สวัสดีค่า...
คราวนี้ไม่ได้หายไปนานเหมือนเดิมนะคะ (แต่ก็แอบนานนิดนึงเนอะ)
มีหลายคนเข้าไปขู่ เข็น บังคับ จี้ ให้มาต่อสักที เพราะยัย Mercy ดันทิ้งระเบิดลูกโตเอาไว้ให้ซะได้
ฮ่าๆ ขออภัยค่า ไม่ได้ตั้งใจแต่ประการใดเลยจริงๆ เรื่องราวมันพาไปนะ
ยังไงก็ขอบคุณมากๆ นะคะ สำหรับทุกๆ กำลังใจ คอมเม้นท์ทั้งในนิยาย และที่เฟสบุค
น้องๆ พี่ๆ นักอ่านหลายคนที่เข้ามาพูดคุยเล่นกัน ดีใจและขอบคุณมากๆ ค่ะ
กอดดดดดด ทุกๆ คนเลย...
ปล. คำผิดเดี๋ยวกลับมาแก้นะจ๊ะ
++++++++++++++++++++++++ตอนที่ 10ความนุ่มนวลอ่อนหวาน และสัมผัสซาบซ่านยังคงแผ่กระจายอยู่เต็มห้องนอนรับแขกแห่งนี้ ห้องที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่นอนของน้องเมียผม… ไม่ใช่สินะ ตอนนี้ต้องบอกว่าเคยเป็นห้องของ ‘เมีย’ ผมมากกว่า…
หลังจากวางโทรศัพท์จากไอ้ริน ผมยังคงช็อคและจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูก สองขาก้าวเดินกลับขึ้นไปยังห้องเกิดเหตุซ้ำอีกครั้ง ไปเพื่อยืนยันกับตัวเองว่าเมื่อคืนไม่ใช่ฝัน และมันคือเรื่องจริงทั้งหมด… ผมก้าวช้าๆ เข้าไปในห้อง เดินไปนั่งลงบนเตียงนิ่มที่ผมกับน้องรันอิงแอบกันเมื่อคืน ก่อนจะกวาดสายตาไปรอบๆ พร้อมกับเจอเข้ากับความจริงอีกอย่างที่กระแทกเข้าใส่… น้องจากไปแล้วจริงๆ!!!
ผมไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้อะไรเลย… ในหัวสมองมีแต่คำว่าไม่รู้คำเดียว ผมไม่รู้ว่าน้องทำแบบนี้กับผมทำไม เข้ามาทำให้ผมรู้สึกต้องการ เข้ามาเหมือนให้โอกาส แล้วในที่สุดก็หยิบยื่นโอกาสสุดพิเศษมาให้ พอผมคว้าเอาไว้ ทุกอย่างกลับสลายไปกับตา… ผมไม่รู้จักตัวตนของเขาเลยด้วยซ้ำ ว่าจริงๆ แล้วเขาเป็นคนแบบไหนกันแน่ ผมผ่านผู้คนมามากหน้าหลายตาแล้วก็จริง แต่ก็ไม่เคยมีใครที่ทำให้ผมรู้สึกไม่มั่นคงได้ขนาดนี้
“โว้ย!!! อะไรวะ กูผิดเหี้ยอะไรเนี่ย” สุดท้ายก็ได้แต่ระบายอารมณ์ ก้นด่าอากาศธาตุออกมาลอยๆ อย่างทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่านี้
……………………….
………………………
ผ่านไปอาทิตย์กว่า ผมก็ยังคงจมจ่อมอยู่กับงานแล้วปล่อยให้ความงุนงง แบบหน่วงๆ ใจกัดกร่อนกินชีวิตชีวาของผมต่อไปเรื่อยๆ ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าจะรู้สึกยังไงดี มันไม่แน่ใจอะไรในชีวิตเลยสักนิด ผมเกือบจะก้าวขาเข้าไปในห้วงรักอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน แต่แล้วความเป็นจริงก็กระชากผมกลับมาอีกครั้ง เหลือแต่ความสับสน
หลังจากวันนั้น ผมก็ไม่ได้เจอกับไอ้รินเลยเพราะไอ้รินโทรมาบอกว่าจะไปค้างบ้านใหญ่ แล้วถัดไปอีกวันผมก็ต้องบินไปงาน Book Fair ที่สิงคโปร์สี่วัน กลับมาถึงบ้านทำได้แค่อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า และเปลี่ยนกระเป๋าเดินทางผมก็ต้องออกไปกับกองถ่ายแฟชั่นที่ต่างจังหวัดอีกสี่วัน
“คุณภพ!!” เสียงคุ้นหูเอ่ยเรียกผม ขณะที่ผมกำลังนั่งทอดหุ่ยกินลมอยู่ริมทะเลยามเย็นอยู่คนเดียว หลังจากเลิกกองถ่ายแฟชั่นวันแรก
“น้องพาย!!! มาทำอะไรที่นี่ครับ” ผมหันไปตามเสียงเรียก ก็เจอกับน้องพาย คู่ขาเก่าของผม พายเป็นนักร้อง ที่มีข่าวคาวโด่งดังใหญ่โตเมื่อเร็วๆ นี้ ตั้งแต่ข่าวเรื่องภาพหลุด และล่าสุดก็มีข่าวกับนักร้องนำวง The Terminal ผมค่อนข้างชื่นชมสองคนนี้อยู่ในใจลึกๆ ไม่รู้ว่าเอาความกล้าหาญมาจากไหน ถึงได้ออกมาประกาศตัวว่าเป็นแฟนกัน แต่ที่น่าชื่นชมที่สุดคงหนีไม่พ้นพี่คิว รุ่นพี่ที่เป็นเหมือนไอดอลสำหรับผม พี่คิวเก่ง ฉลาด เป็นนักธุรกิจหัวใหม่ที่คิดอะไรต่างเสมอ และสิ่งที่พี่คิวคิดต่างมักจะออกมาดีอย่างไม่น่าเชื่อ
“สวัสดีครับคุณภพ เออ…พายมากับริวครับ ที่นี่เป็นรีสอร์ทของบ้านริวมันน่ะฮะ” อ๋อ น้องพายเป็นสะใภ้ของรีสอร์ทนี้นี่เอง ผมส่งยิ้มให้เป็นอันรับรู้
“พี่เห็นข่าวของเราทั้งคู่แล้ว ดีจังเลยนะ พี่คิวนี่สุดยอดจริงๆ เราสองคนก็กล้ามาก แต่ผลตอบรับก็ออกมาดีนี่นา นิตยสารพี่ยังติดต่อไปที่ค่ายขอสัมภาษณ์เราทั้งคู่เลย แต่ตอนนี้พี่คิวแกยังไม่ปล่อย ฝากไปกระซิบบอกพี่คิวด้วยนะ ถ้าหากจะเปิดสัมภาษณ์ หรือถ่ายแฟชั่นคู่ อย่าลืมคิดถึงพี่เป็นคนแรกฮ่าๆ”
“ฮ่าๆ ขอบคุณครับ”
“นั่งก่อนสิพาย… ได้ไหม” น้องพายมองหน้าผมอย่างลังเลนิดหน่อย คงจะกลัวโดนชวนไปรำลึกความหลังอีกแน่ๆ พี่ไม่กล้าแล้วล่ะครับพาย เดี๋ยวไอ้เจ้านักร้องวงร็อคนั่นมันจะมากระทืบพี่เอา น่าตามันยิ่งเอาเรื่องอยู่ด้วย
“นั่งเถอะ พี่แค่อยากหาคนคุยด้วย… เรายังคงเป็นเพื่อน พี่น้องกันได้ใช่ไหม?” น้องพายคลายสีหน้ากังวล พยักหน้าพร้อมส่งรอยยิ้มกลับมา ก่อนจะค่อย นั่งลงข้างๆ ผม แต่เว้นระยะห่างพอสมควร
“คุณภพสบายดีนะฮะ” ประโยคคำถามตามมารยาท แต่ก็รู้สึกดีที่มีคนถามออกมา เหมือนผมต้องการหาใครสักคนมานั่งรับฟังเราเงียบๆ
“ร่างกายน่ะไม่เจ็บไม่ไข้ แต่หัวใจนี่สิไม่ค่อยดี… อย่าหัวเราะเยาะพี่นะ พี่แค่อยากหาคนระบาย” น้องพายไม่ได้หัวเราะเยาะตามที่ผมห้าม เพียงแค่ส่งรอยยิ้มน่ารักๆ มาเป็นกำลังใจให้ (ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมคงตีความไปว่า นี่เป็นการยิ้มยั่วแน่ๆ)
“สัญญาครับ ไม่ขำแน่ๆ ถ้าคุณภพไว้ใจพาย คุณภพมีอะไรอยากระบายก็พูดออกมาเถอะฮะ พายเป็นผู้ฟังที่ดีให้ได้ แต่อาจจะแนะนำอะไรไม่ค่อยได้นะ” น้องพายดูร่าเริงขึ้น และยิ้มง่ายขึ้นมาก และที่สำคัญพายไว้ใจได้ เพราะพายไม่ใช่เด็กช่างพูด ช่างเม้าท์ และไม่ค่อยสุงสิงกับใคร ที่สำคัญพายไม่รู้จักน้องรัน ผมก็โล่งใจได้ว่า สิ่งที่ผมเล่าไป ยังไงพายก็เอาไปบอกคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ไม่ได้อยู่แล้ว
“พี่โดนทิ้งครับ!!!” และผมก็เริ่มค่อยๆ เล่าเกี่ยวกับความสัมพันธ์แปลกๆ ระหว่างผมกับน้องรันให้พายฟัง ทุกๆ ความรู้สึก ทุกๆ เหตุการณ์ และทุกๆ การกระทำทั้งของผมและน้องรัน… น้องพายนั่งฟังเงียบๆ อย่างตั้งใจ มีพยักหน้าบ้าง ทำตาโตบ้างไปตามเหตุการณ์
“กรรมมันติดจรวดมั้งพี่ว่า พี่คบๆ ทิ้งๆ แล้วก็เจ้าชู้ไม่จริงใจกับคนอื่นมานักต่อนัก ถึงคราวตัวเองบ้างแล้วล่ะ น่าสมเพชโคตรๆ เลยเนอะ”
“คุณภพทำผิด แต่ก็สำนึกแล้ว ก็ถือว่าไถ่บาปไปได้ครึ่งหนึ่งนะฮะ อืมพายขออนุญาตถามคุณภพสักอย่างได้ไหม”
“ได้สิ ถามมาเถอะ”
“คุณภพมีความคิดที่จะหยุดอยู่กับใครสักคนบ้างรึยัง”
“…………………….” คิดไหมนะ? ผมอดไม่ได้ที่จะเงียบถามตัวเองก่อน จะว่าอยากหยุดไหมก็อยาก แต่ผมยังไม่แน่ใจว่าผมจะหยุดอยู่กับใครได้
“เอางี้ พายเปลี่ยนคำถามใหม่ คุณภพเลิกสนุกกับการที่เปลี่ยนคู่ควง หรือคู่นอนไปเรื่อยๆ หรือยัง เออ… พายขอโทษนะครับที่พูดตรงๆ แบบนี้” ผมพยักหน้าให้เข้าใจ
“ถามว่าเบื่อไหม… ก็เบื่อนะ ช่วงหลังมานี่พี่ไม่ได้เที่ยวเลย แต่เรื่องเซ็กส์มันก็ยังคงมีอยู่บ้าง แต่พี่ก็ไม่ได้มั่วเหมือนก่อนแล้ว ก็ใช้บริการแต่คนเคยๆ ไม่ก็เด็กที่ขายน่ะ เอ่อ… ขอโทษนะครับที่พี่พูดตรงๆ แหะๆ” แต่เด็กขายของผมเนี่ย ก็เป็นเด็กเกรดเอ ที่บางคนก็เป็นดารา นายแบบที่ไม่ได้ดังมาก แต่รับประกันความสดสะอาด พวกนี้จะไม่ค่อยยุ่งวุ่นวาย เอาจบจ่ายเงินก็จากกันไป
“พายเคยมั่วมาก่อน พายเข้าใจคุณภพนะครับ แต่คนเราจะมีจุดหนึ่งที่อยากหยุด เราจะมีแรงบันดาลใจ และจุดเป้าหมายที่เราจะหยุดมันเพื่ออะไร… พายหยุดมันเพราะพายรักไอ้ริว พายหยุดมันเพราะพายพอแล้ว เมื่อก่อนพายขาด พายแสวงหา แต่ตอนนี้พายได้รับมาหมดแล้ว และที่สำคัญพายหยุดเพราะพายมีความรักครับ…”
“การมีความสัมพันธ์กับคนๆ เดียวตลอดไป ไม่ใช่เรื่องน่าเบื่อ หรือทุกข์ทรมานใจหรอกนะฮะ พายว่าจริงๆ แล้ว คุณภพมีคำตอบในใจ แต่คุณภพแค่ไม่กล้าที่จะคิดถึงมัน เพราะคุณภพกลัว พายไม่รู้ว่าคุณภพกลัวอะไร แต่พายอยากให้คุณภพกล้า เพื่อตัวคุณภพเอง เพื่อคนที่จะเข้ามาเติมเต็มให้คุณภพหยุด… พายก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงดี แต่ของอย่างนี้ต้องเสี่ยงดูครับ พายเอาใจช่วยนะฮะ เดี๋ยวพายขอตัวก่อนนะครับ แล้วเจอกันฮะ”
ผมยิ้มและหันไปมองส่งน้องพาย หันไปเห็นเด็กหนุ่มตัวโตยืนหน้ามุ่ยเท้าสะเอวรออยู่ไม่ไกล มั่นใจได้ว่าหน้าตาแบบนี้แฟนคลับคงจะไม่มีโอกาสได้เห็นแน่ๆ ผมยิ้มให้กับภาพที่เห็น น้องพายเดินเข้าไปเกี่ยวแขนคล้อง ก่อนจะเขย่งตัวขึ้นหอมแก้มคนตัวสูงส่งยิ้มให้อย่างประจบ… ผมไม่เคยเห็นพายเป็นแบบนี้ ทั้งตอนที่เราเคยมีความสัมพันธ์กัน หรือแม้แต่เบื้องหน้าสื่อฯ …นี่คงเป็นแรงบันดาลใจของน้องพายสินะ ที่ทำให้น้องหยุด และมีความสุขกับความสัมพันธ์แบบผูกขาดอย่างนี้
…………………….
…………………….
จบงานผมเดินทางกลับบ้านด้วยหัวใจที่ยังคงหน่วงเหมือนเดิม เข้าบ้านไปก็เจอไอ้รินนั่งดูข่าวอยู่ที่โซฟา มันเงยหน้าขึ้นมามองผมนิดนึงก่อนจะหันไปสนใจกับข่าวเศรษฐกิจตรงหน้าอีกครั้ง
“กินข้าวรึยัง” ผมเดินมาหย่อนก้นลงบนโซฟาตัวข้างๆ มัน
“กินมาแล้ว แวะกินก่อนเข้าบ้านมานี่แหละ”
“อืมดีแล้ว กูก็ทำแบบนั้นแหละ ในบ้านไม่มีอะไรกิน ของหมดแล้วพรุ่งนี้ถ้ามึงว่างแวะซื้อเข้ามาด้วยนะ” สั่งกูซะเหมือนกูเป็นคนรับใช้เชียวนะ มึงเป็นเมียนะเว้ยไม่ใช่คุณหญิงใหญ่แห่งบ้างทรายทอง
“อืมได้” ผมเลือกตอบสั้นๆ ไม่อยากต่อความยาว สาวเรื่องออกมากัดกันสักเท่าไหร่ เหนื่อย!!
“รันไม่อยู่ก็เงียบเหมือนกันนะ” หลังจากที่นั่งเงียบดูโทรทัศน์กันไปสักพัก ไอ้รินก็เอ่ยขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“อืม” ไม่รู้จะตอบอะไรจริงๆ
“มึงไม่สบายรึเปล่าวะภพ กูว่ามึงดูหงอยๆ แปลกๆ นะ” อยากจะตอบมันว่า ก็เพราะน้องมันนั่นแหละได้กับกูแล้วหนีไป… หะ ว่าแต่ ไอ้อาการหงอยๆ ของผมนี่ มันมีอิทธิพลมาจากน้องรันมากขนาดนี้เลยเหรอวะเนี่ย
“ปวดหัวนิดหน่อยว่ะ” ตอบแบบพระเอกๆ ไป
“อ๋อออ กูนึกว่าโดนทิ้ง” จึก!!! ไอ้สาดดดดดด นี่มึงเป็นเมียกูหรือเป็นแม่หมอเทพธิดาพญายมเนี่ยไอ้ริ๊นนนนน มึงแทงใจทำกูทะลุถึงเซี่ยงจี๊เลยไอ้ห่า
“ก็ไม่เชิง…” ไม่รู้ทำไมถึงตอบมันออกไปอย่างนี้
“โอโห… ใครวะ กูอยากเห็นหน้าคนที่มันกล้าทิ้งคนอย่างคุณสามภพได้” น้องมึงไง
“หึหึ ช่างเหอะ กูแค่มีเรื่องต้องคิดเยอะเท่านั้นแหละ”
“มึงจะคิดอะไรนักหนา บางเรื่องถ้ามึงคิดเยอะกว่าการกระทำมันก็ไม่สำเร็จดังใจได้หรอกนะ บางทีต้องหยุดคิดแล้วลงมือทำซะบ้าง” ทำไมไอ้เมียผมมันถึงพูดจาตรงกับสถานการณ์จังเลยวะ… ไม่ทันจะอ้าปากตอบอะไร ไอ้รินก็ลุกขึ้นแล้วบอกว่าง่วงแล้ว แล้วมันก็เดินสบัดตูดขึ้นห้องไป ทิ้งให้ผมนั่งจมกับคำพูดที่มันทิ้งให้คิด
ถามว่าตอนนี้สิ่งที่ผมอยากทำมากที่สุดคืออะไร? …ผมอยากเจอน้องรัน ผมอยากเจอหน้า อยากกอด และอยากถาม ผมอยากรู้ว่าทิ้งผมไปทำไม ทิ้งผมไปไม่พอ เหมือนน้องสาปผมเอาไว้ด้วย สาปให้ผมติดอยู่กับความรู้สึกที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ขยับเขยื่อนอะไรก็ไม่ได้ คนอย่างนายสามภพเคยเป็นคนกล้าได้กล้าเสีย และกล้าเสี่ยงกับทุกๆ อย่าง แต่ตอนนี้เหมือนผมโดนสาปให้กลายเป็นคนขี้ขลาด ไม่กล้าแม้แต่จะคิดถึงอนาคต…
ผมคิดถึงคำพูดน้องพาย และคำพูดไอ้รินเมื่อกี้ วนไปวนมาอยู่หลายรอบ จนได้คำตอบให้ตัวเอง และตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง บางอย่างที่อาจทำให้ผมหลุดจากวังวนอึนอึนนี้สักที
“ฮัลโหล คุณมลหลับรึยังครับ ผมขอโทษด้วยที่โทรมากวนดึกดื่น… ผมจะรบกวนให้คุณมลจองตั๋วเครื่องบินไปฟลอเรนซ์ให้ผมหน่อย ผมจะบินไปวันมะรืนนะครับ ไปห้าวัน อ่อ แล้วก็พรุ่งนี้ผมรับทุกนัดที่สำคัญๆ เลยนะ ส่วนเอกสารอะไรที่ต้องให้ผมเซ็นต์ด่วนก็เอามาพรุ่งนี้ให้หมดเลยแล้วกันนะครับ ผมจะเข้าไปแต่เช้า คงเคลียร์งานให้ได้เยอะที่สุดก่อนไป ขอบคุณมากครับคุณมล” คุณมลเป็นเลขาคู่บุญของผม เคลียร์ได้ทุกอย่าง จัดการได้ทุกสถานการณ์
ผมตัดสินใจแล้ว ผมจะไปหารันที่อิตาลี ผมอยากเคลียร์ทุกอย่างให้กระจ่าง ทั้งความสัมพันธ์ของเราสองคน และอนาคตต่อไป ผมลองถามตัวเองดูเล่นๆ ว่า ถ้าหากผมจะลองหยุดแล้วคบใครจริงจังสักคน คนๆ นั้นจะเป็นใคร… ไม่มีคำตอบที่แน่ชัด แต่หน้าน้องรันกลับเด่นจ้าในความคิดของผมเกินเหตุผลทุกอย่าง… สุดท้ายผลลัพธ์มันจะออกมาแบบไม่แฮปปี้เอนดิ้ง มันก็ยังดีซะกว่าติดอยู่กับคำสาปแห่งความเลือนลางแบบนี้ตลอดไป
……………………
“คุณมลถ้าใครโทรมาหาผม บอกว่าผมไปอังกฤษนะ” คุณมลเป็นมืออาชีพ และอยู่กับผมนานพอที่จะไม่แสดงสีหน้าแปลกใจกับประโยคโกหกคำโตของผม เธอเพียงแค่ยิ้มพยักหน้ารับคำ แล้วอวยพรให้ผมเดินทางโดยสวัสดิภาพ
จริงๆ ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าน้องรันเรียนที่มหาวิทยาลัยอะไร หรือพักอยู่ที่ไหน แต่โชคอาจเข้าข้างผมอยู่บ้าง เพราะในซีดีพอร์ทฯ งานของน้อง มีประวัติส่วนตัวอยู่ด้วย แม้จะไม่มีที่อยู่ แต่ก็มีชื่อมหาวิทยาลัยกับเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัว แค่นี้ก็พอ…
ผมต้องบินจากกรุงเทพฯ ไปลงแฟรงค์เฟิร์ท แล้วต่อจากแฟรงค์เฟิร์ทไปฟลอเรนซ์อีกที เรื่องเดินทางผมไม่ค่อยเกี่ยงสักเท่าไหร่ เพราะผมเดินทางบ่อย และไม่ค่อยเพลียกับการเดินทางไกลมากนัก เรียกว่าผมชินและฟื้นตัวเร็วมากกว่า… ผมให้คุณมลจองที่พักใกล้ๆ กับมหาวิทยาลัยของรัน อย่างน้อยยังพอไปดักรอได้บ้าง
โชคดีที่ผมเคยมาฟลอเรนซ์ และเดินทางมามิลานอยู่บ่อยๆ ผมเลยไม่เงอะงะกับภาษาอังกฤษสำเนียงอิตาเลี่ยนสักเท่าไหร่
พอถึงที่พัก จัดการเก็บข้าวของเสร็จ ผมก็ทำการโทรหาเจ้าตัวทันที ผมบินมาถึงประมาณเที่ยงกว่าๆ ตอนนี้บ่ายสาม หวังว่ารันจะยังอยู่ที่มหาวิทยาลัย
“ฮัลโหล…” เสียงที่ผมอยากได้ยินมาตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
“พี่รออยู่ที่หน้ามหาวิทยาลัยนะครับ ถ้าเรียนเสร็จแล้วออกมาหาพี่ด้วยนะ พี่นั่งอยู่ตรงหน้ารูปปั้นเลยครับ” ผมรีบพูดและรีบวางสาย ผมรู้ว่าน้องต้องรู้ว่าเป็นเสียงของผม ไม่รู้ว่าว่ารันอยู่ที่มหาฯลัยรึเปล่า หวังว่าถ้าไม่อยู่น้องจะโทรกลับมาบอก
ผมนั่งรออยู่ไม่ถึงสิบนาที ก็รู้สึกว่าอยู่ดีๆ แดดจ้าที่ส่องลงมาถูกบดบังด้วยเงาคน แหงนหน้าขึ้นไปมอง ก็เห็นคนตัวเล็กผิวน้ำผึ้งเนียนยืนหอบตัวโยน เบิกตาจ้องมาที่ผมอย่างประหลาดใจ ท่าทางแบบนี้คงวิ่งมาอย่างเร็วแน่ๆ …ผมเงยหน้าขึ้นยิ้มกว้างอย่างดีใจ ก่อนที่จะยืนขึ้นแล้วดึงตัวน้องเมียเข้ามากอดแน่น
“คิดถึงจังเลย… คิดถึงมากเลยรู้ไหมครับ… หนีพี่มาทำไมคนเก่ง” ผมทำเป็นไม่สนใจกับแรงขืนตัวต่อต้านผมในอ้อมกอด แต่กลับกระชับแน่นขึ้น พร้อมลูบไปที่ผมนิ่มเบาๆ และอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปสูดกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ยังคงติดปลายจมูกผมอยู่ตั้งแต่สองอาทิตย์ที่แล้ว
“ปล่อย… ปล่อยนะ… พี่ภพ ปล่อยรันก่อน” ผลคลายอ้อมกอดออกนิดหน่อย นิดเดียวจริงๆ เพื่อจะได้ก้มมองใบหน้าคนที่คิดถึงได้ชัดเจน…
“ไม่ปล่อย ก่อนจะบอกพี่มาก่อนว่าคิดถึงพี่เหมือนกัน” ผมก็ตีมึน ตีเนียนไปครับ
“ถ้าไม่ปล่อยรันจะโกรธพี่ภพแล้วนะ” ขู่ฟ่อได้น่ารักน่าชังจริงๆ
“งั้นก็โกรธในอ้อมกอดพี่นี่แหละ” อยากจะก้มไปหอมแก้ม แต่ก็กลัวน้องจะอาย เผื่อเพื่อนฝูงมาเห็นเข้า แค่ยืนกอดกันก็คงไม่น่าเกลียดเท่าไหร่หรอก (เหรอ?)
“หึ้ย!!! &^%S_!#$@& Shit!!...” ผมล่ะขำกับพฤติกรรมฮึดฮัดของเด็กชายวรัน ฟึดฟัดพร้อมกับสบถยาวเหยียดออกมาเป็นภาษาอังกฤษปนอิตาเลี่ยนเร็วปรื๊อจนฟังไม่ทัน ไม่รู้ว่าด่าผมหรือไม่ แต่ก็ดันอดยิ้มไม่ได้ซะอย่างงั้น
“ว่าไงครับ?” ผมยังคงกดดันอย่างต่อเนื่อง
“….คิดถึง” เสียงงืมงัมในลำคอ แต่ก็พอจับใจความได้ว่าเอ่ยอะไร
“หืมมม… ว่าไงนะ บ่นอะไรอยู่ครับพี่ฟังไม่ออก” เจ้าตัวจิ๊จ๊ะปากจ้องตาอย่างเอาเรื่อง ก่อนจะพูดเสียงดังฟังชัดใส่ผมซึ่งๆ หน้า
“รันคิดถึงพี่ภพ!!!... ปล่อยสิ” หึหึ ฮ่าๆๆ โอ๊ยยิ้มจนปวดแก้มแล้วกู ไอ้อาการงอแง กระเง้ากระงอด แสนงอนแบบนี้ใช่ว่าจะมีให้เห็นซะที่ไหนกัน
“ชื่นใจจัง… ไปครับ เราไปหาที่คุยกันดีกว่า” ผมคลายอ้อมกอดให้ตามสัญญา แต่ยังคงตีมึนจูงมือนิ่ม ออกแรงลากให้เจ้าตัวเดินตามติดผมออกไปจากมหาฯลัย ผมคิดเอาเองว่าน้องคงเลิกเรียนแล้วเพราะเจ้าตัวมาพร้อมกระเป๋าสะพายหนังน้ำตาลใบคุ้นตา
“พี่ภพ รันมีนัดกับเพื่อน แล้วรันก็มีดินเนอร์ต่อด้วย รันไปไหนกับพี่ไม่ได้ทั้งนั้น” ฉุดกระชากลากถูกันมาตลอดทาง ผมเลยตัดสินใจลากน้องมาที่ห้องของตัวเอง กว่าจะมาถึงกันได้ก็เล่นเอาแทบแย่ น้องไม่ได้ดิ้นพล่านๆ แบบนางเอกหนังไทยหรอกครับ เพราะรันเองก็คงจะกลัวเป็นเป้าสายตาพอสมควร ดีไม่ดีคุณตำรวจอาจจะแวะมาทักทายเราได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เพียงแค่น้องเดินตามไปก็พยายามดึงข้อมือออกจากการเกาะกุมของผมไปตลอดทาง
“อะงั้นไม่ต้องไปไหนไกล อยู่ห้องพี่นี่แหละ… เรามีเรื่องต้องคุยกันเยอะ แล้วก่อนที่เราจะเคลียร์กันเข้าใจทุกเรื่องพี่ไม่อนุญาตให้รันไปไหนทั้งนั้น” ผมพารันเข้ามาในโรงแรมกึ่งอพาร์ตเม้นท์ที่ผมพักอยู่ ยังไม่ทันที่จะได้เดินเข้าไปนั่งคุยกันดีๆ น้องก็เริ่มดื้อจะหนีไปให้ได้ จนจากตอนแรกกะว่าเข้าห้องมาจะปล่อยมือ กลายเป็นเราต้องเกาะติดกันไป สงสัยต้องจนกว่าจะคุยกันรู้เรื่องนั่นแหละ
“พี่ภพมีสิทธิ์อะไรมาห้ามรัน รันจะไปไหนเมื่อไหร่ก็ได้ และที่นี่เป็นพื้นที่ของรัน พี่ภพไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่าย”
อะไรครับ เกิดอะไรขึ้นอีก ไอ้ที่ด้ินๆ หนีๆ เมื่อกี้ยังพอคิดไปได้ว่า น้องอาจจะเขิน หรือว่ายังรู้สึกไม่อยากเผชิญหน้ากับผมเพราะเหตุการณ์ในค่ำคืนของสองเรา แต่นี่น้องตวาดใส่ผมเสียงดัง แถมคราวนี้ออกแรงกระชากมือจนหลุดออกจากมือผมจนได้ ผมไม่เข้าใจการกระทำของรัน วันนั้นน้องอ่อนโยน อ่อนหวาน เอาใจ ตามใจผมทุกอย่าง พอมาวันนี้ กลับทำเหมือนเราไม่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน เหมือนผมเป็นคนอื่น เหมือนผมเข้ามาวุ่นวายกับเขาเกินไป อะไรครับ ผมงง
“จะต้องให้พี่พูดออกมาไหม ว่าพี่มีสิทธิ์อะไร จากสถานะน้องเมียหลังจากคืนนั้นน้องรันก็กลายเป็น ‘เมีย’ พี่แล้ว แล้วนี่ไม่ใช่สิทธิ์ที่พี่จะมาอ้างได้หรือไง” ผมก็ไม่ยอมแพ้ ตามไปยึดไหล่มนเอาไว้ ดึงให้เข้ามาใกล้ เผชิญหน้ากันและกัน
“พี่ภพจะให้รันรู้สึกผิดไปมากกว่านี้หรือไง ถึงแม้ในชีวิตของพี่ การที่พี่มีเล็กมีน้อย มีคนนู้นคนนี้นอกเหนือจากพี่ริน มันจะเป็นเรื่องที่พี่คิดว่าเป็นปกติ และไม่ใช่เรื่องผิดอะไร แต่สำหรับรันมันไม่ใช่ สถานะรันตอนนี้เป็นเมียพี่ภพ แต่อีกสถานะนึงรันก็เป็นเมียน้อยของพี่เช่นกัน… พี่ภพมาหารันที่นี่ พี่ได้บอกเมียพี่รึเปล่า พี่บอกเขาไหมว่าพี่ไปไหน ถ้าพี่รินรู้พี่รินจะเสียใจแค่ไหนที่พี่มีคนอื่นนอกเหนือจากเขา ถ้าพี่ยังไม่หยุดพฤติกรรมแบบนี้ พี่สาวของรันจะมีความสุขได้ยังไง”
“พี่… คือ พี่…”
“รันผิดเอง ที่รันปล่อยตัว ปล่อยใจไปกับพี่ รันถึงได้หนีกลับมาที่นี่ แต่พี่ภพก็ยังตามมาย้ำอีก…”
“พี่จะบอกริน พี่จะบอกเรื่องของเรากับริน” ผมขอบอกไอ้รินก่อนที่ผมจะบอกความจริงกับรันว่าผมกับไอ้รินเราแต่งงานและอยู่ด้วยกันแบบไหน น้องจะได้เลิกกังวลสักที
“มันจะได้อะไรขึ้นมา เพราะรันเป็นน้องพี่รินเหรอ พี่ภพถึงคิดจะรับผิดชอบ แล้วถ้าพี่รินยอมให้รันเป็นเมียพี่ภพอีกคน ต่อไปรันต้องยอมให้พี่ภพมีเมียอีกคน อีกคน อีกคน ต่อไปเรื่อยๆ ไหม…”
“ไม่ใช่นะรัน มันไม่ใช่แบบนั้น”
“แล้วมันคือแบบไหนล่ะฮะ… พี่ภพลองกลับไปคิดดูดีกว่าครับ ว่าอะไร… คือสิ่งที่พี่ภพจะต้องเคลียร์… รันไม่รู้ว่าพี่ภพมาหารันวันนี้ เพราะรู้สึกผิดเลยอยากมารับผิดชอบ หรือพี่ภพรู้สึกอะไรกับรันกันแน่ รันว่าพี่ภพหาคำตอบ และความชัดเจนให้ตัวเองให้ได้ก่อนดีกว่า แล้วเราค่อยมาคุยกัน เพราะถ้าพี่ภพบอกว่าวันนี้จะมาเคลียร์ รันก็ขอถามเลยว่า เราจะเคลียร์อะไร พี่ภพจะมาเพื่อแต่งตั้งฐานะเมียให้รันอีกคน โดยที่พี่เองก็แค่รู้สึกผิด รู้สึกอยากรับผิดชอบ หรือแม้แต่รู้สึกว่ารันยังคงใหม่ และยังหอมหวานท้าทายสำหรับพี่ก็ตาม แต่ถ้าคนเราไม่ได้ ‘รัก’ กัน ก็อย่ามาสานต่อความสัมพันธ์ที่เลือนลางแบบนี้เลยครับ…”
ผมหมดแรงจนแทบจะยืนไม่อยู่กับคำถามที่รันย้อนกลับมา รันไม่ได้อยู่รอฟังคำตอบ พอแขนผมเริ่มล้าจากไหล่ของคนตรงหน้า รันก็สบัดตัวออกจากผม แล้วรีบเดินหนีออกจากห้องไป… ผมไม่ได้วิ่งตาม แต่กลับเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง
บางประโยคที่น้องรันพูดออกมา ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจนักว่าน้องต้องการให้ผมทำอะไรกันแน่ ผมได้แต่นั่งคิดย้อนกลับไปกลับมา ถามตัวเองเป็นสิบเป็นร้อยรอบว่าเรามีอะไรต้องเคลียร์ให้แน่ชัด หรือจริงๆ แล้วผมควรกลับไปเริ่มต้นที่บ้าน… ผมควรไปบอกไอ้ริน บอกทุกเรื่อง สารภาพทุกอย่าง บางที เรื่องบางเรื่องมันอาจจะกระจ่างขึ้นบ้างก็ได้
++++++++++++++++++++++++
+ อ่านตอนนี้แล้วยิ่งอึดอัดกว่าเดิมไหมคะ? คนเขียนก็อึดอัดกับไอ้สองตัวนี้มากๆ เหมือนกันค่ะ เขียนไปก็อึนไป... อ่อ อย่าเพ่ิงทำความเข้าใจกับอารมณ์และการกระทำของน้องรันเลยนะคะ Mercy บอกได้แค่ น้องมีเหตุผลของน้อง มันอาจจะเป็นเหตุผลที่ดี หรืองี่เง่า แต่สักวันเราจะรู้ค่ะ
+ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่อัพช้า เพราะกว่าจะเขียนและผ่านอารมณ์ของแต่ละตัวละครไปได้ เล่นเอาคนแต่งเองก็สับสนไปหลายรอบ พิมพ์แล้วรื้อไปหลายหนเชียวค่ะ
+ ตอนนี้มีน้องพายโผล่มาด้วย หากใครไม่เคยอ่านเรื่องนู้นก็ไม่ต้องงงไปนะคะ รู้แค่ว่าน้องพายเคยเป็นอดีตคู่ขาพี่ภพแล้วกันค่ะ แต่ถ้าใครอยากรู้ว่าน้องพายเป็นใครมาจากไหนก็ตามไปดูได้ที่นี่ค่ะ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18847.0
+ รอบหน้าเจอกันกับอีกคู่มึนนะคะ แจ็ค ฟี่ค่ะ ลืมไอ้สองคนนี้กันไปรึยังคะ
+ อ่านแล้วงงๆ มึนๆ ชอบไม่ชอบยังไง ก็บอกกันได้นะคะ จะในนี้หรือในเฟสฯ ก็ได้จ้า
+ แวะไปทักทายกันที่เฟสบุคบ้างนะคะ ใครที่แอดไปก็อย่าลืมไปแนะนำตัวกันสักหน่อยนะจ๊ะ
+ คืนนี้ฝันดีค่ะ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
