หัวข้อ: [ เรื่องสั้น ] ♥ Fall In Love' แล้วคุณจะหลงรักผม ตอน สมรภูมิ P.30 {18/พฤษภาคม/56}

[boylove_yj]

วันวาน..5
.
.
.





“หมีอ้วน!!..แกมาอยู่อะไรที่นี้”  พี่ชายของแฟนผมตะคอกน้องชายตัวเองเสียงดังมาก ทำเอาคนที่ซื้อของอยู่แถวนั้นต้องหันมามองตามๆกัน ก็นี่มันกลางตลาดนี่ครับ  ส่วนแฟนผมตอนนี้นิ่งสนิทไปแล้วครับ ใบหน้าเล็กๆซีดขึ้นมาทันตาเห็น สติสตังค์คงไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วครับ



“ผมพาลูกหมีมาซื้อของครับพี่มอส”   นอกจากจะไม่ได้รับไมตรีจิตแล้ว พี่ชายของแฟนผมยังมองมาแบบขู่อาฆาตอีกต่างหาก ถามว่ากลัวไหมก็เกรงๆบ้างเล็กน้อย เพราะยังเขาก็พี่ของแฟนผมอยู่ดี



“ก็ถามน้องกู..กูไม่ได้ถามมึง....แล้วมึงเป็นใคร!”  จบประโยคนี้ของพี่มอส คนน่ารักที่ยืนอยู่ข้างๆบีบมือเป็นสัญญาณจะไม่ให้ผมตอบครับ ซึ่งผมไม่เห็นด้วยเด็ดขาด ยังไงก็มาถึงขั้นนี้แล้ว เอาให้รู้กันไปทั้งบ้านเลย  คนอย่างยูนิตไม่เคยกลัวอยู่แล้วครับ



“ผมชื่อยูนิต เป็นแฟนของลูกหมีครับ”   



“มึงว่าไงนะ..ไอ้เชี่ย! มึงบอกว่าเป็นแฟนน้องกูเหรอ สัสเอ๊ย!”  พี่มอสน็อตหลุดไปแล้วครับ พี่แกเดินเข้ามากระชากคอเสื้อผมแล้วตะคอกใส่หน้าอย่างโมโห ผมก็พอจะเข้าใจ เพราะลูกหมีเล่าให้ฟังอยู่เสมอว่าพี่มอสกับพี่มังกรหวงน้องชายคนสุดท้องอย่างลูกหมีมากๆ ก็ถ้าผมมีน้องที่โคตรน่ารัก น่าทะนุถนอมอย่างนี้ผมก็หวงเหมือนกันครับ



“พี่มอสใจเย็นๆ อย่าทำร้ายยูนิตเลยนะ”  ลูกหมีเข้ามาดึงแขนพี่ชายตัวเองออกไป หน้าแฟนผมตอนนี้ทั้งซีดทั้งตกใจ ดวงตากลมโตสีน้ำตาเอ่อคลอไปด้วยละอองน้ำตา ซึ่งคาดว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้ามันคงไหลแน่นอน



“จะให้พี่ใจเย็นเหรอ มันพูดอย่างนี้จะให้พี่ใจเย็นอีกหรือไง”   ใจผมอยากจะเข้าไปกอดแฟนตัวเองแล้วลูบหลังให้ แต่มันก็ไม่ได้ ถ้าขืนผมทำอย่างนั้นได้มีมวกลางตลาดแน่นอน ซึ่งมันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ



“ก็หมีเป็นแฟนยูนิตจริงๆ!!”   แฟนผมตะโกนใส่หน้าพี่ชายตัวเองอีกทั้งยังน้ำตาไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย ผมรีบสะบัดตัวออกจากมือของพี่มอสแล้วเข้าไปดูลูกหมีทันที เป็นไงเป็นกันว่ะ ต่อยก็ต่อย ดีกว่ามายืนมองดูแฟนตัวเองร้องไห้แล้วทำอะไรไม่ได้



“ลูกหมี! แกกล้าเสียงดังใส่พี่งั้นเหรอ”   พี่มอสหันไปตะคอกแฟนผมเสียงโคตรดัง แต่ผมก็หมดความอดทนแล้วมัน



“ผมว่าพี่พอก่อนเถอะ ไม่เห็นหรือว่าไงว่าลูกหมีร้องไห้อยู่”   เอาแล้วกู นอกจากพี่ชายแฟนจะไม่ชอบแล้ว ยังไปกวนตีนใส่เขาอีกต่างหาก แล้วจะรอดไหมเนี่ย



“ไอ้เหี้ย! มึงเลิกยุ่งกับน้องกูเลย”  แล้วพี่มอสก็ดึงลูกหมีออกไปจากอกผม อะไรมันจไปใจหายเท่ากับการที่แฟนตัวเองโดนกระชากออกไปจากอ้อมแขนของเรา ผมจะฉุดมือลูกหมีไว้ แต่ดวงตากลมโตสบที่สบกลับมาอย่างห้ามปรามก็ทำเอาผมยั้งมือไว้เหมือนกัน ลูกหมีหันหลังมามองแล้วส่ายหน้าไม่ให้ผมตาม เอาไงล่ะทีนี้ โว๊ยยยย!



น้ำตาลูกผู้ชาย ไม่ได้ไหลออกมาพร่ำเพื่อนะครับ  ผมไม่ได้ยืนร้องไห้อยู่กลางตลาดนัด แต่ผมยืนน้ำตาซึมเพราะสะเทือนกับภาพเมื่อสักครู่เท่านั้นเอง นั่นแฟนผมนะ เขาเป็นแฟนผม ลูกหมีคือแฟนของผม ทำไมคนอื่นถึงเข้ามาตัดสินว่าผมกับลูกหมีจะคลกันไม่ได้  พี่มอสเอาอะไรมาวัด ผมยังไม่ดีพออย่างนั้นเหรอ



ระหว่างทางที่ผมขับรถกลับบ้าน สติไม่อยู่กลับเนื้อกลับตัวกังวลไปต่างๆนานาว่าตอนนี้ลูกหมีจะทำอะไรอยู่ จะร้องไห้อยู่หรือเปล่า พี่มอสจะดุแฟนผมเพิ่มหรือเปล่า ใจมันพะวงไปเรื่อย จนเกือบขับรถชนท้ายรถคนอื่นอยู่หลายครั้ง จนต้องจอดข้างทางเพื่อตั้งสติให้ตัวเอง ไม่อย่างนั้นเอาชีวิตไม่รอดแน่ๆครับ



“ยูนิต...เป็นอะไรจ้ะลูก”  ทันทีที่ผมเดินเข้าบ้าน ผู้หญิงคนหนึ่ง คนที่ใจดีๆ และให้กำเนิดผมก็เดินเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง  ผมขอทิ้งความเข้มแข็งแล้วแสดงความอ่อนแอออกมาให้ผู้หญิงคนนี้เพียงคนเดียวได้ไหม



“แม่ครับ.............”    ผมเดินเข้าไปกอดแม่แล้วร้องไห้อย่างเงียบๆ แม่ดูงงๆ แต่ก็กอดตอบผมแล้วลูบหลังให้อย่างปลอบใจ



“เป็นอะไรหรือเปล่า...หรือว่าลูกหมีเป็นอะไร ยูนิตตั้งสติดีๆแล้วบอกแม่”     ผมผละออกมาแล้วกับปาดน้ำตาทิ้งอย่างไม่ไยดี หมดเวลาอ่อนแอแล้ว 



“พี่มอส พี่ชายของลูกหมีบอกให้ยูเลิกกับลูกหมีครับ”   แม่ทำหน้าตกใจแล้วบอกให้ไปเล่าต่อที่ห้องรับแขก ระหว่างทางผมก็เล่ารายละเอียดไปด้วย แต่ไม่เล่าตรงที่พี่มอสเข้ามากระชากคอเสื้อผม  ผมไม่อยากให้แม่มองพี่มอสไปทางไม่ดี เพราะถึงยังไง ก็พี่แฟนครับ



“แล้วทีนี้จะเอาอย่างไร ยูจะเลิกกับน้องจริงๆเหรอ แม่ไม่ยอมนะ คนนี้ลูกสะใภ้แม่”  เห็นไหมครับว่าแม่ผมน่ะทั้งรักทั้งหลงลูกหมีขนาดไหน  เวลาผมพาลูกหมีมาบ้านทีไร สองแม่ลูกเค้าก็จะชวนกันทำขนม ทำกับข้าวกระหนุงกระหนิงกันสองคน ถ้าผมไม่เรียกร้องความสนใจ ทั้งสองคนก็คงลืมผมไม่แล้วล่ะครับ



“ยูไม่เลิกแน่นอน...และยูก็มั่นใจว่าลูกหมีก็ไม่เลิกเหมือนกันครับ แต่พี่ชายทั้งสองคนของลูกหมีหวงน้องชายมากครับ นี่แหละคือปัญหา”



“ให้แม่ช่วยไหม เดี๋ยวแม่พูดให้ก็ได้นะ”



“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวยูจัดการกับเรื่องนี้เอง มันอาจจะเป็นบททดสอบของการคบกันก็ได้ครับ”    เพราะตั้งแต่เป็นแฟนกันมา ไม่เคยมีเรื่องที่ทำให้เราต้องห่างกันเลยครับ จะมีก็แต่เรื่องที่ผมหึงแล้วก็หวงลูกหมีเกินไป คนน่ารักก็เลยชอบงอน ไอ้ผมก็เป็นคนชอบง้อซะด้วยซิ ฮ่าๆ



“จ้ะ..ถ้าไม่ไหวจริงๆก็บอกแม่กับพ่อได้นะ แม่เป็นกำลังใจให้ลูกเสมอ”    ผมหอมแก้มแม่ซ้ายขวาอย่างหากำลังใจ แล้วขอตัวขึ้นมาอาบน้ำ อีกอย่างผมจะโทรหาลูกหมีด้วย  อยากรู้เหมือนกันว่าแฟนผมถึงบ้านหรือยัง  พี่ชายแกล้งอะไรหรือเปล่า ห่วงครับห่วง



“ทำไมไม่รับโทรศัพท์น้า”   ตั้งแต่ช่วงเย็น จนตอนนี้สี่ทุ่มผมโทรหาลูกหมีได้ร้อยกว่าสายแล้วครับ แต่ไม่ว่าจะโทรไปอย่างไร อีกฝ่ายก็ไม่รับโทรศัพท์ซัก ต้องมีเรื่องแน่ๆ



“จะโทรมาอะไรนักหนาว่ะ กูบอกให้มึงเลิกยุ่งกับน้องกูไงสัส!!”   ว่าแล้วเชียว เพราะโทรศัพท์ไม่ได้อยู่กับลูกหมีนีเอง สงสัยคงโดนพี่มอสยึดไปแน่ๆ



“ไม่ว่าพี่จะบอกผมร้อยครั้ง ผมก็ไม่มีทางทำอย่างที่พี่พูดเด็ดขาด”   



“มึงอยากโดนตีนกูเหรอว่ะ น้ำหน้าอย่างมึงดูแลลูกหมีไม่ได้หรอก ปล่อยมือไปเถอะ ....เดี๋ยวจะหาว่ากูไม่เตือน”   



“พี่มอส...ผมยืนยันคำเดิมว่าจะไม่ปล่อยมือไปจากคนที่ผมรักเด็ดขาด ต่อให้พี่เอาอะไรมาขวางผมก็ไม่สน เพราะผมรักน้องพี่!!”   คะแนนติดลบแน่นนอน เผลอไปตะคอกใส่พี่ชายแฟนอีกแล้ว 



“มึงมันก็ดีแต่ปาก มีอะไรมาพิสูจน์ไหมล่ะว่ามึงรักน้องกู”



“พี่จะให้ผมทำอะไรเพื่อเป็นการพิสูจน์ ผมยอมทำทุกอย่าง ว่ามาเลยครับ”



“ดี!! แล้วกูจะคอยดูว่ามึงจะดีแต่ปากหรือเปล่า”



“พี่จะให้ผมทำอะไร?”



“วันพรุ่งนี้เดี๋ยวกูจะโทรไปบอกมึง!  เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้เลย”     



เอาวะ เป็นไงเป็นกัน!!!!!!!!


.
.
.
.
.


“เอ่อคุณครับ มารับคุณหนูเล็กเหรอครับ”   ลุงยามหน้าบ้านของลูกหมีเคาะกระจกรถถามผม



“อ๋อใช่ครับ....คุณหนูเล็กของลุงเสร็จหรือยังครับ”



“วันนี้คุณหนูกลางไปส่งคุณหนูเล็กเองครับ ออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว วันนี้คุณพลาดแล้วล่ะ” 



ว่าแล้วเชียว ผมสังหรณ์ใจอยู่แล้วว่าจะเจอเหตุการณ์อย่างนี้ แต่ผมก็ทนเซ่อมาจนได้ แต่ไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้ไม่ทำให้ความตั้งใจของผมย่อท้อลงไปหรอกนะครับ พี่มอสเอาไปส่งที่โรงเรียน แต่ไม่ได้ตามเฝ้าตอนเรียนทั้งวันนี่ครับ ยังไงซะผมก็ต้องได้เจอแฟนผมอยู่ดี



“เฮ้ยไอ้ยู ได้ข่าวเมื่อวานงานเข้าเหรอว่ะ”  ไอ้อาร์เดินเข้ามาถามอย่างห่วงใย หน้าสีเดียวกันกับไอ้เตอร์ที่ยืนอยู่ข้างๆ สงสัยเมื่อวานมีเด็กในโรงเรียนไปเห็นเหตุการณ์นี้แน่ๆ ไม่งั้นพวกมันสองคนจะรู้ได้ไง



“แม่งโคตรซวยอ่ะ กูกำลังจะไปเดินดูของกับแฟน แต่แม่งพี่แฟนโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้มาฉกแฟนกูไปต่อหน้าต่อหน้า แถมยังบอกให้กูเลิกกันด้วยนะมึง โคตรๆอ่ะ” 



“แล้วทีนี้มึงจะทำไงว่ะ”   ไอ้เตอร์ถาม มันเป็นคนเซนซิทีฟครับ ยิ่งเป็นเรื่องแบบนี้ด้วย



“ก็ต้องยอมทำตามเงื่อนไขของพี่มอสนั่นล่ะ ก็ไปรักน้องเขาแล้วนิครับ ให้ทำอะไรกูทำหมดล่ะ”    สัจธรรมแห่งความจริงล่ะอ่ะครับ



“ชื่อมอสเหรอว่ะ หน้าตาเป็นไง โหดหรือเปล่า แต่ฟังจากที่มึงเล่า กูว่าโคตรโหดแน่ๆ”    ไอ้อาร์ถาม พร้อมนึกหน้าพี่มอสไปด้วย



“หน้าโหด จบป่ะ”     นิยามสำหรับพี่ชายแฟนผมมีแค่นี้จริงๆครับ



“เฮ้ยๆ ไอ้ยูแฟนมึงเดินมานู่นแล้ว” ไอ้เตอร์ชี้ไปทางด้านหลังของผม คือตอนนี้พวกผมกำลังนั่งรอเข้าแถวอยู่ตรงโต๊ะม้าหินอ่อนข้างๆเสาธงครับ  ลูกหมีเดินมากับเพื่อนสนิททั้งสองคน แต่ผมก็ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ลุกขึ้นเดินไปมาสายตามองไปที่คนที่ผมคิดถึงมาตลอดทั้งคืนครับ



“ฮึกๆ ..ไอ้ยู.....อึก”   นั่นไงครับ เดินมาถึงตัวผมปุ๊ปคนน่ารักก็ซบหน้าลงมาหน้าอกผมแล้วก็ร้องเลยครับ เมื่อกี้เห็นแวบๆว่าตาบวมนี่มาโรงเรียนยังไม่หยุดร้องอีกเหรอครับเนี่ย



“หมีครับ เลิกร้องนะครับ ตาบวมหมดแล้ว”  ผมหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงออกมาค่อยๆเช็ดไปยังใบหน้าเล็กๆของลูกหมีที่ตอนนี้เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา ดวงตากลมโตแดงระเรื่อและบวมเป่งอีกต่างหากดูก็รู้ว่าร้องมาทั้งคืน พอรองเอามือไปสัมผัสหน้าผากเนียนมันก็เป็นอย่างที่คิดครับ แฟนผมไข้ขึ้นเสียแล้ว



“เมื่อคืน....อึก....พี่มอสยึดโทรศัพท์.....อึก.....เอาไว้......ขอ.....โทษ”   ยิ่งมาทำอย่างนี้ผมก็ยิ่งสงสารซิครับ พูดไปสะอึกไป ใจคนมองมันจะขาดรอนๆอยู่แล้ว



“เลิกร้องนะครับ เดี๋ยวจะปวดหัวกว่าเดิม...รู้ตัวหรือเปล่าว่าตัวเองกำลังจะเป็นไข้”   คนน่ารักส่ายหัวไปมาบนอกผม เพื่อนของลูกหมียืนมองเพื่อนตัวเองด้วยสายตาที่ห่วงใยแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เช่นเดียวกับพวกไอ้อาร์ กับไอ้เตอร์ที่มองดูแฟนผมด้วยความห่วงใจเหมือนกัน ใครมาเจอบทลูกหมีดราม่ามันต้องเป็นอย่างนี้ทุกรายครับ



“เอ่อ..ฟอส กรร นายสองคนช่วยเช็คชื่อให้ลูกหมีตอนเข้าแถวกับตอนเรียนได้ไหม วันนี้ลูกหมีเรียนไม่ไหวแน่นอนเดี๋ยวเราจะพาไปนอนห้องพยาบาลน่ะ”    กรรกับฟอสพยักหน้าแล้วเดินเข้ามาดึงลูกหมีไปกอดปลอบคนละทีสองทีแล้วก็แยกย้ายไปเข้าแถว เพราะสัญญาณอดดมันเตือนแล้วครับ



“มึงไปเฝ้าแฟนมึงได้เลย เดี๋ยวพวกกูเช็คชื่อให้ มึงจะเข้าเรียนหรือเปล่า” ไอ้อาร์พูด



วันนี้คงไม่ได้เรียนแน่ๆว่ะ เช็คขาด หรืออะไรก็แล้วแต่พวกมึง กูไปแล้วนะ”  พวกมันสองคนพยักหน้า ผมก็เลยจูงลูกหมีไปยังห้องพยาบาทที่ติดกับอาคารเรียนหลังที่ห้า แต่ช่วงเช้าๆอย่างนี้อาจารย์ยังไม่มาเปิดห้อง ผมกับลูกหมีก็เลยต้องนั่งรออยู่แถวๆหน้าห้องพยาบาท



“ตัวเริ่มร้อนแล้วนะครับ จะกลับบ้านไหม”  มือแตะตามตัวคนน่ารัก อุณภูมิที่เพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆของลูกหมีทำเอาหัวใจผมเหมือนถูกลนด้วยไฟ มันร้อนเพราะความเป็นห่วงจนเต็มไปหมด ศีรษะทุยสวยเอนซบลงมาอย่างพักพิง ลูกหมีให้เหตุผลที่ไม่อยากกลับบ้านก็เพราะว่า ถ้ากลับบ้านไปก็จะไม่ได้เจอหน้าผม สู้นอนที่ห้องพยาบาลของโรงเรียนดีกว่า ยิ่งได้ฟังอย่างนี้แล้ว ความรักความห่วงความหวงที่ผมมีต่อลูกหมียิ่งเพิ่มขึ้นไปอีก แล้วอย่างนี้ผมจะปล่อยมือคู่นี้ไปได้อย่างไร ในเมื่ออีกฝ่ายก็ให้ความไว้วางใจผมเช่นกัน



“กูขอโทษแทนพี่มอสด้วยนะ ความจริงพี่มอสใจดีนะเว้ย”  ซึ่งข้อนี้ผมก็ไม่เป็นอันทราบได้ว่าพี่มอสจะใจดีหรือเปล่า เพราะถ้าพี่แกเห็นผมเมื่อไรก็ตาม ถ้าไม่ขู่หรือด่าก็แยกเขี้ยวใส่ทันที



“ยูไม่โกรธหรอกครับ หมีไม่ต้องห่วงนะ” 



“แล้วมึงจะทำตามอย่างที่พี่มอสพูดไหม”   ผมก้มลงมองคนตัวเล็กที่ก้มหน้าหลบผม แถมยังพูดเสียงสั่นๆอีกต่างหาก หรือว่านี่จะเป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ทำให้แฟนของผมต้องนอนร้องไห้ทั้งคืน



“ไม่มีทางเด็ดขาดครับ....หมีไม่ต้องคิดมากนะ ยูไม่มีวันเลิกกับหมีเด็ดขาด ยูให้สัญญา”  คำสัญญาถ้าทำไม่ได้ก็อย่าพูดเสียดีกว่า นี่คือสอนที่พ่อผมบอกอยู่เสมอ แต่วันนี้ผมเชื่อมั่นในตัวเองว่า ผมจะไม่มีวันทำร้ายหัวใจดวงนี้เป็นเด็ดขาด อะไรก็ไม่สามารถแยกผมกับลูกหมีออกจากกันได้



“กูสู้นะ มึงจะสู้กับกูหรือเปล่า”   มาพูดจาน่ารักน่าใคร่อย่างนี้มันต้องมีรางวัลครับ มองซ้ายมองขวาทางสะดวกแล้ว ผมจึงเชยใบหน้าน่ารักของลูกหมีขึ้นมาแล้วกดริมฝีปากจุ๊บเรียวปากบางไปสามทีติดต่อกัน ถือซะว่าเป็นเครื่องรางเพิ่มกำลังใจให้ตัวเองและแฟนก็แล้วกัน



“สู้ซิครับ หมีไม่ต้องห่วงนะ เรื่องนี้จะผ่านพ้นไปได้ด้วยดี เชื่อมือยูซิ”   แฟนผมพยักหน้าแล้วหลับตาลง คงสู้พิษไข้ไม่ไหว รอได้สักครู่ อาจารย์ห้องพยาบาลก็มาเปิดประตูให้เรา ท่านตกใจมากที่เห็นลูกหมีหลับคาไหล่ผม ผมจึงอุ้มแฟนตัวเองไปนอนบนเตียงแล้วออกไปรับยาและแผ่นเจลลดไข้พร้อมทั้งเซ็นชื่อเสร็จสรรพ 



สรุปว่าวันนี้ทั้งวันผมนั่งเฝ้าไข้แฟนตัวเองไม่ได้ไปไหนเลยครับ ถ้าตอนไหนที่ลูกหมีตื่นมือบางจะส่ายเปะปะไปทั่วเตียงเหมือนหาอะไรอยู่ แต่พอผมคว้ามือเอาไว้ เจ้าตัวก็ยิ้มเล็กน้อแล้วก็หลับต่อไปอีก ตอนเที่ยงเพื่อนๆของลูกหมีก็ทยอยกันเข้ามาเยี่ยม เพราะถ้าเข้ามาทีเดียวก็เหมือนกันไปรบกวนคนอื่นอีกทั้งคนไข้จะไม่ได้พักผ่อนอีกต่างหาก



“ใกล้ถึงเวลาเลิกเรียนแล้วนะครับ”   คนตัวเล็กพยักหน้ารับรู้แล้วค่อยลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ ผมอดไม่ไหวจนต้องจูบต้อนรับเจ้าหญิงน้อยเสียหน่อย



“ไม่อยากกลับบ้านเลย”  ลูกหมีพูดเสียงแหบ พร้อมกับทำหน้าเซ็งๆ



“พี่มอสจะมารับใช่ไหม เดี๋ยวยูเดินไปส่งหน้าโรงเรียนนะ”   



“เฮ้ยไม่ได้นะ! เดี๋ยวได้ต่อยกันแน่ๆอ่ะ”   



“ไม่มีอะไรหรอกครับ หมีไม่ต้องคิดมาก ยูแค่เดินไปส่ง อีกอย่างยูไม่มีทางทำร้ายพี่ชายหมีหรอก วางใจได้”  ก็ถ้าพี่มอสไม่เป็นฝ่ายเริ่มก่อน ผมก็ไม่ทำอะไรแน่นอน แต่ถ้าอีกฝ่ายใช้กำลังล่ะก็ พี่แฟนก็พี่แฟนซิว่ะ สู้ไม่ถอยโว้ย ฮ่าๆ



จนถึงเวลาเลิกเรียน นักเรียนก็ต่างทยอยเดินออกจากโรงเรียน ไอ้ฟอสไอ้กรร ไอ้เตอร์ ไอ้อาร์ก็มายืนรอรับผมกับลูกหมีที่หน้าห้องพยาบาล ผมปล่อยให้ลูกหมีได้คุยธุระกับเพื่อนเขาเล็กน้อยพอเสร็จก็เข้าไปประคอง แล้วพวกผมก็ออกเดินทางไปยังหน้าโรงเรียนก่อนเป็นอันดับแรก เพราะพี่มอสได้มาจอดรถรอทีหน้าโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว



“มึงยังจำคำที่กูพูดได้ไหม”  หลังจากที่ส่งลูกหมีเข้าไปในรถแล้ว พี่มอสก็เดินเข้ามาคุยกับผม โดยมีพวกเพื่อนๆของผมคุมเชิงอยู่ด้านหลัง



“ได้ครับ”



“กูคิดออกแล้ว ว่ากูจะให้มึงทำอะไร”   





.
.
.
.
.



๐ เมื่อไรหนอที่เธอจะกลับมา รอนับวันเวลาเธอจะให้อภัย โกรธนานไปแล้วหรือเธอจะมีรักใหม่ ดีกันอีกครั้งได้ไหม ฉันขอโทษ!!
๐ นับเวลาที่ไม่ได้เข้ามาอัพเรื่องนี้ก็ประมาณ 2-3 เดือน รู้สึกผิดเป็นอย่างมากคนแต่งขอโทษจริงๆ คนแต่งไม่ขอแก้ตัวใดๆทั้งสิ้น
๐ ถ้าเรื่องนี้คนอ่านจะหายไปกันหมด แต่คนแต่งก็จะไม่หยุดอัพ จนกว่าเรื่องจะดำเนินไปถึงตอนจบที่สมบูรณ์แบบ
๐ ขอโทษอีกครั้งนะคะ
๐ ไม่ได้ตรวจคำผิด ถ้าเจอเยอะหน่อยก็ขออภัยจริงๆนะคะ



รักและขอบคุณ
By Chocolate love ~

[k00_eng^^]

หายไปนานมากกกกก
พอกลับมางานเข้ายูนิตซะงั้น

[leeteuk]

กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดด  ดีใจอ่ะ  ลูกหมีกะนาบยูกลับมาแล้ว  ว่าแล้วกลับไปอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกรอบดีกว่า  ยังไงก็ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยคร่า มีความสุขและวันนี้ อิอิ

[MoMoRin]

Unit suu suu na khaaaa.....

[OoniceoO]

คงามรักคู่นี้ไม่ยอมจริงๆเลย
สู้ต่อไปยูนิต^^

[dawnthesky]

หายไปนานจนเกือบลืม คนน่ารักอย่างลูกหมี เลย  แต่มาต่อให้ได้อ่านแล้วก็ดีใจจ้า ขอบคุณนะ

[faratellll]

สู้ เค้า น้า ยูนิต 

[Aini_es]

เรื่องนี้น่ารักมากๆ ขอชื่นชอบคนแต่งจากใจจริง รักลูกหมี รักยูนิตมากๆ

[boylove_yj]

กำลังปั่น โคตรคึกกกกกกกกกกกกกกกกกกก 5555555555555555++

ไม่มีใครอ่านไม่เป็นไร อ่านกันอยู่ 5-6 คนนี่แหละ

สู้โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ( บ้าไปแล้ว ) 55555+

[moobarpalang]

พีมอสร้ายกาส

[gumrai3]

พี่มอสโหด สงสารยูสงสารหมี

[choijiin]

แวะมาแสดงตัวว่ายังอ่านอยู่เน้อ
ถ้าคึกก็รีบปั่นมาเล้ย
คนอ่านรออ่านอยู่
 

[CarToonMiZa]

พี่มอสมาอย่างโหด

บวกเป็ด

[เฉาก๊วย]

    

[bytoey]

ยังติดตามเรื่องนี้อยู่เสมอค่ะ ชอบ กลับมาอ่านซ้ำหลายครั้งแล้วค่ะ

[boylove_yj]

วันวาน ....6
.
.
.
.


“ทำไมหน้าเป็นอย่างนั่นล่ะยู.....มึงไปต่อยกับใครมา”



“ไม่มีอะไรหรอกครับ...แค่มีเรื่องนิดหน่อย” 



“นิดหน่อยบ้านมึงดิ หน้าแหก ตาแตกขนาดนี้”   ความจริงที่ลูกหมีพูดเมื่อกี้นี้ก็เกินจริงไปซักหน่อยนะครับ สภาพหน้าผมไมได้เละขนาดนั้นหรอกครับ แต่ก็บวมแล้วก็ช้ำเล็กน้อย ม่วงๆเขียวๆ ทนได้ครับ แค่นี้ถือว่าเล็กน้อยเมื่อเทียบกับสิ่งที่ได้มา




“หมีก็พูดเวอร์ หน้ายูไม่ได้เละขนาดนั้นซะหน่อย”    วันนี้วันเสาร์ครับ ผมหยุดอยู่บ้านตอนแรกผมว่าจะไปรับลูกหมีมาเองแต่ลุกไม่ไหว แต่ไม่รู้คนน่ารักมาได้อย่างไร




“แล้วใครมาสั่งครับ”     




“พี่กรมาส่ง  กูแม่งโคตรตกใจไม่คิดว่าจะมาส่ง กูแค่เดินไปบอกว่าจะมาบ้านมึง และถ้าไม่อนุญาตกูก็จะมาให้ได้ แต่พี่กรไม่ได้ว่าอะไร แถมถอยรถออกจากโรงรถขับมาส่งที่บ้านมึงอีกต่างหาก ไม่รู้ว่าอยู่ในอารมณ์ไหน กูล่ะงง” 






แต่สำหรับผมนั่นคือสัญญาณที่ดีครับ เมื่อวานนี้ผมรับโทรศัพท์จากพี่มอสตอนบ่าย แค่เห็นชื่อที่โทรมาผมก็รู้ทันทีว่าโทรมาเรื่องเคลียร์กันแน่นอน ผมเลยบอกให้เพื่อนผมเช็คลาให้ แล้วออกมาพบพี่มอสที่ค่ายมวยค่ายหนึ่งแถวๆ ชานเมือง  ถ้าถามว่ากลัวไหมไม่กลัวนะครับ เป็นไงเป็นกัน เคลียร์วันนี้วันเดียวให้มันจบไปเลย จะได้ไม่ต้องมีอะไรมาคาราคาซังกันอีก มีนักมวยคนหนึ่งเดินมาบอกผมว่าพี่มอสรอยู่ข้างในแล้วผมก็เดินตามเขาไป ในความคิดผมคิดว่าจะต้องมีคนเยอะเพราะเอามาขู่ผมแน่ๆ แต่นี่ไม่มีเลยครับ มีแค่พี่มอสแล้วก็ผู้ชายอีกคนหนึ่งที่ดูหน้าตาแล้วน่าจะเป็นพี่ชายคนตัวของลูกหมี




“มาแล้วเหรอไอ้เด็กน้อย.....คนนี้พี่มังกร พี่คนโตของพวกกูเอง”   ผมทำความเคารพ พี่มังกรสูงสง่ามากครับ เพอร์เฟคสุดๆ นี่ซินะที่เขาเรียกว่าผู้ใหญ่ ลักษณะท่าทางน่าเคารพนับถือมากครับ




“สวัสดีครับ ผมยูนิตครับ”    ผมว่าไม่ต้องแนะนำชื่อพี่กรคงรู้จักผมเป็นอย่างดีแล้วล่ะ




“กล้านะที่มาคนเดียว...ไม่กลัวเลยหรือไง”   พี่กรถามผมพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ๆ ส่วนสูงไล่ๆกันครับ ผมน่าจะเตี้ยกว่าพี่กรประมาณ 3 เซนเห็นจะได้ ตอนนี้ผมสูงร้อย 180 แล้วครับ พี่กรน่าจะประมาณ183 ส่วนพี่หมีสูงเท่าๆผมครับ




“ผมคิดว่านี่คือปัญหาที่ผมควรจะจัดการด้วยตนเอง”   




“อวดเก่งนี่กว่าไอ้เชี่ย ขอให้เก่งอย่างที่ปากพูดแล้วกัน”  พี่มอสพูดขู่ผมอีกแล้ว คือผมอยากจะบอกว่าผมไม่ชอบให้ใครมาขู่ จะทำอะไรก็ทำเลยตอนนี้มันพร้อมทุกอย่างแล้ว




“แกรู้จักกับลูกหมีมากี่ปีแล้ว”   พี่กรถามผม




“ผมรู้จักกับหมีมาตั้งแต่ตอนอยู่ ม.2 ผมเริ่มจีบเค้าตอนอยู่ ม.3  แล้วหลังาจากนั้นได้ไม่นานพวกเราก็คบกันครับ....ผมยอมรับว่าผมหลงรักน้องพี่ตั้งแต่แรกเห็น หมีเปรียบเสมือนดวงตะวันสำหรับผม”    และถ้าผมขาดแสงจากดวงตะวันไปผมจะอยู่ได้อย่างไรล่ะครับ ลูกหมีเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของผม ใครจะหาว่าผมติดแฟน คลั่งแฟน ผมก็ไม่ถือครับ ผมไม่สนว่าตัวเองจะถูกเรียกว่าอะไร ผมสนแค่ว่า จะต้องทำอย่างไรให้ลูกหมีของผมมีความสุขและมีรอยยิ้มได้ตลอดเวลา …รอยยิ้มของดวงตะวัน




“กูก็ไม่ได้จะขัดขวางความรักของมึงกับลูกหมีหรอกนะ แต่...น้องใครใครก็รักก็หวง พวกกูมีน้องแค่คนเดียว ก็อยากจะเลือกสิ่งที่ดีๆให้กับน้อง มึงอาจจะเกลียดกูกับไอ้มอสไปแล้วก็ได้ แต่ขอบอกไว้อย่างหนึ่งว่าพี่สิ่งที่พวกกูทำมันก็เพื่อลูกหมีทั้งนั้น”




ผมพยักหน้ารับรู้ ...เข้าใจครับ ก็ลูกหมีของผมน่ะน่ารักขนาดไหน พี่ชายต้องรักต้องหวงเป็นธรรมดา ผมเข้าใจความรู้สึกของพี่มอสกับพี่กรครับ แต่ผมก็ไม่อยากจะพูดอะไรออกไป เพราะเหมือนกับไปพูดเอาความดีเข้าตัว สู้มามองการกระทำดีกว่า มันพิสูจน์อะไรหลายๆอย่างได้




“ว่าไงไอ้กร ไอ้มอส คนไหนล่ะหลานเขยลุง”  คุณลุงท่านหนึ่งสวมชุดนักมวยเดินออกมาจากประตูทางด้านหลังเวทีมวย ดูปราดเดียวก็รู้ว่าคุณลุงท่านนี้เป็นนักมวยมาก่อนแน่นอน เอาแล้วไงผม งานจะเข้าผมแล้วล่ะ




“เอ่อ...สวัสดีครับ ผมชื่อยูนิตครับ”      แนะนำตัวไม่ก่อน พ่อสอนไว้  (  5555+  )




“อืมมม...หน่วยก้านดี แล้วชกมวยออกหมัดเป็นหรือเปล่า”   




“ก็พอได้ครับ แต่ไม่ได้เก่งอะไร”  พอผมสอนให้ตั้งแต่เด็กๆ คือท่านชอบสอนศิลปะป้องกันตัวให้ผมมาตั้งแต่เด็กๆเลยครับ ปัจจุบันก็ยังฝึกอยู่ไมได้เลิกไปไหน มันก็เหมือนกับการออกกำลังกายแขนงหนึ่งนั่นแหละครับ อีกอย่างเผื่อจะเอาไว้ใช้ในยามฉุกเฉิน




“แล้วอย่างนี้จะไปสู้เหรียญทอง กับเหรียญเงินอย่างไอ้กร และไอ้มอสได้อย่างไรล่ะ ไม่น็อคตั้งแต่ 10 วิแรกเหรอ”   




“คุณลุงจะให้ผมชกกับพี่มอสและพี่กรเหรอครับ”   ตายห่า....แล้วอย่างนี้ผมจะมีชีวิตรอดกลับไปหาที่รักไหม ไม่ตายคาเวทีมวยเหรอ




“ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น....ว่าไง หรือว่ากลัวแล้ว ถอดใจตอนนี้ยังทันนะ”  ทั้งลุง ทั้งหลาน ร่วมมือกันตัดกำลังเขาดีเหลือเกิน แต่คิดเหรอว่าคนอย่างยูนิตจะถอย




“ก็เปล่าครับ ผมแค่ถาม จะวอห์มร่างกายก่อนหรือว่าจะชกเลยครับ”    ใจจริงเขาอยากให้วอห์มก่อนนะ เพราะถ้าชกไปชกมาเป็นตะคริวไม่งั้นก็กล้ามเนื้อฉีกได้แน่ๆ




“กูให้เวลามึง 30 นาทีเท่านั้น”  พี่มอสเดินมาบอกผม ส่วนพี่กรแยกไปวอห์มอยู่อีกมุมของเวทีมวยแล้ว




ผมมองซ้ายมองขวา รวบรวมสมาธิแล้วเดินไปวอห์มร่างกายอีกมุมของเวมีมวย มีพี่ๆนักมวยเอาอุปกรณ์มาให้ที่เกี่ยวกับการชกมาให้รวมไปถึงชุดร้องเท้านวมและอื่นๆมากมายจิปาถะซึ่งผมก็คุ้นเคยเป็นอย่างดี ผมกระโดดเชือก เตะกระสอบทราย และพยายามตั้งสมาธินึกถึงเทคนิคและคำสอนที่พ่อสอนให้ผม ดูก็รู้ว่าพี่มอสกับพี่กรเก่งขนาดไหน ยิ่งพี่กรมีเหรียญทองมาการันตีความเก่งกาจอย่างนี้อีก ไม่หัวก็ก้อยล่ะนะวันนี้




“การใช้กำลังไม่ใช่ทางออกที่ดีของการแก้ปัญหา แต่เธอว่าไหม ไอ้เรื่องแบบนี้มันต้องให้กำลังและแรงกายเข้ามาเพื่อตัดสินว่า คนเข้มแข็งแกร่งทุกสถานการณ์พร้อมที่จะดูแลปกป้องหลานชายฉัน เธอเห็นด้วยหรือเปล่า”  คุณลุงเดินเข้ามาคุยกับผมในระหว่างที่ผมหยุดพักกินน้ำ เหลือเวลาอีก 10 นาทีเท่านั้น




“ครับ...” ผมไม่อยากพูดอะไรมาก เดี๋ยวมันจะเหมือนเป็นการไปประจบสอพลออีกฝ่าย ยิ่งพี่ชายแฟนผมทั้งสองคนเล็งผมอยู่ตลอดเวลา ไม่อยากสร้างจุดอ่อนให้ตัวเองครับ




“ถ้าเธอชนะฉันก็พร้อมที่จะรับเธอเป็นหลานอีกคนนะยูนิต แต่ถ้าแพ้...เธอจะต้องยอมรับกับผลที่มันออกมานะ”   




พี่มอสตกลงกับผมไว้ว่า จะให้ผมขึ้นชกกับพี่ๆทั้งสอง กติกาทุกอย่างเป็นไปตามสากลโลก เพียงแต่ผมจะต้องสู้กับสุดยอดมวยถึงสองคน และถ้าผมแพ้ ผมจะต้องวางมือจากลูกหมี ห้ามพบ ห้ามเจอ ห้ามพูดคุย จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งสิ้น  ซึ่งผมไม่มีทางยอมให้มันเกิดเหตุการณ์อย่างนั้นแน่นอน ผมคิดไว้แล้วว่า สมมุติว่าผมแพ้ผมจะย้ายโรงเรียนไปตั้งตัวใหม่ พอจบ ม.ปลายก็จะกลับมาจีบแฟนผมใหม่อีกครั้ง เอามันอย่างนี้ล่ะครับหน้ามึนๆ แต่ถ้าชนะล่ะก็ผมจะขอรางวัลชิ้นใหญ่จากลูกหมีแน่นอน




หมดเวลาวอห์มร่างกาย คุณลุงก็เรียกผมและพี่ทั้งสองคนขึ้นไปฟังกติกาบนเวที ฝั่งผมมีคุณลุงเป็นพี่เลี้ยงและฝั่งพี่มอสกับพี่กร  ทั้งสองคนต่างเป็นพี่เลี้ยงให้กันและกัน ตอนแรกผมแปลกใจมาก ว่าทำไมคุณลุงถึงมาเป็นพี่เลี้ยงให้กับผม





“ก็ฉันเชียร์เธออยู่น่ะซิ”   อย่างน้อยก็ทำให้ผมอุ่นใจครับว่ายังมีอีกหนึ่งคนที่อยู่ข้างผม





“ไอ้มอส บ้าพลังหมัดหนัก เพราะฉะนั้นเธอต้องตั้งการ์ดป้องกันดีๆ ชกไปบริเวณตำแหน่งของหัวใจ ยิ่งเยอะได้เท่าไรยิ่งดี เดี๋ยวมันก็เหนื่อยเอง พอการ์ดมันตก เธอก็กลั้นลมหายใจน็อคมนด้วยหมัดเดียว! เข้าใจใช่ไหม”    ผมพยักหน้ารับ แล้วหันหน้าไปรับฟันยางจากพี่นักมวยอีกคน มันได้บรรยากาศเวทีมวยรุมพินีจริงๆครับ เสียแต่ไม่มีคนดูก็เท่านั้นเอง ไม่ได้รำไหว้ครูหรอกครับ แค่เดินไหว้เสาทั้งสี่เสาเพื่อเรียกขวัญและกำลังใจเท่านั้นเอง ไม่เป็นไร กำลังใจผมดีอยู่แล้ว ก็นั่งเรียนอยู่ที่โรงเรียนไงครับ




“เวลาไม่จำกัด มียกเดียว ใจเย็นๆ เล่นตามกติกา........ชกได้!!”    ผมหลับตาสองวิระลึกหน้าแฟนและหน้าพ่อสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกสุดท้ายก่อนที่จะไม่ได้หายใจคล่องอีกต่อไป




พี่มอสเดินหน้าเข้ามาหาผมทันที  ผมหลบหมัดของพี่มอสได้สองสามหมัดโดนจังๆก็มี ต้องดูวิธีและเทคนิคการชกของอีกฝ่ายก่อน จะออกหมัดมั่วซั่วไม่ได้เดี๋ยวได้โดนน็อค การ์ดพี่มอสแข็งมาก ชกสวนกลับไปไม่มีตก แล้วผมจะชกตำแหน่งของหัวใจได้ไงล่ะครับ




“เฮ้ย!! ป๊อดนี่หว่าเดินหนีอยู่ได้”  ผมไม่ได้เดินหนีครับ ผมกำลังดูเชิงพี่อยู่ ฮ่าๆ มึงหัวเราะทำไม




“ขอโทษครับ”  >>>>แล้วจะไปขอโทษเขาทำไม งงตัวเอง




“ทำอย่างที่ลุงบอก หาช่องดีๆ!”   เสียงคุณลุงตะโกนมาจากด้านล่าง ผมตัดสินใจครั้งสุดท้ายปล่อยหมัดขวาชกท้องพี่มอส แล้วปล่อยหมัดซ้ายต่อยหน้าอกใกล้ๆแถวๆหัวใจทันที ไม่ต้องเสียเวลาคิดเมื่อการ์ดพี่มอสเริ่มตกผมก็ชกย้ำตรงตำแหน่งหัวใจพี่มอสไปอย่างต่อเนื่อง คลุกวงในกันสนุกสนานเลยครับ จนกรรมการต้องเข้ามาแยก เอาล่ะซิผมเหนื่อย แต่พี่มอสเหนื่อยกว่า แต่พี่มอสก็ไม่ยอมผมเหมือนกัน ปล่อยหมัดใส่ท้องตั้งหลายที จุกบวกเจ็บแล้วครับ พี่มอสถอยไปตั้งหลักแล้วฟุตเวิร์กแย็บหมัดใส่ผมไม่ยั้ง จนการ์ดผมตกแล้วพี่มอสก็ชกมาที่ท้องผมแบบเต็มๆ เขาอ่อนแล้วครับ




“อุ๊ก!!!!...”    ผมเซถอยออกมามองหน้าคู่ต่อสู้ที่ยิ้มอย่างเหนือกว่า พี่มอสเดินเข้ามาหาอีกครั้งแล้วพยายามต่อยท้องผมอีกทีแต่ผมเบี่ยงตัวหลบแล้วปล่อยหมัดขวาป้องกันตัว




“ยอมแพ้ซิว่ะ ถ้ามึงไม่อยากเจ็บตัวให้มากกว่านี้”  พี่มอสว่า ผมเดาว่าท่าทางพี่แกคงจะเหลือกำลังประมาณ 25 เปอร์เซ็น ส่วนผมเหลือประมาณ 10 เปอร์เซ็น กำลังกายผมถดถอย แต่กำลังใจผมเต็มเปี่ยมครับ




“ไม่!! พี่ก็ยอมแพ้ไปซิ ผมไม่ยอมแพ้เด็ดขาด ผมรักลูกหมี”   




“ไอ้เชี่ย!!”    พี่มอสพุ่งเข้ามาอย่างเร็วแล้วใส่หมัดย้ำที่ท้องผมไม่ยั้ง อยากบอกว่าถึงตอนนี้แล้วผมโตรจุกมันอัดแน่นไม่หมด หายใจแทบไม่ออก ถ้าขืนปล่อยให้เป็นอย่างนี้มีหวังผมโดนน๊อคแน่นอน ถ้าผมไม่รีบชิงหาช่องทางน๊อคอีกฝ่ายไปก่อน ผมนี่แหละจะโดนน๊อคแทน




   “อ๊ากกกกกก!!!!!!!!!!”    ผมกลั้นลมหายใจฮึดสุดท้ายปล่อยหมัดรัวใส่พี่มอสไม่ยั้ง ตาจ้องนิ่งที่เป้าหมาย สมาธิจดจ่อ สมองประมวลผลแต่ภาพของลูกหมี




..............รอยยิ้มของลูกหมี...........




“..........................................”   ผมยืนมองดูพี่มอสที่ล้มตัวนอนอยู่ข้างๆ กรรมการเข้ามานับ เสียงกรรมการนับตัวเลขไม่ได้เข้าหัวผมเลยซักนิด ผมกำลังอ้อนวอนขอพรกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั่วโลกว่าอย่าให้พี่มอสลุกขึ้น เพราะตอนนี้ร่างกายผมมันไม่ไหวแล้ว ผมกัดฟันยืนขาแข็งเพราะไม่อยากล้มลงไป อีกนิดเดียวเท่านั้น เพียงนิดเดียวเท่านั้นที่ผมจะชนะ





.
.
.
.



“ไอ้หนุ่มนี่ชนะ”     กรรมการชูมือผมขึ้น นี่ผมชนะแล้วเหรอ ชนะแล้วซินะ ผมชนะพี่มอสแล้วซินะ




“เฮ้!!!!!!!!!!!!!!!!!!”  เสียงเชียร์ดังขึ้นทันที 




“อ้าวเฮ้ย!!!........”    สำนึกสุดท้ายผมมองไปเห็นรอยยิ้มชื่นชมจากพี่กร ที่ยืนอยู่ด้านล่างของเวทีข้างๆกับคุณลุงทั้งสองคนยิ้มให้ผม...รอยยิ้มชื่นชม




.
.
.
.


.



“จะบอกได้หรือยังว่าไปมีเรื่องกับใคร”  หลังจากสวัสดีพ่อกับแม่ผมแล้ว ลูกหมีก็จัดการลากลูกชายเจ้าของบ้านอย่างผมขึ้นมาบนห้องแล้วจัดการชำระโทษผมอย่างแสนสาหัสด้วยการดึงไปหอมแก้มซ้ายขวา หน้าบานเท่าจานดาวเดียวซิผม ฮ่าๆ




“เมื่อวานที่ให้ลูกหมีกลับกับพวกฟอส ก็เพราะว่าพี่มอสกับพี่กรเรียกผมไปเคลียร์” 




“แล้วมึงก็โดนรุมเหรอ!!”   นั่นไงครับ พอเล่าให้คนน่ารักฟังยังไม่ทันจบเรื่องก็เดาไปก่อนเลย




“ไม่ใช่ครับ ก็คุยกันอย่างลูกผู้ชาย ไม่มีอะไรหรอกครบ ตอนนี้ทุกอย่างโอเคแล้ว...เราสองคนคบกันอย่างเปิดเผยกับที่บ้านได้แล้วนะครับ”    ผมดึงเอวลูกหมีเข้ามากอดแล้วก็วางหน้าบวมๆของตัวเองซุกซอกคอหอมๆของคนน่ารัก หากำไรเล็กๆน้อย เพื่อประทังชีวิตไปวันๆ ฮ่าๆ




“คุยบ้าอะไรหน้าแหก ปากแตกอย่างนี้ว่ะ”




“ก็คุยกันอย่างลูกผู้ชายไงครับ....”    หลังจากที่ผมสลบไปนานเท่าไรไม่รู้ มารู้ตัวอีกทีว่าตื่นอยู่ในห้องพักฟื้นของค่ายมวย คุณลุงยืนอยู่ข้างๆ และด้านหลังของคุณลุงมีพี่กรที่ประคบน้ำแข็งพี่มอสอยู่ ให้ตายซิ นึกแล้วเจ็บใจ คนที่โดนน็อคคือพี่มอสแต่กลับไม่สลบ แต่ดันมาเป็นผมเองที่สลบซะงั้น นึกแล้วยังเจ็บใจตัวเองไม่หาย




“มึงจะไปรับกูได้อีกแล้วใช่ไหม”




“ได้ซิครับ ยูจะไปรับไปส่งลูกหมีเหมือนเดิม ไม่ขาดตกบกพร่องในหน้าที่แน่นอน”




“อื้อ....ง่วงอ่ะมึง”    ก็สมควรง่วงล่ะครับ ก็คนน่ารักแหกขี้ตามาหาผมตั้งแต่เช้าซะอย่างนี้ อีกอย่างบรรยากาศวันนี้ก็ครึ้มฟ้าครึ้มฝน ท้องฟ้าไม่สว่างไสวเหมือนอย่างทุกวัน เหมาะสมแก่การนอนกอดกันเป็นที่สุด 




เมื่อวานแม่เห็นหน้าผมก็ตกใจใหญ่คิดไปว่าไปมีเรื่องที่ไหนมา พอเล่าทุกอย่างให้ท่านฟังท่านก็ไม่โกรธอะไร เพียงแต่ยิ้มปลอบโยนและให้กำลังใจเท่านั้น ท่านไม่นึกโทษใครทั้งนั้น อีกอย่างท่านไม่ได้โกรธพี่มอสกับพี่กรที่ใช้กำลังตัดสินปัญหา แถมยังบอกให้ผมเชิญพี่มอสกับพี่กรมาทานข้าวเพื่อกระชับความสัมพันธ์ของสองบ้านอีกต่างหาก




“แล้วทานข้าวเช้ามาหรือยังครับ”   คนน่ารักส่ายหัวไปมา จากตอนแรกที่เป็นคนซุกซบลูกหมี ตอนนี้กลายเป็นลูกหมีที่ซุกอกผม อีกทั้งยังขยับหัวไปมาอย่างอ้อนๆอีกต่างหาก น่ารักเหมือนแมวไม่มีผิด




“ลงไปทานข้าวเช้าก่อนนะครับ แล้วค่อยขึ้นมานั่งเล่นบนห้อง”   




“ยังไม่หิวอ่ะ...แต่ลงไปช่วยแม่ทำกับข้าวดีกว่า”    ว่าแล้วคนน่ารักก็ลุกขึ้น พร้อมฉุดมมือผมลุกอีกต่างหาก พอเรื่องที่เกี่ยวกับอาหารล่ะมีแรงขึ้นมาทันตาเห็น








.
.
.
.
.






๐ เนื้อเรื่องตอนนี้คือตอนที่ยูนิตเล่าถึงอดีตนะคะ เพราะฉะนั้นเหลืออีกไม่กี่ตอนมันก็จบ แล้วลูกหมีก็จะออกมาดำเนินเรื่องของตอนปัจจุบันแทน แล้วเรื่องก็จะจบค่ะ
๐ ลำบาก ลำบนกันน่าดู ระหว่างคนอ่าน กับคนเขียน 555555555555555+
๐ มันน่าเบื่อ ไม่สนุกก็ขออภัย นะคะ
๐ ขอบคุณทุกแรงใจ ที่ทำให้มีกำลังแรงใจแต่งนิยายต่อไป
๐ คำผิดอาจจะเยอะไปหน่อยนะคะ รีบลงจริงๆ






รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~

[k00_eng^^]

เย้^^ ดีใจกับทั้งคู่ด้วยที่ได้คบกัน

[kiyomaro]

   มาเพิ่มเติมกำลังใจจ้า

[OoniceoO]

น่ารักที่สุดเลยลูกหมี
มาต่อเร็วๆนะครับ

[choijiin]

ดีใจด้วยยูนิต
รักลูกหมีน้อยมากๆนะ
 

[MoMoRin]

Yeah~nai thii sud unit kor paan daan phii phii ma dai laew,,,dii jai duai jaa...

[moobarpalang]

ลูกหมีหน้ารักเวอร์ๆอะ

[yeyong]

ฝ่าฟันกันน่าดู พี่ก็หวงน้องเหลือเกิน

[CarToonMiZa]

เอาน่าเอาน่า
เพิ่มเติมกำลังใจกันดีกว่า 

บวกเป็ด

[gumrai3]

 ยินดีด้วยยูนิต อิอิ รางวัลใหญ่นะเนี่ย ลูกหมีนะ

สนุกมากค่ะ

กดเป็ด

[faratellll]

  นึกว่าจะแพ้ซะอีกใจหายหมด
P.S.  ตบมือให้ยูนิตหน่อยเร็ว 

[boylove_yj]

ขอบคุณทุกคอมเม้น

กอดรวบบบบบบบบบบบบบบบบบ ***

พวกคุณรู้หรือเปล่า ว่าทุกๆคอมเม้นคือกำลังแรงใจ ให้คนแต่งนิยายขนาดไหน 

[bytoey]

สนุกค่ะ ไม่อยากให้จบเลย T_T

[silverphoenix]

ได้ลูกหมีมาด้วยความยากลำบากน่าดูนะยู  555

พี่มอสหวงน้องเว่อร์ๆ

น่ารักที่สุดคู่นี้  น่ารักที่สุดคนเขียนนนน 
+1 ให้จ้าาา

[CarToonMiZa]

รออยู่น๊า