ที่รักนักอ่านขา...
Mercy ขอโทษษษษษ หายไปชาติกว่ากันเลยทีเดียว...
ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ อื่นอีก นอกจากเรื่องงาน แถมอัพพร้อมๆ กันสองเรื่อง เหนื่อยมากจริงๆ ค่ะ แต่ก็สู้ค่ะ
เรื่องนี้ก็เลยยังไปไหนไม่ไกลสักที เพราะคนแต่งมาช้าเหลือเกินเนอะ...แหะๆ
แต่ก็ขอบคุณทุกๆ กำลังใจที่ส่งมาให้เลยนะคะ ทุกๆ เม้นท์เป็นกำลังใจเสมอมาค่ะ...
ปล. คำผิดเดี๋ยวกลับมาแก้นะคะ
ปลล. ตอนนี้ยาวนะ แก้ตัวค่ะ++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 6เช้านี้ผมตื่นสายกว่าปกติ จริงๆ ต้องเรียกว่า เพิ่งจะได้นอนตอนรุ่งสางจะดีกว่า… หลังจากเมื่อคืนที่น้องรันทิ้งระเบิดลูกโตเอาไว้ ผมก็เข้าห้องตัวเองอย่างเงียบๆ เพราะกลัวไอ้คุณภรรยาที่หลับไปแล้วจะตื่นขึ้นมาโวยวายข้อหาที่ผมทำเสียงดังขัดความสุขในการบรรทมนิทราของมัน…
ผมเพียงแค่หรี่ไฟดิมหน้าห้องน้ำแบบพอเห็นเพื่อจัดการทำธุระส่วนตัวให้เสร็จ เสร็จแล้วก็พาตัวเองระเห็ดไปนั่งทอดหุ่ยอยู่บนอาร์มแชร์ตัวโต มุมประจำที่ผมมักจะชอบมานั่งอ่านหนังสือ หรือหอบแลปท็อปมาเล่นเกม แต่วันนี้ผมเพียงแค่อยากนั่งคิดอะไรเฉยๆ ผมจึงเลือกที่จะดับไฟทุกดวง ปล่อยตัวเองในจมจ่อมอยู่กับความมืดของห้อง พร้อมทั้งปล่อยความคิดที่กระจัดกระจายอยู่แล้ว ให้ฟุ้งซ่านยิ่งกว่าเดิม
ไม่รู้ทำไมผมต้องมานั่งร้อนตัวอยู่แบบนี้? เมื่อก่อนถ้าเกิดสนใจใคร แล้วมันได้มายากนักก็เลิกสนใจไปซะเลย ผู้ชายมีอีกเป็นร้อย ไม่ต้องมานั่งกังวล นั่งคิด นั่งเครียด อยู่แบบนี้… แต่กับรัน ไม่รู้อะไรทำให้ผมต้องมากระวนกระวาย อดหลับอดนอน นั่งคิดถึงคำพูดไม่กี่ประโยค ที่ก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาหมายถึงตัวเองรึเปล่า?
วรัน… เด็กผู้ชายที่มีศักดิ์เป็นน้องเมีย เด็กผู้ชายร่างโปร่ง แต่ไม่ถึงกับบอบบาง เด็กผู้ชายที่ดูนิ่งๆ บางทีก็เหมือนจะสัมผัสความรู้สึกได้ แต่บางทีก็เงียบซะจนเดาไม่ถูก… เด็กผู้ชายที่ผมหมายตาเพราะรูปลักษณ์ต้องใจ คิดว่าขอได้เชยชมนิดๆ หน่อยๆ ก็พอ…
เขาว่าของต้องห้ามมักเป็นสิ่งยวนใจ และยั่วความต้องการเป็นอย่างดี… ก็คงจะจริง เพราะนอกจากรูปลักษณ์ที่ตรึงตา การกระทำ กริยา ท้วงท่า และความฉลาดของรัน ทุกสิ่งล้วนกระชากความต้องการ และเรียกร้องความสนใจของผมได้เป็นอย่างดี…
พ่อมด!!! ชัดๆ เด็กคนนี้…
น้องเขาเสกอะไรใส่ผมกันแน่วะ…?
จากการที่นั่งประมวลผลคิดมากอยู่ทั้งคืน ผมก็ให้ข้อสรุปกับตัวเองไว้ว่า ถ้าเช้านี้น้องรันเลือกที่จะไม่ไปทำงานกับผมแล้ว ผมก็คงจะต้องยอมถอยกลับมาหนึ่งก้าว แล้วค่อยปรับเปลี่ยนแผนการเข้าหาน้องรันใหม่อีกครั้ง…
แต่… สิ่งที่ทำให้ผมประหลาดใจ เมื่อเดินลงมาถึงชั้นล่างและ เดินเข้าไปในส่วนของห้องรับประทานอาหารก็คือ…
“พี่ภพตื่นสายนะฮะวันนี้… เหนื่อยจากงานเหรอครับ หน้าตาดูยังไม่ค่อยตื่นเลย… งั้นรีบทานกาแฟหน่อยเถอะฮะ จะได้รู้สึกสดชื่นขึ้น” ผม… ไอ้เหี้ยภพของเพื่อนๆ และเมีย คุณภพของลูกน้องและลูกค้า ตาสามของพ่อแม่พี่น้อง ทุกการเรียกขานไม่เคยมีอิทธิพลต่อหัวใจได้เท่ากับคำว่า “พี่ภพ” ของน้องเมียเลยแม้แต่นิดเดียว
เดินลงจากห้องมาเพื่อจะตั้งรับกับความผิดหวังที่ว่า วันนี้น้องรันจะไม่ไปทำงานด้วยอีก แต่เพียงแค่รอยยิ้มน้อยๆ กับคำพูดประโยคธรรมดา ที่แสดงออกให้เห็นว่าคนพูดดูเป็นห่วงเป็นใยแฝงความเอาใจใส่ พร้อมกับจากที่กวาดตาเร็วๆ มองเห็นการแต่งตัว “เต็ม” เหมือนเมื่อวาน ก็พอจะเดาได้ว่า เจ้าตัวเตรียมจะต้องออกไปข้างนอกเป็นแน่แท้… แล้วจะออกไปไหน หวังว่า… คงจะไปกับผมใช่ไหม?
“เออ… น้องรันจะไปไหนเหรอครับ” ผมยังคงยืนนิ่งมองการกระทำของพ่อมดตัวน้อย ที่ลุกขึ้นไปรินกาแฟจากเครื่องต้มที่ส่งกลิ่นหอมอวลห้อง แล้วเดินกลับมาวางตรงหัวโต๊ะ ซึ่งเป็นที่นั่งประจำของผม… ก่อนที่น้องจะเงยหน้าใสๆ พร้อมตาโตๆ ขึ้นมามองผมอย่างงงๆ
“อ้าว!!! นี่พี่ภพไล่รันออกจากตำแหน่งนักวาดภาพประกอบแล้วเหรอฮะ… งานรันไม่ผ่านเหรอ พี่ภพไม่ชอบ หรือติดตรงไหนรึเปล่าฮะ ขอรันลองวาดให้พี่ดูก่อนได้ไหมฮะ แล้วพี่ภพค่อยตัดสิน” สีหน้างงๆ เปลี่ยนเป็นร้อนรนพอๆ กับน้ำเสียง… หืมมมมมมมม งั้นที่น้องพูด ก็หมายความว่า น้องจะไปทำงานกับกูต่อสิวะเนี่ย โอ๊ยยยยยยย ดีใจโว้ยยยยยย กูจะนั่งอดนอนคิดมากทำไมวะเมื่อคืน!!!
“อะ อ๋อ ปะ เปล่าฮะ พี่นึกว่าน้องรันจะไม่เข้าออฟฟิศกับพี่น่ะครับ น้องรันฝีมือดีจะตาย พี่จะไม่ให้น้องรันทำได้ยังไงกัน” ผมส่งยิ้มหวานกระชากใจที่รับลองว่า หนุ่มใหญ่ หนุ่มน้อยได้เห็นเป็นต้องระทวย แต่เพียงเจอรอยยิ้มกว้าง ที่ยิ้มทั้งปากและตาจากคนตรงหน้า กลายเป็นผมเองที่ระทวยจนแทบอยากจะเข้าไปคลอเคลียเจ้าของรอยยิ้มให้ได้ซะตอนนี้
“จริงนะ… ไม่แกล้งหลอกชมรันเล่นใช่ไหม… ดีใจจังฮะ… งั้นพี่ภพมานี่มา นั่งทานกาแฟก่อนนะฮะ เดี๋ยวน้องรันไปปิ้งขนมปังมาให้ ทานกับนูเทร่าใช่ไหมครับ รอแป๊บนะฮะ”
โอ๊ยยยยยย กูอยากปล้ำน้องเมีย เอ๊ย!!! ขอโทษ ผมคิดดังไปหน่อยใช่ไหม…
เอาใหม่ๆ ผมอยากกอดน้องรันจังเลยครับ ก็ดูการกระทำน่ารักน่าชังนี่สิฮะ เรียกตัวเองว่าน้องรัน แล้วน้ำเสียงดีใจที่ส่งออกมาอย่างเดียว ก็ทำให้ผมยิ้มตามอย่างเอ็นดูจนปากจะฉีกถึงรูหูอยู่แล้ว แต่น้องรัน ดันดีใจพร้อมกับเดินเข้ามาเกาะแขนผมและเขย่าน้อยๆ ก่อนที่จะออกแรงลากผมให้มานั่งลงที่เก้าอี้ ที่น้องเพิ่งจะวางถ้วยกาแฟไว้รอตรงหน้า
ตบท้ายด้วยกริยาน่ารักๆ ที่แสดงออกว่าอยากเอาใจผมด้วยการวิ่งไปปิ้งขนมปัง พร้อมจำได้ว่าผมชอบทานูเทร่า แม่ง เมียกูยังไม่เคยทำให้แบบนี้เลยวุ้ย… เอาไปเลยครับใจผมเนี่ย อยากจะเอาไปทำอะไร ผมยกให้น้องเลยแล้วกัน !!!
ระหว่างที่ผมนั่งทานขนมปังและจิบกาแฟฝีมือน้องรัน น้องรันก็หยิบดราฟงานที่ลองสเก็ตคร่าวๆ ออกมาให้ผมดูและช่วยวิจารณ์ ผมก็วิจารณ์ไปตามจริง ไม่ได้มีชมอย่างเดียว ก็มีติกันบ้าง เรื่องคอนเซ็ปต์ที่น้องยังคงดูไม่เคลียร์และวกวนไปบ้าง หรือบางรูปก็ดูเข้าใจยากเกินไป ผมบอกว่า Make it simple นะ โอเคฝีมือก็คงต้องให้ดีในระดับหนึ่ง แต่ไม่ต้องใส่เต็มจัดหนักทุกอย่าง รูปบางรูป แค่ดูง่ายๆ แต่สื่อความหมายได้อย่างลึกซึ้ง ยังดีซะกว่ารูปที่เต็มไปด้วยเทคนิคแพรวพราว แต่หาความชัดเจนไม่เจอ
“ชอบเวลาที่พี่ภพวิจารณ์จังเลยครับ รันได้อะไรเยอะเลย ขอบคุณนะครับ” และคำพูดสุดท้ายก่อนที่เราจะขึ้นรถไปทำงานกัน หลังจากนั้นบนรถ น้องรันก็กลับเข้าโหมดโลกส่วนตัวอีกครั้ง ผมไม่รู้ว่า น้องกำลังจมจ่อมอยู่กับสิ่งไหนในความคิด แตะที่รู้ๆ ผมไม่สามารถ ก้าวเข้าไปได้เลย…
“พี่ภพฮะ…” น้องรันร้องเรียกในขณะที่เดินตามผมเข้าไปในออฟฟิศ
“ครับ ลืมของเหรอ” ผมหยุดและหันไปถามเด็กผู้ชายที่อยู่ในเสื้อโปโลสีโอลด์โรสพาสเทลพอดีตัวติดกระดุมถึงคอ นุ่งทับในกางเกงยีนสีซีดขาเดฟห้าส่วน สวมรองเท้าคู่เดิมเหมือนเมื่อวาน รองเท้าหนังสีน้ำตาลมีเชือกผูกหัวแหลม ในมือยังคงมีแฟ้ม สมุด หนังสือกราฟิก บนไหล่ก็ยังคงสะพายกระเป๋าหนังสีน้ำตาลใบโตที่บรรจุแมคบุคโปร 17 นิ้วเครื่องโตเอาไว้ เอ… ก็ไม่น่าจะลืมอะไรนะ ก็ดูครบไปทั้งตัวแล้วแบบนี้
“เปล่าครับ… รันจะขออนุญาตนั่งทำงานตรงสวนข้างออฟฟิศได้ไหมครับ” ข้างออฟฟิศ มีบ่อปลาคราฟเล็กๆ ที่มีปลาอยู่ห้าตัว ไม่ใช่ปลาของผมหรอกครับ ของพ่อผมครับท่านชอบ ที่บ้านก็เลี้ยง ที่โรงพิมพ์ก็มี เลยลุกลามมาจนถึงออฟฟิศนี้ด้วย ผมไม่ค่อยได้มีโอกาสไปเดินดูสักเท่าไหร่ แต่พวกพนักงานจะชอบออกไปนั่งเล่น คิดงานกันครับ เพราะจะมีโต๊ะไม้ระแนงทาสีขาว พร้อมเก้าอี้เข้าชุดวางตั้งอยู่สามตัว บางทีกลางวันพวกพนักงานก็ชอบเอาข้าวมานั่งทานกันที่นี่ เพราะมีร่มสีขาวคันโตกางให้หลบร้อนได้ แถมตรงนี้ยังเป็นมุมที่แดดไม่ค่อยส่องโดนมากนัก แต่มีอากาศ และลมพัดเย็นถ่ายเทสะดวก
“อ๋อ… เอาสิ ถ้าไม่ร้อนก็ตามสบายเลยครับ ถ้าเมื่อย หรือร้อนก็กลับเข้ามานั่งในห้องพี่ได้เหมือนเดิมนะครับ ถ้าพี่ไม่อยู่ก็เข้าไปได้เลย พี่จะสั่งเลขาเอาไว้” ถึงแม้จะไม่อยากให้น้องไกลสายตา แต่คนเราก็ต้องมีช่องว่างกันบ้าง ผมว่า ผมค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปจะดีกว่า ยิ่งช่วงนี้น้องรันยิ่งเหมือนจะรู้ทันผมยังไงก็ไม่รู้ ผมคงต้องระวัง และถอยออกมาสักนิดดีกว่า
“ขอบคุณครับ” วันนี้ผมได้รับรอยยิ้มหวานๆ จากคนตรงหน้าเยอะขึ้นกว่าเดิม แค่นี้ก็ดีใจแล้วครับ… อย่างน้อยรอยยิ้มนี้ ก็ทำให้ผมสบายใจได้ว่า น้องยังคงไม่ได้สงสัยอะไรในการกระทำอันอุกอาจของผมเมื่อคืนนี้มากนัก
……………………
……………………
เช้านี้ผมมีทั้งประชุมยาว ทั้งประชุมธีมเล่มใหม่ คุยกับฝ่ายแฟชั่น คุยกับฝ่ายโฆษณา ฝ่ายจัดจำหน่าย ตรวจพรู๊ฟปก ฯลฯ เดินกลับเข้ามาในห้องทำงานของตัวเองอีกที ก็เจอเด็กชายวรันกำลังขะมักเขม้นลงสี ตัดเส้นงานอยู่บนโต๊ะรับแขก ที่เมื่อวานผมยกที่ตรงนี้ให้เป็นโต๊ะทำงานของรันไปแล้วครับ
“น้องรัน!!! ทานข้าวรึยังเนี่ย” นี่ก็เกือบบ่ายโมงแล้วครับ ผมก็ลืมไปซะสนิทเลย ไม่รู้ว่าน้องจะออกไปหาร้านทานข้าวถูกรึเปล่า
“อ้าวพี่ภพ… รันยังไม่ทานเลยฮะ รอพี่ภพอยู่… งานยุ่งเหรอฮะวันนี้… งั้นไปทานข้าวกันเถอะครับ” น้องรันรีบวางมือจากงานตรงหน้า ก่อนจะหันไปคว้ากระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์มือถือมาถือไว้ เตรียมพร้อมจะออกไปเต็มที่
“รันครับ คือ… เดี๋ยวพี่ต้องออกไปทานแล้วรีบเลยไปที่สตูดิโอเลยครับ วันนี้มีถ่ายแฟชั่นตอนบ่ายสองน่ะ พี่อาจจะแวะมาส่งรันที่ออฟฟิศไม่ทัน… ให้พี่สั่งเลขาไปซื้อข้าวให้รันเอาไหม แล้วรันก็นั่งทานที่นี่แหละ เดี๋ยวเย็นพี่แวะกลับมารับ”
“รันไปด้วยได้ไหมครับพี่ภพ… รันอยากเห็นบรรยากาศในสตูฯ ถ่ายแฟชั่นจริงๆ ปกติรันเคยไปเช่าสตูฯ มาถ่ายกับเพื่อนเล่นๆ น่ะครับ อยากเห็นของจริงบ้าง… แต่ถ้าพี่ภพไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะฮะ เดี๋ยวรันออกไปหาอะไรทานเองได้ ไม่ต้องเป็นห่วงครับ”
“งั้น… ไปด้วยกันนั่นแหละ พี่สะดวก ส่วนมากก็แค่ไปดูแล้วก็คุยกับสไตลิสช์ แล้วก็ช่างภาพให้ได้ภาพตามที่ต้องการ”
“จริงเหรอฮะ ดีใจจัง… งั้นเดี๋ยวรันเก็บของก่อนนะฮะ พี่ภพจะกลับเข้าออฟฟิศอีกไหม ถ้าไม่รันจะได้ขนของไปเลย” น้องรันถามขณะมือก็กำลังเก็บสารพัดงานที่กองอยู่บนโต๊ะให้เรียบร้อย
“ถ้ารันออกไปด้วย พี่ว่าพี่จะไม่เข้ามาแล้วล่ะ งั้นรันเก็บของไปเลยแล้วกัน เดี๋ยวพี่รอ” ผมบอก น้องรันพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ก่อนจะหันกลับไปเก็บของตัวเองอีกครั้ง ผมเองก็ถือโอกาสตอนน้องเก็บของ ไปเก็บงานบนโต๊ะตัวเองบ้าง ไม่นานนักน้องรันก็เดินมายืนข้างโต๊ะส่งยิ้มหวานให้ พร้อมกับบอกว่าพร้อมออกเดินทางแล้ว
ผมกับน้องรันแวะทานอาหารจานเดียวง่ายๆ ในร้านอาหารเล็กๆ ร้านหนึ่งในซอยเดียวกับออฟฟิศผม ร้านนี้บรรยากาศน่ารักสไตล์ร้านรูมทีแบบอังกฤษ ร้านทรงสี่เหลี่ยมพื้นผ้า กรุกระจกใสทั้งสามด้าน อีกหนึ่งด้านปูวอลล์เปเปอร์ลายแพทเทินดอกไม้เล็กๆ แบบวินเทจสีฟ้าพาสเทลสลับขาวสว่างตา เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นทำมาจากหวายสีขาว กับหมอนอิงใบโตสีเดียวกับวอลล์เปเปอร์ ให้อารมณ์เหมือนโต๊ะกลางสวนสวยหน้าบ้านสไตล์ผู้ดีกลางกรุงลอนดอน
“ว้าวววว!!! ร้านน่ารักจังเลยฮะพี่ภพ” น้ำเสียงและแววตาของคนร่างโปร่งตรงหน้าทำเอาผมอดจะยิ้มตามไม่ได้ ดีใจที่น้องชอบร้านที่ผมเลือก…
“อาหารก็อร่อยนะ พี่ชอบออกมาทานกลางวันที่นี่” ร้านนี้ถือเป็นร้านประจำของผมครับ หนึ่ง เพราะใกล้ออฟฟิศมาก สอง ร้านนั่งแล้วสบายตา เจ้าของก็ใจดีบางทีผมก็หอบลูกน้องมาเปลี่ยนบรรยากาศ นั่งคุยงานกันที่นี่ และสาม อาหารอร่อยมากครับ นอกจากเมนูของคาวแล้ว ขนมอบ และชุดไฮ-ทีของที่นี่ก็เด็ดขาดไม่แพ้กันครับ
“อืม บรรยากาศน่ารักมากเลยครับ วันหลังรันขอออกมานั่งทำงานที่นี่บ้างได้ไหมฮะ” เจ้าของดวงตาพราวระยับ หันมาขออนุญาตจากผม แล้วหันไปหยิบ โอลิมปัสเพนตัวเก่งที่ผมแอบเห็นน้องชอบหยิบขึ้นมาถ่ายสแนปนู่นนี่บ่อยๆ ขึ้นมาเก็บภาพบรรยากาศร้าน
“ได้สิครับ ใกล้ๆ ออฟฟิศแค่นี้เอง… ว่าแต่สั่งอาหารก่อนเถอะครับรัน เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่พามานั่งอีกก็ได้ วันนี้พี่ภพแอบรีบนิดนึงน่ะครับ” ผมรีบเตือนเด็กที่เหมือนพึ่งได้ของเล่นชิ้นใหม่ ให้รีบสั่งอาหารมาทานก่อน เพราะตอนนี้ ก็บ่ายโมงเกือบจะครึ่งแล้ว ผมมีนัดทีมถ่ายไว้ตอนบ่ายสอง แต่โชคดีที่สตูดิโออยู่ซอยถัดไปเท่านั้น
“เออจริงด้วย… ขอโทษครับพี่ภพ รันลืมไปเลยว่าเรามีนัดตอนบ่ายสอง ตายแล้วไอ้รันเอ๊ย แกชอบเพลินจนลืมตลอด” น้องรันรีบเก็บกล้องแล้วหันมายิ้มแหยๆ แบบสำนึกผิดให้ผม ใครจะไปโกรธลงครับแบบนี้… ก่อนที่เจ้าตัวจะรีบหยิบเมนูขึ้นมาดู แล้วบ่นกับตัวเองเบาๆ แต่ก็พอที่ผมจะได้ยินคำพูดน่ารักน่าชังที่กำลังต่อว่าตัวเองน้อยๆ อยู่
ผมสั่งสปาเกตตีแองโชวี่มีทบอล เป็นจานโปรดจานประจำของผม ส่วนน้องรันสั่งเพนเน่ซอสบลูชีสใส่ลูกแพร์และวอลนัท ไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ น้องรันก็ยังอดไม่ได้ที่จะหยิบกล้องขึ้นมาสแนปเก็บเอาไว้ ก่อนจะลงมือทานอาหารตรงหน้าอย่างเร็ว
“ไม่ต้องรีบครับ… ค่อยๆ ทานเดี๋ยวติดคอ สตูดิโออยู่ซอยถัดไปเอง แป๊บเดียวก็ถึงแล้วครับ” ผมต้องคอยเบรกหนุ่มน้อยที่จ้วงเอาๆ เต็มปาก ก้มหน้าก้มตากินแบบไม่เงยหน้าขึ้นมองสิ่งรอบตัวอีกเลย กลัวจะติดคอซะก่อนสิครับ… บางทีรันก็ยังดูเด็กอยู่มากเหลือเกิน
“อืม…อัน อัว อี่ อ๊บ ไอ้ อันอ่ะ” เพนเน่เต็มปาก แถมเลอะนิดๆ จนผมต้องยื่นทิชชู่ส่งไปให้เช็ด
“หืมมม… กลืนก่อนค่อยพูดครับ” ผมหัวเราะนิดๆ กับกริยาท่าทางที่เด็กเหลือเกินของคนตรงหน้า… น้องรันพยายามรีบเคี้ยวและรีบกลืนก่อนจะรีบเช็ดปาก
“เฮ้อ… รันจะพูดว่า รันกลัวพี่ภพไม่ทันอ่ะ”
“ทันอยู่แล้วน่า กินขนมอีกอย่างยังทันเลย เอามะ” ผมเอาขนมมาล่อเด็กซะหน่อยฮะ เห็นตอนเดินเข้ามาก็ตาวาวมองไปที่ตู้เค้กเชียว
“ไม่เอาดีกว่าฮะ เดี๋ยวพรุ่งนี้รันค่อยมาทานใหม่… ของบางอย่างทานทีเดียวเยอะๆ มันจะเบื่อง่ายนะฮะ ค่อยๆ ชิมไปวันละอย่างสองอย่างดีกว่านะครับ มันจะได้ดูอร่อย น่าตื่นเต้นอยู่เสมอไงฮะ พี่ภพว่าไหม”
น้องรันโหมดพูดจากำกวมกลับมาอีกครั้ง เราร้อนตัวไปเอง หรือว่าน้องจงใจพูดให้รู้ผมรู้สึกร้อนตัวกันครับ น้องจะบอกว่า ผมรุกน้องเขาเยอะเกินไปรึเปล่านะ แต่ผมก็ไม่ได้รุกอะไรเลย จะมีหลุดก็แค่เมื่อคืนเท่านั้นเองนะ… เฮ้ออออ อุตส่าห์หายใจหายคอโล่งอกไปได้ครึ่งวัน… น้องรันก็กลับมาทำให้ขวัญกระเจิงอีกจนได้ สามภพขวัญอ่อนนะครับ TT_TT
จากประโยคเด็ดโดนใจของน้องรัน ผมก็ได้แต่ยิ้มหวานส่งไป แม้ใจจะร้อนรนก็ตาม แล้วน้องก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย เราสองคนเลยจัดการอาหารตรงหน้าจนหมดอย่างเงียบๆ ก่อนที่จะพากันไปยังสตูดิโอถ่ายแบบ…
……………………..
……………………..
“คุณภพสวัสดีค่ะ/พี่ภพสวัสดีครับ/สวัสดีครับ/ค่า” เสียงทักทายที่ดังระงม ยามเมื่อผมเปิดประตูห้องสตูดิโอใหญ่เข้าไป สตูดิโอแห่งนี้เป็นของบริษัทผมครับ จริงๆ เป็นสตูดิโอใหญ่ที่ให้คนนอกมาเช่าด้วย ที่นี่จะแบ่งห้องไว้หลายแบบ และมีของประกอบฉากให้เลือกใช้อีกมากมาย มีทั้งหมดสามชั้น รวม 20 ห้อง
“สวัสดีครับทุกคน… อืมฉากที่คุยกันวันก่อน พอเสร็จออกมาจริงๆ แล้วสวยกว่าที่คิดนะ” ผมไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไร ก็เริ่มลุยงานทันที
“อ่อ… น้องรัน น้องรันจะเดินดูอะไร ตรงไหนก็ได้นะครับ ตามสะดวกเลย…ทุกคนครับนี่น้องรัน น้องรันเป็นน้องชายภรรยาผมเองครับ ตอนนี้น้องเขามาช่วยงานผมด้านภาพประกอบ น้องเขาเรียนด้านอาร์ตอยู่ที่อิตาลี่ มีอะไรก็ช่วยแนะนำด้วยนะครับ”
“สวัสดีครับ ฝากตัวด้วยนะครับ” น้องรันยกมือขึ้นไหว้ทุกคนอย่างนอบน้อม ก่อนจะขอเดินเข้าไปดูฉากที่เซ็ทเอาไว้ถ่ายใกล้ๆ วันนี้เป็นธีม Art is all around ฉากหลังก็เลยเต็มไปด้วยกราฟิตี้มากมาย เพราะวันนี้นายแบบเป็นนักร้องนำวงร็อคแนวๆ ลุคที่ออกมาเลยอยากให้เป็นอาร์ตแบบแมนๆ แต่ก็วัยรุ่น ดูซน และสนุก
“พี่ภพ รันแอบถ่ายรูปได้ไหมฮะ” น้องรันเดินมาสะกิดถามผมเบาๆ เมื่อเห็นจังหวะที่ผมไม่ได้คุยกับใครแล้ว
“อืม… จริงๆ ห้ามถ่ายนะครับ แต่พี่อนุญาต แต่รันต้องห้ามเอาไปโพสต์ในเฟสบุคหรือที่ไหนก่อนหนังสือจะวางแผงนะครับ มันเป็นเรื่องของลิขสิทธิ์และก็ความลับของเล่มนั้นๆ”
“ตกลงฮะ รันแค่อยากถ่ายเก็บไว้เป็นเรเฟอร์เร้นท์เฉยๆ ครับ” ผมยิ้มให้กับท่าทางกระตือรือร้นของคนตรงหน้า ก่อนที่จะหันไปคุยกับสไตลิสช์ที่เพิ่งจะเดินกลับเข้ามาหลังจากหายไปสูบบุหรี่ต่อ
“นายแบบกับนางแบบมาถึงรึยัง” ผมหันไปถามผู้ช่วยสไตลิสต์
“น้องริวมาถึงแล้วค่ะเข้าห้องน้ำอยู่ ส่วนวิเวียนกำลังแต่งหน้าค่ะ” ริวคือนักร้องนำวงร็อคที่ผมพูดถึง วงนี้กำลังดังและมาแรงมากในตอนนี้ของค่ายเมโลดี้มิวสิค ด้วยบุคลิกดูเป็นคนดิบๆ ห่ามๆ แต่ก็มีความอ่อนโยนในตัว ทำให้สาวๆ ทั้งแท้และเทียมต่างก็คลั่งไคล้กันแทบบ้า เล่มนี้ได้ริวมาขึ้นปก ผมว่าวางแผงไม่เกินหนึ่งสัปดาห์ก็ขาดตลาดแน่นอน
ส่วนวิเวียนน่าจะเป็นนางแบบฝรั่งจากโมเดลลิ่ง เพราะครั้งนี้ผมไม่ได้ต้องการจะเน้นไปที่ตัวนางแบบนัก ไม่จำเป็นต้องเอาที่มีชื่อเสียงเหมือนกันก็ได้ เลยแคสฯ จากโมเดลลิ่ง เลือกที่ยังใหม่ ไม่ช้ำ วันที่ผมไปแคสฯ ผมเลือกวิเวียน เพราะเธอเพิ่งจะเข้ามาเมืองไทย และยังไม่มีงานในประเทศนี้เลย พอร์ทเธอค่อนข้างใช้ได้ วิเวียนเป็นสาวอิตาเลียนเลือดแท้ ตาคม ผมเข้ม และหน้าเฉี่ยวมาก ไม่ได้สวยหวาน สวยหยาดเยิ้ม แต่เป็นคนสวยน่ามอง ผมชอบโคลงหน้าของเธอ อายุแค่ 18 เท่านั้นเอง
“คุณภพสวัสดีค่ะ/ครับ” คุณนุชหัวหน้า AR ของค่ายเมโลดี้มิวสิค เดินเข้ามาทักทายผมพร้อมกับริว ศิลปินในสังกัด
“สวัสดีครับคุณนุช ไม่ได้เจอกันนานเลยนะฮะ สบายดีนะครับ” ผมทักทายตามมารยาท เพราะสายงานผมก็วนๆ เวียนๆ เจอกันบ่อยๆ ตามงานบ้างอะไรบ้าง
“สบายดีค่ะ คุณคิวฝากความคิดถึงมานะคะ” คุณคิว หรือพี่คิวประธานกรรมการบริษัทเมโลดี้มิวสิคครับ พี่คิวเป็นรุ่นพี่ผมเราเคยเรียนมัธยมที่เดียวกัน และแถมยังเรียนยูเดียวกันที่ต่างประเทศด้วย พี่คิวเป็นพี่ชายที่ผมค่อนข้างสนิทด้วย พี่เขานิสัยดี และคอยให้คำปรึกษาผมเรื่องงานอยู่บ่อยๆ นอกจากนั้นธุรกิจเราก็ใกล้เคียง มีความเกื้อหนุนกันอยู่ แม้จะมีบางไลน์ที่ทับซ้อนเหมือนจะเป็นคู่แข่งกันบ้างก็ตาม แต่โดยหลักๆ พี่คิวถือว่าเป็นผู้บริหารของบริษัทที่กุมอำนาจสื่อฯ วงการบันเทิงของเมืองไทยเลยก็ว่าได้ครับ
“เช่นกันนะครับ ฝากไปถึงพี่คิวด้วย บอกว่างานแต่งพี่คิวผมไม่พลาดแน่ๆ ครับ” ได้ข่าวว่าจะแต่งงานกับภรรยาที่คบหารู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก รักกันยาวนานคงทนจนน่าอิจฉาจริงๆ ครับ
“งั้นเดี๋ยวให้น้องริวไปแต่งหน้าทำผมก่อนเลยแล้วกันนะคะ” สไตลิสต์ที่ยังยืนอยู่ข้างๆ ผมรีบตัดบท เพราะกลัวจะเลท ผมพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะหันไปยิ้มให้น้องริว แต่… ทำไมรู้สึกว่าน้องริวดูจะไม่ค่อยเฟรนด์ลี่ใส่ผมสักเท่าไหร่ ติดจะตาขวางๆ ด้วยซ้ำ หรือว่าผมจะคิดไปเองวะ ทำไมช่วงนี้ชอบรู้สึกว่าตัวเองคิดอะไรไปเองเยอะเหลือกเกิน
ผมรีบปัดความคิด และสายตาของน้องริวออกไป กลับมาสนใจกับบรีฟที่สไตลิสช์กำลังคุยกับช่างภาพอยู่ แต่แล้วก็มีสิ่งที่ทำให้ผมต้องละความสนใจจากงานตรงหน้าแล้วหันไปเจอกับสิ่งที่ทำให้ยิ่งกว่าช็อค!!!
“วีวี่!!!!!!!!!”
“รัน!!!!”
ภาพนางแบบฝรั่งที่ผมแคสฯ เพื่อมาถ่ายงานนี้ ยืนกอดและจูบกับน้องเมียของผมอยู่กลางห้อง ทำเอาสตอรี่บอร์ดในมือผมแทบหลุดลงกับพื้น….
อะไรกันวะ????
คือ… ใครช่วยตอบกูที ว่าที่กูกำลังเห็นเนี่ยคืออะไร… สองคนนี้รู้จักกันเหรอ? แล้วรู้จักกันได้ยังไง? รู้จักกันในฐานะอะไร? แล้วทำไมต้องมาจูบกัน โว้ยยยยยยย!!!
ตอนนี้ห้องทั้งห้องเกิดอะไรขึ้นผมไม่รู้ รอบๆ ตัวมันเบลอๆ มองอะไรไม่ชัด เสียงเพลง เสียงคนพูดคุย ตะโกนสั่งงานที่จับใจความไม่ได้ ไม่ได้เรียกสติผมเลยสักนิด เพราะภาพๆ เดียวที่เด่นจนผมไม่สามารถละสายตาไปไหนได้อีกเลย ก็คือ ชายหญิงสองคนที่ยังคงกุมกอดแนบชิด จุมพิษปาก กันไปมา เสียงดังจุ๊บ จั๊บ ไม่ห่างจากผมมากนัก ใครก็ได้มาต่อยกูทีเถอะ จะได้หลุดจากภวังค์บ้าๆ แล้วตื่นขึ้นมาเพื่อจะรับรู้ว่า สองคนนี้เป็นเพียงแค่เพื่อนกันใช่ไหม?
“เออ พี่ภพ… พี่ภพ พี่ภพฮะ… พี่ภพครับ!!!”
“ฮะ อะไรนะครับ” สุดท้ายคนที่กระชากภวังค์ผมออกมาก็คือช่างภาพที่คงกำลังคุยงานอะไรกับผมอยู่ และรอฟังคำตอบจากผม แต่ผมดันเงียบ เหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่าง น้องชัยช่างภาพก็เลยตะโกนเรียกผมซะเสียงดัง
“คือ ผมจะให้พี่เลือกไดเร็คชั่นของปกหน่อยน่ะครับ”
“อ๋อครับได้ครับ” ผมเลยต้องจำใจกลับไปสนใจกับงานตรงหน้าอีกครั้ง
“พี่ภพฮะ” คราวนี้เสียงคุ้นเคยดังขึ้นข้างๆ ผม ไม่ต้องรอให้เรียกซ้ำ เพราะรีบหันไปทันที… แล้วก็ได้เจอกับสองคนที่ทำให้ผมจิตหลุดไปเมื่อครู่ วิเวียนยืนเกาะคล้องแขนน้องรันแน่น สงยิ้มหวานเก๋มาให้
“เอ่อ… ครับ… แล้วสองคนนี้ คือยังไง” ผมหลุดปากรีบถามออกไปอย่างร้อนรน แต่น้องรันไม่ได้มีทีท่าจะสงสัยหรือสนใจกับท่าทีของผมมากนัก เพราะวิเวียนก้มไปหอมแก้มน้องรันอีกทีต่อหน้าต่อตาผม ที่ต้องบอกว่าก้ม ก็เพราะวิเวียนเธอสูงกว่ารันเกือบครึ่งฟุต … รันเองพอวิเวียนหันมาหอมก็ได้ย่นคอหนี แต่หัวเราะชอบใจ หึ้ย!! อะไรกันวะ
“แฮ่ม!!! ใครจะช่วยตอบพี่ได้บ้างครับ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับทั้งสองคน” ผมเลือกที่จะถามเป็นภาษาอังกฤษ เพราะวิเวียนจะได้เข้าใจด้วย
“คือ….” น้องรันกำลังจะอ้าปากตอบ แต่เสียงหวานจากผู้หญิงเก๋ข้างๆ ก็ชิงตอบขึ้นมาซะก่อน
“รันเป็นรักแรก และเป็นคนแรกของวีวี่ค่ะ แต่ตอนนี้วีวี่ก็ยังคงรักรันอยู่นะคะ ดีใจที่สุดที่ได้มาเจอรันที่นี่… จุ๊บ”
รักแรก คนแรก ยังรักอยู่… อะไรกันวะ นี่น้องเมีย ที่กูตั้งใจจะเอามาทำเมีย เกิดมีเมียเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วหรือวะ… เฮ้ยยยยยยยย ตั้งแต่ไอ้สามภพ เกิดและโตมาเป็นผู้ชายทรงเสน่ห์ ขนาดนี้ กูยังไม่เคยหมดความมั่นใจและท้อถอยในเรื่องใดมาก่อนเท่าเรื่องนี้เลย…
แถมสิ่งที่มันทำให้ผม แทบจะทรุดลงไปกองกับพื้นก็เพราะ น้องรันไม่ได้ปฏิเสธใดๆ ออกมาเลย ได้แต่ยิ้มรับรอยจุ๊บข้างแก้มที่แม่สาววิเวียนวีวี่ หันไปส่งให้พร้อมตาหวานเชื่อม…
นี่กูจะแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มลงสนามจริงจังเลยหรือไงวะ…ไอ้สามภพ!!!
+++++++++++++++++++++++++++
+ ตายห่าแล้ว ชะนีน้อยหอยสังข์นางนี้อิมพอร์ทมาจากอิตาลี ชีเป็นครายยยยยย ยังคงเป็นปริศนาต่อไป ฮ่าๆๆ
+ ถ้าจะมีคำผิดเยอะ หรืออะไรตกๆ เกินๆ ขาดๆ ไปบ้างก็อภัยให้ข้าน้อยเถอะนะคะ Mercy เบลอจริงอะไรจริงค่ะช่วงนี้...
+ อิพี่ภพของเราจะถอดใจไหมเนี่ย เจ้าของเก่าเขากลับมาแล้วเนี่ย... แถมยังเป็นชะนีสาวแสนสวยซะด้วยสิ คุณพี่จะเอาอะไรไปสู้กับอกตู้มๆ นั้นได้คะ
+ ไม่รู้ทำไม ถึงได้รู้สึกว่า น้องรันแอบน่ากลัว ฮ่าๆๆๆๆ พี่ภพจะไหวไหมหนอ
+ ครั้งนี้มีน้องริวสุดที่รักของน้องพายโผล่เข้ามาด้วยค่ะ ใครที่ไม่เคยอ่านเรื่องนู้นก็ไม่ต้องสงสัย แว๊บไปอ่านได้นะจ๊ะ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18847.0
+ ส่วนอีกคนที่โผล่มาแต่ชื่อก็คือพี่คิว ไม่ต้องสงสัยอีกเหมือนกัน จากเรื่องน้องเลิฟค่ะ เรื่องแรกเลย ใครไม่เคยอ่านลองไปคุ้ยในห้องจบแล้วได้จ้า ฮ่าๆ
+ ครั้งหน้าอัพน้องพายนะคะ และถ้าขยันและไม่มีงานด่วน จะมาอัพน้องรันให้ก่อนวันจันทร์อีกที ไม่งั้นเราจะไม่เจอกันยาว จนหลังวันที่ 18 เลยค่ะ เพราะ Mercy จะไม่อยู่ไปตจว. และตปท. ต่อๆ กัน
+ กอดดดดด ทุกคน เดี๋ยวนี้ Mercy มีเฟสแล้ว แวะไปคุยกันได้เน้อ ที่ www.facebook.com/mercy.novel แอดมาได้จ้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
