กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ขอกรีดร้องให้ดังลั่นบ้าน...
สวัสดีค่าาาาาาา ยังจำกันได้อยู่บ่ พี่น้องขา อิเมอร์ซี่มันกลับมาแล้วเจ้าค่าาาาาาาาาาาาา 
หลังจากที่ได้ตายไปชาติกว่า ตอนนี้กลับมาเกิดใหม่อีกครั้งพร้อมจูงมือลูกๆ มานำเสนออีกรอบ ฮ่าๆๆๆ
ขอโทษจริงๆ ค่ะ คงเป็นคำเดียวที่แทนจากใจเลย ด้วยปัญหาเรื่องงาน และปัญหาเรื่องสุขภาพหลายๆ อย่าง ทำให้มาต่อไม่ได้จริงๆ ใครที่อยู่ในเฟสเมอร์ซี่คงพอรับรู้ความเคลื่อนไหวกันเนอะ เกรงใจมากๆ เวลามีคนมาถามถึงนิยาย สงสารลูกตัวเองด้วย เหมือนเป็นเด็กกำพร้าที่แม่เอาแต่ทำงาน ไม่สนใจ ไม่ให้ความรัก กรี๊ดดดด ลูกฉันจะเป็นเด็กมีปัญหาไหม (เวอร์ไป)
เอาล่ะค่ะ หลังจากรวบรวมวิญญาณ มาคืนร่างเดิมแล้ว ต่อไปนี้เค้าจะพยายามไม่หายไปนานขนาดนี้อีกน้า 
เอาเป็นว่า เค้ารู้นะตัวเอง ว่าทุกคนแอบลืมความเดิมตอนที่แล้วไปแล้ว เพราะแม้แต่เค้ายังลืมเลยอะ แหะๆ
งั้นจิ้มไปอ่านตอนที่แล้วกันก่อนได้ที่ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23404.1050
เสร็จแล้วก็เชิญทัศนากันได้เลยจ้า....
++++++++++++++++++++++++++ตอนพิเศษ : น้องรันวรันคงเป็นเด็กผู้ชายที่ทำอะไรโง่ๆ ลงไป โดยคิดว่าตัวเองฉลาดที่สุด!!!
บางทีคุณอาจจะรู้จักรันจากมุมของคนอื่นมาบ้าง แต่รันก็อยากให้คุณได้มองเห็นในมุมของรันเองเช่นกัน…
รันเป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่มีความฝัน!!
รันฝันอยากจะเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงด้านศิลปะและการออกแบบที่อิตาลี่… ตอนนี้รันก็ทำสำเร็จแล้ว
รันฝันอยากจะหาเงินเลี้ยงตัวเองในขณะที่เรียนอยู่ โดยไม่ต้องแบมือขอค่าขนมจากที่บ้าน… ตอนนี้ รันทำได้แล้ว ไม่เพียงแม้แต่ค่าขนมและค่าที่พักที่ไม่ต้องขอจากที่บ้าน รันยังคงมีเงินเก็บก้อนหนึ่งที่กำลังเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ เอาไว้สำหรับทำทุน หรืออะไรก็ตามในอนาคต รันรับงานฟรีแลนซ์ด้านออกแบบ รีทัช และถ่ายภาพเยอะมาก ทั้งชิ้นเล็กชิ้นน้อย หรือชิ้นใหญ่ รันรับหมดแม้บางงานจะไม่ต้องใช้ความสามารถมาก หรือบางงานอาจจะเป็นแค่ผู้ช่วยช่างภาพ รันก็ยอมทำ แลกกับเงินและประสบการณ์
รันฝันว่าจะต้องได้ทำงานในนิตยสารแฟชั่นหรือนิตยสารครีเอทีฟหัวดังระดับโลกสักเล่มในฐานะ นักออกแบบหรือช่างภาพ… ตอนนี้รันกำลังพัฒนาและฝึกฝนตัวเอง สร้างพอร์ทที่ดี และหาโอกาสรับงานเยอะๆ อยู่เสมอ สร้างคอนเนคชั่นให้กับตัวเองเรื่อยๆ รันกำลังไล่ตามฝันนี้อยู่ และคิดว่าคงไม่ไกลเกินคว้า
และอีกฝันที่ยิ่งใหญ่ของรันก็คือ…
การที่ทำให้ผู้ชายคนหนึ่ง ที่รันตกหลุมรักเขาอย่างหัวปักหัวปำ หันมาสนใจและรักเราอย่างที่รันรักเขาอยู่ตอนนี้…
‘พี่ภพ’ เป็นความฝันที่ยิ่งใหญ่ของรัน รันคิดมาตลอดว่า มันคงจะเป็นฝันที่จะสำเร็จได้ไม่ยาก แต่มันกลับไม่ใช่ซะแล้ว…
รันรู้จักพี่ภพครั้งแรกตั้งแต่รันยังเรียนอยู่ชั้นประถมต้น พี่ภพเป็นเพื่อนสนิทกับพี่ริน พี่สาวของรันที่อายุห่างกันเกือบแปดปี และด้วยความที่เราอยู่หมู่บ้านเดียวกัน พี่ภพเลยไปมาหาสู่กับที่บ้านอยู่เป็นประจำ ตอนนั้นรันยังเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่ง ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรพิเศษใดๆ กับเพื่อนของพี่สาวคนนี้ เพียงแค่รับรู้ถึงการมีอยู่ของพี่ภพเท่านั้น…
พี่ภพมักแวะมาทำรายงานกับพี่รินบ่อยๆ เพราะทั้งคู่เรียนโรงเรียนเดียวกัน จริงๆ นอกจากพี่ภพแล้ว ก็ยังมีพวกพี่ๆ ในกลุ่มพี่รินอีกสองสามคนที่มักจะเห็นหน้าอยู่บ่อยๆ แต่ไม่รู้ทำไม รันถึงได้จำพี่ภพได้แม่นยำกว่าใครเพื่อน…
หลังจากนั้นไม่นาน รัันถูกส่งไปเรียนต่อที่ซานฟรานซิสโก เรื่องราวของพี่ภพก็ถูกเลือนหายไปบ้างตามกาลเวลา จนเมื่อซัมเมอร์หนึ่งในปีที่ีรันเพิ่งเริ่มต้นการเป็นนักเรียนไฮสคลู พี่รินก็โทรมาบอกว่าจะมาเที่ยวอเมริกากับเพื่อน ถ้าซัมเมอร์นี้ผมไม่มีแพลนจะไปไหน ก็มาพักด้วยกันจะได้พาพวกพี่ๆ ไปเที่ยว
และครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่รันได้รู้สึกกับเพื่อนพี่สาวแปลกไป…
‘พี่ภพ’ หรือ ‘ไอ้ภพ’ ตามที่พี่รินเรียกขาน เป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์ร้ายกาจ ผู้ชายที่มีหุ่นแบบนักกีฬา เวลาถอดเสื้อเล่นเซิร์ฟบอร์ด ผิวแทนต้องแสงทองจากแสงอาทิตย์สะท้อนวาวน่าหลงใหล ไม่รู้ว่าทำไม เวลาเผลอทีไรสายตาก็มักจะหันไปมองที่ผู้ชายคนนี้ทุกที…
นอกจากรูปสมบัติที่มีเหลือล้น ความเป็นกันเองและความใจดีก็มีเหลือเฟือเผื่อแผ่ชาวบ้านมากมาย… มีอยู่ครั้งนึง ที่เราตัดสินใจไปเที่ยวทะเลที่หาดโคเวลล์ เพราะพี่ภพอยากจะเล่นวินเซิร์ฟ และพี่สาวอยากจะอาบแดด ส่วนตัวเองก็ไม่ค่อยอยากลงทะเลเท่าไหร่ ได้แต่เดินเล่นถ่ายรูปไปเรื่อย และก็ไม่รู้ว่าตัวเองเกิดนึกเฮี้ยนอะไรขึ้นมา อยู่ดีๆ ก็แค่อยากวิ่ง วิ่งบนผืนทราย วิ่งขนาบไปกับน้ำทะเลที่ซัดสาดเข้ามากระทบปลายเท้า รันเริ่มจากวิ่งเหยาะๆ แล้วก็กลายเป็นเร็วขึ้นๆ แล้วด้วยความที่เป็นเด็กและความติสต์ส่วนตัว ทำให้อยากรู้ว่าถ้าคนเราวิ่งเร็วในขณะที่หลับตานั้นจะเป็นอย่างไร…
ผลลัพธ์… รันเหยียบเศษหินโสโครกที่แตกกระเด็นโดนคลื่นซัดเข้ามาฝังอยู่บนพื้นทราย ก้อนไม่ได้ใหญ่นัก แต่ความคมไม่เป็นรองใคร หินก้อนนั้นบาดเท้าไม่ลึกมากเพราะพอสัมผัสกับความเจ็บ ร่างกายมนุษย์เราก็เกิดปฏิกริยาสะดุ้งหนีทันที รันเลยเหยียบไปไม่เต็มเท้า แต่ตอนที่พยายามกระโดดหนี ทำให้ทรงตัวไม่อยู่ ล้มลง คาง เข่า และฝ่ามือสัมผัสพื้นผิวหาดทรายที่ไม่ได้นิ่มอย่างที่คิด วินาทีนั้น ความเจ็บ ความกลัว แล่นเข้ามาพร้อมๆ กันอย่างไม่ได้นัดหมาย น้ำตานองหน้าไม่รู้ตัว จะลุกก็ไม่ขึ้น จะพลิกตัวก็ไม่ไหว นอนอยู่นานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่หูได้ยินเสียงบางสิ่งกำลังเคลื่อนไหวเข้ามาใกล้ๆ…
“เฮ้ย… น้อง น้อง น้องครับ น้องรัน” เป็นผู้ชายคนนั้น ผู้ชายที่เป็นเพื่อนสนิทของพี่สาว ผู้ชายผิวสีแทนต้องแสงอาทิตย์วาว ผู้ชายที่รันแอบมองตลอดทริปครั้งนี้ ‘พี่ภพ’ พี่ภพวิ่งมาจากทางไหนก็ไม่รู้ รู้แต่ว่ามาถึงพี่่ภพก็จัดการพลิกตัวรัน และช้อนหัวขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่ง แววตาตกใจ ผสานกับสายตาที่สำรวจบาดแผลทางร่างกาย บวกกับน้ำเสียงตระหนกระคนอ่อนโยน เพียงเท่านี้ รันก็ไม่รับรู้อะไรอีกต่อไป ได้แต่แหกปากร้องไห้ลั่น วนเวียนแต่พูดคำว่า ‘รันเจ็บๆ’ ซ้ำไปซ้ำมา
“รัน รัน ฮึก ฮืออออ รันเจ็บ ฮืออออออ”
“งั้นเดี๋ยวพี่ภพอุ้มไปนั่งกับพี่รินนะ” น้ำเสียงอ่อนโยนย่ิงทำให้ร้องไห้หนักขึ้นไปอีก สายตาเป็นห่วงและอ้อมแขนแกร่งรีบยื่นมาช้อนตัวอย่างรวดเร็ว… ไอ้ที่บอกว่าอุ้มไปนั่งกับพี่รินน่ะ ระยะทางใช่ใกล้ๆ ซะที่ไหน ก็รันดันเล่นวิ่งออกมาห่างจากตรงที่พี่รินนอนอาบแดดมากพอสมควร แต่พี่ภพก็ไม่มีทีท่าว่าจะวางพักเหนื่อยหรืออะไร อาจจะเพราะรันตัวเล็ก และพี่ภพก็แข็งแรง ไม่รู้ว่าทำไมตอนนั้นนอกจากความเจ็บแล้ว ยังรู้สึกเขินจนตัวเองต้องหันหน้าไปซบแขนของคนอุ้มเอาไว้ พี่ภพอุ้มแบบท่าอุ้มเจ้าสาว เพราะถ้าแบกขึ้นบ่าก็คงจะกลัวกระเทือน
“เฮ้ย!!! ไปทำอะไรมารัน ทำไมมอมเป็นลูกหมาแบบนี้… ตายๆ ถ้าแม่รู้นะ ไอ้รินตายแน่ๆ” เสียงพี่สาวที่อยู่ในชุดบิกินี่สีแดงสดรีบถอดแว่นกันแดดยี่ห้อหรูออก แล้วชะโงกหน้าเข้ามาจ้องตามเนื้อตัวที่ได้แผล มือบางก็ค่อยๆ พลิกหาร่องรอยบาดแผล ปากก็ร้องโวยวายไม่หยุดตามประสาพี่ริน
“ฮือออออ พี่ริน หนูเจ็บ หนูเจ็บ ฮึก ฮืออออ พี่ริน…”
และครั้งนั้นก็เป็นการประทับใจแรกที่เกิดขึ้นกับผู้ชายคนนี้…
มันคงจะเร็วไปถ้าจะบอกว่าตกหลุมรัก หรือเป็นรักแรกพบ เอาเป็นว่าขอเรียกมันว่าความประทับใจดีกว่า… ความประทับใจที่เกิดขึ้นพร้อมกับหัวใจที่เต้นรัว เวลาได้มองหน้าหรืออยู่ใกล้ๆ พี่ภพ และยิ่งไปกว่านั้น แค่พี่รินพูดชื่อพี่ภพขึ้นมาในหัวข้อสนทนาทางโทรศัพท์ หน้าก็เริ่มร้อนผ่าวใจสั่น พูดติดๆ ขัดๆ แอบตื่นเต้นอย่างไม่รู้ตัว จนหลายครั้งพี่รินต้องเอ่ยปากถามอย่างสงสัยว่าเป็นอะไร ป่วยรึเปล่า? ตอนนั้นรันก็รู้ตัวเองนะว่าตัวเองชอบผู้ชาย จริงๆ มาแน่ชัดก็ตอนแอบชอบพี่ภพนี่แหละ ว่าแน่แล้ววรัน มึงเตรียมตัวเติบโตเป็นเกย์หนุ่ม (หล่อ) ได้เลย
พี่ภพกับพี่รินมาเที่ยวอเมริกากันทุกซัมเมอร์ รันก็ไม่เข้าใจนะว่าถ้าสองคนนี้จะชอบอเมริกาขนาดนี้ทำไมไม่มาเรียนซะที่นี่ ไปเรียนยุโรปกันทำไม แต่ถึงพวกเขาจะมาอเมริกากัน แต่ก็ไม่ใช่ทุกครั้งที่แวะมาพักใกล้ๆ ก็อเมริกามันไม่ได้มีแค่รัฐที่รันอยู่เท่านั้นนี่ ที่มีที่เที่ยวน่าสนใจ ยิ่งพอพวกเขาโตขึ้น ก็ยิ่งมีก๊วนเพื่อนร่วมอุดมการณ์มากขึ้น…
และมีอยู่ซัมเมอร์หนึ่ง รันจำได้ติดใจ เพราะมันเป็นซัมเมอร์ที่เลวร้ายและเจ็บปวดที่สุด…
ซัมเมอร์นั้น พวกแก๊งค์พี่รินรวมตัวกันมาเที่ยวใกล้ๆ เมืองที่รันอยู่ พี่รินเลยนัดรันออกมาเจอ มาทานข้าว แฮงค์เอ้าท์ด้วยกัน… แล้วรันก็ได้เห็นว่า ข้างกายพี่ภพมีใครบางคนที่พิเศษกว่าเพื่อนทั่วๆ ไปคอยอยู่ด้วยตลอด…
หนุ่มน้อยผมบลอนดูนุ่มนิ่มน่าสัมผัส แม้รูปร่างจะไม่ได้เล็กกะทัดรัดเหมือนเด็กเอเชียอย่างเรา แต่เค้าดูเหมือนเทวดาน้อยๆ ที่มีแสงรำไรเวลายิ้ม ตากลมหวาน ขนตาสีทอง งอน ยาว อ่อนนุ่มรับกับจมูกโด่งปลายเชิดได้รูป… ทุกคนเรียกเค้าว่า ‘แซม’ ยกเว้นพี่ภพที่เรียกว่า ‘แซมมี่’
รันไม่รู้ประวัติแซมมากนัก แต่ที่รู้ว่าเป็นคนพิเศษของพี่ภพก็เพราะเค้าจูบกันตลอดเวลา แสดงความรักต่อหน้าทุกคนอย่างชัดเจน พี่ภพมักชอบงับจมูกเรียวนั้นแบบหมั่นเขี้ยวเล่นเป็นประจำ
มันเหมือนจะเป็นเรื่องดีในเรื่องร้ายนะ เพราะรันแอบคิดมาเสมอว่าพี่ภพเป็นแฟนกับพี่ริน รันแอบรู้สึกผิดในใจเล็กๆ ที่แอบชอบแฟนของพี่สาว ในขณะที่เหมือนจะโล่งใจ แต่ความเจ็บปวดกลับเข้ามาแทนที่แทบทันที ถามว่าดีใจไหมที่พี่ภพชอบผู้ชาย ลึกๆ แล้วก็ต้องบอกว่าโคตรจะดีใจ แต่แล้วไงล่ะ เขาชอบผู้ชาย แต่เขาก็มีผู้ชายเป็นของตัวเองอยู่แล้ว แถมยังไม่ใช่เด็กกะโปโลที่ยังกึ่งโตกึ่งเด็กแบบรัน เป็นหนุ่มน้อยที่มีรูปสมบัติเหนือรันทุกอย่าง
วรันอายุ 15 ปี ได้รู้จักคำว่ารัก และคำว่าอกหักไปพร้อมๆ กัน น้ำเน่าฉิบหายคุณว่าไหม?
จริงๆ รันก็ไม่รู้หรอกว่าตัวเองออกอาการกับเรื่องนี้มากแค่ไหน แต่มันคงมากพอที่จะทำให้พี่รินรู้ เพราะหลังจากที่พวกเขากลับกันไปแล้วไม่กี่วัน พี่รินก็โทรข้ามทวีปมาถามเอาตรงๆ
“รัน เราน่ะ… ชอบไอ้ภพใช่ไหม” ตอนนั้นตกใจยิ่งกว่าตอนเห็นพี่ภพจูบกับผู้ชายซะอีก มันก็คงเหมือนเด็กที่แอบทำผิดแล้วโดนผู้ใหญ่จับได้ล่ะมั้ง แต่แทนที่รันจะปฏิเสธ กลับถามพี่รินไปว่ารู้ได้ยังไง
“พี่เป็นพี่เรานะ ทำไมจะไม่รู้ว่าอะไรทำให้น้องตัวเองแปลกไป ครั้งก่อนที่เจอกันเรายังทำท่าดี๊ด๊าร่าเริงอยู่เลย แล้วอย่าคิดว่าพี่ไม่เห็นเราแอบมองไอ้ภพด้วยสายตาแบบไหนนะ พอครั้งนี้มันเอาแฟนมาด้วย เราก็กลับหงอยง่อยไปทันที แล้วพอพี่ชวนเที่ยวต่อรันยังบอกว่าติดทำการบ้าน การบ้านบ้าอะไร เราเพิ่งจะปิดคลาสไปเองไม่ใช่เหรอ พี่โทรไปเช็คที่โรงเรียนเรามาแล้ว”
“พี่เป็นพี่รันนะ รันคิดว่าจะโกหกพี่ได้เหรอ ทำไมมีอะไรไม่ถามไม่บอก เราสัญญากันแล้วไม่ใช่เหรอว่ามีอะไรจะบอกกัน”
“พี่ริน…ฮึก…ฮือออ!!! หนู หนู … ฮึก หนูขอโทษ หนูขอโทษนะ” สุดท้ายก็ปล่อยโฮออกมาจนได้ รันค่อนข้างสนิทกับพี่สาวพอสมควร เรามีกันสองคนพี่น้อง พูดคุยกันได้ทุกเรื่อง แต่ด้วยรันเป็นเด็กเงียบๆ ไม่ค่อยจะบอก จะเล่าอะไรนัก แต่พี่รินก็มักจะสังเกตได้ และมาไล่บี้เอาตลอด รันก็เลยกลายเป็นน้องน้อยที่พี่รินคอยดูแลเสมอ ทำให้ติดเรียกแทนตัวเองว่าหนูกับพี่รินและที่บ้าน แต่ถ้าอยู่ตอนหน้าคนอื่นก็เรียกตัวเองว่ารันนะ อายเขา
“เฮ้อ!!!... ให้มันได้อย่างงี้สิ… โอ๋ นิ่งซะ พี่รินไม่ได้ตั้งใจจะดุหนู แต่พี่รินกำลังจะสอนรัน พี่รินอยากให้รันมีอะไรก็โทรมาปรึกษาพี่ริน พี่รินอยู่ข้างรันเสมอ หนูก็รู้ นิ่งซะนะคนเก่งของพี่ริน ไหนลองเล่าให้ฟังซิว่าเกิดอะไรขึ้นกับรันของพี่”
“คะ คือ หนู หนู ชอบพี่ภพ… ตะ แต่ ตอนแรกหนูคิดว่าพี่ภพเป็นแฟนพี่ริน หนูก็เลยจะตัดใจ ละ แล้ว แล้วก็ทำไม่ได้ หนู หนูเสียใจ พี่ภพมีแฟนแล้ว เป็นผู้ชายด้วย ฮึก…”
“อ๊าว!!! แทนที่มันมีแฟนเป็นผู้ชายเราจะดีใจ แต่เดี๋ยวนี้แก่แดดใหญ่แล้วน้า!! มีแอบหลงรักคนอื่นแล้ว”
“ก็แฟนเค้าไม่ใช่หนูนี่ หนูจะดีใจได้ยังไงล่ะ… เอ่อ ว่าแต่ พี่รินไม่เสียใจเหรอที่ ที่หนูไม่ชอบผู้หญิง…”
“แค่รันเป็นเด็กดี ตั้งใจเรียน และมีความสุขในชีวิต พี่ก็พอใจแล้ว”
“หนูรักพี่รินนะ”
“พี่รินก็รักหนูมากนะ”
การที่ได้บอกเรื่องคับคั่ง อัดอั้นใจกับคนที่เราไว้ใจและรักมากที่สุด มันทำให้อะไรๆ ที่แบกเอาไว้ผ่อนลงได้เหมือนกันนะ รันโชคดีที่มีพี่รินเป็นพี่สาว แม้เราจะไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน แต่พี่รินไม่เคยห่างไกลสำหรับรัน พี่รินแวะเวียนมาหาเสมอ แม้ไม่ได้เจอพี่รินก็จะต้องโทรมาเกือบทุกวัน
“เออ รัน พี่รินก็มีเรื่องจะบอกรันเหมือนกัน… รันจำพี่น้องหนูได้ไหม พี่น้องหนูลูกป้านิ่ม ที่เป็นแม่บ้านน่ะ”
“อืม…พี่น้องหนูเหรอ…อืมมมมม อ๋อ จำได้แล้ว… ทำไมเหรอฮะ”
“พี่… พี่คบกับน้องหนูอยู่นะ”
“…………………………หะ!!! คือ… ยังไงนะพี่ริน พี่รินคบกับพี่น้องหนู คบกันยังไง คือหนูไม่เข้าใจ” ตอนนั้นจำได้ว่า ตัวเองอึ้ง งง และเงียบหายไปนานมาก กว่าจะหาเสียงตัวเองเจอ
“ก็เหมือนที่รันชอบไอ้ภพไง พี่ก็รักกับน้องหนูเราเลยคบกัน… เรียกศัพท์แบบทางการว่าเลสเบี้ยนน่ะ” ตอนนั้นยังเด็กเล็กนัก คำว่าเลสเบี้ยนเป็นอะไรที่ใหม่เกินกว่าจะจินตนาการถึง รู้จักแค่ชายรักกับชายเรียกเกย์ แล้วก็ผู้หญิงที่อยากทำตัวเป็นผู้ชายชอบผู้หญิงสวยๆ คนไทยเรียกทอม แต่พี่รินเนี่ยนะเป็นทอม…
“แต่พี่รินไม่เหมือนทอม พี่น้องหนูก็ไม่ใช่ แล้วยังไง เอ่อ…หนูก็ยังงงอยู่ดี”
“เออ ก็ยังไงดีล่ะ…เอางี้… รันเป็นตุ๊ดรึเปล่า”
“หะ!!! อะไรคือตุ๊ด” ตอนนั้นไม่เข้าใจจริงๆ นะ รู้จักแต่คำว่าเกย์ก็เพราะยัยเจนเพื่อนซี้ที่คอยเล่าเรื่องพี่ภพให้มันฟัง มันบอกว่ารันเป็นเกย์ เพราะชายรักชายเรียกเกย์
“เออพี่ก็ลืมไปว่า เรามันเด็กนอกตั้งแต่เล็ก… เอางี้ รันชอบไอ้ภพใช่มะ แล้วรันคิดว่าตัวเองเหมือนผู้หญิงรึเปล่า? อยากจะนุ่งกระโปรงทาปาก ผมยาวอะไรแบบนี้รึเปล่า”
“เฮ้ย ไม่นะ รันก็ไม่ได้อยากแต่งตัวแบบผู้หญิงสักหน่อย หรือถ้าให้ทาปากนี่ตายดีกว่า กลิ่นลิปสติกมันสุดยอดมาก ชวนสยองสุดๆ เจนนี่เคยแกล้งเอามาทาตอนหนูหลับ ตื่นขึ้นมาได้กลิ่น ได้รสลิปสติกเข้าไป หนูอ้วกเลยนะ” สยองจริงๆ นี่นา แถมถ้าให้คิดภาพตัวเองแต่งหญิง โอ๊ยยยย ยิ่งกว่าสยองอีก รันว่ารันเป็นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว ไม่ได้อยากจะเสริมสวยใดๆ ให้กับตัวเองทั้งสิ้น
“นั่นแหละพี่รินก็ไม่ได้เป็นทอม พี่น้องหนูก็ไม่ได้เป็น เราทั้งคู่ไม่มีใครอยากเป็นผู้ชาย ไม่มีใครอยากแต่งตัวแมน พี่ก็ยังรักสวยรักงาม นุ่งกระโปรง แต่งหน้า ใส่บิกินี่อยู่เหมือนเดิม น้องหนูก็ยังหวานๆ น่ารักเรียบร้อยตามสไตล์เค้าอยู่ เพียงแต่เราสองคนรักกันเท่านั้นเอง”
“อือ… หนูก็ไม่ค่อยจะเข้าใจเท่าไหร่นะ แต่หนูเชื่อพี่ริน”
“เรื่องบางเรื่องเวลาและประสบการณ์จะค่อยๆ ทำให้เราเรียนรู้ไปเอง ไม่ต้องรีบ เดี๋ยวก็ได้รู้ แต่พี่ขออย่างเดียวนะรัน มีอะไรต้องบอกพี่… เข้าใจไหม?”
“เข้าใจครับผม!!!” รับคำอย่างขันแข็ง ก่อนที่เราสองพี่น้องจะคุยเรื่องจิปาถะ และก่อนที่พี่รินจะวางสาย พี่สาวคนสวยก็ทิ้งท้ายไว้ว่า
“ไอ้ภพมันเจ้าชู้มากนะรัน พี่รู้ว่าตอนนี้รันก็คงยังไม่เข้าใจ ว่าผู้ชายเจ้าชู้มันเป็นยังไง แต่ถ้าเลือกได้ พี่ก็อยากให้น้องชายพี่ได้คนที่รักเดียวใจเดียว และดูแลรันได้ ภพมันเป็นคนดี เป็นเพื่อนที่ดีของพี่ก็จริง เสียอย่างเดียวเท่านั้นล่ะเรื่องเจ้าชู้… แต่ก็เอาเถอะ ลองดูๆ กันต่อไป ความรักมันห้ามกันได้ซะที่ไหน…”
หลังจากนั้นมา รันก็ค่อยๆ ได้รู้แจ้ง แจ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ ในเรื่องความเจ้าชู้ของพี่ภพ ผ่านทางข่าวคาวจากปากของพี่รินที่คอยโทรมาเล่าบ้าง ส่งเมลมาเล่าบ้าง กับแซมมี่หนุ่มน้อยน่ารักคนนั้น ก็เลิกกันไปนานแล้ว เพราะทนความเจ้าชู้ของเฮียแกไม่ไหว ถามว่าหวั่นใจ หรือถอดใจบ้างไหม… ขอตอบได้อย่างถือดีเลยว่า ‘ไม่หวั่น’ ยิ่งพี่ภพเจ้าชู้ ก็ยิ่งรู้สึกถ้าทาย ไม่รู้ทำไม ไม่รู้ว่ารู้สึกแบบนี้ได้ยังไง แต่มันย่ิงมี passion มีความปรารถนามาก ขึ้นเรื่อยๆ
พี่รินบอกว่า พี่ภพถึงแม้จะมั่วหนุ่มไปเรื่อยๆ แต่พี่ภพก็เลือก เลือกคนที่จะไม่เรื่องมาก และจะไม่สร้างปัญหาให้ภายหลัง หลักๆ เลยเป็นฝรั่ง เพราะวันไนท์สแตนด์ได้อย่างไม่มีเงื่อนไข ไม่หยุมหยิม ช่างเรียกร้องเหมือนคนไทย
ด้วยเหตุผลหลักอีกอย่างที่พี่ภพไม่กินคนไทยด้วยกันก็เพราะพี่ภพยังคงต้องปิดบังสถานภาพเรื่องเพศของตัวเองอยู่ พี่รินก็เลยกลายเป็นแฟนสาวไม้กันหมา กันทุกๆ อย่างให้กับพี่ภพ เพราะเห็นแบบนี้ไม่ใช่แค่ผู้ชายอย่างเดียวที่เข้าหา ส่วนมากจะเป็นผู้หญิงซะด้วยซ้ำที่พยายามเข้ามาอ่อย โดยเฉพาะพวกลูกท่านหลานเธอจากเมืองไทย ใครๆ ก็อยากควงคุณสามภพลูกชายเจ้าของโรงพิมพ์ยักษ์ใหญ่ในประเทศกันทั้งนั้น
ใช่ว่าจะมีแต่เรื่องที่น่าหนักใจเพียงอย่างเดียว จริงๆ ภายใต้ความแบด!! บอยแบบสุดๆ ของเขา พี่ภพยังซ่อนความเป็นเทพบุตรเอาไว้ได้อย่างเหลือเชื่อ…
ก็เหตุการณ์ที่พี่ภพยื่นมือมาเข้ามาช่วยพี่รินเรื่องแต่งงานนั่นแหละ ที่ทำให้รันถึงกับต้องบอกตัวเองว่า เราจะปล่อยผู้ชายคนนี้ไปไม่ได้แล้ว… และหลังจากเรื่องวุ่นๆ เรื่องแต่งงานของพี่รินผ่านไป รันก็ตัดสินใจเปิดอกคุยกับพี่สาวอีกครั้ง เพราะครั้งนี้รันมาพร้อมกับแผนการต่างๆ ที่วางเอาไว้เพื่อพิชิตใจพี่ภพ…
‘ยัยเจน’ เพื่อนซี้ที่สุดของรัน ร่วมรับรู้เหตุการณ์แอบชอบครั้งนี้มาด้วยกันตลอด และก็ช่วยกันวางแผนครั้งนี้ด้วยกัน ยัยเจนบอกว่า รันควรต้องไปปรากฏกายให้พี่ภพเห็นได้แล้ว เพราะพี่ภพไม่ได้เจอรันมานาน เค้ายังไม่เห็นวรันในเวอร์ชั่นโตเป็นหนุ่มน้อยเต็มตัวขนาดนี้ ไปแบบลึกลับ ทำตัวให้น่าค้นหา ดึงดูดให้เขาก้าวเข้ามา ให้เค้าตามเรามาเรื่อยๆ จนกว่าจะถึงหลุมที่ขุดดักเอาไว้…สุดท้าย ถ้ารูปสัมผัสมันยังไม่ยวนใจเท่า ก็ให้เขาได้สัมผัสเราจริงๆ ซะ รันจะยอมพี่เค้าไหม…
แม้รันจะไม่เคยมีอะไรกับใคร มากสุดก็แค่มีเดท กับคนนู้นคนนี้บ้าง แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่ เพราะคนที่รันรอมาตลอดคือพี่ภพ แต่เรื่องเซ็กส์ เรื่องอย่างว่า มันก็มีรู้กันบ้าง แหม รันเรียนอยู่ในโลกตะวันตกนะฮะ การหล่อหลอมทางความคิด ประกอบด้วยสังคมที่รันอยู่ ทำให้รู้สึกว่าเรื่องเซ็กส์ก็เป็นเหมือนเรื่องกินข้าว ที่เราจะกินกับใครก็ได้ที่เราพอใจ แต่มันจะอร่อยที่สุดก็ต่อเมื่อคนที่กินด้วยคือคนที่เรารัก แล้วรันก็เลือกที่จะรอกินข้าวกับพี่ภพ…
พอแผนการต่างๆ ตกผลึก รันก็เตรียมพร้อมไปพรีเซนต์ให้พี่รินฟัง ตอนที่รันเล่าเรื่องแผนพิชิตพี่ภพให้พี่รินฟัง พี่รินโวยวายร้องลั่นหาว่ารันบ้าไปแล้ว ก่อนจะห้ามเด็ดขาดไม่ให้รันทำอะไรแผลงๆ แบบนี้ แต่พอรันทั้งอ้อน ทั้งอธิบาย ถึงความจำเป็นที่รันต้องทำแบบนี้ให้พี่รินฟัง พี่รินก็เริ่มใจอ่อน เห็นด้วย…
“นะฮะพี่ริน ถ้าหนูไม่ใช้วิธีเข้าหาพี่ภพแบบนี้ เมื่อไหร่พี่ภพจะหันมาสนใจ แล้วต่อให้พี่ภพสนใจ ก็ใช่ว่าพี่ภพจะรักและหยุดอยู่ที่หนูเพียงคนเดียว หนูไม่อยากเสียพี่ภพให้ใคร นะฮะๆ พี่รินช่วยหนูหน่อยนะ”
“แล้วคิดว่าวิธีนี้จะทำให้ไอ้ภพมันมาหลงรักเราได้เหรอ พี่ไม่ได้ดูถูกว่าเราไม่น่ารักหรอกนะ ยังไงน้องพี่ตอนนี้ก็โตเป็นหนุ่มน้อยเต็มตัว ทั้งหล่อ ทั้งมีเสน่ห์ แถมยังน่ารักขนาดนี้ ใครเห็นใครก็สะดุดตา แต่ส่วนใหญ่ไอ้ภพมันจะคั่วแต่ฝรั่ง มีไม่กี่คนที่เป็นเด็กไทย แล้วพี่ว่ามันยากที่คนอย่างมันจะรักและหยุดอยู่ที่ใครจริงๆ”
“หนูอยากเสี่ยง อย่างน้อยก็ได้ทำอะไรเพื่อความรักของตัวเองบ้าง อย่างน้อยการที่แอบมองมาตลอด 5 ปี มันก็จะได้ไม่สูญเปล่า ถ้าที่สุดแล้วมันจะล้มเหลว รันก็จะได้ไม่เสียใจเพราะได้ลองมาทุกทางแล้ว”
“เฮ้ออออออ…. ยอมแพ้เราเลยจริงๆ อ่ะ เอาก็เอา พี่จะช่วยเราเอง”
และสุดท้าย…
ผลของการทำตามใจตัวเอง และคิดเอาเองฝ่ายเดียว ล้อเล่นกับความรู้สึกของคนที่เรารัก และมัวแต่คิดว่าตัวเองทำดีที่สุดเพื่อความรักของเราแล้ว แต่ทั้งหมดมันไม่ใช่ ความรักมันต้องเกิดจากทั้งสองฝ่าย เท่านั้นไม่พอ ยังต้องประกอบไปด้วยความซื่อสัตย์ ไม่เห็นแก่ตัว การให้เกียรติซึ่งกันและกัน และต้องไม่หลอกลวง…
มันก็ดีใจหรอกนะที่ได้รู้ว่าพี่ภพรักเรา… แต่รักที่มาพร้อมกับความเจ็บปวด มีรักแต่ใช้มันไม่ได้ สัมผัสมันไม่ได้ และรับมันไม่ได้ มันจะต่างอะไรกับตอนไม่มี ตอนไม่มียังจะดีกว่า เพราะมันยังมีความหวัง แต่ตอนนี้เหมือนยืนอยู่ในห้องแคบที่ไม่รู้ว่าทางออกอยู่ตรงไหน ถอยหลัง หรือเดินตรงไปได้ ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ
ตอนนี้ก็คงทำได้แค่รอ รอให้พี่ภพใจเย็นกว่านี้ รอให้จิตใจตัวเองดีขึ้นกว่านี้ ตอนนี้แย่สุดๆ แต่ก็ไม่รู้จะบรรเทายังไง จะให้ออกไปสังสรรค์ก็ไม่ชอบ ปกติเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยได้ปาร์ตี้ เฮฮาอะไรกับใครนัก อยู่แต่กับเพื่อนกลุ่มเดิมๆ และบางเรื่องรันก็เลือกที่จะคุยกับตัวเองมากกว่าคนอื่น
แต่สัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าปิดเทอมหน้ารันจะไปหาพี่ภพอีกครั้ง คราวนี้ไปในฐานะเด็กผู้ชายคนนึงที่รักพี่ ไปแม้ว่าพี่จะไม่เหมือนเดิม แต่รันก็จะไปหาพี่ ไม่ว่าพี่จะยังรักรันอยู่หรือไม่ รันก็จะไปหาพี่ ไปง้อ ไปอ้อน ไปขอรับโทษ ไปยอมทำทุกอย่าง บางทีการได้กลับไปเป็นเด็กชายวรัน ที่คอยแอบมองเพื่อนของพี่สาวอยู่ห่างๆ แอบรักเขาไปวันๆ ค่อยๆ คอยไล่ตามเขาไปทีละนิด มันอาจจะดีกว่าการเป็นน้องรันเด็กหนุ่มทรงเสน่ห์ที่พยายามให้เขาวิ่งตาม ก็เป็นได้
++++++++++++++++++++++++++
+ เอาล่ะค่ะ ก็ผ่านพ้นความซึน มึน นอยด์ แปลก แหวกความคิดของคุณน้องวรันเธอไปแล้วนะ ตอนนี้เป็นตอนพิเศษแค่ตอนเดียวที่จะให้น้องรันออกมาพูดถึงอดีต ความในใจของเธอนะคะ มันอาจจะดูน่าเบื่อๆ ไปหน่อยนะตอนนี้ รับลองว่าตอนหน้า อิแม่เมอร์จะพาลูกน้อยบินลัดฟ้าไปหาสามี เอ๊ย ไปหาอิลุงมันถึงที่เลยค่ะ อดใจรอหน่อย (ไม่ช้าแล้วตัวเอง)
+ ขอบคุณทุกๆ กำลังใจเลยนะคะ ทั้งแฟนนิยายเก่า แฟนนิยายใหม่ น้องๆ พี่ๆ เพื่อนๆ ทุกๆ คน ทุกๆ คอมเม้นท์ ทุกๆ โพสต์ที่แวะไปเยี่ยมเยือนบ้านเมอร์ซี่ในเฟส ดีใจ และขอบคุณจริงๆ ที่ยังอยู่ด้วยกันนะคะ (น้ำตาซึม) อยู่กันไปนานๆ นะตัวเอง
+ ต่อไปจะอัพน้องพายกับอิริวแล้วนะจ๊ะ ใครรออิสองตัวนี้ รอก่อนไม่นานๆ เดี๋ยวอัพผัวเหี้ยเมียแรดให้อ่านไปพลางๆ ในเฟสก่อนแล้วกันนะฮ้า....
+ สุดท้าย ใครแอดเฟสมา โปรดแนะนำตัวด้วยเถอะ ใครแอดมาส่งเกม ลบสถานเดียวนะจ๊ะ อิเมอร์ซี่จะเล่นบทโหดแล้วพี่น้อง ฝันดีจ้า...
รักมาก... อิเมอร์ซี่ อิแม่ที่ทิ้งลูกได้ลงคอ T^T
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
