สวัสดีค่า...
คราวนี้ไม่ดองนานเนอะๆ 
มาต่อพี่ภพกับน้องรันให้ พร้อมส่งใบลาไปแอ่วเจียงใหม่ หนึ่งสัปดาห์เจ้า!!!
ตอนแรกคิดว่าจะไม่ได้ลงซะแล้ว แต่เอาวะ ไหนๆ ก็ไหนๆ ปั่นให้จบ แล้วเอามาลงดีกว่า (ทั้งๆ ที่พรุ่งนี้ต้องตื่นตีห้าไปสนามบินแต่เช้า 
)
ยังไม่ได้อ่านทวน ไม่ได้แก้คำผิดใดๆ ทั้งสิ้นค่ะ... เดี๋ยวพรุ่งนี้ถึงชม. แล้วจะมาแก้อีกทีนะคะ
ขอบคุณทุกๆ กำลังใจ ทุกๆ เม้นท์ ทุกๆ คนที่อ่านเลยค่า จ๊วบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ....+++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 15“อะ โล ฮ่า บอส!!!!” ผมหันไปมองตามเสียงคุ้นเคย ไอ้เบนตากล้องประจำบ้าง ไม่ประจำบ้างของออฟฟิศเรา เดินเข้ามาพร้อมกระเป๋าหนังสีดำเน่าๆ แต่เท่ที่เห็นมันสะพายเป็นประจำ เข้ามาถึงก็ทักทายผม ก่อนจะหันไปทักทายคนอื่นๆ ในกองฯ เสียงดังอย่างครื้นเครง…
“นี่มึงอย่าบอกนะว่าทำรูปเสร็จแล้ว…” ผมทักอย่างแปลกใจ เพราะปกติแล้วหลังจากการถ่ายงานเสร็จ ช่างภาพจะต้องขอเวลานำภาพไปแต่ง และเลือก พร้อมวางเลย์เอ้าท์คร่าวๆ ก่อนจะนำมาส่งอย่างน้อยก็ต้องใช้เวลา 3 วันขึ้นไป แต่นี่มันกลับมาในวันรุ่งขึ้นหลังจากที่มีถ่ายแฟชั่นไปเมื่อวาน
“อ้าว ไม่ให้บอกหรอกเหรอบอส… บังเอิญช่วงนี้ฟิตว่ะ อยากมาใช้อากาศหายใจในออฟฟิศนี้น่ะ เลยต้องรีบทำงานให้เสร็จ” อะไรของมันพูดจาไม่เข้าใจ… ช่างแม่งเหอะ งานมาเร็วก็ดีแล้ว
“เออๆ เสร็จเร็วก็ดี งั้นก็เอาเข้ามาในห้อง… ปริมตามฝ่ายอาร์ตเข้ามาหาผมในห้องประชุมด้วย” ผมสั่งน้องปริมเลขากองฯ ให้ตามฝ่ายอาร์ตเข้ามาดูภาพและประชุมเรื่องเลย์เอ้าท์กันเลย จะได้จบไปเป็นเรื่องๆ ก่อนที่จะเดินนำไอ้เบนเข้าไปที่ห้องประชุมเล็ก
“บอสไม่ตามน้องรันมาด้วยเหรอ” อ้าว ไอ้นี่ยังไง
“ตามมาทำไม” ผมหันไปถาม แต่ก็ยังไม่หยุดเดินไปห้องประชุม
“ก็น้องเป็นเด็กฝึกงาน ก็เอามาฝึกสิ… บอสนี่เป็นเจ้านายยังไงวะ” เอ๊ะไอ้ห่านี่ สรุปมึงคิดไม่ซื่อกับเมียกู เอ๊ย น้องเมียกูใช่ไหม
“เด็กฝึกงานไม่จำเป็นต้องรู้ทุกเรื่อง… แล้วเวลาคุยเรื่องปก แกก็น่าจะรู้นี่ไอ้เบน ว่ามันเป็นความลับ” จริงๆ จะให้เข้ามาด้วยก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร เพราะน้องก็คงไม่เอาเรื่องปกใหม่ไปบอกใครแน่ๆ แต่…. กูไม่เอามาให้มึงเชยชมหรอกไอ้ห่าเอ๊ย!!!!
“คร้าบๆ ผมขอโทษๆ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวยังไงเย็นนี้ก็ต้องเจอกันอยู่ดี” ไอ้นี่พูดจากำกวมอีกแล้ว
“เดี๊ยวก็จะเลิกงานแล้ว เราประชุมกันเลยเวลาเลิกงานแน่ๆ” ผมรีบดักทาง บอกเป็นนัยๆ ว่าเลิกงานแล้วน้องก็คงจะกลับไปแล้ว
“อ๋อ ผมนัดกับรันว่าจะพาน้องไปดูเลนส์ตัวใหม่น่ะ ร้านเพื่อนผมของมันเพิ่งมา ราคาย่อมเยา” อ้าวไอ้เหี้ยนี่ ยังไงวะ!!!
“อ่อ งั้นก็…ตามสบาย” แล้วผมจะไปพูดอะไรได้ ยิ่งถ้าฟึดฟัดออกไป ไอ้เบนก็จะยิ่งสงสัยว่าผมเป็นอะไร อีกอย่างน้องอาจจะอยากได้เลนส์จริงๆ ก็ได้ ส่วนไอ้เบนเองมันก็ป้อของมันไปเรื่อง คงไม่ได้คิดจริงจังอะไร
หลังจากนั้นเราก็ประชุมงานกันตั้งแต่บ่ายสี่โมงจนเกือบทุ่ม พอสรุปเรื่องปก และรูปเซ็ทที่จะใช้ได้แล้ว ก็ถือว่าเล่มนี้โล่งอกกันไปเยอะ… ผมเดินออกจากห้องประชุมพร้อมไอ้เบน เดินออกมาก็เห็นเด็กฝึกงานมานั่งรออยู่หน้าห้องประชุม
“พี่เบน!!! สวัสดีฮะ…” หึ ถึงกับมานั่งรอหน้าห้องประชุมเลยเหรอเนี่ย… เฮ้ย ไม่หึง ไม่รู้สึกอะไร ท่องไว้ไอ้ภพ
“รอนานไหมครับ เดี๋ยวเรารีบไปกันเลยดีกว่านะ จะได้เหลือเวลาไปกินข้าวกันก่อนกลับ” เฮ้ยไหนบอกว่าไปซื้อเลนส์ ทำไมเสือกมีดินเนอร์ด้วยวะ
“ได้ครับ… พี่ภพฮะ เดี๋ยวรันขอไปซื้อเลนส์กับพี่เบนนะครับ แล้วค่ำๆ คงจะกลับ รันโทรไปบอกพี่รินมาแล้วฮะ…” น้องเมียหันมาขออนุญาต ก็ยังดีที่ยังเห็นหัวกันอยู่บ้าง
“ตามสบายเถอะครับ… จริงๆ บอกพี่รินแล้วไม่ต้องบอกพี่อีกก็ได้… ถ้าไอ้เบนไม่มาส่ง ก็กลับเองถูกใช่ไหม” คำถามใจร้ายที่หลุดออกจากปากไปแล้ว ก็พลอยให้ใจหาย อยากจะตบปากตัวเองเหมือนกัน แต่ความน้อยเนื้อต่ำใจมันมีพลังส่งผลให้ต้องพูดจาจิกกัดทำร้ายอีกฝ่ายออกไป
“สบายมากครับ… รันนั่งแท็กซี่ได้ไม่มีปัญหา พี่ภพไม่ต้องห่วง” น้ำเสียงไม่มีแววแห่งความเสียใจ หรือน้อยใจแฝงอยู่ จนผมอดที่จะจ้องตาคนพูดอย่างค้นหาไม่ได้… แต่ก็ไม่พบอะไรนอกจากรอยยิ้ม… ตอนแรกคิดว่าจะโดนเหวี่ยงกลับ หรือโมโหใส่ซะอีก เป็นแบบนี้ก็อดโล่งใจปนหงุดหงิดไม่ได้เหมือนกัน
“เฮ้ยบอส ไม่ต้องเป็นห่วง เดี๊ยวผมมาส่งน้องอยู่แล้ว ไม่เอาลูกเขาไปทิ้งๆ ขว้างๆ หรอกน่า… ผมจริงจัง” เฮ้ย… แรกๆ กูก็ไม่ขัดหูสักเท่าไหร่ แต่ไอ้ประโยค ‘ผมจริงจัง’ เนี่ย กูขัดตีนชะมัดเลย
“ฮ่าๆๆๆ พี่เบนอย่ามาตลก ไปกันเถอะ เดี๋ยวร้านก็ปิดกันก่อนพอดี” ไม่มีปฏิเสธอะไรสักนิดเหรอ หัวเราะนี่คือยอมรับที่มันแซวหรือยังไง โถ่เว้ย!!!! หงุดหงิดที่ตัวเองแม่งก็ทำห่าอะไรไม่ได้เลย
“เดี๋ยวก่อน… พี่ไปด้วยดีกว่า ยังไงวันนี้ก็ว่างๆ ขอไปดูกล้องตัวใหม่ให้ออฟฟิศด้วยแล้วกัน” ปากไวกว่าความยับยั้งช่างใจ พูดไปแล้วก็อยากจะกัดลิ้นให้ขาด… ยิ่งหันไปเห็นรอยยิ้มน้อยๆ ที่มุมปากของรัน ก็ยิ่งทำให้รู้สึกว่าตัวเอง ‘พลาด’ ที่เผลอเผยความหึงออกไป
“อ้าว บอสก็ไหนตอนแรกบอกให้ผมเอาพวกโบว์ชัวร์รุ่นที่คิดว่าโอเคมาให้ดูไง” ไอ้เบนแย้งแบบงงๆ มันคงคิดว่ากูจะไปทำไม
“ก็กูเป็นเจ้าของเงินนี่หว่า ไปดูด้วยตา ไปจับด้วยมือ มันน่าจะดีกว่าดูในโบว์ชัวร์ไม่ใช่หรือไง ของไม่ใช่บาทสองบาท” ผมก็แย้งไปด้วยเหตุผลที่ค่อนข้างมีน้ำหนัก ไอ้เบนทำหน้าแบบ ‘เออ มึงจะไปก็ไป’ ส่วนอีกคนนี่สิ ตอนนี้ยิ้มหวานทั้งปากทั้งตาส่งมาให้ จนคนรับอย่างผมต้องรีบเบนสายตาหนีอย่างกะทันหัน กลัวใจตัวเองฉิบหายเลยว่ะ
ผมขับรถตามไอ้เบนไป โดยที่น้องเมียคนดีไม่ได้มาเป็นตุ๊กตาหน้ารถผม เพราะไอ้ตากล้องมันเสือกบอกว่า มันเป็นคนชวน ผมเป็นตัวแถม ฉะนั้นรันก็ต้องไปนั่งรถคันเดียวกับมัน… เออ เรื่องของมึงเหอะ ยังไงกูก็ได้ไปเป็นก้างชิ้นโตของมึงเรียบร้อยแล้ว กูไม่แคร์!!!
สองทุ่มพอดิบพอดี เราก็ไปถึงร้านขายกล้องร้านใหญ่ที่ตั้งอยู่ในศูนย์ไอทีมอลล์แห่งหนึ่ง ร้านนี้ปิดสองทุ่มครึ่งเลยทำให้ตอนนี้ลูกค้ากลุ่มเดียวที่อยู่ในร้านคือพวกเรา ไอ้เบนเข้าไปทักทายเพื่อนเจ้าของร้าน ก่อนจะแจ้งความจำนงว่าอยากจะดูเลนส์รุ่นไหน พอทางร้านหยิบเลนส์ที่ต้องการออกมาให้ มันก็หันมาแนะนำผมกับเจ้าของร้าน ก่อนจะบอกไปว่าผมต้องการจะดูกล้องตัวไหน รุ่นไหนบ้าง ให้เจ้าของร้านหยิบออกมาให้ผมดู เสร็จแล้วตัวมันก็ทิ้งผมไว้กับเจ้าของร้าน แล้วหันไปง่วนกับการลองเลนส์ให้เด็กฝึกงานของผม
“อะ แฮ่ม… ช่วยหันมาสนใจกูด้วยได้ไหมครับคุณตากล้อง…” ผมกระแอมกระไอเรียกร้องความสนใจจากโลกส่วนตัวของสองหนุ่มที่กำลังลองเลนส์กันอยู่อย่างสนุกสนาน
“ก็ผมเลือกรุ่นออกมาให้บอสลองแล้ว บอสก็ลองสิครับ… บอสลืมไปแล้วเหรอว่าตัวเองจบคอร์ส Photography มาจากลอนดอนด้วย แค่ลองกล้องแค่นี้บอสทำได้ดีไม่แพ้ผมอยู่แล้วล่ะมั้ง” แม่งเอ๊ย กูพลาดอีกแล้ว… คือสมัยที่ผมเรียนที่ลอนดอน ผมลงเรียนคอร์สโฟโต้ฯ สั้นๆ ตั้งแต่คอร์สเบื้องต้น ยันแอดวานซ์หลายคอร์ส แต่ที่ผมให้เบนหาโบว์ชัวร์รุ่นต่างๆ มาให้ก็เพราะไอ้เบนมันคลุกคลีอยู่กับเรื่องนี้ตลอดเวลา ผมเองถึงแม้จะเรียนมาบ้าง แต่ไม่ได้ติดตามตลอด กล้องก็เหมือนเทคโนโลยีอย่างอื่นนั่นแหละครับ มันไม่เคยหยุดน่ิง
“พี่ภพเรียน Photography ด้วยเหรอฮะ… ดีจัง รันกะจะไปต่อโทด้านนี้ที่อังกฤษ เอาไว้รันจะขอคำปรึกษานะครับ” น้องเมียในตำแหน่งเด็กฝึกงานก็หันมายิ้มกว้างตาวาวใส่ผมทันทีพอรู้ว่าผมเคยลงเรียนโฟโต้ฯ มาจากอังกฤษ
“อะ อืม… ก็ถ้ามีอะไรอยากรู้ก็มาถามได้ แต่ก็นานมาแล้วล่ะนะ พี่ก็ลืมๆ ไปบ้าง พี่ว่าในอินเตอร์เนทน่าจะรู้ดีกว่าพี่” ยังคงทำเป็นเล่นตัวต่อไป… ก็จะให้ทำยังไงล่ะ จะให้กระดี๊กระด๊าทำหน้าทำตายินดีที่น้องจะมาปรึกษาน่ะเหรอ แบบนั้นเค้าก็รู้สิว่าผมแอบดีใจที่น้องเห็นความสำคัญของผม
“แต่รันว่ารันปรึกษาพี่ภพนั่นแหละฮะ” หัวใจพองโตมันเป็นแบบนี้นี่เองซินะ
“อะ…เออ โทรศัพท์มา เดี๋ยวพี่ขอตัวรับโทรศัพท์ก่อนแล้วกัน” โทรศัพท์ช่วยชีวิตจริงๆ เพราะไม่อย่างนั้นผมต้องเผลอยิ้มออกไปแน่ๆ
“ฮัลโหลว่าไงริน” ไอ้รินโทรมา สงสัยจะห่วงน้องชาย
“ภพ… ฉันต้องบินลงภูเก็ตด่วนนะ ห้องอาหารแก๊สระเบิด” น้ำเสียงตื่นๆ แต่ยังควบคุมเอาไว้อย่างดีของไอ้ริน ส่งมาตามสาย เป็นผมเองซะอีกที่ตกใจ
“เฮ้ย แล้วเป็นอะไรมากไหม ให้ฉันลงไปเป็นเพื่อนแกดีกว่า รอแป๊บนะ”
“ไม่ต้องๆ ไม่มีอะไรมาก แค่ครัวไฟไหม้ พนักงานกับพ่อครัวเขาดับได้ทันน่ะ แต่ก็ต้องปิดโซนด้านนั้นไปเลย มีลูกค้ามาโวยวายนิดหน่อย เดี๋ยวฉันต้องลงไปเคลียร์ทุกอย่าง แกไม่ต้องลงไปหรอกมันไม่ได้มีอะไรหนักหนา อยู่เป็นเพื่อนไอ้รันไปเถอะ ฝากมันด้วยนะ”
“เออๆ ได้ แกก็เดินทางดีๆ นะ มีอะไรหนักหนาโทรมาได้ตลอด ฉันแสตนด์บายรอ ถ้าจะให้ลงไปช่วยได้เลยนะเว้ย” ไอ้รินมันเป็นเวิร์คกิ้งวูแมนของจริง มันใจเย็น ฉลาด และเข้มแข็ง ปัญหาหนักหนากว่านี้มันก็เจอมาเยอะแล้ว และมันก็พิสูจน์ตัวเองว่าสามารถผ่านมาได้ทุกๆ เรื่อง พ่อแม่มันถึงได้วางมือและวางใจให้มันดูแลธุรกิจทั้งหมดได้อย่างเต็มตัว
“ได้ๆ งั้นแค่นี้ก่อนนะ ตอนนี้พ่อกับแม่ฉันยังไม่รู้เรื่องแต่เดี๋ยวคงต้องไปบอกที่บ้านใหญ่ก่อนนั่นแหละ แล้วค่อยบินไปภูเก็ต” แล้วไอ้รินก็วางสายไป ผมเลยตัดสินใจเดินไปบอกน้องรัน
“รันครับ โรงแรมที่ภูเก็ตมีปัญหา แต่ไม่หนักอะไรมาก วันนี้พี่รินต้องบินลงไปภูเก็ตนะ… รันจะไปนอนค้างบ้านใหญ่ไหมเดี๋ยวพี่จะไปส่ง” ยอมรับว่าไม่อยากอยู่กันสองต่อสอง ผมกลัว!!!
“เหรอฮะ แต่ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม”
“ไม่มาก เห็นรินบอกว่า ห้องอาหารแก๊สระเบิด ไฟไหม้ แต่ดับแล้ว ไม่ได้ลุกลามไปไหน… สรุปยังไงครับ ไปนอนที่บ้านใหญ่ไหม”
“ไม่ครับ รันนอนกับพี่ภพได้… เออ รันหมายถึง อยู่ที่บ้านกับพี่ภพได้ครับสะดวกตอนมาฝึกงานมากกว่า” เฮ้อออออออ ทำยังไงดีวะกู หรือคืนนี้จะไม่กลับบ้านแม่งเลย… แต่ถ้าไม่กลับ ก็ไม่กล้าปล่อยให้น้องอยู่คนเดียวอยู่ดี โว้ยยย อยู่ด้วยกันนี่แหละ แต่คืนนี้คงต้องรีบขึ้นห้องล็อคประตูนอนแต่หัววันแล้วล่ะไอ้ภพ
สุดท้ายผมก็สั่งกล้องสำหรับออฟฟิศไปสามตัว ส่วนน้องรันก็ได้เลนส์ที่อยากได้ เสร็จแล้วเราทั้งสามก็เลยไปจบกันที่ร้านอาหารฟ้าดฟู้ดร้านหนึ่ง เพื่อความสะดวกและเร็ว… ก่อนจะแยกย้ายกันกลับ น้องรันขอแวะซื้ออาหารสดสำหรับทำอาหารเช้าวันพรุ่งนี้
“รันไม่ให้พี่ไปส่งจริงๆ เหรอ” ไอ้เบนยังเว้าวอน มึงจะไปส่งน้องมันทำไมวะ ในเมื่อมันกลับทางเดียวกับกู
“ฮ่าๆ พี่เบนพอแล้ว จะไปให้เสียค่าน้ำมันทำไม เอาไว้เดี๋ยววันหลังรันจะให้ไปส่งนะ” ยังคงยืนหัวร่อต่อกระซิกกันอย่างสนุกสนาน แถมยังมีสัญยิงสัญญาว่าจะให้ไปส่งบ้านอีกนะ
“จะกลับบ้านไหม หรือจะรอให้ไอ้เบนไปส่ง” อดไม่ได้ที่จะขัดจังหวะความสุข
“เออ ฮะ กลับฮะ พี่เบนรันไปก่อนนะครับ สวัสดีครับ” น้องรีบหันไปลาไอ้เบน แล้วรีบวิ่งตามผมที่เดินหนีออกมาตั้งแต่สิ้นประโยคคำถาม
“พี่ภพรอรันด้วย…” ก็ไม่ได้กะจะทิ้งหรอก ยังไงซะก็ต้องนั่งรอในรถอยู่ดี
………………………
……………………....
“พี่รินลงไปภูเก็ตคนเดียวเหรอครับ” ประโยคแรกและบทสนทนาแรกบนรถ หลังจากต่างคนต่างนั่งนิ่งเงียบกันมาเกินกว่าครึ่งทาง
“อืม… ลงไปคนเดียว ตอนแรกพี่จะลงไปด้วย แต่มันบอกไม่ต้อง ไม่ได้มีอะไรหนักหนาเกินกว่ามันจะจัดการได้”
“งั้นรันโทรหาพี่รินดีกว่า เผื่อมีอะไรให้ช่วย” น้องวรันของพี่รินตั้งท่าจะล้วงกระเป๋าเพื่อหยิบโทรศัพท์ แต่ถูกผมเบรคไว้ก่อน
“อย่าเพิ่งโทรไปตอนนี้เลย มันกำลังยุ่งๆ อยู่ ป่านนี้คงออกจากบ้านใหญ่ไปสนามบินแล้วล่ะ เอาไว้พรุ่งนี้เช้าค่อยโทร
“จริงด้วย!!!... รันก็ลืมนึกไปเลย… แล้วพี่ภพล่ะฮะ คืนนี้พี่ภพจะออกไปไหนหรือเปล่า” ก็ปกติผมมักจะกลับดึกกว่านี้ หรือออกไปกลางดึกเสมอ หลังจากเข้าบ้านมา ก็รู้ๆ กันอยู่น่ะแหละว่าผมไปปฏิบัติกิจกาม เอ๊ยกิจกรรมอะไร ตอนที่รันมาอยู่ผมก็มีออกไปบ้างนะ เหมือนรันจะเคยถาม ผมตอบว่าออกไปโรงพิมพ์ เพราะในส่วนของแยกสีจะทำงานเป็นกะ และเปิด 24 ชั่วโมง แต่วันนี้เล่นถามดักทางซะขนาดนี้จะให้ไปไหนได้
“ถ้าพี่ออกไปแล้วเราอยู่คนเดียวได้หรือเปล่าล่ะ” ผมลองหยั่งเชิงดู… ผมว่าน้องคงจะพูดประชดกลับคืนมา แล้วก็ไล่ให้ผมไปไหนตามใจแน่ๆ
“ก็ถ้าพี่ภพจำเป็นต้องไปจริงๆ รันก็ต้องอยู่ให้ได้ ผีรันไม่กลัวหรอกฮะ แต่รันคงเหงาถ้าอยู่คนเดียว… ธุระที่พี่ภพจะต้องออกไป ถ้ามันไม่สำคัญมากนัก หรือเลื่อนไปได้ คืนนี้… อยู่กับรันก่อนได้ไหม” แทบจะต้องเบรครถกระทันหัน กับประโยคและน้ำเสียงอ้อนๆ ของคนข้างๆ ให้ตายเหอะ ยอมให้เป็นน้องรันในโหมดประชดประชัน เหวี่ยงๆ หรือนิ่งๆ ดุๆ แบบเดิมซะยังดีกว่าแบบนี้ แบบเดิมผมก็ห้ามใจยากแล้ว แล้วอ้อนๆ แบบนี้ คำพูดคำจาน่ารักแบบนี้ คืนนี้ผมคงต้องนั่งสมาธิ และขังตัวเองให้อยู่แต่ในห้องทั้งคืนแน่ๆ
“อืม… บังเอิญคืนนี้พี่ไม่มีธุระที่ไหน”
“ขอบคุณนะฮะพี่ภพ…จุ๊บ!!!” เฮ้ย!!!!!!!!!!!!! ขอบคุณเฉยๆ ก็พอ แต่นี่ตุ๊กตาหน้ารถข้างๆ ดันเอี้ยวตัวมาจุ๊บแก้มผมเป็นการขอบคุณ รถเกือบเป๋คร่อมเลน ให้ตายเหอะทำให้คนอื่นเขาหัวใจจะวายตาย แต่ตัวเองดันนั่งหน้าแฉล่มทยอยส่งยิ้มหวานมาให้เรื่อยๆ…. พอเหอะนะ พี่ขอร้องล่ะ!!!
พอถึงบ้านผมกำลังจะเดินหนีขึ้นข้างบนแต่กลับมีโทรศัพท์ดังขึ้นมาซะก่อน หยิบขึ้นมาดูก็เห็นเป็นเบอร์ของพี่ต้อง หัวหน้าฝ่ายอาร์ตโทรมา ผมเลยต้องรีบกดรับสาย เพราะวันนี้พวกฝ่ายอาร์ตลุยทำอาร์ตแฟชั่นเซ็ทกับปกกันอยู่ และหากมีปัญหาอะไรฝ่ายอาร์ตจะต้องโทรมาแจ้งผม หรือมีอะไรให้ผมตัดสินใจผมก็ต้องสแตนด์บายตลอด
“พี่ต้องว่าไง” ผมรับสายแล้วยืนนิ่งอยู่กับที่ ผมไม่ค่อยชอบเดินคุยโทรศัพท์ มันไม่มีสมาธิ และอันตรายอาจเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ
“คุณภพผมลองวางปกที่คุณภพเลือกรูปเอาไว้ ผมว่ามันแปลกๆ เวลามี text อยู่ด้วย เดี๋ยวคุณภพช่วยผมตัดสินใจหน่อย ผมส่งเมลไปให้แล้วครับ… ผมรบกวนขอด่วนๆ เลยนะฮะ คือมะรืนออยออกจากโรงพยาบาลผมจะต้องไปรับน่ะครับ” ออยคือภรรยาของพี่ต้องแก พี่ออยเป็นพรู๊ฟรีดเดอร์ของออฟฟิศเรา แต่แกถูกรถชนขาขวาหัก แขนซ้ายหัก หัวกระแทกแรง แต่ดีที่สมองไม่เป็นอะไร นอนโรงพยาบาลมาสองอาทิตย์ ตอนนี้อาการดีขึ้น แต่ผมก็ให้ลาพักต่อไปอีกครึ่งเดือน
“ได้ครับพี่ต้อง เดี๋ยวผมเปิดเมลเดี๋ยวนี้เลย” และด้วยความกังวลเรื่องงาน และค่อนข้างรีบ ผมเลยลืมน้องรันไปเลย… จากเป้าหมายแรกที่จะเข้าห้องล็อคประตู และอาบน้ำทำสมาธิ กลายเป็นต้องเข้าไปจมอยู่ในห้องสมุดที่เป็นห้องทำงานหลักของผมในบ้าน
ผมนั่งจมอยู่กับงานนานแค่ไหนไม่รู้ จนในที่สุดปัญหาหลักๆ ของงานก็ได้ถูกคลี่คลายไปจนหมด ผมปิดคอมและนั่งพิงพนักเองหลังหลับตาสักพัก เพราะรู้สึกว่าล้าเกินกว่าจะรีบลุกขึ้นยืน ความแก่มันเป็นแบบนี้สินะ เพิ่งจะเริ่มรู้สึกตัว ยิ่งเวลาทำงานดึกๆ และต้องจ้องคอมพิวเตอร์นานๆ ผมจะรู้สึกมึนหัวมาก ต้องนั่งหลับตาสักพักถึงจะลุกขึ้นเดินเหินได้ตามปกติ ไม่งั้นมีหน้ามืดหรือวูบกันบ้างล่ะ…
“พี่ภพฮะ… ดื่มอะไรร้อนๆ หน่อยไหม เดี๋ยวรันไปเอามาให้” ผมหลับตาไปสักพักใหญ่ๆ ก็ได้ยินเสียงหวานๆ กระซิบเบาๆ อยู่ข้างๆ หู อดไม่ได้ที่จะตกใจแล้วลืมตาขึ้นมาดูเจ้าของเสียง… น้องรันในชุดนอนหวามใจผมเช่นเคย เสื้อกร้ามบางเบาสีไข่ไก่คอย้วยๆ กับกางเกงผ้ายืดสีฟ้าอ่อนขาสั้น (มาก) อวดเรียวขาสีแทนที่ขาดว่าเจ้าตัวคงไปอาบแดดช่วงก่อนมาที่นี่ ผมว่าผิวน้ำผึ้งนวลๆ แบบนี้เหมาะกับรัน ไอ้แบบขาวจั๊วมันก็น่าเจี๊ยะอยู่หรอกนะ แต่แทนๆ น้ำผึ้งๆ แบบนี้มันเซ็กซี่กว่ากันเยอะเลย…เฮ้ยยยยยย!!! คิดเหี้ยอะไรอยู่ไอ้สาม กลับมาๆ
“เออ ไม่ดีกว่า เดี๋ยวพี่ว่าพี่จะไปนอนแล้วล่ะ รันก็ไปนอนได้แล้ว ดึกป่านนี้ทำไมยังไม่นอนอีก” ผมเอ็ดเบาๆ เพื่อให้คนที่ยังยืนเกาะพนักเก้าอี้ที่ผมนั่งขยับตัวออกไป แต่ดูแล้วไม่มีทีท่าว่าจะสำเร็จ
“จริงๆ รันนอนไปแล้ว แต่ตื่นขึ้นมาหาน้ำดื่ม แล้วเห็นห้องนี้แง้มอยู่ แถมยังเปิดไฟทิ้งไว้ คิดว่าพี่ภพยังไม่นอน เลยเดินเข้ามาดูฮะ… พี่ภพทำงานดึกๆ แบบนี้ตลอดเลยเหรอ เหนื่อยไหมฮะ เมื่อยไหมเดี๋ยวรันนวดให้นะ” ไม่เห็นจะรอคำตอบกันบ้างเลย พูดเองเออเองอยู่คนเดียว แล้วก็เดินไปด้านหลังจัดการส่งมือนุ่มๆ มาบีบนวดบนบ่าของผม น้ำหนักมือที่กำลังพอดี หนักบ้าง เบาบ้างสลับกันไป ก็ทำให้สบายดีเหมือนกัน
“อืมมมมมม” ผมเผลอครางเบาๆ อย่างพอใจที่ได้ผ่อนคลายจากมือน้อยๆ ของน้อง…
จากบ่าน้องก็ค่อยๆ ขยับมาใกล้ๆ ลำคอ แล้วเปลี่ยนจากแรงบีบนวดมาเป็นลูบเบาๆ เล่นเอาขนลุกเกรียวโดยไม่ได้นัดหมาย…
“สบายขึ้นไหมฮะ” เสียงกระซิบที่มาจากหมอนวดคนเก่งทำเอาผมเหมือนถูกสะกด น้องก้มหน้ามาถามข้างๆ หู ก่อนที่จะขยับปากมาจูบที่แก้มผมเบาๆ เบาจริงๆ เหมือนขนนกปัดผ่าน มันเบาแต่ก็สร้างแรงบางอย่างในกายให้กระพือขึ้นมาอย่างน่าตกใจ
“อะ อืม… พะ พอก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่จะไปนอนแล้ว” ผมรีบตัดบทเพราะกลัวอะไรบางอย่างที่จะทำให้ปฏิบัติการนวด จะกลายเป็น ‘นาบ’ ไปซะก่อน
“แต่รันอยากนวดให้พี่ภพนี่ฮะ… ให้รันไปนวดให้ที่ห้องไหม” ผมว่าน้องกำลังจงใจยั่วผม ผมต้องแข็งใจไว้…
“รัน!!! ไม่ต้อง พี่บอกให้พอแล้ว พี่จะไปอาบน้ำนอน พี่เหนื่อย” ผมบอกเสียงแข็ง แต่ดูเหมือนจะไม่มีผลอีกเช่นเคย เพราะเจ้าของมือนวดที่ยังไม่ละมือออกไปจากบ่าและลำคอผม ค่อยๆ เลื่อนมือลงมาที่หน้าอก ก่อนจะปลดกระดุมออกสามเม็ดอย่างรวดเร็ว และส่งมือนุ่มน้อยๆ นั้นเข้าไปลูบไล้ ไล่วน จากหน้าอกหนาลงสู่หน้าท้องแข็งที่พอจะมีกล้ามกับเขาบ้างเพราะเข้ายิมส์เป็นประจำ…
“อ้าาาาาา รัน!!!” ผมเผลอครางอย่างลืมตัว เพราะตอนนี้น้องรันกำลังไล่วนนิ้วอยู่รอบๆ สะดือ ก่อนที่มันจะผ่านลงไปข้างล่าง ลูบเล่นกับส่วนที่นูนแน่นต้อนรับมือของน้อง… แม้จะเป็นเพียงแค่สัมผัสจากภายนอก ก็เล่นเอาผมต้องกัดฟันแน่น เพราะกลัวตัวเองจะเผลอปล่อยเสียงครางแสดงความต้องการออกมา
“กัดปากทำไมฮะพี่ภพ… ครางออกมาสิฮะ รันรู้ว่าพี่ภพกำลังรู้สึกดี… รันอยากได้ยินเสียงของพี่ภพ รันชอบเสียงครางของพี่ ฟังแล้วเซ็กซี่ชะมัดเลย” แล้วเหมือนจะพยายามทำให้ผมปล่อยปากครางออกมาให้จงได้ เจ้าของมือที่กำลังลูบลูกชายผมอยู่ ก็ละมือ แล้วรีบเดินอ้อมมาคุกเข่าอยู่ตรงหน้า แล้วจัดการกับเป้าหมายที่ยังไม่ได้ปลดปล่อย…
น้องลูบส่วนนูนเด่นจากภายนอกอยู่สองสามที ก็จัดการกับสิ่งกีดขวางชั้นแรก ค่อยๆ ปลดเข็มขัด และตะขอกางเกง ก่อนจะก้มหน้าลงไปที่ซิบ แล้วใช้ปากบางๆ เม้มแล้วรูดลง… น้องเงยหน้าขึ้นมายิ้มยั่วให้ผมแวบหนึ่ง แล้วก้มลงไปซุกไซ้กับเนินเนื้อนูนเด่นที่เห็นชัดขึ้นผ่านทางกางเกงชั้นในผ้าสีขาวสะอาดตา
“อ๊ะ อ้าาาา อือ รัน อืมมม รันครับ อ้าาาา รัน!!! เอามันออกมาเถอะ” ในที่สุด… ผมก็พ่ายแพ้ต่อคนช่างยั่วตรงหน้า และแพ้ต่อกิเลสของตนเอง ร้องขอให้น้องได้ปลดปล่อยอารมณ์ดิบในตัวให้ออกมาผงาดโลดแล่น… จริงๆ ตอนนี้สมองผมกำลังคิดไปถึงช่วงเวลาครั้งเก่าก่อนที่ผมเคยได้ครอบครองน้อง ผมได้เข้าไปสัมผัสความอุ่นร้อนด้านใน แรงเสียดสีเข้าออกที่คับแน่น และบีบรัด เสียงครางกระเส่าหวานๆ ดังลั่นเรียกพี่ภพ พี่ภพ ยังคงทำให้วาบหวามทุกครั้งที่นึกถึง อยากสัมผัสอีกสักครั้งจริงๆ ให้ตายเหอะ
“เอ๊!!! ตรงนี้จะยังอร่อยเหมือนเดิมไหมน้า!!!” ประโยคที่ชวนให้แทบตาย กับปลายนิ้วที่กำลังลูบวนบนหัวไอ้ลูกชายของผมอยู่ กำลังจะทำให้ผมเป็นบ้า น้องเร็วมาก เอามันออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ… แม้แวบนึงจะคิดได้ว่า น้องไม่เคยชิมมันทางปากนี่หว่า แต่เอาวะ นี่อาจจะเป็นประโยคเพื่อประกอบการยั่วของคนตรงหน้านี้ก็ได้…
“ชะ ชิมมันสิคนเก่ง… แล้วรันจะได้รู้ว่ามันอร่อยมากกว่าเดิม” ผมเชิญชวนโดยการลูบหัวนักชิมเบาๆ แล้วน้องก็ว่าง่าย รีบก้มลงไปตวัดปลายลิ้นชิมความใหญ่ของไอ้ลูกชายผม ลิ้นอุ่นๆ เวลาตวัด ห่อ และลูดผ่าน มันกระตุ้นความต้องการที่จะปลดปล่อยได้เป็นอย่างดี… มือน้อยช่วยสำรวจ รูดขึ้นลงตามติดปากบาง
“อะ อืม ยังอร่อยเหมือนเดิมเลย… ชิมที่ปากไปแล้ว อีกที่ของรันมันก็อยากชิมด้วยนะฮะ ขอชิมอีกนิดนะครับพี่ภพ” เอาเลยจ้า จะตรงไหนอะไรก็ว่ามาเลย… แล้วก็ไม่ต้องเดาว่าเป็นอะไร เพราะตอนนี้น้องวรัน รูดกางเกงขาสั้น (มาก) ของตัวเองออกไปจากร่างอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นวีเชพ และวีคัดของขอบกางเกงว่ายน้ำที่น้องคงจะใส่ไปอาบแดด แม่ง!!! เซ็กซี่เป็นบ้าเลยว่ะ…
ไม่ทันให้ผมได้สำรวจจนทั่ว นักชิมคนเก่งก็กระโดดขึ้นมาคร่อมผมบนตัก แล้วเริ่มถูไถ บด เบียดร่องลึกของตัวเองกับลูกชายหัวแข็งของผม… น้องขยับถูเข้าออก เบียด บี้จนผมหมดความอดทนอีกต่อไป ผมส่งนิ้วสากของตัวเองเข้าไปสำรวจช่องทางที่กำลังจะทำให้ผมคลั่งอยู่ตอนนี้ จากหนึ่งเป็นสอง หมุนวน คว้านลึก จนเจ้าของช่องทางครางเสียงลั่น ปากก็ร่ำร้องเรียกหาของผม… ผมเองก็เป็นคนใจดีครับ น้องร้องขอพี่ก็จะจัดให้
“รันครับ คนดี น้องรันของพี่ยกตัวขึ้นหน่อยนะ อ๊ะอ้าาาาาา รันครับ รันครับ อ้าาาา รัน” ผมร้องเรียกคนที่กำลังค่อยๆ หย่อนตัวลงมาครอบครองผมเสียงสั่น
“พี่ภพ พี่ภพ ฮะ พี่ภพ… พี่ภพครับ พี่ภพเรียกรันทำไม” ฮะ!!!! อะไรนะ ใครเรียกใครนะ
“ฮะ… รัน เฮ้ย เออ… คือ อ้าว… ยังไงวะกู เฮ้ย คือรันทำไมแต่งตัว อ้าว…” คือเหี้ยมาก กูเหี้ยมากกกกก นี่คือกูฝัน กูเผลอหลับไปในห้องทำงาน แล้วฝันว่ากำลังเอากับน้องรันเหรอวะเนี่ย ไอ้ห่า!!!!!!!!!! ไอ้สามภพ ไอ้ลามกเอ๊ยยยยยยยย!!!...และโดยอัตโนมัติ ผมก้มลงมองลูกชายตัวเอง เฮ้ยไอ้เหี้ย… มือกูแม่งยังกุมลูกชายอยู่ในกางเกงเลย สัดเอ๊ย… ผมเลยต้องรีบค่อยๆ เนียนๆ ชักมือออกมา แล้วเปลี่ยนเป็นกุมปิดเอาไว้แทน เพราะแม่งแข็งมากกกกกกก ตอนนี้…
“พี่ภพเป็นอะไร ฝันร้ายหรือเปล่า รันกำลังจะลงไปกินน้ำ แต่เห็นห้องนี้ไฟยังเปิดอยู่ แล้วประตูก็แง้มไว้ ตอนแรกว่าจะปิดให้แต่ได้ยินเสียงพี่ภพเรียกรัน ก็เลยคิดว่าพี่ภพเรียก รันเลยเดินเข้ามาดู… ก็เห็นพี่ภพนอนหลับตาแหงนหน้าส่ายไปมา รันเลยคิดว่าพี่ภพฝันร้ายแน่เลย เลยรีบปลุก” ผมว่าน้องคงรู้ว่าผมฝันเกี่ยวกับอะไร เพราะน้องหน้าแดงแป๊ด แต่ก็เลี่ยงที่จะพูดถึงเรื่องนี้ ผมอยากจะรู้จังว่าถ้าผมบอกไปว่าผมกำลังฝันอะไรอยู่ น้องจะช่วยทำฝันให้เป็นจริงไหม?
แต่เฮ้ย… ไอ้เหี้ย ไม่ได้สิวะ… ทำแบบนั้นก็เท่ากับยอมแพ้ใจตัวเองสิไอ้ภพ อดทนไว้ต่อไป ไหนๆ ก็ทนมาได้ขนาดนี้แล้ว…
“เออ พี่คงฝันร้ายจริงๆ นั่นแหละ งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ ฝันดีนะรัน พี่ฝากปิดไฟในห้องด้วย” แล้วผมก็รีบลุกขึ้นเดินหนีตัวจริงของคนที่อยู่ในความฝันกลับห้องตัวเองอย่างด่วนๆ พอปิดห้องล็อคเสร็จ ก็จัดการรีดพิษออกโดยเร็วไว พยายามบังคับให้ตัวเองคิดถึงเด็กหนุ่ม หรือคู่ขาคนก่อนๆ ที่ร้อนแรง แต่สมองแม่งดื้อมาก ประมวลผลและภาพออกมาเป็นเด็กหนุ่มที่ชื่อวรันตลอด จนพิษพุ่งทะยานออกมาเปรอะเลอะมือ ก็ยังคงเต็มไปด้วยภาพในฝันเมื่อกี้นี้…
เหี้ยเอ๊ย!!! หวังว่าคืนนี้กูจะไม่ฝันแบบนี้อีกนะ ไม่งั้นต้องลุกขึ้นมาเมื่อยมืออีกรอบแน่ๆ
+++++++++++++++++++++
+ กร๊ากกกกกกก!!! ไม่รู้จะต้องดีใจที่อิลุงมันไม่ตะบะแตก หรือควรจะสมเพชที่มันมัวแต่เก็บกดจนเอาน้องไปติ้วในความฝัน เฮ้ออออ อิลุง แกนะแก ฉันเชื่อว่าจบตอนนี้ คนอ่านคงเจริญพรแกกันสนุกสนานแน่ๆ 
+ น้องรันเวอร์ชั่นใหม่ก็ยังคงน่ารัก สดใส สมวัยเหมือนเดิม 
วรันของมี๊ จุ๊บ!!!
+ แต่พี่เบนนี่ยังไง ยังไง อยู่นะเนี่ย แต่เอาเถอะ ถ้าอิลุงมันยังคงเล่นตัวอยู่แบบนี้ จะยกน้องรันให้พี่เบนไปซะเลย แบร่!!!
+ ขอบคุณมากๆ นะคะทุกคนที่ยังคงคอยกันอยู่ ทั้งนักอ่านเก่า และหน้าใหม่เลยค่ะ ดีใจที่คนที่เข้ามาอ่านแล้วชอบนะคะ ส่วนใครที่ขี้เกียจรอแล้ว เลิกอ่านเราก็ไม่ว่ากัน เอาไว้จบแล้วกลับมาอ่านใหม่แบบไม่ต้องรอค้างๆ คาๆ ก็ได้เน้อ!!!
+ ติดตามข่าวสารอิเมอร์ซี่ได้ที่เฟสบุค (เหมือนเดิม แอดไปแล้วทักทายกันด้วยนะคะ) 
อิเมอร์ซี่ คุณแม่ดีเด่นแห่งปี ที่กำลังจะหนีเที่ยวอีกแล้ว!!!!
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
