สวัสดีค่าาาาา
มาแล้วค่า แหะๆ นานมากๆ เชียวที่ไม่ได้พาน้องรันมาให้ทุกคนอ่านกัน
ขออภัยจริงๆ นะคะ ไม่ได้ตั้งใจจะดองเลย แต่มีหลายอย่างที่ต้องทำจริงๆ ค่ะ
ขอบคุณมากมายค่า ที่หลายคนเข้าไปทักทายทวงถามกันในเฟสนะคะ
ขอบคุณทุกๆ เม้นท์และทุกๆ กำลังใจเลยค่า
ปล. คำผิดเพียบจะมาแก้ให้ภายหลังนะคะ 
++++++++++++++++++++++++ตอนที่ 9ผ่านไปสองเดือน ผมไม่ได้เจอน้องรันอีกเลย เราจะมีติดต่อกันบ้างผ่านทางอีเมล และก็โทรศัพท์อีกนิดหน่อย แต่ทั้งหมดนี้ แค่เฉพาะเรื่องงานเท่านั้น น้องรันมีสปิริทเต็มเปี่ยม แม้น้องจะไม่อยากเจอผมแล้ว แต่งานที่ได้รับมอบหมายไปน้องก็ทำจนสำเร็จ ผมให้แก้หลายรอบก็ไม่มีบ่น…
ผมไม่รู้ว่าระหว่างน้องกับวิเวียนเป็นยังไง ไปถึงไหนกันแล้ว เค้าจะกลับมารีเทิร์นยูเทิร์นกันอีกหรือว่ายังไงผมก็ไม่รู้ จริงๆ ผมเองไม่อยากรู้ด้วยแหละครับ รู้ไปก็ปวดใจเปล่าๆ …แอบแปลกใจตัวเองเหมือนกันนะ ว่าทำไมผมถึงนอยด์นานขนาดนี้ จะฝังใจอะไรกันนักหนากับอีแค่เด็กผู้ชายคนเดียว
ถามว่าสองเดือนที่ผ่านมา ผมตายด้านไม่ออกล่าเหยื่อยเลยรึก็เปล่า… อย่าด่าผมเลยนะ ใครมันจะไปอดทนได้ครับ แต่ว่าผมค่อนข้างสำส่อนน้อยลง มันก็เบื่อๆ บ้าง แถมเวลามีอะไรกับใคร ก็ดันมีใบหน้าของเด็กผู้ชายอีกคนแว๊บเข้ามาอยู่ตลอด… หรือเป็นเพราะผมยังไม่ได้ตัวเค้า ผมเลยยังคงพร่ำเพ้ออยู่จนถึงทุกวันนี้… เฮ้ออออ แต่ช่างเถอะฮะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว
“วันนี้กูไปค้างกับน้องหนูนะ ถ้ามึงจะไม่กลับบ้านก็อย่าลืมเดินดูปลั๊กไฟด้วยล่ะ อ่อ… แล้วล็อคบ้านดีๆ ด้วยนะ” เช้านี้ผมตื่นสาย ตื่นมาก็เจอไอ้รินกำลังจะออกจากบ้านแล้ว
“อืมได้” จริงๆ วันนี้ไม่กะว่าจะไปไหนต่อหรอกครับ วันนี้มีต้นฉบับที่ผมยังต้องสะสางอีกหลายคอลัมน์ คงจะอยู่ทำงานจนค่ำ แล้วก็ว่าจะหาอะไรเข้ามากินที่บ้านดีกว่า เบื่อๆ เหนื่อยๆ เดี๋ยวมะรืนผมต้องบินไปงาน Book Fair ที่สิงคโปร์ กลับมาก็ต้องไปกับกองถ่ายแฟชั่นที่จังหวัดเชียงใหม่ ปกติผมจะไม่ค่อยไปดูถ่ายนัก ถ้าหากเป็นต่างจังหวัด แต่ครั้งนี้เป็นเล่มพิเศษ มีลูกค้าที่ซื้อโฆษณากับเซ็ทแฟชั่นไปด้วย เพราะสินค้าเป็นนาฬิกาฝังเพชรเรือนหรูลูกค้าเลยต้องถือมาเอง ซึ่งเอามาถ่าย 10 เรือน 10 เรือนนี่รวมกันแล้วกว่า 20 ล้าน ผมต้องลงไปรับลองลูกค้า และต้องไปดูแลความเรียบร้อยด้วยตัวเอง มีงานให้ทำเยอะๆ เหนื่อยๆ ก็ดีจะได้เลิกนอยด์
สุดท้ายค่ำคืนนี้ผมก็อยู่ที่ออฟฟิศจนถึงสามทุ่ม ขับรถออกจากออฟฟิศก็แวะซุปเปอร์มาร์เก็ต ซื้ออาหารสำเร็จรูปกลับไปทาน พร้อมซื้อของเล็กๆ น้อยๆ ที่หมดแล้วกลับไปด้วย ก็มันหน้าที่ผมนี่ครับ ปกติไอ้รินไม่ทำหรอกงานแบบนี้น่ะ มีแต่พ่อบ้านอย่างผมนี่แหละจัดการทุกสิ่งอย่าง
กว่าจะซื้อของเสร็จ และขับรถกลับมาถึงบ้านได้ก็เกือบสี่ทุ่มครึ่ง เพราะฝนดันตกหนักทำให้ต้องขับรถอย่างระวัง และเหยียบเร็วอย่างเคยไม่ได้… รถจอดหน้าบ้าน ผมลงจากรถกางร่มไปเปิดประตูรั้ว ไฟหน้าบ้านมืดสนิท ยังดีที่ไฟริมทางในหมู่บ้านยังส่องให้ความสว่างอยู่บ้าง สงสัยเมื่อเช้าก่อนออกจากบ้านผมลืมเปิดไฟหน้าบ้านทิ้งไว้…
ผมจอดรถในโรงรถเสร็จเดินกลับไปปิดล็อคประตูหน้าบ้าน แล้วก็มาหอบหิ้วข้าวของลงจากรถ ก่อนจะเดินเข้าบ้าน… อ้าว เอ๊ะ ประตูบ้านทำไมไม่ล็อควะ กูจะเลินเล่อขนาดนั้นเลยเหรอ หรือว่าขโมย? ผมตัดสินใจค่อยๆ วางของในมือลงตรงหน้าประตูบ้าน ก่อนจะเดินไปหยิบไม้หน้าสามที่ผมซ่อนเอาไว้หลังพุ่มไม้ ผมจะชอบซ่อนพวกไม้ที่สามารถหยิบใช้เป็นอาวุธได้ไว้ตามมุมต่างๆ ในบ้าน เผื่อเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น
ผมค่อยๆ แง้มประตูบ้านช้าๆ พยายามให้เกิดเสียงเบาที่สุด พอเดินเข้าไปในบ้านได้ก็แทบช็อคฮะ… เฮ้ยยยยย ไม้ในมือผมแทบร่วง ไม่ใช่ขโมยครับ แต่เป็น… น้องวรัน น้องภรรยาที่หายหน้าไปเกือบสามเดือน น้องรันนั่งอยู่บนโซฟา ฟืนไฟก็ไม่เปิด แต่กลับจุดเทียนอโรม่าแท่งโตที่ไอ้รินมันชอบซื้อมาสะสมไว้… น้องรันสะดุ้งน้อยๆ ตอนที่ผมเดินเข้ามาในบ้าน น้องเงยหน้าขึ้นมอง หรี่ตาหยีท่ามกลางเปลวเทียน มองตรงมาที่ผม พอเห็นว่าเป็นใคร น้องก็ส่งยิ้มให้พร้อมวางแก้วลงแล้วยกมือขึ้นไหว้
“พี่ภพสวัสดีฮะ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ” ประโยคแรกที่น้องทักผมพร้อมรอยยิ้มกว้าง ผมยกมือขึ้นรับไหว้อย่างงงๆ ไม้ยังอยู่ในมืออยู่เลยฮะ ผมตกใจที่ได้เห็นรันอีกครั้งในบ้านอย่างคาดไม่ถึง ผมตัดใจละสายตาจากวงหน้าชวนมอง ไปที่สิ่งที่อยู่บนโต๊ะรับแขก… เหล้า? น้องกินเหล้าเหรอ แล้วมากินนานแค่ไหนแล้วเนี่ย แล้วทำไม โว้ยยยยย งงว่ะ
“น้องรัน… ทำไม เออ” ในหัวแม่งมีคำถามมากมาย แต่พอพูดออกไปจริงๆ เสือกพูดไม่ออกอีกกู
“ทำไมรันถึงมาอยู่ที่นี่ ทำไมรันถึงหายไป ทำไมรันถึงกินเหล้า มีอีกไหมฮะที่พี่ภพกำลังสงสัยรันอยู่” เฮ้ยยยยยย น้องแม่งอ่านใจคนได้รึเปล่าวะเนี่ย!!!
“รันว่าขืนรันรอพี่ภพพูด พี่ภพคงขาแข็งตะคริวกินซะก่อนแน่ๆ พี่ภพมานั่งก่อนนะฮะ ดื่มอะไรเย็นๆ ก่อน แล้วค่อยคุยกันก็ได้” น้องรันลุกขึ้นมา จับมือผมดึงให้เดินตามไปนั่งลงข้างๆ น้อง บนโซฟาตัวยาว ก่อนจะหันมาถามว่า…
“ผสมอะไรดีฮะ น้ำ หรือโซดา แต่โคล่าไม่มีนะ” ผมพอได้สติก็หันไปมองอุปกรณ์ประกอบความเมาบนโต๊ะ เหล้านอกยี่ห้อดีหนึ่งขวดพี่พร่องไปเกือบครึ่งแล้ว โซดาห้าขวด น้ำเปล่าหนึ่งขวดใหญ่ พร้อมกล่องโฟมใบย่อมที่บรรจุน้ำแข็งไว้เต็ม ตรงหน้าของน้องมีแก้วใสใบเตี้ยที่มีน้ำสีอำพันอยู่กว่าค่อนแก้ว นี่คงนั่งดื่มมาสักพักแล้วสินะ
“พี่ขอออนเดอะร็อคครับ น้ำแข็งก้อนเดียวรินแค่ท่วมน้ำแข็งพอ” ผมหันไปจ้องตาตอบคนตัวเล็กที่ในมือถือแก้วเปล่า ก่อนจะออเดอร์เครื่องดื่มที่ตัวเองต้องการ
“คอแข็งเหรอครับ ดื่มเพียวๆ เนี่ย” แหม อยากจะบอกว่า อย่างอื่นก็แข็งด้วย แต่ขืนพูดออกไป อาจได้แดกขวดเหล้าแทนดื่ม
“ก็พอไหวครับ เดี๋ยวต้องคอยดูว่ากี่แก้ว พี่ถึงจะฟุบ” ไม่รู้ทำไม ผมถึงได้เลือกที่จะทำเป็นลืมๆ เรื่องที่ผ่านมา เรื่องที่น้องโมโหผม ผมโมโหน้อง หรือแม้แต่เรื่องที่อยู่ดีๆ น้องก็จงใจหลบผม หายหน้าหายตาไปจากสารระบบ ผมกลับคุยเล่นกับน้องอย่างเป็นธรรมชาติ และเลือกที่จะละเรื่องที่ยังคาใจไปก่อน ส่วนน้องเองก็เหมือนกันพูดคุยกับผม เหมือนที่ผ่านมามันไม่ได้เกิดอะไรขึ้นเลย
“ว้า แย่จัง แบบนี้รันก็มอมพี่ภพไม่ได้ล่ะสิ” หืมมมม ไม่ต้องมอมพี่ก็เมาน้องรันจะแย่อยู่แล้วครับ
“ก็ต้องลองดูนะครับ…” ผมหันไปยิ้มให้อย่างท้าทาย
“พี่ภพทานข้าวมารึยัง” น้องก็ยิ้มสู้อย่างน่ารัก ก่อนจะถามไถ่ถึงเรื่องปากท้อง
“เออ ลืมไปเลย พี่ซื้อของกับพวกอาหารมาน่ะ ลืมวางทิ้งไว้หน้าบ้าน เมื่อกี้พี่นึกว่ามีขโมย เลยวางของก่อน แล้วหยิบไม้กะจะมาตีขโมยสักหน่อย เดี๋ยวพี่ออกไปหยิบก่อนนะ” น้องรันส่งค้อนให้ผมน้อยๆ ตอนที่ผมพูดว่า จะเอาไม้มาตีขโมยสักหน่อย ผมหันไปยิ้มให้ ก่อนจะลุกออกไปหยิบข้าวของทั้งหมดที่ทิ้งเอาไว้หน้าบ้าน
โชคดีที่ของที่ซื้อมา พอจะมีของกินเล่นอยู่บ้าง ผมก็เลยจัดการใส่จานแล้วเอามาเป็นกับแกล้มสำหรับเราสองคน น้องรันก็ยิ้มแป้นอย่างถูกใจ
“ปกติน้องรันดื่มด้วยเหรอ แล้วไอ้รินมันรู้รึเปล่าเนี่ย เดี๋ยวมันจะหาว่าพี่ชวนน้องชายมันกินเหล้า” จริงๆ กะจะพูดว่า ชวนน้องชายมันมอมเมามากกว่า แต่คำว่ามอมเมามันดูล่อแหลมไปนิด เอ๊ะ หรือผมคิดมากไปเองวะ
“ฮ่าๆ พี่รินไม่อยู่ พี่ภพไม่พูด รันไม่พูด ใครจะรู้ล่ะฮะ แต่ปกติรันอยู่ที่นู่นรันก็ดื่มบ้าง ที่นั่นเค้าจะเน้นไวน์น่ะครับ เวลาไปทานข้าวก็เสิร์ฟไวน์เป็นปกติอยู่แล้วฮะ แค่นี้สบายมาก” น้องรันยืนยันคำว่าสบายมากของตัวเองด้วยการยกเหล้าในแก้วขึ้นกระดกทีเดียวหมด พี่เชื่อแล้วล่ะครับว่าน้องดื่มได้สบายๆ จริงๆ
ผมกับน้องรันก็นั่งดื่มกันไปเงียบๆ มีพูดคุยถึงเรื่องงานบ้างเล็กน้อย จริงๆ ผมเองก็อึดอัดนะ อยากจะถามอยากจะพูดสิ่งที่เกิดขึ้นเหมือนกัน แต่ก็ยังไม่กล้า กำลังคิดถึงส่วนได้ส่วนเสีย ถ้าหากพูดออกไปแล้วทุกอย่างมันจะแย่ลงไปอีกไหม?
“น้องรันกลับไปอยู่บ้านมาหรือครับ” ในที่สุดก็ดันพูดออกไป อาจจะด้วยฤทธิ์แอลกอฮอลส่งให้ความกล้ามีมากขึ้น
“ฮะ” ตอบแค่เนี้ย? เอาวะไหนๆ กูก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว เปิดประเด็นต่อไปก็ได้
“แล้ว… วิเวียนล่ะ”
“…ก็ ทำงานครับ ทำไมเหรอ” น้องชะงักมือที่กำลังจะยกแล้วแตะที่ริมฝีปาก เพื่อมาตอบคำถามผม
“ก็… เปล่าครับ… แล้วกลับมาคบกันเหรอ”
“พี่ภพเติมเหล้าอีกไหมฮะ มาเดี๋ยวรันเติมให้” น้องไม่ตอบ และจงใจเลี่ยงอย่างเห็นได้ชัด ผมเองก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน
“ที่รันหายไป เพราะรันจงใจจะหลบหน้าพี่ใช่ไหม?”
“ทำไมรันจะต้องทำแบบนั้นด้วย รันมีบ้าน มีพ่อกับแม่รออยู่ รันก็เลือกที่จะกลับไปอยู่กับท่าน แค่นี้มันจะเป็นการหลบหน้าใครตรงไหน พี่ภพคิดมากเกินไปรึเปล่าครับ” น้องรันพูดประโยคนี้ด้วยน้ำเสียงเรื่อยๆ เหมือนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ มือน้องก็ยังคงทำหน้าที่รินเหล้าใส่แก้วผม หย่อนน้ำแข็งใส่ให้หนึ่งก่อนเหมือนเดิม และยื่นให้ผมด้วยรอยยิ้ม
“เออ ครับ…” เล่นแบบนี้ผมก็ไปไม่เป็นเลยเหมือนกัน ได้แต่ยื่นมือไปรับแก้วเหล้ากลับมาจิบแก้เก้อ
แล้วเราทั้งคู่ก็จมอยู่ในความเงียบ จากที่เริ่มต้นคุยเล่นกันเล็กน้อย ตอนนี้กลายเป็นต่างคนต่างนั่งดื่ม จมจ่อมอยู่กับความคิดของตัวเอง ผมก็ได้แต่ดื่มเหล้าเคล้าแสงเทียน สลับกับแอบหันไปมองหน้าคนข้างๆ บ้างเป็นบางจังหวะ… ดื่มเหล้ากันไปเงียบๆ จนเหล้าหนึ่งขวดเหลือชงได้ไม่ถึงสองแก้ว ผมเองก็เริ่มกึ่มเต็มที่ กะว่าจะขอตัวขึ้นนอนสักที นั่งอยู่ต่อไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น
“คืนนี้รันนอนที่น่ีนะฮะ” ตามสบายเถอะครับน้องรัน ยังไงพี่สาวน้องรัน ก็เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้เหมือนกัน น้องเมียอย่างรันจะทำอะไร จะไปจะมาพี่จะไปห้ามได้เหรอครับ
“ตามสบายเลยครับ งั้นพี่ขอไปนอนก่อนนะ พี่ฝากรันปิดไฟด้วยนะครับถ้าจะขึ้นนอน พวกถ้วยแก้วก็ทิ้งไว้นี่แหละเดี๋ยวพรุ่งนี้แม่บ้านเขาก็เข้ามาล้างให้” ผมลุกขึ้นยืนลาน้องรันขึ้นไปนอน น้องทำท่าเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแล้วขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่ได้มีอะไรหลุดออกมาจากปากเล็กๆ นั่น ผมเลยตัดสินใจหันหลังแล้วเดินขึ้นห้องไป
ผมอาบน้ำเสร็จ ก็หยิบต้นฉบับบางส่วนที่หอบกลับมาอ่านด้วย แล้วก็ขึ้นเตียงนอนอ่านสบายๆ ปึกนี้เป็นต้นฉบับล็อตใหม่ของเล่มถัดไป ยังไม่รีบและไม่เยอะมากนัก แถมส่วนใหญ่เป็นของนักเขียนดังๆ เรื่องแก้ไขมีน้อยมากครับ
ผมจมอยู่กับต้นฉบับในมือนานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ เพราะบางคอลัมน์นักเขียน เขียนดีๆ ผมก็อ่านเพลินไปเลยเหมือนกัน จนมาสะดุ้งรู้สึกตัวก็ตอนที่ได้ยินเสียงคนเคาะประตูห้องนี่แหละ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ไม่ต้องเดาให้ยาก บ้านนี้ ตอนนี้ มีสิ่งมีชีวิตเป็นคนแค่สองคนอาศัยอยู่เท่านั้น ถ้าไม่ใช่รันก็คงต้องเป็นผีแล้วล่ะฮะ… ผมค่อยๆ ลงจากเตียงแล้วเดินไปหน้าประตู พยายามทำเสียงให้เบาที่สุด แต่ก็ยังคงไม่เปิดประตูออกไป ก็แค่อยากรอดูว่าคนตรงข้ามอีกฝั่งหนึ่งของประตูบานนี้ จะทำอะไรต่อไปหลังจากเคาะอยู่สามก็อก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“พี่ภพครับ หลับรึยัง เปิดประตูให้รันหน่อย” คราวนี้มาทั้งเสียงเคาะ และเสียงพูดเลยครับ ว่าแต่ดึกดื่นขนาดนี้ น้องรันมีอะไรรึเปล่า หรือจะปวดหัว เสียงก็อ้อแอ้ ก็เล่นดื่มไปซะเยอะขนาดนั้น… ผมรอเว้นจังหวะสักชั่วขณะ ถ้ารีบเปิดจะน่าสงสัยเกินไป…
พอคิดว่าสมควรแก่เวลาก็ค่อยๆ เอื้อมมือไปบิดลูกบิดประตูเปิดออก ก็เห็นคนตัวเล็กน่ารักคนเดิมอยู่ในชุดใหม่ กางเกงผ้าฝ้ายขาสั้น (มากกกก) สีฟ้าอ่อน กับเสื้อกร้ามคอย้วยสีครีมผ้าเนื้อบาง บางมาก บางจนเห็นตุ่มไต ไรขนสีน้ำตาลบางๆ ดุนดันทะลุเสื้อออกมาให้คนมองใจหายเล่น
“อะ เออน้องรัน มีอะไรรึเปล่าครับ ปวดหัวรึเปล่า” ผมดึงสายตาตัวเองออกมาจากตุ่มไตนูนเด่น ได้อย่างยากลำบาก ก่อนจะเงยขึ้นสูงอีกนิดเพื่อมองหน้าเจาของตุ่ม เอ๊ย มองหน้าน้องรัน …คนตัวเล็กหน้าแดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล ยืนโงนเงนไปมา แล้วอยู่ดีๆ น้องก็ดึงมือผมไปจับแก้มน้อง
“พี่ภพจับดูสิฮะ ว่าตัวร้อนรึเปล่า” คือไม่รู้ว่าตัวน้องร้อน หรือมือผมที่ร้อนกว่า แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ใจเต้นแรงมาก ลุ้นกับการกระทำของคนตรงหน้า เพราะนอกจากน้องกุมมือผมไปลูบแก้มตัวเอง น้องยังค่อยๆ เลื่อนมือผมจากแก้มลงมาที่ลำคอ… โอ๊ยๆๆๆ กูจะตาย ถ้าเลื่อนต่ำกว่านี้ กูต้องแข็งทั้งตัว (โดยเฉพาะช่วงล่าง) แน่ๆ
“แต่รันว่าตอนนี้รันร้อนมากๆ เลย ห้องนอนรันแอร์ฯ ก็ไม่ค่อยเย็น พี่ภพเดินไปดูหน่อยได้ไหมฮะ” คนน่ารักทำเสียงอ้อนให้ผมไปดูแอร์ฯ ที่ห้องให้ สถานการณ์ล่อแหลมและอันตรายมากๆ ครับ ทำไงดีล่ะทีนี้
“งั้นน้องรันนอนห้องพี่แล้วเดี๋ยวพี่ไปนอนห้องน้องรันก็ได้ครับ พี่ขี้หนาว ไม่ต้องนอนห้องแอร์ฯ ก็ได้” ผมพูดไปก็พยายามดึงมือออกจากลำคอของน้องรันไปด้วย จะดึงแรงก็กลัวน้องจะหาว่ารังเกียจ แต่พอดึงเบาๆ ก็ดันไม่หลุดซะนี่
“ไม่เอาอะ รันจะนอนห้องนู้น พี่ภพนั่นแหละแค่ไปดูแอร์ฯ ให้รันเอง นะๆ”
“พี่ไม่ใช่ช่างแอร์ฯ นะครับ ถึงไปดูให้ แล้วมันเกิดเสียจริงๆ พี่ก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี”
“ก็ไปดูก่อนไม่ได้หรือไง เผื่อรันปรับอะไรผิด รันยิ่งไม่ค่อยรู้เรื่องพวกของใช้อิเลคทรอนิกด้วย นะๆ ไปเถอะนะฮะ” แล้วพี่รู้เรื่องซะที่ไหนล่ะครับน้องรัน ปกติก็เปิดปิดใช้งานอย่างเดียว ขนาดล้างแอร์ฯ ยังจ้างช่างมาทำเลย… ไม่ทันจะได้ตัดสินใจอะไร น้องวรันตัวน้อยก็ลากผมติดมือออกไปด้วยแล้ว ผมก็เลยได้แต่จำใจเดินไปตามแรงลากของคนตัวเล็กเข้าไปในห้องนอนรับแขกที่น้องรันอาศัยนอนอยู่
อือ หือ… ไหนคือไอร้อนที่ออกมาจากแอร์ฯ ล่ะครับเนี่ย แค่เปิดประตูไอเย็นยะเยือกก็ปะทะเข้าหน้าซะแล้ว
“โห เย็นเจี๊ยบขนาดตู้เย็นแบบนี้ยังจะร้อนอีกเหรอครับ” ผมหันไปถามคนข้างๆ ที่ตอนนี้ยังยืนกอดแขนผมแน่น
“ก็ เมื่อกี้มันร้อนนี่ สงสัยรันจะกดไปกดมาจนมันเย็นขึ้นแล้วมั้ง” น้องรันเอาคางเกยแขนผมแล้วแหงนหน้าพูดด้วยเสียงงุ้งๆ งิ้งๆ น่าเอ็นดูจริงๆ เลยเด็กคนนี้… เอ้า พอๆ ไอ้ภพกลับห้องซะก่อนจะเกิดเรื่องดีกว่า
“งั้นก็ดีแล้วครับ พี่กลับไปนอนก่อนแล้วกันนะ ฝันดีครับ” ในที่สุดผมก็ดึงแขนออกจากพัฒนาการที่น่ารักมาจนได้ รีบหันหลังกลับออกจากห้องนี้แบบด่วนๆ แต่ยังไม่ทันจะก้าวเท้าไปถึงประตู คนขี้ร้อนที่ไปตามผมมาก็โผเข้ามากอดผมจากด้านหลัง
“เฮ้ย… น้องรันครับ อะไรครับเนี่ย ปะ เป็นอะไรครับ” ทั้งตกใจ และตื่นเต้นเลยครับ อยู่ดีๆ น้องมาทำแบบนี้ทำไมครับเนี่ย
“พี่ภพ… คืนนี้นอนกับรันนะฮะ” เอ้ยยยยยยย กูหูฟาด เมา หรือบ้า หรือกูเป็นหมดทุกอย่างเลยวะเนี่ย
“น้องรันปล่อยพี่ก่อนครับ น้องรันครับ น้องรันปล่อยพี่ก่อน” ผมพยายามจะดึงมือน้องรันแล้วดึงตัวเองออกจากอ้อมกอดของน้อง แต่น้องกอดแน่นมากๆ ถ้าดึงคงต้องใช้กำลังกันล่ะ แต่ผมก็กลัวน้องจะเจ็บ
“ไม่ปล่อย รันไม่ปล่อยอะ…” นอกจากจะไม่ปล่อยแล้ว ยังอ้อมตัวเองมาเผชิญหน้า แล้วก็ซุกตัวเองเข้ากับอกผม
“น้องรัน!!!!” ผมตกใจที่น้องทำแบบนี้ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เมา? หรือตั้งใจ? หรือคิดจะลองใจอะไรผม
“รันจะขอถามพี่ภพอีกครั้ง พี่ภพมีอะไรจะบอกรันไหม… นี่เป็นโอกาสสุดท้ายแล้วนะ พี่ภพจะพูดอะไรก็พูดออกมา รันรอฟัง” น้องพูดแบบนี้อีกแล้ว น้องพูดเหมือนน้องรู้ว่าผมคิดอะไรกับน้อง ถ้าน้องรู้ น้องก็ควรจะรู้ด้วยสิว่าที่ผมพยายามจะหยุดทุกอย่าง เพราะผมไม่อยากให้เรื่องมันเลวร้าย และเกินเลยไปมากกว่านี้
“จะให้พี่พูดอะไรครับ พี่จะพูดอะไรได้เหรอ พี่ไม่มีสิทธิ์ และไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะพูดอะไรได้ทั้งนั้น ถ้ารันรู้อะไร รันก็น่าจะเข้าใจพี่ ไม่ใช่มากดดันให้พี่พูด”
“งั้นรันจะเปลี่ยนคำถามใหม่ และรันอยากให้พี่ภพตอบ… ถ้าพี่ภพไม่ใช่สามีพี่ริน แล้วรันก็ไม่ใช่น้องชายพี่ริน ตอนนี้ เวลานี้ พี่ภพอยากจะทำอะไรมากที่สุด” ทุกคำถามของรัน ทำให้ผมลำบากใจที่จะตอบจริงๆ น้องจะรู้ไหมเนี่ย
“พี่ภพ… ตอบรันมาเถอะ เรื่องวันนี้ คืนนี้ มันจะมีแค่เราสองคนเท่านั้นที่รู้ ได้โปรด… ตอบรันเถอะนะ” ถึงไม่มีใครรู้ แต่เราเองก็รู้ใจตัวเองดีที่สุดไม่ใช่หรือไง ผมไม่อยากดึงน้องให้เข้ามาจมอยู่ในความรู้สึกผิด จมอยู่กับความรู้สึกแย่กับแค่อารมณ์ชั่ววูบ แต่…
“พี่อยากกอดรัน” อารมณ์ฝ่ายต่ำทำให้ผมเลือกที่จะตอบตามใจตัวเอง ก็เป็นเพียงแค่สิ่งที่อยู่ในใจ บางทีบอกออกไปบ้าง มันจะได้เลิกอึดอัดสักที
“งั้นก็กอดรันสิครับ” น้องรันจับมือผมขึ้นมาโอบรอบตัวเอง ก่อนที่จะทำในสิ่งที่ผมตกใจมากขึ้นไปอีก น้องแหงนหน้าขึ้นมาจูบ ยกมือขึ้นรั้งท้ายทอยผมให้ก้มมารับจูบหวานๆ กับปากนุ่มๆ ได้อย่างถนัด
ตอนแรกผมไม่ยอมจูบตอบน้อง ด้วยความที่ยังมึนงงกับเหตุการณ์และสถานการณ์ตรงหน้า แต่น้องก็ยังคงไม่ลดละความพยายามที่จะเปิดปากผมด้วยลิ้นอุ่นๆ จนผมอดใจไม่ได้ต้องเปิดรับความหอมหวานที่น้องหยิบยื่นเข้ามาให้ ผมยอมรับว่าพอผมหน้ามืด ผมก็ตะกรุมตะกรามที่จะกอบโกย ทั้งดูดทั้งดุน และควานรับทุกหยาดหยดความหอมหวานจากปากน้อยๆ ของคนตรงหน้า
“อ้ะ พี่ภพ… รัน รัน ต้องการพี่ ได้โปรดนะครับ แค่คืนนี้ ขอแค่คืนนี้เท่านั้นมีแค่เรา แค่รัน กับพี่ภพ ไม่มีพี่เขย ไม่มีน้องเมีย มีแค่เราจะได้ไหมครับ รันสัญญาว่าจบจากคืนนี้ มันจะจบจริงๆ แล้วรันจะไม่เสียใจกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น…” ผมยังคงค่อนข้างลังเล แต่ทุกอย่างก็ทำให้ผมเลิกกังวลด้วยรอยจูบอ่อนหวานจากน้องรันอีกครั้ง และอีกครั้ง เป็นเหมือนสัญญาที่ย้ำคำพูดของน้อง
ผมค่อยๆ พาร่างเล็กๆ นี้ไปที่เตียง ผมไม่รู้ว่าน้องเคยหรือไม่กับผู้ชายด้วยกัน แต่เพื่อป้องกันและน้องจะได้ไม่เจ็บมากนัก ผมเลยกระซิบบอกคนน่ารักที่นอนหน้าแดงปากเจ่อยั่วผมอยู่ว่าผมจะขอไปหยิบเครื่องป้องกันและสารหล่อลื่นที่ห้องแป๊บเดียว เดี๋ยวจะกลับมารักน้องรันให้เต็มที่ น้องรันก็พยักหน้าให้อย่างเขินๆ แล้วก็บอกให้ผมรีบกลับมานะ น้องอยากให้ผมกอด…เฮ้อออ นี่ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม มึงไม่ได้ฝันใช่ไหมวะไอ้ภพ
ผมกลับมาในเวลาไม่ถึงนาที… ตกใจอีกครั้งเพราะคนบนเตียงที่ตอนก่อนออกไป เสื้อผ้ายังอยู่ครบ แต่ตอนนี้กลับเหลือเพียงอันเดอร์แวร์สีขาวตัวบาง ปกคลุมส่วนนูนเด่น ท้าทายและเชิญชวนให้เอื้อมมือไปสัมผัส แล้วผมก็ไม่รอช้าที่จะทำตามใจ
ผมเดินเข้าไป ก้มลงจุ๊บปากแดงๆ อีกครั้ง แล้วเลื่อนขึ้นไปจูบหน้าผากเบาๆ มือไม้ก็เร่ิมต้นทำหน้าที่ ลูบไล้ ไล่วน ตั้งแต่สองยอดตุ่มไตที่แข็งเกร็งรอรับสัมผัสจากผม จากยอดอกสีระเรื่อ ผมก็ละลงไปที่ส่วนนูนด้านล่าง ลากนิ้วตามแนวยาวตั้งแต่ปลายจนหายลับไปด้านหลัง ส่วนด้านบนผมก็กลัวว่าจะน้อยใจ เลยให้ลิ้นทำหน้าที่แทนนิ้ว ก้มลงละเลงลิ้นลงบนยอดตุ่มแข็ง ตวัดเลียระรัวเร็ว จนเจ้าของร่างบางแอ่นกายรับอย่างต้องการ เสียงหวานๆ ก็ครางออกมาดังขึ้นเรื่อยๆ ตามความถี่ที่ลิ้นตวัดเลีย
เมื่ออิ่มกับยอดอก ผมก็ลงมาชิมความอุ่นของแก่นกลางที่ถูกห่อหุ้มไว้ด้วยกางเกงในผ้านุ่ม ยิ่งเปียกชื้นก็ยิ่งเห็นเนื้อในชัด จนอดไม่ได้ที่จะดึงออกมาเพื่อขอสัมผัสเนื้อแท้… ผมดึงสิ่งกีดขวางสุดท้ายออกจากร่างของน้อง และถอดของตัวเองออกอย่างเร่งรีบ ก่อนจะลงมาสัมผัสความหวานที่กำลังชูชันรอให้ผมได้เชยชิม ผมดูดดื่มอย่างกระหาย ลากลิ้นวนส่วนยอดจนถึงโคน ก่อนจะยกขาเรียวให้ชันขึ้น หยิบหมอนมารองหลังให้ส่วนท้ายลอยเด่นให้ผมได้ชิมอย่างถนัดถนี่
“อ๊ะ อา พะ พี่ภพ อ๊ะ” ห้องรันครางลั่นเมื่อผมลงละเลงลิ้นกับส่วนอ่อนไหวด้านหลัง ทั้งเลีย ทั้งดุนดัน ช่องทางคับแคบก็ตอดรับ จนผมทนไม่ไหวอีกต่อไป ลงมือกระตุ้นของตัวเองและสวมปลอกป้องกัน ก่อนที่จะป้ายตัวช่วยหล่อลื่นให้กับช่องทางอ่อนนุ่ม ค่อยๆ แหย่นิ้วเข้าไป จากหนึ่งเป็นสอง เพื่อขยายและเตรียมพร้อมทางน้องสำหรับรอรับแท่นสำรวจจากผม
“พี่จะเข้าไปแล้วนะครับ ถ้าเจ็บก็ร้องออกมานะ พี่จะระวังมากที่สุด” แล้วผมก็ค่อยๆ เข้าไปสำรวจน้องรันทีละนิด ช่วงแรกก่อนที่จะผ่านเข้าไปได้แสนยากลำบาก น้องรันร้องเพราะความเจ็บอยู่พักใหญ่ ยิ่งเจ็บก็ยิ่งถดตัวหนี จนผมต้องก้มลงไปจูบปลอบให้น้องคลายความเกร็ง และลืมความเจ็บ
พอเริ่มดีขึ้น ผมก็เริ่มเข้าไปหาน้องได้มากขึ้น จนในที่สุดเราทั้งสองก็รวมเป็นหนึ่งเดียว ผมเข้าออกเร็วขึ้น และแรงขึ้นตามคำเรียกร้องจากคนใต้ร่าง ที่พอหายเจ็บ ความต้องการให้ผมได้รักก็มีมากขึ้น มือข้างขวาผมก็ทำหน้าที่ช่วยให้น้องได้มีความสุขไปพร้อมๆ กัน สอดคล้องไปตามจังหวะของผม
“พี่ภพเร็วอีก เร็วอีก อ๊ะ… รันจะไม่ไหวแล้ว อ้า” ไม่นานผมก็จับจูงน้องรันให้ทะยานขึ้นไปถึงที่สุดด้วยกัน ก่อนทุกอย่างจะระเบิดพร่างพรายออกมาอย่างเต็มตื้นและอ่อนหวาน จนผมต้องฟุบลงไปซุกซบซอกคอขาว สูดดมความหอมอย่างไม่รู้จักพอ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาหอมแก้มนวลที่แดงเรื่อ และเต็มไปด้วยไรเหงื่อ ปากบางเผยอรับอากาศน้อยๆ อย่างคนเหนื่อย
“พี่ขอบคุณมากๆ ครับ พี่มีความสุขมากจริงๆ น้องรันล่ะครับมีความสุขไหม” ผมนอนกอดน้องไว้หลวมๆ ลูบไหล่มนเรียบเนียนเล่น
“รันมีความสุขมากครับ ขอบคุณมากนะครับพี่ภพ…เออ อย่าถามอะไรรันเลยนะ พี่ภพแค่รู้ไว้ว่า การกระทำวันนี้ รันเต็มใจ และรันก็มีความสุขมากที่สุด รันจะไม่มีวันลืมวันนี้แน่ๆ รันสัญญาครับ เรานอนกันเถอะนะรันเหนื่อยแล้ว”
ผมยิ้มให้กับรัน ก่อนจะก้มไปจูบหน้าผากมน ส่งน้องเข้านอน แต่ผมยังหลับไม่ลง เคยเป็นไหมครับ เวลาเรามีความสุขมากๆ สุขจนหุบยิ้มไม่ได้ เราจะไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น ผมอยากจะอยู่ในบรรยากาศแบบนี้ต่อไป อยู่ในช่วงเวลาแบบนี้ เก็บกอบกุมความสุขนี้ตลอดไป ผมนอนมองหน้าน้องรันที่นอนหลับในอ้อมกอดผมอย่างสุขใจ…
ผมตัดสินใจแล้วครับ ผมจะคุยกับไอ้รินให้รู้เรื่อง ต่อให้มันด่า มันโกรธ หรือจะกระทืบผม ผมก็ยอม ตอนนี้ผมยังพูดไม่ได้ว่าผมรักรันรึเปล่า แต่สิ่งหนึ่งที่สัมผัสได้ คือความรู้สึกดีๆ ความรู้สึกที่อยากจะอยู่ อยากจะใช้เวลากับคนๆ นี้ต่อไปอีก
…………………
…………………
เมื่อคืนเป็นคืนที่ผมได้หลับอย่างเต็มที่ และฝันดีมากสุดๆ ผมตื่นขึ้นมาด้วยอารมณ์แจ่มใส มองไปที่คนข้างๆ น้องไม่อยู่บนเตียงแล้ว สงสัยจะลงไปหาอะไรกิน ผมเลยลุกขึ้นบ้าง ไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำเสร็จ ก็ลงไปตามหาเมียผม เอ๊ย น้องเมียด้านล่าง …เดินลงมากำลังจะตามหาคนน่ารักเมื่อคืน เสียงโทรศัพท์บ้านก็ดังซะก่อน
“สวัสดีครับ สามภพพูดครับ”
“ไอ้ภพ วันนี้ฉันนัดคนจัดสวนเข้าไป แกอย่าออกไปไหนนะเว้ย ฉันลืมไปเลยว่าฉันต้องไปส่งเจ้ารันกลับอิตาลี่ ตอนนี้อยู่แอร์พอร์ทแล้วสงสัยจะกลับบ้านไปไม่ทันคนจัดสวนว่ะ ฝากแกด้วยนะ”
“หะ!!!!! อะไรนะ” กลับอิตาลี่ ใครกลับ น้องรันเหรอ ไม่จริงอะ ก็เมื่อคืนนี้เรา…
“มึงจะตกใจอะไรนักหนา อย่าบอกว่ามีนัดนะ ห้ามไปไหนนะเว้ย แค่นี้ก่อนนะ ไอ้รันจะขึ้นเครื่องแล้ว”
สรุปว่า ทั้งหมดนี้มันเกิดอะไรขึ้น เรื่องราวระหว่างผมกับรันเมื่อคืนนี้ มันคือเรื่องจริงใช่ไหม น้องไม่แม้แต่จะลา ไม่แม้แต่จะพูดอะไรทั้งสิ้นว่าจะไปแล้ว… แล้วผมจะต้องทำยังไงต่อไป?
++++++++++++++++++++++++
+ คาดว่าหลายคนคงงงๆ กับการกระทำของน้องรันนะคะ รอดูต่อไปนะคะว่าน้องจะทำอะไร ทำแบบนี้ทำไม
+ เห็นหลายคนบ่นว่าเมื่อไหร่คู่นี้จะลงเอยกันสักที วันนี้เลยเอา NC มาฝากซะเลย โหะๆ
+ ถ้าอ่านแล้วขัดๆ กับ NC หรือภาษาตรงไหนไปบ้าง ก็แนะนำกันได้นะคะ รู้สึกว่าไม่ได้เขียน NC นานแล้วมันขัดๆ ไงไม่รู้
+ ฝาก Facebook ไว้ให้ไปคุย ไปทวง ไปถามไถ่ เม้าท์มอยกันได้เต็มที่นะคะ แอดไปแล้ว Mercy รบกวนมาทัก มาแนะนำตัวกันสักนิดนะคะ www.facebook.com/mercy (ftp://www.facebook.com/mercy)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
