เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part 13
สวรรค์ในอก..นรกในใจ.
.
.
.
.
หลังจากกลับเข้ายิม ผมตรงเข้าไปหาโค้ชขออนุญาตกลับก่อน นี่ก็เกือบสองทุ่มแล้ว
ให้เหตุผลว่าผมจะรีบไปผักผ่อน พรุ่งนี้จะได้ไม่มีปัญหาตอนแข่ง โค้ชอนุญาติให้กลับได้
คงคิดเหมือนกันว่าผมอยู่รอจนเลิก..ก็ไม่เกิดประโยชน์อะไร
ดังนั้นผมจึงเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดนักเรียน..
เสร็จเรียบร้อยก็สะพายกระเป๋า หอบสมุดหนังสือออกมา
“พี่วีกลับเลยหรือค่ะ” น้องเกศถามผมขึ้นทันทีที่เห็นผมเดินมาถึง
“ครับ...พี่ว่าจะกลับไปพักเอาแรงไว้แข่งพรุ่งนี้นะครับ..”
“งั้นเกศกับดากลับด้วยเลยล่ะกัน ป่ะ! ดากลับกันดีกว่า” พอน้องเค้าพูดขึ้นมา
ไอ้เหี้ยกลมันก็ยกคิ้วใส่ผมทันที เหมือนจะย้ำว่า..กูบอกมึงแล้วว่าเค้าชอบมึง
“เอ่อ!..น้องเกศไม่อยู่รอคิ๋มเลิกก่อนหรือครับ” ผมถามหยั่งเชิงน้องเค้า
ไม่อยากให้กลมันปักใจว่าน้องเค้าชอบผม เผื่อมีช่องปฏิเสธมันได้
“ไม่ดีกว่าค่ะ....ไหน ๆ พี่วีก็กลับพอดี เกศกลับพร้อมเลยดีกว่า รีบกลับไปทำการบ้านให้เสร็จ
ได้ไม่ต้องดึก พรุ่งนี้จะได้หมดห่วง..ไปเชียร์พี่วีกับคิ๋มได้อย่างสบายใจ อย่างไม่ต้องกังวลไงค่ะ”
เมื่อน้องเค้าให้เหตุผลมาแบบนี้ ผมจนปัญญาที่จะพูดไรต่อ เลยยักหน้าไปให้
เหี้ยกลมันทำเป็นอมยิ้ม มองผมกวนส้น..เหี้ยมาก ๆ...
“พวกกูกลับด้วยเลย น้องเกศน้องดาครับ..เดี๋ยวพวกพี่นั่งรถไปส่งปากซอยหน้าบ้าน
เหมือนวันนั้นเลยดีกว่า นี่ก็เพิ่งจะสองทุ่มเอง” เหี้ยกลมันพูดขึ้นมา
“ไม่ดีกว่าค่ะพี่กล...วันนี้พี่วีไม่ว่างไปด้วย มันจะดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เพราะพวกพี่
ชุดนักเรียนเด็กช่างกันทั้งนั้น ใครเห็นเค้าจะไปฟ้องพ่อกับแม่เกศเอาได้ หาว่ามีนักเรียช่างกล
มาส่งถึงหน้าปากซอย เกศจะมีปัญหาภายหลังล่ะทีนี้ แต่ถ้าพี่วีไปด้วยไม่เป็นไร เกศยังสามารถพูดได้ว่า..
รุ่นพี่โรงเรียนเดียวกันมาส่งด้วย” น้องเกศพูดขึ้นมาแบบนี้ แถมจ้องหน้าผมอีก ผมเข้าใจน้องเค้านะ
เด็กผู้หญิงเรียนพาณิชย์..เด็กช่างไปส่งเป็นพรวนเหี้ยตั้งห้าตัว คนรู้จักมาเห็นเค้าก็คงต้องพูดกัน
แน่นอนอยู่แล้ว แต่จะให้ผมไปส่งด้วย..คงบอกได้คำเดียวว่าวันนี้ผมไม่สะดวกจริง ๆ
มีเรื่องให้ต้องคิดเยอะ แถมต้องแข่งอีกพรุ่งนี้ ถ้าจะต้องนั่งรถตะลอนส่งหญิงแล้วล่ะก็ ขอบายดีกว่า
“ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ครับ เผอิญพี่ไม่สะดวกไปด้วยนะครับ น้องเกศคงไม่ว่าอะไรพี่นะ”
ผมต้องรีบออกตัวก่อน..เหี้ยกลมันจะชิงพูดขึ้นมา หากมันเกิดบ้าลากผมไปกะมันด้วย
เหมือนคืนนั้นอีก ผมคงสติแตกกันพอดี
“เกศไม่ได้ว่าอะไรนี่ค่ะ เพียงแต่บอกเหตุผลให้พี่กลฟังด้วยเท่านั้น ถ้าพี่เค้าจะไปส่งเกศ..
ก็ควรมีพี่วีไปด้วย เมื่อพี่วีไม่สะดวก เกศก็ให้พี่กลไปส่งไม่ได้จริง ๆค่ะ พี่กลเข้าใจใช่ไหมค่ะ?”
น้องเค้าพูดทิ้งท้ายโดยหันไปบอกไอ้กลมัน
“อ่า..ครับ..พี่เข้าใจ ไม่เป็นไรครับ..งั้นเราเดินออกไปกันเลยดีกว่า เดี๋ยวพี่ส่งขึ้นรถเมลล์ตรงป้ายก็ได้”
พูดจบมันก็ยักหน้าให้พวกเหี้ยมันยกขบวนกันเดินออกไป
ถึงป้ายรถเมลล์...น้องเกศก็พยายามชวนผมคุย เรื่องทั่วไปนะครับ เช่นผมจะเรียนต่อที่ไหนหลังจบแล้ว
จะต่อปวส.ที่โรงเรียนเลยหรือเปล่า ผมก็แบ่งรับแบ่งสู้ว่า..รอดูก่อนยังไม่ได้ตัดสินใจอะไรประมาณนั้น
ส่วนเหี้ยกล..น้องดาก็ชวนมันคุยนั่นคุยนี้ตลอด มันก็เอ่อออไปกับน้องเค้าหน้ายิ้ม ๆ
แต่ภายในใบหน้ายิ้ม ๆ นั่นผมรู้ว่ามันแกล้งทำ
แล้วรถสายศิริราชแถวบ้านน้องเค้าก็มา พวกผมเลยส่งสองสาวขึ้นรถไป พอรถออกพ้นตาไปแล้ว
เหี้ยตัวพ่อก็เข้ามาคุยกับผมทันที
“เป็นไง..กูพูดไว้ผิดป่าว..น้องเค้าสนใจมึง อาจถึงขั้นชอบเลยก็ว่าได้ กูแม่งไม่อยากจะคิด รูปหล่อ
เข้มแมนอย่างกูกลับไม่มอง ดันชอบขาว ๆ ติ๋ม ๆอย่างมึงซะนี้ อย่างนี้ต้องโดนกูจัดสักดอก
แล้วจะติดใจจนลืมมึงไปเลย” มันพูดมาแต่ละคำ..ผมแม่งระอามันจริง ๆ
ใจอยากกระแทกหมัดอัดปากให้เลือดกลบสักที แต่ดูแล้วเรื่องคงจบไม่สวย
เหี้ยห้าตัวสมุนมันอีกล่ะ นี่ไม่รู้มันมีพวกกี่กลุ่มบ้าง ดูมันขู่ผมไว้ดิ
บอกจะให้พวกมันอีกกลุ่มดักพี่ผมไปโทรม เลยคิดว่าได้ไม่คุ้มเสีย สู้เฉย ๆ นับหนึ่งถึงสิบในใจ
ไม่ต้องสนใจคำพูดมันเลยดีกว่า ผมจึงนิ่ง ๆ ไม่โต้ตอบไรมัน
“กูว่ามึงตัดสินใจได้แล้วม้าง ไม่ต้องรอถึงสี่ทุ่มให้กูเสียค่าโทรศัพท์ไปถามหรอก
จริงป่ะ..เอ่อ..กูลืมบอกไอเดียใหม่กูว่ะ เพิ่งคิดออกเมื่อกี้นี้เอง สด ๆ ร้อน ๆ ถึงมึงไม่ยอมช่วยกู..
นอกจากกูจะเล่นมึง ให้เพื่อนกูทำกับพี่สาวมึงแล้ว กูกะใช้น้องดานี่แหล่ะ เป็นตัวล่อน้องเกศมาให้กูฟันอีกที
แต่กูคงต้องปี้น้องดาให้เรียบร้อยโรงเรียนกลสิทธิ์ก่อนนะโว้ย...พอติดใจกูแล้ว...ค่อยตะล่อมให้พา
น้องเกศมาให้กูฟันต่อ หลังจากนั้นค่อยจัดหนักให้น้องเกศทีหลัง ส่วนน้องดากูกะยกให้เพื่อนล่อต่อ
แบบน้องดาไม่ใช่เป็คกูว่ะ พูดตรง ๆ แค่ถูๆ ไถๆ ชั่วครั้งชั่วคราวพอได้ แต่ให้เก็บไว้เป็นกิ๊กคงไม่ไหว
มึงว่าไง..แจ่มไหมไอเดียกู อย่างน้อยช่วยมึงตัดสินใจได้เร็วขึ้น ถ้าหากมึงช่วยกู นอกจากพี่มึง
จะไม่โดนแล้ว กูรับปากจะไม่ดึงน้องดามาเกี่ยวด้วยเลย สนใจไหมข้อเสนอใหม่ที่กูยื่นให้เนี๊ยะ”
ผมฟังมันพูด..โกรธจนควันออกหู ความคิดมันแต่ละอย่างที่หลุดออกปากมันมานี่ บัดซบ..นรกสิ้นดี
ผมไม่รู้ว่ามันใช้สนตีนคิดหรือไง ถึงได้ต่ำทรามขนานนี้ ว่าจะไม่พูดกับมันแล้ว แต่มันอดไม่ได้จริง ๆ
“กล..กูถามจริง ๆ เห่อะ..มึงมีปัญหาทางจิตหรือเปล่าว่ะ..ทำไมความคิดมึงแต่ละอย่าง
มันถึงได้เหี้ยระยำขนาดนี้ว่ะ ขอโทษที่กูพูดตรง ๆ” ผมยังรักษามารยาทกับมันอยู่
ถึงไม่ได้ใส่อารมณ์ไป ทั้งที่ตอนนี้ขอบอกว่า แทบอยากกระทืบมันจมตีนเลยทีเดียว
“หึ..หึ..ขอบคุณที่ชมว่ะ อย่างกูจะมีปัญหาทางจิตเหี้ยไร ถ้าจะมีก็คง...จิตหงุดเงี้ยวซะมากกว่า...
สามเวลาหลังอาหาร นี่ไหงกูถึงต้องการน้องเกศมารักษา ถ้ามึงไม่ช่วยกูจะหายไหมล่ะ
ห่ะ...ห่ะ...ห่า!!!” แม่ง...สมุนเหี้ยมันที่ฟังอยู่ก็หัวเราะขึ้นมาพร้อมกันอีก..ยังกะเห็นเป็นเรื่อง
บันเทิงเริงใจกันซะงั้น นรกจริง...ไอ้พวกชิงหมาเกิด คิดแต่เรื่องจัญไรในหัวตลอด
ผมได้แต่ส่ายหน้า ก่อนจะหันมามองถนนรอรถเงียบ ๆ ไม่อยากจะคุยกับแม่งมันแล้ว
รู้ว่าลงอิหรอบนี้ มันเจตนายั่วให้ผมหงุดหงิด ดูมันพูดดิ กวนตีนชัด ๆ
ผมไม่ยอมเป็นตัวตลกให้มันปั่นหัวเล่นได้หรอก เกลียดหน้าแม่งชิบเป๋ง.......
สงบได้สักพัก รถสายโรงบาลตากสินผ่านมา สมุนเหี้ยมันสี่คนยกมือส่งสัญญาณให้
มันยกมือขึ้นตอบไป ก่อนพวกมันจะเดินขึ้นรถไปกันหมด เหลือมันกะผมรอรถอยู่สองคน
ไอ้เรื่องยกมือคงเป็นสัญลักษณ์พวกมันที่รู้กันอะไรประมาณนี้ เห็นมันทำกันบ่อย
ทำเป็นเท่ห์..ควายเอ้ย..ที่เรื่องแบบนี้เสือกคิดขึ้นได้ แอบด่ามันในใจอยู่ดีดี
เกือบสะดุ้งขึ้นมาเหมือนกัน เหี้ยกลมันเสือกเอามือมาตบบ่าผมซะแรง
ก่อนจะวางแหมะไว้เหมือนเพื่อนจับบ่ากันเฉย พร้อมพูดขึ้นมาว่า
“คิดไรอยู่มึง หน้านิ่วคิ้วขมวด ด่ากูอยู่อะดิ” สัด...สันขวาน เสือกรู้อีกว่ากูด่ามึง
ผมไม่ตอบ พยายามเบี่ยงตัวออกจากการเกาะบ่าของมัน แต่แม่งไม่ยอมปล่อย
กลับกระชากไหล่ผมเข้ามาซะแรง จนกระแทกหน้าอกมันเข้าให้
“ปึ๊ก!..” ไอ้ผมก็เจ็บไหล่เหมือนกัน แต่มันดันมองผมตาขวาง ไอ้ครวย...มึงดึงกูเองเห่อะ
“มึงทำกูเจ็บ เดี๋ยวจะโดนไม่น้อย เบ้าตาปิดไปข้างยังไม่เข็ด ไอ้เหี้ยนี่” ขู่กูอีก
“ครวยเห่อะ!..มึงดึงกูเอง จะมาว่ากูได้ไงว่ะ!.”
“ไม่เพราะมึงเสือกดิ้นบิดหนีกูก่อน คิดดิ..กูจะดึงมึงหรือเปล่า ไอ้สมองหมา..โง่แล้วยังเสือกอวดฉลาด”
ดูปากมันดิ...มันทำผมเจ็บ..ผมไม่ว่าสักคำ ดันด่าผมอีก ผมได้แต่มองหน้ามันแบบไม่พอใจสุด ๆ
“เอาเข้!..ทำเป็นจ้องกู....เดี๋ยวพ่อตบลูกตาหลุดเลย..สัดนิ...อย่าเรื่องมากทำตัวดี ๆ หน่อย
กูกำลังอารมณ์ดี กะนั่งรถไปกับมึงแล้วเชียว อย่าทำให้กูหงุดหงิดได้ไหมว่ะ”
“แล้วมึงจะนั่งรถไปกับกูเชี้ยไร..ข่าวว่าบ้านมึงอยู่หนองแขมเห่อะ คนละโยชกับทางไปบ้านกูเลยนิ...
เสือกนั่งไปกับกูทำไม” ผมเถียงมันกลับล่ะ ไม่อยากสงบปากแล้ว ไอ้เหี้ยนี่ต่อให้วางตัวยังไง..
มันก็ไม่รู้สึกหรอก ลองมาหมดทุกวิธีแล้ว
“ไม..กูพอใจ..มึงมีปัญหาไร..บ้านมึงเป็นเจ้าของอู่รถเมลล์รึไง..กูถึงนั่งไม่ได้” ฟังมันพูดดิ
“กล..ขอทีเห่อะว่ะ...กูถามมึงดีดี..มึงจะนั่งรถไปกับกูทำไม..มึงก็แค่ตอบแบบมนุษย์ทั่วไปเค้าคุยกันนะ
ได้ไหมว่ะ.” ผมยอมอ่อนให้มันแล้วน่ะ ไอ้เหี้ยนี้นิสัยมันเด็ก ชอบเอาชนะให้ได้
“โทษทีว่ะ..มึงขอกูที..กูคงจัดให้ไม่ได้...ข้อแรกกูไม่ใช่เกย์ ไม่ชอบอัดถั่วดำ...ข้อสองกูสงสารมึง
หากกูหลับหูหลับตาจัดให้ กูกลัวมึงขี้ไม่ออกเป็นเดือนแน่ ๆ ตูดคงฉีกจนหมอไม่รับเย็บ
เลยแหล่ะ..5555!!”
“ไอ้..กล!...ไอ้เหี้ยยย!!!” ผมสติแตก ปี๊ดขึ้นมาทันที หลุดตะโกนซะเสียงสูงเลย
ดีที่ตรงนี้ไม่มีใครอีก นอกจากผมกับมันสองคน
“ว้าว!..ว้าว!...แต๋วแตกเลยมึง..ตะโกนทำเหี้ยไร เกิดใครไม่รู้นึกว่ากูทำไรมึง
กูเสียนะโว้ย...หมดกันพอดี..เกิดเข้าใจผิด คิดว่ากูกดมึงตรงป้ายรถเมลล์เข้าให้...
บรรลัยเกิดแน่..ประวัติอันยิ่งใหญ่ของยอดชายกลสิทธิ์
คงป่นปี้ด่างพร้อยเพราะตุ๊ดหน้าจืดอย่างมึง อย่ามาแต๋วแตกตรงนี้เลยว่ะ..นะ..ถือว่ากูขอร้อง
เพื่อภาพพจน์ที่ดีของกู” มันพูดพร้อมกับยักคิ้วข้างเดียว กวนตีนใส่ผมอีก
ผมทั้งโกรธทั้งโมโห แทบอยากบีบคอให้แม่งตายคามือเลย
ให้ตายในชีวิตผมตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยนึกอยากฆ่าใครเท่าไอ้เหี้ยกลมาก่อน
พาลโมโหตัวเองด้วย ที่ตอบโต้อะไรมันไม่ได้ ได้แต่เม้มปากจ้องมันตาถลน
มันกับหน้าระรื่นชอบใจเข้าไปใหญ่..ที่กวนประสาทผมจนหน้าเขียวได้ อึ้ยยยยๆๆๆ!!!
“แม่ง!...โว้ย!..” ผมทนมองหน้ากวนส้นตีนมันไม่ไหว
โมโหสบถเสียงดัง..ก่อนที่จะเป็นบ้าประสาทเสียไปซะก่อน
เลยตัดสินใจเดินหนีมันดื้อ ๆ ซะงั้น กะเดินไปเรื่อย ๆให้อารมณ์มันสงบ
ค่อยไปต่อรถเมลล์ป้ายหน้าเอาก็ได้
“อ้าว!...แหกปากเสร็จ...เดินหนีกูซะงั้น..นึกว่าทำแบบนี้แล้วจะหนีกูพ้นอะดิ...
โด่..ทำเป็นน้อยใจ..แค่กูไม่ยอมให้เจี้ยวหวานแค่เนี๊ยะทำงอน...มึงไม่บอกนิ..
ว่าอยากอมของกูใจจะขาด..เอางี้ไหม...กูจัดเพื่อนแทนให้ ไอ้ก๋อยกะไอ้ต่อ..
มันรอส่งยอดมึงอยู่นะเว้ย..เห็นบอกอยากลองอัดถั่วดำมึงดูสักครั้ง..
เอาไหม..เดี๋ยวกูไปบอกมันให้” แม่ง...ไอ้นรกส่งมาเกิด..ผมอุตส่าห์เดินหนี
มันยังเสือกตามเห่าหอนเดินตามผมมาอีก มันจะเอายังไงกับผมว่ะ
“เหี้ยกล!...มึงจะเอาไงกะกู..พูดมาตรงๆ เลยดีกว่า..” ผมเลยต้องเป็นฝ่ายหยุด
หันหน้าไปตวาดถามมันซะงั้น เหลือจะทนกับมันจริง ๆ
“โอ๊ะ..โอ!...ทำเป็นดุ...ก็ได้..เอาจริงนะ...มึงทำตามที่กูขอ..แล้วกูจะไม่กวนประสาทมึงอีก...
ตกลงไหม..พรุ่งนี้ตามแผน ดูหนังจบ มึงชวนน้องเกศไปนั่งเล่นหอกู ไปพร้อมกันเลย
ที่เหลือปล่อยเป็นหน้าที่กูเอง” มันไม่จบ จุดประสงค์ยั่วผมแทบบ้านี้ก็แค่เรื่องหื่น
สนองตัณหามันอีกจนได้
“เอาล่ะ...กล..มึงจะให้กูพูดกี่ร้อยครั้ง พันครั้ง กูก็คงยืนยันคำเดิมน่ะแหล่ะ...
กูทำแบบนั้นไม่ได้ จริง ๆนะ..กูกลัวบาป...ถึงไม่สนองกูวันนี้
ก็กลัวมันเกิดกับลูกหลานกูในวันหน้า หากพวกเค้าเกิดเป็นผู้หญิง
แล้วถูกหลอกไปข่มขืน รุมโทรม หรืออะไรก็แล้วแต่
กูคงรับผลของการกระทำนั้นไม่ได้แน่ ๆ มึงไม่กลัวกรรมมันตามทันมึงบ้างเหร่อว่ะ....
มึงไม่มีน้องนุ่งเป็นผู้หญิงบ้างเลยรึไง” ผมพูดไม่ทันจบดี
“พอ..ๆ. พอเลย....สัด...มึงไม่ต้องยกกัณฑ์เทศน์มาอบรมกูหรอก ห่า..เล่นเอากูขนหัวลุกเลย...
พูดซะเห็นภาพเลยสัด....ถึงไงกูตั้งใจไว้แล้ว มึงเปลี่ยนความคิดกูไม่ได้หรอก
สรุปตกลงมึงไม่ช่วยกูว่างั้น พูดมาคำเดียว” ผมเห็นแววตามันไหววูบไปเหมือนกัน
แต่ก็แค่นิดเดียว นึกว่ามันจะคิดได้ ดันเสือกย้ำเอาคำตอบจากผมซะงั้น
“กูไม่อยากทำ ตกลงมึงไม่บังคับกูแล้วใช่ไหม?” ผมถามมันแหล่ะ....
“อืม..มึงไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ.” อ่าห่ะ!..ผมฟังผิดไปหรือเปล่าเนี้ย...เหี้ยกลับใจหรือไงฟะ...
เอาให้ชัด ๆดิ
“มะ..มึง..มึงไม่บังคับกูแล้วจริงดิ”
“สัดเอ้ย!...ไม่ก็ไม่ดิว่ะ...หรือมึงจะให้กูบังคับมึงทำ ไอ้เหี้ยนี่..พอไม่ให้ทำเสือกเซ้าซี้อยู่ได้”
พระเจ้า!...มันไม่ให้ผมทำแล้ว สุดท้ายสิ่งที่ผมอธิฐานตั้งจิตไว้ก็เกิดผล ไม่ว่าจะบุญกุศลกลใดก็ตาม
ที่ดลให้เหี้ยตัวนี้กลับใจ รู้ผิดรู้ชอบผมก็ขอขอบคุณแทนทุกชีวิต..ที่จะเดือดร้อนจากน้ำมือมันด้วยครับ
“แล้วมึง..จะยืนยิ้มอีกนานไหม....กูไม่ให้มึงทำ..ไม่ได้หมายความว่ากูจะไม่ฟันน้องเกศ
แค่เปลี่ยนจากมึงไปใช้คนอื่นแทนก็จบ กูบอกแล้วไง..กูเตรียมแผนสำรองไว้แล้ว มึงไม่ยอมทำ
กูยืมมือน้องดาก็ได้ พรุ่งนี้กูให้น้องดาชวนมาหอกูก็จบ กูกดน้องเกศ ยกน้องดาให้เพื่อนกูไป
เป็นไง..พอใจหรือยัง...สบายใจมึงแล้วดิที่กูไม่ต้องบังคับมึงทำ” ผมปากอ้าตาค้าง
นึกไม่ถึงกับความคิดของมัน คิดว่ามันจะกลับใจ ไม่นึกไม่ฝันว่ามันยังจะมาไม้นี้อีก
สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ผมขอบคุณไปเมื่อกี้ ผมขอถอนคืนมาก่อนได้ไหม
เพราะยังไงน้องสองคนก็ยังโดนพวกมันกะพาไปรุมโทรมอยู่ดี..........
อ่า.นี่แหล่ะ..ผมว่า..คนเรา..
สวรรค์อยู่ในอก นรกอยู่ในใจกันจริงๆ..ผมกำลังเป็นอยู่เลยล่ะ???
อ่านะ....พี่วีเอ้ย.....จะเปลี่ยนใจซาตานให้เป็นอรหันต์นะ...คงยากยิ่งกว่าฝนทั่งให้เป็นเข็ม
เลยเชียวแหล่ะ....ละเหี่ยใจกับมันจริงจริ๊งงงๆๆๆ.... 
Luk.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
