยวก็สำลักหรอก” ร่างสูงยืนอยู่ข้างหลังเมื่อไรไม่รู้
เหวอ!!! นันทกวีแหกปากร้องอยู่ในใจ มือถือส้อมค้างกลางอากาศ ขณะที่เพื่อนยืนตะลึงตาโตกันเป็นทิวแถว ไอ้บ้านี้มาเงียบเชียวไวยังกะลิงหลอกเจ้า
“หวัดดี ฉัน ดาร์ท ชไนเดอร์” อืม.... มันฝรั่งบดเต็มปากเลยพูดไม่ออกเลยเขาได้แต่ยิ้ม “นั่งด้วยคนนะ”
โดยไม่รอคำตอบ ร่างสูงไหล่กว้างทรุดตัวนั่งลงข้างๆ ก่อนจะมองเพื่อนๆที่ยืนรอห่างๆ “พวกนายไม่นั่งหรือไง”
“ไม่ล่ะ”
“ไม่ดีกว่า พวกเราจะไปเตะบอลน่ะ ไปนะ”
แต่ล่ะคนลนลานถอยเหมือนเห็นเจ้าพ่อ หรือฆาตกรนั่งอยู่ตรงหน้า ต่างถอยห่างไม่เป็นขบวนเลยทีเดียว นันทกวีได้แต่มองตาปริบๆ เฮ้ย...อย่าทิ้งกันสิเว้ย
“กลัวอะไรหรือ ไม่ชอบคนแปลกหน้าหรือไง” อีกฝ่ายว่าน้ำเสียงเย็นเชียบเหมือนจะอ่านความคิดเขาออก
“เปล่า...”
“แต่ไหล่เกร็งเชียวนะ” เขากระซิบเบาๆ “ไม่ต้องเกร็งหรอก ฉันไม่กัดนายหรอกน่า”
นันทกวีหันไปมอง รู้สึกผ่อนคลายลงบ้าง อีกฝ่ายนั่งเท้าคางมองเขาด้วยท่าทีสบายๆ “นายชื่ออะไร”
“นิคกี้”
“เหรอ....แต่ได้ยินเพื่อนๆเรียกนายว่า แบมบี้นี่นา”
“ก็แค่พวกเพื่อนๆน่ะ แต่ชื่อจริงๆฉันคือนิคกี้”
“ฉันเห็นด้วยกับเพื่อนนายนะ แบมบี้น่ารักกว่า ตาโตๆ....ดูไร้เดียงสา”
บรื้อ...ขนลุกไงพิกล นี่เป็นคำชมหรือเปล่าเนี่ย เขามองใบหน้าคมสันคลี่ยิ้มบางๆ ทว่าดวงตาราวกับมองผ่านทะลุไปถึงกระดูกได้ เห็นแล้วรู้สึกหนาวสันหลัง เขาไม่ชอบเลย และเหมือนจะจับความรู้สึกเขาได้ ดาร์ทหันไปมองทางอื่นเสีย
“เอ่อ...ฉันต้องไปก่อนแล้ว”
“ฉันเพิ่งมาใหม่ ยังไม่คุ้นกับที่ทางเลย นายช่วยพาทัวร์หน่อยได้ไหม”
“อย่าเลย ฉันว่า....นายมีคนอยากพาไปทัวร์เยอะแน่ๆ” จู่ๆอุ้งมือใหญ่ตะคุบมือเขาไว้แน่น มือนั้นเย็นเหมือนน้ำแข็งทำเอาสะดุ้งเฮือก แต่เพียงครู่เดียวมันก็ค่อยๆอุ่นขึ้น
“แต่ฉันอยากให้นายพาไปมากกว่า”
“ทะ....ทำไม”
“ฉันชอบคนตาโต”
อ้าว?? แล้วสาวๆตาไม่โตกว่าเขาเหรอ
“สาวๆน่ะเสียงดังแล้วชอบให้ท่า” เขาว่าเหมือนอ่านความคิดออก “ฉันชอบคนที่ซื่อตรงกับความคิดของตัวเองมากกว่า ความคิดของนายใสซื่อ เหมือนตัวการ์ตูนแบมบี้เลย”
“นี่นายว่าฉันเหมือนเด็กงั้นเหรอ”
“เปล่าสักหน่อย”
“....ให้คนอื่นพาไปเถอะ ฉันไม่ว่างหรอก”
“ฉันไม่รีบร้อนหรอก จะรอจนกว่านายจะว่าง”
เอ๊ะ?? จะมาวุ่นวายอะไรกับเขานักหนานะ แค่เดินเล่นรอบๆโรงเรียนเอง ไม่จำเป็นต้องเป็นเขาเสียหน่อย แต่......
“จะรอใช่ไหม”
“ใช่”
“วันจันทร์ฉันว่าง”
“ดี”
“พักเที่ยงนะ”
“เอาเป็นเลิกเรียนดีกว่า”
“เลิกเรียนแล้วมันไม่เย็นไปหน่อยหรือ”
“ไม่หรอก มันเงียบดี ฉันชอบ” คำพูดนี้มีความหมายบ้างอย่าง นันทกวีรู้สึกหนาวต้นคออีกแล้ว แต่เพียงวูบเดียวก็หาย ถึงตอนนี้แล้วรู้สึกลังเลและสับสน คนๆนี้ดูน่ากลัวแต่ก็มีเสน่ห์มากด้วย ดวงตาสีเงินนั้นเย็นชาหากฉายแววยั่วยวนให้ถอนสายตาลำบาก มันทำให้ใจหวั่นไหวเหลือเกิน
The end
ขอบคุณทุกคอมเม้นคะ
หัวข้อ: เรื่องสั้นตอนที่ 39 บทสรุปของผู้ชายอยากได้สามี [p140] (อ่าน 1353288 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก