สวัสดีค่าาาาา...
งวดนี้มาเร็วนะจ๊ะตัวเธอทั้งหลาย... 
ที่สำเร็จได้ในวันนี้ต้องยกความดีให้กับหลายๆ คนที่เข้ามาไลค์กดดันกันในเฟสฯ ฮ่าๆ
เอาล่ะ ไปอ่านกันเลยดีกว่า ที่รัก... อิลุงมันรอจนแก่และ
ปล. คำผิดเดี๊ยวกลับมาแก้จ้า...
++++++++++++++++++++++++ตอนที่ 17สุกี้มื้อค่ำผ่านพ้นไปอย่างน่าอึดอัด… แต่คงมีแค่ผมคนเดียวล่ะมั้งที่อึดอัด เพราะไอ้ตากล้องกับน้องรันเขาคุยกันอย่างออกรสชาติ ทั้งเรื่องเทคนิคการถ่ายภาพ ยาวไปจนถึงเรื่องท่องเที่ยว ถ้าไม่คิดอะไรมาก ก็คงจะรู้สึกว่า คนสองคนที่มีความชอบคล้ายๆ กัน สนใจในเรื่องที่เหมือนๆ กัน เลยคุยกันอย่างถูกคอ และถ้าจะเสริมความคิดที่จะปลอบใจตัวเองไปด้วย ก็คงต้องคิดว่า เพราะอาชีพช่างภาพแฟชั่น เป็นสิ่งที่รันสนใจ และใฝ่ฝัน พอมาเจอช่างภาพฝีมือดี มีดีกรีผ่านงานระดับโลกมาแล้ว ก็เลยอดไม่ได้ที่จะไต่ถามความรู้ ใช่ว่าคนทั่วๆ ไปจะมีโอกาสแบบนี้กันง่ายๆ ซะเมื่อไหร่ล่ะ…
เอาวะ Feel Good คิดบวกเว้ยไอ้ภพ!!!!
“ไม่มีของหวานล้างปากสักหน่อยเหรอรัน…” แดกสุกี้ฝีมือน้องเมียกูแล้ว ยังจะขอแดกขนมที่กูซื้อมาอีกเหรอ แม่ง!!! มึงนี่หน้าด้านจริงๆ
“แหะๆ จริงๆ ก็มีนะฮะ แต่ว่าวันนี้รันอิ่มตื้อเลย เลยกะว่าจะเก็บไว้ทานพรุ่งนี้แทน… พี่เบนจะรับสักชิ้นไหมครับ เดี๊ยวรันไปหยิบมาให้” หืม!!! ผมถึงกับต้องหันไปมองหน้าคนพูด กับประโยคที่คาดไม่ถึง… ใครจะไปคิดว่าน้องรันจะปฏิเสธการทานของหวานกับไอ้เบน… แต่ก็จริงนะ ตอนนี้ผมยังอิ่มตื้อเลย พอไม่ค่อยได้พูดอะไรระหว่างมื้อ ก็เลยได้แต่กินเอาๆ
“โหย!!! ใครจะกล้าแย่ง แถมยังมากินก่อนอีก ไม่เป็นไหร่หรอกครับ พี่อิ่มตื้อเหมือนกัน… งั้นเปลี่ยนเป็นขอกาแฟสักแก้วดีกว่า ได้ไหม?” อือหือ!!! มึงนี่มันตื๊อโคตรพ่อเลยว่ะ… แต่นี่แหละนิสัยไอ้เบน ถ้าอยากได้อะไร มันจะต้องหาทางเอามาจนได้ ถ้าเป็นเรื่องงานก็ถือเป็นเรื่องดี ที่มันมุ่งมั่นต่อความสำเร็จ แต่เป็นเรื่องนี้… กูบอกคำเดียว ว่า ‘ไม่โอเคว่ะ’
“ได้ครับ เดี๊ยวรันไปชงมาให้… แต่พี่เบนคงต้องนั่งดื่มกาแฟกับพี่ภพนะครับ รันต้องขอตัวไปโทรหาพี่รินก่อน ไม่รู้ป่านนี้เป็นยังไงบ้าง” ถ้าไม่ได้คิดไปเอง… ตั้งแต่ประโยคที่ว่าจะเก็บคัพเค้กเอาไว้กินพรุ่งนี้ กับการขอตัวไปโทรศัพท์หาพี่สาว ผมว่ามันเหมือนการไล่ทางอ้อมแบบค่อนข้างสุภาพมากๆ แต่ทั้งนี้ก็ต้องมาดูความด้านของไอ้เบนกัน
“อ๋อ!! ถ้าอย่างนั้นพี่ไม่รบกวนดีกว่าครับ น้องรันจะได้ไปคุยกับพี่สาวเลย นี่ก็เกือบสามทุ่มแล้วด้วย พี่ขอตัวกลับก่อนแล้วกัน… เดี๊ยวคนแถวนี้มันจะนอนตาค้างซะก่อน พี่ไปนะครับน้องรันขอบคุณมากสำหรับสุกี้มื้อใหญ่… ไปนะเว้ยบอส เจอกันเมื่อชาติต้องการ” เออ ชาติต้องการมึง แต่กูไม่ต้องการเว้ย!!!
“เออๆ เดี๊ยวกูเดินไปส่ง… รันไปโทรหาพี่รินเถอะ” ด้วยการตัดไฟแต่ต้นลม ผมเลือกที่จะเดินไปส่งไอ้เบนเองจะดีกว่า
“เฮ้ย ไม่ต้องส่งหรอกบอส… ผมกลับเองได้ ไม่ใช่นางเอกละครไทย จะต้องเดินออกไปส่งขึ้นรถ” ถุย… อีนางเอก กูอยากไปส่งมึงตายห่าล่ะ…
“กูต้องไปปิดประตู ล็อคบ้านเว้ย ไม่ใช่อาวรณ์มึงจนต้องเดินไปส่งขึ้นรถ”
“ฮ่าๆๆ พี่สองคนดูรักกันดีนะฮะ…”
“ตรงไหน/ตรงไหน” เสียงขำๆ และประโยคชวนขนลุกของน้องรัน เล่นเอาผมกับไอ้เบนปฏิเสธออกมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
“ก็เหมือนจะพูดกันดีๆ แต่แฝงความกวนใส่กันตลอดเวลา ถ้าไม่รักกันจริง ป่านนี้คงต่อยกันไปแล้วล่ะฮะ” ไม่คิดว่าพี่อยากต่อยมันแทบจะทุกวินาทีบ้างเหรอรัน
“จริงๆ ก็อยากต่อยนะ แต่เผอิญต้องแบมือของาน และตังค์จากมันก่อน พี่เลยไม่กล้า…”
“หึ!!!” กูแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวได้หรอกเว้ย…
“เอาเถอะฮะ… ขับรถดีๆ นะครับพี่เบน สวัสดีครับ” น้องรันยกมือขึ้นไหว้ลา ผมเลยรีบเดินนำไอ้เบนออกมาจากบ้าน ไม่อย่างนั้นจะร่ำไรกันไปมากกว่านี้
“บอส… ผมถามจริงๆ นะ… บอสจะเป็นพระยาเทครัวเหรอวะ?” เออ… กูทั้งเท ทั้งถูไปแล้ว มึงจะทำไมวะ
“อะไรของมึง อย่าเพ้อเจ้อ…แค่เด็กมันไม่เล่นด้วย แล้วไล่มึงกลับบ้านทางอ้อมแบบนี้ มึงก็มาฝาดงวงฝาดงาพากูเข้าไปร่วมวงกับมึงด้วยเลยเหรอ… ไปๆ กลับๆ ไปได้แล้ว ส่วนงานเล่มใหม่ เดี๊ยวให้น้องเดือนโทรไปนัดมาประชุม น่าจะอาทิตย์หน้า ขับรถดีๆ ฝันดี แล้วก็เลิกฟุ้งซ่านซะ” สั่งเสียกันยาวเฟื้อย… อย่างน้อยก็แอบซะใจเล็กๆ ที่ได้แอบยัดเยียดความสั่นคลอนทางความคิดให้ไอ้เบนมันได้รู้สึกนิดๆ ว่าเหตุการณ์เมื่อกี้ที่น้องรันปฏิเสธการกินของหวานกับมัน เป็นการบอกใบ้กรายๆ ว่าน้องกำลังไล่มันทางอ้อม หึหึ!!! ใครด่ากูร้าย… ก็เรื่องของมึง… ถ้าดีแล้วโดนคาบไปแดก ต่อไปนี้กูจะร้ายแม่งแล้ว!!!
“ฝากไว้ก่อนนะบอส” กูไม่รับฝาก… เพราะนี่เป็นของๆ กูเว้ย!!!
ไอ้เบนทิ้งท้ายไว้แค่นั้น แล้วก็ขึ้นรถขับออกไปอย่างเร็ว… ผมรู้ว่ามันคงไม่พอใจ แต่ก็ยังไม่กล้าที่จะโวยวายอะไรมากนัก เพราะรันเองก็ไม่ได้ทำอะไรผิดที่ขอตัวไม่กินของหวานด้วย เพื่อจะไปโทรหาพี่สาว ส่วนผมเองก็ไม่ได้ทำอะไรผิด เรียกว่าไม่ได้พูดอะไรเลยด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นถ้ามันจะโมโหใครสักคนตอนนี้ ก็คงต้องเป็นตัวเองแล้วล่ะ…
“พี่ภพ… ทานเค้กกันครับ รันชงชามาเผื่อ หรือพี่ภพจะดื่มกาแฟ เดี๊ยวรันไปชงมาให้ใหม่” ผมเดินกลับเข้าบ้านมา ก็เจอน้องรันนั่งอยู่บนโซฟาหน้าทีวี บนโต๊ะกระจกมีจานที่ถูกบรรจุด้วยคัพเค้กสีสันสวยงามที่ผมซื้อมาวางอยู่ 4 ชิ้น พร้อมจานแบ่งสองใบ และถ้วยชาร้อนที่ส่งกลิ่นกรุ่นยั่วใจให้ต้องเดินไปหา
“อ้าว!!! ไหนบอกว่าจะเก็บไว้ทานพรุ่งนี้… แล้วนี่โทรหาพี่รินแล้วเหรอ” ผมอดแปลกใจเล็กๆ แต่ดีใจมากๆ มากจนอยากจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าสิ่งนี้ น้องทำเพราะอยากทานกับผมแค่สองคน!!!
“ก็ตอนนี้อยากทานแล้ว ก็เลยมาชวนพี่ภพอ้วนเป็นเพื่อนกัน… ส่วนพี่ริน เดี๊ยวดึกๆ ค่อยโทรหา โทรไปตอนนี้พี่รินอาจจะยังทำงานอยู่ ถ้าโทรไปขัดจังหวะอาจโดนเหวี่ยงได้” ก็ดูมีเหตุผลดีนะ… เอาเป็นว่าพี่จะเชื่อแล้วกันครับ
“นึกว่าจะชวนตากล้องในดวงใจอยู่กินเค้กด้วยกันซะอีก” อดไม่ได้ที่จะแขวะถาม…
“พี่ภพอยากให้อยู่เหรอ? เมื่อกี้ทำไมไม่บอก รันจะได้ชวนให้พี่เบนอยู่ต่อ”
“เปล่าสักหน่อย… ก็เห็นคุยกันสนุก เฮฮา ออกรสออกชาดซะขนาดนั้น เลยคิดว่าอยากจะชวนให้อยู่คุยต่อซะอีก” ผมเลือกนั่งลงบนโซฟาตัวตรงข้ามกับน้อง แล้วเริ่มลงมือจิบชาอุ่นๆ ในถ้วยกระเบื้องเคลือบที่จำได้ว่า คุณภรรยาของผมเป็นคนหอบหิ้วมาจากอังกฤษ
“รันอยากอยู่กับพี่ภพ อยากคุยกับพี่ภพสองคนต่างหาก…” เสียงอ้อมแอ้ม แต่ก็ดังชัด ทำให้ผมถึงกับชะงักค้าง ถ้วยชาที่กำลังยกขึ้นจรดริมฝีปาก ถูกเบรคด้วยประโยคน่าเอ็นดู ของคนตรงหน้าซะก่อน
“นี่ไง… ตอนนี้เราก็อยู่กันสองคนแล้ว… มีอะไรจะคุยกับพี่ก็ว่ามาได้เลย” ผมพยายามไม่แสดงอาการตื่นเต้นออกมา กลบทับด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย และท่าทีที่ทำเหมือนสนใจรสชาติของชามากกว่าคู่สนทนา…
“ก็… ก็ไม่ได้มีอะไรเฉพาะเจาะจงหรอกฮะ… แค่… อยากคุยเรื่องทั่วๆ ไป” ผมยิ้มน้อยๆ ให้กับอาการเก้อๆ ของคนตรงหน้า… ไม่บ่อยนักหรอกที่จะได้เห็นน้องรันคนเก่งเขิน!
“เค้กอร่อยไหม” ผมถามเรื่องทั่วๆ ไปอย่างที่น้องอยากจะคุย… พอเห็นคนอยากกินคัพเค้กกัดเนื้อเค้กคำแรกเข้าเต็มปาก ก็เลยเอ่ยปากถามออกไป
“อืม…….. อร่อยฮะ เนื้อเค้กนุ่ม กลิ่นช็อคโกแลตเข้มข้น ครีมก็ไม่เลี่ยน” เอ่อ! ขยันทำให้หัวใจคนแก่จะวายจริงๆ ก็กริยาท่าทางการกินคัพเค้กของน้องรันนี่มัน!...
จริงๆ ก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอก แต่ไอ้คนอกุศลอย่างผม มันย่อมคิดเกิน คิดเลย คิดลึกเป็นธรรมดา… แต่ให้ตายเหอะครับ ก็ตัวเองเป็นคนหยิบจานแบ่งกับช้อนคันเล็กสำหรับตักเค้กมาไว้แท้ๆ แต่ดันหยิบคัพเค้กขึ้นมา ดึงส่วนกระดาษที่เป็นถ้วยออก แล้วก็จัดการ…งั่ม!... งับดาร์คช็อคโกแลตคัพเค้กสีดำเข้ม ที่ตัดกับความนวลนุ่มของครีมชีสคำโต… ความเลอะเทอะไม่ต้องพูดถึง… เพราะครีมชีสสีนวลติด แตะ แต้มตั้งแต่ปลายจมูกเรียว เลยละมาจนถึงริมฝีปากบาง… เจ้าตัวไม่ใส่ใจจะเช็ดออก กลับแลบลิ้นออกมาตวัดวาดกวาดเลียรอบริมฝีปากของตนเองอยู่สองรอบ…
ลิ้นเล็กนุ่มนิ่มที่ผมไม่เคยลืม… กับครีมชีสสีขุ่นที่เลอะรอบปาก….
ฉิบหาย!!!!!!!
กูคิดไปถึงไหนแล้ววะ เหี้ยเอ๊ย!!! ไอ้ภพ ไอ้ลามก ไอ้… ไอ้… โว้ย!! ดูซิ เลียยังไงเนี่ย ยังไม่หมดเลย กินเลอะเทอะเป็นเด็กเล็กไปได้…
“กินเลอะเทอะ!!!” ผมแกล้งเอ่ยลอยๆ ออกมา แต่จ้องหน้าคนที่กำลังมีความสุขกับขนมอย่างยิ้มๆ
“อ้ะ!!... ยังเลอะอยู่เหรอ” น้องอุทานแบบตกใจเล็กๆ ก่อนจะรีบใช้มือขวายกขึ้นมาปาดๆ บนปาก เพื่อเช็ดคราบเค้ก… แต่เจ้าตัวจะรู้ไหมเนี่ยว่ามือที่ยกขึ้นมาเช็ด มันก็เลอะครีมด้วยเหมือนกัน คราวนี้กลายเป็นเลอะเพิ่มกว่าเดิมซะอีก
“มือยังเลอะอยู่เลย แล้วเอาไปเช็ดปาก ก็ยิ่งเลอะไปใหญ่” ผมบอกให้เจ้าตัวเขารู้ตัว ก่อนที่จะละเลงปากเละไปมากกว่าเดิม
“อ้า!!! ลืมเลยแหะว่ามือเลอะ ฮ่าๆ” คนปากเลอะยิ้มตาหยีกับความเอ๋อของตัวเอง… แล้วก็เลือกทำความสะอาดนิ้วอย่างที่ผมไม่ชอบเลย…!!!
น้องแลบลิ้นออกมา ค่อยๆ ไล้เลียทั่วนิ้วที่เลอะคราบครีม ส่วนใหญ่จะเป็นนิ้วชี้ โป้ง และกลาง… โดยเฉพาะนิ้วกลางที่เลอะบริเวณปลายนิ้ว… เออะ! ปลายนิ้ว… นั่นคือปลายนิ้วนะไอ้ภพ แค่ปลายนิ้ว… ไม่ใช่ปลาย…!!!
พอเถอะ…! ได้โปรด…!
ถ้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ยังเมตตาไอ้ภพ… ขอให้ภาพนี้เปลี่ยนเป็นทุ่งหญ้าสบายตา ไม่ใช่บรรยากาศยั่วอารมณ์เหมือนหนัง AV แบบนี้
เฮ้อ!!!... ขอบคุณพระเจ้า ในที่สุดน้องก็เลิกเลียนิ้วตัวเอง เปลี่ยนกลับมาเช็ดปากที่เลอะสักที…
“ขวาๆ ตรงมุมตรงนี้” ผมเอาใจช่วยแก้ฟุ้งซ่านด้วยการบอกต่ำแหน่งที่ยังเลอะอยู่ น้องก็พยายามทำตาม แต่ก็ไม่โดนจุดสักที
“ตรงนี้เหรอ…”
“ไม่ๆ ขวาอีกหน่อย… ไม่ๆ ขึ้นไปอีกนิดนึง อ้าว… ไม่ใช่ๆ เลยแล้ว ลงมาอีกหน่อย” เหมือนกำลังเล่นใบ้คำอะไรกันอยู่ ยากจริงๆ ตัวผมก็ไม่ใช่สาวน้อยที่ต้องพกกระจกติดตัวซะด้วย แล้วบ้านนี้ก็ไม่มีกระจกพกพาขนาดเล็กอยู่เลย ทางเดียวก็คงต้องไล่ให้คนเลอะไปเช็ดในห้องน้ำเท่านั้น
“พี่ภพเช็ดให้รันหน่อย!” หืม!!!!! มาอีกแล้ว ประโยคสวรรค์สรรสร้างให้ไอ้ภพตะบะแตกซะอีก แล้วนั่นอะไร… ไม่พูดเปล่า แต่กลับยื่นหน้ายื่นตาเข้ามาหา… กูวิ่งหนีขึ้นห้องตอนนี้ทันไหม
“อ้ะ เออ…” บางทีเกิดเป็นไอ้ภพมันก็ยากอยู่นะครับ… ผมมองหน้าที่ยื่นข้ามโต๊ะมาหาแว้บนึง ก่อนจะตัดสินใจยกมือตัวเองเข้าไปเช็ดมุมปากที่เลอะอยู่ของน้อง… ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าระหว่างครีมกับริมฝีปากบางๆ ตรงหน้า อะไรนุ่มมือกว่ากัน…
“งั่ม!!”
“เฮ้ย!!” อยู่ดีๆ น้องก็งับนิ้วโป้งของผมที่กำลังปาดริมฝีปากล่างของน้องอยู่ เล่นเอาซะสดุ้งสุดตัว แต่ก็ไม่ได้ชักมือออกจากปากอุ่น
“ก็นิ้วพี่ภพเลอะ รันจะเลียให้” เอิ้ก!!! ลมขึ้น… ขอเป็นลมตอนนี้เลยได้ไหม อยากประนามว่าแก่ก็เชิญ… น้องปล่อยนิ้วผมเป็นอิสระจากปากแล้ว แต่เล่นทำหน้าตาใสซื่อ กับประโยคชวนหวามแบบนี้ ใครไม่คิด…กูคิดลึกไปแล้ว!!!
“ยั่วพี่เหรอ!!” ผมถามตรงๆ
“ยั่วได้ไหมล่ะ” ตอบคำถามด้วยคำถามที่แรงกว่า พร้อมด้วยสายตาท้าทายเล็กๆ แบบน้องรันคนเดิม…
“คราวนี้วางแผนอะไรอีกล่ะ!!” พูดไปแล้วก็อยากจะตบปากตัวเองให้คว่ำ… เพราะสีหน้าร่าเริงของน้องรันกลับสลด และเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงทันที มือที่จับมือผมเอาไว้ก็ปล่อย ตัวที่ชะโงกหน้าข้ามโต๊ะมาหา ก็ถอยกลับไปนั่งพิงโซฟาของตัวเองเหมือนเดิม สาแกใจมึงรึยังไอ้ภพ… ไหนบอกกับตัวเองว่าจะค่อยเป็นค่อยไป
“เออ…..คือ พี่…!!”
“พี่ภพก็ยังไม่เคยไว้ใจรันเลยสินะ… รันจะต้องขอโทษสักกี่พันครั้ง จะต้องโดนลงโทษให้อยู่กับความผิดของตัวเองไปอีกนานแค่ไหน… ถ้าสุดท้ายพี่ภพจะทำใจไม่ได้เรื่องรันจริงๆ รันขอร้อง ขอให้พี่ภพบอกรันมาตรงๆ ว่าเรื่องของเรา มันจะไม่มีวันเริ่มต้นกันอีกแล้ว รันจะได้ ‘ตัดใจ’ จริงๆ สักที” น้องพูดจบก็ลุกขึ้นตั้งท่าจะเดินหนีผมขึ้นห้องไป แต่ด้วยสัญชาตญาณและความต้องการลึกๆ ภายใจ ทำให้ผมรีบลุกขึ้นคว้าตัวน้องเอาไว้ได้ก่อน
“พี่ขอโทษ… พี่ขอโทษนะครับ… พี่ไม่ได้ตั้งใจจะพูดออกมาแบบนั้น พี่มันปากเสียเอง พี่มันนิสัยไม่ดี พี่ขอโทษนะ นะ นะครับ… ยกโทษให้พี่นะ… ไหนขอดูหน้าคนเก่งหน่อย…อย่าก้มหน้าหนีพี่สิ…” คนเก่งของผมตอนนี้พยายามก้มหน้าหันหนีมือผม แต่ยังดีที่น้องไม่ได้พยายามดึงดันตัวเองออกจากอ้อมกอดที่ผมรัดตัวน้องไว้
“โอ๋ๆ น้ำตาไหลเลย ไม่เอาไม่ร้องคนเก่ง… พี่ขอโทษนะ ให้พี่ขอโทษอีกพันทีก็ได้… พี่ไม่ได้โกรธรันแล้ว พี่แค่ยังงอนๆ อยู่บ้าง แล้วก็… ที่พี่ต้องทำตัวห่างเหิน หมางเมินอยู่ เพราะพี่กลัวใจตัวเอง พี่กลัวว่าพี่จะทำอะไรตามใจชอบอีก…” น้องน้ำตาไหลแบบเงียบๆ ไม่สะอึกสะอื้น แต่ก็เล่นเอาผมใจหายแวบเหมือนกัน…
“แล้ว… สรุป? คือ… พี่ภพยอมดีกับรันแล้วใช่ไหม พี่ภพให้อภัยรันแล้วใช่ไหม” ผมดึงตัวคนขี้แยมานั่งซ้อนตักผมบนโซฟาตัวเดี่ยว ก่อนจะเริ่มต้นปรับความเข้าใจกันสักที
“…พี่จะบอกความจริงกับรันอย่างหนึ่ง… จริงๆ แล้ว พี่น่ะใจอ่อน แล้วก็ให้อภัยรันตั้งแต่ได้เห็นหน้าสลดๆ น้ำตาเม็ดโต เสียงอ่อยๆ ออดๆ ตอนที่อยู่อิตาลีแล้วล่ะ… แต่ตอนนั้นความน้อยใจ ความรู้สึกว่าตัวเองโดนหลอก บวกกับทิฐิต่างๆ มันสั่งให้พี่ต้องแข็งไว้… แล้วตอนนั้น รันเองก็ต้องยอมรับนะ ว่ารันก็ค่อนข้างเล่นแรง และทำอะไรไปโดยพลการ พี่อยากให้เราสองคนค่อยๆ เรียนรู้ ค่อยเป็นค่อยไป พี่อยากให้รันโตทั้งตัวและความคิด มีสติ และเรียนรู้จากเรื่องที่ผิดพลาด อีกหน่อยเจอปัญหาหรือเรื่อยอะไรร้ายๆ ในชีวิต รันจะได้มีสติ และตัดสินใจทำทุกอย่างด้วยเหตุผลของคนที่โตแล้ว เป็นผู้ใหญ่แล้ว… พี่ว่าเหตุการณ์ครั้งที่ผ่านมา มันก็ทำให้เราทั้งคู่ได้เรียนรู้ซึ่งกันและกัน พี่เองพี่ก็รู้ว่าที่ผ่านมา มีหลายครั้งที่พี่ทำตัวงี่เง่า… แต่พี่ก็พยายามปรับปรุงตัวเอง ส่วนรันเอง รันเก่งมากนะ รันผ่านทุกอย่างมาด้วยความอดทน พยายามและโตขึ้นด้วยเหตุผล พี่ดีใจมากๆ ที่เห็นรันในวันนี้…”
“รันขอโทษนะ… ที่ตอนนั้นรันทำอะไรเอาแต่ใจตัวเอง… รันเข็ดแล้วล่ะ รันรู้ว่าการที่จะมายืนอยู่ข้างๆ พี่ภพได้ รันจะต้องโตกว่านี้ เก่งกว่านี้ แล้วก็เป็นผู้ใหญ่ มีเหตุผลกว่านี้… รันพยายามปรับปรุงตัวเองเพื่อพี่นะฮะ… รันรักพี่ภพนะ”
“พี่ก็รักรันครับ…” ผมจับคนบนตักให้หันหน้าเข้าหากัน ก่อนจะให้รางวัลคนเก่งด้วยจูบเบาๆ ปากของเราสัมผัสกันช้าๆ ผมค่อยๆ ชิม เล็มความนุ่มนวลของกลีบปากที่ยังคงมีกลิ่นของครีมชีสและช็อคโกแลต แต่คนบนตักท่าทางจะต้องการมากกว่านั้น เพราะจูบของน้องทำให้ผมรู้สึกว่าน้องกำลังอ้อนผมอยู่ อ้อนให้ผมสัมผัสน้องมากยิ่งขึ้น…
“อ้ะ…อืม!!”
“พี่ภพ… รักรันได้ไหม? รันต้องการพี่” ผมหยุดชิมแก้มของน้อง แล้วหันมาสบตาคนที่ขอให้ผมรัก…
“ไม่ได้เหรอฮะ…” ไม่ใช่ไม่ได้ แต่… ผมไม่รู้ว่าควรจะล่วงเกินน้องอีกครั้งในตอนนี้จะดีไหม… ครั้งแรกเป็นความผิดพลาด และเมื่อพลาดไปแล้วผมก็กลับมายั้งคิดได้ว่า น้องยังเด็กเกินกว่าเรื่องแบบนี้รึเปล่า ถึงผมจะต้องการน้อง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าน้องจะต้องเป็นเครื่องระบายความใคร่ของผม
“ไม่ใช่ไม่ได้… แต่พี่กำลังคิดว่า… พี่จะกลายเป็นตาลุงหัวงูอีกแล้วเหรอเนี่ย… รันยังเด็ก พี่ไม่น่าทำให้รันใจแตกเพราะพี่เลย”
“รันใจแตกของรันเองต่างหาก… ที่ที่รันอยู่น่ะ เรื่องแบบนี้เขาก็พูดกันตั้งแต่อายุ 14-15 แล้ว เพื่อนรันเกินกว่าครึ่ง ก็เคยมีเซ็กส์กันแล้วทั้งนั้น… รันรู้ว่าที่ประเทศเรามันไม่ควร แต่… มันก็เป็นเรื่องของคนสองคนไม่ใช่เหรอ เรารักกัน เรามีอะไรกัน มันไม่เหมาะตรงไหน… ดีกว่าเราไปมีอะไรกับคนที่ไม่ได้รัก นั่นสิถึงเรียกว่าไม่เหมาะ” แหม เหมือนโดนหลอกด่ากลายๆ ยังไงไม่รู้แหะ… ก็ที่ผ่านมา เคยมีอะไรกับคนรักซะทีไหนกัน
“งั้นไป…บนห้อง” เอาก็เอาวะ…
“ตรงนี้แหละ… นะ… เปลี่ยนบรรยากาศไง ไหนๆ วันนี้ก็มีเราแค่สองคน…นะฮะ” น้องพูดจบก็หันไปปาดครีมบนคัพเค้กด้วยนิ้วชี้และนิ้วกลาง ก่อนจะหันมาป้ายซอกคอตัวเอง แล้วไล่ลงพลุบหายเข้าไปในคอเสื้อ… ผมไม่รู้ชัดว่าน้องป้ายตรงไหน แต่ไอสไตน์บอกว่า จินตนาการสำคัญกว่าความรู้ไม่ใช่เหรอครับ
“พี่ภพยังไม่ได้ทานคัพเค้กเลย… ชิมครีมก่อนซิฮะ… แล้วค่อย ‘กิน’ ทั้งตัว” น้องรันยังคงยั่วผมขึ้นเสมอ… เด็กผู้ชายคนนี้มีเสน่ห์อย่างหาตัวจับยากจริงๆ บางครั้งก็ดูเหมือนเด็กๆ น่ารัก น่าทะนุถนอม แต่บางครั้งก็ดูเจ้าเล่ห์นิดๆ เหมือนกำลังคิดวางแผนสนุกๆ อยู่ในใจ…
อย่างที่เขาบอกว่า มีเมียเด็ก… ต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกาย ผมก็คงต้องเริ่มฟิตแอนด์เฟิร์มเอาไว้ล่อ เอ๊ยรอเด็กคนนี้นี่แหละ…
……………………
…………………….
“อืมมมมม…” ผมรู้สึกถึงสิ่งรบกวนบนจมูก…
“ตื่นได้แล้ว… คนแก่ขี้เซา… ไม่งั้นจะงับให้จมูกขาดเลย” หลังจากมื้อคัพเค้กของผมเมื่อคืน ที่ทั้งชิม ทั้งกินกันที่ห้องรับแขก เลยไปห้องครัว แล้วขึ้นไปชิมกันต่อที่ห้องน้ำ แล้วมาจบกันที่ห้องนอนของผม… ไม่ได้นับเหมือนกันว่าอิ่มไปกี่มื้อ… แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ผมยังไม่อยากตื่นเลยให้ตายเหอะ… กูแก่จริงๆ ใช่ไหมเนี่ย เพลียเว้ย!!!
“ขอพี่นอนอีกหน่อยนะครับ… รันลงไปว่ายน้ำเล่นก็ได้ ถ้าหิวก็กินข้าวไปก่อนเลย” ผมพยายามเสนอกิจกรรมให้น้องได้เล่น เพื่อตัวเองจะได้ชาจแบตเก็บเอาไว้เล่นน้องต่อคืนนี้
“โหยยยย!!! อะไร ไม่โรแมนติกเลย… นึกว่าจะตื่นมานอนกอดกัน คุยกันตอนเช้าซะอีก แถมรันปลุกพี่ภพมานานแล้วนะเนี่ย ไม่ยอมตื่นสักที นึกว่าขาดใจสิ้นลมคาอกรันไปแล้ว” น้องพูดไปก็หัวเราะคิกคักไป ผมอดไม่ไหวเลยหันไปตวัดคนตัวเปล่าเปลือยข้างๆ ให้ล้มลงมานอนทับบนตัว
“ดูถูกๆ เดี๊ยวก็จับปล้ำอีกรอบเลย” ผมแกล้งฟัดซอกคอคนบนตัวแรงๆ จนเจ้าตัวต้องย่นคอหนี แต่ไม่จริงจังนัก ดูก็รู้ว่ากำลังเล่นด้วย
“ไหวปะล่ะ… พร้อมเสมอ” ท้าทาย…!!!
“ไม่ไหวหรอก… เอาไว้คืนนี้นะจ๊ะที่รัก”
“โถ่!!! นึกว่าแน่”
“อย่าท้า…!!! เพราะท้าไปพี่ก็ไม่ไหวอยู่ดี ฮ่าๆๆๆ”
“พี่ภพ… ถ้ารันไม่อยู่ พี่ภพอย่าหาใครมาแทนรันนะ” อยู่ดีๆ ก็อ้อนขึ้นมาซะอย่างงั้น ปรับอารมณ์ตามแทบไม่ทัน… แต่แบบนี้ก็น่ารักดีนะ อ้อนๆ แล้วก็มานอนซบอก เฮ้อ!!! น่ารักจริงหนอ เมียใครวะ
“ครับผม” ผมรับคำ
“สัญญาด้วยสิ” คนที่ซบอยู่ดีๆ กลับยันตัวเองขึ้นมาจ้องหน้าผม
“สัญญาครับ… พี่จะไม่หาใครมาแทนรัน” ผมรับปาก
“แล้วถ้าพี่ภพทนไม่ไหวล่ะ… หรือว่าไปเที่ยวแล้วโดนยั่วล่ะ… พี่ภพยิ่งคล้อยตามง่ายอยู่”
“ไม่เชื่อใจพี่เหรอ?” ผมแกล้งถามเสียงขึง ผมรู้ว่าน้องคงกังวล ก็นะ คนอย่างผมมันก็น่ากังวลน้อยซะเมื่อไหร่
“ก็…แหม… รันเชื่อใจพี่ แต่รันไม่เชื่อใจผู้ชายคนอื่นๆ ที่จ้องจะเข้ามาหาพี่นี่นา”
“ถ้าพี่ไม่ยอม ก็ไม่มีใครยั่วพี่ขึ้นหรอก… ยกเว้นรันคนเดียว…ว่าแต่เราเถอะ กับไอ้เบนเนี่ยยังไง”
“หึงเหรอ… หรือหวงพี่เบน” เย้ย…พูดจาน่าขนลุกนะนั่น
“เฮ้ย!! หึงสิ แล้วก็หวงเราด้วย จะไปหวงไอ้เบนทำไม…”
“ฮ่าๆ ก็ไม่มีอะไรหรอก รันชื่นชมพี่เขา เพราะพี่เขาเก่ง ก็เหมือนเวลาเราชื่นชมดารา หรือไอดอลที่เราชอบ… พี่ภพก็รู้ว่ารันอยากเป็นช่างภาพแฟชั่น แล้วรันก็ตามงานของพี่เขาอยู่ พอได้มาเจอตัวจริง ได้คุย ได้รับการติชมงาน ได้ฟังพี่เขาสั่งสอน มันก็ดีใจ…จริงๆ ต้องขอบคุณพี่ภพด้วยซ้ำที่ทำให้รันได้มีโอกาสที่ดีกว่าคนอื่นๆ… ส่วนเรื่องที่นอกเหนือกว่าเรื่องงานน่ะ รันไม่สนใจหรอก รันก็รู้นั่นแหละว่าพี่เบนเขาคิดยังไงกับรัน แต่รันไม่ได้คิดกับเขาแบบนั้น… รันมีคนที่รันรอ รอที่จะได้อยู่กับเขาจริงๆ เป็นของเขาจริงๆ อยู่เคียงข้างเขาจริงๆ อยู่ตรงนี้แล้ว รันไม่สนใจใครหรอก… ไม่งั้นรันจะวางแผนดักจับพี่ภพให้เหนื่อยทำไมกันล่ะฮะ ตาลุง” ผมยิ้มแป้น ยกหัวขึ้นไปจุ๊บปากให้รางวัล โทษฐานพูดจาน่ารักน่าชังเกินเหตุ
“อดทนนะครับ… เรื่องของเรา มันไม่มีอะไรที่ได้มาง่ายๆ วันนี้เราเข้าใจกันก็จริง แต่คนรอบข้าง และทางข้างหน้ามันยังอีกยาว… พี่จะเข้มแข็ง และพยายามกรุยทาง ถางหญ้ารอรันอยู่ตรงนี้… รันเองมีหน้าที่ มีความฝัน ก็ไปทำตามหน้าที่และฝันให้สำเร็จ… แล้วรีบกลับมาช่วยงานพี่นะ”
“โห!!! หาคนมาช่วยงานนี่เอง นึกว่าอยากให้เรามาอยู่ใกล้ๆ” คนเก่งแกล้งงอน ทำแก้มป่องจนผมอดที่จะฟัดไม่ได้
“ก็อยากให้มาช่วยทั้งงานออฟฟิศ และหน้าที่ภรรเมียนั่นแหละ… เดี๊ยวพอรันมา ไอ้รินมันก็ส่งไม้ต่อแล้วล่ะ… เตรียมตัวเป็นแม่บ้านให้พี่ด้วยนะจ๊ะ”
“ด้วยความยินดีครับผม!!!”
ว่าจะเก็บแรงเอาไว้คืนนี้… แต่เอาวะ… ถือซะว่าอาทิตย์นี้และอาทิตย์หน้าไม่ต้องเข้ายิมกันแล้ว เล่นได้ออกกำลังเช้าค่ำ ถ้าไม่ฟิตขึ้น ก็คงสิ้นลมตายคาอกอย่างที่น้องว่านั่นแหละ!!!
++++++++++++++++++++++
+ ในที่สุด อิลุงก็ได้กลับมากินน้องเมียอีกครั้งดังใจหวังของทุกคน... ลุ้นกันจนเหนื่อย ว่าเมื่อไหร่อิลุงมันจะเลิกเล่นตัว หลายคนทั้งขู่ทั้งด่า แต่อิลุงก็หาได้สะทกสะท้านไม่ หึหึ...
+ น้องรันน่ารักเนอะ รู้สึกว่าช่วงนี้น่ารักขึ้นเยอะ (เขียนเองก็รู้สึกเอง) ไม่หวือหวาเหมือนน้องพาย แต่น้องก็น่ารักแบบของน้องแหละนะ จุ๊บุของแม่
+ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์นะคะ แล้วก็ที่ตามไปที่เฟสด้วย มีหลายคนแอดไป ขอความกรุณาทักทาย แนำนำตัวกันบ้าง เพราะช่วงหลังมีอีกแล้ว พวกที่แอดมาแล้วก็ส่งเกม ดึงเข้ากรุ๊ปขายของ ให้ตายเถอะ พ่อคุณแม่คุณ ดิฉันไม่มีอะไรจะขายค่ะ
+ ช่วงนี้เวิ่นเว้อแต่เรื่องสวยๆ งามๆ ในเฟสฯ ขออภัยจริงๆ ที่ไม่เกี่ยวกับนิยาย... ถ้าใครรำคาญ โปรดล่ารายชื่อมาร้องเรียน ถ้าครบ 15 ชื่อ อิฉันจะไปตั้งแฟนเพจ เมอร์ซี่บิวตี้ อะไรก็ว่าไป แยกไปพร่ำบ่นเรื่องงามๆ อย่างเดียวเลยดีไหม ฮ่าๆ
+ ครั้งหน้าเป็นแจ็คฟี่นะตัวเธอ ใครอยากรู้ว่ามันทะเลาะอะไรกัน เดี๊ยวรู้...
+ กอดรวบทุกๆ คน...
เมอร์ซี่ คุณแม่ที่ยังคงสวยอยู่ทุกคืนวัน (ฉันหลงตัวเอง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
