-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++=
น้อง “เมีย” intro
“ขอให้รักกันยืนยาว ถือไม่เท้ายอดทอง กระบองยอดเพชรนะลูก”
“หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยซึ่งกันและกันนะตาภพ ยายริน”
“แล้วมีหลานให้พวกพ่อๆ แม่ๆ ได้อุ้มกันเร็วๆ นะลูกนะ”
“ต่อไปนี้เราสองคนก็เป็นคนๆ เดียวกันแล้ว มีอะไรก็อดทน และไว้ใจ ให้เกียรติซึ่งกันและกันนะ…”
“ครับ/ค่ะ”
“ไปพวกเราก็ไปกันได้แล้ว ให้หนุ่มสาวเขาได้ใช่เวลาคืนแรกด้วยกันเถอะ”
บทสนทนาที่เพิ่งผ่านพ้นไปสดๆ ร้อนๆ คงจะพอเดากันได้ว่าเป็นคำอวยพรแก่คู่บ่าวสาว ในค่ำคืนของการส่งตัวเข้าห้องหอ ใบหน้าชื่นมื่นของบรรดาบุพการีของทั้งเจ้าบ่าวและเจ้าสาวเวลาให้พร ช่างขัดกับสีหน้าเรียบเฉยของคนทั้งคู่ ที่กำลังคุกเข่ารอรับพรอยู่อย่างสิ้นเชิง… ความอึดอัดและอดทนสิ้นสุดลง เมื่องเหล่าบรรดาพ่อๆ แม่ๆ ของทั้งคู่ได้ก้าวเท้าออกจากห้องหอ และประตูสีไม้โอ้คบานใหญ่ถูกปิดลง
“เฮ้อออออออออออออออ… เหนื่อยฉิบหาย” น้ำเสียงหมดแรง และกริยาที่เจ้าสาวแสนสวยทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาบนเตียงที่เต็มไปด้วยกลีบดอกกุหลาบสีแดงสด ที่ถูกตั้งใจโรยเอาไว้ให้เป็นรูปหัวใจ แต่บัดนี้ถูก ‘ระริน’ เจ้าสาวคนงามทับกระจายไม่เหลือซากเค้าโครงเดิม บ่งบอกและสัมทับอาการเหนื่อยอ่อนของคนพูดได้เป็นอย่างดี
“สุดๆ แล้วว่ะแม่ง… ทำไมคนเราเวลาแต่งงานจะต้องมาจัดพิธีการอะไรให้มากความขนาดนี้ด้วยวะ ทั้งเปลืองเงิน และเปลืองแรง” เจ้าบ่าวหมาดๆ ทิ้งตัวลงตาม นอนเคียงข้างเจ้าสาวแสนสวยของเขา หากแต่ไม่มีวี่แววแห่งการสวีทหวาน หรือกิจกรรมหลังพิธีการที่คู่บ่าวสาวพึงปฏิบัติต่อกันสักน้อย
“ไอ้ภพ มึงว่าพ่อแม่พวกเราเขาจะจับได้ไหมวะ” เสียงหวานของเจ้าสาวดังขึ้น แทนที่จะเป็นประโยคบอกรักหวานหู แต่กลับกลายเป็นถ้อยคำเฉกเช่นเพื่อนฟูงพูดต่อกัน
“กูว่าไม่… ตอนที่พวกเขามาบอกว่าอยากจะให้เราแต่งงานกัน แล้วเราตอบตกลงน่ะ กูเห็นไม่มีใครจะทำหน้าสงสัยสักคน แถบจะกระโดดเฮตัวลอยกันเลยด้วยซ้ำ” ไอ้ภพ หรือสามภพ เจ้าบ่าวหมาดๆ ของระรินไขข้อสงสัย และก็คงจะเป็นคำตอกย้ำที่ทำให้คนถามสบายใจพอควร เพราะทำให้สีหน้าครุ่นคิดของเจ้าสาวคลายลงได้บ้าง
“เออก็ดี… มึงอย่าหลุดแล้วกันล่ะ อย่าลืมว่าต่อไปนี้กูเป็นเมียมึง ไม่ใช่เหล่าบรรดาหนุ่มน้อยนายแบบของมึงนะ จะทำเหี้ยไรก็ระวังๆ ตัวหน่อย” ระรินลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจเล็กน้อย ก่อนจะหันไปชี้หน้า และย้ำเตือนสถานะของทั้งคู่กับสามภพ
“โอ๊ยยย ไอ้ริน กูน่ะดราม่าตัวพ่ออยู่แล้ว มึงนั่นแหละระวังตัวไว้เถอะ อย่าให้ป๋ามึงจับได้แล้วกัน ว่ามึงพาน้องหนูไปอยู่คอนโดใหม่น่ะ ไม่งั้นล่ะมึงเอ๊ยยยย จากหนังรักคอมเมอดี้ กลายเป็นหนังสยองขวัญสั่นประสาททันทีแน่ๆ”
…………………
…………………
งงไหมครับ… งงกับบทสนทนาของผม กับคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียอย่างถูกต้องตามกฎหมายของผมรึเปล่า… ถ้างงก็ไม่แปลกครับ งั้นผมจะเริ่มเล่าตั้งแต่ต้นเลยแล้วกันนะครับ…
ผมนาย “สามภพ” เป็น ลูกสาม หรือน้องสาม ลูกชายและน้องชายคนเล็กที่เปรียบดังแก้วตา เทวดาของบ้าน ทั้งพ่อ แม่ และพี่สาวตามใจผมทุกอย่าง ประกอบกับฐานะมีอันจะกิน และรูปสมบัติที่พ่อแม่ให้มาเป็นอย่างดี จึงทำให้ผมค่อนข้างเป็นที่รู้จักในวงสังคม…
ผมเป็นลูกชายคนเล็กของตระกูลสิ่งพิมพ์ยักษ์ใหญ่ในประเทศ บ้านผมทำธุรกิจโรงพิมพ์และผลิตหนังสือจำพวกนิตยสาร และพ็อคเก็ตบุ๊คหลากหลายประเภท… ผมเรียนจบปริญญาตรีในคณะนิเทศศาสตร์ และปริญญาโท MBA จากอังกฤษ หลังจากเรียนจบ ก็เข้ามาสานต่อกิจการของที่บ้าน โดยที่ตอนนี้ผมเป็นบรรณาธิการนิตยสารไลฟ์สไตล์ของผู้ชายอยู่หนึ่งเล่ม และดูแลด้านการตลาดของบริษัท ส่วนพี่สาวทั้งสองคนของผม พี่หนึ่ง หนึ่งฤทัย กับพี่สอง สองนรี แบ่งกันดูแลพวกนิตยสารแฟชั่น และในส่วนของโรงพิมพ์ครับ
ผมนายสามภพ หนุ่มโสด รูปหล่อพ่อรวย วัย 27 ปี ที่มีแต่สาวๆ หมายปอง แต่ผมก็ลอยไปลอยมาไม่ยอมแต่งงานสักที จริงๆ แล้วผมเป็นที่หมายปองของสาวๆ มากมาย ทั้งดารา นางแบบ ไฮโซ ต่างพาตัวเองเข้ามาพัวพันกับผมกันตลอด แต่ผมไม่สนใจหรอก…เอาง่ายๆ ตรงๆ เลยนะครับ… ผมเป็นเกย์ ที่บ้านผมไม่มีใครรู้หรอก หรือจริงๆ เขารู้แต่ก็ทำเป็นไม่พูดถึงก็ไม่รู้นะ แต่ผมโพรเทคตัวเองดีครับ ก็เราอยู่ในวงสังคม แถมเป็นสื่อมวลชนอีกต่างหาก ใครๆ ก็พากันจับจ้อง
ที่สำคัญที่ทำให้ผมไม่เป็นข่าวคาวเรื่องผู้ชาย ก็เพราะ ผมมีตัวช่วยที่ดีครับ นั่นก็คือไอ้ระริน ไอ้รินเป็นเพื่อนซี้ของผมเองครับ มันกับผมเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่อยู่ประถมแล้วก็ว่าได้ ทุกเรื่องราว ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับชีวิตผม ไอ้รินมันรู้ทุกเรื่อง… ไม่ต้องแอบคิดนะครับว่าไอ้รินมันจะแอบชอบผม ไอ้รินมันเป็นเลสเบี้ยนครับ มันเองก็มีแฟนสาวที่แอบคบกันมาเจ็ดปีแล้ว บ้านไอ้รินกับบ้านผม เราสนิทกัน บ้านมันมีธุรกิจโรงแรมใหญ่โตทั้งในและต่างประเทศ ผมกับมันเรียนประถมและมัธยมมาด้วยกัน แล้วมันก็ไปเรียนต่อป.ตรีที่สวิสฯ ก่อนจะย้ายมาต่อโทกับผมที่อังกฤษ
ผมกับมันตกลงกันว่า ถ้าใครถามก็ให้บอกว่าเราสองคนเป็นแฟนกัน ฉะนั้นตั้งแต่เป็นวัยรุ่นมาแล้ว ทุกคนก็จะรู้ว่าภพกับรินเป็นแฟนกัน ผู้ใหญ่ของเราทั้งสองฝ่ายก็คิดแบบนั้นแหละครับ มันเลยมีวันนี้ขึ้นมา วันที่เราจำเป็นจะต้องแต่งงานกัน เพราะคำขาดของผู้ใหญ่ และคำขอร้องของไอ้รินครับ
เหตุมันเกิดมาจาก แม่ไอ้รินมันดันจับได้ว่า ไอ้รินแอบคบและสงเสียผู้หญิงคนหนึ่งมานานแล้ว นั่นก็คือน้องหนู ซึ่งเป็นแฟนมันครับ จริงๆ เรื่องมันดราม่ามากๆ น้องหนูเนี่ยเป็นลูกสาวของแม่บ้านในโรงแรมของบ้านไอ้ริน ไอ้รินมันเจอน้องหนูตั้งแต่ที่เธอยังไม่เป็นสาวแรกรุ่น มันก็เริ่มแอบมอง แอบชอบ จนน้องหนูเริ่มโตเป็นสาว ก็ส่อแววสวยจนเริ่มมีหนุ่มๆ ตามจีบ ไอ้รินเลยตัดสินใจบอกชอบน้องหนู แล้วเดชะบุญของมัน เพราะน้องหนูเองก็แอบมองไอ้รินมานานแล้ว แต่เธอคิดว่าเธอเป็นแค่ลูกแม่บ้าน ไม่กล้าคิด ไม่กล้าอาจเอื้อม น้ำเน่าดีไหมล่ะ
หลังจากนั้นสองคนนี้ก็คบกันมาอย่างหลบๆ ซ่อนๆ จนน้องหนูจะเข้ามหาวิทยาลัย แม่ของน้องหนูก็เสีย น้องหนูไม่เหลือใครเพราะพ่อก็ทิ้งไปตั้งแต่เด็ก ตอนนั้นไอ้รินมันอยู่สวิสฯ แต่พอรู้เรื่องไอ้รินก็เลยทำตัวป๋า รับเลี้ยงน้องหนูไว้ในอุปการะ ให้ผมเป็นธุระให้เรื่องจัดหาที่อยู่ใหม่ให้น้องหนู เพราะเธอไม่สามารถอยู่บ้านพักพนักงานได้อีกแล้ว มันก็ส่งเสียให้น้องหนูเรียนจนจบ ฝากน้องหนูให้เข้ามาทำงานที่โรงแรม รอเวลาให้มันเรียนจบกลับมาอยู่ด้วยกัน
ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นโดยที่บ้านของไอ้รินไม่มีใครระแคะระคายใดๆ คิดว่าไอ้รินสงสารเลยฝากน้องหนูเข้าทำงาน พอไอ้รินกลับมาสานต่อกิจการที่บ้าน น้องหนูที่อยู่ฝ่ายประชาสัมพันธ์ ก็โดนดึงตัวมาเป็นเลขาหน้าห้องไอ้ริน คือปกติคนทั่วไป ก็ไม่มีใครจะคิดว่าไอ้รินมันเป็นพวกทอมดี้ รักร่วมเพศอะไรหรอกครับ เพราะมันก็แต่งตัวเป็นผู้หญิงปกตินี่แหละ ผมยาวแต่ก็มัดรวบเอาไว้ตลอด ชุดทำงานทั่วไปแม้จะไม่ค่อยใส่กระโปรง แต่ก็เป็นชุดกางเกงสูทแบบผู้หญิงทั่วไป หรือบางทีที่ออกงาน มันก็สามารถแต่งชุดราตรี เดรสสวยหรูโชว์ความงามให้สาธารณะชนได้ชื่นชมกัน…
แต่แล้วความลับก็ไม่มีในโลกหรอกครับ…
เมื่ออยู่ดีๆ คุณหญิงแม่ของไอ้รินก็ดันเกิดอยากจะทานข้าวกลางวันกับคุณลูกสาว แวะเข้ามาเซอร์ไพรซ์ที่ออฟฟิศ พอเดินขึ้นมาบนชั้นผู้บริหาร หน้าห้องลูกสาว กลับไม่มีเลขาหน้าห้องที่คอยรับหน้าอยู่เช่นเคย คุณหญิงแม่ก็เลยคิดว่าลูกสาวไปประชุมที่ห้องประชุม เลยถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปรอ แต่แล้วคุณหญิงแม่ก็ได้เซอร์ไพรซ์ของจริง เพราะลูกสาวคนโตของบ้าน ยืนจูบดูดดื่มอยู่กับเลขาสาว ที่เธอจำได้ว่าเป็นลูกสาวของแม่บ้านในโรงแรม…
แล้วหลังจากนั้นเรื่องราวทุกอย่างก็ถูกคุณหญิงแม่ของไอ้รินมันขุดคุ้ย น้องหนูถูกให้ออกจากงาน โดยที่ไอ้รินก็ช่วยอะไรไม่ได้ คุณหญิงแม่มันบุกไปหาน้องหนูถึงรังรักคอนโดที่ไอ้รินมันซื้อให้อยู่ โดยเสนอเงินให้น้องหนูก้อนหนึ่ง แลกกับการย้ายไปอยู่จังหวัดอื่นและเลิกติดต่อกับไอ้รินซะ… แต่น้องหนูเธอรักไอ้รินจริงๆ เธอไม่รับเงินจากคุณหญิงแม่ไอ้ริน แต่เธอเลือกที่จะไปเอง ตามสไตล์นางเอกๆ
ส่วนไอ้รินก็แทบเป็นบ้า เมียหายทั้งคน แถมคุณหญิงแม่กับคุณพ่อจะส่งมันไปบริหารโรงแรมที่สิงคโปร์ มันก็พยายามดื้อไม่ไป และก็พยายามตามหาน้องหนูจนเจอ ไอ้รินมันก็เลยตามไปง้อน้องหนู และหาที่อยู่ใหม่แถบชานเมือง ไกลหูไกลตาพ่อกับแม่มัน ส่วนมันก็ไปคุยกับคุณหญิงแม่ใหม่ว่าจะไม่ขอไปอยู่สิงคโปร์ คุณหญิงแม่มันก็เลยยื่นคำขาดว่า ถ้าจะอยู่ที่เมืองไทย ก็ต้องแต่งงาน…
แล้วช้อยจ์แรกที่จะมาเป็นสามีของไอ้ริน ก็คือผม อย่างไม่ต้องสงสัย… มันมาขอร้องอ้อนวอนผมอยู่อาทิตย์เต็มๆ ยื่นข้อเสนอจนผมจำต้องตกลง เพราะก็พอจะเห็นด้วยกับผลประโยชน์ที่พึงมีร่วมกันอยู่บ้าง… ผมเองก็สามารถจะไปคั่วเด็ก คั่วนายแบบหนุ่มๆ ได้ตามสบายโดยไม่มีใครสงสัย ถือว่าวินวิน ทั้งคู่
นี่แหละครับ คือที่มาของงานแต่งของผม และเมียหมาดๆ ที่เพิ่งจะได้มา…
“เฮ้ยไอ้ภพ พรุ่งนี้น้องชายกูกลับมาจากอิตาลี่ มันปิดเทอมน่ะ เลยขอมาอยู่กับกู กูลืมบอกมึงไป มึงโอเคไหม” ไอ้รินเอ่ยขึ้นขณะผมเดินออกมาจากห้องน้ำ ไม่ต้องแปลกใจหรอกครับ ผมนอนกับไอ้รินไม่ได้แยกห้องนอนกันหรอก ตราบใดที่อยู่ที่เรือนหอหลังนี้ผมกับมันก็นอนห้องเดียวกันแหละครับ กันไว้ก่อน เดี๋ยวเผื่อใครจะโผล่มาเซอร์ไพรซ์เรากันอีก ผมกับมันชิลล์ๆ ครับ เพราะตอนสมัยอยู่อังกฤษเราก็เป็นรูมเมทนอนห้องเดียวกันมาแล้ว มันกับผมเนี่ยเรียกว่าต่อให้แก้ผ้าอยู่ด้วยกัน ก็ไม่มีทางหวั่นไหวแน่นอน
“รันน่ะเหรอ เออ กูไม่ได้เจอน้องมึงนานแล้วนะเนี่ย เป็นสิบๆ ปีได้แล้วมั้ง” ไอ้รินมันมีน้องชายคนเล็กที่อายุห่างจากมัน 8 ปีอยู่คนหนึ่งครับ ผมเองไม่ค่อยได้เจอหน้าน้องมันซักเท่าไหร่ เพราะตั้งแต่เด็กเหมือนจะถูกส่งไปเรียนที่อเมริกา แล้วนี่สรุปว่าย้ายไปเรียนอิตาลี่แล้วเหรอวะเนี่ย
“เออ เจ้ารันนั่นแหละ ตอนนี้มันไปเรียนปริญญาตรีที่อิตาลี่ เรียนพวกศิลปะไรนี่แหละ ตอนนี้ปิดเทอมเลยจะกลับมา แต่ไม่อยากกลับไปอยู่บ้านมั้งกลัวโดนแม่บ่นเรื่องมันเรียนศิลปะนี่แหละ ดีนะที่ป๋าไม่ว่าอะไร แต่น้องกูมันดื้อเก่ง แอบหนีมาเรียนอิตาลีจนได้” บ้านนี้นี่เลี้ยงลูกให้เชื่องไม่เป็นใช่ไหมเนี่ย
“เออ ดี… เชื้อดื้อนี่มันไม่ทิ้งแถวจริงๆ นะ… บ้านนี้ก็เป็นบ้านของมึงเหมือนกัน มึงจะเอาใครมาอยู่กูก็ไม่ว่าหรอก น้องมึงก็เหมือนน้องกูนั่นแหละ” ทำตัวเป็นภรรยาที่ดี ขออนุญาตสามีก่อนนะมึง หึหึ
“น้องกูก็เหมือนน้องมึงก็ถูก แต่… กูเตือนมึงเลยนะ น้องกูน่ะ รบกวนละเว้นเอาไว้ซักคนนะเว้ย ไอ้รันมันยิ่งหน้าตาน่ารักแนวๆ มึงชอบอยู่ด้วย แต่คนนี้กูขอเลยนะภพ น้องกูกูก็รัก กูอยากให้มันเป็นคนปกติบ้าง กูไม่อยากให้มันต้องมาเหนื่อย หลบๆ ซ่อนๆ แบบพวกเรา แล้วอีกอย่าง มึงน่ะมันเสือผู้ชายโคตรๆ เดี๋ยวได้น้องกูแล้วทิ้งขึ้นมา กูยังไม่อยากเลิกคบมึงเป็นเพื่อน แถมยังไม่อยากเป็นม่ายผัวตาย เข้าใจนะ” แหม…รีบกั๊กเลยนะ ถึงผมจะเจ้าชู้ แต่ผมก็ยังพอมีสามัญสำนึกอยู่บ้างนะครับ นี่น้องเพื่อนทั้งคนใครจะไปกล้า
“เออน่า มึงเห็นกูเป็นคนยังไงเนี่ย รับรองๆ คนนี้กูไม่ยุ่งแน่นอน กูเห็นมันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยนะเว้ย ไว้ใจกูได้”
……………………
……………………
“อ๊ะ… อืออ… แรงๆ อืออ แรงๆ อีกครับ อ๊าาาาา กระแทกลงมาเลย โอ๊ะ…ซีดดดด” เสียงคราง พร้อมประโยคเชิญชวน ยั่วยวน จากน้องแม็ค นายแบบคนใหม่ของวงการที่กำลังโดนผมจัดหนักอยู่ตอนนี้ เรียกอารมณ์หวามให้ผมต้องสนองตอบตามคำอ้อนวอนของน้องเขา
“อืมมมมมมมมมม” ร่างบาง ผิวขาวแอ่นร่าง ร่อนตามติดจังหวะขึ้นลง เข้าออกของผมอย่างโหยหา ริมฝีปากแดงบวมเจ่อ เผยอเชิญชวนให้ลงไปดูดชิมอีกรอบ และอีกรอบ… ไม่นานนัก ผมก็ส่งน้องแม็คขึ้นสวรรค์ชั้นสูงสุด โดยมีผมตามไปติดๆ
“มีความสุขไหมคนเก่ง… น้องแม็คเก่งมากเลยครับ…ฟอดดดด” ผมให้รางวัลคนเก่งไปอีกฟอดใหญ่ น้องแม็คหัวเราะคิกคักอย่างมีจริตตามสไตล์
“แม็คมีความสุขมากๆ เลยครับ พี่ภพล่ะฮะ มีความสุขไหม” น้องแม็คแหงนหน้าขึ้นมาจูบปลายคางผม สงสายตาหวานให้ไม่หยุดหย่อน
“สุขสิครับ… ทั้งแน่น รัดขนาดนี้ทำไมจะไม่สุขล่ะ” ผมแกล้งเอื้อมมือไปไล้สะโพกมนเบาๆ ให้พอได้ยินเสียงครางน้อยๆ จากเจ้าตัว
“งั้นคืนนี้ ให้แม็คทำให้พี่ภพมีความสุขทั้งคืนเลยนะ… อยู่กับแม็คนะครับคืนนี้” แหม เชิญชวนกันขนาดนี้ ทำไมจะไม่ยอมล่ะ…
แล้วผมกับน้องแม็คก็จับมือกันขึ้นสวรรค์ไปอีกไม่รู้กี่รอบ… แต่เอ๊ะ ทำไมกูเหมือนลืมอะไรสักอย่างเลยวะ… เหมือนไอ้รินมันสั่งอะไรไว้… วันนี้ไอ้รินมันต้องไปดูงานที่สาขาต่างจังหวัด แล้วมันสั่งอะไรไว้วะ… ไอ้ริน ไอ้ริน… น้องชาย… เฮ้ยยยย ฉิบหายแล้วกู น้องรัน… ไอ้รินมันให้ผมไปรับน้องมันที่สุวรรณภูมิ เครื่องลงตอนตีสอง แล้วนี่มันตีห้าแล้ว ฉิบหายของจริง…
ผมรีบล่ำลาน้องแม็ค ที่ยังคงพยายามจะยื้อผมเอาไว้ ถ้าเป็นเหตุการณ์ปกติไม่มีอะไรฉุกเฉิน ผมคงจะอยู่กก กอดน้องแม็คให้หนำใจกว่านี้ แต่นี่ผมคงโดนไอ้รินฉีกอกแน่ๆ
50 Miss call จากไอ้ริน ฉิบหายของจริง คราวนี้ไอ้รินมันคงไอ้เป็นม่ายผัวตายแน่ๆ เลย…
“ฮัลโหลริน…กูขอโทษๆๆๆ กูลืมจริงๆ กูจะติดต่อน้องมึงยังไงที่ไหน” ผมรีบโทรกลับไปหาไอ้รินอย่างด่วน
“ไอ้เหี้ยยยยยยภพ ไอ้ห่า มึงมัวแต่เอากับเด็กมึงจนลืมน้องกูเลยนะ มึงไม่ต้องไปสุวรรณภูมิแล้ว กูบอกทางไอ้รันให้กลับไปรอมึงที่บ้านแล้ว มึงรีบกลับไปเปิดประตูให้น้องชายกูเลยนะ มันทั้งหิวทั้งง่วง”
ผมรีบเหยียบรถจากลาดพร้าวไป สุขุมวิทผมเหยียบไปไม่เกิน 20 นาที… แสงไฟจากหน้ารถสาดเข้าหน้าบ้าน ทำให้มองเห็นร่างเล็กๆ ร่างหนึ่งนั่งพิงรั้วบ้านผมซบหน้ากับเข่า… คงจะเป็นน้องรันผมรีบจอดรถแล้วลงไปหาน้องไอ้รินทันที
“เอ่อ…น้องรันครับ น้องรัน พี่มาแล้วครับ น้องรันครับ เข้าบ้านกันเถอะ” ผมเข้าไปนั่งยองๆ อยู่ตรงหน้าน้องรัน เอื้อมมือไปเขย่าตัวน้องเบาๆ สักพักน้องก็งัวเงียเงยหน้าขึ้นมามองผม
ให้ตายเหอะ… นี่ขนาดเช้ามืดแสงไฟยังคงสลัว แต่ก็ไม่ทำให้รายละเอียดของคนตรงหน้าลดน้อยลงไป ใบหน้าเรียวรูปไข่ ขาวเนียน ปากเชิดรั้นสีแดงก่ำดูเชิญชวนให้คนมองได้สัมผัส ผมเซอร์ๆ แต่ดูนิ่มสลวยน่าลูบไล้ ตัวเล็กๆ เอวบางๆ น่ารั้งเข้ามากก กอดในอ้อมแขน…
ไอ้เชี้ยยยยภพเอ๊ยยยย กูไม่น่าไปรับปากไอ้รินเลย ว่าจะไม่ยุ่งกับน้องชายมัน… นี่แม่งยิ่งกว่าสเป็กผมซะอีก…
ช่วยด้วย ทำยังไงดี… ผมหลงเด็กคนนี้ตั้งแต่แรกเห็น…
แต่นี่… มันน้องเมียนะเว้ยไอ้ภพ… มึงจะยอมกลืนน้ำลายตัวเองดูซักครั้งดีไหม…
TBC.
:กอด1:
เดี๋ยวคืนนี้มาคุยด้วยนะคะ... รีบลงแล้วรีบออกไปข้างนอกก่อนค่ะ มีธุระนิดหน่อยจ้า
-
น่าสนุกมากเลยค่ะ....อิอิน้องเมียน่ารักๆๆ
-
เรื่องใหม่น่าติดตามมากค่ะ
คุณพี่ภพตกหลุมรักน้องเมียแต่แรกเห็นเลยทีเดียว
รีบๆกลืนน้ำลายตัวเองแล้วรุกน้องเลยค่า
>///<
แต่น้องจะยอมรึป่าวก็อีกเรื่องเนาะ อิอิ
แถมยังมีคุณเมียเป็นก้างชิ้นใหญ่อีกต่างหาก
555+
-
:z1:น่าติดตามมาก น้องเมีย
พี่ภพจะอดใจไหวมั้ย ก็น้องรันยิ่งกว่าสเป็กนี่นา
-
แค่ตอนแรกก็สนุกแล้วค่ะ
คาดว่าทั้งเรื่องอุปสรรคของพระเอกที่จะได้ฟันน้องเมียเพียบบบบบบบบ :laugh:
-
สนุกๆ รออ่านอยู่ค่ะะะะะะ
-
จากพายก็มาต่อด้วยน้องเมีย
เรื่องนี้น่าสนุกมากๆๆๆๆแน่เลย
ภพกรุณากลือน้ำลายตัวเองด่วน!!!! น่ารักอย่างงี้อย่าปล่อยไว้เลย
จับกดซะ 5555++
-
รับเรื่องใหม่
o13
+1
-
ครอบครัวหรรษา รอตอนต่อไปค่ะ
-
สนุกดี
-
+1 และ :mc4: สำหรับเรื่องใหม่ น้องเมียน่ารักโคตรพี่ภพจะทำไงละเนี่ย
รับปากกับภรรยาไปซะแล้ว ....จะคอยติดตามนะคะ ........ :pig4:
-
แอร๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น้องเมีย อิอิ
-
มาขอตามติดเรื่องงนี้ด้วยคนนะคะ น่าสนุก
-
น้องเมียน่ารักขนาดนี้พี่ภพจะอดใจไหวมั้ย :impress2:
+1 รับเรื่องใหม่ค่ะ
-
อยากได้ ก็เอาเลย
:L2:
-
น่าสนุกมากเลยค่ะ ต่อนะคะ :-[
-
+1 ให้ตั้งแต่ชื่อเรื่อง ยัน เนื้อเรื่องค่ะ !!
><
ชอบ ,, ชอบมากกกกก
น้องรันขนาดมาแค่เงยหน้า เจ้ยังเคลิ้ม
พี่ภพคงอาการหนักอ่ะ ฮ่าๆๆๆ
พระเอกนิสัยเอี้ยดีจัง ชอบค่ะ โฮะๆๆๆ
-
อร๊ายยยยยย ไอ้พี่ภพ! อย่านะ!! อย่าช้าค่ะ! กลืนน้ำลายตัวเองโลดดดด
รออะไรอีกกกกกก -..-
มาต่อเร็วๆนะคะ :call:
-
เป็นการเปิดประเด็นที่ดีมากค่ะ อ่ะ กรี๊ด
-
+1 ให้สามภพที่ต้องกลืนน้ำลายตัวเอง
แต่ถ้าสามภพจีบน้องรันแล้วยังทำตัวฟาดไปเรื่อยๆอยู่อีก
เค้าขอคัดค้านและไม่สนับสนุน (ต่อต้านการนอกใจอย่างแรง :angry2:)
-
โอ้ววววน้องเมีย !!
อย่าช้าค่ะ กลืนเลย 55555 :laugh:
-
ถูกจายยยยย เรื่องใหม่เคอะๆๆ... :L2: :L2:
-
ชอบมาก นิยายที่ตัวเอกมันต้องหลบๆซ่อนๆ ฮ่าๆๆ
เปิดเรื่องมา น่าอ่านมากค่ะ
รอติดตามตอนต่อไปน้าา
-
555555มันส์ดี มันส์ ชอบ ชอบแบบนี้จังเลย
ไรเตอร์อย่าลืมมาต่ออีกล่ะ วันละสองรอบก้อได้ไม่ขี้เกียจอ่านหรอก
-
ว้าวๆๆ เรื่องใหม่
ท่าทางจะสนุกและอลเวง น่าติดตามมากคร้าาา ^^
-
อิอิ
ติดตามๆ
-
เข้ามาอ่านเรื่องใหม่ค่า
แค่ชื่อเรื่องก็น่าติดตามแล้วค่ะ
เนื้อเรื่องสนุกมากเลย รออ่านนะค่ะ :call:
ปล. พี่ภพ กลืนน้ำลายตัวเองได้เลยค่า คนอ่านอนุญาติ :laugh:
-
มาตามเรื่องใหม่ด้วยคนค่ะ ท่าทางพี่สามภพ
ได้เอื๊อกน้ำลายตัวเองแน่ น้องรักน่ารักสเปคซะด้วย
จะรอดเงื้อมมือมั้ยเนี่ย :o8:
-
ชอบพล๊อตนี้จังเลย รอดูแผนเคลมน้องเมียครับ
-
+1
ต้อนรับเรื่องใหม่ :mc4:
พี่ภพขา กลืนไปเต๊อะ น้ำลายอ่า
หุหุ
-
มาต้อนรับเรื่องใหม่ของ Mercy จ๊ะ
แต่งานนี้ รันคงเป็นม่ายยังสาว
หรือ พี่น้องมีสามีร่วมกัน 5555
-
พี่ไนท์ เมื่อคืนเพิ่งฝันว่ามาอ่านนิยายที่เล้าแล้วพระเอกชื่อสามภพอ่ะ
เหมือนจะเดจาวูเลยนะเนี่ย :')
รออ่านต่อนะคะ
ปล.เรื่องนู้นก็ต่อแล้วเรื่องใหม่ก็มาแล้วอย่าลืมพี่เซฟนะคะพี่ไนท์
-
เข้ามาตามอ่านเรื่องใหม่ด้วยคน
:L2: :L2: :L2:
-
ต้อนรับเรื่องใหม่อีกหนึ่งเรื่อง :mc4:
นี่แค่ intro นะเนี่ย
ยังสนุกเลยรอไม่ไหวแล้วอยากอ่านมากๆเลย
แล้วมาต่อนะคะ
-
น่าสนใจมากค่ะ!!
-
:เฮ้อ:ปล่อยเด็กให้มันไปได้ดีมั่งเหอะ
อย่าพามันไปลงเหวกับคุณเลย เพราะแค่ฉากแรกก็ไม่น่าคบแล้ว
เพราะดูแล้วเอาไม่เลือกเหมือนกันนี่หว่า
:mc4:
-
กริ๊ดดด
เรื่องใหม่ รอๆๆๆ หุหุ
-
รายงานตัวแบบขอแปะไว้ก่อนค่ะ หมดช่วงวงเวียนชีวิตแล้วจะมาอ่านเรื่องใหม่ทันใด :กอด1:
-
ชอบพล๊อตแบบนี้จัง
ว่าแต่เฮียสาม "ทำ" กันถึง ตี5 เชียว? :o8:
-
กราบงามๆ อีกหนึ่งครั้งนะคะ...
ปกติ ก่อนลงเรื่อง Mercy จะทอล์คก่อน แต่วันนี้มีเหตุต้องรีบออกจากบ้าน เลยรีบลงแล้วรีบไปไม่ได้คุยอะไรกันเลย
กลับมาแล้วเปิดคอมเมนท์ดู... โอ้โห ดีใจมากๆ ค่ะ ทั้งนักอ่านเก่าๆ และนักอ่านท่านใหม่ๆ เข้ามากันหลายคนเลย
ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ...
จริงๆ นี่ถือเป็นการหาเรื่องใส่ตัวของ Mercy แท้ๆ ที่อัพนิยายพร้อมกันสองเรื่อง...
เรื่องนู้นก็ไม่ได้ขยันอัพเลย อาทิตย์หนึ่งมาซักที
หาก Mercy มาช้า ก็รอหน่อยนะคะ มาแก้ตัวรอตั้งแต่แรกเลยค่ะ
เรื่องนี้มันเกิดจากช่วงหนึ่งนั่งดูละครกับคุณแม่บ่อยๆ แล้วอยู่ดีๆ ก็คิดต่อ คิดต่าง ออกมาเป็นเรื่องนี้ค่ะ
จริงๆ แล้วโดยปกติ คำว่า น้องเมีย นี่ถือเป็นเรื่องต้องห้ามที่หอมหวนชวนลองนะคะ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นแบบชายหญิงเนอะ
คราวนี้ลองมาเป็นน้องเมียแบบวายๆ กันดูบ้าง...
เรื่องนี้คงจะไม่มาม่านักนะคะ อาจจะมีบ้างให้พอชุ่มชื่นหัวใจเล่น เหอะๆ แต่แฮปปี้แน่ๆ ค่ะรับประกัน
บางทีเนื้อเรื่อง หรือเรื่องราวมันอาจจะดูน้ำเน่าๆ ไปบ้างนะคะ ก็มันได้อิทธิพลมาจากละครน้ำเน่านี่นา...
ส่วนเรื่องคาแรคเตอร์
คุณภพของเรา ก็เป็นชายหนุ่มรูปหล่อ พ่อรวย การศึกษาดี มีสมอง ฉลาด และเจ้าชู้ หนุ่มๆ ในสังกัดของเขาเพียบค่ะ ใครๆ ก็อยากเสนอตัวเข้าหากันทั้งนั้น
ส่วนน้องรัน หรือวรัน ของเรา น้องเป็นเด็กติสต์ มีโลกส่วนตัวสูง เงียบๆ และชอบเก็บความรู้สึก ตรงกันข้ามกับผู้ชายลัลล้าอย่างคุณภพอย่างสุดขั่วเลยค่ะ
ก็รอลุ้นกันต่อนะคะว่าสองคนนี้เขาจะอะไรยังไงกัน...
ไม่รู้จะมีใครมาแย้งว่าเรื่องนี้ผิดศีลธรรมไหมเนี่ย... เหมือนพระเอกเรามีชู้ (จริงๆ ก็ถูกนะ)
แต่ Mercy ถือว่า การแต่งงานหลอกๆ ของทั้งคู่ ไม่ได้ถือเป็นการผูกมัดกันจริงๆ ฉะนั้นต่างฝ่าย ต่างสามารถไปมีใครใหม่ได้ตามข้อตกลงนะคะ
ยังไงก็ฝากพี่ภพกับน้องรันไว้อีกสักคู่นะคะ...
มีอะไรก็เม้นท์มาคุยกันได้เนอะๆ
ขอบคุณสำหรับการตอบรับอย่างอบอุ่นค่าาาา :กอด1:
-
เรื่องนี้เราว่าไม่น่าจะผิดอะไรน่ะ
ก็เหมือนที่ Mercy พูดนั่นแหละ มันก็แค่แต่งงานหลอกๆ เพราะฉะนั้นถ้าจะชอบจะรักน้องเมียก็ไม่ผิดค่ะ สนับสนุนซะด้วยซ้ำ :laugh3: :laugh3:
-
กรี๊ดดด อยากอ่านต่ออ่าาาาาาา :m3: :m3: :m3:
รันนิ่งลูกแม่~ อร๊างงงงง~ :-[
-
+1ให้น้องเมีย
แค่อินโทรก็น่าอ่านแล้วอ่า
อีกคนก็เกย์อีกคนก็เลส555++
น่าสนุกแล้วจะมีตอนขอน้องหนูกับรินไหมนิน่าสนเหมือนกัน
2คู่ชูชื่นไปเลย
-
หยาดเหงื่อทุกหยด อนาคตน้องเมีย :laugh:
-
ไม่ผิดครับ ตรงตามสโลแกนด์ที่ว่า
"ผู้ชายมีน้อย ใช้สอยประหยัด"
พี่น้องสองคนใช้สามีร่วมกัน
ก็โอเค รับได้ 5555++++
กูจะบ้า...ชุลมุนน่าดู
:laugh5: :laugh5: :laugh5:
-
แค่เริ่มเรื่องมาก็สนุกแล้วค่ะ สงสัยคราวนี้สามภพได้กลืนน้ำลายตัวเองแน่เลย :laugh:
-
ชอบบบบบบบ
-
รออ่าน
-
น่าจะสนุกดีเนอะ
-
มาลงชื่ออ่านด้วยคนค่า^^
อยากเห็นผู้ชายอย่างพี่ภพ ยอมสยบให้น้องรันจังเลย รออ่านต่อค่ะ
สนุกมากเลย o13
-
ทั้งชื่อทั้งพลอตเรื่องคล้ายนิยายของคุณ kuruma เลย
เรื่องนี้ "น้องเมีย" แต่เรื่องนั้นใช่ชื่อว่า "หอมกลิ่นน้องเมีย"
อ่านแล้วเทียบ สำนวนเขียนต่างเพราะคนเขียนคนละคนกัน (ของมันแน่)
แต่โครงเรื่องหลักเหมือนกัน!
นายเอกเป็นน้องเมีย พระเอกแต่งงานกับพี่สาวนายเอก แต่พี่สาวมีแฟนอยู่แล้วเป็นผู้หญิง
ไม่เชื่อก็ไปลองอ่านเรื่องนั้นดู
บังเอิญหรือตั้งใจ อันนี้มีแต่คนเขียนเท่านั้นที่รู้
-
ขอบคุณ คุณ somesome มากๆ เลยค่ะที่เข้ามาแจ้ง
ก่อนอื่น ต้องขอโทษคุณ kuruma ด้วยนะคะ ที่เผอิญ นิยายเรื่องนี้โครงเรื่องไปเหมือนเรื่องของคุณ kuruma
แต่... ด้วยความสัตย์จริง "เราไม่เคยอ่านเรื่อง หอมกลิ่นน้องเมียของคุณ kuruma เลย"
เราไม่รู้ว่าพล๊อตย่อย จะเหมือนกันด้วยรึเปล่า แต่ถ้าพล๊อตหลักๆ แล้วเหมือนกัน... เราก็คงต้องกล่าวคำว่า "ขอโทษ" จริงๆ จากใจค่ะ
ไม่ได้คิดจะให้เหมือน (เพราะไม่ได้ก๊อปมา) แต่ดันคิดเหมือน...
เราลงนิยายมาแล้วสองเรื่อง... แล้วเรื่องนี้เป็นเรื่องที่สาม หากคิดจะก๊อปปี้เรื่องมาลง มันก็คงจะเป็นการทุบหม้อข้าวตัวเองแหละค่ะ
คือถ้าจะให้แก้พล๊อต เราก็คงไม่รู้จะแก้ยังไงดี เพราะวางพล๊อตให้หัวเอาไว้แล้ว...
แต่... เพื่อความสบายใจของทุกฝ่าย โดยเฉพาะคนที่เคยอ่านเรื่องของคุณ kuruma
เราว่าเราจะลบเรื่องนี้ออกดีไหมคะ...
เราก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี คิดวิธีอื่นไม่ออกนอกจากลบออก...
จริงๆ คิดมาก มากๆ นะคะว่าจะจัดการยังไงดี... เราว่าเราเลือกวิธีลบออกดีไหม...
แต่ก็ต้องขอบคุณนักอ่านหลายๆ คนที่เข้ามาเจิม มาชอบ มาอ่านนะคะ...
แล้วเอาไว้เจอกันเรื่องต่อๆ ไปแล้วกันค่ะ...
ขอโทษและขอบคุณอีกครั้ง
ปล.ขอทิ้งเรื่องนี้ก่อนลบไว้อีกสักสามวันเพื่อเป็นการแถลงการณ์นะคะ อยู่ดีๆ หายไป คนอ่านจะงงๆ เอา ^^
-
กะลังสนุกเลย อยากอ่านต่อ อย่าลบเลยค่ะ ไม่ได้ลอกกันสำนวนการเขียนย่อมไม่เหมือนกัน
-
^
^
^
^
^
^
เห็นต้วยกะรีบน
เค้าว่าไม่ต้องลบหรอก
ถึงแม้เนื้อเรื่องแรกๆ จะเหมือนกัน แต่คำว่าน้องเมียเวลาคิดพล็อต มันก็ได้แค่นี้
ถึงจะซ้ำกันตอนแรก ๆ แต่เวลาดำเนินเรื่อง คำพูด เหตุการณ์มันก็แตกต่างกันออกไป
แต่อย่าลบเลยค่ะ เ้พราะคงมีเรื่องแบบ น้องเมีย น้อยยย ยังไงก็เป้นกำลังใจให้นะคะ o13 o13 o13
-
อยากอ่านต่ออ่ะ
อย่าลบเรยนะ
-
เรื่องแบบนี้มันก็เกิดขึ้นได้
เราเชื่อว่าคงเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ และก็ยังไม่อยากให้ลบด้วยค่ะ
เพราะก็เพิ่งมาอ่านแนวแบบนี้เป็นเรื่องแรก เรื่องนั้นก็ไม่เคยอ่านเหมือนกัน
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็คงแล้วแต่ความสบายใจของหลายๆฝ่ายรวมถึงผู้เขียนด้วย
ป.ล.ถึงยังไงนิยายเรื่องนี้ก็สนุกตั้งแต่ intro แล้วนะคะ
-
คุณMercyคะ แกงเขียวหวานไก่มะเขือ ใครๆก็ปรุงด้วยสูตรเดิมๆเหมือนๆกัน
แต่รายละเอียดในการปรุง และรสมือของแต่ละคนจะไม่เหมือนกัน ดิฉันว่าเราก็ปรุงของเราไป
ไม่ต้องคิดมากนะคะ ดิฉันในฐานะคนกิน(อ่าน)กลับคิดว่าดีซะอีก ได้กินแกงแบบเดียวกัน
แต่คนละหม้อ และคนปรุงต่างกัน แม้จะแกงแบบเดียวกัน แต่ก็ถือว่าหลากรสนะคะ
เดินหน้าเลยค่ะ
-
เรานับถือการตัดสินใจของ Mercy นะคะ
แต่ไม่อยากให้ลบเลย เพราะชอบแล้วอ่ะ ตั้งกะอินโทรเลย
พลอตเรื่องตอนแรกคล้ายกัน แต่เราก็เชือว่าเนื้อหาต่อไป
ไม่เหมือนกันหรอก
ถ้าลบก็เสียดายค่ะ mercy คิดพลอตไว้แล้วด้วย
ยังไงก็จะติดตามต่อไปจ้ะ
-
พี่ว่าอย่าลบเลยมันคงจะไม่เหมือนกันขนาดเป็นฝาแฝดกันยังมีมุมที่แตกต่างกันเลย
พี่เป็นคนที่ชอบอ่านนิยายมากว่างเป็นไม่ได้จะต้องอ่านนิยายจะรู้สึกเสียดายมากที่น้องMercyจะลบเรื่องนี้
พี่ชื่นชมคนแต่งนิยายทุกคนเขามีความสามารถมากถึงแนวเรื่องบางเรื่องจะเหมือนกันแต่เมื่ออ่านแล้วจะให้ความรู้สึกไม่เหมือนกันเลย
พี่เป็นกำลังใจ.shน้องMercyจ้า :กอด1:
-
อย่าลบเลยค่ะ นี่ก้อรอติดตามอยู่
ความคิดของคนเรา บางทีมันก้อเหมือนกันโดยไม่มีเหตุผล
อย่าลบเลยนะคะ
-
ตามอ่านงานของ Mercy มาตลอด เชื่อและมั่นใจจ๊ะ
และอยากอ่านงานต่อไปด้วยนะ อย่าลบเลยนะคะ
นิยายที่มีแนวคล้ายๆ กันมีมากมาย
อย่าง เพื่อนรักเพื่อน อกหักจากผู้หญิงแล้วพบรักกับผู้ชาย
นี่ก็เป็นอีกแนวหนึ่งที่อาจจะคล้ายกัน แต่ในรายละเอียดคงมีความแตกต่าง
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
Mercy สู้ๆ :L2: :L2:
-
เย้ยยยยย ไม่เอาดิ ไม่ลบอะ แค่อินโทรก็สนุกแล้ัว
นิยายมีเป็นล้าน ๆ เรื่องบนโลกใบนี้ พล็อตมันจะออกมาคล้ายๆ กันบ้างอะไรบ้า่งก็ไม่เห็นจะแปลกนี่นา
เพราะยังไงคนเขียนมันก็คนละคนกันอยู่แล้ว สไตล์การเขียนของแต่ละคนย่อมไม่เหมือนกันอย่างแน่นอน
คนอ่านเค้าต้องแยกแยะได้แน่นอนค่ะ ถึงจะไม่เคยอ่านเรื่องโน้นมาก่อนก็ตาม
เป็นกำลังใจให้ Mercy ค่ะ :กอด1:
-
ยังไม่ได้อ่าน แต่คิดว่าพล๊อตเรื่องไหนๆก็วางมาคล้ายๆกัน แต่รายละเอียดต่างหากที่ทำเนื้อเรื่องสนุกสนาน
แล้วก็เชื่อว่าเรื่องที่น้องMercyเขียนออกมาคงจะสนุกแน่ๆ
แต่ยังไงก็ตาม ก็เคารพการตัดสินใจของน้อง และเชื่อว่าคุณ kuruma ก็ไม่ได้คิดว่าเป็นลอกกันมาหรอก
ใครมันจะกล้าเอาเรื่องที่ลอกกันมาลงที่บอร์ดเดียวกัน
สู้ๆเนาะ
-
อย่าลบเลยนะคะ พล็อตเรื่องอาจจะมีบางช่วยที่คล้ายๆกันบ้าง แต่ใช่ว่าจะทั้งซะหน่อยนี่คะ ไรเตอร์แต่ละคนก็ต้องมีส่วนแตกต่างกันทั้งนั้น
เลยคิดว่าอย่าลบเลยนะคะ พวกเราจะได้มีนิยายสนุกๆให้อ่านด้วย และจะได้ทำให้รุ้ว่าเรามีพล็อตเรื่องหลายๆส่วนที่ไม่เหมือนกันไงคะ สไตล์ใคร สไตล์มัน ^ ^
เป็นกำลังใจให้นะคะ อยากอ่านจริงจังมากกกกกกกกกกก
-
คุณ somesome สมัครเข้ามาเพื่อเรื่องนี้เลยนะคะแหมลงทุนจริงๆ หึหึ
-
ทั้งชื่อทั้งพลอตเรื่องคล้ายนิยายของคุณ kuruma เลย
เรื่องนี้ "น้องเมีย" แต่เรื่องนั้นใช่ชื่อว่า "หอมกลิ่นน้องเมีย"
อ่านแล้วเทียบ สำนวนเขียนต่างเพราะคนเขียนคนละคนกัน (ของมันแน่)
แต่โครงเรื่องหลักเหมือนกัน!
นายเอกเป็นน้องเมีย พระเอกแต่งงานกับพี่สาวนายเอก แต่พี่สาวมีแฟนอยู่แล้วเป็นผู้หญิง
ไม่เชื่อก็ไปลองอ่านเรื่องนั้นดู
บังเอิญหรือตั้งใจ อันนี้มีแต่คนเขียนเท่านั้นที่รู้
สวัสดีเจ้าค่ะ เจ้าของรี (คุณ ซัมวัน) ((ช้อนใช้แลบท็อปแบบ สาม ภาษา ขอรวดพิมพ์ไทยแบบทับศัพท์ก็แล้วกันนะเจ้าคะ))
ช้อนเป็นแฟนนิยายคุณพี่เจ้าค่ะ (คุณปร้าเมอร์ซี่เจ้าของเรื่องนี้แหละ อิอิ) แต่เพิ่งได้เข้ามาอ่านและแอบงงกับการขอลบเรื่องนี้เล็กน้อย
จากที่ช้อนเคยอ่านนิยายทางเน็ตมาเกือบ ๑๐ ปี นี่นับเป็นครั้งแรกที่เห็นมีคนโวยวายเรื่องการก็อบพล็อต ((ไม่ทราบว่าแจ้งเจ้าของเรื่องเขาไปรึยัง (ช้อนเองก็ไม่เคยอ่านเจ้าค่ะ ขออภัยอย่างแรง)
เรื่องก็อปปี้พล็อต อยากจะบอกว่า ไม่ใช่เรื่องที่น่าจะโวยวายหรือลงประจานกัน เพราะ นิยายที่วันหนึ่ง ๆ คนแต่งออกมาประโคมเน็ต ((เอาแค่สายวายอย่างเรา ๆ ก็เหยียบ ๒๐ เรื่อง ต่อวัน หรือแค่บอร์ดนี้ ก็เกือบ ๑๐ เรื่องต่อวันเลยนะ นิยายใหม่ ๆ))
เพราะอย่างนี้พล็อตเหมือนกันมันก็ต้องมีบ้าง แต่เรื่องที่ว่าก็อบเนี้ย สิ่งที่เขาเอามาโวยกันน่าจะเป็นเรื่อง ภาษาเหมือน สำนวนใช่ ((ลอกเขามาแบบไม่ได้คิดเอง)) แต่อันนี้มันเหมือนแค่พล็อต แล้วคุณปร้าเมอร์ซี่ก็เพิ่งลงไปแค่ตอนเดียว คุณซัมวัน ฟันธงเลยว่าใช่ ((ทั้งที่ก็ยอมรับว่าสำนวนต่าง))
อ้าาาาาา
อย่างนี้บรรดานิยาย แม่ผัวลูกสะไภ้ ที่เอาเอามาทำเป็นหนังเป็นละครหากินกว่า ๒๐ ปีที่ผ่านมาของช่องต่าง ๆ ในฟรีทีวีมิโดนโวยว่า อุ้ย คนนี้ก็อบคนเขียนท่านนั้น คุณคนนี้ไปก็อบพล็อตอีกท่าน กันเต็มไปหมดหรือเจ้าคะ
อย่างเรื่องแนวทะเลทราย แบบว่า นายเอกโดนจับไปเป็นทาส พระเอกต้องเข้าไปประมูล แล้วก้ได้เสียกัน อะไรอย่างนี่ที่มีอยู่ตามแผงหนังสือมากกว่า ๑๐ เรื่อง (ที่แปลเป็นไทย) หรืออาจจะมากกว่านั้น พล็อตเหมือนจริง แต่สุดท้ายคนเขียนเขาก็จะใส่เอกลักษณ์ สำนวน หรือดีเทล หลาย ๆ อย่างที่ต่างกัน นั่นก็คือจุดขายของบรรดานักเขียนหลาย ๆ คน (มันน่าจะเรียกว่าเป้นแนวเดียวกันมากกว่า ก็อบปี้พล็อตนะเจ้าคะ)
พล็อตเหมือนสำนวนต่าง ช้อนยังยันว่า คุณพี่เมอร์ซี่ไม่ได้ตั้งใจ และไม่ได้มีเจตนาอย่างที่คุณซัมวันกล่าวหา
สำหรับเรื่องที่ว่า คุณพี่จะลบเรื่องนี้ โดยส่วนตัวช้อนไม่เห็นด้วยนะเจ้าคะ เพราะตามรีของคุณซัมวัน คุณพี่ไม่ได้ก็อบแน่นอน
อยากอ่านด้วยแหละ โฮะ ๆ
ช้อนไม่ได้เครียดนะ แต่แค่รู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมที่มาโวยวายเรื่องพล็อตที่คล้ายกัน ทั้งที่สำนวนไม่ได้เหมือนกันเลยสักนิดหงะ มันเสียโอกาสสำหรับคนเขียนที่จะสร้างสรรค์ในแนวทางเดียวกัน อะไรประมาณนี้
นี่เป็นความเห็นส่วนตัวของช้อนคนเดียวเด้อ
ปล (จุด) คุณพี่ ช้อนทำงานทุกวันเลยหงะ ได้พักวันเสาร์วันเดียว โฮะ ๆ ตอนนี้ยังว่างชิว แต่ก็เหนื่อยแบบหลับเป็นตายตั้งแต่ยังไม่สี่ทุ่มทุกคืนเลยหงะ แง่ม ๆ คิดถึงคุณพี่ มากมาย ริวกับน้องพายด้วย อิอิ
-
มานั่งประท้วง อยากอ่านต่ออ่า :z3:
-
อยากอ่านต่อค่ะ
หนูคิดว่า ถ้าหนูเป็นคนเขียน พล็อตเรื่องแบบนี้มันก็น่าจะไปทางนี้เหมือนกัน
มันก็น่าจะคล้ายๆกันบ้าง
รอแถลงต่อไปค่ะ
-
เราว่า คุณเมอร์ซี่ ไม่ได้ตั้งใจหรอกค่ะ เป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ
การก็อปปี้นิยาย ที่ลงในบอร์ดเดียวกันเนี่ย ...แล้วก็กระทู้ใกล้ๆ กันเนี่ย
อุกอาจเกินไปนะคะ ใครจะทำ,,
อยากอ่านเรื่องนี้อ่ะ
T^T
แต่ก็คงต้องแล้วแต่ความสบายใจ ของคนแต่งค่ะ
-
อยากอ่านต่อเหมือนกันอ่ะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ...แล้วก็เจอข้อความที่บอกว่าจะลบก็เลยแว่บไปดูเรื่องที่อ้างถึงอีกเรื่อง
ไม่ได้อ่านช่วงเริ่มเรื่องหรอกนะคะ...แต่แค่อารมณ์ที่ถ่ายทอดก็ต่างกันแล้ว พล็อตคล้ายแต่ดีเทลคนละเรื่องก็ช่างมันเถอะค่ะ
ไม่ต้องลบหรอก :sad4:
-
มาให้กำลังใจค่ะ :L2:
อยากบอกว่าชอบนิยายที่ Mercy แต่งทุกเรื่องเลยค่ะ
อย่าลบเรื่องนี้เลยนะค่ะ
-
เราตามอ่านนิยายของ mercy มาทุกเรื่อง ประทับใจตลอด ช่วยยืนยันว่ามีแนวคิดมีพลอตที่สร้างสรรค์เสมอมา
และขอเป็นอีกหนึ่งเสียงที่ขอร้องไม่ให้ลบเรื่องนี้ค่ะ หรือถ้าไม่ลงที่นี่แล้วจะไปลงที่อื่นแทนเพื่อความสบายใจยังไงก็ขอตามไปอ่านค่ะ
-
แค่เรื่อง "พล็อต" เหมือนกัน ไม่น่าซีเรียสนี่ค่ะ~
ถ้าให้เขียนเรื่องเกี่ยวกับ "น้องเมีย" อีกร้อยเรื่อง คงมีพล็อตประมาณนี้สัก 70 เรื่องได้
พล็อตก็แค่โครงเรื่อง ไม่ได้หมายรวมถึงเนื้อเรื่อง สำนวนการเขียน การเลือกใช้คำ การบรรยายเรื่อง จะเหมือนกันสักหน่อย
พล็อตเดียวกัน คนเขียนคนละคน มันก็คือ คนละเรื่อง แม้จะ feel คล้ายกันแต่อรรถรสที่ได้ ก็ต่างกันอยู่ดี...
ส่วนจะลบเรื่องนี้ออกหรือไม่ ก็แล้วแต่ความสะดวกใจของคุณ Mercy ล่ะกัน :a1:
แต่เราชอบนะ อยากให้ลงต่อ ( ก็เรื่องนี้ท่าทางจะสนุกวุ่นวายดี )
-
อย่าลบเลยครับ แบบว่าเราคิดต่อและคิดต่างได้นะครับ o13
-
จริงๆไม่อยากให้ลบเลยนะคะ ถึงพล็อตมันเหมือนกันก็เถอะ แต่แค่ตอนเดียว(ที่ได้อ่านตอนนี้)มันยังบอกอะไรไม่ได้หรอก ไม่เคยได้ยินหรือไงน้อว่าเวลามันจะเป็นเครื่องตัดสินอะ เป็นกำลังใจให้นะคะ แต่ไม่อยากให้ลบออกจริงๆน้าาาาาา
-
สวัสดีค่ะคุณไรเตอร์ ~
แฮะๆ
ฟ้าคนหนึ่งเป็นแฟนนิยายของคุณ kuruma ค่ะ
เอาจริงๆตอนเห็นเรื่องนี้ก็ ไม่ได้เปิดเข้ามาดู เพราะโดยส่วนตัวชอบกดเข้าอ่านนิยายที่อัพทุกวัน หรือมีหน้าที่โพสไว้เยอะอยู่แล้ว
เพราะไม่ชอบค้างนานๆน่ะค่ะ แฮะๆ
แต่พอวันนี้เข้ามา เห็นประกาศลบก็แปลกใจ เลยเข้ามาดู
ฟ้าก็อยากจะบอกนะคะว่า พล็อตเหมือนกันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลยค่ะ เพราะถึงแม้พล็อตใหญ่จะเหมือนกัน
แต่เนื้อหาเนื้อเรื่องนั้น ไม่มีทางเหมือนกันแน่ๆ มันจะเปลี่ยนไปตามความคิดของผู้เขียนค่ะ
อย่างที่ฟ้าอ่านดู ฟ้าก็ยังคิดว่า น่าสนุกดีจังเลย ย เลยค่ะ จริงๆนะคะ
โดยส่วนตัว มันเป็นความรู้สึกที่ว่า ไม่เห็นเหมือนกันเลย ด้วยการถ่ายทอดของผู้เขียนค่ะ
ก็อยากจะเป็นกำลังใจให้นะคะ ถ้าเราไม่ได้ coppy มาจริงๆ ฟ้าว่า ก็แต่งให้จบไปเลยค่ะ เพื่อพิสูจน์ว่า ไม่ได้ลอกมา
เพราะสุดท้ายแล้ว มันก็เป็น น้องเมีย ที่คนละรสชาติค่ะ ~
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
แค่มาตอนแรกเรายังว่าสนุกเลยค่ะ พล๊อตนิยาย ก็เหมือนคีย์ดนตรี มันก็วนไปวนมาอยู่ไม่กี่คอร์ด ยังไงมันก็ต้องคล้าย ๆ กันบ้าง
-
เข้ามาเพราะคำว่าจะลบนิยายออกนี่แหละค่ะ อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
เห็นต้วยกะรีบน
เค้าว่าไม่ต้องลบหรอก
ถึงแม้เนื้อเรื่องแรกๆ จะเหมือนกัน แต่คำว่าน้องเมียเวลาคิดพล็อต มันก็ได้แค่นี้
ถึงจะซ้ำกันตอนแรก ๆ แต่เวลาดำเนินเรื่อง คำพูด เหตุการณ์มันก็แตกต่างกันออกไป
แต่อย่าลบเลยค่ะ เ้พราะคงมีเรื่องแบบ น้องเมีย น้อยยย ยังไงก็เป้นกำลังใจให้นะคะ o13 o13 o13
คุณMercyคะ แกงเขียวหวานไก่มะเขือ ใครๆก็ปรุงด้วยสูตรเดิมๆเหมือนๆกัน
แต่รายละเอียดในการปรุง และรสมือของแต่ละคนจะไม่เหมือนกัน ดิฉันว่าเราก็ปรุงของเราไป
ไม่ต้องคิดมากนะคะ ดิฉันในฐานะคนกิน(อ่าน)กลับคิดว่าดีซะอีก ได้กินแกงแบบเดียวกัน
แต่คนละหม้อ และคนปรุงต่างกัน แม้จะแกงแบบเดียวกัน แต่ก็ถือว่าหลากรสนะคะ
เดินหน้าเลยค่ะ
เห็นด้วยกับ Red_sister และ yayee2 ค่ะ เพราะถ้าจะเขียนแนวน้องเมีย แบบวายๆ ก็ไม่มีทางหนีพล๊อตแนวนี้พ้นอยู่แล้ว
เราควรดูกันที่เจตนาดีมั๊ยคะ ดูกันยาวๆอีกสักหน่อย
ถ้าเขียนมา 3 ตอนแล้วเนื้อเรื่องยังเหมือนกันเปี๊ยบอีก อันนั้นก็สมควรตำหนิค่ะ
ด้วยสำนวน และวิธีการดำเนินเรื่อง ถ้าไม่ได้ลอกกันมา ยังไงก็ไม่มีทางเหมือนกันอยู่แล้วค่ะ
จุดสตาร์ทอาจใกล้เคียง เพราะสนามมันบังคับ แต่ลีลาการวิ่ง ย่อมไม่มีใครเหมือนใคร
ยังไงก็อย่าเพิ่งตำหนิ เพียงแค่ธีมหลักเหมือนกันเลยนะคะ
เพราะเชื่อว่า ยี่ห้อ Mercy ไม่ยอมเอาชื่อตัวเองมาเสียกับการลอกนิยายใครแน่นอน
ส่วนเรื่องลบหรือไม่ลบ อันนี้ก็ขึ้นอยู่กับความสบายใจของผู้แต่งค่ะ
แต่ถ้าเป็นป้า ป้าจะเขียนต่อ พิสูจน์ให้เขาเห็น ว่านี่คืองานของเรา ไม่ได้ลอกใครมา
ให้คนอ่านตัดสินงานเรา ดีที่สุดแล้วค่ะ
-
ไม่เป็นไรหรอก ลงมาเหอะ
-
ไม่อยากให้ลบค่ะ อยากอ่านต่อ แต่ก็เคารพการตัดสินใจของคนเขียนนะคะ :o12:
-
แต่งต่อเถิด ประเทศไทยมีนิยายไม่กี่แนวหรอก
เนื่้อเรื่องกำลังสนุกเลยนะ
มาหยุดแต่งไป ไม่ใจดำไปหน่อยหรือ...หลอกให้อยากแล้วจากไป... o18
-
+1 เป็นกำลังใจให้ คุณ Mercy นะคะ
อยากให้แต่งต่อค่ะ
ชอบนิยายของคุณ Mercy มากกกกกก
-
เฮ้ย!!!!!!!!! อย่าลบนะ คุณเมอร์ซี่ เราอยากอ่านค่ะ มาต่อเถอะนะ ^^
-
เห็นด้วยกับความคิดเห็นของทุกโพสเลย อย่าลบเลยลงต่อเถอะอ่านแลัวชอบมาก
ส่วนเรื่องหอมกลิ่นน้องเมียก็ไม่เคยอ่าน ยังไงก็ขอรออ่านตอนต่อไปนะค่ะขอเป็นกำลังใจให้กับผู้แต่ง หวังไว้ว่าคงไม่ทำให้คนรออ่านหัวใจสลาย :m15: :call:
-
เห็นด้วยกับความคิดเห็นของทุกโพสเลย อย่าลบเลยลงต่อเถอะอ่านแลัวชอบมาก
ส่วนเรื่องหอมกลิ่นน้องเมียก็ไม่เคยอ่าน ยังไงก็ขอรออ่านตอนต่อไปนะค่ะขอเป็นกำลังใจให้กับผู้แต่ง หวังไว้ว่าคงไม่ทำให้คนรออ่านหัวใจสลาย :m15: :call:
-
แปลกใจคนที่บอกว่าเรื่องนี้ก๊อปมากกว่า
ความลอกเลียนมันต้องมีการตรวจสอบมากกว่าบอกว่าอ่านแล้วโครงเรื่องเหมือน
ถ้าไม่คิดจะมากอธิบายมากกว่าบอกว่าคุณMercy ก๊อป ฟันธง แล้วก็หายไป
ก็ขอเรียกว่าคุณ somesome แสดงความเห็นได้เกรียนมากนะคะ
ยิ่งประกอบกับเป็นล๊อกอินใหม่ ขอคิดเลยแล้วกันว่า จงใจสร้างยูสเพื่อมาหาเรื่องกันชัดๆ
แต่ก็เห็นแล้วนะคะ ว่าถ้ามันไม่ใช่ก็ไม่มีใครเห็นด้วย
รออ่านนิยายคุณ Mercy ต่อล่ะนะ
-
ก็ถือเสียว่าชิมอาหารของคนปรุงคนละคนไงคะ
ดิฉันอ่านโรมานซ์ฝรั่งมาก็เยอะ อ่านหนังสือได้รับรางวัล Booker Prize เอย Pulitzer Prize เอย หรือแม้กระทั่ง Nobel Prize และก็อ่านนิยายวายมาหลายปี ทุกแบบทุกแนวเขียนเกี่ยวกับเรื่องพาฝันหรือเรื่องราวของชีวิตมนุษย์ รู้สึกว่า หัวข้อ "น้องเมีย" ก็เป็นเรื่องหนึ่งที่หยิบยกกันมาเขียน ดิฉันว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาที่พล็อตจะไปคล้ายกัน มันไม่ใช่ปัญหาค่ะ มันก็เหมือนกับการเสนอความคิดเห็นของแต่ละคนในหัวข้อเดียวกัน เหมือนมองต่างมุมไงคะ
ฉะนั้น ดิฉันเห็นว่าคุณเมอร์ซีไม่น่าจะลบนะคะ
ทำไม?
เพราะมันสนุก ดิฉันอ่านบทนำยังรู้สึกสนุกเลย น่าอ่าน อยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อ
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ต้องขึ้นอยู่กับตัวคุณเมอร์ซีเอง ถ้าจะลบ ดิฉันก็เคารพการตัดสินใจค่ะ :กอด1: แต่ถ้าจะเขียนต่อ ก็จะยินดีมากๆ :กอด1:
-
คุณMercyคะ แกงเขียวหวานไก่มะเขือ ใครๆก็ปรุงด้วยสูตรเดิมๆเหมือนๆกัน
แต่รายละเอียดในการปรุง และรสมือของแต่ละคนจะไม่เหมือนกัน ดิฉันว่าเราก็ปรุงของเราไป
ไม่ต้องคิดมากนะคะ ดิฉันในฐานะคนกิน(อ่าน)กลับคิดว่าดีซะอีก ได้กินแกงแบบเดียวกัน
แต่คนละหม้อ และคนปรุงต่างกัน แม้จะแกงแบบเดียวกัน แต่ก็ถือว่าหลากรสนะคะ
เดินหน้าเลยค่ะ
^
ใช่เลย ใช่เลย
สนับสนุน เดินหน้า
เป็นกำลังใจ
-
ขอลองไปอ่านหอมกลิ่นน้องเมียก่อนนะว่ามันเหมือนกันหรือเปล่า
เพราะยอมรับไม่ได้เข้าไปอ่านเรื่องนี้เหมือกัน
ถ้าลองๆๆอ่านเรื่องหลายๆๆเรื่องก็พร้อทคล้ายๆๆกัน
ถ้าลองมาคิดดูนะว่าถ้าเรื่องหอมกลิ่นน้องเมีย
มาลงหลังน้องเมียนั้นหอมกลิ่นน้องเมียก็ลอกน้องเมียนะสิ
บางเรื่องชื่อมันก็ซ้ำกันเรามาลองมองที่เจตนาดีกว่านะ
เราไม่อยากให้ลบเรื่องนี้เพราะรู้สึกว่าชอบ
แล้วอีกอย่างคุณ Mercy ก็ไม่ได้แต่เรื่องแรก
คุณเขาคงไม่ลอกใครหรอก
ปล.เราคนนึงที่ไม่อยากให้ลบเรื่องนี้
ปลล.เห็นด้วยกับคุณ fuku
ปลลล.แค่ลองอ่าน1ตอนก็รู้สึกถึงความแตกต่างและได้อ่านแค่ตอนเดียวก็คงละfeelและ
แค่น้องเมียเหมือนกัน เพราะเอกเป็นเกย์พี่สาวชอบผู้หญิงเหมือนกัน
คุณ Mercy ลองลงสัก2-3ตอนดีกว่ามันจะชัดเจนนี่แค่อินโทร มันบอกอะไรไม่ได้หรอกว่าลอกไม่ลอก
-
อย่าลบเลยค่ะ
เราต่างคนต่างคิดมันก็เหมือนกันได้คะ
เเค่คล้ายๆค่ะเเต่พล็อตยอย่ยังไม่ออกมาเลย
อย่าพึ่งลบเลยค่ะอาจจะไม่เหมือนกันก็ได้
-
เมื่อเช้าเข้ามาเห็นคุณMercyลงเรื่องใหม่ พอตกบ่ายเข้ามาอีกทีคุณบอกว่าจะลบ :a5:ไม่จริงใช่ไหมค่ะ
ไม่ค่อยได้เม้นค่ะ แต่ตามอ่านของคุณเสมอ ชอบตั้งแต่ เลิฟ-เซฟ แล้วค่ะ
นิยายในเมืองไทยจะมีกันกี่พล็อตกันค่ะ ยิ่งแนวนี้ด้วยพล็อตยิ่งน้อยเข้าไปใหญ่ แค่พล็อตเหมือนนะค่ะ ไม่ใช่ลอกค่ะ
ไม่เข้าใจเจตนาของคุณsomesomeค่ะ ว่าต้องการจะสื่อถึงอะไร
เข้ามาเพราะคำว่าจะลบนิยายออกนี่แหละค่ะ อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
เห็นต้วยกะรีบน
เค้าว่าไม่ต้องลบหรอก
ถึงแม้เนื้อเรื่องแรกๆ จะเหมือนกัน แต่คำว่าน้องเมียเวลาคิดพล็อต มันก็ได้แค่นี้
ถึงจะซ้ำกันตอนแรก ๆ แต่เวลาดำเนินเรื่อง คำพูด เหตุการณ์มันก็แตกต่างกันออกไป
แต่อย่าลบเลยค่ะ เ้พราะคงมีเรื่องแบบ น้องเมีย น้อยยย ยังไงก็เป้นกำลังใจให้นะคะ o13 o13 o13
คุณMercyคะ แกงเขียวหวานไก่มะเขือ ใครๆก็ปรุงด้วยสูตรเดิมๆเหมือนๆกัน
แต่รายละเอียดในการปรุง และรสมือของแต่ละคนจะไม่เหมือนกัน ดิฉันว่าเราก็ปรุงของเราไป
ไม่ต้องคิดมากนะคะ ดิฉันในฐานะคนกิน(อ่าน)กลับคิดว่าดีซะอีก ได้กินแกงแบบเดียวกัน
แต่คนละหม้อ และคนปรุงต่างกัน แม้จะแกงแบบเดียวกัน แต่ก็ถือว่าหลากรสนะคะ
เดินหน้าเลยค่ะ
เห็นด้วยกับ Red_sister และ yayee2 ค่ะ เพราะถ้าจะเขียนแนวน้องเมีย แบบวายๆ ก็ไม่มีทางหนีพล๊อตแนวนี้พ้นอยู่แล้ว
เราควรดูกันที่เจตนาดีมั๊ยคะ ดูกันยาวๆอีกสักหน่อย
ถ้าเขียนมา 3 ตอนแล้วเนื้อเรื่องยังเหมือนกันเปี๊ยบอีก อันนั้นก็สมควรตำหนิค่ะ
ด้วยสำนวน และวิธีการดำเนินเรื่อง ถ้าไม่ได้ลอกกันมา ยังไงก็ไม่มีทางเหมือนกันอยู่แล้วค่ะ
จุดสตาร์ทอาจใกล้เคียง เพราะสนามมันบังคับ แต่ลีลาการวิ่ง ย่อมไม่มีใครเหมือนใคร
ยังไงก็อย่าเพิ่งตำหนิ เพียงแค่ธีมหลักเหมือนกันเลยนะคะ
เพราะเชื่อว่า ยี่ห้อ Mercy ไม่ยอมเอาชื่อตัวเองมาเสียกับการลอกนิยายใครแน่นอน
ส่วนเรื่องลบหรือไม่ลบ อันนี้ก็ขึ้นอยู่กับความสบายใจของผู้แต่งค่ะ
แต่ถ้าเป็นป้า ป้าจะเขียนต่อ พิสูจน์ให้เขาเห็น ว่านี่คืองานของเรา ไม่ได้ลอกใครมา
ให้คนอ่านตัดสินงานเรา ดีที่สุดแล้วค่ะ
เคารพการตัดสินใจของคุณMercyค่ะ แต่เสียดายมากค่ะ ถ้าจะไม่ต่อ
รักและเป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ
-
น่าเสียดายนะค่ะ น่าเสียดายมาก เราชอบเรื่องนี้นะค่ะ ดูน่าสนใจมาก แล้วเราว่า ลักษณะเนื้อเรื่องแค่มีความคล้ายคลึงกันเล็กน้อยเอง เราว่าลักษณะของตัวละครเท่าที่เรามอง ค่อนข้างแตกต่างกันนะค่ะ อาจจะมีที่ เหมือนกันบ้างแต่ก็ไม่ได้เยอะ หรือเหมือนที่จะก๊อบเลยนะค่ะ แล้วนี่ก็พึ่งจะตอนเดียวเองนะค่ะ ไม่ใช่หลายตอนเลย เพราะลักษณะตัวนายเอกเองมีความแตกต่างกันอย่างมาก
แล้วเนื้อเรื่องของละคร และนวนิยาย เป็นเรื่องที่จะเกิดความคล้ายกันได้อยู่แล้วนะค่ะเราว่า ยังไม่ได้้พูดถึงแรงบันดาลใจเลยนะค่ะเนี่ย
ใจความคิดของเรามันก็คงคล้ายกับศิลปินวาดภาพ หรือศิลปินที่ดีdesingeเสื้อผ้า ก็ยังมีความคล้ายคลึงกันได้เลยนะค่ะ
อันนี้เราจะด่วนสรุปกันเกินไปไหมค่ะ อยากให้เขียนต่อจังเลยค่ะ ชอบลักษณะของนายเอกจังค่ะ เสียใจอ่ะ
-
ถ้า ลบไป แล้วยังไงหล่ะคะ คุณซัมวัน ได้อะไรหรอ
การที่อะไรเหมือน กันคล้าย กันไม่ใช่เรื่องที่แปลก หรือ ใหม่เลย
เพราะ ว่า ถึงจะ เหมือน กัน หรือ คล้าย กัน แต่ ก็ไม่ได้เป็นสิ่งเดียวกัน
เรื่องเดียว กัน นิคะ มัน ขึ้นอยู่กับ สิ่งที่สื่อหรือแสดง ปรากฏ มาจากสิ่งนั้นมากกว่า
จะ มา บอกว่า เห้ยหน้าแมร่งเหมือน ตูเลย!!! ฆ่ามัน o18 ดีกว่าตูจะได้หน้าแบบนี้ คนเดียวไม่มีหรอก คร่า
ประสาท!!! หรือเปล่า คะ :angry2:
เราก็เหมือน หลายๆ คน ที่บอกว่าไม่ต้อง ลบนิยายหรอก
เพราะ ว่าเรา อ่านมา นะ มัน ได้อารมณ์ คนละอย่างกันเลย เพราะ
คนแต่ มัน คนละคน อ่ะ น่าติด ตาม ทั้ง 2 อย่าง
เรื่องนี้ ก็ เปิดตัว ได้ น่าติด ตามมาก เลยนะคะ ชอบๆ เรา เป็นกะลัง ใจให้ค่ะ :L2:
+1 เบาๆ ไม่ต้องแคร์สื่อ จร้า จัดเต็มมาเลย :L1: :pig4: :impress2:
-
เรื่องพลอตคล้ายนี่ ถ้าคนที่เคยอ่าน และอ่านนิยายเป็นจริงๆ เขารู้กันทุคนค่ะ ว่ามันเกิดขึ้นได้
การจะมากล่าวหาเรื่องนี้ลอกเรื่องโน้น โอเค มันทำได้แหละ
แต่กล่าวหาทั้งๆที่เรื่องนี้เพิ่งลงไปตอนเดียว ตรงนี้ ยอมรับไม่ได้ค่ะ
อารมณ์เหมือน คุณฟังเพลงแล้วดนตรีมันดันคล้ายกัน แต่พอคุณได้ฟังแค่อินโทร แค่ลีดกีตาร์ขึ้นมาปุ๊ป แล้วคุณก็ปิดมัน!
แต่!!!!! เพียงแค่นั้น คุณก็ไปด่าเพลงนั้นแล้วว่า ลอกเพลง....มานี่หว่า อย่างโง้นอย่างงี้ อันนี้ยอมรับไม่ได้ค่ะ
กรุณาอย่ารีบกล่าวหาโดยที่ยังไม่ได้ฟังเนื้อมันค่ะ เพราะเพลงนี้มันอาจจะมีอะไรแตกต่างมากกว่าที่คุณคิด
ฟังน่ะฟังให้เป็น อ่านก็อ่านให้คิด ไม่ใช่อ่านผ่านๆแล้วมาเหวี่ยงคนอื่น มันไม่ดีค่ะ
และการสร้างล็อคอินใหม่ขึ้น เพื่อมาทำเรื่องอย่างนี้ อย่าทำค่ะ เอาล็อคอินหลักสิ จะติเค้า ด่าเต้าก็กล้าๆหน่อยคุณ :เฮ้อ:
เป็นกำลังใจให้คุณเมอร์ซี่ค่ะ อย่าลบเลยนะ :กอด1:
เค้าอยากอ่านน้องรันนิ่งอ่ะ :monkeysad:
-
มีตรงไหนในประโยคหรือที่เราว่า “ก็อป” มา
ทั้งชื่อทั้งพลอตเรื่องคล้ายนิยายของคุณ kuruma เลย – เรามาแจ้งข่าว บอกว่าชื่อเรื่องแล้วก็พล็อตที่กำลังเขียนอยู่มันคล้ายแล้วมันก็คล้ายจริงๆ
เรื่องนี้ "น้องเมีย" แต่เรื่องนั้นใช่ชื่อว่า "หอมกลิ่นน้องเมีย" --- เรายกตัวอย่างมาให้ดู เรื่องชื่อเรื่อง มันคล้ายจริงๆ
อ่านแล้วเทียบ สำนวนเขียนต่างเพราะคนเขียนคนละคนกัน (ของมันแน่) --- เราบอกให้รู้ เพราะเราอ่านมาแล้วทั้งสองเรื่อง
แต่โครงเรื่องหลักเหมือนกัน! --- นี่คือสิ่งที่ทำให้เราสะดุด แล้วก็มาบอกคนเขียน
นายเอกเป็นน้องเมีย พระเอกแต่งงานกับพี่สาวนายเอก แต่พี่สาวมีแฟนอยู่แล้วเป็นผู้หญิง ---แล้วนี่คือสิ่งที่มันเหมือนกัน
ไม่เชื่อก็ไปลองอ่านเรื่องนั้นดู --- ตามหาไปข้อเท็จจริงนั้นได้
บังเอิญหรือตั้งใจ อันนี้มีแต่คนเขียนเท่านั้นที่รู้ --- อันนี้คือสิ่งที่เราทิ้งท้ายไว้ เพราะไม่มีใครรู้ว่าอะไรเป็นอะไร มีแต่คนเขียนเท่านั้น
มีประโยคไหน คำไหนบ้างที่เราบอกว่า “ก็อป” มา เราไม่ได้พูด หรือใส่ร้าย แต่เราอยากให้รู้ไว้ว่า พล็อตเรื่องนี้ มันเหมือนกับคนที่กำลังเขียนอยู่ แล้วอยู่ในบอร์ดเดียวกัน
ถามว่าทำไมเราถึงมาบอก
เพราะเราสะดุดใจ เวลามีคนคิดพล็อตเรื่องแปลกๆ ออกมา ต้องมีคนมาเขียนแนวเดียวกัน อาจจะบังเอิญหรือตั้งใจ แต่เป็นแบบนี้ตลอด อย่างของคุณ kuruma นี่โดนไปสองรอบแล้วนะเท่าที่เราสังเกตเห็น เรื่องก่อน “เด็กมันยั่ว” พอโพสได้ไม่เท่าไร ในบอร์ดเดียวกันนี่แหละ ก็นักเขียนคนอื่นก็เขียนแนวเด็กมันยั่วออกมา พอมาเรื่องนี้ “หอมกลิ่นน้องเมีย” ซึ่งเป็นแนวที่ยังไม่มีใครเขียน ก็มี “น้องเมีย” ตามมา
ทำไมต้องเขียนตามๆ กัน?
คุณMercyคะ แกงเขียวหวานไก่มะเขือ ใครๆก็ปรุงด้วยสูตรเดิมๆเหมือนๆกัน
แต่รายละเอียดในการปรุง และรสมือของแต่ละคนจะไม่เหมือนกัน ดิฉันว่าเราก็ปรุงของเราไป
ไม่ต้องคิดมากนะคะ ดิฉันในฐานะคนกิน(อ่าน)กลับคิดว่าดีซะอีก ได้กินแกงแบบเดียวกัน
แต่คนละหม้อ และคนปรุงต่างกัน แม้จะแกงแบบเดียวกัน แต่ก็ถือว่าหลากรสนะคะ
เดินหน้าเลยค่ะ
^
ใช่เลย ใช่เลย
สนับสนุน เดินหน้า
เป็นกำลังใจ
คุณพูดเพราะคุณเป็นคนชิม แล้วคุณสนับสนุนเพราะคุณก็เป็นคนชิม แล้วถ้าคุณเป็นคนปรุง และคิดสูตรพิเศษของแกงเขียวหวานบ้างล่ะ คุณเปิดร้านขาย แล้วห้องแถวข้างๆ คุณก็มาเปิดร้านแกงเขียวหวานเหมือนกัน คุณจะรู้สึกอย่างไร?
อย่ามองแค่มุมเดียว แต่ต้องในมุมของนักอ่านและนักเขียนด้วย
คนอ่านได้เต็มๆ เพราะคุณเสพอย่างเดียว แต่นักเขียนล่ะ เราคิดว่าไม่มีนักเขียนคนไหนหรอกที่จะรู้สึกดีเมื่อมีคนมาเขียนแนวเดียวกัน พล็อตคล้ายกัน
เราไม่ได้มาหาเรื่องใคร แค่มาบอกว่าพล็อตคุณ (ความคิด ไอเดียของคุณ) ไปคล้ายกับคนอื่นแล้วก็ในบอร์ดเดียวกัน อย่ากให้คุณระวังมากขึ้น ส่วนคุณจะตัดสินใจอย่างไร ก็แล้วแต่คุณจะพิจารณา
-
กรุณาแถอย่างมีศิลปะด้วย
ถ้าเจะเอาแค่พล็อตมาตัดสิน ลองอ่านให้ทั่วบอร์ดสิ แล้วจะตาสว่าง ว่าหลายๆเรื่อง มีพล็อต ชื่อ คล้ายกัน
แต่ที่คุณมาโพสแบบนี้ มันเหมือนมีจุดประสงค์
คำพูดอาจไม่บ่งบอก แต่การแสดงออกมาอย่างชัดเจน
จะมีโจรคนไหน ที่บอกว่าตัวเองจะมาปล้นล่ะ ?
~♥♥♥~
..~♥ C o O k i e ♥~..
-
ลองหยุดแล้วถามตัวคุณเองว่าคุณนักอ่านทั้งหลายออกมาโวยวายต่อต้านเราเพราะอะไร
เพราะคุณอยากอ่าน ไม่อยากให้ลบเรื่องออกไปใช่ไหม
แบบนั้นคุณเห็นแก่ตัวมาก คุณเรียกร้องเพื่อสนองความต้องการของคุณเอง โดยไม่ได้คิดถึงหัวใจของนักเขียนคนอื่นเลย
เชื่อเราเถอะ ถ้าไม่มีการเตือนกัน พวกคุณก็จะได้แต่อ่านงานที่มันซ้ำๆ
แล้วสักวัน คุณจะเห็นนักเขียนที่คุณชื่นชอบนอยด์ เพราะมีคนมาเขียนเรื่องคล้ายๆ กัน หรือดีไม่ดี พวกเขาอาจจะหายไปจากวงการนักเขียนเลย
-
อ่านแค่อินโทร แล้วรู้สึกเลยว่า เรื่องนี้เป็นนิยายที่น่าติดตามมากๆ
ขอร้องล่ะครับ อย่าลบเลยครับไวร์เตอร์ เท่าที่ผมอ่านคอมเม๊นมา มีแค่ คน "คนเดียว"
ที่ดูจะเดือดร้อนตีโพยตีพายกับพล๊อตเรื่องคล้ายกัน
ส่วนอีกเป็นร้อยคน เค้ารออ่านผลงานของคุณนะครับ
ผมว่าคนที่ไวร์เตอร์ควรจะแคร์ คือคนอีกเป็นร้อยคนที่เค้าติดตามผลงานคุณ
มากว่าคนที่คอยจ้อง "จับผิด" ชาวบ้านตลอดเวลา
คนเราถ้าไม่คิดอะไรคงไม่พูดในลัักษณะนั้น
ไอ้ที่พูดทำนองว่า
บังเอิญหรือตั้งใจ อันนี้มีแต่คนเขียนเท่านั้นที่รู้
คนเจตนาดีๆ เค้าคงเลือกคำพูดได้ดีกว่านี้น่ะครับ
แล้วตลกตรงที่ว่า พอมีคนเขียนพล๊อตเรื่องแปลกๆ ก็มีเรื่องแปลกๆออกมาตาม
หมายความว่า ถ้ามีคนเขียนพล๊อตเรื่องใดๆไว้ คนอื่นห้ามเขียนพล๊อตนั้นเลยหรือครับ ?
...ฝากไวร์ทเตอร์ไว้นะครับ ว่าลองคิดดีๆ คุณไวร์ทเตอร์ควรจะแคร์ใค
...ใ้ห้กำลังใจ รออ่านผลงาน และหวังเป็นอย่างยิ่งว่า ผมจะได้อ่านเรื่องนี้ต่อไปนะครับ[/color][/size]
-
จริงๆแล้วมันก็แค่พล๊อตเรื่องที่คล้ายกัน แต่สำนวนการเขียน วิธีการดำเนินเรื่อง การวางตัวละครเพิ่มเติม มันต้องต่างกันอยู่แล้ว นี่มันแค่ตอนแรกเอาอะไรมาวัดละคะว่าเหมือนกัน ถ้าแค่แนวเรื่องคุณจะมาบังคับว่าอย่าไปเหมือนเค้านะมันจะไม่ใจแคบเกินไปเหรอคะ
ส่วนเรื่องว่า คนปรุงอาหารกับคนชิมอาหาร คนที่แต่งหนังสือเกี่ยวกับการทำอาหาร เค้าก็เอาสูตรของเค้ามาเสนอให้กับคนอื่นได้ลองทำลองปรุง ความอร่อยมันก็ขึ้นอยู่กับรสมือคนปรุงอยู่แล้ว คุณจะบอกว่า " ห้ามนะฉันคิดสูตรมา ฉันทำได้คนเดียว " ออกจะเห็นแก่ตัวเกินไปไม๊
อยากให้ลองเปิดใจดูซักนิด ให้คุณ mercy เค้าได้มีโอกาสนำเสนอผลงานของเค้าก่อนสิคะ อ่านกันจนจบแล้วค่อยมาพูดว่ามันเหมือนหรือไม่เหมือน เราเชื่อว่า ไรท์เตอร์ทุกท่านในบอร์ดนี้มีจรรยาบรรณในการนำเสนอผลงาน เค้าไม่มีทางที่จะไปลอกเลียนแบบใครเพื่อนำมาให้ทุกท่านได้ติดตามกันหรอก
-
พี่ Mercy อย่าลบเลยน้าาาา
สงสารเด็กน้อยตาดำๆอย่างเค้าเถอะ
เค้าไม่ได้อ่านเรื่องนั้น ก็เลยไม่รู้ว่ามันเป็นยังไง
แต่เค้าอ่าน อินโทร เรื่องนี้ แล้วรู้สึกว่ามันน่าติดตามมากกกกกก
จุดเริ่มต้นของทั้งสองเรื่องอาจจะเหมือนกัน
แต่ในเมื่อคนแต่งคนละคน
การดำเนินเรื่องระหว่างทางไปจนถึงจุดสิ้นสุดมันย่อมไม่เหมือนกันอยู่แล้วค่ะ
แต่ที่สำคัญที่สุดเลยก็คือ เค้าอยากอ่านเรื่องนี้ต่ออ่าาาาาา
นะ นะ
--------------------------
แต่ดูจากสถานการณ์ตอนนี้แล้ว
ถ้าพี่ Mercy ไม่สบายใจที่จะเขียนต่อ เค้าก็เข้าใจค่ะ
สู้ต่อไปนะคะ ไฟท์ติ้ง
^^
-
ต๊ายถ้าโคลงเรื่องหรือแนวมันคล้ายกันไม่ไ่ด้ ป่านนี้ก็คงมีนิยายอยู่ในเล้าแค่ไม่ถึง 10เรื่องหรอกมั้งคะคุณ
-
เอ๊ะ!!!มันมีลิขสิทธิ์เหรอ
เราไม่รู้ ถามจริงๆ
ใครรู้ช่วยตอบหน่อยครับ
แต่ถ้ามันไม่มีลิขสิทธิ์เราว่าน่ะ
การนำนิยายมาแต่งใหม่โดยการเพิ่มตัวละคร
หรือตัดตัวละคร มันก็น่าจะเป็นเรื่องใหม่ได้อยู่น่ะ
แต่ทั้งหมดนี้ก็เคารพในการตัดสินใจของผู้เขียนนะครับ
:ped149: :ped149: :ped149:
-
ถ้าบ้าน นาย A ขายแกงเขียวหวาน
นั่นหมายถึงว่า คนอื่นๆในหมู่บ้านนาย A ห้ามลุกขึ้นมาขายแกงเขียวหวานด้วยรึป่าวครับ?
ถ้ามีคนในหมู่บ้านขายแกงเขียวหวาน นาย A จะไปยืนด่าหน้าบ้านเค้าว่าเค้าก๊อปแกงเขียวหวานนาย A รึป่าว ?
เจ้าของเรื่อง เค้าก็ออกมาบอกแล้ว ว่าเค้าไม่เคยอ่านนิยายเรื่องหอมกลิ่นน้องเมีย อะไรนั่น
เค้าก็ออกมาแสดงความบริสุทธิใจแล้ว หรือจะยังดันทุรังว่าเค้าก๊อปอยู่ ?
...ปล.เรื่องบังเอิญ มันเกิดขึ้นได้เสมอ
-
อยา่กจะบอกแค่ว่า
จะด่าเค้า ก็หัดกล้าๆไว้ค่ะ
ไม่ต้องอวตารร่างใหม่ สมัครใหม่เพื่อมาด่าหรอกค่ะ
-
อยา่กจะบอกแค่ว่า
จะด่าเค้า ก็หัดกล้าๆไว้ค่ะ
ไม่ต้องอวตารร่างใหม่ สมัครใหม่เพื่อมาด่าหรอกค่ะ
1+ ค่ะ
-
ลองหยุดแล้วถามตัวคุณเองว่าคุณนักอ่านทั้งหลายออกมาโวยวายต่อต้านเราเพราะอะไร
เพราะคุณอยากอ่าน ไม่อยากให้ลบเรื่องออกไปใช่ไหม
แบบนั้นคุณเห็นแก่ตัวมาก คุณเรียกร้องเพื่อสนองความต้องการของคุณเอง โดยไม่ได้คิดถึงหัวใจของนักเขียนคนอื่นเลย
เชื่อเราเถอะ ถ้าไม่มีการเตือนกัน พวกคุณก็จะได้แต่อ่านงานที่มันซ้ำๆ
แล้วสักวัน คุณจะเห็นนักเขียนที่คุณชื่นชอบนอยด์ เพราะมีคนมาเขียนเรื่องคล้ายๆ กัน หรือดีไม่ดี พวกเขาอาจจะหายไปจากวงการนักเขียนเลย
แต่เท่าที่เราอ่านดูคอมเม็นท์ของหลายคน
ก็พอจะมองเห็นว่าเขาเหล่านั้นสนับสนุนการแต่งนิยายเรื่องนี้อยู่น่ะ
เพราะนั้นเรามองว่าปัญหาที่คุณกลัวไม่ใช่ปัญหาสำหรับเรื่องนี้
แต่เรื่องอื่นๆก็คงขึ้นกับผู้อ่านจะใช้วิจารณาญาณในการตัดสินใจบริโภค
นะเรามีความเห็นแบบนี้
รักกัน...รักกัน...รักกัน
-
มันคนละfeelและถ้าสมมติกลิ่นน้องเมียลงหลังน้องเมียคุณจะลบหรือเปล่า
งั้นคุณไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยหรอให้คนอื่นมาลบนิยายแบบนี้คุณไม่นึกถึงใจคุณMercy บ้างหรอ
เพื่อนแอบรักเพื่อนสนิทก็มีถมเถไป
พี่น้องรักกันเองก็มีเยอะ
แล้วน้องเมียเนี่ยจะซ้ำกันไม่ได้เลยหรอ อคติเกินไปปะคุณค่คนเดียวที่มาโว้ยเรื่องนี้ทำไมคุณคนเขียนไม่มาโวยเองละจะดูดีกว่าอีก
คนแบบนี้เรียกว่าอคติหรือเปล่าทั้งๆๆที่ออกมาแค่อินโทรเนื้อเรื่องอะไรยังไม่ได้ลงดีเลยแค่อินโทรก็หาว่าซ้ำและ
เราลองไปอ่านแค่1ตอนของเรื่องนั้นกับอินโทรเรื่องนี้มันก็คนละfeelและลักษณะตัวละครก็ไม่ได้คล้ายกันเลย
มันซ้ำแค่ไอค้ำว่าน้องเมียและพี่สาวนายเอกชอบผู้หญิงด้วยกัน
แล้วเรื่องอื่นๆๆไม่โดนหาว่าก๊อปเลยหรอเพื่อนรักเพื่อน พี่น้องรักกันเอง
เจ้านายรักลูกน้องและอีกมากมายที่จะมีสิทธิ์ซ้ำกันได้
-
โอเคค่ะ...
เปิดเล้าเข้ามาอีกที (หลังจากปั่นงานหัวฟู) อืมเหมือนตอนนี้บรรยากาศเริ่มเดือดขึ้น...
เราในฐานะคนเขียน จะเข้ามาขอบคุณทุกๆ คนที่เข้ามาให้กำลังใจนะคะ (เป็นกำลังใจจริงๆ ค่ะ)
สำหรับเรื่องนี้ เราได้ตัดสินใจแล้วค่ะ เราคงจะลงต่อนะคะ...
ต้องขอโทษทุกคนด้วยนะคะที่แจ้งไว้แล้วว่าจะลบ แต่กลับไม่ลบ (รวมทั้งผู้ถูกพาดพิง คือคุณ kuruma ด้วยค่ะ)
ส่วนตัว เรา PM. ไปขอโทษคุณ kuruma แล้วที่บังเอิญเราดันเขียน และคิดพล๊อตซ้ำ เราว่า เรารับผิดชอบในเรื่องนี้ด้วยการเอ่ยคำขอโทษไปแล้ว
แล้วจากที่ได้คุยกับพี่ที่เขาเคยอ่านเรื่องนั้น ก็บอกว่า ไม่น่าจะไปในทิศทางเดียวกัน อาจจะแค่พล๊อตหลักเหมือน...
ฉะนั้น... เราก็จะเขียนเรื่องนี้ตามสไตล์ของเรา แล้วถ้ามันดันออกมาแล้วเหมือนอีก คราวนี้เข้ามาบอกเราเตือนเราได้เลยค่ะ ถึงตอนนั้นถ้ามันเหมือนกันมากๆ เราจะลบเรื่องโดยไม่ประวิงเวลาใดๆ อีก
ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นของคุณ somesome ด้วยนะคะ คนเราสามารถคิดต่างกันได้ เราน้อมรับความคิดค่ะ แต่ทุกสิ่งก็จะขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเรา
เราลงนิยายที่บอร์ดนี้มาสองเรื่องแล้ว เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สาม...
เราไม่ใช่เด็กวัยรุ่นแล้วด้วย อายุอานาม ก็จะ 30 ปีแล้ว เรามีสติทุกครั้งในการกระทำทุกๆ เรื่อง...
แถมงานหลัก งานประจำของเรา เราก็ทำงานด้านหนังสือ เราเป็นสื่อมวลชน ซึ่งเรารู้ว่าการละเมิดสิทธินั้นมันร้ายแรงขนาดไหน
สรุปนะคะ Mercy จะไม่ลบเรื่องนี้ค่ะ...จะลงต่อไปในแบบของ Mercy
แต่ Mercy ขอร้อง ให้เรื่องนี้มันจบลงแค่เม้นท์ของ Mercy นะคะ เราไม่อยากให้ใครต้องมาทะเลาะกันเพราะเรา
เรารู้ว่าทุกๆ คนหวังดี แล้วเราก็ซาบซึ้งใจจริงๆ :กอด1:
เรามาเริ่ม รีสตาร์ทกันใหม่นะคะ ถ้าหากใครยังคงสงสัยเรื่องนี้อยู่ Mercy รบกวน PM. มาขอคุยกับ Mercy ได้เลยค่ะ
ขอบคุณจริงๆ และขอโทษที่ทำให้วุ่นวาย
รักกันไว้นะคะ ยังไงเราก็อยู่บ้านหลังเดียวกัน อย่าทะเลาะกันเลยค่ะ...(นางเอกป๊ะล่ะ) :-[
-
ขอบคุณคุณMercy ที่ไม่ลบเรื่องนี้
ตรงจุดๆๆนี้ต้องลองอ่านแล้วค่อยตัดสินใจดีกว่า
:กอด1:
-
ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
เราว่าสองเรื่องนี้มันไม่เหมือนกันนะ ชื่อเรื่องอาจจะคล้ายกันหรือเหมือนกันแต่เนื้อเรื่องหรือการเดินเรื่องอาจไม่ไม่เหมือนกัน อันนี้เราไม่รู้เพราะเรื่องหนึ่งเขาเขียนได้แค่บทนำมาให้เราอ่านแค่นั้นเอง ส่วนอีกเรื่องเขาเขียนได้หลายหน้าแล้ว แต่ในความรู้สึกเราทำไมไม่ให้เขียนบทแรกออกมาก่อนแล้วค่อยวิจารณ์ว่าเหมือนกันหรือไมจะดูยุติธรรมกว่า ไม่ใช่เขาเขียนแค่บทนำก็ว่าเขาคัดลอกมาจากคนอื่น
ปล คุณอาจจะไม่บอกว่าเขาก๊อปปี้มา แต่การใช้ภาษาของคุณsomesome ทุกคนก็รู้ว่าคุณกล่าวหาคุณMercyก๊อปปี้เขามา
นิยายหรือเรื่องที่แต่งขึ้นมาบ้างครั้งนั้นพจน์เรื่องอาจจะซ้ำกันบ้างเราทุกคนก็เข้าใจ หรือบ้างครั้งเรื่องที่เกิดขึ้นจริงยังซ้ำกันเลยไม่มีใครเขาตั้งใจหรอก ยิ่งอยู่เวปเดียวกัน หน้าเดียวกันอีก
ทำไมคุณ somesome ถึงดูไม่พอใจมากกับเรื่องนี้ ทั้งที่ความจริงมันที่หลายเรื่องที่เนื้อหาคล้ายกัน
เราไม่โวยวายเพราะอยากอ่านเรื่องนี้ แต่บ้างครั้งเราคิดว่าคุณทำเกินกว่าเหตุ
-
:กอด1: กอดคุณเมอร์ซี่
นางเอกมากค่ะ ฮ่าๆๆๆ
แกงเขียวหวานร้านโน้น ยังใหม่สำหรับเรา เป็นยังไงเราก็ไม่เคยได้ชิม
และเมื่อร้านเจ้าประจำที่เรามั่นใจในฝีมือ ออกแกงเขียวหวานมาให้ชิมแล้วเหมือนกัน
สำหรับเรา เรา่เลือกร้านประจำก่อนค่ะ เพราะเราเชื่อในฝีมือที่คุ้นลิ้น รสชาติที่คุ้นเคย
ตรงประเด็นม๊ายเนี่ย ฮ่าๆๆ
-
ปูเสื่อรออ่านต่อ... :impress3:
-
รออ่านค่ะ
-
บวกพี่ mercy
ตามด้วยกอดแน่นๆ แล้วกระซิบข้างหูเบาๆ ว่า
"อย่าดองนะคะนางเอก" จู๊บๆ 55+
-
+ 1 ให้รีบนอย่างไว
5555
เห็นด้วยอย่างยิ่ง
รอคอยเรื่องนี้ต่อไป ^^
-
Mercy สู้ๆ
เราว่าสิ่งที่ Mercy ทำอ่ะถูกต้องแล้ว
เพราะว่าได้ไปคุยกับคนที่แต่งเรื่องโน้นตรงๆไปเลย
คุณ mercy ลงไปเรื่อยๆเหอะ เพราะว่าพออ่านไปอ่านมามันอาจจะไม่เหมือนกันเลยก็ได้ใครจะไปรู้ เนอะ
สู้ๆๆๆๆน่ะคะ :L1: :L1: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :กอด1: :กอด1:
-
ต๊ายถ้าโครงเรื่องหรือแนวมันคล้ายกันไม่ได้ ป่านนี้ก็คงมีนิยายอยู่ในเล้าแค่ไม่ถึง 10เรื่องหรอกมั้งคะคุณ
^
เห็นด้วยกับน้องครับ
มาให้กำลังใจ Mercy :L2:
-
เย้ๆๆ พี่เมอร์ซี่ลงต่อแล้ว ขอบคุณที่ตัดสินใจลงต่อนะคะ^^
+1 ให้พี่เมอร์ซี่ รอตอนต่อไปนะคะ สู้ๆๆ ^^
-
แอ่ก นางเอกมากๆค่ะ
:z1:
-
ขอบคุณไวร์ทเตอร์ครับ การกระทำไดๆก็ตาม ถ้าเราทำด้วยความบริสุธิ์ใจ ก็ทำไปเถอะครับ o13
-
ลดอุณภูมิกันลงมาแล้ว ค่อยยังชั่วหน่อย ไรท์เตอร์มีกำลังใจเขียน รีเดอร์มีกำลังใจอ่าน วิน-วิน โอเคเนอะ กางเตนท์รออ่านตอนต่อไป
-
หนูก็พึ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้นะค่ะ เเค่อินโทรทำให้อยากอ่านต่อมาก ยังไงก็จะรออ่านค่ะ
การตัดสินใจของพี่เยี่ยมมากเลยอ่ะ o13 ขอบคุณนะค่ะที่ยังจะเขียนต่อ พี่ Mercy นางเอกมากอ่ะ :-[
-
เข้ามาขอร้องอีกซักรอบค่ะ...
เราไม่พาดพิงกันและกันอีกแล้วดีกว่าเนอะๆ เดี๋ยวกระทู้จะกลับไปร้อนตามอากาศอีก :เฮ้อ:
ถ้าเป็นไปได้ เดี๋ยวคืนนี้จะมาลงตอนที่ 1 ให้ค่ะ
มีคนแซวนะ ว่าห้ามนางเอกดองเรื่อง หุหุ... ไม่ดองค่ะๆ แต่อาจจะไม่อัพถี่เท่าไหร่นะคะ แต่จะพยายามค่า...
คือ...อย่างนี้ค่ะ งานของ Mercy เนี่ย มันจะมีช่วงเวลายุ่ง ตอนอาทิตย์สิ้นเดือน เพราะต้องปิดเล่มหนังสือค่ะ... ฉะนั้นจะมีช่วงเวลาที่หายตัวไปบ้างนะคะ
ยังไงก็ออกตัวไว้เลยค่ะว่า....
ไม่ดอง... แต่อาจมีช้าบ้างน้าาาา :z2:
ปล. นางเอกที่สุดในโลกเลยตอนนี้ :-[
-
จิ้มบวกให้พี่ mercy ไปโลด นางเอกเกิ๊น!! :man1:
ว่าแล้วก็นั่งรอ >..<
-
+1 กับเรื่องใหม่ มารอตอนต่อไป :oni1:
-
คืนนี้จะนอนรอตอนที่ 1 ในโหลดองที่ประจำ อิอิ
จุ๊บๆ
-
:impress2: สรุปว่าเราจะได้อ่านกันต่อ กับน้องเมียเวอร์ชั่นเด็กอาร์ต
ซึ่งรายละเอียดเนื้อหาคงไม่ซ้ำกับของใคร
ส่วนไอ้รินก็แทบเป็นบ้า เมียหายทั้งคน แถมคุณหญิงแม่กับคุณหญิงพ่อจะส่งมันไปบริหารโรงแรมที่สิงคโปร์
มิน่า รุ่นลูกละอองสีม่วงฟุ้งกระจุย :m20:
-
:impress2: สรุปว่าเราจะได้อ่านกันต่อ กับน้องเมียเวอร์ชั่นเด็กอาร์ต
ซึ่งรายละเอียดเนื้อหาคงไม่ซ้ำกับของใคร
ส่วนไอ้รินก็แทบเป็นบ้า เมียหายทั้งคน แถมคุณหญิงแม่กับคุณหญิงพ่อจะส่งมันไปบริหารโรงแรมที่สิงคโปร์
มิน่า รุ่นลูกละอองสีม่วงฟุ้งกระจุย :m20:
ฮาอ่ะค่ะ เพิ่งสังเกตเหมือนกันนะนี่ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:impress2: สรุปว่าเราจะได้อ่านกันต่อ กับน้องเมียเวอร์ชั่นเด็กอาร์ต
ซึ่งรายละเอียดเนื้อหาคงไม่ซ้ำกับของใคร
ส่วนไอ้รินก็แทบเป็นบ้า เมียหายทั้งคน แถมคุณหญิงแม่กับคุณหญิงพ่อจะส่งมันไปบริหารโรงแรมที่สิงคโปร์
มิน่า รุ่นลูกละอองสีม่วงฟุ้งกระจุย :m20:
ฮาอ่ะค่ะ เพิ่งสังเกตเหมือนกันนะนี่ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
เออ เพิ่งเห็นค่ะ... แอบฮาตัวเอง ^^
-
มารอๆๆๆคืนนี้
อยากอ่านจะแย่แว้วววววววววว
-
มารอตอนต่อไปจ้า
-
มาเป็นกำลังใจให้อีกคนค่ะ
ดี ดีกันไว้นะคะ
-
ขอบคุณค่ะที่ลงต่อ ขอบคุณมากๆๆนะค่ะ ดีใจที่ตัดสินใจกลับมาค่ะ อยากอ่านต่อใจจะขาดแล้ว
Thank you Thank you very very very very very muck ^_______^
-
รักกัน รักกันนะคะ เป็นกำลังใจให้นะ
แล้วจะรออ่านตอนต่อไปจ๊ะ
-
:กอด1: ค่ะคุณไนท์
ยังไม่ได้เริ่มอ่านเรื่องนี้เลย
แต่....เขียนต่อไปนะคะ
คุณไนท์สู้ๆ ^o^/
-
ดีจัง...เขียนต่อนะคะMercy :L2:
-
เยี่ยมค่ะ!!
คุณทำถูกเเล้ว!! :กอด1:
-
ยินดีที่ตัดสินใจลงต่อนะครับ
ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้ครับ
-
ดีใจที่คุณMercyจะลงต่อนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^^
-
โอ้ววววว คลาดกันไปนิดหน่อย เลยไม่รู้ว่ามีเรื่องกัน(และจบไปแล้ว - -+)
ยังไงก็...เป็นกำลังใจให้เสมอและต่อไปค่ะ :กอด1:
รอไอ้พี่ภพ...
ตอนต่อไปขอให้แก...มอมแล้วข่มขืนซะ 555 :laugh:
-
:กอด1: :กอด1:
-
ขอบคุณที่ลงเรื่องนี้ต่อนะค่ะ
+1เป็นกำลังใจค่ะ
-
คึคึคึ ดีใจๆ ดีค่ะ ไม่งั้นน้องรันคงนั่งตบยุงหน้าบ้านจนไข้เลือดออกหามแน่ๆ พากลับเข้าบ้านแล้วปลอบใจได้แล้วคุณพี่เขย :m4: คึคึคึ
-
ขอบคุณน่ะคะที่ลงเรื่องต่อ เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์น่ะคะ
-
มา +1 ให้กำลังใจคุณ Mercy ค่ะ
รออ่านๆๆ >.<
-
:L2:เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ ขออนุญาติสักนิดนะค่ะ
เคยอ่านเรื่องนั้น แต่นานแล้ว และไม่ได้กลับไปอ่านต่อ เรื่องนั้นออกแนวแอบเศร้าหน่อยๆค่ะ นายเอกน่าสงสาร
แต่ชอบค่ะ เรื่องนี้นายเอกอาร์ต ผมยาว คาดว่าคงไม่ดราม่า เป็นอีกคนที่เข้ามาในเล้าเพราะอยากอ่านนิยายเพื่อคลายเครียด
คนแต่งเขาเสนอจินตนาการของเขาให้เราอ่าน เราก็อ่านเพื่อความบังเทิงค่ะ ไม่ใช่เพื่อจับผิด
สนับสนุนทุกจินตนาการค่ะ
-
มารอตอนแรกค่ะ ^^
-
มารออ่านว่า พระเอกจะฝ่าด่านภรรยากำมะลอจีบน้องเมียยังไง o18
และก็เป็นกำลังใจให้คนแต่ง :กอด1:
-
ดีใจที่ตัดสินใจลงต่อนะค่ะ อยากบวกให้แต่ทำไม่ได้อ่ะ
-
รอตอนแรกกกกก
อยากจะอ่านนนนตอนแรกจะแย่แว้ววววววว
-
แค่ intro ก็มันขนาดนี้ละ
น่าติดตามสุดๆ
o13
-
+1เรื่องใหม่ให้ไนท์จ้า.... :กอด1:
ยังรอตามอ่านงานของไนท์เสมอ o13
พี่ภพ-น้องรัน ต้องสนุกแน่ๆเลย รออ่านนะจ๊ะ...(กดดันสุดฤทธิ์ อิอิ)
-
อุ๊บส์! เพิ่งเข้ามาเห็นกระทู้เดือด คุๆๆ เป็นกำลังใจให้คุณพี่Mercyค่า :กอด1:
รออ่านเหมือนกัน^^
ปล. เรื่องน้องเมียนี่ไม่ใช่ของแปลกแตกต่างพิศดารอะไร มันเป็นภูมิปัญญาที่อยู่คู่สังคมไทยมาช้านาน 5555
ถ้าคิดเครื่องที่ทำให้แมงวันสเปนพูดได้ก็ว่าไปอย่าง(ขอโทษที่รื้อฟื้นนิสสสนึง ทนไม่ได้จริงๆค่ะ)
-
เข้ามารอ ตอนแรก
ปล.จบซะที
:L2:
-
กางเต็นท์รอครับ
อิๆๆๆๆ
o13
-
ได้อ่านดราม่าแกล้มนิยายสนุกดีจังเลย เคารพการตัดสินใจของคุณเมอร์ซีครับ
ถ้าลงต่อก็ตามอ่าน ถ้าลบก็จะลองไปอ่านเรื่องนู่น เป็นกำลังใจให้คนเขียนทุกคนครับ^^
-
เรียนทุกท่าน
แนะนำตัวก่อนนะคะ kuruma และ p.k.a. เจ้าของนิยายที่ถูกพาดพิงค่ะ ได้รับ pm จากคุณ Mercy เมื่อซักครู่นี้เองค่ะ ว่ามีคนแจ้งว่านิยายของคุณ Mercy "มีพล๊อต"ที่เหมือนเรื่อง หอมกลิ่นน้องเมียของ เรากับ p.k.a (ซีรี่ส์นั้นทั้งหมดเขียนคู่นะคะ ขอทำความเข้าใจด้วยว่า เราไม่ใช่เจ้าของเรื่องแต่เพียงผู้เดียวค่ะ)
ค่อนข้างตกใจมาก .. เพราะว่าหากว่าคุณ Mercy ไม่ได้ pm มาแจ้ง เราเองก็คงไม่ทราบเรื่องค่ะ ตอนนี้ยังไม่ได้อ่านนิยายเลยนะคะ แต่ได้เห็นคอมเม้นบางข้อความที่ค่อนข้างตึงเครียดกันในนี้ โดยที่นิยายของเราเองถูกพาดพิง ก็รู้สึกไม่สบายใจค่ะ
ส่วนตัว p.k.a เองก็เพิ่งทราบเรื่องจาก kuruma เช่นกัน ทราบแบบนี้แล้วก็รู้สึกไม่สบายใจเช่นกันค่ะ เท่าที่ติดตามจากในคอมเม้นต์ของทุกๆคน มีการกล่าวถึงเรื่องที่สามด้วย ส่วนตัว p.k.a และ kuruma ก็พอจะรู้คร่าวๆ ว่ามีเรื่องที่อาจจะมีพล็อต ใช้ คำในชื่อเรื่องใกล้เคียงกัน
ส่วนตัว p.k.a มีความเชื่อว่า พล็อตเป็นสิ่งที่ วนเวียนว่ายตายเกิด อยู่ในหัวของคนมาแต่ไหนแต่ไร ... มันถูกปลูกฝังอยู่ในหัวของเราทุกคนจากสังคมที่เราเติบโตมา ในสังคมอื่นประเทศอื่นๆเองก็คงมีนิยาย ที่มีพล้อต ในทำนองเดียวกัน ไม่อย่างนั้น พล็อตนิยายแนวสองตระกูลไม่ถูกกัน แต่ลูกของสองตระกูลมารักกัน ไม่ถูกมองว่า บังเอิญหรือตั้งใจ ทำให้เหมือน Romeo & Juliet ของ Williams Shakespear ไปเสียหมดหรอกหรือคะ
ส่วนตัวแล้วเชื่อในทฤษฏีสหบท Interteaxuality มีคอนเซ็ปต์ว่ากันง่ายๆ ว่าไม่มีสิ่งใดที่มี originallity เป็นของตนเอง เราต่างหยิบยก อ้างอิงสิ่งที่เราเคยได้พบ ได้เห็น ได้ยิน มาใช้ในงานด้วยกันทั้งนั้น บางทีก็ทำไปโดยที่เราไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้น p.k.a คิดว่า ประเด็นในการวางพล็อตที่เหมือนกันนี่..ไม่น่าจะเป็นปัญหาใหญ่ และ p.k.a ส่วนตัวคิดว่า ตัวละครของเราทุกคน ต่างมีชีวิตของเขาเอง และก็เชื่อว่าตัวละครของคุณ Mercy ก็มีชีวิตของตัวเองเหมือนกัน (รวมไปจนถึงอีกเรื่องที่มีการกล่าวถึงด้วย) ดังนั้นแล้ว p.k.a ส่วนตัวเองเลยไม่ได้ติดใจในเรื่องที่มีชื่อ หรือ พล็อตคล้ายคลึงกันเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม พอได้เข้ามาอ่านยังรู้สึกชื่นชมภาษาที่คุณ Mercyใช้ด้วยซ้ำ จึงขอเป็นกำลังใจให้คุณ Mercy ต่อไปค่ะ
ดังนั้น .. ขอเป็นกำลังใจให้คุณ Mercy เขียนนิยายเรื่องนี้ต่อไปนะคะ ..
ขอบคุณ คนอ่านทุกคนที่ใส่ใจแวะเวียนเข้าไปอ่านนิยายของพวกเราด้วยค่ะ
kuruma&p.k.a
21 มีนาคม 2554
-
^
^
บวก 1 แต้ม ให้กับ เจ้าของ "น้องเมีย" ทั้ง 2 เืรื่องค่ะ
มีสปิริตด้วยกันทั้งคู่ น่าชื่นชมมากค่ะ
สังคมเป็นสุขได้ เพราะการมองบวก การให้โอกาส และเป็นกำลังใจให้กันและกัน
ติดตาม หอมกลิ่นน้องเมียฯ มาตั้งแต่ เรื่องแรกของซีรีย์นี้ ไม่ผิดหวังทั้งเนื้อเรื่องทุกตอนและคนแต่ง
แวะมาเรื่องนี้ ก็ไม่ผิดหวังกับคนแต่ง และ เนื้อเรื่อง แม้เพียงเพิ่งเริ่มต้น
เป็นกำลังใจให้กับทั้ง 3 ท่านนะคะ และจะติดตามผลงานต่อไปค่ะ
:L2:
-
สวัสดีค่ะคุณ kuruma และ คุณ p.k.a
ขอบคุณมากๆ เลยค่ะที่เข้ามาแถลงนะคะ...
Mercy ตัดสินใจลงนิยายต่อนะคะ... แต่จริงๆ ก็ยังแอบไม่สบายใจ อยากรู้ความเห็นจากคุณ kuruma
แล้วก็ดีใจที่ทั้งคู่มาชี้แจงนะคะ...
ตอนนี้เราไม่ติดค้างอะไรในใจแล้วค่ะ คลายกังวลจริงๆ
เราค่อนข้างเป็นคนระวังเรื่องการจะลงอะไรก็ตามนะคะ เราเองทำงานด้านหนังสือ เคยลงข้อมูลผิดพลาด และเกิดความเสียหายมาแล้ว
เพราะฉะนั้นเราเลยค่อนข้างจะกังวลเยอะ ถ้าหากเราไปทำให้ใครเดือดร้อน...
ตอนนี้ก็ถือว่า สบายใจ และเคลียร์กันทั้งสองฝ่ายแล้วนะคะ
ขอโทษที่ทำให้ทั้งคู่วุ่นวายด้วยนะคะ...
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ จากใจเลย ^^
Mercy...
-
เป็นกำลังใจให้ทุกคนค่ะ :L2:
รออ่านตอนต่อไป..
-
:L2: :L2: :L2: ยินดี ยินดี :mc4: :mc4: :mc4:
-
o13
เป็นกำลังใจให้ทั้งสองเรื่องค่ะ
-
ขอบคุณคุณ Kurama กับ คุณ p.k.a ด้วยนะคะ ที่มาชี้แจง +1 ให้เลยค่ะ
+1 ให้พี่น้ำตาลสำหรับความว่องไว...และคอมเม้นท์ดีๆ น้องเห็นด้วยทุกประการ..
มาช่วยดันเรื่องนี้ด้วยจ้า.. o13
-
มาแล้วค่ะ...
มาดึกดื่นตามสไตล์ Mercy ปั่นเพิ่งจะเสร็จเมื่อกี้เลยค่ะ...
ขอบคุณที่หลายๆ คนชอบ และให้การสนใจน้องรัน กับพี่ภพนะคะ...
จะพยายามมาลงให้สม่ำเสมอ (อาจจะหายบ้างอะไรบ้างนะ)
เรื่องหลักๆ จะเล่าผ่านพี่ภพนะคะ อาจจะมีน้องรันมาบ้าง แต่เอาไว้ก่อนนะคะ ให้นายสามภพเขาเพ้อๆ ให้เราอ่านกันก่อน
คาแรคเตอร์น้องรันอาจจะดูประหลาดๆ หน่อยนะคะ บางทีน้องก็ดูว่าง่าย บางทีน้องก็ดูดื้อ คิดอยากจะทำอะไรน้องก็ทำ ทำอะไรตามใจอารมณ์
ตามสไตล์หนุ่มศิลปินน่ะค่ะ
ถามว่าตอนนี้ไอ้พี่ภพมันหลงรักน้องแล้วเหรอ... ตอบว่ายังหรอกค่ะ ไม่ใช่ตกหลุมรักแรกเห็น เพียงแค่หลงใหลรูปลักษณ์ภายนอกน่ะค่ะตามแบบหนุ่มเจ้าชู้
พอเห็นของที่ถูกใจ ก็อยากได้ อยากจับจอง
ยังไงก็ฝากคู่นี้ไว้ด้วยอีกคู่นะคะ เรื่องนี้ไม่ดราม่าค่ะ จะได้ไม่เครียดกันเนอะ ฮ่าๆๆ
ปล.คำผิดเดี๋ยวมาแก้ค่ะ...ฝันดีนะคะ
++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 1
“เออ… คือ…พี่… เป็น….”
“สวัสดีครับ ผมรันน้องพี่ริน… เราจะเข้าบ้านได้รึยังครับ” ยังไม่ทันที่จะอ้าปากเอื้อนเอ่ยวาจา แนะนำตัวออกไปเลย น้องรันคนน่ารักก็หยีตาปรับสู้แสงจากไฟหน้ารถของผมที่สาดเข้ามาหา พร้อมด้วยหน้าง่วงๆ งัวเงีย เงยขึ้นมาเอ่ยเสียงนุ่มๆ ทักทายผมอย่างสั้นๆ ได้ใจความ ก่อนที่จะค่อยๆ ดันตัวเองให้ลุกขึ้น เตรียมพร้อมจะเข้าบ้านเต็มแก่… ให้ตายเถอะ กูไม่เคยต้องมาอ้ำๆ อึ้งๆ ทำตัวไม่ถูกต่อหน้าผู้ชายคนไหนมาก่อน… แม่งน่ารักเป็นบ้า เด็กอะไรวะ
คือจะว่าน่ารักอย่างเดียวก็ไม่ถูก เพราะพอได้เห็นน้องรันยืนขึ้นเต็มๆ ตัว บางมุมก็รู้สึกว่าน้องดูหล่อแบบดิบๆ ติสต์ๆ เพราะทรงผมยุ่งๆ ของเจ้าตัวบวกกับรอยบากไถคิ้วข้างขวาเป็นเส้นๆ สองขีด จะพูดยังไงดี… ไอ้เด็กนี่มันน่ารักแบบเถื่อนๆ !!!
ตอนนั่งคุดคู้อยู่เมื่อกี้ก็คิดว่าตัวจะเล็กๆ แต่พอยืนขึ้นมาแล้ว ก็ไม่ได้ดูบางมากนัก แต่ก็น่าจะเตี้ยและเล็กกว่าวัยที่ควรจะเป็น
“ไปครับไป เข้าบ้านกันนะ” ผมรีบวิ่งไปหยิบรีโมทคอนโทลของประตูรั้ว กดเปิดอย่างรวดเร็ว ประหนึ่งกลัวพ่อหนุ่มน้อยที่ยืนในท่าพร้อมลากกระเป๋า จะเมื่อยหนักไปมากกว่านี้…
พอประตูไม้ระแนงบานใหญ่ค่อยๆ เลื่อนเปิดตามแรงไฟฟ้าได้เพียงพอที่คนจะเดินผ่าน… น้องรันคนน่ารักก็ออกแรงกระชากลากกระเป๋าเข้าบ้านไป โดยไม่คิดจะเหลียวหลังกลับมาดูพี่เขยรูปหล่อที่ยืนมองอย่างไม่คลาดสายตา… จนลับหายเข้าไปในรั้วบ้าน ประกอบกับยุงผู้หิวโหย ที่กำลังรวมพลพรรคบินมาลอบทำร้ายทุกส่วนของร่างกายที่โผล่พ้นอาภรณ์ปิดบัง เลยต้องก้าวออกจาภวังค์ของตัวเอง รีบกลับเข้าไปในรถแล้วเลี้ยวตามน้องเมียเข้าไปในบ้าน
“ผมนอนที่ไหน” อีกหนึ่งประโยคสนทนาที่ดังขึ้นจากปากเชิดรั้น เมื่อก้าวเข้ามายืนอยู่กลางห้องรับแขกของบ้าน…
“ชั้นสอง ห้องแรกด้านขวามือครับ เดี๋ยวพี่พาไปนะ” จริงๆ…อยากจะตอบว่า มานอนเล่นในใจพี่ไหมก็กลัวน้องแกจะยกกระเป๋าใบโตขึ้นทุ่มใส่ผมซะก่อน… ถือว่ามีน้ำใจ ผูกมิตรไว้ก่อนไม่เสียหาย ไม่ได้คิดอะไรซะหน่อยอย่าเพ่ิงเข้าใจผมผิดนะ ก็แค่หวังดีเอง นี่น้องเมียทั้งคนนะครับ จะไม่ให้ผมเทคแคร์ได้ยังไงจริงไหม
“ไม่ต้องครับ ผมไปเองได้ Good Night”
แค่เนี้ย… น้องมันพูดแค่นี้แล้วก็หันหลังลากกระเป๋า แล้วออกแรกยกขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง… การกระทำทุกอย่างตั้งแต่สิ้นเสียง Good Night จากน้องรัน จนน้องเดินลับหายไปบนชั้นสอง มันช่างเกิดขึ้นรวดเร็วจนผมตั้งตัวไม่ติด… นี่สรุปกูโดนของรึเปล่าวะเนี่ย หรือคืนนี้เอาน้ำออกเยอะเกินไป เลยรู้สึกวิงเวียนคล้ายจะวูบ (หรือจริงๆ กูแก่)
นั่นเด็กชายวรันตัวน้อย ที่เคยวิ่งตามไอ้รินต้อยๆ เมื่อสิบกว่าปีที่แล้วรึเปล่า… เด็กขีี้แยคนนั้น ที่จำได้ลางๆ ว่าอารมณ์จะดีขึ้นทุกครั้งเมื่อได้ระบายสี หรือปั้นดินน้ำมัน นอกจากนั้นผมก็จำอะไรเกี่ยวกับน้องชายไอ้รินคนนี้ไม่ได้อีกเลย เจอกันก็แทบจะนับครั้งได้ ยิ่งหลังจากนั้นไอ้รินก็ไปเรียนที่สวิสฯ แล้วน้องรันก็คงถูกส่งไปเรียนที่อเมริกา…
จนมาถึงบัดนี้ เด็กที่เคยเอาดินน้ำมันเข้าปาก กลับกลายเป็นหนุ่มน้อยหน้ามน ที่รูปร่างพอเหมาะ ไม่สูงมากและไม่เตี้ยจนเกินไป เนื้อตัวดูกระชับ อย่างคนออกกำลังกาย ผิวสีแทนที่ดูก็พอจะเดาได้ว่ามันเคยเป็นสีขาวหยวกมาก่อนแน่นอน เพราะไอ้รินเมียผมมันโคตรของโคตรจะขาว น้องมันก็คงไม่ผ่าเหล่าสักเท่าไหร่หรอก…
ปกติผมจะเจอแต่พวกตัวสูง หุ่นนายแบบ มีมัดกล้ามพอๆ กัน น้อยครั้งจะเจอตัวกระทัดรัดเหมาะมือ พอเหมาะพอเจาะแบบนี้ จับก็คงจะเต็มไม้เต็มมือ แม้เอวจะดูบาง แต่ร่างก็ไม่น้อยนิด ถ้าได้ฟัดก็คงจะหนำใจเป็นแน่แท้ จริงๆ ผมชอบแบบนี้นะครับ แต่ไอ้ที่เข้ามาให้เลือกส่วนใหญ่มันเป็นพวกนายแบบนี่นา… เฮ้ยยยยยย นี่กูคิดอะไรของกูอยู่วะเนี่ย ไปเรื่อยแล้วมึงไอ้ภพ เดี๋ยวเมียมึงได้กลับมาฉีกอกเป็นแน่ถ้ารู้ว่าคิดอกุศลกับน้องชายของมัน… ว่าแต่อะไรสั่นๆ ในกระเป๋าวะ… อ่อ โทรศัพท์นี่เอง
“ฮัล…ละ”
“ไอ้ภพ!!! เป็นห่าอะไรของมึง กูโทรเข้าจนมือจะหงิกแล้วนะ ทำไมไม่รับโทรศัพท์กู… แล้วนี่มึงอยู่ไหน เจอเจ้ารันมันรึยัง มันเป็นยังไงบ้าง” พอกัน… พี่น้องคู่นี้เขาพอกัน ไม่มีใครปล่อยให้กูได้พูดจบประโยคเลยสักคน เห็นนายสามภพเป็นตัวอะไรกันครับ…
“ใจเย็นสิมึงนี่ กูยังไม่ทันจะฮัลโหลจบประโยคเลย มึงเล่นรัวมาเป็นชุดขนาดนี้ เดี๋ยวกูส่งไปรบที่สามจังหวัดชายแดนเลยนี่… น้องมึงขึ้นนอนไปแล้ว คุยกับกูสองประโยค แล้วก็ลากกระเป๋าเข้าห้องไป แค่นี้แหละ…”
“แล้วทำไมมึงรับโทรศัพท์ช้า อย่าบอกนะว่ามัวแต่คิดอกุศลกับน้องชายกูอยู่… กูเตือนมึงไปแล้วนะไอ้ภพ คนนี้กูห้าม” อิหมาแม่ลูกอ่อน ดุกูจริ๊งงงง มึงเป็นเมียหรืแม่กูเนี่ย
“คร๊าบๆๆๆ คุณภรรเมียที่เคารพ กูยังไม่ได้ยุ่งอะไรกับน้องมึงเลย แค่มาเปิดประตูบ้านให้ แล้วบอกทางไปห้องนอนแค่นี้เอง… ถึงกูจะขาดเซ็กส์ไม่ได้ แต่กูก็ไม่ใช่ไม่เลือกนะเว้ย ไม่งั้นกูก็เอามึงไปแล้วดิ ฮ่าๆๆๆ” สิ้นเสียงหัวเราะของผม ก็ตามมาด้วยเสียงและถ้อยคำผรุสวาท วาจาจากปากคุณเมียออกมาอีกมากมายไม่หวาดไม่ไหว แต่ก็เท่านั้นแหละ ด่าไปเถอะ ผมโดนมันด่าจนชิน ด่ากันมาตั้งแต่เป็นเด็ก จนตอนนี้แต่งงานกันก็ยังคงไม่หยุดหย่อน
“เออ กูจะคอยดู… ตอนนี้มันยังสลัวไม่สว่างอยู่น่ะสิ ถ้ามึงได้เห็นไอ้รันเต็มๆ ตา แล้วไม่ครางหากูให้เหยียบเลย น้องกูน่ะ น่ารักกว่าทุกตัวที่มึงเคยเอามาแล้วทั้งนั้นแหละกูจะบอกให้” เออมึงไม่ต้องมาบอกกูหรอก กูประจักษ์แจ้งแก่ตาแล้ว ขนาดในที่สลัวแม่งยังเจิดจรัสฉายรัศมีความน่ารักออกมาได้ขนาดนี้ ถ้าแม่งอยู่ในที่โล่งแจ้ง กูมิน้ำลายฟูมปากเลยรึ… แล้วนี่สรุปมันหวงห้ามไม่ให้ผมยุ่งกับน้องมัน หรือว่าจะเอาน้องมาอวดให้ผมสนใจกันแน่วะ กูงงกับชะนีเมียกูจริงๆ เว้ยเฮ้ย!!!
……………………..
……………………
ก๊อก ก๊อก ก๊อก….
หืมมม เสียงใครมาทำอะไรวะ… ช่างแม่ง กูจะนอน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก…
อะไรกันนักกันหนาวะเนี่ย ไอ้ห่ารินมันแกล้งอะไรกูอีกวะเนี่ย ปกติห้องก็ไม่ได้ล็อค จะเคาะทำห่าอะไร
ปั้ง ปั้ง ปั้ง ปั้ง ปั้ง ปั้ง ปั้ง….
เฮ้ยยยยย ฉิบหาย ไอ้รินมันไปดูงานนี่หว่า งั้นคนที่มาเคาะก็…
“ค๊าบบบ เปิดเข้ามาเลยค๊าบบบบ พี่ไม่ได้ล็อค…ฮ๊าววววว” สิ้นเสียงผม ก็ได้ยินเสียงคนข้างนอกบิดลูกบิดประตู ก่อนจะเปิดอ้ากว้าง และก้าวเข้ามาในอาณาจักรของผม
ตาย ตาย ตาย… กูขอตายตรงนี้ได้ไหม โอ๊ยยยยยยย น้องรันคร๊าบบบบ น้องรันไม่เห็นใจพี่สักหน่อยเหรอไงครับเนี่ย… น้องเมียของผมครับ ตอนนี้เดินหน้ามุ่ยเข้ามาในห้อง ด้วยกางเกงยีนส์ขาสั้นมากๆ เผยให้เห็นเรียวขายาวสีน้ำผึ้งนวลเนียน กับเสื้อกล้ามสีขาวลายกราฟิกหลากสี แต่ที่แน่ๆ เนื้อบางจนผมเห็นตุ่มไตสองเม็ดนูนเด่นดันออกมาให้คนมองได้จินตนาการต่อ ว่าเนื้อในนั้นปลายยอดจะยั่วเย้าน่าสัมผัสขนาดไหน
“ผมหิวข้าว… พี่หาอะไรให้กินหน่อยได้ไหม” ร่างกระทัดรัด ยังคงยืนนิ่ง สายตาแน่วแน่ตรงมาที่ผมที่นั่งเปลือยอกบิดขี้เกียจอยู่บนเตียง
“พี่ภพ…เรียกพี่ว่าพี่ภพสิ แล้วก็แทนตัวเองว่ารันเหมือนตอนเด็กๆ ไง” ผมเอ่ยเชิญชวน ให้เราได้สนิทกันมากขึ้นกว่านี้ ด้วยการแนะนำชื่อเสียงเรียงนาม ทั้งๆ ที่ควรจะได้บอกไปแล้วตั้งแต่เมื่อคืน… น้องรันพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะเอ่ยต่อในประโยคที่ผมสอนอย่างว่าง่าย
“พี่ภพครับ รันหิวข้าวแล้ว” หวานเสนาะ เพราะหูดีไหมล่ะ แค่นี้ก็แทบจะคลานไปหุงหากับข้าวกับปลาให้ได้กินซะเดี๋ยวนี้เลย
“งั้นรันไปอาบน้ำแต่งตัวรอพี่ก่อนแล้วกัน เดี๋ยวพี่ลงไปหาอะไรให้ทานนะครับ”
“รันอาบน้ำแล้ว” หืมมม แล้วใส่ชุดนี้น่ะเหรอ… นี่ผมนึกว่าชุดนอนของน้องซะอีก… น้องรันคงอ่านสีหน้าผมออกว่ากำลังข้องใจอะไรอยู่ เลยเอ่ยประโยคไขข้อข้องใจออกมา
“ก็อากาศมันร้อน ให้ใส่เสื้อยืดกางเกงขายาวก็ไม่ไหวหรอกนะ ตอนซัมเมอร์ที่นู่นก็ใส่แบบนี้ ผิดเหรอ” ไม่ผิดจ้า ไม่ผิดเลย หนูเก่ง หนูทำถูกทุกอย่างเลยลูก พี่เนี่ยสิผิดเอง ไม่น่าถามเลยเนอะ…
ท่าทางเอียงคอ กรอกตาไปมาเวลาคุยด้วย ช่างเป็นกริยาน่ารักน่าชัง อย่างเป็นธรรมชาติจริงๆ น้องพูดจบก็หมุนตัวกลับหลังหัน เดินออกจากห้องไป คาดว่าคงจะไปรอผมลงไปหาอะไรให้กิน
น่ารักซะขนาดนี้ ใครมันจะปล่อยให้น้องเมียต้องหิ้วท้องรอหิวนานๆ ได้ล่ะ ผมรีบลุกขึ้นตรงดิ่งเข้าห้องน้ำ จัดการเอาสิ่งที่คั่งค้างออก โดยทุกๆ การขยับของมือ ผมไม่ลืมที่จะประสานจินตนาการไปยังใบหน้าน่ารักที่ผมแอบเห็นลักยิ้มบุ๋มข้างแก้มขวา ผสมเรียวขานวล และตุ่มไตที่ดันเสื้อกล้ามออกมาของเด็กน้อยที่เพิ่งเข้ามาร้องขอของกินจากผมในห้อง… ไม่นานน้องรันในจินตนาการก็จับจูงผมให้ก้าวเข้าสู่ประตูสวรรค์…
พอน้ำออก สติก็เริ่มมา… ผมจะทำยังไงต่อไปดีล่ะครับเนี่ย สามเดือนต่อจากนี้ ผมจะต้องอยู่ และเจอเจ้าของใบหน้าน่ารักๆ นี้ เกือบทุกวัน… ไหนจะหุ่นเซี๊ยะน่าฟัดนั่นอีก แล้วผมจะห้ามใจตัวเองยังไงไหว ผมก็คนนะครับ มีเลือดมีเนื้อ และมีความต้องการ (สูง)
หรือจะลองเสี่ยงตีนไอ้รินดูซักหน่อยดีไหมวะ…
มันจะบาปมากขนาดไหนกันเชียว…
ถ้าผมจะแอบจีบน้องเมียตัวเอง…
TBC.
-
:-[ :o8: :-[
ชอบมากมายย รีบมาต่อน๊าาาา
-
แปะไว้ก่อนค่า
*******edit*******
หลงรักน้องรันเข้าซะแล้ว น่ารักอ่ะ ท่าทางจะหวานกรุบกริบ :z1:
ปล. ชื่นชมนักเขียนทั้งสามท่านค่ะ น่ารักกันดีจัง(จริงๆเรื่องมันก็ไม่มีอะไรแท้ๆ ไม่น่าเป็นเรื่องขึ้นมาได้เลย :เฮ้อ:)
บวกให้ทั้งสามคน อยู่บ้านหลังเดียวกัน รักกันรักกันดีกว่าเนอะ :กอด1:
-
รันแต่งตัวได้โฮกมากกกกกกกกกกกก >< อ้ากก
อ่านไป จิ้นไป ชัดเจน! น่ารัก อ่าา
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ สู้ๆเน้อ o13
-
กด+ให้จ้า
เชียร์ให้พี่ภพจีบเลย น่ารักซะขนาดนั้น
-
น่าสนุกดีครับ เป็นกำลังใจให้คุณ เมอร์ซี่ ครับ มาต่อไวๆนะครับ o13
-
พระเจ้า :haun4: ขอให้กางเกงน้องรันขาดขึ้นอีก 5 เซ็น 5555555555555555555
-
อ่านไป ยิ้มไป
-
น่ารักกกกกกก
เสี่ยงเลยค่ะ สนับสนุน
แต่โดนตื้บทีสองที แต่ผลตอบแทนคุ้ม
ก็น้องน่ารักซะขนาดนั้น อิอิ
-
หื่นต้องแต่ตอนแรก 555555555555+
-
ชอบประโยคนี้ "นี่สรุปกูโดนของรึเปล่าวะเนี่ย หรือคืนนี้เอาน้ำออกเยอะเกินไป เลยรู้สึกวิงเวียนคล้ายจะวูบ (หรือจริงๆ กูแก่) "
555++ จิงๆแล้วเราว่าพี่ภพแก่น่ะ เหอๆๆๆๆ :laugh: เจอเด็กน่ารักๆหน่อยไม่ได้ ลมจะจับเอา 555++
Mercy สู้ๆๆๆๆน่ะค่ะ :L2:
-
น่าขนาดนี้ไหวแล้ว :sad4:
อยากอ่านต่ออะ
:call:
-
คนเจ้าชู้นี่มันเกินบรรยายจริงจริ๊งงง >.<
-
พี่ภพนำ้ลายฟูมปากตายแน่ๆ 555+
สนุกมากๆๆค่ะ
มาต่อเร็วๆนะคะ ^^
-
:laugh: :laugh:บรรยายซะเห็นภาพ
-
:z13:เลยครับ
-
:really2: :really2:
-
ถ้าคิดจะจีบน้องเค้าเพื่อหวังฟัน
ก็อย่าเลยค่ะพี่ภพ!!!
-
ภพนี่ท่าทางจะความต้องการสูงน่าดู แล้วน้องรันจะไหวมั้ยเนี่ย :z1: :z1: ชอบรันอ่ะน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
น่าสนใจอย่างแรง
-
มาต่อนะคะ สนุกมากมาย >-<
-
เต็มที่เลยภพ อิอิ
:impress2:
-
จัดไปอย่างให้เสีย พี่เขย น้องเมียน่ารักแบบนี้ :z1:
-
เนื้อเรื่องน่าติดตามมากๆๆๆ
พี่ภพหื่นมากหื่นตั้งแต่ตอนแรกเลยน่ะ
น้องรันน่ารักอ่ะเข้าใจพี่ภพที่หื่นแตกเลย
:กอด1: :L2: :pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ชอบเรื่องนี้อ่ะ ชอบมากๆ มาต่อด่วนค่ะ :call:
-
จีบเลยพี่ภพ สนับสนุน น่าฟัดขนาดนี้
เสี่ยงตรีนคุณภรรยาเอาหน่อยแล้วกัน อิอิ
ดีใจที่มาต่อค่ะ เอาใจช่วยและเป็นกำลังใจให้ mercy นะคะ :กอด1:
-
อร๊ายยย....พี่ภพ แค่เห็นน้องใส่ขาสั้นเสื้อกล้ามแค่นี้ทำเอาน้ำลายฟูมปากเลยรึ
แล้วนี่ยังต้องเห็นหน้าน้องไปอีก 3 เดือน.....ระวังเป็น"ชัก"กระตุกเน้อ 55555
รออ่านต่อจ้า...... o13
-
:impress2:เดี๋ยวเสี่ยงตีนภรรเมียเป็นเพื่อนนะพี่ภพ
-
นอกจากรูปร่างหน้าตาของน้องรัน จะตรงสเป็คพี่ภพให้ได้ใจเต้น
ของอะไรที่มันต้องห้าม ยิ่งจะเย้ายวน ชวนให้น่าลิ้มลองเป็นที่สุด ~ :m3:
แล้วน้องรันเล่นแต่งตัวโชว์เนื้อหนังให้เร้าใจ (แบบไม่เจตนา ) พี่ภพจะอดใจไหวได้ไง?
ไม่คิดจะขันติ ก็ขันแตกไปแล้ว ~ :amen:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ไม่น่ารับปากเลยอ่ะ เสียดายแทน 555555
เอาเถอะ ยังไงเค้าก็คู่กัน แต่ต้องเสี่ยงตีนจากพี่รินก่อน 55555
ปล.สู้ต่อไปไรเดอร์ เป็นกำลังใจให้ +1 ค่ะ o13 o13 o13
-
พี่ภพแก่หื่นได้ตลอดเวลาจริงๆ
และคงจะได้กินตีนภรรเมียจริง
ถ้าถึงขนาดน้ำลายฟูมปาก
ก็ออกอาการซะเห็นชัดเจนว่าหลงรักน้องเมีย :laugh:
-
น้องเมียน่ารักน่าฟัดซะขนาดนี้พี่ภพจะทนได้กี่วัน :impress2:
-
เอ่อ...หนูรันใส่เสื้อผ้าอย่างนี้เป็นปกติเหรอลูก เลือดกำเดาคนแก่จะหยด ติ๋ง ๆ :m25:
-
เด็กมันน่ารักแล้วคนแก่อย่างพี่ภพจะทนได้ไหมเนี้ย
:laugh: :laugh: :laugh:
-
เชื่อแล้วว่าไอ้พี่เขยหื่นตัวพ่อจริงๆ จำได้ว่าก่อนจะมาเปิดบ้านให้น้อง ก็เอาออกไปหลายน้ำอยู่ ตื่นมายังมาเอาออกได้อีก สุดยอดๆ 5555
-
อยากเห็นอ่ะ รันใส่กางเกงยีนส์ขาสั้นมากๆ อยากเห็น~~~
-
พี่ภพจะโดนฝ่าเท้าของภรรเมียรึไม่นิ??
หรือ
รอดมาจีบน้องรันติด??
o13
-
ชอบมากๆๆๆๆๆ
มาต่อเร็วนะค่ะ
:L2:
-
พี่ภพท่าจะเป็นเอามากนะ 555+ เจอเด็กน่ารักๆเข้าไป เหมือนเธอจะลืมตัวนะ คิกๆๆ
-
55555555+ เอาแล้วๆๆ กลืนน้ำลายตัวเองชัวร์ ก๊ากกก!!
ชอบน้องรัน >__<!
พี่สามภพนี่แรงขับเคลื่อนสูงจริงไรจริง 555
-
ก่อนเม้นท์นิยาย อยากบอก คุณkuruma และ คุณp.k.a ว่า
ชอบความคิดและทัศนะของคุณทั้งสองมาก มีความเป็นผู้ใหญ่และใจกว้างค่ะ
น้องรันแค่ตอนแรกก็เข้ามาป่วนใจพี่ภพ(และป้าคนอ่าน) ให้เต้นผิดจังหวะได้อีกนะหนู
-
พี่ภพสงสัยจะเเก่เเล้วจริงๆเจอเด็กน่ารักๆ ก๊ากกกกก
ชอบน้องรันอ่ะ :-[ :-[ เเต่พี่ภพนี่หื่นอ่ะ เเค่เห็นน้อง 1-2 วันเองนะเนี่ย
-
ชอบมากคับ สู้ๆ มาลงบ่อยๆล่ะ ^_^
ขอ ป.ล.นิดนึงนะ แหะๆ ไม่ไหวจริงๆอ่ะคับ (แล้ว "คุณคนนั้น" ไม่มาอ่านเหรอครับ จะได้รู้ว่ามัน "เหมือน" รึป่าว ?
-
จีบเลยๆ
:laugh:
-
ไม่บาปหรอกจีบไปเลย
สนับสนุนทุกทาง
+ 1 นะคะ
-
เชื่อแล้วค่ะ ว่าพี่สามภพความต้องการสูงงงงงงงงงงงงงงง 55+
เห็นแค่แป๊บเดียวยังขนาดนั้น
-
เอาใจช่วยพี่เขยสุดหื่นให้ได้งาบน้องเมียสุดน่าร้าก อยากอ่านต่ออออ
-
เอาเลย อย่าไปกลัว
-
มาอ่านเป็นจริงจัง...ชอบภาษาที่ใช้ กับโทนที่ออกมามากค่ะ สดใสมากๆ (เอ๊ะ หรือเราเป็นหม่นหมองกันแน่นะ ฮา)
ส่วนตัวละคร ชอบคาแรกเตอร์ ของ รินค่ะ ห้าวมาก ขาวอีก ฮ่ะๆ สเปค p.k.a เลยนะคะ กริ๊ววว :o8:....มะใช่ละ!! :z6:
ส่วนคุณสามภพ...ภพคะ...ภพใจเย็นๆนิดส์นึงนะคะ กลัวจะหมดแรงจากการจิ้นของตัวเองไปเสียก่อน จะได้เข้าใกล้น้องรันไปมากกว่านี้นะคะ ฮา
ชอบรัน ตอนที่คุณภพบรรยายถึงตอนเด็กๆน่ะค่ะ เหมือนจะเห็นภาพเด็กน้อย หน้าเปื้อนสีเลอะหมึกกันเลยทีเดียว น่าฟัดมาก ฮ่ะๆ
ชอบค่ะ เป็นกำลังใจให้ และจะมาตามอ่านเรื่อยๆนะคะ :L2:
-
ขาดเลือดตาย
โฮกกกกก
:jul1:
-
สนุกดีค่า
ต่างกับหอมกลิ่นน้องเมีย
ไม่ได้เหมือนกันเลย อย่าคิดมากนะคะ
เราอ่านหอมกลิ่นน้องเมีย เหมือนกัน
เค้าจะเป็นแบบอีกมุมหนึ่ง ไม่เหมือนกันเลย
มีเสน่ห์คนละแบบ เป็นกำลังใจให้ทั้งสองเรื่อง
-
เข้ามาเจิมเรื่องใหม่ คุณ Mercy
คุณพี่เขยหื่นได้โล่ห์ คุณน้องเมียก็ยั่วได้ใจ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
นายสามภพนี่เพ้อจิงๆ :jul3:
-
เจอกันได้ไม่เท่าไร ถึงขั้นเพ้อ(หนัก)!!
ไอ้พี่ภพอย่าจีบเหอะ เค้าคงไม่เล่นด้วยหรอก...
จับกดแม่งเลย!! กริ๊ดๆๆๆ ><
เด็กหนุ่มน่ารักเยี่ยงนี่อย่าปล่อยให้หลุดมือค่า~ o13
น้องติสขนาดนี้ คงไม่สันทัดเรื่องเยี่ยงนี้ เท่าไร
เจอไปที คงอ่อนระทวย(มั้ง) กริ๊ดๆๆๆ
รอวันที่ที่ภพจะจับน้องกดค่า~ :mc4:
อัพด่วนๆๆ :call:
-
ยืนยันว่า จีบน้องเมียไม่บาปครับ 555+
-
แหม...เอาใหญ่เชียวนะคุณภพ เก็บๆไว้บ้างนะคะ หางน่ะค่ะ อย่าให้โผล่ออกมามาก แล้วก็งูบนหัวนั่นน่ะ อย่าปล่อยให้ออกมาเพ่นพ่าน :laugh:
กรี๊ด รอดูหนูรินกระโดดเตะก้านคอพี่ภพ :jul3:
-
สนับสนุน ให้เสี่ยงตีน รินดูสักตั้ง
ฮ่าๆๆๆๆ
อย่าได้แคร์ ,,
น้องมันน่าฟัดขนาดนี้ แถมมีเวลาแค่สามเดือน
รีบๆเลยจ้ะพี่ภพ !!!
-
ตอนแรกมาแล้ว สามภพนี่หื่นจริง :m20:
-
:z1:เอาเลยๆๆจีบเลย
-
เสี่ยงตีนคุณภรรเมียแต่ในนามไปโลดดดดดดดดด คุณสามภพ อย่าได้แคร์ :laugh:
เป็นกำลังใจให้ล้นหลามค่ะพี่Mercy
:กอด1:แน่นๆ
-
น้องก็ยั่วโดยไม่รู้ตัวสิเนี่ย
-
พึ่งเข้ามาอ่าน ดูเหมือนเรื่องทุกเรื่องจะคลี่คลายแล้วว
เรื่องนี้สนุกจิงจัง อิอิ
-
จะรักษาสัญญาไหวไหมเนี่ย??
ปล. ดีใจที่กลับมาต่อนะคะ....เอาใจช่วยค่ะ...
-
กร๊ากกกกกพี่เขยหื่นชิบเลยอ่า
เนี่ยจะอดใจไหวไหมเนี่ยระวังไว้หน่อยนะน้องรัน
แต่ก่อนจะถึงเจ้าตัวเจ้าตรีนคุณเมียก่อนไหม555++
ดูท่าจะหวงน้องใช่เล่น
แต่จีบเลยส่งเสริมสุดๆๆๆ
-
ก๊ากกกก ไอ้ภพคิดจะแอ้มน้องเมีย ไอ้นี้ คิดถูกแล้วแก(ซะงั้น)
-
เสี่ยงเป็นเสี่ยงสิคะ เอาเลย :laugh:
-
น้องรันน่ารักตรงสเปคพี่ภพซะขนาดนี้ :-[ :-[ :-[
คาดว่าพี่ภพคงต้องเตรียมใจรับฝ่าเท้างามๆของคุณพี่น้องเค้าด้วยความเต็มใจ 555+ :laugh:
จะรอนะค่ะไรเตอร์ สู้ๆค่ะ :L2:
-
รอตอนต่อไปอยู่นะครับ^^
-
คุณพี่เขยจะทนไปได้เท่าไหร่กันหนอ
น้องเมียเล่นทำตัวน่ารักไม่รู้ตัวซะขนาดนี้ ฮิๆๆ
-
เพิ่งอ่านแค่อินโทรไปค่ะ ^^
เพิ่งรู้ว่าพี่ไนท์แต่งเรื่องใหม่ อิอิ
แล้วก็ปัญหาก็สะสางไปด้วยดีแล้ว ดีใจมากค่ะ
ไม่เคยอ่านพล็อตเรื่องแบบนี้มาก่อนเลยค่ะ
น่าติดตามมาก
พี่เขยอย่างภพจะทนได้สักกี่น้ำ :laugh:
เดี๋ยวจะไปลองจิ้มของคุณkurumaกับคุณp.k.a.ด้วย
เดี๋ยวจะเม้นตอนที่ 1 ให้นะคะ :กอด1:
-
พี่เขยหื่นจริงๆเลย ระวังตีนเมียดีๆนะ :m20:
-
:laugh: จัดไป อย่าแคร์เมีียสื่อ 5555
-
:o8: i like this story . . :o8:
-
แนนเองค่า เพิ่งเข้ามาอ่านนะคะ ^^
ชอบตัวละครทุกคัวเลยค่า
สามีภรรยาหลอกๆน่ารักมากค่า
แนนว่าภพคงทนได้อีกไม่นาน :z1:
-
สามี(หลอกๆ)ก็ซ่า ภรรยา(ในนาม)ก็ห้าว
แล้วพี่เขยมาเจอน้องเมียน่าเจี๊ยะขนาดนี้ คงจะอดใจไหวหรอก
แต่ถ้าแค่หวังฟันน้องรัน พี่ภพก็หยุดเลยนะ
ถ้าไม่คิดจะจริงจัง ก็อย่าทำให้เสียเรื่องเลย
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ใครจะแน่กว่ากัน ท่าทางน้องรันติสต์ขนาดนั้น คงไม่ธรรมดาแฮะ
บวก 1 แต้ม ขอบคุณน้องไนท์มากจ้า
เป็นกำลังใจให้สำหรับเรื่องใหม่และรออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะ :3123:
ปล ขอบคุณน้องผึ้งสำหรับคะแนนบวกด้วยจ้า :pig4:
-
อิอิ
ชอบๆๆ
ต่อด่วนๆๆ
-
บรรยายมาซะน่ากินเชียวชุดน้องรันเนี่ย (-.,-)
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
คุณพี่เขย แพ้ทางน้องเมีย ตั้งกะแรกพบเลยนะ ไอ้ประเภทผ่านมาเย๊อะ เจอแบบนี้ สิ้นใจอย่างสงบทุกราย 5555
เอาละเว้ย สู้ๆ ฝ่าดงทรีนคุณเมียให้ได้ละกันนะ จะได้เปลี่ยนสถานะ จากเมียเป็นอดีตเมีย แล้วจากน้องเมียก็ ... :z1:
-
น่าติดตามมาก รอตอนต่อไปค่ะ
-
แวะมาจองที่อ่านคะ
-
ตกข่าว เพราะไปอยู่บนภูเขามาพักนึง
แต่เห็นชื่อคนแต่งก็รีบกดเข้ามาอย่างว่องไว
และก็ไม่ผิดหวังเพราะรันน่าร๊ากกกกกกกก :o8:
อิพี่ภพเหมือนตาแก่หื่นๆเลยอะ :laugh:
+1 ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปน้าาา
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้
บอกได้เลยคะว่า หลงเรื่องนี้เข้าให้แล้ว ><
น้องเมียแล้วไงอะเนอะ 555 ก็เด็กมันน่ารักและ(แอบ)ยั่ว(ไม่รู้ตัว)ขนาดนี้ !
ชอบพี่ภพอ่ะ หื่นได้หื่นดีจริง ๆ
น้องรันก็น่าร๊ากกกกกก แต่งตัวอย่างงี้คงไม่รู้ว่าตัวเองเกือบถูกหมาป่าตะครุบเข้าให้แล้ว(ถึงแม้จะในจิตนาการก็เถอะ)
ชอบบบบบบบบบบบบบบคะ
ติดตาม ๆๆๆๆ >< o13
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไม่ไหวแล้ว ๆ อยากอ่านต่ออ่าา
น้องรันเปิดฉากมาก็มาป่วนหัวใจพี่ภพซะแล้ววว
จะรอดมั้ยเนี่ยน้องรัน
หุหุ
-
พาหนีเลยคุณภพ
-
แค่จินตามก็ :haun4:
จะได้กินน้องเมีย หรือกินตี... เมียกันแน่ นายภพเอ้ยยยย.....
+1 แล้วตามดูพฤติกรรมของพี่เขยตัวดี ว่าจะพิชิตน้องเมียยังไง
-
น้องเมีย แลดูไม่น่ารอดจากคุณพี่เขย
แต่ต้องระวังตรีนคุณเมียด้วยนะ เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน :laugh:
-
อ๊ากกกกก เพิ่งเข้ามาจิ้มเรื่องใหม่พี่เมอร์ซี่ สุดยอดอีกละ น้องจะอินโนไปไหนอ่ะ
แตกต่างหะอีกเรื่องจิงๆ งุงิ
(ว่าแต่ก้อคืดถึงน้องพายจิงๆนะ >< )
ปล.ติดตามค่า
ปล2.น่าจะมีเหตุการณ์เจอกันซักนิสจิตแจ่มใจนะ สามเรื่องจะได้เกี่ยวข้องกันไง เย่ๆ ^o^
-
มาแล้วค่ะตอนที่สองมาแล้ว...
แหมๆๆๆ มีแต่คนเชียร์คุณพี่เขยกันทั้งนั้นเลยนะคะ...
งั้นก็เอาใจช่วยกันต่อไปค่ะ... ฮ่าๆๆ
หลายคนคงงงๆ กับพฤติกรรมของน้องรันของเรานะคะว่า หนูจะเรียบร้อยใสซื่อ หรือหนูจะฉลาดล้ำลึกทันคน หรือหนูจะเย็นชาไม่สนใจโลก
จริงๆ น้องรันเป็นประเภทเด็กติสต์ที่ทำอะไรตามใจอารมณ์ค่ะ ถ้าน้องอยากจะพูดน้องก็จะพูด บางทีก็คุยเจื้อยแจ้ว บางทีนึกจะเงียบก็ไม่คุยกับใครเลย
ตามอารมณ์สุดๆ ค่ะ เดาใจยาก... หวังก็แต่พี่ภพจะตามอารมณ์น้องทันนะคะ
วันนี้คุยน้อยนะคะ ยังอยู่ที่ทำงานอยู่เลยค่ะ
ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะทุกๆ คน มันเป็นกำลังใจที่ส่งถึง Mercy จริงๆ ค่ะ...
ปล. คำผิดเดี๋ยวมาแก้เน้อ... กอดดดด และจุ๊บ ทุกคนค่า
+++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 2
ปฏิบัติกิจ (กาม) ส่วนตัว อาบน้ำอาบท่าเสร็จ ก็รีบออกมาคุ้ยหาเสื้อยืดตัวหล่อ กับกางเกงขาสามส่วนตัวเก่ง แม้วันนี้จะเป็นวันหยุดแต่ขอฉีดน้ำหอมเรียกเสน่ห์หน่อยเหอะวะ เผื่อเด็กข้างล่างสูดกลิ่นใกล้ๆ แล้วจะต้องมนต์เข้าให้บ้าง…
“เมื่อแรกเจอกับเธอก็ละเมอ ดั่งต้องมนนนนนนนต์” ผมเดินร้องเพลงผิวปาก จีบลมจีบฟ้าไปตามเรื่องตามราว เมื่อเดินผ่านน้องเมียที่นั่งขัดสมาธิเอาแขนเท้าโต๊ะอาหาร แล้วเอามือเท้าคาง อ่านหนังสือภาษาอังกฤษเล่มหนา… ตอนเดินผ่าน แอบชายตาไปมอง น้องก็ไม่มีท่าทีจะสนใจผมไปกว่าหนังสือตรงหน้า… หรือกลิ่นกูจะเบาบางเกินไป รู้งี้เปิดขวดน้ำหอมดื่มเลยดีกว่า
“อยากทานอะไรครับ…” ผมตัดสินใจเดินถอยหลังกลับมาถามหนุ่มน้อยผิวเนียนอีกครั้ง หลังจากที่เดินอ่อยผ่านไปถึงครัวแล้วก็ยังไม่มีทีท่าว่าน้องจะสนใจ
“สักอย่างเถอะครับ อะไรก็ได้ ผมหิวมาก!!!” น้องรันจังเงยหน้าขึ้นมามองพี่เขยสุดหล่อแว๊บนึง ก่อนจะก้มหน้าลงไปหาหนังสือแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเหวี่ยงๆ เล็กน้อย ผสมหนักแน่นตรงคำว่า ‘ผมหิวมาก’
“งั้นข้าวผัดไข่ กับแกงจืดเต้าหู้หมูสับผักกาดขาวแล้วกันนะครับ” ผมแจ้งเมนูเด็ดที่ชอบทำให้ไอ้รินมันกินประจำ หวังใจเป็นอย่างยิ่งว่า น้องชายมันก็คงจะชอบเหมือนๆ กัน
“…………………” น้องรันไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาตอบรับเมนูแต่อย่างใด เพียงแค่พยักหน้ารับขึ้นลง ให้เป็นอันรู้กันว่า ‘เออ อะไรก็ได้ มึงช่วยทำมาเถอะ’
ผมมีทางเลือกอื่นไหม… ก็ได้แต่ส่งยิ้มค้าง แล้วก็ต้องหมุนตัวกลับเข้าครัวไปปรุงอาหารให้คุณชายเขานั่นเอง
…………………..
………………….
“พี่รินจะกลับเมื่อไหร่ครับ” น้องรันเงยหน้าจากจานข้าวตรงหน้าขึ้นมาถามผมเป็นประโยคแรก หลังจากก่อนทานข้าว จนถึงตอนที่ผมเอาอาหารมาเสิร์ฟ น้องก็ไม่พูดอะไร จนเริ่มลงมือทาน น้องก็นั่งทานไปเงียบๆ จนผมเองพลอยอึดอัดไปด้วยอย่างบอกไม่ถูก… ปกติผมเป็นคนคุยเก่ง พูดมาก สร้างคอนเวอร์ฯ ได้ดีเยี่ยม คุยสนุก คุยกับใครๆ ใครๆ ก็อยากคุยด้วยต่อทั้งนั้น แต่กับน้องรัน น้องมาแนวเงียบๆ พูดเฉพาะสิ่งที่อยากจะพูดเท่านั้น เล่นเอาผมเองก็ไปไม่เป็นเลยทีเดียว
“พรุ่งนี้บ่ายๆ ครับ… น้องรันอยากออกไปเที่ยวที่ไหนรึเปล่า เดี๋ยวพี่พาไปก็ได้นะ หรืออยากไปหาคุณพ่อคุณแม่ไหม ตั้งแต่กลับมายังไม่เจอพวกท่านเลยนี่” เสนอตัวเป็นสารถีฟรีตลอดทริป คุ้มสุดๆ ครับ ได้ผมไปเป็นพี่เขยเนี่ย
“ไม่เป็นไรครับ คุณพ่อกับคุณแม่ท่านไปต่างประเทศท่านบอกผมแล้ว แล้วผมก็ไม่อยากออกไปไหน ถ้าจะไปแล้วผมจะบอก” เป็นประโยคที่ยาวที่สุดเท่าที่เคยคุยกันมา… แต่ว่า ทำไมมันกลับไปเป็น ‘ผม’ แทน ‘รัน’ แล้วล่ะ
“ทำไมไม่เรียกแทนตัวเองว่ารันแล้วล่ะ น่ารักกว่าผมตั้งเยอะ” หยอดไปให้เหมือนไม่ได้ตั้งใจ แต่จริงๆ กูแอบจงใจล้วนๆ
“ก็บอกให้ผมพูดตอนนั้น ผมก็พูดไปแล้วไม่ใช่เหรอ หรือต้องพูดแบบนั้นตลอด… ก็ได้นะ…สรรพนาม ไม่ได้มีผลต่อความรู้สึกอยู่แล้วสำหรับรัน” เออะ… อยากให้มาเห็นสีหน้าของผมเมื่อสักครู่ที่ฟังน้องพูด… เพราะอยู่ดีๆ ก็ต้องเบิกตากว้างกับประโยคที่แอบเหมือนกวนตีนของน้อง แต่แล้วน้องก็ดันยอมตกลงง่ายๆ ให้ผมได้ยิ้ม ก่อนจะตบท้ายประโยคด้วยความหมายของสรรพนามที่แสนเย็นชาจนผมต้องทำหน้าหมาหงอยกันเลยทีเดียว…
“อ้าว แล้วปกติคุยกับเพื่อนเรียกแทนตัวเองว่าอะไรล่ะ”
“ไอ… พี่ลืมเหรอว่ารันเรียนในประเทศที่เขาไม่พูดภาษาไทย” เออเนอะ กูก็แอบปล่อยไก่อีกและ ตัวเบ้อเริ่มเลยเว้ยไอ้ภพ
“แล้วกับพี่รินล่ะ รันเรียกแทนตัวเองว่าอะไร งั้นก็เรียกแทนตัวเองกับพี่เหมือนกับที่พูดกับพี่รินนั่นแหละ ได้ไหม” หว่านล้อมให้ตายใจ แบบว่า ให้เรียกเหมือนกับเวลาคุยกับพี่สาวตัวเอง เพราะพี่เป็นพี่ชายอีกคน อะไรอย่างงี้ น้องจะได้รู้สึกเหมือนว่าผมเป็นพี่ชาย เหมือนเป็นครอบครัวอีกคนหนึ่ง…
“มะ…ไม่ได้” อยู่ดีๆ น้องก็เงยหน้าขึ้นมาเบิกตากว้างเหมือนตกใจใส่ผม ก่อนจะละล่ำละลักปฏิเสธ พร้อมกับรีบเสก้มลงไปมองจานข้าว… แต่ให้ตายเหอะ ผมว่าผมมองไม่ผิดนะ ทำไมรู้สึกเหมือนน้องจะหน้าแดงนิด แล้วแอบเขินหน่อยๆ วะ… เฮ้ยยย!! น่ารักอะ ทำไงดี…
“อ้าววววว!!! ทำไมล่ะครับ” ที่นี้กูอยากรู้ขึ้นมาทันทีเลยว่าน้องรันมันเรียกแทนตัวเองกับไอ้รินว่าอะไรวะ…
“ก็ไม่ได้ก็คือไม่ได้ ไม่มีอะไร รันเรียกแทนตัวเองว่ารันแล้วกันเวลาคุยกับพี่ภพ โอเคนะครับ… รันอิ่มแล้ว ขอไปนอนต่อนะ รันเจ็ทแลคน่ะ ขอบคุณสำหรับอาหารครับ อร่อยมาก”
เด็กคนนี้เข้าใจหว่านล้อมให้คนคล้อยตามด้วยรอยยิ้ม และคำพูด… แม้จะขึ้นต้นประโยคด้วยการปฏิเสธที่จะตอบคำถาม ก่อนที่จะส่งยิ้มหวานๆ จนเห็นรอยลักยิ้มบุ๋มขึ้นข้างแก้ม แล้วก็ตบด้วยประโยคที่คิดว่าสามารถทำให้คนฟังพอใจ ก่อนจะหาทางชิ่งหนี แล้วโปรยส่งท้ายด้วยประโยคเอาใจ… เคลิ้มหนักแล้วกู เผลอส่งยิ้มตอบส่งน้องจนเดินหายลับขึ้นบ้านไป ผมก็ยังคงไม่หุบยิ้ม พาลลืมไปเลยว่ากำลังจะเค้นเอาคำตอบอะไรจากน้องอยู่…
ไม่เป็นไร อย่าคิดว่าแค่นี้จะยับยั้งคนอย่างสามภพได้… ในเมื่อน้องไม่ยอมพูด ก็ต้องมาง้างปากเมียผมนี่แหละ…
“ฮัลโหล มึง… มีอะไรว่ามา เร็วๆ กูยุ่ง” เป็นเมียดีเด่นที่หนึ่งเลยครับ พูดจากับสามีได้ไพเราะมาก แถมยังอยากคุยด้วยจังเลย
“ยุ่งอะไรครับคุณภรรยา กูจำได้ว่ามึงดูงานเสร็จตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ตอนนี้มึงยุ่งอยู่กับน้องหนูล่ะสิ… เมียพี่มีชู้!!!!!!! ชาวบ้านรู้กันทั่วววววว” ผมเป็นคนอารมณ์ดี รักดนตรีและเสียงเพลงครับ โหะๆ
“ชู้เชี้ยอะไรคะ กูล่ะเหนื่อยคุยกับมึงจริงๆ ด่าไปก็เปลืองน้ำลาย เอาว่ามาซักทีมีอะไรคะคุณสามี” คุณเมียแสนสวยที่กำลังอยู่กับเมียแสนสวยของมันอีกคน (เอ๊ะยังไง งงไหมๆ) ส่งเสียงระอากลับมาให้ผมอย่างอดไม่ได้
“น้องมึงเนี่ย ชอบแดกไรวะ เดี๋ยวเย็นนี้กูจะได้ทำให้กิน” เปิดมาด้วยเรื่องเบสิคๆ ก่อน เรื่องกินอยู่นี่แหละธรรมดาสากลสุดๆ มันจะได้รู้สึกว่า ผมก็เทคแคร์น้องมันดีนะ (แบบไม่มีไรแอบแฝงเลยทำด้วยใจ ใสซื่อสุดๆ @_@)
“มันก็กินทุกอย่าง แต่ไม่กินของเผ็ดนะ ชอบกินไรหวานๆ … อ่อ มันไม่กินหัวหอมด้วยนะ อย่าเผลอใส่ไปล่ะ มันร้องไห้จ๊ากแน่ ตอนเด็กมันดันคิดว่าออร์เนียน ริง เป็นมันฝรั่งมันเลยกินเข้าไป พอเคี้ยวเท่านั้นแหละ อ้วกออกมา แถมน้ำหูน้ำตาไหล ร้องไห้จ้า มากอดอ้อนให้กูโอ๋ใหญ่” โถๆๆๆ น่ารักน่าเอ็นดูจริงๆ เอ๊ะ!!! หรือจะแอบเอาหัวหอมให้กินดีนะ เผื่อจะร้องไห้โผมาซบอกพี่ภพบ้าง ชอบจริงๆ เวลามีเด็กมาอ้อนเนี่ย
“อ๋อ โอเคๆ ได้ๆ กูจะได้เลือกเมนูที่ไม่มีส่วนผสมของหัวหอม… นี่ดีนะที่กูตัดสินใจโทรมาถามมึงเนี่ย น้องมึงน่ะเงี๊ยบเงียบว่ะ มันไม่ค่อยจะพูดด้วยเลย แถมคุยกับกูก็แบบเรียกตัวเองว่าผมๆ ทุกคำเลย” ค่อยๆ เนียนๆ เข้าไป
“มันไม่ค่อยซีเรียสเรื่องเรียกแทนตัวเองเท่าไหร่หรอก มันก็เรียกตามใจมันนั่นแหละ… มึงนี่ปัญหาเยอะนะ”
“กูเปล่าปัญหาเยอะ ก็เวลามีคนรู้จักที่ไม่ใช่ลูกน้อง แล้วมาเรียกแทนตัวเองว่าผมกับกูนี่ กูรู้สึกกลายเป็นคนห่างเหินทันที… ปกติน้องมันเรียกแทนตัวเองกับมึงว่าอะไรวะ ผมเหมือนกันเหรอ…” แถไปเรื่อยๆ แต่ต้องระวังอย่ากระโตกกระตากให้มันจับได้ ไม่งั้นตายเดี่ยวไม่ได้ผุดได้เกิดชัวร์!!!
“เปล่า… มันเรียกหนู” หาาาาาาาาา เรียกหนู ม่ายยยย กูจะเอาบ้าง กูจะเอาแบบนี้บ้าง อยากให้น้องรันคนน่ารักมาเรียกแทนตัวเองว่า ‘หนูรัน’ บ้าง โอ๊ยยยย น่ารักไม่ไหวแล้ว กูจะตาย!! เก็บอาการด่วนๆ เลยมึงไอ้ภพ
“เหรอ… อืมน่ารักดีนะ หนูรัน อยากให้น้องมันเรียกแบบนี้กับกูบ้างจัง” เฮ้ย ไอ้เชี้ยยยย หลุดๆ กูหลุดปากชมน้องต่อหน้าเมียตัวเอง พระเจ้าช่วยลูกด้วย อย่าให้มันเอ๊ะ อ๊ะ จับได้ว่าผมคิดจะงาบน้องมันอยู่เลยนะ ผมยอมไม่มีเซ็กส์ สองวันสองคืน…-/\-
“มึงอย่ามาเยอะไอ้ภพ… นี่มึงคิดอกุศลอะไรกับน้องชายกูไปแล้วใช่ไหมเนี่ย มึงอย่าต้องให้กูพูดเยอะไอ้ภพ คนนี้ไม่ได้ก็คือไม่ได้ มึงเข้าใจใช่ไหม เด็กมึงมีเยอะแยะ ไอ้พวกที่พร้อมจะอ้าให้มึงตลอดเวลาน่ะ อย่ามายุ่งกับน้องกู!!” ซวย ซวยอย่างไม่ต้องสงสัยเลยกู ปากพาซวยแท้ๆ แม่งเอ๊ย ปกติเรื่องเก็บระงับอารมณ์ให้เหยื่อตายใจเนี่ย ผมชนะเลิศนะครับ ออสก้านี่ได้มาแล้วเป็นสิบตัว ดันหลุดกับเรื่องง่ายๆ แบบนี้ โคตรจะฉิบหายและเสียชื่อโคตรๆ
“เฮ้ยๆ กูเปล่าๆ กูก็แค่พูดตามประสาผู้ใหญ่เอ็นดูเด็กไรงี้ไง ไม่มี๊ ไม่มีอะไรจะเมียจ๋า เออๆ แค่นี้นะ ไหนบอกว่าคุยได้แป๊บเดียว ยุ่งอยู่ไง แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ…” เรียบร้อย รีบชิ่งหนีทันที… ก็แค่อยากดูเอ็น เอ๊ยยย เอ็นดูน้องแค่นั้นเอง ไอ้คุณเมียก็คิดมากไปได้เนอะ…
……………..
…………….
ตอนแรกจริงๆ วันนี้ว่าจะไปยิมซะหน่อย แต่ไม่เอาและ ผมว่าผมไปซื้อวัตถุดิบเตรียมทำดินเนอร์มื้อหรูไว้ให้น้องเมียประทับใจดีกว่า… ผมลืมบอกไปสินะ ว่านายสามภพ ไม่เพียงแค่รูปหล่อพ่อรวย มีการศึกษา เป็นเวิร์คกิ้งแมนแสนฉลาดที่สุดในสามภพเท่านั้น แต่กระผม ยังคงทำอาหารอร่อยมากกกกกก อีกด้วย ตอนไปเรียนต่อผมไปทำงานที่ร้านอาหารไทยเพื่อนคุณแม่ ผมก็เลยขอเขาทำในส่วนครัว ก็เลยได้เป็นผู้ช่วยพ่อครัว แถมยังย้ายไปทำที่ร้านอาหารญี่ปุ่น ร้านอาหารฝรั่งเศส อีกด้วย ผมก็เลยมัลติฟังชั่น ทำได้หลากหลายเมนู หลากหลายชาติ…
ไอ้รินเมียผมเนี่ยรอดตายเพราะผมเลยก็ว่าได้ มันน่ะทำห่าอะไรไม่เป็นสักอย่าง ทำตัวคุณหนูกว่ากูอีก ชีไปเรียนอย่างเดียว แล้วก็ไปปาร์ตี้ หลอกให้หนุ่มๆ มาทรีต แล้วตบท้ายด้วยการหันไปด๊วบกับสาวๆ ด้วยกัน หนุ่มๆ ทั่วลอนดอนใจสลายเพราะไอ้รินมานักต่อนักแล้วล่ะครับ หรือถ้าใครมาติดพันเล่นไม่เลิก ก็มีนายสามภพนี่แหละเป็นไม้กันหมา ต้องเล่นละครตบตาว่าเป็นแฟนมัน…ชิ!! ชะนี!!!
เอาล่ะๆ เรามาดูเมนูสุดหรู สำหรับคุณหนูรันกันครับ ผมกะว่าจะทำแกงเขียวหวานเนื้อ ไข่ลูกเขย (จริงๆ อยากเปลี่ยนชื่อเป็นไข่น้องเมีย กร๊ากกกก) หมูทอดแดดเดียว และยำถั่วพู ของหวานเป็นข้าวเหนียวมะม่วง (ซื้อเอาที่ตลาดครับ เจ้าอร่อยทีเดียว) เมนูบ้านๆ แต่อร่อยล้ำนะครับ… ผมไปจ่ายตลาดที่ตลาดสดขนาดใหญ่แถวๆ จตุจักร ของแพงหน่อย แต่ได้ของที่คุณภาพถูกใจ
ผมปล่อยให้น้องรันนอนพักผ่อนไปตลอดบ่าย ผมเองหายไปจับจ่ายกว่าจะกลับเข้ามาก็เป็นเวลาบ่ายคล้อย…
ตู้ม!!!!!!!
หืมมมม!!! ใครมาบุกรุกสระว่ายน้ำบ้านกูวะ หรือว่าไอ้เหมียวของข้างบ้านแอบมาวิ่งเล่นแล้วหล่นน้ำลงไปอีกแล้ว… ผมรีบเดินเร็วๆ ไปหลังบ้านที่มีสระว่ายน้ำขนาดย่อม… อารามตกใจก็เลยรีบจนลืมที่จะวางกับข้าวกับปลาที่ซื้อมาไว้ในบ้านก่อน…
แต่แล้ว!!!… ภาพที่เห็นตรงหน้า… ทำให้ผมเผลอปล่อยถุงกับข้าวทั้งหลายทั้งมวลตกลงพื้น แถมไม่สนใจว่ากับข้าว ของทั้งหลายจะมีชะตากรรมอะไรบ้าง…
ก็ตรงหน้าผมเนี่ย… มันนางเงือกหรืออะไรกันแน่ ที่กำลังดำผุดดำว่ายอยู่กลางสายน้ำใส… น้องรันน้อยๆ ของผมครับ กำลังรื่นเริงกับฟรีสไตล์สี่คูณร้อยอยู่กลางสระ ผิวเนียนสีน้ำผึ้งถูกเคลือบด้วยสายน้ำทำให้ยิ่งระยับน่ามอง สักพักน้องคงรู้สึกตัวว่ามีคนยืนจ้องมองอยู่อีกฝั่งของสระ น้องเลยเงยหน้าขึ้นจากน้ำ แล้วหันมามองผม พร้อมกับส่งรอยยิ้มหวานๆ (เหมือนเคยมาให้) ผมรู้ว่ามันเป็นยิ้มตามมารยาท แต่แค่นี้ก็เล่นเอาคนได้รับแทบละลาย…
ว่าผิวเนียนของน้องเรียกร้องเลือดร้อนในกายของผมแล้วนะ แต่พอน้องหันหลัง ว่ายไปฝั่งตรงข้ามกับที่ผมยืนอยู่ พร้อมกับเท้าแขนกับขอบสระ แล้วโหนตัวก้าวขึ้นมายืนบนพื้น…
ช็อค!!! ช็อคมากกกกกกก ให้แดดิ้นตายกันไปเลยดีกว่าครับ… ตอนนี้กางเกงว่ายน้ำของน้องรัน ชนะเลิศทุกสิ่งอย่าง… กางเกงว่ายน้ำสีขาวตัวจ้อย รัดแนบรอบสะโพกกลมมน เนื้อผ้าไม่ได้บางมากจนเห็นผิวเนื้อด้านใน แต่ก็บางพอที่จะแนบจนเห็นรูปร่าง โค้งมน กลม นูน…
เลือดในกายผมไหลลงมารวมกันที่แก่นกลาง และแยกบางส่วนให้ไหลขึ้นไปบนใบหน้า อัดอั้นอยู่ตรงจมูก…แม่งงงง เลือดกำเดากูจะกระชูด
กริยาท่าทางที่น้องทำดูเป็นธรรมชาติ ไม่ได้จงใจจะยั่วเย้าผมแต่อย่างใด แต่ไอ้ธรรมชาติไม่ได้ตั้งใจแบบนี้นี่แหละ น็อคผมจนอยู่หมัดดีนัก…
เมื่อบ่ายพี่สาวของน้องก็สั่งเสีย พร้อมขู่อาฆาตมาเป็นอย่างดี…
คิดว่าผมจะกลัวมันไหม…
ถามตรง ตอบจริง…
‘กลัว’ !!!
แต่ความกลัว ไม่ใช่สิ่งที่จะมาหยุดยั้งความต้องการของผู้ชายที่ชื่อสามภพคนนี้ได้หรอกครับ…
เสี่ยงตีนก็ยอมแล้วงานนี้… ขอให้ได้น้องรันมานอนกอด… ผมยอมนอนรอตีนคุณภรรยาเลย ถ้าโดนมันกระทืบแล้วได้กอดน้องรัน ก็ถือว่าคุ้มล่ะวะ
เอาล่ะ ไอ้ภพ… สู้โว้ย!!!
TBC.
-
:z13:
ลุยไปเลย จะไปกลัวทำไมกับแค่เมียคนเดียว
ถ้าโดนกระทืบ เอ้ย โดนสั่งสอนเมื่อไหร่ เดี๋ยวจัดยาแก้ช้ำในให้
หรือถ้ายังไม่พอ จะจองวัดที่ดังที่สุดในกทม.ให้เลย
-
แง่ะ โดนปาดดดดดดดดด :o12:
ภพมันหวังฟันน้องอย่างเดียวเลยนี่หว่า!!!!!!!!!!! :angry2: :angry2:
เชียร์อ่ะ ให้ได้ฟันเร็วๆนะ :laugh: :laugh:
-
สู้ตายพี่ภพสู้ๆๆๆๆๆๆๆ
เมียพี่มีชู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พี่ภพเลยเอาน้องเมียยยยยยยยยยเอ๊าๆๆๆๆๆสู้ๆๆๆๆๆๆ
-
:z1: :z1: :laugh:
-
หนูรันจะไหวมั้ยเนี่ย คุณพี่เขยหื่นมว๊ากกก
บวกๆๆๆๆ จ้า อยากอ่านต่ออีกแล้วววว :L1:
-
เอาใจช่วยภพเอาน้องรันมาเป็นของตัวเองให้ได้นะ
ถ้ารันมันยอมนะ
+1 นะคะ
-
สุดยอดอ่ะ :m25: พี่ภพ บรรยายความหื่นได้ดี +1 ให้ :z1:
จัดหนักเดินหน้า จีบน้องเมีย ด่วน
-
สามภพ...ลุย!!!!!!!
-
พี่ภพโคตรหื่นนนนนนน :-[
แต่ก็ชอบ ก๊ากๆๆ ท่องไว้คร้าบๆๆ
น้องเมียๆๆๆๆ
-
ส่องกระจกดูมั่งป่าวพี่ภพหื่นขึ้นเต็มหน้าแล้วนะ :laugh:
อาการแบบนั้นคงจะไม่ใช่ขึ้นที่หน้าอย่างเดียวแล้วล่ะคงจะหื่นขึ้นทั้งตัวเลย :m20:
-
บรรยายซะ อิอิ
เลือดกระฉูดตามสามภพ :haun4:
-
ประทับใจสองพี่น้อง รินกับรัน จริงๆ
อยากเห็นหนูรันเวลาอยู่กับพี่สาว?จังเล้ยยย
-
ลุงไหวไหมนิ
พี่สาวดูทั้งห่วง ทั้งหวงสะขนาดนี้อ่านะ
แต่สู้ๆๆคุณภพ
-
น้องหนูรันตั้งในป่าวเนี่ยยยยย
-
อ่านไปอ่านมา
มีความรู้สึกว่าพี่ภพหื่นมากกกกกกกกกกกกกก
เห้นน้องรันนิดเดียวกำเดาจะกระฉูดให้ได้ :laugh: :laugh:
-
ไอ้พี่สามภพแม่ง...บรรยายได้สุโค่ย มึงจะหื่นไปไหน!! (เปนกุๆกะบรรยายเงี้ยแหละ 55)
น้องรันลูก...ยอมๆเค้าไปเหอะ!! :haun4:
น้องน่ารัก รักน้องจัง :กอด1:
เชียร์พี่สามภพ สู้ๆ o13
กดน้องไวๆล่ะ มีคนคอยฉากนั้นเยอะนะ 555 :laugh:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วเหมือนคนติดยา อยากอ่านอีกๆๆๆๆ น้องรันน่าร้ากกกมาก ใจนึงก็อยากให้โดนสามภพงาบ แต่ใจนึงก็กลัวอีตาสามภพหลอกฟันแล้วทิ้ง เอาไงดีเนี่ย
-
ลงไปดิ้นชักกะเด๋วๆ อยากอ่านอีก จะได้ไหม TT"
-
นายภพลุยโล้ดๆ
-
อีพี่ภพนี่น่าเกลียดจริงจัง หื่นตัวพ่อเลย
น้องรันก็เล่นตัวเยอะๆหน่อยนะ เอาให้ลงแดงตายไปเลย -*-
-
แปะไว้ก่อนนะคะ ดึกๆจะกลับมาอ่านค่ะ :จุ๊บๆ: :กอด1:
-
สู้โว้ยยยยยยย
ดีใจที่พี่ภพ ตัดสินใจสู้ ก๊ากกก
เชียร์เต็มที่เว้ย
น้องรันจ๋า มามะ มาเป็นเด็กพี่ภพ ซะดีดี โฮะๆๆ
-
เป็นกำลังใจให้คุณสามภพสู้ๆเดินหน้าหยอดน้องต่อไป
และขอให้แคล้วคลาดจากตี..เอ๊ย..เท้าภรรยานะจ๊ะ
อ้อ..คุณสามภพคะ "ถั่วพู" ค่ะ ไม่ใช่ "ถั่วพลู"
แน่ะ..เจอของดีน้องรันแล้วเบลอ เขียนผิดเขียนถูก อิ อิ
-
แถวบ้านเรียกผู้ใหญ่บ้ากามรู้ปะคะคุณชายสามภพ 555
-
พี่ภพ สู้ๆ
o13
-
พี่ภพเป็นตาแก่หื่นๆจริงด้วย :laugh:
แต่น้องรันเรียกตัวเองว่าหนูเหรอ แอร๊ยยย น่ารักอ่า ชอบๆๆๆ :o8:
มีของดีอะไรก็งัดออกมาให้หมดเลยนะพี่ภพ อยากรู้ว่าจะหลบทีนคุณเมีย มานอนกอดน้องเมียยังไง อุอุ :z1:
-
ไปเลยๆๆๆๆๆๆๆ ลุยไปเลย
สู้ๆ แค่เมียเอง อิอิ
-
รัก 'น้อง'(เมีย)จริง อย่ากลัวเมีย
:z2:
-
คุณพี่เขย จัดหนักเลยค่ะ เขาเชียร์ตะเองนะ สามภพ
-
น้องรันน่ารัก :z1:
-
ลุยเลยค่ะ!!
ปล. เอ๊กอี๊มากกหนูรัน :jul1:
-
5555 เรื่องนี้อ่านไปขำไป มันส์จริงๆๆ
โดนลวนลามทางสายตา เดี๋ยวก็โดนเมียตบหรอกนะคะ 555
ปล.เจ็บอ่ะ สามภมพูดว่าชะนีอ่ะ 555
-
แค่เห็นก้ได้เลือดแล้ว
:haun4:
-
นี่ลงทุนขนาดยอมโดนตื๊บ จากคุณภรรเมียเลย ใจสู้จริง ๆ พี่เขยคนนี้
ส่วนคนที่กำลังถูกโลมเลีย จะรู้ไหมนะ ว่ากำลังถูก จิ้งจอก เก้าหาง วนเวียนที่จะงาบอยู่
+1 ให้เป็นกำลังใจนะครับ
-
:laugh:สู้โว้ย ไอ้คุณภพ
-
หนูรัน... น่ารักอ่ะ อยากได้มาเลี้ยงบ้างจัง
-
โดนนางเงือกกระชากใจไปแล้ว
-
ได้ตายคาตีนเมียก็งานนี้ละคุณพี่เขย :jul3:
-
จะเริ่มแล้วสินะคุณพี่เขย :z1:
น้องรันเตรียมรับมือ :laugh:
-
หนูรัน อย่าไปยอม นายภพง่ายๆ นะครับ ต้องคิดไว้ก่อนว่า อะไรที่ได้มาง่ายๆ มันก็มักจะเสียไปได้ง่ายๆ เช่นกัน ต้องให้นายภพแสดงความจริงใจออกมาก่อน o13
-
ลุยเลยนายภพ
+1
-
:impress2:
กี๊ดดดดดกะเรื่องใหม่ของคุณพี่...รอติดตามนะคะ
คิดถึงๆๆ+take careนะคะ
-
:serius2:
-
ตายล่ะะสามภพเอ๊ยยย เห็นใจนายจริงๆ 555+
อยากเห็นหนูรันตอนอยู่กับพี่สาวแล้วววว
รออ่านต่อนะ สู้ๆ ^_^
-
หึหึ พี่ภพแก หื่นขั้นเทพจริงๆ
-
ลุยเลยพี่ภพ เดี๋ยวจองวัดไว้ให้ 555
-
สู้โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!
คุณภพ และระวังพระบาทาภรรเมียดีๆนะ อิอิ -x-
น้องน่ารักหว่ะ อ๊ากกกกกกก ตกลงหนูไม่อินโนแต่ติสชิมิ
เปลี่ยนอารมเฉยๆ อยู่ๆดีเปลี่ยนเรื่อง หึหึ น่ารักมากๆๆค่าาา
สุโค่ยยยย
+ 1 ค่าาา >O<
ปล.อย่าลืมอีก 2 เรื่องนะเป็นกำลังใจให้เจ้าค่าาา!!!! ^ ^/
-
รินจัดไปซักดอกสองดอก...
เขาจ้องน้องชายตาเป็นมันแล้ว...
แต่เอาจริงๆนะ ภพคะ...จิ้นมากกลัวจะหมดแรงก่อนได้.....อะไรๆ น้องรันจริงๆจังๆนะคะ...
-
จะงาบน้องเมียก็ต้องเสี่ยงตีนหน่อยนะพี่เขยนะ
:jul3:
-
กร๊ากกกกกก
ขำอิพี่ภพ เชียร์ให้น้องรันไม่ตกหลุมง่ายๆ
555+
-
คนอ่านก็ "สู้โว้ย" :z2:
-
อย่าให้เสียชื่อ 3 ภพ เสี่ยงตาย(เสี่ยงตีน) :z6: คุณเมียไปเลย
หนูรันจะรู้ไหมนี่ว่า คุณพี่เขยรองาบอยู่
-
ชื่อ สามภพ น่าจะแปลได้ว่า ตายได้ 3 ที
งั้นก็ลุยโลดจ้า 555+
ปล.คิดถึงนะคะ Mercy
-
สามภพแกทำไมหื่นแตกอย่างนี้ วันทั้งวันกะจะงาบน้องเมียอย่างเดียวเรอะ :m16:
-
ชอบพระเอกอะ หื่นสุดๆ :haun4: :haun4:
-
อ่านแล้วนึกภาพตาม เลือดจะพุ่งตามอิพี่ภพไป ไม่ไหวแล้วววววววววววววววววววว
-
พี่หื่น เอ๊ย พี่ภพ สู้ๆน้า ฝ่าเสี่ยงตีนคุณเมียให้ได้ เอิ๊กๆๆ
-
อ่านไปขำไป...บรรยายภาพอิตาพี่ภพตอนเห็นกุงเกงในว่ายน้ำหนูรันแล้วเลือดกำเดากระฉูดได้ชัดเลย กร๊ากกกกก......หื่นมากเลยเฮีย 555555
แต่ไอ้เราคนอ่านก็เชียร์ให้เฮียแกลองเสี่ยงจีบหนูรันเหมือนกันแหล่ะ...ฝ่าเท้าพี่ริน คงจะแค่เจ็บๆคันๆ 5555
+1เลยจ้า o13
-
พี่ภพคงได้กินตีน เป็นเเน่ ๕๕
รีบมาต่อนะคะ
-
...ภาษาหื่นมากค่ะ 'โค้งกลมมนนูน' โหแบบ เห็นภาพ :m25:
หึหึหึ ฟันเค้ามาทั่ว จะมาสยบแทบเท้าน้องเมียเนี่ยแหละ :laugh:
-
จะไหวไหมลุงภพ อิอิ
-
น้องแอบยั่วหรือเปล่านะ +1ให้พี่เขยสู้ ๆ
-
:m25:เลือดจะกระฉูดตามพี่ภพ
พี่ภพหลุดหลายครั้งแล้วนะ เก๊กหน่อย
เดี๋ยวน้องรันกับรินรู้ทัน
-
พี่เขยกะน้องเมียนี่ของคู่กันอยู่แล้ว
เชียร์พี่ภพสุดใจขาดดิ้น
ทำทุกทางให้ได้น้องรันมาครองนะคะ
-
หื่นไม่บันยะบันยังจริงๆ :laugh:
-
เชียร์เต็มที่!! o13
แต่รับบาทารินเอาเองนะ
-
น้องเมียเล่นยั่วซะขนาดนี้แล้วใครมันจะไปอดใจไหวล่ะ
น่าสงสารพี่เขยเนอะ
ปล.ใครอดทดได้นี่ก็คงตายด้านแล้วล่ะจ๊ะ
-
แวะมาดันค่าาา
-
:impress2:
-
ขอให้คุณพี่สามภพโดนตีนคุณภรรยาแต่ในนามสมความปรารถนานะคะ :m20:
(เมื่อคุณพี่ว่าถึงโดนแต่ได้อีหนูรันมาก็คุ้ม งั้นคนอ่านเชียร์สุดใจขาดดิ้นให้สมความปรารถนาคุณพี่กันไปเลย)
:L2: :กอด1:
-
^^
-
เชียร์คร้าบบบบบบบบบ :z1:
นู๋รันน่ารักแบบนี้พีเมียจะถอยได้งั้ย
-
ชอบมากเลยค่ะ เห็นชื่อเรื่องก็ติดใจเข้ามาอ่านแล้วว :impress2: :impress2:
คุณภพจัดเลยค้ะ o13
-
อ่านไปแค่ intro+2 ตอน
ก้ติดใจมากๆๆ แล้วค่าาาา
ภพนี่ร้ายไม่เอาฮ่าาา
-
:กอด1:bbbbbได้กลืนน้ำลายตัวเองแน่เลย
-
อยากให้น้องรัน เรียกแทนตัวเองว่า หนู เร็วๆจัง อิอิ
-
555+ พี่เขยจะทำไรน้องรันล่ะนั่น
ไม่อยากจจะจิ้นเลย เดี๋ยวคิดไปไกล เอิ้กส์ๆ
-
อ๊ากกกกหนูรันน่ารักอ่าา หัวฝรั่งหน่อยๆ แต่ก็ได้ใจพี่ภพไปเต็มๆ เอิกกรอตอนต่อไปค่ะ
ว่าพี่ภพจะเผด็จศึกน้องยังไงกร๊ากกกกกกกกกกกกกกก :o8:
-
หวัดดีค่า mercy
ตามมาอ่านเรื่องนี้จากน้องริวค่า
แบบว่าพี่ภพเรื่องนี้นี่ดูจะหื่นเกินหน้าเกินตาพระเอกเรื่องอื่นรวมๆกันอีกนะคะเนี่ย
:oo1:
น้องรันก็ดูท่าทางจะรับมือยากน่าดูเลยนะเนี่ย
เอาใจช่วยให้พี่ภพจีบน้องเมียให้กลายมาเป็นเมียจริงๆได้ในเร็ววัน
แต่ตอนแรกที่ได้เห็นชื่อเรื่องน้องเมีย
เราก็แอบกลัวว่าจะได้กินมาม่าแน่ๆไม่ช้าก็เร็ว
เพราะเรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่สังคมยังยอมรับไม่ได้
ทั้งที่น้องรันเป็นน้องเมีย(ถึงจะเป็นเมียปลอมๆก็เหอะนะ)
แถมยังเป็นผู้ชายเหมือนกันอีก
เลยแอบกลัวว่าเราจะได้กินมาม่าชามใหญ่ยิ่งกว่าของน้องพาย
ยังไงก็ขอให้ mercy อย่าใจร้ายกับคนอ่านตาดำๆมากเลยนะคะ
เอาใจช่วยให้ทั้งคู่ลงเอยกันด้วยดีนะคะ
:pig4:
-
น้องเมียคนนี้จะทำให้พี่ภพตายกลางอากาศ 555+
-
น้องเมียน่ะพี่ภพยังจะกล้า
ก็น่าเห็นใจอ่ะน่ะมาอยู่ตรงหน้าถ้าไม่คว้าไว้ก็เสียดายแย่
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบ
-
แหม นี่ถ้าสามภพมีมาดกว่านี้สักหน่อยนะ คงแจ่ม ทำตัวไม่สมกะเสือเลย โฮะ โฮะ
อย่างนี้แมวน้อยยั่วสวาทอย่างรัน ก็ตื่นหมดหรอก ไม่เนียน ไม่เนียน
แต่ชอบมากนะคะ ขอบคุณผู้แต่งค่ะ รอตอน3 อย่างใจจดจ่อ
-
:laugh: :laugh: ชอบๆๆๆๆ
-
สู้เค้า สามภพ
o18
-
เจ้ภพ สู้ๆ 555555+
-
สนุกมากมายเลยเน้อ
อยากอ่านต่อแล้ว :o8:
-
มาตามอ่านเรื่องใหม่ของพี่ Mercy ครับ
อิอิ
อิตาภพนี่เ้้จ้าชู้มาก
ไม่รู้ีที่ชอบหนูรันนี่จริงๆ หรือว่าแค่เห็นก็อารมณ์คนเ้จ้าชู้ไปเรื่อย
รินก็อุตส่าห์ห้ามหนักหนาว่าไม่ได้ นี่ก็จะแหกกฎท่าเดียว ฮ่าๆ
แต่กิิริยาที่หนูรันทำตอนขึ้นจากน้ำ
นี่บรรยายซะไม่ใช่แค่ภพคนเดียวจะกำเดาไหล
แต่คนอ่านนี่จะพุ่งด้วย ไม่ไหวจะทน ฮ่าๆๆๆ
ไม่ั่ยั่วก็เหมือนยั่วละวะ!
รอดูคุณภพโดนเมียฉีกอก โทษฐานยุ่งกับน้องเมีย กร๊ากกกก
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ขำพี่ภพค่ะ :laugh:
อยู่มาจน 27 เพิ่งจะมาหลงเด็กหัวปักหัวปำ ก็คราวนี้แล อิอิอิ :eiei1:
ยังไงก็ขอให้รอด(ตาย)จากพี่รินนะคะ :laugh3:
-
:call:
:L2:
-
:z1: ตามมาอ่านดู น่าสนุกมากๆ
-
o13ชอบๆ ภพสู้
-
อยากจะให้น้องรัน จับพี่เขยให่อยู่หมัดค่าา วุ้ววววววววววววว o18 o18 o18 o18 o18
-
เจิม เรื่อง ใหม่ นะ ครับ
รอ ติด ตาม ทั้ง 2 เรื่อง เช่น เดิม ครับ
-
ติดตามนะคะ
อัพบ่อยๆนะคะ
-
ก็แค่เมียคนเดียวเองครับภพ กลัวทำไม อย่ากลัวๆ .
แค่เมียและน้องเมียที่เราจะเอาเป็นเมียแทนเมีย ==; ฮะฮะฮ่าๆ
-
ปูเสื่อรอคุณพี่เขยกะคุณน้องเมีย
-
เพิ่งเข้ามาอ่านคะ
อ่าา ขำพี่ภพอ่ะ
เด๋วก็ได้กลืนน้ำลายตัวเอง
อดทนไม่ไหวร๊อกก
ก็แค่น้องเมียเอ๊งง
รวบหัวรวบหางสะ จะได้เป็นเมียเรา o13
รอตอนต่อไปคะ :กอด1:
-
พี่ภพระวังน๊าาา จะโดนยั่ววววว อย่าคิดมากฟันไปเรย แต่ทิ้งแล้วมีโดน
ว่าแต่น้องแม็คไปไหนแล้วหล่ะพี่ภพพพพพพพพพพพ
เป็นกำลังใจให้ Mercy จ้า :กอด1:
-
น่ารักมากเลย
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ขอให้ได้น้องเมียเร๊วๆนะครับ
แล้วก็ขอให้รอดตายจะคุณเมียที่เคารพด้วยนะครับอิอิ
-
มาอัพไวๆๆนะคะ :call:
-
อ่านไปยิ้มไป มีความสุขมากๆ
:man1:
จีบหนูรันให้สำเร็จเร็วๆนะคุณสามภพ :L2:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านคร่า
ตาภพทั้งฮาทั้งหื่นกันเลยทีเดียว
รอดูต่อไปว่าจะรอดเท้าภรรเมียหรือไม่ :laugh:
-
รอน้องเมียอยู่นะค่ะ คิดถึงน้องเมีย(คนอื่น)
พี่ภพจะได้กินน้องเขาไหมนะ เชียร์ๆๆๆๆ
-
:laugh:
สามภพสู้ๆ
-
อิพี่เขยหื่น!
-
ยังไม่มาหรอ
คิดถึงน้องเมีย 555
-
มาเป็นกำลังใจให้อีกคนนะ
-
คนเขียนไปวางแผนให้พี่ภพกินน้องเมียนานจัง หายไปเลย :z3:
คิดถึงน้องรัน
-
ชอบๆๆๆๆๆ ชอบเรื่องนี้มากเลยค้า
สู้ๆเค้าน้า คุณสามภพ
-
หนูรันนนนนนนนนนนนนนนนนนน *โหยหวน*
ชอบพระเอกหื่นๆแบบนี้ 555 :impress2:
รอดูแผนหื่นขั้นต่อไปของสามภพ 555
-
นานแสนนาน ~!
-
สงสัยคนแต่งแอบไปกินน้องเมียรึเปล่า หายไปนานจัง
รออยู่นะค่ะ อยากกินน้องเมีย เอ๊ย อยากอ่านน้องเมีย
-
หายไปไหนนานเลยครับ
-
คืนนี้นะคะมิตรรักแฟนน้องรัน... คือนี้ชัวร์ๆ ค่ะ :กอด1:
-
หายไปชาติกว่า โผล่มาแล้วค่าาาาาา
ขออภัยจริงๆ นะคะ Mercy ติดงานที่งานสัปดาห์หนังสือด้วยค่ะ ผ่านพ้นไปแล้วค่ะ สบายขึ้นหน่อย...
จากตอนที่แล้วที่บอกว่าน้องรันเธอจะแทนตัวเองว่าหนูกับพี่สาว อันนี้ได้ไอเดียและคาแรคเตอร์มาจากน้องคนหนึ่งเวลาเขาพูดแล้วแทนตัวว่าหนู
น่ารักมากๆ ฟังแล้วอยากกอดในบัดดล...อิอิ
ส่วนใครที่บอกว่า ถ้าคุณพี่ภพแค่หวังตัวน้องก็อย่าเลย... อันนั้นก็จริงค่ะ ตอนนี้อิคุณพี่ภพมันหวังฟันล้วนๆ แหละ
คือน้องรันดูเป็นของแปลกสำหรับอิพี่ภพมันไงคะ มันก็เลยอยากได้ อยากลอง...
แต่เดี๋ยวเรามาคอยดูว่า ใครมันจะตกหลุมใครกันแน่... บอกได้คำเดียวว่าน้องรันไม่ธรรมดานะคะ ฮ่าๆๆ
อาจจะสับสนๆ ในอารมณ์และพฤติกรรมของน้องหน่อยนะคะ แต่คิดว่าเด็กที่อีโมชั่นสูงๆ ก็คงจะประมาณนี้
จริงๆ นิสัยน้องก็แอบคล้ายๆ ฟี่นะ (ถ้าใครได้อ่านเรื่องน้องพาย) พวกติสพอๆ กัน
ก็ลองลุ้นดูนะคะ...
ขอบคุณสำหรับกำลังใจจากทุกๆ เม้นท์ ทุกๆ คนอ่านเลยนะคะ :กอด1:
ปล.คำผิด เดี๋ยวมาแก้นะจ๊ะ... จ๊วบบบบบบ :กอด1:
ปลล. ถ้าพรุ่งนี้ขยันมากกกก จะมาต่อน้องพายนะคะ
+++++++++++++++++++
ตอนที่ 3
“พี่ริน!!!!” เสียงน้องรันแสดงความยินดีอย่างชัดเจนมาก เมื่อเงยหน้าขึ้นจากหนังสือเล่มหนาแล้วเห็นภรรยาผมเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น… ไม่ต้องถามนะครับว่าผมอยู่ตรงไหน… น้องเมียอยู่ไหนผมก็อยู่นั่นแหละ!!!… แต่ปกติวันหยุดแบบนี้ถ้าไม่ออกไปไหน ผมก็จะสิงตัวอยู่ในห้องกับเกมคอมพิวเตอร์ ไม่ก็นวนิยายสืบสวน ไม่ก็หนังสือการ์ตูน แต่วันนี้ผมหอบทุกสิ่งอย่างลงมาจุมปุ๊กอยู่ในระแวกเดียวกับน้องเมียคนน่ารัก
“ว่าไงคนเก่ง…” ไอ้รินวางของทุกสิ่งอย่างลงหน้าบ้านอย่างไม่ใยดี ก่อนจะเดินเข้ามาหาน้องชายมัน แล้วสองพี่น้องก็โผเข้าหากันอย่างคิดถึง… เป็นภาพที่ผมอดอมยิ้มไม่ได้จริงๆ พลอยทำให้คิดถึงพี่หนึ่งกับพี่สองบ้างเลย
“พี่ริน หนูคิดถึงพี่จังเลย” เสียงคนในอ้อมกอดไอ้รินอู้อี้ และเบาบาง คงกะจะพูดให้ได้ยินกันสองคน… แต่ขอโทษเถอะ สามภพหูหมาครับ ผมหูดีเป็นเลิศอยู่แล้ว หึหึ ‘หนู’ จริงๆ ด้วย น่ารักจริงๆ เล๊ย ^^
“อ้าว ร้องไห้ซะแล้วไอ้ขี้แย คิดถึงอะไรกัน ไม่ได้เจอกันแค่สองปีเองน้า… ไหนขอพี่ดูซิ๊ หนูสูงขึ้นรึเปล่าเนี่ย ตัวโตขึ้นด้วย แบบนี้ค่อยกอดเต็มไม้เต็มมือหน่อย” ไอ้ห่าาาาา ไม่เจอกันสองปี มึงพูดว่าแค่เหรอวะ เป็นกูร้องไห้ตั้งแต่ครึ่งปีแรกแล้ว… ว่าแต่แอบเห็นด้วยกับไอ้รินมันนะ ตัวขนาดนี้กำลังกอดเต็มไม้เต็มมือเลย โอ๊ยยยย กูอยากกอดบ้างโว้ยย
“ฮึก… ฮืออ ก็หนูคิดถึงนี่!!!” ขี้แง แล้วยังขี้อ้อนอีกเว้ย สงสัยจะลืมว่าผมยืนอยู่ตรงนี้ด้วยนะเนี่ย แต่ ผมก็แอบงงๆ กับพฤติกรรมของน้องรันนะครับ เมื่อวานและเมื่อเช้า ยังเป็นน้องรันที่เงียบๆ คุยเมื่ออยากจะคุย ถ้าไม่อยากคุยก็ไม่พูดไม่จา หมกตัวอยู่กับหนังสือ และสมุดวาดภาพ ร่าเริงบ้างตอนเล่นน้ำ และกินข้าว แต่วันนี้กลายเป็นน้องน้อยของพี่ริน เหมือนกลับไปเห็นเด็กชายรันตัวเล็กเมื่อครั้งอดีต
“จ้าๆ… เดี๋ยวป๋า กับแม่กำลังมาจากสนามบินนะ หิวรึยัง รอหน่อยแล้วกันเนอะ เดี๋ยวกินขนมก่อนพี่ซื้อมาเยอะแยะเลย ขนมไทยๆ ที่หนูชอบไง” แล้วสองคนพี่น้องเขาก็กอดกันเดินไปหยิบขนม แล้วก็กอดกันเดินไปนั่งกินกันไปคุยกันไปที่โต๊ะอาหาร ทิ้งให้สามี และพี่เขยคนนี้ยืนยิ้มมองตามคนเก่งของพี่ริน ที่ตอนนี้กลายเป็นน้องรันตัวน้อยๆ ด้วยแววตาละห้อย แบบหลบๆ ซ่อนๆ
“อ้าว คุณสามีคะ คุณสามีจะยืนเป็นยามเฝ้าห้องรับแขกอีกนานไหมคะ เสด็จอัญเชิญมาทานขนมด้วยกันสิคะที่รัก รินซื้อขนมที่คุณสามีชอบมาฝากด้วยค่ะ” ไอ้แหล… มันก็รู้ว่าผมไม่ชอบกินขนมหวาน (กินแต่เนื้อเด็กผู้ชายหวานๆ กร๊ากกก) ผมกับไอ้รินเราตกลงกันไว้แล้วครับ ว่าถ้าอยู่ต่อหน้าครอบครัวของเราทั้งคู่ เราจะไม่กูมึง หยาบคายใส่กัน จะเรียกริน เรียกภพ อาจมีที่รักบ้างเป็นบางโอกาสเพื่อความสมจริง น้องรันเองก็คงจะไม่รู้ว่าเราสองคนแต่งงานกันแบบไหน ไอ้รินมันถึงได้พูดจาดีกับผมต่อหน้าน้องด้วย
“รินจะกินอะไรเย็นนี้เดี๋ยวภพจะได้ไปจ่ายกับข้าว”
แม่บ้านแม่เรือนไหมผมเนี่ย ปกติที่บ้านเรือนหอของพวกผมจะไม่มีแม่บ้านนะครับ จะมีแบบไปกลับ ไม่มีอยู่ค้าง คือไม่ได้ขยันอยากทำเองหรอก แต่ว่าเดี๋ยวความแตก ขี้เกียจต้องมานั่งเก๊กกันในบ้าน อยู่บ้านก็อยากปล่อยตัวตามสบายบ้าง ผมกับไอ้รินก็เลยให้เหตุผลไปว่า อยากอยู่กันแบบส่วนตัวมากกว่า ไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับของในบ้าน อยู่กันสองคนงานบ้านนิดๆ หน่อยๆ ทำเอาเองได้ ส่วนพวกผ้าผ่อนผมก็จ้างซัก ในหมู่บ้านนี้ดีตรงที่มีร้านรับซักรีด มารับมาส่งเลยสบาย พวกปัดกวาดเช็ดถูนิดๆ หน่อยๆ ก็ทำกันเอง (ส่วนมากหวยจะออกที่ผม) แล้ววันอาทิตย์บ่ายจะมีคนเข้ามาทำความสะอาดใหญ่ให้ ก็เป็นเด็กรับใช้จากบ้านผมนั่นแหละครับ
“อ๋อภพ รินลืมบอกภพว่า เดี๋ยวคุณแม่ท่านจะเอาอาหารมาเอง วันนี้ท่านสั่งให้ป้าน้อยทำกับข้าวของโปรดเจ้ารันมาให้น่ะ วันนี้สบายแล้วภพไม่ต้องลงแรง แต่มีของลงท้อง ฮ่าๆ”
“อืม ก็ดีเหมือนกัน เปลี่ยนรสชาติอาหารบ้าง เผื่อน้องรันจะเบื่อกับข้าวฝีมือพี่ภพแล้ว” หยอดแบบแอบๆ เนียนๆ หึหึ
“รันไม่เบื่อหรอกฮะ อร่อยดี พี่ภพทำกับข้าวเก่งจังเลยนะครับ พี่รินโชคดีจัง พี่สาวหนูรอดตายแล้วใช่ไหมล่ะ อิอิ” ต้นประโยคหันมาพูดกับผม แต่ปลายประโยคที่กลับไปแทนตัวเองว่าหนู ก็หันกลับไปเป็นบทสนทนากับพี่สาวแทน…
“รันหนูไปกินขนมก่อนไป เดี๋ยวพี่เอาของขึ้นไปเก็บ แล้วอาบน้ำอาบท่าซักหน่อย เดี๋ยวคุณแม่กับป๊าก็คงมา”
“ฮะ… ให้หนูช่วยหิ้วของไหม”
“ไม่เป็นไรครับหนูอยู่นี่แหละ… คุณสามีคะ คุณสามีช่วยหิ้วกระเป๋ารินแล้วตามขึ้นมาบนห้องด้วยค่ะ…” อะไรว้าาาา คิดว่าจะได้นั่งกินของหวานกับหวานใจ (กล้าคิดนะ) ไอ้นี่มันช่างเป็นภรรยาที่ใช้ไม่ได้จริงๆ
“คร๊าบบบบ คุณเมียที่รัก” ผมจะทำอะไรได้ นอกจากเดินไปหิ้วสัมภาระของคุณระรินเธอ แล้วก็เดินแบกตามตูดเมียไปเงียบๆ อย่างอ่อนใจ…
……………
……………
“เอาล่ะ… คุณสามีคะ มึงทำอะไรน้องกูรึเปล่า สารภาพมาซิ” กลับมาสู่โลกแห่งความจริง ประตูปิดปุ๊บ กูกลายเป็นทาสในเรือนเบี้ยทันที
“ปรักปรำเก่งจังนะครับมึง กูทำอะไรซะที่ไหนล่ะ แค่หาข้าว หาน้ำให้กิน คุยกันแทบจะนับคำได้ วันๆ น้องมึงก็อ่านแต่หนังสือ ไม่ก็วาดรูป มึงเห็นกูเป็นคนยังไงเนี่ยไอ้ริน กูเป็นเพื่อนมึงนะเว้ย ไม่ใช่ฆาตกรโรคจิตใจทราม ใช่ว่ากูจะเอาดะไม่ดูว่าลูกเขาน้องใคร” ดราม่าใส่มันไปซะ ปกติผมจะเป็นคนเฮฮา พูดจาติดตลก ชอบแกล้ง ชอบอำ จนเพื่อนๆ พากันระอา ไม่รู้ว่าอันไหนเล่นอันไหนจริง แต่ถ้าหากผมเริ่มพูดด้วยเหตุผล เริ่มซีเรียส หรือเรื่องงานเนี่ย ผมก็จะน่าเชื่อถืออย่างประหลาด เพื่อนก็จะรู้ทันทีว่า นี่คือไอ้ภพมันเอาจริงแล้วนะเว้ย บางทีประชุมงาน ลูกน้องยังกลัวผมเลย เพราะถ้าเป็นเรื่องงานผมดุจริงนะครับ (คิดภาพตามไม่ออกล่ะสิ ชิ)
“เออ ก็แล้วไป… กูขอโทษด้วยแล้วกันที่กล่าวหามึงน่ะ มึงก็รู้ใช่ไหมว่าทำไมกูต้องระแวง มึงเองมันหมาป่าในคราบเฮฮา เอาความตลกเข้าล่อ เจ้าชู้ซะขนาดนี้ จะให้กูไม่เป็นห่วงได้ยังไง แล้วอีกอย่าง… น้องกูน่ะ กูก็ยังไม่รู้เลยว่ามันจะไปทางไหน…” อ้าว อะไรคือทางไหนวะ กูงง เสือกพูดไม่เคลียร์ แถมทำหน้าละเหี่ยใจอีก
“อะไรของมึง น้องมึงหลงทางหรือยังไง ไปทางไหนไม่ถูกคืออะไร”
“… น้องกูถึงมันจะดูอ้อนแอ้น แต่ก็ใช่ว่ามันจะเป็นแบบมึง…” ต๊ายยยยยยย กูฟันธงเถอะ ถ้าไม่ใช่ก็มาฟันคอกูได้เลย อารมณ์แปรปรวนเกินชายซะขนาดนี้ อาจจะแค่ยังไม่ค้นพบความจริง หรือรอวันแอคทิเวทตัวตน หึหึ รอพี่ภพก่อนนะจ๊ะที่รัก พี่ภพจะทำให้หนูค้นพบความอัศจรรย์ที่สุดในสามภพเชียวแหละ
“ไม่ต้องเสือกคิดอะไรพิเรนเลยนะมึง… ปล่อยให้มันเป็นไปแบบนี้แหละ สองปีก่อนกูไปหา กูยังเจอมันอยู่ห้องเดียวกับผู้หญิงอยู่เลย… อาจจะเป็นแฟนมันก็ได้สวยแถมหุ่นดีอีกต่างหาก” เพื่อนสาวรึเปล่า… ถ้าไม่เห็นขย่มกันคาตา สามภพก็ยังคงมีความหวังอยู่แแหละวะ
“มึงนี่ หวงน้องเวอร์เกินไปและ… คนเรานะเว้ย สุดท้ายถ้ามันจะเป็นอะไรมันก็ต้องเป็นนั่นแหละ มึงพูดเหมือนมึงไม่รู้เหตุผลข้อนี้ดี ตัวมึงเองก็ผ่านช่วงเวลาสับสนมาไม่น้อย… กูรู้ว่ามึงกลัวว่าน้องมึงจะต้องลำบาก กลัวป๊ากับแม่มึงจะรับไม่ได้ กลัวสังคมจะทำร้ายน้องมึง มองน้องมึงในแง่ลบ… แต่สุดท้ายแล้วคนมึงควรจะแคร์และรับฟังมากที่สุดก็คือตัวน้องมึงนะริน… เขาจะเป็นอะไรก็ตาม แต่สุดท้าย… เขาก็ยังคงเป็นน้องชายตัวน้อยที่มึงรักเสมอ ถูกไหม”
“อืม… ก็จริง ชีวิตเป็นของเขา เขาก็ควรจะได้ใช้ชีวิตในแบบที่ตัวเองต้องการสิเนอะ”
“ถูกครับ คุณภรรเมีย… ไปอาบน้ำได้แล้วไป เดี๋ยวป๋า กับคุณหญิงท่านเสด็จมา จะได้ลงไปรับหน้าพร้อมกัน”
……………………..
…………………….
“น้องรัน!!! มาให้คุณแม่กอดหน่อยลูก” ผมได้ยินเสียงแว่วดังของแม่ยายเล็ดลอดมาถึงชั้นบน ในขณะที่ผมกับไอ้รินกำลังเดินลงมาพร้อมกัน
“เป็นยังไงบ้าง ลูกคนนี้นี่น่าตีจริงๆ อยู่ดีๆ ก็ย้ายไปฟลอเรนซ์ แถมยังไม่ยอมบอกที่อยู่ให้ติดต่ออีก แม่ใจคอไม่ดีเลย ยัยรินก็อีกคนช่วยกันปกปิดดีนัก มันน่าตีทั้งคู่” ลงไปทันเห็นแม่ลูกเขาออดอ้อนกันอยู่เชียวครับ เจ้าตัวดีเข้าไปกอดซบคุณหญิงแม่ยาย แล้วก็เอนพิงให้ท่านลูบหัวอย่างคิดถึง โดยมีคุณพ่อยืนนิ่งมองอยู่ห่างๆ… คุณพ่อไอ้รินนี่ดุนะครับ ผมยังเกรงๆ เลยเวลาคุยด้วย
“ก็รันอยากไปเรียนที่นั่นจริงๆ นี่ แล้วป๋าก็อยากให้รันเรียนบริหาร ถ้ารันขอดีๆ ป๋าก็ไม่ยอมหรอกรันรู้… รันขอโทษนะฮะที่ทำให้เป็นห่วงแล้วก็วุ่นวาย” อ้าว เวลาคุยกับพ่อแม่ก็แทนตัวเองว่ารัน แสดงว่ามีไอ้รินคนเดียวสิเนี่ยที่พิเศษ อิจฉาเว้ย
“แก่มันดื้อ ฉันพูดอะไรก็ไม่เคยจะฟัง ตอนเด็กดื้อยังไง ยิ่งโตก็ยิ่งดื้อ พี่สาวแกก็อีกคน ดีหน่อยที่โตมาพูดจารู้เรื่อง ยอมฟังพ่อฟังแม่บ้าง… อยากทำอะไรก็ทำแล้วกัน แต่อย่าทำให้ตัวเองและครอบครัวเดือดร้อน ถ้าอยากเรียนไอ้ศิลปะนี่นัก แกก็ต้องตั้งใจและพิสูจน์ให้ป๋าเห็นว่าไอ้สิ่งที่แกรัก มันสามารถเลี้ยงตัวแกได้โดยไม่ต้องลำบากถ้าหากไม่มีป๋ากับแม่แล้ว แกทำได้ไหมเจ้ารัน” ผมว่า น้องรันนี่ลูกรักนะครับ เพราะเหมือนป๋าจะดุ แต่ป๋าก็ไม่เคยเด็ดขาดกับน้องรัน ตรงกันข้ามกับไอ้ริน ถ้าป๋าพูดคำไหนต้องคำนั้น อาจจะเพราะมันเป็นลูกคนโตด้วย เลยเป็นความหวังของตระกูล
“ป๋าคอยดู รันจะเรียนจบอย่างมีคุณภาพ จะไม่เป็นภาระให้ป๋ากับแม่ต้องเป็นห่วง ไม่ทำให้พี่รินเดือดร้อนแน่นอน… เชื่อมือรันเถอะ” เจ้าเด็กนี่มันเข้าใจใช้น้ำเสียงและคำพูดกับคนอื่น น้องมันไม่ได้ใช้น้ำเสียงถือดีกับป๋าและแม่ ถึงแม้ประโยคจะดูอวดเก่งนิดๆ ก็ตาม แต่น้องมันใช้น้ำเสียงเรียบๆ แต่แฝงความมั่นใจในประโยค ตบท้ายด้วยเสียงอ้อนๆ พร้อมเดินไปกอดเอวป๋า… เสร็จรันมันครับ ป๋ายกมือขึ้นมาลูบหัวอย่างเอ็นดู ก่อนจะยกยิ้มนิดๆ ให้เจ้าตัว… นี่มันลูกรักชัดๆ !!!
“แหมๆๆๆ อ้อนกันใหญ่เลยนะ… ใช่ซิ๊ ลูกชายคนโปรดกลับคืนสู่อ้อมกอดแล้วนี่ ลูกสาวคนสวยเลยหมดความหมาย… งั้นลูกสาวไปกอดคุณสามีก็ได้” มันพูดจริงทำจริงนะครับ ไม่ต้องแปลกใจ ผมกับไอ้รินนี่ออสก้าทั้งคู่ อั้มกับโดม สู้สามภพกับระรินไม่ได้หรอก ต่อหน้าพ่อแม่ของพวกเรา หรือญาติพี่น้อง เราสองคนก็จะกลายเป็นสามีภรรยาที่น่ารักแบบนี้แหละฮะ
“รักกันขนาดนี้ เมื่อไหร่จะมีหลานให้แม่อุ้มซักทีล่ะตาสามยัยริน” ปกติพ่อแม่พี่น้องผมกับพ่อแม่ไอ้รินพวกท่านจะเรียกผมว่าสามครับ จริงๆ ชื่อเล่นจริงๆ ของผมคือสาม แต่ไม่ค่อยมีคนเรียก ส่วนมากก็จะเรียกไอ้ภพ คุณภพ พี่ภพ น้องภพ อะไรกันไป…
“รันก็อยากอุ้มหลานเหมือนกัน” แหมม พอพวกเยอะก็พูดเก่งเชียวนะตัวดี… อยากอุ้มหลานเหรอจ๊ะ แต่พี่อยากอุ้มรันมากกว่านะ!!!
“ผมก็อยากครับ แต่ผมกับรินก็คุยกันว่าเราจะไม่รีบ ปล่อยไปตามธรรมชาติดีกว่า มันน่าจะดีต่อตัวแม่แล้วก็ลูกด้วย รินเขาก็ยังสนุกกับงานอยู่ ถ้าจะมีเจ้าตัวเล็ก ก็คงต้องพร้อมมากกว่านี้ครับ” บอกแล้วว่าพวกผมน่ะเจ้าบทบาท พล๊อตมีเป็นสิบๆ จะมากันแบบไหนพวกผมก็ตั้งรับได้สบายมาก
“คงอีกสักสองปีแหละค่ะคุณแม่ ขอรินปรับตัวหน่อย ตอนนี้ยังสนุกกับชีวิตคู่อยู่เลยค่ะ ขออยู่กันเป็นคู่ก่อนนะ”
“ถ้าคุณแม่อยากอุ้มหลานมากๆ เดี๋ยวรันจัดให้เอามะ เอาผมสีอะไรบอกมาได้เลย รันมีในสต็อคเพียบ เดี๋ยวเรียนจบปุ๊บ คลอดปั๊บเลยก็ได้นะ ฮ่าๆๆๆ” เฮ้ยยยยยยยย ไม่ดีมั้งครับน้องรัน ชะนีไม่ดีต่อสุขภาพนะครับ ก่อนจะไปเป็นพ่อของเด็ก พี่ว่าเปลี่ยนมาเป็นเมียของพี่จะดีกว่านะ
“โอ๊ยยยย ตารัน เราจะทำให้แม่หัวใจวายวันละกี่สิบรอบกันหะ อย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะเจ้าตัวดี” คุณหญิงแม่เอื้อมือไปบิดแก้มลูกชายคนเล็กแบบไม่จริงจังนัก ออกแนวมันเขี้ยว ไม่ก็หม่ันไส้ซะมากกว่า เจ้าตัวดีก็ทำหน้าแหยแบบล้อเลียนอย่างน่ารัก… โอ้ยยยย กูเผลอทำตาละห้อยเกินไปรึเปล่าเนี่ย น่ารักจริงเว้ย…
“เอาเถอะๆ คุณ เจ้ารันมันก็แหย่เล่น ส่วนเจ้าสองคนนี้ก็อย่างนี้แหละ หนุ่มสาวสมัยใหม่ ต้องให้เวลาส่วนตัวเขาบ้าง แค่แต่งงานแต่งการกันไปก็พอจะหมดห่วงไปบ้างแล้วล่ะ… ไปๆ มัวแต่คุย ข้าวปลาไม่ต้องกินกันพอดี”
…………………..
…………………..
มื้อค่ำจบลงด้วยเสียงหัวเราะ และความอร่อย… น้องรันทำเอาผมประหลาดใจหลายๆ เรื่อง หลักๆ เลยก็นิสัยของเจ้าตัว ผมไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วน้องเป็นคนยังไงกันแน่ เพราะตอนอยู่กับครอบครัวน้องดูเป็นเด็กร่าเริง สดใส ช่างพูด ขี้อ้อน ยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลา แต่พออยู่กันสองต่อสอง หรือตามลำพัง น้องก็กลายเป็นเด็กเงียบๆ ถามคำตอบคำ พูดในสิ่งที่อยากจะพูด ถามในสิ่งที่ต้องการจะรู้ก็แค่นั้นเอง… ถึงแม้จะยังไม่ค่อยเข้าใจ แต่ผมชอบคนแบบนี้แหละครับ คาดเดายาก ท้าทาย น่าค้นหา เหมือนค่อยๆ มีป้าย ‘โปรดติดตามตอนต่อไป’ แปะบนตัวน้องเอาไว้ตลอดเวลา
“พี่ริน หนูอยู่บ้านเฉยๆ เบื่ออะ ตามพี่รินไปทำงานด้วยได้เปล่า” คุณหญิงแม่กับป๋ากลับไปแล้วครับ ตอนนี้เหลือแต่ผม ไอ้รัน และน้องริน นั่งทานผลไม้และดูหนังกันอยู่ในห้องรับแขก
“ตามพี่ไปหนูก็เบื่อเหมือนกันนั่นแหละเชื่อสิ… แล้วอยากทำอะไร อยากไปเที่ยวที่ไหนรึเปล่า รอสักสิ้นเดือนได้ไหม เดี๋ยวพี่รินลาพักร้อนแล้วจะพาไปเที่ยวต่างจังหวัด”
“โหยยยย กว่าจะสิ้นเดือนอีกตั้งสามอาทิตย์ เบื่อตายเลยหาอะไรให้หนูทำเถอะ นะๆ”
“อืม… ทำอะไรดีล่ะ เราทำอะไรได้บ้างเนี่ย นอกจากวาดรูป… อ๋อ!!! เอาอย่างงี้ไหม… ภพที่บริษัทมีคอลัมน์ในนิตยสารหัวไหนที่ใช้ภาพประกอบบ้าง เอาเจ้านี่ไปเป็นฟรีแลนซ์ได้ไหม” โอ้วววว อยู่ดีๆ เมียก็ให้ลาภลอยมา หึหึ
“อืม… คิดก่อนนะ… จริงๆ เล่มของภพก็มีนะ สองสามคอลัมน์ ปกติจะมีน้องคนนึงเขาวาดอยู่ แต่เปลี่ยนบ้างก็ได้ เพราะน้องคนนี้เขาก็ไม่ค่อยว่างเท่าไหร่รับหลายเล่ม… แต่ พี่ขอดูพอร์ทงานของน้องรันหน่อยได้ไหมครับว่าวาดอะไรมาบ้าง” ต้องเป็นการเป็นงานกันหน่อยครับ จริงๆ ไอ้น้องคนที่วาดภาพประกอบน่ะ ไม่ได้ยุ่งอะไรมากหรอก แต่เดี๋ยวผมขอใช้อภิสิทธิ์ย้ายมันไปวาดภาพประกอบพ็อคเก็ตบุ๊คดีกว่าครับ น้องมันร่ำๆ ว่าอยากทำพ็อคเก็ตบุ๊คมากกว่า ถือว่าเป็นโอกาสเหมาะ
“ได้ครับ เดี๋ยวรันวิ่งไปหยิบมาให้ดู” แล้วเจ้าตัวก็ไม่รอช้า ลุกขึ้นวิ่งปรู๊ดขึ้นห้องไปด้วยท่าทางดีใจสุดๆ
“ไม่ลำบากมึงใช่ไหม แบบนี้ถือว่าเป็นเด็กเส้นรึเปล่าวะเนี่ย”
“ไม่หรอก อันนี้จริงๆ กูก็อยากหาแนวใหม่ๆ มาลงคอลัมน์บ้าง ตอนนี้ไอ้น้องตั้มคนที่วาดให้เล่มนี้มันก็เริ่มตันๆ แล้ว งานพักหลังๆ ก็เฉยๆ กูอยากหาเด็กรุ่นใหม่ไฟแรงมาลองดูบ้าง” อันนี้ก็คือเรื่องจริงนะ ผมไม่ใช่พวกเจ้าเล่ห์ที่จ้องจะตะครุบทุกอย่างที่เป็นโอกาสหรอกครับ เรื่องนี้ผมคิดมาสักพักแล้ว ต่อให้ไม่มีน้องเข้ามา ผมก็ต้องหาคนวาดภาพประกอบคนใหม่อยู่ดี
“อืม มึงลองดูงานเจ้ารันมันก่อนแล้วกัน เผื่อจะไม่ตรงใจ ไม่ชอบก็บอกมันตรงๆ ได้นะ เจ้ารันมันเป็นพวกชอบรับฟังคำวิจารณ์ อีโก้ต่ำ แต่ความพยายามสูงนะเว้ยน้องกูน่ะ” พอร์ทตรงใจรึเปล่าไม่รู้ แต่คนวาดน่ะโดนใจผมเต็มๆ ครับ…
ไอ้รินมันยอมให้น้องมันมาทำงานกับผมได้ แสดงว่าตอนนี้มันก็คงจะวางใจในตัวผมในระดับหนึ่งแล้วสินะ ถือเป็นนิมิตหมายอันดี ฉะนั้นต่อไปนี้จะทำอะไรต้องมีสติ พึงระลึกไว้เสมอ… ว่าอย่าให้เมียจับได้ว่าเราคิดอะไรเกินเลยกับน้องเมีย
“มาแล้วฮะ…” ไม่นานคนน่ารักของผมก็วิ่งลงมาพร้อมสมุดวาดภาพเล่มโตสามเล่ม และเล่มเล็กที่ผมคุ้นตา เพราะน้องพกติดตัวตลอดเวลา พร้อมด้วยแม็คบุคโปร 17 นิ้วอีกหนึ่งเครื่อง ท่าทางจะมีงานเก็บไว้เยอะนะเนี่ย
“ไหนมีอะไรมาโชว์พี่บ้างครับ เริ่มพรีเซนต์เลย ถือซะว่ามาสมัครงานจริงๆ แล้วกัน ดีไหม” น้องรันไม่ได้ว่าอะไร หันมายิ้มตอบคำพูดผม แล้วก็เริ่มหยิบสมุดสเก็ตเล่มใหญ่สุดและดูจะเก่าที่สุดออกมาเปิด… เล่มนี้ดูจะเป็นงานสเก็ตล้วนๆ มีทั้งภาพเหมือน พอทเทรท และแอพสแทร็ค บางภาพก็เป็นภาพล้อเลียนขำๆ บางอันก็เป็นภาพเหมือนที่มีการเพิ่มเติมอย่างครีเอทีฟ แต่ละหน้าผ่านไปๆ ผมก็เห็นพัฒนาการที่ดีของเจ้าของผลงานมากขึ้น… แม้ช่วงต้นๆ ลายเส้นจะยังไม่ค่อยคมนัก คอมโพสอาจจะยังไม่ค่อยดี แต่เหมือนเจ้าตัวจะรู้จักตัวเอง รู้ถึงปัญหาที่ตัวเองมี เพราะภาพหลังๆ นั้นจุดอ่อนที่เคยปรากฎ กลับหายไปแล้ว
เล่มถัดๆ มา ก็เริ่มมีงานสีน้ำ หรือเริ่มลงสีมากขึ้น แต่ดูแล้วท่าทางจะชอบสีน้ำ เพราะน้องดูทำได้ดีที่สุด แล้วมันสื่อถึงอารมณ์และฝีมือของคนวาดได้ดี มีทั้งวิวทิวทัศน์ แลนด์สเคป ตึกรามบ้านช่อง โบสถ์ ปราสาท วิหาร อนุสาวรีย์ หมา แมว นก ปลา ผู้คน การ์ตูนน่ารักๆ ฯลฯ ถือว่าผลงานอยู่ในระดับพรสวรรค์ที่เดียว ผมไม่ได้ชมเวอร์แต่พูดจริงๆ ตามประสบการณ์เลยครับ ทุกภาพดูมีชีวิต รับรู้ได้ว่าคนวาดใส่ความรู้สึก และสื่อออกมาได้ตรงประเด็นมากๆ แถมงานยังมีคาแรคเตอร์เป็นของตัวเองดี
“ในคอมฯ จะเป็นภาพอิลาสสเตรทนะครับ พวกเลย์เอ้าท์สิ่งพิมพ์ก็มี รันอยู่ชมรมนิตยสารของมหา’ลัย รันใช้ได้ทั้งอิลาสฯ และอินดีไซน์นะครับ” น้องเปิดงานให้ดูไป ก็บอกเล่าสรรพคุณของตัวเองประกอบไปด้วย… ถือว่างานกราฟิกก็ไม่เลยเลยทีเดียว มีไอเดีย และครีเอทีฟ ผมชอบงานน้องตรงที่ เป็นงานที่ดูน้อยๆ แต่มีความคิด ไม่รกและไม่เยอะ น้องมีเซนส์ทางศิลปะค่อนข้างดี เลือกใช้สีได้กลมกลืน และบางครั้งก็กล้าที่จะใช้สีที่ตัดกันอย่างลงตัว เจ๋งฮะ
“พี่ชอบงานของรันนะ แต่ทีนี้พี่ต้องบอกก่อนนะว่า งานภาพประกอบน่ะ มันจะค่อนข้างต่างจากงานอื่นตรงที่ รันต้องตีโจทย์จากเรื่องราว บางคนคิดว่าภาพประกอบก็เหมือนสตอรี่บอร์ด นั่นคือผิด พี่อยากให้มันรีเรทกับเรื่อง ไม่ใช่ประกอบทุกประโยคของเรื่อง… รันอาจจะต้องสวมวิญญาณเป็นนักเขียนท่านนั้นๆ ลองคิดว่า เขาคิดจะสื่ออะไรให้ผู้อ่าน เราเป็นตัวประกอบ เป็นส่วนขยาย แต่ไม่ใช่ตัวดำเนินเรื่องนะ พอจะเข้าใจพี่ไหม”
น้องรันนั่งฟังผมอย่างจดจ่อ พยักหน้าตามเป็นระยะ ขมวดคิ้วบ้างเป็นบางครั้ง กริยาท่าทางปรับเปลี่ยนอย่างน่ามอง ผมพูดไปก็จ้องตาคนฟังไปเพลิน แววตาจริงจังมุ่งมั่น ทำให้ผมเองก็ต้องเข้าสู่โหมดจริงจังบ้าง… ผมว่าน้องรันคิดถูกแล้วที่เลือกดื้อมาเรียนศิลปะ เพราะน้องดูรักงานนี้ และมีความสุขอยู่ในแววตาทุกครั้งที่ได้พูดถึงผลงานของตัวเอง
“ครับ รันเข้าใจที่พี่ภพอธิบาย… แอบยากเหมือนกันนะเนี่ย แต่ไม่เป็นไร ยากๆ รันชอบ… อืม พี่ภพพอจะมีตัวอย่างหนังสือ หรือบทความเก่าๆ ให้รันได้อ่านบ้างไหมฮะ” ไฟแรงนะเนี่ยหนุ่มน้อย ท่าทางจะชอบความท้าทาย เหมือนพี่เลย!!!
“มีครับ… เออ เอาอย่างงี้ดีไหม พรุ่งนี้รันเข้าไปที่ออฟฟิศกับพี่ เดี๋ยวพี่จะคุยเรื่องคอนเซ็ปต์ของหนังสือให้ฟัง ว่าหนังสือเรามีโพสิชั่นยังไง ลูกค้าเป็นแนวไหน คอลัมน์ที่จะให้ทำมีคอนเซ็ปต์อะไร ตีมอะไร แล้วจะเอางานเก่าๆ มาให้ลองทำดูก่อน ลองวาดให้ดูสักสองชิ้น แล้วเรามาลองดูกันว่ารันตีโจทย์แตกไหม ดีไหม… พี่รินว่าไงครับ อนุญาตไหม” ผมว่าใจน้องรันลอยไปอยู่ที่งานแล้วครับ เพราะพอผมหันไปถามไอ้ริน น้องก็รีบหันไปมองหน้าพี่สาวตัวเองแบบต้องการความหวัง
“… สรุปว่าอยากทำงานใช่ไหมเนี่ยเรา จะไม่เบื่อแน่นะ” ไอ้รินก็ยังแอบลังเลเล็กน้อยนะผมว่า แต่ผมก็ให้เหตุผลที่มีน้ำหนักพอสมควรกับการที่จะชวนน้องไปที่ออฟฟิศ ผมไม่ได้ฉวยโอกาส แต่นี่เป็นโอกาสของผมต่างหาก แล้วอีกอย่าง ผมก็อยากศึกษาน้องมันมากขึ้นกว่านี้ อยากคุยกันมากขึ้น อยากอยู่ด้วยกันมากขึ้น ผมอยากรู้ว่าเวลาอยู่กับผมสองต่อสอง น้องจะกลับไปนิ่งเหมือนเดิมอีกไหม…
“ไม่เบื่อแน่นอน… นะฮะ นะฮะ ให้หนูไปเถอะนะพี่ริน หนูอยากทำงาน หนูรับรองจะไม่ดื้อไม่ซนกับพี่ภพเด็ดขาด นะๆๆ” คุณน้องเขาอ้อนคุณพี่ได้น่ารักน่าชังจริงๆ น้องรันเข้าไปกอดแขนพี่สาว แล้วก็หอมแก้มไอ้รินสองทีซ้อนแบบฟอดใหญ่ๆ ก่อนจะซบหัวเล็กๆ นั้นลงกับบ่าของไอ้ริน พร้อมทั้งส่งเสียงออดอ้อนประกอบการเขย่าแขนพี่สาวน้อยๆ… เฮ้ออออ อยากโดนเด็กอ้อนแบบนี้จังเว้ย
“อืม…. ก็ได้ ต้องตั้ใจทำงานนะครับ อย่าไปทำให้พี่เขายุ่งขึ้นอีกล่ะ” ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะคุณภรรยา ถ้าคุณน้องเมียดื้อ กระผมอาสาตีก้นให้เอง ^^
“เย้!!!! พี่สาวใจดีสุดๆ เล๊ยยยย รักพี่รินนะฮะ…” แล้วสองพี่น้องเขาก็ผลัดกันฟัดแก้มยกใหญ่อย่างน่าอิจฉา… ไอ้เราจะขอเข้าไปฟัดด้วยคนก็คงจะโดนพี่สาวน้องถีบออกมา… แต่เอาวะไอ้ภพ อีกไม่นาน ท่องไว้ ใจเย็นๆ นี่แค่เริ่มต้นเท่านั้น ตอนนี้ผมมีเรื่องงานมาล่อลูกแกะตัวน้อยๆ ออกจากถ้ำโดยไม่ให้แม่แกะ (จริงๆ ควรเป็นหมาแม่ลูกอ่อน เพราะดุฉิบหาย) มันรู้ตัว… ผมจะค่อยๆ ก้าวเข้าไปในชีวิตน้องทีละนิดๆ หว่านไปเรื่อยๆ วันละหน่อย ไม่นาน ลูกแกะตัวน้อยก็คงจะตกถึงอ้อมกอดเรา… ถึงเวลานั้นอิแม่แกะจะกระโดดงับคอผมก็ช่างมันเถอะครับ ขอให้ได้กินเนื้อแกะซะก่อนเป็นพอ…
TBC.
-
สามภพนี่เค้าทั้งแอ๊บ ทั้งเนียน ทั้งแถได้โล่
ตั้งแต่พ่อตาแม่ยายยันน้องเมีย
ท่าทางน้องรันจะไม่พ้นสามอาทิตย์นี้แน่ๆ ;')
-
น้องรันไปกับพี่เค้าระวังตัวด้วยน่ะ
ป้าเป็นห่วงเหลือเกิน :serius2: :serius2:
-
5555++ไอ้พี่เขยน่ากลัวเกินไปและ
ฮ๋าๆๆๆๆแอบฮานะน้องรันระวังตัวหน่อยนะ
ไอ้พี่เขยขี้หื่นคนนี้น่ากลัวเป็นที่สุด
แต่น้องน่ารักขี้อ้อนสะ
-
อ่านแล้วเครียด สามภพจะแถไปไหนน
หนูรันนนน ระวังตัวด้วยนะค้า
แต่แอบฮาสามภพ ได้แค่คิด แต่ทำอะไรไม่ได้ :m20:
-
พี่ภพ o18 o18
ไม่ไหวนะเนี่ย มีแผนตลอด กะว่าจะฟัดน้องให้ได้ใช่มั๊ย?? o18
-
แผนมารของอิตาสาม ขอให้สำเร็จนะฮ๊า อิอิ
-
แผนสูง
+1
-
รอดูแผนคุณสามภพ...
-
สามภพมาเวอร์ชั่นหื่นแบบมีสาระแบบนี้
แล้วเราก็จะใกล้กันมากขึ้น มีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น
และสามภพก็จะมีเวลาออสโมซิสความหื่นใส่รัน
ได้มากขึ้น 555555 :impress2:
รออ่านตอนต่อไปค่า o13
-
อีตาภพนี่เนียนได้โล่ห์จริงๆ
-
อัยย๊ะะะะะะะะะ
อยากให้วอนกับด๊องมาบอกภพว่า
"เนียนนะ"
-
เจ้าเล่ห์น่ะค่ะคุณณณณณ :impress2:
-
อ่านไปแล้วฮาตาพี่ภพมากๆค่ะ จะแหย่ตลอดอ่ะ เหอะๆ
-
มาตามอีกเรื่องแล้วนะคุณMercy ยังไงก็อย่าทิ้งน้องพายเค้านะๆๆ
-
ดูแล้วทางน้องรันก็ไม่หงิมเหมือนกันนะ
ไม่แน่ว่างานนี้คนขุดหลุมอาจจะเป็นน้องรันก็ได้ อิอิ
-
แหม พี่เขยเจ้าเล่ห์ซะเหลือเกิน !
แต่ว่าใครจะเสร็จใครล่ะทีนี้ :laugh:
-
น้องรัน เวลานอนหมั่นล็อคห้อง กับสวดมนต์ก่อนนอนด้วยนะลูก
เดี๋ยวผีผ้าห่มมันจะไปถามหา :laugh:
-
น้องรันอ้อนๆกับครอบครัวนี้น่ารั๊กน่ารัก
พี่ภพแอ๊บเนียนเก่งเนอะได้โล่เลย
คาดว่าอีกไม่นานน้องรันจะเสร็จพี่ภพเป็นแน่ พี่ภพยิ่งเนียนเก่งสะด้วย อ่อหื่นอีกต่างหาก ระวังตัวหน่อยนะคะน้องรันน
-
สามภพเจ้าเล่ที่สุด อิอิ
-
วางแผนซะน่ากลัวอ่ะพี่ภพ
ระวังนะน้องรัน
-
พี่เขยเจ้าเลห์ วางแผนจะงาบน้องเมีย
ไม่รู้งานนี้ จะเจอตอเข้าจังเบ้อ หรือเปล่า น่าสนใจและติดตาม :z2:
+1 ให้เป็นกำลังใจ :m5: ขอให้ขยัน ๆ อัพบ่อย ๆ ครับ
-
น้องรันน่ารัก
:impress2:
-
พี่ภพแผนสูงนะเนี่ย วางแผนได้เป็นฉากๆ แต่จะสำเร็จหรือเปล่านี่
น้องรันคิดใหม่ก่อนดีไหมอ่ะ ระวังจะเป็นลูกแกะให้พี่ภพกินนะ
-
เนียนเกินไปแล้วนะ..พี่สามภพ
ใช้โลชั่นยี่ห้ออะไรเนี่ย
-
เอางานเข้าล่อ แบบนี้แอบหวังอะไรอยู่หรือเปล่าจ๊ะ
-
เนียนได้โล่
ไอ้พี่เขย :laugh:
-
หนูรันขี้อ้อนน่ารักมาก :impress2:
เนียนมาก เจ้าเล่ห์สุดๆเลยนะคะคุณพี่เขย
-
หวังผลตลอดพี่ภพ
-
พอกันทั้งสามีและภรรยา อีกคนหวังขย้ำอีกคนก็หวงซะ 555
น่าจะให้ภพมีน้องสาวสวย ๆ นะ แล้วใ้ห้รินไปกุ๊กกิ๊กด้วย พลัดกันหวงคงสนุกพิลึก
-
ตาภพนี่แอบหยอดในทุกประโยคจริงๆ แต่ก็ทำได้แค่คิดหล่ะเนอะ :laugh:
จริงๆจังๆยังไม่กล้าเพราะติดจะโดนรินกระทืบ
ส่วนน้องเอง เป็นคนเข้าใจยากจริงๆด้วยแหะ
น่าจะโลกส่วนตัวสูง จะแสดงตัวตนกับคนที่สนิทด้วยเท่านั้นแน่เลย
แล้วจะรู้ความจริงเมื่อไหร่หล่ะเนี่ย เพราะถ้ารู้แล้วเรื่องก็คงง่ายขึ้น :กอด1:
-
น้องรันน่ารักอ่ะ
-
ไอ้เรื่องหลอกเด็กนี่เก่งจริงๆๆๆ
แล้วหนูรันจะหนีไปไหนรอด
-
น้องรันน่ารัก ส่วนคุณพี่เขยก็เนียนจริงๆ :impress2:
-
ช้า ๆ ได้พร้าเล่มงาม :m20:
:call:
-
ท่าทาง สามภพจะไม่รอดแงะ แถไปเรื่อยเจรงๆอ่ะ
-
โหยย พี่สามมม
พี่ตั้งหน้าตั้งตา งาบ น้องตลอดๆ เลยนะ
ฮี่ๆ คนอ่านก้อรอวันงาบอยู่น๊า ฮ่า
-
เพิ่งได้อ่าน ชอบมากเลยครับ อ่านลื่นไหลดี
-
เหอะๆ อีตาสามภพ รักจริงหวังฟัน รักนิรันดร์ฟันแล้วทิ้ง หุๆ
-
หึย...อิพี่ภพ..อิพี่เขยหมาป่าเจ้าเลห์ จ้องจะงับหนูน้อยหมวกแดง
-
555555555 คุณภพได้ใจมากฮ้า :z1:
-
เนียนนะ ว่าที่สามีรัน
o13
-
ช้าๆได้พร้าเล่มงามพี่ภพ
สู้ๆ
-
"รอวันแอคทิเวทตัวตน" ชอบคำนี้มากเลยค่า ^^
น้องรันน่ารักจังเลย
ชอบตอนเล่นบทผัวเมียด้วยค่า
-
รันอ้อนน่ารักมาก พี่ภพใจจะขาดเอาง่ายๆนะเนี้ย
-
ลุ้นพี่ภพตลอดอ๊า !!!!
รอดูลวดลายพี่ภพนะเน้อ
-
น้องรันน่ารักมากกกกก
เข้าใจพี่ภพนะ ว่าคงแบบ เก็บอาการสุดๆ
เอาน่า ซักวันต้องมีช่องทาง
ฮ่าๆๆๆ
จำไม่ได้แล้วว่า คราวที่แล้ว ปราม รึ ยุ
แต่ตอนนี้ ยุให้เดิหน้า องลี่!!!
-
:laugh: สรุปพี่ภพหลง*น้องเมีย*เต็มๆ อย่างแรวงงงง o22
หาวิธี*หนี*วิถีกระสุน o18 จากเมียพี่ดีๆละกันนะคะพี่ภพขาาาา :z2:
-
เนี้ยนเนียนเนอะ :m20: :m20:
-
รันน่าฮัก><
-
ไป ทำ งาน ๆ
-
อยากเห็นแล้วค่ะ ที่บอกว่าหนูรันไม่ธรรมดานี่จะขนาดไหนน้า พี่เขยหื่นกามคงหัวปั่นน่าดู โฮะๆๆๆ
-
เพิ่งมาอ่านครั้งแรก ดันติดใจซะแล้วสิคะ
คุณชายสามอย่าไปเผยไต๋เชียวนะ
เดี๋ยวจะจีบยากซะก่อน
เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ ๆ คะ
-
กร๊ากกกกกกกกกกกก
:jul3:
อิพี่ภพนี่มันหมาป่าตัวจริงเสียงจริง
วาแผนจ้องงาบลูกแกะน้อยได้แนบเนียนมากมาย
น่าจะยุให้เมียจับได้ซะจริงๆ
น้องรันนี่น่าร้ากได้โล่ห์
ถ้ามีเด็กน้อยมาทำน่ารักแบบนี้บ้าง
ฮี่ๆๆๆ :z1:เสร็จแน่ๆ
ปลล.รอตอนต่อไปจ้า
-
ขอให้โชคดีนะคะพี่สามภพ
อย่าตาย(คาตีน)ก่อนจะได้กินเนื้อแกะนะคะ :impress2:
-
ชักน่าคิด
โฮะ โฮะ สามภพ จะโดนกับดักซะเอง นะเนี่ย
-
อ่านแล้วเขิน หนูๆๆ :-[
เอาล่ะสิ ใครจะติดกับใคร
น้องรันไม่ธรรมด๊า -,.-
-
โอยยยย อ่านสามตอนรวด (อินโทรด้วย)
แล้วก็ต้องรีบมาเม้นเลยค่ะ
ชอบเรื่องนี้มากๆเลย ชอบนิยายที่มีฟีลประมาณนี้
คือเราไม่สามารถจะเดาได้เลยว่าตอนต่อๆไปจะเป็นยังไง
พระเอก-นายเอกจะตกหลุมรักกันแบบไหน
ชอบคำว่า ป้าย"โปรดติดตามตอนต่อไป"ของน้องรันนี่แหละค่ะ ฮาาาา
คุณพระเอกของเรานี่ก็ฮาเหลือเกิน เป็นเสือผู้ชาย
แล้วดูความคิดพี่แกแต่ละอย่าง ไม่พ้นเรื่องหื่นๆทั้งนั้น :z1:
บางเรื่องก็ฮาด้วย อ่านแล้วนั่งหัวเราะก๊ากเลย
"ต๊ายยยยย กูฟันธงเถอะ ถ้าไม่ใช่ก็มาฟันคอกูได้เลย อารมณ์แปรปรวนเกินชายซะขนาดนี้ อาจจะแค่ยังไม่ค้นพบความจริง หรือรอวันแอคทิเวทตัวตน"
:laugh: :laugh: :laugh:
รอตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนค่ะ :L2:
-
สาธุ ขอให้ตอนจบอีพี่ภพหลงน้องรันจนโงหัวไม่ขึ้น เป็นฝ่ายอยู่ในโอวาทภรรยาเทิ้ดดดด
-
ในที่สุดก็ได้ฤกษ์ตามมาอ่านเรื่องใหม่ของพี่mercy แล้ว ^^ หนุกอีกตามเคยอ่า อ่านไปยิ้มไป :D พี่ภพนี่ไม่ไหวนะหื่นได้อีกอ่า สงสารรันจริงๆ แล้วใครจะตกหลุมใครกันแน่เนี่ยงานนี้ ต้องคอยติดตาม หุหุ รันติสท์มากมายอ่า ดูๆ ไปก็คล้ายฟี่แหะ มาอัพต่อเร็วๆ นะ เอาใจช่วยค่ะ :)
-
คุณพี่เขยวางแผนงาบน้องเมียแบบจริงจังมาก หลงจริงอะไรจริงสุดๆ :jul3:
แต่เอ๊ะ..พี่เมอร์ซี่พูดไม่น่าไว้ใจอะ ฮ่าๆๆๆ
หรือน้องรันจะแอบหลงพี่สามภพหัวทิ่มหัวตำอยู่เงียบๆ ล่ะหว่า..
:L2: :กอด1:
-
พี่ภพนี่สุดๆ ขอให้งาบน้องเมียได้ในเร็ววันนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^^
-
อีพี่ภพ จัดให้เป็นหมาป่าในคราบอะไรดีเนี๊ย...
-
น่ารักอะ ..อ่านแล้วนึกภาพตามเป็นช็อตๆๆ ยิ่งตอนอ้อน อ๊ากกกก เพ้อ~~~
อิตาภพก็เนี๊ยนเนียนนนนนน ... 5555 :-[
-
เข้าทางแล้วล่ะซิ
55555+
ลุ้นตอนต่อไป
-
เรื่องน้องพายหยาบคายซะ เรื่องนี้เรียบร้อยซะ หนุกดีๆๆ
-
ลาภลอยเเล้วเอ๊ยย
สามภพจัดหนังเลยลูก o18 o18
-
น้องรันน่ารักมาก...
อิตาภพก็นะ วางแผนซะ! การณ์ไกลได้อีก
ปล. อยากเีรียนอิลาสสสส (เกี่ยวไหม? ฮา)
-
เค้าเรียกว่าฝากปลาย่างไว้กับแมวได้มั้ยเนี่ย 5555
แต่น้องรันเองท่าทางความสามารถไม่ใช่น้อย แบบนี้ทำงานได้สบาย แต่คนที่จะสบายใจอารมณ์ดีไปตลอดวันคงเป็นพี่ภพนี่แหล่ะ ที่มีน้องเมียอยู่ใกล้ๆ o13
-
เย้ มาต่อซะที
รันน่ารัากมากๆๆ
สามภพก้เจ้าเล่ห์จังงเลยยยย
-
โหยยยย คุณพี่สามภพคะ(เรียกซะเต็มยศ)
เจ้าเล่ห์เหลือเกินค่ะคุณพี่ o13
รันน่าร้ากกกกกกกกกกก
แทนตัวเองว่า 'หนู' เหมือนน้องชายหนูเลย :-[
น่ารักอ่ะ ชอบเด็กผู้ชายเรียกแทนตัวเองแบบนี้ แอร๊ยยยยย
อีกอย่าง...น้องเหมือนสับสนกับตัวเองหรอ?
อย่างนี้ก็เข้าทางอิคุณพี่สามภพอีกน่ะสิ :z1:
ปอลิง.ขอโทษนะคะที่เม้นอู้ แหะๆ นิสัยไม่ดีเนอะ T^T
-
นั่งรอสามภพ กับ นุ้งรัน
รันจะเสร็จจิ้งจก เอ้ย จิ้งจอก เจ้าเล่ห์รึเปล่าเนี่ย :sad11:
-
พี่ภพ เฒ่าหัวงูๆๆ55.
-
น้องรัน อ้อนน่ารัก มิได้ พี่เขย ถึงได้ :z1:
-
สำหรับตอนสอง คุณคิดว่า..ใครหื่นกว่ากัน
1. เฮียภพ ที่หื่นสุดจะบรรยาย
2. คนแต่ง ที่แต่งได้สุดจะบรรยายเช่นกัน
3. คนอ่าน ที่จินตนาการสภาพน้องรันไปถึงไหนแล้ว หุหุ :-[
ส่วนตอนสาม ขอให้แผนเฮียสำเร็จนะ (เฮียหื่นจริงๆ) o13
-
รอน้องรันนนนนน ><
-
P"Mercy เล่นน้ำที่ไหนค่ะ
สงกรานต์นี้เปียกปอนๆ นะ อยากอ่านตอนพิเศษจัง ^^
-
มารอค้าบ o4
-
มารอน้องรันกับพี่ภพ :L2:
:call: :call: :call:
-
Happy Songkran Day ka P"Mercy มีแต่ความสุขนะ ขอให้ได้เงินเดือนเยอะๆ เลย รอตอนต่อไปอยู่นะ ^^
-
ดันๆๆๆ
มารอพี่ภพกะน้องรัน...
น้องเมียคนสวย หุหุ
พี่ Mercy ไปเล่นน้ำสงกรานต์สนุกสนานแล้วก็อย่าลืมมาอัพด้วยนะคะ อิอิ :L2:
-
เหมือน 18 มงกุฎ เลยแฮะ
:laugh:
-
สวัสดีปีใหม่ไทยนะคะทุกคน... ^^
หยุดยาวแบบนี้ไปเที่ยวไหนกันบ้างคะ Mercy ไม่ได้ไปไหนเลย อยู่บ้านหอบงานมาทำอีกต่างหาก...
วันนี้ก็เลยได้ฤกษ์พาน้องเมียคนน่ารักมาหาทุกคนกันค่ะ...
ขอกอดดดดดด ทุกคนรวบยอดเลยนะคะ
ครั้งหน้า Mercy จะอัพน้องพายนะคะ จะอัพสลับกันไปค่ะ...
ขอบคุณทุกๆ คนอ่านที่น่ารักทุกๆ คนเลยค่ะ...
ปล.คำผิดเดี๋ยวกลับมาแก้นะคะ
ปลล. ช่วงนี้อินกับเรยามาก ดูแล้วอยากตบมัน กรี๊ดดดดดด :m31:
+++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 4
“มึง… กูฝากเจ้ารันด้วยนะ กูจะถือว่ากูไว้ใจมึงตามที่มึงสัญญากับกู ว่าจะไม่ยุ่งกับน้องมัน หวังว่ามึงจะรักษาสัญญาด้วย” อ๊าวววว!!! เมียครับ กูสัญญากับมึงตั้งแต่ตอนไหนว่าจะไม่ยุ่ง กูแค่ปฏิเสธว่า ‘กูยังไม่ได้ยุ่งกับน้องมึง’ แต่กูบอกซะที่ไหนว่า ‘กูจะไม่ยุ่ง’ แต่ คนฉลาดควรรู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี
“เออน่า มึงนี่ย้ำคิดย้ำทำนะ น้องมึงไม่ใช่สามควบนะเว้ยไอ้ห่า น้องมันโตพอจะคิด และดูแลตัวเองได้แล้ว มึงเชื่อในตัวน้องมึงหน่อยเถอะ”
“กูน่ะเชื่อในตัวน้อง แต่กูไม่ค่อยจะเชื่อในตัวมึง ไอ้คุณสามี” เอ๊ะ… ชะนีเริ่มพูดไม่รู้เรื่องและ
“ฟุ้งซ่านนะมึงเนี่ย เอาเวลาไปใส่ใจน้องหนูเถอะมึงน่ะ แค่เป็นแฟนกับมึงก็น่าสงสารพอแล้ว แถมต้องมาอยู่แบบหลบๆ ซ่อนๆ อีก” เบี่ยงเบนประเด็นเป็นเรื่องถนัดของสามภพนักล่ะครับ
“เออ… กูก็พยายามหาเวลาว่างไปอยู่กับเขาเหมือนกัน… บางทีกูก็คิดนะภพ ถ้าเกิดว่าเขารักคนอื่น ชีวิตเขาอาจจะดีกว่านี้ก็ได้ คงมีอิสระ ได้เดินจับมือกัน ได้ไปไหนมาไหนด้วยกัน อยู่กันอย่างปกติ… กูให้สิ่งเหล่านี้กับเขาไม่ได้เลยว่ะ” เออ… กลายเป็นเบี่ยงมาเป็นประเด็นดราม่าซะอย่างงั้น
“มึงคิดอะไรแบบนั้นวะริน ถ้ากูเป็นน้องหนู กูจะเสียใจมากเลยนะถ้ามาได้ยินมึงพูดแบบนี้ ทั้งๆ ที่น้องหนูเธอก็พยายามทุกอย่างเพื่อที่จะได้รักมึง และได้อยู่ใกล้ๆ มึง แต่มึงกลับมาอ่อนแอ แสดงอาการของคนขี้แพ้แบบนี้ ไอ้รินคนเดิมที่ทำทุกอย่างเพื่อความรัก และคนที่มึงรักหายไปไหนแล้ววะ…”
“กูน่ะอิจฉามึงจะตาย ที่มึงเจอคนที่ใช่ และสองคนก็หัวใจตรงกัน กูเองที่เป็นแบบนี้ ใช่ว่ากูจะมีความสุข ทุกครั้งที่กูลืมตาตื่นในทุกๆ เช้า การที่เห็นคนที่นอนข้างๆ ไม่ใช่คนเมื่อวานแล้ว บางทีมันก็อดสังเวชตัวเองไม่ได้เหมือนกัน กูก็อยากจะมีคนนั้นของกูบ้าง แต่กูก็ยังไม่เจอ แต่ในเมื่อมึงมีแล้ว และเจอแล้ว ก็รักษาเขาเอาไว้ให้ดีซะ ก่อนที่จะเสียใจไปตลอดชีวิต”
ห้ามด่าว่าผมตอแหล!!! … โอเค๊ อาจจะมีแหลๆ กันบ้าง บางประโยค แต่ที่พูดออกมาทั้งหมด ผมอะกรีตามนี้จริงๆ ผมชื่นชมในความรักของไอ้รินกับน้องหนูมากๆ นะครับ สองคนนี้เจอและผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะมากจริงๆ และผมเป็นอีกคนที่ร่วมรับรู้ และอยู่ในเหตุการณ์ทุกอย่างเกือบทั้งหมด…
ผมรู้ว่าที่ไอ้รินมันคิดแบบนี้ ไม่ใช่เพราะมันไม่รักน้องหนูแล้ว หรือว่ามันเหนื่อยกับรักครั้งนี้ แต่เพราะว่ามันรักน้องหนูมากนั่นแหละ มันถึงได้คิดแบบนี้ เพราะมันกลัวน้องหนูจะลำบาก กลัวน้องหนูจะอึดอัด จะต้องทนแรงกดดันทุกอย่างเพราะมัน… แต่ผมก็อยากให้มันเข้มแข็งไว้ครับ เพราะคนที่รู้จักน้องหนูดีที่สุดก็คือตัวมันนั่นแหละ มันน่าจะรู้ว่าน้องหนูรักมันมากแค่ไหน มากจนยอมทุกอย่างเพื่อที่จะได้คอยอยู่ข้างๆ มัน แม้จะอย่างห่างๆ ก็พอใจแล้ว
“กูขอโทษภพ กูขอโทษ ต่อไปนี้กูจะเข้มแข็งกว่านี้ กูจะเข้มแข็งเพื่อน้องหนู เพื่อความรักของกู ขอบใจมึงมาก กูดีใจที่อย่างน้อยกูก็ยังมีมึงเป็นเพื่อน ถึงจะดูไม่ค่อยเต็มเต็งแต่มึงก็พึ่งพาได้เสมอ ขอบใจมากว่ะ” เอ๊ะ ไอ้ห่านี่เหมือนจะชม แต่ก็เหมือนรู้สึกโดนด่าอยู่
“อย่างมึงน่ะ ได้กูเป็นสามีถือว่าประเสริฐเลิศล้ำที่สุดแล้วไอ้ริน เอ๊ะ หรือเริ่มหลงรักกูขึ้นมาแล้วล่ะเนี่ย ไม่ได้นะฮ๊า น้องภพไม่รับประธานชะนีเลสเบี้ยนนะฮ๊า…ฮ่าๆๆๆ”
“ถุย… อย่าเพ้อเจ้อให้มากนักนะมึงน่ะ… ไปๆ แยกย้ายกันนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ทำงานไม่ใช่หรือไง อย่าลืมนะ กูฝากน้องด้วย” มันถุยใส่หน้าผมเสร็จก็หันหลังนอนคลุมโปงไปเรียบร้อย แต่ผมนี่สิ ได้แต่นอนคิดว่าวันพรุ่งนี้ ผมจะทำอะไรน้องรัน เอ๊ย ผมจะให้น้องรันทำงานอะไรบ้าง หึหึ
…………….
…………….
“ขอโทษครับพี่ภพ รันตื่นสาย” แปดโมงกว่าๆ ผมนั่งจิบกาแฟรอน้องรันบนโต๊ะอาหาร ไอ้รินมันไปทำงานแล้วเรียบร้อย ปกติผมก็จะออกพร้อมๆ กับไอ้รินนั่นแหละ แต่วันนี้ผมต้องรอแขกพิเศษด้วยอีกคน ผมรู้ว่าน้องอาจจะยังปรับเวลาไม่ทัน ก็เลยตื่นสาย ผมก็เลยไม่ขึ้นไปปลุก (แม้ใจจริงอยากจะไปปลุกถึงเตียงเลยก็ตาม) สายนิดสายหน่อยก็ได้ เพราะงานแบบผมไม่ค่อยจะฟิกเวลาเข้าออกกันเท่าไหร่
ไม่นานนัก…วรันน้อยๆ ของพี่ระริน ก็วิ่งตึงๆ ลงมาจากบนบ้าน วันนี้น้องรันอยู่ในชุดกางเกงผ้าขาเดปพับขาห้าส่วนสีน้ำตาล กับเสื้อเชิ้ตสีเหลืองพาสเทลพอดีตัวติดกระดุมถึงคอและพับแขนเลยข้อศอก นุ่งทับโชว์เข็มขัดหนังลายแตกๆ สีน้ำตาลเข้มสุดแนว พร้อมสะพายกระเป๋าหนังใบโตน่าจะถูกบรรจุด้วยแลปท็อปและสมุดสเก็ตงาน… ท่าทางจะชอบสีน้ำตาลหรือโทนวินเทจนะเนี่ย
น่ารัก น่ารักมากๆ ยิ่งแต่งตัวแบบนี้ก็ยิ่งน่ามอง น้องมีเทสเรื่องแฟชั่นเป็นอย่างดี มิกซ์แอนด์แมชได้อย่างลงตัว แต่ก็ยังคงไม่ทิ้งความอาร์ท… แถมผมเพิ่งจะเห็นว่าน้องเจาะหูด้านบนด้วย ใบหูขาวๆ กับต่างหูแบบแป้นสีดำยิ่งทำให้น่าสัมผัส… เอ้า พอๆ ไอ้ภพ ไปกันใหญ่แล้ว ยืนจ้องนานจนน้องเลิกคิ้วใส่อย่างสงสัยแล้ว
“จะทานข้าวก่อนไหมครับ พี่ทำข้าวต้มเอาไว้”
“ไม่ดีกว่าครับ เดี๋ยวพี่ภพจะสายไปมากกว่านี้ เดี๊ยวรันไว้ทานกลางวันทีเดียวก็ได้” น้องรันส่ายหน้าปฏิเสธอย่างน่าเอ็นดู สงสัยจะรู้สึกผิดจริงๆ ที่ตื่นสายนะเนี่ย โถๆ มาให้พี่ภพกอดปลอบหน่อยดีไหมเอ่ย
“งั้นเอาแซนด์วิชขึ้นไปทานบนรถแล้วกันนะครับ พี่ทำแซนด์วิชทูน่าเอาไว้ด้วย” น้องรันยิ้มแฉ่ง พยักหน้ารับเร็วๆ ท่าทางคงจะหิวเหมือนกันนั่นแหละ แต่ไม่กล้าขอทานข้าวก่อน เด็กหนอเด็ก… เลยพลอยให้ผมยิ้มตามอย่างอดไม่ได้เลย
อยู่ด้วยกันบนรถ น้องรันก็ตั้งหน้าตั้งตาสนใจแต่แซนด์วิช โดยลืมคนทำไปเลย ผมก็ได้แต่ขับรถไปเงียบๆ เพราะเห็นน้องไม่ได้พูดอะไรอีก… ก็อย่างที่ผมบอกนั่นแหละครับ ถ้าน้องอยากจะพูดน้องก็พูด แต่ถ้าไม่อยากพูดก็จะเงียบไปเลย
“พี่ขอแวะซื้อกาแฟหน่อย เอาอะไรไหมครับ” ผมแวะที่ตึกออฟฟิศแห่งหนึ่งหน้าปากซอยก่อนจะเข้าไปถึงออฟฟิศของผมเพื่อซื้อกาแฟแบรนด์ดังเจ้าประจำที่ต้องดื่มทุกเช้า
“อืม… เอาอิงลิช เบรคฟาส ที ลาเต้ เพิ่มคอฟฟี่เจลลี่แล้วกันฮะ” เด็กน่ารักยกนิ้วชี้ขึ้นแตะปากล่างของตัวเอง แล้วทำหน้าคิดซักแป๊บว่าตัวเองจะกินอะไร ก่อนจะสั่งอย่างชำนาญ น่าจะเป็นเมนูประจำของเจ้าตัว…
หลังจากที่เราทั้งคู่ได้เครื่องดื่มของตัวเองเรียบร้อย รันก็อาสาถือกาแฟให้ผมในขณะที่ผมขับรถ จริงๆ ปกติที่ข้างๆ เกียร์ก็จะมีช่องสำหรับวางแก้วที่ผมใช้เป็นประจำอยู่แล้ว แต่ไหนๆ วันนี้ก็มีคนน่ารักใจดีมาโปรดผมแล้ว ก็เลยได้แต่ยิ้มรับและส่งอเมริกาโน่ร้อนแก้วโตให้น้องถือ
ไม่เกินห้านาทีจากหน้าปากซอย รถก็เลี้ยวเข้าสู่บ้านปูนทรงโมเดิร์นหลังใหญ่ซึ่งเป็นโฮมออฟฟิศของผมเองครับ ผมไม่ชอบทำงานบนตึก ประกอบกับที่ตรงนี้เป็นที่ของบ้านเก่าของตระกูลผม เมื่อผมเรียนจบกลับมา ผมก็เลยขอพ่อสร้างโฮมออฟฟิศ แล้วย้ายส่วนของสำนักพิมพ์ และนิตยสารในเครือทั้งหมดมาไว้ที่นี่ เพราะเมื่อก่อนทั้งหมดจะรวมกันอยู่ที่ออฟฟิศในโรงพิมพ์ ผมว่ามันค่อนข้างคับแคบเกินไปที่จะขยายงาน ก็เลยจัดการแบ่งออกมาเป็นสัดส่วน ซึ่งโรงพิมพ์ก็อยู่ถัดไปอีกซอยไม่ไกลกันนี้เองครับ
“ออฟฟิศสวยจังเลยนะครับ ร่มรื่นไม่เหมือนออฟฟิศเลย” พอลงจากรถปุ๊บ น้องเมียคนน่ารักก็เอ่ยปากชมออฟฟิศผมทันที
“พี่ไม่ชอบทำงานบนตึกน่ะครับ เลยขอคุณพ่อมาสร้างเป็นโฮมออฟฟิศ ทำงานในที่ที่มีสิ่งแวดล้อมสบายๆ ร่มรื่นแบบนี้ ทำให้สมองโปร่ง เครียดๆ ก็มานั่งผ่อนคลายได้ แถมรอบๆ บ้านพี่ยังติดสัญญาณ wifi เอาไว้ทั่ว ถ้าพนักงานคนไหนเบื่อๆ นั่งโต๊ะในออฟฟิศก็หอบงาน หอบแลปท็อปออกมานั่งข้างนอกได้”
น้องรันยืนมองรอบๆ ออฟฟิศด้วยสีหน้าพอใจกับสถานที่ตรงหน้า ก่อนจะหันมายิ้มน้อยๆ ให้ผม… ไม่รู้น้องจะรู้ตัวหรือไม่ ว่าทุกๆ การกระทำและทุกๆ รอยยิ้มที่น้องโปรยมาให้ มันเหมือนการจงใจทำให้ผมคลั่ง แต่มันก็ดูธรรมชาติเกินกว่าจะคิดว่าน้องแกล้งผม…
“พี่ภพ พี่ภพฮะ หน้ารันมีอะไรรึเปล่า หรือว่าขนมปังเลอะหน้ารันเหรอ…” น้องเอียงคอถามผมตาโต พร้อมยกมือขึ้นลูบๆ บนใบหน้าตัวเอง… เห็นแล้วอยากไปช่วยลูบจัง ^^
“อะ อ๋อ ปะ เปล่าครับ พี่กำลังคิดถึงเรื่องงานอยู่น่ะ หน้าน้องรันไม่มีอะไรติดหรอกครับ… ไป เข้าข้างในกันเถอะ เดี๋ยวพี่จะได้เอางานให้ลองอ่านดูนะ” เกือบไปแล้วมึง เสือกเผลอจ้องหน้าคนน่ารักนานไปหน่อย… เลยต้องรีบเข้าโหมดจริงจังเรื่องงานซะก่อน… ผมพาน้องรันเดินขึ้นมายังห้องทำงานผม พวกน้องๆ ในออฟฟิศส่วนมากก็ยังไม่มีใครมาทำงานกันเช้าขนาดนี้ บางคนก็ออกไปทำคอลัมน์ที่ต่างจังหวัด หรือต่างประเทศ แถมช่วงนี้ยังไม่ใช่ช่วงปิดเล่ม พวกกองบรรณาธิการและฝ่ายอาร์ตทั้งหลายก็ไม่ต้องอยู่โยงเฝ้าออฟฟิศกัน
“เดี๊ยวน้องรันนั่งในห้องกับพี่แล้วกันนะครับ ด้านนอกไม่มีโต๊ะว่างแล้ว ยึดโต๊ะรับแขกตัวนั้นเป็นโต๊ะทำงานส่วนตัวได้เลยครับพี่อนุญาต” จริงๆ จะให้หาที่นั่งข้างนอกให้ก็พอได้อยู่หรอก แต่คุณคิดว่าคนฉลาดๆ (แกมโกง) อย่างนายสามภพ จะปล่อยให้ลูกแกะน้อยๆ คลาดสายตาได้เหรอครับ ได้นั่งทำงานไป แอบมองหน้าน้องเมียไป มันก็กระชุ่มกระชวยดีจะตายไปจริงไหม?
“ยังไงก็นะครับพี่ภพ จริงๆ ถ้ารันพอจะเข้าใจแนวของงานแล้ว รันวาดอยู่ที่บ้านก็ได้นะฮะ จะได้สะดวกพี่ภพด้วย”
“ไม่ลำบากหรอกครับน้องรัน พี่อยากให้น้องรันออกมาเปิดหูเปิดตาบ้าง อยู่แต่ในบ้านมันก็บรรยากาศเดิมๆ ซ้ำๆ ถึงแม้จะมีอะไรทำก็ตาม พี่เป็นคนที่ค่อนข้างเชื่อว่า ครีเอทีฟที่ดี มันมาพร้อมกับสิ่งแวดล้อมที่ดีด้วยเหมือนกันนะครับ… ฉะนั้นไม่ต้องกลัวว่าจะเป็นภาระพี่ รันก็เป็นเหมือนน้องชายพี่อีกคน พี่ก็อยากเปิดประสบการณ์ใหม่ๆ ให้น้องรันได้ลองนะครับ… เดี๋ยวพรุ่งนี้ พี่จะพาไปทัวร์โรงพิมพ์แล้วกันนะ”
แหม!!! ผมชอบคำว่าเปิดประสบการณ์ใหม่ๆ ของตัวเองจริงๆ ถ้าคิดตามที่พูด ก็ดูเป็นพี่ชายที่แสนอบอุ่นจริงๆ นะครับ แต่ถ้าคิดให้ลึกกว่านั้น (ซึ่งกูคิดลึก) ผมก็อยากเป็นคนแรกที่เปิดประสบการณ์หฤหรรษ์ให้น้องเมียคนเก่งของผมอย่าง ‘ลึก’ ซึ้งเลยทีเดียว หึหึ
“ขอบคุณครับ” น้องรันยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณอย่างงดงาม นี่ขนาดไปอยู่เมืองนอกเมืองนามานานนะเนี่ย ยังคงรักษาวัฒนธรรมไทยไว้ได้อย่างดี งามอย่างมีคุณค่าจริงๆ
ผมหยิบงาน ของคนวาดภาพประกอบคนเก่ามาให้น้องรันได้ลองดู พร้อมกับอธิบายถึงคอนเซ็ปต์ของหนังสือ คอนเซ็ปต์ของคอลัมน์ให้ฟัง น้องรันฟังไปก็จดไป บางทีก็วาดออกมาเป็นรูปคร่าวๆ สลับกับถามผมเป็นพักๆ เท่าทีดู ผมว่ารันเป็นเด็กที่มีพรสวรรค์ และพยายามแสวงหาเพิ่มเติมอย่างไม่หยุดนิ่ง คนแบบนี้อนาคตไกลแน่นอนครับ
“มีอะไรจะถามพี่เพิ่มเติมไหม”
“อืมมม… ตอนนี้ยังไม่มีครับ เดี๊ยวขอรันลองอ่านต้นฉบับดูก่อนนะครับ ถ้ามีอะไรสงสัย รันจะถามพี่ภพนะครับ… พี่ภพไปทำงานเถอะครับ” ผมพยักหน้ายิ้มตอบรับคนเก่ง แล้วก็ปล่อยให้คนเก่งเขาได้นั่งอ่านต้นฉบับที่ผมจะให้ลองวาดภาพประกอบดู…
เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมง โดยที่ผมเงยหน้าขึ้นมามองคนเก่งเป็นพักๆ ก็เห็นคนเก่งเขาอ่านต้นฉบับด้วยหน้าตาจริงจัง บางทีก็ขมวดคิ้ว ประกอบกับขีดๆ วาดๆ อะไรยุกๆ ยิกๆ ลงในสมุดสเก็ต พอเห็นน้องรันตั้งใจทำงาน ผมก็เลยกลับมาตั้งใจกับงานของตัวเองบ้างครับ ต้นฉบับที่ต้องตรวจมีอีกเป็นกอง…
ผมเพลินกับงานตรงหน้าจนสักพักเริ่มรู้สึกว่ามีร่างเล็กๆ เดินมายืนอยู่ข้างๆ พอเงยหน้าขึ้นจากต้นฉบับที่กำลังแก้อยู่ ก็เจอน้องเมียคนเก่ง มายืนยิ้มแหยๆ อยู่ใกล้ๆ
“มีอะไรรึเปล่าครับ… หิวแล้วรึเปล่า” ตอนนี้สิบเอ็ดโมงกว่าแล้วครับ จริงๆ ปกติกลางวันผมจะกินข้าวเลทครับ บางทีก็เที่ยงครึ่งไม่ก็บ่ายโมง เลยไม่รู้ว่าคนน่ารักตรงหน้าเขาจะหิวก่อนแล้วรึเปล่า
“เปล่าครับ… คือ… รันมีเรื่องรบกวนพี่ภพหน่อยน่ะครับ… เอ่อ… รันไม่ค่อยเข้าใจเรื่องในต้นฉบับที่พี่ภพให้อ่านน่ะครับ อ่านวนอยู่หลายรอบแล้วก็ยังไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่คนเขียนเขาสื่อเท่าไหร่ จริงๆ ก็พอเข้าใจแต่ไม่แน่ใจว่าเข้าใจถูกรึเปล่าน่ะสิฮะ… พี่ภพอธิบายให้รันฟังหน่อยได้ไหมครับ ยุ่งอยู่รึเปล่าฮะ” ต่อให้ยุ่งก็ยอมหยุดแหละครับ ก็หน้าหงอยๆ กับตาแบ๊วๆ ที่มายืนส่งยิ้มแหยๆ ให้แบบนี้เนี่ย ใครจะไปใจร้ายได้ลงคอกันล่ะ
“อ่อ ได้สิครับ พี่ก็ลืมไปนะว่าน้องรันไปอยู่เมืองนอกมานาน แล้วเรื่องที่ให้อ่านครั้งนี้เขาเขียนเปรียบเปรย เล่นคำเยอะซะด้วย โอเค… เดี๋ยวพี่ช่วยอธิบายนะ” ผมก็เลยลุกขึ้นเดินนำคนเก่งที่ยืนหน้ายุ่งมายังโต๊ะรับแขกที่โดนยึดไปเป็นโต๊ะทำงานของนักวาดภาพประกอบคนใหม่ของผม ผมนั่งลงบนโซฟา แล้วน้องรันก็ตามลงมานั่งลงข้างๆ… ผมหยิบต้นฉบับขึ้นมาก่อนจะเริ่มลงมืออธิบายให้น้องรันฟังช้าๆ บางประโยคที่เล่นสำนวนผมก็พยายามหาคำอธิบายที่ง่ายๆ และชัดเจนที่สุด
เราสองคนนั่งใกล้กัน ชิดกันจนผมได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากคนข้างๆ… แก้มเนียนมีสีฝาดอย่างเด็กสุขภาพดี ปากเชิด แต่ริมฝีปากล่างเรียวเล็กเม้มเข้าหากันทุกครั้งที่ใช้ความคิด น้องนั่งฟังผมพูดเพลินจนลืมไปว่าตอนนี้ขาของเราทั้งสองคนแนบชิดกันอย่างไม่รู้ตัว… น้องเองอาจจะไม่รู้ แต่ผมนี่สิรู้จนร้อนเลยล่ะ… ทั้งเนื้อตัวนุ่มนิ่ม ทั้งกลิ่นหอมอ่อนๆ… โอ๊ยยยยยย เมื่อไหร่กูจะได้ครอบครองน้องเมียจริงๆ สักทีวะเนี่ย
“เที่ยงแล้ว พี่ว่าไปทานข้าวกันดีกว่าคนเก่ง เดี๋ยวค่อยกลับมาทำต่อ” พักเที่ยงเป็นระฆังช่วงชีวิตผม (หรือช่วยชีวิตน้องรันก็ไม่รู้) ขืนอยู่ในท่านี้ต่อไปอีกสักสิบนาที ผมว่าได้ตบะแตกเขมือบลูกแกะน้อยๆ เป็นมื้อเที่ยงแทนแน่ๆ
“เที่ยงแล้วเหรอเนี่ย มิน่ารันถึงหิวๆ” วันนี้วรันน้อยๆ ยิ้มให้ผมบ่อยกว่าเคย พูดคุยกันเยอะขึ้นด้วย
ผมพาน้องรันไปทานข้าวที่ร้านขาหมูเจ้าอร่อยใกล้ๆ ออฟฟิศ น้องรันดูเอ็นจอยกับอาหารมากๆ ทานไปสองจานเต็มๆ เห็นน้องรันกินได้ ผมก็ดีใจ
ตกบ่ายน้องรันก็กลับมาลงมือทำงานต่อ หลังจากที่พอจะจับใจความของเรื่องได้แล้ว ตอนแรกก็กะว่าเย็นนี้จะพาน้องรันไปเดินซื้อของที่ห้างฯ ซะหน่อย เพราะเห็นน้องรันบ่นๆ ว่าอยากไป น้องรันบอกว่า
‘รันเป็นเด็กชอบเดินห้างฯ นะครับ ไปเที่ยวเมืองไหนก็ตาม รันต้องไปห้างฯ ของเมืองนั้นๆ ได้เดินดูของ ได้ดูผู้คน ได้ดูแฟชั่น ได้ดูไลฟ์สไตล์ของคนในเมืองนั้นๆ สนุกดีครับ’
แต่ฝันที่วางเอาไว้ก็ต้องล่ม เพราะผมลืมไปว่าเย็นนี้ต้องไปงานของลูกค้า เป็นงานเปิดตัวผลิตภัณฑ์น้ำหอมแบรนด์ดังกลิ่นใหม่ คราวนี้ไม่ไปก็ไม่ได้ครับเพราะเป็นลูกค้ารายใหญ่ที่ให้การสนับสนุนโฆษณาของนิตยสารเรามานานแล้ว ถึงแม้งานจะจัดในห้างฯ ดังที่ตั้งใจจะพาน้องรันไปเดินก็ตาม แต่งานนี้แขกผู้ใหญ่ก็มากมาย ผมพาน้องไปก็เกรงว่าจะไม่สะดวกและก็ไม่สนุกด้วย ผมเลยต้องโทรไปให้ไอ้รินมารับน้องรันกลับไปแทน…
ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีเหมือนกันนะครับ เพราะถ้าผมพยายามเกาะติดน้องรันมากเกินไป เดี๋ยวไอ้รินมันจะสงสัยเอาได้ครับ ทำตัวตามธรรมชาติ ค่อยๆ ขยับทีละน้อย ทีละนิดดีกว่าครับ
……………..
……………...
ผมมาถึงงานเลทกว่าเวลาเล็กน้อย เข้าไปในงานทักทายลูกค้า ยืนพูดคุยกันเรื่องงานเล็กน้อย ผมอยู่ร่วมงานไม่นานนักก็หลบออกมา เพราะส่วนสำคัญของงานจบไปแล้ว เหลือแต่ช่วงมินิคอนเสิร์ต ที่ได้วงร็อควัยรุ่นของค่ายเมโลดี้มิวสิคมาเล่นแบบอะครูสติกให้… วงนี้ดังมากๆ นะครับ เดี๋ยววันมะรืนน้องริวนักร้องนำก็จะมาถ่ายแฟชั่นให้กับนิตยสารของผม
ผมเดินออกมาจากบริเวณที่จัดงาน แวะไปที่ร้านกาแฟเจ้าประจำ หาที่นั่งพักขาสักครู่ค่อยมาคิดว่าคืนนี้จะเอายังไงกับชีวิตดี จะกลับบ้านไปมองหน้าน้องเมีย หรือหาใครสักคนมาผ่อนคลายจากสิ่งที่ผมอัดอั้นมาหลายวัน
“น้องพาย!!!”
โชคดีของผมเหลือกเกินครับ กำลังจะคิดหาใครมาผ่อนคลายด้วยกันคืนนี้ซะหน่อย บังเอิญเดินเข้ามาแล้วเจอคู่ขาเก่า ‘น้องพาย’ ครับ น้องพายเป็นนักร้องในสังกัดเมโลดี้มิวสิคเหมือนกัน แต่ว่าตอนนี้เลิกร้องเพลงแล้วเพราะเจอข่าวใหญ่เรื่องคลิปหลุด น่าสงสารน้องเหมือนกันนะครับ เพราะเหมือนเรื่องนี้น้องจะไม่ผิด คนปล่อยข่าวมันเลวเอง
ครั้งหนึ่งน้องพายเคยมาถ่ายแฟชั่นให้กับนิตยสารของผม น้องพายเป็นเด็กผู้ชายตัวเล็กน่ารัก ที่ทรงเสน่ห์เอามากๆ ตาหวานแวววาว มีจริตเชิญชวนที่น่าหลงใหล ผมรับรู้ได้ทันทีว่าน้องต้องการอะไรเพียงแค่น้องส่งยิ้มยั่วให้ผมในระหว่างเจอกันที่กองถ่ายแฟชั่น และหลังจากจบงาน เราสองคนก็ไปต่อกันที่คอนโดผม…
อยากจะบอกว่าไม่ผิดหวังกับรสรักที่เราร่วมกันระเริง น้องพายค่อนข้างเก่ง และทำให้ผมมีความสุขทุกระบวนท่า ผมเองก็ปรนเปรอน้องอย่างถึงใจให้สมกับความสามารถที่น้องมอบให้ผม เป็นเซ็กส์ที่เร่าร้อน รุนแรง ผมจำได้ว่าผมคลุกอยู่กับพาย สองวันเต็มๆ ตอนนั้นผมกะว่าถ้าพายคิดจะสานต่อกับผม ผมก็จะเก็บน้องเอาไว้เชยชมสักหน่อย เพราะพายชิ้นนี้เด็ดมากจริงๆ
แต่กลายเป็นว่าหลังจากวันนั้น น้องพายก็ไม่ติดต่อผมกลับมาอีกเลย ผมเคยลองโทรไปหาน้องพายครั้งนึง เพื่อชวนออกมาเจอกัน แต่น้องพายปฏิเสธอย่างไม่ใยดี บอกแค่ว่ามีนัดกับคนอื่นแล้ว… ซึ่งผมเองก็ไม่ใช่คนที่ชอบตามตื๊อใครซะด้วย น่ารักๆ ก็มีมาจ่อคิวรออีกเยอะ ถึงแม้จะแอบเสียดายนิดหน่อยก็ตาม จากนั้นก็ได้เจอแว๊บๆ ตามงาน น้องก็ไม่ได้สนใจอะไรผมอีก จนมาได้เห็นข่าวดังของน้องในหนังสือพิมพ์ ก็ได้แต่เห็นใจแหละแต่ก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีกเลย จนมาเจอน้องโดยบังเอิญในวันนี้แหละครับ
“อะ อ้าว… สวัสดีครับคุณภพ” น้องพายละ ipad ในมือลงพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้ผมอย่างนอบน้อม คงจะตกใจไม่น้อยอยู่ที่ผมเดินเข้ามาทัก
“พี่นั่งด้วยคนได้ไหม” ไม่รอให้อนุญาต ผมนั่งลงตรงตรงข้ามน้องพายทันที แต่ดูเหมือนน้องจะส่งสีหน้าลำบากใจมาให้แทนรอยยิ้มเชิญชวนที่เคยมี
“เดี๋ยวพายกำลังจะไปแล้วครับ คุณภพตามสบายเถอะครับ” พูดจบก็ทำท่าจะลุกขึ้น อ้าว คิดจะหนีกันง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอเนี่ย ผมไม่ยอมครับ เลยรีบขวาแขนของน้องพายเอาไว้ก่อน น้องพายรีบขืนดึงกลับทันที
“เดี๋ยวก่อนสิครับ พี่แค่อยากทักทายเท่านั้นเอง ตั้งแต่เห็นข่าวก็ยังไม่ได้โทรไปถามสารทุกข์สุขดิบกันเลย เป็นยังไงบ้างสบายดีไหม” น้องพายค่อยๆ นั่งลง เพราะถ้ายืนพูดกันก็คงเป็นเป้าสายตาน่าดู
“ก็โอเคครับ ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว มันจบไปแล้ว คุณภพสบายดีนะครับ” น้องพายที่สุดแสน naughty bitchy boy หายไปไหนแล้ววะเนี่ย เจอแต่เด็กผู้ชายที่ดูสุขุม และเรียบร้อยกว่าเดิม
“พี่ก็เรื่อยๆ ครับ ยังเหงาๆ อยู่เป็นประจำ ตอนนี้ก็เหงาอยู่นะครับเนี่ย… คืนนี้ว่าจะหาคนไปอยู่เป็นเพื่อนซะหน่อย น้องพายสนใจไปคลายเหงากับพี่ไหมครับ” คนมันเคยๆ กันอยู่ อย่าอ้อมค้อมให้เสียเวลา… แต่เอ๊ะ แทนที่จะได้รับสายตายั่วยวนตอบกลับ กลายเป็นคิ้วขมวด หน้าบึ้งที่ส่งมาให้แทน
“พายเลิกทำตัวเลวร้ายเหมือนเมื่อก่อนแล้วครับ พายทิ้งชีวิตสกปรกแบบนั้นไปแล้ว ตอนนี้พายมีแฟนแล้วครับ พายรักเขามาก พายไม่อยากให้เขาผิดหวังในตัวพาย พายขอโทษคุณภพด้วยนะครับที่พายคงให้อะไรอย่างที่คุณภพต้องการอีกไม่ได้ แล้วได้โปรด ถ้าเจอกันอีกครั้ง อย่าพูดกับพายด้วยประโยคเหล่านี้อีก พายไม่ชอบ พายลานะครับ สวัสดี” อึ้งครับ เหมือนโดนตบหน้าด้วยคำพูดซะอย่างนั้น น้องพายพูดจบ ก็รีบลุกขึ้นยกมือไหว้ลาผม และรีบเดินออกจากร้านไป ทิ้งให้ผมยังอึ้งกับประโยคกึ่งต่อว่ากลายๆ ของน้องพายอยู่
แต่ก็นะ คนเราย่อมเจอรักที่แท้จริง ตอนที่น้องพายตอบกลับผมเมื่อกี้ ก็โกรธนิดๆ นะฮะ ที่ปล่อยให้อดีตคู่ขามาพูดจาแข็งกร้าวใส่ แต่มานั่งคิดดูอีกที ขนาดคนอย่างน้องพาย ยังได้เจอรักแท้ และยอมหยุดทุกอย่างเพื่อเขาคนนั้นเลย… แล้วคนอย่างนายสามภพนี่ล่ะครับ จะได้หยุดที่ใครสักที เมื่อไหร่กัน…
ผมยังนั่งนึกทวนคำพูดของน้องพายเมื่อสักครู่อยู่ที่เดิม… และอยู่ดีๆ ก็กลับทำให้ผมคิดถึงน้องรันขึ้นมาซะอย่างงั้น ผมลองนั่งคิดถึงสิ่งที่ผมกำลังทำกับน้องเมียอยู่ และกำลังหาคำตอบให้กับตัวเองว่าเพราะอะไรทำไมผมถึงได้อยากอะไรกับน้องรันมากขนาดนี้
ตั้งแต่วันที่น้องรันมาอยู่ที่บ้าน สามวันที่ผ่านมาผมก็ไม่ได้ไปกุ๊กๆ กิ๊กๆ กับใครเลย… เอางี้ สารภาพตามตรงนะ ผมเองก็เป็นผู้ชายเจ้าชู้ทั่วไปนี่แหละครับ เห็นอะไรถูกใจก็อยากได้มาครอบครอง ตอนนี้ยอมรับว่าคนที่อยากได้มากที่สุดก็คือ ‘น้องเมีย’ หลายคนอาจจะประนามว่าผมก็แค่อยากได้แค่ร่างกาย โอเคยอมรับว่าใช่… แต่มันก็มีอะไรที่พิเศษกว่านั้น ผมรู้สึกอยากเข้าใกล้ เข้าหาน้องรันมากกว่าใคร เพียงแค่นั่งมองน้องยิ้ม ฟังเสียงน้องพูดผมก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ไม่ได้ถึงกับตกหลุมรัก แต่ก็รู้สึกว่าชอบเด็กคนนี้จัง…
ไม่ใช่เพราะว่าของที่ได้มายากมันท้าทายหรอกครับ เพราะคนอย่างนายสามภพ ชอบทุกอย่างที่ได้มาง่ายๆ มากกว่า ในชีวิตผมสิ่งเดียวที่ผมพยายามเพื่อให้ได้มา ก็คือเรื่องงาน แต่ถ้าเรื่องคู่ควง ผมไม่เคยต้องตามใคร ผมไม่เคยต้องตื๊อใคร ไม่ได้มั่นใจในความหล่อของตัวเอง แต่ผมก็มีดีพอที่จะทำให้ใครต่อใครวิ่งตามเหมือนกัน…
พูดตรงๆ นะ รันเป็นคนแรกที่ทำให้ผมอยากวิ่งตาม และเซนส์ผมมันก็บอกด้วยว่า อีกไม่นานผมจะสมหวัง ทุกคนคอยดูแล้วกันนะครับ
++++++++++++++++++++++++++
+อ่านตอนนี้แล้ว หลายคนอาจจะอยากตบอิพี่ภพนะคะ (หรือจริงๆ อยากตบมันมาตั้งแต่ตอนแรกแล้ว)
เอาเป็นว่าเข้าใจเฮียแกหน่อยนะคะ คนเจ้าชู้อยู่ดีๆ จะให้มาหยุดอยู่ที่ใครเลยมันก็ลำบากเหมือนกัน (จริงๆ มันเป็นสันดาน ฮ่าๆๆๆ)
+ตอนนี้คุณพี่สามของเราแกยังคงอยากได้ตัวน้องอยู่นะคะ แกยังไม่ได้ตกหลุมรักน้องหรอกค่ะ แต่ก็รู้สึกว่าเด็กคนนี้พิเศษกว่าคนอื่นๆ
+ส่วนตอนนี้มีน้องพายมาโผล่ด้วยค่ะ ในอดีตน้องพายกับคุณภพแกเคยมีค่ำคืนสุดเร่าร้อนด้วยกันมาก่อน ฮ่าๆๆ
เหตุการณ์ตอนนี้ ที่คุณภพแกมาเจอน้องพายอีกครั้ง แล้วกะชวนไปอะไรๆ ด้วยกันอีกหนนั้น เป็นตอนที่น้องพายเรารักกับหนุ่มริวแล้วนะคะ
น้องเลยเชิดใส่ และปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยค่ะ (แอบดีใจแทนน้องริวที่มีแฟนน่ารักแบบนี้)
+ส่วนใครไม่เคยได้อ่านเรื่องน้องพายก็ไม่เป็นไรค่ะ เราว่าอ่านตอนนี้แล้วก็ไม่น่าจะงงนะ ก็แค่เป็นคู่ขาเก่าค่ะ
หรือถ้าใครอยากรู้เรื่องน้องพายก็ จิ้มโลด แอบโฆษณาค่ะ... http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18847.0
+อดทนกับการคิดเองเออเองของอิพี่ภพแกหน่อยนะคะ จริงๆ แล้วบุคลิกพี่ภพแกเป็นผู้ใหญ่ และอบอุ่นนะคะ เพียงแค่ความคิดแกนี่แหละที่เจ้าเล่ห์มาก
คิดอะไรได้เป็นฉากๆ หื่นตัวพ่ออีกต่างหาก ฮ่าๆๆๆๆ
+ตอนแรกก็มานั่งคิดๆ ลักษณะของพี่ภพนะคะว่า อิมเมจจะประมาณใคร แล้วก็มาปิ๊งที่พี่ตู่ ภ พ ธ ร ค่ะ (อันนี้เลิฟเป็นการส่วนตัว) ไม่ได้หล่อขนาดโฮก
แต่ว่าบุคลิกพี่เขาดูอบอุ่น แต่มีเสน่ห์มากๆ อะค่ะ :-[
+คืนนี้ฝันดีนะคะ :กอด1:
-
ยังไม่ได้อ่าน แต่มา :pig4: ก่อน
-
คุณสามโดนตบด้วยคำพูดฉาดดดดดดดดดดดดด เบ่อเริ้ม
-
พี่ภพเคยเปนคู่ขาพายด้วยหรอเนี่ยยยย
โลกช่างกลมจิงๆ อิอิ
น้องรันดูน่ารักจังเลยยยย
อยากให้เปนแฟนพี่ภพเร็วๆ
-
เดี๋ยว ยัง ไง ก็ ได้ เจอ รัก แท้ นะ ครับ สาม ภพ
-
เท่าที่อ่านจากลักษณะของรันแล้ว บอกตรงๆว่า`น่ารักง่า *-*
ไม่แปลกที่พี่ภพจะมีอาการข้างเคียงแบบนี้ ฮ่าๆๆ
ปล. จิ้มไม่ทันทุกที T-T
-
ไม่รู้สิ ทำไมเรารู้สึกเหมือนรันกำลังยั่วยวนนายภพนะ
-
ชอบแบดบอย :laugh:
+1
-
อ้ายพี่ไนท์สุดเลิฟอัพด้วยดีจายยยมากมาย
อ่านตอนนี้แล้วอยากตบอีตาภพ อย่ายุ่งกะพายสิสนรันคนเดียว หุหุ น้องพายก้อแทงใจจิงๆพูดได้กินใจมากกก น่ารััก
อืม รันเนี่ยติสชิมิ อารมไม่ปกติ ฮีจะแอบยันมั้ย!!เพราะเรื่องชวนหักมุมมาก ถ้ามีอาจจะหนุกไปอีกแบบถ้าไม่ ก้อน่ารักอิอิ
ปล.รอคอยวันที่คุณพี่มีเคะแว่นซึน 55
-
ช่วยกรุณาจับสามภพไปตรวจเลือดก่อนได้ไหม :o12:
น้องรันของเราอยู่ในอันตรายยยย ไอผู้ชายรักสนุกเนี๊ยยย :serius2:
-
มารอดู คุณพี่เขยสมหวัง
-
สม โดนน้องพายด่าเอาจนซึ้งในรสพระธรรม
จนต้องหันกลับมามองตัวเองอีกครั้งเลยเหรอพี่เขย
-
Thx ja mercy
-
:really2: :really2:
-
น้องเมียมาแล้ว เมื่อไหร่จะได้กินน้องเมียละพี่ภพ รออยู่นะ555
คนเรา ถ้าเป็นคู่กันแล้ว ย่อมไม่แคล้วกันหรอก เชียร์อยู่นะ
ขอบคุณนะค่ะ
-
น้องพายให้คำตอบกับภพได้ถูกใจป๋าจังเลยหนูพาย
-
ถึงกลับหน้าเหวอเลยแระงานนี้พี่สามภพเอ่ย
55555555+
-
^^
-
ไอ่คุณพี่ภพทำตัวดีๆหน่อยค่าาาา
เดี๋ยวไม่ช่วยเชียร์นะเออ 555+
นุ้งรันกะนุ้งพายน่าร้ากกกกกก
-
ว๊ากกก พี่ภพเคยเป็นคู่ขาน้องพายหร่อ
แอบสะใจ โดนน้องพายด่า
น้องรัน :o8: น่าร๊ากกกกกก :m1:
ขอให้พี่ภพสมหวังไวๆนะก๊ะ :กอด1:
-
พี่ภพ ถ้าจะหวังน้องรันจริงก็ต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองหน่อยนะ
-
อีกหนึ่งตอนกับความเพ้อของไอ้สามภพ เพ้อได้ไม่หยุดหย่อน
แต่ตอนนี้เริ่มมีเนื้อและ(จากตอนทีแล้วๆมีแต่เพ้อกับเพ้อค่ะ 555 :laugh:) ขอให้ได้เพ้อนิดๆหน่อยๆก็เอาวะ!
มีการโฆษนา โผล่มาทั้งไอ้คุณพี่ริว(ถึงจะแค่ชื่อก็เถอะ) กับน้องพาย(โผล่มาเป็นตัวเป็นตน) คู่นี้น่ารักจริงๆ :กอด1:
ติดตามอยู่นะคะ สู้ๆ o13
-
คุณพี่สามภพช่างเป็นคนที่แทรกความหื่นไว้ทุกอณุขุมขนจริงๆ :laugh:
แอบมีริว(จริงๆทั้งวงนี่นะ)กับพายมาแจมด้วย ><
คำพูดพายทำให้คุณพี่สะอึกไปเลยใช่มั้ยล่ะคะ ฮ่าๆๆ
:กอด1: (แอบสาดน้ำใส่พี่เมอร์ซี่ ฮ่าๆ)
-
น้องรันนี่ดูมีบุคิกเด่นเป็นเอกลักษณ์ของตัว แล้วด้วยความน่ารักๆใสๆด้วย เฮ้อ..เห็นใจนายว่ะภพ
อยู่ใกล้นิ้ดเดียว แต่ทำอะไรก็ไม่ได้
-
อิพี่ภพ ตบปากตัวเอง 10 ที
โทษฐานทำให้น้องพายของพี่อารมณ์เสีย ปฏิบัติ!!!
-
มารอ 'ประสบการณ์' ใหม่ :laugh: :laugh:
-
อิตาภพอย่ามาทำน้องเสียใจนะ น้องน่ารักเหลือเกินนนนน :impress2:
-
จะยกน้องรันให้พี่ภพดีใหมเนี่ย
-
:laugh:กรณีพิพาท ได้เริ่มอ่านตั้งแต่เม้นแรก หูย แรง ๆ กันเนอะ กดบวกๆๆๆ เป็นกำลังใจให้ทั้งสองฝั่งฝากค่ะ เพิ่งได้อ่านผลงานเป็นเรื่องแรก ชอบแนวเขียนง่ะ คุณพี่สามค่ะ หวังฟันน้องรันอย่างเดียวเลยนิ ไม่รู้จะให้มันสมหวังดีป่ะ สงสารเด็กมัน แต่น้องรันก็ไม่ใช่เด็กโง่น่ะ ไม่น่าจะโดนเฮียแกฟันได้ง่าย ๆ ช่ายมะ คิคิ กะล่อนสุด ๆ ผู้ชายลัลล้าได้เลยน่ะเนี่ย รอตอนต่อไปน่ะค่ะ ช่วงนี้ไปตามอ่านผลงานเก่าก่อน ระหว่างรอตอนต่อไปเนอะ ฮิ้วส์สสส เอาตัวให้รอดน่ะน้องรัน :กอด1:
-
มีน้องพายด้วย ><
นายภพพยายามต่อไปแล้วกันน้า
ขอให้รักกันไวๆเน้อ
-
โอ๊ะะ มีน้องพายชะแว็บมาให้หายคิดถึงด้วยยยย :กอด1:
หึหึ นายสามภพ รอดูกันต่อไป ตอนนี้เรายังไม่ตัดสินคำพิพากษาของคุณ
ตราบใดที่ยังไม่ทำให้น้องรันของเราต้องเสียใจ
ปล. อิเมจพี่ตู่นี่ แอบได้ คิคิ :z1:
-
อ้าว อิพี่ภพนี่หนึ่งในอดีตของพายด้วยเหรอเนี่ย :z1:
แต่ก็แอบสมน้ำหน้านิดนึงอ่ะ ตอนพายตอบกลับแบบนั้น :laugh:
ตอนนี้ยังไม่เชียร์อ่ะ เพราะรู้สึกว่ายังเ-ี้ยเกินไปอยู่ :jul3:
เพราะร้องรันน่ารัก เลยอยากให้ทะนุถนอม :กอด1:
ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปน้า
ป.ล. บังเอิ๊ญ บังเอิญว่าตอนอ่านก็กำลังฟังเพลงพี่ตู่พอดิบพอดี ไม่คิดว่าคือพี่ภพนี่เอง :z1:
-
น้องรันยังน่ารักเหมือนเดิม * * ส่วนคุณพี่ภพก็ยังหื่นเหมือนเดิม...
ไม่แปลกใจเลยที่รู้ว่าภพเป็นหนึ่งใน"อดีต"ของน้องพาย
สมัยก่อนน้องพายแรงมากจริงๆ (แต่ตอนนี้แค่มีริวก็พอแล้ว :o8:)
เมื่อไหร่ความหลงเสน่ห์จะแปรเปลี่ยนเป็นความรักสักทีเนี่ย
อ่านแล้วรู้สึกเหมือนพี่ภพจ้องจะงาบน้องรันอยู่ตลอดเวลา
(คือพี่แกคิดถึงเรื่องหื่นๆล้วนๆ - -)
-
อยากตบตั้งแต่ตอนแรกแล้ว คนอะไร เจ้าชู้สำ...มาก
หวังว่าได้น้องรันแล้วจะปรับปรุงตัวนะ ฮึ!
-
น้องพาย :-[
-
:L2: +1 ให้กับดารารับเชิญตอนนี้ น้องริว-พาย ที่รักของเค้า :o8: แม้จะโผล่มานิดเดียวก็พอใจ :a5:
น้องรันน่ารัก พี่ภพต้องทำตัวให้ดีกว่านี้ก่อนนะ :m16:
-
อิพี่ภพแก๊!!!!!!
:beat: :z6:
มายุ่งอะไรกับน้องพายของริวอีกยะ
เดี๋ยวแอบบอกให้ริวไปต่อยซะเลยเว้ย
เคืองอย่างแรง
เอาเวลาไปจีบน้องเมีย
โดยไม่ให้เมียรู้สำเร็จก่อนเห๊อะ
ฮึ่ยยยยยยยยยยยยยยย
เดี๋ยวแช่งให้น้องรันหักอกซะเลยเว้ย!!!
:angry2:
-
o13
-
เมื่อไหร่จะรักอ่ะลุงภพ :เฮ้อ:
ปล. แอบอยากอ่านความคิดน้องรันบ้างง่ะ :call:
-
อ่านแล้วติดใจม๊ากกกเลย รักนุ้งรันอ่า :)
-
พี่ภพปากน่ากระทืบมาก พายออกจะน่ารัก มาทำงี้ได้ไง
-
อ่าาา
พี่ภพอ่ะ ,, คิดเกินเลยกับน้องตลอดตลอดดดดด
เหอะๆ แล้วจะพิชิตใจยังไงน้ออออ
โจทก์เก่าท่าทางจะเยอะนะ
^^
-
พี่ภพนี่ท่า จะเคลิ้มน้องเมียเป็นที่สุดแล้วเหอะ..
จะขยับซ้าย จะย้านขวา ก็ต้องนึกถุึงน้องเมียตลอด..
แต่ไอ้ที่ไปเจอน้องพายแล้วทักแบบนั้นเนี้ย เดี่ยวปั๊ดตบซักสองทีรุย.. ถึงจะเคยเป็นคู่นอนแต่ก็แหม ทักแบบนี้อาจมีโดนตบนะคะคุณ
รออ่านต่อจ้า o13
-
รอดูเสือสิ้นลาย....แต่...เริ่มสงสารน้องรันไงไม่รู้เนอะ...
จะได้คู่ทั้งทีได้แบบปลาไหลเรียกพ่อเลยอ่ะ.... o18
:L2: น้อง Mercy รอตามต่อไปจ๊ะ
-
ได้อีกค่ะ อีตาภพนี่คิดอกุศลกับน้องเมียตลอดเว
= = แอบสงสารรัน ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยยย!!
:serius2:
อย่าไปหลงกลเค้านะหนู!
-
ชอบน้องรันมากๆๆน่ารักอะ :-[ :L1:
-
เย่ อยากอ่านแล้วค่า ดันให้อ่ะค่ะ พี่ไนท์รีบมาลงนะคะ หยากเห็นอีตาภพถูกด่า อ่ะ 55+สะใจมัน55+
-
ตามมาจากน้องพาย โผล่มาเรื่องนี้ ตอนแรกก็แอบงง ระอุซะเหมือน
ทะเลทรายตอนกลางวันซะงั้น ดีที่คลี่คลายไปได้
ว่าไปแล้วผมไม่ถูก กับชื่อเรื่องของคุณmercy เอาซะเลย ถ้าไม่ใช่ว่า
เคยอ่านเรื่องอื่นหรือตามลิงค์มาล่ะก็ ไม่คิดจะกดลองอ่านเลยน่ะ
จะหมดวันหยุดยาวแล้ว ต้องกลับไปหัวฟูอีก แต่ก็หวังว่าคุณmercy
จะใจดีเหมือนชื่อมาต่อทั้งสองเรื่องเรื่อยๆ บ่อยๆ น่ะครับ
-
หลงรักน้องรันอีกคนแล้วสิ คุณ Mercy
-
สู้ๆๆๆนะสามภพ!!! :z1:
-
ชอบสามภพค่ะ
-
พี่ภพโดนน้องพายจัดชุึดใหญ่ 5555
-
คุณพี่สามภพก็สู้ สู้ เพื่อน้องเมียต่อไปนะ :z1:
ไม่ไกลเกินรอ?? :laugh:
ปล ที่จริงก็อยากรู้ว่าน้องรันคิดอย่างง้ยบ้าง
-
พี่ภพระวังจะฝันค้างนะ น้องรันจะน่ารักไปไหนจ้ะ
พี่ภพโดนน้องพายจัดหนักไปซะ
-
มาแปะไว้ก่อนเด้อออออ :กอด1:
-
คุณสามภพ :laugh:
-
แหม่ คุณพี่สามภพคะ
เจอพายตอบอย่างนี้อึ้งไปเลย :laugh:
รันน่ารัก งุงิ อยากจะกอดดดดด :กอด1:
อิคุณพี่สามภพ ทนอีกหน่อยนะ(ยะ)
ขอเค้า(กก)กอดรันก่อน :m20:
ไว้จัดชุดใหญ่ให้รันเนอะ :z1: (อดเปรี้ยวไว้กินหวาน)
-
น้องพายมาเยี่ยมเรื่องนี้ด้วย :laugh:
-
แอบสะใจพายอ่า พูดจนพี่ภพสะอึกเลย อิจฉาริวอ่าที่มีแฟนน่ารักอย่างพาย รอว่าเมื่อไหร่คุณพี่สามภพจะตกหลุกรักน้องรัน หุหุ รอตอนต่อไปจ้า ^^
-
โผล่มาทั้งริวทั้งพายเลย อิอิ ชอบจังอยากมีแฟนเจ้าชู้
-
อร๊ายยย พี่ตู่น่าร๊ากกกจริงค่า
เคยเจอระยะประชิด พี่แกน่ารักมาก
-
ไม่คิดว่าภพจะรักรันง่ายเท่าไรนะ
และไม่คิดเลยว่า รันจะทำใจให้รักภพให้ได้ง่ายเท่าไร ถ้าได้รู้จักตัวตนจริงๆของภพ
รอดูต่อไป :กอด1:
แต่เริ่มมาก็ไม่ค่อยชอบแล้วอ่ะ พระเอกเจ้าชู้เนี่ย น่าเบื่อนะๆๆๆ :เฮ้อ:
-
แหม่ ตอนแรกก็นึกว่าริวไหน? พายไหน??
ที่แท้ก็ใกล้ๆตัวนี่เอง Mercy เอามันมาเชื่อมกันเราเลยอึนๆ เหอๆ :really2:
ขอให้พี่ภพได้ "น้องเมีย" ซักทีเหอะ :call:
-
อ๋อ เก็ทละ ที่ริวแอบมองน้องพายคุยกับพี่สามภพ แล้วพี่สามแกเหวอ 5555 โสมน้ำหน้า
กลับไปเวิ่นเว้อถึงน้องรันต่อเหอะ น้องพายเค๊าเจอรักแท้แล้ว
น้องรัน อย่าไปยอมอิพี่สามง่ายๆนะ เอาให้ยากเข้าไว้ ลบลายพี่แกไปเล๊ย
-
วู้ รอค่ะ ^^
-
อุเหม่ อิมเมจพี่ตู่ได้จริงๆ ชอบพี่ตู่เหมือนกันค่ะ
ผู้ชายอะไรอบอุ๊นอบอุ่น ไม่หล่อแต่มีเสน่ห์เหลือหลาย
ชักจะนอกเรื่องไปกันใหญ่ :z3:
สงสารพี่ภพแกจริงๆ เจอเด็กไม่เล่นด้วย แต่เค้าก็เชื่อว่าอีกไม่นานหรอก โฮะๆ
รอก่อนน้าพี่ภพอย่าเพิ่งถอดใจล่ะ
- สู้ๆค่าพี่เมอร์ซี่ :L2: -
-
มาปูเสื่อรอคุณน้องรันและคุณพี่สามภพสุดหื่นเจ้าค่า
-
“อย่างมึงน่ะ ได้กูเป็นสามีถือว่าประเสริฐเลิศล้ำที่สุดแล้วไอ้ริน เอ๊ะ หรือเริ่มหลงรักกูขึ้นมาแล้วล่ะเนี่ย ไม่ได้นะฮ๊า น้องภพไม่รับประธานชะนีเลสเบี้ยนนะฮ๊า…ฮ่าๆๆๆ”
ไอ้คำพูดนี้เนี่ย ยังกับแจ๊คมาเองเลยอ่ะ ฮ่ะๆๆ
แต่ว่านะ พี่สามภพคงต้องหยอดกันอีกนานอ่ะ กว่าน้องเมียของพี่จะติดกับน่ะ ไหนจะเมีย ไหนจะความติสท์ส่วนตัวของน้องเมียของพี่อีกล้ะ อิอิ
Ps. อ่านเจอน้องรันแล้วคดถึงฟี่อ่ะ
-
เรื่องนี้พระเอกตลกดีจัง
นายเอกก้ดูจะน่ารักอ่ะ
ชอบทรงผมน้องรันมากเลยอ่ะ
อยากทำมั่งจัง
-
น็อตไปเลยอ่ะ เจอ คำพูด น้องพาย เข้าไป นายสามภพ
:z2:
-
อ่านไปอ่านมา เหมือนเด็กมันยั่วนะ
-
มารอ
-
แง้ๆๆๆ ยังไม่มาอีกหรอ รอนะค่ะ
-
รอ รอ รอ เฝ้าแต่รอ
มาต่อไวๆนะคะ มีคนรอเพียบเลย
-
สวัสดีค่า... ย่องมาแบบเงียบๆ
ขออภัยจริงๆ จังๆ นะคะที่มาช้าอีกแล้ว (ช่วงนี้ใช้ประโยคนี้บ่อยเหลือเกิน)
เปิดสงกรานต์มา งานก็โหมกระหน่ำจริงๆ ค่ะ ประกอบกับความเอื่อยส่วนตัวด้วยแหละ...แหะๆ
ต้องขอบคุณหลายๆ คนมากๆ นะคะที่เข้ามาช่วยดัน มาถามทวงไถ่กัน... :pig4:
แล้วก็ขอบคุณทุกๆ เม้นท์มากๆ ที่เข้ามาเป็นแม่ยกพ่อยกน้องรันกัน...
ขอบคุณทุกๆ กำลังใจเลยค่ะ... :กอด1:
ปล.คำผิดเดี๋ยวกลับมาแก้เช่นเคย (ครั้งนี้อาจเยอะ เพราะไม่ได้ตรวจทานจริงๆ ค่ะ ออกตัวไว้ก่อนอย่างแรง)
+++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 5
“อ๊ะ…อ้า… ตะ ตรงนั้น…อ๊ะ ดีจัง… อ้าาา… ลึกๆ ครับ…ซีดดดด…เบสอยากได้ของพี่ภพอีก…อ๊ะ…” เสียงครางระงมไม่เป็นศัพท์ของเด็กหนุ่มตัวขาวปากแดงเจ่อ ที่เผยอรอรับสัมผัสจากผม พร้อมร้องขอความต้องการจากผมให้หนักหน่วงกว่านี้…
“อือ… อืมมมม เบส…อ้าาาา… เก่งมาก… อือออ เด็กดี… รันครับ โอ๊ะ… รันของพี่ อืมมม” จากเด็กผู้ชายหน้าขาวปากแดงใต้ร่าง ภาพก็ค่อยๆ แปลเปลี่ยนเป็นเด็กผู้ชายน่ารักอีกคน ปากเชิดรั้น เผยอครางเสียงกระเส่า… มันจะดีขนาดไหนนะ ถ้าคนใต้ร่างนี้ไม่ใช่เพียงแค่อิมเมจิ้นไปเองเหมือนอย่างตอนนี้
“อึ๊…อ้า…พะ พี่ภพ!!!!” น้องเบสยังคงส่งเสียงแห่งความพึงใจไม่หยุด จนอาจจะลืม หรือไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำว่าผมไม่ได้ครางเรียกชื่อของคนที่กำลังร่วมรักอยู่ด้วยแล้ว แต่กลับครางเรียกชื่อของเด็กอีกคนที่ผมหมายปอง และอยู่ในห่วงคำนึงจนผมต้องเก็บเอามาฝันถึงอย่างไปหยุดปาก
ไม่นานเสียงแห่งความกระสันซ่านก็ออกมาจากความสุขสมทั้งของผมและของเด็กผู้ชายที่กำลังตอดรัดผมอย่างถี่ และหนักหน่วงอยู่ตอนนี้
จะด่าผมเลว หรือเหี้ยยังไงก็ได้ ผมยอมรับ… จะให้ทำยังไงล่ะ ตัวเขาก็ยังไม่ได้สัมผัส ได้แต่นั่งแอบมองเขาไปวันๆ ยิ่งมองก็ยิ่งคิดไปไกล ผิวนุ่มเนียนน่าสัมผัสลูบไล้ ลำแขนยาวเรียวที่พอมีกล้ามเนื้อนิดๆ จับดินสอสองบีวาดตวัดรูปภาพลงบนกระดาษอาร์ตในสมุดสเก็ต สีหน้าครุ่นคิดยามเหม่อ ยิ่งน่ามอง…
ยิ่งตอนที่ได้มานั่งใกล้ๆ คอยอธิบายความหมายของเรื่องให้ฟัง… กลิ่นหอมอ่อนๆ กรุ่นลอยมาแตะจมูกเข้าอย่างจัง กลิ่นหอมเย็นๆ ชวนผ่อนคลายไม่รู้ว่าจากน้ำหอมหรือครีมทาผิว หรือจริงๆ แล้วเป็นกลิ่นกายเนื้อแท้ของเจ้าตัวกันแน่… ยิ่งสูดเข้าปอดกลิ่นหอมก็ยิ่งฟุ้งกำจายไปทั่วร่าง ไหลเวียนเข้าสู่เส้นเลือด ก่อนจะมากระจุกรวมอยู่ที่แก่นกลางแห่งความต้องการ…
ผมไม่ได้หมกมุ่น และผมไม่ได้ทะลึ่งนะ แต่ร้อยทั้งร้อยของผู้ชาย แม่งก็คิดเรื่องแบบนี้อยู่ในหัวตลอดอยู่แล้วนั่นแหละ ถ้าได้เจอของดีถูกใจขนาดนี้… สุดท้ายแล้ว ผมทำอะไรน้องไม่ได้ และผมไม่ใช่พระเอกนิยายโรมานซ์ที่จะมาใช้กำลังฉุดกระชาก ลากเข้าห้องแล้วก็ยัดเยียดความเป็นสามีให้โดยไม่คิดถึงจิตใจนางเอก... ถึงผมจะเจ้าชู้ แต่ผมก็ไม่เลือกวิธีแย่ๆ แบบนั้นแน่ๆ ไม่ต้องกลัวว่าน้องรันน้อยๆ ของทุกคนจะโดนกระทำชำเราหรอกนะครับ
ในที่สุดผมก็เลยต้องหาทางปลดปล่อยตัวเองก่อนที่จะบ้าตายไปซะก่อน… แถมวันนี้ยังโดนน้องพายคู่ขาเก่าตอกกลับมาซะหน้าหงาย… ทำไมนะ ทำไมเดี๋ยวนี้ใครๆ ก็มีความรัก เจอคนรัก มีคู่ มีแฟน กันไปหมดเลยวะ… กูอิจฉาโว้ยยยย
สุดท้าย… ผมก็มาจบลงที่น้องเบส น้องเบสนี่เป็นนายแบบวัยรุ่นที่ไม่ดังมากเท่าไหร่ เพราะน้องเขาตัวเล็กและหน้าแอบหวานมากกว่าหล่อ งานน้องส่วนมากก็จะถ่ายพวกหนังสือวัยรุ่นบ้าง น้องเคยมาถ่ายให้หนังสือของผมครั้งหนึ่ง และครั้งนั้นผมก็เลยได้ลิ้มชิมน้องเบสไปแล้ว… แต่หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ติดต่อน้องเบสอีก เหตุผลหลักเลยก็คือ ผมมักจะไม่ค่อยกินของซ้ำ…
คือผมเนี่ย เวลาที่จะมีสัมพันธ์กับใครสักคน ผมจะทำข้อตกลงกันไว้เลยว่ามันคือ One night stand นะ เราจะไม่มีอะไรผูกมัด และผูกพันธ์กันทั้งสิ้น เพราะถือว่าเราสนุกร่วมกัน บางคนที่ผมติดใจ ก็อาจจะคั่วอยู่สักสองสามอาทิตย์ แต่ไม่เคยมีใครเกินเดือนแน่นอน
แต่ผมก็ค่อนข้างแฟร์นะ ถ้าบางคนอยากได้รางวัลหรือของแถม หลังจากการให้บริการถึงใจเสร็จสิ้นไปแล้ว ผมก็พร้อมที่จะจ่ายอย่างสมน้ำสมเนื้อ ไม่ว่าจะเป็นเงินหรือสิ่งของ… น้องเบสเนี่ย ผมจำได้ว่าน้องอยากได้แมคบุคแอร์รุ่นใหม่ ผมก็พาไปซื้อให้อย่างเต็มใจ
จริงๆ หลังจากนั้น น้องเบสก็ยังคงพยายามจะมาเจอผมอยู่ ไม่ใช่ผมไม่รู้ว่าน้องเบสกำลังคิดอะไร เพราะหลายครั้ง และหลายคนก็พยายามที่จะทำแบบน้องเบส คือสานความสัมพันธ์กับผมต่อ แต่ผมถือว่าผมค่อนข้างชัดเจนในข้อตกลงไปแล้ว และผมเองไม่พร้อมที่จะหยุดอยู่ที่ใคร ทุกคนที่พยายามก็เลยต้องหยุดและล่าถอยไปเพราะมองไม่เห็นความหวังที่เป็นจริง
แล้ววันนี้ผมแค่ต้องการหาใครสักคนมาปลดปล่อย ก่อนที่ผมจะเป็นบ้าตายเพราะเด็กที่ชื่อ ‘วรัน’… ผมนั่งไล่เบอร์โทรของเหล่าบรรดาคู่ขาเก่าๆ จริงๆ มีบางคนที่ผมยังคงเจอบ่อยๆ เพราะเป็นพวกไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องความสัมพันธ์ จบก็คือจบ ถ้าจะกลับมาอะไรกันอีก ก็แค่กลับมาแล้วก็จบกันไปอีกครั้ง ไม่มาร่ำไรมากมาย ส่วนมากแบบนี้จะเป็นพวกนายแบบฝรั่ง แต่ตอนนี้ผมอยากได้เด็กผู้ชายไทยสักคน ที่พอจะให้ผมกอด จูบ ลูบ คลำ แล้วจินตนาการไปถึงใครอีกคนที่ป่านนี้คงกลับบ้านกับเมียผมไปแล้ว
ก็เลยมาลงเอยที่น้องเบส และก็โชคดีของผม ที่น้องเบสอยู่ไม่ไกลจากห้างฯ ที่ผมอยู่เท่าไหร่นัก ผมเลยโทรหา และบอกว่าจะไปรับ น้องเบสก็ตกลงทันทีอย่างไม่เกี่ยงงอน ผมเลยขับรถไปรับน้องเบสที่ห้างสรรพสินค้าอีกแห่งหนึ่งใกล้ๆ กัน… แล้วไม่ต้องพูดให้มากความ วัวเคยค้า ม้าเคยขี่กันมาก่อน น้องเบสถามว่าผมจะไปไหนทั้งๆ ที่น้องก็คงจะรู้คำตอบดีอยู่ในใจ เพราะผมบอกน้องไปว่า
‘คิดถึงอยากคุยด้วย ไปนั่งคุยกันที่คอนโดพี่แล้วกันนะ’ น้องเบสไม่ได้ตอบอะไร แค่พยักหน้าและส่งยิ้มให้แบบพอมีจริต
“พี่ภพฮะ…คืนนี้เบสค้างด้วยนะ” หลังจากที่ผมเผด็จศึกน้องเบสเสร็จสิ้นไปอย่างหนักหน่วง ผมก็นอนให้น้องเบสซบอยู่บนเตียงซักพัก… ไม่ใช่อะไรหรอกครับ แค่เหนื่อย!!! (หรือกูเริ่มแก่)
“ไม่ได้หรอกครับ… เดี๋ยวพี่ไปส่ง คืนนี้พี่ต้องกลับบ้าน เมียพี่รออยู่” ทุกคนรู้ว่าผมแต่งงานแล้ว แหม จัดซะใหญ่โต ลงข่าวทั่วทุกสื่อฯ ไม่รู้ก็แย่แล้ว แต่ผมไม่ได้บอกใครว่าผมแต่งงานเพราะจำยอม หลายครั้งหลายคู่ขาเคยถามผมเหมือนกันว่าถูกคลุมถุงชนรึเปล่า แต่ผมให้เกียรติไอ้รินมันนะครับ ผมจะบอกกับทุกคนตลอด ว่าผมเลือกผู้หญิงคนนี้เอง ผมไม่ได้ถูกคลุมถุงชน และผมก็รักผู้หญิงคนนี้ที่เป็นภรรยาของผม… ซึ่งผมไม่ได้โกหก ผมรักไอ้รินจริงๆ เพราะมันเป็นเพื่อนรักที่สุดของผม เรียกว่าตายแทนกันได้เลยดีกว่า
“แต่เบสก็เป็นเมียพี่เหมือนกันนะ” ผมไม่ชอบคนงี่เง่า ใครๆ ก็รู้ และผมไม่ชอบแบบนี้
“อยากได้อะไร… ครั้งนี้อยากได้อะไร เท่าไหร่” ผมถามเสียงเรียบ และพยายามดันตัวเองให้ลุกและหลุดจากอ้อมกอดของน้องเบส
“ไม่เอาอะ เบสไม่ได้อยากได้อะไร แต่เบสอยากให้พี่ภพอยู่กับเบส… เบสคิดถึงพี่ภพมาตลอดเลยตั้งแต่วันนั้น พี่ภพเป็นคนแรก และคนเดียวของเบสนะครับ เบสรักพี่ภพนะ” โอ๊ยยยย!! น้องเรยา เอ๊ย!!! น้องเบสครับ… พี่เชื่อน้องพี่ก็คงมีลูกกับไอ้รินไปแล้วครับ... คือผมน่ะตั้งแต่โตเป็นหนุ่ม จนเริ่มแก่ ผมมีอะไรกับผู้ชายมานักต่อนักแล้ว ไอ้ที่เปิดซิงก็ใช่ว่าจะไม่เคย กับอีแค่ใครท่ีเคยผ่านมาแล้วหรือยังจิ้นๆ กันอยู่ ทำไมผมจะสัมผัสไม่ได้กันเชียว จริตมันต่างกัน แล้วอย่างน้องเบสเนี่ย โดนฟัน!! เอ๊ย…ฟันธงได้เลย เธอผ่านศึกมาอย่างโชกโชน
“พี่จะพูดอีกแค่ครั้งเดียวนะ… อยากได้อะไร ถ้าไม่พี่ก็จะให้ตามที่เห็นสมควร แล้วพี่ก็จะกลับแล้ว” เสียงผมยังคงเรียบเหมือนเดิม แต่ก็เหวี่ยงพอให้คนฟังรับรู้ว่า ผมเริ่มไม่ค่อยพอใจกับพฤติกรรมนี้เท่าที่ควรแล้ว
“ฮึก…ฮือ… พี่ภพมาหลอกให้เบสรัก ฮึก… แล้วก็จะทิ้งเบสแบบนี้น่ะเหรอฮะ” เด็กคนนี้พูดไม่รู้เรื่องนะเนี่ย เคยเจอกันครั้งนี้ก็แค่ครั้งที่สอง จะมารักมาหลงอะไรกันขนาดนี้ ครั้งแรกที่มีอะไรกัน ผมก็พูดไปชัดเจนแล้วว่านี่เรามาสนุกร่วมกันนะ น้องเขาเองก็ตกปากรับคำ และผมก็แถมของขวัญตบท้ายไปแล้ว ก็เห็นยิ้มแป้นน้อมรับอย่างดี
“คิดว่าทำแบบนี้แล้ว เบสจะรั้งพี่ได้เหรอ…” ผมไม่สนใจเสียงสะอื้นร่ำไห้ ที่ฟังยังไงก็รู้ว่าบีบน้ำตา ผมลุกขึ้นจากเตียง ปล่อยให้น้องเบสก้มหน้าสะอื้นเรียกร้องความสนใจต่อไป… ไม่รู้สิ ทำไมถึงไม่รู้สึกสงสาร หรืออยากเข้าไปกอดปลอบเลยสักนิด ผิดกับอีกคนที่อยู่ที่บ้าน… แค่ตอนนั้นได้เห็นน้องรันน้ำตาซึมตอนกอดกับไอ้ริน และพ่อแม่ ผมยังรู้สึกเอ็นดูอย่างบอกไม่ถูก อยากเอื้อมมือเข้าไปลูบหัวทุยๆ นั้น แล้วดึงเข้ามากอด
ผมเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำไม่นานนัก ก็พันผ้าขนหนูเดินตัวเปียกออกมา แล้วไม่ทันได้ตั้งตัว น้องเบสที่คงจะยืนดักรออยู่ตรงมุมด้านข้างห้องน้ำ ก็เดินเข้ามาสวมกอดผมจากด้านหลัง เอื้อมมือมาลูบไล้ วนเวียนทั่วหน้าอกและแผ่นท้อง
“ปล่อยครับ พี่จะแต่งตัวแล้วจะได้รีบกลับกันซักที” ผมยังคงใช้น้ำเสียงที่ราบเรียบเหมือนเดิม พร้อมทั้งค่อยๆ ดึงมือของน้องเบสให้ออกจากการเกาะกุมตัวผม แรกๆ น้องก็ขืนสุดพลัง แต่แรงผู้ชายตัวเล็กๆ หรือจะสู้แรงผมได้ ผมกระชากมือน้องเบสออกจากตัวอย่างเร็ว แต่พยายามไม่ให้ใช้แรงมากจนเกินไป ถึงแม้น้องเขาจะเป็นผู้ชาย ผมก็ไม่อยากทำใครเจ็บตัว… แต่แรงที่ผมพยายามเบาก็คงจะแรงเกินไปสำหรับน้องเบส น้องเลยร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
“โอ๊ย!!! เบสเจ็บนะ ฮึก ทำไม ฮืออ ทำไมทำกับเบสแบบนี้ ฮือออ ไม่สงสารเบสเลยหรือไง… ฮึก” ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมคงได้เบิ้ลอีกรอบแน่ๆ ถ้าหากอีกฝ่ายเสนอมาแบบนี้ แต่ตอนนี้ผมอยากกลับบ้าน ไม่รู้ทำไม แค่เมื่อกี้ได้คิดถึงน้องรันขึ้นมาตอนอาบน้ำ ก็ทำให้ยิ้มไม่หยุด แถมใจกลับลอยไปอยู่กับคนที่คิดถึงซะจนต้องรีบอาบน้ำแล้วรีบออกมาแต่งตัว จะได้รีบกลับไปหลับในชายคาเดียวกับน้องเมียคนน่ารักซะที
“พี่ขอโทษ แต่พี่บอกแล้วเบสเชื่อพี่รึเปล่าล่ะ พี่ไม่ชอบคนร่ำไรนะเบส ไปแต่งตัวซะแล้วพี่จะไปส่งบ้าน” ผมเดินไปหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่ในตู้ แล้วรีบแต่งตัวโดยที่ไม่ได้หันไปมองคนที่ยังคงสะอื้นน้อยๆ เลยแม้แต่นิดเดียว… พอเห็นว่าร้องไปก็ไม่มีประโยชน์ เสียงสะอื้นก็เงีบไปซะเฉยๆ
ผมแต่งตัวเสร็จ ก็เดินไปล้วงเช็คของตัวเองที่ใส่ไว้ในสูทที่ถอดพาดเอาไว้ในห้องรับแขกด้านนอก แล้วออกมาเขียนจำนวนเงินที่เยอะกว่าราคาแม็คบุคแอร์ครั้งที่แล้วไปอีกหนึ่งหมื่น ผมเป็นคนไม่พกเงินสดทีละเยอะๆ เลยต้องอาศัยจ่ายเช็ค หรือไม่ก็รูดบัตรเครดิตเอา
“แทนคำขอบคุณ และขอโทษจากพี่ พี่คงให้ได้เท่านี้” ผมยื่นเช็คใบที่เพิ่งจะเขียนเสร็จให้น้องเบสที่แต่งตัวเสร็จแล้ว และนั่งหน้าบอกบุญไม่รับอยู่บนเตียง… น้องเบสเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมด้วยสายตาเหวี่ยงๆ และก้มมามองเช็คในมือผม ก่อนที่น้องจะเอื้อมมือมาดึงมันไปจากมืออย่างสบัดๆ เหมือนไม่ค่อยจะพอใจกับการตอบโต้ของผมเท่าที่ควร
เสร็จแล้วผมก็พาน้องเบสไปส่งที่บ้าน ระหว่างทางไม่มีบทสนทนาอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา น้องเบสก็นั่งหน้างอไปตลอดทาง ขนาดลงจากรถยังกระแทกประตูรถปิดให้ผมซะดังลั่นซอย… เฮ้อออออ กูไม่น่าหาเรื่องใส่ตัวตั้งแต่แรกเลยเว้ย ไอ้ห่าภพเอ๊ย… ถ้ากลับไปใช้บริการแม่นางทั้งห้า มึงก็ไม่ต้องมาเวียนหัว และเสียเงินขนาดนี้หรอก เอาวะ ช่างมัน วันนี้กลับไปเอาแรงก่อนดีกว่า พรุ่งนี้จะได้รีบตื่นมาเจอคนที่อยากเจอ
……………………
……………………
ตีสอง… ผมก็ถึงบ้าน แอบเอะใจว่าทำไมไฟในห้องรับแขกยังคงเปิดสว่างอยู่ เพราะปกติไอ้รินมันเป็นคนนอนไม่ดึกนะครับ แล้วอีกอย่างมันก็ชอบขึ้นไปใช้ชีวิตในห้องทำงานข้างบนมากกว่าข้างล่าง… ถ้าไม่ใช่ไอ้ริน งั้นก็น่าจะเป็น….
“น้องรัน” ผมอุทานอย่างดีใจ ระคนตกใจ อย่างเบาๆ ก็คนที่ผมคิดถึงมาครึ่งค่อนวันกลับมานอนฟุบหลับอยู่บนโต๊ะกระจกกลางห้องรับแขก บนโต๊ะเต็มไปด้วยกองกระดาษวาดรูป หนังสือศิลปะ นิตยสารศิลปะ นิตยสารแฟชั่น สมุดสเก็ต และแมคบุคตัวโตของเจ้าตัว กองรวมๆ กันอยู่
นี่แสดงว่าตั้งแต่กลับมาจากที่ทำงาน น้องรันคนเก่งของผมก็มัวแต่นั่งคิด นั่งวาด นั่งหาเรเฟอร์เร้นท์ของงานอยู่เพลินจนหลับไปไม่รู้ตัวซินะเนี่ย… น่ารักจริงๆ เล๊ยยยย!!!
ผมค่อยๆ วางกระเป๋าเอกสารและเสื้อสูทในมือพาดไว้บนโซฟาฝั่งตรงข้าม ก่อนจะค่อยๆ ย่องเข้าไปนั่งยองๆ ใกล้ๆ กับคนที่นอนซบแขนตัวเองหลับปุ๊ย ไม่ได้รู้สึกตัวว่ามีใครกำลังจ้องมองอยู่ ปากก็ขมุบขมิบ ยุบยิบน้อยๆ ไปตามเรื่อง แก้มเนียนด้านขวาลอยเด่นให้คนแอบมองอย่างผมอยากเอื้อมมือไปสัมผัส… แล้วก็ห้ามใจและมือตัวเองไม่ไหว ต้องเอื้อมหลังมือไปลูบไล้ช้าๆ … เพียงแค่ได้สัมผัส ความโลภก็เข้าเกาะกุมจิตใจ ให้อยากใช้ปากสัมผัสมากกว่ามือ!!! ทำยังไงดี?
เร็วเท่าความโลภ ผมค่อยๆ ก้มลงไปใกล้ๆ แก้มขาวอย่างช้าๆ…
“อ่ะ… อ้าว… ฮ้าวววว!!!....พี่ภพ กลับมาแล้วเหรอฮะ”
“เฮ้ย… อะ เอออ คะ ครับน้องรัน” อยู่ดีๆ น้องก็สะดุ้งลืมตาตื่นขึ้นมาหาวซะอย่างงั้น ผมตกใจถอยหนีแทบไม่ทัน จากที่นั่งยองๆ อยู่ กลายเป็นผงะหงายหลังลงไปนั่งจ้ำเบ้ากับพื้นซะอย่างแรง
“อ้าว แล้วพี่ภพมานั่งอะไรตรงนี้ฮะเนี่ย” ตาตี่ๆ บวมตุ่ยเป็นผลพวงจากการเพิ่งตื่นนอน แต่ก็ยังคงดูแวววาวน่ามองอยู่ดี
“อ่อ…อ๋อ คือพี่… อ๋อ คืองี้ พี่เห็นรันหลับอยู่ พี่ก็เลยจะเดินเข้ามาปลุกน่ะครับ แล้วทีนี้พี่เรียกอยู่ตั้งนานรันก็ไม่ตื่นซักที พี่เลยกำลังจะเข้าไปเขย่าตัวน่ะ” โอ๊ย ไม่ต้องห่วง เรื่องแถเนี่ยสามภพเก่งที่สุดในสามโลกแล้วครับ
“อ้าวเหรอฮะ… แต่จริงๆ แล้วรันเป็นคนตื่นง่ายมากๆ เลยนะครับ ปกติแค่มีคนมานั่งจ้องเวลานอน รันก็รู้สึกตัวแล้วนะ… สงสัยคราวนี้จะหลับลึกมั้ง” คำพูดน้องเล่นเอาผมผวาซ้ำสอง… หรือจริงๆ แล้วน้องรู้สึกตัวตั้งแต่ผมเข้ามาแล้วกันแน่วะ… แล้วมาทิ้งระเบิดปริศนาลูกโตเอาไว้ให้ผมเสร็จ เจ้าตัวก็หันไปเก็บของอย่างสบายอารมณ์ โดยไม่สนใจใคร่ถามอะไรผมต่อ
“พี่ภพจะขึ้นบ้านไหมครับ รันจะขึ้นแล้ว” น้องเก็บของเสร็จ ถึงได้หันมาถามผมที่ ยังคงนั่งเหม่อมองน้องเก็บของเพลิน ประกอบกับยังคิดร้อนตัวไม่ตกซักทีว่าน้องมันจะรู้สึกตัวรึเปล่า ที่เข้าไปลูบแก้ม และเกือบจะก้มลงไปหอมเมื่อกี้
“อะ อ๋อ… ไปครับ ไป เดี๋ยวพี่ช่วยถือของ” ผมกำลังจะเอื้อมมือไปช่วยถือแมคบุคเครื่องโต กับกองหนังสือเล่มหนาหลายเล่มในอ้อมแขนของน้อง แต่น้องรันก็เบี่ยงตัวหลบหนีการช่วยเหลือจากผม ก่อนจะหันมาปฏิเสธด้วยรอยยิ้ม
“ไม่เป็นไรฮะ รันถือได้ พี่ภพมาเหนื่อยๆ รีบขึ้นไปพักเถอะครับ… ท่าทางจะไปหลายงานสินะฮะ ถึงต้องเปลี่ยนชุดด้วย” อ้าว น้องดันจำได้อีกว่าผมเปลี่ยนชุดกลับมา
“อ๋อ เออ ครับ” ไม่รู้ทำไม อยู่กับเด็กคนนี้แล้วผมไหลไม่ค่อยลื่นจริงๆ มันเหมือนน้องเล่นของ สะกดมนต์ อะไรไว้ซักอย่างให้ผมไปไม่ค่อยเป็น ทั้งๆ ที่ถ้าเป็นสถานการณ์เดียวกันนี้กับคนอื่น ผมคงไหลไปได้น้ำใสๆ กว่านี้แน่
“งั้นก็รีบขึ้นกันเถอะครับ ป่านนี้พี่รินคงรอพี่ภพแย่แล้ว น่าสงสารพี่สาวของรันจังเลยนะ พี่ภพกลับดึกบ่อยไหมครับเนี่ย” น้องรันเดินนำผมขึ้นบ้าน ในขณะที่ผมปิดล็อคประตู ก่อนจะปิดไฟไล่หลังตามไป
“ก็มีบ้างครับ แต่รินเขาเข้าใจไม่ต้องเป็นห่วงครับ” ผมตอบไปตามเนื้อผ้า ก็ไอ้รินมันเข้าใจจริงๆ นี่ครับ ไม่ต้องเป็นห่วง
“พี่รินเข้าใจพี่ภพ แล้วพี่ภพล่ะครับเข้าใจพี่รินไหม” น้องรันเดินมาจนถึงหน้าห้องนอนผมก่อน น้องก็หยุดเดิน แล้วหันมาถาม
“ก็ต้องเข้าใจสิครับ เราเป็นทั้งเพื่อนสนิท คนรัก และสามีภรรยากันนะครับ” น้องรันยิ้มรับคำตอบของผม
“เหรอครับ… งั้นพี่ภพก็ต้องรู้สินะฮะว่าพี่รินน่ะ ไม่ชอบคนโกหกและคนชอบฉวยโอกาส” อย่างไอ้รินเนี่ยน่ะเหรอไม่ชอบคนโกหก มันน่ะแหละตัวดีเลยล่ะ แต่เอ๊ะ… คนชอบฉวยโอกาสเกี่ยวอะไรด้วยวะ… ผมกำลังจะอ้าปากถาม แต่ก็ไม่ทันประโยคต่อมาของน้องรัน…
“ซึ่ง… รันเองก็เหมือนกัน… ไม่ชอบทั้งคู่… กู้ดไนท์นะฮะ” น้องหันมาพูดยิ้มๆ ก่อนจะเดินกลับเข้าห้องไป ไม่รอฟังคำตอบรับ หรือแม้แต่กู้ดไนท์ตอบจากผม…
แล้วไม่รู้ว่าร้อนตัวหรืออะไรกันแน่… แต่ไอ้คำว่า “ไม่ชอบทั้งคู่” ของน้องรันมันถึงได้ดูหนักแน่น แล้วดันเป็นเรื่องไม่ชอบที่ผมเพิ่งจะทำกับน้องไปสดๆ ร้อนๆ…
ประโยคเมื่อกี้ยิ่งเป็นตัวช่วยซัพพอร์ทให้คิดว่า จริงๆ น้องรู้ตัวตลอดว่าผมกำลังทำอะไรน้องอยู่เมื่อสักครู่… แต่ตอนที่ผมลูบแก้ม น้องก็ไม่มีอาการของคนสะดุ้งตื่น หรือเกร็งเลยซักนิด น้องยังคงเหมือนคนที่ยังอยู่ในห่วงนิทรา ลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ ไม่ได้บ่งบอกว่าคนที่ผมลูบแก้มอยู่นั้นตื่นอยู่… แล้วน้องรู้ตัวได้ยังไงวะ… หรือจริงๆ น้องอาจจะไม่รู้ น้องก็แค่พูดเฉยๆ แต่เรากลับร้อนตัวเอง…
ทำไม ตอนนี้ผมถึงได้รู้สึกว่า คนที่ถือไพ่เหนือกว่า คือน้องรัน… ผมไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับน้อง ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าน้องมองผมเป็นคนแบบไหน… บางทีน้องก็เลือกที่จะเปิดให้ผมได้ค้นหา แต่บางทีน้องก็ปิดซะจนมองไม่เห็นทาง… บางทีก็เหมือนน้องจะรู้อะไรบางอย่าง แต่บางทีน้องก็เหมือนจะไม่รู้อะไรเลย…
สุดท้ายแล้ว น้องรันก็ยังคงเป็นปริศนาที่รอให้ผมค่อยๆ ค้นหาต่อไปทีละก้าวๆ อย่างระมัดระวัง และถ้าผมเดินพลาดแม้แต่นิดเดียว… ทุกอย่างคือจบ…
น้องเมีย ไม่ได้เคี้ยวง่ายอย่างที่ใครๆ คิดเสมอไปซะแล้วสิครับ…
+++++++++++++++++++++++
+ กว่าจะคลอดตอนนี้ออกมา ก็ลบๆ แก้ๆ อยู่หลายรอบมากๆ ค่ะ แถมเขียนวันละหน้าสองหน้าอีกต่างหาก
มันเลยไม่ประติดประต่อ ไม่รู้ว่าจะอ่านแล้วสะดุ้ง สะดุดอะไรบ้างรึเปล่านะคะ ถ้ามันไม่สมูทตรงไหนยังไง ก็คอมเม้นท์กันได้เลยนะคะ
+ รู้สึกตะหงิดๆ ในใจว่า ถ้าอ่านตอนนี้จบกันแล้ว ทุกคนจะยิ่งหวงน้องรัน ไม่อยากยกให้ไอ้พี่ภพกันยกใหญ่แน่ๆ แถมอิพี่ภพอาจจะโดนขู่อาฆาตอย่างหนักเลยทีเดียว คือเข้าใจแกหน่อยเถอะนะคะ คนเจ้าชู้ อยู่ดีๆ จะให้มาเปลี่ยนมาหยุดกระทันหันก็ใช่ว่าจะทำกันง่ายๆ ตอนนี้ก็เริ่มมีแรงจูงใจบ้างแล้วแหละนะ ก็ต้องรอดูพฤติกรรมกันต่อไปเนอะ
+ มีบางคนบอกว่าอ่านอิพี่ภพแล้วคิดถึงแจ็ค ฮ่าๆ จริงๆ สองคนนี้ไม่เหมือนกันนะคะ แจ็คไม่เจ้าชู้นะ แจ็คแค่เป็นผู้ชายขี้เล่น และขี้แกล้ง แจ็คมันจะปากไม่ค่อยดี กวนตีนนิดๆ ตามประสาเด็กอึนๆ ซึนๆ แต่พี่ภพน่ะค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่กว่า ส่วนให้ที่ดูทะลึ่งตึงตังน่ะ พี่ภพมันก็ไม่ได้แสดงออกภายนอกนะคะมันแค่แอบคิดในใจ ภายนอกมันก็ปกติทั่วไป ดูเป็นผู้ใหญ่ที่ดีคนหนึ่ง (รึเปล่า) เอาจริงเอาจังกับงาน เป็นที่น่าเกรงขามต่อลูกน้องนะคะ
+ ครั้งหน้าจะลงน้องพายนะคะทุกคน คืนนี้ฝันดีค่า :กอด1:
-
^
^
อาฮุ ได้จิ้มด้วย หายไปนานมากกกกก
**************************
ไม่ว่าทั้งคนเขียนทั้งพี่ภพเลยค่า งานเยอะเราเข้าใจ เป็นกำลังใจให้ค่ะ^^
ส่วนไอ้พี่ภพเข้าใจว่าเป็นเรื่องธรรมดาของชีวิตแก แต่ต่อไปถ้ารักน้องเมียเมื่อไหร่ อย่าทำอีกแล้วกัน
อย่าหาว่าไม่เตือนนะยะ
-
มาต่อแล้ววว
น้องรันต้องรู้ตัวแน่ๆ ... เอ้ะหรือป่าว ?
-
แค่ตอนนี้ก้จะแอบหวงน้องรันและอ่า
พี่ภพแกน่าสงสารสุด
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
สะใจคนแก่เนอะ ได้แตะได้แต่มอง
-
ขอให้ภพมันไม่สมหวังกับความรักตลอดไปเลย
ผู้ชายอย่างงี้ ไม่โดนซะเอง มันก็ไม่รู้สำนึก แล้วก็ไม่เลิกหรอก :เฮ้อ:
เป็นเอดส์ตายไปซะเถอะอิพี่ภพ :angry2:
-
ขอให้หลงรักรันจนโงหัวไม่ขึ้นแต่น้องไม่รัก
ครอบครัวกีดกันอีกชั้นเลย ให้พี่ภพมัรทุรนทุราย :angry2:
-
สั้นอ่า เอาอีกกกกกกกกก
-
รันน่ากลัวมว๊ากกกกกกกกกกก รู้ทันคนแบบ...ไม่น่าเข้าใกล้!!
รันอ่านสามก๊กจบไปสามครั้งแล้วใช่มั้ย ><
คบไม่ได้ๆๆ เข้าใจมั้ยอิพี่ภพ น้องรันคบไม่ได้ อย่ายุ่ง!! :angry2:
-
จิ้มบวก Mercy คิดถึงม๊ากกกกกกกกกกกกก
พี่ภพเหี่ยวตายแต่ๆ น้องรันเค้าเหนือมาเลยทีเดีว >"<
-
งานนี้ไม่หมูเหมือนทั่วๆที่ใช่เงินฟาดแล้วได้ตัวมา
ใช่มั้ยพี่ภพ กร๊ากกกกกกก
o13น้องรัน
-
แอบสะใจนิดๆ
ที่น้องรันจะเป็นหญ้าอ่อนที่ไม่ยอมให้เคี้ยวง่ายๆ
กว่าที่อิพี่ภพจะได้เคี้ยวน้อง
จะต้องเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมอีกเยอะ
ตอนนี้น้องรันออกน้อยจัง
o18
คราวหน้าขอเจอเยอะๆหน่อยนะคะ
-
ค่อยๆเคี้ยวนะพี่ เชียร์อยู่
-
อย่าคิดจะได้เคี้ยว น้องรันได้ง่าย ๆ คำพูดแต่ละคำที่ทิ้งท้ายไว้ ทำให้คนฟังต้องคิดมาก ถึงมากที่สุด :m20:
เจอของจริงก็คราวนี้ล่ะครับ พี่เขยที่รัก หึ หึ หึ
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ
-
น้องรันมาแบบเหนือเมฆมากกกกกก
คุณพี่ภพเจองานหินซะแล้วววว
สู้ๆ 555+
-
อู้ววว ไปไม่ถูกกันเลย
ทำอะไรต้องระวังแล้ว พระเอกของเรา
-
:laugh: :laugh:
-
งานจะเข้าเพราะกิ๊กเก่าพี่ภพเยอะนี่หล่ะนะ
-
น้องรันคงตะหงิด ๆ อะไรมั้งละ
-
พี่ภพแกกระโตกกระตากไปอ๊ะเปล่าเนี่ย? เหมือนน้องจะรู้ตัวแล้วนะเนี่ย หรือว่าเด็กมันลองแหย่ๆเพื่อดูท่าทีหว่า?
คราวหลังใจเย็นๆหน่อยก็ได้มั้งพี่ เพราะน้องเมียพี่คนนี้ไม่เหมือนคนอื่นๆที่พี่เคยคั่ว กร๊ากกกกกกก
แต่ชอบน้องรันจังเลยตอนนี้ แบบว่าแต่ละประโยคแทงใจที่ภพดังจ๊วกเลยล่ะ ถ้าคำพูน้องรันเป็นหอกนะ พี่ภพตายไปนานแล้วล่ะ :jul3:
อันที่จริง อยากจะบอกว่าในความคิดของเราพี่ภพคงเป็นคนที่แบบว่าดูกรุ้มกริ่มๆทั้งภายนอกและภายใน แต่คุณ Mercy บอกว่าอันที่จริงภายนอกพี่แกปกตินี่จริงๆใช่ป้ะ? ไม่ใช่แอบเข้าข้างพระเอกเรานะ?
-
ถ้าอยากก็พยายามต่อไป นายภพ ของที่ได้มายากๆนี่มักเป็นของดีมีค่าจ้ะ
-
น้องรันมีอะไรในใจป่าวเนี่ย
อยากรู้จริงๆ :sad4:
-
เชียร์พี่ภพอยู่นะค่ะ :impress2:
-
น้องเมียคนนี้คงไม่ง่ายซะแล้วล่ะ :laugh:
-
โดน ตอก กลับ ซะ แบบ นี้
คุณ สาม ภพ จะ ยัง สู้ ต่อ ไป ไหม เนี่ย
อิ อิ
-
o18อิพี่ภพเหมือนโดนน้องรันขู่กลายๆยังไงไม่รู้
:z2:รอหนูพายค่ะ
-
โอ้วว รันพูดครั้งเดียวพี่ภพถึงกับอึ้ง แถต่อไม่เป็นเลย :really2:
-
ไปไหนมาเนี้ยนึกว่าไปกับสายน้ำแห่งสงกรานต์ซะอีกน่ะเนี้ย ดีใจง่ะที่มาต่อ ขอฉากNC :oo1:ไวนะ รอคร๊าบ
-
พี่ภพคะ น้อง "เมีย" คนนี้ไม่ได้ง่ายๆนะ
น้องรันทำเอาพี่ภพหงายเงิบไปไม่เป็นเลย
-
ไอคุณพี่ภพโหดร้ายมาก เปิดฉากมาก็บ่งบอกตัวตนเลย
สงสารน้องรันจริงๆถ้าเกิดเป็นแฟนกันแล้ว :laugh:
น้องเค้าบอกมาอย่างงั้นเฮียน่าจะรู้นะว่าน้องก็รู้ (เอ๊ะงงไหม)
ฮ่าๆๆๆ รอลูกชายอีกคนนะค่าพี่ mercy
-
สามภพเจอน้องรันเข้าไป แถกันสีข้างถลอกเลยเชียว
จากปกติน้องรันก็ว่าเข้าใจยาก ดูยากแล้ว แต่ตอนนี้ต้องคิดเพิ่มว่าน้องเองเนี่ยก็ฉลาดทันคนเหมือนกันนะ...หุหุ พี่ภพไหวมั้ยเนี่ย +1 จ้า
-
กว่าจะได้เคี้ยวน้องเมียสงสัยพี่ภพเหนียงยานซะก่อน
-
อย่าให้เสียชื่อล่ะพี่ภพ ค่อยๆตะล่อมนะ
-
หายไปนานนนน แต่กลับมาก็ยังมีอะไรน่าติดตามเหมือนเดิม
เปิดมาเจอฉากแบบนั้นแล้วตกใจ
แต่พออ่านชื่อแล้ว... อ๋อ พี่ภพไปหาอะไรปลดปล่อยอีกละ -*-
เมื่อไหร่จะเลิกเจ้าชู้ได้สักทีน้า มัวแต่ทำแบบนี้เกิดน้องรันรู้เข้าจะเป็นยังไง
ถึงพี่ภพจะบอกว่าแต่ละคนเป็นแค่ one night stand ก็เถอะ
แต่เชื่อว่าคนที่เค้าคิดจริงจัง (อย่างน้องเบส) ก็คงจะมีอยู่หลายคน
เกิดสักวันนึงคนเหล่านั้นย้อนมาเป็นปัญหาให้พี่ภพเองแล้วจะยุ่งนา
ตอนที่พี่ภพกลับมาเจอน้องรันนอนอยู่นี่ลุ้นมาก
อยากรู้ว่าพี่ภพจะทำอะไร สุดท้ายก็ยังไม่ได้ทำ :laugh:
น้องรันทิ้งท้ายไว้ซะน่ากลัวเลย ...
อยากรู้เหมือนกันว่าน้องรู้ตัวจริงๆ หรือแค่แกล้งพูดให้พี่ภพร้อนตัวเล่น
-
พี่ภพเจอน้องรันรู้ทัน ทำเอาไปต่อไม่เป็นเลย เอาใจช่วยให้พี่ภพเล่นเกมไขปริศนา น้องรันได้สำเร็จ
-
น้องรันน่าจะบอกว่าไม่ชอบคนฉวยโอกาสเพิ่มขึ้นไปอีกคำด้วยนะ 555+
พี่ภพเอ๊ย...กว่าจะได้แอ้มน้อง มิเฉาตายรึเนี้ยะ ไม่อยากจะคิดสงสารเลยจริงๆ
ตัวเองน่ะทำตัวเอง จะตัด จะอะไรบ้างมันก็อยู่ที่ใจ ทั้งนี้ทั้งนั้นเพราะยังไม่รู้สึก
ว่ารักน้องจริง อะไรจริงมากกว่าอ่ะสิ ... รอวันพี่ภพได้แอ้มน้องรันเร็วค่ะ
ชอบลุคน้องรันอ่ะ ช่างลึกลับ น่าค้นหา นี่แหละเสน่ห์ที่น้องรันไม่ได้ปรุงแต่ง
แต่มัดใจคนอ่านได้ชะงัดเลย :bye2:
-
:m20:น้องเมียก้อกิน อยากยังงี้ แหละ ฮะ
-
ดูไปดูมา ท่าลูกแกะจะกลายเป็นเสือแล้วละมั้ง
-
:impress2: มาบ่อยๆก้ดีนะครับ
-
น้องรันน่าค้นหาจริงๆ :z1:
-
:impress2:
-
ตามมาแปะไว้ก่อน ก่อนที่จะหายไปหลายวัน :o8:
-
น้องวรันเค้าไม่ใช่ไร้เดียงสาอย่างพี่ภพคิดเเล้วนะะะะ
หึหึ ริจะรักน้องเมียก็พยายามกันหน่อยจะคับพี่ภพพพพ
o18
-
น้องรันน :z1:
-
เปิดมาบรรทัดแรกก็เล่นบทอื้ออ้ากัน เล่นซะตกใจเลยค่ะ เอ๊ะ ผิดเรื่องรึเปล่า ฮ่าๆๆๆๆ
น้องรันนี่อ่านยากจังเลยน้า
เชียร์นายภพต่อไปค่า
-
น้องรันฉลาดจริงๆ
-
ดูแค่นี้ก็พอจะรู้แล้วว่าใครต้องยอมใคร 555
คุณพี่ภพแพ้น้องรันอย่างราบคาบเชียวล่ะ
-
หึหึ คุณพี่ภพคะ ไม่ค่อยจะหื่นตลอดเวลาเลยอะ o18
เหมือนน้องรันจะแกล้งหลับ หรือไม่ก็ต้องมาแอบทำเป็นฟุบหลับเป็นแผนของน้องรัน
ซักอย่าง..ไม่รู้สิ รู้สึกเหมือนแผนของรันเลย
พร้อมกับแอบปรามพี่ภพเนิ่นๆในตัว
:กอด1:พี่เมอร์ซี่ให้กำลังใจ (รออ่านพายริวและอัลฟี่แจ็คอยู่นะคะ อิอิ)
-
รันรู้สึกตัวอยู่แล้วแน่ๆ
ยิ่งอ่านเหมือนรันสนใจพี่ภพนะ แต่ติดว่าเป็นน้องเมีย เลยทำอะไรไม่ได้
-
ได้ข้อสรุป นิสัยพี่ภพ "หื่นหลบใน" - -+
สู้ๆค่ากว่าจามาได้ อีกเรื่องอัพยังพี่ไน้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :call:
ยังคงคิดถึงน้องริว+พาย แจ็ค+ฟี่ เขยิบๆเรื่องที่จบแล้ว อีกเรื่องที่มีเลิฟกะเซย์อ่ะ(จำชื่อเมะม่ายได้เพราะเป็นแม่ยกบรรดาเคะ 55+) :a5:
และรอคอยว่าจะมีน้องแว่น ต่อไปนะคะ สู้ๆ
-
หายไปนานเลยอ่า หุหุ พี่ภพร้อนตัวเปล่า ฮ่า รันอาจจะพูดไปงั้นๆ ก็ได้ ชอบบุคลิกรันมากมายอ่า ดูลึกลับดีแหะ อ่านยากจริงๆ คนนี้ ไม่รู้เลยคิดไรอยู่ หุหุ
-
ไอ้พี่ภพพฤติกรรมไม่น่่ารักเลย ต้องปรับปรุงพฤติกรรมก่อนนะ
เค้าถึงจะยกน้องรันให้ ((ได้ข่าวว่าตรูมิใช่เจ้าของน้องนะ ฮาาา))
-
รู้สึกเหมือนน้องรัน จะรู้อะไรมากกว่าที่พี่ภพคิดนะ
และที่สำคัญ น้องรัน จะรู้สึกอะไรกับพี่ภพ รึเปล่า น่าคิด
สนุกมากจ้า Mercy ติดตามตลอดนะ
-
อาคุงภพอีน่าสงสารนเนี้ย ,,, อั้วะเอาจายช่วยลื้อน้าอาคุงภพ >[]<"
-
พี่ภพสู้ๆๆนะ o18
-
โอย....น้องเมีย หึหึ (คำนี้มันช่าง....บาดใจพี่ภพเจรงๆๆ)
-
น้องเมีย
o3 o3
-
คุณMercy
คิดถึงน้องรันมากๆ แต่นะ.. เรารู้อยู่แล้วว่าคุณต้องมาต่อโดยไวๆๆ สู้ๆๆๆ แอบเชียร์ พี่ภพอยู่นะ คิคิ
-
พี่ภพเจ้าชู้มากกกกกก แล้วน้องรันจะเอาอยู่ไหมเนี่ย? ไหนจะคู่ขาของอิตาพี่ภพอีก
-
เหอๆๆ แน่มากน้องรัน อย่าให้เคี้ยวได้ง่ายๆนะ คืนนี้อิพี่เขยจะหลับลงมั๊ยน่ะ :m20:
ร้อนตัวละซิ ว่าน้องจะรู้ตัวป่าว เป็นมดแดงไปก่อนนะจ๊ะคุณพี่ 5555
-
น้องรันรู้แล้วแน่ๆ :jul3:
ถ้าชีวิตจริงไปเจอคนแบบรันนี่ ปวดตับเลยนะ =___=;
-
ต๊าย น้องรันฉลาดมาก วิธีการพูการจาดูเป็นผู้ใหญ่
มีแต้มต่อเหนืออิว่าที่แฟนตัวดี สมกับเป็นนักเรียนนอก
-
น้องรันสู้ๆคะ
-
นิสัยมองยากแบบนี้แหละถึงจะคุ้มผู้ชายเจ้าชุ้อยู่ 555
เหมาะสมกันดี 555 แต่กว่าจะได้เห็นตอนได้เคี้ยวน้องรัน
จะนานนนน จนอีพีภพจะฟันหมดปากก่อนหรือเปล่าต้องรอดูกัน o18
-
ตามมาอ่านอย่างช้าๆ(แต่มานะ ๕๕๕)
อ่านไปอ่านมา มีความรู้สึกว่าคุณรันเธอยั่วพี่ภพรึป่าวหว่า??
:m28:แอบแรงรึป่าวน้อ??
:m28:เอ หรือว่าหนูคิดไปเอง เอิ๊ก :z1:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
พี่ไน้ๆๆๆๆๆๆ เข้ามาดันกระทู้ให้นะคะ เมื่อไหร่จะลงสักทีเนี่ยยยยยยย
รอน๊านนนนนแล้วน๊าาา
-
แล้วเมื่อไรจะได้กินน้องเมียละเนี่ย
สงสัยต้องโดนปราบซะก่อนมั้งคุงเพ้ภพ
-
เข้ามาดันๆๆสักหน่อย :z2:
-
รวดเดียวจบ สนุกมากค่ะ
น้องรันน่ารัก อ่านตอนแรกๆนึกว่าซื่อ แต่ดันรู้ทันพี่ภพซะงั้น
ฉลาดๆแบบนี้ค่อยสมกับจิ้งจอกเจ้าเล่ห์อย่างพี่ภพหน่อย
-
น้องรันไม่ได้เล่นด้วยง่ายๆนะยะอิพี่ภพ หึหึหึ
ยังไม่ทันจะจีบน้องรันก็ถือไพ่เหนือกว่าซะแล้ว(ใช่ป่าว) o3
-
หลงรักน้องรัน :-[
เรยา<<ของเค้าดังจริงๆ ฮี่ๆ
รอทั้งน้องรัน น้องเลิฟ ล้ะก็น้องพาย เลยนะฮะ~ อิอิ :กอด1:
-
รอครับ น้องเมีย
-
ที่รักนักอ่านขา...
Mercy ขอโทษษษษษ หายไปชาติกว่ากันเลยทีเดียว...
ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ อื่นอีก นอกจากเรื่องงาน แถมอัพพร้อมๆ กันสองเรื่อง เหนื่อยมากจริงๆ ค่ะ แต่ก็สู้ค่ะ
เรื่องนี้ก็เลยยังไปไหนไม่ไกลสักที เพราะคนแต่งมาช้าเหลือเกินเนอะ...แหะๆ
แต่ก็ขอบคุณทุกๆ กำลังใจที่ส่งมาให้เลยนะคะ ทุกๆ เม้นท์เป็นกำลังใจเสมอมาค่ะ...
ปล. คำผิดเดี๋ยวกลับมาแก้นะคะ
ปลล. ตอนนี้ยาวนะ แก้ตัวค่ะ
++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 6
เช้านี้ผมตื่นสายกว่าปกติ จริงๆ ต้องเรียกว่า เพิ่งจะได้นอนตอนรุ่งสางจะดีกว่า… หลังจากเมื่อคืนที่น้องรันทิ้งระเบิดลูกโตเอาไว้ ผมก็เข้าห้องตัวเองอย่างเงียบๆ เพราะกลัวไอ้คุณภรรยาที่หลับไปแล้วจะตื่นขึ้นมาโวยวายข้อหาที่ผมทำเสียงดังขัดความสุขในการบรรทมนิทราของมัน…
ผมเพียงแค่หรี่ไฟดิมหน้าห้องน้ำแบบพอเห็นเพื่อจัดการทำธุระส่วนตัวให้เสร็จ เสร็จแล้วก็พาตัวเองระเห็ดไปนั่งทอดหุ่ยอยู่บนอาร์มแชร์ตัวโต มุมประจำที่ผมมักจะชอบมานั่งอ่านหนังสือ หรือหอบแลปท็อปมาเล่นเกม แต่วันนี้ผมเพียงแค่อยากนั่งคิดอะไรเฉยๆ ผมจึงเลือกที่จะดับไฟทุกดวง ปล่อยตัวเองในจมจ่อมอยู่กับความมืดของห้อง พร้อมทั้งปล่อยความคิดที่กระจัดกระจายอยู่แล้ว ให้ฟุ้งซ่านยิ่งกว่าเดิม
ไม่รู้ทำไมผมต้องมานั่งร้อนตัวอยู่แบบนี้? เมื่อก่อนถ้าเกิดสนใจใคร แล้วมันได้มายากนักก็เลิกสนใจไปซะเลย ผู้ชายมีอีกเป็นร้อย ไม่ต้องมานั่งกังวล นั่งคิด นั่งเครียด อยู่แบบนี้… แต่กับรัน ไม่รู้อะไรทำให้ผมต้องมากระวนกระวาย อดหลับอดนอน นั่งคิดถึงคำพูดไม่กี่ประโยค ที่ก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาหมายถึงตัวเองรึเปล่า?
วรัน… เด็กผู้ชายที่มีศักดิ์เป็นน้องเมีย เด็กผู้ชายร่างโปร่ง แต่ไม่ถึงกับบอบบาง เด็กผู้ชายที่ดูนิ่งๆ บางทีก็เหมือนจะสัมผัสความรู้สึกได้ แต่บางทีก็เงียบซะจนเดาไม่ถูก… เด็กผู้ชายที่ผมหมายตาเพราะรูปลักษณ์ต้องใจ คิดว่าขอได้เชยชมนิดๆ หน่อยๆ ก็พอ…
เขาว่าของต้องห้ามมักเป็นสิ่งยวนใจ และยั่วความต้องการเป็นอย่างดี… ก็คงจะจริง เพราะนอกจากรูปลักษณ์ที่ตรึงตา การกระทำ กริยา ท้วงท่า และความฉลาดของรัน ทุกสิ่งล้วนกระชากความต้องการ และเรียกร้องความสนใจของผมได้เป็นอย่างดี…
พ่อมด!!! ชัดๆ เด็กคนนี้…
น้องเขาเสกอะไรใส่ผมกันแน่วะ…?
จากการที่นั่งประมวลผลคิดมากอยู่ทั้งคืน ผมก็ให้ข้อสรุปกับตัวเองไว้ว่า ถ้าเช้านี้น้องรันเลือกที่จะไม่ไปทำงานกับผมแล้ว ผมก็คงจะต้องยอมถอยกลับมาหนึ่งก้าว แล้วค่อยปรับเปลี่ยนแผนการเข้าหาน้องรันใหม่อีกครั้ง…
แต่… สิ่งที่ทำให้ผมประหลาดใจ เมื่อเดินลงมาถึงชั้นล่างและ เดินเข้าไปในส่วนของห้องรับประทานอาหารก็คือ…
“พี่ภพตื่นสายนะฮะวันนี้… เหนื่อยจากงานเหรอครับ หน้าตาดูยังไม่ค่อยตื่นเลย… งั้นรีบทานกาแฟหน่อยเถอะฮะ จะได้รู้สึกสดชื่นขึ้น” ผม… ไอ้เหี้ยภพของเพื่อนๆ และเมีย คุณภพของลูกน้องและลูกค้า ตาสามของพ่อแม่พี่น้อง ทุกการเรียกขานไม่เคยมีอิทธิพลต่อหัวใจได้เท่ากับคำว่า “พี่ภพ” ของน้องเมียเลยแม้แต่นิดเดียว
เดินลงจากห้องมาเพื่อจะตั้งรับกับความผิดหวังที่ว่า วันนี้น้องรันจะไม่ไปทำงานด้วยอีก แต่เพียงแค่รอยยิ้มน้อยๆ กับคำพูดประโยคธรรมดา ที่แสดงออกให้เห็นว่าคนพูดดูเป็นห่วงเป็นใยแฝงความเอาใจใส่ พร้อมกับจากที่กวาดตาเร็วๆ มองเห็นการแต่งตัว “เต็ม” เหมือนเมื่อวาน ก็พอจะเดาได้ว่า เจ้าตัวเตรียมจะต้องออกไปข้างนอกเป็นแน่แท้… แล้วจะออกไปไหน หวังว่า… คงจะไปกับผมใช่ไหม?
“เออ… น้องรันจะไปไหนเหรอครับ” ผมยังคงยืนนิ่งมองการกระทำของพ่อมดตัวน้อย ที่ลุกขึ้นไปรินกาแฟจากเครื่องต้มที่ส่งกลิ่นหอมอวลห้อง แล้วเดินกลับมาวางตรงหัวโต๊ะ ซึ่งเป็นที่นั่งประจำของผม… ก่อนที่น้องจะเงยหน้าใสๆ พร้อมตาโตๆ ขึ้นมามองผมอย่างงงๆ
“อ้าว!!! นี่พี่ภพไล่รันออกจากตำแหน่งนักวาดภาพประกอบแล้วเหรอฮะ… งานรันไม่ผ่านเหรอ พี่ภพไม่ชอบ หรือติดตรงไหนรึเปล่าฮะ ขอรันลองวาดให้พี่ดูก่อนได้ไหมฮะ แล้วพี่ภพค่อยตัดสิน” สีหน้างงๆ เปลี่ยนเป็นร้อนรนพอๆ กับน้ำเสียง… หืมมมมมมมม งั้นที่น้องพูด ก็หมายความว่า น้องจะไปทำงานกับกูต่อสิวะเนี่ย โอ๊ยยยยยยย ดีใจโว้ยยยยยย กูจะนั่งอดนอนคิดมากทำไมวะเมื่อคืน!!!
“อะ อ๋อ ปะ เปล่าฮะ พี่นึกว่าน้องรันจะไม่เข้าออฟฟิศกับพี่น่ะครับ น้องรันฝีมือดีจะตาย พี่จะไม่ให้น้องรันทำได้ยังไงกัน” ผมส่งยิ้มหวานกระชากใจที่รับลองว่า หนุ่มใหญ่ หนุ่มน้อยได้เห็นเป็นต้องระทวย แต่เพียงเจอรอยยิ้มกว้าง ที่ยิ้มทั้งปากและตาจากคนตรงหน้า กลายเป็นผมเองที่ระทวยจนแทบอยากจะเข้าไปคลอเคลียเจ้าของรอยยิ้มให้ได้ซะตอนนี้
“จริงนะ… ไม่แกล้งหลอกชมรันเล่นใช่ไหม… ดีใจจังฮะ… งั้นพี่ภพมานี่มา นั่งทานกาแฟก่อนนะฮะ เดี๋ยวน้องรันไปปิ้งขนมปังมาให้ ทานกับนูเทร่าใช่ไหมครับ รอแป๊บนะฮะ”
โอ๊ยยยยยย กูอยากปล้ำน้องเมีย เอ๊ย!!! ขอโทษ ผมคิดดังไปหน่อยใช่ไหม…
เอาใหม่ๆ ผมอยากกอดน้องรันจังเลยครับ ก็ดูการกระทำน่ารักน่าชังนี่สิฮะ เรียกตัวเองว่าน้องรัน แล้วน้ำเสียงดีใจที่ส่งออกมาอย่างเดียว ก็ทำให้ผมยิ้มตามอย่างเอ็นดูจนปากจะฉีกถึงรูหูอยู่แล้ว แต่น้องรัน ดันดีใจพร้อมกับเดินเข้ามาเกาะแขนผมและเขย่าน้อยๆ ก่อนที่จะออกแรงลากผมให้มานั่งลงที่เก้าอี้ ที่น้องเพิ่งจะวางถ้วยกาแฟไว้รอตรงหน้า
ตบท้ายด้วยกริยาน่ารักๆ ที่แสดงออกว่าอยากเอาใจผมด้วยการวิ่งไปปิ้งขนมปัง พร้อมจำได้ว่าผมชอบทานูเทร่า แม่ง เมียกูยังไม่เคยทำให้แบบนี้เลยวุ้ย… เอาไปเลยครับใจผมเนี่ย อยากจะเอาไปทำอะไร ผมยกให้น้องเลยแล้วกัน !!!
ระหว่างที่ผมนั่งทานขนมปังและจิบกาแฟฝีมือน้องรัน น้องรันก็หยิบดราฟงานที่ลองสเก็ตคร่าวๆ ออกมาให้ผมดูและช่วยวิจารณ์ ผมก็วิจารณ์ไปตามจริง ไม่ได้มีชมอย่างเดียว ก็มีติกันบ้าง เรื่องคอนเซ็ปต์ที่น้องยังคงดูไม่เคลียร์และวกวนไปบ้าง หรือบางรูปก็ดูเข้าใจยากเกินไป ผมบอกว่า Make it simple นะ โอเคฝีมือก็คงต้องให้ดีในระดับหนึ่ง แต่ไม่ต้องใส่เต็มจัดหนักทุกอย่าง รูปบางรูป แค่ดูง่ายๆ แต่สื่อความหมายได้อย่างลึกซึ้ง ยังดีซะกว่ารูปที่เต็มไปด้วยเทคนิคแพรวพราว แต่หาความชัดเจนไม่เจอ
“ชอบเวลาที่พี่ภพวิจารณ์จังเลยครับ รันได้อะไรเยอะเลย ขอบคุณนะครับ” และคำพูดสุดท้ายก่อนที่เราจะขึ้นรถไปทำงานกัน หลังจากนั้นบนรถ น้องรันก็กลับเข้าโหมดโลกส่วนตัวอีกครั้ง ผมไม่รู้ว่า น้องกำลังจมจ่อมอยู่กับสิ่งไหนในความคิด แตะที่รู้ๆ ผมไม่สามารถ ก้าวเข้าไปได้เลย…
“พี่ภพฮะ…” น้องรันร้องเรียกในขณะที่เดินตามผมเข้าไปในออฟฟิศ
“ครับ ลืมของเหรอ” ผมหยุดและหันไปถามเด็กผู้ชายที่อยู่ในเสื้อโปโลสีโอลด์โรสพาสเทลพอดีตัวติดกระดุมถึงคอ นุ่งทับในกางเกงยีนสีซีดขาเดฟห้าส่วน สวมรองเท้าคู่เดิมเหมือนเมื่อวาน รองเท้าหนังสีน้ำตาลมีเชือกผูกหัวแหลม ในมือยังคงมีแฟ้ม สมุด หนังสือกราฟิก บนไหล่ก็ยังคงสะพายกระเป๋าหนังสีน้ำตาลใบโตที่บรรจุแมคบุคโปร 17 นิ้วเครื่องโตเอาไว้ เอ… ก็ไม่น่าจะลืมอะไรนะ ก็ดูครบไปทั้งตัวแล้วแบบนี้
“เปล่าครับ… รันจะขออนุญาตนั่งทำงานตรงสวนข้างออฟฟิศได้ไหมครับ” ข้างออฟฟิศ มีบ่อปลาคราฟเล็กๆ ที่มีปลาอยู่ห้าตัว ไม่ใช่ปลาของผมหรอกครับ ของพ่อผมครับท่านชอบ ที่บ้านก็เลี้ยง ที่โรงพิมพ์ก็มี เลยลุกลามมาจนถึงออฟฟิศนี้ด้วย ผมไม่ค่อยได้มีโอกาสไปเดินดูสักเท่าไหร่ แต่พวกพนักงานจะชอบออกไปนั่งเล่น คิดงานกันครับ เพราะจะมีโต๊ะไม้ระแนงทาสีขาว พร้อมเก้าอี้เข้าชุดวางตั้งอยู่สามตัว บางทีกลางวันพวกพนักงานก็ชอบเอาข้าวมานั่งทานกันที่นี่ เพราะมีร่มสีขาวคันโตกางให้หลบร้อนได้ แถมตรงนี้ยังเป็นมุมที่แดดไม่ค่อยส่องโดนมากนัก แต่มีอากาศ และลมพัดเย็นถ่ายเทสะดวก
“อ๋อ… เอาสิ ถ้าไม่ร้อนก็ตามสบายเลยครับ ถ้าเมื่อย หรือร้อนก็กลับเข้ามานั่งในห้องพี่ได้เหมือนเดิมนะครับ ถ้าพี่ไม่อยู่ก็เข้าไปได้เลย พี่จะสั่งเลขาเอาไว้” ถึงแม้จะไม่อยากให้น้องไกลสายตา แต่คนเราก็ต้องมีช่องว่างกันบ้าง ผมว่า ผมค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปจะดีกว่า ยิ่งช่วงนี้น้องรันยิ่งเหมือนจะรู้ทันผมยังไงก็ไม่รู้ ผมคงต้องระวัง และถอยออกมาสักนิดดีกว่า
“ขอบคุณครับ” วันนี้ผมได้รับรอยยิ้มหวานๆ จากคนตรงหน้าเยอะขึ้นกว่าเดิม แค่นี้ก็ดีใจแล้วครับ… อย่างน้อยรอยยิ้มนี้ ก็ทำให้ผมสบายใจได้ว่า น้องยังคงไม่ได้สงสัยอะไรในการกระทำอันอุกอาจของผมเมื่อคืนนี้มากนัก
……………………
……………………
เช้านี้ผมมีทั้งประชุมยาว ทั้งประชุมธีมเล่มใหม่ คุยกับฝ่ายแฟชั่น คุยกับฝ่ายโฆษณา ฝ่ายจัดจำหน่าย ตรวจพรู๊ฟปก ฯลฯ เดินกลับเข้ามาในห้องทำงานของตัวเองอีกที ก็เจอเด็กชายวรันกำลังขะมักเขม้นลงสี ตัดเส้นงานอยู่บนโต๊ะรับแขก ที่เมื่อวานผมยกที่ตรงนี้ให้เป็นโต๊ะทำงานของรันไปแล้วครับ
“น้องรัน!!! ทานข้าวรึยังเนี่ย” นี่ก็เกือบบ่ายโมงแล้วครับ ผมก็ลืมไปซะสนิทเลย ไม่รู้ว่าน้องจะออกไปหาร้านทานข้าวถูกรึเปล่า
“อ้าวพี่ภพ… รันยังไม่ทานเลยฮะ รอพี่ภพอยู่… งานยุ่งเหรอฮะวันนี้… งั้นไปทานข้าวกันเถอะครับ” น้องรันรีบวางมือจากงานตรงหน้า ก่อนจะหันไปคว้ากระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์มือถือมาถือไว้ เตรียมพร้อมจะออกไปเต็มที่
“รันครับ คือ… เดี๋ยวพี่ต้องออกไปทานแล้วรีบเลยไปที่สตูดิโอเลยครับ วันนี้มีถ่ายแฟชั่นตอนบ่ายสองน่ะ พี่อาจจะแวะมาส่งรันที่ออฟฟิศไม่ทัน… ให้พี่สั่งเลขาไปซื้อข้าวให้รันเอาไหม แล้วรันก็นั่งทานที่นี่แหละ เดี๋ยวเย็นพี่แวะกลับมารับ”
“รันไปด้วยได้ไหมครับพี่ภพ… รันอยากเห็นบรรยากาศในสตูฯ ถ่ายแฟชั่นจริงๆ ปกติรันเคยไปเช่าสตูฯ มาถ่ายกับเพื่อนเล่นๆ น่ะครับ อยากเห็นของจริงบ้าง… แต่ถ้าพี่ภพไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะฮะ เดี๋ยวรันออกไปหาอะไรทานเองได้ ไม่ต้องเป็นห่วงครับ”
“งั้น… ไปด้วยกันนั่นแหละ พี่สะดวก ส่วนมากก็แค่ไปดูแล้วก็คุยกับสไตลิสช์ แล้วก็ช่างภาพให้ได้ภาพตามที่ต้องการ”
“จริงเหรอฮะ ดีใจจัง… งั้นเดี๋ยวรันเก็บของก่อนนะฮะ พี่ภพจะกลับเข้าออฟฟิศอีกไหม ถ้าไม่รันจะได้ขนของไปเลย” น้องรันถามขณะมือก็กำลังเก็บสารพัดงานที่กองอยู่บนโต๊ะให้เรียบร้อย
“ถ้ารันออกไปด้วย พี่ว่าพี่จะไม่เข้ามาแล้วล่ะ งั้นรันเก็บของไปเลยแล้วกัน เดี๋ยวพี่รอ” ผมบอก น้องรันพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ก่อนจะหันกลับไปเก็บของตัวเองอีกครั้ง ผมเองก็ถือโอกาสตอนน้องเก็บของ ไปเก็บงานบนโต๊ะตัวเองบ้าง ไม่นานนักน้องรันก็เดินมายืนข้างโต๊ะส่งยิ้มหวานให้ พร้อมกับบอกว่าพร้อมออกเดินทางแล้ว
ผมกับน้องรันแวะทานอาหารจานเดียวง่ายๆ ในร้านอาหารเล็กๆ ร้านหนึ่งในซอยเดียวกับออฟฟิศผม ร้านนี้บรรยากาศน่ารักสไตล์ร้านรูมทีแบบอังกฤษ ร้านทรงสี่เหลี่ยมพื้นผ้า กรุกระจกใสทั้งสามด้าน อีกหนึ่งด้านปูวอลล์เปเปอร์ลายแพทเทินดอกไม้เล็กๆ แบบวินเทจสีฟ้าพาสเทลสลับขาวสว่างตา เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นทำมาจากหวายสีขาว กับหมอนอิงใบโตสีเดียวกับวอลล์เปเปอร์ ให้อารมณ์เหมือนโต๊ะกลางสวนสวยหน้าบ้านสไตล์ผู้ดีกลางกรุงลอนดอน
“ว้าวววว!!! ร้านน่ารักจังเลยฮะพี่ภพ” น้ำเสียงและแววตาของคนร่างโปร่งตรงหน้าทำเอาผมอดจะยิ้มตามไม่ได้ ดีใจที่น้องชอบร้านที่ผมเลือก…
“อาหารก็อร่อยนะ พี่ชอบออกมาทานกลางวันที่นี่” ร้านนี้ถือเป็นร้านประจำของผมครับ หนึ่ง เพราะใกล้ออฟฟิศมาก สอง ร้านนั่งแล้วสบายตา เจ้าของก็ใจดีบางทีผมก็หอบลูกน้องมาเปลี่ยนบรรยากาศ นั่งคุยงานกันที่นี่ และสาม อาหารอร่อยมากครับ นอกจากเมนูของคาวแล้ว ขนมอบ และชุดไฮ-ทีของที่นี่ก็เด็ดขาดไม่แพ้กันครับ
“อืม บรรยากาศน่ารักมากเลยครับ วันหลังรันขอออกมานั่งทำงานที่นี่บ้างได้ไหมฮะ” เจ้าของดวงตาพราวระยับ หันมาขออนุญาตจากผม แล้วหันไปหยิบ โอลิมปัสเพนตัวเก่งที่ผมแอบเห็นน้องชอบหยิบขึ้นมาถ่ายสแนปนู่นนี่บ่อยๆ ขึ้นมาเก็บภาพบรรยากาศร้าน
“ได้สิครับ ใกล้ๆ ออฟฟิศแค่นี้เอง… ว่าแต่สั่งอาหารก่อนเถอะครับรัน เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่พามานั่งอีกก็ได้ วันนี้พี่ภพแอบรีบนิดนึงน่ะครับ” ผมรีบเตือนเด็กที่เหมือนพึ่งได้ของเล่นชิ้นใหม่ ให้รีบสั่งอาหารมาทานก่อน เพราะตอนนี้ ก็บ่ายโมงเกือบจะครึ่งแล้ว ผมมีนัดทีมถ่ายไว้ตอนบ่ายสอง แต่โชคดีที่สตูดิโออยู่ซอยถัดไปเท่านั้น
“เออจริงด้วย… ขอโทษครับพี่ภพ รันลืมไปเลยว่าเรามีนัดตอนบ่ายสอง ตายแล้วไอ้รันเอ๊ย แกชอบเพลินจนลืมตลอด” น้องรันรีบเก็บกล้องแล้วหันมายิ้มแหยๆ แบบสำนึกผิดให้ผม ใครจะไปโกรธลงครับแบบนี้… ก่อนที่เจ้าตัวจะรีบหยิบเมนูขึ้นมาดู แล้วบ่นกับตัวเองเบาๆ แต่ก็พอที่ผมจะได้ยินคำพูดน่ารักน่าชังที่กำลังต่อว่าตัวเองน้อยๆ อยู่
ผมสั่งสปาเกตตีแองโชวี่มีทบอล เป็นจานโปรดจานประจำของผม ส่วนน้องรันสั่งเพนเน่ซอสบลูชีสใส่ลูกแพร์และวอลนัท ไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ น้องรันก็ยังอดไม่ได้ที่จะหยิบกล้องขึ้นมาสแนปเก็บเอาไว้ ก่อนจะลงมือทานอาหารตรงหน้าอย่างเร็ว
“ไม่ต้องรีบครับ… ค่อยๆ ทานเดี๋ยวติดคอ สตูดิโออยู่ซอยถัดไปเอง แป๊บเดียวก็ถึงแล้วครับ” ผมต้องคอยเบรกหนุ่มน้อยที่จ้วงเอาๆ เต็มปาก ก้มหน้าก้มตากินแบบไม่เงยหน้าขึ้นมองสิ่งรอบตัวอีกเลย กลัวจะติดคอซะก่อนสิครับ… บางทีรันก็ยังดูเด็กอยู่มากเหลือเกิน
“อืม…อัน อัว อี่ อ๊บ ไอ้ อันอ่ะ” เพนเน่เต็มปาก แถมเลอะนิดๆ จนผมต้องยื่นทิชชู่ส่งไปให้เช็ด
“หืมมม… กลืนก่อนค่อยพูดครับ” ผมหัวเราะนิดๆ กับกริยาท่าทางที่เด็กเหลือเกินของคนตรงหน้า… น้องรันพยายามรีบเคี้ยวและรีบกลืนก่อนจะรีบเช็ดปาก
“เฮ้อ… รันจะพูดว่า รันกลัวพี่ภพไม่ทันอ่ะ”
“ทันอยู่แล้วน่า กินขนมอีกอย่างยังทันเลย เอามะ” ผมเอาขนมมาล่อเด็กซะหน่อยฮะ เห็นตอนเดินเข้ามาก็ตาวาวมองไปที่ตู้เค้กเชียว
“ไม่เอาดีกว่าฮะ เดี๋ยวพรุ่งนี้รันค่อยมาทานใหม่… ของบางอย่างทานทีเดียวเยอะๆ มันจะเบื่อง่ายนะฮะ ค่อยๆ ชิมไปวันละอย่างสองอย่างดีกว่านะครับ มันจะได้ดูอร่อย น่าตื่นเต้นอยู่เสมอไงฮะ พี่ภพว่าไหม”
น้องรันโหมดพูดจากำกวมกลับมาอีกครั้ง เราร้อนตัวไปเอง หรือว่าน้องจงใจพูดให้รู้ผมรู้สึกร้อนตัวกันครับ น้องจะบอกว่า ผมรุกน้องเขาเยอะเกินไปรึเปล่านะ แต่ผมก็ไม่ได้รุกอะไรเลย จะมีหลุดก็แค่เมื่อคืนเท่านั้นเองนะ… เฮ้ออออ อุตส่าห์หายใจหายคอโล่งอกไปได้ครึ่งวัน… น้องรันก็กลับมาทำให้ขวัญกระเจิงอีกจนได้ สามภพขวัญอ่อนนะครับ TT_TT
จากประโยคเด็ดโดนใจของน้องรัน ผมก็ได้แต่ยิ้มหวานส่งไป แม้ใจจะร้อนรนก็ตาม แล้วน้องก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย เราสองคนเลยจัดการอาหารตรงหน้าจนหมดอย่างเงียบๆ ก่อนที่จะพากันไปยังสตูดิโอถ่ายแบบ…
……………………..
……………………..
“คุณภพสวัสดีค่ะ/พี่ภพสวัสดีครับ/สวัสดีครับ/ค่า” เสียงทักทายที่ดังระงม ยามเมื่อผมเปิดประตูห้องสตูดิโอใหญ่เข้าไป สตูดิโอแห่งนี้เป็นของบริษัทผมครับ จริงๆ เป็นสตูดิโอใหญ่ที่ให้คนนอกมาเช่าด้วย ที่นี่จะแบ่งห้องไว้หลายแบบ และมีของประกอบฉากให้เลือกใช้อีกมากมาย มีทั้งหมดสามชั้น รวม 20 ห้อง
“สวัสดีครับทุกคน… อืมฉากที่คุยกันวันก่อน พอเสร็จออกมาจริงๆ แล้วสวยกว่าที่คิดนะ” ผมไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไร ก็เริ่มลุยงานทันที
“อ่อ… น้องรัน น้องรันจะเดินดูอะไร ตรงไหนก็ได้นะครับ ตามสะดวกเลย…ทุกคนครับนี่น้องรัน น้องรันเป็นน้องชายภรรยาผมเองครับ ตอนนี้น้องเขามาช่วยงานผมด้านภาพประกอบ น้องเขาเรียนด้านอาร์ตอยู่ที่อิตาลี่ มีอะไรก็ช่วยแนะนำด้วยนะครับ”
“สวัสดีครับ ฝากตัวด้วยนะครับ” น้องรันยกมือขึ้นไหว้ทุกคนอย่างนอบน้อม ก่อนจะขอเดินเข้าไปดูฉากที่เซ็ทเอาไว้ถ่ายใกล้ๆ วันนี้เป็นธีม Art is all around ฉากหลังก็เลยเต็มไปด้วยกราฟิตี้มากมาย เพราะวันนี้นายแบบเป็นนักร้องนำวงร็อคแนวๆ ลุคที่ออกมาเลยอยากให้เป็นอาร์ตแบบแมนๆ แต่ก็วัยรุ่น ดูซน และสนุก
“พี่ภพ รันแอบถ่ายรูปได้ไหมฮะ” น้องรันเดินมาสะกิดถามผมเบาๆ เมื่อเห็นจังหวะที่ผมไม่ได้คุยกับใครแล้ว
“อืม… จริงๆ ห้ามถ่ายนะครับ แต่พี่อนุญาต แต่รันต้องห้ามเอาไปโพสต์ในเฟสบุคหรือที่ไหนก่อนหนังสือจะวางแผงนะครับ มันเป็นเรื่องของลิขสิทธิ์และก็ความลับของเล่มนั้นๆ”
“ตกลงฮะ รันแค่อยากถ่ายเก็บไว้เป็นเรเฟอร์เร้นท์เฉยๆ ครับ” ผมยิ้มให้กับท่าทางกระตือรือร้นของคนตรงหน้า ก่อนที่จะหันไปคุยกับสไตลิสช์ที่เพิ่งจะเดินกลับเข้ามาหลังจากหายไปสูบบุหรี่ต่อ
“นายแบบกับนางแบบมาถึงรึยัง” ผมหันไปถามผู้ช่วยสไตลิสต์
“น้องริวมาถึงแล้วค่ะเข้าห้องน้ำอยู่ ส่วนวิเวียนกำลังแต่งหน้าค่ะ” ริวคือนักร้องนำวงร็อคที่ผมพูดถึง วงนี้กำลังดังและมาแรงมากในตอนนี้ของค่ายเมโลดี้มิวสิค ด้วยบุคลิกดูเป็นคนดิบๆ ห่ามๆ แต่ก็มีความอ่อนโยนในตัว ทำให้สาวๆ ทั้งแท้และเทียมต่างก็คลั่งไคล้กันแทบบ้า เล่มนี้ได้ริวมาขึ้นปก ผมว่าวางแผงไม่เกินหนึ่งสัปดาห์ก็ขาดตลาดแน่นอน
ส่วนวิเวียนน่าจะเป็นนางแบบฝรั่งจากโมเดลลิ่ง เพราะครั้งนี้ผมไม่ได้ต้องการจะเน้นไปที่ตัวนางแบบนัก ไม่จำเป็นต้องเอาที่มีชื่อเสียงเหมือนกันก็ได้ เลยแคสฯ จากโมเดลลิ่ง เลือกที่ยังใหม่ ไม่ช้ำ วันที่ผมไปแคสฯ ผมเลือกวิเวียน เพราะเธอเพิ่งจะเข้ามาเมืองไทย และยังไม่มีงานในประเทศนี้เลย พอร์ทเธอค่อนข้างใช้ได้ วิเวียนเป็นสาวอิตาเลียนเลือดแท้ ตาคม ผมเข้ม และหน้าเฉี่ยวมาก ไม่ได้สวยหวาน สวยหยาดเยิ้ม แต่เป็นคนสวยน่ามอง ผมชอบโคลงหน้าของเธอ อายุแค่ 18 เท่านั้นเอง
“คุณภพสวัสดีค่ะ/ครับ” คุณนุชหัวหน้า AR ของค่ายเมโลดี้มิวสิค เดินเข้ามาทักทายผมพร้อมกับริว ศิลปินในสังกัด
“สวัสดีครับคุณนุช ไม่ได้เจอกันนานเลยนะฮะ สบายดีนะครับ” ผมทักทายตามมารยาท เพราะสายงานผมก็วนๆ เวียนๆ เจอกันบ่อยๆ ตามงานบ้างอะไรบ้าง
“สบายดีค่ะ คุณคิวฝากความคิดถึงมานะคะ” คุณคิว หรือพี่คิวประธานกรรมการบริษัทเมโลดี้มิวสิคครับ พี่คิวเป็นรุ่นพี่ผมเราเคยเรียนมัธยมที่เดียวกัน และแถมยังเรียนยูเดียวกันที่ต่างประเทศด้วย พี่คิวเป็นพี่ชายที่ผมค่อนข้างสนิทด้วย พี่เขานิสัยดี และคอยให้คำปรึกษาผมเรื่องงานอยู่บ่อยๆ นอกจากนั้นธุรกิจเราก็ใกล้เคียง มีความเกื้อหนุนกันอยู่ แม้จะมีบางไลน์ที่ทับซ้อนเหมือนจะเป็นคู่แข่งกันบ้างก็ตาม แต่โดยหลักๆ พี่คิวถือว่าเป็นผู้บริหารของบริษัทที่กุมอำนาจสื่อฯ วงการบันเทิงของเมืองไทยเลยก็ว่าได้ครับ
“เช่นกันนะครับ ฝากไปถึงพี่คิวด้วย บอกว่างานแต่งพี่คิวผมไม่พลาดแน่ๆ ครับ” ได้ข่าวว่าจะแต่งงานกับภรรยาที่คบหารู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก รักกันยาวนานคงทนจนน่าอิจฉาจริงๆ ครับ
“งั้นเดี๋ยวให้น้องริวไปแต่งหน้าทำผมก่อนเลยแล้วกันนะคะ” สไตลิสต์ที่ยังยืนอยู่ข้างๆ ผมรีบตัดบท เพราะกลัวจะเลท ผมพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะหันไปยิ้มให้น้องริว แต่… ทำไมรู้สึกว่าน้องริวดูจะไม่ค่อยเฟรนด์ลี่ใส่ผมสักเท่าไหร่ ติดจะตาขวางๆ ด้วยซ้ำ หรือว่าผมจะคิดไปเองวะ ทำไมช่วงนี้ชอบรู้สึกว่าตัวเองคิดอะไรไปเองเยอะเหลือกเกิน
ผมรีบปัดความคิด และสายตาของน้องริวออกไป กลับมาสนใจกับบรีฟที่สไตลิสช์กำลังคุยกับช่างภาพอยู่ แต่แล้วก็มีสิ่งที่ทำให้ผมต้องละความสนใจจากงานตรงหน้าแล้วหันไปเจอกับสิ่งที่ทำให้ยิ่งกว่าช็อค!!!
“วีวี่!!!!!!!!!”
“รัน!!!!”
ภาพนางแบบฝรั่งที่ผมแคสฯ เพื่อมาถ่ายงานนี้ ยืนกอดและจูบกับน้องเมียของผมอยู่กลางห้อง ทำเอาสตอรี่บอร์ดในมือผมแทบหลุดลงกับพื้น….
อะไรกันวะ????
คือ… ใครช่วยตอบกูที ว่าที่กูกำลังเห็นเนี่ยคืออะไร… สองคนนี้รู้จักกันเหรอ? แล้วรู้จักกันได้ยังไง? รู้จักกันในฐานะอะไร? แล้วทำไมต้องมาจูบกัน โว้ยยยยยยย!!!
ตอนนี้ห้องทั้งห้องเกิดอะไรขึ้นผมไม่รู้ รอบๆ ตัวมันเบลอๆ มองอะไรไม่ชัด เสียงเพลง เสียงคนพูดคุย ตะโกนสั่งงานที่จับใจความไม่ได้ ไม่ได้เรียกสติผมเลยสักนิด เพราะภาพๆ เดียวที่เด่นจนผมไม่สามารถละสายตาไปไหนได้อีกเลย ก็คือ ชายหญิงสองคนที่ยังคงกุมกอดแนบชิด จุมพิษปาก กันไปมา เสียงดังจุ๊บ จั๊บ ไม่ห่างจากผมมากนัก ใครก็ได้มาต่อยกูทีเถอะ จะได้หลุดจากภวังค์บ้าๆ แล้วตื่นขึ้นมาเพื่อจะรับรู้ว่า สองคนนี้เป็นเพียงแค่เพื่อนกันใช่ไหม?
“เออ พี่ภพ… พี่ภพ พี่ภพฮะ… พี่ภพครับ!!!”
“ฮะ อะไรนะครับ” สุดท้ายคนที่กระชากภวังค์ผมออกมาก็คือช่างภาพที่คงกำลังคุยงานอะไรกับผมอยู่ และรอฟังคำตอบจากผม แต่ผมดันเงียบ เหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่าง น้องชัยช่างภาพก็เลยตะโกนเรียกผมซะเสียงดัง
“คือ ผมจะให้พี่เลือกไดเร็คชั่นของปกหน่อยน่ะครับ”
“อ๋อครับได้ครับ” ผมเลยต้องจำใจกลับไปสนใจกับงานตรงหน้าอีกครั้ง
“พี่ภพฮะ” คราวนี้เสียงคุ้นเคยดังขึ้นข้างๆ ผม ไม่ต้องรอให้เรียกซ้ำ เพราะรีบหันไปทันที… แล้วก็ได้เจอกับสองคนที่ทำให้ผมจิตหลุดไปเมื่อครู่ วิเวียนยืนเกาะคล้องแขนน้องรันแน่น สงยิ้มหวานเก๋มาให้
“เอ่อ… ครับ… แล้วสองคนนี้ คือยังไง” ผมหลุดปากรีบถามออกไปอย่างร้อนรน แต่น้องรันไม่ได้มีทีท่าจะสงสัยหรือสนใจกับท่าทีของผมมากนัก เพราะวิเวียนก้มไปหอมแก้มน้องรันอีกทีต่อหน้าต่อตาผม ที่ต้องบอกว่าก้ม ก็เพราะวิเวียนเธอสูงกว่ารันเกือบครึ่งฟุต … รันเองพอวิเวียนหันมาหอมก็ได้ย่นคอหนี แต่หัวเราะชอบใจ หึ้ย!! อะไรกันวะ
“แฮ่ม!!! ใครจะช่วยตอบพี่ได้บ้างครับ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับทั้งสองคน” ผมเลือกที่จะถามเป็นภาษาอังกฤษ เพราะวิเวียนจะได้เข้าใจด้วย
“คือ….” น้องรันกำลังจะอ้าปากตอบ แต่เสียงหวานจากผู้หญิงเก๋ข้างๆ ก็ชิงตอบขึ้นมาซะก่อน
“รันเป็นรักแรก และเป็นคนแรกของวีวี่ค่ะ แต่ตอนนี้วีวี่ก็ยังคงรักรันอยู่นะคะ ดีใจที่สุดที่ได้มาเจอรันที่นี่… จุ๊บ”
รักแรก คนแรก ยังรักอยู่… อะไรกันวะ นี่น้องเมีย ที่กูตั้งใจจะเอามาทำเมีย เกิดมีเมียเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วหรือวะ… เฮ้ยยยยยยยย ตั้งแต่ไอ้สามภพ เกิดและโตมาเป็นผู้ชายทรงเสน่ห์ ขนาดนี้ กูยังไม่เคยหมดความมั่นใจและท้อถอยในเรื่องใดมาก่อนเท่าเรื่องนี้เลย…
แถมสิ่งที่มันทำให้ผม แทบจะทรุดลงไปกองกับพื้นก็เพราะ น้องรันไม่ได้ปฏิเสธใดๆ ออกมาเลย ได้แต่ยิ้มรับรอยจุ๊บข้างแก้มที่แม่สาววิเวียนวีวี่ หันไปส่งให้พร้อมตาหวานเชื่อม…
นี่กูจะแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มลงสนามจริงจังเลยหรือไงวะ…ไอ้สามภพ!!!
+++++++++++++++++++++++++++
+ ตายห่าแล้ว ชะนีน้อยหอยสังข์นางนี้อิมพอร์ทมาจากอิตาลี ชีเป็นครายยยยยย ยังคงเป็นปริศนาต่อไป ฮ่าๆๆ
+ ถ้าจะมีคำผิดเยอะ หรืออะไรตกๆ เกินๆ ขาดๆ ไปบ้างก็อภัยให้ข้าน้อยเถอะนะคะ Mercy เบลอจริงอะไรจริงค่ะช่วงนี้...
+ อิพี่ภพของเราจะถอดใจไหมเนี่ย เจ้าของเก่าเขากลับมาแล้วเนี่ย... แถมยังเป็นชะนีสาวแสนสวยซะด้วยสิ คุณพี่จะเอาอะไรไปสู้กับอกตู้มๆ นั้นได้คะ
+ ไม่รู้ทำไม ถึงได้รู้สึกว่า น้องรันแอบน่ากลัว ฮ่าๆๆๆๆ พี่ภพจะไหวไหมหนอ
+ ครั้งนี้มีน้องริวสุดที่รักของน้องพายโผล่เข้ามาด้วยค่ะ ใครที่ไม่เคยอ่านเรื่องนู้นก็ไม่ต้องสงสัย แว๊บไปอ่านได้นะจ๊ะ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18847.0
+ ส่วนอีกคนที่โผล่มาแต่ชื่อก็คือพี่คิว ไม่ต้องสงสัยอีกเหมือนกัน จากเรื่องน้องเลิฟค่ะ เรื่องแรกเลย ใครไม่เคยอ่านลองไปคุ้ยในห้องจบแล้วได้จ้า ฮ่าๆ
+ ครั้งหน้าอัพน้องพายนะคะ และถ้าขยันและไม่มีงานด่วน จะมาอัพน้องรันให้ก่อนวันจันทร์อีกที ไม่งั้นเราจะไม่เจอกันยาว จนหลังวันที่ 18 เลยค่ะ เพราะ Mercy จะไม่อยู่ไปตจว. และตปท. ต่อๆ กัน
+ กอดดดดด ทุกคน เดี๋ยวนี้ Mercy มีเฟสแล้ว แวะไปคุยกันได้เน้อ ที่ www.facebook.com/mercy.novel แอดมาได้จ้า
-
แปะก่อนๆ
ว๊ากกๆๆๆ พี่ภพมีคู่แข่งเป็นชะนี แถมรันยังดูจะพอใจกับเธอคนนี้มากซะด้วย
พี่ภพระวังดีๆน่ะค่ะ เด๋วจะหาว่าไม่เตือน เหอๆๆ o18
-
อ๊ายยยยยยยยยย ชะนีต่างชาติมาจากไหนคะเนี่ย คุณไนท์ๆๆๆ เค้าเชียร์คุณภพ กะน้องรันอยู่นะๆๆ อิอิ หรือจะหักมุมแบบว่า... เอานังชะนีมายั่ว พี่ภพ อิอิ
มาต่อไวไวนะคับ
ปล. แอด FB ไปละ Accept ด้วยนะจ้ะ o13
-
ตามมาเม้นท์ค่า
น้องรันเหมือนมีหลายบุคลิกนะคะ เหมือนรู้ทางอิตาพี่ภพ ยังไงไม่รู้
อยากอ่านภาคน้องรันบ้าง อยากรู้คิดกับตาเฒ่ายังไง 555+
แต่มีเรื่องสงสัยอยู่ในใจแล้วคะ แต่เก็บไว้เดาก่อน ^^
-
เอาแล้วไง
อกหักตั้งแต่ยังไม่เริ่มเลยพี่ภพช่างน่าสงสารรรรร
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
แต่ตอนนี้น้องรันน่ารักมากกกก
อยากได้เด็กแบบน้องรันสักคน
-
พี่ภพ เข้าใจคำว่า "อดีต" ไหมพี่ นั้นแหละะะ อดีตใครจะเคยเป็น "ภรรยา"น้องก็ช่าง
แต่ปัจจุบันและอนาคตก็สามารถกลายเป็น "ภรรยา" คนอื่นได้นะพี่!!!!
พี่ภพสู้ต่อไป คิดจะเอาน้องเมียทำเมีย ก็ต้องทำให้สำเร็จ :a2: :a2: :a2:
-
พี่ไนท์ น้องตองมาทักทายในนี้แล้วน้าาาา ฮ่าๆๆ
:L2: :L2: :L2:
-
แหม อยากจะบอกว่า รักแรกและคนแรก นี่มันอาจจะหมายถึงสาวเจ้าฝ่ายเดียวปะพี่ภพ 5555
อ่านตอนนี้แล้วถึงจะยังไม่คืบหน้าไปไหน(มั้ง) แต่ก็เหมือนพี่ภพกำลังค้นหาใจตัวเองอย่างหนักอยู่
ว่าแท้จริงแล้วเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง ก๊ากกกกกกกก สมน้ำหน้าลุงวะ จะอะไรยังไงก็เอาให้ชัดๆกันไป
วีวี่ มาแล้ว ชะนีน้องหอยสังข์คนนี้จับตัวยากนะ มาถึงก็มากอดจูบควงต่อหน้า
ลุงอย่ายอมนะจ๊ะ 555
รออ่านตอนต่อไปค่า รอน้องพายกับพี่ริวด้วยนะ หิหิ :really2:
-
น้องรันเข้าใจป่วนหัวใจพี่ภพ รู้จังหวะจะโคน ส่วนน้องวีวี่ วิเวียน ไม่น่าเรียกว่าชะนีน้อยหอยสังข์ น่าจะเป็นชะนีน้อยหอย vongole อะไรเถือกนั้นมากกว่า
-
ชักยังไงๆแล้วเนี่ยวีวี่
มากอดจูบกับจุ๊บจั๊บอีกตะหาก
พี่ภพจะทำไงล่ะทีนี้
-
เอาใจช่วยพี่ภพสุดๆ :z3:
-
o22เจอชะนีวีวี่เข้าไปเล่นเอาพี่ภพไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว
o18ชีมาแรงแซงทางโค้งมากเล่นจับหนูรันจูบเอาจูบเอายั่งกับไม่เจอเคยกันมาสามชาติได้
-
น้องรันฉลาดจนน่ากลัว พี่ภพตายแน่ :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ:น่าสงสารพี่ภพ
-
กำลังเหมือนจะไปได้ด้วยดี แล้วก็ :a5: ใส่กะบาลพี่ภพ หึ หึ หึ ....
แต่แน่ใจได้ คนอย่าง สามภพ ไม่เคยถ่อยอยู่แล้ว หรือเปล่าวา......
+1 ให้เป็นกำลังใจนะครับ คนเก่ง คนขยัน :z2:
-
ชะนีอิมพอร์ตมาได้ไง อ๊ากกกกกก
พี่ภพอย่าเพิ่งเป็นลมนะพี่ ใจเย็นๆๆ
ดูไปก่อนๆ โอ่ยยย น่าสงสารนะ 555
-
ตอนนี้สงสารพี่ภพ ทำอะไรไม่ถูกเลย เหมือนน้องรันรู้ทันไปหมด ไม่พอยังมีวิวี่โผล่มาด้วย :laugh:
น้องริวจุ๊บๆ โผล่มานิดเดียวป้าก็พอใจ :impress2:
-
โอ้ อยากอ่านความคิดของน้องรันจังเลย o18
เริ่มสงสารพี่ภพแล้วนะเนี่ย
-
พี่ภพเพ้อเลย
-
กรี๊ด เป็นเพื่อนสาวกันเฉยๆ พอมั้ยจ๊ะ วีวี่และนุ้งรัน
-
o22
-
สติแตก หลุดเก๊กซะแล้วพี่ภพ
แต่เหมือนได้กลิ่น ว่าน้องรันเรากำลังทดสอบอะไรบางอย่าง
เดินทางปลอดภัยนะจ๊ะ Mercy
-
น้องรันน่ารักมากกกกกกกกกกก อ้อน เอาใจพี่ภพจัง
วีวี่เป็นแค่เพื่อนใช่ไหมน้องรัน ทำเอาพี่ภพอกหักซะแล้ว
-
:a5: ทำไมน้องรันมีแฟนแล้วละ
แกล้งพี่ภพกานอยุใช่ไม
-
รันน่ารักกกกกกกกกกมากกกกก
แต่งตัวได้สุดยอด.... :pighaun:
-
รันว่ายน้ำบ่อยๆๆๆ
พี่ภพเลือด+น้ำลายหมดตัวแน่ๆๆๆ :jul1:
-
เอร้ยยยยยยยยยยย เจ็บที่ตรงนี้~♫
เจ็บแทนไอ้สามภพเจ้าค่ะ งื้ดๆ :monkeysad:
เสียใจด้วยน้า~5555 :laugh:
รอตอนต่อไป~ :serius2:
-
โหมดสามภพเสียจ๋อ ตึ่งโป๊ะ :m20:
เพิ่งจะเข้าใจว่าพี่เมอร์ซี่วางให้อีตาริวของพายมีบุคลิกดิบห่าม
(มีการตาขวางใส่คุณพี่สามภพพอีกแต่คิดว่าคุณพี่สามภพแกหลอนนิ่งไปเอง ก๊ากกกกกกก)
อ่านมาตลอด เห็นแต่ความต๊อง ยอมพายตลอด
:jul3:
มีพูดถึงพี่คิวกับโรสอีก ไม่พูดถึงแต่ก็ไม่ได้ลืมเซฟ-เลิฟ แชมป์-เซย์พี่คิว-โรสนะคะ คิกๆ
รอฉากแต่งงานของโรสด้วยแหละ
o18
:กอด1:
-
ตาสามภพ ...ตามน้องรันไม่ทันเลยละซิ
เด็กฉลาด ๆ ..เค้าก็มีตลบหน้าตลบหลังผู้ใหญ่เหมือนกันน้า...
สะใจ...เสือสิ้นลาย จริง ๆ :laugh:
:L2: น้อง Mercy :pig4:
กด + ให้กำลังใจนะคะ
-
พี่ mercy ใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยย
ทำเค้าชอคค้างโลกถล่มอยู่หน้าจอ :serius2:
ทำไมน้องรันเป็นแบบนี้ไปได้ โธ่พี่ภพของข้า
-
ไม่นะ !! รันไม่ เลิกเถอะ เป็นแฟนกันแต่เราเตี้ยกว่าเค้ามันไม่เท่นะ :o12:
ชะนีน้อยยย โผล่มาทามมวยยยย TT
ฮาตรงบอกสามภพขวัญอ่อน ก็ดูรันพูดเส่ะ -''-
ดัน !!
-
รันแกล้งใช่ไหม :z3: :z3:
รันไม่เอาชะนีทำเมียหรอก
สามภพก็รีบๆๆหน่อยนะ
-
พี่ภพจะสู้เค้าได้เร้อ~~~~~
-
พี่ภพสู้เค้านะะะ
ค้างอย่างแร ง อิอิ :impress2:
-
ฮา....................5555555555555555555555555++++++++
-
อิพี่ภพสู้ตายยยยยยยยยยยย นะ ! :angry2:
'อย่าไปยอมแพ้ ให้กับปัญหาใดๆ' <<< เพ้อ ~ เข้าข้างอิพี่ภพสุดฤทธิ์ :pandalaugh:
-
เริ่ดดดด อะไรที่ได้มายากๆแบบนี้แหละ ถึงจะคุ้มค่าหน่อย
กว่าจะได้น้องรันมา อิพี่ภพคงรู้ซึ้งถึงความลำบาก ไม่กล้าทิ้งง่ายๆเหมือนคนก่อนๆ
-
:a5: แอร๊กกกกกกก ชะนีนางนั้นคือ มะเมีย...น้องรัน
ไม่นะ น้องรันจะต้องเป็นเมียตาสามภพสถานเดียวเท่านั้น
เป็นสามีใครไม่ได้นะ ไม่ยอม
ตอนนี้ชอบความโมเอะของน้องรันจัง อิๆ เด็กน่ารัก ฉลาด
มีแววแกมโกง เจ้าเล่ห์เสียด้วยสิ ชอบอ่ะ อยากกอดน้องรัน
-
อีตาพี่ภพตอนนี้เสียเซลล์อย่างแรง
น้องรันอาจจะเลิกกับวีวี่แล้วก็ได้นะ
ก็ยังคงเป็นปริศนา รอตอนต่อไปมาให้ความกระจ่างค่ะ
ปล. แอบสะใจสมน้ำหน้าอีตาพี่ภพจัง 55++
อาจจะแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม
-
อ้าว สะงั้นพี่ภพเหมือนจะอกหักสะแล้ว
แต่ นั่นมันอดีตนะพี่ภพ
ปัจจุบัน พี่ภพสู้ต่อไป :a2:
-
น้องรันเห็นอย่างนั้นแต่แรงนะเนี่ย - -+
ขอบคุณที่อัพค่าพี่ไน้
-
อ่าว น้องรันมีเจ้าของซะแล้ว :laugh:
-
ชะ นี มา สร้าง ความ รัง คาน
จัด การ เลย พี่ ภพ
จัด การ รัน นะ เอา หนัก ๆ
-
โอ้ว พี่ภพเจองานหนักแล้ว :laugh:
น้องรันมี มะ เมีย :a5:
รอต่อค้า :oo1:
-
คงไม่ใช่แฟนกันจริงๆหรอกนะ ดูท่าทางยังไงน้องรันก็ไม่น่าจะรอดไปได้ :impress2:
ขอบคุณมากค่ะ
-
พี่ภพช้ำใจ ฮือๆๆๆ
มันไม่จริงใช่มั้ยคะ :serius2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด :z3:
ม่ายเจรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :serius2:
น้องรัน...แกล้งเอาผู้หญิงมาบังหน้าทดสอบไอ้คุณพี่สามภพใช่ม๊ายยย
บอกมาน้าาาา บอกความจริงม๊าาา :z3:
คำพูดน้องรันน่ากลัวจริงๆ :sad4:
ถ้าเป็นไอ้คุณพี่สามภพเฟินก็หนาวล่ะค่ะ ฮือๆ(ยิ่งครั้งก่อนไปทำตัวหน้าสงสัยอีก)
ปอลิง.ค้างอย่างแรงค่ะพี่ไนท์ o22
ปอลิงลิง.เ้ค้าว่าน้องรันต้องเอายัยชะนีนั่นมาบังหน้าทดสอบไอ้คุณพี่สามภพชัวร์ๆ ฟันเฟิร์ม!!! (เวลาพิมพ์ไอ้คุณพี่สามภพนี่ยาวจริงไรจริง 55+)
-
บอกได้คำเดียว เซรงๆๆๆๆๆๆอย่างแรง:z3: :z3:
โผล่มาทำไมนิชะนีนางนี้ แค่นี้อิคุณพี่ภพ ก็หาทางไปไม่เจอแล้ว :jul3:
-
คู่แข่งพี่ภพมาแรงแซงทางโค้งมากค่าาา
-
เส้นทางของคุณภพ มีแต่ .... "ขวากหนาม"
น่าสงสารจริงๆ
-
งานเข้าแล้วครับคุณภพ
-
พี่ภพคงต้องไปทำนมให้มันดูมๆแล้วล่ะ :jul3: อย่างน้อยจะได้เอาไว้ชนประชันกันได้ :m20:
น้องรันมันอยากให้พี่ค่อยๆแทะโลมทีละนิดอย่าผลีผลามเกินไป ยังไงพี่ก็ลองเก็บไปคิดหน่อยก็แล้วกันนะ
-
อ่า ชะนีชอบข้างเดียวแหง รันไม่เล่นด้วยหรอก ชัวๆๆๆ
-
ชอบมากเลยค่าาาาา ตอนอ่านๆไป เมโลดี้มิวสิค น้องพาย เอ้ คุ้นๆๆๆนะ ประธานพี่คิว เอ้คุ้น โคดดด
อ้อออน้องเลิฟก่าพี่เซฟ แล้วก็นึกออกว่าเคยอ่านของคุณMercy มาแล้วนี่เอง คือสมัครยูสใหม่น่ะค่ะแล้วก็จำไม่ได้เพราะอ่านนิยายเยอะมาก :o8: เรื่องน้องเลิฟก่าพี่เซฟก็ชอบมากเลยค่าาา สนุกมากเลยยย
เรื่องนี้ก็น่ารักน่าติดตามมากเลยค่าาา อิพี่ภพ ฮามากเลย ฮ่าๆๆ
ลุ้นอิพี่ภพแข่งก่าชะนีต่อไป อิอิ สู้ๆนะคะจะติดตามค่ะ o13
-
สามภพอย่าเพิ่งท้อ
-
มีมารหัวใจมาเพิ่มอีก แถมเป็นหญิงซะด้วย!!!!!
พี่ภพเอาไง
-
มาส่งใบลาค่ะ
Mercy ต้องไปตจว. และตปท. ต่อกัน 10 วัน ตั้งแต่ 9 - 18 ค่ะทุกคน
ฝากน้องรันด้วยนะคะ ระวังพี่ภพให้ด้วยนะ ฮ่าๆๆๆ
แล้วเจอกันหลังวันที่ 18 ค่ะ :กอด1:
-
555++ ทำงาน+เที่ยวให้สนุกนะค่ะ
เด๋วจะดูน้องรันไว้ให้
-
อุ๊ พี่ภพมีคู่แข่ง ว้าวๆ
รักแรก คนแรก ยังรักอยู่ อ๊าก คู่แข่งช่างน่ากลัว
รับทราบเรื่องใบลาค่ะ เที่ยวและทำงานให้สนุกนะค่ะ
-
ค่ะ เดินทางปลอดภัย และขอให้สนุกกับ(การทำงาน /การท่องเที่ยว)นะคะ
เต็มใจรับฝาก+ยินดีดูแลน้องรันให้ค่ะ
-
รับทราบและรอเสมอจ้ะ
-
จะรอนะคะ กลับมาต่อเร็วๆนะ~ :bye2:
-
รอค่ะ รอออออออออ :z2:
-
เดินทางปลอดภัยค่า คิดถึงน้องรันขาดใจแน่เลย
-
รอได้ค่ะ :L2:
-
รอจร้าา
-
ได้เลยค่ะ น้องรัน จะดูแล ผิวเนียนๆ หน้าใสๆ ให้เป็นอย่างดี
ขอให้เที่ยวให้สนุกนะคะ แล้วอย่าลืมมาเล่าเรื่องสนุกๆ ระหว่าง
ทริปการท่องเที่ยว (หรือทำงานหว่า?) ให้ฟังด้วยนะคะ
:bye2:
-
:monkeysad:น้องรันใจร้าย สงสารพี่ภพบ้างดิ่
-
เดินทางดีดีนะค่ะ :bye2:
-
สนับสนุนให้มีอุปสรรค
เพื่อการดัดสันดานเก่าของสามีพี่ กร๊ากก..ก
เล่นกับ'น้องเมีย' อย่าคิดว่า'จะง่าย' ฮิฮิ
-
งานแต่งพี่คิว น่าจะมีตอนพิเศษนะอยากอ่านมากมาย คิดถึงทุกๆ ตัวละครของพี่เมอรซี่ นั่นดิแล้วพี่ภพจะเอาไรไปสู้เนี่ย รักแรกซะด้วย พี่ภพสู้ๆ อยากรู้พี่ภพจะทำยังไง หุหุ
-
ดันค่า นี่ 19 แล้วค่า
รอน๊า!!
-
รับทราบและมารอค้า :call:
-
แม่น้องรันกลับมารึยังเนี่ย
-
มา ส่ง ความ คิด ฮอด
จุฟ ๆ
-
เมื่อไหร่จะอัพรันค่ะพี่ รอออยู่นะ ^^
-
รีบมาต่อนะครับ :call:
-
ยังไม่มาต่ออีกหรอค่ะ รออยู่นะ ^^
-
รอน้องวรันนน :กอด1:
-
รอน้องรันมาปราบพี่เขย
-
สวัสดีค่าาาาา _/\_ กราบงามๆ อย่างนอบน้อม
แหะๆ หายไปชาติกว่าเชียวล่ะ... ด้วยภาระหน้าที่ทางการงาน และภาระทางใจหลายอย่าง เลยทำให้มาอัพช้าอย่างไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ ค่ะ
หลายคนอาจจะลืมเลือนตอนเก่ากันไปหมดสิ้นแล้ว ไม่เป็นไรค่ะ เรามีลิงค์ให้ย้อนกลับไปอ่านตอนก่อนไว้ให้ค่ะ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23404.570
ต้องขอบคุณหลายๆ กับคอมเม้นท์ และแรงใจที่ส่งกันเข้ามาทั้งในทู้นี้ และในเฟสบุคนะคะ ขอบคุณจริงๆ
ขอบคุณทุกๆ เม้นท์เลยค่ะ ^^ หลายคนตามไปทวงที่เฟสฯ ก็เลยทำให้มีแรงฮึดที่จะเข็นน้องรันออกมาจนจบตอนได้ เย้ๆ
ปล. คำผิดเดี๋ยวกลับมาแก้นะคะ ไม่ได้อ่านทวนเลย รีบลงแล้วรีบไปนอนแล้วค่ะ พรุ่งนี้มีงานเช้า
ปลล. เรื่องนี้อาจจะไม่ยาวมากนักนะคะ ถึงแม้ตอนนี้จะดูดำเนินเรื่องเอื่อยๆ ก็ตาม ใจเย็นๆ นะคะ บางทีปุบปับ อาจจะจบโดยไม่รู้ตัว
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 7
หลังจบจากถ่ายแฟชั่น ผมเห็นวิเวียนรีบเดินเข้ามากระซิบกระซาบอะไรน้องรันก็ไม่รู้ แล้วรันก็ยกมือขึ้นไปหยิกแก้มวิเวียนเบาๆ เป็นเชิงหยอกเอิน แม่สาววิเวียนก็หัวเราะคิกคักชอบใจ ก่อนจะเดินหายเข้าไปเปลี่ยนชุด น้องรันถึงได้เดินมาหาผม
“พี่ภพปวดหัวเหรอฮะ งานมีปัญหาหรือครับ? หน้ายุ่ง คิ้วขมวดเครียดเชียว” สีหน้าและน้ำเสียงแสดงความเป็นห่วงเป็นใยจากน้องรัน แทบจะทำให้อาการขุ่นมัวของผมหายเป็นปลิดทิ้ง แต่ถึงยังไงผมก็ยังคงแอบงอนน้องรันอยู่ดี สวีทกันเกินหน้าไปแล้วนะ!!!
“ก็เครียดๆ นิดหน่อยครับ นอนดึกด้วยแหละ ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวกลับบ้านนอนสักตื่นก็คงจะดีขึ้น” ผมส่งยิ้มอ่อนๆ แต่ยังคงรักษาความล้าไว้บนใบหน้าให้น้องรัน อย่างน้อยไอ้หน้าเครียดๆ แบบนี้ก็เรียกร้องความสนใจได้แหละว้า!!!
“พี่ภพขับรถไหวไหมฮะเนี่ย ให้รันโทรเรียกพี่รินมารับไหมครับ รันกลัวพี่ภพจะหลับในระหว่างทาง” น่ารักจริงๆ
“ไม่เป็นไรครับ พี่ไหว ยังไงก็ยังมีน้องรันนั่งคุยเป็นเพื่อนในรถ พี่คงไม่หลับง่ายๆ หรอก”
“เออ… คือ… พี่ภพครับ คือ… รันกำลังจะมาขออนุญาต ไปทานข้าวกับวีวี่ต่อน่ะครับ… แต่ถ้าพี่ภพป่วย รันกลับบ้านเป็นเพื่อนพี่ภพก่อนก็ได้ฮะ เดี๋ยวรันค่อยออกไปอีกทีก็ได้” นี่จะไปด้วยกันให้ได้เลยใช่ไหมเนี่ย ถึงขนาดบอกว่ากลับบ้านไปแล้วจะออกไปด้วยกันใหม่ เซ็งโว้ย!!!
“งั้นรันก็ไปเถอะครับ พี่กลับเองได้ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกพี่หรอก พี่ดูแลตัวเองได้ เที่ยวให้สนุกแล้วกันนะครับ เดี๋ยวพี่บอกรินให้” งอนครับ วันนี้ขอเล่นตัวหน่อยเหอะ… สงสัยจะใกล้หัวล้านแล้วมั้งผมเนี่ย อยู่ดีๆ ก็น้อยใจ งอน และก็อยากประชดเด็กผู้ชายตรงหน้าขึ้นมา ผมรู้ว่าผมไม่มีสิทธิ์นั้น ผมเป็นแค่พี่เขย ผู้หญิงคนนั้นต่างหากที่เขาเคยรักกันมาก่อน เคยเป็นของกันและกันมาก่อน… แม่งแค่คิดก็หงุดหงิดจะเป็นบ้าแล้วเว้ย!!!
“พี่ภพงอนรันรึเปล่า… ถ้าพี่ไม่อยากให้รันไป รันไปวันอื่นก็ได้ครับ” กรี๊ดดดด อยากจะกรีดร้องแล้วกระทืบเท้าให้สาวแตก… สรุปว่าจะต้องออกไปด้วยกันให้ได้เลยว่างั้น!!!
“พี่จะงอนรันทำไมครับ พี่ก็พูดตามความจริง พี่กลับได้พี่ก็บอกว่ากลับได้ เวลาพี่เครียดๆ เหนื่อยๆ จากงานพี่ก็เป็นแบบนี้แหละ รันไปเถอะ ถ้าจะกลับดึกหรือกลับไม่ถูกก็โทรมาแล้วกันนะครับ พี่ไปนะ” ผมยิ้มให้น้องรันประกอบคำพูด เสร็จแล้วก็หันหลังจากมาอย่างพระเอก หึหึ โอเคครับ กลับไปตั้งหลักก่อน ไอ้งอนมันก็งอนอยู่หรอก แต่ถ้าไปสะดีดสะดิ้งมากนัก เดี๋ยวน้องมันจะจับทางได้อีก ผมว่าเอาแต่พองาม ตามติดเกินเดี๋ยวจะตื่นซะเปล่าๆ
จริงๆ ตอนเดินจากมา แอบสารภาพว่าหวังเล็กๆ ให้น้องเดินตามมาง้อ… แต่ก็สิ้นหวัง เพราะนอกจากไม่ง้อแล้ว ผมที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่ในรถที่จอดไว้หน้าสตูดิโอ ก็ได้มองเห็นหนุ่มเอเชียกับสาวอิตาเลียนเดินควงแขนกันออกไปโบกแท็กซี่ด้านหน้า เฮ้ออออ… หรือกูจะแพ้สาวอิตาลีนมตู้มจริงๆ วะเนี่ย เศร้าโว้ย… ไปแดกเหล้าดีกว่า
โทรหาเหล่าบรรดาพลพรรคเพื่อนรักเพื่อนเมา ก็ไม่มีใครว่างเลยเว้ยวันนี้… สุดท้ายผมก็ได้กลับบ้านไปตั้งวงกับเมียตัวเอง ไอ้ห่ารินมันบอกว่าเปรี้ยวปากอยากกินอยู่พอดี เพราะไม่ได้ก๊งกันมานานแล้ว… ก็ดีเหมือนกันเว้ย!!! หวังก็แต่ ผมคงไม่เมาจนพูดจาเลอะเลือนเรื่องน้องรันให้ไอ้รินล่วงรู้เข้าล่ะ… ชะตาขาด ได้ไม่มีพื้นพิภพอยู่แน่ๆ ไอ้สาม
“มึงนึกยังไงชวนเมียตัวเองกินเหล้าเนี่ย” ไอ้รินที่ตอนนี้อยู่ในชุดสบายๆ เสื้อกร้ามกางเกงขาสั้น ในมือถือแก้วน้ำสีอำพัน เอ่ยถามผมขึ้นหลังจากกระดกไอ้ที่อยู่ในมือลงคอไปเกือบหมดแก้ว
“ก็คิดถึงเมียบ้างอะไรบ้าง อยากแดกเหล้าด้วยผิดหรือครับ” จริงๆ อยากแดกน้องมึงแทนเหล้า แต่ใครจะกล้าพูดล่ะฮะ
“ตอแหลไม่เปลี่ยนจริงๆ นะคะคุณสามี… กลุ่มใจอะไรวะ หรือเด็กไม่ให้แอ้ม”
“แค๊กๆๆๆๆ” ไอ้ห่า พูดซะเหมือนกับรู้ สำลักเลยกู
“อ้าวๆ ค่อยๆ แดกค่ะ ทำอย่างกับอดอยากมาจากไหน หรือกูพูดอะไรแทงใจดำของมึงเข้าล่ะ” ตบเมียตัวเองผิดไหม?
“เปล่า… มึงนี่นะถ้าไม่ได้กวนตีนผัวตัวเองสักวันจะท้องไหม” ไอ้รินไม่ได้ด่ากลับ แต่กลับหัวเราะร่วน แสดงอาการชื่นชมยินดี ท่าทางจะกึ่มๆ พอตัว
“เออ กูลืมถาม รันมันบอกรึเปล่าว่าจะกลับกี่โมง” อือหือ มึงสนใจน้องมึงด้วยเหรอ กูเห็นพอกูบอกว่าน้องมึงออกไปกับผู้หญิง ที่ดูท่าทางจะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน มึงก็แค่เลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัยเล็กน้อย แล้วก็พยักหน้ารับ… แค่เนี้ย? แล้วก็แดกเหล้ากันมาจนสติเกือบจะไม่หลงเหลือ มึงถึงเพิ่งจะมาถามถึงน้องชายเนี่ยนะ
“ไม่รู้ ไม่ได้ถาม” เผลอตอบห้วนๆ แสดงน้ำเสียงเหมือนไม่พอใจออกไป ไม่รู้ไอ้รินมันจะคิดว่าผมโมโหน้องมันรึเปล่า
“เออ ช่างเหอะ เดี๋ยวมันก็คงมา… ว่าแต่วันนี้ทำไมมึงไม่ออกไปล่าเหยื่อวะ เดี๋ยวนี้เหมือนมึงไม่ค่อยเที่ยวๆ เลย แก่แล้วเหรอมึง หรือว่าหลั่งบ่อยจนหมดน้ำแล้ว” สาบานได้ว่ามึงคือผู้หญิงหน้าตาสะสวย ถึงมึงจะเป็นเลสเบี้ยนก็ตาม แต่ก็ไม่ได้ทอมห้าว แม่งคำพูดขัดกับหน้าตามึงมาก พูดซะกูอายแทนเลย
“หมดก็เหี้ยแล้วครับมึง!!! ไม่รู้ว่ะ คงจะอย่างที่มึงบอกมั้ง กูคงเริ่มแก่ แล้วกูก็เริ่มๆ เบื่อวิถีชีวิตแบบเดิมๆ แล้วด้วย กูคงเริ่มอยากหาใครสักคนจริงจังบ้างแล้วมั้ง” ไอ้ห่ารินทำหน้าเหมือนเห็นผีที่ผมพูดแบบนี้ แต่ก็จริงครับ ขืนพวกเพื่อนๆ ที่รู้สันดารผมดี มาได้ยินผมพูดแบบนี้ มันคงทำหน้าเหมือนไอ้รินนี่แหละ แต่อาจจะแถมด้วยคำอวยพรว่าผม ‘ตอแหล’
“ตอแหลนะมึงเนี่ย” นั่นไง ครบเซ็ทและ ทั้งสีหน้าและคำพูด
“เออ เรื่องของกูเหอะ แดกๆ เข้าไปเหล้าเนี่ย” ผมหันไปเหวี่ยงค้อนใส่ไอ้รินเสร็จ ก็กระดกเหล้าในมือเข้าปากจนหมด ก่อนจะสั่งไอ้เมียที่รักชงให้อีกแก้ว แล้วขอตัวไปปล่อยน้ำ (ฉี่ครับอย่าคิดลึกกว่านั้น) ออกไปจากตัวบ้าง
“อืม กลับได้ใช่ไหม… กลับดีๆ ล่ะ… ได้อยู่แล้วไม่มีปัญหา… โอเคจ้า” ผมเดินกลับเข้ามาตรงโซฟาห้องรับแขกที่เราตั้งวงกัน ก็เห็นไอ้รินคุยโทรศัพท์อยู่ และผมก็พอจะเดาได้ว่าน่าจะเป็นน้องเมียของผมนี่แหละครับโทรมา
“รันโทรมาเหรอ… นี่เกือบห้าทุ่มแล้ว ยังไม่กลับอีกเหรอวะ”
“อืม… โทรมาบอกว่าน่าจะกลับประมาณตีสองน่ะ”
“อยู่กับเพื่อนที่ชื่อวิเวียนน่ะเหรอ…” อดไม่ได้ที่จะถามออกไป อาจจะด้วยแรงแห่งน้ำเมา เลยทำให้ปากผมเปราะพอที่จะหลุดคำพูดที่อาจทำให้ไอ้รินสงสัยเอาได้… แต่ช่างมันเหอะ ก็คนอยากรู้นี่หว่า
“อืม อยู่กับวีวี่…” ไอ้รินไม่ได้แสดงอาการสงสัยอะไรผม ก็ตอบเรื่อยๆ ตามเนื้อผ้า แต่ท่าทางดูเหมือนจะรู้จักแม่สาวฝรั่งอิตาเลียนคนนี้มาก่อน
“มึงรู้จักวิเวียนด้วยเหรอ”
“กูก็รู้จักแฟนน้องกูทุกคนนั่นแหละ” เปรี้ยง!!! เหมือนฟ้าผ่าลงกลางกระบาล กูเชื่อแล้วว่ายัยน้องวิเวียนวี่นั่นเป็นแฟนรัน เศร้าว่ะ !!
“แล้วทำไมถึงเลิกกัน”
“ไม่รู้เหมือนกัน กูน่ะ รู้แค่ว่าใครที่มาคบน้องกู หรือน้องกูไปคบใคร แต่กูไม่เคยสนใจเรื่องส่วนตัวของมันเท่าไหร่ ถ้ามันอยากเล่ามันก็จะมาเล่าเอง รันมันก็เป็นแบบนี้แหละ”
“แต่วีวี่เป็นคนเดียวที่เลิกกันแล้ว แต่ยังคงแวะเวียนติดต่อกับเจ้ารันอยู่เสมอ อาจจะเพราะเรียนด้วยกัน คณะเดียวกันด้วยมั้ง เลยเจอกันเกือบทุกวัน” แล้วกูจะเอาอะไรไปสู้ล่ะทีนี้ ขนาดคนเจอกันทุกวัน น้องยังทิ้งได้เลย เฮ้ออออ
“เป็นอะไรของมึง ถอนหายใจบ่อยนะ”
“เหนื่อยๆ น่ะ ไม่มีอะไรหรอก” เหนื่อยใจ เพราะน้องชายมึงนั่นแหละไอ้ริน
“มึงก็เลิกแดกเหล้าแล้วไปนอนพักซะบ้าง จะได้หายเหนื่อย กินเหล้าไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอกนะ” ก็จริง… แต่กูอยากกิน ใครจะทำไม
“คร๊าบบบบ คุณเมีย… พูดแบบนี้คือมึงจะชิ่งกูขึ้นไปนอนคุยโทรศัพท์กับน้องหนูแล้วใช่ไหม”
“แหม… เกลียดมึงก็ตรงรู้ทันนี่แหละ… เออ รู้ก็ดี งั้นกูไปแล้วนะ มึงก็อย่าให้มันดึกมากนักล่ะ พรุ่งนี้ต้องทำงานด้วยนี่”
“เออน่า รู้แล้วไปได้แล้วไอ้เมียบังเกิดเกล้า” สั่งเสียกันเสร็จ ไอ้ห่ารินก็สะบัดตูดขึ้นห้องไป แต่ผมคงไม่รีบขึ้นอย่างที่รับปากไอ้รินไว้หรอกครับ อย่างน้อยก็ขอรอเจอน้องรันก่อนก็ยังดี
ผมนั่งดื่มอยู่คนเดียวไปเรื่อยๆ ไม่ได้หนักมาก แค่จิบๆ แล้วก็คิดลำดับเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับผม เรื่องราวที่มีอิทธิพลมาจากเด็กผู้ชายชื่อวรัน น้องเมียที่ผมเพิ่งจะได้เจอไม่เกินอาทิตย์ แต่กลับดึงดูดใจ กระชากความต้องการของผมได้เหนือสิ่งอื่นใด ทำไม… ผมถึงได้ติดใจรันนัก
ผมพยายามหาคำตอบให้กับตัวเอง… ผมสงสัยว่า ทำไมคราวนี้ผมถึงได้เป็นเอามาก แว๊บนึงที่ทำในผมกลัวก็คือ ผมถึงขนาดจะลองยอม ‘หยุด’ พฤติกรรมเสเพลของตัวเอง อยากจะลองหยุดเจ้าชู้ หยุดเสพเซ็กส์ในแบบที่ไปเรื่อยๆ กับหลายๆ คน… ผมอยากจะทำแบบนี้ไปทำไม…แล้วที่น่ากลัวที่สุด คำตอบมันออกมาว่า ‘อยากให้รันมองผมในแง่ดี เผื่อน้องจะสนใจผมบ้าง’
ผมนั่งคิดวิเคราะห์ตัวเองซ้ำไปซ้ำมา ไม่ได้หาคำตอบอะไรให้กระจ่างขึ้น คิดไปเรื่อยๆ ก็ยิ่งไม่เข้าใจตัวเอง… แต่แล้วความคิดผมก็ต้องมาหยุด และสะดุดก็เพราะหนึ่งในคนที่เป็นจุดเริ่มต้นแห่งการเปลี่ยนแปลงของผม กลับมาแล้ว!!
ผมได้ยินเสียงไขประตูรั้วใหญ่หน้าบ้าน ไอ้รินมันคงทำกุญแจให้รันอีกดอก… ผมยังคงนั่งอยู่ที่เดิม รอคอยการปรากฏตัวของคนที่คิดว่าจะได้เจอก่อนนอนคืนนี้ด้วยใจจดจ่อ… แต่แล้ว…
“อ้าว!!! พี่ภพ ยังไม่นอนอีกเหรอฮะ… เฮ้!! วีวี่ยืนดีๆ ก่อนสิ เฮ้ย… อย่าเพิ่งอ้วกนะเดี๋ยวพาไปห้องน้ำ” ตามนั้นแหละครัับ ผมที่ยืนขึ้นเพื่อรอรับการกลับมาของคนที่อยากเจอ แต่กลับได้เจออีกคนที่ไม่คิด (และไม่อยากเจอ) กลับมาด้วย… วิเวียน ในสภาพที่ค่อนข้างไร้สติ เรียกกว่าเมาแอ๋น่าจะตรงกว่า อยู่ในอ้อมแขนของรัน ที่ทั้งโอบ พยุงลูบหัวลูบหลังกันมา… แต่สภาพของคนที่แบกแม่สาวอิตาเลี่ยนนี่มาก็ไม่ได้แอ๋ น้อยไปกว่าเธอสักเท่าไหร่นัก… สรุปว่าพากันไปเมามาใช่ไหมเนี่ย
รันไม่ได้รอฟังคำตอบจากผม แต่ลากวิเวียนตรงไปยังห้องน้ำชั้นล่างที่ติดกับห้องครัว คงปล่อยให้เธอได้ปล่อยอะไรต่อมิอะไรออกจากลำคอ และลำไส้ลงในโถส้วม แล้วก็ลากกลับมานั่งพักบนโซฟาที่ผมยืนอยู่
“ทำไมเมามาขนาดนี้ ทั้งคู่เลย แล้วถ้าหมดสติไประหว่างทางจะทำยังไง คิดว่าเมืองหลวงอย่างกรุงเทพฯ มันจะไม่มีอันตรายหรือไง ถ้าหากเมาไม่รู้เรื่องจนแท็กซี่พาไปปล้นแล้วทิ้งไว้ที่ไหนก็ไม่รู้ หรือไม่ก็ฆ่าทิ้งจะทำยังไงหะ!!!”
ผมค่อนข้างฟิลล์ขาดกับเหตุการณ์ตรงหน้า ไม่ใช่แค่เรื่องที่น้องรากวิเวียนกลับมาด้วย แต่ผมโมโหที่น้องปล่อยให้ตัวเองเมามายขนาดนี้ แล้วยังขึ้นแท็กซี่กลับมาดึกๆ ดื่นๆ ถึงแม้เป็นผู้ชายก็อันตราย คนที่เกือบจะไร้สติขนาดนี้ ย่อมง่ายต่อการเปิดช่องให้อันตรายเข้ามาสู่ตัวเองอยู่แล้ว
“รันไม่ได้เมาขนาดนั้น รันมีสติพอที่จะพาตัวเองกลับได้” ครั้งแรกที่ได้เห็นน้องรันเถียงแบบเด็กเอาแต่ใจ เสียงและแววตาดื้อรั้นฉายออกมาอย่างปิดไม่มิด
“ที่พี่พูด เพราะพี่หวังดี เป็นเป็นผู้ใหญ่ และพี่อยู่ในโลกนี้มาก่อนรัน พี่พบเจออะไรมามากกว่า อันตรายที่คิดว่ามันอยู่หากไกล บางทีมันอาจจะอยู่แค่หายใจรดต้นคอก็ได้ ความประมาทมันทำให้คนเสียใจมานักต่อนักแล้วนะรัน แล้วถ้ารันเป็นอะไรไป พ่อกับแม่ แล้วไอ้รินล่ะ มันจะไม่ยิ่งเสียใจกว่าเป็นร้อยๆ เท่าหรือไง… รันโตแล้วพี่รู้ แต่โตแล้วก็ไม่จำเป็นต้องประมาท พี่ขอโทษด้วยที่พูดมาก แต่… พี่แค่เป็นห่วง”
“รันขอโทษครับ… รันแค่คิดว่า รันดูแลตัวเองได้ อยู่ที่นู่น รันไปปาร์ตี้จนเมาอยู่บ่อยๆ แต่ก็พาตัวเองกลับห้องได้อย่างปลอดภัย รันรู้จุดของตัวเอง ว่าแค่ไหนเรียกขาดสติ และแค่ไหนที่ยังพอมีสติ… แต่รันก็ขอบคุณที่พี่ภพเป็นห่วง” น้ำเสียงที่อ่อนลง และแววตาสำนึกผิดนิดๆ ทำให้อารมณ์ของผมลดดีกรีความร้อนลงมาเยอะ ผมบอกแล้วว่าเด็กคนนี้มีเวทมนตร์ สามารถเสกให้คนรู้สึกแย่ และรู้สึกดีไปพร้อมๆ กันได้
“แล้ววิเวียนเมาขนาดนี้ เดี๋ยวพี่ขับรถไปส่งให้แล้วกัน” วิเวียนคงจะเมาก่อนที่จะบอกทางรู้เรื่อง น้องเลยต้องพามาที่นี่ล่ะมั้ง
“ไม่เป็นไรครับพี่ภพ เดี๋ยววีวี่จะค้างกับผม ผมบอกพี่รินไปแล้วฮะ” หะ!!! กูเมาจนหูฟาดใช่ไหม
“แล้วจะให้นอนที่ไหน ห้องนอนแขกอีกห้องพี่ไม่ได้ทำความสะอาดมานานแล้ว คงนอนไม่ได้แน่ๆ” ซึ่งถ้าผมรู้ว่าคำถามนี้จะนำพามาซึ่งคำตอบที่ทำให้ผมแทบล้มทั้งยืน ผมขอเลือกไม่รับรู้เลยจะดีกว่า
“วีวี่นอนกับรันได้ฮะ เมื่อก่อนเราเป็นรูมเมทกัน สบายมากครับ” แล้วก็เหมือนจะตอกย้ำความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งให้ชัดเจน เพราะอิตาเลียโน่งัวเงียลุกขึ้นร้องเรียกหารัน ก่อนจะโผเข้ามาซบแล้วโอบซุกซอกคอขาวๆ ของน้อง
“รัน!!! ไอร้อนจะตายอยู่แล้ว ไปอาบน้ำกันนะดาร์ลิ้ง จุ๊บ!!”
“โอเค ๆ … พี่ภพครับ รันขอตัวก่อนนะครับ ขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้พี่เป็นห่วง แต่รันดีใจนะครับที่พี่เป็นห่วงรัน”
อะไรกันครับวรัน วรันตบพี่ด้วยการกระทำ และมาลูบหลังพี่ด้วยคำพูดทิ้งท้าย จะให้พี่อารมณ์ไหนกันแน่? พูดจบก็โอบกันเดินขึ้นห้องไป ทิ้งให้ผมยืนนิ่งกับภาพตรงหน้า และคำพูดที่ยังคงไม่จางหายไปจากสมอง
คนที่ผมหมายมั่นปั่นมือไว้ว่าจะพิชิตใจให้จงได้ กลับพาหญิงสาวที่เป็นแฟนเก่ามานอนด้วย แต่ก็กลับทิ้งท้ายให้ผมใจสั่นเล่น ว่าดีใจที่ผมเป็นห่วง
แล้วแบบนี้ผมควรจะสิ้นหวัง หรือมีความหวังครับช่วยบอกผมหน่อยเถอะ จะเอายังไงกับผมกันแน่
++++++++++++++++++++++
+ พี่ภพน่าสงสารนะ ดูสิ้นลายยังไงไม่รู้ หุหุ แค่เด็กคนเดียวเองนะพ่อสาม เป็นหนักนะเรา
+ ต่อไปอัพน้องพายนะคะ แม่ยกน้องพายรอหน่อยนะ ไม่เกินอาทิตย์นี้แหละค่ะ
+ เม้นท์เป็นกำลังใจกันสักนิดนะคะทุกคน ชอบไม่ชอบ จะได้รู้ค่า
+ เหมือนเดิมจ้าแอด Facebook มาพูดคุยกันได้นะคะ ที่ www.facebook.com/mercy.novel
+ อ่อ!! รบกวนว่า ถ้าใครแอดไปแล้ว ก็มาทักกันที่หน้า Wall หน่อยนะคะ Mercy อยากรู้จักทุกคนค่ะ พูดคุยกันได้สบายๆ ค่า
+ คืนนี้ฝันดีนะคะ :กอด1:
-
เมื่อพี่คิดว่าพี่จะหยุดอยู่ที่น้องได้
เมื่อไหร่ต่อยจีบน้องนะ
กลัวใจพี่เลยเกิ๊นนนนนนนนนนนนนน
-
สงสารพี่สามอ่ะ ชอบเค้าแต่ก็บอกออกไปไม่ได้เพราะเดี๋ยวเมียจะเฉาะหัวเอา
แถมรันยังเอาแฟนเก่ามานอนด้วยอีก
มีหวังพี่สามได้เมายันสว่างหรือไม่ก็จิตหลุดไปเลย :เฮ้อ:
-
สงสารพี่ภพง่ะ ทีแรกคิดว่าพี่ภพเจ้าชู้คนเดียว
น้องรันก็ด้วยหรือเนี่ย :เฮ้อ:
-
สิ้ยหวังแล้วววว :undecided: ยังหรอกนะ สู้ๆสิจ้า
ขอบคุณนักเขียน :pig4:
-
พี่ภพเอ๋อไปเลย 555
-
พี่ภพเกิดอาการนอยด์ซะงั้น น้องรันอย่าแกล้งพี่ภพบ่อยดิ
เป็นกำลังใจให้นักเขียนค่ะ :กอด1:
-
สงสารพี่ภพจังเลยยยยย
-
จิ้มจึ๊กไว้ก่อน
อ่านIntroชอบภาษาเขียนมาก
สนุกดีครับ
-
แอบดีใจที่พี่ภพคิดจะหยุด
แต่ตกกะใจกับน้องรินจริงๆๆ
-
ตอนนี้แอบสงสารพี่ภพ
กลัวพี่ภพจะยกธงขาวเหลือเกิน
แถมน้องรันอ่านยากเกิ๊นนนนนน
ไม่ค่อยเปิดเผยความรู้สึกตัวเองแต่เล่นกับความรู้สึกคนอื่น
-
:กอด1: ปลอบพี่ภพ
-
ทุกข์เพราะรักแท้ๆ
-
น้องรัน เผยตัวนิดแล้วเปล่า เป็นroommate กับวิเวียน ถ้าไม่แบบคู่ผัวตัวเมีย มันก็ต้องแบบเดียวกันเ่ท่านั้น!!!!!!
-
สงสารดีมั้ย?? (ใจจริงสงสารมากกกกกกก)
หยุดดีมั้ย? กลับไปเสเพลเหมือนเดิมดีป่าว?
แต่ขอร้องนาทีนี้...อย่าแต๋วแตก งอลน้องรันบ้าอะไร ถุย! :z3:
รักษาภาพพจจ์เพลบอยตัวเอ้หน่อยดิเว้ย!! :angry2:
จะรอตอนต่อไปนะคะ
-
บ้าอ่ะป่าวพี่ ลืมอะไรไปหรือเปล่านั้นนะน้องเมีย
ถึงจะเป็นแค่ในแผนก็เถอะ หวังมากเกินไปหรือเปล่า
เลิกหวังได้แล้ว
-
พี่ภพโดนน้องรันปั่นหัว :laugh:
-
:กอด1:
-
เอ๊ะ ทำไมเราสงสารสามภพอ่ะทั้งๆที่ไม่ได้น่าสงสารมากนัก
น้องรันปราบเสือได้อยู่หมัดทั้งๆที่ไม่รู้ตัว
ปล.รออ่านทั้ง2เรื่องเลยค่ะ
-
แอบสงสารพี่ภพนะ เจอทั้งภาพและเสียงบาดตาบาดใจ
น้องรันตกลงหมายความว่าไงคร๊าาาาา
-
เหมือนจะสงสารพี่ภพ แต่อีกใจก็แอบสมน้ำหน้าอ่ะ
แบบว่า เหี่ยวแห้งไปเหอะแก :laugh:
กลัวใจน้องรันมากกว่า น้องคิดไรอยู่ไม่รู้เลยอ่ะ ลองใจพี่ภพรึเปล่า???
-
สงสารพี่ภพ T________________T
ไม่ได้กินเด็กแล้วว~
แต่เดี๋ยวก็ต้องได้กินใช่มั้ยฮ๊า าา o18
:กอด1:
-
คุณ ภพ
ตาย คา แก้ว เหล้า แหง ที นี้
555ๆ
อนาถ จิต เสือ ง่อย แล้วว
-
สงสารพี่ภพอ่ะ ถึงรันจะตบหัวแล้วลูบหลัง แต่เป็นการลูบหลังแบบไม่ได้คิดลึกเล๊ยยยย
จะได้กินไหมเนี๊ย เด๋วจะโดนอิตาเลียโน่ คาบไปกินก่อนอีกรอบนึงแน่ๆ :z2:
แล้วค่อยถึงตาพี่ภพป่ะ ฮ่าๆๆๆ :impress2:
-
ตอนนี้พี่ภพแอบน่าสงสาร แต่ก็สมนำ้หน้า(เอ๊ะยังไง?)
คล้ายกรรมจะตามสนองนะค่ะ หลังจากผ่านมาเยอะ
ก็...นะพอจะหยุดที่น้องรันก็คงแอบสิ้นหวัง
ถ้าอยากชนะใจน้องรันก็ลองสู้กัยวีวี่ดูแล้วกันนะค่ะ
-
นานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
กว่าจะมานะคะ
วิเวียน เธอมัน??
-
ฮือๆๆ สงสารพี่ภพค่ะ โอ๋ๆๆ :กอด1:
เรื่องวิเวียนยังไงกันแน่น้า
-
ขอขำสามภพเบาๆก่อน :m20: :jul3: (2ตัวพอ เบาๆ)
ขอไม่สงสารพี่ภพนะคะพี่เมอร์ ให้รู้สึกซะบ้างอะไรซะบ้างก็ดีนะ
น้องรันเริดมากมายค่ะ หนูกล้าเอาวิเวียนมาค้างด้วย นอนห้องเดียวกันอีก
(วนกลับไปใช้อิโมขำหงายเงิบเบาๆสองตัวบน)
:กอด1:
ปล.รินรู้ว่าสามภพแอบคิดอะไรกับรันแต่ไม่กระโตกกระตาก..หรือเปล่าหนอ?
-
สงสารพี่ภพอ่า รันเป็นคนที่แลดูอ่านยากนะ ไม่รู้เลยคิดไรอยู่ พี่ภพสู้ๆ นะ
-
เหมือนจะหมดลายจริงๆนะพี่ภพ เอ๋อเลย :L2:
รอน้องพายริวค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
พี่ภพเอ้ยยยยยย น่าสงสารจริงๆ เฮ้อ~~ ยังไงก็พยายามต่อไปนะ
ปล. แอบดีใจที่เห็นคุณ Mercy มาอัพ ยิ่งดีใจเพิ่มเข้าไปอีก จะได้อ่านน้องพายต่อ หุหุ
+ และ :กอด1:
-
คุณขาาาาา มาต่อแค่เนี่ยยยย ยังไม่หายคิดถึงน้องรันเล้ยยยย
-
มาแล้ววววววววววว :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เวรกรรม พ่อคาสโนว่า พอสิ้นลาย กลาย เป็นหมาหงอย ซะงั้น คึคึ :laugh: :pigha2: :m20:
-
ศึกนี้ใหญ่หลวงนัก 55555
+1 จ้า
-
เคยได้ยินว่าพวกเจ้าชู้ ถ้าได้เจอคนที่สนใจจริงๆ จะทำตัวไม่ถูก ไปไม่เป็น เหมือนเสือสิ้นลาย
สงสัยคงจะอาการแบบนี้แหละ
-
เสือสามภพสิ้นลาย 555
-
หุ หุ คุณพี่เขยจะอกหักตั้งกะยังไม่ได้จีบเลยรึ
-
โถ สามภพ สงสัยจะเกิดนานเกิดไปแล้วละมั้งเนี่ย 55+
บวกให้เมอซี่ คิดถึงจุ๊บๆ
-
สมน้ำหน้าพี่ภพ กรั่กๆ มัวแต่ช้าอ่ะ เร็วหน่อยสิน้อวรันเริ่มรู้ตัสแล้วแฮะคุณพี่เขยยย
แม่น้องรัน... เอาน้องพายมาให้โดยด่วนนนนน
-
สงสารพี่ภพ เค้าอาจจะไม่ได้อะไรกันอย่างที่คิดก็ได้นะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^^
-
เอาเเล้วไง น้องรันทำเรื่องเเล้ว
สิ้นลายเลยสามภพ :m20:
-
สงสารพี่ภพอ่ะะะ
วรันที่น่ารัก ถ้าจะปรานีก็ช่วยสงสารคนแก่ตาดำๆ กันหน่อยเน้อออออ
-
รอน้องรัน อยากอ่านจะแย่แล้วอ่า :)
-
โอ้ว!! จะสงสารพี่ภพดีไม๊เนี่ยยยยยย 555555+
-
พี่ภพ จะน่าสงสารดีมั้ยเนี่ย
-
เฮ้ยๆน้องรันเอาไงเเน่เนี่ย
สงสารพี่สามแล้วอ่ะ โดนตบหัวแล้วลูบหลังแบบนี้คงเจ็บน่าดู
-
มารอดูพี่ภพว่าจะทำยังไงต่อไป :z2:
-
:call: :call:
-
สวัสดีนะคะพี่น้อง...
แหะๆ ย่องเข้ามาแบบสำนึกผิดที่หายไปเป็นชาติๆ :กอด1:
หลายคนตามไปทวงกันที่เฟสบุคตลอดๆ แหะๆ แต่ นังคนแต่งก็ยังคงยุ่งกับงานตัวเอง
เค้าขอโทษค๊าบบบบบ _/\_ :call:
วันนี้ได้เลิกมาต่อแบบมึนๆ แล้วค่ะ หลังจากงานหฤโหดผ่านไป มีช่วงเวลาได้หายใจสักอาทิตย์นึง
จะรีบลงน้องพายต่อให้นะคะ รออีกนิดนะ...
ใครลืมไปแล้ว ย้อนตอนเก่าไปอ่านก่อนนะคะ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23404.660
ขอบคุณทุกๆ คนอ่านเสมอเลยค่ะ ทุกๆ เม้นท์ด้วย ดีใจและมีกำลังใจทุกครั้งที่ได้อ่านเม้นท์ของทุกคนค่ะ
ปล. คำผิดจะกลับมาแก้ให้นะคะ แอบเอาเวลางานมาลงด้วย อิอิ
+++++++++++++++++++++
ตอนที่ 8
“ไฮ…มอร์นิ่ง” เสียงหวานๆ เอ่ยทักเป็นภาษาอังกฤษที่ดังขึ้นด้านหลัง ทำเอาผมแทบสำลักกาแฟ… ความจริงเดินลงมาตอกย้ำกับผมแบบตัวเป็นๆ ใช่ครับ… วิเวียน นางแบบที่เพิ่งจะถ่ายปกให้กับนิตยสารของผม และอีกฐานะคือแฟนเก่า ของน้องเมียผม
“เอ่อ…มอร์นิ่ง กาแฟไหม?” ผมเอ่ยทักตอบตามมารยาท ตอนนี้เธอเดินมานั่งร่วมโต๊ะอาหารกับผม โดยไม่ต้องเรียนเชิญ เช้านี้เหลือผมอยู่คนเดียวที่ยังนั่งละเลียดกาแฟและหนังสือพิมพ์บันเทิงอยู่ ไอ้รินมันก็ออกไปทำงานแต่เช้าเหมือนเคย
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวรอทานพร้อมรัน รอให้รันมาทำออมเล็ทให้ รันทำอร่อยมากๆ” คู่ต่อสู้มาเย้ยหยันด้วยคำพูด ต้องนิ่งไว้ไอ้ภพ มึงจะมาเต้นตามคำพูดลอยๆ ของยัยอิตาเลี่ยนนี่ไม่ได้ ก็แค่เคยทำออมเล็ทให้กินทุกเช้า ตื่นขึ้นมาพร้อมกัน มีมอร์นิ่งคิสนิดหน่อย ก่อนจะไปยืนแปรงฟันคู่กันหน้ากระจก เผลอๆ จะขัดหลัง หรือสระผมให้กันในห้องน้ำ แล้วมานั่งผลัดกันเช็ดผม อ๊ากกกกกกกกกกก กูเครียดแล้วนะโว้ยยยยยย
“งั้นผมขอตัวก่อนนะ” ผมวางแก้วกาแฟลงก่อนจะพับหนังสือพิมพ์เก็บ แล้วลุกขึ้นขอตัวออกไปจากบรรยากาศชวนอกแตกนี่ซะก่อน แต่ยังไม่ทันจะพ้นประตูหน้าบ้าน เสียงใสๆ ของใครบางคนก็ดังทักขึ้น
“อ้าวพี่ภพ วันนี้พี่ภพรีบเหรอฮะ รันขอวิ่งเข้าไปหยิบขนมปังก่อนแป๊บนึงได้ไหมฮะ เดี๋ยวรันรีบตามไปที่รถ” ยังไม่ทันที่ผมจะตอบรับหรือปฏิเสธอะไรออกไป คนน่ารักที่วันนี้ก็แต่งตัวน่ารักเตรียมพร้อมจะออกข้างนอก ก็วิ่งปรู๊ดไปทางห้องครัว ผมเลยได้แต่ยืนนิ่งอย่างลังเล จะหนีไปตอนนี้ หรือจะรอ แต่ผมก็เป็นผู้ใหญ่พอที่จะไม่ทำตัวงอนไร้เหตุผลแล้วหนีไปก่อน ก็เลยได้แต่ยืนรอ…
ผ่านไปสัก 15 นาที ก็เห็นคนตัวเล็กที่วันนี้ใส่เสื้อโปโลสีเหลืองมะนาวติดกระดุมถึงคอเหมือนเคย นุ่งทับกางเกงผ้าสีน้ำตาลเข้มพอดีตัวพับขา พร้อมสะพายกระเป๋าหนังใบเดิม เดินนำหน้านางแบบสาวที่ตอนนี้อยู่ในชุดเสื้อกร้ามสีขาวกับกางเกงยีนขาเดฟสีเข้มเอวสูง แสดงว่าที่หายไปถึงสิบห้านาที เพราะมัวแต่รอวิเวียนขึ้นไปเปลี่ยนชุดสินะ
“พี่ภพครับ ขอวิเวียนติดรถไปด้วยนะฮะ เธอจะไปชอปปิ้งน่ะครับ” แล้วผมจะทำอะไรได้ นอกจากพยักหน้ารับ และเดินนำทั้งสองคนไปที่รถ
“รัน สรุปพรุ่งนี้เราไปทะเลกันใช่ไหม” ในขณะที่ผมกำลังเสพความเงียบและอึดอัดอยู่ในรถ วิเวียนก็ทำลายสิ่งเหล่านี้เสีย ด้วยประโยคที่ทำให้ผมต้องหันไปตั้งสมาธิรอฟังต่อ
“ก็ถ้าวันนี้เราจองตั๋วเครื่องบินได้ ก็ได้ไปนั่นแหละ แต่ที่พักไม่มีปัญหา” สงสัยจะลงไปภูเก็ตกัน เพราะบ้านเมียผมเขามีธุรกิจโรงแรมห้าดาวอยู่ที่นั่น
“ไปภูเก็ตกันเหรอ” ปากไวเท่าความคิด ผมดันหลุดถามออกไปซะงั้น โว้ยยย เสียฟอร์มเลยกู
“ฮะ… แต่กลับมาทันทำงานวันจันทร์แน่นอนครับ ส่วนงานที่พี่ภพมอบหมายให้ทำ รันก็จะพกไปทำด้วยอยู่แล้วครับ ไม่ต้องห่วงนะฮะ” ผมยังไม่ได้ทันจะพูดอะไรเลย นี่ผมเป็นคนยังไงในสายตาของรันเหรอฮะ ผมเป็นเพียงแค่เจ้านาย ที่ต้องถามไถ่เพราะกลัวงานตัวเองจะไม่เสร็จรึไงกัน ผมถามก็เพียงเพราะผมอยากรู้ความเคลื่อนไหวของเค้าเท่านั้น
“พี่ยังไม่ทันจะทวงเลยรัน พี่ไม่ได้จะว่าอะไรเลย ถ้าจะกลับมาไม่ทันพี่ก็ไม่มีสิทธิ์ว่าอะไรทั้งนั้น รันไม่ใช่พนักงานประจำ และจริงๆ แล้วก็ไม่จำเป็นต้องเข้าออฟฟิศด้วยซ้ำ ถ้าวันจันทร์ หรืออังคาร หรือจะทั้งอาทิตย์รันจะไม่มาทำงาน พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ไม่สิ พี่ก็ไม่มีสิทธิ์ไปว่าอะไร ส่วนงานของพี่ที่รันกำลังทำอยู่ พี่จะบอกรันว่า ก่อนที่พี่จะมอบหมายงานอะไรให้ใครทำ พี่ก็จะเล็งเห็นแล้วว่าเขาเหมาะสม มีความสามารถ และมีความรับผิดชอบพอต่องานนั้นๆ ซึ่งรันมีครบทุกอย่าง โดยที่พี่ไม่ต้องกังวลอะไรอีก เพราะฉะนั้น รันก็ไม่ต้องกังวลไปหรอก ไปเที่ยวให้สนุกเถอะ”
อะไรก็ไม่รู้ ทำให้อยู่ดีๆ ผมก็พูดประโยคยาวๆ เชิงประชดประชันนี้ออกไป ผมพูดจบก็ไม่แม้แต่จะหันหน้าไปมองคนที่นั่งคู่กันมาในรถ และไม่แม้แต่จะเอ่ยอะไรออกมาอีก ผมจดจ่ออยู่กับทางข้างหน้า เงียบไปสักพัก วิเวียนก็กระซิบถามคนข้างๆ ผมเบาๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น ซึ่งต่อให้เธอกระซิบยังไง ผมก็ยังคงได้ยินอยู่ดี และอาจจะด้วยเพราะผมเลือกที่จะพูดมันออกมาด้วยภาษาไทย นางแบบสาวเธอเลยไม่เข้าใจสิ่งที่ผมสื่อออกไปนัก แต่ก็คงจะพอจับน้ำเสียง และสีหน้าของผมได้ เธอถึงเลือกเอ่ยถามรันว่าเกิดอะไรขึ้น
“ไม่มีอะไรหรอกวีวี่ เราแค่คุยเรื่องงานกันน่ะ” นี่คือสิ่งที่รันตอบแฟนสาวของเขาไป
ใช่สินะ ระหว่างเรามันก็มีแค่เรื่องงานเท่านั้น แล้วผมจะไปหวังอะไร เพราะมันไม่เคยเกิดอะไรระหว่างเราให้หวังด้วยซ้ำ ที่ผ่านมาทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะความต้องการ ความอยากได้จากผมทั้งนั้น ผมคิดเองเออเองว่าแค่เด็กผู้ชายคนเดียว ระดับความกะล่อน และประสบการณ์โชคโชนอย่างผม ยังไงก็เอาอยู่ แต่มันไม่ใช่ ผมคิดอะไรตื้นๆ และง่ายเกินไป…
สุดท้ายก็ต้องกลับมาตะโกนด่าตัวเองดังๆ ในใจว่า เฮ้ย!!!! ไอ้เหี้ยภพ เด็กผู้ชายคนนี้เค้ามีศักดิ์เป็นน้องของเมียมึงนะ ต่อให้มึงกับไอ้รินไม่ได้มีสัมพันธ์ฉันท์ชู้สาวต่อกันก็ตาม แต่น้องมันจะรู้ซะที่ไหนกัน แล้วถ้าเกิดมึงกับน้องรันมีอะไรเกินเลยกันจริงๆ น้องมันจะไม่รู้สึกว่าตัวเองแย่งสามีพี่สาวหรือไง มึงนี่มันมักง่าย และเลวจริงๆ ว่ะไอ้ภพ… พอแล้ว พอเถอะ!!! มันจบแล้วจริงๆ ตื่นจากความฝันที่มึงคิดว่าเป็นเรื่องสนุกของมึงได้แล้วไอ้ภพ…
…………………….
…………………….
“พี่ภพโกรธรันเหรอฮะ” หลังจากที่วิเวียนขอตัวแยกไปชอปปิ้งและมีงานถ่ายแฟชั่นต่อในตอนเย็น ก็เหลือเพียงแค่ผมกับรันในห้องทำงานห้องเดิม ผมยังคงนั่งทำงานต่อไปเงียบๆ วันนี้ผมไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาแอบมองรันด้วยซ้ำ ในเมื่อด่าตัวเองไปแล้ว และตัดสินใจแล้วว่าจะตัดใจ ผมก็ไม่ควรซื้อเวลาร่ำไรกับตัวเอง แต่สุดท้าย เมื่อผมเดินถอยหลัง คนที่กลับก้าวล้ำเข้ามาหาผม กลายเป็นรันซะเอง
“โกรธ? โกรธอะไรครับ มีเหตุผลอะไรที่พี่จะต้องไปโกรธรัน” ผมเลือกที่จะตอบคำถามน้องด้วยคำถาม ซึ่งวรันก็ได้แต่ยืนจ้องตาผมอย่างไม่เข้าใจ น้องเม้มปากน้องๆ เป็นกริยายามเผลอที่เค้าชอบทำเวลาเครียด ซึ่งผมแอบมองเห็นอยู่บ่อยๆ
“ก็พี่ภพไม่พูดกับรัน ไม่แม้แต่จะมองหน้ารันด้วยซ้ำ ปกติพี่จะต้อง… เออ ช่างมันเหอะ ถ้าไม่มีอะไรก็ดีแล้วครับ แต่ถ้าพี่ไม่พอใจอะไรรัน พี่พอรันได้ตรงๆ รันไม่ชอบให้ใครมาคิดเองเออเองเรื่องของรัน” น้องพูดด้วยน้ำเสียงติดจะกรุ่นๆ อยู่สักหน่อย เหมือนน้องจะหลุดปากอะไรออกมา แต่ก็ยั้งเอาไว้ เหมือนจะรู้ว่าตัวเองเกือบพลาด เลยรีบจบบทสนทนา และเลือกที่จะหันหลังแล้วเดินหนี
“ปกติอะไร… รันยังพูดไม่จบ และพี่ยังไม่เคลียร์ รันจะมาหันหลังแล้วเดินหนีพี่แบบนี้ไม่ได้นะ” ผมเผลอขึ้นเสียง เพราะผมไม่ค่อยชอบคนที่พูดยังไม่ทันจบก็หันหลังให้แล้วเดินหนีไปดื้อๆ แบบนี้
“รันพูดจบแล้ว ก็ในเมื่อพี่ภพบอกว่าไม่ได้โกรธ ซึ่งนั่นเป็นคำตอบที่รันถามออกไป รันได้รับคำตอบแล้ว รันก็จบ พี่ภพยังจะต้องการให้รันอธิบายอะไรอีก” นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นรันแสดงอารมณ์มากกว่าปกติ แม้จะเป็นอารมณ์โกรธก็ตาม
“พี่ไม่รู้ รันต่างหากที่รู้ พี่ไม่รู้อะไรทั้งนั้น แต่รันจะมาพูดเหมือนรันรู้อะไร แล้วก็มาปัดทิ้งว่าไม่รู้อะไรทั้งสิ้นแบบนี้น่ะเหรอ ไม่คิดว่ามันไม่แฟร์สำหรับพี่บ้างเหรอ”
“รันรู้อะไร? รันก็ไม่รู้อะไรทั้งนั้น พี่ต่างหากไม่ใช่หรือไง ที่รู้อะไร รันจะต้องเป็นคนถามคำถามนี้กับพี่มากกว่า ว่าพี่ภพมีอะไรจะบอกรันไหม?” ผมตกใจ ถึงขั้นหัวใจเต้นรัว เร็วอย่างคนสันหลังหวะ ผมร้อนตัวกับคำพูดของรัน ‘พี่ภพมีอะไรจะบอกรันไหม’ รันพูดเหมือนรู้อะไร รู้อะไรไม่สำคัญเท่าน้องรู้แค่ไหน น้องรู้ว่าผมชอบน้อง หรือว่าน้องรู้ว่าผมเป็นเกย์ หรือจริงๆ แล้วน้องอาจจะรู้ทุกอย่าง?
“รันอยากรู้อะไรล่ะ?” ผมทำใจดีสู้เสือย้อนถามน้องกลับไป สองตาก็พยายามจ้องตรงๆ ไปที่ตากลมตรงหน้า
“ทุกเรื่อง… ที่พี่ควรจะบอก” น้องรันเน้นย้ำทุกคำอย่างหนักแน่น
“ทุกเรื่องที่พี่ควรจะบอก? พี่ว่าพี่ก็ไม่มีอะไรที่ปิดบังรันนะ เรื่องงานพี่ก็บอกรันทุกเรื่องที่รันควรจะเรียนรู้ ส่วนเรื่องส่วนตัว รันก็คงจะรู้จากรินมาบ้าง หรือถ้ารันไม่รู้ พี่ว่าเรื่องส่วนตัวพี่คงจะไม่มีอะไรน่าสนใจสำหรับรันหรอก…”
“ก็ได้ครับ… ถ้าพี่ภพคิดว่ามันไม่มีอะไร และไม่มีอะไรจะพูด ก็ไม่ต้องพูด และในเมื่อพี่บอกว่าเรื่องของพี่ไม่มีอะไรน่าสนใจ รันก็คงจะไม่สนใจ…อีกต่อไป… วันนี้รันนัดวีวี่ไว้ตอนเย็น รันขอตัวก่อนเลยแล้วกันนะครับ รันขอไปหาที่นั่งทำงานแล้วรอวีวี่ข้างนอกแล้วกัน สวัสดีครับ”
และยังไม่ทันที่ผมจะได้ไหวตัวตื่นจากความ ‘อึ้ง’ และ ‘งง’ วรันก็หันไปโกยของทุกอย่างใส่กระเป๋า พร้อมกับหันมายกมือไหว้ลาอีกครั้ง แล้วหันหลังเปิดประตูออกไป โดยที่ผมแทบจะรับไหว้ไม่ทันด้วยซ้ำ
ผมค่อยๆ ถอยตัวเองกลับไปยังตำแหน่งประจำหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ อย่างหมดอาลัยตายอยาก… มันควรจะเป็นแบบนี้แหละนะ อย่าได้ล้ำเส้นกันและกันไปมากกว่านี้เลย ทุกอย่างมันผิดเพี้ยนมาตั้งแต่ต้นแล้ว จริงๆ มันไม่ควรจะคิดและหวังอะไรเลยด้วยซ้ำ หัดรับความพ่ายแพ้ และโดนปฏิเสธซะบ้างนะมึงไอ้ภพ…
คืนนี้ผมออกไปดื่มนิดหน่อยกับเพื่อน ก่อนจะกลับบ้านโดยที่ไม่มีแม้แต่ใครสักคนมาบำบัดความต้องการทางกายเหมือนแต่ก่อน กลับถึงบ้านก็เจอไอ้รินนั่งดูโทรทัศน์อยู่ด้านล่าง ผมเพียงแค่หันไปพยักหน้าทักทายมันเท่านั้น ก่อนที่จะเดินขึ้นห้องไปอาบน้ำล้างความล้าออกจากตัว
“วันนี้กลับเร็วนะมึง” นี่คือคำพูดติดปากของไอ้ริน หากวันไหนที่ผมกลับถึงบ้านก่อนเที่ยงคืน…
“จะนอนแล้วเหรอมึง” ผมไม่ได้ตอบคำถามแรก แต่กลับเลือกที่จะถามมันกลับ เพราะตอนนี้ไอ้รินมันขึ้นมานั่งอยู่บนอาร์มแชร์ในห้องนอนแล้ว
“ยังหรอก แต่มานั่งรอคุยกับมึงน่ะ” ผมเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย ร้อยวันพันปีไม่เคยนั่งรอคุยกับกู วันนี้เกิดอะไรขึ้น หรือว่าจะเรื่องน้องรัน ผมเลยรีบเดินไปแต่งตัวด้วยชุดประจำเวลานอน ก่อนจะมานั่งขัดสมาธิบนเตียง หันหน้าเข้าหาภรรยาตัวเองที่เอนกายเอกขเนกปล่อยตัวฝังจมไปกับอาร์มแชร์ตัวโต สภาพร่างกายดูสบาย แต่สีหน้ามันไม่ได้ไปด้วยกันเลยสักนิด
“เป็นอะไรรึเปล่าวะ หน้าแกดูเครียดๆ นะ งานมีปัญหาอะไรรึเปล่า” ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเดียวที่ต้องดูแลโรงแรมใหญ่ๆ กว่าสิบๆ แห่ง บางครั้งแค่เก่ง และฉลาดอย่างเดียวคงไม่พอ แต่อย่างไอ้รินผมว่ามันแกร่ง และกล้าเกินกว่าผู้ชายบางคนซะอีก
“ไม่ใช่เรื่องงานหรอก… เรื่องน้องหนูน่ะ วันนี้ทะเลาะกันมานิดหน่อย… แต่เคลียร์แล้วล่ะ ปัญหาเดิมๆ น้องหนูก็ยังคงเป็นน้องหนู ขี้เกรงใจ และขี้กังวล… วันนี้กูจับได้ว่าน้องหนูแอบทำขนมส่งร้านเบเกอรี่ ทั้งๆ ที่กูบอกแล้วว่าไม่ต้องทำอะไร อยากได้อะไรเพิ่มเติมกูจะซื้อให้เอง… แต่น้องหนูให้เหตุผลว่ายังไงรู้ไหม น้องหนูบอกกูว่า น้องหนูแค่อยากหาอาชีพเสริม เพราะชีวิตคนเราไม่แน่นอน วันใดวันหนึ่งที่เขาไม่มีกูแล้ว เขาจะได้อยู่ได้ด้วยตัวเอง… ทำไมวะภพ ทำไมเค้าถึงได้คิดว่าสักวันกูจะต้องทิ้งเค้าไป กูมันไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วไอ้โรคหวังดีอยากให้กูไม่ลำบากเนี่ย ก็ไม่หายสักที เค้าชอบคิดเสมอว่า การที่กูกับเค้าคบกัน มันทำให้กูลำบาก… ทำไมวะ ทำไมไม่เชื่อใจกู”
“มึงก็ต้องมองในมุมของน้องหนูด้วย เพราะเค้ารักมึงมาก การที่คนเราอยากเห็นคนที่เรารักสบาย มีความสุข และได้สิ่งที่ดีที่สุดมันไม่ใช่เรื่องผิดหรอกนะไอ้ริน แล้วอีกอย่างกูว่าน้องหนูเองก็คงกลัวฝังใจมาจากครั้งที่แล้วด้วย… มึง หรือคนบนโลกนี้ ใครๆ ก็ล้วนรู้ว่าความลับไม่มีในโลก ถ้าแม่กับพ่อมึงรู้ ประวัติศาสตร์มันก็คงจะไม่ผิดเพี้ยนไปจากเดิมสักเท่าไหร่หรอกกูว่า…”
เฮ้ออออ อันนี้พูดเผื่อเรื่องของตัวเองด้วยเหมือนกันครับ ความลับไม่มีในโลก เรื่องของผมกับไอ้ริน สักวันคงจะต้องมีคนรู้ แต่เราเลือกที่จะดำเนินชีวิตอยู่บนความสุขได้ โดยไม่ต้องเอาความลับมาเป็นตัวบงการให้ชีวิตเราทุกข์ขนัด แต่ก็ต้องเตรียมตัวเตรียมใจรับผลแห่งความจริงในอนาคตที่จะเกิดขึ้นเมื่อไหร่ก็ไม่มีใครรู้ให้ได้
“เฮ้อออออ… ช่างเหอะ ตอนนี้โอเคแล้วล่ะ กูแค่เครียดๆ ที่เรื่องนี้ ปัญหานี้ มักเป็นประเด็นที่ทำให้เราทะเลาะกันอยู่เสมอ…”
“อืม มึงโอเคก็ดีแล้ว กูว่ามึงใจเย็นๆ สักหน่อย บางทีเวลามึงโมโห มึงชอบใจร้อน กูล่ะกลัวใจมึงจริงๆ” ไอ้รินมันเป็นพวกปากว่ามือถึง ใจร้อนยิ่งกว่าไฟเวลามันโมโห ก็เดือดแบบใครก็เข้าหน้าไม่ติด ลูกน้องหลายๆ คนกลัวคุณรินกันเป็นแถว
“เออ เดี๋ยวนี้ก็ใจเย็นขึ้นแล้วล่ะ… อ่อ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูต้องบินไปฝรั่งเศสนะ ไปอาทิตย์นึง ถ้ามึงจะไม่กลับบ้านมึงถอดปลั๊กไฟทุกอย่างออกด้วยนะ”
“กูคงอยู่บ้านนั่นแหละ…” ขี้เกียจออกไปแรดไหนแล้วครับ ยังนอยด์ๆ ตัวเองอยู่
“เออ งั้นก็หาอะไรกินก่อนกลับแล้วกันนะ ไม่ต้องทำกับข้าว รันมันก็ไปภูเก็ต แล้วกลับมามันก็คงกลับไปนอนบ้านใหญ่น่ะ” หืมมมมม… นี่บทจะไปก็ไปกันง่ายๆ แบบนี้เลยน่ะเหรอ แสดงว่าคงจะโกรธผมจริง ก็ดีแล้วล่ะ อยู่ห่างกันอะไรๆ มันก็จะได้ดีขึ้น
“อืม…” ผมไม่รู้จะตอบอะไรดีไปกว่ารับคำ
“มึงเป็นอะไรรึเปล่าภพ… มึงมีอะไรอยากพูด อยากบอกกูไหม” มาเหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้องเลยเว้ย กูไม่มีอะไรจะพูดกับพวกมึงแล้วโว้ย!!!
“ไม่ได้เป็น แล้วก็ไม่มีอะไรจะพูด กูง่วงแล้ว นอนเหอะมึง” ผมลุกขึ้นแล้วค่อยๆ คลานเข้าไปสอดตัวใต้ผ้าห่ม แสดงกริยาอาการว่า กูจะนอนแล้ว ให้ไอ้รินมันเลิกจุดประเด็นตัวผม
“ตามใจมึง… ถ้าคิดว่าอยากจะพูดเมื่อไหร่ มึงก็อย่าลืมแล้วกัน กูเป็นเพื่อนรักมึง กูไม่มีวันตัดขาดจากมึงได้ อย่ากลัวที่จะพูดกับกู แล้วอย่าคิดว่ากูจะช่วยอะไรมึงไม่ได้ ถ้ามึงมีปัญหา หรือมีเรื่องอะไรก็ตาม ไม่ว่ามึงจะเป็นยังไง จะผิด จะชั่วมาจากไหนมึงจำไว้แล้วกัน กูเป็นเพื่อนมึง”
ไอ้รินพูดแค่นั้น และผมก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีก เราต่างคนต่างจมอยู่กับความคิดของตัวเองท่ามกลางความมืด ผมรู้ว่ามันเองก็ยังคงนอนไม่หลับ ผมเองก็หลับไม่ลงเช่นกัน คำพูดของไอ้ริน ผมไม่รู้ว่ามันต้องการจะสื่ออะไร ทำไมพี่น้องบ้านนี้ชอบพูดอะไรเข้าใจยากกับผม แต่สิ่งหนึ่งที่ทั้งสองคนมีเหมือนกันก็คือ คำพูดที่ดูเหมือนจะรู้อะไรๆ ในตัวผม…
ผมไม่รู้ว่าไอ้รินรู้อะไร แต่ไอ้รินมันเป็นคนฉลาด มันอาจจะพอระแคะระคายเรื่องที่ผมแอบชอบน้องชายมันก็ได้ แต่ให้เมื่อทุกอย่างผมตัดสินใจไปแล้วว่าจะจบ ผมก็ไม่ควรไปรื้อฟื้นหาอะไรขึ้นมาอีก ปล่อยให้มันไปแบบนี้นั่นแหละดีแล้ว
+++++++++++++++++++++++++
+ อิพี่สามภพจะตัดใจสะแล้ว น้องรันก็ยังคงเป็นน้องรัน อ่านยากอยู่เหมือนเดิม เด็กคนนี้คิดอะไรอยู่ล่ะเนี่ย
+ ตอนนี้ถ้าอ่านแล้วรู้สึกติดๆ ขัดๆ ต้องขออภัยนะคะ ไม่ได้มาต่อนาน อาจจะ ติดๆ ดับๆ ไม่สมูทเท่าไหร่ T^T
+ เหมือนเดิมจ้า แวะแอดไปพูดคุยทักทายกันได้ที่ Facebook นะคะ แต่แอดไปแล้วรบกวนทักทายกันสักนิดนะคะ บางคนแอดมาแล้วเงียบหายไปเลย www.facebook.com/mercy จ้า
-
^
^
^
อ๊ากกกกกก มาทัน จิ้มก่อน ค่อยอ่าน อัพน้องรัน แล้ว อย่า ลืม น้องพายเค้านะ
-
ตัดใจได้เหรอพี่ภพ?
น้องน่ารักออกแบบนั้น แต่ก็นะเหนื่อยใจกับการคาดเดา
ความคิด ความรู้สึกของหนูรัน เธอเดาใจยากเสียเหลือเกิน
เกินจนพาลคิดไปว่า มันมีอยู่จริงๆ หรือ คนประเภทนี้?
เอาน่าพี่ เหนื่อยนัก ก็พักหน่อย แต่คิดว่าคนอย่างสามภพ
คงไม่มีถอยง่ายๆ หรอก เดี๋ยวพิษรักแรงหวง ก็กระตุ้นให้
ทำอะไรสักอย่างเอง อิๆ รอตอนต่อไปจ้า
-
ทำใจได้จริงๆเหรอพี่!!!!!
-
พี่ภพหงอยจัง หายซ่าไปเลย
-
:เฮ้อ: พี่ภพถอดใจไปซะแล้ว
-
เหนื่อยใจไปกับสามภพซะจริง ตอนนี้จะหาหาช่องทางใดๆ เพื่อเข้าใกล้น้อง
ก็ตันไปหมดเนาะ แต่อย่าเพิ่งถอดใจเลยนะนายภพ
วิเคราะห์คำพูดและอาการของน้องใหม่ดูอีกที ดูเหมือนจะพอมีหวังนะ (รึดิฉันคิดเองหว่า)
-
เฮ้อ เหนื่อยใจแทนทั้งคู่
:เฮ้อ:
-
พี่ภพจะตัดใจได้จริงเหรอ แต่ว่่าทั้งรินทั้งรัน พูดเหมือนจะรู้ว่าภพคิดอะไรนะ
-
อึมครึมเชีย สงสารพี่ภพอ่ะ
ปกติต้องรุกและ แต่ก็นะ น้องเมีย(ในนาม)ด้วย
แถมน้องรันก็มีแฟนแล้วอีก
เครียดจะนอนไม่หลับเป็นเพื่อนเฮียแกรดีมะเนี่ย :t3:
-
อ้ายยยย พี่ภพถอดใจแล้วอ่ะ...... :sad4:
-
:เฮ้อ: สงสารสามภพจัง
-
พี่ภพถอยออกมาก่อนสักก้าวก็ดี
-
ต่างคนต่างสนใจ??
-
ตอนนี้รินแมนมากๆค่ะ ชอบบบบบบบบ o13
พี่น้องเหมือนกันเล๊ยยยย เหมือนจะรู้อะไรมา เอ๊ะ รึไม่รู้นะ :เฮ้อ:
ตอนนี้พี่ภพน่าสงสารโค่ดๆเลยค่ะ เอาใจช่วยนะคะ
-
“ตามใจมึง… ถ้าคิดว่าอยากจะพูดเมื่อไหร่ มึงก็อย่าลืมแล้วกัน กูเป็นเพื่อนรักมึง กูไม่มีวันตัดขาดจากมึงได้ อย่ากลัวที่จะพูดกับกู แล้วอย่าคิดว่ากูจะช่วยอะไรมึงไม่ได้ ถ้ามึงมีปัญหา หรือมีเรื่องอะไรก็ตาม ไม่ว่ามึงจะเป็นยังไง จะผิด จะชั่วมาจากไหนมึงจำไว้แล้วกัน กูเป็นเพื่อนมึง”
อ๊ากกก คำพูดนี้โดนใจสุดดดดด รินถ้าจะแมนกว่าภพแล้วละ- -
-
สงสารพี่สามมมมมมมมมมมมมมมมมมมม :sad4:
รินน๊ออออริน ทำร้ายจิตใจพี่สามได้ลงคอ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!!! :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
สงสารภพอะ :เฮ้อ:
-
ริน เข้า ใจ ภพ ทุก อย่าง
เป็น เพื่อน ที่ ดี จริง ๆ
^^
-
จริงอย่างที่พี่ถพว่า พอเฮียจะถอยน้องรันก็ก้าวเข้ามา..
จริงๆรันก็รู้สึกอยู่ในใจลึกๆอ่ะสิว่า พี่ภพมองตัวเองบ่อยๆ..
ที่ว่าตัดใจเนี่ยจะตัดใจได้นานแค่ไหนเชียว หุหุ
+1 จ้า
-
สงสารพี่ภพ หลงรักน้องริน หลงใหลน้องรัน :z2:
-
ดุเดือดเผ็ดมันส์มาก ฮ่าาาาาาาาาาาาา ไอพีภพบทจะตัดใจก็เอาสะง่ายเลย
ไม่มันส์เลยอ่ะ กลับมาบ้าแล้วก็หื่นเดี๋ยวเน้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z3:
-
เหมือนน้องรันจะรู้อะไร o18
-
พี่ภพตัดใจเสียแล้ว น้องรันก็ดูโกรธๆ :m31:
สถานการ์ณตึงเครียดจริงๆ :sad4: :sad4:
-
:เฮ้อ:สงสัย ต้อง ยืมมือ น้องริน มาเป็นแม่สื่อแม่ชัดจับ ภพ-รัน มารักกันดีกว่านะ :กอด1: :L2:
-
รู้สึกดีที่ในที่สุดพี่ภพก็ตัดใจ เพราะคุณพี่ภพ เค้าไม่รู้อะไรซักอย่าง
ไม่รู้ัที่มาที่ไป ว่า สองพี่น้องที่รักนั้นเค้าเล่า เค้ารู้เรื่องอะไรกันบ้าง
การไล่ตามบางสิ่งบางอย่างด้วยความรู้สึกค้างๆ คาๆ หลบๆ ซ่อนๆ
สำหรับเรา คิดว่ามันดูอึนๆ ไปหน่อย
แล้วจากที่อ่านมา เราคิดว่า น้องรันต้องรู้อะไรมาบ้าง
เพราะงั้น เราอยากเห็นน้องลองเข้าหาพี่ภพดูบ้างค่ะ ^^
-
ตอนนี้รินดูแม๊นแมน แมนกว่าพี่ภพสะอีก o13
:เฮ้อ: :เฮ้อ: เหนื่อยใจกับพี่ภพ ทำไม่ได้หร๊อกกก เชื่อเค้าสิ
-
คุนภรรยาช่วยคุนสามีได้จิงหรออออ
แล้วยังไงเนี่ย ใครจะง้อใครก่อน
แต่คิดว่าพี่ภพแน่นอนนน
ปล ไม่ต้องมาต่อบ่อยๆ แต่อย่าหายไปเลยก้พอค้าาาาาาา
-
อย่าไปสนใจนะดีแล้ว
เพราะว่าใครกันแน่ที่ไม่ชัดเจน
ก็ปากไอ้เด็กนั่นมันพูดดักไว้ก่อนแล้วนิ
แล้วจะให้พี่ภพพูดอะไรอีกละ เป็นใครก็ไม่กล้าไปยุ่ง :z6:
-
เฮ้อออออ แอบสงสารพี่ภพอ่ะ
พี่รินช่วยหน่อยจิ
-
o22 นั่นสิ แล้วสรุปทุกคนรู้อะไรกันบ้างอะ
-
:เฮ้อ: ต่างฝ่ายต่างถอย แล้วแบบนี้เมื่อไรมันจะรู้เรื่องกันละว่าแต่ละฝ่ายคิดยังไง พี่ภพอย่างเพิ่งยอมแพ้ดิ
น้องรันอาจจะอยากลองใจดูก็ได้
สงสัยงานนี้ต้องให้เพื่อนรินช่วยแล้วมั้ง ไหนๆ เพื่อนรินก็เสนอตัว อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกรักเพื่อนรินขึ้นอีกมากๆ เป็นผู้หญิงที่โคตรแมนมากๆ o13
-
น้องรันจะหนีพี่ภพเลยเหรอ
-
อ้าววววววทำไมแบบนี้กันละ
ทะเลาะกันเฉยเลย :เฮ้อ:
ยังไม่ทันเริ่มกันก็ทะเลาะกันสะและ
อยากอ่านตอนสเน้องหนูกับรินอ่า
-
ตอนนี้เห็นใจอิพี่ภพแฮะ สถานะมันค้ำคออยู่
แถมน้องรันก็ปิดทางซะ เฮ้อ งัยล่ะทีนี้
-
ค้าง คำเดียวเลย
-
พี่ภพจะถอดใจแล้วหรอ :monkeysad:
เฮ้ออ มาม่าอีกแล้วว :sad4:
-
I need more :z3: :z3:
-
อืมมม....โหมดตัดใจ...อ่านไปก็แอบปวดใจตาม
-
พี่ภพก่ะน้องรันปิดกันไปปิดกันมา
รีบคุยแล้วเข้าใจกันไวๆน้าา :sad4:
-
กลับไปเป็นแบบเก่าดีมั้ยสามภพ :เฮ้อ: เห็นแล้วกลุ้มใจแทน :เฮ้อ:
-
สงสารพี่ภพพพพพพ
-
อะไรพี่ภพจะตัดใจง่ายๆ อย่างนี้หรอ น้องรันก็ยังไงเนี่ยอ่านยากเหมือนเดิม ฮ่าา สงสารพี่ภพอ่า ไม่ยอมๆ น้องรันทำงี้ได้ไง !!
-
เข้ามาให้กำลังใจอิพี่สามอีกรอบ สู้ๆน๊าาาาาา พิชิตน้องรันให้ได้เน่ออออ ซ๊าาาาาธุ!!! :call: :call:
-
เห็นชื่อเรื่องแล้วสะดุด ต้องกดเข้ามาดูเลย ^^
-
เรื่องมันชักจะออกดราม่าหน่อยๆไหมเนี่ย
พี่สามอย่าเพิ่งตัดใจสิ เหมือนน้องจะเริ่มมีใจแล้วนะเนี่ย
-
พี่ภพจะตัดใจซะแล้ว
แต่ก็น่าสงสารพี่แกอยู่หรอกนะ อิน้องรันมันลึกลับเกินไป เข้าใจย๊ากส์ :เฮ้อ:
-
เฮ้ออออ แล้วมาม่าก็ยังคงดำเนินต่อไป
อ่านตอนก่อนหน้านี้ก็อึดอัดแล้วนะ
สงสารพี่ภพจริงๆ ต้องมาทนเห็นน้องรันสวีทกะคนอื่น
ในขณะที่น้องรันก็ไม่ได้สนใจอะไรเลย -*-
มาตอนนี้ได้คุยกันแล้วก็จริง แต่แทนที่จะคุยกันดีๆ
ดันกลายเป็นเข้าใจผิดไปใหญ่ ...
ถ้าสองคนนี้ลองพูดอะไรตรงๆจากใจตัวเองบ้างก็คงจะดี
โดยเฉพาะน้องรัน ที่ไม่รู้เลยว่าคิดยังไงอยู่
-
เก็บอาการไม่อยู่เลย พ่อภพ ป่านนี้ทั้งพี่ทั้งน้องเค้าคงรู้กันหมดแล้ว
คิดจะห่าง มันอาจจะทำให้เจ็บกว่าเดิมนะ ขอบอก
+1 ให้ Mercy เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:o8:
-
เอาละวุ้ย ตะล้งตุ้งแช่ พี่ภพนอยด์จริง คิดมากจริง ไม่ใช้สแตนอิน ไม่ใช้สตั๊นท์
อีกนิดนึงนะสามภพ อีกนิดเดียว อย่าท้อสิ รักน้องรันจริงมั้ยล่ะ
พี่น้องคู่นี้มีนัยแอบแฝงตลอด :laugh:
:กอด1:
-
พี่น้องคู่นี้นี่เหมือนกันจริงๆ :เฮ้อ:
รักเพื่อนและรักน้องเพื่อนแบบนี้ก็ทำใจหน่อยนะพี่ภพ
อย่าเพิ่งถอดใจสิ (แต่ถ้าต้องยืนอยู่ในจุดเดียวกับพี่ภพก็คงรู้สึกเหมือนกัน)
ถ้าเหนื่อยกันนักก็พักหน่อยนะพี่ภพพพ
พี่ภพสู้ๆ :กอด1: :กอด1:
-
ลิน กับรัน มันต้องมีอะไรแอบแฝงแน่ๆเลยอะ สงสั๊ย สงสัย
-
ตามมาอ่านจาก...น้องแรด-พี่เหี้ย...
อ่านทันละ...รอน้องรันกับพี่โลเลอยู่นะคะ... :z2:
-
มาต่อๆๆๆกำลังหนุก
-
มารอพี่ภพ :o12:
-
อื๊บบบบบบบบบบบบบบบ แรงๆ ตกมาไกลแล้วนะ พี่ mercy
คิดถึงพี่ภพกับน้องรัน มันค้างคา :z3:
-
น้องรันกลับมานะ
-
สงสารอิพี่สามมมมมมมมมมมมมมมม :m15: :m15: :m15: :m15:
-
พี่ภพหายไปทำใจรึคะ :sad4:
-
คนแต่งหายยยยยย แบบว่าลงเดือนละตอนอ๊ะป่าวเนี่ยะ
เค้ารออยู่น๊าาาา
-
อยากให้ภพสู้ต่อไป สู้ๆๆ
-
เนื้อเรื่องแปลกดีคะชอบจัง
รันน่ารักแบบแปลกๆดีเหมาะกับการเป็นพวกติสแตก
55555
ส่วนพระเอกเราถึงชอบทำหื่นหลบในแต่ก็ดู
โอเคดีคะ
รอติดตามชมตอนต่อไปนะคะ
-
เอาแล้ว น้องรันท่าทางจะโกรธจริงจังน่ะเนี่ย
น้องรันจะรู้แล้วหรอว่าพี่ภพคิดยังไง โอ้ยยๆ
สองคนเมื่อไหร่จะได้กันซักที
-
เข้ามาวิ่งเล่นค่ะ :m7:
(ไปวิ่งเล่นป่วนริวมาแล้ว ต้องมาป่วนคุณพี่สามภพด้วยเพื่อความเท่าเทียม :laugh: )
:กอด1:
-
สวัสดีค่าาาาา
มาแล้วค่า แหะๆ นานมากๆ เชียวที่ไม่ได้พาน้องรันมาให้ทุกคนอ่านกัน
ขออภัยจริงๆ นะคะ ไม่ได้ตั้งใจจะดองเลย แต่มีหลายอย่างที่ต้องทำจริงๆ ค่ะ
ขอบคุณมากมายค่า ที่หลายคนเข้าไปทักทายทวงถามกันในเฟสนะคะ
ขอบคุณทุกๆ เม้นท์และทุกๆ กำลังใจเลยค่า
ปล. คำผิดเพียบจะมาแก้ให้ภายหลังนะคะ :กอด1:
++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 9
ผ่านไปสองเดือน ผมไม่ได้เจอน้องรันอีกเลย เราจะมีติดต่อกันบ้างผ่านทางอีเมล และก็โทรศัพท์อีกนิดหน่อย แต่ทั้งหมดนี้ แค่เฉพาะเรื่องงานเท่านั้น น้องรันมีสปิริทเต็มเปี่ยม แม้น้องจะไม่อยากเจอผมแล้ว แต่งานที่ได้รับมอบหมายไปน้องก็ทำจนสำเร็จ ผมให้แก้หลายรอบก็ไม่มีบ่น…
ผมไม่รู้ว่าระหว่างน้องกับวิเวียนเป็นยังไง ไปถึงไหนกันแล้ว เค้าจะกลับมารีเทิร์นยูเทิร์นกันอีกหรือว่ายังไงผมก็ไม่รู้ จริงๆ ผมเองไม่อยากรู้ด้วยแหละครับ รู้ไปก็ปวดใจเปล่าๆ …แอบแปลกใจตัวเองเหมือนกันนะ ว่าทำไมผมถึงนอยด์นานขนาดนี้ จะฝังใจอะไรกันนักหนากับอีแค่เด็กผู้ชายคนเดียว
ถามว่าสองเดือนที่ผ่านมา ผมตายด้านไม่ออกล่าเหยื่อยเลยรึก็เปล่า… อย่าด่าผมเลยนะ ใครมันจะไปอดทนได้ครับ แต่ว่าผมค่อนข้างสำส่อนน้อยลง มันก็เบื่อๆ บ้าง แถมเวลามีอะไรกับใคร ก็ดันมีใบหน้าของเด็กผู้ชายอีกคนแว๊บเข้ามาอยู่ตลอด… หรือเป็นเพราะผมยังไม่ได้ตัวเค้า ผมเลยยังคงพร่ำเพ้ออยู่จนถึงทุกวันนี้… เฮ้ออออ แต่ช่างเถอะฮะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว
“วันนี้กูไปค้างกับน้องหนูนะ ถ้ามึงจะไม่กลับบ้านก็อย่าลืมเดินดูปลั๊กไฟด้วยล่ะ อ่อ… แล้วล็อคบ้านดีๆ ด้วยนะ” เช้านี้ผมตื่นสาย ตื่นมาก็เจอไอ้รินกำลังจะออกจากบ้านแล้ว
“อืมได้” จริงๆ วันนี้ไม่กะว่าจะไปไหนต่อหรอกครับ วันนี้มีต้นฉบับที่ผมยังต้องสะสางอีกหลายคอลัมน์ คงจะอยู่ทำงานจนค่ำ แล้วก็ว่าจะหาอะไรเข้ามากินที่บ้านดีกว่า เบื่อๆ เหนื่อยๆ เดี๋ยวมะรืนผมต้องบินไปงาน Book Fair ที่สิงคโปร์ กลับมาก็ต้องไปกับกองถ่ายแฟชั่นที่จังหวัดเชียงใหม่ ปกติผมจะไม่ค่อยไปดูถ่ายนัก ถ้าหากเป็นต่างจังหวัด แต่ครั้งนี้เป็นเล่มพิเศษ มีลูกค้าที่ซื้อโฆษณากับเซ็ทแฟชั่นไปด้วย เพราะสินค้าเป็นนาฬิกาฝังเพชรเรือนหรูลูกค้าเลยต้องถือมาเอง ซึ่งเอามาถ่าย 10 เรือน 10 เรือนนี่รวมกันแล้วกว่า 20 ล้าน ผมต้องลงไปรับลองลูกค้า และต้องไปดูแลความเรียบร้อยด้วยตัวเอง มีงานให้ทำเยอะๆ เหนื่อยๆ ก็ดีจะได้เลิกนอยด์
สุดท้ายค่ำคืนนี้ผมก็อยู่ที่ออฟฟิศจนถึงสามทุ่ม ขับรถออกจากออฟฟิศก็แวะซุปเปอร์มาร์เก็ต ซื้ออาหารสำเร็จรูปกลับไปทาน พร้อมซื้อของเล็กๆ น้อยๆ ที่หมดแล้วกลับไปด้วย ก็มันหน้าที่ผมนี่ครับ ปกติไอ้รินไม่ทำหรอกงานแบบนี้น่ะ มีแต่พ่อบ้านอย่างผมนี่แหละจัดการทุกสิ่งอย่าง
กว่าจะซื้อของเสร็จ และขับรถกลับมาถึงบ้านได้ก็เกือบสี่ทุ่มครึ่ง เพราะฝนดันตกหนักทำให้ต้องขับรถอย่างระวัง และเหยียบเร็วอย่างเคยไม่ได้… รถจอดหน้าบ้าน ผมลงจากรถกางร่มไปเปิดประตูรั้ว ไฟหน้าบ้านมืดสนิท ยังดีที่ไฟริมทางในหมู่บ้านยังส่องให้ความสว่างอยู่บ้าง สงสัยเมื่อเช้าก่อนออกจากบ้านผมลืมเปิดไฟหน้าบ้านทิ้งไว้…
ผมจอดรถในโรงรถเสร็จเดินกลับไปปิดล็อคประตูหน้าบ้าน แล้วก็มาหอบหิ้วข้าวของลงจากรถ ก่อนจะเดินเข้าบ้าน… อ้าว เอ๊ะ ประตูบ้านทำไมไม่ล็อควะ กูจะเลินเล่อขนาดนั้นเลยเหรอ หรือว่าขโมย? ผมตัดสินใจค่อยๆ วางของในมือลงตรงหน้าประตูบ้าน ก่อนจะเดินไปหยิบไม้หน้าสามที่ผมซ่อนเอาไว้หลังพุ่มไม้ ผมจะชอบซ่อนพวกไม้ที่สามารถหยิบใช้เป็นอาวุธได้ไว้ตามมุมต่างๆ ในบ้าน เผื่อเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น
ผมค่อยๆ แง้มประตูบ้านช้าๆ พยายามให้เกิดเสียงเบาที่สุด พอเดินเข้าไปในบ้านได้ก็แทบช็อคฮะ… เฮ้ยยยยย ไม้ในมือผมแทบร่วง ไม่ใช่ขโมยครับ แต่เป็น… น้องวรัน น้องภรรยาที่หายหน้าไปเกือบสามเดือน น้องรันนั่งอยู่บนโซฟา ฟืนไฟก็ไม่เปิด แต่กลับจุดเทียนอโรม่าแท่งโตที่ไอ้รินมันชอบซื้อมาสะสมไว้… น้องรันสะดุ้งน้อยๆ ตอนที่ผมเดินเข้ามาในบ้าน น้องเงยหน้าขึ้นมอง หรี่ตาหยีท่ามกลางเปลวเทียน มองตรงมาที่ผม พอเห็นว่าเป็นใคร น้องก็ส่งยิ้มให้พร้อมวางแก้วลงแล้วยกมือขึ้นไหว้
“พี่ภพสวัสดีฮะ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ” ประโยคแรกที่น้องทักผมพร้อมรอยยิ้มกว้าง ผมยกมือขึ้นรับไหว้อย่างงงๆ ไม้ยังอยู่ในมืออยู่เลยฮะ ผมตกใจที่ได้เห็นรันอีกครั้งในบ้านอย่างคาดไม่ถึง ผมตัดใจละสายตาจากวงหน้าชวนมอง ไปที่สิ่งที่อยู่บนโต๊ะรับแขก… เหล้า? น้องกินเหล้าเหรอ แล้วมากินนานแค่ไหนแล้วเนี่ย แล้วทำไม โว้ยยยยย งงว่ะ
“น้องรัน… ทำไม เออ” ในหัวแม่งมีคำถามมากมาย แต่พอพูดออกไปจริงๆ เสือกพูดไม่ออกอีกกู
“ทำไมรันถึงมาอยู่ที่นี่ ทำไมรันถึงหายไป ทำไมรันถึงกินเหล้า มีอีกไหมฮะที่พี่ภพกำลังสงสัยรันอยู่” เฮ้ยยยยยย น้องแม่งอ่านใจคนได้รึเปล่าวะเนี่ย!!!
“รันว่าขืนรันรอพี่ภพพูด พี่ภพคงขาแข็งตะคริวกินซะก่อนแน่ๆ พี่ภพมานั่งก่อนนะฮะ ดื่มอะไรเย็นๆ ก่อน แล้วค่อยคุยกันก็ได้” น้องรันลุกขึ้นมา จับมือผมดึงให้เดินตามไปนั่งลงข้างๆ น้อง บนโซฟาตัวยาว ก่อนจะหันมาถามว่า…
“ผสมอะไรดีฮะ น้ำ หรือโซดา แต่โคล่าไม่มีนะ” ผมพอได้สติก็หันไปมองอุปกรณ์ประกอบความเมาบนโต๊ะ เหล้านอกยี่ห้อดีหนึ่งขวดพี่พร่องไปเกือบครึ่งแล้ว โซดาห้าขวด น้ำเปล่าหนึ่งขวดใหญ่ พร้อมกล่องโฟมใบย่อมที่บรรจุน้ำแข็งไว้เต็ม ตรงหน้าของน้องมีแก้วใสใบเตี้ยที่มีน้ำสีอำพันอยู่กว่าค่อนแก้ว นี่คงนั่งดื่มมาสักพักแล้วสินะ
“พี่ขอออนเดอะร็อคครับ น้ำแข็งก้อนเดียวรินแค่ท่วมน้ำแข็งพอ” ผมหันไปจ้องตาตอบคนตัวเล็กที่ในมือถือแก้วเปล่า ก่อนจะออเดอร์เครื่องดื่มที่ตัวเองต้องการ
“คอแข็งเหรอครับ ดื่มเพียวๆ เนี่ย” แหม อยากจะบอกว่า อย่างอื่นก็แข็งด้วย แต่ขืนพูดออกไป อาจได้แดกขวดเหล้าแทนดื่ม
“ก็พอไหวครับ เดี๋ยวต้องคอยดูว่ากี่แก้ว พี่ถึงจะฟุบ” ไม่รู้ทำไม ผมถึงได้เลือกที่จะทำเป็นลืมๆ เรื่องที่ผ่านมา เรื่องที่น้องโมโหผม ผมโมโหน้อง หรือแม้แต่เรื่องที่อยู่ดีๆ น้องก็จงใจหลบผม หายหน้าหายตาไปจากสารระบบ ผมกลับคุยเล่นกับน้องอย่างเป็นธรรมชาติ และเลือกที่จะละเรื่องที่ยังคาใจไปก่อน ส่วนน้องเองก็เหมือนกันพูดคุยกับผม เหมือนที่ผ่านมามันไม่ได้เกิดอะไรขึ้นเลย
“ว้า แย่จัง แบบนี้รันก็มอมพี่ภพไม่ได้ล่ะสิ” หืมมมม ไม่ต้องมอมพี่ก็เมาน้องรันจะแย่อยู่แล้วครับ
“ก็ต้องลองดูนะครับ…” ผมหันไปยิ้มให้อย่างท้าทาย
“พี่ภพทานข้าวมารึยัง” น้องก็ยิ้มสู้อย่างน่ารัก ก่อนจะถามไถ่ถึงเรื่องปากท้อง
“เออ ลืมไปเลย พี่ซื้อของกับพวกอาหารมาน่ะ ลืมวางทิ้งไว้หน้าบ้าน เมื่อกี้พี่นึกว่ามีขโมย เลยวางของก่อน แล้วหยิบไม้กะจะมาตีขโมยสักหน่อย เดี๋ยวพี่ออกไปหยิบก่อนนะ” น้องรันส่งค้อนให้ผมน้อยๆ ตอนที่ผมพูดว่า จะเอาไม้มาตีขโมยสักหน่อย ผมหันไปยิ้มให้ ก่อนจะลุกออกไปหยิบข้าวของทั้งหมดที่ทิ้งเอาไว้หน้าบ้าน
โชคดีที่ของที่ซื้อมา พอจะมีของกินเล่นอยู่บ้าง ผมก็เลยจัดการใส่จานแล้วเอามาเป็นกับแกล้มสำหรับเราสองคน น้องรันก็ยิ้มแป้นอย่างถูกใจ
“ปกติน้องรันดื่มด้วยเหรอ แล้วไอ้รินมันรู้รึเปล่าเนี่ย เดี๋ยวมันจะหาว่าพี่ชวนน้องชายมันกินเหล้า” จริงๆ กะจะพูดว่า ชวนน้องชายมันมอมเมามากกว่า แต่คำว่ามอมเมามันดูล่อแหลมไปนิด เอ๊ะ หรือผมคิดมากไปเองวะ
“ฮ่าๆ พี่รินไม่อยู่ พี่ภพไม่พูด รันไม่พูด ใครจะรู้ล่ะฮะ แต่ปกติรันอยู่ที่นู่นรันก็ดื่มบ้าง ที่นั่นเค้าจะเน้นไวน์น่ะครับ เวลาไปทานข้าวก็เสิร์ฟไวน์เป็นปกติอยู่แล้วฮะ แค่นี้สบายมาก” น้องรันยืนยันคำว่าสบายมากของตัวเองด้วยการยกเหล้าในแก้วขึ้นกระดกทีเดียวหมด พี่เชื่อแล้วล่ะครับว่าน้องดื่มได้สบายๆ จริงๆ
ผมกับน้องรันก็นั่งดื่มกันไปเงียบๆ มีพูดคุยถึงเรื่องงานบ้างเล็กน้อย จริงๆ ผมเองก็อึดอัดนะ อยากจะถามอยากจะพูดสิ่งที่เกิดขึ้นเหมือนกัน แต่ก็ยังไม่กล้า กำลังคิดถึงส่วนได้ส่วนเสีย ถ้าหากพูดออกไปแล้วทุกอย่างมันจะแย่ลงไปอีกไหม?
“น้องรันกลับไปอยู่บ้านมาหรือครับ” ในที่สุดก็ดันพูดออกไป อาจจะด้วยฤทธิ์แอลกอฮอลส่งให้ความกล้ามีมากขึ้น
“ฮะ” ตอบแค่เนี้ย? เอาวะไหนๆ กูก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว เปิดประเด็นต่อไปก็ได้
“แล้ว… วิเวียนล่ะ”
“…ก็ ทำงานครับ ทำไมเหรอ” น้องชะงักมือที่กำลังจะยกแล้วแตะที่ริมฝีปาก เพื่อมาตอบคำถามผม
“ก็… เปล่าครับ… แล้วกลับมาคบกันเหรอ”
“พี่ภพเติมเหล้าอีกไหมฮะ มาเดี๋ยวรันเติมให้” น้องไม่ตอบ และจงใจเลี่ยงอย่างเห็นได้ชัด ผมเองก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน
“ที่รันหายไป เพราะรันจงใจจะหลบหน้าพี่ใช่ไหม?”
“ทำไมรันจะต้องทำแบบนั้นด้วย รันมีบ้าน มีพ่อกับแม่รออยู่ รันก็เลือกที่จะกลับไปอยู่กับท่าน แค่นี้มันจะเป็นการหลบหน้าใครตรงไหน พี่ภพคิดมากเกินไปรึเปล่าครับ” น้องรันพูดประโยคนี้ด้วยน้ำเสียงเรื่อยๆ เหมือนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ มือน้องก็ยังคงทำหน้าที่รินเหล้าใส่แก้วผม หย่อนน้ำแข็งใส่ให้หนึ่งก่อนเหมือนเดิม และยื่นให้ผมด้วยรอยยิ้ม
“เออ ครับ…” เล่นแบบนี้ผมก็ไปไม่เป็นเลยเหมือนกัน ได้แต่ยื่นมือไปรับแก้วเหล้ากลับมาจิบแก้เก้อ
แล้วเราทั้งคู่ก็จมอยู่ในความเงียบ จากที่เริ่มต้นคุยเล่นกันเล็กน้อย ตอนนี้กลายเป็นต่างคนต่างนั่งดื่ม จมจ่อมอยู่กับความคิดของตัวเอง ผมก็ได้แต่ดื่มเหล้าเคล้าแสงเทียน สลับกับแอบหันไปมองหน้าคนข้างๆ บ้างเป็นบางจังหวะ… ดื่มเหล้ากันไปเงียบๆ จนเหล้าหนึ่งขวดเหลือชงได้ไม่ถึงสองแก้ว ผมเองก็เริ่มกึ่มเต็มที่ กะว่าจะขอตัวขึ้นนอนสักที นั่งอยู่ต่อไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น
“คืนนี้รันนอนที่น่ีนะฮะ” ตามสบายเถอะครับน้องรัน ยังไงพี่สาวน้องรัน ก็เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้เหมือนกัน น้องเมียอย่างรันจะทำอะไร จะไปจะมาพี่จะไปห้ามได้เหรอครับ
“ตามสบายเลยครับ งั้นพี่ขอไปนอนก่อนนะ พี่ฝากรันปิดไฟด้วยนะครับถ้าจะขึ้นนอน พวกถ้วยแก้วก็ทิ้งไว้นี่แหละเดี๋ยวพรุ่งนี้แม่บ้านเขาก็เข้ามาล้างให้” ผมลุกขึ้นยืนลาน้องรันขึ้นไปนอน น้องทำท่าเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแล้วขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่ได้มีอะไรหลุดออกมาจากปากเล็กๆ นั่น ผมเลยตัดสินใจหันหลังแล้วเดินขึ้นห้องไป
ผมอาบน้ำเสร็จ ก็หยิบต้นฉบับบางส่วนที่หอบกลับมาอ่านด้วย แล้วก็ขึ้นเตียงนอนอ่านสบายๆ ปึกนี้เป็นต้นฉบับล็อตใหม่ของเล่มถัดไป ยังไม่รีบและไม่เยอะมากนัก แถมส่วนใหญ่เป็นของนักเขียนดังๆ เรื่องแก้ไขมีน้อยมากครับ
ผมจมอยู่กับต้นฉบับในมือนานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ เพราะบางคอลัมน์นักเขียน เขียนดีๆ ผมก็อ่านเพลินไปเลยเหมือนกัน จนมาสะดุ้งรู้สึกตัวก็ตอนที่ได้ยินเสียงคนเคาะประตูห้องนี่แหละ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ไม่ต้องเดาให้ยาก บ้านนี้ ตอนนี้ มีสิ่งมีชีวิตเป็นคนแค่สองคนอาศัยอยู่เท่านั้น ถ้าไม่ใช่รันก็คงต้องเป็นผีแล้วล่ะฮะ… ผมค่อยๆ ลงจากเตียงแล้วเดินไปหน้าประตู พยายามทำเสียงให้เบาที่สุด แต่ก็ยังคงไม่เปิดประตูออกไป ก็แค่อยากรอดูว่าคนตรงข้ามอีกฝั่งหนึ่งของประตูบานนี้ จะทำอะไรต่อไปหลังจากเคาะอยู่สามก็อก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“พี่ภพครับ หลับรึยัง เปิดประตูให้รันหน่อย” คราวนี้มาทั้งเสียงเคาะ และเสียงพูดเลยครับ ว่าแต่ดึกดื่นขนาดนี้ น้องรันมีอะไรรึเปล่า หรือจะปวดหัว เสียงก็อ้อแอ้ ก็เล่นดื่มไปซะเยอะขนาดนั้น… ผมรอเว้นจังหวะสักชั่วขณะ ถ้ารีบเปิดจะน่าสงสัยเกินไป…
พอคิดว่าสมควรแก่เวลาก็ค่อยๆ เอื้อมมือไปบิดลูกบิดประตูเปิดออก ก็เห็นคนตัวเล็กน่ารักคนเดิมอยู่ในชุดใหม่ กางเกงผ้าฝ้ายขาสั้น (มากกกก) สีฟ้าอ่อน กับเสื้อกร้ามคอย้วยสีครีมผ้าเนื้อบาง บางมาก บางจนเห็นตุ่มไต ไรขนสีน้ำตาลบางๆ ดุนดันทะลุเสื้อออกมาให้คนมองใจหายเล่น
“อะ เออน้องรัน มีอะไรรึเปล่าครับ ปวดหัวรึเปล่า” ผมดึงสายตาตัวเองออกมาจากตุ่มไตนูนเด่น ได้อย่างยากลำบาก ก่อนจะเงยขึ้นสูงอีกนิดเพื่อมองหน้าเจาของตุ่ม เอ๊ย มองหน้าน้องรัน …คนตัวเล็กหน้าแดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล ยืนโงนเงนไปมา แล้วอยู่ดีๆ น้องก็ดึงมือผมไปจับแก้มน้อง
“พี่ภพจับดูสิฮะ ว่าตัวร้อนรึเปล่า” คือไม่รู้ว่าตัวน้องร้อน หรือมือผมที่ร้อนกว่า แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ใจเต้นแรงมาก ลุ้นกับการกระทำของคนตรงหน้า เพราะนอกจากน้องกุมมือผมไปลูบแก้มตัวเอง น้องยังค่อยๆ เลื่อนมือผมจากแก้มลงมาที่ลำคอ… โอ๊ยๆๆๆ กูจะตาย ถ้าเลื่อนต่ำกว่านี้ กูต้องแข็งทั้งตัว (โดยเฉพาะช่วงล่าง) แน่ๆ
“แต่รันว่าตอนนี้รันร้อนมากๆ เลย ห้องนอนรันแอร์ฯ ก็ไม่ค่อยเย็น พี่ภพเดินไปดูหน่อยได้ไหมฮะ” คนน่ารักทำเสียงอ้อนให้ผมไปดูแอร์ฯ ที่ห้องให้ สถานการณ์ล่อแหลมและอันตรายมากๆ ครับ ทำไงดีล่ะทีนี้
“งั้นน้องรันนอนห้องพี่แล้วเดี๋ยวพี่ไปนอนห้องน้องรันก็ได้ครับ พี่ขี้หนาว ไม่ต้องนอนห้องแอร์ฯ ก็ได้” ผมพูดไปก็พยายามดึงมือออกจากลำคอของน้องรันไปด้วย จะดึงแรงก็กลัวน้องจะหาว่ารังเกียจ แต่พอดึงเบาๆ ก็ดันไม่หลุดซะนี่
“ไม่เอาอะ รันจะนอนห้องนู้น พี่ภพนั่นแหละแค่ไปดูแอร์ฯ ให้รันเอง นะๆ”
“พี่ไม่ใช่ช่างแอร์ฯ นะครับ ถึงไปดูให้ แล้วมันเกิดเสียจริงๆ พี่ก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี”
“ก็ไปดูก่อนไม่ได้หรือไง เผื่อรันปรับอะไรผิด รันยิ่งไม่ค่อยรู้เรื่องพวกของใช้อิเลคทรอนิกด้วย นะๆ ไปเถอะนะฮะ” แล้วพี่รู้เรื่องซะที่ไหนล่ะครับน้องรัน ปกติก็เปิดปิดใช้งานอย่างเดียว ขนาดล้างแอร์ฯ ยังจ้างช่างมาทำเลย… ไม่ทันจะได้ตัดสินใจอะไร น้องวรันตัวน้อยก็ลากผมติดมือออกไปด้วยแล้ว ผมก็เลยได้แต่จำใจเดินไปตามแรงลากของคนตัวเล็กเข้าไปในห้องนอนรับแขกที่น้องรันอาศัยนอนอยู่
อือ หือ… ไหนคือไอร้อนที่ออกมาจากแอร์ฯ ล่ะครับเนี่ย แค่เปิดประตูไอเย็นยะเยือกก็ปะทะเข้าหน้าซะแล้ว
“โห เย็นเจี๊ยบขนาดตู้เย็นแบบนี้ยังจะร้อนอีกเหรอครับ” ผมหันไปถามคนข้างๆ ที่ตอนนี้ยังยืนกอดแขนผมแน่น
“ก็ เมื่อกี้มันร้อนนี่ สงสัยรันจะกดไปกดมาจนมันเย็นขึ้นแล้วมั้ง” น้องรันเอาคางเกยแขนผมแล้วแหงนหน้าพูดด้วยเสียงงุ้งๆ งิ้งๆ น่าเอ็นดูจริงๆ เลยเด็กคนนี้… เอ้า พอๆ ไอ้ภพกลับห้องซะก่อนจะเกิดเรื่องดีกว่า
“งั้นก็ดีแล้วครับ พี่กลับไปนอนก่อนแล้วกันนะ ฝันดีครับ” ในที่สุดผมก็ดึงแขนออกจากพัฒนาการที่น่ารักมาจนได้ รีบหันหลังกลับออกจากห้องนี้แบบด่วนๆ แต่ยังไม่ทันจะก้าวเท้าไปถึงประตู คนขี้ร้อนที่ไปตามผมมาก็โผเข้ามากอดผมจากด้านหลัง
“เฮ้ย… น้องรันครับ อะไรครับเนี่ย ปะ เป็นอะไรครับ” ทั้งตกใจ และตื่นเต้นเลยครับ อยู่ดีๆ น้องมาทำแบบนี้ทำไมครับเนี่ย
“พี่ภพ… คืนนี้นอนกับรันนะฮะ” เอ้ยยยยยยย กูหูฟาด เมา หรือบ้า หรือกูเป็นหมดทุกอย่างเลยวะเนี่ย
“น้องรันปล่อยพี่ก่อนครับ น้องรันครับ น้องรันปล่อยพี่ก่อน” ผมพยายามจะดึงมือน้องรันแล้วดึงตัวเองออกจากอ้อมกอดของน้อง แต่น้องกอดแน่นมากๆ ถ้าดึงคงต้องใช้กำลังกันล่ะ แต่ผมก็กลัวน้องจะเจ็บ
“ไม่ปล่อย รันไม่ปล่อยอะ…” นอกจากจะไม่ปล่อยแล้ว ยังอ้อมตัวเองมาเผชิญหน้า แล้วก็ซุกตัวเองเข้ากับอกผม
“น้องรัน!!!!” ผมตกใจที่น้องทำแบบนี้ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เมา? หรือตั้งใจ? หรือคิดจะลองใจอะไรผม
“รันจะขอถามพี่ภพอีกครั้ง พี่ภพมีอะไรจะบอกรันไหม… นี่เป็นโอกาสสุดท้ายแล้วนะ พี่ภพจะพูดอะไรก็พูดออกมา รันรอฟัง” น้องพูดแบบนี้อีกแล้ว น้องพูดเหมือนน้องรู้ว่าผมคิดอะไรกับน้อง ถ้าน้องรู้ น้องก็ควรจะรู้ด้วยสิว่าที่ผมพยายามจะหยุดทุกอย่าง เพราะผมไม่อยากให้เรื่องมันเลวร้าย และเกินเลยไปมากกว่านี้
“จะให้พี่พูดอะไรครับ พี่จะพูดอะไรได้เหรอ พี่ไม่มีสิทธิ์ และไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะพูดอะไรได้ทั้งนั้น ถ้ารันรู้อะไร รันก็น่าจะเข้าใจพี่ ไม่ใช่มากดดันให้พี่พูด”
“งั้นรันจะเปลี่ยนคำถามใหม่ และรันอยากให้พี่ภพตอบ… ถ้าพี่ภพไม่ใช่สามีพี่ริน แล้วรันก็ไม่ใช่น้องชายพี่ริน ตอนนี้ เวลานี้ พี่ภพอยากจะทำอะไรมากที่สุด” ทุกคำถามของรัน ทำให้ผมลำบากใจที่จะตอบจริงๆ น้องจะรู้ไหมเนี่ย
“พี่ภพ… ตอบรันมาเถอะ เรื่องวันนี้ คืนนี้ มันจะมีแค่เราสองคนเท่านั้นที่รู้ ได้โปรด… ตอบรันเถอะนะ” ถึงไม่มีใครรู้ แต่เราเองก็รู้ใจตัวเองดีที่สุดไม่ใช่หรือไง ผมไม่อยากดึงน้องให้เข้ามาจมอยู่ในความรู้สึกผิด จมอยู่กับความรู้สึกแย่กับแค่อารมณ์ชั่ววูบ แต่…
“พี่อยากกอดรัน” อารมณ์ฝ่ายต่ำทำให้ผมเลือกที่จะตอบตามใจตัวเอง ก็เป็นเพียงแค่สิ่งที่อยู่ในใจ บางทีบอกออกไปบ้าง มันจะได้เลิกอึดอัดสักที
“งั้นก็กอดรันสิครับ” น้องรันจับมือผมขึ้นมาโอบรอบตัวเอง ก่อนที่จะทำในสิ่งที่ผมตกใจมากขึ้นไปอีก น้องแหงนหน้าขึ้นมาจูบ ยกมือขึ้นรั้งท้ายทอยผมให้ก้มมารับจูบหวานๆ กับปากนุ่มๆ ได้อย่างถนัด
ตอนแรกผมไม่ยอมจูบตอบน้อง ด้วยความที่ยังมึนงงกับเหตุการณ์และสถานการณ์ตรงหน้า แต่น้องก็ยังคงไม่ลดละความพยายามที่จะเปิดปากผมด้วยลิ้นอุ่นๆ จนผมอดใจไม่ได้ต้องเปิดรับความหอมหวานที่น้องหยิบยื่นเข้ามาให้ ผมยอมรับว่าพอผมหน้ามืด ผมก็ตะกรุมตะกรามที่จะกอบโกย ทั้งดูดทั้งดุน และควานรับทุกหยาดหยดความหอมหวานจากปากน้อยๆ ของคนตรงหน้า
“อ้ะ พี่ภพ… รัน รัน ต้องการพี่ ได้โปรดนะครับ แค่คืนนี้ ขอแค่คืนนี้เท่านั้นมีแค่เรา แค่รัน กับพี่ภพ ไม่มีพี่เขย ไม่มีน้องเมีย มีแค่เราจะได้ไหมครับ รันสัญญาว่าจบจากคืนนี้ มันจะจบจริงๆ แล้วรันจะไม่เสียใจกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น…” ผมยังคงค่อนข้างลังเล แต่ทุกอย่างก็ทำให้ผมเลิกกังวลด้วยรอยจูบอ่อนหวานจากน้องรันอีกครั้ง และอีกครั้ง เป็นเหมือนสัญญาที่ย้ำคำพูดของน้อง
ผมค่อยๆ พาร่างเล็กๆ นี้ไปที่เตียง ผมไม่รู้ว่าน้องเคยหรือไม่กับผู้ชายด้วยกัน แต่เพื่อป้องกันและน้องจะได้ไม่เจ็บมากนัก ผมเลยกระซิบบอกคนน่ารักที่นอนหน้าแดงปากเจ่อยั่วผมอยู่ว่าผมจะขอไปหยิบเครื่องป้องกันและสารหล่อลื่นที่ห้องแป๊บเดียว เดี๋ยวจะกลับมารักน้องรันให้เต็มที่ น้องรันก็พยักหน้าให้อย่างเขินๆ แล้วก็บอกให้ผมรีบกลับมานะ น้องอยากให้ผมกอด…เฮ้อออ นี่ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม มึงไม่ได้ฝันใช่ไหมวะไอ้ภพ
ผมกลับมาในเวลาไม่ถึงนาที… ตกใจอีกครั้งเพราะคนบนเตียงที่ตอนก่อนออกไป เสื้อผ้ายังอยู่ครบ แต่ตอนนี้กลับเหลือเพียงอันเดอร์แวร์สีขาวตัวบาง ปกคลุมส่วนนูนเด่น ท้าทายและเชิญชวนให้เอื้อมมือไปสัมผัส แล้วผมก็ไม่รอช้าที่จะทำตามใจ
ผมเดินเข้าไป ก้มลงจุ๊บปากแดงๆ อีกครั้ง แล้วเลื่อนขึ้นไปจูบหน้าผากเบาๆ มือไม้ก็เร่ิมต้นทำหน้าที่ ลูบไล้ ไล่วน ตั้งแต่สองยอดตุ่มไตที่แข็งเกร็งรอรับสัมผัสจากผม จากยอดอกสีระเรื่อ ผมก็ละลงไปที่ส่วนนูนด้านล่าง ลากนิ้วตามแนวยาวตั้งแต่ปลายจนหายลับไปด้านหลัง ส่วนด้านบนผมก็กลัวว่าจะน้อยใจ เลยให้ลิ้นทำหน้าที่แทนนิ้ว ก้มลงละเลงลิ้นลงบนยอดตุ่มแข็ง ตวัดเลียระรัวเร็ว จนเจ้าของร่างบางแอ่นกายรับอย่างต้องการ เสียงหวานๆ ก็ครางออกมาดังขึ้นเรื่อยๆ ตามความถี่ที่ลิ้นตวัดเลีย
เมื่ออิ่มกับยอดอก ผมก็ลงมาชิมความอุ่นของแก่นกลางที่ถูกห่อหุ้มไว้ด้วยกางเกงในผ้านุ่ม ยิ่งเปียกชื้นก็ยิ่งเห็นเนื้อในชัด จนอดไม่ได้ที่จะดึงออกมาเพื่อขอสัมผัสเนื้อแท้… ผมดึงสิ่งกีดขวางสุดท้ายออกจากร่างของน้อง และถอดของตัวเองออกอย่างเร่งรีบ ก่อนจะลงมาสัมผัสความหวานที่กำลังชูชันรอให้ผมได้เชยชิม ผมดูดดื่มอย่างกระหาย ลากลิ้นวนส่วนยอดจนถึงโคน ก่อนจะยกขาเรียวให้ชันขึ้น หยิบหมอนมารองหลังให้ส่วนท้ายลอยเด่นให้ผมได้ชิมอย่างถนัดถนี่
“อ๊ะ อา พะ พี่ภพ อ๊ะ” ห้องรันครางลั่นเมื่อผมลงละเลงลิ้นกับส่วนอ่อนไหวด้านหลัง ทั้งเลีย ทั้งดุนดัน ช่องทางคับแคบก็ตอดรับ จนผมทนไม่ไหวอีกต่อไป ลงมือกระตุ้นของตัวเองและสวมปลอกป้องกัน ก่อนที่จะป้ายตัวช่วยหล่อลื่นให้กับช่องทางอ่อนนุ่ม ค่อยๆ แหย่นิ้วเข้าไป จากหนึ่งเป็นสอง เพื่อขยายและเตรียมพร้อมทางน้องสำหรับรอรับแท่นสำรวจจากผม
“พี่จะเข้าไปแล้วนะครับ ถ้าเจ็บก็ร้องออกมานะ พี่จะระวังมากที่สุด” แล้วผมก็ค่อยๆ เข้าไปสำรวจน้องรันทีละนิด ช่วงแรกก่อนที่จะผ่านเข้าไปได้แสนยากลำบาก น้องรันร้องเพราะความเจ็บอยู่พักใหญ่ ยิ่งเจ็บก็ยิ่งถดตัวหนี จนผมต้องก้มลงไปจูบปลอบให้น้องคลายความเกร็ง และลืมความเจ็บ
พอเริ่มดีขึ้น ผมก็เริ่มเข้าไปหาน้องได้มากขึ้น จนในที่สุดเราทั้งสองก็รวมเป็นหนึ่งเดียว ผมเข้าออกเร็วขึ้น และแรงขึ้นตามคำเรียกร้องจากคนใต้ร่าง ที่พอหายเจ็บ ความต้องการให้ผมได้รักก็มีมากขึ้น มือข้างขวาผมก็ทำหน้าที่ช่วยให้น้องได้มีความสุขไปพร้อมๆ กัน สอดคล้องไปตามจังหวะของผม
“พี่ภพเร็วอีก เร็วอีก อ๊ะ… รันจะไม่ไหวแล้ว อ้า” ไม่นานผมก็จับจูงน้องรันให้ทะยานขึ้นไปถึงที่สุดด้วยกัน ก่อนทุกอย่างจะระเบิดพร่างพรายออกมาอย่างเต็มตื้นและอ่อนหวาน จนผมต้องฟุบลงไปซุกซบซอกคอขาว สูดดมความหอมอย่างไม่รู้จักพอ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาหอมแก้มนวลที่แดงเรื่อ และเต็มไปด้วยไรเหงื่อ ปากบางเผยอรับอากาศน้อยๆ อย่างคนเหนื่อย
“พี่ขอบคุณมากๆ ครับ พี่มีความสุขมากจริงๆ น้องรันล่ะครับมีความสุขไหม” ผมนอนกอดน้องไว้หลวมๆ ลูบไหล่มนเรียบเนียนเล่น
“รันมีความสุขมากครับ ขอบคุณมากนะครับพี่ภพ…เออ อย่าถามอะไรรันเลยนะ พี่ภพแค่รู้ไว้ว่า การกระทำวันนี้ รันเต็มใจ และรันก็มีความสุขมากที่สุด รันจะไม่มีวันลืมวันนี้แน่ๆ รันสัญญาครับ เรานอนกันเถอะนะรันเหนื่อยแล้ว”
ผมยิ้มให้กับรัน ก่อนจะก้มไปจูบหน้าผากมน ส่งน้องเข้านอน แต่ผมยังหลับไม่ลง เคยเป็นไหมครับ เวลาเรามีความสุขมากๆ สุขจนหุบยิ้มไม่ได้ เราจะไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น ผมอยากจะอยู่ในบรรยากาศแบบนี้ต่อไป อยู่ในช่วงเวลาแบบนี้ เก็บกอบกุมความสุขนี้ตลอดไป ผมนอนมองหน้าน้องรันที่นอนหลับในอ้อมกอดผมอย่างสุขใจ…
ผมตัดสินใจแล้วครับ ผมจะคุยกับไอ้รินให้รู้เรื่อง ต่อให้มันด่า มันโกรธ หรือจะกระทืบผม ผมก็ยอม ตอนนี้ผมยังพูดไม่ได้ว่าผมรักรันรึเปล่า แต่สิ่งหนึ่งที่สัมผัสได้ คือความรู้สึกดีๆ ความรู้สึกที่อยากจะอยู่ อยากจะใช้เวลากับคนๆ นี้ต่อไปอีก
…………………
…………………
เมื่อคืนเป็นคืนที่ผมได้หลับอย่างเต็มที่ และฝันดีมากสุดๆ ผมตื่นขึ้นมาด้วยอารมณ์แจ่มใส มองไปที่คนข้างๆ น้องไม่อยู่บนเตียงแล้ว สงสัยจะลงไปหาอะไรกิน ผมเลยลุกขึ้นบ้าง ไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำเสร็จ ก็ลงไปตามหาเมียผม เอ๊ย น้องเมียด้านล่าง …เดินลงมากำลังจะตามหาคนน่ารักเมื่อคืน เสียงโทรศัพท์บ้านก็ดังซะก่อน
“สวัสดีครับ สามภพพูดครับ”
“ไอ้ภพ วันนี้ฉันนัดคนจัดสวนเข้าไป แกอย่าออกไปไหนนะเว้ย ฉันลืมไปเลยว่าฉันต้องไปส่งเจ้ารันกลับอิตาลี่ ตอนนี้อยู่แอร์พอร์ทแล้วสงสัยจะกลับบ้านไปไม่ทันคนจัดสวนว่ะ ฝากแกด้วยนะ”
“หะ!!!!! อะไรนะ” กลับอิตาลี่ ใครกลับ น้องรันเหรอ ไม่จริงอะ ก็เมื่อคืนนี้เรา…
“มึงจะตกใจอะไรนักหนา อย่าบอกว่ามีนัดนะ ห้ามไปไหนนะเว้ย แค่นี้ก่อนนะ ไอ้รันจะขึ้นเครื่องแล้ว”
สรุปว่า ทั้งหมดนี้มันเกิดอะไรขึ้น เรื่องราวระหว่างผมกับรันเมื่อคืนนี้ มันคือเรื่องจริงใช่ไหม น้องไม่แม้แต่จะลา ไม่แม้แต่จะพูดอะไรทั้งสิ้นว่าจะไปแล้ว… แล้วผมจะต้องทำยังไงต่อไป?
++++++++++++++++++++++++
+ คาดว่าหลายคนคงงงๆ กับการกระทำของน้องรันนะคะ รอดูต่อไปนะคะว่าน้องจะทำอะไร ทำแบบนี้ทำไม
+ เห็นหลายคนบ่นว่าเมื่อไหร่คู่นี้จะลงเอยกันสักที วันนี้เลยเอา NC มาฝากซะเลย โหะๆ
+ ถ้าอ่านแล้วขัดๆ กับ NC หรือภาษาตรงไหนไปบ้าง ก็แนะนำกันได้นะคะ รู้สึกว่าไม่ได้เขียน NC นานแล้วมันขัดๆ ไงไม่รู้
+ ฝาก Facebook ไว้ให้ไปคุย ไปทวง ไปถามไถ่ เม้าท์มอยกันได้เต็มที่นะคะ แอดไปแล้ว Mercy รบกวนมาทัก มาแนะนำตัวกันสักนิดนะคะ www.facebook.com/mercy (ftp://www.facebook.com/mercy)
-
มาจิ้มๆคุณmercy
น้องรัน(โดน)ฟันแล้วทิ้งพี่ภพเฉยเลย
พี่ภพอย่ายอมนะ
ตามไปเคลียกะน้องรันที่อิตาลีเลย
ถือโอกาสเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง
5555555+
-
น้องรันทำไมทำแบบนี้อ่ะ
+1
-
o22 ช๊อคคคคคคเกินอ่า
สงสัยน้องรันคงแอบมีใจละมั้งทำสะขนาดนี้
แต่อยากรู้ความจริงไวไวอ่า
มาต่อไวไวน้าคุณ :sad4:
-
นั่นไง พี่ภพ งานเข้า เหอๆ
ส่อแวว มาม่าเว้ย :เฮ้อ:
-
ฟันแล้วทิ้งนี้ น้องเมีย
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
-
คุณไนท์ขาาาาาาา... เริ่ดมากกกกก แต่นะ... คำผิดเยอะอยู่ อ่านตะกุกตะกักไปนิด แต่โอเคเลยค่ะ
ยังจะฝากไว้สัดนิด... คือเข้าใจนะคะว่า...คำบางคำมันอาจจะใช้คำทับศัพท์เพื่ออรรถรส แต่ก็อย่างว่าแหละนะ.. ถ้าเลี่ยงได้ก็เลี่ยง อย่างเช่น "เซ็ทสเปเชี่ยล. เป็น "ชุดพิเศษ" ก็โอเคนะ แต่เอาเป็นว่าเป็นแค่ความเห็นนะคะ ฝากไว้สักนิด แก้ไม่แก้แล้วแต่จะทรงโปรดเพคะ ^________^ :impress2:
-
มารู้สึกตัวก็สายเสียแล้ววววววววววววววววววววววว
:m20: :m20:
-
รัย กลับ ไป ทำ ไม อะ
ฮือ ๆ พี่ ภพ หละ ค้าบบ
-
ช็อคอ่ะ...อยู่ดีๆ น้องก็มาขอให้...ด้วย
แต่สุดท้ายน้องก็กลับไปอิตาลี เพราะอะไร?
ปัญหาตอนที่น้องกลับไปอยู่บ้าน เพราะเริ่มหลวม
ตัวรักพี่เขยตัวเองใช่มั้ย? แล้วสามเดือนก็รู้ว่าไม่อาจ
ทานทนใจตัวเองถึงมาหาพี่ภพ เมื่อมีความทรงจำ
ดีๆ ต่อกัน แล้วก็จากไปยังที่ห่างไกลใช่ป่ะๆ โอ้ยเดามาก
ปวดหัวเอาเป็นว่า ตอนต่อไป มาต่อเร็วหน่อยนะคะ
คนอ่านค้างคาใจเป็นที่สุดแล้วเนี้ยะ
-
อารมณ์เหมือนโดนเด็กหลอกให้ฟันแล้วตีจาก :o12:
ไปตามกลับมาเลยค่ะพี่ภพ
-
งงเลย
รันนน ทำงี้ไมอะ
-
น้องรันจะหนีพี่ภพหรอ.....
พี่ภพตามไปอิตาลีเลยค่ะเอาน้องรันกลับมา
-
ให้เค้า เอ็นซี หนึ่งที แล้วก็ตีจาก !!!!!! อารมณ์แบบ รันชอบพี่นะ แต่รันทำอะไรที่ดีกว่านี้ไม่ได้
ขอแค่ครั้งเดียวพอแล้วรันจะยอมจากไปเอง แบบนี้อะป่าวอ่่า แต่อ่านแล้วชอบมากกกกกกกก
รุ้สึกถึงกระแสความหื่นเบาๆของคุณสามภพตลอดเวลา ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ เป็นพระเอกที่หื่นจริงๆ
-
น้องรันมามอบความหนุ่มให้พี่ภพก่อนกลับอิตาลีเหรอ :sad4:
แล้วคุณพี่เขยจะไปต่อยังไงล่ะเนี่ย เฮ้อออ :เฮ้อ:
แต่คงตัดใจไม่ได้แล้วล่ะ ต้องเดินหน้าลูกเดียวแล้วล่ะมั้งคุณพี่เขยยยย o13
ขอบคุณคุณ Mercy มากๆ นะค้า :pig4:
-
เย้ยยย อย่ามาทำให้ค้างแล้ว ชิ่งแบบนี้ มันไม่ไดีอ่ะ มาต่อไวๆด่วนๆเลยตัวเธอ :a5: o22
ปอลอ หายไปเกือบเดือน คิดถึงนะเนี่ย :กอด1:
-
น้องรัน ก็คงต้องทำใจนานเหมือนกัน กว่าจะตัดสินใจแบบนี้
พี่ภพ ลองกล้ามากกว่านี้หน่อยนะ และอย่าหาเศษหาเลยบ่อยนัก :bye2:
-
น้องรันมาไวไปไวมาก เฮ้อ!
ปอลอ คิดถึงคนเขียนนนนนนนน
-
เด็กคนนี้อ่านยากจริงๆให้ดิ้นตาย!! - -^
พี่ภพจะทำเยี่ยงไรต่อไป หรือจะพูดว่า
น้องรันจะสานต่อความสัมพันธ์อย่างไร? (ฮิ้ววว)
วู้วว เหนื่อย! ปัญหาเยอะเนอะ 55555
แต่น้องรันยั่วไปอีกง่ะ :z1:
รอตอนต่อไปนะคะ :bye2:
-
น้องรันอาจคิดว่า ขอแค่ให้มีความสุขแม้จะครั้งเดียวก็พอ
แต่คนอย่างนายภพ มีหรือจะยอม ก็ในเมื่อเริ่มแน่ใจแล้วว่า น้องนะ มีใจให้
+1 ให้เป็นกำลังใจ แม้จะหายไปนาน 5555..... :กอด1:
-
พี่ภพโดนฟันแล้วทิ้งงงงงงงงง
-
ทำไมน้องรันทำแบบนีั มาให้ความหวังแล้วก็ทิ้งพี่ภพไปซะงั้น
-
น้องรันน้องกำลังทำอะไรอยู่นี่
-
น้องทำเพื่อะไรคะ??
อิชั้นไม่ไม่เข้าใจ??????????
-
น้องรัน สงสัยหายไปทำใจ คงคลุมเครือกันจนน้องตัดสินใจ
ก่อนเดินทางได้ให้ทุกอย่างกับพี่สามภพ
แต่เช้ามาพี่ภพช็อคกว่า เมียหายยยยยยยยยยย :a5:
กำลังจะหายไปอิตาลีด้วย ทำไงหละทีนี้
-
อ่ะ ค้างมากเลยครับพี่ Mercy
เฮ้อ ทำให้อยากแล้วจากไป สงสารพี่ภพจัง :sad4:
น้องรัน อย่าไปนะ
-
น้องรันเค้าทำไปเพราะรัก :-[ คงตัดสินใจนานอ่ะนะ
แบบได้แล้วชิ่งเลย555
สงสารก็แต่พี่ภพ มีเมียแบบงงๆ
-
น้องรันจะพิสูจรักแท้หรือคะ
ส่วนพี่ภพโดนฟันแล้วทิ้งอ่ะ 5555
-
อ่าาา พออ่านจบความรู้สึกแรกคือ 'มึน' !!
แบบว่า ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยยยย
แบบว่าน้องรันรู้สึกแบบเดียวกับพี่พี่ภพรู้สึกจริงๆใช่ไหม ?
เพราะไม่ใช่ ทำไมถึงยอม และ ยั่ว ??
...ติดตามตอนไปค่ะ อยากอ่านมากกก !
-
มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย
ฮ่วย....เซ็งโค ตรๆ
-
สงสารพี่ภพจริงๆ นะเนี่ย
คงรู้สึกมึน งง เหมือนโดนเล่นตลกใส่
:เฮ้อ: รอเรื่องราวคลี่คลายละกัน
-
น้องรันนนนนนนน
มาทิ้งไว้แบบนี้มันค้างและคา(ใจ)อย่างรุนแรง
:z3:
-
โอ่ย ยย ย :pighaun: :pighaun: :pighaun:
เลือดสาดหมดตัว หึหึ
พี่ภพโดนน้องรันฟันแล้วทิ้ง 5555
รีบตามไปรับน้องกลับมาเลยนะ o18
รอตอนหน้าค่ะ :กอด1:
-
น้องรัน มันเกิดอะไรขึ้นคะลูก
หนูหายไปอย่างนี้พี่สามภพของหนูจะเป็นอย่างไรล่ะคะ
-
o18
-
หนูรันนนนนน วรัน!!!! :m25:
คิดถึงมากมาย แต่ก็กลับมาให้หายคิดถึงจริงๆ :-[
สงสารพี่ภพ อ่ะ คงมึน อึน งง มาก
:กอด1: กอดให้พี่ภพและน้องรัน
ปล. Mercya จ๋า ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้เขียนเอ็นซีนานๆ แล้วขัด ก็เขียนบ่อยๆ สิจ๊ะ เอิ๊กๆ :z1:
-
น้องรันทำแบบนี้ทำไมค่ะ มาทำให้พี่ภพมีความสุข แล้วก็จากไปโดยไม่ลาซักคำ พี่ภพตามไปAirpot ด่วน จะทันไหมนี่ หรือตามไปอิตาลีเลยพี่ภพ
-
น้องรันฟันแล้วทิ้ง :oo1:
-
น้อรันมาแล้ววววว โทดทีค่ามารับขวัญช้าไปวันนึง
จริงๆหนูก็รักพี่เค้าใช่มั้ยคะ บอกมาเลยค่า
พี่ภพอดทนมากค่ะ นับถือๆ
-
สามภพ..ไปตามน้องรันกลับมาเลยค่ะ
-
ตอนแรกก็ :กอด1: สักพัก :pighaun: แล้วทำไม ..... :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
อ่าว น้องรันหนีไปซะแล้ว :a5:
-
น้องรันจะไปแบบนี้เหรอ
พี่ภพรีบเคลียร์อย่างด่วน
-
ค้างมากกกกกก
อ่านตอนแรกๆดีใจมากที่เห็นพี่ภพกะน้องรันกลับมาคุยกัน
ที่สำคัญยังมีฉากหวานๆ(?)ให้ได้เขินกันอีก
แต่แบบว่า... ผ่านไปไม่เท่าไหร่กลายเป็นเค้าลางมาม่าซะงั้น
ไม่รู้ว่าน้องรันคิดจะทำอะไรกันแน่ อยู่ๆทำแบบนี้แล้วก็หนีกลับไปไม่บอกกล่าว
เฮ้อออ สงสารพี่ภพอีกแล้ว~ ยังไงเชื่อว่าน้องรันต้องมีเหตุผลแน่นอน
รอฟังเหตุผลจากน้องรันอยู่นะคะ คุณ Mercy มาต่อเร็วๆน้า~~
-
พี่ภพรีบไปตามน้องรันกลับมาให้ได้น่ะ :sad4: :sad4:
น้องคงรู้ว่าใจตัวเองแล้วแต่ก็รู้สึกผิดกับพี่สาวหรือป่าว :เฮ้อ:
-
น้องรันคงจะรักพี่ภพแล้วแน่ๆ
หรือไม่ก็แอบหวั่นไหวตอนพี่ภพลูบแก้มตอนหลับ
ไหนๆ ก็ต้องกลับไปเีรียนแล้ว
น้องรันก็เลยทำสิ่งที่แอบซ่อนในใจ
ขอเก็บความทรงจำที่มีต่อพี่ภพไว้
ไปโดยไม่ลา แล้วพี่ภพจะทำไงล่ะเนี่ยะ
น้องคงรู้สึกผิดมากๆ ที่มีอะไรกับพี่เขย ทรยศพี่สาว
เฮ้อออ
-
อ๊ากน้องรันมีเหตุผลอะไรในใจหนอ
พี่ภพตามไปเคลียร์ด่วน
-
พี่ภพตามเมีย เอ๊ย น้องเมียด่วน!!!
ปล. รอรวมเล่ม Valentine Love เมื่อไหร่จะรักผมซักที อยุ่นะครับ ^^
-
เพิ่งเคยอ่านผลงานของคุณ Mercy เป็นครั้งแรก
ก้ออยากจะเป็นแฟนคลับซะแล้ว
นี่อ่านแค่ intro ก้อสนุกแล้วจ้าาาาา
ดีใจนะคะที่ลงเรื่องต่อ
จะติดตามอ่านและเป้นกำลังใจให้ค่ะ
ปล.จะตามไปอ่านเรื่องที่เหลือด้วยค่าาาาา
:pig4: o13
-
อูยยย มาไวเคลมไวจริงนะน้องรัน พี่ภพตามด่วน
-
อ๊ากกกกก มั้ยน้องรันทำกับพี่ภพอย่างนี้ล่ะค่าาาาา
-
น้องคิดไรอยู่หว่า อยากรู้ๆ
พี่ภพต้องรีบไปตามเลยนะ
-
ต่างคนต่างก็แอบมีใจให้กัน แต่ไม่อยู่ในสถานะที่จะเปิดใจให้กันได้
น้องรันกล้าหาญมากกล้าเปิดใจก่อน และกล้าที่จะทำเพื่อความรู้สึกของตัวเอง
แต่..ตอนท้ายน่ะ..ทำแบบนี้พี่ภพตายทั้งเป็นแน่เลยน้องรัน
แล้วพี่ภพของน้องรัน จะกล้าทำไรเพื่อตัวเองกับน้องรันไหมล่ะ
น้องยอมให้ทั้งหมดแล้วนะ กล้าๆทำอะไรซักอย่างหน่อยนะจะ "พี่ภพ"
-
น้องรันรุกฆาต!มากค่ะ :impress2: :m25:
พี่ภพ อดทนอีกนิดนะ อีกนิดนึง
คิดซะว่ากำลังทำโปรเจ็คจบนะพี่ภพ ถ้าผ่านพ้นก็หมายถึงเรียนจบ ทุกอย่างเสร็จสิ้นไปตามเป้าหมายที่ต้องการ
มันเป็นความภูมิใจ เนอะ? ใช่มั้ย?
เริ่มเกิดโหมดสงสารให้กำลังใจสามภพ(ตบบ่าแปะๆ)
คือว่า คนอ่านกำลังรู้สึกว่า..น้องรันกำลังทดสอบว่าพี่ภพนิ่งพอที่จะอยู่กับน้องรันตลอดไปหรือยัง?
พล่ามมากเบลอมั่วซั่วแหล่วววว..
:กอด1:
-
สรุปว่าปากแข็งทั้งคู่
เมื่อเปิดใจกันแล้วก็ต้องเร่งสปีดเดินหน้าละ
-
หุหุ เพิ่งได้เข้ามา่อ่าน
สนุกมากค่ะ
น้องรันนี่โลกส่วนตัวสูงเนอะ อารมณ์ติ๊สได้ที่จริงๆ
-
o22ความรู้สึกพี่ภพคงแบบว่า...........มึน งง อึน ....และต้องไปตามกลับมาให้ได้ :angry2:
เอาใจช่วย :n1:
-
ตามมาอ่านคร้าา :กอด1:
ทำไมน้องรันทำแบบนี้ค่ะ. ได้พี่ภพแล้วทิ้งอย่างนี้ได้ไง :z3:
พี่ภพไปตามและทวงให้รับผิดชอบด่วน o13
-
น้องรันทำแบบนี้ฆ่าพี่(ภพ)ให้ตายไปเลยดีกว่า :laugh:
-
อุ๊ย! พี่ภพโดนฟันแล้วทิ้ง...55555555555555+
-
นั่งอ่านตอนหนึ่งถึงตอนเก้าอย่างเมามันส์
พี่ภพภายนอกดูสุขุมและเป็นผู้ใหญ่มากค่ะ
แต่ในใจของพี่ก็หื่นมาเช่นกัน 555
จินตนาการถึงน้องรันได้เป็นตุเป็นตะ
จริงๆแล้วพี่ภพคงหลงรักรันตั้งแต่แรก
เพียงแต่ความที่ไม่เคยหยุดอยู่ที่ใคร
จึงไม่แน่ใจว่าความรู้สึกของตัวเองคืออะไร
ส่วนน้องรัน พี่ยอมรับเลยค่ะว่าน้องอินดี้
บทจะเงียบก็เงียบ บทจะอ้อนก็อ้อน
ทุกอย่างขึ้นอยู่กับอารมณ์ส่วนตัว
แต่พี่ชอบตอนหนูรันอ้อนจริงๆ
คิดเหมือนพี่ภพว่าอยากให้หนูรันมาออดอ้อน
ลุ้นไปลุ้นมาจนถึงตอนปัจจุบัน
สุดท้ายพี่ภพกับน้องรันก็มีซัมติงกัน
โอ้วว!! เอ๊ะใจมาต่างนานแล้ว ที่จริงน้องรัน
ก็แอบมีความรู้สึกดีๆให้กับพี่ภพ
แต่คุณพี่ภพก็เจ้าชู้ประตูดินซะขนาดนี้
เอ้าล่ะหว่า ตอนนี้หนูรันดันกลับอิตาลีไปแล้ว
โดยที่ไม่ยอมบอกลาพี่ภพซักคำ มันจะเป็นอย่างไรต่อไป
รอตอนต่ออยู่นะคะ เป็นกำลังใจให้พี่Mercyด้วย
ขออนุญาตเรียกพี่เพราะคิดว่าอายุน้องน่าจะน้อยกว่า
ยังไม่เคยอ่านผลงานอื่นๆของพี่มาก่อน
เพราะไม่ค่อยได้สิงเล้าเป็ดอย่างเป็นจริงเป็นจังเท่าไหร่
สำหรับนิยายเรื่องน้องเมีย เขามาอ่านอินโทรแล้วรู้สึกโดนใจ
เลยติดตามอย่างจริงจัง แล้วก็จะติดตามต่อไปจนกว่าจะจบนะคะ
-
อั่ยย่ะ!!!!! อิพี่สามโดนน้องรันรุก!!! :z1: :z1:
ว่าแต่ว่า....่น้องรันจะหนีอิพี่สามทำไมอ่าาา กลับมาคุยกันก๊อนนนน ใจตรงกันแท้ๆอ่ะ โถถถถถถ :monkeysad:
-
น้องรันทิ้งพี่ภพซะแล้ว น้องทำแบบนี้หมายความว่างัยเนี่ย
พี่ภพรีบตามไปเคลียร์ด่วนเลย ไปตามน้องรันกลับมา
-
น้องรันนี่ก็นะ คิดจะให้ก็ให้ซะงั้น ไม่มีความเป็นกุลเกย์ซะเลย
ตอนนี้ น่าจะเปลี่ยนชื่อเรื่อง ตัดคำว่าน้องออก แล้วให้พระเอกเรียกรินว่า พี่เมียแทนดีกว่านะ
-
มีฉาก NC มาให้ปลื้มใจ ก็ปรากฏว่าน้องรันชิ่งซะงั้น
มันเกิดอะไรกันขึ้นเนี่ย ยอมรับว่าไม่เคยชอบฉากแบบนี้เลย นอนด้วยกันตื่นมาอีกคนหาย
แล้วคนที่อยู่จะเป็นยังไง ฮือๆๆ ไม่เอาฉากนี้นะ เศร้าเกินไปแล้ว :sad4: :o12:
น้องรันกลับมา ไอ้พี่ภพไปตามน้องรันมานะ :m15:
-
:m16: :m16:
เฮียภพตามไปอย่างด่วนเลย
ตามรันกลับมาให้ได้น่ะเมียเราทั้งคน :z3:
-
รอพี่ภพกับน้องรัน :o12:
-
สวัสดีค่า...
คราวนี้ไม่ได้หายไปนานเหมือนเดิมนะคะ (แต่ก็แอบนานนิดนึงเนอะ)
มีหลายคนเข้าไปขู่ เข็น บังคับ จี้ ให้มาต่อสักที เพราะยัย Mercy ดันทิ้งระเบิดลูกโตเอาไว้ให้ซะได้
ฮ่าๆ ขออภัยค่า ไม่ได้ตั้งใจแต่ประการใดเลยจริงๆ เรื่องราวมันพาไปนะ
ยังไงก็ขอบคุณมากๆ นะคะ สำหรับทุกๆ กำลังใจ คอมเม้นท์ทั้งในนิยาย และที่เฟสบุค
น้องๆ พี่ๆ นักอ่านหลายคนที่เข้ามาพูดคุยเล่นกัน ดีใจและขอบคุณมากๆ ค่ะ
กอดดดดดด ทุกๆ คนเลย...
ปล. คำผิดเดี๋ยวกลับมาแก้นะจ๊ะ
++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 10
ความนุ่มนวลอ่อนหวาน และสัมผัสซาบซ่านยังคงแผ่กระจายอยู่เต็มห้องนอนรับแขกแห่งนี้ ห้องที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่นอนของน้องเมียผม… ไม่ใช่สินะ ตอนนี้ต้องบอกว่าเคยเป็นห้องของ ‘เมีย’ ผมมากกว่า…
หลังจากวางโทรศัพท์จากไอ้ริน ผมยังคงช็อคและจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูก สองขาก้าวเดินกลับขึ้นไปยังห้องเกิดเหตุซ้ำอีกครั้ง ไปเพื่อยืนยันกับตัวเองว่าเมื่อคืนไม่ใช่ฝัน และมันคือเรื่องจริงทั้งหมด… ผมก้าวช้าๆ เข้าไปในห้อง เดินไปนั่งลงบนเตียงนิ่มที่ผมกับน้องรันอิงแอบกันเมื่อคืน ก่อนจะกวาดสายตาไปรอบๆ พร้อมกับเจอเข้ากับความจริงอีกอย่างที่กระแทกเข้าใส่… น้องจากไปแล้วจริงๆ!!!
ผมไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้อะไรเลย… ในหัวสมองมีแต่คำว่าไม่รู้คำเดียว ผมไม่รู้ว่าน้องทำแบบนี้กับผมทำไม เข้ามาทำให้ผมรู้สึกต้องการ เข้ามาเหมือนให้โอกาส แล้วในที่สุดก็หยิบยื่นโอกาสสุดพิเศษมาให้ พอผมคว้าเอาไว้ ทุกอย่างกลับสลายไปกับตา… ผมไม่รู้จักตัวตนของเขาเลยด้วยซ้ำ ว่าจริงๆ แล้วเขาเป็นคนแบบไหนกันแน่ ผมผ่านผู้คนมามากหน้าหลายตาแล้วก็จริง แต่ก็ไม่เคยมีใครที่ทำให้ผมรู้สึกไม่มั่นคงได้ขนาดนี้
“โว้ย!!! อะไรวะ กูผิดเหี้ยอะไรเนี่ย” สุดท้ายก็ได้แต่ระบายอารมณ์ ก้นด่าอากาศธาตุออกมาลอยๆ อย่างทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่านี้
……………………….
………………………
ผ่านไปอาทิตย์กว่า ผมก็ยังคงจมจ่อมอยู่กับงานแล้วปล่อยให้ความงุนงง แบบหน่วงๆ ใจกัดกร่อนกินชีวิตชีวาของผมต่อไปเรื่อยๆ ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าจะรู้สึกยังไงดี มันไม่แน่ใจอะไรในชีวิตเลยสักนิด ผมเกือบจะก้าวขาเข้าไปในห้วงรักอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน แต่แล้วความเป็นจริงก็กระชากผมกลับมาอีกครั้ง เหลือแต่ความสับสน
หลังจากวันนั้น ผมก็ไม่ได้เจอกับไอ้รินเลยเพราะไอ้รินโทรมาบอกว่าจะไปค้างบ้านใหญ่ แล้วถัดไปอีกวันผมก็ต้องบินไปงาน Book Fair ที่สิงคโปร์สี่วัน กลับมาถึงบ้านทำได้แค่อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า และเปลี่ยนกระเป๋าเดินทางผมก็ต้องออกไปกับกองถ่ายแฟชั่นที่ต่างจังหวัดอีกสี่วัน
“คุณภพ!!” เสียงคุ้นหูเอ่ยเรียกผม ขณะที่ผมกำลังนั่งทอดหุ่ยกินลมอยู่ริมทะเลยามเย็นอยู่คนเดียว หลังจากเลิกกองถ่ายแฟชั่นวันแรก
“น้องพาย!!! มาทำอะไรที่นี่ครับ” ผมหันไปตามเสียงเรียก ก็เจอกับน้องพาย คู่ขาเก่าของผม พายเป็นนักร้อง ที่มีข่าวคาวโด่งดังใหญ่โตเมื่อเร็วๆ นี้ ตั้งแต่ข่าวเรื่องภาพหลุด และล่าสุดก็มีข่าวกับนักร้องนำวง The Terminal ผมค่อนข้างชื่นชมสองคนนี้อยู่ในใจลึกๆ ไม่รู้ว่าเอาความกล้าหาญมาจากไหน ถึงได้ออกมาประกาศตัวว่าเป็นแฟนกัน แต่ที่น่าชื่นชมที่สุดคงหนีไม่พ้นพี่คิว รุ่นพี่ที่เป็นเหมือนไอดอลสำหรับผม พี่คิวเก่ง ฉลาด เป็นนักธุรกิจหัวใหม่ที่คิดอะไรต่างเสมอ และสิ่งที่พี่คิวคิดต่างมักจะออกมาดีอย่างไม่น่าเชื่อ
“สวัสดีครับคุณภพ เออ…พายมากับริวครับ ที่นี่เป็นรีสอร์ทของบ้านริวมันน่ะฮะ” อ๋อ น้องพายเป็นสะใภ้ของรีสอร์ทนี้นี่เอง ผมส่งยิ้มให้เป็นอันรับรู้
“พี่เห็นข่าวของเราทั้งคู่แล้ว ดีจังเลยนะ พี่คิวนี่สุดยอดจริงๆ เราสองคนก็กล้ามาก แต่ผลตอบรับก็ออกมาดีนี่นา นิตยสารพี่ยังติดต่อไปที่ค่ายขอสัมภาษณ์เราทั้งคู่เลย แต่ตอนนี้พี่คิวแกยังไม่ปล่อย ฝากไปกระซิบบอกพี่คิวด้วยนะ ถ้าหากจะเปิดสัมภาษณ์ หรือถ่ายแฟชั่นคู่ อย่าลืมคิดถึงพี่เป็นคนแรกฮ่าๆ”
“ฮ่าๆ ขอบคุณครับ”
“นั่งก่อนสิพาย… ได้ไหม” น้องพายมองหน้าผมอย่างลังเลนิดหน่อย คงจะกลัวโดนชวนไปรำลึกความหลังอีกแน่ๆ พี่ไม่กล้าแล้วล่ะครับพาย เดี๋ยวไอ้เจ้านักร้องวงร็อคนั่นมันจะมากระทืบพี่เอา น่าตามันยิ่งเอาเรื่องอยู่ด้วย
“นั่งเถอะ พี่แค่อยากหาคนคุยด้วย… เรายังคงเป็นเพื่อน พี่น้องกันได้ใช่ไหม?” น้องพายคลายสีหน้ากังวล พยักหน้าพร้อมส่งรอยยิ้มกลับมา ก่อนจะค่อย นั่งลงข้างๆ ผม แต่เว้นระยะห่างพอสมควร
“คุณภพสบายดีนะฮะ” ประโยคคำถามตามมารยาท แต่ก็รู้สึกดีที่มีคนถามออกมา เหมือนผมต้องการหาใครสักคนมานั่งรับฟังเราเงียบๆ
“ร่างกายน่ะไม่เจ็บไม่ไข้ แต่หัวใจนี่สิไม่ค่อยดี… อย่าหัวเราะเยาะพี่นะ พี่แค่อยากหาคนระบาย” น้องพายไม่ได้หัวเราะเยาะตามที่ผมห้าม เพียงแค่ส่งรอยยิ้มน่ารักๆ มาเป็นกำลังใจให้ (ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมคงตีความไปว่า นี่เป็นการยิ้มยั่วแน่ๆ)
“สัญญาครับ ไม่ขำแน่ๆ ถ้าคุณภพไว้ใจพาย คุณภพมีอะไรอยากระบายก็พูดออกมาเถอะฮะ พายเป็นผู้ฟังที่ดีให้ได้ แต่อาจจะแนะนำอะไรไม่ค่อยได้นะ” น้องพายดูร่าเริงขึ้น และยิ้มง่ายขึ้นมาก และที่สำคัญพายไว้ใจได้ เพราะพายไม่ใช่เด็กช่างพูด ช่างเม้าท์ และไม่ค่อยสุงสิงกับใคร ที่สำคัญพายไม่รู้จักน้องรัน ผมก็โล่งใจได้ว่า สิ่งที่ผมเล่าไป ยังไงพายก็เอาไปบอกคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ไม่ได้อยู่แล้ว
“พี่โดนทิ้งครับ!!!” และผมก็เริ่มค่อยๆ เล่าเกี่ยวกับความสัมพันธ์แปลกๆ ระหว่างผมกับน้องรันให้พายฟัง ทุกๆ ความรู้สึก ทุกๆ เหตุการณ์ และทุกๆ การกระทำทั้งของผมและน้องรัน… น้องพายนั่งฟังเงียบๆ อย่างตั้งใจ มีพยักหน้าบ้าง ทำตาโตบ้างไปตามเหตุการณ์
“กรรมมันติดจรวดมั้งพี่ว่า พี่คบๆ ทิ้งๆ แล้วก็เจ้าชู้ไม่จริงใจกับคนอื่นมานักต่อนัก ถึงคราวตัวเองบ้างแล้วล่ะ น่าสมเพชโคตรๆ เลยเนอะ”
“คุณภพทำผิด แต่ก็สำนึกแล้ว ก็ถือว่าไถ่บาปไปได้ครึ่งหนึ่งนะฮะ อืมพายขออนุญาตถามคุณภพสักอย่างได้ไหม”
“ได้สิ ถามมาเถอะ”
“คุณภพมีความคิดที่จะหยุดอยู่กับใครสักคนบ้างรึยัง”
“…………………….” คิดไหมนะ? ผมอดไม่ได้ที่จะเงียบถามตัวเองก่อน จะว่าอยากหยุดไหมก็อยาก แต่ผมยังไม่แน่ใจว่าผมจะหยุดอยู่กับใครได้
“เอางี้ พายเปลี่ยนคำถามใหม่ คุณภพเลิกสนุกกับการที่เปลี่ยนคู่ควง หรือคู่นอนไปเรื่อยๆ หรือยัง เออ… พายขอโทษนะครับที่พูดตรงๆ แบบนี้” ผมพยักหน้าให้เข้าใจ
“ถามว่าเบื่อไหม… ก็เบื่อนะ ช่วงหลังมานี่พี่ไม่ได้เที่ยวเลย แต่เรื่องเซ็กส์มันก็ยังคงมีอยู่บ้าง แต่พี่ก็ไม่ได้มั่วเหมือนก่อนแล้ว ก็ใช้บริการแต่คนเคยๆ ไม่ก็เด็กที่ขายน่ะ เอ่อ… ขอโทษนะครับที่พี่พูดตรงๆ แหะๆ” แต่เด็กขายของผมเนี่ย ก็เป็นเด็กเกรดเอ ที่บางคนก็เป็นดารา นายแบบที่ไม่ได้ดังมาก แต่รับประกันความสดสะอาด พวกนี้จะไม่ค่อยยุ่งวุ่นวาย เอาจบจ่ายเงินก็จากกันไป
“พายเคยมั่วมาก่อน พายเข้าใจคุณภพนะครับ แต่คนเราจะมีจุดหนึ่งที่อยากหยุด เราจะมีแรงบันดาลใจ และจุดเป้าหมายที่เราจะหยุดมันเพื่ออะไร… พายหยุดมันเพราะพายรักไอ้ริว พายหยุดมันเพราะพายพอแล้ว เมื่อก่อนพายขาด พายแสวงหา แต่ตอนนี้พายได้รับมาหมดแล้ว และที่สำคัญพายหยุดเพราะพายมีความรักครับ…”
“การมีความสัมพันธ์กับคนๆ เดียวตลอดไป ไม่ใช่เรื่องน่าเบื่อ หรือทุกข์ทรมานใจหรอกนะฮะ พายว่าจริงๆ แล้ว คุณภพมีคำตอบในใจ แต่คุณภพแค่ไม่กล้าที่จะคิดถึงมัน เพราะคุณภพกลัว พายไม่รู้ว่าคุณภพกลัวอะไร แต่พายอยากให้คุณภพกล้า เพื่อตัวคุณภพเอง เพื่อคนที่จะเข้ามาเติมเต็มให้คุณภพหยุด… พายก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงดี แต่ของอย่างนี้ต้องเสี่ยงดูครับ พายเอาใจช่วยนะฮะ เดี๋ยวพายขอตัวก่อนนะครับ แล้วเจอกันฮะ”
ผมยิ้มและหันไปมองส่งน้องพาย หันไปเห็นเด็กหนุ่มตัวโตยืนหน้ามุ่ยเท้าสะเอวรออยู่ไม่ไกล มั่นใจได้ว่าหน้าตาแบบนี้แฟนคลับคงจะไม่มีโอกาสได้เห็นแน่ๆ ผมยิ้มให้กับภาพที่เห็น น้องพายเดินเข้าไปเกี่ยวแขนคล้อง ก่อนจะเขย่งตัวขึ้นหอมแก้มคนตัวสูงส่งยิ้มให้อย่างประจบ… ผมไม่เคยเห็นพายเป็นแบบนี้ ทั้งตอนที่เราเคยมีความสัมพันธ์กัน หรือแม้แต่เบื้องหน้าสื่อฯ …นี่คงเป็นแรงบันดาลใจของน้องพายสินะ ที่ทำให้น้องหยุด และมีความสุขกับความสัมพันธ์แบบผูกขาดอย่างนี้
…………………….
…………………….
จบงานผมเดินทางกลับบ้านด้วยหัวใจที่ยังคงหน่วงเหมือนเดิม เข้าบ้านไปก็เจอไอ้รินนั่งดูข่าวอยู่ที่โซฟา มันเงยหน้าขึ้นมามองผมนิดนึงก่อนจะหันไปสนใจกับข่าวเศรษฐกิจตรงหน้าอีกครั้ง
“กินข้าวรึยัง” ผมเดินมาหย่อนก้นลงบนโซฟาตัวข้างๆ มัน
“กินมาแล้ว แวะกินก่อนเข้าบ้านมานี่แหละ”
“อืมดีแล้ว กูก็ทำแบบนั้นแหละ ในบ้านไม่มีอะไรกิน ของหมดแล้วพรุ่งนี้ถ้ามึงว่างแวะซื้อเข้ามาด้วยนะ” สั่งกูซะเหมือนกูเป็นคนรับใช้เชียวนะ มึงเป็นเมียนะเว้ยไม่ใช่คุณหญิงใหญ่แห่งบ้างทรายทอง
“อืมได้” ผมเลือกตอบสั้นๆ ไม่อยากต่อความยาว สาวเรื่องออกมากัดกันสักเท่าไหร่ เหนื่อย!!
“รันไม่อยู่ก็เงียบเหมือนกันนะ” หลังจากที่นั่งเงียบดูโทรทัศน์กันไปสักพัก ไอ้รินก็เอ่ยขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“อืม” ไม่รู้จะตอบอะไรจริงๆ
“มึงไม่สบายรึเปล่าวะภพ กูว่ามึงดูหงอยๆ แปลกๆ นะ” อยากจะตอบมันว่า ก็เพราะน้องมันนั่นแหละได้กับกูแล้วหนีไป… หะ ว่าแต่ ไอ้อาการหงอยๆ ของผมนี่ มันมีอิทธิพลมาจากน้องรันมากขนาดนี้เลยเหรอวะเนี่ย
“ปวดหัวนิดหน่อยว่ะ” ตอบแบบพระเอกๆ ไป
“อ๋อออ กูนึกว่าโดนทิ้ง” จึก!!! ไอ้สาดดดดดด นี่มึงเป็นเมียกูหรือเป็นแม่หมอเทพธิดาพญายมเนี่ยไอ้ริ๊นนนนน มึงแทงใจทำกูทะลุถึงเซี่ยงจี๊เลยไอ้ห่า
“ก็ไม่เชิง…” ไม่รู้ทำไมถึงตอบมันออกไปอย่างนี้
“โอโห… ใครวะ กูอยากเห็นหน้าคนที่มันกล้าทิ้งคนอย่างคุณสามภพได้” น้องมึงไง
“หึหึ ช่างเหอะ กูแค่มีเรื่องต้องคิดเยอะเท่านั้นแหละ”
“มึงจะคิดอะไรนักหนา บางเรื่องถ้ามึงคิดเยอะกว่าการกระทำมันก็ไม่สำเร็จดังใจได้หรอกนะ บางทีต้องหยุดคิดแล้วลงมือทำซะบ้าง” ทำไมไอ้เมียผมมันถึงพูดจาตรงกับสถานการณ์จังเลยวะ… ไม่ทันจะอ้าปากตอบอะไร ไอ้รินก็ลุกขึ้นแล้วบอกว่าง่วงแล้ว แล้วมันก็เดินสบัดตูดขึ้นห้องไป ทิ้งให้ผมนั่งจมกับคำพูดที่มันทิ้งให้คิด
ถามว่าตอนนี้สิ่งที่ผมอยากทำมากที่สุดคืออะไร? …ผมอยากเจอน้องรัน ผมอยากเจอหน้า อยากกอด และอยากถาม ผมอยากรู้ว่าทิ้งผมไปทำไม ทิ้งผมไปไม่พอ เหมือนน้องสาปผมเอาไว้ด้วย สาปให้ผมติดอยู่กับความรู้สึกที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ขยับเขยื่อนอะไรก็ไม่ได้ คนอย่างนายสามภพเคยเป็นคนกล้าได้กล้าเสีย และกล้าเสี่ยงกับทุกๆ อย่าง แต่ตอนนี้เหมือนผมโดนสาปให้กลายเป็นคนขี้ขลาด ไม่กล้าแม้แต่จะคิดถึงอนาคต…
ผมคิดถึงคำพูดน้องพาย และคำพูดไอ้รินเมื่อกี้ วนไปวนมาอยู่หลายรอบ จนได้คำตอบให้ตัวเอง และตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง บางอย่างที่อาจทำให้ผมหลุดจากวังวนอึนอึนนี้สักที
“ฮัลโหล คุณมลหลับรึยังครับ ผมขอโทษด้วยที่โทรมากวนดึกดื่น… ผมจะรบกวนให้คุณมลจองตั๋วเครื่องบินไปฟลอเรนซ์ให้ผมหน่อย ผมจะบินไปวันมะรืนนะครับ ไปห้าวัน อ่อ แล้วก็พรุ่งนี้ผมรับทุกนัดที่สำคัญๆ เลยนะ ส่วนเอกสารอะไรที่ต้องให้ผมเซ็นต์ด่วนก็เอามาพรุ่งนี้ให้หมดเลยแล้วกันนะครับ ผมจะเข้าไปแต่เช้า คงเคลียร์งานให้ได้เยอะที่สุดก่อนไป ขอบคุณมากครับคุณมล” คุณมลเป็นเลขาคู่บุญของผม เคลียร์ได้ทุกอย่าง จัดการได้ทุกสถานการณ์
ผมตัดสินใจแล้ว ผมจะไปหารันที่อิตาลี ผมอยากเคลียร์ทุกอย่างให้กระจ่าง ทั้งความสัมพันธ์ของเราสองคน และอนาคตต่อไป ผมลองถามตัวเองดูเล่นๆ ว่า ถ้าหากผมจะลองหยุดแล้วคบใครจริงจังสักคน คนๆ นั้นจะเป็นใคร… ไม่มีคำตอบที่แน่ชัด แต่หน้าน้องรันกลับเด่นจ้าในความคิดของผมเกินเหตุผลทุกอย่าง… สุดท้ายผลลัพธ์มันจะออกมาแบบไม่แฮปปี้เอนดิ้ง มันก็ยังดีซะกว่าติดอยู่กับคำสาปแห่งความเลือนลางแบบนี้ตลอดไป
……………………
“คุณมลถ้าใครโทรมาหาผม บอกว่าผมไปอังกฤษนะ” คุณมลเป็นมืออาชีพ และอยู่กับผมนานพอที่จะไม่แสดงสีหน้าแปลกใจกับประโยคโกหกคำโตของผม เธอเพียงแค่ยิ้มพยักหน้ารับคำ แล้วอวยพรให้ผมเดินทางโดยสวัสดิภาพ
จริงๆ ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าน้องรันเรียนที่มหาวิทยาลัยอะไร หรือพักอยู่ที่ไหน แต่โชคอาจเข้าข้างผมอยู่บ้าง เพราะในซีดีพอร์ทฯ งานของน้อง มีประวัติส่วนตัวอยู่ด้วย แม้จะไม่มีที่อยู่ แต่ก็มีชื่อมหาวิทยาลัยกับเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัว แค่นี้ก็พอ…
ผมต้องบินจากกรุงเทพฯ ไปลงแฟรงค์เฟิร์ท แล้วต่อจากแฟรงค์เฟิร์ทไปฟลอเรนซ์อีกที เรื่องเดินทางผมไม่ค่อยเกี่ยงสักเท่าไหร่ เพราะผมเดินทางบ่อย และไม่ค่อยเพลียกับการเดินทางไกลมากนัก เรียกว่าผมชินและฟื้นตัวเร็วมากกว่า… ผมให้คุณมลจองที่พักใกล้ๆ กับมหาวิทยาลัยของรัน อย่างน้อยยังพอไปดักรอได้บ้าง
โชคดีที่ผมเคยมาฟลอเรนซ์ และเดินทางมามิลานอยู่บ่อยๆ ผมเลยไม่เงอะงะกับภาษาอังกฤษสำเนียงอิตาเลี่ยนสักเท่าไหร่
พอถึงที่พัก จัดการเก็บข้าวของเสร็จ ผมก็ทำการโทรหาเจ้าตัวทันที ผมบินมาถึงประมาณเที่ยงกว่าๆ ตอนนี้บ่ายสาม หวังว่ารันจะยังอยู่ที่มหาวิทยาลัย
“ฮัลโหล…” เสียงที่ผมอยากได้ยินมาตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
“พี่รออยู่ที่หน้ามหาวิทยาลัยนะครับ ถ้าเรียนเสร็จแล้วออกมาหาพี่ด้วยนะ พี่นั่งอยู่ตรงหน้ารูปปั้นเลยครับ” ผมรีบพูดและรีบวางสาย ผมรู้ว่าน้องต้องรู้ว่าเป็นเสียงของผม ไม่รู้ว่าว่ารันอยู่ที่มหาฯลัยรึเปล่า หวังว่าถ้าไม่อยู่น้องจะโทรกลับมาบอก
ผมนั่งรออยู่ไม่ถึงสิบนาที ก็รู้สึกว่าอยู่ดีๆ แดดจ้าที่ส่องลงมาถูกบดบังด้วยเงาคน แหงนหน้าขึ้นไปมอง ก็เห็นคนตัวเล็กผิวน้ำผึ้งเนียนยืนหอบตัวโยน เบิกตาจ้องมาที่ผมอย่างประหลาดใจ ท่าทางแบบนี้คงวิ่งมาอย่างเร็วแน่ๆ …ผมเงยหน้าขึ้นยิ้มกว้างอย่างดีใจ ก่อนที่จะยืนขึ้นแล้วดึงตัวน้องเมียเข้ามากอดแน่น
“คิดถึงจังเลย… คิดถึงมากเลยรู้ไหมครับ… หนีพี่มาทำไมคนเก่ง” ผมทำเป็นไม่สนใจกับแรงขืนตัวต่อต้านผมในอ้อมกอด แต่กลับกระชับแน่นขึ้น พร้อมลูบไปที่ผมนิ่มเบาๆ และอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปสูดกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ยังคงติดปลายจมูกผมอยู่ตั้งแต่สองอาทิตย์ที่แล้ว
“ปล่อย… ปล่อยนะ… พี่ภพ ปล่อยรันก่อน” ผลคลายอ้อมกอดออกนิดหน่อย นิดเดียวจริงๆ เพื่อจะได้ก้มมองใบหน้าคนที่คิดถึงได้ชัดเจน…
“ไม่ปล่อย ก่อนจะบอกพี่มาก่อนว่าคิดถึงพี่เหมือนกัน” ผมก็ตีมึน ตีเนียนไปครับ
“ถ้าไม่ปล่อยรันจะโกรธพี่ภพแล้วนะ” ขู่ฟ่อได้น่ารักน่าชังจริงๆ
“งั้นก็โกรธในอ้อมกอดพี่นี่แหละ” อยากจะก้มไปหอมแก้ม แต่ก็กลัวน้องจะอาย เผื่อเพื่อนฝูงมาเห็นเข้า แค่ยืนกอดกันก็คงไม่น่าเกลียดเท่าไหร่หรอก (เหรอ?)
“หึ้ย!!! &^%S_!#$@& Shit!!...” ผมล่ะขำกับพฤติกรรมฮึดฮัดของเด็กชายวรัน ฟึดฟัดพร้อมกับสบถยาวเหยียดออกมาเป็นภาษาอังกฤษปนอิตาเลี่ยนเร็วปรื๊อจนฟังไม่ทัน ไม่รู้ว่าด่าผมหรือไม่ แต่ก็ดันอดยิ้มไม่ได้ซะอย่างงั้น
“ว่าไงครับ?” ผมยังคงกดดันอย่างต่อเนื่อง
“….คิดถึง” เสียงงืมงัมในลำคอ แต่ก็พอจับใจความได้ว่าเอ่ยอะไร
“หืมมม… ว่าไงนะ บ่นอะไรอยู่ครับพี่ฟังไม่ออก” เจ้าตัวจิ๊จ๊ะปากจ้องตาอย่างเอาเรื่อง ก่อนจะพูดเสียงดังฟังชัดใส่ผมซึ่งๆ หน้า
“รันคิดถึงพี่ภพ!!!... ปล่อยสิ” หึหึ ฮ่าๆๆ โอ๊ยยิ้มจนปวดแก้มแล้วกู ไอ้อาการงอแง กระเง้ากระงอด แสนงอนแบบนี้ใช่ว่าจะมีให้เห็นซะที่ไหนกัน
“ชื่นใจจัง… ไปครับ เราไปหาที่คุยกันดีกว่า” ผมคลายอ้อมกอดให้ตามสัญญา แต่ยังคงตีมึนจูงมือนิ่ม ออกแรงลากให้เจ้าตัวเดินตามติดผมออกไปจากมหาฯลัย ผมคิดเอาเองว่าน้องคงเลิกเรียนแล้วเพราะเจ้าตัวมาพร้อมกระเป๋าสะพายหนังน้ำตาลใบคุ้นตา
“พี่ภพ รันมีนัดกับเพื่อน แล้วรันก็มีดินเนอร์ต่อด้วย รันไปไหนกับพี่ไม่ได้ทั้งนั้น” ฉุดกระชากลากถูกันมาตลอดทาง ผมเลยตัดสินใจลากน้องมาที่ห้องของตัวเอง กว่าจะมาถึงกันได้ก็เล่นเอาแทบแย่ น้องไม่ได้ดิ้นพล่านๆ แบบนางเอกหนังไทยหรอกครับ เพราะรันเองก็คงจะกลัวเป็นเป้าสายตาพอสมควร ดีไม่ดีคุณตำรวจอาจจะแวะมาทักทายเราได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เพียงแค่น้องเดินตามไปก็พยายามดึงข้อมือออกจากการเกาะกุมของผมไปตลอดทาง
“อะงั้นไม่ต้องไปไหนไกล อยู่ห้องพี่นี่แหละ… เรามีเรื่องต้องคุยกันเยอะ แล้วก่อนที่เราจะเคลียร์กันเข้าใจทุกเรื่องพี่ไม่อนุญาตให้รันไปไหนทั้งนั้น” ผมพารันเข้ามาในโรงแรมกึ่งอพาร์ตเม้นท์ที่ผมพักอยู่ ยังไม่ทันที่จะได้เดินเข้าไปนั่งคุยกันดีๆ น้องก็เริ่มดื้อจะหนีไปให้ได้ จนจากตอนแรกกะว่าเข้าห้องมาจะปล่อยมือ กลายเป็นเราต้องเกาะติดกันไป สงสัยต้องจนกว่าจะคุยกันรู้เรื่องนั่นแหละ
“พี่ภพมีสิทธิ์อะไรมาห้ามรัน รันจะไปไหนเมื่อไหร่ก็ได้ และที่นี่เป็นพื้นที่ของรัน พี่ภพไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่าย”
อะไรครับ เกิดอะไรขึ้นอีก ไอ้ที่ด้ินๆ หนีๆ เมื่อกี้ยังพอคิดไปได้ว่า น้องอาจจะเขิน หรือว่ายังรู้สึกไม่อยากเผชิญหน้ากับผมเพราะเหตุการณ์ในค่ำคืนของสองเรา แต่นี่น้องตวาดใส่ผมเสียงดัง แถมคราวนี้ออกแรงกระชากมือจนหลุดออกจากมือผมจนได้ ผมไม่เข้าใจการกระทำของรัน วันนั้นน้องอ่อนโยน อ่อนหวาน เอาใจ ตามใจผมทุกอย่าง พอมาวันนี้ กลับทำเหมือนเราไม่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน เหมือนผมเป็นคนอื่น เหมือนผมเข้ามาวุ่นวายกับเขาเกินไป อะไรครับ ผมงง
“จะต้องให้พี่พูดออกมาไหม ว่าพี่มีสิทธิ์อะไร จากสถานะน้องเมียหลังจากคืนนั้นน้องรันก็กลายเป็น ‘เมีย’ พี่แล้ว แล้วนี่ไม่ใช่สิทธิ์ที่พี่จะมาอ้างได้หรือไง” ผมก็ไม่ยอมแพ้ ตามไปยึดไหล่มนเอาไว้ ดึงให้เข้ามาใกล้ เผชิญหน้ากันและกัน
“พี่ภพจะให้รันรู้สึกผิดไปมากกว่านี้หรือไง ถึงแม้ในชีวิตของพี่ การที่พี่มีเล็กมีน้อย มีคนนู้นคนนี้นอกเหนือจากพี่ริน มันจะเป็นเรื่องที่พี่คิดว่าเป็นปกติ และไม่ใช่เรื่องผิดอะไร แต่สำหรับรันมันไม่ใช่ สถานะรันตอนนี้เป็นเมียพี่ภพ แต่อีกสถานะนึงรันก็เป็นเมียน้อยของพี่เช่นกัน… พี่ภพมาหารันที่นี่ พี่ได้บอกเมียพี่รึเปล่า พี่บอกเขาไหมว่าพี่ไปไหน ถ้าพี่รินรู้พี่รินจะเสียใจแค่ไหนที่พี่มีคนอื่นนอกเหนือจากเขา ถ้าพี่ยังไม่หยุดพฤติกรรมแบบนี้ พี่สาวของรันจะมีความสุขได้ยังไง”
“พี่… คือ พี่…”
“รันผิดเอง ที่รันปล่อยตัว ปล่อยใจไปกับพี่ รันถึงได้หนีกลับมาที่นี่ แต่พี่ภพก็ยังตามมาย้ำอีก…”
“พี่จะบอกริน พี่จะบอกเรื่องของเรากับริน” ผมขอบอกไอ้รินก่อนที่ผมจะบอกความจริงกับรันว่าผมกับไอ้รินเราแต่งงานและอยู่ด้วยกันแบบไหน น้องจะได้เลิกกังวลสักที
“มันจะได้อะไรขึ้นมา เพราะรันเป็นน้องพี่รินเหรอ พี่ภพถึงคิดจะรับผิดชอบ แล้วถ้าพี่รินยอมให้รันเป็นเมียพี่ภพอีกคน ต่อไปรันต้องยอมให้พี่ภพมีเมียอีกคน อีกคน อีกคน ต่อไปเรื่อยๆ ไหม…”
“ไม่ใช่นะรัน มันไม่ใช่แบบนั้น”
“แล้วมันคือแบบไหนล่ะฮะ… พี่ภพลองกลับไปคิดดูดีกว่าครับ ว่าอะไร… คือสิ่งที่พี่ภพจะต้องเคลียร์… รันไม่รู้ว่าพี่ภพมาหารันวันนี้ เพราะรู้สึกผิดเลยอยากมารับผิดชอบ หรือพี่ภพรู้สึกอะไรกับรันกันแน่ รันว่าพี่ภพหาคำตอบ และความชัดเจนให้ตัวเองให้ได้ก่อนดีกว่า แล้วเราค่อยมาคุยกัน เพราะถ้าพี่ภพบอกว่าวันนี้จะมาเคลียร์ รันก็ขอถามเลยว่า เราจะเคลียร์อะไร พี่ภพจะมาเพื่อแต่งตั้งฐานะเมียให้รันอีกคน โดยที่พี่เองก็แค่รู้สึกผิด รู้สึกอยากรับผิดชอบ หรือแม้แต่รู้สึกว่ารันยังคงใหม่ และยังหอมหวานท้าทายสำหรับพี่ก็ตาม แต่ถ้าคนเราไม่ได้ ‘รัก’ กัน ก็อย่ามาสานต่อความสัมพันธ์ที่เลือนลางแบบนี้เลยครับ…”
ผมหมดแรงจนแทบจะยืนไม่อยู่กับคำถามที่รันย้อนกลับมา รันไม่ได้อยู่รอฟังคำตอบ พอแขนผมเริ่มล้าจากไหล่ของคนตรงหน้า รันก็สบัดตัวออกจากผม แล้วรีบเดินหนีออกจากห้องไป… ผมไม่ได้วิ่งตาม แต่กลับเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง
บางประโยคที่น้องรันพูดออกมา ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจนักว่าน้องต้องการให้ผมทำอะไรกันแน่ ผมได้แต่นั่งคิดย้อนกลับไปกลับมา ถามตัวเองเป็นสิบเป็นร้อยรอบว่าเรามีอะไรต้องเคลียร์ให้แน่ชัด หรือจริงๆ แล้วผมควรกลับไปเริ่มต้นที่บ้าน… ผมควรไปบอกไอ้ริน บอกทุกเรื่อง สารภาพทุกอย่าง บางที เรื่องบางเรื่องมันอาจจะกระจ่างขึ้นบ้างก็ได้
++++++++++++++++++++++++
+ อ่านตอนนี้แล้วยิ่งอึดอัดกว่าเดิมไหมคะ? คนเขียนก็อึดอัดกับไอ้สองตัวนี้มากๆ เหมือนกันค่ะ เขียนไปก็อึนไป... อ่อ อย่าเพ่ิงทำความเข้าใจกับอารมณ์และการกระทำของน้องรันเลยนะคะ Mercy บอกได้แค่ น้องมีเหตุผลของน้อง มันอาจจะเป็นเหตุผลที่ดี หรืองี่เง่า แต่สักวันเราจะรู้ค่ะ
+ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่อัพช้า เพราะกว่าจะเขียนและผ่านอารมณ์ของแต่ละตัวละครไปได้ เล่นเอาคนแต่งเองก็สับสนไปหลายรอบ พิมพ์แล้วรื้อไปหลายหนเชียวค่ะ
+ ตอนนี้มีน้องพายโผล่มาด้วย หากใครไม่เคยอ่านเรื่องนู้นก็ไม่ต้องงงไปนะคะ รู้แค่ว่าน้องพายเคยเป็นอดีตคู่ขาพี่ภพแล้วกันค่ะ แต่ถ้าใครอยากรู้ว่าน้องพายเป็นใครมาจากไหนก็ตามไปดูได้ที่นี่ค่ะ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18847.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18847.0)
+ รอบหน้าเจอกันกับอีกคู่มึนนะคะ แจ็ค ฟี่ค่ะ ลืมไอ้สองคนนี้กันไปรึยังคะ
+ อ่านแล้วงงๆ มึนๆ ชอบไม่ชอบยังไง ก็บอกกันได้นะคะ จะในนี้หรือในเฟสฯ ก็ได้จ้า
+ แวะไปทักทายกันที่เฟสบุคบ้างนะคะ ใครที่แอดไปก็อย่าลืมไปแนะนำตัวกันสักหน่อยนะจ๊ะ
+ คืนนี้ฝันดีค่ะ :กอด1:
-
อ่านแล้วก็อึนๆกับน้องรันนะ
-
อีน้องเขาอยากมีปัวเป็นของตัวเองนี่หว่า
-
ถ้าเราเป็นภพก็คงจับต้นชนปลายไม่ถูกเหมือนกัน ไม่รู้ว่าต้องเริ่มจากการเคลียร์ที่รินหรือที่รันก่อน
แต่ที่แน่ๆ คงต้องเริ่มจากการเคลียร์ใจตัวเองก่อนล่ะนะ
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเหมือนพี่ภพเป็นเด็กวัยรุ่นเพิ่งมีความรักยังไงอย่างนั้น
พอมาอ่านบทของน้องรันตอนนี้ก้เลยรู้สึกเหมือนว่า รันก็ชอบพี่ภพ เหมือนกัน
อ่านตอนกลางๆนี่นั่งยิ้มแก้มปริเลย น่าร๊าก น่ารัก
แต่ตอนจบนี่กระซวกถึงลำไส้ใหญ่เลยอ่ะ พี่ภพคงไม่บินกลับมาคุยกับภรรยา
แล้วบินกลับไปเคลียร์กับน้องรันอีกรอบใช่ไหม ฮ่าาา
รอวันที่ 2 คนนี้จะเข้าใจกันไม่ไหวละ ท่าจะน่ารักน่าดู กรี๊ด
-
อืม.... มันก็จริงของรันนะพี่ภพ
แต่.... ไม่ชอบที่พี่ภพบอกว่า... พายเป็นคู่ขาเก่า :m16:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เหนื่อยใจแทนทั้งคู่ เห้อออออออ
-
:กอด1: น้องริว-พาย คิดถึง โผล่มาแวบๆกลับมาถึงไทยแล้วเหรอ
คิดว่าน้องรันก็มีเหตุผลนะ พี่ภพควรเคลียร์ตัวเองทั้งความสัมพันธ์กับคนอื่นกับริน แล้วก็ความรู้สึกของตัวเองให้ชัดก่อนนะ
-
รีบเคลียร์ทุกอย่างด่วนก่อนจะชวดทุกอย่าง
-
คำถามที่น้องรันถามพี่ภพ จริง ๆ แล้วคำตอบมันมีอยู่แล้ว เพียงแต่พี่ภพ ยังไม่กล้าทำให้กระจ่างเท่านั้น
มาเป็นกำลังใจให้พี่ภพ กล้าบอกความจริง กับน้องรันว่า พี่สาวที่มีฐานะภรรยาของพี่ภพ นะเป็นเพียงภาพภายนอก.....
+1 เป็นกำลังใจให้ Mercy
ปล. ประโยคที่น้องพายทัก สามภพ ในตอนแรก ใช้คำว่าพี่ แต่คำสนทนาต่อมากลับเรียกคุณภพ มันตะหงิด ๆ นะครับ :กอด1:
-
สงสารภพ :กอด1:
-
อ่านแล้วมึนจริงๆ ตอนแรกคิดว่าจะเคลียร์กันได้ซะอีก
กลายเป็นว่าบรรยากาศยังอึนๆอยู่ พี่ภพก็ดูเหมือนจะยังไม่แน่ใจตัวเอง
น้องรันก็ยังไม่ยอมให้พี่ภพง่ายๆ เพราะกลัวพี่สาวจะมีปัญหา
เฮ้ออออ อึดอัดจริงๆค่ะ อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆซะแล้วสิ~
-
คนอ่านฝันดีอยู่แล้ววววว แต่พี่ภพคงฝันร้าย
เจอน้องรันนึกว่าจะสมหวัง ที่ไหนได้ เครียดกว่าเดิมหละซิ
แก้ปัญหาที่ไทยให้ได้ก่อนดีกว่าพี่สามมมมภพ
แล้วค่อยไปเคลียร์กับน้องรัน คิดว่าน้องรันน่าจะรออยู่หละ
เอาใจช่วยพี่สามภพ ท่าจะเครียดอีกเยอะ :เฮ้อ:
-
อืมนั่นสินะ มันเองยังไม่รู้เลยว่าจะเคลียร์อะไร...555 ไปปรึกษาพี่คิวมั้ย?
-
น้องคงไม่ได้แค่เผลอตัว เผลอใจหรอก แต่ว่ามีใจให้ต่างหาก..แบบนี้ พี่ภพควรไปเคลียร์ตัวเองอย่างที่น้องว่าจริงๆแหล่ะ
น้องคงรู้สึกแหล่ะเนอะเหมือนตัวเองตีท้ายครัวพี่สาวยังไงไม่รู้
+1 จ้า :กอด1:
-
บรรยากาศหนักหน่วงมากๆเลยค่ะ
สงสารใครดีก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน
ว่าแต่น้องรันเด็ดเดี่ยวมากค่ะ เยี่ยมไปเลย
แต่รอฟัง อะไรๆให้มันจบก่อนก็ดีนะคะ
พี่ภพก็อย่าเพิ่งท้อ ถอดใจนะคะ
น้องตีแสกหน้าเข้าไปก็ใช่ว่าน้องจะไม่เจ็บ
เจ็บทั้งคู่นั่นแหละค่ะ
พยายามต่อไปนะคะ
-
มี๊.... นู๋บอกว่าป๋ามันแก่แล้ว อย่าไปทำอะไรให้มันชอกช้ำ สงสารป๋ามันบ้างอะไรบ้างงงงง
แต่ก็นะ จะว่าไปการเรียนรู้กับความรักมันไม่ใช่เรื่องที่จะมานั่งคร่ำควญนะป๋านะ จัดเต็มไปเลยตู้มเดียวไปเลย บางทีคิดนั่นคิดนี่กลัวนู๋นน้อยใจกลัวนี่ก็ติดเมีย
ไหนบอกไม่ได้รักกับเมียไง บอกไปตรงๆก็สิ้นเรื่องเนอะป๋าเนอะ น้องจะได้เข้าใจ และน้องเค้าก็รออยู่แหละป๋า!!!
ป๋านู๋บอกไรให้นะ คนเรามันหนีความจริงที่เรียกว่ารักไม่พ้นหรอกค่ะ : )
-
ภพโทรด่วน ไปบอกไอ้รินและเมีย มาเคลียร์ กับน้องรันด่วนจากนั้นให้ ไอ้รินพาเมียไปฮันนีมูนซะ
-
:เฮ้อ: เหนื่อยใจกะน้องรันและพี่ภพ จะเป็นไงต่อเนี่ย
เฮียแกจะเคลียตัวเคลียใจตัวเองได้มั้ย
ปล.ดีใจจังมีพายริวโผล่มาแจมด้วย จะรอฟี่แจ๊คค่ะ
-
เจอแบบนี้แล้วเครียดเลยอ่ะ แล้วพี่ภพเราจะเอาไงต่อไปดี
-
พี่ภพแค่ต้องตอบใจตัวเองให้ได้ก่อนว่ายังอยากมีน้องอยู่เพื่ออะไร
ยังกินไม่เบื่อ หรือเป็นคนใกล้ตัว หรือว่ารักแล้วอยากครอบครอง
แล้วสเตปต่อไปมันจะคิดตามมาได้เองว่าต้องเคลียร์ยังไงให้ได้น้องมา
พี่ภพนี่ก็มึนได้เรื่องเหมือนกันแฮะ :เฮ้อ:
-
ปมที่ชวนให้คิดตามตรงที่ว่า จากตำแหน่งน้องเมีย จะเลื่อนขึ้นมาเป็นเมียเนี่ย
จะเป็นไปได้ไหม และจะเป็นไปได้ยากหรือง่าย แล้วสามภพจะมีวิธีการหรือแนวทางใด ที่จะแก้ปมตรงนี้ เมื่อยังแก้ไม่ได้ ดิฉันและผู้อ่านอื่นๆก็ต้อง
อยู่กับความรัดรึงตึงแน่นและอึดอัดต่อไป
-
พี่ภพทำให้มันชัดเจนไปเลย ลูกผู้ชายตัวจริงกระทิงแดง o13
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ทำมัยมันยุ่งยากวุ่นวายแบบนี้นะ อุตส่าห์ตามมาอิตาลีจนเจอกันแล้ว ยังมามีปัญหาอีก เครียดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อึดอัดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เคลียร์ด่วน ๆๆๆๆๆๆ อยากอ่านต่อสุด ๆ อ่ะคับ ติดพันสุด ๆ
-
เราเข้าใจน้องรันนะว่าทำไมถึงต้องทำแบบนี้
เพราะยังเข้าใจอยู่ว่าพี่ภพเป็นสามีของพี่สาว
แต่ก็ไม่รู้ว่าถ้าพี่ภพอธิบายเรื่องราวทุกอย่างไป
น้องรันจะว่ายังไง เดาความคิดน้องรันไม่ถูกจริงๆ
สรุปว่าเจอกันแล้ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น
:sad4:
พี่ภพมาจัดการให้มันเคลียร์ด้วย
แอบอยากรู้ว่าถ้าภพไปบอกกับริน
ว่า...กับน้องรันแล้ว รินจะทำยังไง?
5555
มาช้ายังดีกว่าไม่มา ยังไงก็เป็นกำลังใจให้พี่เมอซี่นะคะ
-
มึนๆๆๆๆๆ :really2: :z3: :z3:
-
น้องมันต้องการความแน่นอนอะพี่สาม พี่เล่นเจ้าชู้เชี้ยๆมา
น้องมันไม่แน่ใจในสถานะของมันหรอก คิดดีๆสิพี่สาม พี่รักน้องมันรึป่าว
รัก ก็บอกไป ว่า รัก บอกไปทั้งเรื่องริน
แล้วก็แก้สันดร ตัวเองด้วย น้องมันไม่อยากเป็นคุณนายที่2
แล้วพี่ก็มี คุณที่ 3 4 5 อินฟินี่ตี้~
เข้าใจปะพี่สามมมมมมมมมมมมมมมมมมมม (เขา)
-
:o12:
-
แค่บอกว่ารัก จากใจจริง เรื่องทุกอย่างคงง่ายขึ้นนะ
-
อ่านแล้วถอนหายใจดัง "เฮือก"
-
รันสับสนในความรู้สึกของตัวเองชิมิ แต่ถามหน่อยสิว่าหนู
ไม่รู้เลยเหรอว่าพี่สาวตัวเอง เป็นเลสเบี้ยนอ่ะ?
-
พี่ภพเคลียร์ตัวเองด่วน :serius2:
-
ดำเนินเรื่องเร็วม๊ากกกค่า สะใจๆ
แต่พี่ภพคงต้องรีบเคลียร์เรื่องแต่งงานกับน้องเร็วๆนะคะ ถ้าหนีไปอีกคราวนี้จะไปตามที่ไหนได้
ปล. รอแจ๊คฟี่เหมือนกันค่า :z2:
-
พี่ภพอุตส่าห์บินไปหาน้องทั้งที เคลียร์ให้ชัดเจนไปเลยว่ารู้สึกกับน้องแบบไหน อยากหยุดที่น้อง หรือคิดแค่เล่นๆ เพราะตอนนี้น้องรันคงคิดว่าที่พี่ภพทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ
:o8: น้องพายมาแนะนำเรื่องความรัก ให้พี่ภพได้กลับไปคิด (ว่าแต่ตอนนี้คือ น้องพาย - ริวกลับมาจากออสเตรเลียแล้วใช่ป่าวค่ะ คุณ Mercy)
รินเหมือนเป็นเทพธิดาพยากรณ์จริงๆ รู้ลึก รู้จริง หรือว่าน้องรันเคยคุยเรื่องพี่ภพให้พี่สาวฟัง รินถึงได้ลองถามทีเล่นทีจริงกับเพื่อนภพว่าคิดยังไงกับน้องชายตัวเอง
-
:o11: :o11:
-
พี่ภพรีบเคลียด่วนๆๆๆๆๆ ลุ้นๆๆๆ ^^
-
สงสารพี่ภพมากค่ะ
น้องรันคะพี่ไม่รู้ว่าหนูคิดอะไรอยู่ววววววว T^T
รักกันดีๆเถอะน้า
-
คิดถึงพายยยยยยย เอ๊ะๆ ผิดเรื่อง
ภพตอบคำถามทั้งของพายและของรันให้ได้เร็วๆนะ
ก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป
-
บรรยากาศยังทะมึนๆอยู่สินะ
อืม ตอนนี้น้องรันหนีมาเพราะไม่อยากตีท้ายครัวพี่สาวตัวเอง
ส่วนไอ้พี่สามก็มาพร้อมกับความมึน
สงสัยต้องตั้งต้นไม่แล้วเริ่มกันใหม่แล้วหละมั้ง :เฮ้อ:
ปล.สาธุ :call:ขอให้พี่ภพรอดจากการถูกพี่รินกระทืบ อิอิ
-
เข้าใจว่าน้องรันรู้สึกผิด
ผิดศีลธรรม ผิดต่อพี่สาว แค่นี้ก็ร้ายแรงพอแล้ว
พี่ภพ เรื่องแค่นี้ก็ไม่เข้าใจว่าตัวเองต้องเคลียร์อะไร
ความจริงภพก็อายุมากแล้ว มากว่าน้องรันตั้งเยอะ น่าจะคิดได้มากกว่านี้
เอาเถอะ ช่วงนี้อาจจะหูตามืดมัว ไม่รู้ความรัก หรือความหลงมันบังตา
+1 ให้ Mercy จ้า ..
ปล.เคืองพี่ภพ
-
คิดถึงน้องรันมากมายๆๆๆ พี่ขอบินไปหาที่ฟลอเรนซ์ด้วยได้ไหมนิ อิอิ
-
:sad4:
มันเป็นความร๊ากที่ไม่ถึงกับสุข เป็นความทุกข์ที่ไม่ถึงกับเศร้า เป็นความร๊ากที่ทั้งซึ้งทั้งเหงาอยู่ด้วยกัน
ถ้ารันรู้ว่าพี่ภพกับพี่รินอยู่กันแบบไหน น้องจะเป็นอย่างนี้มั๊ยอ่ะ :z3:
-
มาให้กำลังใจนายภพ
-
เหมือนกำลังจะดราม่าเบาๆเลยพี่เมอร์ซี่ :เฮ้อ:
เคลียร์กันให้ลงตัวเร็วๆนะ สงสารรันกับพี่ภพแล้ว
จะดีมากเลยถ้า..
พี่รินมาบอกเองว่าแต่งงานกับสามภพเพราะอะไร แล้วสถานะที่แท้จริงคืออะไร
เหมือนรินรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นตลอดเลยนะ แต่ไม่พูด ดัดนิสัยเพื่อนแต่น้องก็โดนผลกระทบด้วยนิ
:กอด1:
-
เฮ้อ..ค้างอ่ะพี่ Mercy ฮิๆ
อ่านไปอึดอัดใจไป อยากให้รันลองฟังคำบอกกล่าวก่อนอ่ะ
พี่ Mercy ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ :L2:
-
พี่ภพเคลียร์ตัวเองด่วนเลยคร่า
-
พี่ภพโดนเด็กปั่นหัว จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดี :m20:
แต่ขอทีเหอะ :beat: กล้าดียังงัย มาบอกว่าน้องพายของเค๊าเป็นคู่ขาเก่า
-
อีพี่ภพ อย่ามัวแต่อ้ำอึ้ง มาถึงถิ่นแล้ว ลุย
-
รีบมาต่อตอนต่อไปเร็วๆครับจะได้เคลียร์ o13
-
ทำไมภพไม่กล้าที่จะบอกตรงๆว่ารักรัน มีแต่บอกในใจว่าชอบ ว่ารัก แต่ไม่กล้าบอกจริงๆสักที :เฮ้อ:
-
ไม่เข้าใจอารมณ์เด้กติสแตกแบบน้องรันเท่าไหร่แฮะะะ
แต่กลับรู้สึกว่าบางทีน้องกลับมีความคิดและเหตุผลมากกว่าพี่ภพซะอีกกเนอะ
และอีกคนที่น่าจะรู้เรื่องคงเป็นพี่รินของน้องรันนี่แหละะ
พี่รินเป็นพี่สาวน้องรันและเป็นเพื่อนสนิทพี่ภพ รู้จักทั้งคู่ดีขนาดนี้ก็น่าจะรู้แหละ
คงต้องเป็นกำลังใจให้พี่ภพ ตั้งสติซักนิด อย่าไปเร่งรัดอะไรกับมันมาก
ให้เวลากับตัวเองหน่อย ในฐานะคนที่เคยสับสนเช่นกัน เวลาและสถานการณ์จะบอกเราเอง
:กอด1: :กอด1:
-
อ่านแค่บทนำของเรื่อง....ก็ต้องอ่าน Comment ต่อทันที เพราะว่า ....ได้อารมณ์ไม่แพ้เนื้อเรื่องเลย
เป็นกำลังใจให้ครับ ^^
-
เอาใจช่วยคับ
บางทีของบางอย่างเป็นแค่เรื่องบังเอิ๊ญบังเอิญ
อย่าได้แคร์ครับ
สักวันใครสักคนต้องเหนความแตกต่าง
-
กรี๊ดดดดดดดดดด เพิ่งเห็นว่าอัพตั้งแต่วันที่ 9 เพิ่งได้อ่าน >_<
ตอนหน้าจะชวนต้มมาม่าชิมิคะ อ๊ายยยยยย แอบกลัว
-
มารอน้องรันกับพี่ภพค่ะ ^^
-
มารอด้วยคน
-
ส่วนใหญ่คนเราจะไม่ยอมรับความรู้สึกจริงๆของตัวเอง
สมองกับหัวใจมักจะสวนทางกันประจำ
-
กะลังดราม่า รออ่านฉากต่อไปนะครับ
-
เอามายาวๆหน่อยเถอะคร๊าบ
-
:o12: :o12:
รอตอนต่อไป เป็นกำลังใจให้เคลียร์กันได้เร็วน่ะค่ะ
และ :กอด1: :กอด1: ผู้แต่งด้วยค่ะ
-
:z10: ช่วยดันรอจ๊ะ
-
สวัสดีค่า...
ห่างหายกันไปเป็นพักๆ หลายๆ คนก็แวะเวียนกันไปไถ่ถามอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน...
ดีใจ และขอบคุณที่ยังคงคิดถึงกันเสมอๆ นะคะ
วันนี้ได้ฤกษ์ปั่นเสร็จสักที จริงๆ เขียนแล้วลบแล้วเขียนอยู่หลายรอบ หลายวันมากๆ เลยค่ะ
มันมีหลายอย่างที่ต้องระวัง เพราะถ้าหลุดออกมามันก็จะพลิกโผไปซะก่อน เอิ๊กกกกก ทำตัวเองแท้ๆ
ไม่ได้กะจะให้มันซับซ้อนซ่อนเงื่อนอะไรหรอกค่ะ จริงๆ มันก็ไม่ได้ซับซ้อนขนาดนั้น
เพียงแค่มันต้องรอเวลาค่ะ...
เอาเป็นว่า รอกันสักนิดนะคะ ใครที่อยากรู้ความคิดน้องรัน เดี๋ยวได้มาฟังกันแน่ๆ จ้า...
ขอบคุณๆๆๆๆ อีกหลายๆ ครั้ง สำหรับกำลังใจล้นเหลือทั้งในเม้นท์ที่นี่และที่เฟสบุคนะคะ... กอดทุกคนเลย
ปล. คำผิดเดี๋ยวกลับมาแก้ให้นะคะ... ขอให้สนุกกับน้องรันและพี่ภพค่ะ
++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 11
สุดท้ายผมตัดสินใจบินกลับประเทศโดยไม่ได้อะไรเลยสักอย่าง แต่ที่ผมต้องกลับเพราะมีเหตุจำเป็นเรื่องงานที่ผมต้องบินกลับไปตัดสินใจด้วยตัวเอง ก็ดีเหมือนกันครับ ผมจะได้กลับไปคุยกับไอ้รินอย่างจริงๆ จังๆ สักที
ก่อนกลับผมโทรไปหาน้องรันอีกครั้ง แต่น้องไม่ยอมรับสาย ผมเลยเลือกที่จะฝากข้อความเอาไว้แทน ผมบอกน้องไปว่าผมจะกลับไปคุยกับรินให้รู้เรื่อง ส่วนเรื่องของเราผมจะรีบทำทุกอย่างให้มันชัดเจนแน่ๆ
“รินเย็นนี้มึงกลับมานอนบ้านรึเปล่า” เช้าวันที่สองหลังจากที่ผมบินกลับมาถึงบ้าน และเคลียร์ปัญหาเรื่องงานเสร็จสิ้น เช้านี้ผมเลยรีบตื่นพร้อมๆ กับไอ้ริน กะไว้แล้วว่าเย็นนี้ล่ะจะคุยกับมันเป็นเรื่องเป็นราวสักที
“น่าจะกลับนะ แต่อาจจะไปกินข้าวกับพวกไอ้กฤตก่อน มึงไปไหมล่ะ” ไอ้กฤตก็เป็นเพื่อนก๊วนๆ เดียวกับผมนี่แหละครับ
“แคนเซิลไปก่อนได้ไหมวะ เย็นนี้กูมีธุระจะคุยกับมึงน่ะ”
“ซีเรียสเลยเหรอวะ คุยเลยไหมล่ะ เดี๋ยวกูเข้าสายสักหน่อยก็ได้” ไอ้รินมันเป็นพวกใจร้อน ถ้าเจอเรื่องอะไรแบบนี้เนี่ยมันต้องอยากรู้ทันทีเดี๋ยวนั้นเดี๋ยวนี้เลย
“ไว้ตอนเย็นก่อนเถอะว่ะ วันนี้กูต้องรีบเข้าออฟฟิศ เดี๋ยวเย็นนี้กูซื้อกับข้าวมาเองสักทุ่มนึงนะ” ผมติดงานจริงๆ แล้วอีกอย่าง ขอยืดเวลาทำใจอีกสักนิดเถอะฮะ
“เออ… ก็ได้ ไอ้นี่แม่งมาพูดให้กูอยากรู้นะ แล้ววันนี้กูจะทำงานรู้เรื่องไหมเนี่ย” ไอ้รินบ่นงุ้งงิ้งนิดหน่อย ก่อนจะเดินไปอาบน้ำแต่งตัว ผมเองก็ลุกขึ้นไปจัดการตัวเองเช่นกัน เช้านี้ต่างคนต่างแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเอง งานที่เร่ง และมีเรื่องราวให้ต้องตามแก้ปัญหาตลอดทั้งวัน ทำให้ผมคลายความเครียดของเรื่องที่จะคุยกับไอ้รินเย็นนี้ไปได้บ้าง
ตกเย็นผมออกจากออฟฟิศตั้งแต่หกโมง แวะร้านอาหารอร่อยใกล้ๆ บ้านสั่งกับข้าวสามอย่างสำหรับผมและไอ้ริน ไม่เกินครึ่งชั่วโมงกับข้าวก็เสร็จ เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงตามที่ผมนัดไอ้รินไว้ เลยแวะซื้อพวกของใช้เล็กน้อยเข้าบ้าน พอกลับมาถึงไอ้รินมันก็นั่งรออยู่ที่โซฟารับแขกแล้ว
“คุยกันเลยได้ไหม” ใจร้อนเสมอจริงๆ เมียผม
“กินข้าวก่อนเหอะ กูหิว หรือมึงไม่”
“หิว แต่อยากรู้มากกว่า… เออๆ ไม่ต้องทำหน้าระอาใส่ กินก่อนก็ได้” ผมยิ้มบางๆ ส่ายหัวกับอาการฟาดงวงฟาดงาน้อยๆ ของไอ้ริน ก่อนจะเดินเอากับข้าวไปใส่จาน ยกออกมาตั้งโต๊ะ และเราสองคนก็ลงมือนั่งทานกันอย่างเงียบๆ
“เอาล่ะ อิ่มแล้วก็คุยกันได้สักทีสินะ มีเรื่องอะไรว่ามาเลย” ผมกับไอ้ริน เราพากันไปนั่งที่ห้องนั่งเล่นบนโซฟา ผมเลือกที่จะนั่งตรงข้ามกับมัน ปกติเวลาผมคุยกับใครจริงจัง ผมชอบนั่งให้เห็นหน้า
“อืม… มึงสัญญากับกูก่อนได้ไหม ว่า… ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม กูกับมึงจะยังคงเป็นเพื่อนกันต่อไป กูรักมึงมาก มึงเป็นเพื่อนที่กูรักมากที่สุดในชีวิตกู มึงคนเดียวที่กูไว้ใจ และกูไม่อยากเสียมึงไป”
ไม่ใช่ว่ามาตีน้ำเน่าเรียกความน่าสงสารอะไรหรอกครับ ผมรู้ว่าเรื่องนี้ค่อนข้างเซนส์ซิทีฟสำหรับไอ้รินมาก มันรักรันจนค่อนข้างหวง และมันก็เคยลั่นวาจาเอาไว้แล้วตั้งแต่ต้น ว่าไม่ให้ผมยุ่งกับน้องมัน แต่ผมดันเสือกทำเป็นไม่ใส่ใจคำขอนั้น แอบคิดเล็กคิดน้อย ตอดนิดตอดหน่อย จนได้ตอดกันเต็มๆ ถ้าไอ้รินรู้ความจริง มันคงแทบอยากจะฆ่าผมด้วยซ้ำ แต่ขอเถอะนะ จะตายก็ไม่่ว่า แต่อย่ามาตัดเพื่อนกันเลย ผมกับมันคบกันเป็นเพื่อนรู้ไส้รู้พุงกันมากี่ปีแล้ว มันเป็นเพื่อนที่ผมรักมากที่สุด ผมยังเคยนั่งคิดเล่นๆ เลยว่า ถ้าผมไม่เป็นเกย์ผมคงไม่สนใจผู้หญิงคนไหน ในชีวิตผมคงวางเอาไว้เลยว่าจะต้องรักและแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้เท่านั้น ผมถึงไม่อยากจะเสียมันไป
“ได้ กูรับปาก… แต่ถ้ามันเป็นเรื่องที่น่าโมโห มันคงห้ามไม่ได้ถ้าจะโมโหออกมาให้เห็นนะ” ผมพยักหน้ารับอย่างจำยอม แค่นี้ก็ดีแล้วล่ะ
“ริน… กู กู เออ… กูมีอะไรกับน้องรัน!!!”
“………………………….”
“ริน ริน… มึงอย่าเงียบได้ไหม กูขอโทษ ขอโทษที่ผิดสัญญากับมึง… แต่ แต่กูจริงจังกับรันนะ กูจริงจังจริงๆ” ผมลุกไปนั่งคุกเข่าตรงหน้าไอ้รินที่ได้แต่มองหน้าผมนิ่งโดยที่ไม่พูดอะไรออกมา ผมเดาอารมณ์มันไม่ถูก ให้มันตะโกนด่าใส่หน้าซะยังจะดีกว่า
“หึ…สิ่งที่กูกลัวที่สุดมันก็เกิดขึ้นจนได้… มึงจะมาขอโทษทำไมวะภพ ตอนมึงทำทำไมมึงไม่คิด แล้วมึงอย่ามาพูดเลยว่ะ ว่าจะจริงจังกับน้องกู มึงยังทำตัวเอาไม่เลือกอยู่เลย มึงอย่าคิดว่ากูไม่รู้นะ ถึงช่วงนี้มึงจะไม่เที่ยวเหมือนเก่าแล้ว แต่มึงก็ยังซื้อเด็กมานอนด้วย มึงจะให้น้องกูอยู่กับคนที่เจ้าชู้เหี้ยๆ อย่างมึงเหรอ แล้วใจน้องกูล่ะจะเป็นยังไง” ไอ้รินเงยหน้าพูดกับผมเรียบๆ ไม่ได้ใส่อารมณ์ แต่มันนิ่งเย็นซะจนผมรู้สึกแย่
“กู กูจะรับผิดชอบทุกอย่างเองริน กูจะเลิกยุ่งกับทุกคน กูจะเลิกทำตัวมั่ว กูจะปรับปรุงตัวเอง ให้โอกาสกูเถอะนะรินนะ กูจริงจังกับรันจริงๆ” แม้เรื่องที่เกิดขึ้น มันจะไม่ได้เกิดเพราะผมก็ตาม เอาตามจริงหากผมบอกไอ้รินว่า เพราะน้องรันเป็นคนเปิดโอกาสให้ผมเอง แล้วเราก็ยินยอมด้วยกันทั้งสองฝ่าย เรื่องมันอาจจะดีขึ้นตรงที่เพราะผมไม่ได้เป็นคนเริ่ม แต่ผมคงไม่ชั่วขนาดโยนความผิดว่าน้องเป็นคนยั่วหรอกครับ ผมก็เลวเองที่เป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่ก็ไม่รู้จักยับยั้งช่างใจ
“กูถามมึงคำเดียว… มึงรักน้องกูเหรอ”
“……………..กู กู….เอ่อ…กู ไม่รู้… แต่กูชอบน้องมึงมาก กูยอมทิ้งวิถีส่วนตัวกู ปรับปรุงตัวเองเพื่อน้องมึงได้ กูยอมจริงๆ ให้โอกาสกูเถอะนะ”
คำถามที่ผมก็ยังตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไม ผมคิดถึงน้อง ผมอยากเจอน้อง อยากอยู่ใกล้ๆ น้อง อยากดูแลน้อง รันทำให้ผมใจเต้นแรงได้เสมอเมื่ออยู่ใกล้ๆ กัน รันทำให้ผู้ชายที่มั่นใจในตัวเองเสมออย่างผม กลายเป็นผู้ชายที่เงอะงะได้เพียงแค่ได้คุย หากคนเสเพลอย่างผมคิดจะมีคนข้างกายที่เรียกว่าแฟนและไม่ใช่คู่ขาสักคน คนเดียวที่ตอนนี้คิดถึงก็คือวรัน…
แต่ ผมไม่กล้าเรียกสิ่งนี้ว่ารัก ผมว่ามันเร็วเกินไป ผมไม่เข้าใจความซับซ้อนของคำว่ารัก ผมไม่เคยรักใครแบบสิเน่หา ไม่ใช่รักแบบเพื่อน พี่น้อง หรือครอบครัว ปกติผมมักใช้คำว่าถูกใจซะมากกว่า ผมรู้ว่าตัวเองแย่ที่คิดแบบนี้ ผมไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้นักหรอกครับ แม้นี่จะเป็นความคิดของผม หัวใจของผม แต่ใช่ว่าผมจะเป็นคนควบคุมให้สิ่งใดสิ่งหนึ่งมันมีอำนาจกว่ากันได้ซะที่ไหน ผมยอมรับตรงๆ ว่าผมกลัว ผมใช้ความคิดมากกว่าหัวใจ แม้การกระทำเรื่องคู่ควงส่วนใหญ่ของผมมักจะไร้สมองมาเกี่ยวข้องเสมอก็ตาม
“มึงเห็นแก่ตัวเกินไปแล้วไอ้ภพ มึงรู้ไหมว่าบางคนขนาดรักกัน ยังเลิกกันได้เลย แล้วนี่รักหรือเปล่ามึงยังตอบกูไม่ได้ มึงแค่หลงมันรึเปล่า มันเป็นของแปลกใหม่สำหรับมึงนี่ มันยังมีอะไรให้มึงได้ตื่นเต้น ได้ไล่ตาม ได้เป็นเหยื่อสดๆ ให้มึงได้ล่า มึงแยกออกรึเปล่าว่าจริงจังหรือแค่หลง ถ้ามึงยังตอบตัวเองไม่ได้ แล้วน้องกูมันจะใช้อะไรเป็นเครื่องการันตีการคบกันครั้งนี้ล่ะหะ แถมมันก็ยังอยู่อีกซีกโลก ต่อให้อยู่ด้วยกันใกล้ๆ ไอ้พฤติกรรมฟันไม่เลือก เจ้าชู้ไม่เลิกของมึงเนี่ยมันก็ไม่มีทางหายไปได้หรอก กูเป็นเพื่อนมึงมากี่ปีแล้วภพ ทำไมกูจะไม่รู้สันดานมึง”
“………………” ที่ผมเงียบ เพราะผมกำลังคิดตามทุกๆ คำพูดของไอ้ริน คำถามที่มันถามไม่ใช่ผมไม่เคยคิด ถามว่าผมหลงน้องรันรึเปล่า อันนี้ผมถามตัวเองแล้วครับผมไม่ได้หลงน้อง โอเคตอนแรกที่เจอกัน ได้คุยกัน ผมอาจจะหลงน้องรัน หลงความแปลกใหม่ที่ท้าทาย ผมเคยคิดว่าถ้าผมได้กับน้องสักครั้งผมคงพอ มันคงลดทอนความกระหายนี้ไปได้ แต่เปล่าเลย ผมกลับอยากครอบครองมากกว่านั้น ผมอยากโอบอุ้มประคองคนคนนี้ไว้ด้วยตัวเอง ผมอยากดูแลเขา อยากปกป้องเขา อยากกินข้าวด้วยกัน ดูหนังด้วยกัน ทำกิจวัตรประจำวันด้วยกัน ไม่ใช่แค่อยากมีเซ็กส์ด้วยแค่นั้น ผมเพิ่งจะเคยรู้สึกว่าเซ็กส์มันสร้างความผูกพันระหว่างคนสองคนเป็นแบบนี้เอง
“ริน มึงให้โอกาสกูหน่อยได้ไหม มึงเชื่อกูหน่อยได้ไหม กูรู้ว่ากูสันดานแย่ แต่… แต่กูจะพยายามปรับปรุงตัวเอง ส่วนเรื่องรักน้อง กูกำลังหาคำตอบให้กับตัวเองอยู่ มึงรอกูหน่อยได้ไหมริน ได้ไหมนะ คนอย่างกูเกิดมาไม่เคยที่จะรักใคร และรู้สึกแบบนี้กับใคร กูไม่รู้จริงๆ ว่าต้องเริ่มยังไง แต่กูอยากให้ทุกอย่างมันเกิดขึ้นที่รัน และจบลงที่รัน นะริน มึงให้โอกาสกูเถอะ”
“เฮ้อ!!! กูเป็นเพื่อนมึง กูรักมึง และกูเชื่อในตัวมึงทุกๆ เรื่องนะ… แต่ขอเถอะว่ะภพ เรื่องนี้กูไม่เคยแน่ใจในตัวมึงเลย โอเคการที่มึงเป็นคนแบบนี้ไม่ได้ทำให้กูเดือดร้อน มึงก็ยังคงเป็นเพื่อนที่ดี เพื่อนที่กูรัก เป็นเจ้านายที่ดีของลูกน้อง เป็นคนดีของพ่อแม่ แต่พอเรื่องมันมามีเอี่ยวกับคนอีกคนที่กูรักเท่าชีวิต พฤติกรรมมั่วของมึงมันเลยมีปัญหากับกูแล้วล่ะตอนนี้…”
“เอาล่ะถ้ามึงขอโอกาส กูก็จะให้ แต่… แต่กูไม่รับปากใดๆ ทั้งสิ้นว่ามึงจะผ่านบททดสอบนี้เมื่อไหร่ มึงลองไปคิดดูเอาเองแล้วกันว่ามึงจะต้องปรับเปลี่ยนพฤติกรรมอะไรของมึงบ้างให้กูไว้ใจ และเรื่องนี้มันไม่ใช่แค่เรื่องที่มึงจะดีพอจนกูยอมรับหรือไม่ แต่มันเป็นเรื่องของผู้ชายสองคนมีความสัมพันธ์เกินเลยกัน กูน่ะไม่มีปัญหาและเข้าใจ แต่มึงเห็นกูรึเปล่าล่ะ มึงเห็นสภาพกูตอนนี้ไหม ที่กูต้องหลบๆ ซ่อนๆ คบกับน้องหนูเพราะอะไร… ถ้าป๊ากับแม่รู้ กูคิดไม่ออกเลยว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง”
“แต่มึงก็มีความสุขกับปัจจุบันนี้ไม่ใช่หรือไง แม้มันจะต้องหลบๆ ซ่อนๆ หลอกใครต่อใคร แต่สุดท้ายมึงก็ซื่อสัตย์และไม่เคยหลอกหัวใจตัวเอง… กูซะอีก แม้แต่ตัวเองกูยังไม่เข้าใจเลยด้วยซ้ำ กูดีใจที่มึงยอมให้กูได้ปรับปรุงตัวเอง กูจะพิสูจน์ให้ทั้งมึงและน้องรันได้เห็นว่ากูจะเปลี่ยนเพื่อเขาให้ได้…”
“ถึงกูจะให้โอกาสมึงแต่… กูมีข้อแม้นะ” กำลังจะโผเข้าไปกอดขอบคุณมันด้วยความดีใจ แต่ก็ต้องชะงักด้วยคำว่าแต่นี่แหละ เฮ้อออ ลำพังกูต้องลดละเลิกตัวเอง ก็ยากพอแล้วนะ มึงยังจะมามีแต่กับกูอีกเหรอวะเนี่ย
“เออๆ มึงว่ามาเลย จัดมาหนักๆ เลยมา ไหนๆ กูต้องยกเครื่องตัวเองใหม่ทั้งหมดแล้ว มีอะไรที่กูต้องทำอีกก็ว่ามาได้เลย”
“ดี… งั้นระหว่างที่มึงยังคงต้องพิสูจน์ตัวเองอยู่ มึงต้องห้ามไปเจอรันเด็ดขาด ไม่มีการทำเป็นบังเอิญบินไปเรื่องงาน แล้วแวะไปหา หรือแม้แต่ไปเรื่องงานจริงก็ต้องห้ามไปเจอ ห้ามฝ่าฝืนใดๆ ทั้งสิ้น… ส่วนโทรศัพท์ก็ห้ามโทรไป แม้แต่อีเมล แชท เฟสบุค หรือส่งข้อความใดๆ ก็ห้ามเหมือนกัน กูอยากให้มึงได้อดทน เพราะถึงมึงกับรันจะลงเอยกันได้ ก็ใช่ว่าน้องกูจะย้ายกลับมาเรียนที่นี่ หรือมึงจะย้ายไปอยู่ใกล้ๆ มันก็คงทำไม่ได้เหมือนกัน มึงเข้าใจกูนะ”
ถามว่าผมต่างจากนักโทษที่อยู่ในเรือนจำอย่างไรครับ… ขอตอบว่าแทบจะไม่ต่าง แถมไม่รู้ว่าจะได้ลดโทษเมื่อไหร่ หรือจะกลายเป็นโทษประหารไปซะก่อนก็ไม่มีโอกาสได้ทราบ แต่ให้ทำยังไงได้ครับ ก็ดันเผลอหลวมตัวจะค้นหาความรักกับเขาสักครั้งไปแล้ว ผมก็ต้องยอมรับเงื่อนไขสถานเดียว พร้อมสู้แหละครับแบบนี้
“ได้ กูตกลง”
“ดี พรุ่งนี้เป็นต้นไปกูจะคอยดูสามภพในรูปโฉมใหม่ ถ้ามึงดีแตกแม้แต่ครั้งเดียว กูจะถือว่าทุกอย่างเป็นโมฆะ น้องกูเป็นผู้ชายโดนไปครั้งนึงถือซะว่าทำทานให้เพื่อนพี่สาวมันก็แล้วกัน เดี๋ยวกูจับมันใส่ตะกร้าล้างน้ำแล้วเอาไปขายให้คนดีๆ ต่อก็ได้ ไม่แคร์”
“เฮ้ย ไอ้ห่ารินไม่ได้นะมึง กูหวงของกู มึงจะมาเที่ยวยกน้องชายตัวเองให้คนนู้นคนนี้ได้ยังไงกัน กูสู้ขาดใจเลยแม่งห้ามนะมึง”
“มึงก็ทำตัวดีๆ สิคะคุณสามี กูก็จะได้ไม่ต้องยกน้องชายกูให้คนที่ดีกว่ามึง ไม่งั้นกูจะยุให้แม่งหาเมียแหม่มแต่งงานมีลูกมีหลานให้กูซะเลย ฮ่าๆๆๆ สะใจว่ะ”
แม่งเอ๊ย พอมันได้ทีก็ขู่เอา ขู่เอา แถมยังจะมายุให้รันของผมไปมีเมียแหม่มอีก คอยดูนะถ้าแหม่มตัวไหนบังอาจมาแหยมกะน้องเมียกูนะ กูจะตามไปราวีถึงที่เลย ผู้หญิงก็ผู้หญิงเหอะ กูไม่สนเว้ย…
“เออ…ว่าแต่ กูขอถามมึงหน่อย ตอนนี้รันยังคงคิดว่ากูกับมึงแต่งงานเป็นผัวเมียกันอยู่ แล้วอย่างนี้น้องมันจะเปิดใจรับกูได้ยังไงวะ ถึงแม้กูว่าตอนนี้น้องรันคงจะแอบมีใจให้กูอยู่บ้าง อ๊ะๆ อย่าเพิ่งอ้าปากด่ากูนะ กูรู้สึกแบบนั้นจริงๆ แต่ที่น้องไม่กล้ามีใจให้กูเต็มที่เพราะความมั่วของกู และก็เพราะกูเป็นผัวพี่สาวเขานี่แหละ… ทำไงล่ะทีนี้” ผมรู้สึกนะครับว่ารันก็แอบสนใจ เผลอๆ อาจจะมีใจให้ผมด้วยซ้ำ แต่คงติดที่ผมเป็นพี่เขยนี่แหละ ผมก็เข้าใจน้องนะ น้องคงรู้สึกผิดมากทีเดียวที่ทำแบบนี้
“อืม… เอาเป็นว่าเรื่องนี้ เดี๋ยวค่อยว่ากันแล้วกัน มึงทำในส่วนของมึงให้ดีไปก่อนเถอะ… กูไปละนะขอไปเคลียร์งานข้างบนก่อน พรุ่งนี้มีประชุมผู้ถือหุ้นน่ะ”
อ้าว สรุปเรื่องนี้ก็ยังคงไม่เคลียร์อยู่ดี แต่เอาก็เอาวะผมก็พอจะเข้าใจรินมันเหมือนกัน เพราะเรื่องแต่งงานของเราสองคนเป็นเรื่องที่ค่อนข้างเข้าใจยากสักนิด และก็มีน้อยคนนักที่จะรู้เรื่องนี้ มันเองก็คงจะลำบากใจที่จะให้น้องชายมันรับรู้เรื่องชวนเวียนหัวแบบนี้ของมันเหมือนกัน เผลอๆ น้องมันจะรู้รึเปล่าว่าพี่มันเป็นเลสเบี้ยน สมัยก่อนอาจจะเคยสงสัยเพราะมันเคยมีเรื่องทะเลาะกับที่บ้านเรื่องคบกับน้องหนูมาแล้ว แต่พอไอ้รินมาแต่งงานกับผม น้องมันก็คงจะคิดว่าพี่มันกลับใจซะแล้ว หรือไม่ก็อาจจะคิดว่าพี่สาวตัวเองเป็นไบเซ็กชวล…
เอาเถอะครับ สุดท้ายคนเรา ถ้ามันจะได้รักกัน แม้จะมีปัญหาห่่าเหวอะไรมันก็จะผ่านไปได้เอง แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ก็คงจะขึ้นอยู่ที่ตัวเราด้วยว่าจะพยายามผ่านพ้นมันไปให้ได้แค่ไหน… หวังเพียงแต่ว่า ถ้าน้องรันรู้ว่าผมปิดบังเรื่องแต่งงานกับไอ้รินหลอกๆ น้องรันจะไม่โกรธผมไปซะก่อนนะครับ
อย่าโกรธพี่เลยนะ ที่พี่ทำไปก็เพราะช่วยพี่สาวสุดที่รักของรันนั่นแหละ เห็นไหมครับรัน ผู้ชายหัวใจประเสริฐแบบพี่ ชาตินี้จะไปหาได้ที่ไหนกันเชียว… รอรักพี่ได้เลยครับที่รัก
+++++++++++++++++++++++++
+ ตอนนี้มาแบบสั้นๆ แถมไม่มีน้องรันโผล่มาอีก แม่ยกน้องรันรอกันไปก่อนนะจ๊ะ
+ หลายคนมีหลายคำถามเกิดขึ้นว่า ทำไมน้องถึง ทำไมพี่ภพถึง ทำไมรินถึง...ฯลฯ งืม เดากันไปก่อนนะจ๊ะ ถ้าน้องรันออกมาพูด มันจะจบทุกปัญหา (รึเปล่า?) ฮ่าๆๆ ทำตัวเองแท้ๆ เลยเมอร์ซี่เอ๊ย เครียดจริงอะไรจริง
+ Mercy ขออภัยทุกๆ คนเลยนะคะ ที่มาต่อแต่ละตอนช้าเหลือเกินเข้าใจทุกคนนะคะว่าอยากอ่านต่อ เพราะเราก็เป็นเหมือนกัน เวลาอ่านเรื่องไหนติดพันก็อยากให้ต่อเร็วๆ แต่เมอร์ซี่เองก็มีงานประจำที่มันยุ่งทุกวี่วัน จะมีเวลาได้หายใจหายคอกับเขาบ้างไม่กี่วัน ก็พยายามจะมาลงให้ได้เร็วที่สุดนะคะ เพราะเรื่องทุกเรื่องไม่มีสต็อคเลยค่ะ (นิสัยเสียเนอะ)
+ เข้ามาถามไถ่ ถามหากันได้ทั้งในนี้และที่เฟสบุคนะคะ แต่ได้โปรดอย่าเร่งเลยนะคะ เพราะเร่งไปเมอร์ซี่ก็มาลงได้ต่อเมื่อมันเสร็จและเวลาอำนวยอยู่ดี ไม่ได้มีเจตนาจะดองใดๆ ทั้งสิ้นเลยค่ะ
+ รอบหน้าถึงคิว แจ็คฟี่นะคะ ใครเป็นแม่ยกคู่นี้ก็อดใจรอหน่อยจ้า
+ ส่วนใครคิดถึงน้องพาย กะอิริว ก็แวะไปที่เฟสกันได้นะคะ วันดีคืนดีเมอร์ซี่ก็จะอัพบทสนทนาสั้นๆ ของไอ้เจ้าสองตัวนี้ให้อ่านกันแก้คิดถึงบ้างค่ะ... ^^
+ ฝันดีนะคะ :กอด1:
-
อุ๋ยยยยยย จิ้มคุณไนซ์ เบาเบา หนึ่งที :z13:
********************************************************************
เป็นความรักที่อุรุงตุนังมากอ่ะ แอบสงสารพี่ภพเบาๆ ทำกรรมกับคนอื่นไว้มาก
สุดท้ายพอจะมีความรักก็เลยลำบากหน่อย งานเข้าเลย โดนห้ามขนาดนี้
พี่ภพต้องทำการเข้าคอร์สอดน้องรันเลเวลสูงสุดอยู่ที่ไทย
ตอนนี้น้องรันไม่มาเลยอ่ะ TT คิดถึง ตอนหน้าคงจัดเต็มใช่ไหม เราหวังไว้ว่าจะได้รู้(ไวๆ)
ว่าน้องรันคิดอะไรอยู่ ติสท์จริงๆ อินดี้เกินขนาด ศิลปินจัดมาก
คนเราเมื่อมีความตั้งใจดีแล้ว สวรรค์่ย่อมเห็นใจ สวรรค์ในที่นี้ของพี่ภพก็เป็นพี่รินสิเนอะ อิอิ
สุดท้ายถ้าลงเอยกัน ตำแหน่งในครอบครัวก็จะสลับกันมั่วไปหมด พยายามเรียงลำดับอยู่
ว่าจะเรียกใครว่ายังไงดี ฮ่าๆๆ น้องรันเรียกพี่ภพว่าสามีแล้วก็พี่เขย แล้วพี่ภพก็ต้องเรียกพี่รินว่า
ภรรยาแล้วก็พี่สะใภ้ ใช่ไหม ส่วนพี่ภพก้ต้องเรียกรันว่าน้องเมีย แล้วก็เมีย ก๊าก ปวดหัว งงๆ
-
พี่ภพสู้ๆ เพื่อน้องรันสุดที่รักของเรา o13
ห่วงก็แต่ว่า..น้องรันจะรอพี่ภพไหวหรือเปล่านี่สิ :เฮ้อ:
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า รออ่านการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมของพี่ภพตอนต่อไปนะจ๊ะ :pig4:
-
พี่ภพสู้ๆ
เอาชนะใจนัองรันให้ได้ไวๆ
-
พิสูจน์ตัวเองให้(พี่)เมียเห็นเร็วๆ นะตาภพ เขาจะได้ช่วยเรื่องน้องรันให้
อืมม์...แสดงว่ารินเป็นพวกที่เก็บความรัก ความลับของตัวเอง ต่อคนอื่น
รวมถึงคนใกล้ชิดได้ดีมากๆ เลยล่ะ ถึงขั้นไม่แน่ใจว่าน้องรันจะรู้หรือเปล่า
ว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่นี่อ่ะ เอิ๊กๆ (เหนื่อยใจมั้ยล่ะนั่น มีความสุขก็จริง
แต่มันใช่ความสุขจริงๆ นะเหรอ?)
น้องรัน ไม่รัก ไม่คิดถึงพี่ภพบ้างเลยเหรอ? ถามจากความรู้สึกน้องรันนะ
เพราะรู้ความรู้สึกตาภพมาตลอดจนอยากรู้ถึงความคิดน้องรันบ้างอ่ะค่ะ
-
:z2:
-
รักวุ่นๆของพี่สามภพจะรอดไม่เนี๊ย :serius2:
ไม่ได้เจอน้องรันเลยจะไหวมั้ย
แล้วน้องจะเข้าใจหรือเปล่า :เฮ้อ:
-
อื้อ จะว่าไปพี่ภพก็น่าสงสารนะ
555555555555
แต่ก็เพราะอดีตที่??
ทำตัวเองแท้ๆเลย ย ย
-
สามภพก็สารภาพกับเมีย(หลอกๆ)ได้ในที่สุด
แต่จะทนได้ถึงไหนน้าข้อแม้เยอะมาก ลุ้นให้
น้องรันออกมาพูดซะทีอยากรู้ว่าคิดไง :เฮ้อ:
-
o13 o13
สู้ๆน่ะพี่ภพสุดหล่อ
เราให้กำลังใจเต็มที่ พิสูจน์ตัวเองให้ได้อย่าดีแตกก่อนก็แล้วกัน
:เฮ้อ: :กอด1: คิดถึงน้องรันสุดสวยสุดสวาทขาดดิ้นของพี่ภพจังเลย
-
ลุ้น ๆ ๆ ให้พี่ภพกับน้องรัน OK กันซะที
ระจอตอนหน้า คาดว่าพี่ภพกับน้องรันน่าจะเจอกันแล้ว ได้คุยเปิดใจกันซะที่เนอะ
-
สามภพคุยกับรินแล้วเว้ยยยยยย ฮิ้วววววววววววววววว!
:m4:
ไม่รู้ทำไมตอนนี้ชอบรินมาก ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาอ้ะ
:laugh:
พี่ภพ อดทน! เนอะ สู้! เพื่อน้องรัน ทำได้อยู่แล้ว นะ ><
:กอด1:
-
มันจะยุ่งไปใหญ่หรือป่าว
-
ลุ้นๆ อยากให้เคลียร์เร็วๆ
-
สู้ๆนะพี่ภพ
-
ลุ้นให้พี่ภพทำสำเร็จ จะได้เห็นช๊อตหวานๆๆไวๆๆ ^^
-
รอดูสามภพในรูปแบบใหม่ :L2:
-
พี่ภพสู้ ๆ +1
-
พี่ภพพยายามเข้านะค้าาาาา :a2:
-
สู้ๆน่าพี่ภพ ขอให้ผ่านปัญหานี้ไปให้ได้ :L2: :L2:
-
:sad4: สงสารพี่ภพ
-
จ๊าก พี่สามเราเจอโจทย์ยากเข้าไปจะทำไงหละงานนี้
อยากให้พี่สามค้นพบความในใจตัวเองเร็วๆจังเลยอ่ะ
สู้ๆนะพี่ภพ o13
-
พี่ภพสารภาพหมดเปลือก แมนมากค่ะ
ยังไงหนูก็สงสารพี่นะคะ และเชื่อว่าพี่หยุดที่น้องรันได้จริงๆ
-
พี่สามภพ สู้ๆ ของเอาชนะใจเมีย เอ๊ย น้องเมียให้ได้นะครับ
-
ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด
ไม่เคี้ยวคดเหมือนหนึ่งในใจน้องรัน = =;
-
งานนี้จะรอดได้มั้ยเนี่ยภพ
สู้ๆ สู้เพื่อรัน คริคริ
o13 o13 o13
-
ถือว่าอดเปรี้ยวไว้กินหวานนะพี่ภพ
-
จัดหนักเลยยย สู้ๆ
-
ค้าง....
+1
-
คิดในทาง + เอาไว้ อย่างน้อยคุณเมีย ก็มีเหตุผล พอฟังได้
ติดคุก ยังมีวันได้ออก แต่ถ้าสั่งประหารเมื่อไหร่ หึ หึ หึ .......
+1 เป็นกำลังใจให้ครับ ไม่ได้กดดันอะไร เพียงแต่แอบดูบ่อย ๆ ว่า ลงหรือยัง :z1:
-
ในเมื่อรินให้โอกาสแล้ว คุณภพอย่าดีแตกก็แล้วกัน อดทนหน่อย คิดซะว่ารักแท้ย่อมมีอุปสรรค
ดูๆ ไปแล้วรินจะแมนกว่านะนี่ o13
-
พี่ภพสู้ๆ
ชอบมากเลยเรื่องนี้
ต่อนะๆจะรออ่าน
-
มี๊... ป๋าแม่งทำอะไรแบบคนแก่สิ้นคิดว่ะ = =;; ไม่ได้ใจเด็กเล้ยยยย เฮ้ออออออออออ เค้าว่าพี่รินนี่มีอะไรแปลกๆนะ ช่างเหอะ เค้าชอบคิดอะไรไม่เหมือนชาวบ้านเค้าน่ะ
ป๋าขา... ป๋าก็แก่แล้วนะป๋าทำตัวไม่เหมือนผู้ใหญ่ ถึงป๋าจะพูดตรงๆแล้วก็เถอะแต่...มันไม่ใช่ผู้ใหญ่อ่ะค่ะป๋า วุ้ยย บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมป๋าถึงได้ขอน้องรนกับพี่รินแบบว่า...
"แม่รินค๊าบบบ ภพอยากได้น้องรันอ่ะ ภพจะเอาจะเอา เดี๋ยวภพทำข้อสอบให้ได้ต็มก็ได้ค๊าบบบ แต่แม่รินต้องให้น้องรันกับภพนะค๊าบบบ นะๆๆๆ น๊าาาาาาาาาา"
(คิดได้เนอะคนเรา) แต่มันอารมณ์แบบนี้จริงๆอ่ะมี๊ = =;; ไร้ซึ่งการเยินยอป๋าแต่อย่างใด ฮิ้ววววว แรว๊งงงงเบาเบา
.
.
.
ไม่มีฟี่แจ็คมา... ละก็เค้าจะ... เค้าจะ... ว๊ากกกก จะเอาพี่แจ็ค!! T^T
-
อ่านเรื่องนี้แล้วเราไม่เข้าข้างพี่ภพเลย
:laugh:
แต่พอตอนนี้ก็เห็นใจนิดหน่อย
เอาเป็นว่าคนอ่านก็กำลังรอดู
สามภพนิวลุคเหมือนกับพี่รินและน้องรัน
อย่าดีแตกก่อนล่ะพ่อคุณเอ๊ย
:pig4:
-
รินแกล้งภพป่ะเนี่ย
ตั้งแต่รันมาอยู่บ้านก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่าภพเปลี่ยนไป
เอาใจช่วยพี่ภพค่ะ
-
เรียกเค้าว่าที่รัก ...ทั้งที่ยังไม่รู้ว่ารักเค้ารึเปล่าเลยเนี่ยนะ :m16:
-
พี่สามภพสู้ๆ ^^
-
ตามมาอ่าน 11 ตอนรวดเลยยยอะ น้องรันน่ารัก
งง มึน น้องรันแอบรักพี่ภพมาตั้งแต่เด็กแล้วหรือป่าววว
พี่ภพสู้ๆๆๆ จะได้มีน้องรันไว้ในครอบครอง
:impress2: :impress2:
ริวพายๆๆ เราก็คิดถึงนะ :impress2:
-
เอาใจช่วยเป็นกำลังใจให้คุณพี่ภพเนอะะะ :L2:
เห็นด้วยกับพี่ภพ ถ้าคนเราจะรักกันต่อให้ยากเย็นแค่ไหนสุดท้ายก็ได้รักกันอยู่ดีแหละะะ
เป็นกำลังใจให้ mercy ด้วยค่าาา :L2:
-
ตอนนี้ไม่สงสารพี่ภพนะ แต่เอาใจช่วยมากกว่า
เพราะเป็นการทำเพื่อเคลียร์ตัวเอง ถ้าทำได้ ต่อไปคงสุขจนล้น
แต่ห่วงด้านน้องรันมากกว่า เพราะน้องไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ
กลัวจะคิดไปไกลเกินที่พี่ภพหายเงียบไป ไม่มีข่าวคืบหน้า
ขอให้อดทนรอกันทั้งสองคนละกัน
-
เอาใจช่วยคุณภพ อดทนให้ได้น่อ >w<
-
อย่าดีแตกนะพี่ภพอดทนไว้ :3123:
-
พี่ภพสู้ๆ นะ :กอด1:
น้องรันจะคิดว่าอีตาพี่ภพหายไปมั้ยเนี่ย :เฮ้อ:
เอาเป็นว่าน้องรินก็ใจอ่อนไห้คุณสามีหน่อยละกันนะคะ
-
คุณภพสู้ๆ
-
:call: :call:
-
คุณภพปรับปรุงตัวด่วนเลย น้องรันจะได้กลับมา
เอาใจช่วยนะคุณภพ
-
เป็นกำลังใจให้พี่ภพ
-
น่ารักดี...รอติดตามต่อไปครับ :L2:
-
ในที่สุดก็ตามทันอีกเรื่องจนได้
กด +1 ไปเลยครับ ชอบๆ
-
พี่ภพสู้ๆ
-
มานอนรอ
-
ปูเสื่อรอๆ
ตอนพี่ภพถูกทิ้งก็แอบสงสารนะ
แบบอยากให้ภพตัดใจ แล้วให้น้องรันมาตามตื๊อแทนไรงี้. 555
-
คิดถึงรันจังเลย
-
หายไปนานจังเลย ทั้งพี่ภพ และน้องรัน คนอ่านคิดถึง
-
โอ้ไม่ นี่เพิ่งสัญญากับเค้าไปผิดคำสัญญาซ่ะแล้วรึเนี่ยย
-
ชะแว๊บบบบบ
จากเรื่องนู้นก็มาต่อเรื่องนี้อย่ารวดเร็ว 5555
หนูรัน ติสต์แตกมากลูก
คถณรินเจ้าขา รีบๆยกน้องรันให้ชายภพน่ะค่ะ เจ้เชียร์อยู่ 55555 o18 o18 o18 o18
-
อ๊ากกกกกกกก คนเขียนลืม "น้องเมีย" ไปแล้ว เง้อออออ :z3:
-
อยากให้น้องออกมาแถลงการณ์จะแย่แล้วค่า :serius2:
แต่ขออุบไว้ก่อนใช่มั้ยคะ ^^
-
คิดถึงน้องรันกะพี่ภพจังงงง :m15:
-
:กอด1: :L2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
น่าสงสารน้องรันอ่ะ รู้สึกผิดแย่แล้ว การที่เราทำตัวแย่ๆปล่อยตัว มันทำให้คนเรารักต้องเจ็บสุดๆเลยอ่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
สวัสดีค่าาาา.....
แหะๆ อุ้ยตายแล้ว พอเห็นวันที ก็มาระลึกได้ว่า ล่วงเข้าเดือนที่สามแล้วที่เราละทิ้งน้องรันลูกรักไป :impress2:
เขาขอโทษค่าาาา ที่ดอกไว้ซะขนาดนี้ ต่อไปจะพยายามลดให้เหลือสักเดือนนึงนะคะ ฮ่าๆๆ ล้อเล่นๆ
ขอบคุณมากๆ ค่ะที่ยังคงแวะเข้ามาทวงถามกันนะคะ ทั้งในนี้และที่เฟส
ขอบคุณมากมายเลยค่ะสำหรับทุกๆ เม้นท์ ทั้งในนี้และที่เฟสเช่นกัน
ไปอ่านกันเลยดีกว่าเนอะ เดี๋ยวค่อยคุยกันท้ายเรื่อง (อ่อ อาจต้องแบ่งเป็นสองรีไพล์ เพราะครั้งนี้มายาวนะเออ)
ปล. คำผิดเดี๋ยวกลับมาแก้นะคะ ^^
++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 12
สามเดือนผ่านไปที่ผมเหมือนฤษีแก่ๆ จำศีล ไปวันๆ ไปเที่ยวบ้างสังสรรค์บ้างตามงาน หรือกับเพื่อนฝูง แต่ไม่หิ้วเด็กติดไม้ติดมือกลับมาเลยสักคน แม้จะมีที่โดนใจ อยากโดนกายบ้างก็ต้องฮึดตัดใจ ท่องเอาไว้เสมอ เพื่อน้องรันๆ ชื่อนี้มันเป็นบทสวดป้องกันมารร้ายได้ชะงัดนัก… แต่มันก็มีเผลอๆ ลูบๆ คลำๆ ไปบ้างตอนไปเที่ยว ก็แหมมมม เด็ก (ผู้ชาย) เดี๋ยวนี้มันช่างยั่วกันเหลือเกิน ยืนๆ อยู่ไม่ได้เต้นเลยด้วยซ้ำ ก็เดินเข้ามาเต้นสีใกล้ๆ เบียดนู่นถูนี่ มันก็มีขึ้นกันบ้าง ก็เผลอโอบๆ ลูบๆ แต่พอจะจูงมือให้ไปปฏิบัติกิจ ผมก็ตั้งสติได้ทัน แล้วรีบเผ่นกลับบ้านมาชักเองปลอดภัยกว่า…
ช่วงหลังๆ อย่าว่าแต่เอากับใครเลย ชักว่าวยังไม่ค่อยอยากจะทำ มันเหนื่อยๆ จากงานแล้วก็รู้สึกว่าเราจะต้องรักษาสัญญาให้ได้ ในเมื่อโอกาสมันไม่ได้วนกลับมาหาเราบ่อยๆ และมันอาจจะเป็นโอกาสสุดท้ายด้วยซ้ำ
“อ้าวไอ้ริน ทำไมวันนี้กลับเร็ววะ ไม่ไปหาน้องหนูเหรอ” วันนี้ผมก็กลับเร็วเหมือนกัน จริงๆ ก็กลับเร็วมาหลายวันแล้วล่ะครับ
“อืมไม่ได้ไปน่ะ วันนี้น้องหนูเขามีนัดกับเพื่อน ฉันเหนื่อยๆ เรื่องงานด้วยก็เลยกะจะกลับมาพักสักหน่อย”
“เออดี เดี๋ยวคุณสามีจะทำกับข้าวให้ทานนะครับคุณริน…” เป็นมื้อเย็นที่นานแล้วเราไม่ได้ทานด้วยกัน ผมทำกับข้าวสามอย่าง ไอ้รินมันเป็นคนกินข้าวเย็นน้อย มันบอกว่าเดี๋ยวหุ่นไม่สวย เห็นมันแบบนี้มันก็รักสวยรักงามตามประสาผู้หญิงทั่วไป (เพียงแต่เป็นเลสเบี้ยน = =)
“แก เออ… แกได้คุยกับรันบ้างเปล่าวะ…เออ น้องเป็นยังไงบ้างเหรอ” หลังจากอิ่มหนำสำราญ เราก็มานั่งจิบกาแฟตบท้ายกันหน้าโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่น จริงๆ ผมอยากถามมันทุกวันด้วยซ้ำ ว่าน้องรันเป็นอย่างไรบ้าง แต่ผมก็ไม่กล้า
“ก็ดี มีความสุข” แค่เนี้ย? อะไรว้าาาา
“ละ แล้ว น้อง ถามถึงฉันบ้างรึเปล่าวะ” ไอ้รินละสายตาจากจอโทรทัศน์ ก่อนจะค่อยๆ หันมามองหน้าผมแล้วตอบ…
“ไม่!!” หนักแน่นมาก ขอบคุณจริงๆ อะไรวะผัวทั้งคนทำไมไม่ถามถึงเลย
“แล้วแกพูดถึงฉันให้น้องฟังบ้างหรือเปล่า” อย่าตอบว่าไม่อีกนะมึง ใจคอกูยิ่งไม่ดีอยู่
“พูด” จบ เชรี้ยนี่แม่งกวนตีนกูจริงเว้ย ถามสิบคำแม่งตอบคำเดียว
“แล้ว?”
“แล้วอะไร… ก็พูดทั่วไปพี่สาวตัวเองพูดถึงผัวให้น้องชายฟัง มันจะแปลกอะไรวะ” แม้ย้ำซะกูสะอึก ผัวพี่สาวมัน ก็เป็นผัวมันด้วยแหละวะ
“อืม กูเข้าใจ… แต่มึงก็ควรจะเข้าใจกูด้วยนะ สถานะที่กูเป็นอยู่ตอนนี้ ก็แทบจะไม่เหลือความหวังอะไรแล้ว กูพยายามทุกอย่างอย่างเต็มที่ มึงก็เห็น กูขอแค่ข่าวคราวเล็กๆ น้อยๆ ให้เป็นน้ำหล่อเลี้ยงความหวังกูสักหน่อยไม่ได้หรือไงวะ”
“……………….มึงแอดเฟสบุคมันไปแล้วกัน แต่อย่าแอบลักลอบไปส่งคำหวาน หว่านล้อมน้องกูล่ะ กูให้มึงไปส่องมันได้อย่างเดียว… ถือซะว่าเป็นรางวัลที่มึงทำตัวดีมาตลอดสามเดือน” พูดจบไอ้รินเมียรักก็จดยูสเซอร์ของเฟสบุคน้องรันมาให้ ผมดีใจแทบเนื้อเต้น อยากจะรีบวิ่งไปแอดซะเดี๋ยวนี้ด้วยซ้ำ แต่แหมคนเราก็ควรจะมีมาดบ้างนะครับ
หลังจากที่ไอ้รินขอตัวขึ้นไปทำงานต่อที่ห้อง ผมก็รีบหยิบแทปเลทส่วนตัวขึ้นมาออนไลน์โซเชียลเนทเวิร์คทันที แล้วก็จัดการเสิร์ชชื่อน้องรัน ในใจก็ตุ๊มๆ ต่อมๆ กลัวว่าไอ้รินเมียรักมันจะหลอกเอายูสเซอร์ปลอมมาให้ แต่แล้วก็ลิงโลดจนอยากจะโห่ร้องออกมา ‘ผมเจอรันแล้ว’
มัวแต่ดีใจที่ได้เจอยูสเซอร์ของน้อง แต่ความเป็นจริงก็ตามมาน็อคอย่างไม่ทันตั้งตัว… น้องตั้งไพรเวสซี่เอาไว้ แอบดูรูปก็ไม่ได้ ดูวอลล์ก็ไม่ได้ สุดท้ายต้องแอดเฟรนด์เท่านั้น เอาวะ แอดก็แอด ทำอะไรไม่ได้แล้วนี่หว่า แม่งเหมือนหัวล้านได้หวี ได้มาก็ทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่านี้ ก็ได้แต่หวังว่าน้องจะรับแอดผม
พอแอดเฟรนด์น้องไปเสร็จ ผมเลยจัดการขึ้นสเตตัสแก้เซ็งว่า
‘การรอคอยไม่ได้ทำให้เราตาย… แต่มันก็ทุรนทุรายยิ่งกว่าคิด’ น้ำเน้าน้ำเน่าฉิบหายไอ้ภพ แต่ก็เอาเหอะ มันไม่ได้จะทุรุนทุกรายแดดิ้นตายหรอกฮะ เพียงแต่ใจมันเต้นรัวกว่าปกติเท่านั้นเอง
เสร็จจากการตั้งสเตตัสชวนขนลุก ผมก็หันมาสนใจอีเมลงานของตัวเอง เช็คหุ้น เช็คผลบอล อ่านแมกกาซีนออนไลน์ของเมืองนอกไปเรื่อย ผ่านไปชั่วโมงกว่าได้ ผมเลยวกกลับไปเช็คเฟสของตัวเองอีกครั้ง อือหือ…นอติฟิเคชั่นมีประมาณ 30 ได้ ล้วนแล้วแต่มาจากสเตตัสผมทั้งนั้น มีทั้งเข้ามาอ้วก เข้ามาไลค์ เข้ามาชื่นชอบ บางคนก็เข้ามาทักว่ากำลังอินเลิฟ บางคนก็หาว่าผมกำลังอกหัก นานาจิตตังกันไป
แต่ที่ชวนให้สะดุ้ง จนต้องขยี่ตามองอีกครั้งก็คือ มีคน accept friend ที่ผมแอดไปแล้ว มองที่ชื่อ ผมก็ต้องรีบกดเข้าไปที่เพจของคนที่คิดถึงทันที…
‘บางทีการรอคอย อาจทำให้บางสิ่งที่เลือนลาง ชัดเจนยิ่งขึ้น’ นี่คือสเตตัสของเจ้าของเพจ ที่เพิ่งตั้งไม่เกินห้านาที ถ้าไม่คิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไป… สเตตัสนี้อาจเป็นของผม
ผมอยากตอบอะไรบางอย่างลงไป อยากทักทาย อยากเข้าไปโพสต์ถามไถ่ แต่นักโทษชายอย่างผม ที่โดนจำกัดสถานะและพื้นที่ ก็ทำได้เพียงแค่เฝ้ามอง ผมค่อยๆ เข้าไปในอัลบั้มของน้อง ไล่ดูทีละรูป อ่านทุกๆ คอมเม้นท์ทั้งของน้องเอง และของเพื่อนๆ ผมเริ่มเปิดรูปที่เป็นปัจจุบันสุด ไปจนถึงรูปตอนเด็กๆ มีรูปน้องถ่ายกับครอบครัว มีรูปไอ้รินด้วย ตอนนั้นน้องน่าจะซัก 5-6 ขวบ จ้ำม่ำซะจนไม่เหลือเค้าปัจจุบัน
มีรูปผลงานทั้งภาพ illustrat และภาพวาดสีน้ำ ภาพการ์ตูนลายเส้น ภาพถ่ายทั้งกล้องแบบโลโม่ กล้องฟิล์ม และกล้องดิจิตอล มีภาพวาดตอนที่มาฝึกงานกับผมด้วย ผมก็กดคลิกเลื่อนรูปไปเรื่อยๆ จน เอ๊ะ!!! ภาพวาด ภาพนี้ มัน… มันเป็นภาพวาดผู้ชายคนหนึ่ง ที่เห็นเพียงแค่ใบหน้าด้านข้างซีกขวา สีหน้าของผู้ชายคนนี้แลดูเหมือนกำลังมีเรื่องให้ขบคิด คิ้วขมวดเล็กน้อย…
ผมจะไม่สะดุดใจเลย หากผู้ชายในภาพนี้ไม่ได้มีใบหน้าละม้ายผม ไม่ใช่สิ… ไม่ละม้าย… แต่มันใช่ผม… ผมเอง พี่ภพ นายสามภพสุดหล่อของน้องรัน (ตอนนี้ขอไม่เป็นของทุกคนนะ ผมจะเลิกเป็นคนของประชาชนเพื่อน้อง)
คำบรรยายใต้ภาพเขียนแค่ ‘What you think?’ ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าผมคิดอะไร แต่ถ้าจะให้ตอบตอนนี้ ผมคงจะตอบว่า ‘I miss you’ …ผมนั่งจ้องภาพนี้อยู่กว่าชั่วโมง หลายคนคงขำๆ ว่าคนอย่างนายสามภพเนี่ยนะ มีช่วงอารมณ์แบบนี้ด้วยหรือ?
แหม!!! คุณครับ สามภพก็ปุถุชนคนทั่วไป (ที่หล่อกว่ามาตรฐานชายไทยเล็กน้อย) ไอ้อารมณ์ซึ้งๆ เหงาๆ เราก็มีกันบ้าง ไม่ได้เสแสร้ง แกล้งตอแหลเป็นพระเอกมิวสิคแต่งอย่างใด… มันก็แค่อาการ เอ่ิม อธิบายยังไงดีวะ คือ… เคยเป็นไหมฮะ ที่อยู่ดีๆ ก็หัวใจพองฟูคับอก แถมคับไม่พอมันยังเสือกเต้นแรง รัวเร็วจนกลัวจะเป็นโรคลิ้นหัวใจรั่ว ไม่เท่านั้น มันยัง อื้อๆ อึงๆ ผิวหน้าร้อนผะผ่าว หูตาพร่างพราวเบลอๆ เหมือนไม่มีสติ แต่ก็ยังรับรู้ถึงสิ่งตรงหน้า โอ้ยยย ไม่รู้จะบรรยายยังไงแล้วฮะ แต่นี่คืออาการของผมหลังจากได้เห็นภาพวาดภาพนี้
ขอเข้าข้างตัวเองว่า น้องรักผมมานานแล้วได้ไหม ขอเข้าข้างตัวเองว่า น้องมีใจให้ผมคนเดียว ขอเข้าข้างตัวเองว่า ตอนนี้น้องคิดถึงแต่ผมจนจะขาดใจ และขอเข้าข้างตัวเองต่อไปว่าอีกไม่นาน น้องจะยอมเป็นของผมอย่างสมบูรณ์ไร้เงื่อนไข
ผมนั่งจ้องรูปวาดเพลินๆ อยู่นาน พลันสายตาก็หันไปเห็นชื่อของเจ้าของเพจที่ผมกำลังแอบส่องอยู่ตรงแชทด้านขวา แล้วสถานะไฟเขียววาบขึ้น บ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าของชื่อกำลังออนไลน์
ให้ตาย… ใจเต้น มือสั่น อย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ฝ่ายมารเร่งเร้าให้กดเข้าไปทัก ฝ่ายนางฟ้ารีบตะโกนห้ามปรามทันที… ตีกันในใจอยู่ไม่เกินสิบนาที ผมก็มีคนช่วยตัดสินใจให้ อยู่ดีๆ ข้อความแชทก็เด้งดึ๋งกระแทกหน้าอย่างจังอยากจะโห่ร้องให้ได้ยินกันทั้งหมู่บ้าน ‘น้องรันทักผม’
“พี่ภพสบายดีไหมครับ” ประโยคธรรมดาๆ ที่น้องทัก… มืือผมทั้งสองข้าง ไปประจำการบนคีย์บอร์ด สแตนด์บายพร้อมพิมพ์ตอบ แต่อยู่ดีๆ ก็เกิดชะงักมือไว้ ‘อย่านะไอ้ภพ ถ้าเกิดมึงพิมพ์ตอบไป เท่ากับมึงผิดสัญญากับไอ้ริน แล้วบุญบารมีที่สั่งสมมาเกือบสามเดือนของมึง จะต้องมลายหายสิ้นไปกับความสุขเล็กๆ น้อยๆ ไม่กี่นาที มึงยอมแลกหรือไง’
“รันรู้ว่าพี่ภพออนอยู่ และกำลังอ่านที่รันพิมพ์”
“รันขอโทษ ที่วันที่พี่มาหารัน แล้วรันพูดค่อนข้างไม่ดีกับพี่… แต่พี่ต้องเข้าใจรันนะว่ารันก็เจ็บปวดไม่แพ้พี่เหมือนกัน”
“รันสับสน และรันก็ไม่รู้ว่าพี่คิดยังไงกับรันกันแน่ รันผิดเองที่ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับพี่… สามเดือนผ่านไป ไม่มีวันไหนที่รันจะไม่คิดถึงคืนนั้น มันมีความสุขบนความเจ็บปวด และทรมานบนความอิ่มเอม”
“รันไม่รู้ว่า เราจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่ แต่… รันก็ดีใจที่ได้รู้จักพี่ภพนะครับ”
… แล้วน้องก็ออฟไลน์ไป บอกตามตรง ‘ผมโคตรงง และไม่เข้าใจอะไรเลย’ ผมไม่อาจคิดได้ว่าประโยคที่น้องพูดนั้นมันหมายถึงแนวโน้มที่จะดีขึ้น หรือเลวลง แต่มันก็แอบคิดไม่ได้ว่า น้องยังรักผมอยู่ อารมณ์สีเทาๆ แบบนี้ผมไม่ชอบเลย
………………………
………………………
-
หลังจากนั่งจมอยู่กับความมึนงง อึมครึมของอารมณ์ตัวเอง (และอารมณ์ของน้องรัน) สักพัก ผมก็ขึ้นมาอาบน้ำชำระกายให้ตัวเองสดชื่นขึ้นบ้าง
“แหมกว่าจะขึ้นมาได้นะ นั่งส่องไอ้รันในเฟสฯ ไปถึงไหนแล้วล่ะ”
“ก็ไปดูรูป อ่านเม้นท์อะไรเฉยๆ กูไม่ผิดกฏหรอกน่า ไม่ได้โพสต์อะไร หรือคุยกับน้องมึงแม้แต่ประโยคเดียว” ผมถอนหายใจ ก่อนจะเดินผ่านหน้ามันไปหยิบผ้าเช็ดตัว แล้วเดินเข้าไปชำระร่างกาย
ออกจากห้องน้ำมา ไอ้รินก็ยังนั่งหัวโด่อยู่หน้าโน้ตบุค ไอ้นี่ทำงานไม่รู้จักเวล่ำเวลา นอนดึกตื่นเช้าแบบนี้ทุกวันไม่ทันแก่ได้หน้าเหี่ยวแย่
“มึงมุ่งมั่นกว่าที่คิดนะเนี่ย” เฮ้ยยย ตกใจเลย กำลังนินทาด่ามันอยู่ในใจ อยู่ดีๆ ก็เสือกพูดโพล่งออกมาซะงั้น
“หะ ว่าไงนะ” มัวแต่ตกใจ ไม่ได้ตั้งใจฟัง
“กูบอกว่า มึงมุ่งมั่นกว่าที่คิด หมายถึงเรื่องไอ้รันน่ะ ไม่คิดว่ามึงจะลดละเรื่องเจ้าชู้ได้จริงๆ” ผมหันไปยิ้มให้มัน ไม่ได้ตอบอะไรออกไป แอบแปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกันนั่นแหละ ที่ทำตัวอยู่ในลู่ในทางได้จริงๆ
“ถามจริงๆ อีกทีนะภพ ณ ตอนนี้ มึงรู้สึกยังไงกับน้องกู มึงมีคำตอบให้กับตัวเองได้รึยัง”
“อืม คิดว่ามีนะ” ผมนั่งลงข้างๆ ไอ้ริน มือยังคงถือผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผมไปด้วย
“คืออะไร? คำตอบของมึงน่ะ” ผมหยุดมือที่เช็ดผม ขยับตัวหันข้างไปหาไอ้ริน ตั้งหน้าตั้งตัวให้ดูจริงจัง ไอ้รินเองก็ละมือจากงานตรงหน้า หันมาเผชิญกับผม เหมือนรอฟังอย่างจดจ่อ
“จริงๆ กูควรจะต้องบอกน้องมึงไม่ใช่เหรอ ตั้งอกตั้งใจฟังซะอย่างกับกูบอกรักมึงยังงั้น” แล้วผมก็ได้รับม้วนกระดาษเอกสารใกล้มือไอ้รินถวายเข้ากลางแสกหน้า ไม่แรงแต่ก็พอสะดุ้ง
“มึงคิดว่า ถ้าไม่ผ่านกู มึงจะมีโอกาสไปถึงไอ้รันหรือไง… อย่าลีลา รีบพูดมาเร็ว” รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนไร้หนทางจริงๆ ก็วันนี้แหละ
“…กูว่า กูรักน้องมึง…” ผมเลือกพูดออกไปตรงๆ ตามสิ่งที่ประมวลมาแล้วทั้งหมดสามเดือน ว่าไอ้อาการที่เกิดขึ้นทั้งหมดกับผม มันคือการตกหลุมรัก
“มึงแน่ใจได้ยังไงว่ารักไอ้รัน โอเคสามเดือนที่ผ่านมามึงอาจจะปรับปรุงตัวแล้ว แต่มึงจะแน่ใจในตัวเองได้ยังไงว่า ทุกสิ่งที่มึงพยายามทำไป ไม่ใช่เพราะมึงต้องการเอาชนะเกมนี้ให้ได้ ผู้ชายก็เหมือนนักล่า แล้วยิ่งถ้าเป็นผู้ชายเจ้าชู้ ก็ยิ่งเหมือนสิงโตป่าที่มีทั้งกำลัง สมอง และเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว ยอมหมอบรอคอยจนกว่าเหยื่อที่หมายตาจะตายใจ… มึงคิดว่าตัวเองไม่ใช่สิงโตป่าหรือไงไอ้ภพ”
“อืม… กูเป็นสิงโตป่าที่ไม่เคยปราณีลูกแกะ แต่กูก็ขอให้นายพรานอย่างมึงปราณีและเชื่อใจกูบ้างเถอะ… ริน กูเป็นเพื่อนมึงมาทั้งชีวิตนะ มึงคิดว่ากูระยำขนาดเพื่อนอย่างมึงยังไว้ใจและให้โอกาสกูไม่ได้เชียวเหรอ ถึงกูจะเหี้ยห่ากับใครมาบ้าง แต่กับมึงที่เป็นเพื่อนรักกู กูไม่เคยแม้แต่จะคิดร้าย สักนิดก็ไม่มี ถ้ามึงยังคงคิดว่ากูทำไปเพราะอารมณ์อยากเอาชนะ หรือคิดไม่ซื่อ กูก็ไม่รู้จะพูดยังไงดี เพราะขนาดการกระทำที่กูทำให้เห็นมึงยังไม่เชื่อ กับอีกแค่ลมปากมาพูดให้มึงเชื่อก็คงไม่ได้ผล”
“ฉันขอโทษ… ฉันจะให้ไอ้รันเป็นคนตัดสินใจเรื่องนี้เองก็แล้วกันนะ ขอให้ขึ้นอยู่กับมัน เพราะฉันได้ทำหน้าที่ของฉันไปแล้ว” เวลาไอ้รินมันรู้สึกผิดหรืออยากจะง้อผม มันมักจะพูดจาดีกับผมเสมอ เรียกตัวเองว่าฉันบ้าง เราบ้าง งดเว้นกูมึง แสดงว่ามันรู้สึกผิดจริง
“แล้วเรื่องระหว่างเราล่ะ จะอธิบายให้รันเข้าใจยังไง” อันนี้ถือเป็นประเด็นสำคัญที่ผมค่อนข้างกังวลมากๆ
“เอ่อ… เรื่องนี้… อืมม… เดี๋ยวฉันจัดการเอง แกไม่ต้องเป็นห่วง” ไอ้รินดูอ้ำอึ้งแปลกๆ จนผมอดวิตกไม่ได้ หรือเรื่องมันจะไม่ง่ายอย่างที่คิด
“ขอบใจว่ะ… ฉันรักแกนะ” ผมเขยิบเข้าไปดึงไอ้รินเข้ามากอด ไม่ใช่แบบพิศวาส ไม่ต้องจิ้นกันนะ แต่ผมกับมัน มักกอดปลอบกันแบบนี้เสมอ
“อืม!!!” อาการพยักหน้าน้อยๆ แถมเชื่องเป็นลูกแมวแบบนี้ แสดงว่ามันยอมรับแล้วจริงๆ แต่ไอ้รินเป็นคนที่ชอบคิดมาก คิดเยอะ ยิ่งเรื่องยิ่งร้ายแรง มันก็จะยิ่งคิดๆๆๆ แล้วก็เครียด แต่มันจะไม่มีทางปริปากบอก หรือบ่นออกมาเป็นอันขาด เรื่องไหนที่มันบ่นๆ แสดงว่าเรื่องนั้นมัน ‘เอาอยู่’ จริงๆ ไม่ใช่ดีแต่ปาก (เอิ้กกกก เปล่าประชดใครนะ)
…………………………
…………………………
ผ่านจากวันที่ผมออนไลน์เจอน้องรันในเฟสบุคมาเกือบอาทิตย์ ผมก็ยังคงเฝ้ามองความเคลื่อนไหวของน้องอย่างเงียบๆ มาโดยตลอด ถึงแม้ไอ้รินจะเปิดทางให้ผมกลายๆ ว่าให้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับรัน ซึ่งนั่นก็หมายถึงผมก็น่าจะสามารถทัก โทร หรือมีปฏิสัมพันธ์กับน้องรันได้บ้าง แต่ผมเลือกที่จะเงียบไว้ก่อน เพราะหนึ่ง ผมยังไม่รู้ว่าตอนนี้น้องต้องการอะไรกันแน่ และสอง น้องอาจจะยังไม่รู้เรื่องระหว่างผมกับไอ้ริน ถ้าขืนผมโพล่งออกไปตอนนี้ ทุกอย่างมันอาจจะยากขึ้นก็เป็นได้
อีกสามวันผมต้องบินไปมิลานเพราะมีแฟชั่นวีคที่นั่น ผมในฐานะบรรณาธิการและเจ้าของสำนักพิมพ์ ได้รับเชิญไปงานนี้ทุกๆ ปี ซึ่งไม่รวมแฟชั่นวีคของประเทศอื่นๆ ปกติถ้าเป็นประเทศในแถบเอเซีย ผมจะให้บรรณาธิการฝ่ายแฟชั่นไป แต่ถ้าเป็นมิลาน ปารีส ผมมักจะต้องไปด้วยตัวเอง
ผมอดจะดีใจจนเนื้อเต้นไม่ได้ที่ผมจะได้ไปอิตาลี แม้รันจะอยู่ฟอเรนซ์ แล้วผมไปมิลาน แต่ไม่ใช่เรื่องยากที่ผมจะไปหา ยิ่งอยู่ประเทศเดียวกันยิ่งสบายเข้าไปใหญ่… แต่มันก็ดั๊นมีเรื่องให้หงุดหงิดเกิดขึ้นจนได้ ผมดันมาป่วยเข้าน่ะสิครับ
อยู่ดีๆ เมื่อคืนก็มึนๆ หัว ตอนแรกคิดว่าเพราะนอนดึกเคลียร์ต้นฉบับมาหลายคืน และมีเรื่องผลประกอบการ เรื่องยอดขาย เรื่องโฆษณาที่ลดลง เป็นปัญหาให้ผมต้องจัดการแก้ไขโดยด่วน ผมเลยค่อนข้างเครียดๆ กะว่านอนซะ ตื่นขึ้นมาก็คงจะหาย เมื่อคืนเลยเข้านอนแต่หัวค่ำ
ตื่นเช้ามา กลับไม่เป็นอย่างที่คิดไว้ กลายเป็นผมไข้ขึ้นสูงซ้ำ แต่ไม่ได้เป็นไข้หวัด หรือมีน้ำมูก ผมว่าเพราะร่างกายอ่อนแอ ภูมิคุ้มกันเลยต่ำลง เช้านี้เลยตัดสินใจที่จะไม่ไปทำงาน นอนพักเอาแรงให้หายดีกว่า ถ้าเป็นหนักเดี๋ยวจะชวดทริปอิตาลี่ซะก่อน
ผมตื่นขึ้นมาตอนสายๆ ตะเกียกตะกายไปหาอะไรรองท้องก่อนจะทานยา เมื่อเช้าผมก็ไม่ได้บอกไอ้รินว่าผมป่วย เดี๋ยวบ่ายๆ ค่อยโทรไปบอกมัน ให้มันซื้ออาหารคนป่วย กับยามาให้เพิ่ม… สิ้นความคิดสุดท้ายที่ว่าจะตื่นขึ้นมาโทรหาไอ้รินตอนบ่าย ผมก็ตัดขาดจากสติสัมปชัญญะ ตื่นขึ้นมาอีกทีตอนท้องฟ้าข้างนอกเปลี่ยนเป็นสีดำไปแล้ว
ผมค่อยๆ พาตัวเองเดินเอื่อยๆ ลงไปข้างล่าง ป่านนี้ไอ้รินมันคงกลับมาแล้ว… ก้าวลงมาเกือบจะถึงขั้นสุดท้าย ก่อนจะเลี้ยวซ้ายเข้าสู่ห้องนั่งเล่น ผมก็ได้ยินเสียงคนคุยกัน น่าจะเป็นเสียงไอ้รินกับน้องหนู จากมุมบันไดตรงนี้ กับน้องนั่งเล่น ไม่ได้ไกลกันนัก ทำให้ได้ยินเสียงคนสนทนาค่อนข้างชัดเจน แม้จะกระซิบกันเบาๆ แต่ด้วยความเงียบของบ้าน ทำให้พอจะได้ยินอยู่บ้าง
ผมกำลังจะก้าวขาเลี้ยวออกไปทักทายคนทั้งคู่ แต่ประโยคสนทนาที่ผมกำลังได้ยินอยู่นี้ ทำให้ผมต้องชะงักเท้า แล้วยืนพิงหลบมุมอยู่ตรงบันไดเพื่อฟังคนทั้งคู่คุยกันเรื่อง ‘ผม กับ น้องรัน’
“พี่รินไม่กลัวพี่ภพโกรธเหรอถ้ารู้ความจริง” เสียงของน้องหนูดังถามไอ้ริน ในประโยคนี้มีชื่อผมอยู่เต็มๆ แล้วมันเรื่องอะไรที่ถ้าผมรู้แล้วผมจะโกรธ
“ไม่หรอก ไอ้ภพมันรักไอ้รันจะตาย สามเดือนที่ผ่านมา มันก็พิสูจน์ตัวเองให้เห็นแล้วว่ามันรักไอ้รันจริงๆ พฤติกรรมก็เปลี่ยนไปในทางที่ดี เลิกเจ้าชู้ ไม่ค้างนอกบ้านเลยด้วยซ้ำ นอกจากต้องค้างออฟฟิศ… และถึงตอนนั้้นถ้ามันจะรู้ความจริง มันก็น่าจะเข้าใจว่าที่ไอ้รันทำไป เพราะไอ้รันรักมัน แต่พี่รินว่าเรื่องนี้ไอ้ภพไม่รู้หรอก ถ้าเราไม่พูด ไอ้รันไม่พูด แล้วมันจะรู้ได้ยังไง”
“ก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะคะ น้องหนูไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมน้องรันต้องวางแผนซะขนาดนี้ด้วย แค่รักกันมันก็จบแล้วไม่ใช่เหรอคะ น้องหนูไม่ชอบวิธีที่มาล้อเล่นกับความรู้สึกคนอื่นแบบนี้เลย” เฮ้ย ผมยิ่งอยากรู้เข้าไปใหญ่ว่าอะไร
“น้องหนู น้องหนูมองโลกในแง่ดีเกินไป พี่รินก็ไม่ได้จะสนับสนุนไอ้รันหรอกนะ แต่น้องหนูต้องเข้าใจ คนมันรักของมันมาตั้งนานแล้ว แถมไอ้คนที่มันรัก เค้าก็ยังไม่รักมัน พอเจอตัวมัน ก็เหมือนจะแค่ใคร่ในร่างกายมันเท่านั้น มันจะแน่ใจได้ยังไงว่าตอนนี้ไอ้ภพเลิกใคร่ในตัวมัน แล้วมารักมันแล้วล่ะ… น้องหนูก็รู้ว่าไอ้รันน่ะเป็นเด็กชอบวางแผน ชอบคิดนั่นคิดนี่แล้วก็ทำอะไรแปลกๆ ไม่ใช่ว่าพี่รินไม่ห้าม แต่พี่รินห้ามแล้วมันไม่ฟัง แถมมันยังมีเหตุผลต่างๆ นานา มาทำเอาเราคล้อยตามไปด้วย เลยต้องตกกระไดพลอยโจนช่วยมันนี่แหละ”
“เฮ้อออ น่าตีจริงๆ เลยทั้งพี่ทั้งน้อง… นี่น้องหนูเริ่มสงสารพี่ภพแล้วนะคะเนี่ย… เออพูดถึงพี่ภพ พี่รินไม่ขึ้นไปปลุกพี่ภพสักหน่อยเหรอคะ เมื่อตอนเย็นที่เราขึ้นไปดูกัน พี่ภพยังมีไข้อยู่เลย น้องหนูว่าปลุกขึ้นมาทานข้าวทานยา แล้วเช็ดตัวสักหน่อยจะดีกว่านะ เดี๋ยวน้องหนูไปเตรียมอาหารให้ พี่รินขึ้นไปปลุกพี่ภพเถอะ”
ตอนนี้ผมงงมาก ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ไอ้รินกับน้องหนูพูดเกี่ยวกับเรื่องโกหกนั้น มันครอบคลุมไปถึงเรื่องไหนบ้าง อะไรคือการวางแผน สรุปว่าเรื่องทั้งหมดนี้ ใครหลอกอะไรผมกันแน่?
“อุ้ย!!! อ้าว…เออ แก ไอ้ภพ แก เออ ลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ละ แล้ว ไข้แก เป็นยังไงบ้าง… มาๆ มานั่งก่อนนะ” ไอ้รินมันคงจะเดินขึ้นบ้านไปตามผม บังเอิญมาเจอผมยืนพิงกำแพงอยู่ตรงบันได มันสะดุ้งสุดตัว เบิกตากว้างอย่างตกใจ แถมประโยคที่เอ่ยออกมายังตะกุกตะกัก ไม่สมกับเป็นคุณริน รองประธานบริษัทผู้เก่งกล้าเลย
“ริน… แกมีอะไรจะต้องบอกฉันรึเปล่า” ผมเดินตามแรงพยุงของไอ้ริน ที่มันค่อยๆ พาผมไปนั่งที่โซฟารับแขก พอผมนั่งลงปุ๊บ ก็เปิดฉากถามถึงสิ่งที่ผมกำลังถูกปิดบังอยู่ทันที ด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างนิ่ง และสรรพนามที่กลับมาเป็นแก ฉัน ก็คงจะเหมือนไอ้ริน ต่างกันตรงที่ ถ้าผมโกรธ หรือโมโห ผมจะไม่ขึ้นมึงกูเหมือนปกติ
เพล้งงงงงงงงง!!!!!
เสียงถ้วยกระเบื้อเคลือบที่บรรจุข้าวต้มไว้ ตกกระทบพื้นหินอ่อนแตกกระจาย เหตุเพราะคนประคองถ้วยนี้ออกมาจากครัว และคงจะตกใจกับอะไรบางอย่าง ถึงขนาดทำถ้วยหลุดมือ…หรือน้องหนูจะตกใจสิ่งที่ผมเอ่ยถามไอ้ริน
“น้องหนู!!! เป็นอะไรรึเปล่า” ไอ้รินตะโกนออกไปอย่างตกใจไม่แพ้กัน
“เอ่อ น้องหนูไม่เป็นอะไรค่ะ เดี๋ยวน้องหนูขอเก็บเศษจานก่อน แล้วเดี๋ยวจะยกข้าวต้มมาให้ใหม่นะคะ”
“เดี๋ยวพี่รินช่วย” ไอ้รินขยับลุกขึ้นจะเดินไปช่วยน้องหนูเก็บเศษจาน แต่ผมดึงมือมันเอาไว้
“น้องหนูเก็บเองได้ เขาเป็นแม่บ้านแม่เรือนกว่าแก เพราะฉะนั้น ปล่อยน้องทำไป แกนั่งลง และคุยกับฉัน…ทุกเรื่อง”
“เออะ เออ…” ไอ้รินยอมนั่งลงตามแรงดึงของผม ที่ไม่เบานัก
“ว่ายังไง…”
“ว่ายังไงอะไร… ฉันก็ไม่มีอะไรจะบอกแกนี่” โอเค ผู้ร้ายมักปากแข็งก่อนเสมออยู่แล้ว
“ริน ขอเถอะนะ แกมองหน้าฉัน แล้วบอกฉันสิว่าคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าแกเนี่ย ยังคงเป็นเพื่อนแกอยู่รึเปล่า ถ้าใช่ ก็ช่วยสงเคราะห์ให้เพื่อนหายโง่หน่อยเถอะ”
“………… แกไม่ได้โง่อะไรเลยภพ คือ… เรื่องทั้งหมด มันเกิดจาก โว้ย ฉันจะเริ่มยังไงดีวะเนี่ย… เฮ้อ โอเคๆ เรื่องทั้งหมดมันเริ่มจากไอ้รันมันแอบปลื้มแกมาตั้งแต่เด็ก แล้วอาจจะเป็นด้วยฉันที่มักจะพูดเรื่องแกให้มันฟังบ่อยๆ แล้วยิ่งเรื่องที่…เออ ที่แกยอมแต่งงานกับฉันหลอกๆ เพื่อให้ฉันได้รักกับน้องหนูต่อไป ไอ้รันมันก็ยิ่งมองแกเป็นพ่อพระสุดๆ ทั้งๆ ที่แกเองก็ได้ผลประโยชน์เหมือนกัน แต่มันก็บอกว่า แก่เป็นคนดี เสียสละความสุขของตัวเองเพื่อเพื่อน มันก็เลยหลงรักแกเข้าให้แล้ว”
“นี่อย่าบอกนะว่า รันรู้มาตลอดว่าแกคบกับน้องหนู แล้วแกก็แต่งงานกับฉันแบบหลอกๆ”
“อืม… รู้ ทุกอย่าง” ผมไม่รู้จะสะกดกั้นอารมณ์ตัวเองไว้ได้อีกนานแค่ไหน ตอนนี้เหมือนทั้งหน้า ทั้งหู มันร้อนจนแทบจะระเบิด สรุปว่าผมแม่งเป็นไอ้งั่งของแท้เลยใช่ไหม
“แล้วทำไม ไม่มาคุยกันดีๆ ทำไมถึงต้องสร้างเรื่องทุกอย่างว่าไม่รู้อะไร ทำไมวะ นี่เค้ารักฉันจริงๆ หรือว่าทุกอย่างมันคือเรื่องสนุกกันแน่” ผมชักจะไม่แน่ใจแล้วสิ
“แกคิดนะภพ ถ้าเกิดว่ามันเข้ามาคุยกับแกปกติ มันมาแบบเป็นน้องรันที่รู้ว่าพี่สาวกับพี่เขยมันแต่งงานกันหลอกๆ แล้วบังเอิญไอ้้พี่เขยก็ดันต้องตาน้องเมียอย่างมันขึ้นมา แถมน้องเมียก็ยอมมีใจพลีกายให้พี่เขยไป สรุปน้องฉันเสียทั้งตัวทั้งหัวใจให้กับแก แต่ไม่ได้ทั้งตัวและหัวใจแกมาครอบครองเลย แกคิดว่าไอ้รันมันจะยอมเป็นแบบนี้ไหมล่ะ”
“รันมันไม่ใช่คนโง่… แม้การกระทำของมันอาจจะดูเหมือนหลอกลวง แต่สิ่งที่มันทำไปทั้งหมด ก็เพื่อให้แกได้พิสูจน์ตัวและหัวใจตัวเอง มันพยายามทำทุกอย่างให้แกรักมันไม่ใช่ต้องการแต่ตัว และอีกสิ่งสำคัญที่ฉันยอมช่วยและสนับสนุนมันก็เพราะ ฉันอยากจะดัดนิสัยเจ้าชู้ยักษ์ รักไปทั่วของแก… ถ้าสองคนได้คบกันแล้วจะต้องเลิกกันในอนาคต ฉันก็อยากให้มันเป็นเหตุผลอื่น ที่ไม่ใช่เกิดจากการนอกใจ”
“น้องฉันมันก็อยู่ไกล กว่ามันจะเรียนจบอีกหลายปี คบกันระยะไกลแบบนี้ก็ลำบากพอตัวอยู่แล้ว แล้วถ้ายังคบกันทั้งๆ ที่พกความระแวงเข้าไปด้วย มันจะมีความสุขหรือไง”
ผมได้แต่คิดตามคำพูดของไอ้ริน มันก็จริงอย่างที่มันพูด แต่ยิ่งทำแบบนี้ มันก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกแย่ และทำให้ผมรู้สึกว่า เค้ามองว่าผมไว้ใจไม่ได้เลยตั้งแต่ต้น ก็เลยเล่นกับความรู้สึกของผม โดยที่ไม่คิดว่าผมจะรู่สึกยังไง… แม้จะมีเหตุผลของการโกหก และเหตุผลก็ค่อนข้างฟังขึ้น แต่ คงไม่มีใครชอบที่ตัวเองโดนหลอกหรอกครับ
“ในเมื่อถ้าฉันมันดูแย่ ดูเลวขนาดนี้แกก็ไม่ควรให้น้องแกมาชอบฉันตั้งแต่แรก แกควรจะห้ามเค้า ไม่ใช้ปล่อยให้น้องตัวเองมาสร้างเรื่องหลอกคนอื่นแบบนี้ เข้าใจว่าเจตนาดี แต่ขอโทษเถอะนะ ตอนนี้มันยิ่งทำให้รู้สึกว่าตัวเองเป็นหมายังไงก็ไม่รู้ ต้องมาดัดนิสัยก่อนเลี้ยง หึหึ เกิดมาจะสามสิบปี เพิ่งเคยรู้สึกแย่กับตัวเองสุดๆ ก็วันนี้เนี่ยแหละ”
“ไม่ใช่ฉันไม่เคยเตือน แต่ไอ้รันมันก็เป็นประเภทมุ่งมั่นเกินเหตุ อยากทำอะไรก็ต้องทำให้สำเร็จ” ไอ้รินอธิบายเสียงอ่อย มันคงรู้สึกได้ว่าผมกำลังโกรธและไม่พอใจจริงๆ
“อ๋อ เพราะน้องรันต้องทำให้ได้ และแกห้ามน้องไม่ได้ คนที่ตกเป็นเหยื่อก็คือไอ้ภพสินะ ถามจริง ฉันยังเป็นเพื่อนแกอยู่รึเปล่าวะริน แกทำเหมือนฉันเป็นอะไรสักอย่าง ที่จะต้องปั้นต้องฝึกให้เหมาะสมกับน้องแก”
“มันไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น ไม่มีใครมองว่าแกเป็นไอ้โง่ไอ้งั่ง ทุกอย่างที่ทำเพราะเจตนาดีทั้งนั้น แกอย่าเพิ่งเหวี่ยงได้ไหม” ยังมีหน้ามาขอให้เลิกเหวี่ยง
“ฉันจะไปนอนคอนโด” ผมไม่พูดอะไรต่อ รีบลุกขึ้นเดินหนี จากหางตาก็เห็นน้องหนูยืนร้องไห้อยู่ไกลๆ คงจะไม่เคยเห็นผมกับได้รินทะเลาะกันแบบนี้
“ภพ… ภพ ไอ้ภพ… ภพ แกฟังก่อนสิวะ ภพ ฉันขอโทษ ภพ” ไอ้รินพยายามเดินตาม แต่ผมก็ไม่พูดอะไรทั้งสิ้น มันพยายามดึงมือ ดึงแขนผมไว้ ผมก็ทำเพียงเกร็งและดึงแขนตัวเองให้ออกจากการเกาะกุมของมัน ก่อนจะเดินหนีไปเก็บเสื้อผ้าสองสามชุดในห้องนอน แล้วเดินไปที่รถโดยไม่ฟังเสียงเรียกของไอ้ริน และเสียงร้องไห้ของน้องหนู
ตอนนี้ผมขออยู่กับข้อมูลที่เพ่ิงได้มาใหม่ในวันนี้คนเดียว ขอใคร่ครวญมันอย่างเงียบๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด และผมหวังว่า ผมจะได้คำตอบและทางออกที่ดีที่สุดในเร็ววัน…
+++++++++++++++++++++
+ ในที่สุด เราก็รับรู้ถึงพฤติกรรมประหลาดของน้องรัน จริงๆ เธอรู้ทุกเรื่อง แต่ที่ทำแบบนี้เพราะมีแผน
+ ไม่รู้อ่านตอนนี้แล้วติดๆ ขัดๆ อะไรบ้างไหม ห่างไปซะสองเดือนกว่า มาต่อก็ไม่ค่อยติด เขียนๆ ลบๆ อยู่สามสิบตลบ กว่าจะจบมาเป็นตอนนี้ ถ้าหากมันน่าเบื่อๆ หรือดูขัดๆ ยังไงก็ขออภัย และติดชมกันได้นะคะ
+ ตอนหน้าเราจะให้น้องรันออกมาพูดกันบ้างแล้วค่ะ ทุกความรู้สึกนึกคิดของรัน เจอกันตอนต่อไปจ้า (ไม่สัญญาว่าจะมาเร็ว แต่จะพยายามที่สุดค่ะ)
+ เรื่องรวมเล่มน้องเลิฟ ตอนนี้เลย์เอาท์ไปได้เกือบหมดแล้วค่ะ กำลังปั่นตอนพิเศษให้อยู่นะคะ จุ๊บุ จุ๊บุ
+ ส่วนไอ้ผัวเมียสองตัวนั้น เจอกันเต็มๆ ได้ในเร็ววันนี้จ้า... แต่ถ้าใครคิดถึงเบาๆ ก็แวะเข้าไปอ่านแบบสั้นๆ ได้ที่เฟสฯ นะคะ
+ อย่าลืมว่า แอดไปแล้ว มาทักทายกันสักหน่อยนะคะ และที่สำคัญ อย่าส่งเกมมาค่า เค้าไม่เล่นเกมนะ
+ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งค่ะ จุ๊บบบบบบ :กอด1:
-
โห พูดไม่ออก เหมือนจะเข้าใจเหตุผล แต่ไม่โกรธคงไม่ได้
-
เข้าใจความรู้สึกพี่ภพเลย
สงสารจัง
จิงๆ
ถ้ารันรู้ว่าพี่ภพรักแล้ว ก้น่าจะเลิกเล่นได้แล้วนะ
ไม่ใช่ทำแบบนี้
รู้ว่าพี่ภพเปนคนไม่น่าไว้ใจ
แต่ เค้าก้พยามปรับปรุงตัวแล้วไม่ใช่หรอ
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
หายไปนานเกือบต่อไม่ติด กลับมาก็มาบีบหัวใจกันเลยทีเดียว :z3: เออ ซึ้ง :เหอะ1: แล้วมาต่ออีกเรื่อยน้าาาาาาาาา :oni2: ขอให้นํ้าไม่ท่วมบ้านคนแต่งนะค่ะ :bye2:
-
เม้นท์ไม่ออก เพราะเดี๋ยวความคิดของหนูรันมา ก็ต้องมานั่งเห็นใจหนูรันอีก และอิพี่รันก็ต้องจนด้วยเหตุผล ยอมให้อภัยโดยไร้ข้อโต้แย้ง
(แล้วคนอ่านก็เม้นท์เก้อไปตามระเบียบ :เฮ้อ:)
โดยส่วนตัว ไม่ชอบเรื่องให้ใครมาวางแผนอะไรแบบนี้ ไม่ใช่ว่ากลัวโง่ว่าถูกหลอก แต่ทำไมจะต้องมาสร้างเรื่องอะไรให้วุ่นวายด้วย
แถมส่วนหนึ่งของแผนยังมีคนที่ต้องทรมานใจ ไม่ใช่ไม่มี และควรจะจบเรื่องได้สักทีเมื่อรู้ผล แต่ก็ยังไม่ยอมให้จบ
ทำไมไม่เห็นใจกับความรู้สึกที่ต้องมาชอบน้องเมียทั้งๆ ที่ชอบไม่ได้บ้าง คิดแต่ในทางบวก ไม่เผื่อใจคิดในเรื่องลบ
สรุป ในชีวิตจริงอย่าเล่นกับความรู้สึกคน เพราะตอนจบอาจไม่สวยหรูเหมือนในนิยาย ความรู้สึกของคนมันไม่สามารถกะเกณฑ์ได้เหมือนแผนการทั่วๆ ไปหรอกนะ
(คนอ่านโหมดเซ็งนายเอก :เฮ้อ: )
-
ก็มีเหตุผลกันทั้งสองฝ่าย
เปิดใจคุยกันนะ
-
:m15:น่าสงสารพี่ภพรันนี้ก้อร้ายเหมือนกันนะนี้ :monkeysad:
-
คดีพลิกกกก
ถ้าเค้าเป็นพี่ภพ เค้าก็จะโกรธมากกกกกกกกกกกกก
หวังว่าจะได้เห็นน้องรันมาง้อพี่ภพบ้างนะ
-
อืม น้องรันคงต้องบินกลับมารับโทษด้วยตัวเองแล้วล่ะ >*<
บวกบวกด้วยความคิดถึงจ้า
-
ดีใจ ได้อ่าน แล้วเรื่องยุ่งๆก็กำลังจะตามมา
คิดแบบน้องรนก็ถูกนะ เพราะพี่ภพเจ้าชู้อะ
การจะทำให้คนที่เจ้าชู้มารัก และหยุดที่เราคนเดียวมันยากเหมือนกันนะ(พูดเหมือนมีประสบการณ์ :เฮ้อ:)
งานเข้าน้องรันซะแล้ว
-
อ้าว ววว เป็นงั้นไป
จะว่าไปแล้วพี่พก้น่าสงสารอยู่นะ
แต่ก็ =="
-
พี่ภพบินไปหาน้องรันเดี๋ยวนี้เลยสิ แล้วจัดการซะ :z1:
-
พี่ภพจะโกรธน้องรัน นานไหมเนี่ย.... :เฮ้อ:
-
เคยแต่เป็นพรานล่าเนื้อ พอถูกกับดักมั่ง ก็เลยรู้สึกเหมือนเป็นไอ้งั้ง ไปเลย :m16:
ระยะเวลาเท่านั้นที่จะทำให้นายภพ คิดตรึกตรอง จนตกพลึก
ความรักนี่แหละ แน่กว่าอะไรทั้งปวง แม้แต่หินผา กำแพงใหญ่ ก็ยังพังทลายลงได้
นับประสาอะไรกับ เรื่องแค่นี้ :z1:
+1 พร้อมแสดงความยินดี ที่พระ - นาย คู่นี้ได้ออกมาโลดแล่นอีกครั้ง :z2:
-
เม้นไม่ออกเลย
+1ให้ค๊า :กอด1:
-
ไงดีล่ะ รู้ว่าที่ทำไปเป็นเจตนาดีแต่มันก็คงจะเสียความรู้สึกล่ะนะ
-
ตอนนี้คดีพลิกซะงั้น
:a5:
จากที่ตอนแรกเราๆสงสารน้องรันกันทั่วเมือง
ตอนนี้ต้องกลับมาสงสารบวกเห็นใจพี่ภพกันซะแล้ว
:เฮ้อ:
เอาน่าพี่ภพ ที่น้องทำก็เพราะน้องรักน้า
อย่าโกรธน้องนานล่ะ
:กอด1: mercy คิดถึงน้องริวค่า
-
เทคะแนนสงสารให้พี่สามภพ แต่ก็เข้าใจน้องรัน :เฮ้อ:
มาเคลียกันดีๆน้า
ปล.+1และเป็ดให้จ้า
-
เหอๆๆ เป็นหนู หนูก็โกรธนะเนี่ย ถึงแม้ที่ผ่านมาพี่ภพจะเลวร้ายมาตลอดเรื่อง
แต่ตอนนี้หนูเข้าข้างพี่ภพค่ะ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม การล้อเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น
มันไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย แม้ว่าจะลองใจเพราะรักหรืออะไรก็ตาม
อย่างที่พี่ภพว่า ถ้าเค้าเลวขนาดนั้น แล้วจะมารัก มาลองใจทำไม
ทำไมไม่เลิก ไม่ห้าม ไม่ตัดใจ ไม่ยุ่งเกี่ยวก็จบ หรือถ้ารักจริงๆก็บอก คนเรามันเปลี่ยนกันได้
พี่ภพก็เปลี่ยนได้ถ้าจะเปลี่ยน แต่น้องรันใช้วิธีไม่ถูกเลยอ่ะ แล้วไปไง เจ็บทั้งสอง
เหอๆๆ ตอนหน้าให้พี่ภพงอนๆๆๆเลยนะ ทำให้น้องรันรู้ว่าอย่าได้ใช้วิธีนี้กับใครอีก ไม่มีใครชอบหรอก
-
อืม...เหตุผลของการกระทำ
และการหลอกลวง ฟังขึ้นจริงๆนั่นแหละ
ถึงจะว่ามันก็ดีนะ แผนแบบนี้
แต่ก็แอบเจ็บใจแทนพี่ภพ
เรื่องนี้นี่....เวลาเหมือนจะเป็นตัวแปรกลางไปเลยวุ้ย 55555
รอตอนต่อไปค่ะ ^^)/
ปล.แอบหวังว่าจะได้อ่านแบบที่ ไอ้พี่ภพได้เป็นต่อน้องรันซะทีอ่ะนะ
เห็นพี่ภพตกลงเป็นรองมานาน 555
-
คงต้องขอเวลาเหมือนพี่ภพก่อนว่าเหตุผลน้องรันกับการเล่นกับความรู้สึกของคนนี่มันควรตัดสินยังไง :เฮ้อ:
แต่ยังไงก็รักนะ เข้าใจกันดีกว่านะพี่ภพอย่าโกรธน้องเลย :กอด1:
-
พี่ภพอย่าโมโหน้องนะ ที่น้องรันทำไปทั้งหมดก็เพราะรัก อยากได้ทั้งตั้งและหัวใจ ก็เลยต้องวางแผนกันนิดหนึ่งเนอะ
จริงๆ น่าจะดีใจนะที่น้องรันรักพี่ภพก่อนที่พี่ภพจะปิ๊งน้องซะอีก
ตอนหน้าจะได้รู้ความในใจของน้องรันว่าทำไมถึงต้องวางแผนซะขนาดนี้
กดบวกให้กับคนเขียนที่มาต่อน้องรันให้หายคิดถึงค่ะ
-
:เฮ้อ: สงสารพี่ภพอ่ะ เป็นเราเราก็โกดนะ แบบคิดเหมือนพี่ภพเลย เราเป็นตัวอะไรทำไมต้องฝึกก่อนถึงจะเลี้ยงได้เลยเหรอ
น้องรันต้องง้อพี่ภพด่วน ง้อเยอะๆเลย แล้วทีหลังอย่าทำอีกนะ เล่นกะความรู้สึกคนอื่นมันไม่ดีเลยยยย
รอคอยตอนต่อไป
-
พลิกล๊อค :z3: :z3: :z3:
-
....
อ่านๆแล้วเข้าใจรันนะ (เรามันแม่ยกเคะทุกเรื่อง XD)
เพราะถ้าไม่แกล้งทำเป็นไม่รู้ แบบรันเข้าหาภพโดยที่รู้อยู่แล้วว่าภพไม่ได้เป็นไรกะพี่สาวตัวเอง
แล้วรันชอบพี่ภพอยู่แล้วด้วย พี่ภพก็อยากได้รัน ก็เลยกลายฟันแล้วทิ้งไปอีกคน
รันมาง้อด่วนเล้ย !!!
-
:sad11: :sad11:
-
สงสารพี่ภพพพพพ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
พี่ภพคงช็อค o22 แต่ถ้ารักกันจริง ทุกอย่างมันคงดีขึ้นแต่ต้องใช้เวลาเนอะ :L2:
-
ขอแบบไม่มาม่านะ
เครียดน้ำท่วม
+1
-
จริงๆแล้วน้องรับรู้ทุกอย่าง O_O
มาตามง้อพี่ภพด้วยน้า
-
:sad11:พี่ภพใจเย็นๆน้องทำไปเพราะรัก ถึงแม้จะไม่ถูกที่เล่นกับความรุสึกแต่พี่ภพรักน้องก้อให้อภัยน้องเถอะนะ
-
จะเป็นยังไงต่อน๊าาาาาาาาาาาา
รีบมาต่อนะคับ :bye2: :bye2:
-
เฮ้อออออออ :เฮ้อ:
เข้าใจทั้งพี่ภพและน้องรันนะ
พี่ภพคงโกรธในตอนนี้ แต่เชื่อว่าเดี๋ยวพี่ภพก็จะหายโกรธแหละ
อยากให้น้องมาง้อพี่ภพจัง อย่างน้อยก็พี่ภพเค้ารู้ว่าน้องรันยังแคร์เค้าและรักเค้าจริง
:กอด1: :กอด1:
-
น้องรันทำเอาดิฉันเสียความรู้สึก
จะพยายามคิดว่า น้องยังเด็ก เลยคิดอะไรแบบเด็กๆ เด็กดื้อ เด็กรั้นด้วย
-
:sad4: คิดฮอดหลายๆ เด้อค่ะเด้อ ไม่เจอน้องรันตั้ง2 เดือน
แต่มาทีก็เคลียร์หลายอย่างที่คาใจ
ตอนหน้าน้องรันจะมาเฉลยความรู้สึก
แต่ตอนหน้าของตอนหน้า คาดว่าน้องรันมีแววโดนพี่สามภพทำโทษนะคะเนี้ย o18
-
เข้าใจความรู้สึกพี่ภพค่ะ
แต่จะทำอะไรต่อไปก็คิดดีๆ ที่น้องทำไปก็เพราะรัก
ในเมื่อใจตรงกันแล้วก็อย่าไปโกรธเคืองอะไรเลยนะ
ส่วนน้องรันกลับมาสารภาพผิดด่วนเลย
เป็นกำลังใจให้คุณMercyค่ะ ^^
-
น้องรันกลับมาง้อลุงเลยน้าา
ลุงเครียดใหญาเลยเนี่ย :serius2:
-
น้องรันเปนคนวางแผนทั้งหมดหลอเนี่ยย
ช็อคเหมือนพี่ภพเลย = ="
รอตอนต่อไปค่า อย่านานนะ
-
เข้าใจความรู้สึกของพี่ภพนะ
เอาเป็นว่าการที่พี่ภพเปลี่ยนแปลงตัวเอง ก็มีผลดีกับตัวพี่เขาเองด้วยละกัน
ไงก็ลากน้องรันมาเคลียร์ให้เร็วไวโลดดด...
:o12:
-
สงสารพี่ภพอย่างแรงเลยงานนี้
ถึงจะมีเหตุผลยังไง แต่เป็นใครก็ต้องโกรธทั้งนั้น :sad11:
-
น้องรันจอมวางแผน :a5:
-
งานนี้คงต้องให้เวลาพี่สามภพไปอยู่กับตัวเองซักพัก มองในมุมสองพี่น้องก็เข้าใจ แล้ในขณะเดียวกันก็แอบเซ็งเหมือนพี่ภพ รออ่านต่อจ้า
บวก,บวกจ้า
-
น้องรันใจร้ายไปนิดส์อ่ะ คริคริ สงสารพี่ภพ
-
ชักสงสารพี่ภพแล้วสิ :sad4: :sad4:
-
:เฮ้อ:
ไอ้เรื่องที่กังวลว่าเขาจะรักเราจริงหรือเปล่าและก็อยากจะพิสูจน์ใจจริงของเขา
เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ที่จะอยากจะทำแบบนั้น
แต่นั่นก็เท่ากับว่าเราไม่ไว้ใจเขาตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่เหรอ
มีวิธีอื่นอีกมากมายที่จะทำให้เขารักเราโดยที่เราได้ใจเขามาด้วยโดยที่ไม่ต้องทำแบบนี้
เป็นเรา เราก็โกรธนะ
แต่จะให้พูดกันจริงๆ เรื่องนี้อาจจะไม่มีใครผิดใครถูกก็ได้ เพราะอีตาภพก็เล่นทำนิสัยเจ้าชู้ซะแบบนั้น
เอาใจช่วยทั้งคู่แล้วกัน
o13 o13
-
ในที่สุดก็ตามาอ่านทันแล้ว อิอิ ก็พอจะเข้าใจความคิดน้องนะ แต่บางทีก็ใจร้ายไปมั้ยนะ แอบสงสารพี่ภพแล้วอ่ะ เอาใจช่วยทุกคน :) รออ่านตอนหน้าค่ะ fighting ka. p'mercy :D
-
อยากบอกแค่ อย่าดราม่าาาาาาาาาาาาาา
เอาง้อ กด คืนดี ได้เป่า กรั่กๆๆๆ
ปูลู. เมอเซ่คะ เมอเซ่อย่าดอก เอ้ย ดองนานนะเคอะ อิน้องรอ 5555
(ดอกบ่อยจนลามมาพิมผิดเชียวน้า คริคริ)
-
อย่าโทษคนอื่นให้มากนัก
เพราะความมักมากเอาไม่เลือกของตัวเองไม่ใช่เหรอ ที่น้องเขาไม่แน่ใจ
และไม่ได้สนใจในตัวของน้องเขามาตั้งแต่ต้น อย่ามาพาลเอาตอนนี้ดีกว่าไอ้แก่
-
โย่ว มาต่อแล้ว :a9:
ถึงจะเข้าใจเหตุผล แต่เราว่าน้องรันก็ใจร้ายอยู่ดี ไม่แปลกที่พี่ภพจะเสียความรู้สึกน้อ....
หลบไปทำใจคิดอะไรให้ดี แล้วกลับมารักกันนะคะ :L2:
-
คุณไนท์ขาาา กว่าจะมาก็เล่นได้น้ำตาไปหนึ่งยก กระซิกๆ :monkeysad: ...ทำไมการที่เราจะลงเอยกับคน คนนึง มันยากเยี่ยงนี้ล่ะคะ เค้าว่ากันว่า..ชีวิตก็เหมือนละคร ที่ถูกปรุงแต่งขึ้นมา จากชีวิตของคนคนนึง... จะว่าไป ถ้าเราเปรียบชีวิต กับละคร หรือ Reality คุณไนท์ เคยดูเรื่อง "The Trueman Show" ไหม... ตอนนั้นยังเด็ก ตอนดูก็คิดไปว่า หนังอะไรเนี่ย ไม่มีอะไรเลย... แต่เมื่อประมาณ สองสามอาทิตย์ที่แล้ว ลองดูเรื่องนี้อีกครั้ง คุณไนท์เชื่อป่ะ... มันเป็นหนังที่ดีระดับหนึ่งเลยนะ ลองคิดดูเล่นๆนะ ถ้าอยู่ดีๆ คุณไนท์มารู้ว่า ชีวิตเราเนี่ยเป็น Reality โปรแกรม ที่มีคนดูทั่วโลก แล้วสิ่งที่เราทำนั้นเป็นแค่บทละคร หรือแม้กระทั่งความรู้สึกที่เรารักคนคนนึง เป็นแค่บทละครที่คนคนนั้นสร้างขึ้นมา... เราว่าตัวเราเอง..คงจะรับไม่ได้นะ.... เอาเป็นว่า..พออ่านถึง ณ ตอนนี้ ขอบอกว่า แอบผิดหวังเล็กๆในตัวน้องรัน แต่หวังว่าน้องรัน..คงจะออกมาอธิบายได้นะครับ o22
-
อ่านไปอ่านมา เริ่มรู้สึกหลอนอ่ะค่ะ
เพื่อนอีตาสามภพนี่จะพูดกับตัวเองบ่อยมาก คิดเอง เออเอง หลอนค่ะ
(มีใครคิดเหมือนเราบ้าง??) :laugh:
ตอนแรกนึกว่ารันจะอ่านยากกว่านี้นะคะ ... แต่อ่านไปอ่านมาแล้วรู้สึกว่าเหมือนจะอ่านง่าย
เอ๊ะ!! ยังไง หรือเราอาจจะเดาผิด ต้องติดตามตอนต่อไป่ะ
-
หว้าาาาา ค้างอ่ะ :a5: อยากอ่านตอนต่อไปจัง :sad4:
อย่างที่พี่ภพบอก ‘การรอคอยไม่ได้ทำให้เราตาย… แต่มันก็ทุรนทุรายยิ่งกว่าคิด’ :เฮ้อ:
รีบๆมาอัพนะคะพี่เมอร์ซี่ คนอ่านจะลงแดงตายยยยยยย
:z3: :z3: :serius2: :serius2:
บวก 1 เป็นกำลังใจนะคะ o13
-
:laugh:
น้องเมีย แสบใช้ได้เลย...แล้วจะแก้ไขสถานการณ์ยังไงละนี่ :z2:
-
เพิ่งจะเข้ามาอ่านค่า รวดเดียวถึงตอนล่าสุด ^^
สนุกตั้งแต่อินโทรเลยค่ะ แต่งได้ลื่นไหลมาก อ่านไม่ติดขัดเลยค่ะ ชอบๆๆ อิอิ
พี่ภพแกก็เปลี่ยนไปในทางที่ดีมากๆๆๆๆเลยน้า แต่ดันมาโป๊ะเชะรู้เรื่องแผนน้องรัน
เล่นเอาคนลุ้นเครียดตาม น้องก็แอบเจ้าเล่ห์นะเนี่ย แต่ยังไงก็อย่าโกรธน้องเลยน้า ใจเย็นๆคิดดีๆ
เพราะถ้าน้องรันไม่ทำแบบนี้ก็คงไม่มีพี่ภพที่ดีขึ้นขนาดนี้หรอก
คนรักกันก็ต้องรู้จักให้อภัยกันได้ แอบอยากให้น้องมาอธิบายให้พี่ภพฟังเอง มาง้อสามีหน่อยเน้อ
พี่ภพก็คิดหาทางออกดีดีน้า ไม่อยากให้ใครเสียใจ เป็นกำลังใจให้พี่ภพ
-
โหหหหห เฮียภพค้าบบ ยอมโดนหลอกนิดหน่อย แต่ให้รู้ว่ามีคนๆหนึ่งรักเราจากใจจริง
และอยากให้เรารักเขาด้วยใจจริงยอมโดนหลอกก็ได้นะค้าบ แล้วค่อยเอาคืนที่หลัง 5555
แต่จริงๆถ้าโดนหลอกแบบนี้ก็คงโกรธอยู่อะนะ 555 เอาน้าเฮีย ก็ตอนแรกเฮียทำตัวไม่ดีเอง
น้องรันเขาไม่ไว้ใจอะ ก็ต้องมีแบบนี้กันบ้างแหละเนอะ
สู้ๆๆนะค้าบเฮียภพ ติดตามตอนต่อไปจ้า
-
:L1: ชอบเรื่องนี้มากๆค่ะ ตอนแรกอ่านก็คิดในใจแล้วว่ารันแอบชอบพี่ภพแน่ๆ
พอตอนหลังๆก็เริ่มมึนกับพฤติกรรมน้องรันเหมือนกัน
ตอนนี้ก็เข้าใจว่าพี่ภพคงโกรธ ถ้าน้องรันมาง้อคงจะดี 5555 :impress2:
-
แย่แล้ว พี่ภพรู้ความจริงแล้ว งอลตุ๊ปป่องเลย น้องรันทำไงดีรีบๆ มาง้อเร็ว
พี่จะคอยเป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ
-
:a5: :a5:
สงสารพี่ภพมากกก :z3:
-
เอาใจช่วยทั้งคู่นะคะ ไม่รู้ว่าจะสงสารหรือสมน้ำหน้าพี่ภพดีค่ะ
-
เข้าใจน้องรันอะ ก็พี่ภพมันเจ้าชู้ซะขนาดนั้น ก็ต้องอยากจะแน่ใจให้มากๆ
โดนพรากทั้งกายทั้งใจไปฟรีๆ มันก็คงไม่คุ้มกัน ต้องมีบททดสอบกันบ้าง
ความคิดเห็นส่วนตัวแล้ว คิดว่าพี่ภพโมโหเว่อร์ไปไหม
หรือที่รู้สึกทั้งหมดจริงๆ ไม่ได้รักน้องรันเค้า ???
ท้ายที่สุด หวังว่าพี่ภพคงไม่ทำอะไรโง่ๆ ลงไปอะนะ
โตแล้วด้วย แก่แล้วด้วย แล้วก็ไม่ผมไม่อยากกินมาม่าด้วย 555+
ใ ช้ หั ว ใ จ คิ ด ใ ห้ ม า ก ๆ น ะ คั ฟ --- เ อ า ใ จ ช่ ว ย พี่ ภ พ แ ล ะ น้ อ ง รั น
-
o22 o22
-
คนแก่ขี้ น้อยใจมันเป็นแบบนี้นี่เอง น้องรันมาง้อพี่ภพเร็วๆเลย
-
คิดถึงจังเลยยยยยยยยยยย :กอด1:
-
ในที่สุดก้ออ่านทัน พอจะเดาได้ว่าน้องรินรักแต่พระเอกตอนแรกมันกะจะเอาอย่างเดียว เคลิ้มขนาดนี้
มาถึงตอนนี้สงสารพี่ภพว่ะ คงน้อยใจงอนน่าดู จะได้ไปอิตาลีคุยกับน้องรินไหมเนี่ย
-
หักมุมแบบนี้ ใครเป็นพี่ภพก็ทำใจลำบากอยู่ค่ะ
-
สงสารพี่ภพอ่า
โดนหลอกอยู่คนเดียว
มันเหมือนไอ้โง่จริงๆ
-
เข้ามารอน้องรันเเละพี่ภพ
คิดถึงนะตัว เค้ารออยู่นะ :z3:
-
คิดถึงแล้วน๊า :กอด1:
คนเขียนอยู่หน่ายยยยยย :z3:
-
.....อ่านตอนนี้แล้ว รู้สึกเห็นใจ พี่ภพ เลย
-
กอดดดดดดดดดดดดดด :กอด1:
ตามมาจาก ริวxพาย จ้า อ่านแบบรวดเีดียวเม้นเลย....เอิ้กก อ่านตาแฉะเลยฉัน(ฮา)
น้องรัน....เป็นอะไรที่คอยให้ลุ้นตลอดว่าน้องคนนี้จะมามุขไหน..ตกลงกะน้องวีวี่ แค่เพื่อนสาวรึอะไรจ๊ะ?(อย่าบอกนะว่าชีเป็นสาววายที่คอยสนับสนุนอยู่เงียบๆ)<<จิ้นออกนอกโลกไปแล้ว
พี่ภพ....เปิดตัวครั้งแรกพี่ดูชั่ว เอ๊ย เพลย์บอยมาก..แต่ความรักทำให้คนเราเปลี่ยนแปลง จริงๆเนอะ..
ปล.ลุ้นต่อไปว่า พี่ภพจะ นอยด์ น้องรันต่อไปอีกมั้ย?
-
อึนกันเลยทีเดียว
-
สวัสดีค่า... แฮ่!!!
นิยายรายเดือน (สองเดือน) มาเสิร์ฟแล้วค่า :o8:
ช่วงหลังๆ มานี่ อิเมอร์ซี่มันดองได้ดองดีเนอะ เหมือนทุกๆ ตอนเวลา Talk กันต้องมีคำว่า "ขออภัยจริงๆ ค่ะที่มาช้า :m5:"
นั่นแหละค่ะ ครั้งนี้ก็ขอพูดอีกสักครั้งน้า!!! :m29:
ปล. คำผิดเดี๋ยวกลับมาแก้จ้า วันนี้่รีบมากเลย
ตอนที่ 13
วันนี้เป็นวันที่สามที่ผมไม่ได้กลับไปนอนบ้าน แต่ยังคงไปทำงานปกติ ไอ้รินไม่ได้โทรมาหาผม แต่ส่งข้อความมาทางโทรศัพท์แทน เพราะมันรู้ว่าผมเป็นคนยังไง ถึงผมจะดูใจดี ขี้เล่น แต่ถ้าผมโมโห โกรธ ผมจะนิ่ง และถ้าผมบอกว่าผมขออยู่คนเดียว นั่นคือต้องไม่มีการโทรมาเซ้าซี้ใดๆ ทั้งสิ้น…
“ภพ!!!” เสียแรกยามผมเดินก้าวเท้าเข้าบ้าน… วันนี้ผมกลับมาเก็บของเพราะต้องบินไปมิลานในวันรุ่งขึ้น… ผมเจอไอ้รินนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก
“อืม… กลับมาเก็บของน่ะ พรุ่งนี้ต้องไปมิลาน” ผมพยักหน้ารับคำทักของไอ้ริน แล้วก็แจ้งเจตจำนงที่กลับมาวันนี้
“แก… แกยังไม่หายโกรธฉันอีกเหรอวะ” เสียงกล้าๆ กลัวๆ ของไอ้รินเอ่ยถาม ขณะที่ตัวมันก็เดินเข้ามาขวางหน้าผมเอาไว้
“ฉันไม่ได้โกรธแก… แค่น้อยใจ” น้อยใจไม่ใช่ความโกรธหรอกนะ แต่ผมว่ามันมากกว่า
“ทำยังไง แกถึงจะเป็นเหมือนเดิม… ต้องทำยังไง แกบอกฉันสิ ฉันขอโทษจริงๆ นะภพ แกก็รู้ว่าฉันรักแกมากที่สุด แกเป็นเพื่อนรักของฉันที่สุด ฉันไม่เคยไม่หวังดีกับแกนะ แกอย่างอนฉันเลยนะ ฉันไม่ชอบที่เราเป็นแบบนี้เลย” เหมือนผัวเมียจริงๆ ทะเลาะกันเลยเนอะ… ไอ้รินขว้าข้อมือทั้งสองข้างของผมมาเขย่า น้ำเสียงอ้อนวอน ติดจะสั่นเครือ ผมรู้ว่ามันต้องร้องไห้กับเหตุการณ์นี้ ไม่ใช่ว่าผมไม่ให้อภัย และไม่ใช่ว่าผมไม่สงสารมัน แต่บางที มันก็ควรจะได้รับรู้บ้าง ว่าผลของการกระทำที่มันคิดว่าไม่เป็นไร จริงๆ แล้วมันต้องทำให้เพื่อนที่มันรักที่สุดเจ็บขนาดไหน
“มันไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้วว่ะริน ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่รักแก ฉันก็ยังคงรักแกเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกฉันตอนนี้มันยังคงแย่อยู่ แกไม่ต้องทำอะไรหรอก ปล่อยให้ฉันตกผลึกของฉันไปเอง ถ้าฉันเลิกเจ็บ อะไรๆ มันก็คงกลับมาคล้ายๆ เดิมได้เองแหละ…”
“ฮึก…ภพ ฮือออ ภพ ฉัน ฮือ ฉันขอโทษนะ… ภพอย่าเป็นอย่างงี้เลยได้ไหม ฮึกกก ฉันไม่อยากให้เราเป็นแบบนี้เลย” ไอ้รินเริ่มสะอึกสะอื้น แล้วเข้ามากอดผมแน่น ผมไม่ได้ใจร้ายขนาดที่จะไม่กอดตอบ หรือผลักไสมัน ยังไงซะตอนนี้ผมก็ยังคงพูดได้เต็มปากว่าไอ้ริน เป็นเพื่อนที่ผมรักที่สุด
“ฉันก็ไม่อยากเป็นแบบนี้… ฉันผิดที่ฉันเจ้าชู้ ไม่น่าไว้วางใจ แต่แกก็ผิดที่ไม่ห้ามน้องชายแถมยังช่วยให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้น ฉันไม่ได้อยากโทษใคร และก็ไม่ได้พระเอกขนาดจะโทษว่าทั้งหมดเป็นความผิดของตัวเอง เพราะฉะนั้น เราทั้งหมดก็ควรได้รับโทษของความผิดนี้ด้วยกัน… โทษของฉันคือเจ็บ และสูญเสียคนที่คิดว่ารักไป ส่วนโทษของแก แกเองก็คงจะรู้ว่าตอนนี้แกได้รับผลอะไร ฉะนั้น… อย่างที่ฉันบอกนั่นแหละ ปล่อยมันไปก่อน ให้ต่างคนต่างอยู่กับตัวเอง เดี๋ยวทุกอย่างมันจะดีขึ้น” ผมลูบหลังลูบหัวไอ้รินอยู่สักพัก ก็ปล่อยมันออก มันก็ยืนมองผมตาแดงๆ โดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ผมเลยหันหลังแล้วเดินขึ้นไปเก็บของเงียบๆ โดยที่ไอ้รินก็ไม่ได้เดินตามขึ้นมา
“คืนนี้จะค้างที่นี่รึเปล่า” ผมขึ้นมาเก็บกระเป๋าจนเกือบเสร็จ ไอ้รินถึงขึ้นมาหาที่ห้องนอน
“คงค้าง เพราะพรุ่งนี้ต้องออกแต่เช้า จากที่นี่ไปสนามบินใกล้กว่าจากคอนโดน่ะ”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันไปส่งนะ” ผมปิดล็อคกระเป๋าเสร็จเรียบร้อย ก่อนจะหันไปมองหน้าภรรยาคนเดียวในชีวิต ที่ยืนทำหน้าหมาป่วยอยู่ข้างๆ
“อืม” ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องปฏิเสธความหวังดีของมัน ไม่จำเป็นต้องเล่นตัวขนาดนั้น ถึงแม้ตอนนี้จะยังตึงๆ กันอยู่ก็ตาม
“ฉันไปอาบน้ำนอนก่อนนะ” ผมรีบตัดบท เพราะเห็นท่าทางของไอ้ริน เหมือนกำลังจะพูดอะไร… ผมยังไม่พร้อมจะคุ้ยเขี่ยดราม่าขึ้นมารับประทานเป็นมื้อดึกคืนนี้
+++++++++++++++
+++++++++++++++
รุ่งเช้าตีห้า…ไอ้รินก็ขับรถมาส่งผมที่สนามบินแห่งชาติ เครื่องผมออกตอน 10 โมง แต่ด้วยวันนี้เป็นวันธรรมดา ผมไม่อยากเสี่ยงกับปัญหาการจราจรเลยเลือกที่จะเดินทางมาแกร่วรอที่นี่ก่อนดีกว่า
“แกกลับไปเลยก็ได้นะ ฉันรอได้” ไม่ได้กะจะไล่ แต่ก็ไม่อยากให้มันอยู่
“ไปกินกาแฟกันสักแก้วก่อนได้ไหม” เสียงถอนหายใจเบาๆ กับน้ำเสียงกึ่งอ้อนวอน ทำให้ผมเลือกที่พยักหน้าตอบรับ แทนการปฏิเสธ
เราเลือกร้านกาแฟสีเขียวเจ้าประจำ สั่งกาแฟตามแบบของตัวเองเสร็จสรรพ ไอ้รินก็รีบเดินไปนั่งในมุมด้านในที่ยังไม่มีคนจับจอง ผมเลยจำยอมต้องเดินตามไป ทั้งๆ ที่ในใจแอบคิดว่าจะซื้อแบบเทคอะเวย์ แล้วเดินจิบไปเรื่อยๆ
“ขอร้องนะริน เราจะไม่พูดเรื่องนั้นอีก ขอฉันพักสมองหน่อยเถอะ” ผมดักคออย่างรู้ทัน
“ขอร้องเหมือนกันนะภพ ขอฉันพูดนิดนึงเถอะนะ รับรองว่าจะไม่ทำให้แกลำบากใจ แต่ขอฉันพูดเถอะ”
“ถ้าจะขอโทษ ไม่ต้องแล้ว ฉันรู้แล้วว่าแกเสียใจจริงๆ”
“ไม่ได้จะขอโทษ แต่จะขอร้อง… เออ คือ… ไอ้รัน มันอยากเจอแกน่ะ… เถอะนะภพ ขอโอกาสมันสักครั้งเถอะ มันจะไปเจอแกที่มิลานแกยอมเจอมันหน่อยนะ” ขอโอกาสเหรอ… แล้วตอนที่ผมขอโอกาสบ้างมีใครให้โอกาสคนอย่างไอ้สามภพไหม หึ
“แกคิดว่าคนอย่างฉันใจดีขนาดนั้นเลยเหรอวะริน…” ผมเผลอขึ้นเสียง พร้อมใส่อารมณ์กับไอ้รินไปพอควร… ไอ้รินเบิกตากว้างทำท่าเหมือนจะเถียงอะไรออกมา แต่ก็ทำแค่เพียง จ้องหน้าผมแล้วเม้มปากแน่น
“……………………………”
“…………………………….”
เราจมอยู่กับความเงียบกันเกือบยี่สิบนาที… ผมไม่ได้อยากเป็นคนใจร้าย แต่ทุกคนใจร้ายกับผมก่อน หลายคนอาจจะคิดว่า…เฮ้ย เรื่องแค่นี้เอง มึงก็รักน้องเค้าแล้ว น้องเค้าก็รักมึงเหมือนกัน คนรักกันเรื่องแค่นี้ยอมๆ กันหน่อยไม่ได้เหรอ… ได้ครับ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ตอนที่ผมยังรู้สึกแย่กับเหตุการณ์และยังรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ถูกกระทำ โดยคนที่บอกว่ารักผม ไม่ว่าจะน้องรัน หรือไอ้รินเองก็ตาม…
“ก็ได้… ฉันจะไปเจอรัน… เคลียร์ๆ กันไปซะก็ดี แกให้น้องแกโทรหาฉันแล้วกัน พรุ่งนี้ฉันไปถึงยังไม่มีธุระอะไร… แต่ ฝากบอกน้องแกหน่อยนะ…ว่าครั้งนี้ ขอให้ทุกอย่าง ‘เป็นเรื่องจริง’” ไอ้รินเบนสายตามาสบกับผมอีกครั้ง ผมเห็นแววตาของคนเป็นพี่ที่รักน้อง และอยากให้น้องมีความรัก พร้อมกับแววตาขอบคุณ และสีหน้าคาดไม่ถึงว่าผมจะยอม
“อืม… ได้ๆ ขอบใจแกมากนะภพ ขอบใจจริงๆ ฉันขอโทษแกอีกครั้งนะ อย่าทำหน้าเบื่อได้ไหม เวลาคนมันรู้สึกผิด อย่างเดียวที่อยากจะพูดก็คือขอโทษ…”
“เออ เข้าใจแล้ว… ฉันไปดีกว่า ว่าจะเข้าไปนั่งหลับรอในเกท แกเองก็กลับได้แล้ว ถ้าถึงที่นู่นแล้วฉันจะโทรหาแล้วกันนะ… แล้วเจอกัน” ผมดึงตัวไอ้รินมากอดเบาๆ เป็นการกระทำคุ้นชินของพวกเรา เวลาจะจากกัน หรือใครจะไปไหนไกลๆ นอกจากคำพูดที่ขอให้เดินทางปลอดภัย ก็มีกอดกันนี่แหละ ฉะนั้นไม่ได้ทำซึ้ง ไม่ใช่เรื่องแปลกที่พวกผมกอดกัน
ผมใช้เวลาบนเครื่องอ่านหมายกำหนดการของงานที่จะเข้าร่วมเสร็จ ก็พับปิดทุกอย่าง แล้วกลับมาจมอยู่กับความคิดตัวเองอีกครั้ง กลับมานั่งถามตัวเองว่า… เราพร้อมจะเผชิญหน้าแล้วใช่ไหม? แล้วครั้งนี้มันจะเป็นเกม เป็นละคร เป็นฉากๆ หนึ่ง หรือเป็นแผนการอะไรอีกรึเปล่า?
จะว่าไปก็ขำดี กลายเป็นว่าตอนนี้เราต่างคนต่างระแวงซึ่งกันและกันไปแล้วสินะ… น้องระแวงว่าผมจะรักน้องจริง หรือแค่หลงแล้วจะกลับไปเจ้าชู้อีก…ผมก็ระแวงว่าถ้าคบกับน้องไปอะไรคือความจริง ขนาดเริ่มต้นเรายังใช้คำโกหกเป็นบรรทัดฐานเลย
ผมเผลอหลับไปนานแค่ไหนไม่รู้ รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนแอร์โฮสเตสสาวสวยสัญชาติเดียวกันเดินมาปลุกให้ปรับที่นั่งพร้อมรัดเข็มขัด เพราะเครื่องจะแลนดิ้งแล้ว…
ผมค่อนข้างคุ้นเคยกับมิลานเป็นอย่างดี จากการมาเที่ยวและมางานแฟชั่นวีคอยู่บ่อยๆ ทำให้ผมมีที่พักประจำและสัญจรไปไหนมาไหนคนเดียวได้อย่างสะดวกสบาย… ผมเก็บของเข้าที่พักเสร็จ ก็โทรบอกไอ้รินว่าผมถึงเรียบร้อยแล้ว ไอ้รินก็บอกว่าพรุ่งนี้น้องรันจะมาหาผมช่วงเย็น น้องจองโต๊ะที่ร้าน Gnocco Fritto (ญอคโค ฟริตโต) เป็นร้านอาหารอิตาลีที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ กับคลอง Navigli (นา วิล ญี่) ผมไม่แปลกใจที่น้องนัดผมที่ร้านนี้ในละแวกนี้ เพราะแถวๆ ร้านจะเป็นโซนพวกอาร์ตติส ศิลปะ ร้านขายของเก่าวินเทจ ร้านขายภาพเขียน โรงเรียนสอนศิลปะเต็มไปหมด
แปลกแฮะ ทำไมตอนนี้ผมกลับนิ่งได้อย่างไม่น่าเชื่อ ผมไม่ตื่นเต้น ไม่กระวนกระวายอะไรกับการที่จะได้เจอน้องรันเลย ผมยังคงเปิดแลปท็อป นั่งทำงานอย่างมีสมาธิ ผมไม่แม้แต่จะเปิดเข้าไปดูเฟสบุคด้วยซ้ำว่าน้องรันโพสต์อะไร หรือมาโพสต์อะไรที่วอลล์ผมรึเปล่า ผมจดจ่ออยู่กับงานตรงหน้า สักพักก็ออกไปหาอะไรง่ายๆ ทาน แล้วเดินไปร้านหนังสือ ซื้อแมกกาซีนแฟชั่นอีกสี่ห้าเล่ม ต่อด้วยแวะร้านสะดวกซื้อหิ้วเบียร์มาสามกระป๋อง กลับมาดื่มต่อที่ห้อง ไม่ได้เอามาย้อมใจ แต่มาย้อมกายครับ อากาศหนาวๆ แบบนี้แอลกอลฮอลดีที่สุด
รุ่งขึ้นอีกวันผมตื่นค่อนข้างสายเพราะเป็นอีกวันที่ไม่มีภารกิจ ตื่นมาก็เช็คอีเมล จัดการเรื่องงานด่วนต่างๆ ผ่านทางระบบออนไลน์ เสร็จแล้วก็อาบน้ำจัดการตัวเองก่อนจะออกไปหากาแฟ และอาหารสายๆ กิน ผมเป็นพวกโรคจิตที่ติดการอาบน้ำหลังตื่นนอน ไม่ว่าวันนั้นจะหนาวสั่นติดลบขนาดไหน ผมก็ต้องอาบ ไม่อย่างนั้นผมจะรู้สึกไม่สบายตัวไปทั้งวัน แล้วจะหงุดหงิดมาก
ผมใช้เวลาช่วงสายไปกับการนั่งละเลียดกาแฟ กับแซนวิช และนิตยสาร… สักบ่ายสามผมก็ออกไปตามล่าหาของฝากที่มีมนุษย์เพื่อน และมนุษย์ญาติๆ ฝากซื้อ ทั้งกระเป๋าแบรนด์เนม เครื่องสำอาง เครื่องประดับ หนึ่งในผู้ฝากก็มีไอ้รินด้วยแหละฮะ มันฝากซื้อกระเป๋าหนังแบรนด์ดังไฮเอนด์สองใบ ของมันและของน้องหนู พร้อมด้วยเครื่องสำอางและครีมบำรุงต่างๆ เป็นเลสเบี้ยนก็ห้ามหยุดสวย!!!
ได้ของฝากเกือบครบ มองดูเวลาก็เกือบทุ่มแล้ว แอบตกใจเล็กน้อย กลัวว่าคนที่นัดจะมารอแล้ว เลยรีบกลับไปเก็บของที่ห้อง ล้างหน้าล้างตา แล้วรีบออกไปที่ร้านที่นัดเอาไว้ โชคดีที่ร้านกับโรงแรมที่พักไม่ได้ไกลกันมาก อยู่ในระยะที่เดินได้ใช้เวลาประมาณ 15 นาทีก็ถึง
(ต่อข้างล่างค่ะ)
-
เข้าไปในร้านผมแจ้งกับบริกรสาวว่าได้จองโต๊ะไว้แล้ว แต่ไม่รู้ว่าคนที่จองมาถึงรึยัง บริกรเลยถามว่าผมคือคุณแซมพอบรึเปล่า? (ฝรั่งมันออกเสียงชื่อผมว่าแซมพอบจริงๆ ครับ อันนี้ผมเข้าใจได้ เพราะตลอดเวลาที่เคยเรียนอยู่เมืองนอกเมืองนามา เพื่อนฝูงครูบาอาจารย์ก็เรียกแซมพอบ กันหมดแต่จริงๆ จะเรียกผมว่าแซมกันซะส่วนใหญ่) พอผมแจ้งว่าใช่ผม บริกรก็เชิญผมไปที่โต๊ะ ผมให้บริกรเดินนำไปจนเกือบถึง ก่อนที่ผมจะแจ้งว่า ผมจะเดินเข้าไปเอง ไม่ต้องเดินไปเลื่อนเก้าอี้ให้ก็ได้ ตอนแรกบริกรลังเลเล็กน้อย เพราะฝรั่งเขาค่อนข้างถือเรื่องบริการ ผมเลยต้องแจ้งว่า จะไปเซอร์ไพร์ซเขาใกล้ๆ บริกรสาวเลยส่งยิ้มให้ก่อนจะขอตัวเดินกลับไปประจำที่…
โต๊ะขนาดสองที่นั่ง อยู่มุมในสุด และค่อนข้างส่วนตัว… ผมมองเห็นแผ่นหลังผายเหยียดตรงที่แสนคุ้นเคย มองจากมุมเฉียงคนบนโต๊ะเหมือนกำลังจมอยู่กับความคิด สองมือประสานกันบนโต๊ะ นิ้วชี้ด้านมือขวาเคาะเบาๆ บนหลังมือซ้ายที่ประสานกันอยู่ อากัปกริยาที่ดูเหมือนสงบ แต่มองออกว่ากำลังรอคอยด้วยความกระวนกระวาย… เหมือนผมจะเลว เพราะผมดันเผลอยิ้มอย่างรู้สึกเป็นต่อกับกริยาของคนตรงหน้า
“อะ แฮ่ม!!” ผมกระแอมทักจากด้านหลัง แล้วก็เป็นอย่างที่ผมเดาไว้ น้องชายของเมียผมสะดุ้งจนสุดตัว กับเสียงและการมาเยือนของผม แสดงว่าคงกระสับกระส่ายในใจพอดู
“อ่ะ เอ่อ พี่ภพ เอ่อ… สวัสดีครับ” น้องรันผลุดตัวลุกขึ้นอัตโนมัติ ก่อนจะยกมือขึ้นไหว้ผม
“ครับ… พี่ขออนุญาตนั่งนะ” ผมค่อนข้างพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดา ธรรมดาซะจนรู้สึกไม่เชื่อว่าตัวเองจะทำได้… ผมไม่รอให้น้องอนุญาตตามที่ขอ แต่ก็พาตัวเองเดินไปนั่งลงตรงข้ามเสร็จสรรพ พอน้องเห็นว่าผมนั่งลงแล้ว น้องเลยค่อยๆ หย่อนตัวลงตามบ้าง
“เอ่อ…คือ รันอยากจะบอกว่า…”
“พี่ขอสั่งอาหารก่อนได้ไหมครับ เมื่อกลางวันทานไปนิดเดียว” ผมไม่ได้อยากจะแกล้งคนตรงหน้า แต่ก็อดที่จะขัดไม่ได้ ผมรู้ว่าน้องคงกำลังจะพูดอะไรสักอย่างเกี่ยวกับเรื่องของเราสองคน เผลอๆ คงจะเป็นคำขอโทษ และผมว่าน้องคงเตรียมตัวเตรียมใจมานานพอดู… พอเจอผมเบรค คนที่เคยเอาแต่ใจตัวเองมาก่อนอย่างรัน ก็แอบทำหน้าขัดใจออกมาจนผมพอสัมผัสได้
“…ครับ” น้องคงอึ้งๆ ที่ผมมีท่าทีสบายๆ ขนาดนี้ น้องเองแม้จะดูหงอๆ แต่ก็ไม่ได้สลดนัก ก็ตามสไตล์น้องรันคนกล้า น้องยังคงจ้องหน้า และจ้องมองทุกการกระทำของผมอยู่ตลอด
“สั่งอาหารไหมครับ” ผมสั่งอาหารของตัวเองเสร็จ ก็เงยหน้าขึ้นไปถามคนตรงหน้า
“ไม่ครับขอบคุณ” น้องปฏิเสธอย่างสุภาพ
“นัดมาร้านอาหารแล้วไม่สั่งอะไรทาน วันหลังนัดริมคลองด้านนอกก็ได้นะ” น้องรันตวัดตาเบิกกว้างใส่ผมเหมือนไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ผมพูด คงไม่คิดว่าไอ้สามภพหน้าโง่ตัวนี้ที่มันเคยแต่พูดจาป้อล้อ หยอกเย้า ขี้เล่น มันจะประชดประชัน และกวนตีนใส่อย่างไม่ใยดี
“………………….” หึหึ สุดท้ายน้องรันคนเก่งก็ทำได้แค่หันไปหยิบเมนูอย่างกระแทกกระทั้น พร้อมสั่งซุปหนึ่งถ้วย ก่อนจะหันมาตวัดสายตาไม่พอใจใส่ผมอย่างเปิดเผย… ณ จุดนี้เวลานี้ ถามว่าไอ้สามภพแคร์ไหม…? ผมว่าผมสะใจมากกว่า
“ระหว่างรออาหาร ผมขอเริ่มพูดเรื่องที่ผมนัดพี่ภพมาวันนี้ก่อนได้ไหมครับ” ก่อนที่ความเงียบจะเข้าปกคลุมเราทั้งคู่ น้องรันก็ทำลายมันด้วยประโยคที่คงตั้งต้นเรื่องที่จะพูดกับผมตั้งแต่เพิ่งหย่อนก้นลงไปนั่นแหละครับ
“ไม่ครับ… จนกว่าเราทั้งคู่จะทานเสร็จ พี่ยังไม่พร้อมรับฟังข้อ ‘เท็จ’ จริงใดๆ ในระหว่างท้องว่าง… เพราะความอดทนพี่ต่ำเสมอเวลาหิว” สิบ สิบ สิบ ไปเลยไอ้ภพ บทกูจะใจเด็ด กูก็เด็ดเกิ๊น
“อะ…เอ่อ…ครับ” อยากจะแอบขำ กับอาการตาค้าง พร้อมอ้าปากพะงาบๆ เหมือนจะพูด แต่พูดไม่ออกของคนตรงหน้า หึหึ คิดว่าในใจคงด่าผมไปเรียบร้อยแล้วล่ะ
แล้วเราสองคนก็นั่งจ้องตากันเงียบๆ โดยที่ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาอีก ผมไม่จำเป็นต้องเสทำเป็นมองที่อื่น และก็คงจะเสียมารยาทหากหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่น ส่วนคนตรงหน้าก็ไม่ได้ลดลาไปกว่ากัน ผมจ้องตาน้อง น้องก็จ้องตาผม ผมใช้สายตานิ่งเรียบส่งไป
ส่วนน้องแปรเปลี่ยนจากแววตาแห่งความคาดหวังมาเป็นขัดเคืองเล็กๆ ผสมกับสีหน้ารอคอย อาการเม้มปากน้อยๆ อย่างคนเอาแต่ใจ แต่ทั้งหมดทั้งมวลไม่ได้ทำให้น้องชายของไอ้รินดูแย่ลงแม้แต่น้อย กลับน่ามอง อย่างไม่น่าเบื่อ อากัปกิริยาที่ผันเปลี่ยนไปตามอารมณ์ของเจ้าตัว ดูธรรมชาติซะจนอดที่จะคาดเดาไม่ได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
แปลกนะฮะ เด็กผู้ชายคนนี้แปลกมากๆ เขามีบางอย่างที่ทำให้คนที่ได้พบเจอ อยากจะเดินเข้าไปรู้จัก พอรู้จักก็อยากจะเข้าไปค้นหา ยิ่งเดินเข้าไปค้นหาก็ยิ่งถลำตัวลึกลงไป ท่าทีเงียบๆ แฝงแววตากลมที่บางทีก็ดูซุกซน บางทีก็นิ่งเรียบซะจนคาดเดาอะไรไม่ถูก หรือบางทีก็ดูเชิญชวน แถมบางครั้งยังแฝงความยั่วยวนเอาไว้อย่างธรรมชาติ…
เสียงดนตรีแจ๊สแผ่วเบา ผสานเสียงพูดคุยของผู้คนรอบข้าง แต่บรรยากาศบนโต๊ะของเรายังคงนิ่ง ถ้านี่เป็นหนัง ผมว่าโต๊ะเราคงเหมือนคนกำลังกดปุ่มพอสเอาไว้ รอบข้างเคลื่อนไหว แต่หยุดนิ่งแค่ตรงที่เราสองคน… ไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ ผมพยักหน้าน้อยๆ ให้คนตรงหน้าเริ่มต้นทานซุปของตัวเอง และผมเองก็ก้มลงจัดการกับพาสต้าของตัวเองเช่นกัน… ระหว่างอาหารกำลังตกถึงท้อง ก็ยังคงไร้เสียงสนทนาใดๆ ระหว่างเราสองคน…
“อิ่มแล้วใช่ไหมครับ” น้ำเสียงเหลืออดที่พยายามข่มให้นิ่งเฉย เอ่ยขึ้นมาถามผมทันทีที่วางผ้าเช็ดปากที่เช็ดแล้ววางลงบนโต๊ะ
“ครับ… แต่พี่ขอดื่มกาแฟสักแก้ว” ไม่ได้จะกวนตีน หรือแกล้งคนตรงหน้า แต่ผมเป็นคนติดดื่มกาแฟหลังทานข้าวจริงๆ
“พี่ภพจะช่วยกรุณาคุยกับรันไปด้วยดื่มกาแฟไปด้วยจะได้ไหม…ครับ” ในที่สุดน้ำเสียงเหลืออดที่เก็บกดมานาน ก็ระเบิดออกมาจนได้สินะ หึหึ
“พี่เป็นคนที่ขอร้องให้รันมารอพี่กินข้าวรึเปล่าครับ ถ้ารันรีบจะกลับก่อนก็ได้ ไว้โอกาสหน้าถ้ารันพร้อมที่จะ ‘รอ’ คนอื่นบ้าง เราค่อยนัดกัน” ผมพูดไปก็ยิ้มไปไม่สนใจอาการแทบคลั่งของคนน่ารักที่ทำท่าเหมือนจะลุกขึ้นมาบีบคอผมให้แหลก แล้วผมก็ใจเย็นยกมือเรียกบริกรมาสั่งกาแฟ เสร็จแล้วก็นั่งนิ่งรอดูปฏิกิริยาของน้องเมีย… หึหึ ถือว่าอดทนใช่ย่อยเหมือนกัน เพราะน้องก็นั่งเงียบเม้มปากตามสไตล์ แต่คราวนี้บวกใบหน้าที่งอหงิกยิ่งขึ้นไปอีก
“โอเค… สรุปว่าที่นัดพี่ออกมานี่มีเรื่องอะไรครับ” ผมวางถ้วยกาแฟเปล่าลงบนจานรองแก้วปุ๊บ ก็เริ่มต้นเปิดประเด็น เดี๋ยวจะมีเด็กแถวนี้อกแตกตายซะก่อน… จริงๆ ผมว่ารันเองก็คงแอบงงกับท่าทีผมอยู่เหมือนกัน เพราะน้องก็รู้ว่าผมรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว ไอ้รินเองมันก็คงต้องโทรบอกน้องมันว่าผมค่อนข้างโมโหมากแค่ไหน แต่มาวันนี้ทำไมผมถึงดูนิ่งๆ และไม่แสดงอาการโมโหออกมาด้วยซ้ำ
“คือ… พี่ภพครับ… รัน… รัน… รันอยากจะขอโทษพี่ภพ… ที่…ที่…”
“ที่รันแอบชอบพี่ ที่รันแอบวางแผนให้พี่สนใจ ที่รันโกหกสร้างเรื่องทั้งหมดนี้ขึ้นมา หรือที่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นแค่เรื่องสนุกของรัน!!!” ผมช่วยต่อความยาวของประโยคที่เจ้าตัวเขามัวแต่อ้ำอึ้งอยู่ให้
“รันไม่ได้โกหก… โอเค มันมีบางเรื่องที่โกหก แต่ทั้งหมดที่โกหก ก็เพราะว่ารัน รัน… รันแอบชอบพี่ภพ เรื่องนี้รันพูดจริงๆ”
“ก็แค่แอบชอบถึงกับต้องเอาความรู้สึกของคนอื่นมาล้อเล่นเชียวเหรอ รันไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ ถ้ารันชอบพี่จริง รันไม่คิดสักหน่อยเหรอว่าพี่จะรู้สึกหน้าโง่ขนาดไหนถ้ารู้ความจริงทั้งหมด หรือกะว่าจะปิดไปจนวันตาย ปล่อยให้พี่คอยวิ่งตาม คลั่งไคล้ หลงรักเราอย่างหัวปักหัวปำ แล้วคอยเป็นลูกไก่ในกำมือเราตลอดไป”
“มันไม่ใช่แค่ชอบ ก็เพราะเป็นพี่ไง เป็นพี่รันถึงต้องทำตัวให้น่าสนใจ รันถึงต้องเข้าถึงพี่ให้ได้ ให้พี่คอยมองแต่รันคนเดียว เพราะว่ารันดันโง่ไปหลงรักสามีปลอมๆ ของพี่สาวที่คอยเฝ้ามองเขามาตั้งนานแล้ว เขาเป็นผู้ชายยิ้มง่าย รอบๆ ตัวมีแต่เพื่อนฝูง และเสียงหัวเราะ เขาเป็นคนมีเสน่ห์ มีน้ำใจ ใครๆ ก็รัก ใครๆ ก็อยากเข้าหา เรียนก็เก่ง เป็นบรรณาธิการ เป็นนักธุรกิจหนุ่มที่ใครๆ ก็ชื่นชม และสิ่งที่ทำให้เขาประทับใจรันมาจนถึงตอนนี้ ก็เพราะเขาเป็นคนรักเพื่อน และเค้ารักพี่สาวของรันมาก มากจนยอมเสียสละชีวิตส่วนตัวส่วนหนึ่งเพื่อมาช่วยให้พี่รินได้สมหวังในความรัก…”
“ยิ่งรันได้รับรู้เรื่องราวของเขา ได้เฝ้ามองจากที่ไกล รันก็ยิ่งหลงรักผู้ชายคนนี้อย่างถอนตัวไม่ขึ้น… รันพยายามขยันเรียนเรียนให้เก่ง จะได้จบเร็วๆ และไปสมัครงานที่บริษัทของเขา จากเด็กเงียบๆ ขี้อาย หน้าตาไม่ได้โดดเด่น ตัวก็ไม่ได้เล็กน่ารัก หุ่นก็ไม่ได้ดี รันก็พยายามกินอาหารที่มีประโยชน์ เข้ายิม เล่นกีฬาจนสูงขึ้นบ้าง แม้จะไม่ได้มีซิกแพค ไม่ได้มีกล้ามหนา แต่รูปร่างก็แข็งแรง หุ่นก็ดีขึ้น เพราะพี่รินเคยบอกว่าเค้าชอบนายแบบหุ่นดีๆ ไม่ก็นักร้องดาราที่เก่งๆ กล้าแสดงออก… และที่ทำให้รันต้องตัดสินใจทำอะไรสักอย่างให้เขาหันมาสนใจรันบ้าง ก็เพราะเค้าเจ้าชู้มาก ใครๆ ก็อยากเป็นคู่ควง คู่นอน ของเขา เขาไม่คิดจะหยุดที่ใครแต่นั่นยังไม่น่ากลัวเท่ากับ เขาจะมาสนใจคนอย่างรันได้ยังไง… รันเลย…เอ่อ คิดว่า รันต้องยั่วเขา ให้เขาหลงรักรันให้ได้ เพราะรันไม่ได้อยากเป็นแค่ของเล่นของเขา”
“แต่รันไม่คิดหรือว่า ความสัมพันธ์ที่เริ่มต้นด้วยการปิดบัง หรือโกหก มันจะไปได้ตลอดรอดฝั่งได้ยังไง อย่างน้อยถ้าหากความลับมันแตกเหมือนอย่างตอนนี้ รันไม่คิดบ้างเหรอว่าเราจะต้องอยู่กับความหวาดระแวงไปอีกนานแค่ไหน… รันอาจจะระแวงและกังวลถึงความเจ้าชู้ของพี่ รันอาจจะคิดว่าคนอย่างพี่จะสามารถหยุดอยู่ที่ใครได้ไหม แต่นั่นทั้งหมดนั้นเป็นสิ่งที่รันคิดเอาเอง รันไม่เคยแม้แต่จะลองเข้ามาสัมผัสตัวตนที่แท้จริงของพี่โดยใช้ตัวตนที่แท้จริงของรันเลยด้วยซ้ำ… รันบอกว่ารันพยายามเปลี่ยนตัวเอง พี่เองก็ทำเหมือนกัน พี่เองก็อยากเป็นคนดี อยากหยุดที่ใครสักคนเหมือนกัน พี่พยายามปรับปรุงตัวเอง พยายามเลิกพฤติกรรมวันไนท์สแตนด์ รันก็น่าจะเห็น และรับรู้ แต่รันก็ไม่คิดที่จะเปิดใจคุยกับพี่…”
“พี่ถามรันสักคำนะ… รันเลิกระแวงเรื่องพี่เจ้าชู้บ้างรึยัง หรือตลอดเวลาก็ยังคงระแวงอยู่ เพราะพี่มันเป็นคนที่ไม่น่าไว้ใจ ใกล้ใครก็เอาเขาหมดหรือไง? โจรที่ฆ่าคนตาย เขาถูกพิพากษาให้รับโทษ เมื่อเขาออกมาจากคุกแล้ว เขากลับตัวเป็นคนดี ไอ้คำว่าโจรฆ่าคนตายมันก็ยังคงติดตัวเขาไปตลอด แต่เขาก็ไม่ได้กลับไปฆ่าคนอีกแล้ว ถ้าสังคมไม่ให้โอกาสเขา เขาก็ควรกลับไปเป็นโจรอีกครั้ง ตามที่สังคมหวาดระแวงเขาใช่ไหม?”
“ไม่ใช่นะ!!! มันไม่ใช่อย่างนั้น คือ รัน… รันขอโทษที่รันระแวงพี่ภพ แต่พี่ภพก็ต้องเข้าใจรันบ้าง รันอยู่ไกล เราไม่ได้เจอกันทุกวัน แล้ว แล้วรันก็ขี้หึง รันไม่อยากให้ใครเข้าใกล้พี่ภพ รันไม่อยากให้พี่ภพมองใคร เพราะว่ารันอยู่กับพี่ภพทุกวันไม่ได้ รันก็ไม่อยากให้พี่ภพหาใครมาเป็นตัวแทนรัน ไม่อยากให้พี่ภพหาใครมาระบายอารมณ์แทนรัน ถึงจะไม่ได้รัก ไม่ได้ผูกพันธ์ หรือเป็นแค่วันไนท์สแตนด์ รันก็ไม่ชอบ ฮึก!! รัน ฮึก รันรักพี่ภพมากรู้ไหม ฮืออออ รันขอโทษ ฮึก จะให้รันทำยังไงล่ะ จะให้รันทำวิธีไหนพี่ภพถึงจะเข้าใจรันบ้าง ฮืก!!!”
ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ นั่งมองคนที่นั่งก้มหน้าสะอึกสะอื้นตรงหน้าด้วยแววตาที่อ่อนลง ไม่ใช่ว่าผมไม่เชื่อที่น้องพูดออกมา แต่ที่ผมยังคงนิ่งเพราะผมก็อยากให้น้องได้เรียนรู้ถึงสิ่งที่น้องทำ ไม่ใช่ว่าถือศักดิ์ศรีีจนยอมไม่ได้ที่โดนหลอก แต่มันเจ็บที่โดนคนที่เรารักหลอกต่างหาก แล้วจากที่ฟังน้องพูดมา ผมรู้สึกได้ว่าน้องทำตามอารมณ์และความรู้สึก โดยไม่ได้ยั้งคิดถึงผลที่จะตามมา นั่นเพราะหนึ่งน้องยังเด็ก และสองน้องถูกเลี้ยงมาอย่างอิสระมากเกินไป
ถ้าตอนนี้ผมยอมโอ๋น้อง ยอมคบกัน น้องก็จะได้ในสิ่งที่ต้องการมาอย่างง่ายๆ โดยที่ไม่ได้เรียนรู้ถึงสิ่งหรือผลของการกระทำของตัวเองเลย ไม่ใช่ว่าผมไม่รักน้อง หรือเลิกรักน้องแล้ว แต่เพราะผมรักน้อง อยากให้น้องโตขึ้น เป็นคนที่อดทน รอคอย และมีสติ มีเหตุและผลในการกระทำ ไม่ใช่ตามอารมณ์อย่างเดียว ถ้าผ่านเรื่องนี้ไปไม่ได้ ผมก็มองไม่เห็นอนาคตของเราสองคนว่ามันจะไปในทิศทางไหน
“คืนนี้รันมีที่นอนแล้วใช่ไหม เดี๋ยวพี่จะเดินไปส่ง” ผมเรียกบริกรมาเช็คบิล หลังจากเอ่ยถามคนตรงหน้า
“แล้ว… เรื่องนี้… คือ… ยังไง…” น้องไม่ได้ตอบตรงคำถามผม เพราะคงยังงงที่ผมปล่อยให้น้องได้สะอื้นเบาๆ คนเดียวสักพัก แล้วก็ชวนกลับ
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ขอเวลาให้พี่ได้คิดบ้าง รันรอได้ไหมล่ะ” ผมยื่นข้อเสนอ
“รัน… แต่รันรักพี่ภพนะ”
“พี่ก็รักรันเหมือนกัน… แต่พี่ยังเจ็บ พี่ขอแยกเรื่องนี้ออกจากความรัก… พี่ไม่อยากโยนเรื่องนี้ให้เป็นความผิดของรัน พี่ว่ามันก็คงเป็นความผิดของทุกคน ถ้าหากถามพี่ตอนนี้ว่าพี่จะเอายังไงกับเรื่องนี้ พี่ก็คงยังให้คำตอบรันไม่ได้… พี่บอกตามตรง ว่าถ้าเราเลือกที่จะคบกันตอนนี้ แล้วก็ยังคงมีความระแวงติดตัวเราทั้งคู่ อีกไม่นานเราก็คงจะเลิกกัน ไม่พี่ก็รัน ต่างก็ต้องทนไม่ไหว… พี่อยากให้เราค่อยเป็นค่อยไป ค่อยๆ ใช้เวลาคิดทบทวนการกระทำของตัวเอง พี่เชื่อว่า คำตอบมันจะมาในสักวัน รันรอได้ไหมล่ะ…” เห็นสีหน้าเจื้อนๆ ของน้อง ก็อดไม่ได้ที่จะสงสาร แต่ผมต้องเข้มแข็งไว้ ในเมื่อเลือกแล้วที่จะสอนให้น้องได้โตขึ้น
“ก็ได้ครับ… รันจะรอ….” น้องตอบรับเสียงเบา แถมสั่นน้อยๆ เหมือนจะเริ่มร้องไห้อีกครั้ง
“ไปครับ เดี๋ยวพี่เดินไปส่ง” ผมลุกขึ้นเดินนำน้องออกไปนอกร้าน ก้าวออกไปได้ไม่เท่าไหร่ ก็ต้องหยุด เพราะคนที่เดินตามหลังโผเข้ามากอดผมไว้ ซุกหน้าร้องไห้กับแผ่นหลังของผม
“ฮึกกก ฮือออ…พี่ภพ รันขอโทษ รันขอโทษ รันไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ รันรักพี่นะ รันรักพี่ภพ ฮือออ อย่าทิ้งรันไปนะ ฮึกกก ให้รันไปอยู่กับพี่ได้ไหมคืนนี้ ได้ไหมฮะ ฮืออออ” ผมพลิกตัวกลับ หันมาดึงคนสะอื้นเข้ามากอดไว้ ลูบหัวลูบหลังอย่างปลอบประโลม
“พี่ก็รักรันนะครับ… แต่คืนนี้ พี่คงให้รันไปนอนที่ห้องพี่ไม่ได้ พี่บอกรันแล้วว่าเราต้องแยกกันไปคิด แยกกันไปเรียนรู้และตัดสินใจ รันโตแล้วนะ พี่อยากให้รันโตขึ้นกว่านี้อีก อยากให้รันเลิกใช้อารมณ์ตัดสิน อยากให้รันมีสติ แล้วก็ยอมรับในผลของการกระทำของตัวเอง… ถ้าหากเรารักกันจริงๆ สิ่งนี้ก็เพื่ออนาคตของเรา… เชื่อพี่เถอะครับ” ผมก้มลงจูบหน้าผากมนอย่างอดไม่ได้ ก่อนที่จะค่อยๆ จูงมือคนที่ยังคงสะอื้นอยู่ ให้เดินตาม…
ผมก็ไม่รู้หรอกว่าอนาคตของเราสองคนจะเป็นอย่างไร… ผมไม่ใช่คนดี แต่ผมเลือกที่จะเป็นคนดีเพื่อคนที่ผมรัก ผมว่าผมทำให้ส่วนของผมแล้ว น้องเองถ้าน้องบอกว่ารักผม น้องก็จะต้องโตขึ้นและมีเหตุผลมากกว่านี้ คบกันโดยมีระยะทางเป็นอุปสรรค ยิ่งต้องอยู่บนพื้นฐานของเหตุผล และความเข้าใจอย่างสูง ผมหวังว่า… อนาคตของผม จะมีน้องร่วมอยู่ในนั้นด้วยจริงๆ
+++++++++++++++++++++++++
วันนี้ไม่ทอล์คท้ายเรื่องนะคะ วันนี้อิเมอร์ซี่รีบมาก อ่านแล้วถ้าเกิดคำถาม หรืออยากจะด่่าอิพี่ภพ ด่าน้องรัน หรือด่าอิเมอร์ซี่ แวะไปที่เฟสได้เลยจ้า...
ขอบคุณทุกคนมากๆ ที่ยังรอกันอยู่นะคะ ^^
-
อืมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ไม่รู้จาเม้นไรเลย
55555
อ่านแล้วคิดถึงมิลานจัง อยากกลับไปอยู่
(ไม่เกี่ยวกับเรื่องซักนิ๊ด)
อิอิ
เวลาจะช่วยทุกอย่างเองแหละ
-
แอบสงสารน้องรัน
-
“ฉันไปอาบน้ำนอนก่อนนะ” ผมรีบตัดบท เพราะเห็นท่าทางของไอ้โรส เหมือนกำลังจะพูดอะไร… ผมยังไม่พร้อมจะคุ้ยเขี่ยดราม่าขึ้นมารับประทานเป็นมื้อดึกคืนนี้
ผิดพิมเป็นโรส พี่ไนท์คิดถึงเรื่องนั้นหล่ะสิ๊ :กอด1:
พี่ภพใจเด็ดมากกก
คือตอนแรกคิดว่าอาจจะให้น้องรันไปนอนด้วย
ก็อาจจะจริงถ้าได้อะไรมาง่ายๆก็จะไม่รู้คุณค่า!
-
สงสารน้องรันอ่ะ แต่ก็เข้าใจพี่ภพแหละว่าอยากให้น้องโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดีT^T
น้องรันก็ต้องเข้าใจพี่ภพด้วยนะ อนาคตข้างหน้าจะได้รักกันอย่างราบรื่น^^
-
คงต้องใช้เวลา
-
ตามนั้นนะน้องรัน
-
เยส !!!!!!!!!! พี่ภพทำถูกต้องแล้วฮะ น้องรันต้องได้รับบทเรียน
ถ้าอ่านตอนนี้แล้วพี่ภพให้อภัยน้องรันง่ายๆ หนูจะโกรธพี่ภพแทน 555+
ไม่ใช่ว่าไม่รักน้องรันนะ แต่ก็อย่างที่พี่ภพว่าทุกประการ นี่เป็นบทเรียนสำหรับทุกคนเลยนะเนี่ย
ยิงปืนนัดเดียวตายยกครัว กร๊ากกกกก แต่หนูชอบตรงเป็นเลสเบี้ยนก็อย่าหยุดสวย !! LIKE
-
พี่ภพใจเด็ดมาก สงสารพี่รันแต่ก็นะทำตัวเองนะค่ะพี่รัน สู้ๆค่ะพี่เมอร์ซี่
-
:a6: :a6: :a6: :a6: :a6: :a6: :a6: :a6:
งอนนานๆเลยพี่ภพ
ให้รู้บ้างว่าการรอคอยเป็นยังไง
-
อร๊ายยยยย น้ำตาไหลพราก :o12:
ในที่สุดน้องรันก้ออัพ!!! เย้!!!
:กอด1: พี่เมอร์ซี่
รีบๆมาอัพต่อนะคะ สู้ๆ
-
สงสารทุกคนเลย
เมื่อไหร่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม T^T :sad4: :o12:
-
:sad4:
เรื่องยุ่งจริงวุ้ย พี่ภพเล่นตัวแฮะเดี๋ยวยุน้องรันให้กิ๊กซะเลยนี่
การรอคอยที่ยาวนานก็สมหวังในที่สุด555
กดบวกกดเป็ด
-
รักต้องให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ใช่ไหม พี่ภพ น้องรัน
-
ไม่ใช่ว่าไม่สงสารน้องรันนะแต่เราก้อเห็นใจภพด้วยเราเข้าใจความรู้สึกของคนที่โดนหลอก
-
เชรดดดดดดด
ไอ้พี่ภพ โคตรเป็นต่อเลยว่ะ!
มีสาระ น่าศรัทธาขึ้นเยอะเลยด้วย
หนูรันก็สู้ต่อไป เวลาเท่านั้น!! สู้ๆๆๆๆ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ภพตามใจน้องต่อก็ไม่ได้
ก็ตามใจมาตลอดมาดัดหลังเอาดื้อๆแบบนั้นน้องก็ต้องทนไม่ได้สิ
คนใจร้ายๆๆ ๆ
T^T
(แม่ยอกรัน) ~~~ อ๊ายยย
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
แล้วพี่ภพกับน้องรันจะเป็นยังไงต่อไป
แอบสงสารรันที่ภพทำแบบนี้ แต่ถ้าเราเป็นภพก็คงโกรธเหมือนกัน
-
กดไลค์พี่ภพ น้องรันอดทนนะ
บวกๆ จ่ะ
-
อึดอัด :เฮ้อ:
+1
-
:z3: ต่ออีกๆๆ
เฮ้อ!! :เฮ้อ: อยากให้ดีกันเร็วๆ
บางทีก็อยากอ่านบทสวีท หวานๆของพี่ภพกับน้องรัน ในเวอร์ชั่นคู่รักบ้างนะคะ
แอบยอมรับว่าตอนแรกก็เห็นอีตาภพเป็นเถ้าหัวงูนี่หล่ะ :laugh:
-
:กอด1: :L2:
-
เฮ้อ! งานนี้ได้รับบทเรียนกันทุกคน :monkeysad: สงสารน้องรัน ชอบบทเรียนเรื่องความรักของพี่ภพอ่ะ ถ้าน้องได้เรียนรู้ มันจะทำให้ความรักของทั้งคู่มีความสุขมากๆ
แต่แอบฮา กับประโยคที่ว่า "เป็นเลสเบี้ยนก็ยังอยากสวย" :m20:
:pig4: คนเขียนที่มาอัพต่อให้ค่ะ กด+ เป็นกำลังใจให้กับความรักของพี่ภพกะน้องรัน
-
เฮ้อ :เฮ้อ: น้องรันทำตัวเองแท้ๆเลย
สงสารพี่ภพนะที่โดนหลอกแบบนี้ แล้วก็สงสารน้องรันด้วยที่ต้องกลายมาเป็นฝ่ายรอพี่ภพแทน
ถือว่าเสมอกันแล้วนะ จะรออ่านตอนที่สองคนเริ่มหวานกันหละ :z2:
-
:pig4: :L2: :z2:
-
น้องรัน :กอด1: ไม่เป็นไรนะ พี่ภพเค้าก็รักหนูแหละ แต่พี่เค้าก็อยากทำให้รักมันยืนยาวต่อไปได้อีกนานๆเนอะ
เดี๋ยวพี่เค้าก็ให้หนูไปนอนด้วยเอ๊งแหละ อาจจะอีกสองเดือนข้างหน้า :z3:
เมอร์รี่คริสมาสเมอร์ซี่ด้วยนะคะ แฮปปี้นิวเยียร์รวบยอดไปด้วยเล้ยยย
สวัสดีปีใหม่ สวย รวย เริ่ด เช่นเคยนะคะ
o13
-
น้องรันมาแล้ว (คนอ่านจะได้หายอัดอั้นค่ะ 555)
พี่ภพมีความคิดเป็นผู้ใหญมากเลยค่า
ตอนนี้มีสาระสุดๆเลยนะเนี่ย o13
น้องรันร้องไห้น่าสงสารง่า โอ๋ๆๆๆ :กอด1:
-
วันนี้เป็นตอนที่คนอ่านรู้สึกชื่นชมพี่ภพมากที่สุดในเรื่องเลยนะเนี่ย
o13
ปกติมันทำตัวเจ้าชู้ เพลย์บอยฟันดะไปเรื่อย
พอตอนนี้มันดันมีความคิดเป็นผู้ใหญ่สมอายุ
แถมยังน่าชื่นชมกับเค้าได้เหมือนกันเว้ยเฮ้ย
รู้สึกว่าพระเอกของเมอร์ซี่ทุกคนเค้ามีดีอยู่ข้างใน
แต่ข้างนอกออกจะต๊ะติ๊งโหน่งไปหน่อยนะเนี่ย
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:laugh:
เอาเป็นว่าเราอยู่ข้างพี่ภพน้า
อย่าใจอ่อนเด็ดขาดนะว้อยสามภพ
:z4:
:กอด1: mercy ด้วยความคิดถึง(ทั้งๆที่เจอในเฟซทุกวัน5555+)
-
:z2: :z2: :z2:
-
:เฮ้อ: มันอาจทำให้ความสัมพันธ์แน่นขึ้น
-
ชอบตอนนี้จัง พี่ภพมีเหตุผลมากอ่ะ ระยะทางคืออุปสรรคอย่างนึงเหมือนกัน ถ้าระแวงกันแบแบบนี้จะรอดมั้ย รอต่อไปค่ะ :))
-
พออ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่า นิสัยของน้องรันต่างกันมาก จากช่วงแรก ๆ
คนไหนน้องรัน ตัวจริงหน๋อ!!!
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:เฮ้อ: น้องรันรอก่อนนะ ทำทุกอย่างเพื่อให้ภพสนใจได้แล้ว ตอนนี้ก็ให้เวลาพี่เขาหน่อย :กอด1:
-
:เฮ้อ: :กอด1:
-
:กอด1:
-
โอ้ววว พี่ภพ เจ๋งอะ เหตุผลดีมากมาย
แต่ก็น่าสงสารน้องรันเนอะ
เอาน้า น้องรัน สู้ๆๆ ยังไงพี่ภพก็รักน้องรันอยู่แล้วว
-
ถ้ารักกันมั่นคง ทุกอย่างมันคงผ่านไปได้ด้วยดีอ่ะ
ต่างก็มีเหตุผลของตัวเองนะ แอบสงสารน้องรันแหละ
ก็อิพี่ภพมันเจ้าชู้ซะขนาดนั้น อดระแวงไม่ได้นี่นา :เฮ้อ:
-
โอ้ยยยยยย คุณขาาาาาาา.... นึกว่าจะหายไปใน สามภพแล้วค่ะคู๊ณณณณ หวังว่า จะไม่ดองอีริวของชั้นนะคระ
-
:sad11: :sad11: :sad11:
-
o8 o8
แหมๆๆๆๆ
คุณพี่ภพนี่เป็นผู้ใหญ่ผิดคาดแฮะ
เราว่าแบบนี้ก็ดีนะ เริ่มต้นด้วยการระแวงแล้วคบกันตอนนี้เหตุการณ์ในวันนี้ก็จะเป็นที่จดจำในสมองส่วนลึกแล้วสักวันที่เริ่มมีเหตุการณ์ที่คล้ายๆ กันแบบนี้ก็จะต้องทะเลาะกันหนักกว่าเดิม
อีกอย่างเราว่าสิ่งที่ได้มาง่ายๆ มันก็มักจะด้อยค่าง่ายเช่นกัน
เพราะงั้นคราวนี้ต้องยกนิ้วให้เลย
o13 o13 o13
-
พี่ภพใจแข็งสำเร็จไม่เอาน้องไปนอนด้วย :laugh:
ก็ขอให้แต่ละคนปรับจูนเข้าหากันได้ในเร็วๆนี้
รักกันๆ :o8:
-
อ่านแล้วหงุดหงิดพี่ภพจิงๆ
อย่าเยอะค่ะ
เด๋วน้องรันหนีไปแล้วคนที่จะทำใจไม่ได้เองคือพี่ภพเอง = ="
-
ก็ขอให้ผ่านช่วงเวลาที่น่าอึดอัดนี้ไปไวๆละกันนะคะ
-
ถูกของพี่ภพนะ
น้องรันควรปรับตัวให้เป็นผู้ใหญ่กว่านี้
ว่าแต่...พี่ภพใจแข็งน่าดูเลย ขนาดรันร้องไห้สะอึกสะอื้นพี่ยังเด็ดขาดได้ขนาดนี้ o13
-
เอ่อ ใจเด็ดมากอ่ะค่ะ เต่อออออ
-
พี่ภพทำถูกแล้ววว ถึงมันจะดูใจร้ายไปสักนิด
อีกหน่อย น้องรันจะได้โตขึ้น นึกถึงพี่ภพมากขึ้น
เหมือนตอนนี้ความเชื่อใจกันมันก็หายๆๆไป
รอๆๆและทนกันอีกนิดนะ จะได้กลับมารักๆๆกันเหมือนเดิม
รออยุ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆนะ
:impress2: :impress2:
-
เหนือยใจ สู้ต่อไป
-
:sad4: :sad4: :sad4:
-
น้องรันกับพี่ภพดีกันเมื่อไหร่โทรบอกด้วยนะ :laugh:
-
เป็นกำลังใจให้ทุกๆฝ่าย
ฝ่าวกฤตของตัวเองออกไปให้ได้
555+เกี่ยวไหมเนี๊ย
-
โฮ่ยยยย!! พี่ภพจะดีเกินไปแล้วววววว สงสารน้องรันอ่ะ ถึงจะทำผิดไปแล้วก็เถอะ แต่ก็นะ คนที่เคยเจ้าชู้อย่างเฮียสาม ก็ต้องระแวงกันบ้างล่ะ! สงสารน้องรันนนนนนนน >.< ...ครั้งหน้าแกล้งอิตาพี่ภพเลยจ้ะน้องรัน เอาให้เสียดายกันไปเลย ชิ!! เค้าอุตส่าห์ง้อแล้วนะ :m15: :m15:
-
ตอนแรกสงสารคุณสามภพ :monkeysad: :monkeysad:
แต่ตอนนี้สงสารน้องรันแทนแย้วววว :m15: :m15:
-
สงสารทุกคนเลยยยย :monkeysad:
สักวันน้องรันก้อจะเข้าใจสิ่งที่พี่ภพทำ
แต่อย่านานมากเลนคนอ่านใจจะขาด :z3:
-
น้องรันมาได้แล้วนะ
-----------------------------------
Happy New Year 2012 :)) Every moments fulfilled love and joy :D
-
อัพๆๆๆ T^T
-
สงสารรันอ่ะ :(
-
คนเขียนหายไปหนาย :z3:
-
คนแต่งหายไปไหนแล้ว ววว
กลับมาต่อเถอะนะ
ㅠㅠㅠㅠㅠㅠ
-
สงสารน้องรันจับใจ :m15: :sad4: :o12:
คุณเมอซี่ขา......เมื่อไหร่พี่ภพจะให้อภัยน้องรันซะทีคะ
คุณพี่ภพหายไปเก็บตัวเก็บใจนานแล้วน๊าาาา.... :เฮ้อ:
ยังไม่ให้อภัยน้องรันอีกหรอ :monkeysad: :monkeysad:
อยากได้เบาหวานเข้าเลือดบ้างอ่ะค่าาาาา
คิดถึงคุณเมอซี่ น้องรันและพี่ภพม๊าก...มากค่ะ
มาอัพตอนต่อไปไวๆนะคะ รอเสมอค่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
คิดถึง :catrun:
-
เป็นทางออกที่ดี
พี่ภพใช่ว่าจะดีแต่เจ้าชู้นะนี่ อิอิ
น้องรันต้องเรียนรู้อะไรอีกเยอะ
-
คิดถึงรันนนนนนนนนนน
~
-
อ๊าคคคคคคคคคคคคค ค้างเจ้าค่ะ ค้างมาก
แต่จะรอตอนต่อไป
-
คิดถึงจังฮู้ :z2:
-
นั่งรอหน้าจอเมื่อไหร่จะมาต่อตอนต่อไปน้า .....
-
หายไปนานแล้วเนอะ คิดเถิงอิพี่สามอ่ะ
-
:เฮ้อ:
สงสารน้องรันอะ
-
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ :z2:
-
ถึงคุณ mercy ตามมาอ่านเรื่องนี้อีกเรื่องค่ะ ^^ หลังจากอ่านคู่รักพายริวแล้วก็ตกหลุมไปที่เรียบร้อย มาอ่านพี่ภพกับน้องรันขอบอกว่าไม่ได้ทำให้ผิดหวังแต่อย่างใด.. แม้คุณ mercy จะบอกว่า ไม่ดราม่า แต่ขอพูดเล็กๆนะคะ อ่านแล้วมาม่าสุดๆ = = เจ็บปวดหัวใจแทบขาด.. แต่ก็ต้องยอมรับว่า สิ่งที่คุณ mercy นำเสนอและถ่ายทอดผ่านตัวอักษรนั้นมันคือความรู้สึกและสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตจริง ไม่ใช่เพียงแค่สิ่งที่เราจินตนาการโดยไม่ยึดถือหลักความเป็นจริงเช่นนิยายเรื่องอื่น คุณ mercy นำเสนอได้เข้าถึงบทบาทและอารมณ์ของตัวละครในสถานการณ์นั้นๆอย่างเฉียบขาด มันอินจนแอบเจ็บแทนน้องรันและพี่ภพ ข้อคิดที่หลายๆคนน่าจะเก็บไปคิดด้วย เพราะความรักระหว่างคนสองคนมันไม่ใช่ว่ารักก็"จบ" ซึ่งคุณ mercy ทำให้เรารู้สึกได้เลยว่า ความรักมัน ยิ่งใหญ่เสียจริง!
แอบหลงรักเรื่องนี้อีกแล้ว คงจะต้องติดงอมแงมไปอีกนานเลยทีเดียว .. ก็ได้แต่หวังว่า พระเอกและนายเอกของเราจะลงเอยกันในเร็ววัน แม้มันจะมีข้อคิดเยอะแยะมากมาย ก็ขอให้สุดท้ายมันแฮปปี้เอนดิ้ง ^^ เท่านี้แหล ะคนอ่านก็นะ..ถึงยังไงก็อยากเสพความสุขผ่านตัวอักษรอยู่ดี
เป็นกำลังใจให้นะคะ ^^ ... ลุ้นจนฉี่จะเล็ดแล้ว ฮ่าๆ Fighting!!
-
คิดถึงน้องรันจังเลย ><
-
อยากรู้ความเป็นไปของพี่ภพน้องรันต่อนะคะ :m25:
-
อ่านทีเดียวถึงตอนล่าสุดแล้ว
พี่ภพก็อย่าใจร้ายกับน้องรันให้มากซิ T^T
มาอัพต่อไวๆนะค่ะ
-
คิดถึงน้องรันแล้วน้า~ :
-
ตามทัน
และเข้ามาเต้นรอด้วย :z2: :z2:
:กอด1:
-
ไปนานแล้วนะพี่คนสวย จะดองนิยายกันแล้วหรอ
:fire: :fire:
-
o22 o22เย้ใช้เวลาสองวันเต็มๆเราก็ตามอ่านทันทั้งสองเรื่องแล้ว
สงสารน้องรันอ่ะ แต่ก็เข้าใจความรู้สึกพี่ภพนะ :m16:
คนแต่งหายไปนานแล้วนะ :call:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ขอกรีดร้องให้ดังลั่นบ้าน...
สวัสดีค่าาาาาาา ยังจำกันได้อยู่บ่ พี่น้องขา อิเมอร์ซี่มันกลับมาแล้วเจ้าค่าาาาาาาาาาาาา :กอด1:
หลังจากที่ได้ตายไปชาติกว่า ตอนนี้กลับมาเกิดใหม่อีกครั้งพร้อมจูงมือลูกๆ มานำเสนออีกรอบ ฮ่าๆๆๆ
ขอโทษจริงๆ ค่ะ คงเป็นคำเดียวที่แทนจากใจเลย ด้วยปัญหาเรื่องงาน และปัญหาเรื่องสุขภาพหลายๆ อย่าง ทำให้มาต่อไม่ได้จริงๆ ใครที่อยู่ในเฟสเมอร์ซี่คงพอรับรู้ความเคลื่อนไหวกันเนอะ เกรงใจมากๆ เวลามีคนมาถามถึงนิยาย สงสารลูกตัวเองด้วย เหมือนเป็นเด็กกำพร้าที่แม่เอาแต่ทำงาน ไม่สนใจ ไม่ให้ความรัก กรี๊ดดดด ลูกฉันจะเป็นเด็กมีปัญหาไหม (เวอร์ไป)
เอาล่ะค่ะ หลังจากรวบรวมวิญญาณ มาคืนร่างเดิมแล้ว ต่อไปนี้เค้าจะพยายามไม่หายไปนานขนาดนี้อีกน้า :impress2:
เอาเป็นว่า เค้ารู้นะตัวเอง ว่าทุกคนแอบลืมความเดิมตอนที่แล้วไปแล้ว เพราะแม้แต่เค้ายังลืมเลยอะ แหะๆ
งั้นจิ้มไปอ่านตอนที่แล้วกันก่อนได้ที่ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23404.1050
เสร็จแล้วก็เชิญทัศนากันได้เลยจ้า....
++++++++++++++++++++++++++
ตอนพิเศษ : น้องรัน
วรันคงเป็นเด็กผู้ชายที่ทำอะไรโง่ๆ ลงไป โดยคิดว่าตัวเองฉลาดที่สุด!!!
บางทีคุณอาจจะรู้จักรันจากมุมของคนอื่นมาบ้าง แต่รันก็อยากให้คุณได้มองเห็นในมุมของรันเองเช่นกัน…
รันเป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่มีความฝัน!!
รันฝันอยากจะเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงด้านศิลปะและการออกแบบที่อิตาลี่… ตอนนี้รันก็ทำสำเร็จแล้ว
รันฝันอยากจะหาเงินเลี้ยงตัวเองในขณะที่เรียนอยู่ โดยไม่ต้องแบมือขอค่าขนมจากที่บ้าน… ตอนนี้ รันทำได้แล้ว ไม่เพียงแม้แต่ค่าขนมและค่าที่พักที่ไม่ต้องขอจากที่บ้าน รันยังคงมีเงินเก็บก้อนหนึ่งที่กำลังเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ เอาไว้สำหรับทำทุน หรืออะไรก็ตามในอนาคต รันรับงานฟรีแลนซ์ด้านออกแบบ รีทัช และถ่ายภาพเยอะมาก ทั้งชิ้นเล็กชิ้นน้อย หรือชิ้นใหญ่ รันรับหมดแม้บางงานจะไม่ต้องใช้ความสามารถมาก หรือบางงานอาจจะเป็นแค่ผู้ช่วยช่างภาพ รันก็ยอมทำ แลกกับเงินและประสบการณ์
รันฝันว่าจะต้องได้ทำงานในนิตยสารแฟชั่นหรือนิตยสารครีเอทีฟหัวดังระดับโลกสักเล่มในฐานะ นักออกแบบหรือช่างภาพ… ตอนนี้รันกำลังพัฒนาและฝึกฝนตัวเอง สร้างพอร์ทที่ดี และหาโอกาสรับงานเยอะๆ อยู่เสมอ สร้างคอนเนคชั่นให้กับตัวเองเรื่อยๆ รันกำลังไล่ตามฝันนี้อยู่ และคิดว่าคงไม่ไกลเกินคว้า
และอีกฝันที่ยิ่งใหญ่ของรันก็คือ…
การที่ทำให้ผู้ชายคนหนึ่ง ที่รันตกหลุมรักเขาอย่างหัวปักหัวปำ หันมาสนใจและรักเราอย่างที่รันรักเขาอยู่ตอนนี้…
‘พี่ภพ’ เป็นความฝันที่ยิ่งใหญ่ของรัน รันคิดมาตลอดว่า มันคงจะเป็นฝันที่จะสำเร็จได้ไม่ยาก แต่มันกลับไม่ใช่ซะแล้ว…
รันรู้จักพี่ภพครั้งแรกตั้งแต่รันยังเรียนอยู่ชั้นประถมต้น พี่ภพเป็นเพื่อนสนิทกับพี่ริน พี่สาวของรันที่อายุห่างกันเกือบแปดปี และด้วยความที่เราอยู่หมู่บ้านเดียวกัน พี่ภพเลยไปมาหาสู่กับที่บ้านอยู่เป็นประจำ ตอนนั้นรันยังเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่ง ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรพิเศษใดๆ กับเพื่อนของพี่สาวคนนี้ เพียงแค่รับรู้ถึงการมีอยู่ของพี่ภพเท่านั้น…
พี่ภพมักแวะมาทำรายงานกับพี่รินบ่อยๆ เพราะทั้งคู่เรียนโรงเรียนเดียวกัน จริงๆ นอกจากพี่ภพแล้ว ก็ยังมีพวกพี่ๆ ในกลุ่มพี่รินอีกสองสามคนที่มักจะเห็นหน้าอยู่บ่อยๆ แต่ไม่รู้ทำไม รันถึงได้จำพี่ภพได้แม่นยำกว่าใครเพื่อน…
หลังจากนั้นไม่นาน รัันถูกส่งไปเรียนต่อที่ซานฟรานซิสโก เรื่องราวของพี่ภพก็ถูกเลือนหายไปบ้างตามกาลเวลา จนเมื่อซัมเมอร์หนึ่งในปีที่ีรันเพิ่งเริ่มต้นการเป็นนักเรียนไฮสคลู พี่รินก็โทรมาบอกว่าจะมาเที่ยวอเมริกากับเพื่อน ถ้าซัมเมอร์นี้ผมไม่มีแพลนจะไปไหน ก็มาพักด้วยกันจะได้พาพวกพี่ๆ ไปเที่ยว
และครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่รันได้รู้สึกกับเพื่อนพี่สาวแปลกไป…
‘พี่ภพ’ หรือ ‘ไอ้ภพ’ ตามที่พี่รินเรียกขาน เป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์ร้ายกาจ ผู้ชายที่มีหุ่นแบบนักกีฬา เวลาถอดเสื้อเล่นเซิร์ฟบอร์ด ผิวแทนต้องแสงทองจากแสงอาทิตย์สะท้อนวาวน่าหลงใหล ไม่รู้ว่าทำไม เวลาเผลอทีไรสายตาก็มักจะหันไปมองที่ผู้ชายคนนี้ทุกที…
นอกจากรูปสมบัติที่มีเหลือล้น ความเป็นกันเองและความใจดีก็มีเหลือเฟือเผื่อแผ่ชาวบ้านมากมาย… มีอยู่ครั้งนึง ที่เราตัดสินใจไปเที่ยวทะเลที่หาดโคเวลล์ เพราะพี่ภพอยากจะเล่นวินเซิร์ฟ และพี่สาวอยากจะอาบแดด ส่วนตัวเองก็ไม่ค่อยอยากลงทะเลเท่าไหร่ ได้แต่เดินเล่นถ่ายรูปไปเรื่อย และก็ไม่รู้ว่าตัวเองเกิดนึกเฮี้ยนอะไรขึ้นมา อยู่ดีๆ ก็แค่อยากวิ่ง วิ่งบนผืนทราย วิ่งขนาบไปกับน้ำทะเลที่ซัดสาดเข้ามากระทบปลายเท้า รันเริ่มจากวิ่งเหยาะๆ แล้วก็กลายเป็นเร็วขึ้นๆ แล้วด้วยความที่เป็นเด็กและความติสต์ส่วนตัว ทำให้อยากรู้ว่าถ้าคนเราวิ่งเร็วในขณะที่หลับตานั้นจะเป็นอย่างไร…
ผลลัพธ์… รันเหยียบเศษหินโสโครกที่แตกกระเด็นโดนคลื่นซัดเข้ามาฝังอยู่บนพื้นทราย ก้อนไม่ได้ใหญ่นัก แต่ความคมไม่เป็นรองใคร หินก้อนนั้นบาดเท้าไม่ลึกมากเพราะพอสัมผัสกับความเจ็บ ร่างกายมนุษย์เราก็เกิดปฏิกริยาสะดุ้งหนีทันที รันเลยเหยียบไปไม่เต็มเท้า แต่ตอนที่พยายามกระโดดหนี ทำให้ทรงตัวไม่อยู่ ล้มลง คาง เข่า และฝ่ามือสัมผัสพื้นผิวหาดทรายที่ไม่ได้นิ่มอย่างที่คิด วินาทีนั้น ความเจ็บ ความกลัว แล่นเข้ามาพร้อมๆ กันอย่างไม่ได้นัดหมาย น้ำตานองหน้าไม่รู้ตัว จะลุกก็ไม่ขึ้น จะพลิกตัวก็ไม่ไหว นอนอยู่นานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่หูได้ยินเสียงบางสิ่งกำลังเคลื่อนไหวเข้ามาใกล้ๆ…
“เฮ้ย… น้อง น้อง น้องครับ น้องรัน” เป็นผู้ชายคนนั้น ผู้ชายที่เป็นเพื่อนสนิทของพี่สาว ผู้ชายผิวสีแทนต้องแสงอาทิตย์วาว ผู้ชายที่รันแอบมองตลอดทริปครั้งนี้ ‘พี่ภพ’ พี่ภพวิ่งมาจากทางไหนก็ไม่รู้ รู้แต่ว่ามาถึงพี่่ภพก็จัดการพลิกตัวรัน และช้อนหัวขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่ง แววตาตกใจ ผสานกับสายตาที่สำรวจบาดแผลทางร่างกาย บวกกับน้ำเสียงตระหนกระคนอ่อนโยน เพียงเท่านี้ รันก็ไม่รับรู้อะไรอีกต่อไป ได้แต่แหกปากร้องไห้ลั่น วนเวียนแต่พูดคำว่า ‘รันเจ็บๆ’ ซ้ำไปซ้ำมา
“รัน รัน ฮึก ฮืออออ รันเจ็บ ฮืออออออ”
“งั้นเดี๋ยวพี่ภพอุ้มไปนั่งกับพี่รินนะ” น้ำเสียงอ่อนโยนย่ิงทำให้ร้องไห้หนักขึ้นไปอีก สายตาเป็นห่วงและอ้อมแขนแกร่งรีบยื่นมาช้อนตัวอย่างรวดเร็ว… ไอ้ที่บอกว่าอุ้มไปนั่งกับพี่รินน่ะ ระยะทางใช่ใกล้ๆ ซะที่ไหน ก็รันดันเล่นวิ่งออกมาห่างจากตรงที่พี่รินนอนอาบแดดมากพอสมควร แต่พี่ภพก็ไม่มีทีท่าว่าจะวางพักเหนื่อยหรืออะไร อาจจะเพราะรันตัวเล็ก และพี่ภพก็แข็งแรง ไม่รู้ว่าทำไมตอนนั้นนอกจากความเจ็บแล้ว ยังรู้สึกเขินจนตัวเองต้องหันหน้าไปซบแขนของคนอุ้มเอาไว้ พี่ภพอุ้มแบบท่าอุ้มเจ้าสาว เพราะถ้าแบกขึ้นบ่าก็คงจะกลัวกระเทือน
“เฮ้ย!!! ไปทำอะไรมารัน ทำไมมอมเป็นลูกหมาแบบนี้… ตายๆ ถ้าแม่รู้นะ ไอ้รินตายแน่ๆ” เสียงพี่สาวที่อยู่ในชุดบิกินี่สีแดงสดรีบถอดแว่นกันแดดยี่ห้อหรูออก แล้วชะโงกหน้าเข้ามาจ้องตามเนื้อตัวที่ได้แผล มือบางก็ค่อยๆ พลิกหาร่องรอยบาดแผล ปากก็ร้องโวยวายไม่หยุดตามประสาพี่ริน
“ฮือออออ พี่ริน หนูเจ็บ หนูเจ็บ ฮึก ฮืออออ พี่ริน…”
และครั้งนั้นก็เป็นการประทับใจแรกที่เกิดขึ้นกับผู้ชายคนนี้…
มันคงจะเร็วไปถ้าจะบอกว่าตกหลุมรัก หรือเป็นรักแรกพบ เอาเป็นว่าขอเรียกมันว่าความประทับใจดีกว่า… ความประทับใจที่เกิดขึ้นพร้อมกับหัวใจที่เต้นรัว เวลาได้มองหน้าหรืออยู่ใกล้ๆ พี่ภพ และยิ่งไปกว่านั้น แค่พี่รินพูดชื่อพี่ภพขึ้นมาในหัวข้อสนทนาทางโทรศัพท์ หน้าก็เริ่มร้อนผ่าวใจสั่น พูดติดๆ ขัดๆ แอบตื่นเต้นอย่างไม่รู้ตัว จนหลายครั้งพี่รินต้องเอ่ยปากถามอย่างสงสัยว่าเป็นอะไร ป่วยรึเปล่า? ตอนนั้นรันก็รู้ตัวเองนะว่าตัวเองชอบผู้ชาย จริงๆ มาแน่ชัดก็ตอนแอบชอบพี่ภพนี่แหละ ว่าแน่แล้ววรัน มึงเตรียมตัวเติบโตเป็นเกย์หนุ่ม (หล่อ) ได้เลย
พี่ภพกับพี่รินมาเที่ยวอเมริกากันทุกซัมเมอร์ รันก็ไม่เข้าใจนะว่าถ้าสองคนนี้จะชอบอเมริกาขนาดนี้ทำไมไม่มาเรียนซะที่นี่ ไปเรียนยุโรปกันทำไม แต่ถึงพวกเขาจะมาอเมริกากัน แต่ก็ไม่ใช่ทุกครั้งที่แวะมาพักใกล้ๆ ก็อเมริกามันไม่ได้มีแค่รัฐที่รันอยู่เท่านั้นนี่ ที่มีที่เที่ยวน่าสนใจ ยิ่งพอพวกเขาโตขึ้น ก็ยิ่งมีก๊วนเพื่อนร่วมอุดมการณ์มากขึ้น…
และมีอยู่ซัมเมอร์หนึ่ง รันจำได้ติดใจ เพราะมันเป็นซัมเมอร์ที่เลวร้ายและเจ็บปวดที่สุด…
ซัมเมอร์นั้น พวกแก๊งค์พี่รินรวมตัวกันมาเที่ยวใกล้ๆ เมืองที่รันอยู่ พี่รินเลยนัดรันออกมาเจอ มาทานข้าว แฮงค์เอ้าท์ด้วยกัน… แล้วรันก็ได้เห็นว่า ข้างกายพี่ภพมีใครบางคนที่พิเศษกว่าเพื่อนทั่วๆ ไปคอยอยู่ด้วยตลอด…
หนุ่มน้อยผมบลอนดูนุ่มนิ่มน่าสัมผัส แม้รูปร่างจะไม่ได้เล็กกะทัดรัดเหมือนเด็กเอเชียอย่างเรา แต่เค้าดูเหมือนเทวดาน้อยๆ ที่มีแสงรำไรเวลายิ้ม ตากลมหวาน ขนตาสีทอง งอน ยาว อ่อนนุ่มรับกับจมูกโด่งปลายเชิดได้รูป… ทุกคนเรียกเค้าว่า ‘แซม’ ยกเว้นพี่ภพที่เรียกว่า ‘แซมมี่’
รันไม่รู้ประวัติแซมมากนัก แต่ที่รู้ว่าเป็นคนพิเศษของพี่ภพก็เพราะเค้าจูบกันตลอดเวลา แสดงความรักต่อหน้าทุกคนอย่างชัดเจน พี่ภพมักชอบงับจมูกเรียวนั้นแบบหมั่นเขี้ยวเล่นเป็นประจำ
มันเหมือนจะเป็นเรื่องดีในเรื่องร้ายนะ เพราะรันแอบคิดมาเสมอว่าพี่ภพเป็นแฟนกับพี่ริน รันแอบรู้สึกผิดในใจเล็กๆ ที่แอบชอบแฟนของพี่สาว ในขณะที่เหมือนจะโล่งใจ แต่ความเจ็บปวดกลับเข้ามาแทนที่แทบทันที ถามว่าดีใจไหมที่พี่ภพชอบผู้ชาย ลึกๆ แล้วก็ต้องบอกว่าโคตรจะดีใจ แต่แล้วไงล่ะ เขาชอบผู้ชาย แต่เขาก็มีผู้ชายเป็นของตัวเองอยู่แล้ว แถมยังไม่ใช่เด็กกะโปโลที่ยังกึ่งโตกึ่งเด็กแบบรัน เป็นหนุ่มน้อยที่มีรูปสมบัติเหนือรันทุกอย่าง
วรันอายุ 15 ปี ได้รู้จักคำว่ารัก และคำว่าอกหักไปพร้อมๆ กัน น้ำเน่าฉิบหายคุณว่าไหม?
จริงๆ รันก็ไม่รู้หรอกว่าตัวเองออกอาการกับเรื่องนี้มากแค่ไหน แต่มันคงมากพอที่จะทำให้พี่รินรู้ เพราะหลังจากที่พวกเขากลับกันไปแล้วไม่กี่วัน พี่รินก็โทรข้ามทวีปมาถามเอาตรงๆ
“รัน เราน่ะ… ชอบไอ้ภพใช่ไหม” ตอนนั้นตกใจยิ่งกว่าตอนเห็นพี่ภพจูบกับผู้ชายซะอีก มันก็คงเหมือนเด็กที่แอบทำผิดแล้วโดนผู้ใหญ่จับได้ล่ะมั้ง แต่แทนที่รันจะปฏิเสธ กลับถามพี่รินไปว่ารู้ได้ยังไง
“พี่เป็นพี่เรานะ ทำไมจะไม่รู้ว่าอะไรทำให้น้องตัวเองแปลกไป ครั้งก่อนที่เจอกันเรายังทำท่าดี๊ด๊าร่าเริงอยู่เลย แล้วอย่าคิดว่าพี่ไม่เห็นเราแอบมองไอ้ภพด้วยสายตาแบบไหนนะ พอครั้งนี้มันเอาแฟนมาด้วย เราก็กลับหงอยง่อยไปทันที แล้วพอพี่ชวนเที่ยวต่อรันยังบอกว่าติดทำการบ้าน การบ้านบ้าอะไร เราเพิ่งจะปิดคลาสไปเองไม่ใช่เหรอ พี่โทรไปเช็คที่โรงเรียนเรามาแล้ว”
“พี่เป็นพี่รันนะ รันคิดว่าจะโกหกพี่ได้เหรอ ทำไมมีอะไรไม่ถามไม่บอก เราสัญญากันแล้วไม่ใช่เหรอว่ามีอะไรจะบอกกัน”
“พี่ริน…ฮึก…ฮือออ!!! หนู หนู … ฮึก หนูขอโทษ หนูขอโทษนะ” สุดท้ายก็ปล่อยโฮออกมาจนได้ รันค่อนข้างสนิทกับพี่สาวพอสมควร เรามีกันสองคนพี่น้อง พูดคุยกันได้ทุกเรื่อง แต่ด้วยรันเป็นเด็กเงียบๆ ไม่ค่อยจะบอก จะเล่าอะไรนัก แต่พี่รินก็มักจะสังเกตได้ และมาไล่บี้เอาตลอด รันก็เลยกลายเป็นน้องน้อยที่พี่รินคอยดูแลเสมอ ทำให้ติดเรียกแทนตัวเองว่าหนูกับพี่รินและที่บ้าน แต่ถ้าอยู่ตอนหน้าคนอื่นก็เรียกตัวเองว่ารันนะ อายเขา
“เฮ้อ!!!... ให้มันได้อย่างงี้สิ… โอ๋ นิ่งซะ พี่รินไม่ได้ตั้งใจจะดุหนู แต่พี่รินกำลังจะสอนรัน พี่รินอยากให้รันมีอะไรก็โทรมาปรึกษาพี่ริน พี่รินอยู่ข้างรันเสมอ หนูก็รู้ นิ่งซะนะคนเก่งของพี่ริน ไหนลองเล่าให้ฟังซิว่าเกิดอะไรขึ้นกับรันของพี่”
“คะ คือ หนู หนู ชอบพี่ภพ… ตะ แต่ ตอนแรกหนูคิดว่าพี่ภพเป็นแฟนพี่ริน หนูก็เลยจะตัดใจ ละ แล้ว แล้วก็ทำไม่ได้ หนู หนูเสียใจ พี่ภพมีแฟนแล้ว เป็นผู้ชายด้วย ฮึก…”
“อ๊าว!!! แทนที่มันมีแฟนเป็นผู้ชายเราจะดีใจ แต่เดี๋ยวนี้แก่แดดใหญ่แล้วน้า!! มีแอบหลงรักคนอื่นแล้ว”
“ก็แฟนเค้าไม่ใช่หนูนี่ หนูจะดีใจได้ยังไงล่ะ… เอ่อ ว่าแต่ พี่รินไม่เสียใจเหรอที่ ที่หนูไม่ชอบผู้หญิง…”
“แค่รันเป็นเด็กดี ตั้งใจเรียน และมีความสุขในชีวิต พี่ก็พอใจแล้ว”
“หนูรักพี่รินนะ”
“พี่รินก็รักหนูมากนะ”
การที่ได้บอกเรื่องคับคั่ง อัดอั้นใจกับคนที่เราไว้ใจและรักมากที่สุด มันทำให้อะไรๆ ที่แบกเอาไว้ผ่อนลงได้เหมือนกันนะ รันโชคดีที่มีพี่รินเป็นพี่สาว แม้เราจะไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน แต่พี่รินไม่เคยห่างไกลสำหรับรัน พี่รินแวะเวียนมาหาเสมอ แม้ไม่ได้เจอพี่รินก็จะต้องโทรมาเกือบทุกวัน
“เออ รัน พี่รินก็มีเรื่องจะบอกรันเหมือนกัน… รันจำพี่น้องหนูได้ไหม พี่น้องหนูลูกป้านิ่ม ที่เป็นแม่บ้านน่ะ”
“อืม…พี่น้องหนูเหรอ…อืมมมมม อ๋อ จำได้แล้ว… ทำไมเหรอฮะ”
“พี่… พี่คบกับน้องหนูอยู่นะ”
“…………………………หะ!!! คือ… ยังไงนะพี่ริน พี่รินคบกับพี่น้องหนู คบกันยังไง คือหนูไม่เข้าใจ” ตอนนั้นจำได้ว่า ตัวเองอึ้ง งง และเงียบหายไปนานมาก กว่าจะหาเสียงตัวเองเจอ
“ก็เหมือนที่รันชอบไอ้ภพไง พี่ก็รักกับน้องหนูเราเลยคบกัน… เรียกศัพท์แบบทางการว่าเลสเบี้ยนน่ะ” ตอนนั้นยังเด็กเล็กนัก คำว่าเลสเบี้ยนเป็นอะไรที่ใหม่เกินกว่าจะจินตนาการถึง รู้จักแค่ชายรักกับชายเรียกเกย์ แล้วก็ผู้หญิงที่อยากทำตัวเป็นผู้ชายชอบผู้หญิงสวยๆ คนไทยเรียกทอม แต่พี่รินเนี่ยนะเป็นทอม…
“แต่พี่รินไม่เหมือนทอม พี่น้องหนูก็ไม่ใช่ แล้วยังไง เอ่อ…หนูก็ยังงงอยู่ดี”
“เออ ก็ยังไงดีล่ะ…เอางี้… รันเป็นตุ๊ดรึเปล่า”
“หะ!!! อะไรคือตุ๊ด” ตอนนั้นไม่เข้าใจจริงๆ นะ รู้จักแต่คำว่าเกย์ก็เพราะยัยเจนเพื่อนซี้ที่คอยเล่าเรื่องพี่ภพให้มันฟัง มันบอกว่ารันเป็นเกย์ เพราะชายรักชายเรียกเกย์
“เออพี่ก็ลืมไปว่า เรามันเด็กนอกตั้งแต่เล็ก… เอางี้ รันชอบไอ้ภพใช่มะ แล้วรันคิดว่าตัวเองเหมือนผู้หญิงรึเปล่า? อยากจะนุ่งกระโปรงทาปาก ผมยาวอะไรแบบนี้รึเปล่า”
“เฮ้ย ไม่นะ รันก็ไม่ได้อยากแต่งตัวแบบผู้หญิงสักหน่อย หรือถ้าให้ทาปากนี่ตายดีกว่า กลิ่นลิปสติกมันสุดยอดมาก ชวนสยองสุดๆ เจนนี่เคยแกล้งเอามาทาตอนหนูหลับ ตื่นขึ้นมาได้กลิ่น ได้รสลิปสติกเข้าไป หนูอ้วกเลยนะ” สยองจริงๆ นี่นา แถมถ้าให้คิดภาพตัวเองแต่งหญิง โอ๊ยยยย ยิ่งกว่าสยองอีก รันว่ารันเป็นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว ไม่ได้อยากจะเสริมสวยใดๆ ให้กับตัวเองทั้งสิ้น
“นั่นแหละพี่รินก็ไม่ได้เป็นทอม พี่น้องหนูก็ไม่ได้เป็น เราทั้งคู่ไม่มีใครอยากเป็นผู้ชาย ไม่มีใครอยากแต่งตัวแมน พี่ก็ยังรักสวยรักงาม นุ่งกระโปรง แต่งหน้า ใส่บิกินี่อยู่เหมือนเดิม น้องหนูก็ยังหวานๆ น่ารักเรียบร้อยตามสไตล์เค้าอยู่ เพียงแต่เราสองคนรักกันเท่านั้นเอง”
“อือ… หนูก็ไม่ค่อยจะเข้าใจเท่าไหร่นะ แต่หนูเชื่อพี่ริน”
“เรื่องบางเรื่องเวลาและประสบการณ์จะค่อยๆ ทำให้เราเรียนรู้ไปเอง ไม่ต้องรีบ เดี๋ยวก็ได้รู้ แต่พี่ขออย่างเดียวนะรัน มีอะไรต้องบอกพี่… เข้าใจไหม?”
“เข้าใจครับผม!!!” รับคำอย่างขันแข็ง ก่อนที่เราสองพี่น้องจะคุยเรื่องจิปาถะ และก่อนที่พี่รินจะวางสาย พี่สาวคนสวยก็ทิ้งท้ายไว้ว่า
“ไอ้ภพมันเจ้าชู้มากนะรัน พี่รู้ว่าตอนนี้รันก็คงยังไม่เข้าใจ ว่าผู้ชายเจ้าชู้มันเป็นยังไง แต่ถ้าเลือกได้ พี่ก็อยากให้น้องชายพี่ได้คนที่รักเดียวใจเดียว และดูแลรันได้ ภพมันเป็นคนดี เป็นเพื่อนที่ดีของพี่ก็จริง เสียอย่างเดียวเท่านั้นล่ะเรื่องเจ้าชู้… แต่ก็เอาเถอะ ลองดูๆ กันต่อไป ความรักมันห้ามกันได้ซะที่ไหน…”
หลังจากนั้นมา รันก็ค่อยๆ ได้รู้แจ้ง แจ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ ในเรื่องความเจ้าชู้ของพี่ภพ ผ่านทางข่าวคาวจากปากของพี่รินที่คอยโทรมาเล่าบ้าง ส่งเมลมาเล่าบ้าง กับแซมมี่หนุ่มน้อยน่ารักคนนั้น ก็เลิกกันไปนานแล้ว เพราะทนความเจ้าชู้ของเฮียแกไม่ไหว ถามว่าหวั่นใจ หรือถอดใจบ้างไหม… ขอตอบได้อย่างถือดีเลยว่า ‘ไม่หวั่น’ ยิ่งพี่ภพเจ้าชู้ ก็ยิ่งรู้สึกถ้าทาย ไม่รู้ทำไม ไม่รู้ว่ารู้สึกแบบนี้ได้ยังไง แต่มันย่ิงมี passion มีความปรารถนามาก ขึ้นเรื่อยๆ
พี่รินบอกว่า พี่ภพถึงแม้จะมั่วหนุ่มไปเรื่อยๆ แต่พี่ภพก็เลือก เลือกคนที่จะไม่เรื่องมาก และจะไม่สร้างปัญหาให้ภายหลัง หลักๆ เลยเป็นฝรั่ง เพราะวันไนท์สแตนด์ได้อย่างไม่มีเงื่อนไข ไม่หยุมหยิม ช่างเรียกร้องเหมือนคนไทย
ด้วยเหตุผลหลักอีกอย่างที่พี่ภพไม่กินคนไทยด้วยกันก็เพราะพี่ภพยังคงต้องปิดบังสถานภาพเรื่องเพศของตัวเองอยู่ พี่รินก็เลยกลายเป็นแฟนสาวไม้กันหมา กันทุกๆ อย่างให้กับพี่ภพ เพราะเห็นแบบนี้ไม่ใช่แค่ผู้ชายอย่างเดียวที่เข้าหา ส่วนมากจะเป็นผู้หญิงซะด้วยซ้ำที่พยายามเข้ามาอ่อย โดยเฉพาะพวกลูกท่านหลานเธอจากเมืองไทย ใครๆ ก็อยากควงคุณสามภพลูกชายเจ้าของโรงพิมพ์ยักษ์ใหญ่ในประเทศกันทั้งนั้น
ใช่ว่าจะมีแต่เรื่องที่น่าหนักใจเพียงอย่างเดียว จริงๆ ภายใต้ความแบด!! บอยแบบสุดๆ ของเขา พี่ภพยังซ่อนความเป็นเทพบุตรเอาไว้ได้อย่างเหลือเชื่อ…
ก็เหตุการณ์ที่พี่ภพยื่นมือมาเข้ามาช่วยพี่รินเรื่องแต่งงานนั่นแหละ ที่ทำให้รันถึงกับต้องบอกตัวเองว่า เราจะปล่อยผู้ชายคนนี้ไปไม่ได้แล้ว… และหลังจากเรื่องวุ่นๆ เรื่องแต่งงานของพี่รินผ่านไป รันก็ตัดสินใจเปิดอกคุยกับพี่สาวอีกครั้ง เพราะครั้งนี้รันมาพร้อมกับแผนการต่างๆ ที่วางเอาไว้เพื่อพิชิตใจพี่ภพ…
‘ยัยเจน’ เพื่อนซี้ที่สุดของรัน ร่วมรับรู้เหตุการณ์แอบชอบครั้งนี้มาด้วยกันตลอด และก็ช่วยกันวางแผนครั้งนี้ด้วยกัน ยัยเจนบอกว่า รันควรต้องไปปรากฏกายให้พี่ภพเห็นได้แล้ว เพราะพี่ภพไม่ได้เจอรันมานาน เค้ายังไม่เห็นวรันในเวอร์ชั่นโตเป็นหนุ่มน้อยเต็มตัวขนาดนี้ ไปแบบลึกลับ ทำตัวให้น่าค้นหา ดึงดูดให้เขาก้าวเข้ามา ให้เค้าตามเรามาเรื่อยๆ จนกว่าจะถึงหลุมที่ขุดดักเอาไว้…สุดท้าย ถ้ารูปสัมผัสมันยังไม่ยวนใจเท่า ก็ให้เขาได้สัมผัสเราจริงๆ ซะ รันจะยอมพี่เค้าไหม…
แม้รันจะไม่เคยมีอะไรกับใคร มากสุดก็แค่มีเดท กับคนนู้นคนนี้บ้าง แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่ เพราะคนที่รันรอมาตลอดคือพี่ภพ แต่เรื่องเซ็กส์ เรื่องอย่างว่า มันก็มีรู้กันบ้าง แหม รันเรียนอยู่ในโลกตะวันตกนะฮะ การหล่อหลอมทางความคิด ประกอบด้วยสังคมที่รันอยู่ ทำให้รู้สึกว่าเรื่องเซ็กส์ก็เป็นเหมือนเรื่องกินข้าว ที่เราจะกินกับใครก็ได้ที่เราพอใจ แต่มันจะอร่อยที่สุดก็ต่อเมื่อคนที่กินด้วยคือคนที่เรารัก แล้วรันก็เลือกที่จะรอกินข้าวกับพี่ภพ…
พอแผนการต่างๆ ตกผลึก รันก็เตรียมพร้อมไปพรีเซนต์ให้พี่รินฟัง ตอนที่รันเล่าเรื่องแผนพิชิตพี่ภพให้พี่รินฟัง พี่รินโวยวายร้องลั่นหาว่ารันบ้าไปแล้ว ก่อนจะห้ามเด็ดขาดไม่ให้รันทำอะไรแผลงๆ แบบนี้ แต่พอรันทั้งอ้อน ทั้งอธิบาย ถึงความจำเป็นที่รันต้องทำแบบนี้ให้พี่รินฟัง พี่รินก็เริ่มใจอ่อน เห็นด้วย…
“นะฮะพี่ริน ถ้าหนูไม่ใช้วิธีเข้าหาพี่ภพแบบนี้ เมื่อไหร่พี่ภพจะหันมาสนใจ แล้วต่อให้พี่ภพสนใจ ก็ใช่ว่าพี่ภพจะรักและหยุดอยู่ที่หนูเพียงคนเดียว หนูไม่อยากเสียพี่ภพให้ใคร นะฮะๆ พี่รินช่วยหนูหน่อยนะ”
“แล้วคิดว่าวิธีนี้จะทำให้ไอ้ภพมันมาหลงรักเราได้เหรอ พี่ไม่ได้ดูถูกว่าเราไม่น่ารักหรอกนะ ยังไงน้องพี่ตอนนี้ก็โตเป็นหนุ่มน้อยเต็มตัว ทั้งหล่อ ทั้งมีเสน่ห์ แถมยังน่ารักขนาดนี้ ใครเห็นใครก็สะดุดตา แต่ส่วนใหญ่ไอ้ภพมันจะคั่วแต่ฝรั่ง มีไม่กี่คนที่เป็นเด็กไทย แล้วพี่ว่ามันยากที่คนอย่างมันจะรักและหยุดอยู่ที่ใครจริงๆ”
“หนูอยากเสี่ยง อย่างน้อยก็ได้ทำอะไรเพื่อความรักของตัวเองบ้าง อย่างน้อยการที่แอบมองมาตลอด 5 ปี มันก็จะได้ไม่สูญเปล่า ถ้าที่สุดแล้วมันจะล้มเหลว รันก็จะได้ไม่เสียใจเพราะได้ลองมาทุกทางแล้ว”
“เฮ้ออออออ…. ยอมแพ้เราเลยจริงๆ อ่ะ เอาก็เอา พี่จะช่วยเราเอง”
และสุดท้าย…
ผลของการทำตามใจตัวเอง และคิดเอาเองฝ่ายเดียว ล้อเล่นกับความรู้สึกของคนที่เรารัก และมัวแต่คิดว่าตัวเองทำดีที่สุดเพื่อความรักของเราแล้ว แต่ทั้งหมดมันไม่ใช่ ความรักมันต้องเกิดจากทั้งสองฝ่าย เท่านั้นไม่พอ ยังต้องประกอบไปด้วยความซื่อสัตย์ ไม่เห็นแก่ตัว การให้เกียรติซึ่งกันและกัน และต้องไม่หลอกลวง…
มันก็ดีใจหรอกนะที่ได้รู้ว่าพี่ภพรักเรา… แต่รักที่มาพร้อมกับความเจ็บปวด มีรักแต่ใช้มันไม่ได้ สัมผัสมันไม่ได้ และรับมันไม่ได้ มันจะต่างอะไรกับตอนไม่มี ตอนไม่มียังจะดีกว่า เพราะมันยังมีความหวัง แต่ตอนนี้เหมือนยืนอยู่ในห้องแคบที่ไม่รู้ว่าทางออกอยู่ตรงไหน ถอยหลัง หรือเดินตรงไปได้ ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ
ตอนนี้ก็คงทำได้แค่รอ รอให้พี่ภพใจเย็นกว่านี้ รอให้จิตใจตัวเองดีขึ้นกว่านี้ ตอนนี้แย่สุดๆ แต่ก็ไม่รู้จะบรรเทายังไง จะให้ออกไปสังสรรค์ก็ไม่ชอบ ปกติเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยได้ปาร์ตี้ เฮฮาอะไรกับใครนัก อยู่แต่กับเพื่อนกลุ่มเดิมๆ และบางเรื่องรันก็เลือกที่จะคุยกับตัวเองมากกว่าคนอื่น
แต่สัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าปิดเทอมหน้ารันจะไปหาพี่ภพอีกครั้ง คราวนี้ไปในฐานะเด็กผู้ชายคนนึงที่รักพี่ ไปแม้ว่าพี่จะไม่เหมือนเดิม แต่รันก็จะไปหาพี่ ไม่ว่าพี่จะยังรักรันอยู่หรือไม่ รันก็จะไปหาพี่ ไปง้อ ไปอ้อน ไปขอรับโทษ ไปยอมทำทุกอย่าง บางทีการได้กลับไปเป็นเด็กชายวรัน ที่คอยแอบมองเพื่อนของพี่สาวอยู่ห่างๆ แอบรักเขาไปวันๆ ค่อยๆ คอยไล่ตามเขาไปทีละนิด มันอาจจะดีกว่าการเป็นน้องรันเด็กหนุ่มทรงเสน่ห์ที่พยายามให้เขาวิ่งตาม ก็เป็นได้
++++++++++++++++++++++++++
+ เอาล่ะค่ะ ก็ผ่านพ้นความซึน มึน นอยด์ แปลก แหวกความคิดของคุณน้องวรันเธอไปแล้วนะ ตอนนี้เป็นตอนพิเศษแค่ตอนเดียวที่จะให้น้องรันออกมาพูดถึงอดีต ความในใจของเธอนะคะ มันอาจจะดูน่าเบื่อๆ ไปหน่อยนะตอนนี้ รับลองว่าตอนหน้า อิแม่เมอร์จะพาลูกน้อยบินลัดฟ้าไปหาสามี เอ๊ย ไปหาอิลุงมันถึงที่เลยค่ะ อดใจรอหน่อย (ไม่ช้าแล้วตัวเอง)
+ ขอบคุณทุกๆ กำลังใจเลยนะคะ ทั้งแฟนนิยายเก่า แฟนนิยายใหม่ น้องๆ พี่ๆ เพื่อนๆ ทุกๆ คน ทุกๆ คอมเม้นท์ ทุกๆ โพสต์ที่แวะไปเยี่ยมเยือนบ้านเมอร์ซี่ในเฟส ดีใจ และขอบคุณจริงๆ ที่ยังอยู่ด้วยกันนะคะ (น้ำตาซึม) อยู่กันไปนานๆ นะตัวเอง
+ ต่อไปจะอัพน้องพายกับอิริวแล้วนะจ๊ะ ใครรออิสองตัวนี้ รอก่อนไม่นานๆ เดี๋ยวอัพผัวเหี้ยเมียแรดให้อ่านไปพลางๆ ในเฟสก่อนแล้วกันนะฮ้า....
+ สุดท้าย ใครแอดเฟสมา โปรดแนะนำตัวด้วยเถอะ ใครแอดมาส่งเกม ลบสถานเดียวนะจ๊ะ อิเมอร์ซี่จะเล่นบทโหดแล้วพี่น้อง ฝันดีจ้า...
รักมาก... อิเมอร์ซี่ อิแม่ที่ทิ้งลูกได้ลงคอ T^T
-
:z13:
-
น้องรันมาแล้ว จะรอน้องพายและไอ้คุณริวด้วยนะค่ะ พี่เมอร์
-
คิดถึงนะตะเอง 555 รันน้อยเอ้ยรันน้อย จากตอนนั้นจนตอนนี้หนูเหมือนจะยังไม่โตเท่าไหร่เลยลูก เอ้ารีบๆ กลับไปหาอีลุงเลยนะหนู
-
กรี๊ดกลางดึก ดีใจมากมายที่มาต่อค่าา กรี๊ดๆๆ รอน๊านนาน คิดถึงน้องรันแย่แล้ว
ยังไงคุณนักเขียนก็รักษาสุขภาพด้วยนะค้า ~
-
จิ้มคุณเมอร์ซี่ ในที่สุดก็มา โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากจะรู้แล้วว่าต่อไปหนูรันจะเป็นยังไง
-
จุดพลุฉลองที่คนเขียนกลับมาค่าาาา :mc4: :mc4: :mc4:
นึกว่าปีนึงจะได้อ่านน้องรันครั้งเดียวซะแล้ววว T^T
ตอนหน้าขอพี่ภพเด่นๆด้วยนะคะ
ตอนนี้ไม่ได้พูดเลย 5555
-
ไม่เชื่อสายตา
นักเขียนหาทางกลับเล้าได้แล้ว
+1
-
น้องรันก็ดราม่าเป็นนะเออ อิอิ เอาเป็นว่ายังไงพี่ภพก็รักน้องรันอยู่แล้ว ใจเย็นๆคุยกันดีๆนะคะ แล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเอง....นะ
-
gเรื่องนี้อย่างมาเทพ !
-
คิดถึงแทบแย่ 555 บวกจ้า
-
มากรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด...รับอรุณ...เอ๊ย..รับวรัณ
อ่านแล้วสงสารน้องรันอ่ั..อิพี่ภพควรใจอ่อนได้แล้วนะเนี่ย
รักคนเขียนนะจ้ะ..จุ๊บ จุ๊บ
-
แทบไม่เชื่อสายตา ดูวันที่ซ้ำๆ เออ มันดัพเดทนี่หน่า ดีใจ
น้องรันผู้น่ารักน่าสงสาร เป็นกำลังใจให้หนูนะจ๊ะ สู้ๆ
ง้ออิลุงมันหน่อยนะ เดี๋ยวก็ใจอ่อน แต่ถ้าเล่นตัวมากนักก็
มีคนใหม่ไปซะเลย 555
บวกเป็ด
ปล.รอริวพายค่ะ
-
:กอด1:
-
การได้แอบรักใครบางคน มันก็เป็นความสุขอีกแบบ จะสมหวังหรือไม่ก็ตาม
แต่การรับรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองกระทำลงไป อาจทำให้อีกคนรู้สึกว่าตัวเองโง่ นั่นแหละปัญหา
มาตามให้กำลังใจน้องรัน ว่าจะง้อพี่ภพได้ด้วยวิธีใด ส่วนอีตาพี่ภพ จะงอนเป็นตุ๊ดอีกนานแค่ไหน .....
+1 ให้เป็นกำลังใจให้นะครับน้องเมอซี่ :กอด1:แน่น ๆ
-
มาแล้วๆ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก.........
ในที่สุด น้องรันก็มา :z2:
:กอด1: :กอด1:กอดคุณเมอร์ซี่แน่นๆ อย่าหนีหายไปไหนอีกนะคะ
-
ยินดีต้อนรับกลับมาค่ะ!! >3<
แอบเศร้ากับหนูรัน (แต่ก็นะ เลวร้ายจริงๆ)
ตอนนี้ทำให้รู้ว่าอิลุงมาน่าหลงใหลแค่ไหนเลยนะเนี่ย~♥
น่ารักจริงๆเลย! แต่ถ้าลุงยังงอลไม่หายอีกล่ะก็...หึๆ
รอตอนต่อไปค่าาาาา
-
กรี๊ดดดดด!!! กลับมาแล้ว!! คิดถึงมากๆเลยค่ะ โอ้โหเห้ย น้องรันนี่เกิดวันอังคารรึเปล่าถึงได้อดทน+พยายามมากขนาดนี้ เอาน่ะความรักบางทีแค่เข้าใจแต่ทำใจไม่ได้ คงต้องใช้เวลาพิสูจน์กันไป ..... ดีใจนะคะที่คุณเมอร์ซี่กลับมาอัพ เห้อไอ้เรากึนึกว่าจะไม่มีเวลามาเขียนต่อซะแล้ว ได้ยินว่าไม่สบาย รักษาสุขภาพด้วยนะคะ ตอนนี้หายดีแล้วใช่มั้ยเอ่ย? ค่อยโล่งใจหน่อย ยังไงสุขภาพกับเรื่องงานต้องมาก่อนอยู่แล้ว! ^^ สู้ๆค่ะ
ปล.ดีใจว่าพายริวยังไม่อวสาน อิอิ!! ลุ้นมากกก ^^
-
ขยี้ตา 2 ที แล้วก้ได้แต่อุทานว่า OMG!!!
วรัน กะ พี่ภพ กลับมาแล้ววววว
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
:pig2: :L1: :กอด1:
กดบวกเป็ด
-
ดีใจที่มาต่อแล้ว คิดถึงเรื่องนี้จริงๆ อิอิ
อาการคุณเมอร์ซี่ดีขึ้นเยอะแล้วใช่มั๊ยคะ เพราะลูกๆดูแลคุณแม่ดีใช่มั๊ยคะ ฮ่าๆๆ
-
:mc4: น้องรันกลับมาแล้ว ได้มาอ่านในมุมของน้องรันแล้ว บอกได้แต่ว่า น้องรันสู้ๆ รอพี่ภพใจเย็นขึ้นอีกนิด น้องรันค่อยไปอ้อนพี่ภพ เดี๋ยวพี่ภพก็ใจอ่อนแหละ
:กอด1: คนเขียน รักษาสุขภาพด้วยนะคะ รออ่านอิริว-น้องพายอยู่นะจ้ะ
-
เย้ๆๆ กลับมาแล้วๆ
ดีใจๆ รักพี่ภพมากๆ
ในที่สุดก็กลับมา จุ๊บๆ รักคนเขียน
-
คิดถึงหนูรันนนนนนนนนนนน มาให้กอดทีมามะะะ :กอด1:
ถึงตอนนี้จะมาแบบยังไม่เต็มเวอร์ชั่น แต่ก็ยังพอให้หายคิดถึงกันได้บ้างเนอะะ :L2:
-
คิดถึงน้องรัน และคุณแม่น้องรันนะ
นึกว่าจะทิ้งน้องรันซะแล้ว ดีใจจ้ะที่พาน้องรันมาให้หายคิดถึง
เอาใจช่วยให้น้องรันกับพี่ภพได้หวานกันไวๆ ตั้งความหวังให้หัวใจพี่ภพหายเจ็บไวๆ จะได้ กับน้องรันซะที
-
ตามอ่านมาสองเรื่องแล้วในที่สุดก็ถึงคิวน้องหนูรัน
อ่านจบได้แต่บอกว่า ให้อดทนกับความรักนะ หนูรัน แล้วทุกอย่างก็จะดีเอง
o13 o13
-
สู้ๆ นะน้องรัน
-
ยังไม่ได้อ่านเลย เเต่เข้ามาเเปะก่อน เพราะผมชื่อ ‘รัน ’ 5555
:mc4: :mc4: :mc4:
-
น้องรันสู้ๆนะลูก
เดี๋ยวพี่ภพต้องใจอ้อน
-
ว้าววว คุณเมอร์ซี่กลับมาแล้วววว :mc4: :mc4: :mc4:
อ๊ากกก อยากอ่านต่ออ่ะ สงสารทั้งสองคนเลย
หวังว่าต่อจากนี้จะไม่มีอะไรร้ายๆเกิดขึ้นอีกนะคะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:mc4: จุดประทัด คุณเมอร์ซี่มาแล้ววววววว
รอตอนต่อไป :bye2:
-
น้องรันมาแล้ว ดีใจมากกกกกกค่า คิดถึงหนูมากๆเลย :กอด1:
ได้อ่านโหมดน้องรันแล้วก็เข้าใจน้องนะคะ
ขอให้พี่ภพใจอ่อนในเร็ววันนะค้า
-
เย้ๆๆ
มาต่อแล้วๆ
:เฮ้อ:
-
ตอนนี้มาเรียกน้ำย่อย
ตอนหน้าบินลัดฟ้าตามหาสามีสินะ :z1: :z1:
:กอด1:
-
เย้ๆๆๆมาต่อเเล้วววว :laugh:...น้องรันยังคงน่ารักเสมอจ้าาาาาา :L2:
-
ในที่สุดน้องรันก็กลับมาแล้ว
แต่
เอ๊ะ
พี่ภพไปไหนอ่าค่ะ
อิอิอิอิ
-
ดีใจจัง กลับมาแล้วหายไปนานมากกกกกกกก
-
น้องรันมาแล้ว :pig4:
-
:เฮ้อ:นึกว่าจะไม่มาแล้วอะ
ดีใจจังที่กลับมา :mc4: :mc4:
-
รู้สึกว่านานมากกกกกกว่าจะได้อ่าน้องรัน ลุ้นตอนต่อไปว่าพี่ภพจะยอมคืนดีด้วยมั้ยน้า :กอด1:
-
หายไปนานมากกกก จนลืมเรื่องนี้ไปเลยนะเนี่ย
ก็ว่าอยู่ว่าเหมือนมีนิยายอีก 2-3 เรื่องที่เคยตามอ่าน แล้วหายไป
พอมาเจอเรื่องนี้ก็ surprised เลย
เด็กเดี๋ยวนี้ช่างกล้านะ วางแผนจีบเลย แต่ก็อย่างว่า เด็กมันมีดี มีเสน่ห์ให้โปรย
ไม่เหมือนเรา 5555
-
สงสารน้อง เอาใจช่วยนะคะ :กอด1:
-
กอดน้องรันแน่นๆๆๆ คิดถึงมากคะ :L1:
-
:z13: :z13: :z13: :z13:
-
:monkeysad: :monkeysad: ตื้นตันใจจจจ มาแล้ววว รันมาแล้ววว .
-
เค้าลืมความเดิมตอนที่แล้วไปแล้วจริงๆนะ T^T
ยัยเจนนี่ไม่เคยโผล่มาก่อนใช่ป่ะ
แล้วยัยวีวี่ของน้องรันนี่เป็นแฟนกันจริงหรอ ??
หนูงง แง๊วววว -*-
-
นึกว่าตาฝาด ในที่สุดเก๊าะมาแว้ว o18
-
เข้าใจกันไว ๆนะ
-
ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ!!!!!!
:mc4: :mc4: :mc4:
-
น้องรันมาแร้วววว ดีใจจจจจจ ในที่สุดคุนแม่สุดสวยก้อคลอดตอนใหม่ออกมาจนได้
:mc4: :mc4: :mc4:
เค้ารอ ริวพายด้วยคนนนนนน
-
:z13: :z13: :z13: :z13: รีบน
-
คิดถึงเรื่องนี้ มว๊ากกกกกกก
คิดถึงน้องรันสุดๆ
อยากให้เข้าใจกันเร็วๆจัง
สงสารน้องรันอะ
T_T
-
ตามมาจากเรื่องของริวกะพายค่ะ
ชอบสำนวนการแต่งของพี่นะคะ
รอติดตาม:กอด1:
-
จับน้องรันมาตีก้นแทนพี่ภพ
เพี๊ยะๆๆๆๆ
คราวหน้าอย่าล้อเล่นกับความรู้สึกของคนนะคะลูก
ไม่น่ารักเลย
:m29:
-
พี่ไนท์ หนูเคน อยากได้พี่ภพอะ อยากได้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:music: :catrun:
-
เย้ๆ พี่ไนท์ได้อ่านน้องรันแล้ว เข้าใจแล้วว่าทำไมรันต้องทำถึงขนาดนี้ ก็นะคุณพี่ภพเค้าเจ้าชู้ตัวพ่อนี่นา รอลุ้นต่อไปว่าจะเป็นไง หุหุ
-
อ่านทันแล้ววว. ..
พี่ภพอย่าใจร้ายกับน้องรันเลยนะ ที่น้องรันทำไปก็เพราะรัก
ในเมื่อใจตรงกันก็รักกัน ๆ ไว้จะดีักว่า
.. . โกรธกันแล้วในใจของเธอ มีความสุขไหม...
. ..โกรธกับฉัน จะทำให้เธอดีใจใช่ไหม. ..
.. .ถ้าไม่ยอมเปิดใจเข้าหากัน โปรดบอกให้ฉันรู้ที . ..
. .. โกรธกันแล้วมันดีอย่างไร .. .
รอน๊าาาา. ..
*กระซิบน้องรัน* ถ้าพี่ภพเล่นตัวมาก ๆ
แกล้งควงคนอื่นให้หึงเล่นเลย ^^
(จะโดนโกรธกว่าเก่าละไม่ว่า) ฮ่า ๆ
-
สงสารน้องรันเบาๆ แต่วางแผนเยอะ เอาใจช่วยน้า ยังไงพี่ภพก็ไม่ทิ้งรันหรอกกก
-
:mc4: เย้ๆ รอตอนต่อไป o13
-
:m22:เข้ามารอน้องรันกับพี่ภพ
-
ไม่เชื่อสายตาล่ะเซ่!! ว่าอิเมอร์ซี่มันอัพนิยายแล้ว โหะๆๆๆ
สวัสดีวันสงกรานต์ค่า ช่วงนี้ฟิตมากๆ อัพนิยายภายใน 14 วัน ไม่ดองเค็มแล้วด้วย อิอิ
ปีใหม่ไทยก็ขอให้ทุกคนมีแต่ความสุขนะคะ ร้อนกาย ไม่ร้อนใจ มีแต่เรื่องสบายๆ เข้ามาตลอดๆ
ไปอ่านกันเลยดีกว่าเนอะๆ เย้ๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 14
จากวันที่ผมได้พบรันที่มิลาน จนถึงตอนนี้ก็ผ่านมา 2 เดือนแล้ว เราไม่มีอะไรที่เรียกได้ว่าคืบหน้าเลย… ถึงแม้เหมือนว่ารูปคดีจะพลิก ผมกลับกลายเป็นคนที่ถือไพ่เหนือกว่าก็ตาม แต่มันก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นแม้แต่น้อย ทุกวันยังคงดำเนินไปอย่างช้าๆ มีแต่งานกับงานเท่านั้นที่ช่วยเยียวยาให้สงบจิตสงบใจได้บ้าง
รันเลือกที่จะเขียนจดหมายถึงผมแทนการโทรศัพท์ข้ามประเทศ หรือผ่านทางเครือข่ายอินเทอร์เนต เพราะรันเคยโทรมา แล้วผมเลือกที่จะตัดสายทิ้ง ไม่ใช่จะแกล้งน้อง แต่ยังไม่อยากคุยอะไรกันตอนนี้ ผมเป็นคนบอกให้รันรอ แต่ผ่านไปสามวันหลังจากที่ผมกลับกรุงเทพฯ รันก็โทรมา ถ้าหากเราคุยกันผ่านโทรศัพท์ทุกวัน มันจะต่างอะไรกับการกลับมายืนในจุดเดิมก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์ต่างๆ นี้ขึ้น
ถึงแม้การโทรศัทพ์จะไม่ได้เห็นตัว ส่งมาแค่เสียงก็ตาม แต่จิตใจมนุษย์เป็นสิ่งที่นึกจะอ่อน มันก็ปวกเปียกง่ายเสียยิ่งกว่าขี้ผึ้งโดนไฟลน ผมรู้ใจ และรู้จักตัวเองดี ผมไม่ใช่คนใจแข็งกับคนที่ผมรัก นั่นรวมไปถึงทุกคนที่ผมรักจริงๆ ไม่ว่าจะเพื่อน หรือครอบครัว ผมไม่เคยโกรธพวกเขาได้นานสักครั้ง รันก็ถือเป็นหนึ่งในกลุ่มนี้ ผมจึงหลีกเลี่ยงสถานการณ์เสี่ยงจะดีกว่า
พอผมไม่รับสาย รันก็โทรหารินแทน เพราะต่อให้รันเปลี่ยนเบอร์โทรมา ผมก็รู้อยู่ดี เพราะมันต้องโชว์เบอร์ต่างประเทศ… น้องโทรหาไอ้ริน แล้วให้ไอ้รินเดินเอาโทรศัพท์มาให้ผมคุย และเป็นอีกครั้งที่ผมเลือกจะใจร้ายกับน้อง ผมรับโทรศัพท์จากไอ้รินมา และพูดกับน้องว่า
‘พี่บอกเมื่อไหร่ว่าเราจะติดต่อกันทางโทรศัพท์ พี่บอกให้เราสองคนอดทนและรอคอย อะไรคือความอดทน และการรอคอยของรัน เพราะฉะนั้นพี่หวังว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่รันจะพยายามโทรหาพี่นะ’ พูดเองก็อดใจแกว่งเองไม่ได้ ไอ้ภพเอ๊ย ทำไมต้องมาเสียท่ากับเด็กด้วยวะ เฮ้อ!!!
หลังจากนั้น 1 อาทิตย์ ก็มีจดหมายทางไกลถึงผม รันขึ้นต้นด้วยการขอร้องให้ผมอ่านจนจบ เพราะรันไม่ได้หวังจะให้ผมโต้ตอบจดหมาย ขอเพียงให้จดหมายนี้เป็นเหมือนการรายงานตัว เป็นการบอกเล่าความเป็นอยู่ทั่วๆ ไปให้ผมได้รับรู้ แม้ว่าผมจะอยากรู้หรือไม่ก็ตาม แต่นี่คือการแสดงความบริสุทธิ์ใจเบื้องต้น ที่น้องจะทำให้กับผม
หลังจากนั้นทุกๆ อาทิตย์ ผมกลับบังคับตัวเองไม่ให้รอคอยจดหมายจากอิตาลีไม่ได้ และทุกครั้งที่กลับมาถึงบ้าน ท่ามกลางกองจดหมายธุรกรรมต่างๆ มากมาย ผมเลือกที่จะหยิบซองสีน้ำตาลที่มาจากอิตาลีเปิดอ่านก่อนเสมอ ข้อความหนึ่งหน้ากระดาษ a4 เต็มๆ พร้อมด้านหลังที่น้องมักวาดรูปการ์ตูนบ้าง วิวบ้าง หรือรูปผม แนบมาด้วย มันยิ่งยากที่จะบังคับปากไม่ให้อมยิ้มตาม
“ภพ พรุ่งนี้ไอ้รันมาแล้วนะ” พี่สาวของน้องรันเดินมาเตือนความจำว่าพรุ่งนี้น้องชายสุดที่รักกำลังจะเดินทางกลับมาเมืองไทยช่วงปิดเทอมอีกครั้ง
“อืม” ผมรับคำในขณะที่ตายังคงจับจ้องอยู่กับต้นฉบับที่หอบกลับมาอ่านต่อที่บ้าน
“อืม… แค่อืมแค่เนี้ย จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอวะ”
“แล้วจะให้พูดอะไรวะ” ในขณะที่เราโต้ตอบกันทางบทสนทนา สายตาของผมก็ยังคงจับจ้องอยู่กับงานตรงหน้า… แต่ใครจะรู้ว่าใจผมมันแกว่งตั้งแต่ที่ไอ้รินพูดว่าพรุ่งนี้รันจะมาแล้ว
ไม่ใช่ลืมหรือไม่รู้ แต่ตรงกันข้าม ผมจำได้แม่นยำ แถมยังเผลอนั่งนับถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว ทุกครั้งที่เผลอคิดถึงเรื่องที่รันกำลังจะกลับมาฝึกงานช่วงปิดเทอมกับผมอีกครั้ง ผมกลับอดไม่ได้ที่จะคิดว่าควรจะแสดงท่าทีอย่างไรดี… กลับไปเป็นพี่ภพที่ขี้เล่น ใจดี มีมุกตลกคอยหยอด คอยแซวตลอดเวลา หรือจะเป็นพี่ภพที่นิ่งๆ เก็บงำท่าทีเหมือนให้รู้ว่าระหว่างเรา มันยังมีเส้นบางๆ กั้นกลางอยู่
“ไอ้ภพ อย่าเพิ่งกวนตีนได้ไหม สรุปว่าแกกับรันไปถึงไหนกันแล้วเนี่ย” ผมว่าไอ้ตัวพี่สาวนี่มันลุ้นซะยิ่งกว่าน้องชายอีกนะ
“ไม่ได้กวนตีน แต่ไม่รู้จะพูดอะไร ก็รับรู้แล้วว่าน้องแกจะมาฝึกงานด้วยเหมือนเดิม ส่วนเรื่องของน้อยชายสุดที่รักของแกกับฉัน ก็เหมือนเดิม จะให้คืบหน้าอะไรวะ”
“แกยังไม่หายโกรธมันอีกเหรอ อะไรวะ ตั้งแต่คบกับแกมายี่สิบกว่าปี ฉันยังไม่เคยเห็นแกงอนใครนานขนาดนี้มาก่อนเลย แล้วนี่น้องชายฉัน คนที่แกรัก และคนที่รักแกนะเว้ย แกจะทิฐิไปถึงไหนวะ”
“มันไม่ใช่ทิฐินะริน แต่นี่คือหนทาง… มันเป็นหนทางที่บังคับให้ฉันกับน้องแกต้องเลือกเดิน ฉันก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ แต่ฉันบอกแล้วว่าทุกอย่างมันต้องค่อยเป็นค่อยไป เราสองคนต้องกลับมาเริ่มที่จุดสตาร์ทใหม่ ถามว่าตอนนี้มีอะไรคืบหน้าไหม ฉันก็คงโกหกแกไม่ได้ว่า มันมี… ใจฉันมันอ่อนตั้งนานแล้วริน แต่ความเจ็บมันก็ยังเตือนอยู่ให้ระวัง และรอบคอบมากขึ้น ฉันพิสูจน์ตัวฉันเองไปแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาของน้องแกแล้วล่ะ”
“โว้ยยยยย ไม่เคยคิดว่าจะมีผัวคิดมาก ปรัชญาเยอะแบบนี้มาก่อนเลย เออๆ ตามใจพวกแกเหอะ ถ้าเกิดปัญหาห่าเหวอะไรขึ้นอีก อย่ามาเรียกอีรินคนนี้ไปร่วมวงเสพดราม่าด้วยอีกนะ อ่อ… แล้วระวังเถอะ เพราะถึงโบราณจะบอกว่าช้าๆ ได้พร้าเล่มงามก็จริง แต่ระวังมันจะสายเกินไป จนมีหมาตัวไหนคาบของแกไปแดกซะก่อน ถึงเวลานั้น ฉันก็ยังขอยืนยันคำเดิม… นางระรินภรรยาของคุณสามภพคนนี้ จะไม่สอดมือสอดตีนเข้าไปยุ่งอีกแล้ว กูเบื่อ!!!” ด่าจบมันก็สะบัดตูดไปอาบน้ำ ปล่อยให้ผมนั่งส่ายหน้าระอากับอารมณ์วีน เหวี่ยงเล็กๆ ของคุณภรรยาที่รัก
เฮ้อ… พรุ่งนี้แล้วสินะ อะไรมันจะเกิด มันก็ต้องเกิดแหละวะไอ้ภพ… จะมีเมียจริงๆ กับเขาสักคน แม่งก็ช่างลำบากตรากตรำ ต้มยำมาม่าซะเหลือเกิน…
……………………….
………………………..
เช้านี้ผมตื่นสาย เพราะเมื่อคืนกว่าจะบังคับให้ตัวเองมีสมาธิพอจะอ่านและแก้ไขต้นฉบับได้เสร็จ ก็เลยวันใหม่ไปหลายชั่วโมง ประกอบกับเช้านี้ผมไม่มีประชุมหรือนัดสำคัญอะไรที่ออฟฟิศ กะว่าจะเข้าไปที่สตูดิโอช่วงบ่ายเลย เพราะวันนี้มีถ่ายปกเล่มใหม่
“อะ เอ่อ พี่ภพ… สวัสดีครับ” ขนาดเตรียมใจมาหลายวันว่าจะต้องเจอกันในไม่ช้า แต่ไม่ได้เตรียมใจว่าจะเจอกันโดยไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ ผมเพิ่งตื่นและเกิดอาการหิวจัด เลยได้แต่ล้างหน้าแปรงฟันแล้วลากสังขารที่ยังคงงัวเงียลงมาหาอะไรรองท้องก่อนค่อยไปอาบน้ำ ไม่คิดว่าจะได้เจอใครในบ้าน เพราะสายป่านนี้ไอ้รินคงอยู่ที่ทำงานแล้ว ส่วนน้องชายของไอ้ริน ตอนแรกผมคิดว่ารันจะมาถึงช่วงค่ำๆ ซะอีก
“เออ ครับ… มานานแล้วเหรอ” ประโยคเบสิคที่คิดว่าดีที่สุดแล้ว ณ ตอนนี้
“ครับ ก็ตั้งแต่ก่อนพี่รินออกจากบ้าน”
“แล้วใครไปรับ” อดที่จะห่วงนิดๆ ไม่ได้
“มาเองฮะ ครั้งที่แล้วก็มาเองได้” แหม แอบกันกันเล็กๆ ใช่ไหม ก็ครั้งที่แล้วที่ไอ้รินให้ผมไปรับน้องชายมัน แล้วผมลืมน่ะ น้องรันคนเก่งก็มานั่งรอหน้าหงิกอยู่หน้าบ้านแล้ว
“พี่ลืมไปว่ารันเก่งอยู่แล้ว” อดที่จะประชดกลับไม่ได้จริงๆ ตอนแรกคิดว่าน้องจะฮึดฮัดแล้วก็ก่อศึกปะทะคารมกันซะแล้ว แต่เปล่าเลย น้องรันแค่ยิ้มกว้างให้อย่างเก๋ๆ ตามสไตล์ (ที่ผมเคยหลงไปกับรอยยิ้มแบบนี้)
“พี่ภพหิวใช่ไหมฮะ นั่งเลยๆ เดี๋ยวรันไปยก Brunch มาให้ทาน” ไม่ต้องรอฟังว่าผมจะตอบรับหรือปฏิเสธ น้องรันคนเก่งก็หันหลังรีบเดินไปในครัวเพื่อจัดการอาหารมื้อสายสำหรับผม… มัวแต่อึ้งกับการได้เจอกันแบบกะทันหัน จนลืมสังเกตว่า การแต่งตัวของน้องรันในวันนี้ ไม่ได้ต่างจากน้องรันแสนเซ็กซี่ในคราวแรกเลย กางเกงยีนส์ขาดรุ่ย ขาสั้น อวดเรียวขาขาวที่ผมเคยได้สัมผัสมาแล้วกับมือว่าเนียนนุ่มจริงๆ กับเสื้อกล้ามสีขาวย้วยๆ ที่ทั้งเปิดและเผยให้เห็นไหล่มน ลำคอเรียวขาว ไล่เรื่อยมาจนถึงเนินอกเนียนที่แบนเรียบ ราบตามไรขนสีจางอ่อนบางน่าลูบไล้…เฮ้ย!!! พอแล้วไอ้สามภพ มึงกำลังจะตกหลุมพรางเสน่ห์เด็กผู้ชายคนนี้อีกแล้ว ไอ้บ้าเอ๊ย!!!
“เมื่อเช้าพี่รินไม่ได้ทานอาหารเช้าครับ เห็นรีบๆ ไปประชุมคงไปทานที่ทำงาน รันไปเปิดตู้เย็นดูเห็นมีพวกมะเขือเทศ หอมใหญ่ แล้วในตู้เก็บอาหารกระป๋องเหลือแต่คอร์นบีฟกับถั่วลันเตา รันเลยผัดข้าวผัดคอร์นบีฟครับ… พี่ภพอยากได้ไข่ดาวไหม เดี๋ยวรันไปทอดมาให้” แม่ศรีเรือนมากๆ ผิดกับเมียกูจริงๆ นี่ถ้าไม่บอกว่าออกมาจากท้องเดียวกัน คงคิดว่ารันเป็นลูกเลี้ยงแน่ๆ
“ไม่เป็นไร ข้าวผัดอย่างเดียวก็พอ แล้วเราล่ะไม่ทานด้วยกันเหรอ” เพราะน้องเดินถือถาดใส่ข้าวผัดมาจานเดียว พร้อมกาแฟและน้ำเปล่า เลยอดจะถามไม่ได้ว่าเจ้าตัวกินอะไร
“รันทานมาจากบนเครื่องแล้ว พอมาถึงที่แอร์พอร์ตก็แวะซื้อโกโก้กับแซนด์วิชกินไปอีกชิ้นโต ยังตื้ออยู่เลยฮะ” แสดงว่าข้าวผัดจานนี้ ผัดเพื่อผมโดยเฉพาะ อดที่จะแปลกใจกับน้องรันเวอร์ชั่นใหม่ไม่ได้ ทั้งเอาใจ และพูดเก่งขึ้น เวอร์ชั่นที่แล้วก็ทำเอาหัวปักหัวปำไปนานโข พอมาเจอเวอร์ชั่นปรับปรุงเข้าให้ ไม่อยากจะคิดถึงอนาคตตัวเองเล้ย!! ให้ตายเหอะไอ้สาม
“อร่อยไหมฮะ” ผมไม่ได้เปิดการสนทนาใดๆ ต่ออีก ได้แต่ก้มหน้าก้มตากินข้าวผัด ที่รสชาติค่อนข้างดีมาก พร้อมกับอ่านหนังสือพิมพ์ไป น้องรันคงเห็นผมเงียบๆ เลยถามถึงรสมือที่น้องปรุงมาให้กิน
“อืม…. อร่อยดี… เก่งเหมือนกันนะเรา” ชมซะหน่อย ก็ไม่ได้กะว่าจะใจร้ายเย็นชาใส่นี่ครับ บางอย่างมันก็พูดไปได้ตามเนื้อผ้านั่นแหละ
“รันต้องพึ่งตัวเองมาตลอดตั้งแต่ไปอยู่เมืองนอก กับข้าวก็ทำเอง บางเทอมวิชาเรียนไม่มากก็ไปทำงานร้านอาหาร ทั้งไทย ญี่ปุ่น จีน ฝรั่ง ทำมาหมด รันเลยทำกับข้าวได้หลายอย่างเลยฮะ เดี๋ยวไว้รันจะทยอยทำให้พี่ภพชิมนะครับ” น้ำเสียงรื่นหู กับรอยยิ้มหวานๆ ยิ่งเพิ่มปริมาณความอร่อยของอาหารมื้อนี้ขึ้นไปอีกเป็นเท่าตัว… แอบขำกับความคิดตัวเองที่แว้บเข้ามา ผมดันแอบคิดว่า ช่วงเวลาแบบนี้ มันช่างเหมือนกับชีวิตคู่ของคนสองคนซะจริงๆ ตื่นเช้ามีคนรักทำอาหารไว้รอ พูดคุยถามไถ่ ส่งยิ้มหวานๆ ให้บนโต๊ะอาหาร จะปฏิเสธยังไงว่านี่ไม่ได้เรียกว่า ‘ความสุข’
“พี่ภพวางไว้เลยฮะ เดี๋ยวรันจัดการเอง” ผมทานมื้อเช้าแสนอร่อยของรันเสร็จ ก็ลุกขึ้นจะเก็บจานชามแก้วน้ำไปวางที่ห้องครัว แต่โดนคุณน้องเมียเบรคไว้ซะก่อน
“ไม่เป็นไรหรอก แค่ยกไปเก็บเอง รันอุตส่าห์ทำให้พี่กินแล้ว ไม่ต้องตามเก็บหรอกพี่เกรงใจ”
“เกรงใจทำไม รันอยากทำให้ รันทำอาหารให้คนรักกินไม่ได้เรียกว่าอุตส่าห์นะ มันคือการเต็มใจ… รันก็แค่อยากทำอะไรๆ ให้พี่ภพบ้างเท่านั้นเอง” คำพูดคำจาช่างฉอเลาะนักนะ ถ้าอยู่ในสถานการณ์ปกติคงได้ดึงเข้ามาฟัดให้สาแก่ใจ
“งั้นก็ขอบใจมาก… พี่ขอตัวไปอาบน้ำก่อนแล้วกันนะ” แต่ในความจริง ตอนนี้ก็ทำได้แค่แข็งใจไว้ และปล่อยให้ทุกอย่างมันดำเนินไปอย่างช้าๆ บอกตามตรงว่ายังไม่ชินกับน้องรันเวอร์ชั่นนี้ ในใจก็ดีใจที่เห็นน้องเปลี่ยนไปในทางที่ ‘น่ารัก’ ขึ้น แต่ให้บอกตามตรงมันก็ยังแอบอดคิดไม่ได้ว่า ทุกอย่างที่น้องกำลังทำอยู่ เป็นหนึ่งในแผนการใหม่ของน้องรึเปล่า… เบื่อตัวเองเหมือนกันที่ยังกังวลอยู่แบบนี้
“เออ พี่ภพฮะ… บ่ายนี้รันขอตามไปที่บริษัทด้วยได้ไหม รันอยากเริ่มฝึกงานตั้งแต่วันนี้เลย”
“บ่ายนี้พี่ต้องเข้าสตูดิโอ มีถ่ายปกเล่มใหม่ ไว้พรุ่งนี้รันค่อยเข้าออฟฟิศแล้วกัน วันนี้ก็พักผ่อนไปก่อน”
“มีถ่ายเหรอฮะ ขอรันไปด้วยนะ เทอมนี้รันขอฝึกงานฝ่ายช่างภาพนะฮะ รันไม่เหนื่อยหรอกฮะ นะพี่ภพ ขอรันไปด้วยนะ” ถ้าเจอเด็กอ้อนขนาดนี้ คุณจะทำยังไง… นอกจากยอม!!
“งั้นก็ไปรีบแต่งตัวแล้วกัน พี่จะออกจากบ้านตอนบ่ายโมงตรงนะ อย่าเลท”
“จุ๊บ!!...ขอบคุณนะฮะ…” เฮ้ย… ไวมาก ไวจนตั้งตัวไม่ทัน น้องรันเวอร์ชั่นใหม่วิ่งเข้ามาขโมยจุ๊บแก้มผมเร็วๆ หนึ่งที แล้วก็รีบวิ่งหนีไปเก็บจานที่ห้องครัว ปล่อยให้ไอ้พี่เขยอย่างผมยืนงงกับเหตุการณ์ที่ผ่านไปอย่างมึนๆ พร้อมกับอยู่ดีๆ ก็หน้าแดงขึ้นมาซะอย่างงั้น
……………………..
……………………..
บ่ายโมงตรงเป๊ะ ผมเดินลงมาจากชั้นบนก็เจอน้องเมียนั่งหน้าแฉล่มอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน ลายตารางสีขาวจางๆ กับกางเกงยีนส์ขาเดปสีซีดตัวเก่งที่เคยเห็นใส่บ่อยๆ เมื่อครั้งที่แล้ว และแอคเซสเซอรีของน้องยังคงเป็นสีน้ำตาล และหนังแนววินเทจอยู่เหมือนเดิม ทั้งกระเป๋าแคมบริดจ์ไซส์ใหญ่สุด ที่คงบรรจุแลปท็อปและพวกกระดาษวาดรูป แต่คราวนี้เพิ่มกระเป๋าทรงกล่องสี่เหลี่ยมใบใหญ่อีกหนึ่งใบ ช่างขยันแบกจริงๆ
“แบกอะไรไปมากมาย” ผมทำเป็นลืมที่น้องวิ่งเข้ามาจุ๊บแก้มไป แล้วเลือกที่จะเอ่ยปากถามเรื่องอื่นแทน
“อ๋อ กระเป๋ากล้องกับแลปท็อปฮะ” อือหือกระเป๋ากล้องก็ยังเป็นวินเทจ ย้ายไปอยู่อังกฤษท่าจะดีกว่าอยู่อิตาลีนะ
ผมพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะบอกให้น้องเดินไปคอยที่รถ เพราะผมต้องเดินไปตรวจเช็คน้ำไฟก่อนออกจากบ้าน
“สรุปว่าเราเรียนออกแบบ หรือว่าเรียนโฟโต้กันแน่” หลังจากที่นั่งเงียบกันมาสักพักในรถ ผมเลยทำลายความเงียบด้วยคำถามที่แอบสงสัยเล็กๆ เพราะปีนี้ดูน้องจะสนใจเรื่องถ่ายภาพมากกว่างานออกแบบ
“เรียนออกแบบสิฮะ แต่ว่าตอนนี้รักการถ่ายภาพมากกว่า รันอยากเรียนโฟโต้แฟชั่น อยากเป็นช่างภาพแฟชั่น ตอนนี้ก็ทำงานเก็บพอร์ทอยู่ ลงเรียนทุกอย่างเกี่ยวกับโฟโต้ อาจจะต่อโทด้านนี้เลยครับ”
“แล้วทำไมไม่เลือกโฟโต้ตั้งแต่ต้น”
“ก็อยากเรียนรู้พวกงานออกแบบ พวกกราฟิกด้วยนี่ฮะ คนเรามันก็อยากเรียนรู้อะไรหลายๆ อย่าง แต่สุดท้าย เราก็เลือกที่จะทำ และสู้เพื่อสิ่งที่เรา ‘รัก’ อย่างเดียวนั่นแหละฮะ” บอกมานะว่าที่พูดไม่ได้มีความหมายใดๆ แอบแฝง
“แล้ววิเวียน วีวี่น่ะ คนที่เคยมาเป็นนางแบบให้พี่…”
“พี่ภพจะถามว่าเป็นเรื่องจริงรึเปล่าที่วีวี่เคยพูดไว้ ใช่ไหมฮะ…” จริงๆ อยากจะถามเรื่องนี้มาตั้งแต่ตอนไปเจอน้องที่มิลานแล้ว แต่ก็ปากหนัก และกลัวคำตอบ ทำไมก็ไม่รู้ เมื่อกี้อยู่ดีๆ ก็ดันคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา แล้วก็ดันหลุดปากถามออกไปซะอย่างงั้น
“อืม…แล้วมันคือหนึ่งในแผนการ หรือว่ามันคือเรื่องจริงกันล่ะ” อาจจะเพราะเขินที่ตัวเองดันเผลอหลุดปากถามเรื่องนี้ออกไป เลยเลือกที่จะใช้ประโยคที่ดูประชดและทำร้ายจิตใจคนฟังเล็กๆ ให้ได้พอกลบเกลื่อนความรู้สึกจริงๆ
“มันไม่ใช่แผนการ วันนั้นที่เจอกับวีวี่ที่สตูดิโอ เป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ ส่วนเรื่องที่วีวี่พูดก็เป็นเรื่องจริง วีวี่มาขอคบกับรันตั้งแต่ตอนไฮสคูล และเรา… ก็เคยมีอะไรกันครั้งแรก และครั้งเดียว ตอนนั้นรันเมา และวีวี่ก็แอบรักรันมานานแล้ว วีวี่รู้ว่ารันไม่ได้รักเขา วีวี่รู้ว่ารันรักใคร รู้ว่ารันแอบรักผู้ชายคนหนึ่งที่เป็นเพื่อนพี่สาวตัวเอง แต่คงจะเป็นความอยากเอาชนะแบบผู้หญิง คงคิดว่าการใช้เซ็กส์จะสามารถทำให้อีกคนมาผูกพันกับเราได้ แต่วีวี่คิดผิด… ก็คงจะเหมือนกับรันนั่นแหละ ที่คิดว่าถ้ายอมใช้เซ็กส์ เขาจะต้องเป็นของเราคนเดียว รักเราคนเดียว…
ผมไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก น้องเองก็เงียบไป เราต่างฝ่ายต่างก็จมอยู่กับความคิดของตัวเอง จนถึงที่หมาย
ไม่นานผมก็พาเราทั้งคู่มาถึงสตูดิโอที่ใช้ถ่ายปกเล่มเดือนหน้า เดือนหน้าจะเป็นเล่มพิเศษเพราะเป็นเล่มครบรอบ 10 ปีของนิตยสาร ผมเลือกคนที่จะมาลงปกนี้ 3 คน เป็นสามหนุ่มที่ประสพความสำเร็จในชีวิต เป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงจากธุรกิจแฟชั่น ธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ และธุรกิจบันเทิง กว่าจะได้คิวของทั้งสามคนมาได้ก็เล่นเอาเลือดตาแทบกระเด็นกันเลย เพราะเวลาของแต่ละคนเป็นเงินเป็นทองกันทั้งนั้น
นอกจากถ่ายปกกันแล้ว ยังมีแฟชั่นเซ็ทที่ไม่เคยมีใครเห็นสามหนุ่มนักธุรกิจสุดฮอตในลุคแบบนี้มาก่อน แล้วตบท้ายด้วยบทสัมภาษณ์พร้อมภาพประกอบบทสัมภาษณ์อีกด้วย ทุกอย่างต้องทำในเวลาที่เร่ง และจำกัด แต่ผมอยากให้เล่มครบรอบของเราออกมาดีที่สุด ใช้สตูดิโอที่ดีที่สุด ช่างภาพและสไตลิสต์ที่ดีที่สุดเท่านั้น
“สวัสดีครับคุณพัฒน์ คุณณัฐ พี่คิว” สามหนุ่มนี้เป็นนักธุรกิจที่ตรงต่อเวลาและฝีไม้ลายมือทางธุรกิจยอดเยี่ยมไม่แพ้คนรุ่นพ่อแม่ คุณพัฒน์เป็นเจ้าของธุรกิจนำเข้าแบรนด์เสื้อผ้าหรูระดับไฮ-เอนด์ และไฮ-สตรีทหลากหลายแบรนด์ และที่สำคัญคุณพัฒน์เป็นลูกค้าที่ดีซื้อโฆษณาในหน้านิตยสารของผมมานาน ส่วนคุณณัฐ คุณณัฐเป็นเจ้าของโครงการคอนโดมิเนี่ยม บ้านจัดสรร และโรงแรมรีสอร์ทหรูหลายแห่งในประเทศ และกำลังจะขยายกิจการโรงแรมไปยังต่างประเทศ ส่วนพี่คิว พี่คิวตอนนี้ดำรงตำแหน่งประธานบริษัทเมโลดี้กรุ๊ป บริษัทผลิตสื่อบันเทิงที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประเทศ มีทั้งค่ายเพลง ค่ายหนัง สำนักพิมพ์ หนังสือพิมพ์ เรียกได้ว่าทำเกือบทุกอย่างในวงการบันเทิง พี่คิวเป็นรุ่นพี่ที่ผมสนิทมากๆ เพราะผมเป็นรุ่นน้องพี่คิวที่มหาฯลัยที่อังกฤษ พี่คิวคอยแนะนำให้คำปรึกษาผมในหลายๆ เรื่อง ทั้งเรื่องเรียน จนมาถึงเรื่องงาน เรื่องธุรกิจ พี่คิวเป็นคนที่ผมนับถือมากคนหนึ่งเลยทีเดียว
“สวัสดีครับคุณภพ” คุณพัฒน์ลุกขึ้นเดินมาจับมือกับผมเป็นคนแรก ตามด้วยคุณณัฐ ส่วนพี่คิว เดินเข้ามาตบไหล่ผมแรงๆ ตามสไตล์ของแก
“ว่าไงไอ้สามโลก ได้การ์ดงานแต่งพี่แล้วใช่ไหมวะโทษทีนะที่ต้องให้เลขาส่งมาให้ ไม่คิดว่าจะได้มาเจอกันวันนี้ รู้อย่างงี้ค่อยเอามาให้ด้วยตัวเองดีกว่า” พี่คิวกำลังจะแต่งงานเดือนหน้านี้แล้วครับ เจ้าสาวชื่อคุณโรส เป็นผู้หญิงที่ฉลาด น่ารัก และมีเสน่ห์ เหมาะกับพี่ชายของผมคนนี้มากๆ
“เฮ้ยพี่ ผมไม่ซีเรียส งานพี่ผมไปชัวร์ต่อให้ไม่ว่างก็ต้องไปให้ได้ วันนี้ว่าที่เจ้าสาวไม่มาด้วยเหรอฮะ”
“ไม่มา เขาติดงานของที่บ้านน่ะ” ได้ข่าวว่าบ้านเจ้าสาวมีกิจการขายเครื่องดนตรีนำเข้าร้านใหญ่ที่สุดในประเทศไทย
“แต่งงานแล้วผมขออนุญาตสัมภาษณ์ทั้งคู่ลงคอลัมน์นะครับพี่ ขอไว้ก่อนเลย”
“เออ ได้ๆ เดี๋ยวพี่จะบอกโรสเอาไว้แต่เนิ่นๆ รายนั้นไม่ค่อยชอบออกสื่อ ถ้าเขายอมมานะ… อ้าวแล้วนั่นใครวะ เด็กใหม่เหรอ เดี๋ยวนี้มึงประเจิดประเจ้อขนาดนี้เลยเหรอวะไอ้ภพ” พี่คิวรู้ว่าผมเป็นอะไร และรู้ว่าผมต้องปิดบังขนาดไหน คงอดที่จะสงสัยไม่ได้ที่เห็นเด็กหนุ่มท่าทางแนวๆ และน่ารักๆ เดินตามผมต้อยๆ
“เฮ้ย เปล่าพี่ น้องเมียน่ะ เค้ามาฝึกงาน”
“หึหึ น้องเมีย อย่าให้เลื่อนขั้นนะมึง เดี๋ยวจะยุ่งเข้าไปใหญ่” พี่ครับ พี่เตือนผมช้าไปแล้วล่ะ
หลังจากทักทายกันพอประมาณ ทุกคนต่างก็แยกย้ายกันไปทำงานของตัวเอง ผมเดินไปคุยกับช่างภาพ วันนี้ได้ ‘เบนจามิน’ ช่างภาพแฟชั่นที่กำลังฮอตที่สุดตอนนี้มาถ่ายเซ็ทนี้ให้ เบนกับผมเราอายุอานามพอๆ กัน ผมใช้บริการเบนมาหลายครั้งจนคุ้นเคยกันดี เรียกได้ว่าเบนเกือบจะเป็นช่างภาพประจำของเราไปแล้ว เพราะฝีไม้ลายมือ ทัศนคติ และความคิดนอกกรอบของเบนทำให้ผมไว้ใจและพอใจกับงานที่ออกมาได้เสมอ
“เฮ้ยเบน วางปกไว้บ้างรึยัง” ผมเดินเข้าไปหาเบนที่กำลังสั่งให้ผู้ช่วยตากล้องจัดไฟอยู่
“โหบอสมาถึงไม่ทักทาย โซโล่งานกันเลยเหรอ” ไอ้เบนเป็นคนที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ร้ายในที่นี้ไม่ใช่นิสัยเสียนะ คือมันเป็นคนที่บทจะเฮฮา มันก็เฮฮาขี้เล่นขี้แหย่ แต่เวลาทำงาน หรือเครียด มันมักจะเงียบ นิ่ง และดุ
“อ้าว ก็มาทำงานนี่หว่า แถมเวลาของแต่ละคนเป็นเงินเป็นทองกันทั้งนั้น รวมทั้งแกด้วย… เออนี่ ขอฝากเด็กฝึกงานไว้สักคนได้ไหมวะ เด็กนอกเรียนดีไซน์ที่อิตาลี เคยมาวาดภาพประกอบให้ที่เล่ม เทอมนี้อยากฝึกเรื่องถ่ายภาพแฟชั่น ฝากหน่อยนะ” เบนมันเป็นคนที่ไม่หวงวิชา ไม่อีโก้จัดเหมือนพวกช่างภาพคนอื่นๆ เด็กที่มาเป็นผู้ช่วยตากล้องของมันเกือบทุกคนถูกมันเทรนด์ และสอนจนได้เป็นช่างภาพกันหลายคนแล้ว ผมก็อยากให้รันได้เรียนรู้จากคนเก่งๆ
“โหยเด็กเส้นเหรอบอส ใครวะ เฮ้ยน่ารัก ชอบว่ะ แต่งตัวก็เก๋ มีเซนส์เรื่องแฟชั่นนะเนี่ย จีบได้เปล่าวะบอส”
“ไม่ได้!!!!”
“เฮ้ย หวงเหรอวะ” ไอ้เบนนี่แม่งเป็นพวกหญิงก็ได้ชายก็ดี และผมว่าลึกๆ มันรู้ว่าผมเป็นแบบไหน
“นี่น้องเมียกู เขาฝากมา มึงอย่าแตะเลยนะ ไม่งั้นเดี๋ยวกูโดนเล่นงาน” ผมลากไอ้เบนมากระซิบกันสองคน กลัวรันจะได้ยินว่าผมแอบหวงน้องอยู่
“อ๋ออออออออออออออ!!!! น้องเมียนี่เอง” กูเกลียดเสียงเจ้าเล่ห์ของมันจริงๆ
“เออ… รันๆ นี่เบนจามินเป็นช่างภาพโคตรเจ๋งที่สุดในประเทศเรา ณ ตอนนี้ เบนนี่น้องรันฝากด้วยนะ”
“คุณเบนจามิน!!! ผมเป็นแฟนผลงานคุณนะฮะ ตอนที่คุณไปจัดแสดงภาพถ่ายพอทเทรทที่มิลาน ผมกับเพื่อนยังนั่งรถไปชมกันเลยครับ… ดีใจมากๆ ที่จะได้เรียนรู้งานกับคุณ ถ้าเพื่อนผมรู้ต้องอิจฉาผมแน่ๆ ฝากตัวด้วยนะฮะ” น้องส่งยิ้มหวาน และน้ำเสียงชื่นชมแกมตื่นเต้นไปให้ไอ้เบน เห็นแล้วขัดตาชะมัด
“โอ้ เล่นซะเขินเลย ฮ่าๆๆ ขอบใจมากนะครับที่ชอบผลงานของผม เอาเป็นว่าเรามาเริ่มเรียนรู้กันเลยนะ ไป” แล้วผมก็ปล่อยให้รันไปคลุกอยู่กับไอ้เบน แต่ไม่รู้ทำไม หันไปมองสองคนนี้ทีไรแล้วรู้สึกขัดตา ขัดใจแปลกๆ ว่ะ ปกติไอ้เบนจะเป็นคนดุๆ เวลาที่สอนงานใคร คือไม่ใช่รันแค่คนแรกที่เป็นเด็กฝึกงาน ทุกครั้งที่มีเด็กฝึกงานด้านช่างภาพ ผมก็จะให้มาดูที่สตูฯ เสมอ ก็เห็นเด็กมันแอบบ่นๆ ว่าคุณเบนดุ ไอ้เบนเองก็ชอบบ่นว่าเด็กเดี๋ยวนี้ทำไมขี้ขลาด อยากรู้อะไรก็ไม่ถาม ไม่กล้า อ้ำๆ อึ้งๆ ไม่มีความคิดสร้างสรรค์เอาซะเลย
แต่นี่เท่าที่เห็น ไอ้เบนยิ้มและหัวเราะกับรันหลายครั้งมาก สองคนนี้คุยกันอย่างออกรสชาติ จากสีหน้าและแววตา รันดูจะปลื้มไอ้เบนสุดๆ ไอ้เบนเองก็ดูจะพอใจรันอยู่ไม่น้อย… หรือว่ากูจะฝากปลาย่างไว้กับแมววะเนี่ย ตั้งสติก่อนไอ้ภพ มึงอาจจะคิดมากไปเองก็ได้ สองคนนี้มันเป็นพวกอาร์ท เวลาคุยกันถูกคอมันก็คงเหมือนได้ของเล่นใหม่นั่นแหละ ไม่มีอะไร อย่าหวง อย่าหึง มีสติ!!!
“คุณภพครับเด็กผู้ชายคนนั้นญาติคุณภพเหรอครับ” ผมกำลังนั่งรอเซ็ทฉากเซ็ทไฟอยู่ คุณพัฒน์ก็เดินเข้ามาคุยด้วย
“น้องชายของภรรยาผมน่ะครับ เทอมนี้บินกลับมาจากอิตาลี มาขอฝึกงานด้วย” ถามทำไมครับเนี่ย กูเริ่มระแวงอีกแล้ว
“อ๋อ ดีเลยครับ งั้นผมคงคุยกับคุณภพได้เลย คือผมเห็นน้องคนนี้แล้วก็นึกถึงคอเลคชั่นใหม่ของแบรนด์วัยรุ่นที่ผมกำลังเอาเข้ามาครับ อยากได้น้องไปเป็นนายแบบให้หน่อย ทางแบรนด์เขาให้เลือกนายแบบประจำประเทศนั้นๆ ได้เอง ผมเห็นน้องคนนี้แล้วปิ๊งมาก” หวังว่าจะเป็นแค่เรื่องงานนะ
“ผมคงต้องถามเจ้าตัวเขาก่อนนะครับว่าสนใจไหม”
“ผมฝากคุณภพด้วยนะครับ เห็นแล้วชอบน้องเขามากๆ เออ คือผมหมายถึงตรงกับคอลเลคชั่นใหม่ของผมเลย สไตล์แบบน้องนี่แหละ ใช่เลย… ว่าแต่น้องชื่ออะไรนะครับ”
“รันครับ ชื่อวรัน”
“น้องรัน วรัน... ชื่อก็เพราะ รูปร่างก็ดี หน้าก็เก๋” อะไรวะ แค่วันเดียวเวลาไม่ห่างกัน น้องเมียของผมทำไมถึงได้ฮอตขนาดนี้ คนนึงก็ช่างภาพ อีกคนก็นักธุรกิจ
ขอให้เรื่องที่ผมระแวงไม่เกิดขึ้นจริงแล้วกัน ขอให้สองคนนี้สนใจรันแค่เรื่องงาน ถึงผมจะยังทำตัวนิ่งๆ เฉยๆ กับน้องอยู่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะไม่หวง อย่าลืมว่าผมรักน้อง ไม่เคยไม่รักเลยตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้… แค่เรื่องของเราสองคนมันก็วุ่นวายพอแล้ว ขออย่าให้มันมีมือที่สามที่สี่โผล่เข้ามาเลยนะ ได้โปรด!!!
++++++++++++++++++++++++++
+ กลับมาสู่โหมดอีลุงกันอีกครั้งนะคะ อีลุงก็ยังคงคิดมาก พร่ำเพ้อ อยู่ตลอดเวลา ตอนนี้หลายคนอาจแอบขัดใจกับท่าทีของอิลุง อิเมอร์ก็หมั่นไส้มันค่ะ ทำเป็นเข้ม ทำเป็นขรึม แต่ในใจนี้ดี๊ด๋าซะ น่าตบจริงๆ แต่เอาเถอะ ปล่อยอิลุงมันทำตามความคิดตัวเองไป อย่างพี่รินบอก ระวังหมาจะขาบไปแดกนะฮ้า... (เหมือนจะมีหมาโผล่มาสองตัวแล้วด้วย)
+ ตอนนี้มีพี่คิวด้วย กรี๊ดกร๊าด... เป็นตัวละครที่ไปปรากฏในทุกๆ เรื่อง เป็นผู้ชายที่ขายดีจริงๆ จุ๊บุ (ในรวมเล่มวาเลนไทน์ คงจะมีตอนพิเศษงานแต่งของพี่คิวกับโรสให้อ่านกันค่ะ)
+ น้องรันโหมดร่าเริงขึ้น ไม่รู้ชอบกันไหม แต่อิแม่มันชอบนะ ^^
+ ขอบคุณมากๆ สำหรับทุกๆ คอมเม้นท์ ทั้งในนี้ และในเฟสฯ นะคะ เป็นแรงฮึด เป็นกำลังใจมากๆ จริงๆ ค่ะ เราอ่านทุกๆ เม้นท์เลย
+ เหมือนเดิมจ้า ติดตามข่าวสารของเมอร์ซี่ได้ที่เฟสบุคนะคะ กติกาของเราคือแอดไปได้โปรดแนะนำตัวด้วยจ้า เราจะได้รู้ว่าคุณไม่ได้แอดมาขายของหรือส่งเกมนะฮ้า... ว่างๆ ก็แวะไปคุยกันได้ค่ะ
+ ตอนหน้าเป็นคิวของอิริวกับน้องพายนะจ๊ะ เร็วๆ นี้แหละ แต่พรุ่งนี้อาจจะอัพผัวเหี้ยเมียแรดให้อ่านกันในเฟสฯ นะฮ้า
รักมาก... อิเมอร์ฯ คุณแม่สาววาย กับลูกชายป่วงๆ
-
พี่ภพกำลังจะแต่งงานเดือนหน้านี้แล้วครับ เจ้าสาวชื่อคุณโรส
"พี่คิว"รึเปล่า
-
น้องรันน่ารักสุโค่ยมากค่า อิจฉาอีตาสามภพจัง
และโปรดระวังโดนแย่ง ถ้าไม่ใช่สองหนุ่มจากตอนนี้
ก็จะเป็นเรานี่แหละจะแอบขโมยคนน่ารักมาเก็บไว้เอง
บวกเป็ด
:กอด1:
-
จะรอซดมาม่า หมั่นไส้พี่ภพเหลือเกิน เยอะแยะ มากมายไปไหน เดี๋ยวน้องรันหมดความอดทนจะรู้สึก!!!!!
-
น้องรันโหมดนี้น่ารักสุดยอดเลยค่ะ
ถ้าเป็นพี่ภพยามปกติคงกระโจนใส่ไปแล้ว :laugh:
ระวังน้องรันจะโดนคาบไปกินนะค้า
-
แอบสมน้ำหน้าพี่ภพนะ 5555555
-
น้องรันเวอร์ชั่นอั๊พเกรดน่ารักมากค่ะ :กอด1:
ส่วนพี่ภพ แรกๆเราก็เข้าใจนะที่พี่ภพโกรธและน้อยใจ
แต่มาถึงตอนนี้ รู้สึกว่าเฮียแกชักเยอะไปละ ขอเชียร์ให้คนอื่นคาบน้องรันไปเลย วู้วๆ จะสนน.ให้นะ
-
เค้าชอบน้องรันเวอร์ชั่นร่าเริงอ่ะ :-[
-
น้องรันมาแล้วววววว
อยากให้คนมารักน้องรันเยอะๆ
ให้พี่ภพหึงตายไปเลย :laugh:
-
จัดหนักให้พี่ภพไปเลย
หมั่นไส้ อยากเล่นตัวกับน้องรันนัก :beat: :beat: :beat:
รับรอง เรื่องนี้ถึงครูอังคณาแน่
แล้วจะรู้สึก :m16: :m16: :m16:
-
แอร๊ยน้องรันมาแล้ว~
เมื่อไหร่พี่ภพจะใจอ่อนกว่านี้ได้แล้ว 55555555
-
พี่ภพ ระวังเหอะ เด๋วโดนคาบไปแดกกกก
5555555
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด คิดถึงน้องรันสุดใจ
เค้าไม่เคืองลุงนะ แต่ให้หึงซะบ้างเหอะ เล่นตัวดีนัก ชริ~
-
ไงล่ะ ลีลาเยอะนะ รู้สึกเหมือนจะมีคู่แข่งโผล่มาเรื่อยๆนะ ฮ่าๆๆๆ
-
สมน้าหน้า
-
อย่ามาเสียใจที่หลังนะพี่ภพ!!
เล่นตัวเก่งจิงจิ๊งงง
น้องรันเค้าหันไปหาคนใหม่แล้วจะเสียใจ เชอะๆ
-
เห็นด้วยกับเมอร์ซี่อย่างมากกับนิสัยนายภพ
เยอะเกิน ขอให้น้องรันเนื้อหอมมากกว่านี้ :laugh:
และสุขสันต์วันสงกรานต์ :mc4:
+1
-
มันเรื้อรังจบให้สวยยากนะพี่ภพ แบบนี้อ่ะ เก๊กมาขนาดนี้แล้ว >//<
บวกเมอร์ซี่ คิดถึงมากนะตัวเธอ
-
หมั่นตับอิลุงจริงๆ...จะหวงยังจะมีฟอร์มอี๊ก
เปลี่ยนมาถือหางข้างน้องรันน่ารักดีกว่า....เช้อออออออออออ
-
พี่ภพน่าหมั่นไส้อ่ะ
ระวังหมาคาบไปแดกจิงๆเถอะ ชิ!!!
-
คุณเมียช่างพูดได้สะใจ ว่าแต่้ถ้ามีเรื่องให้ช่วยจะไม่ยอมช่วยจริง ๆ เหรอ ...... :z2:
ส่วนอีลุง เริ่มอยู่ไม่สุขซะแล้ว ก็น้องรันกลับมาเที่ยวนี้ ช่างเอาอกเอาใจ เสนห์แรงอีกต่างหาก :z1:
มารอดูคนแก่ น้ำตาเช็ดหัวเข่า ดีกว่า ว่าไหมครับ น้องเมอร์ซี่
+1 ให้เป็นกำลังใจ ปีใหม่ไทย ขอให้น้องเมอร์ซี่ขยันอัพ ๆ หึ หึ หึ ..... :กอด1:
-
อย่ามาใช้นิสัยหมาหวงก้างจะดีกว่า
-
น้องรันออร่า วิ๊งค์ๆ เลยตอนนี้ฮาๆ มีแต่คนมาชอบ
จนลุงภพแอบเครียดแล้ว สมน้ำหน้ามัน ชอบเก๊กนัก
ปล. ชอบน้องรันเวอร์ชั่นสดใสค่ะ เห็นแล้วโลกสวยขึ้นมาทันตาเลย ^ ^
-
หมั่นไส้พี่ภพ เด๋วน้องรันก็โดนคาบซะหรอก :z2: :z2: :z2:
-
ขอ "ฃิส์" ใส่ลุงหน่อยเหอะ :a14: :a14:
ไม่ต้องมาขอร้องคนอื่นเลย ถ้าไม่อยากให้แมวคาบปลาย่างไปก็อย่างมัวแต่เก๊ก
เดี๋ยวจะได้กินแห้วเคล้าน้ำตาแทนปลาย่างเนื้อขาวๆ หอมๆ หวานๆ นะลุง!!!
-
น้องรันกลับมาคราวนี้
สดใสซาบซ่าแล้ว
อิลุงจะทนได้ซักกี่น้ำ
รอรอตอนต่อไป :L1:
-
แหมน้องรันนี่ฮ้อทซะ
:o8:
พี่ภพก็ใจอ่อนรักกับน้องเหอะนะ
ถึงจะเชียร์ให้พี่ภพใจอ่อน
แต่ไม่ใช่ว่าเราไม่เข้าข้างพี่ภพนะ
เรายังเป็นแม่ยกพี่ภพเหมือนเดิม
ตั้งแต่น้องริวมาพี่ภพและเรา 5555
น้องรันก็อย่าหั่นไหวไปกับหมาสองตัวนี่นะลูกนะ
ขอบคุณเมอร์ซี่ค่า
:pig4: :bye2:
-
555...สมน้ำหน้า...เอาแล้วไง..เสน่ห์หนูรันของข้าพเจ้า
เอาให้ควันออกหูนายสามโลกเลยนะหนูรัน......แล้วค่อยอ้อนทีหลัง
อยากให้รวมทั้ง 5 คู่รัก เอ๊ย!! ต้อง 7 คู่รักซิ...เพราะมี Yuri อีกหนึ่ง...
คงสนุกแน่ ๆ เลย :laugh:
-
น้องรันโหมดนี้น่ารักมากกกกกกก ระวังนะพี่ภพคิดมากระวังจะปวดหัวปวดใจมากว่าเดิม :m16:
พี่คิว พระเอกในใจก็มา :กอด1:
-
น้องรันคงใช้แผนใหม่มั้ง
ยั่วให้หึง 5555 พี่ภพแย่แน่ๆๆเลยแก
-
อุบ๊ะ!! กลับมาฮอตอีกแล้วสิเนี่ยหนูรันของฉัน(?)
เหนื่อยแทนอิลุงค่ะ แลดูต้องจับตาทุกฝีก้าวเสียแล้วนะตอนนี้
แต่อิลุงน่าตบจริงๆค่ะ ขรึมมาดแมน แต่มาดี๊ด๊าในใจ = ="
รอตอนต่อไปจ้าาาา
-
อีลุงเยอะตาหลอดดดดด เฮ้อ.......คนแกก็งี้แหละเนาะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ลุงก็ต้องเหนื่อยอีกตามเคยสิน้องฮอทแบบนี้
-
ก็ขอให้อิลุงได้ถือไพ่เหนือกว่าไปนานๆนะคะ
แต่ดูท่าแบบนี้แล้วกลัวคดีจะพลิก น้องรันเล่นเอาความน่ารักมาสับขาหลอก
งี้ตาลุงก็แย่ดิ จะสอนให้น้องรู้จักคิด รู้จักอดทน แล้วจะได้ผลไหม
คือไม่ใช่ๆๆไม่รักน้องรันนะ แต่แบบว่าๆๆยังเคืองเรื่องเก่าๆไม่หายอ่ะ :P
-
ฮอตนะเนี่ยน้องรัน ระวังให้มากๆนะพี่ภพ
-
ฮ่า ๆ คุณพี่เขยยยย อยู่นิ่งไม่ได้แล้วนะจ้ะ
น้องรันออกจะเสน่ห์แรง . .. หึหึ ;P
ใคร ๆ อยู่ใกล้ก็ต้องชอบ
ถ้าไม่รีบทำอะไรสักอย่างระวังนะจ้ะ
-
หนึ่ง สอง สาม!!!!!! นายเสร็จแน่ :impress2:
-
น้องรันน่ารักขึ้น
-
รีบๆเคลียร์ อย่ามัวแต่หึงหลบในสิพี่ภพ :m16:
น้องรันน่ารักมากกกกกกกก :กอด1:
มีพี่คิวด้วย ฮาาาาา คิดถึงงง
-
อัพแล้ว มายก็อด รักเลยๆๆ
น้องรันเสน่ห์แรงอยู่แล้วไอ้พี่สามบ้าไม่รู้เรื่อง
หวงน้องรันก็เลิกปากแข็งซะน้า พี่สาม
-
แว่บเข้ามาดัน
-
มาแบบสั้นๆ อ่ะ อยากอ่านยาวๆ อิอิ กรี๊ดดด พี่คิวอ่ะ ผช อะไรดูดีไปทุกอย่าง อิอิ อีลุงนี่คิดมากจริงๆ ปากไม่ตรงกับใจมากๆ อ่ะ
-
หมั่นไส้!!! เล่นตัวเหลือเกินนะยะอีตาภพ
คนจีบน้ิงเยอะๆ ดีเลย พระเอกมันจะได้รู้ซะบ้าง
-
แอร๊ยสสสสส เริ่มตื่นเต้นๆๆๆๆๆ
-
มาCommentแล้วนะฮะพี่ไนท์ชอบรันVer.ใหม่อ่ะ เอาอกเอาใจพี่สามภพสุดๆ
รออ่านต่อไปนะคร๊าบบบบบบบบบบ :L1: :L1: :L1:
-
อีตาสมภพเล่นตัวจังเลย :a14:ยุให้น้องรันไปมีคนอื่นซะเลยนี่
-
:z3: :z3: :z3:
อีลุง อย่าลีลาได้ป่ะวะ เดี๋ยว มคปดนะเมิงงงงงงงงงงงงง
:mc4: :mc4: :mc4: ปล.ดีใจ ได้อ่านต่อแว้ววววววววว
-
สวัสดีค่า...
คราวนี้ไม่ดองนานเนอะๆ :-[ มาต่อพี่ภพกับน้องรันให้ พร้อมส่งใบลาไปแอ่วเจียงใหม่ หนึ่งสัปดาห์เจ้า!!!
ตอนแรกคิดว่าจะไม่ได้ลงซะแล้ว แต่เอาวะ ไหนๆ ก็ไหนๆ ปั่นให้จบ แล้วเอามาลงดีกว่า (ทั้งๆ ที่พรุ่งนี้ต้องตื่นตีห้าไปสนามบินแต่เช้า :เฮ้อ:)
ยังไม่ได้อ่านทวน ไม่ได้แก้คำผิดใดๆ ทั้งสิ้นค่ะ... เดี๋ยวพรุ่งนี้ถึงชม. แล้วจะมาแก้อีกทีนะคะ
ขอบคุณทุกๆ กำลังใจ ทุกๆ เม้นท์ ทุกๆ คนที่อ่านเลยค่า จ๊วบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ....
+++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 15
“อะ โล ฮ่า บอส!!!!” ผมหันไปมองตามเสียงคุ้นเคย ไอ้เบนตากล้องประจำบ้าง ไม่ประจำบ้างของออฟฟิศเรา เดินเข้ามาพร้อมกระเป๋าหนังสีดำเน่าๆ แต่เท่ที่เห็นมันสะพายเป็นประจำ เข้ามาถึงก็ทักทายผม ก่อนจะหันไปทักทายคนอื่นๆ ในกองฯ เสียงดังอย่างครื้นเครง…
“นี่มึงอย่าบอกนะว่าทำรูปเสร็จแล้ว…” ผมทักอย่างแปลกใจ เพราะปกติแล้วหลังจากการถ่ายงานเสร็จ ช่างภาพจะต้องขอเวลานำภาพไปแต่ง และเลือก พร้อมวางเลย์เอ้าท์คร่าวๆ ก่อนจะนำมาส่งอย่างน้อยก็ต้องใช้เวลา 3 วันขึ้นไป แต่นี่มันกลับมาในวันรุ่งขึ้นหลังจากที่มีถ่ายแฟชั่นไปเมื่อวาน
“อ้าว ไม่ให้บอกหรอกเหรอบอส… บังเอิญช่วงนี้ฟิตว่ะ อยากมาใช้อากาศหายใจในออฟฟิศนี้น่ะ เลยต้องรีบทำงานให้เสร็จ” อะไรของมันพูดจาไม่เข้าใจ… ช่างแม่งเหอะ งานมาเร็วก็ดีแล้ว
“เออๆ เสร็จเร็วก็ดี งั้นก็เอาเข้ามาในห้อง… ปริมตามฝ่ายอาร์ตเข้ามาหาผมในห้องประชุมด้วย” ผมสั่งน้องปริมเลขากองฯ ให้ตามฝ่ายอาร์ตเข้ามาดูภาพและประชุมเรื่องเลย์เอ้าท์กันเลย จะได้จบไปเป็นเรื่องๆ ก่อนที่จะเดินนำไอ้เบนเข้าไปที่ห้องประชุมเล็ก
“บอสไม่ตามน้องรันมาด้วยเหรอ” อ้าว ไอ้นี่ยังไง
“ตามมาทำไม” ผมหันไปถาม แต่ก็ยังไม่หยุดเดินไปห้องประชุม
“ก็น้องเป็นเด็กฝึกงาน ก็เอามาฝึกสิ… บอสนี่เป็นเจ้านายยังไงวะ” เอ๊ะไอ้ห่านี่ สรุปมึงคิดไม่ซื่อกับเมียกู เอ๊ย น้องเมียกูใช่ไหม
“เด็กฝึกงานไม่จำเป็นต้องรู้ทุกเรื่อง… แล้วเวลาคุยเรื่องปก แกก็น่าจะรู้นี่ไอ้เบน ว่ามันเป็นความลับ” จริงๆ จะให้เข้ามาด้วยก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร เพราะน้องก็คงไม่เอาเรื่องปกใหม่ไปบอกใครแน่ๆ แต่…. กูไม่เอามาให้มึงเชยชมหรอกไอ้ห่าเอ๊ย!!!!
“คร้าบๆ ผมขอโทษๆ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวยังไงเย็นนี้ก็ต้องเจอกันอยู่ดี” ไอ้นี่พูดจากำกวมอีกแล้ว
“เดี๊ยวก็จะเลิกงานแล้ว เราประชุมกันเลยเวลาเลิกงานแน่ๆ” ผมรีบดักทาง บอกเป็นนัยๆ ว่าเลิกงานแล้วน้องก็คงจะกลับไปแล้ว
“อ๋อ ผมนัดกับรันว่าจะพาน้องไปดูเลนส์ตัวใหม่น่ะ ร้านเพื่อนผมของมันเพิ่งมา ราคาย่อมเยา” อ้าวไอ้เหี้ยนี่ ยังไงวะ!!!
“อ่อ งั้นก็…ตามสบาย” แล้วผมจะไปพูดอะไรได้ ยิ่งถ้าฟึดฟัดออกไป ไอ้เบนก็จะยิ่งสงสัยว่าผมเป็นอะไร อีกอย่างน้องอาจจะอยากได้เลนส์จริงๆ ก็ได้ ส่วนไอ้เบนเองมันก็ป้อของมันไปเรื่อง คงไม่ได้คิดจริงจังอะไร
หลังจากนั้นเราก็ประชุมงานกันตั้งแต่บ่ายสี่โมงจนเกือบทุ่ม พอสรุปเรื่องปก และรูปเซ็ทที่จะใช้ได้แล้ว ก็ถือว่าเล่มนี้โล่งอกกันไปเยอะ… ผมเดินออกจากห้องประชุมพร้อมไอ้เบน เดินออกมาก็เห็นเด็กฝึกงานมานั่งรออยู่หน้าห้องประชุม
“พี่เบน!!! สวัสดีฮะ…” หึ ถึงกับมานั่งรอหน้าห้องประชุมเลยเหรอเนี่ย… เฮ้ย ไม่หึง ไม่รู้สึกอะไร ท่องไว้ไอ้ภพ
“รอนานไหมครับ เดี๋ยวเรารีบไปกันเลยดีกว่านะ จะได้เหลือเวลาไปกินข้าวกันก่อนกลับ” เฮ้ยไหนบอกว่าไปซื้อเลนส์ ทำไมเสือกมีดินเนอร์ด้วยวะ
“ได้ครับ… พี่ภพฮะ เดี๋ยวรันขอไปซื้อเลนส์กับพี่เบนนะครับ แล้วค่ำๆ คงจะกลับ รันโทรไปบอกพี่รินมาแล้วฮะ…” น้องเมียหันมาขออนุญาต ก็ยังดีที่ยังเห็นหัวกันอยู่บ้าง
“ตามสบายเถอะครับ… จริงๆ บอกพี่รินแล้วไม่ต้องบอกพี่อีกก็ได้… ถ้าไอ้เบนไม่มาส่ง ก็กลับเองถูกใช่ไหม” คำถามใจร้ายที่หลุดออกจากปากไปแล้ว ก็พลอยให้ใจหาย อยากจะตบปากตัวเองเหมือนกัน แต่ความน้อยเนื้อต่ำใจมันมีพลังส่งผลให้ต้องพูดจาจิกกัดทำร้ายอีกฝ่ายออกไป
“สบายมากครับ… รันนั่งแท็กซี่ได้ไม่มีปัญหา พี่ภพไม่ต้องห่วง” น้ำเสียงไม่มีแววแห่งความเสียใจ หรือน้อยใจแฝงอยู่ จนผมอดที่จะจ้องตาคนพูดอย่างค้นหาไม่ได้… แต่ก็ไม่พบอะไรนอกจากรอยยิ้ม… ตอนแรกคิดว่าจะโดนเหวี่ยงกลับ หรือโมโหใส่ซะอีก เป็นแบบนี้ก็อดโล่งใจปนหงุดหงิดไม่ได้เหมือนกัน
“เฮ้ยบอส ไม่ต้องเป็นห่วง เดี๊ยวผมมาส่งน้องอยู่แล้ว ไม่เอาลูกเขาไปทิ้งๆ ขว้างๆ หรอกน่า… ผมจริงจัง” เฮ้ย… แรกๆ กูก็ไม่ขัดหูสักเท่าไหร่ แต่ไอ้ประโยค ‘ผมจริงจัง’ เนี่ย กูขัดตีนชะมัดเลย
“ฮ่าๆๆๆ พี่เบนอย่ามาตลก ไปกันเถอะ เดี๋ยวร้านก็ปิดกันก่อนพอดี” ไม่มีปฏิเสธอะไรสักนิดเหรอ หัวเราะนี่คือยอมรับที่มันแซวหรือยังไง โถ่เว้ย!!!! หงุดหงิดที่ตัวเองแม่งก็ทำห่าอะไรไม่ได้เลย
“เดี๋ยวก่อน… พี่ไปด้วยดีกว่า ยังไงวันนี้ก็ว่างๆ ขอไปดูกล้องตัวใหม่ให้ออฟฟิศด้วยแล้วกัน” ปากไวกว่าความยับยั้งช่างใจ พูดไปแล้วก็อยากจะกัดลิ้นให้ขาด… ยิ่งหันไปเห็นรอยยิ้มน้อยๆ ที่มุมปากของรัน ก็ยิ่งทำให้รู้สึกว่าตัวเอง ‘พลาด’ ที่เผลอเผยความหึงออกไป
“อ้าว บอสก็ไหนตอนแรกบอกให้ผมเอาพวกโบว์ชัวร์รุ่นที่คิดว่าโอเคมาให้ดูไง” ไอ้เบนแย้งแบบงงๆ มันคงคิดว่ากูจะไปทำไม
“ก็กูเป็นเจ้าของเงินนี่หว่า ไปดูด้วยตา ไปจับด้วยมือ มันน่าจะดีกว่าดูในโบว์ชัวร์ไม่ใช่หรือไง ของไม่ใช่บาทสองบาท” ผมก็แย้งไปด้วยเหตุผลที่ค่อนข้างมีน้ำหนัก ไอ้เบนทำหน้าแบบ ‘เออ มึงจะไปก็ไป’ ส่วนอีกคนนี่สิ ตอนนี้ยิ้มหวานทั้งปากทั้งตาส่งมาให้ จนคนรับอย่างผมต้องรีบเบนสายตาหนีอย่างกะทันหัน กลัวใจตัวเองฉิบหายเลยว่ะ
ผมขับรถตามไอ้เบนไป โดยที่น้องเมียคนดีไม่ได้มาเป็นตุ๊กตาหน้ารถผม เพราะไอ้ตากล้องมันเสือกบอกว่า มันเป็นคนชวน ผมเป็นตัวแถม ฉะนั้นรันก็ต้องไปนั่งรถคันเดียวกับมัน… เออ เรื่องของมึงเหอะ ยังไงกูก็ได้ไปเป็นก้างชิ้นโตของมึงเรียบร้อยแล้ว กูไม่แคร์!!!
สองทุ่มพอดิบพอดี เราก็ไปถึงร้านขายกล้องร้านใหญ่ที่ตั้งอยู่ในศูนย์ไอทีมอลล์แห่งหนึ่ง ร้านนี้ปิดสองทุ่มครึ่งเลยทำให้ตอนนี้ลูกค้ากลุ่มเดียวที่อยู่ในร้านคือพวกเรา ไอ้เบนเข้าไปทักทายเพื่อนเจ้าของร้าน ก่อนจะแจ้งความจำนงว่าอยากจะดูเลนส์รุ่นไหน พอทางร้านหยิบเลนส์ที่ต้องการออกมาให้ มันก็หันมาแนะนำผมกับเจ้าของร้าน ก่อนจะบอกไปว่าผมต้องการจะดูกล้องตัวไหน รุ่นไหนบ้าง ให้เจ้าของร้านหยิบออกมาให้ผมดู เสร็จแล้วตัวมันก็ทิ้งผมไว้กับเจ้าของร้าน แล้วหันไปง่วนกับการลองเลนส์ให้เด็กฝึกงานของผม
“อะ แฮ่ม… ช่วยหันมาสนใจกูด้วยได้ไหมครับคุณตากล้อง…” ผมกระแอมกระไอเรียกร้องความสนใจจากโลกส่วนตัวของสองหนุ่มที่กำลังลองเลนส์กันอยู่อย่างสนุกสนาน
“ก็ผมเลือกรุ่นออกมาให้บอสลองแล้ว บอสก็ลองสิครับ… บอสลืมไปแล้วเหรอว่าตัวเองจบคอร์ส Photography มาจากลอนดอนด้วย แค่ลองกล้องแค่นี้บอสทำได้ดีไม่แพ้ผมอยู่แล้วล่ะมั้ง” แม่งเอ๊ย กูพลาดอีกแล้ว… คือสมัยที่ผมเรียนที่ลอนดอน ผมลงเรียนคอร์สโฟโต้ฯ สั้นๆ ตั้งแต่คอร์สเบื้องต้น ยันแอดวานซ์หลายคอร์ส แต่ที่ผมให้เบนหาโบว์ชัวร์รุ่นต่างๆ มาให้ก็เพราะไอ้เบนมันคลุกคลีอยู่กับเรื่องนี้ตลอดเวลา ผมเองถึงแม้จะเรียนมาบ้าง แต่ไม่ได้ติดตามตลอด กล้องก็เหมือนเทคโนโลยีอย่างอื่นนั่นแหละครับ มันไม่เคยหยุดน่ิง
“พี่ภพเรียน Photography ด้วยเหรอฮะ… ดีจัง รันกะจะไปต่อโทด้านนี้ที่อังกฤษ เอาไว้รันจะขอคำปรึกษานะครับ” น้องเมียในตำแหน่งเด็กฝึกงานก็หันมายิ้มกว้างตาวาวใส่ผมทันทีพอรู้ว่าผมเคยลงเรียนโฟโต้ฯ มาจากอังกฤษ
“อะ อืม… ก็ถ้ามีอะไรอยากรู้ก็มาถามได้ แต่ก็นานมาแล้วล่ะนะ พี่ก็ลืมๆ ไปบ้าง พี่ว่าในอินเตอร์เนทน่าจะรู้ดีกว่าพี่” ยังคงทำเป็นเล่นตัวต่อไป… ก็จะให้ทำยังไงล่ะ จะให้กระดี๊กระด๊าทำหน้าทำตายินดีที่น้องจะมาปรึกษาน่ะเหรอ แบบนั้นเค้าก็รู้สิว่าผมแอบดีใจที่น้องเห็นความสำคัญของผม
“แต่รันว่ารันปรึกษาพี่ภพนั่นแหละฮะ” หัวใจพองโตมันเป็นแบบนี้นี่เองซินะ
“อะ…เออ โทรศัพท์มา เดี๋ยวพี่ขอตัวรับโทรศัพท์ก่อนแล้วกัน” โทรศัพท์ช่วยชีวิตจริงๆ เพราะไม่อย่างนั้นผมต้องเผลอยิ้มออกไปแน่ๆ
“ฮัลโหลว่าไงริน” ไอ้รินโทรมา สงสัยจะห่วงน้องชาย
“ภพ… ฉันต้องบินลงภูเก็ตด่วนนะ ห้องอาหารแก๊สระเบิด” น้ำเสียงตื่นๆ แต่ยังควบคุมเอาไว้อย่างดีของไอ้ริน ส่งมาตามสาย เป็นผมเองซะอีกที่ตกใจ
“เฮ้ย แล้วเป็นอะไรมากไหม ให้ฉันลงไปเป็นเพื่อนแกดีกว่า รอแป๊บนะ”
“ไม่ต้องๆ ไม่มีอะไรมาก แค่ครัวไฟไหม้ พนักงานกับพ่อครัวเขาดับได้ทันน่ะ แต่ก็ต้องปิดโซนด้านนั้นไปเลย มีลูกค้ามาโวยวายนิดหน่อย เดี๋ยวฉันต้องลงไปเคลียร์ทุกอย่าง แกไม่ต้องลงไปหรอกมันไม่ได้มีอะไรหนักหนา อยู่เป็นเพื่อนไอ้รันไปเถอะ ฝากมันด้วยนะ”
“เออๆ ได้ แกก็เดินทางดีๆ นะ มีอะไรหนักหนาโทรมาได้ตลอด ฉันแสตนด์บายรอ ถ้าจะให้ลงไปช่วยได้เลยนะเว้ย” ไอ้รินมันเป็นเวิร์คกิ้งวูแมนของจริง มันใจเย็น ฉลาด และเข้มแข็ง ปัญหาหนักหนากว่านี้มันก็เจอมาเยอะแล้ว และมันก็พิสูจน์ตัวเองว่าสามารถผ่านมาได้ทุกๆ เรื่อง พ่อแม่มันถึงได้วางมือและวางใจให้มันดูแลธุรกิจทั้งหมดได้อย่างเต็มตัว
“ได้ๆ งั้นแค่นี้ก่อนนะ ตอนนี้พ่อกับแม่ฉันยังไม่รู้เรื่องแต่เดี๋ยวคงต้องไปบอกที่บ้านใหญ่ก่อนนั่นแหละ แล้วค่อยบินไปภูเก็ต” แล้วไอ้รินก็วางสายไป ผมเลยตัดสินใจเดินไปบอกน้องรัน
“รันครับ โรงแรมที่ภูเก็ตมีปัญหา แต่ไม่หนักอะไรมาก วันนี้พี่รินต้องบินลงไปภูเก็ตนะ… รันจะไปนอนค้างบ้านใหญ่ไหมเดี๋ยวพี่จะไปส่ง” ยอมรับว่าไม่อยากอยู่กันสองต่อสอง ผมกลัว!!!
“เหรอฮะ แต่ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม”
“ไม่มาก เห็นรินบอกว่า ห้องอาหารแก๊สระเบิด ไฟไหม้ แต่ดับแล้ว ไม่ได้ลุกลามไปไหน… สรุปยังไงครับ ไปนอนที่บ้านใหญ่ไหม”
“ไม่ครับ รันนอนกับพี่ภพได้… เออ รันหมายถึง อยู่ที่บ้านกับพี่ภพได้ครับสะดวกตอนมาฝึกงานมากกว่า” เฮ้อออออออ ทำยังไงดีวะกู หรือคืนนี้จะไม่กลับบ้านแม่งเลย… แต่ถ้าไม่กลับ ก็ไม่กล้าปล่อยให้น้องอยู่คนเดียวอยู่ดี โว้ยยย อยู่ด้วยกันนี่แหละ แต่คืนนี้คงต้องรีบขึ้นห้องล็อคประตูนอนแต่หัววันแล้วล่ะไอ้ภพ
สุดท้ายผมก็สั่งกล้องสำหรับออฟฟิศไปสามตัว ส่วนน้องรันก็ได้เลนส์ที่อยากได้ เสร็จแล้วเราทั้งสามก็เลยไปจบกันที่ร้านอาหารฟ้าดฟู้ดร้านหนึ่ง เพื่อความสะดวกและเร็ว… ก่อนจะแยกย้ายกันกลับ น้องรันขอแวะซื้ออาหารสดสำหรับทำอาหารเช้าวันพรุ่งนี้
“รันไม่ให้พี่ไปส่งจริงๆ เหรอ” ไอ้เบนยังเว้าวอน มึงจะไปส่งน้องมันทำไมวะ ในเมื่อมันกลับทางเดียวกับกู
“ฮ่าๆ พี่เบนพอแล้ว จะไปให้เสียค่าน้ำมันทำไม เอาไว้เดี๋ยววันหลังรันจะให้ไปส่งนะ” ยังคงยืนหัวร่อต่อกระซิกกันอย่างสนุกสนาน แถมยังมีสัญยิงสัญญาว่าจะให้ไปส่งบ้านอีกนะ
“จะกลับบ้านไหม หรือจะรอให้ไอ้เบนไปส่ง” อดไม่ได้ที่จะขัดจังหวะความสุข
“เออ ฮะ กลับฮะ พี่เบนรันไปก่อนนะครับ สวัสดีครับ” น้องรีบหันไปลาไอ้เบน แล้วรีบวิ่งตามผมที่เดินหนีออกมาตั้งแต่สิ้นประโยคคำถาม
“พี่ภพรอรันด้วย…” ก็ไม่ได้กะจะทิ้งหรอก ยังไงซะก็ต้องนั่งรอในรถอยู่ดี
………………………
……………………....
“พี่รินลงไปภูเก็ตคนเดียวเหรอครับ” ประโยคแรกและบทสนทนาแรกบนรถ หลังจากต่างคนต่างนั่งนิ่งเงียบกันมาเกินกว่าครึ่งทาง
“อืม… ลงไปคนเดียว ตอนแรกพี่จะลงไปด้วย แต่มันบอกไม่ต้อง ไม่ได้มีอะไรหนักหนาเกินกว่ามันจะจัดการได้”
“งั้นรันโทรหาพี่รินดีกว่า เผื่อมีอะไรให้ช่วย” น้องวรันของพี่รินตั้งท่าจะล้วงกระเป๋าเพื่อหยิบโทรศัพท์ แต่ถูกผมเบรคไว้ก่อน
“อย่าเพิ่งโทรไปตอนนี้เลย มันกำลังยุ่งๆ อยู่ ป่านนี้คงออกจากบ้านใหญ่ไปสนามบินแล้วล่ะ เอาไว้พรุ่งนี้เช้าค่อยโทร
“จริงด้วย!!!... รันก็ลืมนึกไปเลย… แล้วพี่ภพล่ะฮะ คืนนี้พี่ภพจะออกไปไหนหรือเปล่า” ก็ปกติผมมักจะกลับดึกกว่านี้ หรือออกไปกลางดึกเสมอ หลังจากเข้าบ้านมา ก็รู้ๆ กันอยู่น่ะแหละว่าผมไปปฏิบัติกิจกาม เอ๊ยกิจกรรมอะไร ตอนที่รันมาอยู่ผมก็มีออกไปบ้างนะ เหมือนรันจะเคยถาม ผมตอบว่าออกไปโรงพิมพ์ เพราะในส่วนของแยกสีจะทำงานเป็นกะ และเปิด 24 ชั่วโมง แต่วันนี้เล่นถามดักทางซะขนาดนี้จะให้ไปไหนได้
“ถ้าพี่ออกไปแล้วเราอยู่คนเดียวได้หรือเปล่าล่ะ” ผมลองหยั่งเชิงดู… ผมว่าน้องคงจะพูดประชดกลับคืนมา แล้วก็ไล่ให้ผมไปไหนตามใจแน่ๆ
“ก็ถ้าพี่ภพจำเป็นต้องไปจริงๆ รันก็ต้องอยู่ให้ได้ ผีรันไม่กลัวหรอกฮะ แต่รันคงเหงาถ้าอยู่คนเดียว… ธุระที่พี่ภพจะต้องออกไป ถ้ามันไม่สำคัญมากนัก หรือเลื่อนไปได้ คืนนี้… อยู่กับรันก่อนได้ไหม” แทบจะต้องเบรครถกระทันหัน กับประโยคและน้ำเสียงอ้อนๆ ของคนข้างๆ ให้ตายเหอะ ยอมให้เป็นน้องรันในโหมดประชดประชัน เหวี่ยงๆ หรือนิ่งๆ ดุๆ แบบเดิมซะยังดีกว่าแบบนี้ แบบเดิมผมก็ห้ามใจยากแล้ว แล้วอ้อนๆ แบบนี้ คำพูดคำจาน่ารักแบบนี้ คืนนี้ผมคงต้องนั่งสมาธิ และขังตัวเองให้อยู่แต่ในห้องทั้งคืนแน่ๆ
“อืม… บังเอิญคืนนี้พี่ไม่มีธุระที่ไหน”
“ขอบคุณนะฮะพี่ภพ…จุ๊บ!!!” เฮ้ย!!!!!!!!!!!!! ขอบคุณเฉยๆ ก็พอ แต่นี่ตุ๊กตาหน้ารถข้างๆ ดันเอี้ยวตัวมาจุ๊บแก้มผมเป็นการขอบคุณ รถเกือบเป๋คร่อมเลน ให้ตายเหอะทำให้คนอื่นเขาหัวใจจะวายตาย แต่ตัวเองดันนั่งหน้าแฉล่มทยอยส่งยิ้มหวานมาให้เรื่อยๆ…. พอเหอะนะ พี่ขอร้องล่ะ!!!
พอถึงบ้านผมกำลังจะเดินหนีขึ้นข้างบนแต่กลับมีโทรศัพท์ดังขึ้นมาซะก่อน หยิบขึ้นมาดูก็เห็นเป็นเบอร์ของพี่ต้อง หัวหน้าฝ่ายอาร์ตโทรมา ผมเลยต้องรีบกดรับสาย เพราะวันนี้พวกฝ่ายอาร์ตลุยทำอาร์ตแฟชั่นเซ็ทกับปกกันอยู่ และหากมีปัญหาอะไรฝ่ายอาร์ตจะต้องโทรมาแจ้งผม หรือมีอะไรให้ผมตัดสินใจผมก็ต้องสแตนด์บายตลอด
“พี่ต้องว่าไง” ผมรับสายแล้วยืนนิ่งอยู่กับที่ ผมไม่ค่อยชอบเดินคุยโทรศัพท์ มันไม่มีสมาธิ และอันตรายอาจเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ
“คุณภพผมลองวางปกที่คุณภพเลือกรูปเอาไว้ ผมว่ามันแปลกๆ เวลามี text อยู่ด้วย เดี๋ยวคุณภพช่วยผมตัดสินใจหน่อย ผมส่งเมลไปให้แล้วครับ… ผมรบกวนขอด่วนๆ เลยนะฮะ คือมะรืนออยออกจากโรงพยาบาลผมจะต้องไปรับน่ะครับ” ออยคือภรรยาของพี่ต้องแก พี่ออยเป็นพรู๊ฟรีดเดอร์ของออฟฟิศเรา แต่แกถูกรถชนขาขวาหัก แขนซ้ายหัก หัวกระแทกแรง แต่ดีที่สมองไม่เป็นอะไร นอนโรงพยาบาลมาสองอาทิตย์ ตอนนี้อาการดีขึ้น แต่ผมก็ให้ลาพักต่อไปอีกครึ่งเดือน
“ได้ครับพี่ต้อง เดี๋ยวผมเปิดเมลเดี๋ยวนี้เลย” และด้วยความกังวลเรื่องงาน และค่อนข้างรีบ ผมเลยลืมน้องรันไปเลย… จากเป้าหมายแรกที่จะเข้าห้องล็อคประตู และอาบน้ำทำสมาธิ กลายเป็นต้องเข้าไปจมอยู่ในห้องสมุดที่เป็นห้องทำงานหลักของผมในบ้าน
ผมนั่งจมอยู่กับงานนานแค่ไหนไม่รู้ จนในที่สุดปัญหาหลักๆ ของงานก็ได้ถูกคลี่คลายไปจนหมด ผมปิดคอมและนั่งพิงพนักเองหลังหลับตาสักพัก เพราะรู้สึกว่าล้าเกินกว่าจะรีบลุกขึ้นยืน ความแก่มันเป็นแบบนี้สินะ เพิ่งจะเริ่มรู้สึกตัว ยิ่งเวลาทำงานดึกๆ และต้องจ้องคอมพิวเตอร์นานๆ ผมจะรู้สึกมึนหัวมาก ต้องนั่งหลับตาสักพักถึงจะลุกขึ้นเดินเหินได้ตามปกติ ไม่งั้นมีหน้ามืดหรือวูบกันบ้างล่ะ…
“พี่ภพฮะ… ดื่มอะไรร้อนๆ หน่อยไหม เดี๋ยวรันไปเอามาให้” ผมหลับตาไปสักพักใหญ่ๆ ก็ได้ยินเสียงหวานๆ กระซิบเบาๆ อยู่ข้างๆ หู อดไม่ได้ที่จะตกใจแล้วลืมตาขึ้นมาดูเจ้าของเสียง… น้องรันในชุดนอนหวามใจผมเช่นเคย เสื้อกร้ามบางเบาสีไข่ไก่คอย้วยๆ กับกางเกงผ้ายืดสีฟ้าอ่อนขาสั้น (มาก) อวดเรียวขาสีแทนที่ขาดว่าเจ้าตัวคงไปอาบแดดช่วงก่อนมาที่นี่ ผมว่าผิวน้ำผึ้งนวลๆ แบบนี้เหมาะกับรัน ไอ้แบบขาวจั๊วมันก็น่าเจี๊ยะอยู่หรอกนะ แต่แทนๆ น้ำผึ้งๆ แบบนี้มันเซ็กซี่กว่ากันเยอะเลย…เฮ้ยยยยยย!!! คิดเหี้ยอะไรอยู่ไอ้สาม กลับมาๆ
“เออ ไม่ดีกว่า เดี๋ยวพี่ว่าพี่จะไปนอนแล้วล่ะ รันก็ไปนอนได้แล้ว ดึกป่านนี้ทำไมยังไม่นอนอีก” ผมเอ็ดเบาๆ เพื่อให้คนที่ยังยืนเกาะพนักเก้าอี้ที่ผมนั่งขยับตัวออกไป แต่ดูแล้วไม่มีทีท่าว่าจะสำเร็จ
“จริงๆ รันนอนไปแล้ว แต่ตื่นขึ้นมาหาน้ำดื่ม แล้วเห็นห้องนี้แง้มอยู่ แถมยังเปิดไฟทิ้งไว้ คิดว่าพี่ภพยังไม่นอน เลยเดินเข้ามาดูฮะ… พี่ภพทำงานดึกๆ แบบนี้ตลอดเลยเหรอ เหนื่อยไหมฮะ เมื่อยไหมเดี๋ยวรันนวดให้นะ” ไม่เห็นจะรอคำตอบกันบ้างเลย พูดเองเออเองอยู่คนเดียว แล้วก็เดินไปด้านหลังจัดการส่งมือนุ่มๆ มาบีบนวดบนบ่าของผม น้ำหนักมือที่กำลังพอดี หนักบ้าง เบาบ้างสลับกันไป ก็ทำให้สบายดีเหมือนกัน
“อืมมมมมม” ผมเผลอครางเบาๆ อย่างพอใจที่ได้ผ่อนคลายจากมือน้อยๆ ของน้อง…
จากบ่าน้องก็ค่อยๆ ขยับมาใกล้ๆ ลำคอ แล้วเปลี่ยนจากแรงบีบนวดมาเป็นลูบเบาๆ เล่นเอาขนลุกเกรียวโดยไม่ได้นัดหมาย…
“สบายขึ้นไหมฮะ” เสียงกระซิบที่มาจากหมอนวดคนเก่งทำเอาผมเหมือนถูกสะกด น้องก้มหน้ามาถามข้างๆ หู ก่อนที่จะขยับปากมาจูบที่แก้มผมเบาๆ เบาจริงๆ เหมือนขนนกปัดผ่าน มันเบาแต่ก็สร้างแรงบางอย่างในกายให้กระพือขึ้นมาอย่างน่าตกใจ
“อะ อืม… พะ พอก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่จะไปนอนแล้ว” ผมรีบตัดบทเพราะกลัวอะไรบางอย่างที่จะทำให้ปฏิบัติการนวด จะกลายเป็น ‘นาบ’ ไปซะก่อน
“แต่รันอยากนวดให้พี่ภพนี่ฮะ… ให้รันไปนวดให้ที่ห้องไหม” ผมว่าน้องกำลังจงใจยั่วผม ผมต้องแข็งใจไว้…
“รัน!!! ไม่ต้อง พี่บอกให้พอแล้ว พี่จะไปอาบน้ำนอน พี่เหนื่อย” ผมบอกเสียงแข็ง แต่ดูเหมือนจะไม่มีผลอีกเช่นเคย เพราะเจ้าของมือนวดที่ยังไม่ละมือออกไปจากบ่าและลำคอผม ค่อยๆ เลื่อนมือลงมาที่หน้าอก ก่อนจะปลดกระดุมออกสามเม็ดอย่างรวดเร็ว และส่งมือนุ่มน้อยๆ นั้นเข้าไปลูบไล้ ไล่วน จากหน้าอกหนาลงสู่หน้าท้องแข็งที่พอจะมีกล้ามกับเขาบ้างเพราะเข้ายิมส์เป็นประจำ…
“อ้าาาาาา รัน!!!” ผมเผลอครางอย่างลืมตัว เพราะตอนนี้น้องรันกำลังไล่วนนิ้วอยู่รอบๆ สะดือ ก่อนที่มันจะผ่านลงไปข้างล่าง ลูบเล่นกับส่วนที่นูนแน่นต้อนรับมือของน้อง… แม้จะเป็นเพียงแค่สัมผัสจากภายนอก ก็เล่นเอาผมต้องกัดฟันแน่น เพราะกลัวตัวเองจะเผลอปล่อยเสียงครางแสดงความต้องการออกมา
“กัดปากทำไมฮะพี่ภพ… ครางออกมาสิฮะ รันรู้ว่าพี่ภพกำลังรู้สึกดี… รันอยากได้ยินเสียงของพี่ภพ รันชอบเสียงครางของพี่ ฟังแล้วเซ็กซี่ชะมัดเลย” แล้วเหมือนจะพยายามทำให้ผมปล่อยปากครางออกมาให้จงได้ เจ้าของมือที่กำลังลูบลูกชายผมอยู่ ก็ละมือ แล้วรีบเดินอ้อมมาคุกเข่าอยู่ตรงหน้า แล้วจัดการกับเป้าหมายที่ยังไม่ได้ปลดปล่อย…
น้องลูบส่วนนูนเด่นจากภายนอกอยู่สองสามที ก็จัดการกับสิ่งกีดขวางชั้นแรก ค่อยๆ ปลดเข็มขัด และตะขอกางเกง ก่อนจะก้มหน้าลงไปที่ซิบ แล้วใช้ปากบางๆ เม้มแล้วรูดลง… น้องเงยหน้าขึ้นมายิ้มยั่วให้ผมแวบหนึ่ง แล้วก้มลงไปซุกไซ้กับเนินเนื้อนูนเด่นที่เห็นชัดขึ้นผ่านทางกางเกงชั้นในผ้าสีขาวสะอาดตา
“อ๊ะ อ้าาาา อือ รัน อืมมม รันครับ อ้าาาา รัน!!! เอามันออกมาเถอะ” ในที่สุด… ผมก็พ่ายแพ้ต่อคนช่างยั่วตรงหน้า และแพ้ต่อกิเลสของตนเอง ร้องขอให้น้องได้ปลดปล่อยอารมณ์ดิบในตัวให้ออกมาผงาดโลดแล่น… จริงๆ ตอนนี้สมองผมกำลังคิดไปถึงช่วงเวลาครั้งเก่าก่อนที่ผมเคยได้ครอบครองน้อง ผมได้เข้าไปสัมผัสความอุ่นร้อนด้านใน แรงเสียดสีเข้าออกที่คับแน่น และบีบรัด เสียงครางกระเส่าหวานๆ ดังลั่นเรียกพี่ภพ พี่ภพ ยังคงทำให้วาบหวามทุกครั้งที่นึกถึง อยากสัมผัสอีกสักครั้งจริงๆ ให้ตายเหอะ
“เอ๊!!! ตรงนี้จะยังอร่อยเหมือนเดิมไหมน้า!!!” ประโยคที่ชวนให้แทบตาย กับปลายนิ้วที่กำลังลูบวนบนหัวไอ้ลูกชายของผมอยู่ กำลังจะทำให้ผมเป็นบ้า น้องเร็วมาก เอามันออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ… แม้แวบนึงจะคิดได้ว่า น้องไม่เคยชิมมันทางปากนี่หว่า แต่เอาวะ นี่อาจจะเป็นประโยคเพื่อประกอบการยั่วของคนตรงหน้านี้ก็ได้…
“ชะ ชิมมันสิคนเก่ง… แล้วรันจะได้รู้ว่ามันอร่อยมากกว่าเดิม” ผมเชิญชวนโดยการลูบหัวนักชิมเบาๆ แล้วน้องก็ว่าง่าย รีบก้มลงไปตวัดปลายลิ้นชิมความใหญ่ของไอ้ลูกชายผม ลิ้นอุ่นๆ เวลาตวัด ห่อ และลูดผ่าน มันกระตุ้นความต้องการที่จะปลดปล่อยได้เป็นอย่างดี… มือน้อยช่วยสำรวจ รูดขึ้นลงตามติดปากบาง
“อะ อืม ยังอร่อยเหมือนเดิมเลย… ชิมที่ปากไปแล้ว อีกที่ของรันมันก็อยากชิมด้วยนะฮะ ขอชิมอีกนิดนะครับพี่ภพ” เอาเลยจ้า จะตรงไหนอะไรก็ว่ามาเลย… แล้วก็ไม่ต้องเดาว่าเป็นอะไร เพราะตอนนี้น้องวรัน รูดกางเกงขาสั้น (มาก) ของตัวเองออกไปจากร่างอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นวีเชพ และวีคัดของขอบกางเกงว่ายน้ำที่น้องคงจะใส่ไปอาบแดด แม่ง!!! เซ็กซี่เป็นบ้าเลยว่ะ…
ไม่ทันให้ผมได้สำรวจจนทั่ว นักชิมคนเก่งก็กระโดดขึ้นมาคร่อมผมบนตัก แล้วเริ่มถูไถ บด เบียดร่องลึกของตัวเองกับลูกชายหัวแข็งของผม… น้องขยับถูเข้าออก เบียด บี้จนผมหมดความอดทนอีกต่อไป ผมส่งนิ้วสากของตัวเองเข้าไปสำรวจช่องทางที่กำลังจะทำให้ผมคลั่งอยู่ตอนนี้ จากหนึ่งเป็นสอง หมุนวน คว้านลึก จนเจ้าของช่องทางครางเสียงลั่น ปากก็ร่ำร้องเรียกหาของผม… ผมเองก็เป็นคนใจดีครับ น้องร้องขอพี่ก็จะจัดให้
“รันครับ คนดี น้องรันของพี่ยกตัวขึ้นหน่อยนะ อ๊ะอ้าาาาาา รันครับ รันครับ อ้าาาา รัน” ผมร้องเรียกคนที่กำลังค่อยๆ หย่อนตัวลงมาครอบครองผมเสียงสั่น
“พี่ภพ พี่ภพ ฮะ พี่ภพ… พี่ภพครับ พี่ภพเรียกรันทำไม” ฮะ!!!! อะไรนะ ใครเรียกใครนะ
“ฮะ… รัน เฮ้ย เออ… คือ อ้าว… ยังไงวะกู เฮ้ย คือรันทำไมแต่งตัว อ้าว…” คือเหี้ยมาก กูเหี้ยมากกกกก นี่คือกูฝัน กูเผลอหลับไปในห้องทำงาน แล้วฝันว่ากำลังเอากับน้องรันเหรอวะเนี่ย ไอ้ห่า!!!!!!!!!! ไอ้สามภพ ไอ้ลามกเอ๊ยยยยยยยย!!!...และโดยอัตโนมัติ ผมก้มลงมองลูกชายตัวเอง เฮ้ยไอ้เหี้ย… มือกูแม่งยังกุมลูกชายอยู่ในกางเกงเลย สัดเอ๊ย… ผมเลยต้องรีบค่อยๆ เนียนๆ ชักมือออกมา แล้วเปลี่ยนเป็นกุมปิดเอาไว้แทน เพราะแม่งแข็งมากกกกกกก ตอนนี้…
“พี่ภพเป็นอะไร ฝันร้ายหรือเปล่า รันกำลังจะลงไปกินน้ำ แต่เห็นห้องนี้ไฟยังเปิดอยู่ แล้วประตูก็แง้มไว้ ตอนแรกว่าจะปิดให้แต่ได้ยินเสียงพี่ภพเรียกรัน ก็เลยคิดว่าพี่ภพเรียก รันเลยเดินเข้ามาดู… ก็เห็นพี่ภพนอนหลับตาแหงนหน้าส่ายไปมา รันเลยคิดว่าพี่ภพฝันร้ายแน่เลย เลยรีบปลุก” ผมว่าน้องคงรู้ว่าผมฝันเกี่ยวกับอะไร เพราะน้องหน้าแดงแป๊ด แต่ก็เลี่ยงที่จะพูดถึงเรื่องนี้ ผมอยากจะรู้จังว่าถ้าผมบอกไปว่าผมกำลังฝันอะไรอยู่ น้องจะช่วยทำฝันให้เป็นจริงไหม?
แต่เฮ้ย… ไอ้เหี้ย ไม่ได้สิวะ… ทำแบบนั้นก็เท่ากับยอมแพ้ใจตัวเองสิไอ้ภพ อดทนไว้ต่อไป ไหนๆ ก็ทนมาได้ขนาดนี้แล้ว…
“เออ พี่คงฝันร้ายจริงๆ นั่นแหละ งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ ฝันดีนะรัน พี่ฝากปิดไฟในห้องด้วย” แล้วผมก็รีบลุกขึ้นเดินหนีตัวจริงของคนที่อยู่ในความฝันกลับห้องตัวเองอย่างด่วนๆ พอปิดห้องล็อคเสร็จ ก็จัดการรีดพิษออกโดยเร็วไว พยายามบังคับให้ตัวเองคิดถึงเด็กหนุ่ม หรือคู่ขาคนก่อนๆ ที่ร้อนแรง แต่สมองแม่งดื้อมาก ประมวลผลและภาพออกมาเป็นเด็กหนุ่มที่ชื่อวรันตลอด จนพิษพุ่งทะยานออกมาเปรอะเลอะมือ ก็ยังคงเต็มไปด้วยภาพในฝันเมื่อกี้นี้…
เหี้ยเอ๊ย!!! หวังว่าคืนนี้กูจะไม่ฝันแบบนี้อีกนะ ไม่งั้นต้องลุกขึ้นมาเมื่อยมืออีกรอบแน่ๆ
+++++++++++++++++++++
+ กร๊ากกกกกกก!!! ไม่รู้จะต้องดีใจที่อิลุงมันไม่ตะบะแตก หรือควรจะสมเพชที่มันมัวแต่เก็บกดจนเอาน้องไปติ้วในความฝัน :เฮ้อ: เฮ้ออออ อิลุง แกนะแก ฉันเชื่อว่าจบตอนนี้ คนอ่านคงเจริญพรแกกันสนุกสนานแน่ๆ :angry2:
+ น้องรันเวอร์ชั่นใหม่ก็ยังคงน่ารัก สดใส สมวัยเหมือนเดิม :กอด1: วรันของมี๊ จุ๊บ!!!
+ แต่พี่เบนนี่ยังไง ยังไง อยู่นะเนี่ย แต่เอาเถอะ ถ้าอิลุงมันยังคงเล่นตัวอยู่แบบนี้ จะยกน้องรันให้พี่เบนไปซะเลย แบร่!!!
+ ขอบคุณมากๆ นะคะทุกคนที่ยังคงคอยกันอยู่ ทั้งนักอ่านเก่า และหน้าใหม่เลยค่ะ ดีใจที่คนที่เข้ามาอ่านแล้วชอบนะคะ ส่วนใครที่ขี้เกียจรอแล้ว เลิกอ่านเราก็ไม่ว่ากัน เอาไว้จบแล้วกลับมาอ่านใหม่แบบไม่ต้องรอค้างๆ คาๆ ก็ได้เน้อ!!!
+ ติดตามข่าวสารอิเมอร์ซี่ได้ที่เฟสบุค (เหมือนเดิม แอดไปแล้วทักทายกันด้วยนะคะ) :man1:
อิเมอร์ซี่ คุณแม่ดีเด่นแห่งปี ที่กำลังจะหนีเที่ยวอีกแล้ว!!!!
-
ลุงฝันไปเองกร๊ากกกกกกกก 5555
ว่าแต่น้องรันจะเสน่ห์แรงไปแล้วน๊า ลุงจะหักห้ามใจตัวเองไหวแน่หรออออ
-
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
ลุงหมกมุ่นอ่า
น้องรันยังไม่ทำอะไรเลย เก็บไปฝันแล้วหรอออ
ก๊ากกกก
-
โถ่ลุง เป็นเอามากนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆ /// จะคอยดูว่าจะทนได้ซักกี่น้ำ อะโฮะๆๆๆ
-
:กอด1: เธอมาแล้ว
-
:laugh: พี่ภพเก็บกด
-
ลุงภพตายแน่ 555
-
ลุง!!!!! ฝันเป็นเรื่องเป็นราวเลยแฮะ5555555555555
น้องรันยังน่ารักเมิ่ลเดิม
อ๊ายยยย>< ชอบเรื่องนี้ที่สุด
-
เก็บกดขนาดเอาไปฝัน :jul3: อีตาลุงสามเอ้ย......
คอยดูกันต่อไปว่า อีตาลุงจะอดทน และทนอดไปได้นานแค่ไหน ก็น้องรันเล่นอ้อนซะขนาดนี้
ส่วนตากล้องจอมวางแผน คิดยังไงก็คงกินแห้ว เพราะน้องรันคงใช้แค่เป็นเหยื่อล่อให้ อีตาลุงตะบะแตก
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ เที่ยวให้สนุกนะครับ แล้วเก็บบรรยากาศเมืองเชียงใหม่ในอุณหภูมิ 40 องศามาฝากด้วย :กอด1:
-
:laugh:
สะใจอิพี่สามภพจริงๆ เล่นตัวมากแต่ก็เอาน้องรันที่น่ารักมาฝันซะได้ ชิชะ
ให้น้องรันยั่วอย่างในฝันก็ดีนะ พี่ภพของน้องจะได้ใจอ่อนเร็วๆ
:กอด1: รอต่อไปค่ะ
บวกเป็ด
-
ลุงเอ๊ยลุง ><"!!
-
อนาถใจยิ่งนัก ไอ้ลุงอนาจาร!!!
น้องคงกำลังแกล้งอิลุงแน่ๆเลย
อารมณ์ว่าตัวเองไม่ใช่ของตาย และมีดี!!♥
เวลานี้สงสารลุงว่ะ เก็บกดในทุกๆด้าน ฮาาาาา
ตอนต่อไปขอพาร์ทน้องบ้างสิคะ~~~~~รอตอนต่อไปค่ะ
ปล.เที่ยวให้สนุก เดินทางปลอดภัยนะคะ♥♥♥
-
อิลุงเก็บกดมาก ทำไม่สนใจน้องรัน แต่พอมือที่สามจะงาบน้องรัน ดันทำหวง เชียร์น้องรันให้พี่เบนดีกว่า 555
แต่สงสัยว่าอิลุงได้ใช้มือทั้งคืนแน่เพราะมัวแต่ฝันถึงน้องรัน :z1:
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ลุงตลกมากกกกกกกกกกกกกกก =///=
สิ่งที่ลุงเป็นอยู่นั่น เปรียบเช่นคนหื่นขึ้นสมองจริงๆจังๆอ่ะ 5555555555
น้องรันในฝันนี่แซ่บมากกกกกกกกกก โอเอ็มจี แบบว่า....เขินนนนนน >///<
ทำเป็นเมินแต่จริงๆก็หึงเลือดขึ้นหน้าตลอด ไม่พอยังอุตส่าห์ฝันกามๆถึงเค้าอีก
แต่น้องรันนี่แสบจริงๆอ่ะ ยั่วยวน จนเก็บเอาไปฝัน และแน่นอนว่ามีดีค่าาาาา
ทำต่อไปอย่าได้หยุด 55 ให้อีลุงตบะแตก กร๊ากกกกกก
ปล แอ่วเจียงใหม่ให้สนุกนะเจ้า : )
-
ที่แท้ตาลุงก็ฝันนี่เอง :m20: :m20: :m20:
-
อนาถแท้หลา โอ๊ย ฮาาาา ทำเป็นเมินเค้าแต่ก็หึงเค้าเอาเค้ามาฝันนี่มัน 555555555
-
ลุงเป็นเอามากนะเนี่ย!!!!!! เก็บกดมากหรือไงกัน 5555555555++
-
คิดมากจนเอาไปฝันเลยเหรอ
เป็นเอามากนะภพ
-
แม้แต่ในฝันก็ยัง :haun4:
-
ไอเราก็นึกว่า
เค้าใจอ่อนแล้วที่ไหนได้
ฝันไป :z3:
เซงนายสามภพเจงๆ
-
เก็บกดขนาดนี้ ไม่ไหวละมั้งเฮีย :laugh:
-
เป็นถึงขนาดนี้แล้วก็ยอมๆไปเถอะ ใจแข็งอยู่ได้ อย่างอื่นแข็งตามแล้วเห็นมั้ย :angry2:
-
รอตอนตบะแตก :impress2:
-
o22 ........พี่สามชาติ :m20: เออเนอะทำเอาเราเคลิ้มตามนึกว่าน้องรันเล่นจริงเอาจริงไม่ใช่แสตนอินแต่ดันเป็นพี่สามเค้าอินกะฝัน :m20:
น้องรัน(สะกิดๆ จิ้มๆเอว)แกล้งใช่ป่ะแหมๆมีใช้เสน่ห์ตัวเองลากมือที่สามมายั่วโมโหพี่สามเค้านะ ลุ้นให้ตะบะแตก555
-
:m25:
มึงยอมๆน้องไปเหอะวะอิลุง
มึงฟิน กุก็จะได้ฟินด้วย
:z3: :z3: :z3:
-
พี่เบนนี่ยังไงอ่ะ ยังงายยยยย อย่ามาเสี้ยม อย่ามาเสียบเชียวนะ เดี๋ยวกัดให้หรอก แฮ่ๆๆ
อิลุงนี่ก็นะ เจอน้องอ้อนเข้าหน่อยก็ใจอ่อนตลอด ชิร์~ อนาคตคงได้ยอมเมียแหงเลยอ่ะ
ปล.ลุงนี่ลามกตลอดไม่ว่ายามหลับหรือตื่นเลยนะ เพลีย ~ -*-
-
อ่านมาจะจบตอนนึกดีใจว่าลุงมันได้แอ้มน้อง
ใจอ่อนต่อกิเลสเร็วดีจัง 555 สรุปว่าฝัน สงสารพี่ภพเจงๆ
-
สมน้ำหน้า อิลุง มั่วแต่เก็ก เก็บกดมากซิท่า
ถึงกับเก็บเอาไปฝัน กร๊ากกกก ป่านนี้น้องรัน
คงจับไต๋ได้แล้วล่ะว่าอิลุงอยากแอ้ม 55 :laugh:
-
เล่นตัวอีกแล้วนะคุณสามภพ...เดี๋ยวเหอะๆ น้องรันแกล้งกลับแล้วจะหนาว
อยากก็บอกน้องเขาไป อ้อนน้องเขาไปตรงๆ เหอะ คิดว่าน้องคงยอมแหละ(มั้ง)
รอตอนต่อไปค่ะ กำลังสนุกเลย อ่านไปหมั่นไส้คุณสามภพเขาไปตลอดตอนเลย :pig4:
-
:m20:
-
ฝันซะงั้นอ่ะ อิลุงเอ้ยยยยย
:m20: :m20: :m20:
-
อร๊าก...ฝันไม่เป็นจริง
-
น่าเอ็นดูพี่ภพแท้ๆ
เก็บกดนะเราน่ะ
:m12:
แบบนี้มันต้องปลดปล่อยมั่งนะ
หึหึหึ
:haun5:
น้องรันเดี๋ยวนี้เจ้าเล่ห์แสนกลไม่เปลี่ยนจริงๆ
:กอด1: mercy ค่า เดินทางปลอดภัย เที่ยวให้สนุก
เดี๋ยวเด็กๆนี่คนอ่านรับเลี้ยงเองค่า
:laugh:
-
Mercyyyyyyyyyyyyyyyyy คิดถึงเธอมากกกกกกกกกกกกกกกกก บวกๆๆๆๆ ให้หายอยาก
น้องรัน แอบได้ยินความฝันแล้วก็ลุยเล้ย หนทางใจอ่อนมันอยู่แค่เอื้อมมือคว้า(?!)แล้ว
-
ก๊ากกกกก น้องไปยั่วยันในฝัน ไอ้ภพลามามากกกกกกก
-
น่าสงสารอิลุงจริง ๆเล้ย
-
ตอนที่อ่านไม่คิดว่าเป็นฝันเลยนะคะ สมจริงเหลื๊อเกินค่า :z1:
ลุงจะทนได้อีกกี่นานน้า เหอๆๆ
-
o13สนุกมากคับ
-
อย่าว่าแต่ลุงเคลิ้มเลย ไอเรายังเคลิ้ม แอร๊ยยยย ฝันได้เริ่ดมากก ฮ่าๆๆๆ ประหนึ่งเรื่องจริงผ่านจอ :z1:
น้องรันก้อน้าไม่น่ารีบมาปลุกดูซิ แถวนี้คนทำหน้าเสียดายหลายคน :laugh:
-
ต๊ายยยยยยยยยย!! คุนสามภพฝัน ชั้นคิดว่าเรื่องจิงงงงงงงง แอบคิดเบาๆ 5555
-
คิดมาก พาลเก็บไปฝัน
+1
-
ปากแข็งจังนะคะคุณสามภพ
อีกนานไหมอ่าจะอ่อน
-
เข้ามาดันคร้าบ :z2:
-
น้องรัน :o8:
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
โห่ นึกว่าเรื่องจิง ดีใจแทนทั้งคู่จะได้สมหวังกันซะที
-
น่าสงสารคุณสามภพจริง ๆ ฮาาาาาาาา
อยากบอกว่าสมน้ำหน้า แกล้งเมินน้องดีนัก :m20:
-
พี่ภพเล่นตัวมากนักเดี๋ยวก็โดนแย่งไปจนได้
แล้วดูสิ เก็บกดจนมาฝันขนาดนี้แล้ว
-
นึกว่าลุงจะใจแข็งขนาดไหน เก็บกดจนเอาไปฝัน 555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เยอะนะจ๊ะลุง
-
คิดมากถึงขนาดเก็บไปฝันเลยนะภพเนี่ย
-
อิพี่ภพไม่ไหวแล้วนะเล่นตัวจริงๆ ยกให้พี่เบนไปเลย คิคิ รออ่านต่อไปจ้า
-
:t3: :z2:
-
มาแปะไว้ก่อน แล้วเรื่องราวจะออกมาในแนวไหนเนี่ย
รักน้องเมียต้องทำใจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ
-
ตามอ่านจนทันแล้ว อะอย่าลืมมาเล่าต่อนะครับ
-
:t3: :z2:
-
:t4: :catrun:
-
สวัสดีค่า...
หายหน้าไปชาติกว่า (อีกแล้วตามสไตล์)
ลืมกันไปรึยัง เบื่อกันรึเปล่า แหะๆ เค้าขอโทษนะตัวเอง...
กอดรอบบ้าน... ใครที่อยู่ในเฟสฯ คงเห็นว่าช่วงนี้อิเมอร์ซี่หายไปเป็นพักๆ (ตามสไตล์ ฮ่าๆๆ)
เอาล่ะไม่พูดพร่ำ ไปอ่านกันก่อนดีกว่าเนอะ
ใครลืมตอนที่แล้ว จิ้มโลด http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23404.1230
ปล. คำผิดเดี๊ยวกลับมาแก้นะคะ
++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 16
หมกมุ่น!!!
คำเดียวสั้นๆ ที่จะนิยามตัวเองได้ในเวลานี้… ไอ้สามภพ ไอ้เหี้ยเอ๊ย มึงเคยเป็นคนที่ไม่แคร์ ไม่สนใจ ไม่เคยให้ใครมามีอิทธิพลเหนือตัวเองได้นี่หว่า แล้วนี่ถึงขั้นเอาเก็บไปฟัน เอ๊ย ไปฝันเป็นตุเป็นตะ ให้ตายเหอะกู รู้ถึงไหนอายถึงนั่น…
“พี่ภพเอาไข่ดาว ไข่ลวก หรือว่าข้าวต้มดีฮะ” ผมสะดุ้งน้อยๆ กับเสียงนุ่มๆ ที่ดังขึ้นมาจากด้านหลัง
“เฮ้ย… เออ… พี่… ขอกาแฟอย่างเดียวแล้วกัน เดี๋ยวพี่จะออกไปข้างนอก” วันนี้วันหยุด คุณน้องเมียคนดีก็รับหน้าที่ทำอาหารเช้าให้เช่นเคย ที่ต้องอุทานซะตกอกตกใจไม่ใช่อะไร ก็หันไปเจอเมียเก่าที่ยังคงสถานะน้องเมีย ยืนถือตะหลิวในชุดผ้ากันเปื้อนลายโพลก้า ดอท สีพาสเทลนวลตา แม้หลังผ้ากันเปื้อนจะเป็นเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นตัวเก่ง ไม่ได้โป๊เปลือยก็ตาม แต่… คนมันคิดอกุศลน่ะ เข้าใจไหม? เห็นแค่นี้กูก็คิดไปไกลแล้ว ผ้ากันเปื้อนนี่มันโคตรจะอีโรติกเลยนะผมว่า… กูจะตายอีกไหมเนี่ยวันนี้ ต้องรีบเพ่นออกนอกบ้านซะแล้ว
“อ้าว!!! วันนี้วันหยุดไม่ใช่เหรอฮะ ปิดเล่มก็เสร็จแล้ว ไม่มีถ่ายอะไรที่ไหน รันก็นึกว่าวันนี้พี่จะอยู่บ้าน รันเลยออกไปจ่ายตลาดมาตอนเช้า!!!.. เตรียมอาหารเอาไว้สามมื้อเลย กะว่าตอนเย็นจะชวนทำสุกี้ทาน… อืมมม งั้นไม่เป็นไรก็ได้ฮะ เดี๋ยวรันแช่อาหารเอาไว้ ค่อยๆ ทำวันพรุ่งนี้ วันมะรืนก็ได้” น้ำเสียงแข็งขืนอย่างคนถูกขัดใจถูกส่งออกมาแค่ช่วงต้นของประโยค หลังจากนั้นเจ้าตัวกลับผ่อนเสียงลง และกลายเป็นน้ำเสียงน้อยใจเล็กๆ ผสมอ้อนน้อยๆ เฮ้อออออ… ทำไงดีวะกู แล้วดูนั่นทำหน้าเข้า จากเด็กชายหน้าดื้อเปลี่ยนเป็นหน้าหมาหงอยเหมือนลูกหมาน้อยกำลังจะโดนทิ้ง โว้ยยยยย!!! ทำไมใครๆ ก็ทำร้ายไอ้สามภพวะเนี่ย…
“พี่จะกลับมาให้ทันมื้อเย็นแล้วกันนะ เตรียมของรอไว้เลย เย็นนี้เราจะกินสุกี้กัน” พูดจบ ผมก็รีบยกกาแฟที่เชฟจำเป็นชงมาให้ดื่มไปสองสามอึก ก่อนจะลุกขึ้นเดินกลับไปที่ห้องนอนตัวเอง เพื่อเตรียมตัวหาเรื่องออกไปข้างนอก ไม่ได้สนใจเสียงแสดงความดีใจของน้องเมียที่ตะโกนไล่หลังว่า ‘ขอบคุณนะฮะ พี่ภพ’
เอาล่ะ ต่อไปนี้จะพยายามควบคุมตัวเองอย่างค่อยเป็นค่อยไป เรื่องแบบนี้ยิ่งหนีจะยิ่งไม่พ้น แต่เราต้องควบคุมมันให้ได้…
ในที่สุดหลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผมก็ตัดสินใจได้ว่าช่วงบ่ายจนถึงเย็นผมจะทำกิจกรรมอะไรดี… ผมจัดกระเป๋าเตรียมตัวออกไปยิมส์ดีกว่า ช่วงปิดเล่มงานยุ่งไม่ค่อยมีเวลาได้ออกกำลังกายสักเท่าไหร่ อาศัยว่ายน้ำที่บ้านเอา แต่ก็ยังอยากกระชับ และสร้างกล้ามเนื้ออยู่ เลยกะว่าวันนี้จะจัดหนักเวทสักหน่อย เผื่อเสียเหงื่อจากกีฬาจะนำพาให้เลิกหมกมุ่นฝุ้งซ่าน
ตู้ม!!!!!!
เสียงกระโดดน้ำดังมาจากสระว่ายน้ำหน้าบ้าน ไม่ต้องเดาให้ยากก็รู้ว่าใคร ให้ตายเหอะ ทำไมบ้านหลังนี้ต้องสร้างสระว่ายน้ำไว้ใกล้โรงรถด้วยวะ… เอาเถอะไอ้ภพ ก้มหน้าก้มตาเดินไปซะ ไม่ต้องสนใจ เดี๋ยวมึงก็จะได้ไปปลดปล่อยกับการออกกำลังกายแล้ว…
“พี่ภพ!!!!!” นั่นไงเสียงจากนรก ดังลั่นยั่วใจกูจริง… ผมพยายามจะทำเป็นไม่ได้ยิน แต่บังเอิญเสือกได้ยินเสียงฝีเท้าแฉะน้ำวิ่งเยาะๆ มาใกล้ๆ
“พี่ภพฮะ พี่ภพ…ไม่ได้ยินรันเรียกเหรอ” สูดหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วมึงก็หันไปเผชิญหน้ากับความตายได้เลยไอ้ภพ
“หะ… อะไรนะครับ มะ เมื่อกี้พี่คิดเรื่องงานเพลินไปหน่อยน่ะ รันว่ายังไงนะ” ตอแหลตัวพ่อเลยกู แต่ฉิบหาย… ถ้ารันเผลอเมื่อไหร่ กูสาบานกับตัวเองว่าจะไปโขมยกางเกงว่ายน้ำสีขาวตัวนี้มาดม…เอ๊ย!!! เหี้ยไม่ใช่และ กูจะโขมยมาเผาให้รู้แล้วรู้รอด… ครั้งก่อนที่น้องมาที่บ้านนี้ น้องก็ใส่ไอ้กางเกงว่ายน้ำสีขาวตัวจ้อยนี่แหละ สั่นสะเทือนไปถึงไส้ติ่งเลยกู…
“รันแค่จะถามว่า ของหวานมื้อเย็นพี่ภพอยากได้อะไรเป็นพิเศษไหมฮะ” อยากได้น้องเมียราดคาราเมลได้ไหม โอ๊ยยยย ไม่ใช้แล้วโว้ยยยยย แล้วนั่น…ยืนเฉยๆ ก็ได้ ไม่ต้องเอามือลูบไล้น้ำที่เกาะผิวน้ำผึ้งนวลเนียนนั่นออกจากตัว เดี๋ยวก็จะกลับไปว่ายน้ำต่อไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องลูบแล้วคร้าบบบบบบบ พอแล้ว!!!!
“อ่ะ…เออ เดี๋ยวพี่แวะซื้อมาเอง ดะ ดีกว่านะ รัน ยะ อยากกินอะไรรึเปล่าล่ะ” ใจเย็นไอ้ภพ กลั้นหายใจ แล้วค่อยๆ ผ่อนมันออกมา… ไอ้เชรี้ยยยย อย่าก้มไปมองกางเกงว่ายน้ำ… บางเฉียบ แนบเนื้อ นุ่มนวล นะ น่า… เฮ้ยยยยย ไม่ใช่และ รีบตอบเร็วเถอะ ถ้าไม่ตอบพี่จะกระโดดน้ำตายแล้วนะ
“คัพเค้กแล้วกันครับ” จริงๆ น้องก็นึกไม่นานหรอกนะ แต่แค่ครึ่งวิ กูก็ว่าเป็นชาติแล้วล่ะ คนมันจะตายก็งี้แหละ
“โอเคครับ ดะเดี๋ยวพี่ซื้อมาฝาก พี่ไปก่อนนะ อย่าเล่นน้ำนานล่ะเดี๋ยวจะไม่สบาย” แหมมมมม ยังอุตส่าห์หวังดี ทำตัวเป็นคนดีอีกนะกู รีบไปเหอะไอ้สาม ไม่งั้นมึงได้เล่นน้ำอยู่บ้านแน่ๆ
พอตั้งสติก่อนสตาร์ทสักแป๊บนึง ผมก็ค่อยๆ ขับรถพาตัวเองออกมาจากจุดเกิดเหตุ ใช้เวลาไม่นานก็ถึงโรงแรมแห่งหนึ่งที่ผมเป็นเมมเบอร์ของฟิตเนสที่นี่ ผมชอบที่จะเล่นที่นี่มากกว่าที่ฟิตเนทดังที่อยู่ตามห้างสรรพสินค้า หนึ่ง เพราะที่นี่คนไม่พลุกพล่านเพราะค่าเมมเบอร์รายปีค่อนข้างแพงกว่าฟิตเนสทั่วไปสองถึงสามเท่า สอง เซอร์วิสและความสะอาดดีมาก สาม ไม่มีเซลคอยมาตื๊อขายของ
ผมเริ่มต้นเบิร์นร่างกายก่อนด้วยการวิ่งหนึ่งชั่วโมง จริงๆ ช่วงเวลาเบิร์นเป็นอะไรที่ค่อนข้างน่าเบื่อแต่ต้องทำ โชคดีที่เราเกิดในยุคเทคโนโลยี ผมเลยมีเครื่องสร้างความหรรษาส่วนตัวเป็นเจ้าแทปเลทรุ่นใหม่ ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาดีที่ผมมักจะได้ตามซีรีย์เรื่องโปรดที่ไม่ค่อยจะได้ดูในช่องเคเบิ้ลทันเวลานัก เลยเลือกที่จะโหลดมาเก็บเอาไว้ดูตอนช่วงออกกำลังนี่แหละ
วิ่งจนครบระยะเวลา และได้เหงื่อเต็มที่ ผมก็คูลดาวน์ตัวเอง และยืดกล้ามเนื้อ เสร็จแล้วก็เดินเอาแทปเล็ทไปเก็บในล็อคเกอร์ก่อนที่จะออกมาเล่นเวท…
“คุณภพ คุณภพใช่ไหมครับ” ผมหันไปตามเสียงเรียก… ก็เจอผู้ชายหน้าเนียนคนหนึ่งที่อยู่ในชุดเสื้อกล้ามสีขาว กับกางเกงออกกำลังกายขาสั้นสีฟ้ายี่ห้อดัง ยืนส่งยิ้มฟันขาวให้… ว่าแต่ใครวะ หน้าคุ้นๆ
“ทำหน้าแบบนี้คงลืมกันไปแล้วสินะครับ… น่าน้อยใจจัง” น้ำเสียงแฝงแววจริตพอให้ไม่น่าเกลียดถูกส่งออกมา พร้อมใบหน้านวลที่งอเง้าเล็กน้อย พอให้รู้ว่าแกล้งทำ
“เอ่อ… ผมขอโทษ แต่ผมคุ้นหน้าคุณมาก และแน่ใจว่าเรารู้จักกันแน่นอนครับ อย่าเพิ่งโกรธสิ” ไม่ได้จะจีบหรอกนะ แต่แหม คนมันคุ้นเคยกับคำป้อยอที่ชอบส่งออกไปให้หนุ่มๆ มันก็แค่พูดไปตามอัตโนมัติเท่านั้นแหละ
“แสดงว่าหัวเข่าไม่มีปัญหาแล้ว เลยไม่แวะไปหาผมอีก แถมยังลืมกันไปเลย” อ๋อออออออออออออออ!!!!! กูจำได้และ… คือหนุ่มที่กำลังกระเง้ากระงอดใส่ผมอยู่เนี่ย คือคุณหมอที่ผมเคยรักษาหัวเข่าด้วยเมื่อประมาณสองปีที่แล้ว ตอนนั้นผมเล่นฟุตบอลกับเพื่อนแล้วล้ม ดีที่กระดูกไม่หัก แต่ก็ต้องกายภาพและรักษาเส้นเอ็นกันอยู่นานนับเดือน รักษากันไปมา จากที่หมอดูเอ็นหัวเข่าผม ก็มาดูเอ็นผมด้วย ผมเคยนอนกับหมออยู่สามครั้ง แล้วผมก็ไปติดหนุ่มนายแบบลูกครึ่งโครเอเชียเลยเลิกติดต่อกับหมอไปโดยปริยาย
“หมอเอก” ผมเอ่ยชื่อเจ้าตัวออกมาให้รู้ว่าผมจำเขาได้
“ดีใจจังที่ยังจำเมียเก่าได้” หมอเอกเดินเข้ามากระซิบให้ได้ยินกันสองคนในประโยคที่ค่อนข้างล่อแหลม
“อะ แฮ่ม… ผมว่า เรื่องของเรามันจบไปนานแล้วนะหมอ” ผมพยายามเรียกสติทั้งตัวเองและของหมอเอกคืนมา
“อ้าว ก็ใช่น่ะสิ ผมพูดผิดตรงไหน ก็เมียเก่า หมายถึงโดนทิ้งไปแล้ว ไม่ถูกหรือไงครับ” เล่นเอาสะอึกกันไปเลย… แต่ปกติคนที่ผมมีอะไรด้วยส่วนใหญ่ ก็จะเป็นอันรู้กันว่า วันไนท์สแตนด์ ไม่มีข้อผูกมัด และก็ไม่เคยมีใครสร้างปัญหา หมออย่ามาเริ่มปัญหาให้ผมดีกว่า แค่นี้ก็เยอะพอแล้ว
“ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นหรอกครับ ผมไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย… แล้วนี่เล่นเสร็จแล้วเหรอ”
“เสร็จแล้วครับ” จากที่ตั้งใจว่าเก็บของเสร็จ จะออกไปเล่นเวท แต่สถานการณ์ไม่น่าไว้ใจแบบนี้… กูว่ารีบเพ่นก่อนดีกว่า
“อะไรกัน เมื่อกี้เห็นแค่เบิร์นเสร็จไม่ใช่เหรอครับ ไม่เล่นเวทหรือไง” คือหมอเป็นหมอรักษาคนหรือหมอดูครับเนี่ย รู้แล้วถามเพื่อ?
“อ๋อ วันนี้ผมกะมาเบิร์นอย่างเดียว ปวดๆ แขนนิดหน่อย เลยว่าจะไม่เล่นเวทครับ เชิญหมอตามสบาย” ผมรีบหันไปที่ล็อคเกอร์ของตัวเอง กะว่าจะรีบโกยของใส่กระเป๋าแล้วรีบออกจากยิมส์ดีกว่า น้ำท่าไม่ต้องอาบมันแล้ว
“ไหนๆ ปวดตรงไหนเดี๊ยวผมนวดให้” จากหมอรักษาโรค มาเป็นหมอดู และตอนนี้กำลังจะเป็นหมอนวด… คุณหมอเอกรูปหล่อ เดินมาประชิดตัวผมอย่างเร็ว แล้วยกมือขึ้นบีบนวดต้นแขนด้านขวาของผมเบาๆ สลับกับลูบขึ้นลงช้าๆ เอ่อ...หมอครับ เลขไม่ขึ้นแน่ๆ ไม่ต้องลูบได้ไหม
“เออ ไม่เป็นไรครับ เดี๊ยวผมกลับไปทานยาแล้วนอนก็คงจะดีขึ้น”
“ลืมไปแล้วเหรอว่าผมเป็นหมอ… ไหนปวดตรงไหนบอกสิครับ อย่าดื้อสิ เดี๊ยวผมรักษาให้ หรือจะให้รักษาด้วยวิธีเดิมดีน้า!!!” ปากว่าตัวถึงทันที ไม่ใช่เพียงแค่มือที่ลูบบีบนวดแขนผมเท่านั้น แต่ตอนนี้เจ้าตัวนาบแนบตัวเองเข้ามาบดเบียดกับตัวผม เว้นจังหวะตกใจเพียงเสี้ยววินาที ผมก็รีบผลักดันหมอออกจากตัว แต่ให้ตายเถอะ มือตุ๊กแกที่โอบรอบคอผมช่างล็อคแน่นติดทนซะจริง ยังดีที่ผมแรงดีดันตัวหมอที่พยายามจะขืนตัวมาแนบผมให้ออกห่างจนได้
“หมอปล่อย!! ผมจะกลับแล้วครับ ผมไม่ต้องการวิธีการรักษาอะไรทั้งนั้น ปล่อยครับ!!!” ผมพยายามพูดเสียงแข็งและออกแรงผลักหนักกว่าเดิม แต่อย่าลืมว่าหมอนี่ก็ออกกำลังกายเป็นประจำ ถึงจะตัวเล็กกว่าผม ก็ใช่ว่าจะแรงน้อยกว่า
“ทำไมครับ จะรีบกลับไปหาคู่ขาคนล่าสุดหรือไง หึ…คงจะหลงมากสินะ ถึงกับปฏิเสธผม… ปกติคุณภพ จะที่ไหน เมื่อไหร่ กับใครก็ได้ถ้าคุณต้องการไม่ใช่หรือไง… บอกสิว่าคุณไม่ต้องการผมแล้ว เมื่อก่อนเรามีความสุขด้วยกันจะตาย จำได้ไหมที่คุณชอบให้ผมใส่เสื้อกราวน์เอาไว้ตอนเรามีอะไรกัน ผมตื่นเต้นทุกครั้งที่มีเซ็กส์กับคุณ คุณไม่เหมือนใคร คุณทำให้ผมแทบคลั่งได้ตลอด… นะครับคุณภพ ผมไม่ได้ขอให้คุณคบกับผมสักหน่อย เราก็แค่เซ็กส์เฟรนด์กันเหมือนเดิม สนุกกันสุดเหวี่ยง คุณยังเคยบอกผมเลยว่า ไม่เคยมีใครที่ใช้ปากเก่งเท่าผมอีกแล้วไม่ใช่เหรอ” น้ำเสียงยั่วเย้ากึ่งวิ่งวอนถูกส่งออกมาจากปากนายแพทย์ตรงหน้า ให้ตายเหอะหมอ ผมยอมรับแหละนะว่าเซ็กส์กับหมอมันสุดยอดแห่งความหฤหรรษ์แค่ไหน แต่ไอ้ที่ผมชมว่าหมอใช้ปากเก่งที่สุดน่ะ คือ… ผมก็ชมแบบนี้กับทุกคนนั่นแหละเว้ย
“ผมขอบคุณที่คุณยังจำวันดีๆ ของเราได้ แต่ขอโทษเถอะครับหมอ ตอนนี้ผมมีคนรักแล้ว ผมไม่อยากนอกกายกับเค้า หมอเข้าใจผมด้วย ปล่อยผมเถอะ ผมนัดกับเค้าไว้” นี่อาจจะทำให้อะไรๆ ดีขึ้นก็ได้ ถ้าผมมีเจ้าของแล้ว…
“โอ้!!! คุณภพอย่ามาล้อผมเล่นดีกว่า คนอย่างนายสามภพที่ฟันผู้ชายมาแล้วเกือบทุกภพเนี่ยนะมีคนรักแล้ว ฮ่าๆๆ คุณเป็นคนตลกมากๆ เลยนะคุณภพ คิดว่าผมจะเชื่อเหรอ”
“คุณต้องเชื่อ เพราะผมพูดจริง ผมกำลังมีความรัก และผมรักเค้ามาก ผมเลิกทำตัวเหมือนเดิมแล้ว ผมหยุดความสัมพันธ์ชั่วคราวกับผู้ชายคนอื่นๆ หมดแล้ว ได้โปรดปล่อยผมเถอะหมอ”
“ว้าว!!! ผู้ชายกำลังมีความรักมักเซ็กส์ซี่ขึ้นจริงๆ ด้วย… คุณรู้ไหมคุณภพ ด้วยน้ำเสียงและแววตาของคุณ ผมจะบอกว่าผมเชื่อคุณ… แต่… คนที่มีเจ้าของ หรือของที่ลักกินขโมยกินน่ะ มันอร่อยเลิศรสมากนะ และผมก็ชอบซะด้วยสิ หึหึ” เมื่อรุกรานช่วงบนผมไม่ได้ หมอนี่ก็เริ่มบดเบียดช่วงล่างมาหาผมแทน ให้ตายเหอะวันนี้วันหยุดนะ ทำไมไม่มีใครมายิมส์กันบ้างวะ ห้องแต่งตัวมันถึงได้มีแค่เราสองคนแบบนี้…
“น้องชายของคุณภพไม่เห็นจะคล้อยตามความรักของคุณภพเลย ทำไมมันถึงได้แข็งสู้กับของผมล่ะ… อย่าปฏิเสธตัวเองเลยครับ คุณก็มีอารมณ์แล้วนี่ ให้ผมได้ปลดปล่อยให้คุณภพนะ”
“อะ!!! ผะ ผมบอกให้ปล่อย…” มือนุ่มที่วันๆ คงเอาแต่จับสเตทโตสโคป (Stethoscope) ไม่ก็มีดผ่าตัด กำลังสำรวจตรวจวัดไอ้ภพน้อยของผม ที่กำลังกลายร่างเป็นไอ้ภพยักษ์ เพราะมือที่สัมผัสกำลังลูบรูดเร็วและแรงขึ้น
“ว้าวววว ดีใจจัง ที่ตรงนี้ยังจำรสมือผมได้… ไม่เคยมีใครใหญ่โตถึงใจผมเท่าคุณภพมาก่อนเลยนะ” เสียงกระเส่ากระซิบเบาๆ ข้างหู ยิ่งปลุกเร้าให้ผมตื่นตัวเกินห้ามใจ… หมอเอกคว้ามือที่เริ่มอ่อนแรงต่อต้านของผมขึ้นมาจ่อที่ปาก ก่อนที่ลิ้นเล็กๆ จะแลบออกมาตวัดวาดนิ้วชี้และนิ้วกลางของผมอย่างหยอกเย้า ไม่ทันได้หายใจต่อ ปากบางก็หุบสองนิ้วเข้าไปดูดเล่นตวัดเลียเบาๆ …สติสัมปชัญญะคืออะไรตอนนี้ผมไม่รู้จักแล้ว!!!
“อะ อืมมม” ผมพลิกตัวดันคุณหมอรูปหล่อเข้าหาล็อคเกอร์ แล้วปลดปล่อยความต้องการฝ่ายต่ำเข้าใส่คนตรงหน้าทันที เสียงจ๊วบจ๊าบ จากรสจูบ ดังสลับเสียงอือ อา ของเราทั้งสองคนแข่งกันอย่างไม่มีใครอาย… ถ้าตอนนี้ ตรงนี้ เป็นรันก็คงจะดีสินะ…รัน… น้องรันของพี่
‘พี่ภพ รันรอทานสุกี้อยู่นะฮะ’
ผลัก!!!!!
“โอ๊ย!!!! คุณภพ… ผมเจ็บนะ” ใครดูละครเยอะๆ คงเข้าใจ อารมณ์ที่พระเอกกำลังจะพลาดพลั้งไปกับตัวร้าย แล้วแว๊บนึงเสียงของนางเอกก็ดังเข้ามาในหัว… แม่งใช่!!! แบบนั้นแหละ อยู่ดีๆ ผมก็คิดถึงรัน คิดถึงคำพูดเมื่อเช้าที่น้องบอกจะรอทานข้าวเย็น จะรอทำสุกี้ให้ผมทาน ประกอบกับที่ผมเลือกแล้วที่จะพิสูจน์ตัวเอง ผมต้องหยุดมันให้ได้!!!
“อย่า!!! พยายาม ยั่วผมอีก!!!... ผมไม่ชอบคนพูดไม่รู้เรื่อง… และครั้งหน้า มันจะไม่ใช่แค่ผลักติดล็อคเกอร์ แต่สาบานได้ว่ามันจะต้องเจ็บหนักกว่านี้แน่…ลาก่อน” ไม่รู้ว่าผมควรจะโมโหใครมากกว่ากัน ระหว่างตัวเอง หรือไอ้หมอเอกนี่… แต่ที่แน่ๆ ผมรอดมาได้อย่างหวุดหวิด ต้องขอบคุณรันของผม!!!
หลังจากที่ผมตวาดใส่หมอเอกที่ล็อคเกอร์ไปเสร็จ ผมก็รีบเก็บของออกจากยิมส์ ทั้งๆ ที่ยังใส่ชุดออกกำลังกายเหงื่อชุ่มตัว หมอเอกเองก็คงอึ้งๆ ไปกับกริยาท่าทางโกรธของผม เลยไม่กล้าเดินตามหรือเอ่ยขัด… ไม่เคยมีใครเห็นผมเป็นแบบนี้ ปกติผมจะเป็นคุณภพใจดี ขี้เล่น เป็นกันเอง น้อยคนนักที่จะมีใครเห็นด้านมืดของผม…
ผมขับรถไปแวะที่คอนโดของผมที่ซื้อทิ้งเอาไว้ใช้ปฏิบัติกิจกาม แต่ตั้งแต่มีรันเข้ามาในชีวิตผมก็ไม่ค่อยได้มาที่นี่เท่าไหร่… ผมตัดสินใจแวะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เพราะยังไงซะ ที่นี่ก็ใกล้กับยิมส์ และผมกะไว้ว่าจะแวะห้างสรรพสินค้าใหญ่ ซื้อคัพเค้กเจ้าอร่อยกลับไปฝากน้องรัน…
สายน้ำเย็นปะทะร่างกายหนาแน่น ผิวเนื้อที่อุณหภูมิสูงกว่าปกติ ไม่ได้มาจากอาการป่วยไข้ แต่คงเพราะความต้องการที่ยังคงตกค้างจากเรื่องเมื่อสักครู่ ทำให้ผมต้องปลดปล่อยตัวของตัวเองในห้องน้ำ… สารภาพอย่างไม่อายว่า ทุกๆ จังหวะมือ และเสียงครวญ ภาพน้องรันเปลือยเปล่าติดอยู่ในหัวของผมเสมอ
เมื่อเสร็จกิจ ผมก็เริ่มต้นอาบน้ำอีกครั้งอย่างจริงจัง ระหว่างที่ปล่อยให้สายน้ำได้ชำระคราบไคล จะด้วยความที่รู้สึกแย่ และรู้สึกผิดต่อน้องจากเรื่องเมื่อครู่ที่ทำเอาผมเกือบไปแล้วก็ตาม… ทำให้ผมเริ่มคิดถึงเรื่องระหว่างผมกับน้องรันอีกครั้ง… เอาจริงๆ ก็แอบรู้สึกว่าตัวเองเล่นตัว และวางเงื่อนไขกับชีวิตมากเกินไป แต่ทุกครั้งที่ใจเร่ิมอ่อน ด้านมืดก็เริ่มแผดเสียงใส่ดังๆ ว่า
‘เค้าเคยหลอกมึงนะไอ้ภพ แค่นี้ยังน้อยไป’
มันก็จริง แต่ก็ยังแอบเถียงกับตัวเองเล็กๆ ว่า
‘เฮ้ยน้องมันยังเด็กนะ มันอาจจะไม่ยั้งคิด’
ช่วงที่ห่างกันสักพัก ต่างคนต่างอยู่ น้องมันก็น่าจะพอคิดอะไรได้บ้างแล้วรึเปล่า มันควรจะพอแล้วไหมกับการลงโทษ การเฉยชา การไม่ใส่ใจ แต่ในความจริงตัวเองกลับคิดถึงเค้าตลอดเวลาอย่างหน้าไม่อาย…
ความเจ็บ ความผิดหวัง ที่เคยโดนมา มันก็จางหายไปบ้าง แต่มันก็ยังคงเหลือร่องรอยให้สะเทือนใจเล่น ย้ำเตือนให้คิดหน้าคิดหลัง และระแวงทุกครั้งที่เริ่มจะใจอ่อน
‘ถ้าการกลับมาครั้งนี้ การที่น้องทำดี ทุกอย่างเพราะน้องมีแผนอีกล่ะ?’ นี่คือคำถามที่มาพร้อมกับรอยแผลเก่า…
แต่เวลาที่ผ่านมา มันน่าจะเยียวยาทุกอย่างให้ดีขึ้นนะ… ผมว่ามันก็อาจถึงเวลา ที่ผมจะค่อยๆ ใจอ่อน และเปิดรับน้องมากขึ้น โทษทัณฑ์ ที่ผมเคยตราไว้กับคนโกหก มันน่าจะเบาบางลงไปบ้างได้แล้ว เพราะถึงแม้น้องจะมีแผนอะไรอีก หากคิดในผลลัพธ์ที่ได้ มันก็คือการที่น้องอยากให้ผมมอบความรักให้ ไม่ใช่หรือ?
วิธีการผิด แต่ผลลัพธ์คือความรัก… อืม!!! บางที เราอาจต้องทำเป็นลืมๆ เรื่องวิธีการไปบาง แล้วรอคอยผลลัพธ์อย่างใจเย็นดีกว่า… การค่อยๆ เริ่มเดินด้วยกันอย่างช้าๆ มันอาจจะเป็นก้าวแรกที่ดีก็ได้…
เอาล่ะ!!! เริ่มจากมื้อเย็น เย็นนี้ บรรยากาศระหว่างเราบนโต๊ะอาหาร มันจะต้องเต็มไปด้วยความสุข ผมสัญญา…
หลังจากแวะซื้อคัพเค้กเจ้าอร่อยมา 6 ชิ้น ผมก็ขับรถตรงกลับบ้านอย่างใจเย็น คนเราเวลาเราได้ปล่อยวางอะไรบางอย่าง ความรู้สึกร้อนๆ หนักๆ ในอก มันก็เย็นลงและเบาขึ้นได้อย่างไม่น่าเชื่อ…
ผมมาถึงบ้าน… แต่บ้านไม่ได้เงียบอย่างที่คิด… ผมได้ยินเสียงหัวเราะของคนสองคน จากใต้ร่มไม้หน้าบ้านริมสระว่ายน้ำ และผมรู้ได้ทันทีว่าใคร เพราะรถไอ้บ้านี่จอดเทียบอยู่ในโรงรถข้างๆ ที่ประจำของผม ปกติที่ฝั่งขวานี้จะเป็นที่จอดของไอ้ริน และผมจะจอดข้างๆ กันในฝั่งซ้าย…
รถ SUV สัญชาติอเมริกันคันโตสีดำ ทำเอาผมเซ็งทันทีที่เห็น และยิ่งเซ็งหนักเมื่อได้ยินเสียงเจ้าของของมัน… ไอ้เบน… ผมลงจากรถพร้อมหิ้วกระเป๋าที่บรรจุเสื้อผ้าออกกำลังกาย และถุงคัพเค้ก เดินตรงไปยังสองคนที่ยังนั่งคุยกันอย่างออกรสชาติ
“อ้าวบอส ไหนตอนแรกน้องรันบอกว่านายจะกลับค่ำๆ ไง” ไอ้เบนทักขึ้น… กูกลับเร็วแล้วผิดตรงไหนวะ บ้านก็บ้านกู ไอ้ที่มึงนั่งคุยอยู่ก็ (น้อง) เมียกู
“พี่ภพกลับมาเหนื่อยๆ ดื่มอะไรเย็นๆ ก่อนไหมฮะ เบียร์ไหมเดี๊ยวรันไปหยิบให้” อารมณ์หงุดหงิดที่เห็นไอ้ส่วนเกินเข้ามาอยู่ในบ้านลดลงอย่างรวดเร็ว เมื่อได้ยินเสียงกระตือรือร้นอย่างเอาใจของคนที่ผมคิดถึงมาตลอดทาง
“ก็ดีเหมือนกัน… งั้นพี่ฝากเอาถุงเค้กไปเก็บด้วยนะ พี่ซื้อมาฝากสำหรับมือเย็นของเรา” น้องยิ้มหวานตายิบหยีใส่ ก่อนจะคว้าถุงเค้กไปจากมือผม
“ขอบคุณนะฮะพี่ภพที่แวะซื้อมาให้รัน” ผมยิ้มตอบ ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินกลับเข้าไปในตัวบ้าน
“มีธุระอะไรรึเปล่าวะเบน” ผมจำได้ว่างานของไอ้เบนมันก็ส่งมาเรียบร้อยแล้ว ดูพรู๊ฟ ดูสี ก็ดูกันไปหมดแล้ว ฉะนั้น คำว่าธุระระหว่างมันกับผมไม่น่าจะมีเหลือรอดแล้วนะ
“เปล๊า!!! ก็แค่วันนี้ว่างๆ กะว่าจะมาชวนน้องรันออกไปถ่ายรูป แต่บังเอิญเจ้าตัวเค้าบอกว่า มื้อเย็นจะทำสุกี้ทานกับบอส แล้วต้องเตรียมของอีกเยอะ กลัวว่าถ้าออกไปข้างนอกจะกลับมาทำอาหารให้บอสรับประทานไม่ทัน ผมก็เลยอยู่นั่งคุยกันที่นี่ แล้วเมื่อกี้น้องก็เลยชวนผมร่วมวงสุกี้ด้วยเลย หึหึ ขอบคุณสำหรับมื้อเย็นล่วงหน้านะครับบอส!!!” เหี้ยเอ๊ย!!!! ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้ส่วนหนึ่งที่หนังสือผมขายดีมาจาก ภาพแฟชั่นที่ผ่านการกดชัตเตอร์ของไอ้หมอนี่นะ ผมจะลุกขึ้นกระทืบแม่งตรงนี้แหละ…
ปกติแล้วไอ้เบนมันเป็นคนกวนๆ และไม่แคร์โลกอยู่แล้ว บางคำพูด บางประโยคมันก็ยียวนกวนส้นได้อย่างไม่น่าเชื่อ แต่ด้วยความที่มันเก่งจริง เจ๋งโคตร เวลามันพูดอะไรไป ใครๆ ก็เถียงมันไม่ได้ หลายคนแอบหมั่นไส้ในความปากดีของมัน แต่ก็ต้องยอมรับในความเก่งของมันเช่นกัน คนที่ทำงานกับมันส่วนใหญ่ ถ้าตามมันไม่ทัน มันจะเหวี่ยง เหน็บ ด่า ไม่ก็ว่าตรงๆ ใส่… แต่ไม่รู้ไปถูกชะตาอะไรกันตอนไหน กลายเป็นมีแต่คำชมว่า พี่เบนเก่งอย่างนั้น ใจดีอย่างนี้ จากปากของเด็กฝึกงานที่ชื่อวรัน
“มึงไม่คิดบ้างเหรอว่าพวกกูอยู่บ้านก็อยากมีเวลาเป็นส่วนตัวบ้าง” ผมแอบกัดมันไปหนึ่งที
“แล้วไม่คิดบ้างเหรอบอส ว่าการที่คนเป็นพี่เขยอยากมีเวลาเป็นส่วนตัวกับน้องเมียนี่มันแปลกๆ นะ” สัดเอ๊ย เล่นเอาจุกเลยกูประโยคนี้… ผมไม่่รู้ว่าไอ้เบนรู้อะไรมากแค่ไหน แต่สิ่งหนึ่งที่ผมรู้ คือไอ้เบนเป็นคนช่างสังเกตมากๆ อาจจะเพราะนิสัยเฉพาะของพวกช่างภาพ ที่ต้องคอยสังเกตสิ่งละอันพันละน้อยต่างๆ รอบๆ ตัวอยู่เสมอ
“กูก็แค่อยากมีวันหยุดที่ไม่ต้องเห็นหน้าผู้ร่วมงานเท่านั้น มึงเข้าใจไหม…”
“เหรอ!!!!!! ผมขอโทษด้วยนะบอสที่มาทำลายวันอันสงบสุข… แต่ผมด้านว่ะ ต่อให้บอสไล่ผมก็ไม่ไป… ผมจะรอกินสุกี้ฝีมือน้องรันของผม ฮ่าๆ”
“ไอ้สะ…”
“คุยอะไรกันอยู่ฮะ หน้าเครียดกันเชียว เรื่องงานเล่มหน้าเหรอ… พี่ภพดื่มเบียร์เย็นๆ ก่อนนะ จะได้หายเครียด… พี่เบนก็อย่าเพิ่งคุยเรื่องงานเลยนะ เพิ่งจะปิดเล่มเอง วันนี้วันหยุดด้วย เอางี้ๆ พี่เบนไปช่วยรันล้างผักดีกว่า นี่ก็ห้าโมงเย็นแล้ว เดี๋ยวเราจะได้เริ่มวงสุกี้กันสักหกโมงเนอะ… พี่ภพขึ้นไปอาบน้ำพักผ่อนเถอะฮะ เดี๋ยวถ้าอาหารพร้อมแล้วรันจะขึ้นไปตาม”
ระฆังห้ามศึกดังขึ้นก่อนที่ผมจะด่าไอ้ตากล้องตรงหน้า… ทุกอย่างมันผิดแผนไปหมดเพราะมัน ผมกะว่าเย็นนี้ผมจะค่อยๆ ใช้เวลากับน้อง ช่วยทำอาหาร กินสุกี้กันอย่างมีความสุข ก่อนที่จะไปนั่งดูโทรทัศน์พร้อมคัพเค้ก และบทสนทนาทั่วๆ ไป… จบกัน และผมคิดว่าไอ้เบนมันคงไม่กลับง่ายๆ แน่คืนนี้… แม่งเอ๊ย!!! แทนที่จะเป็นกูที่เข้าไปอยู่ในครัว ช่วยน้องล้างผัก…
ผมรู้ว่ารันไม่ได้คิดจะยั่วให้ผมหึงหรือโกรธ เพราะน้องไม่ได้แสดงอาการเกินธรรมชาติที่เป็น ไม่ได้แพรวพราวเหมือนครั้งก่อนที่น้องเข้าใกล้ผม ครั้งนั้นมันเต็มไปด้วยความยั่วเย้า เชิญชวนให้ลิ้มลอง และน่าค้นหา แต่ครั้งนี้น้องมาแบบคนที่เทหมดหน้าตัก แบไพ่ทุกใบที่มีอยู่ในมือ แล้วเดินเข้ามาแบบซื่อๆ ตรงๆ จากน้องรันที่ดูลึกลับ กลายเป็นเด็กชายวรันที่สดใส มีหงุดหงิด เอาแต่ใจบ้าง แต่โดยรวมดูธรรมชาติ และน่ารัก… ถามว่าชอบแบบไหนมากกว่ากัน… ผมชอบทั้งสองแบบนะ แต่แบบนี้ดูจริงใจและไม่มีพิษมีภัยกว่ากันเยอะ…
ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าลุคนี้ของน้อง คือ ‘ตัวจริง’ หรือ ‘แผนการ’ แต่เอาเป็นว่าผมเชื่อว่าน้องไม่ได้กำลังดึงไอ้เบนเข้ามาร่วมวงเขย่าความหึง เรียกร้องความรักจากผมแน่ๆ เพราะดูแล้ว เป็นไอ้เบนเองต่างหาก ที่ตกหลุมน้องแล้วพยายามจะขุดเพิ่มฝังตัวเองให้อยู่ในหลุมนี้ไปอีกนาน…
ไม่ได้การแล้วล่ะ… บางทีผมกับน้อง เราอาจจะต้องรีบคลี่คลายความสัมพันธ์ที่คลุมเครือของเราออกไปซะที ก่อนที่หมาแถวนี้มันจะคาบน้องเมียของผมไปแดกซะก่อน!!!
++++++++++++++++++++++++
+ ลุงยังคงเวิ่นเว้ออยู่เช่นเคยตามสไตล์... สุดท้ายมันก็ยอมอ่อนให้น้อง แต่ขอโทษเถอะ มึงมาช้าไปไหมอิลุง อิพี่เบนมันจะคาไปแดกแล้วนะเว้ย...
+ ขออภัยอีกครั้งในความล่าช้านะคะ บางทีก็หงุดหงิดตัวเองที่มาต่อช้า เวลาเปิดนิยายมาก็พิมพ์ไปได้วันละหน้า หนักหน่อยก็สามบรรทัด เวลาไปไม่ออก มันบอกไม่ถูกจริงๆ นะเออ... เขียนแล้วลบไปหลายรอบก็มี กลัวว่าอ่านแล้วจะงงๆ
+ จริงๆ ตั้งแต่แรก กะว่าเรื่องนี้จะเขียนแบบฮาๆ เอาหนุกๆ เข้าว่า แต่ไหงกลายเป็นชามมาม่า โรยหน้าความอึมครึมอยู่บ่อยครั้งวะเนี่ย... ทำตัวเองจริงๆ เลยตู :เฮ้อ: ใครอยากอ่านอะไรที่มันลั้ลลากว่านี้ แนะนำว่าเชิญที่อิผัวเหี้ยเมียแรดนะคะ
+ จันทร์หน้า หนีไปทะเลอีกแล้วนะตัวเธอ ฮ่าๆๆๆๆ โปรดอภัย เค้าไม่ค่อยมีเวลาว่าง ว่างทีไร ก็ขอไปพักใจสักนิด มีเรื่องให้คิดหลายอย่างค่ะ
+ น้องเลิฟยังทำเล่มอยู่นะ (ฮ่าๆๆๆๆ พูดบ่อยโคตรแต่ไม่เสร็จสักที เบื่อตัวเองเรื่องนี้เหมือนกัน)
+ คิดถึงเสมอ และยังขอบคุณทุกครั้งที่มีคนมาอ่าน และชอบ และเม้นท์ ดีใจที่แวะเวียนไปทักทายกันที่บ้าน (เฟส) นะคะ แอดไปก็ทัก คุย แนะนำตัวกันด้วยนะ เราอยากรู้จักทุกคน (เคยมีน้องคนนึงแอดมา แล้วทักในแชทเรียกพี่เมอร์ซี่ๆ เราก็ถามว่า รู้ได้ไงว่าเราจะเป็นพี่... น้องบอก ไม่รู้ค่ะ แต่ส่วนใหญ่ทุกคนเรียกพี่ว่าพี่ หนูว่าพี่คงแก่กว่า... จบข่าว หนูรู้ว่าพี่แก่สินะ ฮ่าๆๆ)
+ ติดตามข่าวสารนิยาย ไลฟไตล์ บิวตี้ พร่ำบ่น เวิ่นเว้อ ฯลฯ ได้ที่เฟสบุคนะคะ
รักมาก จริงๆ... อิเมอร์ซี่ คุณแม่ที่กำลังจะหนีเที่ยว (อีกแล้ว)
-
น้องรันที่รอคอย มาแล้ว
ขอบคุณค่ะ คุณเมอร์ซี่
คิดถึงจังเลยค่ะ...... กอดๆๆๆๆ
-
ถึงนานก็จะรอ รักน้องรันนนนนน :กอด1:
-
น้องรันมาแล้ว :กอด1:
-
:z2:
-
กรี๊ดดดดดด คิดถึงรันมาก
ขอบคุณหมอหื่นที่ช่วยกระตุ้นพี่สามภพให้คิดได้จ้า
บวกๆ ค่า
-
มาแล้วเย้ๆ
-
น้องรันมาแล้ว :กอด1: พี่ภพก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้แล้ว น้องน่ารักขนาดนี้ยังใจแข็งอยู่ได้
-
แปะๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++
อ่ะ.....มารเยอะว่ะ = =*
เห็นแล้วรำคาญหูรำคาญตา
อิเบนน่ากระทืบที่สุดและ กวนตีน!!
ถ้ามันแตะหนูรัน แม่งจะลงไปกระทืบซะ 555555
ถ้าหนูรันยอมให้แตะ จะส่งกำลังใจให้อิลุงลงโทษด้วย 555555
แต่ถ้าตอนหน้าถ้าอิลุงยังเล่นตัวไม่เลิก ก็จะลงไปกระทืบอิลุงเช่นกัน 5555555
รอตอนต่อไปค่าาาาาาาาา
ปล.อิลุงชอบเวิ่นว่ะ เพ้อและๆ 55555 - -*
-
อ่านแล้วเริ่มรำคาญความเวิ่นของลุง มีอะไรก็ไม่พูด ร่ำๆ จะยกน้องรันให้พี่เบนแล้วนะ
โว้ยยย...พูดยากนักจับน้องกดไปเลย คุยกันภาษากายอ่ะ น่าจะง่ายสุดแล้วนะคะคุณลุง555+
-
พี่ภพเอ้ย แล้วเมื่อไรจะได้ปรับความเข้าใจกับน้องสักทีเนี่ย
-
อีพี่ภพเชื่องช้ามากเหนื่อยใจแทน
แต่แอบชื่นชมเฮียนิดที่อดทนอดกลั้นเป็นเยี่ยม
สมแล้วกับน้องวรันสุดน่ารัก :laugh:
บวกเป็ด
-
น่ะ.. รีบๆซะก่อนล่ะพี่ภพ ไม่งั้นได้เสียหายหลายแสนแน่..
เบนรุกซะขนาดนี้ บ๊ะ!! ตื่นเต้น
-
ฮาพี่ภพอ่ะ :laugh:
-
ก็มัวแต่เล่นตัวอ่ะนะ :z6:
-
ดีใจที่มาต่อแล้ว
พี่ภพจะทำไงต่อ อดดินเนอร์กันสองต่อสองละด้วย เสียใจแทน
จริงๆแล้วน้องรันแอบใช้เบนเติมไฟหึงให้พี่ภพป่าว แต่ขอให้ได้ผลเหอะ 555
-
ตอนนี้พี่ภพแบบเวิ่นมากกกกกกกกกกกก อ่านแล้วฮามากจริงๆ
ลุงมาช้าไปนะค่ะ ระวังโดนพี่เบนมาคาบเอาน้องรันไปจ๊ะลุ๊งงงงงงงงงงงง
-
น้องรันน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คิดถึง mercy มากจ้า บวกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ขำตอนอิลุงเวิ่นเว้อเรื่องสุกี้เว่อ อยากเข้าไปล้างผักกะน้อง :laugh: :laugh:
มีอะไรก็บอกเค้าไปเซ่ ระวังมคปด.เหอะ o13
-
มึงช้าาาาาาาาาา สมน้ำหน้าค่ะ
-
ปล่อยให้อิลุงเวิ่นเว้อต่อไป :laugh:
-
รำคาญเบนวะ เค้าไม่สรใจแล้วยังเรียกร้องอะไรอีก
พี่ภพไปคบกัยหมอเอกปะจะได้รู้ว่าน้องแคร์ใครมากกว่ากัน
ส่วนเรื่องของเบนกวน....มากๆระวังแม่ยกเค้ารุมกระทืบนะจะบอกให้
-
ฮึ่ยๆๆๆๆๆๆๆๆ
:fire:
อิเบนนี่มันมารคอหอยจริงจริ๊ง
แต่คนอ่านก็แอบคิดอยู่นิดๆเหมือนกัน
ว่าอิเบนก็น่าจะเป็นหนึ่งในตัวช่วยของแผนการ
:serius2:
เพราะดูท่าทางมันแปลกจริงๆ
ใจมันก็อาจจะแอบเล็งน้องรันอยู่
แต่แบบว่าน้องรันก็ใช้จุดนี้มาทำให้พี่ภพมันหงุดหงิดงุ่นง่าน
เป็นหมาหวงก้างจะได้เผด็จศึกไวๆ
โอ๊ะ อินี่มันเวิ่นมากไปและ
:m23:
เอาเป็นว่ารอดูตอนหน้าแล้วกันเนอะ
ขอบคุณ mercy นะค้า
:กอด1:
-
น้องรันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
พี่ภพรีบเคลียร์กับน้องรันนะ จะได้ประกาศความเป็นเจ้าของได้ 55555555555
-
o13
-
น้องรันมาแล้ว ๆ ๆ ดีใจจัง
ลุ้นๆๆๆ ลุ้นว่าคืนนี้มีได้เสีย แต่ แป่ววว.. มีมาร นามว่าเบน
:เฮ้อ:เซ็งแทนสามภพจริ๊งงง...
-
มาแล้ววว กำลังสนุกเลยย อยากอ่านต่อแล้วว : )
-
บางทีอิเบนก็มีประโยชน์เหมือนกันนะเพราะเริ่มทำให้ลุงคิดจะเคลียร์
เรื่องความสัมพันธ์กับน้องรันสักทีไม่งั้นมันก็เวิ่นอยู่นั่นแหละ
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
เปนไงละลุง จะโดนคาบไปแดกแล้ว กว่าจะรู้ตัว
55555
-
พี่ภพจะทำอะไรก็รีบๆ เข้า ก่อนที่ไอ้เบนจะคาบไปซะก่อน น้องรันตอนนี้มาแบบจริงใจ ใสซื่อ แบบอ้อนนิดๆ แค่นี้พี่ภพก็ :z1:
กด+ และ + เป็ดให้คนเขียนที่มาต่อน้องรันให้คนอ่านได้หายคิดถึง :L1: :pig4:
-
เอร๊ยยยยยยยยย น้องรันมาแล้ว :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
กำลังสนุกเลยครับ
ขอบคุณครับ รอให้กำลังใจอยู่น่ะครับ
-
:z10:
-
อ่านแล้วขำคุณสามภพมากค่ะ :laugh:
ตอนพูดกะตัวเองนี่ฮาเกือบทุกอันค่ะ โอย ไม่ไหวๆ
ขอกำจัดเบนได้มั้ยคะ 555
-
นานมว๊ากกกกกกกกก ฮ่าาา จนอีพี่เบนจะคาบไปแดกแล้วอ่า พี่ภพไหวมั้ย อย่าช้าอยู่ไยรีบเดินเกมเลย หุหุ
-
อร๊ากกก.........ตามมาทันแล้ว อิอิ แบบว่าชอบอ่ะ
สมน้ำมะหน้าไอลุงนัก กะจะเล่นคนอื่นแต่เปงไงละตัวเองโดนตลอด
หื่นก้อที่หนึ่ง ไม่ไหวจิงๆ จิ๊ ถึงดีกรีความเจ้าชู้จะลดลงแต่ระวังเถ๊อะไอแผนการที่จะให้คนอื่นปรับตัวนะ
มันจะทำให้ตัวเองตายซะก่อน แล้วจะหาว่าไม่เตือน
ไอลุงจอมหื่น กร๊ากๆๆ จะรอสมน้ำมะหน้าคอยดู อิิอิ ><
แล้วถ้าถึงเวลาต้องมามัดรันแล้วปลุกปล้ำนะ แม่จะด่าให้เช็ด อิอิ
ปล....ชอบๆ อย่าลืมมาต่ออีกน้า อิอิ รอต่อไป
-
Aha....นึกข่าตาฝาด หุๆ
-
สนุกๆๆดีครับ น้องรันได้ใจจริงๆๆเลย
-
เอาล่ะลุง หมดเวลาเล่นตัวเป็นสาวน้อยแล้ว
ก่อนที่น้องรันจะโดนอิเบนคาบไป ลุงจงรีบไปคาบตัดหน้าซะ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ><~
-
เล่นตัวจัง ลุงเอ้ย.... ระวัง ลูกน้องจะปาดหน้าเค้กนะครับ :m20:
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ นานแค่ไหนก็จะรอ หึ หึ หึ ... :m16: ( ล้อเล่นครับ :z2: )
-
รอรออยู่นะค๊าฟฟฟ T^T
-
ชอบจัง พี่ภพหื่นได้อีก!! จะเอากางเกงว่ายน้ำของน้องรันไปดม OMG!! 5555
อย่าหายไปนานๆอีกน้า คิดถึงเรื่องนี้มากก
-
รอตอนต่อไปค่ะ :really2:
-
ตอนหน้า พี่ภพ :oo1: น้องเลยนะ
รอตอนต่อไป
-
ขอให้หมามาดมๆ เลียๆ ให้ไอพี่ภพมันจุกอกตายไปเลย :z6:
-
เดือนใหม่แล้ว ตอนใหม่ยังไม่มาอีกอ๋อ
-
:เฮ้อ:
เหนื่อยใจพี่ภพ
-
เข้ามารอ :z2:
-
สวัสดีค่าาาาา...
งวดนี้มาเร็วนะจ๊ะตัวเธอทั้งหลาย... :กอด1:
ที่สำเร็จได้ในวันนี้ต้องยกความดีให้กับหลายๆ คนที่เข้ามาไลค์กดดันกันในเฟสฯ ฮ่าๆ
เอาล่ะ ไปอ่านกันเลยดีกว่า ที่รัก... อิลุงมันรอจนแก่และ
ปล. คำผิดเดี๊ยวกลับมาแก้จ้า...
++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 17
สุกี้มื้อค่ำผ่านพ้นไปอย่างน่าอึดอัด… แต่คงมีแค่ผมคนเดียวล่ะมั้งที่อึดอัด เพราะไอ้ตากล้องกับน้องรันเขาคุยกันอย่างออกรสชาติ ทั้งเรื่องเทคนิคการถ่ายภาพ ยาวไปจนถึงเรื่องท่องเที่ยว ถ้าไม่คิดอะไรมาก ก็คงจะรู้สึกว่า คนสองคนที่มีความชอบคล้ายๆ กัน สนใจในเรื่องที่เหมือนๆ กัน เลยคุยกันอย่างถูกคอ และถ้าจะเสริมความคิดที่จะปลอบใจตัวเองไปด้วย ก็คงต้องคิดว่า เพราะอาชีพช่างภาพแฟชั่น เป็นสิ่งที่รันสนใจ และใฝ่ฝัน พอมาเจอช่างภาพฝีมือดี มีดีกรีผ่านงานระดับโลกมาแล้ว ก็เลยอดไม่ได้ที่จะไต่ถามความรู้ ใช่ว่าคนทั่วๆ ไปจะมีโอกาสแบบนี้กันง่ายๆ ซะเมื่อไหร่ล่ะ…
เอาวะ Feel Good คิดบวกเว้ยไอ้ภพ!!!!
“ไม่มีของหวานล้างปากสักหน่อยเหรอรัน…” แดกสุกี้ฝีมือน้องเมียกูแล้ว ยังจะขอแดกขนมที่กูซื้อมาอีกเหรอ แม่ง!!! มึงนี่หน้าด้านจริงๆ
“แหะๆ จริงๆ ก็มีนะฮะ แต่ว่าวันนี้รันอิ่มตื้อเลย เลยกะว่าจะเก็บไว้ทานพรุ่งนี้แทน… พี่เบนจะรับสักชิ้นไหมครับ เดี๊ยวรันไปหยิบมาให้” หืม!!! ผมถึงกับต้องหันไปมองหน้าคนพูด กับประโยคที่คาดไม่ถึง… ใครจะไปคิดว่าน้องรันจะปฏิเสธการทานของหวานกับไอ้เบน… แต่ก็จริงนะ ตอนนี้ผมยังอิ่มตื้อเลย พอไม่ค่อยได้พูดอะไรระหว่างมื้อ ก็เลยได้แต่กินเอาๆ
“โหย!!! ใครจะกล้าแย่ง แถมยังมากินก่อนอีก ไม่เป็นไหร่หรอกครับ พี่อิ่มตื้อเหมือนกัน… งั้นเปลี่ยนเป็นขอกาแฟสักแก้วดีกว่า ได้ไหม?” อือหือ!!! มึงนี่มันตื๊อโคตรพ่อเลยว่ะ… แต่นี่แหละนิสัยไอ้เบน ถ้าอยากได้อะไร มันจะต้องหาทางเอามาจนได้ ถ้าเป็นเรื่องงานก็ถือเป็นเรื่องดี ที่มันมุ่งมั่นต่อความสำเร็จ แต่เป็นเรื่องนี้… กูบอกคำเดียว ว่า ‘ไม่โอเคว่ะ’
“ได้ครับ เดี๊ยวรันไปชงมาให้… แต่พี่เบนคงต้องนั่งดื่มกาแฟกับพี่ภพนะครับ รันต้องขอตัวไปโทรหาพี่รินก่อน ไม่รู้ป่านนี้เป็นยังไงบ้าง” ถ้าไม่ได้คิดไปเอง… ตั้งแต่ประโยคที่ว่าจะเก็บคัพเค้กเอาไว้กินพรุ่งนี้ กับการขอตัวไปโทรศัพท์หาพี่สาว ผมว่ามันเหมือนการไล่ทางอ้อมแบบค่อนข้างสุภาพมากๆ แต่ทั้งนี้ก็ต้องมาดูความด้านของไอ้เบนกัน
“อ๋อ!! ถ้าอย่างนั้นพี่ไม่รบกวนดีกว่าครับ น้องรันจะได้ไปคุยกับพี่สาวเลย นี่ก็เกือบสามทุ่มแล้วด้วย พี่ขอตัวกลับก่อนแล้วกัน… เดี๊ยวคนแถวนี้มันจะนอนตาค้างซะก่อน พี่ไปนะครับน้องรันขอบคุณมากสำหรับสุกี้มื้อใหญ่… ไปนะเว้ยบอส เจอกันเมื่อชาติต้องการ” เออ ชาติต้องการมึง แต่กูไม่ต้องการเว้ย!!!
“เออๆ เดี๊ยวกูเดินไปส่ง… รันไปโทรหาพี่รินเถอะ” ด้วยการตัดไฟแต่ต้นลม ผมเลือกที่จะเดินไปส่งไอ้เบนเองจะดีกว่า
“เฮ้ย ไม่ต้องส่งหรอกบอส… ผมกลับเองได้ ไม่ใช่นางเอกละครไทย จะต้องเดินออกไปส่งขึ้นรถ” ถุย… อีนางเอก กูอยากไปส่งมึงตายห่าล่ะ…
“กูต้องไปปิดประตู ล็อคบ้านเว้ย ไม่ใช่อาวรณ์มึงจนต้องเดินไปส่งขึ้นรถ”
“ฮ่าๆๆ พี่สองคนดูรักกันดีนะฮะ…”
“ตรงไหน/ตรงไหน” เสียงขำๆ และประโยคชวนขนลุกของน้องรัน เล่นเอาผมกับไอ้เบนปฏิเสธออกมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
“ก็เหมือนจะพูดกันดีๆ แต่แฝงความกวนใส่กันตลอดเวลา ถ้าไม่รักกันจริง ป่านนี้คงต่อยกันไปแล้วล่ะฮะ” ไม่คิดว่าพี่อยากต่อยมันแทบจะทุกวินาทีบ้างเหรอรัน
“จริงๆ ก็อยากต่อยนะ แต่เผอิญต้องแบมือของาน และตังค์จากมันก่อน พี่เลยไม่กล้า…”
“หึ!!!” กูแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวได้หรอกเว้ย…
“เอาเถอะฮะ… ขับรถดีๆ นะครับพี่เบน สวัสดีครับ” น้องรันยกมือขึ้นไหว้ลา ผมเลยรีบเดินนำไอ้เบนออกมาจากบ้าน ไม่อย่างนั้นจะร่ำไรกันไปมากกว่านี้
“บอส… ผมถามจริงๆ นะ… บอสจะเป็นพระยาเทครัวเหรอวะ?” เออ… กูทั้งเท ทั้งถูไปแล้ว มึงจะทำไมวะ
“อะไรของมึง อย่าเพ้อเจ้อ…แค่เด็กมันไม่เล่นด้วย แล้วไล่มึงกลับบ้านทางอ้อมแบบนี้ มึงก็มาฝาดงวงฝาดงาพากูเข้าไปร่วมวงกับมึงด้วยเลยเหรอ… ไปๆ กลับๆ ไปได้แล้ว ส่วนงานเล่มใหม่ เดี๊ยวให้น้องเดือนโทรไปนัดมาประชุม น่าจะอาทิตย์หน้า ขับรถดีๆ ฝันดี แล้วก็เลิกฟุ้งซ่านซะ” สั่งเสียกันยาวเฟื้อย… อย่างน้อยก็แอบซะใจเล็กๆ ที่ได้แอบยัดเยียดความสั่นคลอนทางความคิดให้ไอ้เบนมันได้รู้สึกนิดๆ ว่าเหตุการณ์เมื่อกี้ที่น้องรันปฏิเสธการกินของหวานกับมัน เป็นการบอกใบ้กรายๆ ว่าน้องกำลังไล่มันทางอ้อม หึหึ!!! ใครด่ากูร้าย… ก็เรื่องของมึง… ถ้าดีแล้วโดนคาบไปแดก ต่อไปนี้กูจะร้ายแม่งแล้ว!!!
“ฝากไว้ก่อนนะบอส” กูไม่รับฝาก… เพราะนี่เป็นของๆ กูเว้ย!!!
ไอ้เบนทิ้งท้ายไว้แค่นั้น แล้วก็ขึ้นรถขับออกไปอย่างเร็ว… ผมรู้ว่ามันคงไม่พอใจ แต่ก็ยังไม่กล้าที่จะโวยวายอะไรมากนัก เพราะรันเองก็ไม่ได้ทำอะไรผิดที่ขอตัวไม่กินของหวานด้วย เพื่อจะไปโทรหาพี่สาว ส่วนผมเองก็ไม่ได้ทำอะไรผิด เรียกว่าไม่ได้พูดอะไรเลยด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นถ้ามันจะโมโหใครสักคนตอนนี้ ก็คงต้องเป็นตัวเองแล้วล่ะ…
“พี่ภพ… ทานเค้กกันครับ รันชงชามาเผื่อ หรือพี่ภพจะดื่มกาแฟ เดี๊ยวรันไปชงมาให้ใหม่” ผมเดินกลับเข้าบ้านมา ก็เจอน้องรันนั่งอยู่บนโซฟาหน้าทีวี บนโต๊ะกระจกมีจานที่ถูกบรรจุด้วยคัพเค้กสีสันสวยงามที่ผมซื้อมาวางอยู่ 4 ชิ้น พร้อมจานแบ่งสองใบ และถ้วยชาร้อนที่ส่งกลิ่นกรุ่นยั่วใจให้ต้องเดินไปหา
“อ้าว!!! ไหนบอกว่าจะเก็บไว้ทานพรุ่งนี้… แล้วนี่โทรหาพี่รินแล้วเหรอ” ผมอดแปลกใจเล็กๆ แต่ดีใจมากๆ มากจนอยากจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าสิ่งนี้ น้องทำเพราะอยากทานกับผมแค่สองคน!!!
“ก็ตอนนี้อยากทานแล้ว ก็เลยมาชวนพี่ภพอ้วนเป็นเพื่อนกัน… ส่วนพี่ริน เดี๊ยวดึกๆ ค่อยโทรหา โทรไปตอนนี้พี่รินอาจจะยังทำงานอยู่ ถ้าโทรไปขัดจังหวะอาจโดนเหวี่ยงได้” ก็ดูมีเหตุผลดีนะ… เอาเป็นว่าพี่จะเชื่อแล้วกันครับ
“นึกว่าจะชวนตากล้องในดวงใจอยู่กินเค้กด้วยกันซะอีก” อดไม่ได้ที่จะแขวะถาม…
“พี่ภพอยากให้อยู่เหรอ? เมื่อกี้ทำไมไม่บอก รันจะได้ชวนให้พี่เบนอยู่ต่อ”
“เปล่าสักหน่อย… ก็เห็นคุยกันสนุก เฮฮา ออกรสออกชาดซะขนาดนั้น เลยคิดว่าอยากจะชวนให้อยู่คุยต่อซะอีก” ผมเลือกนั่งลงบนโซฟาตัวตรงข้ามกับน้อง แล้วเริ่มลงมือจิบชาอุ่นๆ ในถ้วยกระเบื้องเคลือบที่จำได้ว่า คุณภรรยาของผมเป็นคนหอบหิ้วมาจากอังกฤษ
“รันอยากอยู่กับพี่ภพ อยากคุยกับพี่ภพสองคนต่างหาก…” เสียงอ้อมแอ้ม แต่ก็ดังชัด ทำให้ผมถึงกับชะงักค้าง ถ้วยชาที่กำลังยกขึ้นจรดริมฝีปาก ถูกเบรคด้วยประโยคน่าเอ็นดู ของคนตรงหน้าซะก่อน
“นี่ไง… ตอนนี้เราก็อยู่กันสองคนแล้ว… มีอะไรจะคุยกับพี่ก็ว่ามาได้เลย” ผมพยายามไม่แสดงอาการตื่นเต้นออกมา กลบทับด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย และท่าทีที่ทำเหมือนสนใจรสชาติของชามากกว่าคู่สนทนา…
“ก็… ก็ไม่ได้มีอะไรเฉพาะเจาะจงหรอกฮะ… แค่… อยากคุยเรื่องทั่วๆ ไป” ผมยิ้มน้อยๆ ให้กับอาการเก้อๆ ของคนตรงหน้า… ไม่บ่อยนักหรอกที่จะได้เห็นน้องรันคนเก่งเขิน!
“เค้กอร่อยไหม” ผมถามเรื่องทั่วๆ ไปอย่างที่น้องอยากจะคุย… พอเห็นคนอยากกินคัพเค้กกัดเนื้อเค้กคำแรกเข้าเต็มปาก ก็เลยเอ่ยปากถามออกไป
“อืม…….. อร่อยฮะ เนื้อเค้กนุ่ม กลิ่นช็อคโกแลตเข้มข้น ครีมก็ไม่เลี่ยน” เอ่อ! ขยันทำให้หัวใจคนแก่จะวายจริงๆ ก็กริยาท่าทางการกินคัพเค้กของน้องรันนี่มัน!...
จริงๆ ก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอก แต่ไอ้คนอกุศลอย่างผม มันย่อมคิดเกิน คิดเลย คิดลึกเป็นธรรมดา… แต่ให้ตายเหอะครับ ก็ตัวเองเป็นคนหยิบจานแบ่งกับช้อนคันเล็กสำหรับตักเค้กมาไว้แท้ๆ แต่ดันหยิบคัพเค้กขึ้นมา ดึงส่วนกระดาษที่เป็นถ้วยออก แล้วก็จัดการ…งั่ม!... งับดาร์คช็อคโกแลตคัพเค้กสีดำเข้ม ที่ตัดกับความนวลนุ่มของครีมชีสคำโต… ความเลอะเทอะไม่ต้องพูดถึง… เพราะครีมชีสสีนวลติด แตะ แต้มตั้งแต่ปลายจมูกเรียว เลยละมาจนถึงริมฝีปากบาง… เจ้าตัวไม่ใส่ใจจะเช็ดออก กลับแลบลิ้นออกมาตวัดวาดกวาดเลียรอบริมฝีปากของตนเองอยู่สองรอบ…
ลิ้นเล็กนุ่มนิ่มที่ผมไม่เคยลืม… กับครีมชีสสีขุ่นที่เลอะรอบปาก….
ฉิบหาย!!!!!!!
กูคิดไปถึงไหนแล้ววะ เหี้ยเอ๊ย!!! ไอ้ภพ ไอ้ลามก ไอ้… ไอ้… โว้ย!! ดูซิ เลียยังไงเนี่ย ยังไม่หมดเลย กินเลอะเทอะเป็นเด็กเล็กไปได้…
“กินเลอะเทอะ!!!” ผมแกล้งเอ่ยลอยๆ ออกมา แต่จ้องหน้าคนที่กำลังมีความสุขกับขนมอย่างยิ้มๆ
“อ้ะ!!... ยังเลอะอยู่เหรอ” น้องอุทานแบบตกใจเล็กๆ ก่อนจะรีบใช้มือขวายกขึ้นมาปาดๆ บนปาก เพื่อเช็ดคราบเค้ก… แต่เจ้าตัวจะรู้ไหมเนี่ยว่ามือที่ยกขึ้นมาเช็ด มันก็เลอะครีมด้วยเหมือนกัน คราวนี้กลายเป็นเลอะเพิ่มกว่าเดิมซะอีก
“มือยังเลอะอยู่เลย แล้วเอาไปเช็ดปาก ก็ยิ่งเลอะไปใหญ่” ผมบอกให้เจ้าตัวเขารู้ตัว ก่อนที่จะละเลงปากเละไปมากกว่าเดิม
“อ้า!!! ลืมเลยแหะว่ามือเลอะ ฮ่าๆ” คนปากเลอะยิ้มตาหยีกับความเอ๋อของตัวเอง… แล้วก็เลือกทำความสะอาดนิ้วอย่างที่ผมไม่ชอบเลย…!!!
น้องแลบลิ้นออกมา ค่อยๆ ไล้เลียทั่วนิ้วที่เลอะคราบครีม ส่วนใหญ่จะเป็นนิ้วชี้ โป้ง และกลาง… โดยเฉพาะนิ้วกลางที่เลอะบริเวณปลายนิ้ว… เออะ! ปลายนิ้ว… นั่นคือปลายนิ้วนะไอ้ภพ แค่ปลายนิ้ว… ไม่ใช่ปลาย…!!!
พอเถอะ…! ได้โปรด…!
ถ้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ยังเมตตาไอ้ภพ… ขอให้ภาพนี้เปลี่ยนเป็นทุ่งหญ้าสบายตา ไม่ใช่บรรยากาศยั่วอารมณ์เหมือนหนัง AV แบบนี้
เฮ้อ!!!... ขอบคุณพระเจ้า ในที่สุดน้องก็เลิกเลียนิ้วตัวเอง เปลี่ยนกลับมาเช็ดปากที่เลอะสักที…
“ขวาๆ ตรงมุมตรงนี้” ผมเอาใจช่วยแก้ฟุ้งซ่านด้วยการบอกต่ำแหน่งที่ยังเลอะอยู่ น้องก็พยายามทำตาม แต่ก็ไม่โดนจุดสักที
“ตรงนี้เหรอ…”
“ไม่ๆ ขวาอีกหน่อย… ไม่ๆ ขึ้นไปอีกนิดนึง อ้าว… ไม่ใช่ๆ เลยแล้ว ลงมาอีกหน่อย” เหมือนกำลังเล่นใบ้คำอะไรกันอยู่ ยากจริงๆ ตัวผมก็ไม่ใช่สาวน้อยที่ต้องพกกระจกติดตัวซะด้วย แล้วบ้านนี้ก็ไม่มีกระจกพกพาขนาดเล็กอยู่เลย ทางเดียวก็คงต้องไล่ให้คนเลอะไปเช็ดในห้องน้ำเท่านั้น
“พี่ภพเช็ดให้รันหน่อย!” หืม!!!!! มาอีกแล้ว ประโยคสวรรค์สรรสร้างให้ไอ้ภพตะบะแตกซะอีก แล้วนั่นอะไร… ไม่พูดเปล่า แต่กลับยื่นหน้ายื่นตาเข้ามาหา… กูวิ่งหนีขึ้นห้องตอนนี้ทันไหม
“อ้ะ เออ…” บางทีเกิดเป็นไอ้ภพมันก็ยากอยู่นะครับ… ผมมองหน้าที่ยื่นข้ามโต๊ะมาหาแว้บนึง ก่อนจะตัดสินใจยกมือตัวเองเข้าไปเช็ดมุมปากที่เลอะอยู่ของน้อง… ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าระหว่างครีมกับริมฝีปากบางๆ ตรงหน้า อะไรนุ่มมือกว่ากัน…
“งั่ม!!”
“เฮ้ย!!” อยู่ดีๆ น้องก็งับนิ้วโป้งของผมที่กำลังปาดริมฝีปากล่างของน้องอยู่ เล่นเอาซะสดุ้งสุดตัว แต่ก็ไม่ได้ชักมือออกจากปากอุ่น
“ก็นิ้วพี่ภพเลอะ รันจะเลียให้” เอิ้ก!!! ลมขึ้น… ขอเป็นลมตอนนี้เลยได้ไหม อยากประนามว่าแก่ก็เชิญ… น้องปล่อยนิ้วผมเป็นอิสระจากปากแล้ว แต่เล่นทำหน้าตาใสซื่อ กับประโยคชวนหวามแบบนี้ ใครไม่คิด…กูคิดลึกไปแล้ว!!!
“ยั่วพี่เหรอ!!” ผมถามตรงๆ
“ยั่วได้ไหมล่ะ” ตอบคำถามด้วยคำถามที่แรงกว่า พร้อมด้วยสายตาท้าทายเล็กๆ แบบน้องรันคนเดิม…
“คราวนี้วางแผนอะไรอีกล่ะ!!” พูดไปแล้วก็อยากจะตบปากตัวเองให้คว่ำ… เพราะสีหน้าร่าเริงของน้องรันกลับสลด และเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงทันที มือที่จับมือผมเอาไว้ก็ปล่อย ตัวที่ชะโงกหน้าข้ามโต๊ะมาหา ก็ถอยกลับไปนั่งพิงโซฟาของตัวเองเหมือนเดิม สาแกใจมึงรึยังไอ้ภพ… ไหนบอกกับตัวเองว่าจะค่อยเป็นค่อยไป
“เออ…..คือ พี่…!!”
“พี่ภพก็ยังไม่เคยไว้ใจรันเลยสินะ… รันจะต้องขอโทษสักกี่พันครั้ง จะต้องโดนลงโทษให้อยู่กับความผิดของตัวเองไปอีกนานแค่ไหน… ถ้าสุดท้ายพี่ภพจะทำใจไม่ได้เรื่องรันจริงๆ รันขอร้อง ขอให้พี่ภพบอกรันมาตรงๆ ว่าเรื่องของเรา มันจะไม่มีวันเริ่มต้นกันอีกแล้ว รันจะได้ ‘ตัดใจ’ จริงๆ สักที” น้องพูดจบก็ลุกขึ้นตั้งท่าจะเดินหนีผมขึ้นห้องไป แต่ด้วยสัญชาตญาณและความต้องการลึกๆ ภายใจ ทำให้ผมรีบลุกขึ้นคว้าตัวน้องเอาไว้ได้ก่อน
“พี่ขอโทษ… พี่ขอโทษนะครับ… พี่ไม่ได้ตั้งใจจะพูดออกมาแบบนั้น พี่มันปากเสียเอง พี่มันนิสัยไม่ดี พี่ขอโทษนะ นะ นะครับ… ยกโทษให้พี่นะ… ไหนขอดูหน้าคนเก่งหน่อย…อย่าก้มหน้าหนีพี่สิ…” คนเก่งของผมตอนนี้พยายามก้มหน้าหันหนีมือผม แต่ยังดีที่น้องไม่ได้พยายามดึงดันตัวเองออกจากอ้อมกอดที่ผมรัดตัวน้องไว้
“โอ๋ๆ น้ำตาไหลเลย ไม่เอาไม่ร้องคนเก่ง… พี่ขอโทษนะ ให้พี่ขอโทษอีกพันทีก็ได้… พี่ไม่ได้โกรธรันแล้ว พี่แค่ยังงอนๆ อยู่บ้าง แล้วก็… ที่พี่ต้องทำตัวห่างเหิน หมางเมินอยู่ เพราะพี่กลัวใจตัวเอง พี่กลัวว่าพี่จะทำอะไรตามใจชอบอีก…” น้องน้ำตาไหลแบบเงียบๆ ไม่สะอึกสะอื้น แต่ก็เล่นเอาผมใจหายแวบเหมือนกัน…
“แล้ว… สรุป? คือ… พี่ภพยอมดีกับรันแล้วใช่ไหม พี่ภพให้อภัยรันแล้วใช่ไหม” ผมดึงตัวคนขี้แยมานั่งซ้อนตักผมบนโซฟาตัวเดี่ยว ก่อนจะเริ่มต้นปรับความเข้าใจกันสักที
“…พี่จะบอกความจริงกับรันอย่างหนึ่ง… จริงๆ แล้ว พี่น่ะใจอ่อน แล้วก็ให้อภัยรันตั้งแต่ได้เห็นหน้าสลดๆ น้ำตาเม็ดโต เสียงอ่อยๆ ออดๆ ตอนที่อยู่อิตาลีแล้วล่ะ… แต่ตอนนั้นความน้อยใจ ความรู้สึกว่าตัวเองโดนหลอก บวกกับทิฐิต่างๆ มันสั่งให้พี่ต้องแข็งไว้… แล้วตอนนั้น รันเองก็ต้องยอมรับนะ ว่ารันก็ค่อนข้างเล่นแรง และทำอะไรไปโดยพลการ พี่อยากให้เราสองคนค่อยๆ เรียนรู้ ค่อยเป็นค่อยไป พี่อยากให้รันโตทั้งตัวและความคิด มีสติ และเรียนรู้จากเรื่องที่ผิดพลาด อีกหน่อยเจอปัญหาหรือเรื่อยอะไรร้ายๆ ในชีวิต รันจะได้มีสติ และตัดสินใจทำทุกอย่างด้วยเหตุผลของคนที่โตแล้ว เป็นผู้ใหญ่แล้ว… พี่ว่าเหตุการณ์ครั้งที่ผ่านมา มันก็ทำให้เราทั้งคู่ได้เรียนรู้ซึ่งกันและกัน พี่เองพี่ก็รู้ว่าที่ผ่านมา มีหลายครั้งที่พี่ทำตัวงี่เง่า… แต่พี่ก็พยายามปรับปรุงตัวเอง ส่วนรันเอง รันเก่งมากนะ รันผ่านทุกอย่างมาด้วยความอดทน พยายามและโตขึ้นด้วยเหตุผล พี่ดีใจมากๆ ที่เห็นรันในวันนี้…”
“รันขอโทษนะ… ที่ตอนนั้นรันทำอะไรเอาแต่ใจตัวเอง… รันเข็ดแล้วล่ะ รันรู้ว่าการที่จะมายืนอยู่ข้างๆ พี่ภพได้ รันจะต้องโตกว่านี้ เก่งกว่านี้ แล้วก็เป็นผู้ใหญ่ มีเหตุผลกว่านี้… รันพยายามปรับปรุงตัวเองเพื่อพี่นะฮะ… รันรักพี่ภพนะ”
“พี่ก็รักรันครับ…” ผมจับคนบนตักให้หันหน้าเข้าหากัน ก่อนจะให้รางวัลคนเก่งด้วยจูบเบาๆ ปากของเราสัมผัสกันช้าๆ ผมค่อยๆ ชิม เล็มความนุ่มนวลของกลีบปากที่ยังคงมีกลิ่นของครีมชีสและช็อคโกแลต แต่คนบนตักท่าทางจะต้องการมากกว่านั้น เพราะจูบของน้องทำให้ผมรู้สึกว่าน้องกำลังอ้อนผมอยู่ อ้อนให้ผมสัมผัสน้องมากยิ่งขึ้น…
“อ้ะ…อืม!!”
“พี่ภพ… รักรันได้ไหม? รันต้องการพี่” ผมหยุดชิมแก้มของน้อง แล้วหันมาสบตาคนที่ขอให้ผมรัก…
“ไม่ได้เหรอฮะ…” ไม่ใช่ไม่ได้ แต่… ผมไม่รู้ว่าควรจะล่วงเกินน้องอีกครั้งในตอนนี้จะดีไหม… ครั้งแรกเป็นความผิดพลาด และเมื่อพลาดไปแล้วผมก็กลับมายั้งคิดได้ว่า น้องยังเด็กเกินกว่าเรื่องแบบนี้รึเปล่า ถึงผมจะต้องการน้อง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าน้องจะต้องเป็นเครื่องระบายความใคร่ของผม
“ไม่ใช่ไม่ได้… แต่พี่กำลังคิดว่า… พี่จะกลายเป็นตาลุงหัวงูอีกแล้วเหรอเนี่ย… รันยังเด็ก พี่ไม่น่าทำให้รันใจแตกเพราะพี่เลย”
“รันใจแตกของรันเองต่างหาก… ที่ที่รันอยู่น่ะ เรื่องแบบนี้เขาก็พูดกันตั้งแต่อายุ 14-15 แล้ว เพื่อนรันเกินกว่าครึ่ง ก็เคยมีเซ็กส์กันแล้วทั้งนั้น… รันรู้ว่าที่ประเทศเรามันไม่ควร แต่… มันก็เป็นเรื่องของคนสองคนไม่ใช่เหรอ เรารักกัน เรามีอะไรกัน มันไม่เหมาะตรงไหน… ดีกว่าเราไปมีอะไรกับคนที่ไม่ได้รัก นั่นสิถึงเรียกว่าไม่เหมาะ” แหม เหมือนโดนหลอกด่ากลายๆ ยังไงไม่รู้แหะ… ก็ที่ผ่านมา เคยมีอะไรกับคนรักซะทีไหนกัน
“งั้นไป…บนห้อง” เอาก็เอาวะ…
“ตรงนี้แหละ… นะ… เปลี่ยนบรรยากาศไง ไหนๆ วันนี้ก็มีเราแค่สองคน…นะฮะ” น้องพูดจบก็หันไปปาดครีมบนคัพเค้กด้วยนิ้วชี้และนิ้วกลาง ก่อนจะหันมาป้ายซอกคอตัวเอง แล้วไล่ลงพลุบหายเข้าไปในคอเสื้อ… ผมไม่รู้ชัดว่าน้องป้ายตรงไหน แต่ไอสไตน์บอกว่า จินตนาการสำคัญกว่าความรู้ไม่ใช่เหรอครับ
“พี่ภพยังไม่ได้ทานคัพเค้กเลย… ชิมครีมก่อนซิฮะ… แล้วค่อย ‘กิน’ ทั้งตัว” น้องรันยังคงยั่วผมขึ้นเสมอ… เด็กผู้ชายคนนี้มีเสน่ห์อย่างหาตัวจับยากจริงๆ บางครั้งก็ดูเหมือนเด็กๆ น่ารัก น่าทะนุถนอม แต่บางครั้งก็ดูเจ้าเล่ห์นิดๆ เหมือนกำลังคิดวางแผนสนุกๆ อยู่ในใจ…
อย่างที่เขาบอกว่า มีเมียเด็ก… ต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกาย ผมก็คงต้องเริ่มฟิตแอนด์เฟิร์มเอาไว้ล่อ เอ๊ยรอเด็กคนนี้นี่แหละ…
……………………
…………………….
“อืมมมมม…” ผมรู้สึกถึงสิ่งรบกวนบนจมูก…
“ตื่นได้แล้ว… คนแก่ขี้เซา… ไม่งั้นจะงับให้จมูกขาดเลย” หลังจากมื้อคัพเค้กของผมเมื่อคืน ที่ทั้งชิม ทั้งกินกันที่ห้องรับแขก เลยไปห้องครัว แล้วขึ้นไปชิมกันต่อที่ห้องน้ำ แล้วมาจบกันที่ห้องนอนของผม… ไม่ได้นับเหมือนกันว่าอิ่มไปกี่มื้อ… แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ผมยังไม่อยากตื่นเลยให้ตายเหอะ… กูแก่จริงๆ ใช่ไหมเนี่ย เพลียเว้ย!!!
“ขอพี่นอนอีกหน่อยนะครับ… รันลงไปว่ายน้ำเล่นก็ได้ ถ้าหิวก็กินข้าวไปก่อนเลย” ผมพยายามเสนอกิจกรรมให้น้องได้เล่น เพื่อตัวเองจะได้ชาจแบตเก็บเอาไว้เล่นน้องต่อคืนนี้
“โหยยยย!!! อะไร ไม่โรแมนติกเลย… นึกว่าจะตื่นมานอนกอดกัน คุยกันตอนเช้าซะอีก แถมรันปลุกพี่ภพมานานแล้วนะเนี่ย ไม่ยอมตื่นสักที นึกว่าขาดใจสิ้นลมคาอกรันไปแล้ว” น้องพูดไปก็หัวเราะคิกคักไป ผมอดไม่ไหวเลยหันไปตวัดคนตัวเปล่าเปลือยข้างๆ ให้ล้มลงมานอนทับบนตัว
“ดูถูกๆ เดี๊ยวก็จับปล้ำอีกรอบเลย” ผมแกล้งฟัดซอกคอคนบนตัวแรงๆ จนเจ้าตัวต้องย่นคอหนี แต่ไม่จริงจังนัก ดูก็รู้ว่ากำลังเล่นด้วย
“ไหวปะล่ะ… พร้อมเสมอ” ท้าทาย…!!!
“ไม่ไหวหรอก… เอาไว้คืนนี้นะจ๊ะที่รัก”
“โถ่!!! นึกว่าแน่”
“อย่าท้า…!!! เพราะท้าไปพี่ก็ไม่ไหวอยู่ดี ฮ่าๆๆๆ”
“พี่ภพ… ถ้ารันไม่อยู่ พี่ภพอย่าหาใครมาแทนรันนะ” อยู่ดีๆ ก็อ้อนขึ้นมาซะอย่างงั้น ปรับอารมณ์ตามแทบไม่ทัน… แต่แบบนี้ก็น่ารักดีนะ อ้อนๆ แล้วก็มานอนซบอก เฮ้อ!!! น่ารักจริงหนอ เมียใครวะ
“ครับผม” ผมรับคำ
“สัญญาด้วยสิ” คนที่ซบอยู่ดีๆ กลับยันตัวเองขึ้นมาจ้องหน้าผม
“สัญญาครับ… พี่จะไม่หาใครมาแทนรัน” ผมรับปาก
“แล้วถ้าพี่ภพทนไม่ไหวล่ะ… หรือว่าไปเที่ยวแล้วโดนยั่วล่ะ… พี่ภพยิ่งคล้อยตามง่ายอยู่”
“ไม่เชื่อใจพี่เหรอ?” ผมแกล้งถามเสียงขึง ผมรู้ว่าน้องคงกังวล ก็นะ คนอย่างผมมันก็น่ากังวลน้อยซะเมื่อไหร่
“ก็…แหม… รันเชื่อใจพี่ แต่รันไม่เชื่อใจผู้ชายคนอื่นๆ ที่จ้องจะเข้ามาหาพี่นี่นา”
“ถ้าพี่ไม่ยอม ก็ไม่มีใครยั่วพี่ขึ้นหรอก… ยกเว้นรันคนเดียว…ว่าแต่เราเถอะ กับไอ้เบนเนี่ยยังไง”
“หึงเหรอ… หรือหวงพี่เบน” เย้ย…พูดจาน่าขนลุกนะนั่น
“เฮ้ย!! หึงสิ แล้วก็หวงเราด้วย จะไปหวงไอ้เบนทำไม…”
“ฮ่าๆ ก็ไม่มีอะไรหรอก รันชื่นชมพี่เขา เพราะพี่เขาเก่ง ก็เหมือนเวลาเราชื่นชมดารา หรือไอดอลที่เราชอบ… พี่ภพก็รู้ว่ารันอยากเป็นช่างภาพแฟชั่น แล้วรันก็ตามงานของพี่เขาอยู่ พอได้มาเจอตัวจริง ได้คุย ได้รับการติชมงาน ได้ฟังพี่เขาสั่งสอน มันก็ดีใจ…จริงๆ ต้องขอบคุณพี่ภพด้วยซ้ำที่ทำให้รันได้มีโอกาสที่ดีกว่าคนอื่นๆ… ส่วนเรื่องที่นอกเหนือกว่าเรื่องงานน่ะ รันไม่สนใจหรอก รันก็รู้นั่นแหละว่าพี่เบนเขาคิดยังไงกับรัน แต่รันไม่ได้คิดกับเขาแบบนั้น… รันมีคนที่รันรอ รอที่จะได้อยู่กับเขาจริงๆ เป็นของเขาจริงๆ อยู่เคียงข้างเขาจริงๆ อยู่ตรงนี้แล้ว รันไม่สนใจใครหรอก… ไม่งั้นรันจะวางแผนดักจับพี่ภพให้เหนื่อยทำไมกันล่ะฮะ ตาลุง” ผมยิ้มแป้น ยกหัวขึ้นไปจุ๊บปากให้รางวัล โทษฐานพูดจาน่ารักน่าชังเกินเหตุ
“อดทนนะครับ… เรื่องของเรา มันไม่มีอะไรที่ได้มาง่ายๆ วันนี้เราเข้าใจกันก็จริง แต่คนรอบข้าง และทางข้างหน้ามันยังอีกยาว… พี่จะเข้มแข็ง และพยายามกรุยทาง ถางหญ้ารอรันอยู่ตรงนี้… รันเองมีหน้าที่ มีความฝัน ก็ไปทำตามหน้าที่และฝันให้สำเร็จ… แล้วรีบกลับมาช่วยงานพี่นะ”
“โห!!! หาคนมาช่วยงานนี่เอง นึกว่าอยากให้เรามาอยู่ใกล้ๆ” คนเก่งแกล้งงอน ทำแก้มป่องจนผมอดที่จะฟัดไม่ได้
“ก็อยากให้มาช่วยทั้งงานออฟฟิศ และหน้าที่ภรรเมียนั่นแหละ… เดี๊ยวพอรันมา ไอ้รินมันก็ส่งไม้ต่อแล้วล่ะ… เตรียมตัวเป็นแม่บ้านให้พี่ด้วยนะจ๊ะ”
“ด้วยความยินดีครับผม!!!”
ว่าจะเก็บแรงเอาไว้คืนนี้… แต่เอาวะ… ถือซะว่าอาทิตย์นี้และอาทิตย์หน้าไม่ต้องเข้ายิมกันแล้ว เล่นได้ออกกำลังเช้าค่ำ ถ้าไม่ฟิตขึ้น ก็คงสิ้นลมตายคาอกอย่างที่น้องว่านั่นแหละ!!!
++++++++++++++++++++++
+ ในที่สุด อิลุงก็ได้กลับมากินน้องเมียอีกครั้งดังใจหวังของทุกคน... ลุ้นกันจนเหนื่อย ว่าเมื่อไหร่อิลุงมันจะเลิกเล่นตัว หลายคนทั้งขู่ทั้งด่า แต่อิลุงก็หาได้สะทกสะท้านไม่ หึหึ...
+ น้องรันน่ารักเนอะ รู้สึกว่าช่วงนี้น่ารักขึ้นเยอะ (เขียนเองก็รู้สึกเอง) ไม่หวือหวาเหมือนน้องพาย แต่น้องก็น่ารักแบบของน้องแหละนะ จุ๊บุของแม่
+ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์นะคะ แล้วก็ที่ตามไปที่เฟสด้วย มีหลายคนแอดไป ขอความกรุณาทักทาย แนำนำตัวกันบ้าง เพราะช่วงหลังมีอีกแล้ว พวกที่แอดมาแล้วก็ส่งเกม ดึงเข้ากรุ๊ปขายของ ให้ตายเถอะ พ่อคุณแม่คุณ ดิฉันไม่มีอะไรจะขายค่ะ
+ ช่วงนี้เวิ่นเว้อแต่เรื่องสวยๆ งามๆ ในเฟสฯ ขออภัยจริงๆ ที่ไม่เกี่ยวกับนิยาย... ถ้าใครรำคาญ โปรดล่ารายชื่อมาร้องเรียน ถ้าครบ 15 ชื่อ อิฉันจะไปตั้งแฟนเพจ เมอร์ซี่บิวตี้ อะไรก็ว่าไป แยกไปพร่ำบ่นเรื่องงามๆ อย่างเดียวเลยดีไหม ฮ่าๆ
+ ครั้งหน้าเป็นแจ็คฟี่นะตัวเธอ ใครอยากรู้ว่ามันทะเลาะอะไรกัน เดี๊ยวรู้...
+ กอดรวบทุกๆ คน...
เมอร์ซี่ คุณแม่ที่ยังคงสวยอยู่ทุกคืนวัน (ฉันหลงตัวเอง)
-
ในที่สุดพี่ภพก็สิโรราบให้น้องแล้ว เย้ๆๆๆๆ
ดีใจกับทั้งคู่จริงๆ ต่อจากนี้ก็สู้ๆนะ
-
เอ่อะ.....หิวคัพเค้กอยากกินของหวาน อยากกินนนนนนนน !@#$%^($^ ไอช็อตป้ายครีมลงบนเนื้อลงบนตัวๆเอง
นี่แบบ....... อาเมน เอ็กซ์แตกไปไหนคร่าาาาาาา ไม่ต้องพี่ภพหร๊อก คนอ่านก็ไม่ทนเด้อไม่ทน =///=
น้องรันน่ารัก คึกคักเวลาลงเล่น น้องรันใจเย็นๆ เวลาลงเล่นคึกคักคึกคักมากกกกกกกกกกก ได้กันไปกี่ยก
ถึงกับนับไม่ไหว ปากก็บอกว่ากลัวน้องใจแตก แต่ไอการกระทำนี่ 5555 ล่อสะ หมดแรงเลยนะตอนเช้า
ชอบตอนน้องรันยั่วตอนเช้า ขำไอพี่ภพ คือแก่ได้อีกอ่ะ เด็กมันยั่วขนาดนี้ยังเหมือนจะไม่มีแรงฮึดเล๊ยยยยย
มีแฟนเด็กมันต้องฟิตนะค่าาาาา พยายามเข้า เอ๊า !! เหมือนไม่ได้เห็นน้องรันมานานแสนนาน
มาอ่านประทังความคิดถึงถึงน้องรันจะมาช้าแต่พี่คนอ่าน ก็จะไม่หนีไปมีใครเหมือนกันนะ ไม่หาใครมาแทนแน่นอน : P
-
:z2:
น้องยั่วขนาดนี้ ไม่ปฏิบัติหน้าที่ไม่ได้นะ
มีเมียเด็ก… ต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกาย จริงๆ นั่นล่ะค่ะ พี่ภพ อิอิ
ไม่งั้นต่อไปน้องรันได้เรียกลุงติดปากแน่ๆ
ขอบคุณค่ะ คุณเมอร์ซี่ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:oo1: :z2:
-
ในที่สุด !!!! :mc4:
หลังจากอิลุงเล่นตัวมาชาติกว่า เจอน้ำตาน้องรันเข้าไป คริๆ
กลับมารักกันแบบนี้ ทั้งคู่คงเฟิร์มขึ้นมาก ออกกำลังกายกันตลอดเวลา 5555
จากนี้ไปก็..รอแจ๊คฟี่ของพี่เมอร์ซี่นะคะ :o8:
-
ในที่สุดก็คืนดีกันแล้ว
-
น้องรันน่ารักจังค่ะ น้องดูเป็นเด็กอาร์ตๆ ติสท์ๆ
เดาอารมณ์ยาก เจ้าวางแผน แต่ก็น่ารัก สดใส ร่าเริงแบบเด็กๆ
อิจฉาลุงภพแล้วสิคะ ฮ่าๆๆๆๆ
คุณเมอร์ซี่สู้ๆค่า ^0^
-
สู้ๆกอบโกยไว้เยอะๆ :z1:
:call:
-
:sad4: เมอซี่ทำน้ำตาซึม หน่วงแล้ววว
นึกว่าจะมีเรื่องกันแล้วซะอีก
สุดท้ายก็เคลียร์กันได้ อ่านไปหน่วงไป เขินไป :impress2:
อิลุงนี่ปากไวจริง ๆ เกือบแล้ว ๆ
เดี๋ยวเหอะ น้องรันตัดใจจริง ๆ ขึ้นมาแล้วจะหนาว
-
o13 ในที่สุดก็เข้าใจกันซะที สนุกมากค่ะ
-
คิดถึงน้องรัน
-
เข้าใจกันซะที ลุ้นนานนนน ยาวววมาก มาก :laugh:
+1
-
เหมือนยกภูเขาออกจากอก 55++
เข้าใจกันซักที
:กอด1: :กอด1:
-
น่าร๊ากกกกกกกกก
บวกค่า
-
ในที่สุด น้องรันก็ทนไม่ไ้ด้ ต้องรุกอีตาลุงก่อน ไม่งั้น คงรอชาติหน้าแน่ ๆ
+1 พร้อมเป็นกำลังใจให้ครับ :กอด1:
-
น่ารักที่สุด และทั้งคู่ก็เข้าใจกัน
-
อ้อนได้ใจได้อีก คุณน้องเมีย ฮ่าๆๆๆ
ในที่สุดก้อดีกันแล้วเนอะ ดีๆๆ
แต่เหมือนขาดอะไรไปซักอย่าง อ๊ากกกกกกกกกกกกก ฉากคืนดีสิบกว่าที่นั่นมันหายไปไหน?!?!?! :m31:
-
ดีกันแล้วเว้ย!!!
:m4:
แหม โดนอิเบนมาป่วนวันนึง
อิพี่ภพถึงกับของขึ้น
จัดเต็มน้องรันจนนอนลุกไม่ขึ้นเลยนะ
อย่างว่าแหละคนมัน"แก่"แล้วอ่ะนะสามภพ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:laugh: :laugh:
วันนี้ดีกันแล้ว รักกันแล้ว
แต่ในอนาคตดูท่าจะมีปัญหาอันใหญ่ยิ่งรออยู่นะจ้ะ
คนอ่านก็รอเป็นกำลังใจให้ฝ่าอุปสรรคครั้งใหญ่ไปให้ได้นะ
:a2:
ขอบคุณ mercy คุณแม่ยังสาวนะเค๊อะ
:กอด1:
-
พี่ภพเจอน้องรันยั่วแบบนี้ ทนไหวก็แปลกแล้ว แต่พี่ภพคงต้องไปฟิตแอนด์เฟิร์มบ่อยหน่อยนะ ไม่งั้นเดี๋ยวได้สลบคาอกน้องรันแทน ไม่รู้ใครเก็บกดกันแน่ เล่นกันทั้งห้องนั่งเล่น ห้องครัว ห้องน้ำ ห้องนอน มิน่าพี่ภพถึงหมดแรงข้าวต้ม
กด + ให้กับความน่ารักของน้องรัน :L1: :pig4: คนเขียนค่ะ
-
:laugh:อยากเห็นตอนเฮียสามภพแกกินคัพเค้กรสน้องเมียจังเลยน๊าาาาาา
ระวังตายคาอกนะเฮีย :-[
-
มาพอเป็นยาใจให้รอน้องต่อไป........
ยังไม่กระจายเท่าไหร่ มาแบบน่ารัก...(น่าใคร่)
แต่หนูพายสะใจกว่าแบบ XX อิอิ..
อยากตามทุกคู่เลยนะ อิแจ๊คกะหนูฟี่ก็รักสุด ๆ รีบมาอัพนะเจ้าคะ...คนดี :กอด1:
-
หลุดมาดจนได้นะลุง เจอคัพเค้กที่เสิร์ฟโดยน้องรัน
เล่นเอาไปไม่ถูกเลยทีเดียว (ว่าแต่ซื้อทีไหนเหรออยากชิมด้วย)
บวกเป็ดจ้า
-
ยั่วขนาดนี้
จะทนได้งัย
น้องรันเสร็จ
อิตาลุงเลย :z1:
-
ลุงสุดท้ายก็หลุดฟอมจนได้นะ :) :laugh:
-
เข้าใจกันแล้ว น้องรันน่ารัก 555+
-
น้องรันน่ารักกก><
-
ตาลุงภพ หื่นมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:haun4: :haun4: :haun4:
-
ดีใจจังตาลุงแกละทิฐิแล้ว และก็รักกันกะน้องรันฉ่ำชื่นไปแล้ว
น้องรันน่ารักจริงๆแหละ คราวนี้แหละตาลุงเอ๊ย..คงได้หลงเมียเด็กแบบสุดๆล่ะ
-
รักรันๆ โด๊ปสามี(แก่)ให้ดีๆ นะจ๊ะ อิอิ
บวกกกกกกและกอดดดดดดดเมอร์ซี่จ้า
-
แอร้ยยย สุดท้ายตาลุงก็โดนสยบด้วยน้องรันนน
-
นึกว่าต้องมานั่งอ่านลุงบ่นอีก 5555555
ในที่สุดลุงก็ได้กินน้องเมียไปเรียบร้อยแล้ว
-
น้องรันยั่ว น่ารักซะไม่มี :กอด1:
ปรับความเข้าใจกันได้ซะทีนะคะ
-
วะ ฮะ ฮ่า !! ในที่สุดอิลุงก็เสร็จน้องรัน เอ๊ยยยย ในที่สุดอิลุงก็ใจอ่อนกับน้องรัน
ไม่รู้ว่าเพราะอยากชิมคัพเค้ก หรือกลัวอิพี่เบนคาบไป หรือให้อภัยน้องแล้วกันแน่
อิลุงบอกถูกทุกข้อเลย กร๊ากกกกกกกกกก ,, ต่อไปนี้ก็หวานๆกันแล้วซินะ ^^
-
ตามอ่านทันแล้ววววว :กอด1:
รันยั่วมากกกกกกกกกก :really2:
-
ขอบคุณคะ เขิล แทนนน
-
น่ารักจังง
ลงเอยกันซะทีนะ
-
:oo1: :oo1: :oo1: เลิกเล่นตัวซะทีนะคุณภพ :เฮ้อ:
-
ในที่สุดลุงก้อยอมอ่อนให้น้อง
สนุกสำราญกันไปหลายห้องเลย
-
ในที่สุด
ก็เข้าใจกันสักที
แล้วก็ได้เวลา ที่จะต่อสู้กับอุปสรรคภายนอกทั้งหลายได้แล้ว
o13 o13
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ในที่สุด
สุกี้ก้เปนผล พี่ภพใจอ่อนแล้ววววว
รักกันแบ้วววววว เบ้ๆๆๆ
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
o13
ยั่วอะ น้องรัน
-
ป๊าดดดดดดดด อ่านทันแล้ววว
น้องรันโคตรน่ารักเลยยยยย
ทำอิลุงทนไม่ไหวจนได้ อิอิ :oo1:
-
น้องรันน่ารักมากเลยค่า
อยากได้มากอดบ้าง :-[
ต่อไปนี้คงมีแต่เรื่องดีๆใช่มั้ยคะ ><
-
แอร๊ยย
ในที่สุดสถานณการณ์ก็ดีขึ้น :กอด1:
คัพเค้ก... :pighaun:
-
รันยั่วได้อีก ><
มีเมียเด็กก็งี้แหละ
-
อ๊ากกกกกกก น้องจะน่ารักเกินไปแล้วนะ แหมอิลุงก็นะ ฮ่าๆๆ หวงน้องอ่าดิ หุหุ ให้เบนมีคู่ได้มั้ยอ่ะพี่เมอร์ซี่ ??
-
รันน่ารักมากๆ รอตอนต่อไปนะครับพี่ไนท์
-
สนุกอีกแล้ว ภพนี้สุดยอดดดดดดดดดดดด เล่นเสีย4ยกเลยอะ นับถือๆๆ
-
น้องรันยั่วอ่ะ >//<
สรุปว่าตาลุงก็ทนแรงยั่วของน้องไม่ไหวสินะ
ใจอ่อนกับน้องเพราะคัพเค้ก :laugh: :laugh:
-
สวัสดีค่า... นิยายรายเดือนมาแล้วจ้า!!
จริงๆ ควรจะเสร็จหลายวันแล้ว แต่ก็ลบแล้วแก้อยู่หลายรอบ กว่าจะได้ดั่งใจ... (ไม่รู้ได้ดั่งใจคนอ่านไหมนะ)
ปล. คำผิดเดี๋ยวกลับมาแก้นะคะ
++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 18
“นี่นั่งเบียดกันขนาดนี้ แสดงว่าเข้าใจกันดีแล้วสินะ” ช่วงสายๆ ค่อนบ่ายจัด พี่สาวของที่รักผมก็กลับมาจากภูเก็ต ไม่ใช่ว่าไม่ได้ยินเสียงรถ ก็เพราะได้ยินเสียงรถและจำเสียงได้ เลยไม่ได้เดินออกไปดูว่าใคร… ผมก็เลยนั่งอุทิศไหล่หนาให้น้องรันได้ซบซุกระหว่างดูซีรีย์ด้วยกัน
“พี่ริน! เป็นยังไงบ้างฮะ ที่โรงแรมเรียบร้อยไหม” กลายเป็นเด็กน้อยของผมที่ดีดตัวผละออก แล้วรีบวิ่งเข้าไปกอดเอวพี่สาว
“เรียบร้อยแล้ว ฝีมือพี่ซะอย่าง… ว่าแต่เราเถอะ เรียบร้อยเหมือนกันใช่ไหม?” ไอ้รินหอมแก้มน้องมันฟอดใหญ่ พร้อมกับคำถามที่เล่นเอาน้องชายหน้าขึ้นสีเลือดฝาดอย่างเห็นได้ชัด
“ก็… เอ่อ… บ้านก็เรียบร้อยดีฮะ”
“เรียบร้อยโรงเรียนกูไปแล้วล่ะเมียจ๋า” ผมเดินไปหิ้วกระเป๋าสะพายแบรนด์เนมดังใบใหญ่ ที่ไอ้รินใส่เสื้อผ้าสำหรับลงไปภูเก็ตมาไว้ในมือ ก่อนจะเดินขึ้นไปเก็บให้บนห้องโดยไม่ต้องเอ่ยปากอาสา ถึงผมจะเป็นแบบนี้ แต่ผมก็สุภาพบุรุษกับผู้หญิงอย่างสม่ำเสมอนะครับ
หลังจากขึ้นไปเก็บกระเป๋าให้ภรรยาคนสวยเสร็จเรียบร้อย ผมก็เดินลงมาหาสองศรีพี่น้องด้านล่าง ตอนนี้กลายเป็นไอ้รินที่พลีบ่าให้น้องชายซบ สงสัยกำลังจะอ้อนพี่สาวอยู่แน่ๆ
“อ้อนอะไรพี่รินล่ะเนี่ย…” ผมเดินไปนั่งโซฟาตัวเล็กข้างๆ กัน ปล่อยให้พี่น้องเขาได้ออดอ้อนให้สมใจ
“แหม ก็ปล่อยให้มันอ้อนพี่สาวซะบ้าง เดี๋ยวก็จะไปอ้อนหนุ่มอื่นแทนแล้วนี่” ไอ้รินแซวน้องชายตัวเองเล่นเอาซะเขินบิดไปอีกรอบ
“…อยากโดนอ้อนบ้างจังเลย”
“หึ ดูยังไงมึงก็เหมือนหมาป่าเจ้าเล่ห์ที่กำลังหลอกล่อลูกแกะน้อยๆ อยู่ดี” น้องรันของผมก็ยังคงนั่งกอดแขนซุกหน้ากับไหล่ของพี่สาว มองผมสองคนโต้ตอบกันด้วยรอยยิ้ม
“หมาป่ารูปหล่อขอจำศีลแล้วครับ… ถอดเขี้ยวเล็บหมดแล้ว ตอนนี้ศิโรราบกับลูกแกะน้อยตัวเดียวเท่านั้น… เนอะๆ” ท้ายประโยคผมหันไปพยักหน้าขอแนวร่วมจากลูกแกะ เอ๊ย! น้องรัน ก็ได้รอยยิ้มหวานๆ มาเป็นแรงใจ
“ขอให้มันจริงเถอะ อย่าให้เห็นว่าใครโผล่มาร้องไห้โฮ หรือทำตัวซังกะตายอีกแล้วกัน แม่จะไม่สนใจใครทั้งสิ้นแล้ว… เหนื่อยโว้ย!!!” อาเมน!
“เออ… แล้วที่โรงแรมเสียหายมากน้อยแค่ไหน” ผมหันมาเปิดประเด็นจริงจังบ้าง เพราะปัญหาที่ไอ้รินลงไปจัดการที่ภูเก็ต แม้มันจะเอ่ยปากบอกว่า ‘เอาอยู่’ ก็ตาม แต่โรงแรมไฟไหม้แม้จะไม่ทั้งหมด มันก็ไม่ใช้เรื่องเล่นๆ นะครับ
“โซนฝั่งทางด้านห้องอาหารต้องปิดยาวมาจนถึงมีทติ้งรูม รวมไปถึงชั้นสองฝั่งเดียวกันด้วย… ไฟมันลามน่ะ แต่ยังดีที่พนักงานของเราหลายๆ คนมีสติพอสมควรช่วยกันดับ และควบคุมไม่ให้มันลุกลามมากขึ้น จนดับเพลิงมาก็จัดการต่ออีกไม่เยอะ…”
“ห้องอาหารนั้นเพิ่งจะทำใหม่ไม่ใช่เหรอ? นี่ก็เท่ากับต้องมาทำกันใหม่อีกรอบซ้ำ…”
“ใช่… ห้องอาหารใหม่ แต่ตรงส่วนเตาอาหารจีน เราใช้ของเก่า เฮ้อ… ประสบการครั้งนี้สอนให้รู้ว่าเสียน้อยเสียยาก เสียมากเสียง่ายจริงๆ… รู้อย่างนี้ไหนๆ ก็ทำห้องอาหารใหม่แล้ว ฉันก็น่าจะทิ้งของเก่าทุกสิ่งไปด้วยเลย… ดีนะที่ไม่มีใครบาดเจ็บถึงชีวิต มีแค่พ่อครัวอาหารจีนของเราที่ยืนอยู่หน้าเตาตอนมันระเบิด บาดเจ็บเพราะโดนไฟลวก แต่ตอนนี้โอเคแล้ว”
“แล้วพวกลูกค้าล่ะ…”
“ลูกค้าที่อยู่ในห้องอาหารก็ค่อนข้างตื่นกลัวนั่นแหละ… ฉันก็คงต้องทำเรื่องมอบบัตรกำนันเข้าพักโรงแรมในเครือเราฟรีกับทุกคู่ที่ใช้บริการห้องอาหารในวันนั้น เป็นการปลอบขวัญ… ส่วนแขกที่เข้าพักเกือบครึ่งขอเช็คเอ้าท์ออกก่อนกำหนด ถึงเราจะยืนยันว่าปลอดภัย ไม่มีใครเสียชีวิต และส่วนที่ไฟไหม้ ไม่ได้กระทบกระเทือนกับตัวตึกห้องพักเลยก็ตาม… แต่ก็นะ… คนส่วนใหญ่แพนิกกันอยู่แล้ว ก็ต้องยอม”
“มีอะไรให้ช่วยไหมริน… ตอนนี้ยอดเข้าพักคงจะลดลงไปเยอะแน่ๆ… เอาแบบนี้ดีกว่า… ฉันลงไปถ่ายแฟชั่นเซ็ทที่โรงแรมดีไหม เพราะตอนนี้ยังไม่ได้สรุปสถานที่ เดี๋ยวพรุ่งนี้เข้าประชุมฉันจะแจ้งเองว่าได้สถานที่แล้ว พร้อมด้วยคอลัมน์รีวิวโรงแรมดีไหม?”
“เฮ้ยไม่เอา… มันดูเหมือนเส้นยังไงไม่รู้… ถ้าจะทำแบบนั้นก็ต้องให้ฉันจ่ายเงินค่าคอลัมน์โฆษณาให้นิตยสารด้วย”
“แกเป็นเมียเจ้าของหนังสือนะเว้ย ยังไงก็มีสิทธิ์… ถ้าแกกังวล ฉันจ่ายให้แกเองเรื่องฆ่าโฆษณา ให้ฉันได้ช่วยอะไรแกบ้างเถอะ” ปกติแล้วโรงแรมในเครือของบ้านริน ก็ลงโฆษณากับนิตยสารในเครือผมเกือบทุกเล่มอยู่แล้ว แต่ส่วนใหญ่ถ้าเป็นการ tie in คือการนำสินค้ามาผูกโยงกับเรื่องราวต่างๆ เหมือนที่ซิทคอมถ่ายให้เห็นว่านางเอกกำลังยกชาเขียวยี่ห้อดังขึ้นดื่ม หรือหน้าปกนิตยสารบางเล่มที่มีการถ่ายนางแบบคู่กับรถเก๋งแบบเห็นโลโก้จะๆ ในกรณีสถานที่ก็เหมือนกัน เราก็จะใช้สถานที่แล้วถ่ายให้เห็นป้าย โลโก้ หรือบรรยากาศโดยรวมให้รู้ว่าสถานที่นั้นๆ คือที่ไหน เรียกง่ายๆ ว่าโฆษณาแฝงนั่นแหละครับ… แบบนี้ก็อาจจะตกลงกับเจ้าของสถานที่ว่าต้องจ่ายเงิน หรืออาจจะไม่ต้องจ่ายก็ได้ ส่วนพวกคอลัมน์รีวิว ส่วนใหญ่เจ้าของสถานที่เขาก็จะแจก Gift Voucher สำหรับให้ทางนิตยสารเอาไปเล่นเกม หรือแจกผู้อ่าน ถือเป็นการแลกเปลี่ยนแทนการจ่ายเงินสด
“เฮ้อ… อย่างที่คุณแม่เคยบอกจริงๆ ด้วย… ผู้หญิงเรา มีผัวดีมีชัยไปกว่าครึ่ง… จำไว้นะรัน…” อ้าว พี่สาวหันไปเล่นน้องชายซะแล้ว… ส่วนตัวน้องชายก็สะดุ้งเล็กๆ ทำหน้าเหลอหลาตาเบิกโต น่ารักจริงๆ นะ เด็กใครเนี่ย!
“ให้รันจำว่ายังไงล่ะพี่ริน… จำว่าหาเมียให้ดีเหมือนพี่รินเหรอ” แหม มีการต่อปากต่อคำน่าตีจริงๆ
“จะได้หาเหรอ! เมียเนี่ย… หะว่าไงไอ้ภพ เด็กแกจะหาเมียซะแล้วว่ะ” หึหึ นั่นสิมีผัวเป็นตัวเป็นตนแล้ว อย่าหวังว่าจะมีเมียเลยที่รัก
“หาเมียที่ดี… หรือเป็นเมียที่ดี… สงสัยน้องแกคงสับสนในภาษาไทยนิดหน่อยละมั้ง หึหึ” หัวเราะเหมือนตาแกบ้ากามเลยกู
“รันไปหาขนมมาให้พี่รินกินดีกว่า รองท้องก่อนทานมื้อเย็นนะฮะ เดี๋ยวค่อยขึ้นไปอาบน้ำ” สงสัยจะเขิน เลยหาเรื่องหนี ไม่เป็นไร้! หนีได้หนีไป คืนนี้ก็หนีไม่พ้น…
“นี่สรุปว่าเคลียร์กันแล้วใช่ไหม… ถามไอ้ตัวนั้นก็เอาแต่ยิ้ม แล้วบอกว่าตอนนี้รันมีความสุขที่สุด ไหนแกเล่ามาซิว่าไอ้รันมันทำยังไง ตาแก่หน้าโง่ ขี้งอนอย่างแกถึงยอมคืนดีกับมัน…” พอลับร่างน้องชายสุดที่รัก คุณพี่สาวเค้าก็จัดการซักฟองน้องเขยอย่างผมทันที
“ก็… กลัวหมาคาบไปแดกซะก่อนน่ะสิ… จริงๆ ก็ไม่ได้งอนอะไรแล้วล่ะ ก็แค่พยายามทำทุกอย่างแบบค่อยเป็นค่อยไป อยากให้ครั้งนี้เราสองคนกลับมาคบกันอย่างมั่นคงมากกว่าเดิม อยากเห็นน้องโตและก็มีเหตุผล ครั้งที่แล้วมันพลาดเพราะอารมณ์ล้วนๆ ครั้งนี้ก็ต้องเจือด้วยความมีสติเข้าไปด้วย… แล้วรันเองก็แสดงให้เห็นมาตลอดว่าน้องอดทน มีเหตุผล และโตขึ้นกว่าเดิมจริงๆ ก็เลยกลับมาคุยกันเรื่องของเราอีกครั้ง แล้วก็จบลงด้วยดี” อธิบายได้หล่อมากๆ เลยกู แต่ไอ้รินกับทำหน้าเหมือนยี้ๆ ใส่
“จบลงบนเตียงน่ะสิ… เบาๆ หน่อยเหอะ ยังไงรันมันก็ยังเด็กนะเว้ย ถึงฉันจะโตเมืองนอกเมืองนา แล้วก็ทำใจมานานแล้วว่าน้องชายตัวเองเป็นเกย์ แต่ก็ยังอดใจแป้วๆ ทุกทีไม่ได้เวลาคิดว่าน้องตัวเองได้เรียนรู้ประสบการณ์ทางเพศเร็วเกินกว่าวัย…” ผมก็เข้าใจไอ้รินมันนะ ยังไงซะมันก็เป็นพี่ ต่อให้รับได้ แต่ก็อดใจหายไม่ได้
“สัญญาว่าจะเบาๆ ไม่ทำให้เจ็บ… อ๊ะ โอ๊ย!!! กุญแจรถนี่ปาหัวหมาแตกได้นะเว้ย เจ็บนะ” ก็แค่พูดกำกวมนิดเดียวเอง กุญแจรถหรูพร้อมพวงกุญแจคริสตัล ลอยมากระทบหน้าผากด้วยความแม่นยำ
“เออ…ก็กะปาให้หัวหมามันแตกนั่นแหละ ไอ้ทะลึ่ง… เดี๋ยวแม่ก็ยึดน้องคืนซะเลยนี่”
“โอ๋ๆ คุณพี่สาว ผมขอโทษครับ…ซีด เจ็บจริงนะเนี่ย”
“รอไปอ้อนไอ้รันนู่น ไม่ต้องมาทำน้ำเสียงอ้อนตีนใส่เมียหลวงอย่างดิฉันเลยค่ะ” กูเปล่าอ้อนมันนะเว้ย ก็มันเจ็บจริงๆ นี่นา
“คุยอะไรกันเสียงดังไปถึงครัว… พี่ริน เหลือแต่คัพเค้กจากเมื่อวาน แต่ยังอร่อยอยู่เลย ทานอันนี้ไปก่อนนะ”
“ว้าย! เค้กเชียวนะ แป้งและก็น้ำตาล พี่ขอบายดีกว่า ค่อยรอทานมื้อเย็นทีเดียวเลย”
“ไม่ได้นะ… พี่รินเป็นโรคกระเพาะ ทานรองท้องก่อน นี่บ่ายสี่โมงกว่า กว่าจะมื้อเย็นก็หกโมง รันรู้ว่าตอนเที่ยงพี่รินไม่ได้ทานอะไรแน่ๆ” เห็นความน่ารักของน้องชายกับพี่สาวแบบนี้ ผมก็อดจะยิ้มตามไม่ได้
“พี่ทานบนเครื่องมาบ้างแล้วล่ะ…” เสียงอ้อมแอ้มตอบน้องชาย คิดว่ารันมันจะเชื่อไหม?
“อย่ามาโม้พี่ริน… บินในประเทศเสิร์ฟอย่างมากก็พวกแซนด์วิช พี่รินไม่ทานแน่ๆ ทานนี่สักครึ่งชิ้นก็ยังดี เดี๋ยวรันไปรินนมให้อีกแก้วนึง นะฮะ ทานเถอะ” ใครเจอน้องรันอ้อน ก็ไปต่อแทบไม่เป็นทั้งนั้น ผมรู้ดี
“แหม… ก็ได้ๆ แต่พี่ขอปาดครีมทิ้งนะ” คำตอบเป็นที่น่าพอใจ คุณน้องชายก็เลยยิ้มกว้างทันที
“ได้เลย… เดี๋ยวรันกินครีมเอง” ‘เดี๋ยวรันกินครีมเอง’ ก้องกังวานในหัวมากๆ น้องรัน กับครีมเค้ก แค่คิดก็หวานลิ้นแล้ว!
“ไอ้ภพ… ไอ้ภพ… ไอ้บ้า! เป็นอะไร นั่งทำตาลอยแลบลิ้นเลียปากอยู่นั่น อยากกินบ้างหรือไง” เสียงไอ้รินตะโกนเรียก ผสานกับเสียงน้องรันหัวเราะเบาๆ กระตุกสติสตางค์ที่ลอยไปไกลให้กลับมา
“เออ… อยากเลีย เอ๊ย อยากกินครีม แต่เอาไว้ค่อยกินคืนนี้” ผมยักคิ้วให้ครีม เอ๊ย น้องรันที่เงยหน้าจากการพยายามปาดครีมหน้าเค้กออกให้พี่สาว ขึ้นมาสบตาผมอย่างเขินๆ แต่แววตาวาวๆ นั้นผมคงไม่ได้คิดไปเองนะว่า ‘ครีม’ ก็กำลังรอให้ผมได้ ‘ชิม’ อีกครั้งเหมือนกัน
“รันไปรินนมให้พี่รินดีกว่า” หึหึ ปล่อยให้หนีไปเขินก่อน คืนนี้ได้มองหน้าคนเขินทั้งคืนแน่ๆ
……………………
……………………
“ลงไปภูเก็ตด้วยกันนะ… ไปออกกองรันจะได้เรียนรู้เวลาถ่ายแฟชั่นนอกสถานที่ด้วย” หลังจากที่วันนี้ผมไปประชุมกับทีมกองบรรณาธิการ และบรรณาธิการฝ่ายแฟชั่นเรียบร้อย เลยตกลงกันว่าเล่มเดือนหน้าเราจะไปใช้สถานที่ถ่ายแฟชั่นที่โรงแรมออซั่มเพลส ภูเก็ต เป็นโรงแรมของบ้านไอ้รินมันครับ โรงแรม 5 ดาว ที่เน้นความเงียบ สงบ สบาย แต่แฝงความเรียบหรู ดูแพงเอาไว้ แขกส่วนใหญ่ก็จะเป็นนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติ และไฮโซเศรษฐีชาวไทย เพราะราคาต่อห้องต่อคืนแพงเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน
“นึกว่าจะไม่ชวนซะแล้ว” เด็กน้อยที่นอนซุกซบเบียดกายอยู่บนไหล่ผม หลังจากที่เราเสร็จกิจ ‘ชิมครีม’ กันยามดึก ตอบด้วยน้ำเสียงงัวเงียน้อยๆ
“…อยากลองเปลี่ยนสถานที่ฮันนีมูนบ้าง… ริมทะเลก็ไม่เลว… อะ โอ๊ย!! ชอบแบบซาดิสหรือเรา” ก็นอนรูปเล่นแผงขนหน้าอกของผมอยู่ดีๆ พอบอกอยากเปลี่ยนที่นิ้วเรียวก็ฉกวาบหยิกเข้าที่หัวนมผมหนึ่งที… ไอ้เจ็บมันก็แปลบๆ อยู่เหมือนกัน แต่มันดันรู้สึกดีมากกว่าน่ะสิ… หรือกูมาโซคิสวะเนี่ย!
“ตลกและ… ไปทำงานไม่ใช่เหรอ พี่ภพก็ยังอุตส่าห์คิดเรื่องแบบนี้ได้อีก แถมคนก็เยอะแยะ พี่รินก็ต้องลงไป ยังไงพี่ภพก็ต้องนอนกับพี่รินอยู่ดี” คนที่ประทุษร้ายหัวนมผมเมื่อสักครู่เปลี่ยนกลับมาเป็นลูบเล่นเบาๆ เหมือนจะเป็นการปลอบ แต่หนูจ๋า อย่าปลอบพี่แบบนี้เลย ปล่อยให้พี่เจ็บตายไปซะ ทำแบบนี้ทรมานกว่ากันเยอะ…
“งั้นก็นอนห้องเดียวกัน สามคนผัวเมีย… โอ๊ย!!” คราวนี้บิดแรงกว่าเดิม ตาย… ขืนอยู่ด้วยกันอีกหน่อย หัวนมผมต้องขาดแน่ๆ ถ้าพูดอะไรผิดหูคุณชายเขา
“พี่ภพทำเป็นเล่นไปได้ คิดถึงตามหลักความจริงสิ รันเป็นลูกชายเจ้าของโรงแรมนะ รันจะต้องประหยัดห้องไปนอนเบียดกับพี่สาวและพี่เขยทำไม… แล้วถามหน่อย ถ้ารันเข้าไปนอนด้วยจริงๆ พี่ภพจะวางแผนดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ของเราโชว์พี่รินหรือไง พี่รินคงตบพี่จนกว่าเลือดจะกลบปากแน่ๆ” เออ…ก็จริง
“แต่… มันมีห้องพูล วิลล่า แต่ละหลังค่อนข้างจะกว้างและส่วนตัว ก็ถ้าเราอยู่หลังที่ใกล้ๆ กัน แล้วให้พวกพี่ๆ ทีมงานคนอื่นนอนโซนโฮเทล ก็คงไม่มีใครสงสัย ถ้าหากพี่ภพ จะเข้ามา… ว่ายน้ำเล่นในห้องของรัน!” ฟิน นา เล่! มีเมียฉลาดชาติเจริญจริงๆ เลยกู น้องเองก็คงอยากดื่มน้ำผม เอ๊ยน้ำผึ้งพระจันทร์กับผมเหมือนกันสินะ หึหึ เสร็จโจร!
“งั้นพี่ไม่เอาชุดว่ายน้ำไปนะ… เพราะยังไงก็สระส่วนตั๊วส่วนตัว” แก้ผ้าเอากันในสระท่าจะดี… เฮ้ย กูคิดไปไกลแล้ว ไปทำงานๆ ท่องไว้ไอ้ภพ
“ทะลึ่งเกินไปและ… หน้าไม่อาย” คนที่ว่าผมหน้าไม่อาย กำลังลงจากเตียงด้วยร่างเปลือยเปล่ายั่วสายตา ผมค่อยๆ มองตามร่างโค้งเว้า ที่บางมุมก็มีความแข็งแกร่งของกล้ามเนื้อ แต่ความผาย และกลมกลึง ของบั้นท้ายมันช่างดึงจิตใจฝ่ายต่ำให้คิดแต่อยากจะกระโจนเข้าขย่ำให้หนำใจอยู่ตลอดเวลา
“ไม่ต้องมองเลย… ไม่เบิ้ลแล้วนะ พรุ่งนี้ทำงานไม่ใช่เหรอ… ถ้าพี่ภพต่ออีกรอบ รันจะวิ่งหนีไปนอนกับพี่ริน” พอเจ้าของบั้นท้ายกระชากใจเดินออกมาจากห้องน้ำ ก็ดับฝันผมทั้งเสียงและสายตา น้องเดินออกมาพร้อมกางเกงนอนผ้าฝ้ายขายาวกับเสื้อกล้ามตัวที่เห็นจนชินตา… เออ ก็ได้วะ ยังมีเวลาฟัดกันอีกนาน นอนดึกตื่นเช้าความดันจะเล่นงานเอา… อะ กูแสดงความคิดในใจเหมือนคนแก่ไปได้ยังไงวะ
..…………………………
…………………………..
(ต่อข้างล่างค่ะ)
-
วันนี้เป็นวันที่เราจะต้องยกกองเดินทางลงภูเก็ตเพื่อถ่ายแฟชั่นกัน ช่างภาพก็ไม่ใช่ใคร ไอ้เบนเจ้าประจำ พร้อมด้วยสไตลิสต์คู่บุญน้องแป้ง กระเทยสาวหน้าหวานปานหญิงแท้ จริงๆ น้องแป้งชื่อเล่นจริงๆ ว่าป๋อง น้องแป้งเคยเป็นเด็กฝึกงานฝ่ายแฟชั่นของบริษัทผมมาก่อน ป๋องเป็นคนมีพรสวรรค์ มีฝีมือ มีความคิดสร้างสรรค์ และมีทั้งความเป็นศิลปะและคอมเมอร์เชียลอยู่ในตัว พอเรียนจบก็เลยเรียกมาใช้งานอยู่บ่อยๆ สมัยตอนฝึกงานตอนนั้นผมยาวแล้วแต่ยังแต่งชายอยู่ แถมยังใช้ชื่อป๋อง พอเธอเรียนจบแต่งหญิง (ซึ่งไม่รู้ว่าไปเฉาะมาหรือยัง) เธอก็บังคับให้ทุกผู้ทุกคนที่รู้จักเรียกเธอว่าแป้ง เธอบอกว่ามันมาจาก ‘กระป๋องแป้ง’ คิดเองเออเองได้น่ารักน่าชังจริงๆ
นอกจากนี้ทีมงานที่จะลงไปด้วยก็มีผู้ช่วยตากล้อง 2 คน ผู้ช่วย สไตลิสต์อีก 2 คน เด็กฝึกงานชื่อวรัน 1 คน เลขากอง 1 คน นักเขียนที่จะลงไปสัมภาษณ์นักแสดงสาวที่มาเป็นนางแบบของเราอีก 1 คน บรรณาธิการฝ่ายแฟชั่น 1 คน และบรรณาธิการฝ่ายศิลป์ 1 คน นางแบบ 1 คน นายแบบอีก 1 คน ผู้จัดการนายแบบนางแบบ 2 คน รวมผมด้วยก็เป็น 14 คน ก็ยังถือว่าอยู่ในงบที่สามารถโดยสารเครื่องบินกันไปได้หมด นิตยสารบางเล่ม งบสำหรับการถ่ายแฟชั่นก็มีจำกัด หากไม่ได้สปอนเซอร์ หรือขายโฆษณาแฟชั่นเช็ทได้ ก็ต้องเลือกให้นางแบบโดยสารเครื่องบินไป ส่วนทีมงานก็ต้องใช้รถตู้
“สวัสดีค่ะพี่ภพ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ ขอบคุณมากนะคะที่เลือกพิงค์มาขึ้นปกเอ็มแมกกาซีน… ตอนที่พิงค์ไปบอกคุณแม่ว่าทางทีมงานโทรมาติดต่อ คุณแม่ก็ดีใจใหญ่เลยค่ะ… เพื่อนๆ ดาราของพิงค์ทุกคนอิจฉากันทั้งนั้น…” น้องพิงค์ พิมภิมล นางเอกสาวไฮโซที่กำลังดังสุดๆ จากการพลิกบทมาเล่นร้าย ในละครพีเรียดฟอร์มยักษ์ของค่ายละครใหญ่ ทำให้ตอนนี้เธอกำลังขายดี… เดินลากกระเป๋าเข้ามาทักผมที่กำลังยืนอยู่ที่จุดนัดหมายภายในสนามบินดอนเมือง
“สวัสดีครับพิงค์… ทางเอ็มแมก ต่างหากที่ต้องดีใจที่น้องพิงค์ให้เกียรติมาขึ้นปกให้กับเรา… น้องพิงค์ยังคงสวยเหมือนเดิมเลยนะครับ พี่ได้ดูละครเรื่องล่าสุดแสดงดีมาก สงสัยปีนี้ตุ๊กตาทองแน่ๆ”
“แหม เราอย่ามัวถ่อมตัวกันไปมาเลยค่ะ ใครๆ ก็รู้ว่า ปีนึงนิตยสารเอ็มแมกกาซีนจะต้องมีฉบับที่เป็นปกผู้หญิง แล้วถ้าใครได้ขึ้นปกเอ็มแมก จะถือว่าเป็นเกียรติมากๆ เรียกว่าเช็คเรทกันได้เลยทีเดียว… พิงค์ดีใจจริงๆ นะคะเนี่ย… แถมดีใจอีกต่อก็ตรงที่… งานนี้บรรณาธิการร่วมเดินทางไปด้วยนี่แหละค่ะ” น้องพิงค์ยิ้มหวานตอบกลับ มือไม้ก็ยกขึ้นแตะแขนแตะมือผมอย่างเป็นธรรมชาติ ยอมรับว่าผู้หญิงคนนี้มีจริตจะก้านแพรวพราวแบบธรรมชาติเข้าข้าง ทุกท่วงท่าการแสดงออกของเธอเลยดูไม่น่าเกลียด แต่ก็ทำให้ผู้ชายหวั่นไหวได้พอดู… แต่ไม่ใช่ผมอยู่แล้ว คุณก็รู้!
จริงๆ ผมกับพิงค์รู้จักกันมาตั้งแต่สมัยที่ผมเรียนที่อังกฤษ… ตอนนั้นผมกับไอ้รินเรียนปริญญาโทกันอยู่ ส่วนน้องพิงค์เธอเพิ่งเข้าไปเรียนปริญญาตรี… และด้วยความที่เราเคยเห็นหน้าค่าตากันมาบ้างในวงสังคม เพราะบ้านของเธอทำธุรกิจนำเข้าเสื้อผ้าและนาฬิกาแบรนด์เนมยี่ห้อหรู คุณพ่อคุณแม่ของน้องเป็นลูกค้าโฆษณาของบ้านผมมาช้านาน เรียกว่าเกื้อหนุนกันมาตลอด แต่เราก็ไม่เคยได้คุยกันจนกระทั่งเธอมาเจอผมที่อังกฤษ เธอมาเรียนด้านแฟชั่น และตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันผู้หญิงคนนี้ก็เริ่ม ‘เฟลิต’ ใส่ผมอย่างโจ่งแจ้งแต่เนียนๆ มาเสมอ เธอมักจะมีข้ออ้าง ความจำเป็น นู่นนี่นั่นในการเรียกร้องความสนใจจากคนรอบข้างได้เป็นอย่างดี… เธอพยายามเรียกร้อง ให้ผมสนใจ แต่อย่างว่าเธอไม่ใช่ ‘สไตล์’ ผมจะไปสนใจเธอทำไม…
ช่วงแรก เธอพยายามเข้ามาด้วยสถานะของน้องสาว แบบว่าฉันอยากมีพี่ชายไว้คอยปรึกษาเรื่องเรียนเรื่องใช้ชีวิตในต่างแดน หนักๆ เข้าเธอก็เริ่มชวนออกเดท ชวนไปดูหนัง กินข้าว ปิ๊กนิก และผมมักจะเลี่ยงเสมอ หลังๆ เธอมัดมือชกโดยการไปช้อปของสดแล้วมากดออดห้องผมเพื่อที่จะปรุงอาหารไทยสุกใหม่ให้ทาน ต้องยอมรับอย่างหนึ่งว่าเธอไม่ใช่คุณหนูหยิบหย่งที่ทำอะไรไม่เป็น กับข้าวกับปลาเธอทำได้คล่องแคล่ว ไม่เว้นแม้แต่ขนมหวาน…
ตอนที่เธอมาที่ห้องผมครั้งแรก เธอค่อนข้างตกใจที่ผมอาศัยอยู่กับไอ้ริน คือเธอรู้ว่าผมกับรินคบกันตามข่าวปากต่อปากในวงสังคมแคบๆ ของกลุ่มนักเรียนไทย เรื่องแบบนี้สืบไม่ยากอยู่แล้วว่าใครโสดใครไม่สด แต่ก็คงไม่คิดว่าผมกับรินจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมาตลอด
ช่วงแรกๆ ไอ้รินก็บอกให้ผมเก็บเธอไว้เป็นลาภปากไปก่อน เดี๋ยวสักพักถ้าเธอเห็นว่ายังไงเสียผมกับไอ้รินก็ไม่มีทางแยกจากกันได้ เธอก็จะหมดหวังแล้วตัดใจไปเอง… แต่ไม่รู้ฟิโลโมนดึงดูดเพศตรงข้ามตัวไหนของผมถึงได้ไปฟุ้งกำจายอยู่ทั่วตัวเธอ เพราะนอกจากจะไม่ล่าถอยแล้ว เธอเล่นประกาศศึกกับไอ้รินแบบเปิดเผย…
‘พิงค์ไม่เห็นพี่ิรินจะดูแลพี่ภพดีไปกว่าพิงค์เลย แบบนี้เหรอคะคนที่เค้าเป็นแฟนกันทำให้กัน น่าสงสารพี่ภพจริงๆ ที่ต้องมาคอยดูแลทำอาหารให้พี่ริน ทั้งๆ ที่ตัวเองก็เรียนการโรงแรมมาแท้ๆ’
‘ฉันเรียนการบริหาร ไม่ได้เรียนทำอาหาร แล้วถ้าผู้ชายเขาเสนอสุดตัวว่าจะปรนนิบัติพัดวีให้ แล้วเรื่องอะไรที่ฉันจะต้องไม่ยอมด้วยล่ะ… แค่นั่งเฉยๆ เตรียมมาแต่ตัวกับหัวใจ ผู้ชายก็พร้อมจะยอมสยบแทบเท้าฉันแล้ว ไม่เหมือนบางคนที่วิ่งแร่ ร้องโหยหวน เรียกร้องความสนใจก็แล้ว งัดเสน่ห์ปลายจวักก็แล้ว ทั้งควักทั้งงัดทั้งเสนอมาหมด ก็ไม่เห็นวี่แววว่าเค้าจะเลิกรักแฟน ไปหลงผู้หญิงหน้าด้านเลยนี่ น่าสมเพช’
‘แกด่าใคร…’
‘แหม ประโยคตัวตอแหลในละครชัดๆ เลย เวลาโดนด่าแล้วทำเป็นไม่รู้ต้องตะโกนถามย้ำ ทั้งๆ ที่กระแทกตับม้ามปอดเซี้ยงจี๊ซะขนาดนั้น ต่อให้กินหญ้าทั้งชีวิตยังรู้เลยว่า ด่าใคร!’
‘หึ… คิดว่าปากจัดแล้วเท่เหรอ หรือคิดว่าตัวเองเป็นนางเอกยุคใหม่ที่ต้องด่าเก่งทันคน… ขอบอกไว้ก่อนนะ คนอย่างคุณหนูพิงค์ ต่อให้เป็นตัวร้าย ก็จะต้องได้ในสิ่งที่อยากได้… ฉันชอบพี่ภพ แล้วฉันก็ถือว่าตราบใดที่เค้ายังไม่ได้แต่งงาน ฉันก็มีสิทธิ์ในการลงแข่งเพื่อจะแย่งเขามา… มาสู้กันแบบแฟร์ๆ ดีกว่า กล้าไหมล่ะ!’
‘นี่ดูละครมากไปเหรอยัยคุณหนู… ความหมายของคำว่า ‘สู้แบบแฟร์ๆ’ ของหล่อนคืออะไรยะ… หึหึ ฉันอยากจะขำให้ตาย… ไอ้ที่มายืนแหกปากร้องเรียกขอส่วนแบ่ง ‘ผัว’ ชาวบ้านเค้าเนี่ย หล่อนคิดว่าตัวเองมาแบบแฟร์ๆ งั้นสิ! ให้ตายเหอะว่ะ เธอนี่มันตลกชะมัด… ก็เอาสิ… อยากแข่ง อยากแย่งนักก็เชิญ… ถ้าทำได้ยกให้ฟรีๆ แบบไม่มีการตามไปตบคืนเลยด้วย… ภพกับฉันเราสัมพันธ์กันลึกซึ้งกว่าที่เธอคิด ถ้าเธอทำให้เค้ารักและหันไปหาเธอได้ก็เอา อ่อ! ฉันต่อให้เลยก็แล้วกัน… ถ้าเค้าเกิดหลงเสน่ห์หลวมตัวไปกับเธอแม้สักครั้งเดียว… ฉันจะยอมถอยออกไปเอง โอเคไหม? แต่นั่นต้องไม่ได้มาด้วยวิธีสกปรกแบบในละครที่เธอชอบนะ ไอ้จะมาวางยานอนหลับ ลากเขาไปจัดฉากน่ะ ถ้าเก่งจริงอย่าทำ ผู้ชายทุกคนน่ะมันเอาใครมันก็รู้ทั้งนั้นแหละว่ามันได้เอาเขาจริง หรือไม่ เพศศึกษาต่อให้ไม่เรียน สัญชาตญาณก็ต้องบอก… อ๋อแล้วก็มอมเหล้าไม่เวิร์คนะ ผู้ชายเมาจัดจู๋มันไม่แข็งนะเธอ…ฮ่าๆๆๆ’
หลังจากพิธีการเปิดศึกอย่างเป็นทางการได้เริ่มขึ้น น้องคุณหนูพิงค์เธอก็ทำคะแนนรุกหนักซะจนผมปวดกะบาล อยากจะด่าไอ้รินวันละสามรอบที่เสือกไปท้าให้คุณหนูเธอมาตามล่าผมอย่างเอาเป็นเอาตาย… อาจจะเป็นโชคร้ายของผมที่ร้านอาหารไทยของเพื่อนคุณแม่ ซึ่งเป็นแหล่งรวมพลของผมและเพื่อนๆ เพิ่งรับพนักงานเสิร์ฟเด็กไทยคนใหม่เข้ามา นั่นแหละครับไม่ต้องเดา… น้องพิงค์เธอรู้ว่าผมสิงสถิตอยู่ร้านนี้ประจำ เธอเลยมาสมัครทำงานที่นี่
พิงค์เป็นผู้หญิงตรงๆ และเปิดเผย เธอแจ้งความจำนงกับผมตั้งนานแล้วว่าชอบผม… และก็พูดอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันที่เราได้เจอกัน… ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยตัดขาด ผมเคยพูดตรงๆ แบบจับเข่าคุยว่าผมรักริน เราเป็นแฟนกัน คบกันมานานแล้ว… แต่เธอก็บอกว่าให้โอกาสเธอหน่อยเธอสู้ไม่ถอยเหมือนกัน เช้าถึงเย็นถึง จนผมแอบงงว่า เธอเอาเวลาไหนไปเรียนหนังสือวะ อาทิตย์นึงมี 7 วันผมเจอน้องพิงค์เกือบจะทุกวัน ไม่รู้ว่าเธอเลี้ยงลูกกรอก พรายกระซิบอะไร เธอถึงมาดักผมได้ถูกที่ถูกเวลาเสมอ…
ไอ้รินเคยบอกว่าให้ผมเหวี่ยงใส่เธอแรงๆ เธออาจจะรู้สึกแย่และหนีไปเอง… แต่ผมก็ไม่กล้าทำแบบนั้น ถึงผมจะเป็นเกย์ แต่ก็ใช่จะทำตัวถ่อยกับผู้หญิงได้ ผมให้เกียรติผู้หญิงเสมอ… ผมเลยอาศัยพูดตรงๆ และบ่อยๆ ให้น้องตัดใจ… แต่ก็ดูไร้ผล!
แต่มีอยู่ช่วงหนึ่งเหมือนกัน ที่น้องพิงค์ดูจะตื๊อผมน้อยลง อาทิตย์หนึ่งก็จะเจอกันสักสามครั้งได้ ถือว่าเป็นสถิติที่น้อยมาก… ผมวิเคราะห์กับไอ้รินไว้ว่า น้องคงจะเริ่มเบื่อ เหนื่อย และเซ็ง เพราะทั้งชวน ทั้งยั่ว ทั้งยวน อ่อยก็แล้วอะไรก็แล้ว ผมก็ไม่มีทีท่าจะล่วงเกิน หรือตกหลุมเธอเลยสักครั้ง (ก็นะ รู้ๆ กันอยู่)
แต่แล้วอยู่ดีๆ น้องพิงค์ก็หายไป… หายไปเลยแบบไม่โผล่มาเป็นเดือนๆ กว่าผมจะรู้ข่าวอีกที ก็มีคนบอกว่าน้องพิงค์ลาออกจากมหาลัยไปแล้ว และไม่รู้ว่าไปเรียนต่อที่ไหนหรือกลับประเทศไทย… ผมเองตอนนั้นยอมรับเลยว่าโล่งอก…
จากนั้นเรื่องราวของน้องพิงค์ก็มีเข้ามาเรื่อยๆ บางคนในหมู่คนไทยก็เริ่มเม้าท์ว่าเธอท้องกับหนุ่มต่างชาติ บ้างก็ว่าเธอติดยา บ้างก็ว่าเธอเป็นโรคร้าย สารพัดจะเม้าท์กัน… บางทีถ้อยคำแห่งการนินทา ก็ฆ่าคนได้อย่างทารุณจริงๆ
แล้วน้องพิงค์ก็ค่อยๆ จางหายไปจากชีวิตผม จนผ่านมา 5 ปี อยู่ดีๆ ก็เจอเธอกลับมาออกงานสังคมกับที่บ้าน และเริ่มรับงานถ่ายแบบ เล่นละครจนโด่งดัง ผมมีโอกาสได้เจอเธอตามงาน และก็มีบ้างที่นิตยสารแฟชั่นของพี่สาวผมเลือกเธอมาขึ้นปก… เจอเธอทีไร ก็มีรอยยิ้ม และเสียงหวานสดใสทักทายเสมอ พร้อมด้วยคำพูดคำจาเปิดเผยทำนองว่า… เสียดายที่ผมแต่งงานแล้ว ทำไมผมไม่รอเธอ เมื่อไหร่จะหย่ากัน หนักกว่านี้ก็มีทำนองว่า พิงค์อยากลองเป็นชู้กับสามีชาวบ้าน… ผมจำได้ว่าขนลุกจนต้องพยายามเลี่ยงเธออยู่ตลอดเวลา
สุดท้ายจนแล้วจนรอดก็ไม่แคล้วจริงๆ แบรนด์เสื้อผ้านำเข้าของบ้านเธอซื้อโฆษณาเซ็ทแฟชั่นของหนังสือผม โดยรีเควสขอให้น้องพิงค์เป็นนางแบบขึ้นปก พอได้คุยคอนเซ็ปต์กับทางแบรนด์ มันก็พอเหมาะกับโรงแรมของไอ้รินพอดิบพอดี ทางฝ่ายเซลล์ก็ลองเสนอไปว่าเล่มนี้ผมกะจะลงไปถ่ายที่โรงแรมของริน ทางแบรนด์สนใจไหม ถ้าไม่ชอบสถานที่ก็จะขอเลื่อนไปเป็นเล่มหน้าและค่อยหาสถานที่กันใหม่ แต่ทางนั้นกลับชอบ เลยดีล!
“อุ๊ยตาย! นึกว่าใครมายืนเกาะแกะสามีของพี่…คุณน้องพิงค์นั่นเอง ไม่ได้เจอกันนานนนนนน ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิดนะคะ… พี่ดีใจจริงๆ ที่มีคนสวยๆ อย่างน้องพิงค์มาขึ้นปกในบรรยากาศของโรงแรมของพี่ ยินดีต้อนรับนะคะ” น้ำเสียงติดจะดัด (จริต) เกินความเป็นตัวเองของภรรยาสาวของผมดังมาแต่ไกล ฟังก็รู้ว่าดราม่ากำลังจะเริ่มขึ้นอย่างไม่ต้องรอ
“อ้าว… สวัสดีค่ะพี่ริน… แหมไม่คิดว่าจะได้เจอนะคะเนี่ย… ขอบคุณที่ชมว่าพิงค์ไม่เปลี่ยน… พิงค์น่ะเป็นยังไงก็เป็นอย่างนั้นมั่นคงเสมอแหละค่ะคุณพี่… ไม่เชื่อถามพี่ภพได้เลยค่ะ” ยกที่หนึ่งเริ่ม! ระหว่างที่สองสาวเขาฟาดฟันกันด้วยฝีปาก ผมก็อดที่จะหันไปส่งยิ้มน้อยๆ ให้กับน้องเมียที่เดินเกาะแขนมากับพี่สาวไม่ได้ แล้วเจ้าตัวก็แลบลิ้นน้อยๆ ส่งมาแบบหมั่นไส้ ผมก็ยักไหล่ใส่ประมาณว่าช่วยไม่ได้คนมันฮอต…
“พี่ภพคะ คนครบแล้วค่ะ… ได้เวลาเช็คอินแล้วด้วย ไปกันเลยไหมคะ” น้องแจงเลขากอง เดินเข้ามาแจ้งว่าถึงเวลาเช็คอินแล้ว การเดินทางครั้งนี้ผมใช้บริการสายการบินโลว์คอส ซึ่งต้องเดินทางมาขึ้นที่สนามบินดอนเมือง… โชคดีที่วันนี้คนค่อนข้างน้อยก็เลยดูไม่วุ่นวาย
“อ้าวแล้วแพททริกล่ะคะ เราไม่รอเค้าเหรอ พิงค์ยังไม่เห็นเลย…”
“แพทจะบินตามมาเย็นนี้ครับ… เพราะเค้าติดงาน ให้เราไปก่อนเลย ยังไงก็มีส่วนของน้องพิงค์ที่ต้องถ่ายเดี่ยวอยู่แล้ว ไปถึงเราก็เริ่มงานได้เลย” แพททริกเป็นนายแบบอีกคนที่จะร่วมในแฟชั่นเซ็ทนี้ด้วย แพทเป็นนายแบบหนุ่มลูกครึ่งที่ผมเคยแอบเล็งๆ อยู่เหมือนกัน แต่ด้วยความที่ดู แล้วแพทเป็นผู้ชายแท้ๆ และมีความหล่อแบบดิบเถื่อนขึ้นเรื่อยๆ เลยหลุดจากสไตล์ที่ผมชอบไปหน่อย จริงๆ ก็ไม่ใช่ไม่เคยแบบแมนชนแมน แต่แพททริกมันมีความแมนที่ดิบ เถื่อนลุคประมาณจอห์นนี่ เดป ผสมเจอราด บัตเลอร์ ในหนังเรื่อง 300 ฉะนั้น ก็ไม่ไหวจะชนเหมือนกันนะครับแบบนี้ ขืนชนไปไม่รู้ใครจะโดนใครชน เผลอๆ ผมมิต้องตกเป็นเมียมันเอาซะเหรอ!
และด้วยความที่นายสามภพทำบุญมาดี… ผมก็เลยได้มานั่งเบียดน้องเมียอยู่บนเครื่องบิน โดยมีเมียตัวเองนั่งประกบในแถวเดียวกัน แถมยังห่างไกลจากฝูงชนพลพรรคของเราอีกต่างหาก…
“ไม่คิดว่าจะเสน่ห์แรงกับผู้หญิงด้วยนะเนี่ย” น้องเมียคนน่ารักถามขึ้นแบบขำๆ ในขณะที่มือก็ยังคงกุมมือผมอยู่
“ก็คนมันหล่อ… เป็นเมียพี่ต้องอดทนนะน้อง” ปลายเสียงผมหันไปกระซิบข้างหูคนที่กำลังทำปากเบ้ใส่แบบไม่จริงจัง
“งั้นคืนนี้คนหล่อก็ ‘อด’ และ ‘ทน’ ไปก่อนแล้วกันนะ โทษฐานที่หล่อเกินห้ามใจ ฮ่าๆ”
“คนหล่อ ‘อึด’ แต่ไม่ยอม ‘อด’ แน่ๆ จ้ะ… คิดว่าจะหนีพี่พ้นเหรอลูกแกะน้อย หึหึ”
“อะ แฮ่ม! มึงนี่เก่งนะ สามารถพูดจาทะลึ่งตึงตังใส่ผู้ชายต่อหน้าพี่สาวเขาได้หน้าตาเฉย” แหม คุณเมียครับ กูนึกว่ามึงหลับไปแล้วซะอีก…
“โถ่ เมียจ๋า… นิดๆ หน่อยๆ ก็ไม่ต้องขัดก็ได้นะ หลับๆ ไปซะเถอะแก เดี๋ยวก็ไม่มีแรงลงไปฟาดปากกับยัยพิงค์หรอก”
“เฮ้อ… คิดแล้วเหนื่อยว่ะ รู้งี้ไม่น่าหยวนๆ ยอมให้แกเอายัยนี่มาถ่ายเลย… หวังว่าจะไม่สร้างปัญหาอะไรให้อีกนะ… แกเองก็ด้วยเถอะ ระวังตัวหน่อย หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง อย่าให้มันมากไปนัก ถ้าเกิดมีใครสงสัย เรื่องแดงขึ้นมา กลายเป็นขี้ปากชาวบ้านให้เม้าท์กันทั่ว คราวนี้จะซวยกันยกแก็งค์ ฉันยังไม่อยากถูกสังคมตราหน้าว่ามีผัวเป็นเกย์ ถึงแม้จะเรื่องจริงก็เหอะ”
“พี่รินไม่ต้องห่วง เพราะพี่ภพเขาต้อง ‘อด’ ‘ทน’ อยู่แล้วล่ะงานนี้…” แล้วสองพี่น้องก็พร้อมใจกันหัวเราะอย่างสาแกใจ… เออ!! เดี๋ยวก็ได้รู้ว่าคืนนี้ คนอย่างไอ้ภพจะเปลี่ยนจากอดเป็น ‘อึด’ และ ‘ทน’ ได้ไหม!!
++++++++++++++++++++++++++
+ เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าพี่ภพมันหล่อ... มีชะนีน้อยหอยสังข์มาติดพันด้วยนะเออ ก็ไม่รู้จะมาสร้างปัญหาอะไรไป รอดูกันต่อไปแล้วกัน...
+ สงสารน้องรินนะ ผัวก็นำพาเรื่องมาให้เวียนหัวตลอดเวลา แต่ฝีปากน้องรินก็ไม่เป็นรองยัยพิงค์นะเออ
+ ถามกันตรงๆ จริงๆ นะ ยังมีคนรออ่านเรื่องนี้กันอยู่บ้างไหมคะ หรือว่าเบื่อเพราะรอนาน อันนี้ถามไม่ได้โมโห เหวี่ยงหรืออะไรเลยนะ ถามกันตรงๆ... คือบางทีคนเขียนเองก็อยากรู้ฟีดแบคนะว่าชอบแบบนี้ ไม่ชอบแบบไหน รู้สึกยังไงกับตอนนั้นๆ มันก็มีผลต่อการพัฒนาของคนเขียนเหมือนกัน จริงๆ ถ้าอ่านนิยายเมอร์ซี่มาตั้งแต่เรื่องแรก จะรู้ว่าเราไม่เคยเรียกร้องว่าต้องมาเม้นท์ มากด มาโหวตนะ แล้วพอมีเฟสบุค เราก็เลยบอกว่าหลายคนที่ไม่มียูส เข้ามาอ่าน แล้วไปแอดเราในเฟส อย่างน้อยก็มาเม้นท์บอกกันสักนิดว่ารู้สึกยังไงกับตอนนั้นๆ คือถ้าไม่มีอะไรจะบอกจริงๆ ก็ไม่ว่ากัน แต่แบบเคยไหมว่าอ่านหรือดูหนังจบ แล้วมีอาการอยากเม้าท์กับเพื่อนว่า แกอีตัวนั้นร้ายมาก แกตอนนี้ไม่มันส์เลยว่ะ มันเฉยๆ แกอยากให้มีแบบนี้อีกจัง อะไรแบบนี้ คือเราเองก็จะได้รู้อารมณ์ร่วมของคนอ่านด้วย ฉะนั้น ถ้ายังรอ ยังอ่านกันอยู่ ถ้าเป็นไปได้รบกวน "เม้าท์กันบ้างนะ" ขอบคุณค่ะ
+ แล้วก็ยังคงขอบคุณทุกเม้นท์ทุกกำลังใจนะคะ ขอบคุณจริงๆ จากใจเสมอ เราอ่านทุกเม้นท์ (ละหลายๆ รอบ) เลย
+ตอนหน้าเป็นฟี่ แจ็คนะคะ... ขอโทษจริงๆ ที่มาเร็วๆ อย่างสม่ำเสมอไม่ได้ ขอบคุณที่ยังคงรอกันอยู่นะ
เมอร์ซี่ฯ
-
:z13: :z13: :z13: :z13:
อร๊ายยยยยย น้องรันขี้อ้อนน่ารักมาก
พี่ภพนี่ก็หื่นตลอดเวล์จริง ๆ ฮ่า ๆ
อยากรู้จริง ๆ ว่าคืนนี้พี่ภพจะต้อง อด และ ทน หรือจะ อึด และ ทนดี
ฮ่า ๆ พักห้องไหนเนี่ย เดี๋ยวไปตั้งกล้อง
กร๊ากกกกกก ไม่ค่อยจะหื่นเลย 555555555555 :z2:
ลืมบอกว่า ยังไงก็ยังติดตามอยู่จ้า
สู้ ๆ นะเมอซี่ ๆ ๆ อิอิ
-
มาชูมือว่ายังเป็นแฟนคลับน้องรันอยู่ค่ะ
คุณ Mercy แอบอินเทรนนะคะเนี่ย เขียนน้องพิงค์ออกมาคอยจ้องแย้งสามีคนอื่น
อ่านๆไปเกือบเผลอคิดว่ารินมีชื่อจริงว่าธัญญาแล้วจิ :m20:
+1 :กอด1:
-
อั้ยหย่ะ... ขอไปทำงานในกองสักคนไหมเนี่ย
-
โอ้ยรันน่ารักมาก ถ้าเป็นพี่ภพนี้หลงตาย
555555555555555555555
ฝีปากรินแรงกล้ามากจ้า นับถือ
-
ระวังกิ๊กเก่าด้วยน้าน้องรัน น้องรันสู้ๆ
-
เชื่อฝีมือริน จัดการได้
+1
-
หวานไม่เลิกเลยนะ :z2:
-
:impress3: รอตลอด...รอเสมอ...รอเมอร์ชี่อยู่น้า :pig4:
-
:กอด1:
-
เย้ มาอัพแล้ววว พี่ภพน้องรันหวานซะ
-
สามคนผัวเมีย :laugh:
-
หวานผสมหื่น ของอีตาลุงนี่ สุด....จริง ๆ
เจอโจทย์เก่าแบบนี้ คุณภรรยา จะต้องออกฤทธิ์อีกกี่สเตป แต่คิดว่าริน เอาอยู่ .... :z2:
+1 ให้พร้อมกำลังใจ เป็นแฟนคลับของเมอร์ซี่ ยังไงก็ต้อง " อด " " ทน " ได้อยู่แล้ว :jul3:
-
หึหึ อึด จริงหรอ นายสามภพ พิงค์ แอบกัดใครในเรื่องจริงเปล่าเนี่ย หามีคุณแม่มาเถียงพี่รินด่าพี่รินแทนด้วยเนี่ย(อัดคลิปมาแฉ)ใช่เลย!
-
ตั้งแต่คืนดีกับน้องรัน พี่ภพหื่นตลอด นี่กะไปฮันนีมูนที่ภูเก็ต มีสระว่ายน้ำส่วนตัวด้วย แค่คิดคนอ่านก็คิดไปไกลแล้ว :z1:
น้องพิงค์จะมาเป็นมือที่สามให้ครอบครัวเค้าแตกแยกเปล่านิ ยังไงน้องรันอย่ายอมนะ สามีข้าใครห้ามแตะ ถ้าแตะโดน :beat: :beat:
กด + และ + เป็ด ให้คนเขียน ยังรออ่านน้องรันอยู่ตลอดค่ะ
-
รินจัดไปหนักๆเลย
พี่ภพจะ 'อึด' หรือจะ 'อด' :laugh:
:L2:
-
ไม่เอาดราม่าแล้วนะ ขอร้องงงง
o18 o18 o18 o18 o18
-
พี่ภพคงต้องอดและทนแล้วหละงานนีิ 55555 :laugh: :laugh:
-
ค้างเลย เปิดประเด็นมาซะฮ็อตขนาดนี้ มันต้องมีอะไรระหว่าง รัน+ภพ+พิ้งค์แน่ๆ รินยังไม่เท่าไหร่ แต่รันนี่ดิ จะหึงอะไรขนาดไหน
อ๊ากกกกกกกกกกกกก อยากอ่านต่ออออ~
-
มาฮันนีมูนกันด้วยอ่ะ :z2:
-
ไปภูเก็ตรอบนี้ ท่าทางจะสนุกเนอะน้องรัน
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:laugh:
พระศุกร์เข้าแทรกซะแล้วพี่ภพเอ๋ย
แค่ 3 คนผัวเมียยังปวดหัวไม่พอ
ยังจะมีชะนีด้านหน้ามาตามตื้ออีกพ่อคุณเอ๊ย
เป็นแฟนคนหล่อต้องอดทนนะน้องรัน
แต่ถ้ามากไปอนุญาตให้ตัดทิ้งได้เลย
o18
-
พี่ภพ นี่หื่นตัวพ่อเลยนะ คิดแต่จะเลียครีมน้องอย่างเดียวเลย55
ผู้หญิงแบบพิ้งค์ แร้งงงง อ่ะ อยากเป็นชู้กับผัวชาวบ้านด้วย ช่างกล้า
ไม่รู้หนูรินจะจัดการได้มั้ย แต่ฝีปากก็ไม่ธรรมดานะสู้ได้อยู่แล้ว
ปล. เรารอได้เสมอจ้า นานแค่ไหนก็รอ เข้าใจนะว่าไม่ว่าง
ถ้าคิดถึงมากเราก็กลับไปอ่านเรื่องเก่าๆ รอก่อนจ้า ไม่ต้องกังวลนะ
:กอด1:
-
:pighaun:น้องรันน่ารักมากๆเลยอะ :กอด1: :กอด1:
-
ตอนนี้น้องรันลบภาพเด็กนอกผู้มาดมั่นไปจนเกลี้ยง
เหลือเพียงหนุ่มน้อยขี้อายและยั่วยวนนิดๆให้คลั่ง แต่น่ารักอ่ะ
สามภพมันหล่อเทพปล่อยมันไป นี่ยังดีที่พี่แกไม่หลงชะนีน้อย
นามว่าพิงค์ เริ่มอิจฉาสามภพแฮะทั้งเมียจริงและเมียตี่ทะเบียนสามัคคีสุดๆ :laugh:
รอแจ็คฟี่อยู่นะคะ และรอน้องรันสามภพเสมอค่ะ
บวกเป็ด
-
ไม่เบื่อหรอก ถึงจะเป็นนิยายรายเดือนรายสองเดือนก็รออยู่นะ ก็เข้าใจอยู่ว่าคนเขียนงานเยอะ
ตอนนี้มียัยพิงค์ชะนีน้อยมาเพิ่มสีสัน ก็เอาฟาดฟันกันพอหอมปากหอมคอล่ะกัน ยังไม่อยากเห็นน้องรันขี้มูกโป่งอีกจ้า
เพราะเพิ่งจะได้สวีทวี้ดวิ้วกันไม่กี่ตอนเอง หรือถ้าจะให้นายแบบหนุ่มแพททริก
มาทำให้พี่ภพหึงน้องรันบ้างนิดๆหน่อยๆ(แบบว่าเข้าใจผิดน่ะ)ก็ได้สีสันอีกแบบนะ อะครึ อะครึ
-
มีตัวป่วนมาอีกแล้ว
งานนี้ใครจะชนะ
แต่ดูถ้าแล้วคุณ
เมียรันเอาตาสามภพอยู่ :laugh:
-
ยังติดตามเรื่อยๆนะคะ เห็นพัฒนาการพี่ภพ หื่นขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ 555
จริงๆตอนนี้ลุ้นแจ็คฟี่มากกว่า คู่ที่ไม่ค่อยเปิดใจพอจะเปิดตัวกันตรงๆแล้วลุ้นน่าดู
-
:impress3: :impress3:
อยากอ่านต่อเร็วๆ อ่าาาาาาา :monkeysad:
-
ไม่เบื่อ ไม่เบื่อ หรอกจ้า
หวังว่าพี่ภพคงไม่ต้องอดแต่เป็นอึีดแทน 555
-
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
:call: :call: :call: :call:
-
ยังรออ่านอยู่นะ...อย่าทิ้งเรื่องนี้ล่ะ :L2: :L2: :L2:
ปล.ลุงภพหื่นมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกว่าพี่ภพเหมือนตาแก่กินเด็กมากขึ้นทุกที
น้องรันก็ชั่งยั่ว พี่ภพก็แสนหื่น เข้ากันได้ดีจริงๆงานนี้ o13
-
อ่านแล้วสนุกมากพี่ไนท์ตอนนี้ พี่รินนี้ก็ปากร้ายเหมือนกันนะเนี้ย ส่วนน้องรันไม่รู้จะโดน 'อึด'และ'ทน'ใส่ไหม555 พี่ภพก็หื่นไม่เปลี่ยน รอตอนต่อไปจ้าาา^^
-
รออยู่คะ :bye2: :bye2: :bye2:
-
รออยู่เสมอจ้าๆๆ
ชอบๆๆ
ต่อไวไว นะจ้า
น้องรันก็ร้ายนะพี่ภพ บอกไว้ก่อน 555+
อัพบ่อยๆนะค่ะ
-
หวานกันไป อิอิ ตัวร้ายเริ่มโผล่ละ
-
เพราะมันขาดช่วงไปนานเลยต้องฟื้นความจำบ้าง
น้องเมียน่ารักน่ากอด อยากเจอน้องบทเจ้าเล่ห์อีกที
อย่างพิงค์ไม่น่าจะสู้ไหว 555 เจอแพ็คคู่พี่น้อง
-
555555+.... จะมารอดู...ศึก อด-ทน....กับ....อึด-ทน
ยังรอคอยอยู่เสมอนะค้าบ...ชอบเรื่องนี้...
-
ชูจุ๊กกุแร้ว่ารออ่านอยู่ค่า อย่าทิ้งกันไปไหนน้า เรื่องโปรดอันดับต้นๆเค้าเลยนะเนี่ย
รู้สึกยัยพิ้งค์นี่มาจะพาสีสันมาด้วยอย่าง...น่าประหวั่นพรั่นพรึงจริงๆ
ถ้าชีร้ายมากๆ เดี๋ยวใส่ สระเอ เพิ่มให้เป็นอีเพิ้งแน่ๆ อิอิ สระเอรออยู่แล้ว คึคึคึ (((จิต)))
-
คิดถึง mercyyyyyyyyyyyyy
สามภพมันหื่นสามชาติจริงๆ ยัยพิงค์ดูไม่ออกรึไงนะ 55+
-
รอครับสนุกมาๆ o13 o13 o13
-
นางร้ายโผล่มาแว้ววว o18
-
รอค่ะรออ่านอยู่เสมอๆ
ตอนนี้พี่ภพหื่นมาก 5555
บอกคำเดียวว่าเบื่อชะนีค่ะ 55555555555 จะก่อเรื่องอะไรรึป่าวเนี่ย
-
กลัวความหื่นอิลุงจะเป็นช่องทางให้ยัยพิงค์มาสร้างดราม่าได้นะสิ
เกิดไปจู้ฮุกกรูกับน้องรันเพลินยัยชะนีนี่โผล่มาจ๊ะ จนได้เกิดเรื่อง ซวยเลย
แต่ถ้าจะแค่มาฟาดปากกับพี่รินอันนี้หนับหนุนนะ หนุกๆ เค้าชอบคุณภรรยาตาลุงจริงๆ อิอิ
-
หวานๆ มากเลยค่ะ สำหรับเวลานี้ของพี่ภพและน้องรัน
แต่แว่วได้กลิ่นมาม่า โชยมาแต่ไกล เอ๊ะ! หรือจะคิดมากไปเองคุณน้องชะนีไฮโซ
คงจะไม่สามารถสร้างความร้าวฉานให้ 3 คนผัวเมียได้หรอกมั้ง ฮาๆ ชอบคำนี้ของพี่ภพ
ถ้าเราเป็นพี่ริน คงจระเข้ฟาดหางใส่สักทีสองที ข้อหาหมั่นไส้ ลั๊นล๊าเกินหน้าเกินตา
รอฉากหวานๆ ริมทะเลค่ะ
-
รอจ้า :)
-
ในที่สุดก็กลับมาคืนดีกัน แต่ไม่นานก็มีชะนีมาอีกแล้ววววพี่ภพเสน่ห์แรงไปมั้ยคะ :z3:
-
ฝีปากแต่ละนางไม่ได้ด้อยไปกว่ากัน ฟาดปากกันมันซะ ฮ่าาาา สงสารน้องรันจริงๆ ฮ่า ต้องมีสามีฮอท ว่ะฮะฮ่าาาาา รออ่านตอนหน้า และรอฟี่แจ๊ก คิคิ
-
พอกลับมาดีกัน ลุงก็แช่มชื่นทีเดียวเีชียวนะ
ปาดหน้าครีมชีสกันทั้งเช้าทั้งค่ำมิได้ว่างเว้น มีไปฮันนีมูนริมทะเลอีกแหนะ
แต่ีมีน้องนี....แสบสันต์มาด้วยอย่างนี้ จัดการดีๆนะคะลุง หากน้องงอนจะอดยาวววว...น๊า
ปาดหน้าครีมชีสอ่ะ ท่องไว้ๆๆๆๆ
ขอบคุณค่ะคุณเมอร์ซี่ รักทุกคู่ รอทุกคู่...เสมอ....
รออ่านคู่แจ็คฟี่ เค้าเปิดตัวคุณแฟนกันไปถึงไหน ยังไงแล้วน๊าาาา อยากรู้จริงเชียว
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
ปล.ฝากบอกลุง อย่าลืมฟิตแอนด์เฟิร์มเยอะๆนะ เดี๋ยวตายคาอกน้องไปซะก่อน (อิอิ แซวเล่นนะคะ)
-
มีเมียเด็กนี่มันกระชุ่มกระชวยอย่างนี้นี่เอง :m20:
-
ตามอ่านจนทันตอนล่าสุดแล้ววววว
ตามลุ้นตามเชียร์ ในที่สุดก็ได้รักกันสวีทหวานซะที >w<
หลังจากตาลุงเล่นตัวอยู่นาน 5555
น้องรันทั้งน่ารัก ช่างเอาใจ ขี้อ้อน แถมยังช่างยั่วอย่างนี้
ไม่ตบะแตกก็ให้มันรู้ไปสิ! ฮ่ะๆ
หวังว่าทริปฮันนีมูนจะไม่ล่มเพราะยัยพิงค์นี่หรอกนะ - -''
งานนี้พี่สามภพของเราจะได้อึด หรือ ได้อด จะรอดู
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ ^^
-
:L2: :L2: :L2:
-
:กอด1: :กอด1:
-
เพิ่งมาอ่านค่ะ
สนุกมากเลยๆๆ
-
โอ้ อ่านทันแล้ว นั่งอ่านวันเดียวทัน...ชอบๆๆค่ะ สนุกมาก
น้องเมียน่าร๊ากกกกมากกก :-[
-
เริ่มหวานกันแล้ว
รอตอนต่อไปนะคะ
><
-
ขอบคุณค่ะ
รออ่านอยู่เสมอนะคะ
น้องรันน่ารัก
:กอด1:
-
รออ่านและลุ้นกันตอนต่อไป
-
หึหึ ครบเดือนแล้วจ้า มาลงเล่มนี้ก่อนไปปิดเล่มในชีวิตจริงให้พี่ก่อนซะดีๆ รอดูฉากฮันนีมูนหวานแหว๋วอยู่ ไม่อยากกินมาม่าอ่ะ ^^
-
รออยู่นะคะ คนแต่งหายไไปไหน :serius2:
สนุกมากๆ ค่ะ อ่ารวดเดียวถึงตอนล่าสุดเลย
มาต่อไวๆ น๊า o22
-
:-[
หวานตลอดเลยน๊า
-
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายรายเดือนจริงๆ ฮ่าๆๆๆๆ
รออยู่นะค่ะ
เพิ่งเข้ามาอ่าน ตอนต่อไปมัน เเน่ๆๆ
สุ้ๆๆค่ะ
-
ขอไปทำงานกองนี้ด้วยคนได้มั้ยคะ
อิอิ น่ารักน่าลุ้นจริงๆ
-
รออยู่ค่าา !!! :z1: สู้ๆ o13
-
คิคิ มาต่อได้แระน้าาาาา><
-
:call: :call: :call:
-
ตามอ่านตั้งแต่ตอนแรกจนถึงล่าสุด แหม มันสุดยอดม๊ากกกกกกก o13
ชอบน้องรันอ่ะ เค้าติสดี อิอิ
นังพิงค์!!!ถ้าแกกล้ามีเรื่องกับน้องรันล่ะก็ เจอดีแน่ 55555+ :laugh:
ป.ล. ยังรอเสมอน้าาาา
-
พี่ภพ น้องรัน ยู้ ฮู อยู่ม้ายยยยยยยยยยยยยยย
-
ขออนุญาตไปโพสต์หน้าถัดไปนะคะ เพื่อความต่อเนื่องของนิยาย
-
สวัสดีค่า...
แหะๆ ก็นะ ตามสไตล์ ไม่มีอะไรแก้ตัวจริงๆ หายไปสองเดือนได้มั้งคะคราวนี้ :เฮ้อ:
ยังดีใจและขอบคุณที่ยังคงมีคนเข้าไปทวง หรือมาติดตามนะคะ :กอด1:
คนแต่งยังอยู่ค่ะ ยังไม่ตายยังไม่หายไปไหน แต่ว่ามันอัพไม่ได้จริงๆ งานงอกตลอดต่อเนื่อง
ขอโทษอีกครั้งนะคะทุกคน
ปล. คำผิดเดี๋ยวกลับมาแก้นะคะ:pig4:
+++++++++++++++++++++
ตอนที่ 19
ไม่เกินสองชั่วโมงจากกรุงเทพมหานคร เราก็มาถึงโรงแรมของไอ้รินที่ภูเก็ต พวกทีมงานและทีมของนายแบบ นางแบบ ถูกจัดให้พักในโซนของตัวโรงแรม ซึ่งตึกของโซนโรงแรมนี้จะถูกแยกออกไปทางด้านชายหาด โดยมีสระว่ายน้ำขนาดใหญ่กั้นกลางระหว่างตึกกับทะเล ส่วนผมและบรรดาเมียๆ ก็มาพักกันในส่วนของตัวรีสอร์ท ห้องพักสร้างเป็นวิลล่าทรงไทย ซุกซ่อนตัวท่ามกลางธรรมชาติ มีต้นไม้ไทยๆ ใหญ่โต แผ่กิ่งก้านสาขาหนาแน่นให้ความร่มรื่น บ้านพักแต่ละหลังมีสระว่ายน้ำเป็นส่วนตัว และค่อนข้างใหญ่ ไม่ใช่แค่หย่อนตัวลงไปแช่ก็เต็ม และที่สำคัญทุกๆ หลังแม้จะโอเพนท์แอร์ ห้องนอนล้อมรอบด้วยประตูกระจก แต่ทั้งหมดทั้งมวลอยู่ภายใต้รั้วรอบขอบชิด ไม่มีทางที่คนที่เดินผ่านไปผ่านมาด้านนอกจะมองเห็น หึหึ… ผมชอบอะไรที่เปิดเผยภายใต้การปิดบังแบบนี้เสมอ
ไอ้รินเปิดห้องพักสองหลังติดกันโดยที่กระเป๋าผมจะอยู่กับห้องไอ้ริน และอีกห้องเป็นห้องของน้องรัน แบบนี้ก็ป้องกันข้อครหาใดๆ เอาไว้ดึกๆ ค่อยย่องไปนอนกอดเมียที่ห้องนู้น ไม่มีใครสงสัย
“จริงๆ ให้รันไปนอนกับพวกพี่ๆ ทีมงานก็ได้นะ” น้องรันที่เก็บของเสร็จก่อน เดินมาสมทบผมกับไอ้รินที่ห้อง
“ไม่ได้!!!!” ผมรีบตะโกนห้ามอย่างลืมตัว… แหม ถ้าน้องไปนอนกับทีมงาน มันเสี่ยงที่จะโดนไอ้ห่าเบนมาแทะโลมน่ะสิ ผมหวังดีนะ!
“แกนอนนี่แหละ เดี๋ยวคุณสามีของพี่เขาจะโดดน้ำตายซะก่อน… ไม่ต้องห่วงว่าเป็นเด็กฝึกงานแล้วได้นอนห้องหรูกว่าหรอกน่า แกเป็นเจ้าของโรงแรมนะโว้ย จะนอนที่ไหนใครจะมาว่า” นั่นสิ… มึงมีเหตุผลที่ดีมากริน กูนับถือ
“งั้น เป็นสามีใครก็นอนกับคนนั้นนะครับ” คล้อยหลังไอ้รินที่เดินเข้าไปเก็บของในห้องน้ำ น้องชายเจ้าของโรงแรมเขาก็เลยลุกขึ้นมากระซิบบอกผมเบาๆ ด้วยประโยคล้อเลียน พร้อมจุ๊บแก้มแถมท้าย… เก่งจริงจริ๊ง เรื่องยั่วให้คน ‘ขึ้น’ เนี่ย!
“งั้น รันเป็นเมียใครก็ต้องนอนกับคนนั้นนะครับ” สรุปว่าเข้าตัวนะจ๊ะเด็กน้อย…
“งั้นคืนนี้จะรอที่สระนะ” กะว่าจะเอาคืนให้ได้เขินอาย… แต่กลายเป็นผมจะตายกับน้ำเสียง และสายตาวาวๆ ของคนที่จงใจยั่วผมซะก่อน
........................
........................
“เซ็ทนี้เป็นชุดว่ายน้ำนะคะคุณพิงค์ ตามที่ได้บรีฟไป คือจะไม่โป๊ เน้นความสปอร์ต และเซ็กซี่เล็กๆ จะได้โชว์ผิวแทนๆ โกลว์ๆ ของคุณพิงค์แทนค่ะ” หลังจากให้เวลาไปเก็บของเข้าที่พักกัน 1 ชั่วโมง ทีมงานก็เริ่มต้นลุยถ่ายแฟชั่นเซ็ทกันทันที โดยที่วันนี้เราจะถ่ายเซ็ทเดี่ยวของน้องพิงค์กันก่อน และด้วยฟ้าฝนเป็นใจ แดดวันนี้กำลังดีเหมาะให้ถ่ายริมสระว่ายน้ำกลางแจ้งมาก น้องแป้งสไตลิสต์ก็กำลังทำหน้าที่อธิบายคอนเซ็ปต์เซ็ทนี้ให้นางแบบของเราฟัง
“เดี๋ยวเซ็ทนี้เป็นชุดว่ายน้ำของอีกแบรนด์ตามที่ได้คุยกับผู้จัดการน้องพิงค์ไปแล้วนะครับ ส่วนเซ็ทคู่จะเป็นเสื้อผ้าของแบรนด์น้องพิงค์ทั้งหมด” ผมชี้แจงย้ำอีกที เพราะบ่อยครับที่กรณีแบบว่า อ้าวไหนตกลงจะใส่ชุดของแบรนด์นี้ทั้งหมด ทำไมมีอีกแบรนด์โผล่มาด้วย ทั้งๆ ที่เราได้แจ้งไปแล้วตอนติดต่อ แต่พอหน้างานตัวนางแบบหรือผู้จัดการเองที่จะมีปัญหา
“ไม่มีปัญหาค่ะ ชุดว่ายน้ำของแบรนด์นี้พิงค์ก็เป็นแฟนพันธุ์แท้ค่ะ มีเกือบทุกคอลเลคชั่นเลย ได้แอบเห็นที่ราวแขวนเมื่อกี้ คอลเลคชั่นใหม่นี้สวยทุกตัว สงสัยพิงค์จะได้เสียเงินอีกแล้ว”
“บอส เดี๋ยวผมถ่ายตรงริมด้านนี้นะ เราจะได้เห็นแลนด์สเคปส่วนนี้ด้วย แล้วเดี๋ยวช่วงพระอาทิตย์ใกล้ตก เราไปพานอราม่ากันริมหาด ตามที่เราคุยคอนเซ็ปต์กัน ตรงริมสระผมอยากได้อะไรที่สดใสๆ แต่ว่าริมหาดอยากจะคอนทราซกันไปเลย เป็นอารมณ์เศร้า หม่น เหงา” ไอ้ช่างภาพเดินเข้ามาแจมร่วมวงบรีฟงาน หลังจากที่หายไปหาโลเคชั่น และไปคุมผู้ช่วยช่างภาพในการจัดแสงให้ตรงตามที่ต้องการ
“อืม ตามนั้นแหละ เอาล่ะทุกคนเต็มที่นะครับผมเชื่อมือพวกคุณ” ผมพูดขึ้นเสียงดังท่ามกลางทีมงาน ผมมักจะพูดประโยคแบบนี้เป็นประจำก่อนเริ่มถ่าย ผมอยากให้พวกเขาเชื่อมั่นในตัวเอง และเชื่อว่าผมเชื่อใจพวกเขาเต็มที่
น้องพิงค์ในชุดว่ายน้ำสวยเซ็กส์ซี่จริงๆ ด้วย หุ่นที่เหมือนนาฬิกาทรายมีส่วนเว้าส่วนโค้งที่ถูกจังหวะ ทำให้น้องดูน่ามองและน่าหลงใหล อันนี้ผมพูดในสายตาคนทำงานในวงการนี้นะครับ ไม่ใช่ว่าชื่นชอบแบบผู้ชายชอบผู้หญิง… ถึงผมจะเป็นเกย์ แต่ไม่ใช่ว่าจะยี้! ใส่ชะนีตลอดเวลา ผมยังคงทราบดีว่าแบบไหนเรียกว่าสวย แบบไหนเรียกเซ็กส์ซี่
แม้ผิวน้องพิงค์จะบ่มแดดมาแล้วอย่างพอเหมาะ แต่ไม่แทนสะใจน้องแป้งและไอ้เบน เลยต้องลงครีมซันแทนแบบเปลี่ยนสีผิวให้แทนชั่วคราวเพิ่ม เห็นผิวแทนๆ แล้วก็พาลให้นึกถึงเด็กฝึกงานของผม รายนี้ผิวน้ำผึ้งนวลเนียนจริงๆ ไม่ต้องอิงตัวช่วย กิจวัตรประจำวันหยุดของรันที่ผมเคยสัมภาษณ์ก็คือ น้องชอบไปนอนอาบแดด ไม่ว่าจะเป็นริมหาด หรือในสวนสาธารณะ เลยทำให้ผิวเนียนละเอียดกลายเป็นสีแทนสม่ำเสมอ ยิ่งเวลาร่างน้ำผึ้งอยู่ในชุดว่ายน้ำสีขาว โอโห! อย่าให้พูดว่าผมรวดร้าวขนาดไหน เซ็กส์ซี่เป็นบ้า!
“น้องจ๊ะเดี๋ยวพี่ขอไดเอ็ทโค้กใส่น้ำแข็งเย็นเจี๊ยบเลยนะจ๊ะ” เสร็จจากเซ็ทริมสระว่ายน้ำ คุณน้องพิงค์เธอก็เดินเข้ามานั่งบนเก้าอี้ริมสระข้างๆ ที่ผมนั่ง โดยที่ยังคงสวมชุดว่ายน้ำทูพีชสีเขียวมิ้นท์ ที่ถึงแม้จะไม่ได้โป๊มาก แต่ก็เปิดเผยกว่าปกติ แล้วเธอก็หันไปกวักมือเรียกน้องรันที่กำลังช่วยพวกทีมผู้ช่วยช่างภาพเก็บอุปกรณ์เซ็ทไฟ เพื่อจะย้ายไปถ่ายตรงริมหาด มาสั่งให้เดินไปหาน้ำอัดลมมาให้เธอดื่ม
“เออ… เดี๋ยวผมไปหยิบให้ก็ได้ครับน้องพิงค์” ผมรีบอาสา เพราะเห็นว่าเด็กฝึกงานดีกรีลูกเจ้าของโรงแรมกำลังมือไม่ว่าง
“อุ๊ย พี่ภพอย่าลำบากเลยค่ะ ให้น้องทีมงานไปหยิบให้ก็ได้” ผมไม่รู้ว่าเธอรู้รึเปล่าว่าน้องรันเป็นใคร แต่ถึงรู้ผมคิดว่าเธอก็คงจะเรียกใช้เหมือนเดิม จริงๆ ก็ไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไรเพราะยังไงซะน้องรันก็เป็นเด็กฝึกงาน ต้องทำทุกหน้าที่อยู่แล้ว แม้ว่าหน้าที่นี้ปกติน้องเลขากองก็มักจะเป็นคนจัดการเรื่องเสบียงของกอง กองถ่ายผมแบ่งหน้าที่กันอย่างชัดเจนก็จริง แต่อะไรที่เกื้อหนุนช่วยกันได้ก็ช่วยๆ กันไป แม้แต่ผมเองยังเคยต้องยกโต๊ะ ยกเก้าอี้ที่จะนำมาเข้าฉากเลยด้วยซ้ำ
“รอสักครู่นะครับ เดี๋ยวผมไปยกมาให้… พี่ภพจะรับน้ำอะไรด้วยไหมครับ” ผมส่งยิ้มให้คนที่มีน้ำใจเผื่อแผ่มาถึงผม ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ แล้วบอกว่าไม่เอาอะไร น้องก็ยิ้มรับก่อนจะหายไปจัดหาน้ำอัดลมให้คุณน้องพิงค์เธอ
“เด็กฝึกงานเหรอคะ หน้าคุ้นๆ นะ” ไม่คุ้นสิแปลก หน้าแกะออกมาจากพิมพ์ไอ้รินซะขนาดนี้
“ครับ… น้องชายของรินเขาน่ะ เรียนศิลปะที่อิตาลี ตอนนี้ปิดเทอมเลยมาขอฝึกงาน”
“อ๋อ… ถึงได้ว่า หน้าตาคุ้นๆ คุณหนูของโรงแรมนี่เอง ไม่น่าเชื่อว่าจะอดทนทำงานหนักๆ ได้ด้วย หรือว่าเพราะเป็นโรงแรมของพี่สาว เลยมาช่วยเป็นพิเศษคะ”
“ไม่หรอกครับ รันเป็นเด็กเก่ง และขยัน เขาอยากจะเป็นช่างภาพแฟชั่น เลยมาขอฝึกงานในกอง แต่ขอเน้นไปที่ถ่ายภาพเป็นพิเศษ เห็นเบนมันบอกว่าภาพในคอลัมน์สัมภาษณ์จะให้น้องรันได้ลองแสดงฝีมือดู” ผมจัดแจงอวดสรรพคุณน้องเมียที่รักเสร็จสรรพ ก็รันของผมเก่งจริงๆ นี่ครับ ของดีก็ต้องอวดกันหน่อย
“จะดีเหรอคะ ให้เด็กฝึกงานถ่ายงานใหญ่แบบนี้ ถ้ารูปออกมาไม่ดีจะแย่เอานะคะ”
“น้องรันฝีมือดีจริงๆ ครับ ผมการันตีได้ น้องพิงค์ไม่ต้องห่วง” ผมอยากจะหันไปแยกเขี้ยวใส่ โทษฐานบังอาจมาดูถูกฝีมือสุดที่รักผม แต่ก็กลัวน้องพิงค์เธอจะฟ้อนเล็บใส่หน้าซะก่อน
“ถ้าพี่ภพยืนยัน พิงค์ก็มั่นใจค่ะ” อะไรมันจะเชื่อใจผมขนาดน้าน!
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มตอบ ขอขอบคุณแทนที่รักแล้วกัน
“คืนนี้หลังจากดินเนอร์แล้วพี่ภพจะทำอะไรต่อคะ พิงค์เห็นที่นี่มีผับด้วย มาดื่มกันสักหน่อยไหมคะ จะได้เต้นรำด้วย คืนนี้อยากขยับแข่งขยับขาจังเลย” ไปซิทอัพ หรือวิ่งเอาก็ได้ครับถ้าอยากขยับแข่งขยับขาเนี่ย…
“พี่ว่าจะรีบกลับไปนอนพักน่ะครับ ช่วงนี้อดนอนปิดเล่มมาหลายคืนแล้ว พักเอาแรงสักหน่อย เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ต้องตื่นมาลุยงานกันแต่เช้า” ประโยคผมแฝงความนัยในการเตือนสติเธอเล็กๆ ว่าพรุ่งนี้เรายังมีงานเช้ารออยู่ จะมามัวโอ้เอ้กินดื่มดึกดื่นจะเสียงานเอา
“ว่ายน้ำเย็นๆ ก่อนนอนดีไหมคะพี่ภพ พิงค์ว่ายเป็นเพื่อนเองค่ะ จะได้สดชื่นหลับสบาย”
“เอ่อ…”
“คืนนี้พี่มีนัดทำ ‘กิจกรรม’ ทางน้ำกับภพแล้วล่ะค่ะ เผอิญในห้องพักโซนพี่เป็นแบบมีสระว่ายน้ำส่วนตัว จะได้ทำอะไรแบบสามีภรรยาได้อย่างส่วนตั๊วส่วนตัว น้องพิงค์ไม่ต้องเป็นห่วงว่าพี่ภพจะไม่มีคนว่ายด้วยนะคะ ขอบคุณความหวังดีที่มีให้สามีของคุณพี่เสมอมา แต่ไม่เป็นไรค่ะ หน้าที่ภรรยาพี่ทำเองได้” ลุกขึ้นยืนปรบมือให้ภรรยาดีเด่นแห่งปีเลยดีไหม… เข้ามาถูกที่ถูกจังหวะถูกเวลามากๆ แถมยังเชือดเฉือนได้เจ็บแสบเลือดซิบดีจริงๆ
“น้ำครับคุณพิงค์” สงสัยสองคนพี่น้องเค้าคงนัดกันมา พี่มาเปิดน้องมาปิด
“อ๋อ… ขอบใจนะจ๊ะ… คุณพี่รินคงไม่ว่าอะไรนะคะที่พิงค์ดันใช้น้องชายเจ้าของโรงแรมมาเสิร์ฟน้ำให้” หลังจากที่นั่งอ้าปากหวอกับคุณภรรยาคนโตของผมไปแล้ว ก็ได้เรียกสติกลับคืนมาตอนภรรยาคนเล็กนำน้ำอัดลมมาให้นี่แหละ แต่แหม น้องพิงค์เธอคงซาดิส เลยไม่หุบปากไปสักที คงกะจะประดาบกับไอ้รินอีกรอบ… แต่งานนี้ผมไม่เก็บศพนางแบบนะครับ
“จะว่าอะไรได้คะ ทุกคนต่างก็มีหน้าที่ และก็รู้หน้าที่ของตัวเอง ถ้าคนที่เล่นตามบทที่ตัวเองได้รับ ไม่ล้ำเส้นไม่นอกบท พี่จะไปว่าอะไรได้…”
“แหม ใจกว้างจริงนะคะ”
“ก็ไม่ทุกเรื่องหรอกค่ะน้องพิงค์ บางเรื่องใจพี่ก็แคบซะจนไม่แคร์หน้าไหนเหมือนกัน” ท่ายืนกอดอกแบบสบายๆ กับการลอยหน้าลอยตาพูดแบบชิลล์ๆ แต่จริงจังของไอ้ริน ผมว่ามันดูคุกคามไม่น้อยอยู่นะ ณ จุดนี้ลี้ภัยก่อนดีกว่ากู
“เดี๋ยวผมขอตัวไปดูที่กองก่อนแล้วกันนะครับ ว่าจะคุยเซ็ทใหม่กับเบนมันสักหน่อย… เจอกันตอนดินเนอร์นะจ๊ะดาร์ลิงค์” ผมลุกขึ้นยืนพร้อมกับหันไปจุ๊บแก้มภรรยา (ตามกฏหมาย) หนึ่งที ก่อนจะขอตัวไปทำงานต่อ โชว์ความหวานให้น้องพิงค์เห็นซะหน่อย ผมทำแบบนี้บ่อยครับ ไอ้รินมันรู้ ไม่ตกอกตกใจอะไรหรอก จูบกันต่อหน้าชาวบ้านก็ทำมาแล้ว พวกผมน่ะแนบเนียนขั้นเทพ
“งั้นรันไปช่วยพวกพี่เค้าต่อนะครับ ถ้าเซ็ทไฟเสร็จแล้วเดี๋ยวพี่ผู้ช่วยสไตลิสต์เขาจะมาตามนะครับคุณพิงค์” ผมได้ยินเสียงเด็กฝึกงานรีบขอตัวออกมาติดๆ กัน สงสัยจะกลัวสงครามกลางเมือง
“แอบเดินไปขอทัพเสริมจากพี่รินมาหรือไง” ผมพูดขึ้นลอยๆ ระหว่างที่เดินลงไปชายหาด และเห็นว่ามีอีกคนที่เดินตามออกมาพร้อมๆ กันเดินอยู่ข้างๆ
“ก็แค่ไปตามพี่รินมาทำหน้าที่ภรรยาที่ดีเท่านั้นแหละ” อีกคนก็ตอบอย่างลอยหน้าลอยตาไม่แพ้กัน
“ตามพี่รินมาทำหน้าที่ภรรยา หรือตัวเองทำหน้าที่ภรรยาที่ดีเลยไปตามคนมาช่วยกันแน่ หึงล่ะสิ หึหึ”
“หลงตัวเอง!” คนที่ทำหน้าที่ภรรยาที่ดีหันมาเบะปากใส่ผมก่อนจะวิ่งนำลงไปที่โลเคชั่นที่เขากำลังจัดไฟกันอยู่ ผมก็ได้แต่แหยนหน้าขึ้นขำเบาๆ ให้กับความหล่อ เอ๊ย ความโชคดีของตัวเองที่มีคนน่ารักๆ แบบนี้มาตามหึง มีเมียเด็กมันกระชุ่มกระชวยแบบนี้นี่เองสินะ
............................
............................
กว่าเซ็ทแรกนี้จะจบก็พลบค่ำพอดี เมียผมใจดีจัดอาหารเป็นไลน์บุฟเฟต์ทั้งคาวหวาน เอาไว้ให้ทีมงานทุกคนได้อิ่มหนำ จบมื้อค่ำผมกำชับให้ทุกคนรีบนอนเอาแรง เพราะพรุ่งนี้เราจะตื่นกันตั้งแต่ตี 4 เพื่อรอถ่ายแสงแรกอรุณยามเช้า ให้อดใจไว้รอไปเที่ยวกันตอนคืนสุดท้ายดีกว่า
“บอส บอสจะไปดูรูปที่ถ่ายไปวันนี้ไหม” ไอ้เบนเดินเข้ามาหาผมที่โต๊ะอาหาร หลังจากที่ผมประกาศให้ทุกคนแยกย้ายกันไปพักผ่อนได้แล้ว
“อืม… ก็ดีเหมือนกันนะ จะได้คัดๆ ไปด้วยเลย… รินเดี๋ยวเราไปดูรูปที่ห้องเบนก่อนนะ รินนอนไปก่อนได้เลย” ผมหันไปบอกศรีภรรยาที่มานั่งร่วมโต๊ะอาหารด้วยกัน ในฐานะผู้บริหารของโรงแรม
“ภพพกกุญแจห้องมาด้วยใช่ไหม” ผมพยักหน้าตอบ
“ให้น้องพิงค์ไปด้วยนะคะ น้องพิงค์ก็อยากดูรูปที่ถ่ายไปวันนี้ เผื่อทั้งบก. และช่างภาพจะมีอะไรแนะนำเพิ่มเติมพิงค์” น้องสีชมพูยังคงเกาะติดสถานการณ์เสมอ อยู่ตรงไหน เธอต้องหาทางมาอยู่ใกล้ๆ ตลอด
“รันไปกับพี่ภพสิ เผื่อจะได้เรียนรู้เรื่องงานเพิ่มเติม” ขณะที่ยังไม่มีใครเอ่ยปากให้อนุญาตน้องพิงค์ ไอ้รินก็เอ่ยตัดเสนอให้น้องชายตามผมไปด้วยซะงั้น แต่ถือเป็นการเสนอแนะที่เข้าท่ามากๆ
“ส่งน้องชายไปเฝ้าสามีแทนเหรอคะคุณพี่” น้องพิงค์หันไปยิ้มหวานให้ไอ้รินพร้อมส่งน้ำเสียงเชิงหยอกเย้า แต่ผมเข้าใจว่าเป็นการกระแนะกระแหนซะมากกว่า แต่ใช่ว่าแค่นี้จะทำอะไรไอ้รินมันได้!
“สามีไม่ใช่นักโทษ ไม่ต้องตามเฝ้าหรอกค่ะ… แต่ถึงพี่จะตามเฝ้าก็ไม่ผิดนี่คะ ของๆ พี่ คนของพี่ พี่จะหวง จะห่วง จะดูแล มันก็เป็นสิทธิ์ ถ้าไปตามเฝ้าคนที่ไม่ใช่ของตัวเอง หรือของที่มีเจ้าของแล้วนี่สิคะ ถึงจะเรียกว่าผิด…” ถ้าคำพูดคนเราเป็นมีด ผมว่าตอนนี้น้องพิงค์คงเลือดซิบเต็มตัวไปแล้วแน่ๆ
“ผมว่าคุณน้องพิงค์ค่อยรอดูทีเดียววันสุดท้ายเลยก็ได้ครับ คืนนี้น่าจะแยกย้ายไปพักผ่อน เพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า ผมว่าวันนี้ตาคุณพิงค์ดูล้าๆ เหนื่อยๆ นะครับ มีหลายรูปที่เห็นได้ชัดทีเดียว… พักผ่อนเถอะฮะ จะได้ไม่ต้องโปะคอนซีลเลอร์หนาๆ” นี่ไอ้เบนมันไปประจำหน่วยรบสังกัดไอ้รินตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย เล่นรัว M16 ใส่น้องพิงค์ซะขนาดนี้ ถ้ารอดไปได้คงพิการ
“อุ๊ย… จริงเหรอคะ… งั้นพิงค์ไปนอนดีกว่าค่ะ คือช่วงนี้งานเยอะมากจนพิงค์พักผ่อนไม่ค่อยเพียงพอด้วย งั้นขอตัวเลยแล้วกันนะคะ… ไปก่อนนะคะพี่ภพ พี่ภพก็รีบทำงานแล้วก็รีบเข้านอนนะคะเดี๋ยวจะไม่สบาย ราตรีสวัสดิ์นะคะ” ผมก็ได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆ กลับไปตามมารยาท เมื่อไหร่ผู้หญิงจะเลิกชอบกูสักทีวะเนี่ย ไอ้ภพเป็นเกย์เว้ยเฮ้ย!
“เราก็ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะดึกดื่น” ผมหันไปหาผู้ร่วมทีมทั้งสอง ก่อนทั้งหมดจะพากันเดินไปที่ห้องไอ้เบน
ในห้องที่ไอ้เบนพักเป็นเตียงคู่ที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ข้าวของสำหรับการถ่ายภาพ ไอ้เบนนอนคนเดียว เพราะผู้ช่วยช่างภาพสองคนนอนด้วยกันอีกหนึ่งห้อง ห้องมันก็เลยกลายเป็นห้องเก็บของไปโดยปริยาย
“สักกรึ๊บไหมบอส” ไอ้เบนเดินไปหยิบขวดเหล้าแบนเล็กที่อยู่ในชั้นสแน็กของห้อง บิดเปิดฝาแล้วรินใส่แก้วเกือบครึ่ง ก่อนจะยกขึ้นจิบเพียวๆ และหันมาชูแก้วชักชวนผม
“สแน็กบาร์ไม่รวมค่าห้องที่ฟรีนะเว้ย เปิดกินแล้วจ่ายเองนะครับคุณช่างภาพ” ผมส่ายหน้าปฏิเสธ พร้อมเดินไปนั่งข้างๆ มันหน้าโต๊ะที่วางแลปท็อปอยู่ น้องรันเลยเดินไปลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งอีกข้างนึง
“กลัวอะไร น้องชายเจ้าของโรงแรมอยู่นี่ ถ้าไม่มีจ่ายก็จับเป็นตัวประกันเลย ฮ่าๆ” ไอ้เบนหันไปโยกหัวน้องรันเบาๆ แล้วทั้งคู่ก็พากันหัวเราะ… แหม สนิทสนมกันจริงนะ!
“ค่าตัวรันแค่เหล้าแบนเดียวเองเหรอพี่เบน น้อยจัง” ยังไม่เลิก ไอ้คนของเราก็ดันหันไปเล่นด้วยซะงั้น สนุกกันใหญ่… ท่องไว้ ไม่หึงไอ้ภพ ไม่หึง!
“โอ้ย ขืนถ้ารันโดนจับไปเรียกค่าไถ่จริงๆ พี่ว่าคงมีคนยอมจ่ายหมดตัว เพื่อเอาตัวน้องคืนอยู่แล้ว… จริงไหมวะบอส” ผมสะดุ้งกับประโยคคำถามเหมือนจะทีเล่น ของไอ้เบน บางครั้ง ผมก็รู้สึกว่ามันรู้อะไรๆ เป็นอย่างดี แต่ก็แสร้งเป็นไม่รู้ ไม่เห็น พูดบ้างไม่พูดบ้าง แบบนี้สู้ให้มันถามออกมาตรงๆ จะดีกว่า
“หึ… จะได้เริ่มงานไหมคืนนี้…” ผมรีบตัดบท
“โอเคๆ ทำเป็นเข้มนะบอส… อ่ะ มาๆๆ ทำงานๆ” ไอ้เบนกระดกแก้วเหล้าจนหมด แล้วเราก็เริ่มต้นคุยเรื่องงานกัน มีเสียงน้องรันเอ่ยถามเป็นพักๆ ถึงเทคนิคบางรูป ไม่ก็ถามว่าทำไมถึงไม่เลือกรูปนี้ ทำไมรันชอบรูปนี้แต่พวกผมถึงบอกว่าไม่ดี… รันเป็นเด็กใฝ่รู้คนหนึ่งทีเดียว จริงๆ อาจเพราะติดนิสัยเด็กนอกที่อยากรู้อะไรก็ถาม คิดต่างก็บอก ผมว่าถ้าเด็กไทยเราเป็นแบบนี้กันทุกคน ก็คงนำพาประเทศให้เจริญก้าวหน้าไปได้ไม่ยาก
กว่าจะสรุปเรื่องรูปกันเสร็จก็ปาไปเกือบห้าทุ่มครึ่ง ผมกับน้องรันพากันเดินกลับที่พักด้วยกัน คืนนี้อากาศดี ลมพัดเย็น อยากเดินกอดคอคนข้างๆ แต่ก็ทำไม่ได้ ได้แต่เดินรับลม ชมดาวกันมาเงียบๆ
“นอนด้วยได้ไหมคืนนี้?” ไม่เกิน 50 เมตร จะถึงบ้านหลังที่รันพัก ผมเอ่ยถามขึ้นลอยๆ
“ไม่คิดว่าจะถามนะเนี่ย” น้องหันมาทำตาโตตอบ แต่มุมปากแอบยิ้มเจ้าเล่ห์
“ทำไมล่ะ ไม่คิดว่าพี่อยากจะนอนกับเมียคนนี้บ้างเหรอ”
“เปล่า… ที่บอกไม่คิดว่าจะถาม เพราะคิดไว้แล้วว่า ยังไงพี่ก็ต้องมานอนกับรัน แล้วปกติทำอะไรเคยถามซะที่ไหน” น้องหยุดยืนหน้าประตูบ้านพัก ยิ้มมุมปากตามสไตล์ ก่อนจะหันไปไขประตูห้อง… ผมก็ได้แต่ยืนเอ๋อๆ นิดหน่อย… นี่คือสรุปว่า น้องให้ผมนอนด้วยใช่ไหม หรือยังไงนะ? วันนี้แรมต่ำ สมองประมวลผลช้า… หรือว่ากูแก่?
“อ้าวจะเข้าไม่เข้า? หรือจะกลับไปนอนกับเมียหลวง… เดี๋ยวเมียน้อย เอ๊ย น้องเมียคนนี้นอนคนเดียวก็ได้ ไม่มีการไปรังควานบ้านใหญ่แน่ๆ ฮ่าๆ” ผมได้แต่ยืนกระพริบตาปริบๆ มองคนอารมณ์ดีกำลังสำบัดสำนวน กวนอารมณ์ผมอยู่
“จะไม่ให้พี่ไปเอาข้าวของเสื้อผ้าที่ห้องก่อนเหรอ”
“ปกตินอนด้วยกันเคยใช้เสื้อผ้าเหรอ” เออ ก็จริง… ว่าแต่… พูดแบบนี้มันยั่วกันชัดๆ นี่หว่า!!
“วันนี้พี่ภพดูงงๆ นะ รันว่ากลับไปนอนพักดีกว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้ทำงานกลางแจ้งจะเป็นลมเป็นแร้งไปซะก่อน” คนพูดยิ้มแป้มเหมือนล้อเลียน มากกว่าห่วงใย แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมน้อยใจหรอกนะ กลับรู้สึกชอบน้องรันแบบนี้ น้องรันที่สดใส ร่าเริง น้องรันที่กล้าปากเก่ง ใจกล้า แต่ไม่กระด้างเหมือนเก่า… ถ้าตอนนี้อยู่ในที่ลับตา จะจับมาฟัดให้หายมันเขี้ยวเลยเชียว!
“หึหึ… เดี๋ยวนี้ช่างแขวะจริงนะเรา!... รันเข้าห้องไปก่อนเถอะ พี่ขอเอารูปจากไดร์ฟนี้ไปลงในแลปทอปก่อน เดี๋ยวจะกลับมานอนกอดนะครับ”
“งั้นรันว่ายน้ำรอนะ… รีบมาล่ะ ถ้ามาช้า เกิดว่ายๆ ไปแล้วง่วงนอน รันไม่รอแล้วนะ” เป็นคำขู่ที่ค่อนข้างน่ากลัวที่เดียว พอคนตรงหน้าปิดประตูปุ๊บ ผมก็รีบก้าวยาวๆ ไปที่บ้านพักตัวเองปั๊บ!
พอผมถึงในส่วนของห้องนอนก็ต้องค่อยๆ เดินเบาๆ ไปหยิบแลปทอปที่วางไว้ข้างหัวเตียง เพราะตอนนี้คุณภรรยาหลวงของผมหลับปุ๋ย ฝันถึงชู้ เอ๊ย ผมหมายถึงน้องหนูน่ะครับ…
ผมพาแลปทอปคู่ใจมานั่งโหลดไฟล์ในโซนห้องแต่งตัว เพราะโซนนี้อยู่คนละห้อง และคนละด้านกับห้องนอน แสงไฟจากเครื่องคอมพิวเตอร์จะได้ไม่สาดเข้าตาคนหลับไปแล้ว เดี๋ยวแม่จะตื่นมาแว้กแหวกแหกอกผมซะก่อน
ผ่านไปเกือบ 15 นาทีการโหลดรูป โหลดไฟล์งานทั้งหมดก็เสร็จสิ้นเรียบร้อย ผมจัดการปิดเครื่อง แล้วรีบเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าที่มั่นใจว่าคุณรรินภรรยาคนสวยเธอคงจัดการรื้อกระเป๋า และแขวนเอาไว้ให้แล้วอย่างเสร็จสรรพ… นี่เป็นอีกหนึ่งความน่ารักของไอ้รินมันนะครับ คนเราใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน แม้จะไม่ได้อยู่ในฐานะสามีภรรยา แต่การเป็นเพื่อนกันก็ควรที่จะมีน้ำใจหยิบยื่นไมตรีให้กันบ้าง บางครั้งผมทำกับข้าวเสร็จ ไอ้รินก็ล้างจาน หรือถ้าผมล้างรถก็จะล้างให้มันด้วย ส่วนมันก็ซักผ้า พับผ้าให้ผม เป็นเรื่องที่แชร์กันตั้งแต่สมัยที่ผมกับมันอยู่ต่างประเทศแล้วล่ะครับ เราถึงอยู่ด้วยกันได้อย่างไม่มีปัญหา
อ่านต่อด้านล่างค่ะ
V
V
-
ผมเปลี่ยนชั้นในเป็นกางเกงว่ายน้ำ แล้วสวมเสื้อคลุมทับ ก่อนจะหันไปหยิบเสื้อผ้าสำหรับใส่พรุ่งนี้ติดมือไปด้วย กะว่าตื่นเช้ามาผมคงอาบน้ำที่ห้องน้องเลย จะได้ปล่อยให้คุณรรินเธออาบน้ำแต่งตัวได้อย่างสบายๆ ไม่ต้องรีบร้อน หรือมารอผมอาบก่อน… ถ้าถามว่าพรุ่งนี้เดินออกมาจากบ้านพักของรัน แล้วไม่กลัวมีคนสงสัยหรือ? ตอบได้อย่างมั่นใจ… ไม่กลัวครับ เพราะโซนห้องพักแถวนี้เป็นโซนเอ็กซ์ครูซีฟ เป็นโซนที่ส่วนมากจะมีก็แต่ญาติพี่น้อง หรือแขกระดับวีไอพีจริงๆ เท่านั้นที่มาพัก และช่วงนี้ญาติพี่น้องไอ้ริน หรือแขกวีไอพีก็ไม่มีใครมาพักเลย โซนห้องพักหลังใหญ่ทั้งห้าหลังนี้ เลยมีแค่ผมไอ้รินแล้วก็น้องรันเท่านั้นที่พัก และก็ไม่ต้องกลัวจะมีพนักงานมาเห็น เพราะโซนนี้พนักงานจะไม่เดินเข้ามา หากแขกที่พักไม่โทรเรียก เพราะฉะนั้นสบายใจได้หายห่วงครับ
ผมรีบจ้ำกลับมาที่บ้านพักของน้องรัน ค่อยๆ มองซ้ายมองขวาให้มั่นใจ ก่อนจะค่อยๆ ลองให้มือผลักประตูไม้แบบที่ออกแบบให้เหมือนประตูเรือนไทยโบราณ ประตูเปิดกว้างออกได้แสดงว่าน้องไม่ได้ล็อค และคงยังไม่นอน ผมก้าวเข้ามาด้านในได้ก็รีบหันไปล็อคประตูทันที
แอบแปลกใจเล็กน้อยที่ค่อนข้างเงียบ… มองไปทางสระว่ายน้ำก็ไม่เจอนายเงือกหนุ่มที่คิดว่าคงกำลังเล่นน้ำแหวกว่ายอยู่
น้องไปไหนวะ! ผมมองไปทางห้องนอนที่อยู่ในห้องกระจกใสและเปิดม่านและไฟเอาไว้ เลยทำให้เห็นด้านในชัดเจน… ในห้องนอนก็ไม่ปรากฎสิ่งมีชีวิตใดๆ
“พี่ภพ!” ผมสะดุ้งน้อยๆ เสียงดังมาจากทางด้านข้าง มองไปก็เห็นเจ้าของเสียงกึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่ในศาลาไม้หลังคาสูง ที่มีไฟสีเหลือสลัวสาดส่องร่างบางที่อยู่ภายใต้กางเกงว่ายน้ำสีขาวตัวเก่ง! อืม ตัวนั้นแหละครับที่ทำให้ผมตะบะจะแตกทุกครั้งที่เห็น
“อ้าว ยังไม่ลงน้ำอีกเหรอ” ผมถามคนที่เพิ่งค่อยๆ เคลื่อนตัวจากศาลาเล็กริมสระน้ำ ลงมายืนบิดขี้เกียจไปมา
“ลงไปแล้วขึ้นมานอนพักจนตัวแห้งแล้วเนี่ย เผลอหลับไปตื่นนึงแล้วด้วย” คนพูดทำปากยื่นหน้างอแบบขี้งอน ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปขยี้หัว แล้วลูบแก้มนิ่มเย็นเฉียบของคนงอน
“ขี้งอนนะเรา” ผมยังคงลูบแก้มนวลอย่างเพลินมือ
“ไม่ได้งอนสักหน่อย แค่ง่วงแล้วงัวเงียเฉยๆ เหอะ”
“ไปๆ งั้นลงน้ำกันนะ จะได้หายง่วง” ผมละมือจากแก้ม เพื่อจะจับจูงมือคนงัวเงียงอแง ให้ลงน้ำด้วยกัน แต่เจ้าตัวกลับหดมือหนี แล้วบอกผมว่า…
“พารันขี่คอลงน้ำเลย โทษฐานปล่อยให้รอนาน” หึหึ บทจะอ้อน ก็อ้อนมันทั้งที่ดื้อๆ งอนๆ นี่แหละนะ แล้วใครจะใจแข็งไหวล่ะ ก็ได้แต่ชะโงกหน้าไปขอค่าแรงที่แก้มนุ่มหนึ่งฟอดใหญ่ ก่อนจะแก้ปมชุดคลุมแล้วถอดออกจากร่าง พร้อมนั่งยองๆ รอรองรับคนตัวไม่ใหญ่ แต่ก็หนักใช้ได้… พอน้องกระโดนกอดคอจากด้านหลังก็เล่นเอาเซไปเหมือนกัน ดีนะที่ผมฟิต!!!
“ไหวเปล่าเนี่ย… ขาสั่นๆ นะรันว่า”
“สั่นแต่สั่นสู้นะ ฮ่าๆ อะถึงสระแล้ว จับโยนลงไปซะดีไหม” จริงๆ ระยะทางระหว่างที่น้องขี่คอผมมาจนถึงริมขอบสระน้ำในบ้านพัก ก็ไม่ได้ไกลอะไรมากเดินประมาณ 5 ก้าวเองมั้ง
“กล้าโยนทิ้งเหรอ” คนที่กอดคอเกาะหลังเป็นลูกลิงผมอยู่ตอนนี้ชะโงกหน้าเข้ามาหา พร้อมใช้มือขวาจับหน้าผมให้หันไปเผชิญกับสีหน้าอ้อนๆ แต่รอยยิ้มยั่วนั่นทำให้รู้ว่าคงหงอยไม่จริง ผมเลยงับปากไปหนึ่งที เจ้าตัวก็งับคืน งับกันไปมาอยู่บนหลัง สักพักก็ฟาดปากกันแทบจะกลืนกินไปตามระเบียบ
ผ่านไปพักใหญ่ ผมก็เลยเดินลงน้ำจากฝั่งที่มีบันได ค่อยๆ ก้าวลงไปเพราะกลัวตัวเองจะลื่นแล้วทำให้คนบนหลังตกลงไปเจ็บด้วย
“อู๊ยยย!! น้ำเย็นมาก!” ผมสะดุ้งเล็กๆ กับอุณหภูมิผิวน้ำที่เย็นเฉียบ คนบนหลังก็คงจะหนาวไม่ต่างกัน สังเกตได้จากเนื้อที่แนบเนื้อผมอยู่มีรอยตุ่มๆ ของรูขุมขนที่แสดงออกให้รู้ว่าเจ้าตัวคงขนลุกขนชันพอควร
“ไม่หนาวหรือเรา ไม่เห็นบ่นเลย” เอ่ยปากตามคนข้างหลังทั้งๆ ที่รู้ว่าคงหนาวไม่แพ้กัน แต่ไม่ยักกะปริปาก
“ก็เก่งอะ… หนาวแต่ไม่บ่น” มันน่าจริงๆ คนเก่งๆ เนี่ยชอบนัก
แล้วน้องก็ปล่อยให้ผมได้เป็นอิสระ เพราะจะผละออกไปดำผุดดำว่ายสบายอารมณ์ ผมเลยแกล้งไปท้าแข่ง น้องก็บอกอย่าท้านะ ถ้าแพ้จะโดนทำโทษหนัก ผมก็เลยบอกว่า ถ้าผมชนะ ผมก็จะทำโทษอย่างหนักทั้งในน้ำและบนบกเช่นกัน น้องหัวเราะเสียงดัง แล้วก็บอกว่าผมเป็นตาแก่หื่น! ผมไม่ได้หื่นสักหน่อย เป็นแค่คน แก่ ใจดี สปอร์ต กทม. มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้!
เราสองคนก็ว่ายกันไปมาอยู่หลายรอบ เอาจริงซะยิ่งกว่าแข่งทีมชาติ ส่วนหนึ่งไม่ใช่เพราะผมอยากชนะจะได้ไปทำโทษคนแพ้ให้สาแกใจ แต่ผมถือว่าได้ออกำลังกายไปในตัว เพราะผมเป็นคนติดออกกำลังทุกสัปดาห์ อาทิตย์นี้มาที่นี่ยังไม่ได้ออกกำลังจริงๆ จังๆ นอกจากใช้แรงทำงานเลย
“สรุปใครชนะล่ะเนี่ย” น้องถามด้วยเสียงหอบๆ บ่งบอกว่าเจ้าตัวคงเหนื่อยมากพอดู แต่ดูจากสายตาที่มองมาที่ผม ฉายแววแปลกใจอย่างปิดไม่มิด ที่ผมดูไม่ค่อยเหนื่อยสักเท่าไหร่…
“ดูจากอาการหอบก็น่าจะรู้ผลนะ” ผมแซวออกไป
“โกงเปล่าเนี่ย พี่ภพแอบหยุดว่ายตอนรันกำลังว่ายอยู่รึเปล่า” แหมดูถูก… สระก็ไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้น ถ้าหยุดก็ต้องรู้แหละ
“รุ่นนี้ไม่มีโกง ไม่มีเหนื่อยอยู่แล้ว พี่บอกแล้วว่าพี่ฟิต!”
“ชิส์… จะแพ้จะชนะก็มีค่าเท่ากันอยู่ดี ยังไงรันก็เสร็จพี่ภพวันยันค่ำ” ลูกแกะน้อยรู้ตัวแบบนี้ ค่อยน่าหม่ำหน่อย หึหึ
ผมยักคิ้วส่งยิ้มแบบเหนือกว่าไปให้ น้องก็แลบลิ้นตอบ เห็นแล้วมันน่าเดินเข้าไปกัดลิ้นให้ขาดนัก!!
น้องหันไปว่ายน้ำเล่นต่อ ผมก็เลยว่ายไปฝั่งประตูกระจกที่ติดกับห้องแต่งตัว ก่อนจะเดินขึ้นจากน้ำเข้าไปในตัวบ้านทะลุไปยังตู้เย็นที่ผมเอาเบียร์มาแชร์ไว้ตั้งแต่เมื่อตอนบ่าย ผมเป็นพวกไม่ดื่มไวน์ ไม่สันทัด คือดื่มได้เข้าสังคม ไปงานอะไรแบบนี้ แต่ไม่ได้เป็นเครื่องดื่มแอลกอลฮอลที่โปรดปราน ผมชอบเบียร์มากกว่า และโคโรน่าเป็นสุดยอดเบียร์ในดวงใจผม ปกติผมจะหั่นมะนาวใส่ลงไปในขวดด้วย แต่วันนี้ลืมเตรียม ก็กินเพียวๆ ไปก่อนแล้วกัน
“เบียร์หน่อยไหม” ผมเดินกลับมาที่สระอีกครั้ง หย่อนตัวลงนั่งบนขอบสระ ห้อยขาลงน้ำ พร้อมชูขวดโคโรน่าเชิญชวนคนที่เพิ่งเงยหน้าขึ้นมาจากน้ำ
“จะมอมกันเหรอ ไม่ต้องมอมก็สมยอมน่า” พูดจบก็ว่ายมาเกาะขาเกยคางบนเข่าผม… โอ้ยยยย จะทำให้หลงไปไหนล่ะเนี่ย ไอ้ความขี้อ้อนแบบเนียนๆ เนี่ย ขอเถอะ… ผมหลงจะตายอยู่แล้ว!
“เหนื่อยแล้วเหรอ” ผมลูบหัวคนที่ยังแช่อยู่ในน้ำ เสยผมเบาๆ เพื่อไล่ความเปียกให้ออกไป
“อืม… เหนื่อย หนาวด้วย” น้องตะแคงหน้าขึ้นมอง พร้อมตอบคำถามด้วยน้ำเสียงเนือยๆ
“หนาวก็รีบขึ้น ยังมาแช่เล่นอีก”
“ก็ยังไม่อยากขึ้นนี่!! ตัวเองอุ่นจากเบียร์แล้ว ก็ลงมาช่วยให้รันอุ่นบ้างสิ!” หืมมม สาบานได้ว่า ประโยคนี้มีนัยยะแอบแฝงแบบที่ผมไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม?
“อยากให้ทำอะไรล่ะครับ” ผมแกล้งถาม พร้อมวางขวดเบียร์ลง แล้วประคองหน้าเรียวขึ้นมาด้วยสองมือ ใช้นิ้วโป้งไล้เบาๆ ไล่หยดน้ำที่เกาะอยู่บนแก้ม ก่อนจะวนคลึงไปที่ริมฝีปากเชิดที่เริ่มซีดเพราะความเย็น เจ้าตัวก็งับนิ้วโป้งผมเล่น พร้อมส่งลิ้นอุ่นออกมาเลียเบาๆ เรียกความซ่านได้ไม่น้อย จนต้องกระถดตัวลงไปอยู่ในน้ำด้วยกันอีกครั้ง
“อะไรก็ได้ที่พี่ภพคิดว่ารันจะหายหนาว อุ่นขึ้น… จน ร้อน!” จะต้องให้พูดซ้ำอีกรอบทำไม ผมจัดการวอร์มร่างกายส่วนบนด้วยการประกบบดเบียดปากของเราทั้งคู่ เสียงจ๊วบจ๊าบดังสลับกับเสียงอืออา ในลำคอ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอุณหภูมิในสระน้ำเริ่มเพิ่มขึ้นมาขนาดไหน
“อือออ อืมม อ๊ะ” มือใหญ่ของผมเริ่มรุกลงเบื้องต่ำ ลูบไล้หน้าท้องเนียนเรียบ ก่อนจะลูบเรื่อยลงไปบนส่วนนูนเด่นภายใต้กางเกงว่ายน้ำบาง ที่รัดแนบชิดห่อหุ้มบางสิ่งที่กำลังขยายตัว
จากภายนอก ผมก็เริ่มแทรกมือเข้าไปกอบกุมจากข้างใน แล้วเลื่อนไปยังช่องทางด้านหลัง น้องก็ค่อยๆ อ้าขากว้างขึ้นให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี แล้วเจ้าตัวเองก็ไม่น้อยหน้า ส่งมือมาล้วงเข้าไปด้านในกางเกงว่ายน้ำสีเข้มของผม จัดการทักทายสามภพยักษ์ที่กำลังขยายตัวอย่างไม่เกรงกลัวใคร ยิ่งน้องรูดลูบเร็ว ก็ยิ่งพองตัวแข็งขืนเต็มไม้เต็มมือ
“อืม… อึดอัดไหม อยากให้พี่ช่วยมากกว่านี้รึเปล่า” ผมกระซิบถามข้างหูของน้อง ความซ่านป่นสุขทำให้ เจ้าตัวแหงนหน้าเผยอปากครางไม่หยุด
“อืมมม พี่ภพ… รันอยากได้พี่ภพแล้ว เดี๋ยวนี้เลย เดี๋ยวนี้” ตามบัญชาเลยครับ ผมจับร่างคนที่กำลังต้องการผมหันเข้าหาขอบสระ จัดการถอดสิ่งกีดขวางสีขาวออกจากร่าง พร้อมดำน้ำลงไปชิมช่องทางด้านหลังนานจนใกล้จะหมดลมถึงขึ้นมาจัดการให้ส่วนล่างของตัวเองเข้าไปชิมแทน
ผมยกขาขวาของน้องขึ้นพาดบนขอบสระ โชคทีที่ฝั่งที่เรายืนค่อนข้างตื้น ทำให้น้องไม่ต้องยกขาสูง แต่ก็ค่อนข้างเปิดเผยส่วนหลังให้ผมได้ขยับเข้าไปแนบชิดได้ง่ายดาย บวกกับความเปียกชื้นของน้ำ ทำให้การสำรวจครั้งนี้ไม่มีอะไรติดขัดนัก
“อ้ะๆ อ๊ะ อืมม อ๊ะ!! พี่ภพ อ่ะ พี่ภพ” เสียงครางลั่นเรียกชื่อผมสลับกับเสียงของเนื้อกระทบกันและเสียงน้ำกระจาย ยิ่งทำให้ผมเร่งเร้าความต้องการเข้าลึก และเร็วมากขึ้น
มือซ้ายผมช่วยคนตรงหน้าขยับส่วนตรงกลางให้สอดคล้องทำนองเดียวกับจังหวะสอดประสานของผม ส่วนมือขวาก็บี้คลึีงยอดตุ่มไตที่แข็งเกร็งหดตัวสู้นิ้วอย่างมันมือ… เสียงหอบปนครางดังสลับกันอย่างไม่หยุดหย่อน จนน้องหันหน้ามาเผยอปากให้ผมได้จูบ เสียงครวญจึงกลายเป็นเสียงอืออาในลำคอ
น้องรันนำผมไปแตะขอบสวรรค์ก่อน ผมเองที่ยังอึด เลยจัดการกึ่งอุ้มกึ่งแบกน้องขึ้นจากสระ พากันไปในศาลาเล็กริมสระน้ำ ก่อนจัดแจงท่าทางให้คนที่หนีผมไปก่อนให้อยู่ด้านบน
น้องค่อยๆ สวมทับลงมาบนผม สองมือค่อยๆ ยันหน้าท้องผมไว้ก่อนจะออกแรงควบขึ้นลงอย่างต่อเนื่อง ไม่นานผมก็ยกตัวคนด้านบนออก พร้อมชักมืออีกสองสามที ความสุขก็ทะลักล้นเต็มมือ
“อะไร แค่นี้เหนื่อยแล้วเหรอ” ผมแกล้งถามคนที่ซบหน้าซุกตัวลงบนอกผม ตอนนี้เรายังคงนอนพักเหนื่อยกันอยู่บนศาลา ให้คนที่ออกแรงควบผมได้พักหายใจสักนิด เดี๋ยวค่อยพาไปอาบน้ำอุ่นๆ
“หึ… ใครจะไปบ้าพลังแบบพี่ภพล่ะ… ง่วงแล้วด้วย คืนนี้นอนเหอะนะ รันไม่ไหวแล้ว ตาจะปิด” ก็เล่นว่ายน้ำเป็นบ้าเป็นหลังขนาดนั้นไม่เพลียก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วล่ะ
“โด่!!! เราก็นึกว่าจะแน่”
“อะไร! ว่าใครไม่แน่ แล้วที่เมื่อกี้ขย่มซะลั่นขนาดนั้นยังไม่แน่อีกเหรอไง… วันนี้ขอพักยกก่อนสิ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยต่อนะๆ” เจออ้อนๆ ดื้อๆ เข้าไปแบบนี้ เป็นใครก็ต้องยอม
ผมเลยจัดการพาเด็กเก่งไปอาบน้ำด้วยกัน ในห้องน้ำก็ไม่มีอะไรเกินเลยไปมากกว่าจูบ เพราะคนเก่งเขาง่วงจริง อาบไปก็หาวไป ขนาดจูบๆ กันอยู่ดีๆ ก็ยังหาวออกมาซะอย่างงั้น
“พรุ่งนี้ใครไปรับนายแบบเหรอฮะ” น้องถามระหว่างกำลังเช็ดตัว
“รถโรงแรมน่ะ พี่สั่งเอาไว้แล้ว”
“รันเคยเห็นเขาในนิตยสาร เป็นคนที่มีโครงสร้างเยี่ยมมากเลยนะ หุ่นดีอย่างกับรูปปั้นเดวิด ของไมเคิล แองเจโล่…โอ๊ยย บีบจมูกรันทำไมเนี่ย” สาบานได้ว่าบีบเบาๆ แต่เจ้าตัวแอคติ้งแรงเกิน
“ก็หมั่นไส้ ดันมาชมผู้ชายคนอื่นต่อหน้าพี่ทำไมล่ะ”
“ขี้งอนเหมือนกันนะเรา” น้องย้อนผมด้วยคำพูดที่ผมชอบพูดกับน้อง พร้อมบีบจมูกผมคืน
“งอนดิ… โอ๋เลย”
“เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยโอ๋นะ วันนี้นอนเถอะ” ผมก็ไม่ได้กะจะให้โอ๋แบบเต็มสูบขนาดนั้นหรอกครับ ก็แค่ขอชื่นใจนิดหน่อยเท่านั้นเอง
“นี่ บอกไว้ก่อนนะ ห้ามไปหลงเสน่ห์เด็ดขาด ถึงพี่จะหล่อน้อยกว่าเขาก็ตาม” ก็จริง นั่นมันนายแบบนะครับ ผมเป็นแค่ชายไทยธรรมดา จะเอาอะไรไปสู้เขา นอกจากขนาด และความอึด!
“อะไร ไม่ไว้ใจหรือไง ขนาดพี่เบนจีบรันโจ่งแจ้งซะขนาดนั้น รันเคยเล่นด้วยไหมล่ะ” อ้าว สถานการณ์พลิก กลายเป็นโดนงอนซะแล้วผม
“ก็แหม คนมันรักมาก ก็หวงมากนี่นา… แล้วพี่ก็หล่อสู้เขาไม่ได้ด้วย เลยแอบนอยด์นิดเดียวเอง ไม่ได้จะหมายความว่ารันจะนอกใจ หรือพี่ไม่ไว้ใจรันซะหน่อย” รีบเข้าไปกอดแก้ตัว
“ถ้ารันชอบคนหล่อๆ น่ะนะ รันคงไม่ปล่อยตัวเองให้รอดกลับมาหาวิธีวางแผนจีบพี่ภพหรอก เหนื่อยก็เหนื่อย คอยมาก็นาน ถ้าไม่รักจริง จะทำไหมเนี่ยแบบเนี้ย”
“คร้าบบบๆ พี่เชื่อแล้ว เรารักกันเนอะๆ มาๆ จูบราตรีสวัสดิ์ก่อนแล้วค่อยนอนนะ” ผมก้มไปจุ๊บปากคนตรงหน้าเบาๆ ก่อนจะจูงมือพากันไปที่เตียง
“ว่าแต่พี่เถอะ… อย่าให้เสร็จยัยคุณน้องพิงค์กี้ สีชมพูนั่นก็แล้วกัน ต่อให้เป็นผู้หญิง รันก็หวงเหมือนกัน แม้จะรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ก็เหอะ แต่รันก็ไม่ชอบ… เพราะฉะนั้น ไม่ว่าจะผู้ชาย นายแบบ นางแบบ นางเอง พระเอก หรือผู้หญิงที่ไหน ก็ห้ามสนใจทั้งนั้นนะ เข้าใจไหม!” เห็นเงียบๆ ก็โหดเป็นเหมือนกันนะเนี่ย หึหึ
“จ้าาาาาา พี่สามภพ จะมองแต่น้องเมียคนเดียวเลย พี่ภพสัญญา”
“หึหึ ให้มันจริง! ฝันดีนะฮะ” แล้วน้องก็จุ๊บผมอีกครั้ง ก่อนจะซุกตัวนอนกอดผม
แบบนี้จะให้ไปมองใครได้ล่ะ… แค่คนเดียวก็รักตายแล้ว!
+++++++++++++++++++++
- อิลุงยังหื่น แก่ หน้าด้าน กทม. ไม่เปลี่ยน ฮ่าๆๆ ช่วงหลังๆ มารู้สึกว่าน้องรันน่ารักขึ้นมากจริงๆ กอดๆ
- ตอนนี้ดูไม่ค่อยมีอะไรเนอะ เรื่อยๆ ไปเอื่อยๆ อยากดราม่ากันบ้างไหมคะ ฮ่าๆๆ!!
- ขอบคุณสำหรับทุกคนที่ยังคงรอกันอยู่นะคะ หลายคนแวะเวียนไปถามไถ่ (เชิงข่มขู่ ฮ่าๆๆ) ในเฟสฯ ว่าเมื่อไหร่จะมา พอรอดตายจากงานปุ๊บ ก็รีบปั่นทันทีเลยนะตัวเอง
- ไม่รู้ว่าอ่านแล้วแปลกๆ ไหม ไม่ได้เขียนต่อสองเดือนเหมือนไม่ค่อยติดยังไงก็ไม่รู้ อืมมม ถ้าแปลกๆ ตรงไหนยังไง ก็เม้นท์บอกกันได้นะคะ
- ตอนหน้าก็จะไปอัพน้องพายแล้วค่ะ ขานั้นก็ดองมานานเหมือนกัน
- ตามไปเม้าท์มอยหอยกาบกันได้ที่เฟสฯ นะจ๊ะ mercynovel ส่วนใหญ่มีอะไรก็จะไปอัพเดทในนั้นแหละค่ะ พร้อมตอนสั้นๆ ของคู่พายริวด้วย แอดไปก็มาแนะนำตัวทักทายกันหน่อยเถอะนะคะ จะได้รับรู้ว่าเป็นคนอ่านจริงๆ ไม่ใช่แฝงกายมาขายของหรือเล่นเกม
- สุดท้าย... ขอทิ้งท้ายเอาไว้สำหรับคนที่มากดลบเรารายวันนะคะ... ถ้ามาอ่านแล้วไม่ชอบ แล้วกดลบ เราไม่ว่าเลยนะคะ ถือว่าอืม อ่านแล้วฉันไม่ชอบใจนิ เธอควรจะโดนหักคะแนนไปซะ อันนั้นรับได้ จริงๆ นะพูดจริงๆ คือถ้าอ่านแล้วไม่ชอบเลย คุณมีสิทธิที่จะลบนะ เราเข้าใจจริงๆ... แต่ไอ้ที่มาลบเพราะความดราม่าส่วนตัวเนี่ย ถามหน่อย ว่าเหนื่อยไหม? ขยันเข้ามาลบตลอดๆ เลยเนี่ย เราเกรงใจคนที่เขาตั้งใจมาบวกคะแนนให้เพราะอ่านนิยายแล้วชอบ เหมือนเขาให้รางวัลเรา แต่พวกเธอเป็นใคร นิยายก็ไม่ได้อ่านมากดลบฉันเพราะอะไร คือตอนแรกคิวว่าเออ คงมีคนหมั่นไส้ในความเผือกของเรามั้ง เดี๋ยวคงเลิกไปเอง แต่นี่ไม่เลิกเว้ย ลบมันทุกวันตลอดๆ จาก 784 คะแนน ก็จนเหลือ 776 ขยั๊น ขยัน... ก็ขอบคุณนะคะที่เกลียดเราขนาดนั้น สุดท้ายเราก็ห้ามอะไรใครไม่ได้อยู่ดีนี่นะ พอและเลิกดราม่า เหนื่อย แก่ ปวดกะบาล เสียเวลาทำมาหากิน เสียเวลาแต่งนิยาย ขออภัยที่คนอ่านต้องมาอ่านที่เราบ่นนะคะ ขออนุญาตและขอความกรุณาอย่าถามเรื่องนี้เลยนะคะ ไม่อยากขุดให้มันกลายเป็นดราม่าอีก เพราะที่มาโพสต์เพราะอยากบอกคนที่มาลบเท่านั้นเอง o18 ขอบคุณ! สวัสดีค่ะ
-
น้องรันเอ๋ย แค่นี้พี่ภพของหนูก็โงหัวไม่ขึ้นแล้วลูก :m25:
-
น้องรันเนี่่ย นับวันยิ่งน่ารัก ตาลุงภพจะไปไหนรอดเนอะ
-
อุฮิๆ ตื่นเช้ามาก็เจอของดีเลยเรา
:z1: :haun4:
เดี๋ยวนี้น้องรันน่ารักน่าฟัดมากเลย
พอได้เป็นตัวของตัวเองก็เลยขี้เล่นแถมชอบยั่วด้วยนะเนี่ย
อิลุงเลยเปรมเลยนะ เก็บกดมานานแล้วนิ
:laugh: :oo1:
นานๆมาทีไม่เป็นไรนะค้าเมอร์ซี่คนสวย
เรายังแวะเวียนไปตอดน้องริวในเฟซอยู่ทุกวัน อิอิ
:impress2:
-
ทะเล ทะเล ทะเล.....
ขอบคุณนะ Mercy
+1
-
ลูกสาวคนเล็กมาละ :กอด1:
กด +
รอพี่สาว ( น้องพาย & อิริว) นะจ๊ะ :impress2:
-
กด + ให้นะ
มาต่อเร็วๆน๊า :z2:
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
ดีใจในที่สุดน้องรันกะพี่ภพก็มาให้หายคิดถึงงงงงงงงงง
อิอิ แถมฮันนี่มูนกันถึงภูเก็ตเลยทีเดียว <3<3
เค้าลบได้ลบไป เรากดบวกได้เหมือนกัน!!!!
-
รันน่ารักขึ้นมากเลย
-
นานๆมาต่อทีเล่นเอาเลือดจะหมดตัว :jul1: :jul1:
รอตอนต่อไปจ้าาาาาาาาาาาาาาาาาา :bye2: :bye2: :bye2:
-
:call: :call: :call:
-
ชอบเม้นนักเขียน .... หื่น แก่ หน้าด้าน ไม่เปลี่ยน ... ใช่เลยกับสามภพคนนี้ 555+.... แก่แต่ยังฟิตนะนี่!
-
อุ่ย ...น้องรันนนนน :impress2:
เจอ แก่ ใจดี สปอร์ต กทม. พาไปเปลี่ยนบรรยากาศ >.<
ขอบคุณนะคะ เห็นเรื่องนี้อัพ รีบวิ่งเข้ามาอ่านเลย
:L2:
-
น้องรันเดี๋ยวนี้ก้าวหน้าขึ้นเยอะ สมกับเป็นภรรยาที่ดี ชวนพี่รินมาช่วยเกรียนยัยชมพูซะหน้าหงายไปเลย แต่ดูเหมือนชีจะหน้าด้าน กทม.ของจริง
น้องรันไม่ต้องอ้อนมาก พี่ภพก็ไปไหนไม่รอดอยู่แล้ว ว่าแต่นายแบบที่จะมาใหม่ จะมาทำให้คู่นี้กินมาม่าป่าว แต่คนอ่านไม่อยากกินมาม่าอ่ะ กลัวผมร่วง 555
กด + ให้คนเขียนค่ะ
-
:haun4: สระน้ำกันเลยทีเดียวววว
-
ยังตามอ่านอยู่ค่าา เพราะหลงเสน่ห์น้องรันไม่แพ้พี่ภพเลยทีเดียว สู้ๆนะค้าา
-
โอ้วววว ละลาย!!!!!
ดีใจที่ได้อ่านต่อครับ 555555+
-
แหม เกาะกระแสนะ อิแม่เมอร์ แก่ ใจดี สปอร์ต กทม. เนี่ย อ่านแล้วขำกร๊ากเลย คิดถึงเสมอน้องรันของลุงภู จุ๊บ ๆ
-
ใจละลายไปกับน้องรัน :-[
+1ให้จ้าแถมเป็ดเอาไปเลี้ยง1ตัว
-
แม้ๆๆๆ
พี่ภพ
สระร้อนระอุเลยน่ะ
-
ความน่ารักไม่เคยห่างหายจากน้องรัน :impress2:
-
น้องรันยังน่ารักไม่เปลี่ยน
สามภพก้หื่นตลอดๆ แต่เข้าใจได้มีน้องเมียน่ารักขนาดนั้นนี่เนอะ
รอนะคะ
+1และเป็ดค่ะ เป็นกำลังใจให้น้า
-
ก้อยังตัณหาเหมือนเดิมนะสามภพ คิคิ
รอรอเดือนหน้า555555+++
-
อีตาลุงนี่ยิ่งวันยิ่งหื่น เจอน้องยั่วซะขนาดนี้ คงมีหวัง :jul1: เป็นแน่แท้
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ
ปล. จะให้รออีกนานไหม :z2: ถึงจะได้อ่าน พายกับริวอ่ะ :m9: Mercy
-
ถึงจะ (รอ) นานแค่ไหน น้องรันก็ยังน่ารักเหมือนเดิม :z2:
-
เขามีดราม่าไรกันหนออออ
เราไม่รู้เรื่องแต่เราชอบผลงานคุณ ก็เลยกดทั้งบวกทั้งเป็ดให้นะคะ :กอด1:
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ
-
สระน้ำร้อนฉ่าเลยมั้งเนี่ย อิอิ
-
พี่สามภพหื่นมากๆอะ
-
สระน้ำ :m25:
-
:haun4: :haun4:หึ หึ ทั้งในน้ำและบนบก พี่ภพกับน้องรัน
ทำให้นึกถึงนี่เลย "ลิลิตพระลอ"
"...สรงสนุกน้ำแล้วกลับ สนุกบก เล่านา
สองร่วมใจกันยก ย่างขึ้น
ขึ้นพลางกอดกับอก พลางจูบ
สนุกดินฟ้าฟื้น เฟื่องฟุ้งฟองกาม..."
( o3 o3จะแก่ไปไหม..อิคนอ่านคนนี้น่ะ)
-
ตอนนี้อ่านแล้วยิ้ม น่ารักมากเลยค่ะ คิคิ
รอนักเขียนกลับมาตลอด นานเท่าไรก็รอได้เนอะ เพราะกลับมาแต่ละครั้ง อ่านแล้วปลื้ม
น้องรันยั่วมากอ่ะ ชอบบบบบบ พี่ภพก็ยังคงความหื่นตลอดเว ฮาาาาา
อยากรู้ว่าถ้ายัยนางแบบคนนั้นรู้ว่าพี่ภพไม่ได้ชอบผญ.จะทำหน้ายังไง กร๊ากก
บวกจ้า
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
แค่ Intro ก็ อ๊ากกก ใช่เลยย
แนวนี้แหละที่ตามหามานานนน =..=
-
โห เกือบลืมน้องเมียคนสวยไปแล้วนะเนี่ย
โอ๋ๆ ให้เป็ด 2 ตัวนะ ปลอบใจๆจากคนใจร้าย
-
ตอบตอน 1
รันคงต้อน่ารักมากกกกกกกกกกกก แน่ๆ
อ่านแล้ว เขิน ><
เสี่ยงตีนเมียซักหน่อยจะเป็นไร 55 5
-
น้องรันน่ารักมากเลยยั่วเก่ง พี่ภพก็หื่นตลอด
ร้อนแรงกับบทอัศจรรย์ในน้ำ
กดบวกให้ค่ะ :กอด1:
-
รอพี่ภพจัดชุดใหญ่...แต่จะไหวไม๊เนี่ย
:L2: :L2:
-
น้องรันนน ทำไมยิ่งวันยิ่งยั่วเย้าเก่งขนาดนี้
อิๆ แค่นี้พี่ภพก็หลงจะแย่แล้ว รู้แระ เพราะ
พี่ภพแกเจ้าชู้ไง เลยต้องทำให้รัก ให้หลงเยอะๆ
จะได้ไม่ไปชายตาเหล่มองหนุ่มๆ ที่ไหนใช่มะ?
ว่าแต่พูดถึงมาม่า อย่าบอกนะว่าฉากเลิฟซีน
แสนร้อนแรงของสองคน จะมีใครมาเห็นเข้า...
-
:haun4:
เลือดกระฉูด
-
น้องรัน ยั่วววมาก อีกสัก 10 ภพก็คงไปไหนไม่รอด
-
+ให้ค่า พี่ภพนี่หื่นเหมืินเดิมแต่เราชอบ :z1:
-
:m25: :m25:
-
น้องรันยั่วโครตตตตตตตตตตตตต อ๊ากกกกกกกก
-
มันส์มากอ่ะ ชูป้ายเป็น FC เจ๊ริน กร๊ากกกกกกกก ,,
ชอบมากสวย เผ็ด เก่ง อยากได้เป็นเมีย เจ้ยยยยยย
พอมีน้องชมพูเข้ามา อ่านทีไรลุ้นทุกที กลัวดราม่าน้ำตาตก
ที่ไหนได้มาเจอน้ำแตกแทน โดดลงสระกันตู้มๆๆ น้ำกระจายยยย เอิ๊ก ~
เอาน้องชมพูมาแค่ ฉะ ปะ ดะ กันเจ๊รินพอนะ อย่ามาตีแผ่เป็นชะนีขี้อิจฉา
ครอบครัวเค้าจะสุขสันต์กัน ชิชิ เชิดใส่ :a14:
-
สระว่ายน้ำลุกเป็นไฟเลยป่ะเนี่ย ฮ่าาา โอ๊ย น้องน่ารักเกินไปแล้วอ่า แอร๊ยย พี่ภพหื่นได้ตลอดศกจริงๆ อ่า หื่นเกิ๊น ไม่ไหวๆ ฮ่าา มาต่อเร็วๆ นะ :))
-
อุกรี๊ดดดดดดดดดดดด :haun4: เสียเลือดมากมาย :jul1:
น้องรันน่ารัก ช่างยั่วได้ใจจริงๆ ส่วนคุณพี่รินก็ช่างเก่งกล้า
สุดยอดมากคะ!! แต่เอายัยคุรน้องพิงค์เก็บไกลๆเลยนะ
เธอมั่นเกินอะ ขนาดเค้ามีเมียทั้งหลวงทั้งน้อย เอ๊ย!!ทั้งน้อง
เมียนะเนี่ย ห่วงอีตาพี่ภพนี้แหละ อย่าเสียท่าชะนีละกันนะคะ
ปล. กอดคนเขียนสำหรับตอนสนุกๆ&หื่นๆคะ :กอด1:
-
ตอนหน้าสงสัยจะมีตัวปัญหามาเพิ่ม
-
น่ารักอ่ะ
-
Narak mak mak ka :)
-
ชอบมากอะ :o8: :o8:
-
น้องรันน่ารัก แถมยั่ว ซะพี่ภพจะหมดแรง อิอิ
-
น้องรัน นับวันยิ่งน่ารัก น่าฟัดอ่า
อิอิ
ถ้าจะดราม่าขอ เบาๆ ได้ไหมคะ แหะๆ
-
ครบเดือนละน้าาา
-
o13 o13 o13 o13
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มาทวงคุณแม่ไนท์ค่ะ
o18 อัพคุณลูกๆต่อได้แล้ว พลีสสส
กำลังน่ารักเลยหลงน้องรัน แอร๊ยยย :impress3:
-
มาอ่านครั้งแรกค่า ยังอ่านไม่จบแต่อยากเม้นให้ก่อน
ชอบมากกก
-
ชอบทุกเรื่องเลยค่ะ สมัครเป็น FC ด้วยนะ
อยากได้เป็นหนังสือเลยค่ะ เพราะอ่านกี่รอบก็ไม่เบื่อ
-
ตอนที่ 20
ผมตื่นตั้งแต่ยังไม่ตีสี่ดี หันไปจุ๊บหน้าผากลาคนข้างๆ เจ้าตัวขยุกขยิกหน้าเล็กน้อย ประมาณรำคาญการรบกวนเวลานอน… ผมยิ้มให้กับคนขี้เซา ก่อนจะขยับผ้าห่มให้คลุมจนถึงลำคอเรียว ก่อนจะค่อยๆ กระเถิบตัวลงจากเตียง เข้าห้องน้ำไปชำระร่างกาย ผมเป็นพวกติดการอาบน้ำเช้าและก่อนนอน ไม่ว่าไปอยู่ที่ไหน อากาศจะหนาวสักเท่าไหร่ ผมก็ต้องตื่นมาอาบน้ำ ไม่มีการซักแห้ง ถ้าผมไม่ได้อาบน้ำตอนเช้า วันนั้นทั้งวันผมจะรู้สึกไม่สบายตัว แล้วจะหงุดหงิดไปจนกว่าจะได้อาบน้ำ
ผมใช้เวลาไม่เกิน 10 นาที ก็เดินตัวเปล่าออกมาเช็ดตัวหน้าโต๊ะกระจก พลางมองไปบนโต๊ะ ก็เห็นพวกของใช้ส่วนตัวของเจ้าของห้อง อดแปลกใจเล็กๆ ไม่ได้ จริงๆ แล้วผมคิดว่ารันเป็นผู้ชายชอบดูแลตัวเอง ต้องใช้ผลิตภัณฑ์สกินแคร์มากมาย เพราะไอ้รินภรรยาผมมันขาดไม่ได้เลย โต๊ะเครื่องแป้งที่บ้าน แทบจะไม่มีที่วางเพราะเต็มไปด้วยสกินแคร์บำรุงผิวของเธอ แถมมันยังมีตู้เย็นเล็กๆ ในห้องไว้แช่บางกระปุกที่ต้องรักษาอุณหภูมิอีกต่างหาก
แต่น้องรันไม่ใช่ ผมเห็นทราเวล คิท ของน้องมีแค่สบู่ก้อนสีลาเวนเดอร์ ที่กลิ่นก็ไม่ต่างจากสีเท่าไหร่นัก หยิบมาดมดูก็คุ้นจมูกทันที… นี่แหละ กลิ่นหอมของน้องเมียสุดที่รัก
นอกจากสบู่ ก็มีเพียงแปรงสีฟัน และยาสีฟันเท่านั้น ผมคิดว่าน้องคงใช้ยาสระผมจากเซ็ทของโรงแรม แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีพวกครีมอะไรเลย ข้างๆ กระเป๋าใส่พวกอุปกรณ์ชำระร่างกาย ก็มีขวดครีมกันแดด และครีมทาผิวแบรนด์นิยมสัญชาติอเมริกันวางอยู่ ซึ่งครีมทาผิวของน้อง เป็นแบบ Natural Glow คือทาแล้วไม่ขาว แต่จะค่อยๆ ทำให้ผิวเราแทนแบบธรรมชาติ เหมือนคนอาบแดดช่วงซัมเมอร์ตลอดเวลา คงจะเป็นส่ิงนี้แหละที่ทำให้ผมหลงรักผิวสีน้ำผึ้งเนียนเรียบสุดเซ็กส์ซี่ของน้อง
ผมชื่นชมกับข้าวของของรันเสร็จ ก็หันมาจัดการแต่งตัว ผมไม่ใช่ผู้ชายที่ต้องเนี้ยบตลอดเวลา มาทะเลหรือมาทำงานลุยๆ แบบนี้ ผมก็ใส่ขาสั้นเสื้อยืด ไม่เซ็ทผม แค่หวีให้เรียบร้อยเป็นอันเสร็จพิธี แต่เช้านี้ออกแนวดิบเล็กๆ เพราะผมดันลืมหยิบเชฟกับ อาฟเตอร์เชฟ และที่โกนหนวดไฟฟ้ามาจากห้องนู้น ครั้นจะใช้ที่โกนหนวดของน้องก็ยังไงอยู่ ของส่วนตัวแบบนี้ ต่อให้เป็นสามีภรรยาก็ควรแยกชิ้นนะครับ
จัดการตัวเองเสร็จก็เดินเข้าห้องนอนอีกครั้ง ไปหอมแก้มคนบนเตียงแล้วกระซิบบอกเบาๆ ข้างหู
“พี่ออกไปทำงานก่อนนะครับ เดี๋ยวรันค่อยตื่นตามไปนะ”
“อืมมม… ไปแล้วเหรอ… ไม่ยอมปลุกจะได้ไปด้วย” แนใจว่าจะไปด้วยไหวนะ ขนาดตอนนี้ยังปรือตาขึ้นมามองผมอย่างยากลำบากเลยด้วยซ้ำ
“นอนต่ออีกนิดเถอะ สักตีห้าค่อยลุกก็ได้ ตอนนี้คงกำลังเริ่มแต่งหน้านายแบบนางแบบกันอยู่”
“หืม ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวรันลุกเลยดีกว่า เป็นเด็กฝึกงานจะตื่นสายได้ไง” เจ้าตัวคงนึกขึ้นได้ว่าตัวเองกำลังฝึกงานอยู่ สปิริตแรงกล้า เลยผลักดันให้เด็กฝึกงานของผมพยายามลุกขึ้นมาเอามือตบๆ หน้าตัวเองให้ตื่น ก่อนจะบิดขี้เกียจแล้วหาวตามกันมาติดๆ
“บอสอุตส่าห์ให้สิทธิพิเศษแล้วนะ ไม่สนเหรอ” ผมแกล้งถามย้ำอีกครั้ง เพราะรู้ว่าคนตรงหน้าจริงจังกับการทำงานแค่ไหน ยังไงก็ต้องลุกแน่ๆ
“บ้าเหรอ ต่อให้เป็นเมียบอส ก็ไม่มีอภิสิทธิ์หรอกนะ… พี่ภพออกไปก่อนเถอะ เดี๋ยวรันรีบไปวิ่งผ่านน้ำแล้วจะรีบตามออกไป” เจ้าตัวไม่ยอมรอให้ผมได้ตอบโต้อะไร ก็รีบลงจากเตียงแล้วเดินเปลือยผลุบเข้าห้องน้ำไป ผมก็ได้แต่ยิ้มกว้างกับคำว่า ‘เมียบอส’ แล้วก็พาตัวเองออกไปริมหาด ตรงสถานที่ที่เราจะถ่ายแฟชั่นกัน
ท้องฟ้ายามนี้ยังคงสลัวอยู่ แต่ก็ใกล้รุ่งสางเต็มแก่ แม้พระอาทิตย์ยังไม่โผล่หน้ามาให้เราเห็น บริเวณริมหาด กำลังจัดแสงกันอย่างขะมักเขม้น นำทีมควบคุมโดยช่างภาพใหญ่ไอ้เบน เมื่อผมเห็นว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไร จึงเดินไปบริเวณโอเพ้นท์เล้าจ์ริมหาด ที่ถูกยึดเป็นสถานที่แต่งหน้าทำผมให้นายแบบนางแบบ
“ไฮ!! ภพ” ‘แพททริค’ นายแบบหนุ่มสุดฮอตที่จะมาขึ้นปกคู่กับคุณน้องพิงค์ ยกมือขึ้นทักทายเซย์ไฮผมทันที ที่เห็นผมก้าวเข้ามาในบริเวณที่กองกำลังแต่งหน้าอยู่
“ไฮ แพท… การเดินทางเรียบร้อยดีนะ ทานอะไรมารึยัง”
“เรียบร้อยแล้ว กันเองน่า ไม่ต้องเป็นห่วง”
“น้องพิงค์กับแพทรู้จักกันแล้วเนอะ ยังไงวันนี้ผมก็คงต้องฝากทั้งสองคนด้วยนะครับ เต็มที่นะ ผมเชื่อใจพวกคุณ” ผมหันไปหาน้องพิงค์เห็นเธอเตรียมพร้อมที่จะปฏิสนธิ เอ๊ย ปฏิสัมพันธ์กับผมอย่างเต็มที่ พอผมพูดจบเธอก็ส่งยิ้มให้หวานจ๋อย
“ไม่ต้องห่วงค่ะพี่ภพ น้องพิงค์เต็มที่อยู่แล้วสำหรับพี่ภพ ส่วนคุณแพท นายแบบระดับโลกขนาดนี้ ถือเป็นโชคดีของพิงค์แล้วล่ะค่ะ ที่ได้มาทำงานด้วย ต้องขอบคุณทั้งพี่ภพ แล้วก็คุณแพทเลยค่ะที่จะมอบประสบการณ์ดีๆ ให้กับพิงค์”
ผมพูดคุยทักทายทั้งคู่อีกสองสามประโยค ก็ขอตัวไปคุยกับไอ้เบน เดินไปจนถึงสถานที่ที่เซ็ทแสงเอาไว้ ก็เจอกับเด็กฝึกงานคนเก่่ง ในชุดเสื้อกล้ามสีเขียวทหาร กับกางเกงผ้าขาสั้นสีเทา ที่กำลังช่วยผู้ช่วยช่างภาพวัดแสงอยู่ มาเร็วขนาดนี้ สงสัยวิ่งผ่านน้ำอย่างที่บอกไว้แน่นอน
“จะไปออกรบที่ไหนล่ะเนี่ย” ผมเดินผ่านเด็กฝึกงานที่กำลังง่วนจัดแสงอยู่ตามคำสั่งช่างภาพ ก็อดแซวเล็กๆ ไม่ได้
“ออกรบน่ะคืนนี้ ไม่ใช่ตอนนี้ พี่ภพสนใจจะรบกันไหมล่ะ” ตาย… กูตายตั้งแต่ยังไม่ได้จับศึก เรื่องยั่วเย้า ลักลอบเล่นหูเล่นตานี่ขอให้บอกเถอะ ผมยอมเขาเลยให้ตาย
“หึๆ ม้าศึกพี่คึก และอึดนะบอกไว้ก่อน…”
“แล้วรันจะรอควบม้าศึก ขอให้คึกจริงอย่างที่พูดแล้วกัน” เด็กจัดแสงกิตติมศักดิ์ หันมายักคิ้วท้าทาย… แม้อยากจะจับลากไปควบม้ากันซะตอนนี้ แต่ต้องอดใจเอาไว้ก่อน เลยได้แต่ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ไปให้ ก่อนจะเดินเลยไปหาไอ้เบน
“บอส… คุณน้องสีชมพูน่ะ เค้าไม่ชอบของนอกเหรอวะ ขนาดแพทมันหล่อกระชากใจสาว หนุ่ม ทั่วประเทศ ลามไปต่างประเทศด้วย น้องชมพูเธอไม่เห็นกระดี๊กระด๊าตาวาวเหมือนตอนคุยกับบอสเลย” เป็นประโยคบอกเล่าเชิงคำถามที่ทำเอากูเครียดเลย นั่นสิ แพทริกมันหล่อกว่าผมหลายช่วงตัว ร่ำรวย มีชื่อเสียง อนาคตไกล มีอะไรที่สู้กูไม่ได้บ้างวะ ทำไมน้องชมพูไม่สนใจมัน
“ไม่รู้ว่ะ… เอาเหอะผมมีเมียแล้วนะครับคุณเบน ผมไม่สนหญิงอื่นหรอก” ตอนนี้ชายอื่นก็ไม่สนโว้ย
“หึหึ… ให้มันจริง”
“เออสิวะ… ไหนๆ เอาเรฟเฟอร์เร้นท์มาดูดิ๊” แล้วหลังจากนั้นผมก็จมอยู่กับงาน แพททริกทำงานได้คุ้มค่าตัว และมีประสิทธิภาพสูงมาก ส่วนน้องพิงค์ ถึงแม้จะขยันเล่นหูเล่นตากับผมแต่เธอก็เต็มที่กับงานเช่นกัน… จนเวลาล่วงเลยเข้าสู่ช่วงเย็นย่ำ กับเซ็ทสุดท้ายในช่วงเวลาพระอาทิตย์กำลังลาลับ เสียงชัตเตอร์รัว พร้อมเสียงออกคำสั่งนายแบบนางแบบเป็นภาษาอังกฤษออกจากปากของช่างภาพใหญ่ ดังประสานกันอยู่กว่าสิบห้านาที จนได้ภาพเป็นที่พอใจ ไอ้เบนถึงสั่งเลิกกอง ก่อนที่ตัวเองจะส่งกล้องให้ผู้ช่วยช่างภาพ ส่วนตัวเองก็เดินกลับไปหลังคอมพิวเตอร์แลบท็อปเครื่องใหญ่ ที่กำลังเปิดโปรแกรม Capture One สำหรับเชื่อมต่อระหว่างกล้องกับคอมพิวเตอร์ เพื่อพรีวิวภาพในคอมแบบเรียลไทม์กับเวลาถ่าย ผมที่นั่งอยู่หลังคอมอยู่แล้วก็ขยับให้ไอ้เบนได้เข้ามาดูผลงานของมัน…
“ผมขอเช็คไฟล์หน่อย” ไอ้เบนหันมาบอกผม ก่อนที่มันจะจัดการเช็คดู และคัดกรองรูปที่ต้องการไปในตัว ประกอบกับปากมันก็วิจารณ์รูปแต่ละรูปไปพร้อมๆ กัน
“รูปนี้หน้าสวย แต่ขาไม่โอเคเลยว่ะ… น้องพิงค์จัดระเบียบขาตัวเองไม่ดีเลย รูปเสียเพราะขาน้องหลายรูปแล้ว ทั้งๆ ที่องค์ประกอบอื่นดีมาก… ภาพนี้แพทโคตรดี บอสดูดิ ภาพนี้แม่งเป็นปกได้เลยนะ ถ้าไม่ติดที่ขาน้องพิงค์…” ไอ้เบนจิ๊จ๊ะปากแสดงอาการเซ็งกับผลงานเล็กๆ แต่ก็ไม่ถึงขั้นโวยหนัก เพราะถ้าหนักจริง มันโวยแหลกแถมเรียกนางแบบมาด่าก่อนปล่อยให้ไปเปลี่ยนชุดด้วยซ้ำ
“คร็อปเอาก็ได้ ปกน่ะไม่ได้อยากได้เต็มตัวอยู่แล้ว โคลสอัพหน่อยก็ไหว โดยรวมรูปนี้อิมแพคสุด ถ้ายิ่งดึงเข้ามา รีทัชสักหน่อยก็เพอร์เฟค” ผมในฐานะบก. เล็งเห็นแล้วว่ารูปที่ไอ้เบนกำลังอยากจะเลื่อยขาน้องพิงค์ทิ้ง มันไม่ได้หนักหนาอะไรมาก ถ้าคร็อปเข้าไปจนไม่เห็นขาก็พอได้อยู่
“มันก็จริง แต่แอบเซ็งที่มันเกือบจะเพอร์เฟคทั้งรูปแล้วเชียว” แบบนี้แหละครับ มาตรฐานไอ้เบนมันสูงมาก แต่ผมเป็นคนทำหนังสือ การแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้าเป็นเรื่องของผมครับ
“เป็นยังไงบ้างคะหนุ่มๆ รูปออกมาโอเคใช่ไหมคะ” น้องพิงค์ที่หายไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเมื่อครู่ ตอนนี้เดินกลับมาสมทบพวกผมที่หน้าแลปท็อป
“มันจะโอเคมากเลยครับ ถ้าตัดขาคุณพิงค์ทิ้งไปซะ” ไอ้เบนเปิดฉากฉะแบบไม่ทันตั้งตัว นี่คือธรรมชาติของมันครับ ดุ ปากร้าย กัดไม่เลือก ถ้าเป็นเรื่องงาน และยิ่งไม่ได้ดั่งใจแบบนี้ ไอ้เบนฟันยับไม่มีเหลือซาก
“อะไรคะ… ขาพิงค์ทำไม…” น้องพิงค์อุทานอย่างตกใจ รีบชะเง้อมองดูรูปตัวเองในแลปท็อป
“ก็ดูรูปนี้นะครับ องค์ประกอบทุกอย่างเพอร์เฟคหมด ยกเว้นขาเกร็งๆ ที่เหยียดออกแบบเฟคๆ เนี่ย ดูยังไงก็เป็นจุดอ่อนของภาพ” เวลาที่ไอ้เบนทำงานผมมักจะไม่ค่อยก้าวก่าย เพราะผมรู้ว่า ที่มันด่ากราด หัวฟัดหัวเหวี่ยงแบบนี้ ก็เพื่องานที่ออกมามีคุณภาพที่สุด มันไม่เคยด่าใครด้วยอารมณ์ส่วนตัวแน่ๆ แต่ผมก็มักจะยืนดูเชิงอยู่ใกล้ๆ หากท่าไม่ดี หรือเริ่มแรงไป ก็จะคอยไกล่เกลี่ยสถานการณ์ เพราะวงการนี้นะครับ เซเลป ไฮโซ คือผู้ที่แตะต้องลำบาก บางอย่างอะไรที่ทำให้งานเราไหลลื่นได้ดีที่สุด ก็ต้องยอมบ้าง
“พิงค์ไม่เห็นมันจะน่าเกลียดตรงไหนเลย… หรือพี่ภพว่ายังไงคะ พิงค์ว่าให้บก.ตัดสินดีกว่าค่ะ” อ้าวโยนขี้ใส่กูเลย…
“พี่ก็เห็นด้วยกับเบนนะครับ พี่ว่าขารูปนี้มันดูแข็งๆ ไปหน่อย แต่ไม่มีปัญหาอะไรมากครับ เดี๋ยวเราคร็อปออกไป เพราะพี่กะว่าจะใช้รูปนี้เป็นปกอยู่แล้ว แล้วปกพี่ก็อยากได้อะไรที่มันค่อนข้างโคลสอัพสักหน่อย แค่นี้ก็โอเคแล้วครับ” การเป็นบรรณาธิการ ไม่ใช่สักแต่ว่าจะติ ด่า ดุ เหวี่ยงอย่างเดียว แต่คุณต้องมีวิธีการประณีประนอม และทำอย่างไรให้บัวไม่ให้ช้ำน้ำไม่ให้ขุ่น
“งั้น… ก็แล้วแต่พี่ภพเห็นควรเถอะค่ะ พิงค์เชื่อใจพี่ภพ” อืม! น้องเป็นมัลติเพิลรึเปล่าครับเนี่ย เมื่อกี้น้ำเสียงยังกร้าวแข็งพร้อมเหวี่ยงไอ้เบนอยู่เลย พอตอนนี้น้องปรับอารมณ์เร็วพูดเรียบร้อย พร้อมส่งยิ้มหวานจ๋อยให้ผม… บอกตามตรง กูอยากได้พาราสักสองเม็ด!
“ถ้างานหน้าคุณควรจะระวังเรื่องขาคุณไว้ด้วย ช่างภาพคนอื่นไม่มีใครบอกหรือครับว่าคุณมีปัญหาเรื่องนี้ ผมเห็นหลายเล่มแล้วที่คุณไปถ่าย ส่วนใหญ่ไม่ค่อยเห็นขา หรืออันที่เห็นขาผมว่ามันก็เหมือนรูปนี้ คือเกร็งจนรู้สึกเกร็งตามไปทั้งภาพ ยังไงก็ปรับปรุงด้วยนะครับ” ไอ้เบนไม่วายทิ้งท้ายด้วยระเบิดอีกรอบ
“ไม่เห็นจะมีใครมีปัญหากับพิงค์เลยนี่คะ ทุกคนก็โอเคกับงานของพิงค์หมด… แต่คนเรามันก็ต้องมีผิดพลาดกันบ้างไม่ใช่เหรอคะ แล้วพิงค์ก็ไม่เคยร่วมงานกับแพทมาก่อน ก็เลยยังเกร็งๆ กันอยู่ เซ็ทพรุ่งนี้พิงค์คิดว่าคงไม่มีอะไรให้ติแล้วล่ะค่ะ” อือหือ ความมั่นใจในตัวเองเอาไปเลยเต็มล้าน แต่สีหน้าไอ้เบนนี่บ่งบอกเลยว่าติดลบชัวร์
“แพทมันก็เพิ่งเจอคุณงานแรก งานมันก็เพอร์เฟคไร้ที่ติ ตีโจทย์แตก ทำการบ้านมาอย่างดี แล้วต่างกันตรงไหนครับ”
“ต่างกันตรงที่แพทเขาเป็นนายแบบอาชีพระดับโลกผ่านงานมาเยอะกว่าพิงค์ เขาก็ไม่สะทกสะท้านอยู่แล้วล่ะค่ะ”
“ก็ไหนตามบทสัมภาษณ์ คุณเคยพูดว่าคุณเป็นมืออาชีพไงครับ แล้วไหนคือสปิริตของมืออาชีพไม่ทราบ” เอาล่ะ กูอยากได้พาราสักสองกำมือแทนสองเม็ดและตอนนี้
“เอาล่ะครับ! พี่ว่าน้องพิงค์ไปพักผ่อนเถอะครับ นี่ก็หกโมงเย็นแล้ว เดี๋ยวทุ่มนึงเรามีปาร์ตี้บาร์บีคิวที่ริมหาดนะครับ แล้วเจอกัน พวกเราก็เร่งมือเก็บของกันนะจะได้มีเวลาพักผ่อนก่อนปาร์ตี้คืนนี้ เบนเอ็งเลือกรูปเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้เรามาดูกัน” ผมรีบเคาะระฆังตัดบท เพราะตอนนี้น้องพิงค์เธอมัลติเพิลตัวเองกลับมาโหมดองค์ลงอีกครั้ง เกรงว่าหากผมกรอกพาราหมดกระปุก น้ำลายฟูมปากตายไปซะ สองคนนี้ก็ยังฉะกันไม่จบ
“งั้นพิงค์ไปนะคะพี่ภพ แล้วเจอกันค่ะ” น้องพิงค์สามารถดาวน์ตัวเองลงมาได้เสมอเมื่อหันมาคุยกับผม กูควรดีใจไหม?
“แม่ง… งานต่อๆ ไป ผมไม่ถ่ายไฮโซแล้วนะบอส พอกันที เจอมาหลายรายและ ยัยคนนี้ก็อีกคน แทนที่จะเอาคำติไปปรับปรุง ดันมาเถียงฉอดๆ แล้วงานตัวเองก็ใช่ว่าจะดี เบื่อจริงๆ พวกลูกคุณหนู เซเลป โซไฮ มีตังค์อย่างเดียวไม่ได้นะ ต้องไร้ความสามารถ และไร้สติด้วย” อือหือ ปากมึงนี่นะเบน กูว่าหมายังเห่าไม่ทันมึงเลย
“พี่เบนใจเย็น! เล่นพูดซะขนาดนี้ รันสะดุ้งเลยนะ รันเองก็ลูกคุณหนู ไฮโซ เซเลปมีตังค์นะ ฮ่าๆ” น้องรันเห็นอุณหภูมิของอารมณ์ช่างภาพใหญ่ยังคงประทุขึ้นเรื่อยๆ เลยพยายามฉุดลงมาด้วยประโยคกึ่งเล่นกึ่งแซว แบบฮาๆ
“เฮ้ย! ไม่เหมือนกันสิ… อย่างรันน่ะ คุณหนู ไฮโซ มีตังค์ แต่มีสมอง มีความสามารถ ไม่ดื้อ ไม่ซน งานดี มีให้อวด ไม่อวดดีแบบยัยสีชมพูนั่น” เอ้าๆ เยินยอกันเข้าไป กูหึงนะเว้ยเฮ้ย!
“ฮ่าๆๆ รันลอยแล้วเนี่ย… อะไรจะขนาดน้านนนน” หยอกล้อกันจนคนรอบข้างหมั่นไส้ (จริงๆ มีแต่กูคนเดียวสินะที่หมั่นไส้) ผมเลยต้องเอ่ยปากไล่ให้แยกย้ายกันไปเก็บของด้วยน้ำเสียงจริงจัง จนสตาร์ฟคนอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องคิดว่าผมกำลังดุ พาลรีบก้มหน้าก้มตาทำงานกันอย่างรวดเร็ว แต่สองคนที่อยากให้รู้สึกว่าผมกำลังดุ กลับหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ หึ… ไอ้ตากล้องน่ะเกินเยียวยา แต่อีกคนนี่สิ คืนนี้ได้เยียวยากันยาวแน่ๆ
ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง ทีมงานของผมก็สามารถเคลียร์พื้นที่ได้หมดจด แล้วต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไป อาบน้ำอาบท่า เตรียมตัวรอมื้อค่ำคืนนี้กันที่ริมหาด ผมเองพอเสร็จสิ้นทุกอย่างก็พยายามมองหาอีกคนที่นอนด้วยกันเมื่อคืน จะได้ลากกลับห้องไปพร้อมๆ กัน แต่มองไปรอบๆ ก็แล้วยังไม่เจอ จนไอ้เบนเอ่ยบอก
“กลับห้องไปแล้วล่ะ…” ผมไม่รู้ว่า ‘กลับห้องไปแล้วล่ะ’ ที่มันหมายถึงน่ะ คือใคร? แต่ถ้าให้เดา ผมว่ามันหมายถึงคนที่ผมกำลังมองหาอยู่… ผมไม่ได้ตอบรับอะไร เพียงมองหน้ามันเฉยๆ แล้วก็หยิบของเดินกลับห้องพักตัวเอง บางครั้งผมเองก็รู้สึกว่าเบนมันรู้ว่าอะไรเป็นอะไร หรือรู้ว่าระหว่างผมกับรันเป็นอะไร แต่ช่างมันเหอะ ถ้ามันไม่พูด ก็ใช่เรื่องที่ผมจะไปกระโตกกระตากร้อนตัว
ผมเดินกลับห้องพักกโดยไม่ได้แวะห้องของคนที่มองหาอยู่เมื่อกี้ ผมอยากให้เวลาส่วนตัวกับเขาบ้าง ส่วนตัวเองเลยเดินเลยไปยังห้องไอ้รินเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนชุด
“อ้าว เสร็จแล้วเหรอ” เข้าห้องไปเจอไอ้รินที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย กำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่บนโซฟา
“เสร็จแล้วล่ะ… แกกลับเข้ามานานแล้วเหรอ”
“สักพักใหญ่ๆ แล้ว ตอนแรกเกือบลืมว่าคืนนี้ต้องไปปาร์ตี้บาร์บีคิวริมหาดกับแก นึกขึ้นได้เลยรีบกลับมาอาบน้ำแต่งตัว”
“นี่แกกะจะแต่งไปฆ่าคุณน้องพิงค์เลยใช่ไหมเนี่ย เสื้อผ้าหน้าผมเป๊ะขนาดนี้” ไอ้รินมันอยู่ในชุดแม็กซี่เดรสเกาะอกสีฟ้าน้ำทะเลของแบรนด์ดัง ช่วยขับผิวขาวของมันให้ดูผ่องสว่างขึ้นกว่าเดิม และด้วยการเกล้าผมสูงแบบบันเอาไว้กลางศรีษะ ปล่อยไร และลูกผมให้รุ่ยแบบมีศิลปะ คลอเคลียไปกับต้นคอระหง ใบหน้าก็แต่งแต้มไว้อย่างบางเบาเป็นธรรมชาติ แต่ตัดความหวานด้วยลิปสติกสีแดงสดที่ดูเข้ากันกับสีชุดเหมือนหลุดออกมาจากรันเวย์ บอกได้เลยผู้ชาย ร้อยคนที่เดินผ่าน ถ้าไม่เหลียวมอง แสดงว่ามันคงเป็นเกย์ (แบบกู) นั่นแหละ
“คนอย่างไอ้ริน ฆ่าได้แต่หยามไม่ได้นะเว้ย… คิดว่าตัวเองสวย เด่นมาจากไหนกันเชียว แถมยังจะมาแย่งผัวน้องฉันแบบหน้าด้านๆ อีก ถึงเป็นเลสฯ ก็ไม่ยอมให้ใครมาสวยกว่านะเว้ย” ตรรกะมึงดีเยี่ยมมาก สู้เพื่อน้องสินะ กูควรมอบรางวัลพี่สาวดีเด่นแห่งปีให้มึงจริงๆ
“ก็ฉันบอกแกแล้ว ว่าให้แกมาถ่ายเล่มนี้เอง หุ่นแกก็ดีกว่า ผิวก็ดีกว่า สไตล์แกก็สวยเฉียบกว่า ฉันก็จะได้ไม่เปลืองด้วย” จริงๆ ตอนแรกผมบอกให้ไอ้รินมาเป็นนางแบบซะเอง แต่มันไม่ยอมท่าเดียว รินมันเป็นผู้บริหาร เซเลปประเภทไม่ค่อยชอบออกสื่อ ออกงาน นานๆ ทีที่จะยอมให้ผมได้ควงมันไปงานนู้นงานนี้บ้างหากจำเป็น
“ก็ถ้ารู้ว่าต้องได้ยัยชมพูบานเย็นนี่มาถ่าย ฉันก็จะยอมหรอกนะ” ท่าจะเกลียดจริง… ผมได้แต่ขำกับความคั่งแค้นในน้ำเสียงของคุณภรรยา ก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวบ้าง
ทุ่มกว่าๆ ผมกับไอ้รินถึงได้ฤกษ์เดินออกจากห้อง ไอ้รินบอกว่า รันรออยู่ข้างนอก จะได้เดินออกไปพร้อมๆ กัน ดีจริงๆ ผม ได้ควงเมียสองออกไปปาร์ตี้… พอเดินไปถึงบริเวณที่ไอ้รินมันสั่งให้จัดเป็นพื้นที่สำหรับปาร์ตี้บาร์บีคิว พวกทีมงานผมก็มากันพร้อมเพรียงแล้ว ผมสั่งเอาไว้ตั้งแต่ก่อนแยกย้ายว่า ใครมาถึงก่อนก็ทานกันก่อนเลยไม่ต้องรอผม ตอนนี้ทุกคนเลยต่างเอนจอยกับอาหารทะเลสดๆ เคล้าเสียงดนตรีริมหาดกันใหญ่
“พี่ภพ… ทานกุ้งไหมคะ เดี๋ยวพิงค์แกะให้ทาน” น้องพิงค์ในชุดแม็กซี่เดรสสีเบอร์กันดี้ เดินถือจานกุ้งเผาตรงดิ่งเข้ามาหาผมทันที
“น้องพิงค์คะ… สามีพี่ พี่ดูแลเองได้ค่ะ ขอบคุณมาก” ยกนี้คุณรินนำไป 1-0
“อ๋อ… ค่ะ” น้องพิงค์สบัดเสียงใส่แต่ก็ยังไม่ยอมเดินหนีไปไหน… จนผมเริ่มอึดอัด… หันไปมองเมียคนเล็ก ตอนนี้ก็ไปรวมกลุ่มกับพวกทีมงาน ตักอาหารอย่างสนุกสนาน ผมก็คงต้องปล่อยไป เพราะจะเข้าไปคลอเคลียตอนนี้ก็คงทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เกาะติดเมียใหญ่เอาไว้ป้องกันชะนีสีชมพู
“อ้าวแพท ได้ทานอะไรรึยัง…” ผมเอ่ยทักนายแบบหนุ่มที่อยู่ในชุดสบายๆ อย่างเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้น แต่น้อยๆ แค่นี้ไม่ได้ทำให้แพทริกดูดร็อปลงเลย
“เพิ่งเดินมาถึงเมื่อกี้เอง…”
“อ่อ… แพท นี่คุณรริน ภรรยาผม แล้วก็เป็นผู้บริหารของโรงแรมนี้… รินจ๊ะ นี่แพทนายแบบขึ้นปกเล่มนี้” ผมแนะนำรินให้รู้จักกับแพท ก่อนที่ทั้งคู่จะยื่นมือออกไปสัมผัสทักทายกันตามมารยาท แต่ถ้าสังเกตไม่ผิด ผมเห็นแววตาของแพทเปลี่ยนไป… มันวาวโรจน์ เหมือนคนที่กำลังเจอของถูกใจ
“สวัสดีครับ… คุณภพโชคดีมากที่มีภรรยาทั้งสวยทั้งเก่งแบบคุณ ผมอิจฉาจริงๆ นะ” อืม… จับนานไปไหมมือน่ะ ไอ้รินเองก็คงพอจะรู้ตัวว่ากำลังถูกเกี้ยวทางสายตา มันเลยพยายามค่อยๆ ดึงมือออกอย่างสุภาพ ก่อนจะส่งยิ้มรับคำชมเบาๆ
“ดิฉันก็โชคดีค่ะ ที่มีสามีแบบภพ… เรียกว่าเราโชคดีด้วยกันทั้งสองฝ่ายดีกว่าค่ะ” ประโยคนี้เรียกว่าปืืนนัดเดียวยิงได้ทั้งผู้ชายและชะนีอีกคนที่ยังยืนเป็นติ่งอยู่ใกล้ๆ ผมเลยแสดงความหวานโชว์ด้วยการก้มไปหอมแก้มภรรยาเบาๆ หนึ่งที เรียกเสียงผิวปากแซวจากเหล่าทีมงานได้เป็นอย่างดี
“หวานออกสื่อเหรอบอส…” ไอ้เบนเดินเข้ามาสมทบ
“หวานจนผมอกหักเลย” ผมคิ้วกระตุกเล็กๆ กับประโยคบอกเล่าที่โจ่งแจ้งของแพท แสดงว่าแอบชอบเมียกูจริงๆ สินะ
“หมดสิทธิ์แล้วล่ะครับ คนนี้ผมหวงมาก” แอบต่อในใจด้วยว่าน้องชายของคนนี้ผมก็หวงมากเช่นกัน
“คุณรินไม่มีน้องสาวสักคนเหรอครับผมขอจอง” ไม่มีเว้ย มีแต่น้องชาย และห้ามจอง!
“มีแต่น้องชายค่ะ… คนที่เป็นเทรนนีในกองถ่ายครั้งนี้ไงคะ รันน่ะค่ะ”
“อ๋อ… ผมถึงได้ว่าหน้าคล้ายคุณรินมากๆ ถ้าเป็นผู้หญิงก็ดีสิครับ เอ๊ะ! หรือผมจะลองพิจารณาน้องชายคุณรินดู ดูจากแววท่าจะอนาคตไกลด้วยนะครับ แถมหน้าตาก็ไม่แพ้คุณรินเลย” กูว่าเริ่มไปกันใหญ่และนะ
“เฮ้ยแพท ไม่ได้ว่ะ… คนนี้ผมจองแล้ว… ใช่ไหมครับบอส” ไอ้เหี้ยเบน!!!!
“อะไรกันคะ… สาวสวยไร้พันธะยืนอยู่ตรงนี้ทั้งคนนะคะ ยังจะมัวไปแย่งผู้ชายกันอยู่ทำไม แปลกคน” นั่นสิ… ครั้งนี้ผมเห็นด้วยกับน้องพิงค์… และเชียร์น้องพิงค์เต็มที่ครับ
“ก็ถ้าผู้ชายมันมีดีกว่าผู้หญิง ผมก็เลือกผู้ชายครับ ไม่เห็นแปลก!” ไอ้เบนกำลังจะเปิดศึกกับน้องพิงค์อีกรอบแล้วสินะ
“ผมว่าแยกย้ายกันไปหาอะไรทานดีกว่าครับ ตามสบายนะ เดี๋ยวผมกับรินขอตัวก่อน” ในช่วงชุลมุน ผมรีบทะลุกลางปล้อง แล้วก็จัดแจงลากภรรยาให้หลุดพ้นจากวิถีสงครามที่ใกล้ปะทุเต็มที
หลังจากปาร์ตี้มื้อค่ำจบลงในเวลาสี่ทุ่มกว่าๆ หลายคนตกลงใจกันย้ายที่ไปมันส์กันต่อในผับของรีสอร์ท บางคนก็ขอตัวไปนอน ส่วนผมกับไอ้รินก็ขอตัวเช่นกันเพราะพรุ่งนี้ไอ้รินต้องตื่นเช้ามาประชุม ส่วนผมก็กะว่าจะรีบกลับไปใช้ชีวิตกับเมียคนเล็ก… แต่!!! เมียเด็กผมดันเดินมาบอกว่าจะไปมันส์ต่อกับพวกพี่ๆ ทีมงานที่ผับ แล้วจะให้ผมทำยังไง จะห้ามก็กลายเป็นผัวแก่ที่คอยแต่จะควบคุม เลยต้องปล่อยให้ไปสนุกกับคนอื่นๆ บ้าง
ผมกลับมาที่ห้องพร้อมริน แล้วก็จัดการหยิบเสื้อผ้าชุดนอน กับเสื้อผ้าของวันพรุ่งนี้พร้อมของใช้ส่วนตัวอีกเล็กน้อย แล้วหันไปขอความช่วยเหลือจากไอ้รินให้มันโทรบอกพนักงานมาเปิดห้องข้างๆ ให้หน่อย ตอนแรกเจ้าของห้องข้างๆ บอกผมว่าให้ผมนอนรอที่ห้องไอ้รินไปก่อน ถ้ากลับมาแล้วจะโทรบอก แต่ไม่เอาดีกว่า ผมไปนอนอ่อยรอน้องในห้องเลยจะได้เป็นการเซอร์ไพรซ์เล็กๆ
ห้าทุ่มนิดๆ ผมเข้ามาอยู่ในห้องน้อง หอบเอางานเข้ามาทำด้วย จัดการอ่านต้นฉบับที่ควรจะต้องแก้ไขทั้งหมด พร้อมทั้งเปิดดูเลย์เอ้าท์ที่เสร็จแล้วบางส่วนที่ฝ่ายอาร์ตเวิร์คส่งมาให้ทางอีเมล ผมจัดการจดสิ่งที่ต้องแก้ไข หรือบางส่วนที่ต้องเพิ่มเติมลงในกระดาษ ก่อนจะพิมพ์แล้วส่งสิ่งที่ผมต้องการไปให้ฝ่ายอาร์ตเวิร์คได้แก้
จัดการงานตรงหน้าเสร็จ ก็เงยหน้าดูนาฬิกาบนแลปท็อป เวลาล่วงเลยเข้าวันใหม่ไปกว่าชั่วโมงแล้ว เจ้าของห้องก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับมา ผมจัดการปิดโปรแกรมต่างๆ ในคอมพิวเตอร์ แล้วชัตดาวน์เครื่อง พอได้ลุกขึ้นยืนก็รู้สึกตัวเองปวดเมื่อยตามตัวเล็กๆ ถ้าได้นอนแชร์น้ำอุ่นท่าจะดี เลยเดินเข้าห้องน้ำไปเปิดน้ำอุ่นลงจากุซซี่ ปรับอุณหภูมิให้พอดี แล้วถึงทิ้งไว้ เดินออกมาเปิดไวน์ที่ถือติดไม้ติดมือมาด้วย จัดการรินใส่แก้วทรงสูงที่มีอยู่ในห้องพัก ถือติดเข้าไปในห้องน้ำ
ระหว่างนั่งจิบไวน์อยู่บนขอบอ่างเพื่อรอระดับน้ำให้เต็ม ก็กำลังชั่งใจว่าจะโทรตามเจ้าของห้องดีไหม คิดไปคิดมาสักพักใหญ่ น้ำก็เต็ม เลยตัดสินใจไม่โทรดีกว่า ยังไงก็คงกลับมาแน่ๆ ว่าแล้วก็แก้ผ้ารอ เอ๊ย! ผมหมายถึงแช่น้ำรอต่างหาก
V
V
V
อ่านต่อข้างล่างค่ะ
-
นั่งแช่น้ำวนอุ่นๆ แกล้มไวน์พอเพลินๆ ก็เล่นเอาเคลิ้มไปได้เหมือนกัน… ไม่รู้ว่าผมแอบหลับไปนานแค่ไหน แต่มารู้สึกตัวอีกที ก็มีคนตัวนุ่มๆ มาโอบรอบคออยู่ด้านหลัง… กลิ่นตัวหอมอ่อนๆ ผสมกับกลิ่นแอลกอฮอลล์กรุ่น ยิ่งกระตุ้นและปลุกความง่วงงุนของผมได้เป็นอย่างดี
“รอนานจนหลับเหลยเหรอ” เจ้าตัวเอ่ยเสียงอ้อแอ้เล็กๆ แต่ยังไม่ยอมปล่อยมือจากรอบคอผม
“ก็คนมันแก่แล้ว เจอเหนื่อยๆ มาทั้งวัน อยู่ดึกมากๆ มันก็ต้องมีแอบงีบกันบ้างแหละ” ผมเบี่ยงตัวหันไปโน้มคอเจ้าของห้องเข้ามารับจูบ กลิ่นแอลกอฮอลล์ กับลมหายใจอุ่นถูกถ่ายทอดออกมาจากเจ้าตัวยิ่งกระตุ้นความกระหาย
“อืมม!... นี่นะคนเหนื่อย จูบทีเล่นเอาจะหมดลม” เจ้าตัวบ่นกระปอดกระแปด ก่อนจะปล่อยมือจากคอผม และเดินมาข้างๆ อ่าง แล้วกระทำการที่ทำให้เลือดลมผมสูบฉีดขึ้นกว่าเดิม…
น้องค่อยๆ เปลื้องเสื้อผ้าออกทีละชิ้นอย่างช้าๆ เหมือนจงใจจะยั่วกันซึ่งๆ หน้า สายตาวาววับถูกส่งออกมาอย่างเชิญชวน… ผมเองก็ทำใจเย็นรอดูคนช่างยั่วว่าจะทำอะไรต่อ แม้อุณหภูมิในร่างกายผมจะระอุขนาดลาวาพร้อมประทุได้ทุกเมื่อ!
ผิวสีน้ำผึ้งอาบแสงจันทร์ที่สาดเข้ามาผ่านประตูกระจก สะท้อนให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้ง และความนวลเนียนของเนื้อกาย… ขาเรียวค่อยๆ ก้าวเข้ามาในอ่าง ผมแอบกลั้นหายใจด้วยความตื่นเต้น ไม่ใช่ไม่เคยเห็นร่างเปลื่อยของน้องมาก่อน แต่ไม่รู้ทำไม กี่ทีๆ ร่างกายนี้ก็ทำให้ผมร้อนรุ่มได้ตลอดเวลา
เมื่อทั้งร่างก้าวเข้ามาอยู่ภายในพื้นที่เดียวกันกับผม ชั่วพริบตาร่างนุ่มนิ่มก็โผเข้ามากอดผมไว้เต็มแรง พร้อมกับปากบางที่ซอกซอนชิมผมไปทั่วลำคอ ไล่เรื่อยลงมาถึงหน้าอกที่ยังโผล่พ้นระดับน้ำ แล้วเจ้าตัวก็เงยหน้าขึ้นยิ้มให้ผมแว้บหนึ่ง และสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนที่จะหายลงไปใต้น้ำ จุดมุ่งหมายคือบางสิ่งที่กำลังตั้งตัวต้านทานแรงโน้มถ่วงของโลกอยู่
หมดลมหายใจหนึ่งที น้องก็เงยขึ้นมารับอากาศ ก่อนจะดำลงไปต่อ… เป็นอย่างนี้อยู่สามสี่ครั้ง จนผม ต้องแอ่นส่วนกลางให้โผล่พ้นน้ำ เพื่อให้คนที่กำลังเอนจอยอีทติ้งได้ดูดดื่มมันอย่างถนัดถนี่
“อะ… อืม!!!!” เสียงครางอย่างสุขสมออกมาจากปากผมอย่างไม่รู้ตัว ผ่านไปจนได้ที่ ผมจึงจัดการรวบตัวคนที่ยังอร่อยอยู่เต็มปากขึ้นมาแนบอก พร้อมระดมฟัดคนตรงหน้าอย่างหมั่นเขี้ยว ทั้งรอยดูด รอยขย่ำ ผมทำอย่างไม่สนใจว่าเจ้าตัวจะกลัวใครมาเห็น เพราะถ้าไม่ถอดเสื้อคงไม่มีใครรู้ว่ารอยรักที่ผมฝากเอาไว้มันเยอะมากขนาดไหน
ผมยกคนเก่งของผมให้นั่งบนขอบอ่าง จับขาข้างขวาชันขึ้นเพื่อเปิดเผยทุกทางให้ผมได้ลิ้มชิมได้อย่างลึกซึ้ง… ผมลุกหนักทะลวงทุกพื้นที่อย่างรวดเร็วและค่อนข้างรุนแรงกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา จนเจ้าตัวต้องเท้าแขนสองข้างไปข้างหลังเพื่อเป็นหลักให้กับตัวเอง พร้อมทั้งแหงนหน้าขึ้นซู้ดปาก สลับเสียงครางระงมที่ฟังกี่ทีๆ ก็รู้สึกเซ็กส์ซี่เสมอ
“อ้ะ ซีด!!! พะ พี่ภพ…อ่ะ… พี่ภพ… เข้ามา อ๊ะ… รันอยากได้ อ๊ะ อยากได้มากกว่านี้… เข้ามาหารันนะ…” เมื่อเจ้าตัวเอ่ยปากร้องขอซะขนาดนี้ มีเหรอที่ผมจะไม่สนองตอบโดยทันที ผมจัดการอุ้มคนที่อยู่บนขอบอ่างลงในน้ำอีกครั้ง ก่อนจะจัดแจงท่าทางตัวเองให้นั่งพิงไปกับอ่าง แล้วยกตัวคนที่เรียกร้องจากผม ให้สวมทับลงมา นี่เป็นครั้งแรกที่เรามีอะไรกันแบบไม่ได้ใช้เครื่องป้องกัน!
“อ๊ะ รันพี่ขอโทษ! พี่ไม่ได้ใส่ถุงยาง” ผมสารภาพผิดกับคนตรงหน้า แต่สองมือก็ยังคงจับสะโพกคนที่กำลังค่อยๆ ควบทะยานอยู่บนตัวผม
“อือ!! ครั้งเดียวรันคงไม่ท้องหรอก แล้วพี่ภพก็เลิกมั่วแถมไปตรวจเลือดมาให้รันดูแล้วไม่ใช่เหรอ อ๊ะ!! เดี๋ยวรอบสองขอบนบก แล้วค่อยสวมก็ได้ อ้าาาา!!! ลึกจัง อ๊ะ!!” ขอบคุณที่เชื่อใจกัน!
จ็อกกี้หนุ่มที่กำลังควบอยู่อย่างเมามันตอบผมเสร็จก็หันไปหยิบแก้วไวน์ของผมที่ยังมีไวน์ค้างอยู่เกือบครึ่งแก้ว น้องกระดกทีเดียวหมด แล้วโน้มตัวมาแบ่งปันผมถึงปาก สีแดงเข้มของไวน์ไหลย้อยตามมุมปากของเราทั้งคู่ แต่ก็ไม่มีใครจะใส่ใจ เราจูบกันรุนแรงขึ้น พร้อมทั้งเซ็กส์ที่ร้อนระอุ ผมบอกได้เลยว่าครั้งนี้มันหนักหน่วงกว่าที่ผ่านๆ มา อาจด้วยฤทธิ์แอลกอฮอลล์ที่คนบนตัวผมได้รับมาค่อนข้างมาก ทำให้ความใจกล้า และการอยากรู้อยากลองช่วยผลักดันให้เราได้ลิ้มรสชาติใหม่ๆ ซึ่งกันและกันอย่างไม่มีเบื่อ… ผมชอบความดิบ หยาบ ที่หวานหอมแบบนี้จริงๆ!
แล้วก็เป็นไปตามนั้นครับ จบจากกิจกรรมทางน้ำ เราสองคนก็ไปต่อกันใต้ฝักบัว แล้วไปจบกันบนเตียง สภาพเตียงกลายเป็นสมรภูมิสงครามย่อยๆ ที่ทั้งเลอะเทอะเละเทะ และยุ่งเหยิง ทั้งรอยคราบไวน์ที่น้องหยิบมาราดลงบนตัวให้ผมได้เลียลิ้มชิมเนื้อนิ่มๆ แกล้มรสซ่านของไวน์ชั้นดี หรือรอยนมสดที่เจ้าของห้องไปเปิดมาจากตู้เย็น แล้วราดลงบนแก่นกลางของผม… เจ้าตัวบอกว่า หลังจากดื่มของมึนเมามาแล้ว น้องต้องดูดนมก่อนนอนทุกครั้ง… สาบานได้ว่าน้องพูดว่า ‘ดูด’ และก็กระทำการอย่างที่พูดจริงๆ!!
ผมว่าพรุ่งนี้แม่บ้านอาจคิดว่า ลูกชายเจ้าของโรงแรมแอบพาหญิงสาวมาฟัดกันที่ห้อง… แต่หารู้ไม่ว่า ลูกชายเจ้าของโรงแรมนั่นแหละ ถูกผมฟัดคาห้อง!!
ไม่รู้ว่าเราเล่นกันไปกี่รอบ… แต่สุดท้ายเราก็หมดแรงหลับพับไปด้วยกันบนเตียง… พรุ่งนี้ผมไม่ต้องรีบตื่นเช้านัก เพราะนัดกองเอาไว้อีกทีตอนบ่ายโมง เราจะมีถ่ายเซ็ทสุดท้ายในห้องของโรงแรมกัน…
ผมไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว แต่ผมจำได้ว่าผมตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้ตอน 10 โมง แต่นี่ยังไม่มีเสียงนาฬิกา แต่เหมือนผมจะได้ยินเสียงแว่วๆ ของไอ้รินอยู่ใกล้ๆ
“ไอ้ภพ!!! ไอ้บ้าภพ!!!... โอ้ยยย แม่งเล่นอะไรกันบ้างวะเนี่ยเมื่อคืน ถ้าใครมาเห็นเข้านะมึง… ไอ้ภพตื่นสิโว้ย!!! ภพ!!!!!!!” เฮ้ย ไอ้รินจริงๆ ด้วย ผมหยีตาขึ้นมองคนที่กำลังเขย่าตัวผมอย่างเอาเป็นเอาตาย แล้วก็พบว่ามันคือภรรยาของผมนั่นเอง
“อ้าว… ฮ้าวววว!!! บุกมานี่มีอะไรวะ…” ผมเอื้อมมืออีกข้างที่ไม่ได้กอดคนตัวนุ่มที่เกยก่ายซุกหลับอยู่บนตัวผม ไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูเวลา แล้วก็พบว่ามันเพิ่งจะ 8 โมงเช้า
“โห เพิ่งแปดโมงเองไอ้ริน วันนี้มีถ่ายบ่าย ปลุกนาฬิกาไว้แล้วตอนสิบโมง… แค่นี้นะ” ผมตัดสินใจตัดปฎิสัมพันธ์กับภรรเมียที่รัก แล้วทำท่าจะหันไปนอนกกเมียบนเตียงต่อ แต่ก็โดนดึงไว้ด้วยประโยคบอกเล่าแบบตื่นๆ ของไอ้ริน
“พ่อกับแม่ฉันมา… เพิ่งมาถึงไฟลท์เจ็ดโมง แกออกไปอยู่ห้องฉันเลยเร็ว แล้วรีบอาบน้ำแต่งตัวนะ เพราะเดี๋ยวฉันต้องออกไปรับพ่อกับแม่มานอนที่ห้องถัดไปจากเรา… ตื่นมาช่วยกันรับหน้าเลยเร็ว”
“หะ!!! ฉิบหายของจริง เออๆ แกออกไปก่อน เดี๋ยวฉันหยิบของแล้วตามไป” เอาจริงๆ คือผมโป๊อยู่ โชคดีที่ตอนนี้มีผ้าห่มปิดช่วงล่างไว้กันอุจาด แม้มันจะหมิ่นเหม่ก็ตาม
“เออ รีบตามมานะ ทางที่ดี บอกน้องชายฉันด้วยว่าพ่อแม่มา”
“ได้ๆ แกรีบไปรับหน้าก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันรีบตามไป” พอไอ้รินออกจากห้อง และยังไม่ทันที่ผมจะได้เก็บของหรือปลุกคนตรงหน้า ก็มีสายเรียกเข้ามาขัดจังหวะซะก่อน พอหยิบขึ้นมาดูก็เห็นเป็นน้องเลขากองฯ โทรมา คิดว่าคงเป็นเรื่องงานเลยจำเป็นต้องรับสาย
“ว่าไงแจง” ผมเอ่ยทักเสียงเข้มออกไป
“พี่ภพคะ… แย่แล้วค่ะพี่ เมื่อกี้หนูเดินสวนกับนายแบบของเรา แพทริกน่ะค่ะ คือ… หนูไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่หน้าแพทเขาแบบ แบบเยินมากเลยค่ะพี่ เหมือนไปมีเรื่องกับใครมาเลยค่ะ เราจะทำไงดีคะ” ฉิบหายของจริงแล้วกู!!! เช้านี้มันเหี้ยอะไรนักหนาวะ…
“โอเคแจง… ใจเย็นๆ ตั้งสติก่อน เดี๋ยวพี่จะรีบออกไปดูให้เร็วที่สุด อย่าเพิ่งโวยวายไป… ทางทีดีแจงตามประกบแพทไว้นะ ถ้าสบโอกาสก็เข้าไปถามเขาว่าจะให้ช่วยพาไปหาหมอหรืออะไรไหม แล้วบอกแพทไปว่าแจ้งพี่มาแล้ว เดี๋ยวพี่ออกไป”
วางสายจากน้องแจง ผมก็จัดการใส่เสื้อผ้าลวกๆ ก่อนจะปลุกคนบนเตียง พอบอกน้องว่าพ่อกับแม่น้องมา น้องก็ทำตาโต แต่พอผมบอกต่อไปอีกว่าแพทโดนต่อยซะหน้าเละ คราวนี้คนบนเตียงถึงกับเด้งตัวขึ้นนั่ง ร้องเฮ้ยออกมาดังๆ ผมเลยบอกว่า จะกลับไปที่ห้องก่อน แล้วจะรีบอาบน้ำแต่งตัวและไปดูแพท น้องก็รีบไล่ให้ผมไป แล้วบอกว่าตัวเองจะรีบลุกขึ้นจัดแจงตัวเองแล้วไปหาพ่อกับแม่เช่นกัน เราเลยแยกย้ายกันไปปฏิบัติหน้าที่
ผมกลับห้องก็รีบอาบน้ำแต่งตัวใช้เวลารวมกันไม่เกิน 10 นาที… แล้วก็รีบวิ่งออกจากห้องไป ทันสวนกับพ่อตาแม่ยายตรงโค้งก่อนจะเข้าถึงโซนห้องพัก ผมทักทายอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยปากขอตัวเพราะเรื่องงานที่กำลังมีปัญหา ทั้งคู่เข้าใจและรีบบอกให้ผมไปดูงานให้เรียบร้อย ผมกระซิบบอกไอ้รินก่อนไปว่าแพทโดนใครไม่รู้ต่อยมาซะหน้าเยิน ไอ้รินตกใจเช่นกัน เลยรีบเอ่ยปากไล่ให้ผมรีบไปดู
เมื่อไปถึงส่วนบริเวณโรงแรม ผมเจอน้องแจงยืนชะเง้อคอรอคอยอยู่แล้ว เธอเห็นผมเหมือนได้เจอขุมทรัพย์ รีบวิ่งโกยออกมาต้อนรับอย่างเร็ว
“พี่ภพ… มาทางนี้เถอะค่ะ แพทอยู่ที่ห้องอาหาร… ถามอะไรก็ไม่ตอบค่ะ บอกแค่ว่าเขามีเรื่องเข้าใจผิดกับคนอื่นนิดหน่อย พอหนูถามว่าจะให้พาไปทำแผลหรือหาหมอไหม เขาบอกขอแค่ยาทาแก้ฟกช้ำกับพวกพาราเท่านั้นค่ะ หนูเลยบอกว่าแจ้งคุณภพไปแล้วเดี๋ยวคุณภพจะตามมา แกก็พยักหน้าแล้วทำหน้านิ่งๆ ไม่พูดไม่จาอะไรต่อ หนูเลยขอตัวมายืนดักรอพี่ภพตรงนี้แหละค่ะ” น้องแจงพูดรวดเดียวจบแบบไม่พักเหนื่อย ผมพยักหน้ารับ แล้วพากันเดินไปหาเป้าหมายที่ห้องอาหาร
“แพท… เกิดอะไรขึ้นครับ ใครทำอะไรคุณ” ผมไปถึงก็นั่งลงตรงข้ามนายแบบหนุ่มที่ตอนนี้หน้าเยินไปด้วยรอยหมัด จนบางมุมก็บวมเป่ง ช้ำปูดจนน่ากลัว
“มีเรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อยครับ ไม่มีอะไรหรอก” แพทตอบเหมือนที่น้องแจงเล่า และบางทีผมคิดว่าแพทอาจจะอยากคุยกับผมเป็นการส่วนตัว ผมเลยบอกให้น้องแจงไปหาอะไรทาน เดี๋ยวผมคุยกับแพทเอง น้องแจงถึงปลีกตัวไป
“คุณรู้ใช้ไหม ในฐานะที่ผมเป็นบก. และเป็นนายจ้างคุณอยู่ตอนนี้ ผมควรที่จะต้องรู้ความจริงว่ามันเกิดอะไรขึ้น… และคุณสามารถไว้ใจผมได้” ผมจัดการกึ่งขู่กึ่งปลอบให้เขาสบายใจที่จะเล่าให้ผมฟัง เจ้าตัวยังคงนั่งมองถ้วยกาแฟของตัวเองบนโต๊ะ… ผมไม่เร่ง แต่ก็รอฟังด้วยใจจดจ่อ
“มัน… แค่เกิดเรื่องเข้าใจผิดขึ้นครับ ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง” เขายังยืนยันคำตอบเดิม
“ผมควรต้องแจ้งความกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับคุณไหม”
“ไม่ต้องครับ ผมบอกแล้วว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด” ผมเริ่มหงุดหงิดขึ้นมานิดๆ เพราะจริงๆ แล้วผมมีสิทธิ์เต็มที่ที่จะรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เพราะนายแบบมาเป็นแบบนี้ผมก็เสียงานเหมือนกัน
“คุณควรต้องบอกผมว่าใครเป็นคนทำ และเรื่องจริงมันคืออะไร… เหตุการณ์นี้มันกระทบกับงานของผมด้วย”
“ผมยินดีให้คุณหักเงินค่าตัวครับ… หรือไม่อย่างนั้นผมยอมถ่ายให้ฟรี ครั้งนี้ไม่ต้องจ่ายค่าตัวผม ถือเป็นความรับผิดชอบของผม แล้วเดี๋ยวผมจะคุยกับโมเดลลิ่งเอง”
“ผมไม่ได้อยากจะเอาเปรียบใครหรอกนะครับ เราก็ทำมาหากินอยู่ในวงการเดียวกัน ยังไงผมคงต้องจ่ายค่าตัวให้คุณสำหรับงานที่ผ่านไป… แต่ผมแค่อยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นท่ามกลางความรับผิดชอบของผม… ผมต้องการแค่คำตอบ และความจริง!”
“ผมต่อยมันเองแหละบอส!” เสียงไอ้เบนแว่วเข้ามา ก่อนที่ตัวมันจะเดินมาถึงโต๊ะ ย่ิงทำให้ผมงงเข้าไปใหญ่ ไอ้เบนเนี่ยนะต่อยกับแพท เกิดอะไรขึ้นวะ เมื่อวานก็ยังทำงานด้วยกันดีๆ ไม่ได้มีทีท่าว่าจะเขม่นกันเลยแม้แต่น้อย แถมไอ้เบนยังชมแพทไม่ขาดปาก… แต่สงสัยมันจะเป็นเรื่องจริง เพราะบริเวณกำปั้นไอ้เบนมีรอยช้ำ บวม และแผลแตกให้เห็นอยู่ตำตา
“เฮ้ย… แล้วมันเกิดอะไรขึ้นวะ… อะไรวะเนี่ยกูงงไปหมดแล้ว ไหนใครช่วยเล่าความจริงให้ผมฟังหน่อยเถอะว่าพวกคุณทะเลาะอะไรกัน เมื่อวานผมยังเห็นดีๆ กันอยู่เลย” แพทเงยหน้าขึ้นมองหน้าคนที่ต่อยตัวเอง แต่ไอ้เบนไม่ได้มองตอบ มันเสมองไปทางอื่น แล้วแพทก็พูดขึ้นมา
“เพราะผมเอง… เพราะผม…”
“เหี้ย! มึงห้ามพูดออกมานะ ถ้ามึงพูดกูจะกระทืบมึงอีก” เอาล่ะ! กูว่ามันยังไงๆ แล้วนะ เกิดอะไรขึ้นระหว่างสองคนนี้ แล้ววันนี้กูจะได้รู้ความจริงไหม
“เบน มึงปล่อยให้เขาพูด เขาควรต้องพูดความจริง และผมควรที่จะต้องรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น”
“บอส!!! ความจริงก็คือไอ้เหี้ยนี่เมา แล้วกวนตีนผม แล้วผมหมั่นไส้ ก็เลยต่อยกับมันไป… ก็เหมือนพวกช่างกลตีกันร้านเหล้าอะบอส ไม่ต้องมีเรื่องกันมาก่อน แค่กวนตีนกันด้วยคำพูด ก็เกิดเรื่องได้แล้ว… ผมกับมันเคลียร์กันแล้ว ไม่มีอะไรติดค้างกันอีก บอสไม่ต้องใส่ใจ ส่วนเรื่องที่ผมทำให้มันทำงานต่อวันนี้ไม่ได้ บอสหักเงินจากค่าตัวผมไปได้เลย ถือว่าผมมีส่วนที่ทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นมา” ต่อยกัน? ต่อยกันเหี้ยอะไรครับ กูเห็นหน้ามึงยังปกติดีไม่มีริ้วรอยอะไรแม้แต่น้อย แต่หน้าแพทมันนี่สิเยินซะขนาดนี้ กูว่าต้องเรียกว่ามึงต่อยมันมากกว่า มึงต่อยกันนะ!
ตอนแรกวันนี้ผมกะจะถ่ายน้องพิงค์ในชุดราตรีสวยพร้อมกับแพทที่อยู่ในชุดทักซิโด้หล่อเนี้ยบในห้องพักราคาแพงที่สุดของรีสอร์ท เพื่อเป็นการไทอิน และโปรโมทแบบเนียนๆ กลับต้องมาเปลี่ยนแผนใหม่ เป็นคอลัมน์รีวิวและสัมภาษณ์ผู้บริหาร นั่นก็คือไอ้รินแทน ผมรีบโทรบอกให้มันแต่งตัวสวยๆ เพราะสุดวิสัยจริงๆ แม้ไอ้รินจะไม่ค่อยยอมออกสื่อ แต่คราวนี้มันก็เห็นใจผม เลยยอมช่วย ผมเลยให้รันรับหน้าที่ถ่ายคอลัมน์นี้ไปซะพร้อมๆ กับที่ต้องถ่ายบทสัมภาษณ์น้องพิงค์ ถือเป็นการเปิดโอกาสให้น้องได้แสดงฝีมือด้วย เพราะตอนแรกคิดว่าจะถ่ายแค่น้องพิงค์คนเดียว แต่มือของช่างภาพใหญ่เหวอะขนาดนี้ จะเอาแรงที่ไหนไปกดชัตเตอร์วะ!
เวรกรรมเหี้ยอะไรของกูเนี่ย งานที่คิดว่าจะราบรื่นกลับต้องมาสะดุดเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่อง ที่กูก็ไม่รู้ว่าเรื่องจริงมันคืออะไร… แต่ยังไงซะเรื่องนี้มันต้องมีความจริงให้ผมได้รู้แน่ๆ ผมต้องรู้ให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้ ระหว่างไอ้เบนและแพทริก!!
++++++++++++++++++++++++++
+ สวัสดีปีใหม่สำหรับเรื่องนี้นะคะ ฮ่าๆ... คาดว่าหลายคนที่ตามเมอร์ซี่มาหลายเรื่องคงชินกับนิยายรายเดือน สองเดือน สามเดือนของเราดี คราวนี้ 2 เดือนฟ่าๆ โผล่มาสักที... ใครที่ตามกันอยู่ในเฟสฯ คงเห็นว่าเมอร์ซี่บอกเป็นระยะๆ นะคะว่ายุ่งจริง อะไรจริง ส่วนคนอ่านใหม่ก็ขออภัยจริงๆ ค่ะ ที่นานๆ มาทีแบบนี้ เราพยายามเต็มที่แล้วจริงๆ (มีบางคนถึงกับมาตัดพ้อว่า ถ้าพี่ไม่ว่างจริง พี่จะอัพนิยายทำไม ก็ตอนพี่อัพพี่ว่างนี่คะ ไม่คิดว่าปัญหายุ่งเหยิงเรื่องงานมันจะตามมาติดๆ ขนาดนี้ พี่น้อมรับคำติจริงๆค่ะ)
+ เอาล่ะตอนนี้ก็ยาวนะ (เราว่า) พี่ภพกับน้องเมียก็ยังชื่นมื่นหวานร้อนแรงกันเหมือนเดิม แต่คุณพ่อคุณแม่เมียมานี่จะเกิดอะไรไหมนะ เราไม่อยากดราม่า แต่คิดดูก่อนแล้วกัน ฮ่าๆๆๆ
+ แต่ที่แน่ๆ ระหว่างเบนกับแพท มันต้องมีอะไรสักอย่างชัวร์ๆ ไวรอลุ้นกันตอนหน้า (อีกสามเดือน ฮ่าๆๆ ล้อเล่นนะ)
+ คำผิดเดี๋ยวกลับมาแก้นะคะ
+ คิดถึงทุกคนนะคะ แล้วก็ไม่แน่ใจว่ายังมีคนอ่านเรื่องนี้อยู่รึเปล่านะ แต่ยังไงก็จะอัพจนจบแหละค่ะ
+ ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ทั้งในนี้และในเฟสนะคะ ขอบคุณที่ซัพพอร์ทกันมาเสมอๆ ช่วงต้นปีเมอร์ซี่ยังไม่ยุ่งมาก จะพยายามปั่นให้ได้เยอะที่สุดค่ะ
+ กอดทุกคน!!! :กอด1: ตอนหน้าเจอกันที่น้องพายนะคะ ฝันดีค่ะ
-
ตาไมีฝาดใช่มั๊ย คิดถึงเรืีองนี้มากๆๆๆๆๆ
มาทะเลทั้งทีพี่ภพก็จัดเต็มกะน้องรันแบบสุดๆ 5555
แต่ดูแล้วเบนกะแพทต้องต่อยกันเพราะเมียพี่คนเล็กของพี่ภพแน่ๆเลย
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วววววว
-
:กอด1:
-
เบนนน
ซัมติงรองงใช่มะ ๆ
-
อะไรงานจะเข้าพร้อมกันขนาดนี้
รบกวนแก้คำผิด ควรเป็น โคลสอัพ
+1
-
โอ้ยยยยมาแล้ววววว
คิดถึงมากกกกกกกกกก
รันสุดยอดดดด :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
แพทก่าเบน ได้กันชัวร์
ฟันธง อิอิ
-
น้องรันมาแว้วววกรี๊ดดดดด :pighaun: :o8:
-
อิคุณแพทสุดหล่อปล้ำอิพี่เบนหรือเปล่านะ...อิพี่เบนตื่นมาร้องไห้กระซิกกระซิกแล้วชกพระเอก
ถ้าเป็นแบบนั้นจริง อิลุงนอกจากไม่ด่า ไม่ตัดเงินแล้วยังจแถมรางวัลเสียมากกว่านะ 5555555
ปล.คุณพ่อคุณแม่มาไม่ว่ากัน...แต่ขออย่าดราม่าน้า คุณพี่รับแรงกดดันไม่ไหว
-
ตอนนี้มีครบทุกรส หวาน เปรี้ยว เผ็ด และร้อนแรง จบด้วยสงครามระหว่างชายที่หมายปองชายด้วยกัน :z1:
+1 ให้เป็นกำลังใจนะครับ Mercy เห็นทีแรก นึกว่าตาฝาด :z2:
-
พี่เขยกับน้องเมียก็ยังเร่าร้อนได้อีก ฮ่าๆๆ
ส่วนเบนกับนายแบบหนุ่มคาดว่าน่าจะมีอะไรที่มันลึกซึ้งกว่านั้นแน่ๆ รอติดตามจ้า อิอิ
-
น้องรันมาแล้ว เกือบลืมตอนเก่าไปเลย
แพทกับเบน น่าสงสัยนะ
จะเป็นแบบ "เพราะมึงเมา กูเมา เราก็เลยได้กัน" อย่างนั้นหรือเปล่านะ :impress2:
-
คิดถึงน้องรันมากกกกกกกกก :กอด1:
:call:
-
แพทกะเบนเค้าบ๊ะกันแล้ว(แน่เลย)
ท่าทางเบนจะเป็นฝ่ายโดนบ๊ะซะด้วยนะเนี๊ย คิคิ
คิดถึงน้องรันนนน กอดๆๆๆ :pighaun:
-
คู่ใหม่ๆ แพท บ๊ะ เบน :pighaun:
รอพาร์ทแพทกะเบน
น้องรันกับพี่ภพยังร้อนแรงเสมอออออ
-
อูย น้องรันนี่แซ่บจริงจัง
แบบนี้ลุง เอ๊ย พี่ภพจะหนีไปไหนรอด
แต่แหมอยากรู้เรื่องของอิเบนกับคุณแพทซะจริง
ไม่รู้จะได้กันอิท่าไหนหนอ คริๆๆ
:oo1: :z1:
-
แหมๆ ทำศึกกันคึกคักจริงๆ เอ๊ะ นายแบบกับช่างภาพมีซัมติงอะไรกันหรือเปล่าน๊าาา รอลุ้น อิอิ
-
แพทกับเบนซัมกันแล้วมั้ย :z1:
บวกเป็ด
-
น้องเมียลีลาเด็ด พี่ภพคงต้องฟิตหน่อยนะ :z1:
-
สงสัยกลัวคนอ่านจะเป๊นเบาหวาน+โรคเลือดจางแน่ๆเลย
Mercy เลยเบรกให้ด้วยรสเผ็ดซ่าฝาดเฝื่อนของนายแบบกะพ่อตากล้องซะ
เหตุที่เกืดกะนายแบบและตากล้อง ดฺนเดาไปก่อนนะว่า....
อย่าบอกนะว่านายแบบกรึ่มๆแล้วไปก้อร้อก้อติกน้องรัน แล้วพ่อตากล้องเราเลยของขึ้นน่ะ
รึว่านายแบบกับพ่อตากล้องเรากำลังจะมีอะไรในกอไผ่กัน อิ อิ ตีกันตอนนี้แล้วก็...กันในตอนต่อไปน่ะ
-
o22 o22
-
แพทเบน ๆๆๆ
:-[
+1 ขอบคุณนะคะ เป็นกำลังใจค่ะ
:L2:
-
กรี๊ดๆๆๆ ให้เดานะ เมื่อคืนเมาทั้งคู่แล้วน้องเบนก็ถูกอิพี่แพทหักหาญญญญญ
อร๊ายยยยย ,, จากรุกกลายเป็นรับน้องเบนเลยแม่ไม้มวยไทยใส่ฝรั่งซะเลย กร๊ากกก แซ่บ !!!
ปล. โน โน ดราม่า โน โน โน โน ดราม่า จุ๊บๆๆ :จุ๊บๆ:
อ่อ .. +1 ให้จ๊อกกี้สุดเซ็กกุซี่ด้วย ฮิฮิ
-
โหยยยยยยยยยย คิดถึงพี่เมอร์มากอ่ะ ตามในเฟชก็เห็นตล้อดล่ะค่ะ ไม่ต้องกังวลนะคะ ยังไงก็จะรอค่ะ
แหมแทบจะตายจมกองเลือด ณ บัดนาววว :jul1: :jul1: :jul1:
ร้อนเเรงจริงๆเลยหนูรันเอ๊ยยยยยยยยยยยยย แบบนี้คนแก่อย่างป๋าภพก็ไปไหนไม่รอดแล้วววว o18
เห็นอาการวีน เหวี่ยงของนางเบน เอ๊ย พ่อเบนเเล้ว ก็รู้สึกตะหงิดอ่ะนะ
คาดว่าเมื่อคืน มีผีผ้าห่มอาละวาดชิมิเคอะ o18
ท่าทางผีแพทจะอาละวาดหนัก เบนถึงได้ปรี๊ดแตกขนาดนี้
รออ่านเรื่องจริงผ่านคุณเมอร์อย่างใจจดใจจ่อนะคะ
อย่าลืมกลับไปหานุ้งพายกับไอ้ริวด้วยน๊าาาาา คิดถึงงงงง :man1:
รักมากมาย :กอด1:
พี่เมอร์อย่าให้พวกเค้าวิ่งผลัดกันแบบไอ้แจ๊คกะฟี่อีกนะ เค้าทำใจ บ่ ด้ายยยยยยย
-
เบนกับแพทต้องเมาแล้ว :oo1:แน่นอน :-[
-
กำลังสนุกเลยค่ะ สงสัยจะหึงน้องรันรึป่าว รีบมาต่อนะคะ เพราะมันค้างง :o12:
-
เบนโดนแล้วใช่มั้ยคะ เอาเถอะเบน แพทมันก็หล่อรวย ดูๆก็น่าจะโอเคนะ
ส่วนพี่ภพ ฮ่าๆ ยิ่งอ่านตอนหลังๆยิ่งแก่อะ มีเมียเด็กต้องฟิตไว้นะคะ
-
:call: :call: :call:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จุดพลุให้เบนแพทค่ะ วิ่วๆๆๆซัมธิงแน่ๆ :z1:
-
ปั๋วเมียคู่นี้เค้่ร้อนแรงกันดีจริงๆเลยยยยยย :m25:
-
แง นึกว่าจะไม่ได้อ่านซะแว๊ว
-
แน่นอนว่า ท่าทางแบบนี้
เบนคงเสร็จแพททริกไปแล้วเป็นแน่แท้
โอ้วว ชายทั้งหลาย อย่าได้เหลือให้สตรีเลย
ฮ่าฮ่า๋ฮ่่า
ชอบนิสัยน้องรันนะ ขี้ยั่วดีอ่ะ
พี่ภพก็สนองให้ซะ แหมมม หมั่นไส้คนมีความสุขได้
มีทั้งเมีย 1 เมีย 2 เหมือนออฟชั่นพิเศษเลยนะพี่ภพ
-
น้องรันกับพี่ภพช่างร้อนแรงจริง ๆ
อยากอ่านคู่เบนแพท
-
มันต้องมีอะไรระหว่างแพทกับเบบแน่ ส่วนน้องรันนับวันยิ่งน่ารักน่าใคร่นะ :impress2: :impress2:
-
น้องรัน ยั่วได้น่าฟัดตลอดๆ อ่ะ จะไม่ให้พี่ภพทั้งรัก ทั้งหลงได้อย่างไร อิๆ
แต่ คู่นายแบบกับตากล้องนี่มันยังไงๆ อยู่นะ อย่าบอกว่าพิษแอลกอฮอล์
จะทำให้เกิดคู่รักคู่ใหม่ขึ้นนะนี่...
-
เบน กะ แพท
ไปทำอะไรกันมานะ น่าสงสัย
-
เบนแพท แพทเบน มันต้องมี :oo1: ชัวร์เลย
#มโน
-
น่ารักสม่ำเสมอ ดีกรีร้นแรงขึ้นเรื่อยๆ อั้ยย่ะ กลัวเหลือเกินจะโดนจับได้สักวัน
ส่วนแพทกับเบนนี่ ... เมื่อคืนกินเหล้าต้องพลั้งเผลอใช่มะ มันถึงได้ต่อยกัน 55555 คึคึ
-
เย้ สวัสดีคุณเมอร์ซี่ในปี2013ค่ะ
ตอนนี้พี่ภพกับน้องรันยังคงความหวานสวีทกันร้อนแรงมากๆ
เบนกับแพทมันมีอะไรอยู่ในก่อไผ่จ๊ะ อิอิ :oo1:
-
สมการรอคอย...นิยายสองเดือนมาแล้ว ปลื้มปริ่ม! :sad4:
คิดถึงน้องรันสุดเซ้กซี่มากๆ
:pighaun: ทำให้เลือดลมป้าสูบฉีดได้ดีเสมอ ฮ่าๆ
เอาละน้อ แพทกะเบน
ตีกันเรื่องน้องรันป่าวเนี๊ย ไปรู้ไปเห็นอะไรมา :angry2: บอกมานะ!
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว มาอัพต่อด่วนๆค่า
-
พี่ภพคึกมากกกกก น้องรันยั่วได้สุดใจจจจจจจจ ฮ่าๆๆๆๆ
แพนกะเบน ไปทำไรกันมาอ่ะ อยากรุ้จัง อิอิ
-
จัดหนักจัดเต็มเลยน๊าคุณพี่ภพ :pighaun:
-
คู่กันแน่เลย :z1:
-
หุหุ เบนกะแพทมีซัมติงกันช่ายป่ะ
-
ตามลุ้น เบน-แพท ว่าีมีเรื่องไรกัน :z1:
-
เหตุเกิดเพราะความเมา แล้วสองเราก้อลงเอย ฮ่าๆ
ตากล้องกะนายแบบ. แล้วแบบนี้เงินมันจะไปไหนเสีย555
-
โอ๊ะๆๆ ไม่ใช่ว่าแพทเมาแล้วจะกดเบนนะ ฟ้าผ่า!!!!!!!
-
เบนกับแพทขอเดานะน่าจะได้เสียกันแล้วฮ่าาาาาาาาาา หรือเปล่าหว่า แค่เดานะ แต่มันต้องมีไรแหละ ไม่งั้นคงไม่ยับเยินขนาดนั้นแหละ แถมพี่เบนเรายังขู่ไม่ให้พูดไรด้วย หึหึ
ติดตามกันต่อไป ฮิ้วววว :))
-
ให้มันได้หยังงี้ซิ คุณเมอร์ซี่ ฮาได้ซะทุกตอน
บทรักก็รุ่มร้อนแต่ไม่หยาบโลน
สงสัยที่คุณเมอร์ซี่ว่า ตอนหน้าเจอกับน้องพาย
หมายความว่ายังไงนิ
-
ต้องยกตำแหน่งเมียดีเด่น o13 ให้น้องรัน ที่ยั่วพี่ภพได้ตลอด :m25:
เพราะเหล้าเป็นเหตุ ก็ได้เกิดคู่ เบน-แพท ว่าแต่ใครจะเป็นนายเอกล่ะ ขอเดาว่า หนุ่มเบนช่างภาพ 555
รอตอนหน้ามาลุ้นกับการเล่นละครต่อหน้าพ่อ-แม่น้องรัน พี่ภพจะสับหลีกยังไง และแก้ปัญหาคู่เบน-แพทยังไงต่อไป
-
เค้าซัมติงกันหรอออออ :oo1: :oo1:
-
:z2:
-
น้องรันร้อนแรงมากๆๆๆ :haun4:
-
น้องรันน่ารักน่าเลิฟตลอดเวลาจริงๆ พี่ภพเป็นตาแก่ที่เรี่ยวแรงยังดีสินะ
แต่ตอนนี้พ่อตาแม่ยายมาแล้วเรื่องวุ่นๆคงตามมาอีกเป็นพรวน หวังว่าจะดราม่าแค่เบาๆ นะคะ สงสารตาแก่กับกวางน้อย อ้อ พี่รินกับน้องหนูอีก
ส่วนแพทกับเบนคงเข้าใจผิดไปเจาะไข่แดงกันมาสินะ โดนต่อยหน้ายับเลย
รอลุ้นต่อไปค่ะ พร้อมกดบวกหนึ่งคะแนน
-
รอคอย :m15: :m15:
-
น้อง ‘เมีย’ ตอนพิเศษ 1 : เบน & แพท
คนเราเกิดมาใช่ว่าจะไม่เคยทำเรื่องผิดพลาด…
แต่… ประเด็นมันอยู่ที่ คุณจะรับมือกับเรื่องผิดพลาดที่เกิดขึ้นในชีวิตได้อย่างไร?
ย้อนกลับไปเมื่อคืนที่ผ่านมา… หลังจากปาร์ตี้บาบีคิวริมหาดผ่านพ้นไป และรุ่งขึ้นอีกวันเราจะเริ่มงานกันอีกครั้งก็เป็นช่วงบ่าย หลายคนจึงลงมติกันว่า ควรจะไปสนุกกันต่อที่บาร์ของทางรีสอร์ท…
ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมได้ทำงานกับทีมนี้ สมัยที่ผมเพิ่งจะเริ่มดังในประเทศไทยใหม่ๆ นิตยสารของคุณภพก็เคยเรียกใช้ผมอยู่หลายครั้ง ทำให้ผมคุ้นเคยกันดี แม้สมัยก่อนๆ ช่างภาพยังไม่ใช่ ‘เบญจมิน’ ก็ตาม แต่ผมก็เคยร่วมงานกับเบนมาแล้ว ในงานถ่ายแบบโฆษณาน้ำหอมแบรนด์ดัง แบรนด์หนึ่ง จึงทำให้การร่วมงานกันในครั้งนี้ของเราค่อนข้างเป็นไปอย่างรู้ทางซึ่งกันและกัน
เบนจมินเป็นช่างภาพชั้นแนวหน้าที่ใครๆ ก็ต้องการเรียกใช้ตัวเขา แต่เขาค่อนข้างเลือก และเรื่องมาก การทำงานกับเบน คุณต้องทำการบ้านมาเป็นอย่างดี และตีโจทย์ให้แตก ไม่เช่นนั้นคุณอาจจะโดนเขาตีแตกกระเจิงแทน เบนเป็นคนเนี๊ยบ และทุ่มเท งานทุกชิ้นที่ผ่านมือเขา ลูกค้าสามารถวางใจได้เลยว่ามันจะออกมาตรงตามโจทย์และเพอร์เฟค
โดยส่วนตัวผมค่อนข้างชอบการทำงานแบบนี้ มันทำให้เราพัฒนาตัวเอง ต้องคอยแอคทีฟอยู่เสมอ... เบนเป็นคนดุในเวลางาน แต่เขาไม่ใช่คนขี้วีนที่เอะอะอะไรก็ด่า ทุกคำพูดที่เขาติง มันมีเหตุและผลเสมอ และการันตีได้ว่าไม่ได้มาจากอารณ์ส่วนตัว
นอกเหนือจากเรื่องงาน ผมไม่คุ้นเคยกับเขามากนัก เราเป็นเพียงเพื่อนร่วมวงการที่นานๆ จะโคจรมาเจอกันสักที ผมจึงไม่ค่อยรู้เรื่องชีวิตส่วนตัวของเขามากนัก แต่ก็แอบแปลกใจไม่น้อยที่เห็นเขาทำท่าพูดทีเล่นทีจริง เรื่องน้องชายของภรรยาคุณภพ ผมเพิ่งรู้ว่าเขามีรสนิยมแบบนี้! แต่นั่นไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่ หรือตื่นใจสำหรับผมอยู่แล้ว ผมอยู่วงการนี้ นายแบบร้อยละ 70% เป็นเกย์ อีกสัก 20% เป็นพวกได้หมด ส่วนอีก 10% ที่เหลือคือพวกคั่วอยู่กับนางแบบในวงการเดียวกัน หรือดาราดังๆ
ถ้าถามว่าผมเป็นแบบไหน... ผมคงเป็นส่วนผสมระหว่าง 20% กับ 10% คือผมเป็นพวกได้หมด แต่ส่วนใหญ่จะคั่วอยู่กับนางแบบ แม้ผมจะเคยมีอะไรกับเพื่อนนายแบบด้วยกัน แต่จริงๆ ผมก็ยังชื่นชอบในสรีระของหญิงสาวมากกว่า ส่วนเรื่องที่เคยมีอะไรกับผู้ชาย ก็เพราะอารมณ์ความมันส์มันพาไป ทุกครั้งที่เลิกงาน ไม่ว่าจะเดินแบบ หรือถ่ายแบบ มันมักจะมีปาร์ตี้ตบท้ายอยู่เสมอ และหลังจากปาร์ตี้ร่วมกันอย่างสุดเหวี่ยง ก็มักจะมีกลุ่มหนึ่งที่ชวนกันไปเมา และมันส์กันต่อที่ห้อง...
เหล้า... ยา... เซ็กส์... มันไม่เคยจางหายไปจากวงการแฟชั่น และผมก็ใช้มันเพื่อสนองความสุขอยู่เสมอ โดยไม่คิดว่าครั้งนี้แม้จะไม่มียา เพียงแค่เหล้ากับความใคร่ มันจะนำเรื่องยุ่งยากมาสู่ชีวิตตัวเอง...
‘ผับจะปิดแล้วเหรอ... ยังรู้สึกไม่สุดเลย’ ผมเอ่ยขึ้นอย่างกึ่มๆ กับคุณช่างภาพใหญ่ เมื่อเราสองคนฟังคำบอกกล่าวจากน้องทีมงานคนหนึ่งที่เดินมาแจ้งว่า ผับกำลังจะปิดในอีก 10 นาทีข้างหน้า
‘ไปต่อห้องผมไหมล่ะ เมื่อคืนผมเปิดเหล้าไว้ยังเหลือเกินครึ่งขวด’ เบนจมินเสนอทางออกที่ค่อนข้างน่าสนใจสำหรับผม
‘ดีเหมือนกัน ว่าแต่ มันจะไม่รบกวนใช่ไหม ต้องการพักผ่อนรึเปล่า’ แม้ตอนนี้สติและใจผมลอยไปอยู่ที่เหล้าในห้องของเบนแล้วก็ตาม แต่อย่างน้อยมารยาทผมก็ยังคงมีอยู่
‘ถ้าผมจะพักผ่อน ผมจะชวนคุณทำไม... ไปเหอะ ยังไงซะ ถ้าผมกลับเข้าห้องไปคนเดียว ผมก็คงต้องนั่งดวดไอ้ค่อนขวดนั้นต่อจนหมดแน่ๆ’ เขาย้ำให้ผมมั่นใจ ผมเลยพยักหน้าตอบตกลง
จริงๆ แล้วเราชักชวนคนอื่นๆ ให้ไปด้วยกัน แต่หลายคนก็ขอบาย เพื่อจะกลับไปต่อวงไพ่ที่แยกตัวไปตั้งวงตั้งแต่ช่วงหลังบาร์บีคิวแล้ว ตอนนี้จึงเหลือแนวร่วมแค่ผมกับเบนเท่านั้น
‘ตามสบาย..’ เจ้าของห้องเอ่ยปาก ก่อนจะเดินไปจัดแจงเตรียมแก้วเปล่า และเหล้าที่เหลือ
‘ขอถอดกางเกงนะ’ ปกติถ้าเป็นที่เมืองนอกหรือเพื่อนฝรั่งด้วยกัน ผมคงถอดกางเกงออกอย่างหน้าตาเฉย แต่นี่เป็นคนไทย ผมเองมาทำงานที่นี่นานแล้วจึงพอรู้ว่าเรื่องบางเรื่องก็เป็นมารยาทที่พึงปฏิบัติ
‘เอาเลย... ผมกำลังจะบอกอยู่เลยว่าใส่แต่บ็อกเซอร์ก็ได้ เพราะผมก็จะถอดเหมือนกัน’
ผมกับเบนนั่งร่ำสุรากันไป คุยกันไปอย่างถูกคอ อย่างว่า... เมื่อเหล้าเข้าปาก คนเราก็เป็นเพื่อนกันได้ทั่วโลก... เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่เหล้าขวดกลมที่มีอยู่เกินครึ่ง ตอนนี้เหลือชงได้ไม่เกิน 2 แก้ว ความมึนและเมาไม่ต้องพูดถึง เพราะก่อนหน้าเหล้าขวดนี้ มีทั้งแชมเปญ ไวน์ คอกเทล และเหล้าชนิดอื่นนำร่องไปก่อนแล้ว
จากที่นั่งบนโต๊ะ เราก็เริ่มเลื้อยเลื่อนลงมานั่งกันบนพื้น พิงหลังกับเตียงนอน ผลัดกันเล่าเรื่องสนุกๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต และก็ร่วมหัวเราะไปด้วยกัน...
‘ยูชอบผู้ชายเหรอเบน’ เรื่องส่วนตัวบางเรื่องก็กลายเป็นเรื่องส่วนรวมได้เมื่อเหล้าเข้าปาก
‘ผู้หญิงก็ชอบ… แต่ผมชอบเรือนร่างของผู้ชายมากกว่า... มันเป็นสรีระที่แข็งแกร่งดุดัน แต่แฝงไปด้วยความโค้งเว้าที่ดูน่าหลงใหล ส่วนนูน ส่วนมน มันได้รูปอย่างเหมาะเจาะ โดยเฉพาะคนรูปร่างแบบยูน่ะแพท เพอร์เฟค บอร์ดี้มาก’ ไม่ใช่เพราะกำลังเมาเลยไม่รู้สึกเขินเวลามีคนมาชมรูปร่างตัวเอง แต่ผมค่อนข้างชินกับประโยคลักษณะแบบนี้ คงเพราะต้องใช้ร่างกายทำงาน ผมเลยต้องดูแลรูปร่างตัวเองให้ดีอยู่เสมอ
‘แสดงว่าชอบแบบผมเหรอ’ ความมึนผลักดันความกล้าให้เอ่ยถามประโยคล่อแหลมเล็กๆ ออกไป
‘เลือนร่างแบบคุณน่ะใช่ มันเหมาะกับงานศิลปะมาก แต่ถ้าสเป็คผมชอบคนที่ตัวเล็กๆ กว่านี้ แบบน้องรันไง นั่นล่ะสเป็คเลย’ เล่นของสูงไม่เบานะนั่น แต่เด็กชายเอเชียผิวสีแทนคนนั้นก็ดูมีเสน่ห์ไม่น้อย สิ่งที่สะดุดตาคือผิว กับตาเฉี่ยวๆ ที่ดูเชิญชวน ได้ข่าวว่าเรียนอยู่อิตาลี ท่าทางหนุ่มสาวต่างชาติจะแย่งกันจีบไม่น้อย
‘ชอบเพราะร่างกายผมสร้างงานได้สินะ… มันไม่ได้สร้างความสิเน่หา น่าหลงใหลให้คุณสักนิดเลยเหรอ’ ผมวางแก้วเหล้าในมือ พร้อมทั้งหันหน้าไปทางคนข้างๆ
‘ใครที่ได้เห็นรูปร่างคุณแล้วไม่หลงก็บ้าแล้ว ผมก็แค่บอกว่าสเป็กซ์ผมเป็นยังไง’ เขายกเหล้าขึ้นมาดื่มจนหมดแก้วหลังจากที่ตอบคำถามผม
‘งั้นแสดงว่า… ถ้าผมเปลือยท่อนบนแบบนี้ มันก็ทำให้คุณเกิดอารมณ์ได้เหมือนกันสินะ’ ผมถอดเสื้อยืดของตัวเองออก ก่อนที่จะพูดประโยคเชิงท้าทาย ทำให้เขาเงยหน้าจากแก้วเหล้าขึ้นมามองหน้าผม ตอนนี้ระหว่างเราใกล้จนไหล่ชนกัน…
เขานิ่งมองตาผม แต่ผมเดาไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่… แต่บอกตามตรงนะว่าตอนนี้ ผมค่อนข้างเกิดอารมณ์ ไม่รู้เพราะเหล้า ความเมา หรือสติที่เหลือน้อยเต็มทน ทำให้ผมโน้มใบหน้าตัวเองเข้าไปหาคนตรงหน้า แล้วหยิบยื่นสัมผัสจากริมฝีปากตัวเองไปยังรีมฝีปากของเขา… ผมแช่จูบของผมเอาไว้โดยที่ไม่ขยับไปไหน คนตรงหน้าเหมือนกำลังตกใจ แต่ก็ยังนิ่งไม่ขยับตัวเช่นกัน…
แล้วอารมณ์ก็อยู่เหนือเหตุผลอีกครั้ง ผมยกมือขึ้นรั้งท้ายทอยเบนเข้ามาหาผมมากขึ้นเพื่อที่จูบของเราจะแนบสนิทกว่าเดิม ลิ้นกลิ่นแบลคเลเบิ้ลของผมค่อยๆ ดุนดันให้คนตรงหน้าเปิดรับผมมากขึ้น… เจ้าตัวพยายามขืนตัวเองออกจากการควบคุมของผม แต่ผมไม่ยอม… ผมใช้มืออีกข้างขึ้นมาลูบไปทั่วลำคอของเขา แล้วไล้มือไปบดคลึงใบหูของอีกฝ่ายจนผมได้ยินเสียงครางต่ำในลำคอเบาๆ แสดงว่าจุดนี้เป็นจุดที่ดี ถ้าหากผมต้องการให้อีกฝ่ายเดินตามเกมของผม
ผมจัดการละริมฝีปากของตัวเองออกจากคนปากแข็งที่ยังไม่ยอมให้ผมได้เข้าไปง่ายๆ มาจัดกัดเล็มเลาะใบหูแทน… คราวนี้ได้ผลดีชะงัด เพราะยิ่งผมตวัดลิ้นชอนไชในช่องหู สลับกับเปาลมเบาๆ พร้อมทั้งดูดดึง เจ้าตัวก็หลุดครางเสียงดังอย่างห้ามไม่อยู่ ใบหน้าแดงจากฤทธิ์แอลกอฮอลล์ ก่ำขึ้นอีกเท่าตัวด้วยแรงปรารถนา…
‘อ๊ะ… อืม!!!’
เมื่อได้ยินเสียงแสดงออกถึงความพึงใจก็ยิ่งทำให้ผมได้ใจมากขึ้น มือข้างที่รั้งคอเบนอยู่ถูกถอนออกมาเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวไม่พยายามขืนออกแล้ว ผมจึงมอบหมายหน้าที่ใหม่ให้มันได้สำรวจพื้นที่ภายใต้เสื้อยืดของช่างภาพชื่อดัง…
ผมเริ่มจากหน้าท้องที่มีกล้ามเนื้อน้อยๆ แม้จะไม่ถึงขั้นเป็นซิกแพคชัดเจนเหมือนผม หรือคนที่ออกกำลังกายเป็นประจำ แต่มันก็เป็นลอนเบาๆ ให้พอเพลินมือยามลูบเล่น… ผมรู้สึกได้ถึงอาการแขม่วเกร็งยามเมื่อผมสัมผัสรอบสะดือ แล้วยิ่งเกร็งหนักเมื่อผมใช้นิ้ววนรอบถี่ขึ้น… พอได้หยอกบริเวณแอ่งกลางท้องจนสมใจ ผมก็ย้ายนิ้วยุ่มย่ามของตัวเองสูงขึ้นไป จนเจอแหล่งที่หมายใหม่ คราวนี้เจ้าตัวถึงขั้นแหงนหน้า แล้วหลับตาพริ้มพร้อมเปร่งเสียงครางลั่นอย่างกลั้นต่อไปไม่ไหว เมื่อนิ้วชี้และนิ้วโป้งของผมคีบตุ่มไตข้างขวาของเขา แล้วเริ่มต้นคลึง ให้สัมผัสหนัก สลับเบา ก่อนจะค่อยๆ บี้แรงขึ้น เจ้าตัวก็ยิ่งซู้ดซี้ดปากตามอย่างไม่ลดละ…
เสียงกระเส่าปลุกเร้าอารมณ์ดิบของผมหนักขึ้น จนผมต้องถลกและถอดเสื้อของคนตรงหน้าออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะก้มไปดูดดึงยอดอกอีกข้างที่ยังว่างจากการบดบี้ของผม…
มือที่กำลังลูบไล้ลำคอแกร่งถูกอารมณ์ผลักดันให้ลงมาสัมผัสและสำรวจเบื้องล่างต่อทันที… ผมสัมผัสได้ถึงความต้องการที่กำลังแข็งตัวอยู่ภายในเขา ซึ่งผมเองก็คงไม่ต่างกัน… ผมลูบมือผ่านเนื้อผ้าไม่หนาไม่บางของบ็อกเซอร์ ทุกสัมผัสผลัดกันทำหน้าที่อย่างสอดประสาน… และในที่สุดรสจูบที่ผมรอคอยก็มาถึง… เมื่อเจ้าตัวปล่อยให้อารมณ์ทำหน้าที่นำพาทุกอย่าง เขาใช้สองมือประคองใบหน้าผมพร้อมดึงขึ้นมารับจูบที่บดขยี้ตามแรงความต้องการ ลิ้นร้อนของเราทั้งคู่ตวัดหยอกล้อซึ่งกันและกันอย่างไม่มีทีท่าว่าใครจะแพ้ ใครจะชนะ… ผมดูดลิ้นเขา เขาแหย่ลิ้นเข้ามาตวัดลิ้นผม ผลัดกันรุก ผลัดกันรับอย่างไม่สนใจความแรงที่ทวีขึ้น…
ห้องทั้งห้องนอกจากเสียงทีวี ก็คงจะมีเพียงเสียงแห่งความหฤหรรษ์ของเราทั้งคู่เท่านั้น… เมื่อด้านบนบุกรุกอย่างอย่างหนักหน่วง ด้านล่างผมก็เร่งเร้าสัมผัสที่ถี่ขึ้นอีกเท่าตัว…
‘Help me now!!’ เสียงแหบพร่าออกค่ำสั่งให้ผมทำอะไรสักอย่าง ผมเองชะงักไปสักครู่ อย่างไม่รู้ว่าจะไปต่ออย่างไรดี จนคนที่กำลังรอคอยชี้นำ
‘ปาก! ใช้ปากสิ’
ไม่ต้องให้รออีกครั้ง ผมจัดการลงลึกถึงด้านล่างทันที… วินาทีนี้ เสื้อผ้าของเราทั้งคู่หลุดหายออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครสน ผมกับเขาผลัดกันปรนเปรอความสุขซึ่งกันและกันอย่างไร้การคำนึงถึงผลที่จะตามมา ผมคิดอะไรไม่ออกนอกจากความต้องการ ส่วนเขาผมว่าก็เช่นเดียวกัน…
จากปาก… ผมก็เริ่มใช้มือสำรวจดินแดนลี้ลับที่ถัดจากส่วนที่ผมกำลังครอบครองอยู่ลงไป ผมถูมือเบาๆ ตรงช่องทาง และเริ่มหนักมือขึ้น… มันฝืด! ความรู้สึกกำลังบอกผมอย่างนั้น… ผมเลยต้องผละลิ้นที่กำลังดูดดื่มจากส่วนบนลงมาทำหน้าที่ให้ความชุ่มชื้นตรงปากทางที่ยังปิดสนิทแทน… ตอนนี้ตำแหน่งของเราสองคนยังคงอยู่ที่พื้น เขานั่งเอนตัวพิงหัวกับปลายเตียง พร้อมอ้าขากว้างเพื่อเปิดพื้นที่ให้ผมได้อยู่ตรงกลาง และจัดการกับความต้องการได้อย่างถนัด ผมจัดการชันเข่าข้างหนึ่งของเขาขึ้น เพื่อเปิดเผยส่วนลึกให้ผมลงไปจัดการได้อย่างทั่วถึง
ลิ้นถือเป็นอวัยวะที่สร้างประโยชน์ให้กับเรื่องเซ็กส์ได้เป็นอย่างมาก มันทำหน้าที่ได้ดีกับทุกๆ ส่วน ไม่เว้นแม้แต่ช่องทางนี้… ผมโลมเลียพร้อมพยายามดุนดันปลายลิ้นแหลม และชุ่มฉ่ำของตัวเองเข้าไป จนเมื่อรู้สึกถึงความลื่นและชื้นขึ้นของช่องทางตรงหน้า ผมก็จัดการดูดนิ้วตัวเองก่อนเพื่อง่ายต่อการสอดใส่ในหนทางตรงหน้า ก่อนที่จะค่อยๆ แทรกนิ้วลงไปแทนที่ลิ้น…
‘มะ… ไม่ อย่า… อย่า!!!’ ผมชะงักนิ้วอย่างตกใจ เพราะไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะร้องห้าม แต่ผมก็ยังขอพยายามลุยต่อ
‘อย่า!!!’ คราวนี้เจ้าตัวถึงกับพยายามหุบขาและเบี่ยงตัวหนี…
‘โอเค ไม่ก็ไม่’ ผมลูบต้นขาที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเบาๆ เชิงปลอบ ก่อนจะค่อยๆ เบนตัวคนที่กำลังคิดหนีให้กลับมาอยู่ที่เดิม แล้วเริ่มต้นครอบครองเขาอีกครั้ง… คราวนี้เจ้าตัวเริ่มปล่อยอารมณ์ไปตามการควบคุมของผม ใบหน้าเหยเก สะบัดไปมา กับดวงตาที่ปิดพริ้ม พร้อมด้วยเสียงกระเส่าที่ครวญอย่างไม่หยุดปาก มันไม่ได้แสดงออกถึงความเจ็บปวดของเจ้าตัว แต่กลับกันผมรู้สึกว่าเขากำลังสุขสม!
‘สัมผัสผมบ้าง!’ ผมละปากออกจากภารกิจตรงหน้าแล้วกระซิบบอกเขาด้วยเสียงพร่า… ไม่ต้องรอให้คนฟังมีปฏิกริยาตอบโต้ ผมก็จัดการจับมือคนที่ส่งเสียงฮึมฮัมอย่างขัดใจที่ผมถอนปากออก มาสัมผัสในส่วนขึงขังของผมทันที…
ผมเชื่อว่าเรื่องเซ็กส์ แม้คุณจะไม่ประสามาจากไหนก็ตาม แต่ธรรมชาติจะสอนคุณเองเมื่อถึงคราวต้องปฏิบัติ แต่ถ้ายิ่งคุณเคยๆ มาอยู่แล้ว การเริ่มต้นเพียงแค่นิดหน่อยก็ทำให้จุดไฟติดได้โดยไม่ต้องเติมเชื้อให้มากความ…
ทั้งผมและเขาต่างโหมกระหน่ำ ช่วยปรนเปรอซึ่งกันและกัน ปาก มือ และลิ้น ถือเป็นเครื่องมือที่จำเป็นและมีประสิทธิภาพสูงสุดสำหรับหน้าที่นี้… จนในที่สุดเขาก็แตะเส้นชัยนำไปก่อนผม แต่ที่แอบเซ็งเล็กๆ ก็เพราะคนที่เสร็จสิ้นไปแล้วดันสติดับ หลับไปกลางอากาศหลังจากได้ปลดเปลื้องออกมาจนหมดสิ้น ทิ้งให้ผมที่กำลังวิ่งไล่ไปอย่างติดๆ ชะงักเล็กน้อย แต่…ตนต้องเป็นพี่พึ่งแห่งตน ผมเลยจัดการตัวเองอีกไม่นาน ก็ตามเขาไปติดๆ
ผมจำได้ลางๆ ว่าหลังจากเสร็จสิ้น ผมก็เดินเข้าไปอาบน้ำ และเช็ดตัวแบบลวกๆ ก่อนจะเดินมาลากคนที่ยังนั่งหลับอยู่ปลายเตียงให้ขึ้นไปนอนบนที่นอนให้ดีๆ จัดท่าทางพร้อมห่มผ้าให้เรียบร้อย ผมก็ล้มตัวลงนอนข้างๆ กัน…
‘ไอ้สัตว์! มึงลุกขึ้นมาเลย เมื่อคืนมึงทำเหี้ยอะไรไว้กับกู’ อยู่ดีๆ ผมก็รู้สึกว่าตัวเองถูกวัตถุบางอย่างกระแทกเข้าที่สีข้างของลำตัวอย่างแรง จนตัวเองกระเด็นตกลงไปที่พื้นข้างเตียง… ก่อนจะได้ยินเสียงโวยวายของใครสักคนอยู่ใกล้ๆ
‘มึงไม่ต้องทำหน้างง ไอ้เหี้ย! กูอุตส่าห์ชวนมึงมาแดกเหล้าดีๆ เสือกมาทำเหี้ยระยำกับกู… มึงอย่าคิดว่าคนอื่นเขาจะมั่วไม่เลือกเหมือนมึง!’ ชัดเจนเลยครับ เจ้าของห้องที่เราร่วมสนุกกันเมื่อคืนนี้ เป็นต้นเหตุของแรงกระแทกที่ทำให้ผมลงมานอนจุกอยู่บนพื้น แถมตอนนี้ ยังตามติดมากระชากให้ผมลุกขึ้น พร้อมด่าไม่ยั้ง และตบท้ายด้วยหมัดหนักๆ ที่เสยเข้ามาที่แก้มซ้ายของผมสองทีซ้อน…
‘คุณฟังผมก่อน… เกิดบ้าอะไรขึ้นมาหะ! เมื่อคืนคุณเป็นคนชวนผมเองให้เข้ามาในห้องนี้… แล้วเราก็มีความสุขด้วยกัน คุณไม่เห็นจะปฏิเสธตอนที่ผมทำให้’
ผลัก!
เสียงกำปั้นที่ 3 กระทบเข้ามาที่มุมปากผมพอดิบพอดี เมื่อผมจบประโยค… ช่วงค่ำคืนที่ผ่านมาเราเคลื่อนไหวร่างกายไปตามอารมณ์ ผมว่าตอนนี้ก็ไม่ต่างกัน… เพียงแค่อารมณ์ที่กำลังนำพาเขาตอนนี้ แตกต่างจากอารมณ์ใคร่เมื่อคืนโดยสิ้นเชิง
‘กูชวนมึงมาแดกเหล้าน่ะใช่… แต่มึงเป็นคนเริ่มต้นเรื่องเหี้ยๆ นี่ขึ้นก่อน… ถ้ามึงไม่ทำให้กูเกิดอารณ์ กูจะเผลอคล้อยตามมึงไหม ไอ้เหี้ยเอ๊ย!’ ผมว่ามันค่อนข้างเป็นประโยคที่เห็นแก่ตัวไปหน่อยนะ ของแบบนี้ปรบมือข้างเดียวไม่ดังหรอกมั้ง… แล้วผมก็ไม่ได้มอมเหล้าเขา แถมไม่ได้ใช้ยาอีกต่างหาก เรียกว่าสมยอมด้วยกันทั้งสองฝ่ายน่าจะถูก
‘แต่คุณก็ยอมตอบสนอง… ’ คราวนี้ผมหลบทัน เลยรอดพ้นจากหมัดที่ 4 ไปได้อย่างหวุดหวิด
‘แล้วมึงจะมาเริ่มกับกูทำไม แถมกูจำได้ว่ามึงพยายามจะสอดนิ้วเข้ามา ไอ้สัตว์! ถ้าเซี้ยนนักมึงก็ไปชักเอาเอง ไม่ก็หาซื้อเอาที่อื่น มึงมาฉวยโอกาสกับกูแบบนี้ทำไม… อ๋อ!! หรือเพราะแคมเปญโฆษณารถยนต์ที่ไปแคสมา เลยกะว่าจะใช้เซ็กส์แรกงานกับกูสินะ หึ! มึงอย่าหวังเลยว่ากูจะเลือกมึง’
เมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว เอเจนซี่ของผมเพิ่งส่งผมให้เข้าไปแคสงานโฆษณาแคมเปญใหม่ ของรถยนต์สัญชาติยุโรปยี่ห้อหรู โดยโฆษณานี้จะมีทั้งสิ่งพิมพ์ คัทเอ้าท์ และภาพยนตร์โฆษณา ผมจะต้องแคสกับทางลูกค้า ช่างภาพ ผู้กำกับ ครีเอทีฟ และสไตลิสต์ หนึ่งในบุคคลที่จะเป็นผู้ตัดสินด้วยก็คือผู้ชายที่กำลังยืนพ่นคำด่าใส่ผมอย่างไม่หยุดอยู่ตรงหน้านี่แหละ… แต่ผมสาบานได้ว่า ผมไม่เคยเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงาน และผมไม่เคยคิดขายตัวเพื่อให้ได้งานเช่นกัน!
‘คุณดูถูกผมมากเกินไปแล้วนะ… คนอย่างผมเก่งพอที่จะได้งานด้วยฝีมือตัวเอง ไม่ต้องหวังพึ่งพาคนอื่น… แล้วถ้าผมไม่ได้งานนี้ ผมก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร ผมไม่ได้ร้อนเงิน หรือไร้งาน ใครๆ ก็อยากจ้างผมกันทั้งนั้น… อ่อ แล้วก็นะ อย่างน้อย เมื่อคืนนี้ คนอย่างผมก็ทำให้คุณครวญครางจนสุขสมได้ก็แล้วกัน’
ผลัก ผลัก ผลัก!
สามหมัดซ้อนมาแบบที่ผมไม่ทันตั้งตัว… ผมล้มกลิ้งลงไปกับพื้น โชคดีที่พรมของห้องหนาพอที่จะซับแรงกระแทก แต่ก็เล่นเอาจุกเอาการ…
‘มึงออกไปให้พ้นหน้ากูเลยไป ไป๊!’ เขากระชากตัวผมขึ้น และหวังจะชกผมอีกครั้ง แต่คราวนี้ผมจับข้อมือเขาไว้ได้ทัน โชคดีที่ผมมีทักษะการต่อสู้ด้วยมือเปล่าอยู่บ้าง เลยอาศัยความเร็ว คว้าข้อมือเขาอีกข้างเอาไว้และจับบิดให้ไขว้หลัง ล็อคคนโมโหเอาไว้ให้แน่น…
‘คุณเป็นบ้าอะไรหะ… หยุดดิ้น หยุดแหกปากโวยวาย เลิกบ้าสักที แล้วก็หันมาคุยกันดีๆ แบบคนมีสติได้ไหม… หะ!’ แม้แขนจะถูกล็อคเอาไว้ แต่ขาก็ยังคงใช้การได้ เขาพยายามจะยกขาขึ้นมาถีบผมที่อยู่ซ้อนด้านหลัง ดีที่ผมไวกว่า ผมเลยจัดการพลิกตัวเขากลับมา ก่อนจะชกสวนกลับไปหนึ่งที เขาเซถอยหลังไป ผมเลยใช้จังหวะเหมาะ ตามเข้าไปตะครุบเจ้าตัวให้ล้มลงบนพื้น ผมใช้สองขาของตัวเองกดทับสองขาของคนที่อยู่ใต้ร่าง และใช้สองมือกดที่ข้อมือทั้งสองของเขาไว้แนบพื้น… หากไม่ทำวิธีนี้ ผมว่าคงจะไม่มีทางที่จะคุยกันได้ดีๆ แน่
‘มีสติเหรอ! ถ้ามึงมาเป็นกู มึงจะยังมีสติอยู่อีกไหม…’
‘ถ้าผมเป็นคุณ ผมจะตื่นขึ้นมาขอบคุณที่ช่วยให้ค่ำคืนของผมได้ปลดปล่อย และมีความสุขร่วมกัน… คุณจะอะไรนักหนา คุณไม่ได้โดนผมข่มขืนนะ คุณจะดีดดิ้นเป็นสาวน้อยไปทำไม… แล้วคุณก็อยู่วงการนี้มานาน เผลอๆ จะนานกว่าผมด้วยซ้ำ คุณก็น่าจะรู้ว่า เหล้า ยา เซ็กส์ มันก็วนเวียนอยู่ในพวกเราอยู่แล้ว บางคนมั่วกันทุกคืนด้วยซ้ำ… และผมก็ไม่เชื่อว่าคนอย่างคุณจะยังบริสุทธิ์ผุดผ่อง หรือถือศีลปราศจากเซ็กส์แน่ๆ’
‘กูไม่ได้ถือศีล แต่กูก็ไม่นิยมกินมั่ว… ถึงมึงกับกูจะไม่ถึงขั้นมีอะไรกัน แต่… เหี้ยเอ๊ย… มึง มึงพยายามที่จะมีอะไรกับกู มึงสอดนิ้วเข้ามา ถ้าตอนนั้นกูเมาหนักจนไม่รู้เรื่อง มึงก็ไม่จบแค่นิ้วใช่ไหม สัตว์!’ ผมว่าเขากำลังพยายามทำเรื่องง่ายๆ ให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ ทั้งๆ ที่มันไม่ได้มีอะไรน่าเสียหายเลยสักนิด
‘คุณไม่ได้เวอร์จิ้น คุณก็น่าจะรู้ว่าคนเมาแบบไร้สติน่ะ มันมีเซ็กส์กันไม่ได้หรอก มันไม่แข็ง!’ ผมย้อนเขาด้วยความจริง… คือ นี่มันไม่ใช่ละครไทยนะคุณ ที่พระเอกเมามากจนไม่มีสติเผลอข่มขืนนางเอก… อย่างน้อยมันก็ต้องมีสติกันบ้างแหละ แต่มันแค่ไร้การควบคุม และตัวเราเผลอปล่อยให้ความต้องการมานำหน้ามากกว่า
‘ไอ้หน้าเหี้ย!!!!’ ผมอาจเผลอ จนคนใต้ร่างที่คิดว่าอยู่ในการควบคุมเป็นอย่างดี กลับสะบัดขาหลุดออกจากการกดทับของผม และอย่างไม่ทันคาดคิด เขากระทุ้งเข่าใส่หน้าท้องผมทันที จนกลายเป็นผมที่หงายหลังลงไปแทน…
ผลัก ผลัก ผลัก ผลัก!
ช่างภาพใหญ่กระชากผมให้ลุกขึ้น แล้ว 4 หมัดรวด ก็ลอยมากระทบหน้าผมติดๆ ตอนนี้รู้สึกว่าหน้าตัวเองชามาก ในปากรู้สึกได้ถึงของเหนียวข้นกลิ่นคาว พยายามที่จะกวาดลิ้นสำรวจฟันตัวเองว่ายังอยู่ครบทุกซี่ไหม แต่ก็ทำได้ยากเกินเพราะความปวดหนึบที่เริ่มคุกคามเมื่อความชาเริ่มจางหายไป
‘มึงออกไปเลยไอ้สัตว์ แล้วอย่าได้พูดเรื่องนี้กับใครทั้งนั้น ถ้าใครถามว่าหน้ามึงโดนเหี้ยอะไรมา มึงก็บอกไปเลยว่า มีเรื่องชกต่อยกับกู กูรับผิดเองที่กูต่อยมึง แต่กูจะบอกทุกคนว่ามึงเมา แล้วกวนตีนกูก่อน ถ้ามึงไม่ทำอย่างที่กูบอก กูจะทำทุกวิถีทางให้มึงไม่ได้เกิดอีกเลยในวงการนี้ื มึงเชื่อกูเถอะว่ากูทำได้แน่… มึงออกไปได้แล้วไอ้เหี้ย ก่อนที่กูจะกระทืบมึงซ้ำให้ตายห่าอยู่ในห้องนี้! ไป๊’
ผมปวดหน้า และเหนื่อยเกินกว่าจะอธิบายอะไรต่อ ในเมื่อเขาไม่ฟังเหตุผล และพยายามโยนความผิดทุกอย่างให้ผม ผมก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก… ไม่ใช่ว่าผมกลัวที่เขาขู่ ผมรู้ว่าเขาทำได้จริง แต่ถึงแม้ผมไม่ได้ทำอาชีพนายแบบอีกแล้ว ผมก็ไม่เดือดร้อนอะไรอยู่ดี
ผมพยายามลากสังขารตัวเองไปเก็บเสื้อผ้า หยิบเสื้อยืดที่ตกอยู่ปลายเตียงกับบ็อกเซอร์ขึ้นมาใส่ลวกๆ แล้วเดินไปหยิบกางเกงขาสั้นที่พาดเอาไว้บนโซฟา ขึ้นมาสวมทับบ็อกเซอร์ ก่อนจะพาตัวเองออกไปจากห้องนี้ โดยที่ไม่หันกลับไปมองหรือพูดอะไรกับเจ้าของห้องอีกเลย
to be continue...
+++++++++++++++++++++++
Mercy Talk :
+ โอ้ ม่ายยยย พี่ชาย... นี่ฉันทำอะไรลงไป ฉันลงนิยายก่อนครบ 2 เดือน ฉันทำได้ยังไง บ้าจริง!
+ นั่นแหละค่ะ อย่างที่บอกว่าช่วงนี้ฟิตนะ เลยรีบๆ ทยอยเขียนค่ะ ใครที่เข้าไปทวงคู่นี้ตลอดๆๆ ก็อ่านกันให้สาแก่ใจได้เลยนะฮะ...
+ มันไม่หวานหรอกนะคะคู่นี้ แล้วก็ไม่โหด มันส์ ฮา แบบ ริว พาย แต่มันโหดๆ แบบผู้ชาย กับผู้ชาย (แม้มันจะเกย์ กับไบก็ตามแต่) ส่วนใครที่ลุ้นว่าเบนเสร็จแพทแน่ๆ ขออภัยด้วยนะจ๊ะ มันยังไม่ได้กัน... คือ เมอร์ซี่ลองคิดตามเหตุและผลดูแล้ว เราว่าขนาดนี้กำลังเป็นไปได้มากกว่านะ... ส่วนใครจะได้เสียบใครก็อืม จิ้นกันไปก่อน... ถ้าใครไม่ชอบแนวๆ นี้ขออภัยด้วยนะคะ จริงๆ เราเองก็ไม่ค่อยถนัดนักนะ เขียนโหดๆ แล้วรู้สึกเหนื่อยมากพอๆ กับเขียน NC เลยแหละ
+ สารภาพอย่างหมดทั้งหัวใจ... เรายังคิดถึงอนาคตของคู่นี้ไม่ออกเลยล่ะ คือมันก็มีคร่าวๆ บ้างในใจนะ แต่มันยังไม่สุด ฮ่าๆๆ เพราะฉะนั้น ในตอนหน้าคู่นี้ก็คงจะยังไม่ได้เป็นแฟน หรือคบกันหรอกนะคะ เผลอๆ เราอาจจะตัดไปที่อิลุงสามกับน้องรันเลยก็ได้... (เก๊าแจ้งไว้ก่อนนะ) :impress3:
+ ขอบคุณมากมายนะคะ ที่ยังคงตามอ่านเรื่องนี้กันอยู่ มีนักอ่านใหม่ๆ ด้วย ยินดีต้อนรับค่ะ ทั้งในนี้แล้วก็ที่ตามไปที่เฟสด้วยนะคะ ขอบคุณที่เข้าไปแล้วแนะนำตัวทักทายกัน :กอด1:
+ กอดทุกๆ คนที่กดบวก กดเป็ด และเม้นท์ให้ค่ะ ขอบคุณมากจากใจเลย...
+ รอบหน้าเป็นแจ็คฟี่ ที่เรื่องพายริวนะคะ (กระซิบว่าเขียนไปได้ 3 หน้าแล้วนะ ฟิตจริงปะล่ะ)
รักทุกคน :L2:
-
เบน โมโหร้ายยยเหมือนกันนะเนี่ยยยย
-
ให้ตายเถอะโหดแท้
-
โหดเนอะ
+1
-
เบนร้่ายมากเลยยอ่ะ
ขอให้มันโดนเสียบจะได้ลดอารมณ์ร้ายลง (เกี่ยวไหม :m28:) :laugh:
-
แรก ๆ ก็ แบบนี้แหละ อีกหน่อยเถอะ :pighaun:
+1 ให้เป็นกำลังใจนะครับ Mercy :กอด1:แน่น ๆ
-
อิเบนนี่มันร้ายจริง
แถมยังกวนตรีนซะอีก
พูดตามความคิดของคนอ่านนะจ้ะ mercy
เราว่าถ้าเราเป็นแพทนะ
เราจะอัดอิเบนให้ยับ
แล้วสาบส่งแม่มตลอดกาล
คนแบบนี้ไม่มีอะไรที่น่าจดจำเลยแม้สักนิด
คนที่ชอบโยนความผิดให้คนอื่น
มันนิสัยแย่จริงๆนะเนี่ย
อย่างที่คนเขียนบอก
ว่ายังมองไม่เห็นทางของคู่นี้
คนอ่านก็คิดแบบนั้นเหมือนกันเลยจ้ะ
รอตอนต่อไปของคู่อื่นบ้างนะจ้ะ
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เล่นซะแพทหน้าเยิน >.<
+1 ขอบคุณค่ะ
:L2:
-
อิเบนตอนนี้ดูเป็นคนเห็นแก่ตัวเลย แพทให้ความสุขไปให้ตัวสบาย แต่พอตื่นมากลับอัดแพทซะหน้าเยิน ไม่ฟังเหตุผลอะไรเลย
แบบนี้มันน่าโดนแพทอัดตูดนะ ไหนๆ ก็โดนชกซะหน้าเยินแล้ว
-
ว่าแล้ว .... 55555 ประเด็นไม่ได้อยู่ที่หวงตัว แต่กลัวเป็นรับ ....
อ่า เรื่องแบบนี้ คงต้องค่อยๆตะล่อมนะ อิอิ
-
อยากรู้จังว่าใครจะกดใคร
-
เบนแรงไปนะเราว่า :laugh:
เหมือนที่แพทบอกว่าตบมือข้างเดียวไม่ดัง
รอแจ็คฟี่ค่ะ
บวกเป็ด
-
:z1: :mc4: :z1:
-
โถๆๆๆ เบนจี้ ใจเย็นๆ
หุหุหุ จะได้สามีเป็นนายแบบเชียวนะเนี่ย ฮิ้วววววววววววววววววว o18
-
อิเบนนี่ก็สะดีดสะดิ้งไปละ
ทำตัวเป็นนางเอกละครหลังข่าวไปได้ ก็จำได้หมดนิ ก็น่าจะรู้นะว่าตัวเองก็ทั้งแอบรุกและเคลิ้มตามแพท
ใช่ว่าเเพทจะข่มขืน บังคับจิตใจซะกะหน่อย เว่อร์ไปละ
ชิส์ เบื่อจริงๆ ที่จริงเเล้วก็อาย รู้สึกเสียหน้า เสียฟอร์มละเซ่ อะโด่ o16
ทำเป็นกลบเกลื่อน ระวังเหอะ กลบไปกลบมาจะกลายเป็นขุดหลุมฝังตัวเอง แบร่ :m14:
สงสารแพท แกนี่มันทำเกินกว่าเหตุไปแล้ว ต่อยหน้าเเพททำไม ฮึ่ยยยยย ยิ่งคิดยิ่งเคือง :o211:
รู้อยู่ว่าเค้าต้องใช้ทำมาหากิน เดี๋ยวปั๊ด :z6:
ปล.จริงๆก็ไม่อยากให้รักกันอะนะ แต่คนแบบนี้เจอสอยร่วง อยู่หมัดซะทีก็ดีเหมือนกัน เยอะเกิ๊นนนนนน o3
รักพี่เมอร์ซี่เหมือนเดิมมมมมมมม :กอด1: :L2:
-
:sad4:
โหดจังเลย
-
เบนโหดอ่ะ o22
+1
-
เพิ่งมาตามอ่านของคุณเมอซี่ รวด 54 หน้า
เล่นเอาตายกันไปข้างนึงทีเดียว
แต่ๆินมากกกกค่ะ ขอบอก
ชอบพี่ภพอ่ะ เป็นคนคิดเยอะดี
ชอบพี่รินด้วย อ่านแล้วอยากเป็นเลสสส // ตายๆ ชั้นพูดอะไรออกไป
แต่พอมาอ่านเรื่องของแพทกับเบน
มันเป็นเรื่องที่กลืนไม่เข้า คายไม่ออกอ่ะเนอะ
นี่แหละหนา สุราพาไป
แอบลุ้นตอนต่อไปอยากรู้ความคืบหน้าคู่นี้มากค่ะ
มีจะมีอะไรมาทำให้ทั้งคู่ลงเอยกันไม๊
หรือจะสวมคอนเวิร์ด เดินทางใครทางมัน
น่าลุ้นมิใช่น้อยค่ะ
ปล รอติดตามอ่านเรื่องนี้ต่อไป ดีใจจัง ที่ตามอ่านจนทัน
เล่นเอาไม่ได้หลับไม่ได่นอนกันเลยทีเดียว ฮาาาา
-
โอ้!!!
ค้างคาอย่างแรง :serius2: รอตอนต่อไปจ๊ะ
-
เบนเป็นอะไรมากมั้ย =_=
แม่ไม่รักหรอค่ะ แกไม่ชอบแกจะยอมทำไม สังเกตุนะตอนที่นิ้วจะเข้าไปแกก็บอกไม่เอาแพทก็หยุดถ้าแกไม่ชอบก็บอกแต่ทีแรกดิ แพทก็หยุดอยู่ดี โอ้ยไอ่โพโทรซัว หมั่นไส้โว้ย
-
:call: :call: :call:
-
พอเข้าใจฟีลล์เบนนะว่าทำไมถึงได้โกรธมากมาย
ทั้งที่ตัวเองก็สนองตอนที่แพทเสนอขึ้นมา
มันเหมือนศักดิ์ศรีค้ำคอหรือเปล่า ตัวก็เป็นรุก!
ตั้งท่าจะรุกน้องรัน ทั้งหยอด ทั้งจีบไปก็ตั้งหลายรอบ
แต่พอมาเทียบกับแพทแล้วถูกรุกซะขนาดนี้
ถ้าไม่มีสติก็เสร็จแพทไปแล้ว ได้เป็นเมียนายแบบเยย
อารมณ์โกรธก็คงมากกว่า มีอะไรพ่อเล่นด่าใส่ไม่ยั้ง
แถมมีการประทุษร้ายร่างกายด้วย :z6:
ต่อไปอาจจะไปคิด ๆ แล้วเสียใจนิ่ง ๆ ไหม ?
แต่แพทก็เห็นแบบนี้รุกเร็วพรวดพราดเบนตั้งตัวไม่ติด
ก็ไม่แปลกหรอกนะ
สู้ ๆ นะแพท สักวันเบนจะฟังคำแก้ต่างของนายเอง o13
-
อย่าให้ความหวังเค้านะ เค้ารอฟี่แจ๊กอยู่นะ :)
ส่วนคู่นี้ เอาจริงโคตรโหดอ่า แต่ก็ลุ้นดี อยากจะรู้ว่าเบนจะทำไงต่อไป หุหุ เฮียแก่โหดจริง แล้วแพทล่ะจะทำไง เอาเบนไปคู่กับบีมเรื่องพายริวเลยดีกว่า ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ;)
-
โอ๊ะโอ๋ เบนโมโหขนาดนี้ โมโหกลบเกลื่อนหรือเปล่าจ๊ะ อิอิอิ
-
ต๊ายยย ศึกเมะชนเมะ !! 555
:z6: :z6: :z6:
ตอนหน้าขอพี่สามกับน้องรันด่วนเหมือนอย่างครั้งนี้นะคะ
อัพเร็วแบบนี้ กอดดดด :กอด1:
-
คู่นี้ออกแนวคู่กรรม เนอะ แบบทำกรรมเพื่อมาเจอมาฟาด.....ฟัน.... กันอีกรอบไรงี้
-
พึ่งอ่านตามทันค่ะ ชอบคู่หลักมากๆ แต่พี่สามปล่อยไก่ไปหรือเปล่านั่น 5555
-
:catrun:
-
เบนต่อยซะแพทหน้าบวมเลย
แบบนี้แพทต้องเอาคืนน่ะ อิอิ
-
เฮ้อ...อ่านคู่นี้แล้วหนักหน่วงจริง ความหวังจะให้ลงเอยช่างดูริบหรี่เสียนี่กระไร
และตอนนี้เบนก็คงจะเกลียดแพทเข้ากระดูกไปเลยละ ส่วนแพทโดนต่อยไปซะขนาดนั้น
จะมีใจให้เหรอ ที่มีอะไรกันไปก็เพราะความเมา และมีความต้องการกับใครซักคน เหมือนที่เคยมีกับ
เพื่อนนายแบบด้วยกันไม่คิดจริงจัง
งานนี้บอกได้คำเดียวว่า ทั้งคู่ มีแต่เสีย กับเสีย :z3: :z3: :z3:
-
เฮ้อ คุณเมอร์ซี่เหนื่อยเวลาเขียนบท NC คนอ่านก็เหนื่อยตอนอ่าน
เหมือนกันแหละจ๊ะ จะรอตอนหน้าของแจ็คนะจ๊ะ รักคุณเมอร์ซี่นะ
เพราะชอบแนวการคิดการเขียน เสียดายก็แต่คุณเมอรซี่ไม่มีเวลา
เขียนให้อ่านบ่อยกว่านี้ แต่ก็เข้าใจนะ และก็ขอบตุณที่เขียนเรื่อง
สนุก ๆ ให้อ่านก้น จะพิมพ์เมื่อไหรต้องขอจอง เพราะอ่านแต่ละ
เรื่องก็หลายรอบแล้ว
-
โหดแท้ ...
เขาเป็นนายแบบนะเฮ้ย
ต่อยหน้าแบบนี้จะหากินยังไง
เอ๊ เมื่อวานก็ดูมีความสุขดี
ตอนเช้าไหงทำลืมละ 555
-
มีลางสังเห่าว่า ขึ้นเตียงครั้งต่อไป เบนจะเป็นฝ่ายกดแพทเป็นการป้องกันความเป็นรุกของตน :z1:
-
:call: :call: :call:
-
มารอค่ะ 55
-
:jul1: :jul1: :jul1:
:haun4: :haun4: :haun4:
คนแก่ไม่มีอะไรจะบอก นอกจากเลือดกำลังจะหมดตัวแล้ว
:bye2: :bye2: :bye2:
-
:mew1:
-
โมโหร้ายและไร้เหตุผลไปหน่อยนะเบน
คือแบบแพทก็ไม่ได้บังคับขืนใจแกแล้วก็ยังไม่ได้ถึง"ขั้นนั้น"
แต่แกก็เล่นอัดเขาซะน่วมจนทำงานไม่ได้
เขาเป็นนายแบบนะเฮ้ย เป็นนายแบบให้งานของแกอยู่ด้วย
-
มานอนรอน้องเมีย
-
คิคิ
-
ติดตามรออ่านค่าาาา >w<
-
เข้ามาอ่านครั้งที่สองเคยอ่านแล้วก็ห่างไปเลย
ตอนนี้กลับมาอ่านใหม่หมด ><
โฮกกก รันน่ารักมาก
โดยฉะเพาะการแต่งตัวของรัน
นึกภาพตามแล้ว... :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
นี่แหละ ! ใช่เลยยย :hao6: :hao6:
-
จากหน้า 16
จริงๆก็แอบอยากตบพี่ภพอย่างที่พี่ Mercy บอกจริงๆแหละค่ะ
เจ้าชู้ เปลี่ยนคู่นอนบ่อยซะขนาดนี้
แหมม ชักไม่อยากให้รันไปชอบพี่ภพซะแล้วสิ ฮ่าๆๆ
น้องรันออกจะใสซื้อ น่ารัก ผู้ชายเก๋ๆ :katai2-1:
น่ารักที่สุดดด :katai4:
เดี๋ยวจะตามไปอ่านอีกเรื่องนะคะ :hao6: :hao6:
-
น้องเมีย ตอนพิเศษ 2 แพท & เบน 2
“กูอยากจะโดดทะเลตายจริงๆ โว้ย นิตยสารเล่มอื่นเขาจะเจอปัญหาแบบกูบ้างไหมเนี่ย… ตากล้องต่อยกับนายแบบ เจริญแล้วกู เล่มนี้คงขายดีพิมพ์ซ้ำแน่ๆ ฉิบหายเอ๊ย!” เสียงไอ้บอสของผมสบถหัวฟัดหัวเหวี่ยงดังออกมาตลอดไม่ขาดสาย ทำตัวเป็นหญิงชราวัยใกล้หมดประจำเดือนไปได้… ก็แค่ช่างภาพต่อยนายแบบมันจะอะไรกันนักหนาวะ
“ผมถ่ายไหว…” ผมยังคงยืนยันในหน้าที่ ถึงแม้มือจะปวดระบบจนแทบไม่อยากกระดิกแม้แต่ปลายนิ้วก็ตาม
“ถ่ายไหว? หึ! กูไม่ได้ต้องการการรับผิดชอบแบบวัวหายล้อมคอก แต่กูอยากจะรู้นักว่าเกิดเรื่องเหี้ยอะไรขึ้นมาถึงต้องลงไม้ลงมือกันขนาดนี้ แล้วนี่จะไม่มีใครพูดความจริงออกมาสักคนใช่ไหม?” หลังจากที่พูดคุยกันพอหอมปากหอมคอบนโต๊ะอาหาร ไอ้บอสโหดก็ลากผม กับไอ้เหี้ยนายแบบนั่นขึ้นมาสอบปากคำต่อในห้องว่างที่เตรียมไว้สำหรับถ่ายแบบบ่ายนี้
“ก็บอกไปหมดแล้วนี่หว่า ก็ในเมื่อวัวมันหายไปแล้ว บอสจะให้ทำยังไงล่ะ สถานการณ์เฉพาะหน้ามันไม่ได้จำเป็นไปกว่าเรื่องที่มันผ่านไปแล้วหรือวะ ผมก็พยายามจะช่วยบอสแก้ปัญหาอยู่นี่ไง” ผมเดินไปเลื่อนประตูกระจกตรงระเบียงออก แล้วค่อยๆ ใช้มือซ้ายที่ไม่เจ็บมากนักควักบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ
“สัตว์… ฮัลโหลแจง พี่ช่วยโทรจองตั๋วเครื่องบินกลับกรุงเทพฯ ไฟร์ทบ่ายนี้ให้ด้วย ขอเร็วที่สุดนะ ถ้าเป็นบ่ายโมงบ่ายสองจะดีมาก จองในชื่อคุณแพทริกกับคุณเบนจามิน แจงมีชื่อจริงกับเลขที่บัตรประชาชนของสองคนนี้ไหม… อืม… โอเค… สายการบินอะไรก็ได้แจง จะไฮ จะโลว์คอสได้หมดขอแค่มีไฟล์ทก่อนบ่าย 3 ด่วนนะแจง ขอบใจมาก!” ไอ้บอสสบถเป็นรอบที่ล้านแปดอย่างหัวเสีย แล้วเฮ้ย... จองตั๋วเครื่องบิน ผมกับไอ้เหี้ยนายแบบเนี่ยนะ เฮ้ยกูไม่กลับพร้อมมันนะเว้ย
“เฮ้ยบอส... ถ้าจะมีใครต้องกลับ ก็ควรจะเป็นไอ้นายแบบนี่ ไม่ใช่ผม... และผมก็ไม่มีวันกลับเครื่องลำเดียวกับมันแน่!”
“เบน... มึงอย่าเรื่องมาก ถ้ามึงอยู่ มึงจะตอบคำถามคนอื่นว่ายังไง ทำไมมือเจ็บจนถ่ายรูปไม่ได้หะ! แล้วมึงเห็นแพทไหม ถึงเขาจะทำอะไรให้มึงโกรธจนถึงขั้นยำหมัดยำตีนใส่เขาขนาดนี้ก็ตาม แต่เขาก็ไม่เห็นโวยวายตีโพยตีพายเรื่องเยอะเหมือนมึง... เพราะฉะนั้น คุณสองคนต้องกลับไปพร้อมกัน ผมไม่พร้อมที่จะตอบคำถามใดๆ กับใครตอนนี้ เรื่องนี้ขอให้รู้กันน้อยที่สุด และผมไม่ได้ขอร้อง แต่ผมสั่งและบังคับ เพราะผมถือว่าตอนนี้ผมเป็นนายจ้างพวกคุณอยู่ และพวกคุณกำลังทำความเดือดร้อนให้กับงานของผม ผมมีสิทธิ์ที่จะสั่งพวกคุณ... กลับไปเก็บกระเป๋าซะ แล้วก็หลบๆ คนด้วย ถ้าได้ไฟร์ทแล้วผมจะให้แจงไปแจ้งและพาพวกคุณไปส่งที่สนามบิน... กลับไปเราจะมาเคลียร์เรื่องนี้กันอีกที และหวังว่าถึงตอนนั้น ผมจะได้คำตอบที่แท้จริง...”
“ผมยินดีกลับกรุงเทพตามที่คุณภพแจ้งครับ งั้นผมขอลาตรงนี้เลยนะครับ เดี๋ยวจะรีบไปเก็บกระเป๋า... แล้วก็... ผมขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้งานขอบคุณภพเสีย” หึ... ทำเป็นคนดีนะไอ้สัตว์
“ผมกลับก็ได้... แต่ผมต้องไม่นั่งคู่กับมัน” ผมหันไปแจ้งข้อแม้ของตัวเองกับไอ้บอสอีกครั้ง
“เบน! ตั้งแต่ที่กูรู้จักและทำงานกับมึงมานะ... วันนี้เป็นวันที่มึงงี่เง่า และเด็กที่สุดเท่าที่กูเคยเจอ... การที่กูเลือกและไว้ใจให้มึงถ่ายให้หนังสือกูมาตลอด ก็เพราะความรับผิดชอบและความที่เป็นคนมีเหตุผลของมึง ไอ้เรื่องความเก่งกูยอมรับฝีมือมึง แต่กูสามารถหาคนเก่งมาทำงานกี่สิบคนก็ได้ แต่ที่เลือกมึงเพราะกูต้องการคนที่รับผิดชอบ และไว้ใจได้... วันนี้มึงทำให้กูผิดหวังจริงๆ ออกไปเก็บของได้แล้ว กูจะไม่รับฟังปัญหาใดๆ อีกในวันนี้...”
ไอ้บอสสามโลกพูดจบ มันก็ลุกขึ้นเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกจากห้องไป... ผมหันไปมองไอ้คนต้นเหตุแว้บนึงก็เห็นมันมองมาที่ผมอยู่เช่นกัน... ผมไม่รู้จะพูดเหี้ยอะไรกับแม่งดี ก็เลยลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปอีกคน
“อดทนหน่อยก็แล้วกันนะ แค่ไม่กี่ชั่วโมงที่ต้องเดินทางด้วยกัน เพราะหลังจากนี้ผมคิดว่าเราสองคนคงไม่พาตัวเองมาเจอกันอีกแน่นอน...” เสียงไอ้บ้าอีกคนที่นั่งอยู่ในห้องดังขึ้นก่อนที่ผมจะก้าวพ้นประตู ผมเพียงแค่หยุดฟัง แต่ไม่ได้หันไปมอง ผมไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากตอบโต้ ไม่อยากพูดคุยห่าเหวอะไรกับมันอีก หึ... กูอยากเจอมึงอีกนักนี่ ต่อให้อริสโตเติ้ลบอกว่าโลกกลม ผมก็จะฝืนกฏที่จะไม่พาตัวเองมาบังเอิญเจอมันอีก!
…………………………….
…………………………….
อ่านต่อข้างล่างค่ะ
V
V
V
-
หลังจากวันมหาวิปโยคโชคร้ายของผมผ่านไปจนถึงวันนี้ก็เกือบเดือนแล้ว ผมกับไอ้นายแบบเวรนั่นก็ไม่เจอกันอีกเลย และก็ต้องขอบคุณพระเจ้าที่ยังเมตตาผมนัก เพราะนอกจากไม่ได้เจอไอ้แพทแล้ว ไอ้บอสของผมมันก็ยังยุ่งซะจนไม่มีเวลามาสอบสวนเอาความจากผม ตัวผมเองก็ยังไม่มีกำหนดถ่ายงานให้ไอ้บอสมันด้วย ก็เลยไม่ได้เจอกัน… แต่ผมว่าพระเจ้าคงรักผมได้ไม่นาน เพราะวันนี้ข่าวร้าย และเฮงซวยที่สุดก็เดินทางมาถึงผมจนได้
“ฮัลโหล พี่เบนใช่ไหมคะ… น้องฝ้ายเออีบริษัททวิสโปรดักส์ชั่น ที่ดูแลโปรเจครถยนต์รุ่นใหม่น่ะค่ะ…”
“ครับผม เบนพูดครับ…”
“ค่ะ… ฝ้ายจะโทรมานัดวันถ่ายแบบ แล้วก็แจ้งเรื่องนายแบบที่ลูกค้าเลือกนะคะพี่เบน… นายแบบคือแพททริกน่ะค่ะ แพททริก เจ ปวิตร พี่เบนคงเคยร่วมงานกันมาหลายครั้งแล้วใช่ไหมคะ… ส่วนวันที่จะถ่าย ในสตูดิโอเป็นวันอังคารหน้านะคะพี่เบน ส่วนถ่ายโลเคชั่น สรุปว่าลูกค้าเลือกที่สิงคโปร์นะคะ อาจจะถัดจากวันที่ถ่ายในสตูดิโอไปอีกสามวัน แล้วฝ้ายจะแจ้งวันเวลาที่แน่นอนให้พี่เบนทราบอีกทีนะคะ พี่เบนติดขัดเรื่องวันไหมคะ ช่วงอาทิตย์หน้ายังมีคิวว่างอยู่ไหมคะ”
หลังจากชื่อไอ้นายแบบนั่นหลุดออกจากปากน้องฝ้าย ประโยคหลังจากนั้นที่น้องแจ้ง ผมแทบไม่ได้ฟัง! เหี้ยเอ๊ย!!!! ทำไมลูกค้าต้องเลือกมันด้วยวะ... จะปฏิเสธก็ไม่ได้ด้วย...
“พี่เบนคะ... พี่เบน.... ฮัลโหล ได้ยินฝ้ายไหมคะพี่”
“ฮะ... อ๋อ ครับๆ ได้ยินครับ... งั้นฝ้ายส่งกำหนดการ กับพวก Time Line มาให้พี่ทางอีเมลด้วยนะครับ พี่จะได้เตรียมผู้ช่วยกับอุปกรณ์”
“ได้ค่ะพี่ ไม่มีปัญหา เดี๋ยวฝ้ายส่งให้พร้อมกับ Com Card พอร์ทโฟลิโอ ของนายแบบนะคะ”
“ไม่ต้องส่งพอร์ทมาครับ พี่เคยทำงานกับเค้ามาแล้ว... ขอบคุณมากครับฝ้าย”
“อ๋อ... ได้ค่ะ ถ้าพี่เบนต้องการอะไรเพิ่มเติมติดต่อฝ้ายได้เลยนะคะ... สวัสดีค่ะ”
หลังจากวางสายเรื่องงานจบ... เรื่องราวเมื่อสามอาทิตย์ก่อนก็วนกลับมาในความคิดอีกครั้ง เรื่องที่พยายามจะลืม เรื่องที่พยายามจะคิดว่าช่างแม่ง… นี่สินะที่เขาบอกว่า คนเราหนีอะไรก็หนีได้ แต่หนีความจริงมักไม่พ้น! ลึกๆ ผมก็ก็คิดอยู่แล้วว่า ตราบใดที่ยังทำงานอยู่สายนี้ มันก็มีโอกาสห้าสิบห้าสิบ ที่จะวนมาเจอไอ้นายแบบนั่นอีกครั้ง แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้... แล้วไหนลูกค้าเคยบอกว่าจะให้กูช่วยตัดสินใจในการเลือกนายแบบไงวะ นี่อะไร มัดมือชกกันชัดๆ ถามกูสักคำก็ไม่มี มาถึงก็ให้เออีโทรมาบอกว่าได้คนแล้ว... เฮ้อ! นี่แหละนะลูกค้า ยิ่งใหญ่เกินใครเสมอสำหรับระบบทุนนิยม
สุดท้ายผมก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากทำงานของตัวเองให้ดีที่สุด จากเหตุการณ์ตอนนั้นจนมาถึงวันนี้ ถามว่าความโมโหมันยังคงหลงเหลืออยู่ไหม ตอบได้เลยว่ามี แต่มันก็น้อยลงกว่าเดิม เหลือเพียงแต่ความรู้สึกที่ว่าตัวเองโดนหยามอยู่เท่านั้น แต่ก็เท่านั้นนั่นล่ะที่ทำให้ผมไม่อยากเจอมัน...
แต่ผมก็มาลองนั่งคิดดีๆ คนที่ควรจะหลบไม่ใช่ผม เพราะผมไม่ได้ทำอะไรผิด คนที่เป็นตัวปัญหาและเริ่มเรื่องคือมัน... ผมไม่ได้หวงเนื้อหวงตัวประหนึ่งนางเอกในนิยาย แต่การกระทำวันนั้นของมันถือเป็นการหยามเกียรติลูกผู้ชายด้วยกัน ผมถือว่าเกย์ก็ลูกผู้ชาย จะโบ้ท จะไบ ก็มีศักดิ์ศรีเท่ากันทั้งนั้น การกระทำแบบนี้ไม่สมควรจะเกิดขึ้น... ถ้าจะด่าหาว่าผมสมยอมแต่แรก ถามหน่อยว่าผมยั่วมันหรือไง ผมแค่ชวนมันมากินเหล้าในห้องฉันมิตร ไม่มีจิตคิดอกุศลใดๆ ทั้งสิ้น ผมไม่กินนายแบบหรือนางแบบที่ร่วมงานด้วยกันอยู่ นอกเหนือจากเวลางาน นั่นคืออีกเรื่องนึง ผมมีสปิริตพอ และแยกแยะได้ว่าตอนนี้กำลังทำงาน ถ้าผมเกิดมั่วซั่วคว้าทุกตัวที่มาถ่ายแบบด้วย มาเล่นเซ็กส์กัน มันจะเสียการปกครองและเสียการเสียงาน เวลาผมทำงาน งานคืออันดับหนึ่งเสมอ และต้องไม่มีอะไรมาทำให้งานผมเสีย แม้แต่ความเงี่ยนของตัวเองก็ตาม!
แล้วดูที่ไอ้เหี้ยนายแบบนี่ทำกับผม... ผมยอมรับว่าผมผิดเองส่วนหนึ่งที่คล้อยตามมัน แต่ผมก็เป็นคน มีเลือดเนื้อ และผมกำลังเมา แม้จะไม่มาก แต่ใครที่เคยดื่มแอลกอฮอลก็จะรู้ว่า มันบั่นทอนสติสัมปชัญญะได้ไม่น้อย ไม่อย่างนั้นเขาจะรณรงค์ว่าเมาไม่ขับไปทำไม ก็เพราะคนเมา หรือแม้แต่ดื่มเพียงเล็กน้อย สถานภาพการครองตัว และครองสติมันจะไม่เต็มร้อยเท่าเดิม แล้วไอ้เหี้ยนั่นก็รุกซะจนผมเกิดอารมณ์จนปล่อยตัวไปตามมัน พอสติสตางค์กลับมาครบร้อย เป็นใครจะไม่รู้สึกโมโหกันบ้าง ของแบบนี้มันขอโทษแล้วหายหรือไง ถ้าขอโทษสำนึกผิดแล้วหาย กฏหมายเรื่องล่วงละเมิดทางเพศ หรือคนที่ข่มขืนชาวบ้านก็คงไม่ต้องติดคุกใช่โทษกันหรอก!
แล้ววันที่ต้องไปถ่ายงานก็มาถึง… ผมก็เตรียมตัวตามปกติ ผมนัดกับน้องผู้ช่วยช่างภาพอีกสองคนให้มาเจอกันที่บ้านผม เพื่อที่จะช่วยยกอุปกรณ์ต่างๆ ขึ้นรถ และไปยังสตูดิโอย่านพระโขนงด้วยกัน…
โชคดีของผมที่งานนี้สไตลิสต์คือนัท นัทเป็นสไตลิสต์ที่ผมทำงานด้วยบ่อยติดหนึ่งในสามก็ว่าได้ เราเลยค่อนข้างรู้ทาง และเข้าขากันได้ดี
ไอ้นัทเป็นเกย์กล้ามปูที่ดูสาวเกินสภาพ ถ้ามันนั่งเฉยๆ ไม่พูด ใครจะคิดว่ามันเป็นเก้งสาวที่พูดจาคะขา จีบปากจีบคอ แต่ไอ้นัทก็สามารถแอ๊บสาวไม่แสดงออกได้ถ้าหากจะหาเหยื่อแมนๆ มากิน วิถีมันช่างล้ำลึกจริงๆ
“พี่เบน!!! ที่รักขา ไม่ได้เจอกันนาน คิดถึงเมียไหม” นี่แหละไอ้นัท หรืออีนัท ถ้าทำงานผมจะเรียกมันนัท ไม่ก็ไอ้นัท แต่ถ้าไปกินเหล้าฮาเฮ ปาร์ตี้กัน ผมและทุกคนก็พร้อมใจเรียกมันว่าอีนัท และมันก็ชอบเหลือเกิ๊น! ที่จะเรียกผมว่าที่รัก และตู่เอาว่าตัวเองเป็นเมียผม! ผมรู้ว่ามันทำไปเอาฮาครับ เพราะเวลามันทำงานกับช่างภาพผู้ชายคนไหนที่มันคุ้นเคย มันก็ยกตัวเองไปเป็นเมียเขาหมด
“คิดถึงฉิบหาย! มาเช้าเหมือนเคยเลยนะไอ้นัท” ผมชอบทำงานกับนัทก็ตรงที่มันตรงต่อเวลาถึงขั้นมาก่อนเวลาเสมอๆ
“ก็นัทอยากเจอพี่เบนไวๆ นี่นา...” เดินมาเกาะแขนคลอเคลียพอหอมปากหอมคอ ไอ้นัทก็เข้าโหมดจริงจัง กางคอนเซ็ปต์ของงานวันนี้ออกมาประชุมย่อยกับผม ก่อนที่ลูกค้าและเอเจนซี่ที่ดูแลงานนี้จะมาร่วมประชุมสรุปกับเราอีกที ในระหว่างนั้นไอ้นายแบบนั่นก็มาถึง หึ! ก็ยังดีที่ตรงต่อเวลา... ระหว่างที่นายแบบแต่งหน้าทำผม ผมกับผู้ช่วยทั้งสองก็จัดแสงให้ตรงตามที่ต้องการ พร้อมเช็คความพร้อมของอุปกรณ์เทคนิคต่างๆ
นี่ถือเป็นการเจอกันครั้แรกในรอบ 3 อาทิตย์กว่าของผมกับไอ้แพท มันทักทายทุกคนด้วยสีหน้าแจ่มใส และรอยยิ้มกระจ่าง น้ำเสียงทุ้มเอ่ย ‘เซย์ไฮ’ ทุกคนที่มันเดินผ่าน ไม่เว้นแม้แต่ผม...
“ไฮ! เบน”
“อืม” ผมพยักหน้าตอบรับพร้อมเอ่ยเสียงอืม ในลำคอ ก่อนที่จะหันไปสนใจงานตรงหน้าต่อ
ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่า แต่ผมรู้สึกว่า ไอ้คนที่เดินเข้ามาทักผมยังคงหยุดยืนมองมาอยู่ครู่ใหญ่ แต่ผมไม่ได้สนใจ สักพักมันก็เดินไปทักคนอื่นต่อ
หลังจานั้นผมกับมันก็จดจ่ออยู่ที่ตัวงาน เราสองคนพูดคุยกันตลอดเวลา แต่เฉพาะเรื่องงานเท่านั้น
“คุณต้องแข็งแกร่งกว่านี้ ไม่ใช่ท่าทาง แต่เป็นแววตา... สื่อมันออกมาอีก” ผมพยายามบิ้วมันระหว่างที่ถ่ายภาพอยู่ ซึ่งถือเป็นเรื่องปกติที่ช่างภาพจะต้องช่วยนายแบบหรือนางแบบบิ้วอารมณ์ให้ตรงตามที่ต้องการ
“... ไม่... ไม่ใช่ ผมอยากได้แววตาของนักสู้ สง่า และแข็งแกร่ง ไม่ใช่นักล่าที่มีแววตาแข็งกร้าวอยากเอาชนะแบบนี้... พอ! พักกองก่อน 10 นาที ให้นายแบบไปสงบสติอารมณ์ และตีโจทย์ให้แตกกว่านี้ก่อน...” ผมสั่งพักกองเพราะทำยังไงไอ้นายแบบบ้านี้ก็ไม่เข้าถึงอารมณ์ที่ธีมได้วางไว้ ยิ่งผมบิ้วมันยิ่งไปกันใหญ่ เหมือนมันกำลังพยายามจะเอาชนะผม... พอผมสั่งพักกองมันก็ขมวดคิ้วพร้อมเหวี่ยงตาขวางๆ มาใส่ผม ผมต้องนับหนึ่งถึงล้านอยู่ในใจ ไม่ให้ระเบิดอารมณ์โกรธาส่วนตัวออกไปใส่มัน... อย่างน้อยผมก็มืออาชีพพอที่จะแยกแยะได้!
“นัท... ไปบรีฟนายแบบอีกทีซิ๊... บอกเขาว่าเราไม่ได้กำลังถ่ายหนังแอ๊กชั่น CSI ไล่ล่าตามหาโจรปล้นธนาคาร... แล้วก็เรากำลังถ่ายโฆษณาให้รถยนต์ SUV ยี่ห้อหรู สง่า แข็งแกร่ง นะโว้ย! ไม่ใช่ม้า รถยนต์น่ะเข้าใจไหม? ไม่ต้องทำหน้าตาเหมือนเป็นนายอำเภอเตรียมจะควบม้าออกไปจับผู้ร้าย เราไม่ได้เล่นหนังคาวบอย หรือโฆษณาเครื่องดืมชูกำลัง!!!” ผมหันไปว้ากใส่ไอ้นัทสไตลิสต์เพื่อชิ่งคำด่าไปยังไอ้นายแบบหนังคาวบอยที่ยืนบื้ออยู่ ถือว่าเป็นโชคร้ายของมันแล้วกันที่เสือกฟังภาษาไทยรู้เรื่อง...
“ได้ฮะพี่เบน เดี๋ยวนัทบรีฟแพทให้อีกทีนะฮะ... ไปฮะแพท เราไปนั่งคุยกันตรงมุมห้องดีกว่า มีอะไรไม่เข้าใจหรือติดขัดคอนเซ็ปต์ตรงไหนรึเปล่าฮะ” ไอ้นัทเดินเข้าไปหาไอ้นายแบบที่ยืนจ้องหน้าผมแทบจะกินเลือดกินเนื้ออยู่ตรงฉาก ผมกำลังจะหันหน้าหนีเพื่อไปเตรียมงานตรงอื่นต่อ แต่เสียงของไอ้บ้านั่นก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะซะก่อน
“ผมไม่เข้าใจว่าผมสื่อออกมาไม่ตรงคอนเซ็ปต์ตรงไหน ถึงได้ไม่โดนใจคุณช่างภาพสักที!!!!”
ผมยืนมองหน้ามันนิ่งๆ ไม่ได้แสดงสีหน้าทางอารมณ์ใดๆ ออกมา... ผมสาบานได้ว่า สิ่งที่ผมพูดไปทั้งหมด ไม่ได้เจืออคติแม้แต่น้อย... โอเคมีบ้างแค่ในน้ำเสียงและอารมณ์ที่ผมแสดงออกว่าหงุดหงิด และไม่พอใจ แต่คำวิจารณ์ทั้งหมดของผมนั้น ล้วนออกมาจากความจริงทั้งสิ้น ถ้าไม่ดีผมก็จะบอกว่าไม่ดี และผมจะไม่มีวันหยวนๆ หรือปล่อยผ่าน ถ้างานชิ้นนั้นๆ ได้ชื่อว่าเป็นฝีมือผม... ผมไม่ได้แกล้งมัน เพราะนี่ถือเป็นความรับผิดชอบร่วมกันทั้งหมด และนั่นก็หมายถึงชื่อเสียงของผมด้วย
“ทุกตรงที่คุณสื่อออกมานั่นแหละ ช่วยวางอีโก้ในตัวลงไปก่อน แล้วเดินมาดูรูปของตัวเองในคอมฯ ซะ! แล้วคุณจะรู้ว่าตัวเองมีสีหน้าและแววตาแบบไหน... รบกวนช่วยทำตัวให้เป็นมืออาชีพสมกับชื่อเสียงด้วย”
ผมเริ่มแสดงสีหน้าและน้ำเสียงไม่พอใจออกไปอย่างเต็มที่ ไอ้นายแบบก็เช่นกัน เหวี่ยงสายตาแข็งๆ แสดงอารมณ์โกรธออกมาอย่างปิดไม่มิด... แต่มันก็ทำได้แค่เพียงครู่เดียวเท่านั้น เพราะพอหลังจากที่มันได้เห็นรูปตัวเองในคอมฯ และวางอคติลงแล้ว มันก็เริ่มมีสีหน้าที่เคร่งเครียดขึ้น คิ้วหน้าได้รูปนั่นขมวดเข้าหากันแน่น... ผมให้มันได้ใช้เวลาพินิจพิเคราะห์กับผลงานของตัวเองอยู่ชั่วครู่
“ผมขอโทษ...” ไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้ออกมาจากปากมันง่ายๆ ก็ยังนับว่ามีสปิริตอยู่บ้าง
“ได้โปรดแยกเรื่องงานให้ออกจากเรื่องส่วนตัว แล้วลองตีโจทย์ใหม่ซะ... มันไม่ใช่การแสดงออกถึงการเอาชนะผม หรืออยากลองดี แต่คุณต้องเอาชนะตัวคุณเอง และงานให้ได้ ผมรู้ว่าคุณมีดีกว่านี้ แสดงออกมาสิ แสดงออกมาให้ทุกคนได้เห็น... ผมจะให้เวลา 10 นาที และหลังจากนี้ ผมหวังว่าผมจะได้เห็นมาดของนายแบบมืออาชีพกลับมา...”
“ขอบคุณ...” เป็นอีกหนึ่งคำที่ไม่คิดว่าจะได้ยินเช่นกัน... มันพยักหน้าพร้อมเอ่ยขอบคุณเบาๆ แล้วลุกขึ้นเดินไปคุยกับไอ้นัทสไตลิสต์ ก่อนที่จะแยกไปนั่งสงบสติที่มุมห้อง...
และหลังจากนั้น การทำงานก็เป็นไปตามอย่างที่มันควรจะเป็น ไอ้นายแบบกลับมาทำงานได้เต็มประสิทธิภาพอีกครั้ง ผมว่าก่อนหน้านี้มันไม่ใช่ไม่เข้าใจโจทย์ แต่ผมคิดว่ามันแค่อยากเอาชนะผม สีหน้าแววตาที่มันสื่อออกมาผ่านเลนส์ ถึงได้ดูดุดัน เต็มไปด้วยความดื้อดึง และเอาแต่ใจ แต่โชคดีที่มันยังเป็นคนที่รับผิดชอบ และมีสปิริตในการทำงานสูง ถึงได้ยอมรับและขอโทษกับการกระทำของตนเอง
ในที่สุด... งานเซ็ทนี้ก็ผ่านพ้นไปได้อย่างเพอร์เฟค ผมค่อนข้างพอในกับผลงานที่ออกมา ลูกค้าเองก็แฮปปี้มาก... เสร็จแล้วก็ตามธรรมเนียม หลังเลิกงานก็มักจะมีปาร์ตี้เล็กๆ หรือไปก๊งกันต่อเสมอ... จริงๆ ผมปฏิเสธ และขอตัวไปแล้ว เพราะงานนี้ไอ้นายแบบมันก็ไปด้วย ผมไม่อยากไปเจอมันนอกเวลางาน และสารภาพตามตรงว่ายังแขยงเรื่องเก่าอยู่... แต่ลูกค้าก็เล่นดักคอขอร้องให้ผมมาจนได้... สุดท้ายตอนนี้ผมก็เลยต้องมานั่งอยู่ในผับกึ่งเรสเตอรองแถวเอกมัย โชคดีที่โต๊ะผมมีแต่ลูกค้า กับพวกเอเจนซี่ ส่วนไอ้นายแบบมันนั่งรวมกับพวกทีมงานคนอื่นๆ ในโต๊ะถัดไป
“คุณเบนสวัสดีครับ... วันนี้เรายังไม่ได้ทักทายกันเลยนะ” น้ำเสียงอ้อล้อดังมาพร้อมกับร่างหอมกรุ่น ที่นั่งลงมาบนพนักโซฟาตัวที่ผมนั่งอยู่...
“คุณฟิล์ม... สวัสดีครับ” คุณฟิล์มคือคนของเอเจนซี่ที่ดูแลงานนี้ คุณฟิล์มเป็นโปรเจคเมเนเจอร์ร่วม โดยที่คุณฟิล์มจะดูแลในส่วนโปรดักชั่นที่เป็นภาพเคลื่อนไหว ส่วนคนที่ดูแลด้านภาพนิ่งที่ติดต่อประสานงานกับผมโดยตรงชื่อคุณนก แต่ถึงอย่างนั้นเวลาประชุมก็ต้องประชุมร่วมกัน ซึ่งผมเจอกับคุณฟิล์มมาหลายรอบแล้วก่อนหน้านี้... และคุณฟิล์มก็แสดงออก พร้อมออกตัวแรงอย่างชัดเจนว่าสนใจผม
ถามว่าผมรู้สึกยังไง? ตอบด้วยสันดานผู้ชายเลยนะ! คุณฟิล์มแม่งโคตรน่ากิน... และก็คงไม่เสียหายถ้าจบงานนี้แล้ว ผมกับคุณฟิล์มจะสานสัมพันธ์ลึกซึ้งกันต่อ...
คุณฟิล์มนี่สเป็กผมเลยก็ว่าได้... ตัวเล็กแต่อวบอิ่มไม่แห้งกรอบ ผิวแทนเซ็กซี่เพราะอาบแดด ตากลมเป็นประกาย มองเผินๆ ก็ประมาณน้องรันของผม แต่คุณฟิล์มจะเตี้ยกว่าและดูออกจะสาวกว่ารัน
“ไม่ได้เจอคุณเบนนานเลย... คิดถึงฟิล์มไหมครับ?” หยอดได้เป็นหยอดตลอดครับคนนี้ กล้าๆ แบบนี้ชอบจริงๆ
“ผมคิดถึงคุณฟิล์มรึเปล่า ก็ไม่สำคัญเท่ากับคุณฟิล์มคิดถึงผมบ้างรึเปล่าหรอกครับ” ผมหยอดกลับ
“มีเหตุผลอะไรที่ฟิล์มจะไม่คิดถึงคุณเบนล่ะครับ... แต่เดี๋ยวคุณเบนก็จบงานแล้ว เราคงไม่ได้เจอกันอีกแน่ๆ เลย ถึงตอนนั้นก็จะยิ่งคิดถึงหนักเข้าไปใหญ่ แต่คิดไปก็ไม่รู้จะถึงคุณเบนไหมน้า” หึหึ... ยิ่งพูด คุณฟิล์มก็ยิ่งโน้มตัวลงมาใกล้ผม แค่คิดว่าอีกไม่นานคงได้มานั่งเบียดกันบนโซฟาตัวเดียวกับผม... ตอนนี้รอบข้างทุกคนต่างกำลังสนุกกันเต็มที่บางคนก็ออกไปแดนซ์ ไม่ก็ตั้งวงคุยกันเฮฮา ฝั่งผมกับคุณฟิล์มเลยไม่ค่อยมีใครสนใจนัก
“ถึงสิครับ... ทำไมจะไม่ถึงล่ะ... คนน่ารักคิดถึงทั้งทีจะไม่ถึงได้ไง”
“ปากหวานตลอดแหละคุณเบน... ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้ชิมของจริงไหมน้าว่าจะหวานเท่าคำพูดรึเปล่า” ไม่พูดเปล่า คุณฟิล์มก็ส่งนิ้วโป้งนุ่มๆ มาเกลี่ยวนเล่นบนริมฝีปากผม... ส่งสาส์นท้ารบมาจอถึงปากขนาดนี้ มีหรือผมจะไม่ส่งขุนพลออกไปดวล...
ผมเม้มปากใส่นิ้วน้อยๆ ที่กำลังเพลิดเพลินกับริมฝีปากผม เจ้าของนิ้วยักคิ้วให้อย่างท้าทาย แล้วส่งนิ้วชี้เข้ามาในปากผม ผมแลบลิ้นออกไปตวัดใส่ทันที... เจ้าตัวหัวเราะเบาๆ อย่างยั่วยวน... ให้ตายเถอะ ผู้ชายคนนี้กำลังทำผมคลั่ง!
พอผมตั้งท่าจะดูดนิ้วที่ล้วงล้ำเข้ามาในปาก เจ้าตัวก็ชักออกทันที แล้วก็จัดการส่งนิ้วตัวเองไปชิมด้วยกริยาที่เย้ายวนสุดๆ พร้อมตบท้ายด้วยลิ้นน้อยๆ สีชมพูที่ตวัดเลียรอบปากหลังจากชิมนิ้วตัวเองไปแล้ว นี่ถ้าไม่ติดว่างานชิ้นนี้ยังไม่จบ ผมจะลากผู้ชายคนนี้ติดมือออกไปทันที...
“หวานจริงๆ ด้วยครับ นี่แค่ผ่านนิ้วยังหวานขนาดนี้เลย... ถ้าได้ชิมจริงๆ จะหวานขนาดไหน”
“ไม่รู้สิครับว่าขนาดไหน... คุณฟิล์มต้องมาลองชิมเองว่าจะหวาน อร่อย ถูกใจรึเปล่า”
“ถือว่าชวนแล้วนะครับ” คุณฟิล์มส่งตาหวานวาวให้อย่างไม่หยุดหย่อน!
“ยินดีเสมอครับ... เสร็จงานเมื่อไหร่ ผมพร้อมรอให้คุณฟิล์มมาเปิบพิสดารทันที” ผมส่งยิ้มทะเล้นกลับ
“แล้วฟิล์มจะรอด้วยใจจดจ่อนะครับ” คุณฟิล์มก้มลงมากระซิบข้างหูผม พร้อมเป่าลมอุ่นๆ ใส่เบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นช้าๆ แล้วเดินจากไป... แบบนี้สิถึงเรียกว่าคุ้มค่าแห่งการลิ้มรส ของบางอย่างมาง่ายๆ ก็ไร้รสชาติ ของที่กินยากๆ มายั่วๆ แบบนี้นี่แหละ ถึงเวลาได้กินอร่อยล้ำไม่ซ้ำใครเชียวล่ะ!
พอคุณฟิล์มจากไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ เขาแล้ว ผมก็ยกเหล้าในแก้วขึ้นดื่มกระดกจนหมดแก้ว ดับอารมณ์ร้อนในกายลงไปบ้าง ทางที่ดี ถ้าได้ระบายน้ำออกจากกระเพาะปัสสาวะไปบ้างก็น่าจะพอช่วยได้อยู่ ผมเลยลุกไปเข้าห้องน้ำ กะว่าเข้าห้องน้ำเสร็จจะขอตัวกลับสักที เพราะพรุ่งนี้มีรูปที่ต้องเคลียร์ก่อนส่งให้ลูกค้าดูอีกมาก
“ทีนายคนนั้นมายั่วถึงเนื้อถึงตัวกลับไม่หวง แถมยังเล่นด้วย… ทีผมคุณเองก็สมยอม แต่กลับโมโหซะจนต้องลงไม้ลงมือ หึ! ชอบแบบนั้นหรือไง” ระหว่างที่ผมกำลังจะเก็บน้องชายลงสู่ที่เดิมหลังจากปล่อยของเสียออกจากท่อเรียบร้อย ก็มีไอ้บ้าตัวเดิม เดินเข้ามายืนส่งเสียงเยาะเย้ยข้างๆ อย่างไม่สนใจว่าจะมีใครอยู่ในห้องน้ำบ้างรึเปล่า แต่โชคดีของผมที่ช่วงเวลานี้ยังไม่มีใครกระเพราะปัสสาวะเต็ม
“ธุระไม่ใช่ของมึงรึเปล่าวะ?” นี่ถือว่าซอร์ฟแล้วนะที่ไม่บอกว่าอย่าเสือกเรื่องของกู
“หึ! ผมแค่รู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมสำหรับผม” กูว่ามึงเมาแล้วล่ะ... และสถานการณ์แบบนี้ กูไม่อยากเสี่ยงกับมึงอีกแล้ว มือกูเพิ่งจะหายเคล็ดไม่นานมานี้เอง อย่าให้กูต้องต่อยมึงอีกเลย
“ไม่ยุติธรรมเหี้ยอะไรอีก... มึงอย่ามารื้อฟื้นเหี้ยอะไรตอนนี้ มันผ่านมาเป็นเดือนแล้วก็ให้มันผ่านไป กูลืมเหี้ยห่าอะไรไปหมดแล้ว... ถอย! กูจะกลับ”
“ผมไปส่ง!” ผมพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ และควบคุมอารมณ์ตัวเองให้ดี ถ้าผมโมโห ผมด่า หรือลงไม้ลงมือกับมันไปตอนนี้ อาจจะเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาให้มันเกิดหน้ามืดทำอะไรผม ไม่ว่าจะทางเพศหรือวิวาทต่อยตี ผมก็ไม่อยากได้รับทั้งนั้น ผมอยากจะจบๆ เรื่องบ้าๆ นี้ไปซะให้รู้แล้วรู้รอด
“ถ้ามึงตาบอดกูก็จะบอกให้ว่ากูขับรถมา” นี่ตอบกวนตีนน้อยที่สุดแล้วนะ
“แต่ผมไม่ได้ขับมา...” แล้วยังไง?
“ก็มึงมากับผู้จัดการ ก็กลับกับผู้จัดการ... กูว่ามึงเมาแล้ว รีบกลับไปเถอะ... ลาก่อน... ขอบใจมากสำหรับงานในวันนี้” ผมรีบพูดตัดบทและรีบเบี่ยงตัวเดินหนีมัน แต่มันก็เสือกไวกว่ากระชากแขนผมเอาไว้ได้
“คุณจะลืมได้ยังไง ในเมื่อผมยังไม่ลืม!” โอ๊ย! ไอ้เหี้ย... กูเหนื่อย กูอยากกลับบ้านนอนแล้ว กูไม่อยากเจอมึงแล้ว เดี๋ยวกูก็ต้องกลับไปทำรูปที่ถ่ายมึงวันนี้ ต้องเห็นหน้ามึงไปอีกหลายชั่วโมง พอแล้วสัตว์เอ๊ย!!!
“กูว่ามึงพูดไม่รู้เรื่องแล้วล่ะ... อย่าให้กูต้องลงไม้ลงตีนกับมึงอีก... ถือว่าเลิกแล้วต่อกันเถอะ เรื่องวันนั้นกูก็ขอโทษด้วยแล้วกันที่กูกระทืบมึง...” ผมกระชากแขนตัวเองออกมาสำเร็จ และตั้งท่าจะเผ่นอีกรอบ! แต่ก็ยังไม่เร็วไปกว่าไอ้เหี้ยนี่ มันกระชากผมกลับไปอีกครั้งคราวนี้มันทำยิ่งกว่าเดิม
“อือ อืม....” ไอ้สัตว์ ไอ้เหี้ย ไอ้ชาติ!!!!!!!! นรก แม่งดึงผมเข้าไปจูบ ปากผมกระแทกกับปากมันดังกึก แต่มันก็ไม่ได้สนใจเลยว่าผมจะเจ็บฟันแค่ไหน มันเริ่มต้นดูด สูบ และล่วงล้ำเข้ามาในปากผม สองมือมันกำแขนผมไว้แน่นไม่ให้ดิ้นหนีไปไหน พอสติผมเริ่มมาตีนผมก็เริ่มกระดิก ผมยกเข่าขึ้นกระแทกกลางลำตัวมัน แต่มันดันกระเถิบตัวหนีได้ทัน... แล้วมันก็เริ่มต้นจูบผมอีก จูบเหมือนมันกำลังโหยหา จูบเหมือนคนตาอดตาอยากมาจากไหน จูบที่ให้ความรู้สึกทั้งดื้อดึง และอ้อนวอน... ผมสับสน แต่ผมก็พยายามสู้เพื่อจะให้ตัวเองรอดพ้น...
และคราวนี้ลูกถีบของผมก็ได้ผล! แม้มันจะไม่ได้กระเด็นไปไกล... จริงๆ เรียกว่าไม่ได้กระเด็นไปเลยจะดีกว่า เพราะมือของมันยังยึดแขนผมไว้แน่น แต่ก็ทำให้มันปล่อยปากผมได้เป็นอิสระ
“ปล่อยกู... ไอ้เหี้ย! มึงทำเหี้ยแบบนี้กับกูอีกทำไม... มึงก็รู้ว่ากูไม่ใช่แบบที่มึงต้องการ และมึงก็ไม่ใช่แบบที่กูต้องการ ถ้ามึงเงี่ยน มึงไปหาคนอื่น... ถ้าคราวนี้มึงยังไม่หยุด กูจะไม่ให้มึงได้อยู่ในวงการนี้อีกต่อไปแน่!”
“คุณไม่คิดบ้างเหรอว่าระหว่างเรา... มันมีบางอย่างที่ยังไม่จบ...”
“ไม่จบเหี้ยอะไรของมึง... กูจบมานานแล้ว มึงนั่นแหละ เหี้ยอะไรอีก”
“ผมว่าเราน่าจะเข้ากันได้ดี... ทำไมคุณไม่ลองเปิดใจ... ผมรู้ว่าลึกๆ แล้ว คุณก็ยังคงคิดถึงผม... และผมก็ยังคิดถึงคุณ” ไอ้เหี้ยตัวนี้ไปเอาความมั่นอกมั่นใจมากมายมาจากไหน ถึงได้คิดว่ากูจะคิดถึงมึงวะ แล้วมันเป็นเหี้ยอะไร ติดใจอะไรกูขึ้นมา กูไม่เล่นด้วยหรอกนะ...
“กูว่ามึงเมา และมึงกำลังอยากเอาใครสักคน... ซึ่งกูแนะนำว่าคนคนนั้นต้องไม่ใช่กู... ออกไปหาข้างนอกซะ มีเป็นสิบเป็นร้อยที่ยอมเสนอให้มึง ไปเลือกเอาคนที่เขาเต็มใจ... กูไม่เต็มใจ... ปล่อยกู...”
“ผมจะปล่อยให้คุณได้กลับไปคิด... คุณสอนผมเองวันนี้ ว่าให้วางอคติลงไป แล้วค่อยๆ คิด... คุณเองก็ควรจะวางอคติลงไปบ้าง แล้วลองค่อยๆ คิดเรื่องของเราที่ผ่านมา... เชื่อผมเถอะ เราสองคนเข้ากันได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อเชียวล่ะ... และระหว่างเรา มันเริ่มขึ้นแล้ว และมันยังไม่จบ มันกำลังรอที่จะสานต่อไปอีกต่างหาก...”
ตั้งแต่เกิดมาจนถึงวัยกลางคนเข้าไปแล้ว ผมไม่เคยคิดว่าจะได้เจอเหตุการณ์ที่ประหลาด ผสานสับสนวุ่นวายทางความคิดและจิตใจขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต... ไอ้บ้าที่เป็นนายแบบแถวหน้าของวงการ มาพูดจาบ้าๆ ใส่ผมเสร็จแล้วมันก็เดินออกไปจากห้องน้ำ ทิ้งให้ผมยืนอึ้ง มึน งง ว่าเกิดเหี้ยอะไรขึ้นกับชีวิตกู!
สรุปว่ามันจะไม่จบใช่ไหม? แล้วที่มันพูดหมายความว่ามันจะเอาผมให้ได้? หรือมันต้องการจะสานสัมพันธ์อะไรกับผมกันแน่? ถ้าคู่นอนผมก็บอกไปแล้วว่าผมกับมันไม่ใช่คั่วที่จะลงตัวกันได้...
ช่างแม่งเหอะ ถึงยังไงผมก็จะจบเรื่องนี้ให้ได้ ถึงมันจะอยากจำต่อไปก็เรื่องของมัน... แต่อย่ามายุ่งกับกูอีกแล้วกัน แค่เมื่อกี๊มาขโมยจูบกูซะปากเจ่อ กูไม่กระทืบซ้ำแบบวันนั้นก็ดีเท่าไหร่แล้ว...
เหี้ยเอ๊ย... ต่อไปนี้รับงานอะไร ถ้ามีมันต้องไม่มีกูเด็ดขาด! อย่าได้อยู่ร่วมโลกเดียวกันอีกเลยมึง!
++++++++++++++++++++++++
+ สวัสดีค่า... นิยายรายสองเดือนสามเดือนมาแล้วค่า ฮ่า!!! ถึงแม้จะมีคนไม่ค่อยชอบคู่นี้นัก และไม่ค่อยชอบการกระทำของเบนสักเท่าไหร่ แต่เราก็จะเขียนต่อไป... กร๊ากกกก
+ ตอนนี้มาดูความคิดของเบนกันบ้างนะคะว่าเป็นยังไง เราว่าตอนนี้เบนใจเย็นลงมาแล้วนะ จากวันนั้นที่มันทำไป เพราะคนมันตกใจ โมโห เสียหน้า เสียศักดิ์ศรีอะ ไอ้ที่มองหน้ากันแล้วชักปืนยิงใส่ยังมีมาแล้ว และโดนทำขนาดนี้ไม่มีกระทืบก็ยังไงอยู่นะ เห็นใจเบนมันเถอะ...
+ แถมตอนนี้อิแพทก็ยังมาวอแวอีก อะไรของแก คนเขาจะจบก็ไม่จบ... มาทำตัวเหมือนหึงไปได้... แล้วระหว่างรงระหว่างเรานี่อะร้ายยยย น้ำเน่าจริงๆ แก!!! เอาเถอะ จะคอยดูว่าแพทมันจะรอดตีนเบนอีกไหมแล้วคุณฟิล์มกับเบนจะได้ชิมครีมจุ่มนมกันรึเปล่า เอาไว้ตอนหน้าเนอะ
+ คู่นี้กะจะเขียนตอนหน้าอีกตอน และคิดว่าจะเป็นบทสรุปของทั้งคู่ได้ค่ะ... (หวังว่านะ) แต่ตอนนี้ยังคิดไม่ออก ฮ่า
+ ต่อไปเราไปกันที่อิแจ็คกับพี่ฟี่นะคะ... กำลังปั่นเต็มสตรีมฮะ รอหน่อยๆ ช่วงนี้ปวดหลังมากกกกก เป็นออฟฟิศซินโดรม ปวดแบบนั่งนานไม่ได้เลย หลังเหมือนจะขาดซะให้ได้ ก็อาศัยเขียนลงกระดาษแล้วค่อยมาพิมพ์ทีเดียว ก็ยังดีกว่านั่งหน้าคอมตลอดเวลาค่ะ
+ ยังไม่ได้ตรวจทานเลยนะ แถมยังทิ้งช่วงมานาน ไม่รู้อ่านแล้วจะมีสะดุด ตรงไหนบ้างรึเปล่า แต่อยากอัพให้อ่านกัน และอิคนเขียนไม่ไหวจะตรวจแล้วค่ะปวดหลังมาก... เอาเป็นว่าคำผิดพรุ่งนี้จะมาแก้นะคะ
+ กอดดดดดรวบทุกคนที่ยังคงรออยู่น้า!!!! น่ารักมากกกกกก รักทุกคนเลยยยย
+ แวะไปทักทายกันได้ที่เฟสนะคะ ^-----^
-
ดีใจได้ฉลองสงกรานต์กับคู่นี้
ถึงแม้จะคิดถึงพายริวมากเต็มที่แล้ว (อ้าวผิดเรื่อง)
เบนแพทก็น่าลุ้นไปอีกแบบนะคะ :impress2:
+1 :กอด1:
-
แพทโคตรขี้ตู่เลยอะ สงสัยจะติดใจเบนมากจริงๆ
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ :pig4: :L2:
+ + ค่า o13
-
กลับมาแล้วหรือครับ หนู Mercy :mew1:
คำที่เที่ยวบอกคนนั้น กลับย้อนมาใส่ตัว ..... เิิอาคิดให้ดี นายเบน เผื่อจะคิดอะไรออกมั่ง :z2:
+1 ให้เป็นกำลังใจนะครับ กอดแน่น ๆ
-
ถึงจะไม่ใช่คูหลักแต่ก็ขอบคุณจ้า
แต่แว่ชีวิตสองหนุ่มมันดูสับสนเกิ๊นนนนน
อีกตอนเดียวจะพอม้ายยยยยยยยยยยย
ปล.รอแจ้คฟี่ด้วยจ้า
ปล.2ดูแลสุขภาพด้วยน้าขอให้หายปวดหลัวไวๆจ้า
-
ฮิ้ววววววววววววววววววววววว
*ปิดหมู่บ้านฉลอง*
พี่แพทสัมผัสถึงอะไรได้แล้วสินะ
ลุ้นต่อไป แต่อีกตอนสองตอนพอเหรอออออออ
-
ชอบคูนี้ แพทพยายามเปลี่ยนขั้วเบน555พยายามเข้านะจ๊ะ
-
คู่นี้ซาดิสต์ :z1: :z1: :z1:
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
หมั่นไส้คู้เน้!!!
:katai1: :katai1: :ling1:
ทำไมมันงี่เง่ากันได้ขนาดนี้คะเมอร์ซี่ที่รัก
คนอ่านๆไปก็มึนงงสับสนในอารมณ์ไม่แพ้กันละค้า
:mew5: :mew5:
รออ่านน้องแจ็คกับฟีฟี่ดีกว่า
:hao3: :hao3:
-
ต้องกลับไปอ่านตอนที่แล่วเลยทีเดียว
สงสารเบนอะ เป็นรุกแล้วโดนแบบนี้ไป เป็นใครก็ต้องเจ็บใจยะ ไอ้แพทบ้าาาา
เสร็จคุณฟิล์มไปเลย สะใจดี อิอิ
-
เข้าใจเบนนะ เพราะโดนย่ำยีศักดิ์ศรีถึงมีอาการแบบนี้
แต่เอาใจช่วยแพทให้เอาชนะใจเบนให้ได้
ชอบเคะแบบเบน เพราะนานๆจะเจอแบบนี้สักคน ฮาาาา
บวกเป็ด
-
แพทชอบแบบท้าทาย ยิ่งเบนหนีห่าง แพทยิ่งอยากลอง หวังว่าคู่นี้จะจบแบบ happy ending นะ
-
ฮ่าๆๆๆ ชอบแพทอะ อารมณ์แบบ ยังไงก็ยังไม่ยอมจบหรอกนะ!! น่ารักๆ
เบนเอ๋ย สุดหล่อมาเกลี้ยกล่อมขนาดนี้แล้วยังจะไม่ใจอ่อนอีกหรอ :hao7:
-
แพท เป็นผู้ชายที่หน้ามึนมากถึงมากที่สุดอ่ะ :laugh3:
-
เบนจบแต่แพทไม่ยอมจบด้วยอ่ะ
ตื้อขนาด
ไม่เข็ดนะพ่อนายแบบสุดหล่อ
ขั้วเดียวกันมันก็ผลักกันอ่ะเนาะ
คอยดูว่าแพทจะเปลี่ยนเบนได้รึเปล่า
-
จับเบนกดให้ได้เลยนะแพท เชียร์ แพทจับกดๆๆๆๆ
-
แพทเค้าไม่ยอมจบอ่ะ .. เบนว่าไง? :hao3:
+1 ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ
:กอด1:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
:fire: :fire: :fire:
:m31: :m31: :m31: คนแก่หงุดหงิดดดดด
:katai4: :katai4: :katai4: ขอตอนต่อไปด่วน
:bye2: :bye2: :bye2:
-
จากตอนไหนซักตอนในหน้า 21 !
ขอเม้นซักนิดเถอะค่ะ!
อย่างฮาอะ... พี่ภพ :z3: :z3:
น้องรันแกล้งรึเปล่าเนี่ย
ชะนีนางนั้นก็นะ ฝรั่งก็ฝรั่งค่ะ
แต่ทำเอาพี่ภพสติหลุด
ก็สงสารพี่มันอยู่นะ แต่อารมณ์สมน้ำหน้านี่มีมากกว่า 5555555555 5
-
อึ้ง มึน งง
สบสันตามเบน
อะไรของแพททททท
แพทจะเอาไร ทำแบบอยากมาสานต่อ แล้วมั่นใจมากว่าเค้าก็เล่นด้วย
5555+จะได้ไหมเนี้ย
-
ชอบเบนแล้วล่ะสิแพท แต่เหมือนเบนจะไม่เล่นด้วยนะ แต่ยังไงก็สู้ๆจ้ะ เผื่อเบนจะเห็นใจเนอะ
-
เอ๊ะแพทนี่ยังไง
เพลียแทนเบน -''-
-
เบนโคตรจะแมนเลยจริงๆ
เผลอๆจะแมนกว่าแพทอีก
ค้ดสภาพแพทกดเบนแทบไม่ออกเลย
คู่นี้แรงจริงๆ ขอยกนิ้ว !
-
เฮ้อ! นี่แหละนะลูกค้า ยิ่งใหญ่เกินใครเสมอสำหรับระบบทุนนิยม << ชอบประโยคนี้โคตรๆ อ่ะพี่ แม่งโคตรจริงอ่ะ ก็ต้องทำใจกับทุนนิยมอ่านะ
โอ๊ยยยย อะไรของคุณค่ะคุณแพท เบนเค้าจบ แต่แพทไม่จบ ยังไงเนี่ย จะรอดตีนเบนอีกมั้ยล่ะคราวหน้าว แล้วฟิล์มกับเบนนี่ยังไง โอ๊ะ ! รอตอนต่อไป ..
-
เชียร์เบนกับคุณฟิล์ม เหมือนจะน่ารักมากกว่า
ช่วยหาคู่ให้นายแพทใหม่นะ Mercy
+1
-
ดูแพทมาเรียกร้องสิทธิ!!~ แบบว่าตอนไอจะจิ้มยูยูทำไมไม่ยอมแบบนี้
ทีอิน้องฟิล์มมาอ่อยล่ะหวานใส่ :katai1: ไอยอมไม่ได้...
ต้องยกเหตุผลร้อยแปดพันเก้ามาทุ่มใส่
ไม่ได้ขับรถมายังจะมาบอกว่า 'เดี๋ยวผมไปส่ง'
รอวันแพทกดเบน~~~~~~ ฮิ้ววววววววว
อันนี้คาดว่าเบนคงกลับไปสติแตกอยู่ แพทมาทำตัวดราม่าใส่แบบนี้
ชอบคู่นี้นะคะ ถึก อึด ทน ทั้งคู่!!~ นาน ๆ จะโผล่อะไรแบบนี้มาที
รออย่างใจจดใจจ่อค่ะตอนต่อไป
ปล. หายปวดหลังไว ๆ นะคะ :hao5:
-
แพทสู้ๆ เบนยอมๆไปเถอะ คิกคิก
-
อิคุณเบนเล่นตัวจริงเชียว :z2:
-
มาแล้ว มาแล้ว
เมะชนเมะ
เชียร์แพทด้วยคน
:katai5: :katai5:
-
ตบมือข้างเดียวไม่ดังอะเบนแกได้ยินม้ายยยยยยยยยยยยยย
สู้นะแพท จิ้มมันให้ได้อีกรอบ
55555555555555555555555
-
เชียร์ให้แพทจับเบนกดให้ได้ซักที รับรองจะติดใจ
-
แพทสู้ๆๆนะ ง้อเบนให้ได้ :mew1:
-
อยากอ่านต่ออ่ะ :mew2:
-
อิเบนเอ๋ย อิแพทอุตส่าห์ให้ท่าขนาดนี้แล้ว ก็จับกดไปเลยเด้ ได้นายแบบเป็นเมียน่าภูมิใจจะตาย :z1:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:เข้ามารอออออออออออออออออออออออออ :z13: :z13: :z13: :z13:
-
:hao5: :hao5:
เจ้าข้าเอ๊ยยยยยยยย
นักเขียนหายอีกเรื่องแล้ว (คนเดิม??)
:sad5: :o11: o6 :dont2: o7 :o :sad5: :sad2: :angellaugh2: :try2: o2 :confuse:
-
ตามอ่านอยู่ ชอบมากๆเลยค่า
รอนักเขียนอยู่ เมื่อไรจะมาอัพต่อคะเนี่ย
-
ผ่านไป 1 เดือน กับอีก 1 วัน
ยังรออยู่น้า :กอด1:
-
ได้ข่าวว่าคุณเมอร์ซี่ป่วยนอนรพ.อยู่
ยังไงก็หายเร็วๆนะคะ เป็นกำลังใจให้
อย่าทิ้งน้องรันกับพี่สามภาพนะคะ
-
กำลังเคลิบเคลิ้มฉากในสระลุงภพกับน้องรัน
มาเจอคู่เบน แพท ร้อนแรงซะหน้าตาแหก ทำเอาคนอ่าน ตาโต ชอบรักต้องต่อย แบบนี้จัง 555
-
ดันแล้วต้อดันให้ทุกเรื่อง.....ไม่อยากให้นิยายตกหน้าไปแล้วถูกย้ายห้อง
เป็นกำลังใจให้คนแต่งหายป่วยไวนะคะ สู้ๆ :a2:
-
ขอให้สุขภาพแข็งแรง หายไวๆ แล้วมาต่อด้วยนะครับ รออยู่ที่เดิม
-
: ประกาศค่ะ :katai4:บอร์ดมาวันนี้ เจอข้อความนี้ ก็รู้สึกเป็นห่วงคุณMercyจ้ะ
:L2: :กอด1: :mew1::mew1:ขอส่งกำลังใจไปให้คุณหายจากการเจ็บไข้ และกลับมาแข็งแรงโดยไวนะจ๊ะ [/color]
-
เข้ามาช่วยดัน
แต่งแจ็คกะฟี่ต่อแล้ว ก็อย่าลืมเบนกะแพทน้า
-
ขอให้หายไวๆนะ รอเสมอครับ
-
คนเขียนรักษาสุขภาพด้วยนะคะ ให้หายดีมีแรงฮึดๆ แล้วมาต่อน้า :ling1:
คิดถึงแพทกับเบนค่า อยากรู้ตอบจบของ 2 คนนี้
-
อยากอ่านคู่นี้ต่อแล้ว จะมายังเอ่ย
-
แพทริกแบบมาเต็ม แต่เบนนี่ไม่ได้หวั่นไหวอะไรเลยซักกะติ๊ดง่ะ
-
:mew1: :z2:
-
อยากอ่านต่อแล้วน้า
คุณเมอร์ซี่มาอัพเถอะค่า พลีสสสสสส
-
อยากอ่านๆๆ คิดถึงเรื่องนี้
รออยู่นะ
:hao5:
-
อ่านรวดเดียวมาถึงตอนนี้ เหนื่ิยค่ะ ฟินจนเหนื่อย ฮ่าๆๆๆ
ก่อนอื่นต้องขอปรบมือให้คุณเมอร์ซี่ก่อนนะคะ แต่งออกมาได้สนุกจริงๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ยังไงก็กลับมาอัพต่อไวๆนะคะ เรายังรออยู่เสมอ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :mew1:
ป.ล.นายแพททริกดูจะเข้าใจตัวเองรวมถึงคนรอบข้างได้ดีไปหน่อยนะคะ เบนคงงงไม่ใช่น้อยที่เจอเวอร์นี้เข้าไป :hao7: :hao7:
-
รอแพท & เบน
-
+1 :m7:
-
:impress: :impress: :angellaugh2: :angellaugh2: :angellaugh2: :angellaugh2: :angellaugh2: :angellaugh2: :angellaugh2:
-
ใช่เลย มันยังไม่จบระหว่างแพทกับเบน
-
เบนสู้ๆ 5555
-
รอด้วยคน
-
รอ ชั้นรออออออออออออออเทออยู่ :mew3:
-
รอแพทรอเบน
-
มารอด้วยคนครับ :pig4:
-
:m25: ฟินเวอร์
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: ตามหามานาน เจอแล้วเรื่องนี้เอง อ่านค้างไว้ หาไม่เจอเพราะคุณนักเขียนไม่มาเขียนต่อนี้เอง ตามคู่ พิเศษอยู่เลย เป็นปีแล้วนะครับ มาต่อเถอะ ได้โปรดดดดด :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
[attachment deleted by admin]
-
ขอตอบคุณ sai แทนนัก้เขียนนะคัย
พอดี Mercy ป่วยต้องเข้ารักษาตัว รพ. อยู่นะฮะตอนนี้ การรักษาทำให้ไม่สามารถนั่งได้นานๆ อีกอย่างการทำเคมีบำบัดค่อนข้างใช้เวลาต่อเนื่องด้วย ยังไงช่วยส่งกำลังใจให้คุณ Mercy ให้หายป่วยไวๆด้วยนะคับ อีกอย่างกำลังใจเธอดีมาก อีกไม่นานน่าจะออกมาจาก รพ. ได้คับ ปล.เราจะไปพร้อมกับคุณคับ :กอด1:
-
ขอให้คุณmercy หายไวๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่า สู้ๆนะคะ
-
แพทเบน แพทเบน แพทเบน แพทเบน แพทเบน
มาต่อทีเถ๊อะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ
-
ขอบคุณที่บอกครับ +เป็ดให้ด้วย :mew1:
และเป็นกำลังใจให้นักเขียนให้หายไวๆและสุขภาพแข็งแรงไวๆ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
หลับให้สบายนะคะ ขอให้ได้อยู่ในที่ๆดีตามที่ต้องการค่ะ ขอบคุณสำหรับความสุขที่มอบให้กับพวกเราเสมอมา R.I.P
-
R.I.P ขอบคุณที่แต่งนิยายดี ๆ มาให้อ่านนะคร่า หลับให้สบายค่ะ เรื่องนี้จะอยู่ในใจไปอีกนาน อีกเรื่องหนึ่งเลย
-
RIP Mercy
-
R.I.P ค่ะ
-
ถึงเรื่องนี้จะยังไม่จบก็ไม่ต้องรู้สึกติดค้างอะไรนะคะMercy
หลับสบายนะ
:กอด1:
-
พี่คะหลับให้สบายนะคะ :mew6:
-
:กอด1:หลับให้สบายนะคะขอบคุณสำหรับนิยายดีๆทุกเรื่องเลย
-
:กอด1:ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆที่มีมาให้อ่านเสมอค่ะ หลับให้สบายค่ะ
-
เพิ่งได้ทราบเรื่อง
ขอแสดงความเสียใจ
และขอร่วมไว้อาลัยต่อการจากไปของหนูไนท์ด้วยคนนะคะ
"ป้ายังระลึกถึงหนูนะคะไนท์
เราอาจจะเจอกันแค่ครั้งเดียว
แต่ป้าก็จดจำความสดใสและรอยยิ้มของหนูได้ค่ะ
สู่สุคตินะคะคนดี"
ด้วยอาลัย
จงกลนี
-
หลับให้สบายนะคะ Mercy
ขอบคุณสำหรับตลอดเวลาที่ผ่าน
ขอบคุณอย่างสุดซึ้ง
-
(http://4.bp.blogspot.com/_3ra1XKH5N_A/TIoFWPdXRLI/AAAAAAAAAW8/HHVgdDRqlEQ/s400/Tear.jpg)
-
หลับให้สบายนะคะขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ
-
เปิดมาจะเข้ามาอ่าน เจอเรื่องเศร้าเลย ขอแสดงความเสียใจ และหลับให้สบายนะครับ o1
-
ขอให้ไปสู่สุขคตินะคะ ขอบคุณสำหรับนิยายที่สนุกทุกๆเรื่องเลยค่ะ ตอนนี้กำลังไล่อ่านนิยายของคุณอยู่ :sad11: อ่านกี่ครั้งก็ยังไม่เบื่อ :pig4:
-
RIP นะคะ
-
:mew1: สนุก ชอบชอบ
-
จะเก็บหนังสือคุณเมอร์ซี่ไว้ตลอดไปและจะระลึกถึงที่คุณสร้างความบันเทิงให้กับทุกคน ขอแสดงความเศร้าเสียใจอย่างมากค่ะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆในหลายๆเรื่องอยากบอกว่าชอบมากค่ะ เขียนได้ดีมากค่ะ
-
หลับฝันดีครับ ขอบคุณที่เขียนนิยายสนุกๆแบบนี้มาให้อ่านนะครับ
-
ถึงจะพึ่งได้อ่านเรื่องนี้ แต่ชอบมากๆ
ขอบคุณมากนะคะ
-
...คุณทำดีที่สุด มอบความสุขให้ใครหลายคน ..
ต่อไป คุณคง จะได้เป็นคนนึงที่มีความสุขมากๆ ๆ ๆ จนใครหลายคนอิจฉาแน่ๆ
R.I.P
-
R.I.P. ขอบคุณนิยายดีๆ นิยายของคุณจะอยู่ในความทรงจำตลอดไป
-
พึ่งได้เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้ค่ะ สนุกมาก น่ารักดี
แต่พอมาถึงหน้าสุดท้ายรู้สึกช็อคอ่ะ
ขอบคุณที่มอบความสุขผ่านตัวอักษรนะคะ
ขอให้หลับอย่างมีความสุขค่ะ :mew4:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ที่ได้เขียนมาให้อ่าน
ขอให้หลับอย่างมีความสุขนะ
-
หลับให้สบายนะคะ
-
ขอบคุณสำหรับความสุขที่คุณสร้างให้ในเล้าแห่งนี้ คุณเป็นนักเขียนที่มีความสามารถมีปฏิสัมพันธ์ที่น่ารัก แม้จะไม่เคยเจอกันแต่ตัวอักษรก็บอกอะไรได้มากมาย ขอให้คุณไปสู่สุขคติ หลับให้สบายนะคะ. รักนิยายทุกเรื่องที่คุณแต่งให้อ่านค่ะ
-
หลับให้สบาย นะคับ
ขอบคุณ สำหรับนิยาย ดีๆ นะคับ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ
RIP ขอให้หลับให้สบายค่ะ
-
เนื้อเรื่องสนุกน่าติดตามมา ถึงจะไม่จบแต่ก็ไม่รู้สึกติดค้างอ่ะ
เพราะแค่ได้อ่านก็มีความสุขแล้ว
หลับให้สบายนะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ
-
ขอบคุณที่มอบความสุขให้พวกเราตลอดมา
RIP .... :L2: :L2:
-
เป็นเรื่องที่สนุกมากๆเลย ขอบคุณนะคะ
-
ขอบคุณ สำหรับนิยายดีๆหลายเรื่องนะค่ะ
-
อ่านตั้งแต่หน้าแรกจนมาหน้าสุดท้าย
รู้สึกตกใจ .. แต่ก็ขอบคุณมากนะคะ
ที่สร้างนิยายเรื่องนี้และเรื่องที่ผ่านมาให้อ่าน
R.I.P.
-
ทุกการจากไปย่อมนำมาซึ่งความโศกเศร้า ขอบคุณทุกตัวอักษรที่ร้อยเรียงมาเป็นเรื่องราวให้คนอ่านได้อ่าน เราจะไม่ลืมคุณค่ะ :pig4: :n1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะค่ะ
พี่จะอยุ่ในใจของพวกเราตลอดไปค่ะ
หลับให้สบายนะค่ะ
:mew4: :mew4: :mew4:
-
หลับให้สบายนะค่ะ ขอบคุณนิยายดี ดี ที่ทำให้คนอ่านมีความสุข :กอด1: :L2: :3123:
-
อ่านนิยายพี่เมอร์มา3เรื่องละขอเม้นทีเดียวเลยละกันนิยายของพี่เมอร์สนุกทุกเรื่องเลยค่ะเหมียวชอบมากถึงพี่จะไม่อยู่แล้วแต่นิยายของพี่จะอยู่ในใจของพวกเราทุกคนตลอดไปนะค่ะ
ขอให้พี่เมอร์ไปสู่สุคติ R.I.P.
-
:pig4: สนุกมากค่ะเรื่องนี้ หุหุ
-
หวานๆ ใสๆ เลยเรื่องนี้
มีแอบจิตนิดหน่อยชอบๆ
-
ถึงจะรู้จักคนแต่งแค่การผ่านตัวหนังสือ
แต่ความรู้สึกมันก็มีนะ พอรู้ข่าวไม่อยากเชื่อ
ขอบอก น้ำตารื้นเลยทีเดียว ขอให้นอนหลับให้สบาย
นิยายของคุณอยู่ในใจพวกเราตลอดไป..
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดี เราจะระรึกถึงผู้เขียนเสมอที่ทำให้เรามีรอยยิ้ม :mew6: :mew6: :mew6:
-
นิยายสนุกมากค่ะ :impress2:
แต่อ่านมาถึงหน้าสุดท้ายแล้วตกใจเลยค่ะ :a5:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :monkeysad:
ขอให้หลับให้สบายนะคะ :mew6: :hao5:
-
ขอบคุณมากๆนะค่ะ สำหรับนิยายดี
ขอให้ไปสู่สุคติ สู่ชาติภพที่ดี
-
RIP ขอให้หลับจากเป็นสุขตลอดกาลครับ
-
นิยายเรื่องนี้สนุกดีนะครับ ^__^
-
ขอบคุณนะคะที่แต่งนิยายดีๆมาให้เราได้อ่าน เรื่องนี้จะเป็นเรื่องที่จะอยู่ในความทรงจำของเราเสมอค่ะ
-
สนุกจ้า :ling2: :ling2:
-
คิดถึงนิยายสนุกๆของคุณเมอร์ซี่จังเลยค่ะ
:mew6:
-
ขอบคุณนะคะ หลับให้สบายนะคะ RIP
-
ขอบคุณนะ หลับให้สบายนะ
-
เพิ่งได้อ่านค่ะ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้ได้อ่านนะคะ
หลับให้สบายนะคะ
คุณทำให้คนอ่านมีความสุขมากๆค่ะ
R.I.P.
-
ขอบคุนนะคับ ที่สร้างสรรค์นิยายดีๆ ขึ้นมา เป็นนิยายที่อ่านแล้วอมยิ้ม และสอนอะไรหลายอย่าง
ขอให้หลับให้สบายนะครับ
ด้วยความอาลัย
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะค่ะ o13
-
กะ..เกิดอะไรขึ้นพึ่งมาอ่าน...เออ... :monkeysad:
ยังไงก็ขอบคุณนะคะ. ขอบคุณจริงๆ ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ ถึงจะเพิ่งทราบเรื่องแต่ก็หลับให้สบายนะคะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้นะครับ ถึงจะแต่งไม่จบแต่มันก็สนุกมาก ขอให้ไปสู่สุขตินะครับคุณนักเขียน :mew6:
-
กว่าจะลงเอย ใจหายหมด :katai5:
ชอบๆ :katai2-1:
สนุกมากๆเลย :mew1:
-
:hao5:
กรี๊ดดด สนุกมากกกก
-
ขอสารภาพว่าปกติเป็นนักอ่านเงา แต่ในกรณีนี้ พึ่งได้เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้
เลยนั่งทำสารบัญจะได้อ่านสะดวกๆก็ได้เจอกับข่าวของนักเขียนขึ้นมา
ก่อนอื่นต้องขอบคุณ คุณMercy ที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆออกมา
เราคิดว่ามีนักอ่านหลายคนที่จะเก็บนิยายนี้เรื่องนี้ไว้ในความทรงจำตลอดไป
ขอบคุณอีกครั้งที่สร้าง ริว พาย สามภพ และน้องรันขึ้นมา
หลับให้สบายนะคะ
-
...ช็อคมากค่ะ...
เพิ่งได้เข้ามาอ่านนิยายของคุณ Mercy เป็นครั้งแรก และยังอ่านเรื่อง น้องพายไม่จบเลยด้วยซ้ำ
เห็นลิ้งค์เรื่องนี้เลยกดเข้ามาดู...ไม่คิดว่าจะได้รับข่าวนี้...
ทุกตัวอักษร ทุกจินตนาการของคุณ สร้างความสุข สร้างเสียงหัวเราะ และผ่อนคลาย ให้กับคนหลายร้อยคน
ขอบคุณที่สร้างผลงานเหล่านี้ขึ้นมาให้เราได้อ่านกันนะคะ
ด้วยความอาลัยค่ะ...
-
หลับให้สบายนะคะ เพิ่งได้ตามอ่านค่ะ ช็อคมาก
ขอให้มีความสุขในภพภูมิใหม่นะคะ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านนน...ถึงจะช้าไปหน่อยย..แต่ก็ขอบคุณนะคะ...ที่สร้างสรรค์นิยายดีๆให้ได้อ่านนน...ขอบคุณอีกครั้งงคะ.. R.I.P
-
เสียใจต่อการจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ แม้ตัวคุณจะไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว แต่คุณไม่ได้หายไปจากความทรงจำของนักอ่านในเล้า เป็นการจากไปอย่างมีคุณค่า คุณได้สร้างสรรค์ผลงานผ่านตัวอักษร รังสรรค์เรื่องราวให้ทุกตัวละครมีชีวิต ให้ความจรรโลงใจแก่ผู้อ่านซึ่งเราเป็นหนึ่งในนั้นที่ชื่นชอบงานเขียนของคุณ แม้เรื่องนี้จะไม่ได้มาต่อจนจบ แต่มันก็อยู่ในจินตนาการของนักอ่านหลายๆคนที่สามารถมองไปเห็นบทสรุปของพี่ภพกับน้องรันได้ เราไม่ได้ค้างคาแต่อย่างใด สิ่งหนึ่งที่อยากจะบอกให้คุณได้รับรู้คือ งานเขียนของคุณดีมาก ทำเรายิ้ม หัวเราะแม้กระทั้งร้องไห้ สดท้ายอยากบอกว่าขอบคุณ และขอให้หลับอย่างเป็นสุขนะคะ
-
:L2: :L2: :L2:
:กอด1:
:กอด1:
:กอด1:
:กอด1:
:กอด1:
:กอด1:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ สนุกมากจนต้องอ่านรวดเดียวจบ
และเพิ่งเห็นว่าคุณ Mercy ได้นอนหลับสบายไปแล้ว
สู่สุคติภพนะคะ ขอบคุณที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆไว้ให้เราได้อ่านกันค่ะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน เพราะชอบชื่อเรื่อง และเขียนสนุกมากค่ะ
ถึงจะช้าไปหน่อย แต่ขอแสดงความเสียใจกับการจากไปนะคะ หลับให้สบายนะคะ
ขอบคุณที่สร้างสรรค์นิยายดีๆ สนุกๆค่ะ
ยังไม่ขึ้นEND แต่เหมือนเรื่องหลักไม่มีอะไรค้างแล้วมั้งนะ จะเก็บไว้ในใจนะคะ
ชอบการเขียนนิยายของคุณมากๆค่ะ
-
เสียใจกับการจากไปด้วยนะคะ
-
นิยายสนุกมากเลยค่ะ ตอแรกก็เลื่อนมาอ่าน เอ๊ะ ทำไมเหมือนเนื้อเรื่องยังไม่จบ แต่ขึ้นว่านิยายที่โพสต์จนจบแล้ว พอเลื่อนมาอ่านคอมเมนท์ถึงรู้ ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ คุณ Mercy เขียนนิยายสนุกมากๆ เลยค่ะ ชอบมาก และก็ขอบคุณนะคะที่คุณได้เขียนเรื่องราวดีๆ แบบนี้มาให้อ่าน แม้ว่าวันนี้คุณจะไม่ได้อยู่อ่านคอมเมนท์ของพวกเรา แต่ก็อยากเมนท์ไว้เป็นอนุสรณ์ว่าครั้งหนึ่งเราเคยได้อ่านนิยายดีๆ แบบนี้ ขออุทิศส่วนกุศลให้คุณ Mercy ได้อยู่ในภพภูมิที่ดีนะคะ รัก.
-
ขอบคุณมากเลยค่ะ...ขอให้คุณเมอร์ซี่ไปสู่ภพภูมิที่ดีนะคะเรามีความสุขมากที่ได้อ่านนิยายของคุณ ขอบคุณจริงๆค่ะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ. ขอให้หลับให้สบายนะคะ. คุณคือ คนแต่งที่จะอยุ่ในใจนักอ่านเสมอค่ะ
-
เอาจริงๆตอนแรกติดสตั้นไปเลย
ดูว่าเหมือนเรื่องยังไม่จบทำไมหน้ามันน้อยแล้ว
พออ่านคอมเม้นถึงกับงงไปพักใหญ่ๆ
ขอขอบคุณคุณเมอร์ซี่ที่แต่งนิยายดีๆสนุกๆ
ให้ได้อ่าน ถึงเรื่องจะไม่จบแต่เป็นความทรงจำที่ดี
ขอให้หลับให้สบายนะคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1
-
จิงๆอ่านเรื่องนี้มาตั้งนานแล้ว แต่ก็หยุดอ่านไป ตอนนั้นอ่านตอนสุดท้ายคือตอนที่ 6 ตอนที่รันเจอกับวีวี่ แล้วพึ่งกลับมาอ่านอีกทีเมื่อไม่กี่วันนี้เอง เนื่องจากเข้างานกะดึก นั่งว่างๆทั้งคืนไม่ค่อยมีไรทำเลยกลับมาอ่านอีกครั้ง และตอนนี้ 15/11/2017 08:15น. พึ่งอ่านตอนสุดท้ายจบ
ทำให้ได้รู้ถึงการจากไปของคุณเมอซี่ ขอบคุณมากนะครับที่สร้างตัวละคร ริว พาย สามภพ วรัน ขึ้นมา เชื่อว่าหลายๆคนอ่านเรื่องราวเกี่ยวกับ 4 ตัวละครนี้ ต้องมีความสุขร่วมไปกับคุณเมอซี่แน่นอน
R.I.P. หลับให้สบายนะครับ
-
:mew1:
-
น้องรันน่ารักมากๆๆๆๆ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆคะ :L2: :กอด1:
-
ถูกใจฝีปากรินมากๆ
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
เพิ่งได้มาอ่าน นิยายสนุกมากคะ หลับให้สบายนะคะ :L1:
-
“แล้วมันคือแบบไหนล่ะฮะ… พี่ภพลองกลับไปคิดดูดีกว่าครับ ว่าอะไร… คือสิ่งที่พี่ภพจะต้องเคลียร์… รันไม่รู้ว่าพี่ภพมาหารันวันนี้ เพราะรู้สึกผิดเลยอยากมารับผิดชอบ หรือพี่ภพรู้สึกอะไรกับรันกันแน่ รันว่าพี่ภพหาคำตอบ และความชัดเจนให้ตัวเองให้ได้ก่อนดีกว่า แล้วเราค่อยมาคุยกัน เพราะถ้าพี่ภพบอกว่าวันนี้จะมาเคลียร์ รันก็ขอถามเลยว่า เราจะเคลียร์อะไร พี่ภพจะมาเพื่อแต่งตั้งฐานะเมียให้รันอีกคน โดยที่พี่เองก็แค่รู้สึกผิด รู้สึกอยากรับผิดชอบ หรือแม้แต่รู้สึกว่ารันยังคงใหม่ และยังหอมหวานท้าทายสำหรับพี่ก็ตาม แต่ถ้าคนเราไม่ได้ ‘รัก’ กัน ก็อย่ามาสานต่อความสัมพันธ์ที่เลือนลางแบบนี้เลยครับ…”
ผมหมดแรงจนแทบจะยืนไม่อยู่กับคำถามที่รันย้อนกลับมา รันไม่ได้อยู่รอฟังคำตอบ พอแขนผมเริ่มล้าจากไหล่ของคนตรงหน้า รันก็สบัดตัวออกจากผม แล้วรีบเดินหนีออกจากห้องไป… ผมไม่ได้วิ่งตาม แต่กลับเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง
พูได้108 แต่แค่บอกว่าแต่งงานกับรินบังหน้า ดันพูดไม่ได้ ไม่รำคาญพระเอกหรอก แต่ลำไยคนแต่ง