หัวข้อ: @@โดยLuk{เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้}

[luxilove]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออก ไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2. ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ดโดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคล ที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้ โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

▲▼  กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่ ▲▼ 

 

***=================================================***

----------------------------------------------------------------

เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
......เรื่องราวความมหัศจรรย์ของความรักที่เปลี่ยนแปลงผู้ชายคนหนึ่งไปทั้งชีวิต
เมื่อนักเรียนทุนผู้อยู่ในกรอบตามแบบแผนของเด็กดี
ต้องมาพบเจอกับเด็กช่างกลรูปหล่อหุ่นล้ำแต่ร้ายกาจสุดขั้ว
....ความสัมพันธ์ทางกายโดยไม่เต็มใจกลับกลายเป็นความผูกพันหัวใจของทั้งคู่
 
ความรัก...เปลี่ยนจอมวายร้ายให้กลายเป็นคุณชายแสนดี
ความรัก...เปลี่ยนผู้ชายธรรมดาให้กลายเป็นสาวสวยสมบูรณ์แบบ
ความรัก...เปลี่ยนคนเดียวดายให้หายขาดเมื่ออีกคนเข้ามาเติมเต็ม
 
พบกับรูปแบบความรัก....ที่เปลี่ยนทุกสิ่งได้...มากกว่าที่คุณคิด

ปิดรับโอนแล้วนะคะ

Luk.      

[DarKLasT]

แค่ชื่อเรื่องก็น่าติดตามแล้วครับ

จะเปลี่ยนไปในรูปแบบไหนกันนะรอครับ

[luxilove]

เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part  1
นี่หรือตัวเรา.......
.
.
.
.
บทนำ

   
                   ผม..ไม่ใช่สิ..ต้องแทนตัวว่าฉันถึงจะถูก ยืนมองตัวเองในกระจก  ร่างกายเปลือยหมดจด...

ที่เห็นสัดส่วนความเป็นหญิง คุณฟังไม่ผิดร่างที่เห็นในกระจกอยู่นี้ เป็นร่างผู้หญิงสมบูรณ์

ทั้งข้างบนข้างล่าง นมตั้งเต้าสองข้างปฏิมากรรมจากมีดหมอยัดซิลิโคน สวยงามไม่มีที่ติ   

ส่วนข้างล่างยิ่งไม่ต้องพูด ไม่มีจุดให้สังเกตุว่าตรงนี้  เคยเป็นองคชาติของเพศชายมาก่อน?



                   พลอยให้นึกย้อนไปกว่า 20 ปีที่ผ่านมา เพราะจุดเริ่มต้นในวันนั้น ทำให้ชีวิตเกิดการตัดสินใจ

ครั้งยิ่งใหญ่ จนทำให้เป็นอย่างทุกวันนี้ เพราะอะไรนะเหร่อ...นึกแล้วมันน่าขำ..ไม่อยากเชื่อ

อุบัติเหตุ..หรือพรหมลิขิต ที่ทำให้เราทั้งคู่โคจรมาพบกัน จากคู่อริเหม็นขี้หน้าโครตๆ

มีเรื่องทุกครั้งที่เจอหน้า..เกลียดแม่งสุดๆ..จะว่าอย่างนั้นก็คงได้..ดันกลายมาเป็นเพื่อน

เป็นแฟน..เป็นสามี..เป็นคู่ชีวิตในที่สุด..เกลียดอะไรมักได้อย่างนั้น..คงจะจริง



                      นี่ผ่านมา 14 ปีแล้วหรือ?..ไม่อยากเชื่อเหมือนกัน ที่ผมในวันนั้น จะเปลี่ยนเป็นฉันในวันนี้

คงเป็น “เพราะรัก.....จึงเปลี่ยนได้”

[Sabaijai]

 

[roseen]

 

[bellary]

จะติดตามอ่านน้าาา
เป็นกำลังใจให้คนเขียน และคนต้้นเรื่อง

[hahn]

+1 ให้เรื่องใหม่ของ Lux ก่อนเลย ยังไงก็อุดหนุนเหมือนเดิม

[luxilove]

เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part  1
นี่หรือตัวเรา.......
.
.
.
.
                  “เหี้ยวี! รีบไปไหนว่ะมึง?รอกูด้วย..สัด”  มาหมดสัตว์สงวน ซึ่งคนทั่วไปเขาไม่อยาก

อนุรักษ์เท่าไหร่ ไอ้คนที่พาพวกมันมาเพื่อนผมเองครับ ไอ้โรจ..ชื่อจริงนายโรจนะ วัฒนาภิรมย์   

ลูกเจ้าของร้านทองแถววงเวียนใหญ่ คงไม่ต้องบอกไอ้นี่เจ็กครับ ยี่สิบปีก่อนเค้าเรียกเจ็กกันทั้งบ้านทั้งเมือง 

เพราะพ่อแม่ อากงอาม่า พูดไทยม่าย..ค่าย..จาชัด สมัยนี้นิยมเรียกตี๋ 

เติมให้เท่ห์ตี๋อินเทรน  อ่านะ..ส่วนคนที่มันแหกปากเรียก ก่อนจะเดินกึ่งวิ่งตามมาอย่างเร่งรีบ คือผมเองครับ! 


                    ผมชื่อ..วี..หรือนายกวี สิงห์สุริยะ  ไงครับชื่อหล่อไหม?


“มีไร? กูรีบซ้อมบอลไปช้าโค้ชดุกูตาย..มึงก็รู้กูเรียนทุนนักกีฬา ไม่ได้บ้านรวยอย่างมึง

โดนตัดสิทธิ์ขึ้นมา..กูคงมีปัญญามานั่งเรียนกะมึงได้หรอก ค่าเทอมกว่าจะเรียนจบ กูซื้อทาวน์เฮ้าได้เป็นหลัง” 


                   ใช่ครับ!...ผมเป็นนักเรียนทุนนักกีฬาของโรงเรียนพาณิชยการxxx 

ซึ่งเป็นโรงเรียนเอกชนดังย่านฝั่งธน คนมีกะตังค์ถึงมีปัญญาเรียน แต่พวกที่ไม่รวยอย่างผมเรียนได้ 

เพราะทุนที่ว่านั้นแหละครับ  ของฟรีไม่มีในโลก เมื่อเรียนฟรีก็ต้องซ้อมบอลทุกวันจันทร์ถึงศุกร์

ซ้อมมหาโหดร่วม 6 ชั่วโมง ผมเรียนรอบเช้าเลิกไม่เกินบ่ายสองโมง เริ่มซ้อมตั้งแต่บ่ายสามถึงสามทุ่ม

อ่านสามเหมือนกัน แต่สามคนละเวลาเลยครับ หนักไหมล่ะ กว่าจะถึงบ้านอาบน้ำ

กินข้าวทำการบ้านเข้านอนก็โน้นเลย ห้าทุ่มเที่ยงคืนประจำ ยิ่งเรียนบัญชีด้วย

การบ้านคงไม่ต้องพูดถึง
 
                             แหกขี้ตาตื่นตีห้า พอหกโมงต้องรีบออกจากบ้านไม่งั้นสาย 

เด็กนักกีฬามาสายฝ่ายปกครองส่งรายชื่อให้โค้ช โดนสั่งซ่อมให้วิ่งรอบสนามเพิ่มอีกสี่รอบ 

ปกติวิ่งสิบรอบก็ขาลากแล้ว (สนามฟุตบอลมาตรฐานสี่ร้อยเมตร) รู้หรือยังครับว่าซ้อมหนักเป็นยังไง?   

ลืมบอกไปผมนักกีฬาวอลเล่ย์บอลชายครับ ไม่ใช่นักฟุตบอล แต่พวกผมมักเรียกสั้นๆ ซ้อมบอล

เป็นอันรู้กันแล้วครับ 



                        ที่พูดมาทั้งหมด คือกิจวัตรที่ผมทำอยู่ประจำมาเกือบสามปีแล้วครับ ใช่ครับผมเรียน ปวช.3 

ปีสุดท้ายแล้ว ส่วนจะเรียนต่อปวส.ที่นี้หรือไม่ พูดได้เลยว่าไม่ เพราะอะไรนะหรือ?

เพราะผมเบื่อบัญชี ถึงแม้ทางโรงเรียนจะเกริ่นให้ทุนผมต่ออีกสองปีก็ตาม ตอนนี้ผมกะเปลี่ยนแผน

การเรียน บัญชีการบ้านเยอะโครต ยิ่งปีสามเรียนหนัก ทั้งบัญชีต้นทุน บันชีชั้นสูง บัญชีธนาคาร   

โอ้ย! อย่าคิดมันเลยครับ บัญชีเกือบ 7 เล่ม  การบ้านทุกวัน วันหนึ่งสั่งตั้งหลายข้อ 

ดีหน่อยที่ผมเรียนดี เกรดทุกเทอม 3.5 ขึ้น ขืนต่ำกว่า 2.5  คงไม่ได้ทุนเรียนฟรีอีก 

ต่อให้เป็นนักกีฬาก็เถอะ  เขามีมาตรการบังคับเกรดไว้ด้วย


                      ตอนนี้ผมได้รับการติดต่อจากมหาวิทยาลัยของรัฐ โควต้านักกีฬา ให้ไปสอบเอาแค่ 60 % 

ผมจึงมุ่งไปทางนี้ดีกว่า อาจเป็นเพราะสามปีนี้ผลงานด้านกีฬาโรงเรียนผมโด่งดังมาก   

คว้าแชมป์ทั้งนักเรียนกรมพละ  เขตการศึกษาและนักเรียนกทม.  ติดสโมสรธนาคารดังอีกต่างหาก

เอาเป็นว่าผมมีชื่อเป็นที่รู้จักในวงการวอลเล่ย์บอลเยาวชนไม่น้อยว่างั้นเถอะ   

ยิ่งตำแหน่งที่ผมเล่นหาตัวเกิดอยาก มือเซ็ทครับตำแหน่งสำคัญของทีม 

ถือเป็นหัวใจของวอลเล่ย์บอลก็ว่าได้ ขาดผมซะคนทีมไปไม่เป็นแน่ รู้หรือยังว่าผมสำคัญแค่ไหน 555!

มาเข้าเรื่องไอ้เจ็กโรจต่อดีกว่า  มันเรียกผมเพื่อ?


                    “กูยืมบัญชีธนาคารมึงหน่อยดิ..กูทำโจทย์ที่จารย์ให้ในห้องไม่ทัน แก่บอกส่งไม่เกินสามโมง

ช้ากว่านี้แกไม่เซ็นต์ให้ว่ะ..โครตเขี้ยวเลย  ของมึงส่งแล้วนี่ มาให้กูยืมซะดี ๆ เร็วให้ว่อง” 

นั้นแหละครับ ประจำ! ผมต้องซัพพอตเรื่องการบ้านตลอด จับคู่รายงานไอ้เชี้ยโรจเป็นต้อง

กระโดดเกาะผมตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว รู้จักกันวันปฐมนิเทศน์ มาสนิทก็ตอนรับน้อง ดันเป็นบัดดี้กันอีก   

หนำซ้ำอยู่ห้องเดียวกันด้วย แยกแผนกมันตามผมมาเรียนบัญชี โรงเรียนผมแยกแผนกตอนปีสอง 

ปีหนึ่งเรียนรวมทุกแผนก  บัญชี  การตลาด  เลขา  เรียน รด.ผมกับมันก็เรียนด้วยกัน 

แต่น้ำใจที่มันให้ผมคือ?


                   “พรุ่งนี้..ของหวานกูทับทิมกรอบ” ของกินแลกเปลี่ยน


                   “จัดไปกูแถมแป๊ปซี่ให้อีก เป็นไงน้ำใจป๋าโรจคุ้มไหม?”  นั่นแหล่ะครับ ผมเอาสมุดบัญชีส่งให้ 

ก่อนจะแยกตัวเข้ายิมเปลี่ยนเสื้อผ้า  ลงซ้อมกีฬาตามปกติ   







ลองดูกัน รับรองมันส์พะยะค่ะ

Luk.

[roseen]

 

[luxilove]

เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part  2
ไอ้เหี้ย...กวนตีนกู.
.
.
.
.
.
                       วันนี้วันเสาร์ผมกับไอ้โรจเลิกเรียนเสร็จ (สมัยนั้นพาณิชย์มีเรียนวันเสาร์ด้วยแต่เลิกเร็ว)

ชวนกันมาเดินเล่นที่เซ็นทรัลลาดหญ้า ห้างดังแหล่งนักเรียนเที่ยว ถัดไปไม่ไกลเมอรี่คิงส์วงเวียนใหญ่

แถวบ้านไอ้โรจมัน ย่านนี้เดินจนรองเท้าสึกมาหลายคู่แล้ว ระหว่างที่พวกผมกำลังเล่นหยอดเหรียญ

ทดสอบพลังหมัดกันอยู่ เคยเล่นไหมครับที่หยอดเหรียญเสร็จให้เราอัดกำปั้นต่อยสุดแรงเกิด

มันจะกระดอนขึ้นไปอัดเพดาน แล้วขึ้นแต้มให้รู้ว่าเราต่อยแรงได้แค่ไหน   


                        นั่นแหล่ะ..ผมกับไอ้โรจแข่งกันอยู่ ใครแพ้หยอดเหรียญ ซึ่งผมชนะมันมาสามรอบแล้ว..

ควายจริง!กีฬาไม่ค่อยเล่น จะมาออกแรงแข่งกะผมที่ซ้อมทุกวันจันทร์ถึงศุกร์ ชนะได้ก็อัศจรรย์ล่ะมึง 


                       “เหี้ยวี!...แม่งแรงควายว่ะมึง...กูหมดไปสามสิบแล้วนะ...ตัวอย่างกับกุ้งแห้ง 

มึงเอาแรงมาจากไหนว่ะ!”  มันบ่นครับ คงเพราะเสียค่าหยอดรอบละ 5 บาท

ทั้งของมันของผมหมดไปสามสิบได้ จริงอย่างที่มันบอกถึงผมเป็นนักกีฬา เชื่อไหมรูปร่างผมผอมบาง 

สูงแค่ 168  เองครับ  ถึงต้องเล่นตัวเซ็ทไง เพื่อนในทีมแต่ละคน  178  กันทั้งนั้น 


                        ถึงผมจะตัวบางไม่หนาล่ำเหมือนคนอื่น แต่ข้อมือผมแข็งแรง ถึงสามารถเซ็ทบอลตั้งลูก

ให้ตบได้สบาย ไอ้ห่าโรจมันไม่เข้าใจตรรกะข้อนี้  เลยเสียค่าโง่ เพราะมันแพ้สามครั้งติดกัน ต้องทวงเดิมพันมันแหล่ะ..


                            “อะไรเล่า?..แพ้แล้วพาลว่ะ! ไม่ต้องไก๋เลยมึง ป่ะไปเลี้ยงขนมจีนน้ำยากูซะดีๆ” 

พูดจบผมเข้าไปลากแขนมัน ให้กอดคอคงไม่สามารถ ถึงมันเจ็กตี๋แต่ดันสูง 178 แหน่ะ 

เพื่อให้มันพาไปเลี้ยงขนมจีนน้ำยา ร้านอร่อยฝั่งตรงข้ามห้าง ร้านนี้มีทับทิมกรอบกะทิสดขายด้วย 

เขาขายดีมาก อยู่มาเป็นสิบๆปีแล้ว 


                         “ไงมึง..เดิมพันกันป่าว?”  ขณะที่ผมกำลังจะลากแขนเหี้ยโรจไปด้วยกัน   

พวกเด็กช่างกลเข้ามาท้าผมเดิมพันต่อยหมัด...พวกมันมากันห้าคน   

เข็มหน้าอกกับหัวเข็มขัดบอกยี่ห้อโรงเรียนขึ้นชื่อ..เด็กเหี้ยสุดโต่ง

ที่สำคัญไอ้พวกเด็กช่างชอบมองเด็กพาณิชย์อย่างพวกผมเป็นตุ๊ดซะงั้น   

ไม่จำเป็นไม่ควรเสวันนากับพวกมัน ผมไม่สนใจกะเดินหนีจะได้ไม่ต้องมีเรื่อง


                       “เห้ย! ตุ๊ดเว้ย! กูว่าแล้วหน้าติ๋มๆ ทำมาต่อยโชว์ พอท้าเข้าหน่อยแม่งป๊อด 

สงสัยรีบไปดูดจ๊วยกันว่ะ..555!”  ไอ้เหี้ยตัวเดิมปากหาเรื่องสุด ๆ

ผมโครตโมโห แต่ต้องอดทนไม่อยากมีเรื่อง ยิ่งอยู่ในชุดนักเรียนด้วยไม่คุ้มครับ 

ผมเป็นเด็กต่างจังหวัดอาศัยอยู่กับพี่สาว ซ้ำยังกำพร้าพ่อเหลือแต่แม่ 

เพื่อไม่ให้ทางบ้านผิดหวังเลี่ยงได้ผมเลี่ยงดีกว่า แต่ไอ้โรจมันไม่ใช่ 

มันเป็นคนแถวนี้ ผมบอกแล้วมันลูกเถ้าแก่ร้านทอง มาพูดจาดูถูกหยามมันแบบนี้ด้วย มันเลย?



                       “เหี้ยดิ มึงว่าใครตุ๊ด..ครวยเห่อะ! ท้าเดิมพันใช่ไหม เท่าไหร่ว่ามา” เหี้ยโรจสวนกลับ

ไอ้คนพูดทันที..ท่าทางคงเป็นหัวโจก มันก้าวมายืนประจันหน้าไอ้โรจ ความสูงสูสีพอกัน

ไอ้เหี้ยนั่นดูจะได้เปรียบนิดๆด้วยแหล่ะ.. หน้าตาเหมือนคนใต้  คิ้วคมหน้าเข้ม ผิวสีแทน แถมเคราครึ้มอีกต่างหาก

แขนแม่งมีแต่ขนดำพรืดไปหมด เสื้อนักเรียนปลดกระดุมสองเม็ด 

มองเห็นขนหน้าอกแพลมเต็มพรืด ตกลงคนหรือว่าลิงกันหว่า? 

                              แต่ถ้าไม่อคติไอ้เชี้ยนี้โดยรวมแล้ว..มันหล่อคมเข้มอย่างอิสลามประมาณนั้น 

ตรงข้ามกับไอ้โรจที่เจ็กตี๋ ตาชั้นเดียวผิวขาวตามแบบฉบับเชื้อสายจีนของมัน 

ตัดกันยังกับขาวกับดำเลยตอนนี้  มองพวกเพื่อนมันแม่งแต่ละคนอันธพาลครองเมืองทุกตัว 

ผมคงจ้องพวกมันนานไปหน่อย ไอ้เหี้ยหัวโจกกวนใส่ผมซะงั้น


                         “มึงมองอะไรกู?...กูไม่พิศวาสพวกตุ๊ดกระเทยว่ะ!..อย่าหวังจะได้อมได้ดูดกูเลยชาตินี้..5555!”

แม่งดูปากมัน...ยัดเยียดให้กูจริงตุ๊ดกระเทยเนี๊ยะ ผมยังไม่ทันอ้าปากสวนมันกลับ 

เหี้ยโรจแย่งพูดขึ้นซะก่อน


                      “มึงเลิกว่าเพื่อนกูซะที...มันไม่ได้เป็นอย่างที่มึงพูด...ให้เกียรติกันหน่อยดิพวก”

พระเอกจริงเพื่อนโรจ มีเรื่องขึ้นมาสู้ไหวป่าว?ได้ข่าวต่อยมวยไม่เป็นไม่ใช่ นี่ห้าต่อสองเลยนะเว้ย!


                         “ปกป้องกันจริง กูถามจริงมันเมียมึงรึไง?..กูเห็นเมื่อตะกี้ยังยื้อยุดฉุดแขนมึงอยู่นี่หว่า?” 

อ่ะ!เหี้ยแล้วไง เหลือจะทนล่ะว่าจะไม่พูดแล้วน่ะ ถึงขั้นนี้เอาไงเอากัน

อย่างมากแค่ตายเกิดหนเดียวตายหนเดียว ลูกผู้ชายฆ่าได้หยามไม่ได้..จัดไป


                          “รู้สึกมึงข้องใจกะเพศกูจัง..ต่อให้กูเป็นอย่างที่มึงพูด กูไปเป็นอยู่บนหัวพ่อมึงรึไง?”

คำว่าพ่อหลุดปากผมไป มันปรี่เข้าหาทันที  ไอ้โรจจะขยับตาม เพื่อนมันที่เหลือสี่คน

เข้าไปขวางไว้ไม่ให้เข้ามาช่วยผม ไอ้หน้าเหี้ยเอามือจับคอเสื้อผมหิ้วขึ้น ผมก็เชิดหน้ามองตามัน

ไม่มีหลบ ตัวต่อตัวไม่กลัวแม่งหรอก ผมเป็นมวย พี่ชายเป็นนักมวยทั้งบ้าน 

ชกมวยหาเงินเรียนกัน พวกมันพาผมไปซ้อมด้วย เลยทำให้เป็นตั้งแต่อายุ 12 

ก่อนเข้ากรุงเทพฯแล้ว มันง้างมัดแต่ไม่ยักต่อย กะพอมันต่อยผมก็หลบทัน 

แถมเตรียมยกขาเตะอัดผ่าหมากมันด้วย ดันหยุดมือค้างไว้จ้องหน้าผมไม่กะพริบ 

ตาแดงก่ำคงโกรธจนควันออกหูแหล่ะ  เล่นด่าบุพการีมันขนาดนั้น

ไม่เข้าใจทำไมมันไม่ต่อย ท่าทางก็ตั้งใจจะต่อยผมอยู่แล้ว จู่ๆหยุดมือทำเหี้ยไร   

ผมไม่เข้าใจมันจริงๆ 


                             “หึ..กูเปลี่ยนใจไม่ต่อยดีกว่า กูมีวิธีจัดการเด็ดกว่านั้นอีก รู้ไว้ไม่เคยมีใครด่าพ่อกู

แล้วลอยนวลไปได้ มีเรื่องในห้างตอนนี้ไม่คุ้ม เดี๋ยวเสียแหล่งหลีหญิงไว้ฟันหมด

พวกมึงปล่อยไอ้เหี้ยนั่นไป ส่วนไอ้ห่านี้..เอามันมากับพวกเรา”  พูดจบพวกเพื่อนมันเดินเข้ามา

ประกบจับแขนผมซ้ายขวา ดันหลังให้เดินไปกับพวกมัน ผมสะบัดตัวไม่ยอมทำตาม 

แต่ต้องหยุดกึกเพราะสัมผัสถึงวัตถุบางอย่างจิ้มตรงข้างเอว แน่ใจหน้าจะเป็นมีด 


                         “มึงจะยอมเดินไปดีๆ หรือจะให้พวกกูจิ้มมึงไส้ทะลักตรงนี้”  ผมเหลียวมองหน้ามัน 

ซึ่งจ้องผมพร้อมกระทุ้งสิ่งที่ใช้จี้จิ้มเข้ามาตรงเอว รู้สึกเจ็บแปล๊บเข้าให้ 

ทิ่มเนื้อผมแหล่ะแค่นิดเดียว  มันคงตั้งใจพิสูจน์ให้ผมดูว่าพวกมันเอาจริง 

ผมหันหลังไปดูไอ้โรจ  มันถูกอีกสองคนประกบเช่นกัน  ชั่วโมงนี้คิดว่าไหนๆ

ก็ต้องไปกับพวกมันอยู่ดี  ขอต่อรองให้เพื่อนรอดก่อนดีกว่า เพราะไอ้โรจมันไม่เกี่ยว 

ผมต่างหากที่ด่าพ่อไอ้เหี้ยนั่น คิดได้เลยตัดสินใจ


                                 “มึงปล่อยเพื่อนกูไปก่อน...กูตามไปก็ได้....กูด่าพ่อมันเพื่อนกูไม่เกี่ยว”  พูดจบ

พวกมันหันไปขอความเห็นจากไอ้หัวโจก ซึ่งมันพยักหน้าอนุญาต ไอ้โรจจึงเป็นอิสระ

พอมันหลุดรีบตรงดิ่งมาหาผมทันที


                         “วี..มึงเป็นไงมั้ง?..มันจะพามึงไปไหน?”  หน้ามันซีดอย่างเห็นได้ชัด ยิ่งผิวขาวอยู่ด้วย

พอซีดไม่มีสีเลือดยิ่งไปกันใหญ่  ผมตัดสินใจยิ้มให้ก่อนบอกมันไป


                         “กูตามไปเคลียร์กับพวกมัน มึงไม่ต้องห่วงไม่เป็นไรหรอก มึงรีบกลับบ้านไปก่อน 

เจอกันวันจันทร์ที่โรงเรียน กูเอาตัวรอดได้สบายมาก”  มันจ้องหน้าผมไม่วางใจ 

ผมพยักหน้าให้ คงขัดลูกตาไอ้เหี้ยหัวโจกมันมั้งเลยเร่งซะ


                        “นี่!..มึงจะสั่งเสียกันอีกนานไหม กูจะได้ไปจองศาลารอ...เหี้ยเจ็กรีบไปเลยมึง

ก่อนกูเปลี่ยนใจลากมึงไปยำตีนอีกคน”  ฟังมันพูดดิ เลี้ยงหมาเต็มปากมันแหล่ะ 

หมาเน่าซะด้วยแต่ละตัวถึงได้กลิ่นเหม็นขนาดนี้


                       “มึงจะเอาเพื่อนกูไปไหน จะทำอะไรมัน?”  ไอ้ห่าโรจก็นะ อุตส่าห์ข่มความกลัวกล้าถามอีก


                       “กูไม่เอามันตายหรอก แต่ก็ไม่แน่ถ้ามึงยังวอนไม่เลิก รำคาญขึ้นมา เตรียมรอฟังข่าว

ศพนักเรียนขึ้นอืดในเจ้าพระยาได้เลย”  ไอ้โรจโดนไอ้เหี้ยตัวพ่อขู่เข้าให้ 

ตาแดงจะไปแหล่ะ..ผมรำคาญจัดยิ่งเห็นสภาพนี้ ก็เข้าใจอยู่มันลูกคุณชายขนาดนั้น 

ชีวิตเคยมีเรื่องกะใครเขาหรือเปล่า  อดพูดขึ้นไม่ได้


                           “โรจ...มึงกลับไปก่อน กูไม่เป็นไรหรอกน่าเชื่อกูสิ...แล้วไงเจอกันวันจันทร์   

หรือไม่มึงโทรเข้าบ้านกูโอเคป่ะ”  สมัยนั้นไม่มีมือถือ มีแต่โทรศัพท์บ้าน   

มันพยักหน้าเข้าใจ  ก่อนจะหันหลังเดินออกไป  ยังมีเหลียวมามองอีกเป็นระยะ 

ผมได้แต่ถอนหายใจ แต่เรื่องตรงหน้ายังไม่จบ


                        “ไปได้แล้ว..”   มันบอกเพื่อนมัน  ไอ้เหี้ยสองตัวนี้ก็ดันหลังให้ผมเดิน 


                        “มึงไม่ต้องดันกู แล้วปล่อยแขนกูได้แล้ว  เดินเองได้ไม่หนีหรอกน่า  คำไหนคำนั้น 

บอกไปก็ไปดิว่ะ..โรงเรียนกูมึงก็รู้จัก หนีได้มึงก็ไปดักหน้าโรงเรียนอยู่ดี”  ผมบอกมันไป

นี่อีกปัญหาหนึ่งที่ผมไม่หนี  เพราะเรื่องมันจะไม่จบ  เคยมีเด็กโรงเรียนผมไปมีเรื่องกับเด็กโรงเรียนมัน 

เรื่องแย่งผู้หญิงอะไรเนี๊ยะแหละ...สาว ๆพาณิชย์โรงเรียนผมขึ้นชื่อว่าสวยในย่านนี้เลยทีเดียว 

                              ไม่ต้องแปลกใจที่จะมีนักเรียนชายโรงเรียนอื่นมาดักจีบอยู่ประจำ โรงเรียนไอ้เหี้ยนี้ก็หนึ่งในนั้น 

ที่รู้จักดีเพราะชอบมามีเรื่องหน้าโรงเรียนผมบ่อย ถึงกล้าพูดว่าป้ายยี่ห้อโรงเรียนมัน

เด็กเหี้ยโครต  ก็เด็กโรงเรียนผมเคยโดนรุมยำตีนหน้าโรงเรียนมาแล้ว   

ผมถึงได้ตัดปัญหาเคลียร์ให้จบๆไปซะ  ขืนไปมีเรื่องต่อที่หน้าโรงเรียน 

มีหวังซวยทั้งขึ้นทั้งล่อง ยิ่งผมเป็นนักเรียนทุนด้วยโดนหลายกระทงหากไปก่อเรื่องทะเลาะวิวาท 

ไม่ว่าจะผิดหรือถูกก็โดนโทษทางวินัยอยู่ดี เคยมีรุ่นพี่เป็นตัวอย่างมาก่อน โดนตัดทุนแถมถูกรีไทร์ด้วย 

ไม่คุ้มหรอกผมว่า



                            พวกมันยอมฟังปล่อยให้ผมเดินอิสระ โดยไอ้เหี้ยตัวพ่อเดินนำ ไอ้สี่ตัวเดินประกบผม

ให้ตามไอ้เหี้ยนั่นไป ถึงหน้าห้างมันเรียกตุ๊กๆ (รถสามล้อเครื่อง) บอกสถานที่จะไป

ดันผมขึ้นนั่งตักไอ้เหี้ยตัวพ่อซะงั้น  ส่วนพวกแม่งนั่งอัดกันเต็ม  นรกแสรด..ทำไมกูตกอยู่ในสภาพอุบาทว์นี้ด้วยวุ้ย!

                          คงแปลกใจทำไมผมไม่ร้องให้คนช่วยเพราะอยู่ในที่ชุมชน ต้องบอกว่าไม่มีประโยชน์   

ไม่มีใครอยากยุ่งเรื่องเด็กช่างตีกันหรอก  ต่อให้ไล่ตีกันเป็นกลุ่มคนโดนรุมกระทืบอยู่ต่อหน้าก็ไม่มีใครกล้าช่วย 

เค้ากลัวลูกหลง   ยิ่งสมัยนั้นไม่มีมือถือด้วย เลี่ยงได้คนเขาพยายามไม่เข้าใกล้เป็นดีที่สุด..







ตอนสองมาลองชิมลางต่อ  ไม่มีรีฯ  แสดงถึงความสนใจของคนอ่าน  อาจต้องพับดองไว้ก่อน

Luk.

[puppyluv]

โหยยย เล่นมีดอ่ะ
วีอย่ายอม ตบอัดมันไป แต่ก็นะ-น่าลุ้น ติดตามๆๆๆ

[yeyong]

เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ 
ใจร่มๆนะคะ อย่าเพิ่งน้อยใจเลิกลง
อ่านแล้วเรานึกภาพตามออกเลย เพราะเป็นคนฝั่งธนเหมือนกัน
กำลังลุ้นและน่าติดตาม ยิ่งเล่าทำให้นึกถึงอดีตสมัยก่อนจริงๆนะ
+1 จุ๊บๆ

[WhatLoveIs]

รอติดตามอยู่นะคะ

เหตุเกิดแถว รร.เก่าเลยค่ะ จินตนาการง่ายหน่อย ^^

[BBChin JungBB]

อยากอ่านต่ออ่ะคับ อยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

[tekeela]

รออ่านอยุ่นะค้าบ

[ชะรอยน้อย]

น่าสนุกมากค่ะ 

[k00_eng^^]

สนใจจ้า
รออ่านต่อนะ
กำลังหนุกเลยอ่ะ
มาเร็วๆนะจ๊ะ

[hahn]

มาต่อด่วนรออ่านด้วยความอยากรู้

[fuku]

นั่งเดาพื้นที่เกิดเหตุได้เป็นฉากๆ นี่เราอายุเยอะแล้วสินะ

คิดถึงทับทิมกรอบตรงข้ามห้างดังเลย... ไม่ได้ไปกินนานแล้ว

[Killua]

ชอบเค้าอะเด้ ถึงเอาเค้าไปด้วยอ่ะ เอิ๊กๆๆๆๆ วีจัดหนักให้สักทีดิ 

[Sabaijai]

จินตนาการภาพตามด้วย...น่ากลัวจัง มีมีดอีกต่างหาก จะโหดร้ายกันไปไหน

รออ่านจ้า 
 

[roseen]

เจอคนนิสัยเชรี่ยเข้าแล้วละน้อง

[SoN]

^^

[Poes]

เรื่องน่าติดตามค่ะ แต่ว่าคนนี้พระเอกมั้ยเนี่ย  อุ้ย !!! นั่งตักด้วย

[andy_kwan]

นั่งตักพระเอกหรือเปล่า   ระวังเคทิ่มนะจ๊ะ

[kitty]

 :serius2:น่ากลัววววววววววววววววววววววววววอะ


มารออ่านต่อออออออออออออออออออออออออ

[โชกุน]

ลงต่อเลยได้ไหมอ่าาาาาาาาาาาาา สนุก!!!! มากกกกกกก

[luxilove]

 :3123:โอเค  กำลังใจมากันแล้วแร่ะ  จัดตอนที่สามให้ไป! 

แหม..ๆ..ก็นะ  เรื่องนี้จากต้นเรื่องเค้ามันน่าสนนี่น๊า   อุตส่าห์รับอาสาเป็นคนนำเสนอ  แฟนตัวจริง

ไม่ให้กำลังใจ   เลยนอยด์ซะงั้น..ตอนนี้ไม่แล้วแหล่ะ...เอ้าตามกันไปอ่านไอ้เลย

Luk.





เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part  3
กูเนี๊ยะนะ...พ่อสื่อ.
.
.
.
.
.
                   พวกมันพาผมมาตรงส่วนหย่อมข้างสะพานพุทธ ฝั่งตรงข้ามปากคลองตลาด ลงจากรถ

มันก็พามานั่งโต๊ะหินอ่อนที่กทม.เข้าจัดไว้ มีคนนั่งเล่นประปราย 

ยังไม่เย็นมากแค่สี่โมง คิดว่าถ้าต้องลงมวยกัน  มันเลือกสถานที่ได้ไม่เลว 

                      อัดผมเสร็จทิ้งซากไว้ทางหนีเพียบ หนักเข้าหิ้วปีกโยนลงเจ้าพระยาอย่างที่ขู่ก็ใกล้ดี   

คิดไปด้วยมองสำรวจไปด้วย  จากที่ทำใจกล้าตอนนี้ชักหวาด ยอมรับแบบไม่อาย 

หากแม่งเล่นพวกห้ารุมหนึ่งแถมมีดด้วยต่างหาก ยังไม่รู้มันซ่อนอะไรไว้ในตัวอีก 

เด็กช่างกลคงไม่พกมีดปะติ๋วไว้แค่อย่างเดียวหรอก  อริเยอะจะตาย

ก่อนจะคิดไปไกลเหี้ยตัวหนึ่งในกลุ่มก็พูดขึ้น


                         “เอาไงว่ะ!..กล..มึงให้ลากมันมาล่อแม่งเลยดีไหม?”  อ่า...ไอ้หัวโจกชื่อกล..โทษเหอะ..

ได้ข่าวกูเดินมาเองมึงไม่ได้ลากกูมาสักหน่อย..พูดผิดหรือเปล่า แล้วจะล่อกูขอตัวต่อตัวได้ป่ะ!...

เก่งจริงอย่ารุม..ได้แค่คิดไม่ขยับให้มีพิรุธ  ดูมันจะเอาไงต่อ


                        “มึงรู้จักน้องเกศ อยู่เลขาปีสองไหม?” อ้าว!...เหี้ยกลถามผมขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย 

ที่ถามนี่มึงคงไม่ได้หมายถึง..น้องเกศที่ถ่ายโฆษณาลูกอมยี่ห้อดังหรอกนะ 

โรงเรียนผมมีพวกถ่ายโฆษณาสวย ๆหล่อ ๆหลายคนเหมือนกัน


                       “เกศไหน?..มึงคงไม่ได้หมายถึงเกศที่ถ่ายโฆษณาใช่ไหม?”  ถามมันไปล่ะ


                       “ไงว่ะ!..มีหลายเกศหรือไง..คนเดียวกันนั่นแหละ”  มันตอบผม หน้านิ่วใส่กูอีก


                      “มึงถามไม...อย่าบอกมึงแอบชอบเด็กโรงเรียนกูดิ”  กวนมันซะ เห็นไอ้ลิงดำทำหน้าเหว่อสนุกดีพิลึก 

ก่อนมันจะเหวี่ยงใส่ผมแทน


                     “เอ่อน่า..จะไงเรื่องกู...ตกลงมึงรู้จักใช่ป่ะ?” 


                     “อึม..กูรู้จัก..แล้วไง?”  ไม่อยากบอก น้องเกศเป็นเพื่อนกับไอ้คิ๋มนักกีฬาทีมผม แผนกเลขาห้องเดียวกัน

ไอ้นี่มันพวกแอ๊บแมน ก็นะนักกีฬาวอลเล่ย์บอล 80% เป็นเงี๊ยะหมด (รวมกูด้วยมั้งแต่ยังไม่รู้ตัวตอนนั้น)

บ้างครั้งน้องเค้าว่างก็มานั่งรอมันซ้อม พอได้ทักทายคุยกันบ้าง แต่ไม่สนิทเท่าไหร่หรอก


                     “งั้นดีเลย...กูมีงานให้มึงทำ..มึงติดต่อน้องเค้าให้กู..ทำสำเร็จกูไม่เอาเรื่องมึง” ไอ้สาด..งานเหี้ยไร

ของมัน..อยู่ ๆ จะให้กูเป็นพ่อสื่อให้เนี๊ยะนะ..ยังกะกูถนัดนักนิ ขนาดหญิงโดนใจสักคน 

กูยังไม่กล้าเข้าไปคุยกะเค้าเลย ประสาไรให้กูคุยน้องเค้าให้มึง..คงสำเร็จอย่างมึงว่าหรอก 

ฝันไปดิ......


                      “กูทำไม่ได้หรอกว่ะ..ไม่ถนัดงานที่มึงบอก” ผมปฏิเสธมันทันที


                      “ทำไม่ทำมึงเลือกเอา ถ้าทำกูหยวนให้ ไม่ติดใจที่มึงด่าพ่อกู แต่ถ้าไม่ทำ..กูจัดหนักให้มึงแน่   

มีผัวทีเดียวสักสี่ห้าคนชอบป่าว?..รุมโทรมน่ะเคยโดนไหม?”  ผมมองไอ้เหี้ยนี้ปากอ้าตาค้าง 

อึ้งกับความคิดอุบาทว์ชาติชั่วของมัน คิดได้ไงจะรุมโทรมกู..ไหนมันพูดอยู่แหม่บ ๆ

อย่าหวังได้อมได้ดูดจ๊วยคนอย่างมันไง  ไอ้สัดแม่งเอร้ยยยย....


                         “เหี้ยแล้วไงมึง...ตกลงที่พากูมาเนี่ยะ..กะเอากูมาโทรมว่างั้น...กระเทยมีออกเยอะแยะ...

โรงเรียนกูอย่างเพียบ..มึงสนใจกูบอกพวกแม่งให้ก็ได้..ไม่ต้องรุมหรอก..พวกมันชอบ..

เดี๋ยวกูแนะนำให้เอามะ?”  พูดจ้องตามันไปแหละ..กูพูดจริงพวกนี้กูคุยให้ได้ 

บอกพวกอีวิทย์อีเอกนักกีฬาในทีมเท่านั่นแหละ ขี้คร้านมันจะรีบวิ่งไปเรียกเพื่อนแม่งมา 

ยิ่งเถื่อน ๆ อย่างไอ้พวกเหี้ยนี่ด้วยแล้ว  สเป็คพวกมันเลยหละ


                          “มึงเอาสมองไหนคิดว่ะ...ว่ากูจะล่อตูดมึง..สัด..คนอย่างกูไม่สิ้นไร้..ถึงขนาดเงี่ยนแล้วต้องให้

พวกมึงช่วยหรอก...ชื่อกู..กล..จำไว้ให้ดี..มีแต่หญิงวิ่งใส่..อย่าคิดจัญไรแบบที่พูดอีก..

เดี๋ยวจะหาว่ากูไม่เตือน” อ้าว!..ไอ้ฟราย..ไหงมาด่ากูซะงั้น ไม่ใช่ไอ้หมากลตรงหน้ากูนี่หรือไง 

ที่บอกกูไปแหมบ ๆ จะรุมโทรมกูง่ะ...แสรดดดด..


                         “ก็มึงพึ่งบอกกูเอง..กูไม่ทำ..มึงจะรุมโทรมกูนี่หว่า”  เถียงมันแหละ..กูไม่ผิดมีหรือจะกลัว...แต่จริง ๆ

ก็หวั่น ๆในใจลึก ๆอ่ะ..เอาแน่กับแม่งไม่ได้ อารมณ์ขึ้น ๆลง ๆ ยังกะคนเลือดลมไม่ปกติซะงั้น เหี้ยนี่


                         “กูบอกมึงรึยังว่าเป็นพวกกู...โน้นเพื่อนกูที่โรงเรียนโน้น ไอ้พวกเหี้ยนั่นมันชอบ

อย่างมันหญิงก็ได้ชายก็ดี...แบบมึงสเป็คพวกมันเลยล่ะ หน้าเซ่อ ๆใส ๆ ตัวบางปากแดง 

รับรองพวกมันจะขอบคุณกู ที่เอามึงไปกำนัลพวกแม่งซะอีก”  มันว่ากูจัญไร

กูขอด่ามึงกลับในใจสักทีเห่อะ...มึงดิ..โครตของโครตจัญไรเลย...เชี้ย..


                         “เห้ย!..กล..กูว่าถ้าไงมึงไม่ต้องส่งมันให้พวกไอ้นพมันหรอก กูกะไอ้ต่อขอเล่นเองดีกว่า 

ดู ๆแล้วพวกกูล่อได้ว่ะ!..”  ไอ้หน้าเหียก เพื่อนมันพูดขึ้น แถมมีพยักเพยิดกับไอ้หน้าปลวก 

ที่ชื่อต่ออีกตะหาก


                        “ตกลงพวกมึงเปลี่ยนรสนิยมแล้วเหรอว่ะ ไอ้ก๋อย...ไอ้ต่อ...กูไม่ยักรู้ว่าพวกมึงชอบแบบนี้ด้วย   

คบกันมาตั้งนานปิดกูนะพวก”  มันไม่ตอบกลับหันไปคุยเรื่องรสนิยมพวกแม่งกันซะ


                       “เปล่า..เปลี่ยนเหี้ยไรล่ะมึง..กูเพิ่งตกลงกัน ลองไอ้เหี้ยนี่หน่อยก็ดี ดูผิวมันเนียนดี

หน้าตาผ่านใช่ได้ มึงเคยได้ยินป่ะ...ชายขี่ชายเป็นยอดชายไง..เกิดมาทั้งทีลองหา

ประสบการณ์หน่อยก็ไม่เสียหาย พวกไอ้ห่านพมันยังฟันดะ มึงก็รู้..แถมยังมาเล่าว่าฟิตยังงั้นตอดยังงี้ 

ยิ่งตอนโดดดูดด้วยแล้ว หญิงยังอายสู้ไม่ได้เลยงั้น กูก็อยากลองดิว่ะ”  ไอ้หน้าเหียกชื่อก๋อย 

มันพูดจนกูจะอ๊วก..นึกภาพตามมันแล้ว


                        “คนนี่ไม่ได้ว่ะมึง...กูมีงานให้มันทำ..ดูมันก่อนว่ามันจะทำให้กูเปล่า แล้วไงค่อยว่ากันอีกที”

มันตบไหล่เพื่อนมัน ทำยังกะพวกมันเป็นเจ้าชีวิตตัดสินชะตากูซะงั้น   


                        “เอาไงมึง..ตกลงจะรับงานกูทำป่าว?.ไม่ยากไรนี่..กูแค่ให้มึงติดต่อน้องเกศให้แค่นี้

หรือมึงอยากจะเล่นแซนวิชกะเพื่อนกูแทน”  ไอ้นรกเอ้ย...อย่าให้กูมีโอกาสเอาคืนนะมึง   

ได้แต่คิดในใจ  ทำไรมันไม่ได้มากกว่านี้


                         “แล้วกูต้องทำไงบ้าง...มึงถึงจะเรียกว่าสำเร็จ” นั่นดิ กูต้องทำถึงขนาดไหน มึงถึงจะถือว่าจบกัน


                        “ก็แค่ขอเบอร์น้องเค้ามาให้กู...นัดเค้ากินข้าวกะกูสักมื้อ..ถือว่ามึงทำสำเร็จ แค่เนี๊ยะทำได้เปล่า” 

ไอ้แสรดด...บอกเองว่าหญิงตรึม ต่างวิ่งเข้าใส่ไม่ขาด แล้วมึงเสือกมาขอให้กูช่วยติดต่อน้องเกศ

ให้พระแสงอะไรว่ะ


                             “เอ่อ!..จะลองดูแล้วกัน...ปล่อยกูไปได้ยัง”  ผมรับปากมันส่ง ๆไปก่อนแหละ จะห้าโมงแล้วต้องรีบกลับ 

เดี๋ยวที่บ้านเป็นห่วงหาว่าเถลไถลอีก


                            “อย่ารับปากมั่ว ๆนะมึง...แล้วอย่าคิดว่ากูตามมึงไม่ได้ หลบกูละก็กูดักหน้าโรงเรียนแน่ 

มึงคงหลบกูได้ทุกวันหรอกนะ..ที่สำคัญจะไม่มีโอกาสต่อรองกะกูอีก”  ดูมันพูดดิ ไอ้เหี้ยมีขู่กูอีก..ชิ...


                           “รู้แล้ว..กูไปได้ยัง”  พูดจบผมลุกขึ้น  เดินออกทันที


                           “เดี๋ยว!..อย่าเพิ่งไป..บอกชื่อมึงมา ทั้งชื่อจริง..ชื่อเล่น เรียนแผนกไรปีไหน”


                          “หิด..ชื่อเล่นกู..พัดสน พงษ์หิรัญ..ชื่อจริงกู การตลาดปีสาม พอใจยัง”  ผมตอบเร็วปรือ

งงกันดิว่าผมคิดได้เร็วปานนั้น แต่งไว้จนชิน เวลาไปแข่งพวกแม่งชอบเข้ามาจีบ

ส่วนใหญ่นักกีฬาชาย หลายโรงเรียน..ต่างจังหวัดยังมี เลยมีชื่อเหี้ยนี้ขึ้นใจ

ไม่อยากสานสัมพันธ์กะใคร  ผมใช้ชื่อนี้ประจำ


                         “ยัง..ไอ้ต่อมึงเอากระเป๋ามันมาเปิดดูดิ.”  จบข่าว..นึกว่ามันจะโง่ เสือกให้ไอ้หน้าปลวกมาปลดกระเป๋า

สะพายไหล่ผม..ค้นสมุดมาดูซะงั้น  ก่อนจะส่งให้ไอ้กลมัน


                         “กูกะไว้แล้ว ว่าต้องโกหก..สัดจริงมึง เรียนบัญชีปีสาม ปวช.3/xx   นายกวี สิงห์สุริยะ 

ตกลงชื่อเล่นมึงชื่อไร เอาจริงนะตอนนี้..ขืนยังเล่นลิ้นกะกูอีก ที่นี้มึงได้เลือดกลบปากกลับบ้านด้วยแน่” 

ไอ้ซาดิสห์เอ้ย..ขู่กูตลอด แน่จริงตัวต่อตัวดิว่ะ ถือพวกมากทำเป็นเห่าเก่ง..เหี้ย........


                        “วี..ชื่อเล่นกู”  เสียงห้วนได้อีก


                       “อืม..คงใช่ มึงชื่อกวี  ไม่แปลกชื่อเล่นจะชื่อวี  เอาเบอร์บ้านมึงมาดิ อย่าเล่นตุกติก 

คืนนี้สองทุ่มกูโทรไป ถ้าเกิดไม่ใช่ล่ะก็ วันจันทร์กูเยือนมึงถึงโรงเรียนแน่..เอ้า!..จดใส่กระดาษมา” 

มันโยนสมุดใส่หน้าผม ไอ้ฟรายสมุดเรียนกู..ขาดขึ้นมากูจะฉีกหนังหัวมึง 

ผมเลยหยิบกระดาษทดเลขในกระเป๋า เขียนเบอร์บ้านให้แม่งไป ไม่คิดตุกติกกะมันหรอก 

ก็อย่างที่ว่า เดี๋ยวมันยกพวกดักหน้าโรงเรียนจะเป็นเรื่องใหญ่อีก


                       “เอ้า..เอาไป...แล้วโทรมาอย่าดึกนะมึง กูต้องทำการบ้าน”  บอกมันเสร็จ เก็บของใส่กระเป๋า

เดินออกมาทันที  หึ.หึ..ทันได้ยินเสียงหัวเราะกวนตีนของมันตามหลังอีก คงสะใจที่ข่มผมได้   

ไอ้ลิงดำ..จำไว้เลยมึง  สักวันกูจะเอาคืนมั้ง  อย่าถึงทีกูบ้างล่ะ...............








ชอบไม่ชอบคอมเม้นท์กันหน่อย.....

Luk.

[nidnoi]

 
ชอบค่ะ

[k00_eng^^]

สนใจหญิงหรอกเหรอ
นึกว่าสนใจวีซะอีก