สวัสดีค่าาาาา _/\_ กราบงามๆ อย่างนอบน้อม
แหะๆ หายไปชาติกว่าเชียวล่ะ... ด้วยภาระหน้าที่ทางการงาน และภาระทางใจหลายอย่าง เลยทำให้มาอัพช้าอย่างไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ ค่ะ
หลายคนอาจจะลืมเลือนตอนเก่ากันไปหมดสิ้นแล้ว ไม่เป็นไรค่ะ เรามีลิงค์ให้ย้อนกลับไปอ่านตอนก่อนไว้ให้ค่ะ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23404.570
ต้องขอบคุณหลายๆ กับคอมเม้นท์ และแรงใจที่ส่งกันเข้ามาทั้งในทู้นี้ และในเฟสบุคนะคะ ขอบคุณจริงๆ
ขอบคุณทุกๆ เม้นท์เลยค่ะ ^^ หลายคนตามไปทวงที่เฟสฯ ก็เลยทำให้มีแรงฮึดที่จะเข็นน้องรันออกมาจนจบตอนได้ เย้ๆ
ปล. คำผิดเดี๋ยวกลับมาแก้นะคะ ไม่ได้อ่านทวนเลย รีบลงแล้วรีบไปนอนแล้วค่ะ พรุ่งนี้มีงานเช้า
ปลล. เรื่องนี้อาจจะไม่ยาวมากนักนะคะ ถึงแม้ตอนนี้จะดูดำเนินเรื่องเอื่อยๆ ก็ตาม ใจเย็นๆ นะคะ บางทีปุบปับ อาจจะจบโดยไม่รู้ตัว
+++++++++++++++++++++++++++++++++++ตอนที่ 7หลังจบจากถ่ายแฟชั่น ผมเห็นวิเวียนรีบเดินเข้ามากระซิบกระซาบอะไรน้องรันก็ไม่รู้ แล้วรันก็ยกมือขึ้นไปหยิกแก้มวิเวียนเบาๆ เป็นเชิงหยอกเอิน แม่สาววิเวียนก็หัวเราะคิกคักชอบใจ ก่อนจะเดินหายเข้าไปเปลี่ยนชุด น้องรันถึงได้เดินมาหาผม
“พี่ภพปวดหัวเหรอฮะ งานมีปัญหาหรือครับ? หน้ายุ่ง คิ้วขมวดเครียดเชียว” สีหน้าและน้ำเสียงแสดงความเป็นห่วงเป็นใยจากน้องรัน แทบจะทำให้อาการขุ่นมัวของผมหายเป็นปลิดทิ้ง แต่ถึงยังไงผมก็ยังคงแอบงอนน้องรันอยู่ดี สวีทกันเกินหน้าไปแล้วนะ!!!
“ก็เครียดๆ นิดหน่อยครับ นอนดึกด้วยแหละ ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวกลับบ้านนอนสักตื่นก็คงจะดีขึ้น” ผมส่งยิ้มอ่อนๆ แต่ยังคงรักษาความล้าไว้บนใบหน้าให้น้องรัน อย่างน้อยไอ้หน้าเครียดๆ แบบนี้ก็เรียกร้องความสนใจได้แหละว้า!!!
“พี่ภพขับรถไหวไหมฮะเนี่ย ให้รันโทรเรียกพี่รินมารับไหมครับ รันกลัวพี่ภพจะหลับในระหว่างทาง” น่ารักจริงๆ
“ไม่เป็นไรครับ พี่ไหว ยังไงก็ยังมีน้องรันนั่งคุยเป็นเพื่อนในรถ พี่คงไม่หลับง่ายๆ หรอก”
“เออ… คือ… พี่ภพครับ คือ… รันกำลังจะมาขออนุญาต ไปทานข้าวกับวีวี่ต่อน่ะครับ… แต่ถ้าพี่ภพป่วย รันกลับบ้านเป็นเพื่อนพี่ภพก่อนก็ได้ฮะ เดี๋ยวรันค่อยออกไปอีกทีก็ได้” นี่จะไปด้วยกันให้ได้เลยใช่ไหมเนี่ย ถึงขนาดบอกว่ากลับบ้านไปแล้วจะออกไปด้วยกันใหม่ เซ็งโว้ย!!!
“งั้นรันก็ไปเถอะครับ พี่กลับเองได้ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกพี่หรอก พี่ดูแลตัวเองได้ เที่ยวให้สนุกแล้วกันนะครับ เดี๋ยวพี่บอกรินให้” งอนครับ วันนี้ขอเล่นตัวหน่อยเหอะ… สงสัยจะใกล้หัวล้านแล้วมั้งผมเนี่ย อยู่ดีๆ ก็น้อยใจ งอน และก็อยากประชดเด็กผู้ชายตรงหน้าขึ้นมา ผมรู้ว่าผมไม่มีสิทธิ์นั้น ผมเป็นแค่พี่เขย ผู้หญิงคนนั้นต่างหากที่เขาเคยรักกันมาก่อน เคยเป็นของกันและกันมาก่อน… แม่งแค่คิดก็หงุดหงิดจะเป็นบ้าแล้วเว้ย!!!
“พี่ภพงอนรันรึเปล่า… ถ้าพี่ไม่อยากให้รันไป รันไปวันอื่นก็ได้ครับ” กรี๊ดดดด อยากจะกรีดร้องแล้วกระทืบเท้าให้สาวแตก… สรุปว่าจะต้องออกไปด้วยกันให้ได้เลยว่างั้น!!!
“พี่จะงอนรันทำไมครับ พี่ก็พูดตามความจริง พี่กลับได้พี่ก็บอกว่ากลับได้ เวลาพี่เครียดๆ เหนื่อยๆ จากงานพี่ก็เป็นแบบนี้แหละ รันไปเถอะ ถ้าจะกลับดึกหรือกลับไม่ถูกก็โทรมาแล้วกันนะครับ พี่ไปนะ” ผมยิ้มให้น้องรันประกอบคำพูด เสร็จแล้วก็หันหลังจากมาอย่างพระเอก หึหึ โอเคครับ กลับไปตั้งหลักก่อน ไอ้งอนมันก็งอนอยู่หรอก แต่ถ้าไปสะดีดสะดิ้งมากนัก เดี๋ยวน้องมันจะจับทางได้อีก ผมว่าเอาแต่พองาม ตามติดเกินเดี๋ยวจะตื่นซะเปล่าๆ
จริงๆ ตอนเดินจากมา แอบสารภาพว่าหวังเล็กๆ ให้น้องเดินตามมาง้อ… แต่ก็สิ้นหวัง เพราะนอกจากไม่ง้อแล้ว ผมที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่ในรถที่จอดไว้หน้าสตูดิโอ ก็ได้มองเห็นหนุ่มเอเชียกับสาวอิตาเลียนเดินควงแขนกันออกไปโบกแท็กซี่ด้านหน้า เฮ้ออออ… หรือกูจะแพ้สาวอิตาลีนมตู้มจริงๆ วะเนี่ย เศร้าโว้ย… ไปแดกเหล้าดีกว่า
โทรหาเหล่าบรรดาพลพรรคเพื่อนรักเพื่อนเมา ก็ไม่มีใครว่างเลยเว้ยวันนี้… สุดท้ายผมก็ได้กลับบ้านไปตั้งวงกับเมียตัวเอง ไอ้ห่ารินมันบอกว่าเปรี้ยวปากอยากกินอยู่พอดี เพราะไม่ได้ก๊งกันมานานแล้ว… ก็ดีเหมือนกันเว้ย!!! หวังก็แต่ ผมคงไม่เมาจนพูดจาเลอะเลือนเรื่องน้องรันให้ไอ้รินล่วงรู้เข้าล่ะ… ชะตาขาด ได้ไม่มีพื้นพิภพอยู่แน่ๆ ไอ้สาม
“มึงนึกยังไงชวนเมียตัวเองกินเหล้าเนี่ย” ไอ้รินที่ตอนนี้อยู่ในชุดสบายๆ เสื้อกร้ามกางเกงขาสั้น ในมือถือแก้วน้ำสีอำพัน เอ่ยถามผมขึ้นหลังจากกระดกไอ้ที่อยู่ในมือลงคอไปเกือบหมดแก้ว
“ก็คิดถึงเมียบ้างอะไรบ้าง อยากแดกเหล้าด้วยผิดหรือครับ” จริงๆ อยากแดกน้องมึงแทนเหล้า แต่ใครจะกล้าพูดล่ะฮะ
“ตอแหลไม่เปลี่ยนจริงๆ นะคะคุณสามี… กลุ่มใจอะไรวะ หรือเด็กไม่ให้แอ้ม”
“แค๊กๆๆๆๆ” ไอ้ห่า พูดซะเหมือนกับรู้ สำลักเลยกู
“อ้าวๆ ค่อยๆ แดกค่ะ ทำอย่างกับอดอยากมาจากไหน หรือกูพูดอะไรแทงใจดำของมึงเข้าล่ะ” ตบเมียตัวเองผิดไหม?
“เปล่า… มึงนี่นะถ้าไม่ได้กวนตีนผัวตัวเองสักวันจะท้องไหม” ไอ้รินไม่ได้ด่ากลับ แต่กลับหัวเราะร่วน แสดงอาการชื่นชมยินดี ท่าทางจะกึ่มๆ พอตัว
“เออ กูลืมถาม รันมันบอกรึเปล่าว่าจะกลับกี่โมง” อือหือ มึงสนใจน้องมึงด้วยเหรอ กูเห็นพอกูบอกว่าน้องมึงออกไปกับผู้หญิง ที่ดูท่าทางจะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน มึงก็แค่เลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัยเล็กน้อย แล้วก็พยักหน้ารับ… แค่เนี้ย? แล้วก็แดกเหล้ากันมาจนสติเกือบจะไม่หลงเหลือ มึงถึงเพิ่งจะมาถามถึงน้องชายเนี่ยนะ
“ไม่รู้ ไม่ได้ถาม” เผลอตอบห้วนๆ แสดงน้ำเสียงเหมือนไม่พอใจออกไป ไม่รู้ไอ้รินมันจะคิดว่าผมโมโหน้องมันรึเปล่า
“เออ ช่างเหอะ เดี๋ยวมันก็คงมา… ว่าแต่วันนี้ทำไมมึงไม่ออกไปล่าเหยื่อวะ เดี๋ยวนี้เหมือนมึงไม่ค่อยเที่ยวๆ เลย แก่แล้วเหรอมึง หรือว่าหลั่งบ่อยจนหมดน้ำแล้ว” สาบานได้ว่ามึงคือผู้หญิงหน้าตาสะสวย ถึงมึงจะเป็นเลสเบี้ยนก็ตาม แต่ก็ไม่ได้ทอมห้าว แม่งคำพูดขัดกับหน้าตามึงมาก พูดซะกูอายแทนเลย
“หมดก็เหี้ยแล้วครับมึง!!! ไม่รู้ว่ะ คงจะอย่างที่มึงบอกมั้ง กูคงเริ่มแก่ แล้วกูก็เริ่มๆ เบื่อวิถีชีวิตแบบเดิมๆ แล้วด้วย กูคงเริ่มอยากหาใครสักคนจริงจังบ้างแล้วมั้ง” ไอ้ห่ารินทำหน้าเหมือนเห็นผีที่ผมพูดแบบนี้ แต่ก็จริงครับ ขืนพวกเพื่อนๆ ที่รู้สันดารผมดี มาได้ยินผมพูดแบบนี้ มันคงทำหน้าเหมือนไอ้รินนี่แหละ แต่อาจจะแถมด้วยคำอวยพรว่าผม ‘ตอแหล’
“ตอแหลนะมึงเนี่ย” นั่นไง ครบเซ็ทและ ทั้งสีหน้าและคำพูด
“เออ เรื่องของกูเหอะ แดกๆ เข้าไปเหล้าเนี่ย” ผมหันไปเหวี่ยงค้อนใส่ไอ้รินเสร็จ ก็กระดกเหล้าในมือเข้าปากจนหมด ก่อนจะสั่งไอ้เมียที่รักชงให้อีกแก้ว แล้วขอตัวไปปล่อยน้ำ (ฉี่ครับอย่าคิดลึกกว่านั้น) ออกไปจากตัวบ้าง
“อืม กลับได้ใช่ไหม… กลับดีๆ ล่ะ… ได้อยู่แล้วไม่มีปัญหา… โอเคจ้า” ผมเดินกลับเข้ามาตรงโซฟาห้องรับแขกที่เราตั้งวงกัน ก็เห็นไอ้รินคุยโทรศัพท์อยู่ และผมก็พอจะเดาได้ว่าน่าจะเป็นน้องเมียของผมนี่แหละครับโทรมา
“รันโทรมาเหรอ… นี่เกือบห้าทุ่มแล้ว ยังไม่กลับอีกเหรอวะ”
“อืม… โทรมาบอกว่าน่าจะกลับประมาณตีสองน่ะ”
“อยู่กับเพื่อนที่ชื่อวิเวียนน่ะเหรอ…” อดไม่ได้ที่จะถามออกไป อาจจะด้วยแรงแห่งน้ำเมา เลยทำให้ปากผมเปราะพอที่จะหลุดคำพูดที่อาจทำให้ไอ้รินสงสัยเอาได้… แต่ช่างมันเหอะ ก็คนอยากรู้นี่หว่า
“อืม อยู่กับวีวี่…” ไอ้รินไม่ได้แสดงอาการสงสัยอะไรผม ก็ตอบเรื่อยๆ ตามเนื้อผ้า แต่ท่าทางดูเหมือนจะรู้จักแม่สาวฝรั่งอิตาเลียนคนนี้มาก่อน
“มึงรู้จักวิเวียนด้วยเหรอ”
“กูก็รู้จักแฟนน้องกูทุกคนนั่นแหละ” เปรี้ยง!!! เหมือนฟ้าผ่าลงกลางกระบาล กูเชื่อแล้วว่ายัยน้องวิเวียนวี่นั่นเป็นแฟนรัน เศร้าว่ะ !!
“แล้วทำไมถึงเลิกกัน”
“ไม่รู้เหมือนกัน กูน่ะ รู้แค่ว่าใครที่มาคบน้องกู หรือน้องกูไปคบใคร แต่กูไม่เคยสนใจเรื่องส่วนตัวของมันเท่าไหร่ ถ้ามันอยากเล่ามันก็จะมาเล่าเอง รันมันก็เป็นแบบนี้แหละ”
“แต่วีวี่เป็นคนเดียวที่เลิกกันแล้ว แต่ยังคงแวะเวียนติดต่อกับเจ้ารันอยู่เสมอ อาจจะเพราะเรียนด้วยกัน คณะเดียวกันด้วยมั้ง เลยเจอกันเกือบทุกวัน” แล้วกูจะเอาอะไรไปสู้ล่ะทีนี้ ขนาดคนเจอกันทุกวัน น้องยังทิ้งได้เลย เฮ้ออออ
“เป็นอะไรของมึง ถอนหายใจบ่อยนะ”
“เหนื่อยๆ น่ะ ไม่มีอะไรหรอก” เหนื่อยใจ เพราะน้องชายมึงนั่นแหละไอ้ริน
“มึงก็เลิกแดกเหล้าแล้วไปนอนพักซะบ้าง จะได้หายเหนื่อย กินเหล้าไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอกนะ” ก็จริง… แต่กูอยากกิน ใครจะทำไม
“คร๊าบบบบ คุณเมีย… พูดแบบนี้คือมึงจะชิ่งกูขึ้นไปนอนคุยโทรศัพท์กับน้องหนูแล้วใช่ไหม”
“แหม… เกลียดมึงก็ตรงรู้ทันนี่แหละ… เออ รู้ก็ดี งั้นกูไปแล้วนะ มึงก็อย่าให้มันดึกมากนักล่ะ พรุ่งนี้ต้องทำงานด้วยนี่”
“เออน่า รู้แล้วไปได้แล้วไอ้เมียบังเกิดเกล้า” สั่งเสียกันเสร็จ ไอ้ห่ารินก็สะบัดตูดขึ้นห้องไป แต่ผมคงไม่รีบขึ้นอย่างที่รับปากไอ้รินไว้หรอกครับ อย่างน้อยก็ขอรอเจอน้องรันก่อนก็ยังดี
ผมนั่งดื่มอยู่คนเดียวไปเรื่อยๆ ไม่ได้หนักมาก แค่จิบๆ แล้วก็คิดลำดับเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับผม เรื่องราวที่มีอิทธิพลมาจากเด็กผู้ชายชื่อวรัน น้องเมียที่ผมเพิ่งจะได้เจอไม่เกินอาทิตย์ แต่กลับดึงดูดใจ กระชากความต้องการของผมได้เหนือสิ่งอื่นใด ทำไม… ผมถึงได้ติดใจรันนัก
ผมพยายามหาคำตอบให้กับตัวเอง… ผมสงสัยว่า ทำไมคราวนี้ผมถึงได้เป็นเอามาก แว๊บนึงที่ทำในผมกลัวก็คือ ผมถึงขนาดจะลองยอม ‘หยุด’ พฤติกรรมเสเพลของตัวเอง อยากจะลองหยุดเจ้าชู้ หยุดเสพเซ็กส์ในแบบที่ไปเรื่อยๆ กับหลายๆ คน… ผมอยากจะทำแบบนี้ไปทำไม…แล้วที่น่ากลัวที่สุด คำตอบมันออกมาว่า ‘อยากให้รันมองผมในแง่ดี เผื่อน้องจะสนใจผมบ้าง’
ผมนั่งคิดวิเคราะห์ตัวเองซ้ำไปซ้ำมา ไม่ได้หาคำตอบอะไรให้กระจ่างขึ้น คิดไปเรื่อยๆ ก็ยิ่งไม่เข้าใจตัวเอง… แต่แล้วความคิดผมก็ต้องมาหยุด และสะดุดก็เพราะหนึ่งในคนที่เป็นจุดเริ่มต้นแห่งการเปลี่ยนแปลงของผม กลับมาแล้ว!!
ผมได้ยินเสียงไขประตูรั้วใหญ่หน้าบ้าน ไอ้รินมันคงทำกุญแจให้รันอีกดอก… ผมยังคงนั่งอยู่ที่เดิม รอคอยการปรากฏตัวของคนที่คิดว่าจะได้เจอก่อนนอนคืนนี้ด้วยใจจดจ่อ… แต่แล้ว…
“อ้าว!!! พี่ภพ ยังไม่นอนอีกเหรอฮะ… เฮ้!! วีวี่ยืนดีๆ ก่อนสิ เฮ้ย… อย่าเพิ่งอ้วกนะเดี๋ยวพาไปห้องน้ำ” ตามนั้นแหละครัับ ผมที่ยืนขึ้นเพื่อรอรับการกลับมาของคนที่อยากเจอ แต่กลับได้เจออีกคนที่ไม่คิด (และไม่อยากเจอ) กลับมาด้วย… วิเวียน ในสภาพที่ค่อนข้างไร้สติ เรียกกว่าเมาแอ๋น่าจะตรงกว่า อยู่ในอ้อมแขนของรัน ที่ทั้งโอบ พยุงลูบหัวลูบหลังกันมา… แต่สภาพของคนที่แบกแม่สาวอิตาเลี่ยนนี่มาก็ไม่ได้แอ๋ น้อยไปกว่าเธอสักเท่าไหร่นัก… สรุปว่าพากันไปเมามาใช่ไหมเนี่ย
รันไม่ได้รอฟังคำตอบจากผม แต่ลากวิเวียนตรงไปยังห้องน้ำชั้นล่างที่ติดกับห้องครัว คงปล่อยให้เธอได้ปล่อยอะไรต่อมิอะไรออกจากลำคอ และลำไส้ลงในโถส้วม แล้วก็ลากกลับมานั่งพักบนโซฟาที่ผมยืนอยู่
“ทำไมเมามาขนาดนี้ ทั้งคู่เลย แล้วถ้าหมดสติไประหว่างทางจะทำยังไง คิดว่าเมืองหลวงอย่างกรุงเทพฯ มันจะไม่มีอันตรายหรือไง ถ้าหากเมาไม่รู้เรื่องจนแท็กซี่พาไปปล้นแล้วทิ้งไว้ที่ไหนก็ไม่รู้ หรือไม่ก็ฆ่าทิ้งจะทำยังไงหะ!!!”
ผมค่อนข้างฟิลล์ขาดกับเหตุการณ์ตรงหน้า ไม่ใช่แค่เรื่องที่น้องรากวิเวียนกลับมาด้วย แต่ผมโมโหที่น้องปล่อยให้ตัวเองเมามายขนาดนี้ แล้วยังขึ้นแท็กซี่กลับมาดึกๆ ดื่นๆ ถึงแม้เป็นผู้ชายก็อันตราย คนที่เกือบจะไร้สติขนาดนี้ ย่อมง่ายต่อการเปิดช่องให้อันตรายเข้ามาสู่ตัวเองอยู่แล้ว
“รันไม่ได้เมาขนาดนั้น รันมีสติพอที่จะพาตัวเองกลับได้” ครั้งแรกที่ได้เห็นน้องรันเถียงแบบเด็กเอาแต่ใจ เสียงและแววตาดื้อรั้นฉายออกมาอย่างปิดไม่มิด
“ที่พี่พูด เพราะพี่หวังดี เป็นเป็นผู้ใหญ่ และพี่อยู่ในโลกนี้มาก่อนรัน พี่พบเจออะไรมามากกว่า อันตรายที่คิดว่ามันอยู่หากไกล บางทีมันอาจจะอยู่แค่หายใจรดต้นคอก็ได้ ความประมาทมันทำให้คนเสียใจมานักต่อนักแล้วนะรัน แล้วถ้ารันเป็นอะไรไป พ่อกับแม่ แล้วไอ้รินล่ะ มันจะไม่ยิ่งเสียใจกว่าเป็นร้อยๆ เท่าหรือไง… รันโตแล้วพี่รู้ แต่โตแล้วก็ไม่จำเป็นต้องประมาท พี่ขอโทษด้วยที่พูดมาก แต่… พี่แค่เป็นห่วง”
“รันขอโทษครับ… รันแค่คิดว่า รันดูแลตัวเองได้ อยู่ที่นู่น รันไปปาร์ตี้จนเมาอยู่บ่อยๆ แต่ก็พาตัวเองกลับห้องได้อย่างปลอดภัย รันรู้จุดของตัวเอง ว่าแค่ไหนเรียกขาดสติ และแค่ไหนที่ยังพอมีสติ… แต่รันก็ขอบคุณที่พี่ภพเป็นห่วง” น้ำเสียงที่อ่อนลง และแววตาสำนึกผิดนิดๆ ทำให้อารมณ์ของผมลดดีกรีความร้อนลงมาเยอะ ผมบอกแล้วว่าเด็กคนนี้มีเวทมนตร์ สามารถเสกให้คนรู้สึกแย่ และรู้สึกดีไปพร้อมๆ กันได้
“แล้ววิเวียนเมาขนาดนี้ เดี๋ยวพี่ขับรถไปส่งให้แล้วกัน” วิเวียนคงจะเมาก่อนที่จะบอกทางรู้เรื่อง น้องเลยต้องพามาที่นี่ล่ะมั้ง
“ไม่เป็นไรครับพี่ภพ เดี๋ยววีวี่จะค้างกับผม ผมบอกพี่รินไปแล้วฮะ” หะ!!! กูเมาจนหูฟาดใช่ไหม
“แล้วจะให้นอนที่ไหน ห้องนอนแขกอีกห้องพี่ไม่ได้ทำความสะอาดมานานแล้ว คงนอนไม่ได้แน่ๆ” ซึ่งถ้าผมรู้ว่าคำถามนี้จะนำพามาซึ่งคำตอบที่ทำให้ผมแทบล้มทั้งยืน ผมขอเลือกไม่รับรู้เลยจะดีกว่า
“วีวี่นอนกับรันได้ฮะ เมื่อก่อนเราเป็นรูมเมทกัน สบายมากครับ” แล้วก็เหมือนจะตอกย้ำความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งให้ชัดเจน เพราะอิตาเลียโน่งัวเงียลุกขึ้นร้องเรียกหารัน ก่อนจะโผเข้ามาซบแล้วโอบซุกซอกคอขาวๆ ของน้อง
“รัน!!! ไอร้อนจะตายอยู่แล้ว ไปอาบน้ำกันนะดาร์ลิ้ง จุ๊บ!!”
“โอเค ๆ … พี่ภพครับ รันขอตัวก่อนนะครับ ขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้พี่เป็นห่วง แต่รันดีใจนะครับที่พี่เป็นห่วงรัน”
อะไรกันครับวรัน วรันตบพี่ด้วยการกระทำ และมาลูบหลังพี่ด้วยคำพูดทิ้งท้าย จะให้พี่อารมณ์ไหนกันแน่? พูดจบก็โอบกันเดินขึ้นห้องไป ทิ้งให้ผมยืนนิ่งกับภาพตรงหน้า และคำพูดที่ยังคงไม่จางหายไปจากสมอง
คนที่ผมหมายมั่นปั่นมือไว้ว่าจะพิชิตใจให้จงได้ กลับพาหญิงสาวที่เป็นแฟนเก่ามานอนด้วย แต่ก็กลับทิ้งท้ายให้ผมใจสั่นเล่น ว่าดีใจที่ผมเป็นห่วง
แล้วแบบนี้ผมควรจะสิ้นหวัง หรือมีความหวังครับช่วยบอกผมหน่อยเถอะ จะเอายังไงกับผมกันแน่
++++++++++++++++++++++
+ พี่ภพน่าสงสารนะ ดูสิ้นลายยังไงไม่รู้ หุหุ แค่เด็กคนเดียวเองนะพ่อสาม เป็นหนักนะเรา
+ ต่อไปอัพน้องพายนะคะ แม่ยกน้องพายรอหน่อยนะ ไม่เกินอาทิตย์นี้แหละค่ะ
+ เม้นท์เป็นกำลังใจกันสักนิดนะคะทุกคน ชอบไม่ชอบ จะได้รู้ค่า
+ เหมือนเดิมจ้าแอด Facebook มาพูดคุยกันได้นะคะ ที่ www.facebook.com/mercy.novel
+ อ่อ!! รบกวนว่า ถ้าใครแอดไปแล้ว ก็มาทักกันที่หน้า Wall หน่อยนะคะ Mercy อยากรู้จักทุกคนค่ะ พูดคุยกันได้สบายๆ ค่า
+ คืนนี้ฝันดีนะคะ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
