หัวข้อ: (เรื่องเล่า)"อดีตเด็กพาณิชย์กลับมาเล่าต่อครับ" โดย COMMERCIAL COLLEGE STUDENT

[bigynew]

 

โอยเปิดมามีเพลงฟังแสนจะเศร้า คิดว่าตอนจบคงไม่เศร้านะครับ

ขอตอนจบแบบมีความสุขนะไม่งั้นคนอ่านเครียดแน่เลย

[นู๋บอย]

วังเวงจังคับ   

[VicOSe]

จะเป็นไงต่อไปนะ 

อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ

ขอให้จบ happy ๆ ด้วยเถิ๊ดดดด

[HydrA]

พี่พีทนี่สุดๆๆจริงๆเลยนะ ไม่รู้ว่าจะหาคำไหนมาบรรยายพี่แกได้ เกินจะรับจริงๆ พี่เอ้ค่ะเข้มแข็งนะค่ะมั่นใจในความรัก เชื่อใจพี่วุธอีกครั้งนะค่ะ

[boykook]

โอ๊ยย...บังเอิญจังเลย ที่ผมเลือกเพลงตรงกับตอนล่าสุดที่คุณ nartch นำมาโพสต์ไว้

บอกก่อนนาคร้าบว่า ผมอ่านเรื่องนี้จบแล้ว

แต่ปกติถ้าอ่านถึงช่วงที่เป็นเนื้อเพลง

ผมก็จะผ่านไปเลยคับไม่ได้อ่านว่าเนื้อหาหรือเพลงอะไร(ประหยัดเวลา เพราะเรื่องยาวมาก)

พอดีว่าเย็นวานนี้ ผมได้ฟังเพลงนี้ทางวิทยุแหละคับ "เกิดมาแค่รักกัน" แต่เป็นเวอร์ชั่นที่วงบิ๊กแอสร้อง

เนื้อหามันเหมือนกับเรื่องราวที่คุณเอ้เล่ามาจนถึงช่วงที่วุธบอกว่าจะย้ายกลับไปอยู่บ้านเลยคับ

คือมานึกถึงตัวเองว่าถ้าผมเป็นเอ้แล้วจะรู้สึกอย่างไร

ทบทวนเนื้อหา และฟังเพลงนี้แล้ว รู้สึกว่ามันช่ายเลย  ก็เลยนำมาลงเอาไว้ที่นี่


พอตะกี้ ไปอ่านที่หน้า 22 อีกครั้ง ถึงพบว่าคุณเอ้รู้สึกเช่นเดียวกับเพลงนี้จริงๆ

เพราะมีการลงเนื้อเพลงนี้ในตอนนั้นด้วย ตอนที่วุธย้ายกลับไปบ้านแล้ว..




เฮ้อ...


ลุ้นกันต่อไปนาคับ...

[•♀NoM!_KunG♀•]

เห้อ....ทามมั้ยต้องกลับมาด้วยละฮะ

กลับมาทามให้พี่เอ้ต้องเจ็บทามมั้ยละฮะ

กลับมาทามมั้ย ทามมั้ย

พี่เอ้ต้องเข็มแข็งนะฮะ

ยังไงพี่เอ้ก้อเข็ฒแข็งอยุ๋แย้ว

เนมจะรอตอนจบนะฮะ

ขอตอนจบเร็ซๆนะฮะ เนมไม่อยากให้มานหยุดอยุ๋แค่ตรงนี้เลยนะฮะ

เนมอยากรุ้ต่อนะฮะ ขอร้องเถอะนะฮะ
 

[reu_aha]

อย่าทำแบบนี้เลย TT
 o9ไม่ยอมด้วยอะ






เศร้าขั้นรุนแรง

[stupidchild]

เซงอ่า เสียใจแทนจิงๆ

ยังไงก้มาต่ออีกนะคับ

[anston]

ทำไมมันเศร้า..หดหู่หัวใจจังเลยอ่ะ..
เพลงก็โดนใจเหลือเกิน..แทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่..
รอตอนต่อไปด้วยใจระทึก..
ขอให้รักบังเกิดกับคุณเอ้ด้วยครับ..

[Just let it be]

โอ้ยยยย

เศร้ากันข้ามวันข้ามคืนเลย

เศ้ราๆๆๆ

 

[oaw_eang]

เข้ามาติดตามความเคลื่อนไหวอย่างกระชั้นชิด   

แล้วก็   ออกไปแบบนี้ ------>

[•♀NoM!_KunG♀•]

มารอต่อไปนะฮะ.....ยังไงก้อจะรออยุ๋แบบนี้นะฮะ

เปงกำลังใจให้นะฮะ สู้ๆนะ

[reu_aha]

รออยู่นะคะ
อยากให้มาอัพเร็วๆจัง



เป็นห่วงพี่เอ้มากเลย
คงไม่ร้ายแรงนะ~*

[nartch]

The (real) End

.....ไหนวุธมันบอกว่ามีเรื่องจะพูดไง...เรื่องมงคลซะด้วย...ไม่เห็นมันพูดอะไรเลย...นั่งอมยิ้มขับรถอย่างมีความสุข...ชักเริ่มหมั่นไส้แล้วนะ....
“...ตกลงมีเรื่องอะไร...” ผมเผลอตัวเขย่าต้นขามัน
“...ใจเย็น ๆ เอามือออกก่อน...เดี๋ยวโดนน้องผม...” วุธผมจบก็จับมือผมออกจากต้นขามัน...ผมหน้าชา ร้อนวูบ ๆ
“...ขอโทษ...ไม่ได้ตั้งใจ...” ผมพยายามพูดสื่อให้เห็นว่าผมไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ
“...ไม่ต้องซีเรียสหรอก...แต่เราไม่ควรทำอย่างนี้อีก...” วุธพูดเสียงเรียบ
“...ทำอะไร...ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้ตั้งใจ...รู้แล้วว่าเราเป็นอะไรกัน...ไม่ต้องตอกย้ำหรอก...ที่ยอมนั่งรถมาด้วยนี่ก็เพราะ....เพราะ...เราก็เป็นคนเคยรู้จักกัน...ก็แค่นั้น...ไอ้นั่นแกน่ะ...เราก็ไม่ได้อยากจะโดนนักหรอก...แขกที่โรงแรมจะเอา Size ไหน Nationality อะไร Around the world เราแค่ยิ้มให้นิดเดียวก็ได้ไปนอนด้วยแล้ว...” ผมพูดเสียงดังด้วยความโมโห
“...จริงเหรอ...” วุธยิ้มมุมปาก หันมามองหน้าผมขณะรถติด
“...จริง...ถ้าเราจะเอาน่ะ...ต้องได้...” ผมพูดเชิด ๆ
“...ไม่ได้หมายถึงแขกที่โรงแรม...อันนั้นผมรู้ว่าเอ้เลือกได้...ก็ดูตาเจ้าชู้ขนาดนี้...แค่มองเฉย ๆ เค้าก็คิดว่าอ่อย...ผมถึงไม่อยากให้เอ้ไปเที่ยวไง...ที่ผมถามว่าจริงเหรอน่ะ...หมายถึง...เอ้คิดว่าเราเป็นแค่คนที่เคยรู้จักกันเท่านั้นเองเหรอ...” วุธพูดยิ้ม ๆ
“...เออ...” ผมกระแทกเสียงตอบกลับโดยไม่เสียเวลาคิด
“...ใจร้ายว่ะ...”
“...ใครใจร้าย...แกเป็นคนเดินออกไปจากบ้านเราเองนะ...”
“...แล้วไม่อยากรู้เหรอว่าผมไปไหน...”
“...ตอนนั้นน่ะอยากรู้...แต่ตอนนี้ไม่อยากรู้แล้ว...จะไปไหนก็ไปเหอะ...”
“...แล้วตอนที่อยากรู้ทำไมไม่ถามอ่ะครับ...”
“...โอ๊ยลีลาว่ะ...อยากบอกก็บอก...ไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก...”
“...อยากบอกตั้งแต่วันนั้นแล้ว...แต่อยากรู้ว่าคนปากแข็งจะเป็นยังไง...แล้วผมจะใจแข็งได้แค่ไหน...แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้อย่างอื่นมันแข็งแล้วอ่ะ...ไม่รู้เป็นอะไรเวลาเห็นเอ้โมโหแล้วอยากกอดแน่น ๆ” วุธมันพูดหื่น ๆ แถมจับมือผมวางลงไปที่น้องชายมันที่กำลังอึดอัดภายใต้กางเกงยีนส์ตัวเก่ง
“...ไอ้โรคจิต...ปล่อย...” ผมสะบัดมือออก ไอ้วุธหัวเราะอารมณ์ดี ผมงง มันจะเอาไงกันแน่ อาการขี้เล่นแบบนี้มักจะเป็นตอนที่มันมีความสุขสุด ๆ จนลืมตัวไปว่ามันไม่ใช่เด็กช่างกลหื่น ๆ อีกแล้ว
“...เดี๋ยวผมไปบอกที่โรงแรมละกัน...ว่าผมหายไปไหนมา...”
“...เออ...” ผมตอบรับ มองนาฬิกา เห็นว่ายังมีเวลาเหลืออีกเกือบชั่วโมงกว่าจะเข้างาน คุยกันคงไม่นานขนาดนั้น
I feel it in my fingers
I feel it in my toes
Love is all around me
And so the feeling grows
It's written on the wind
It's everywhere I go, oh yes it is
So if you really love me
Come on and let it show, oh
You know I love you, I always will
My mind's made up, by the way that I feel
There's no beginning, there'll be no end
'Cause on my love, you can depend
I see your face before me
As I lay on my bed
I kinda got to thinking
Of all the things you said, oh yes I did
You gave your promise to me
And I gave mine to you
I need someone beside me
In everything I do, oh yes I do
.....ท่ามกลางรถติดไฟแดงแยกมหาโหดแยกหนึ่งบนถนนสุขุมวิท ซึ่งแม้แต่หยุดอย่างนี้ก็ไม่เว้น...ผมไม่รู้สึกหงุดหงิดอะไรเลย กลับอยากให้ติดอย่างนี้นาน ๆ ด้วยซ้ำ...อดหันหน้าไปทางกระจกข้างแอบอมยิ้มตอนที่วุธร้องเพลง Love is all around ผิด ๆ ถูก ๆ ทั้ง ๆ ที่มันชอบเพลงนี้มาก อันเนื่องมาจากหนังเรื่อง Love actually ที่เราเคยนอนดูด้วยกันบ่อย ๆ หวังว่ามันคงไม่เห็นกล่องดีวีดีหนังเรื่องนี้ที่ผมดูเมื่อวันก่อนโน้น ซึ่งผมยังไม่ได้เก็บเข้าลิ้นชัก และพี่ที่ทำความสะอาดก็รู้ว่า ถ้าผมวางไว้อย่างนี้หมายความว่าผมต้องดูอีกแน่นอน ซึ่งมันก็จริง ผมดูแล้วดูอีก และก็น้ำตาซึมทุกครั้ง.....
“...เฮ้ย...เลี้ยวเข้ามาทำไม...” ผมโวยวาย
“...ก็ผมว่าจะคุยกับเอ้ที่นี่ไง...”
“...แกบอกว่าจะไปคุยที่โรงแรม...”
“...แล้วนี่ไม่ใช่โรงแรมรึไง...” วุธกวนผมก่อนเลี้ยวเข้าซอง
“...เราหมายถึงโรงแรมที่เราทำงานโว้ย...ไม่ใช่ม่านรูด...ไอ้บ้า...ถอยออกไปเลยนะ...”
“...โห...มันก็เหมือนกันแหละ...ทำเป็นไม่เคยเข้าไปได้...” วุธไม่สนใจ พูดจบมันก็เปิดประตูลง
“...นี่คงพาคนเข้ามาบ่อยอ่ะดิ...” ด้วยความโมโห ผมเดินตามเข้าไปถามมันในห้อง
“...เข้าครั้งแรกกับเอ้เมื่อตอนเรียนมหาลัยนั่นแหละ...แล้วก็ไม่เคยเข้าอีกเลย...” วุธพูดพลางเดินเข้ามาหาผมด้วยสีหน้าหื่นกาม มันรู้ว่าผมไม่กล้ามองหน้ามันเวลามันทำหน้าตาอย่างนี้...ผมหลบวูบ...ถอยหลังหนี...มันก็เดินไล่ต้อนผมจนผมต้องนั่งลงกับเตียง...โชคดีที่พนักงานเคาะประตูขัดจังหวะซะก่อน
*
*
*
.....ด้วยความรู้สึกหลาย ๆ อย่างทำให้ผมยอมทำตามหัวใจตัวเองอีกครั้ง...ปล่อยอารมณ์ไปตามความต้องการส่วนลึก...เราต่างกำลังจะเป็นของกันและกัน...ท่ามกลางความมืดสลัวผมมองเห็นแค่แววตาของวุธที่แสดงความรู้สึกเดิม ๆ จนผมอดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่ามันยังรักผมอยู่...หน้าเข้มค่อย ๆ เข้าใกล้เข้ามา...ปากอุ่น ๆ ของวุธประกบกับปากชื้น ๆ ด้วยลิปมันกลิ่นสตอเบอร์รี่ของผม...มันชอบพูดบ่อย ๆ ว่ามันชอบกลิ่นนี้มาก เพราะมันไม่ได้หอมอย่างเดียว แต่หวานด้วย...หลายวินาทีกว่ามันจะปล่อยให้ริมฝีปากของผมเป็นอิสระ...ลมหายใจของมันแรงขึ้น...เมื่อผมช่วยมันถอดเสื้อ...กล้ามเนื้อทุกส่วนของมันยังแข็งแน่นเหมือนเดิมถึงแม้แสงไฟจะไม่สว่างพอ แต่ผมก็ใช้มือลูบสำรวจไปทั่ว...หน้าท้องมันยังแบนราบมีกล้ามเล็ก ๆ ...วุธครางเบา ๆ เมื่อผมเลื่อนมือต่ำลงไป.....
*
*
“...ลุกเหอะ...ไปทำงานสายแล้ว...” ผมเอามือวุธออกจากตัวเมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น
“...ยังไม่หายคิดถึงเลย...” วุธดึงตัวผมมากอดอีกครั้ง
“...จะบอกได้ยังว่าไปอยู่ที่ไหนมา...” ผมได้โอกาสถาม
“...ถึงโรงแรมเอ้แล้วค่อยบอก...”
“...ถ้าไม่บอกตอนนี้ก็ไม่ต้องบอกเลย...” ผมทำท่าจะลุกขึ้น
“...บอกแล้วครับ...ผมกลับไปอยู่บ้าน...บ้านตัวเองจริง ๆ นะ...ถามพ่อกับแม่ก็ได้...เช้าไปทำงาน เย็นก็กลับบ้านตรงเวลา ไม่เคยออกนอกเส้นทาง...”
“...ที่บ้านเป็นอะไรอ่ะ...เมื่อก่อนไม่เห็นอยากกลับ...”
“...อ๋อ...ที่บ้านกำลังจะมีงาน...” ผมทำหน้าสงสัย “...เรื่องมงคลไม่ควรจะบอกในที่อโคจรอย่างนี้...เดี๋ยวออกไปแล้วผมบอกนะ...” วุธลูบนิ้วผมเบา ๆ
“...แล้ว...แล้ว...เอ่อ...พี่พีทอ่ะ...” ผมกลั้นใจถาม
“...กำลังจะบอกพอดี...สิ้นเดือนนี้พี่พีทก็ออกแล้ว...เค้าบอกว่าจะไปทำงานที่อเมริกา...ที่นั่นเหมาะกับเค้ามากกว่า...”
“...อ้าว...แล้วเค้าจะทิ้งแกง่าย ๆ อย่างนี้เลยเหรอ...”
“...เฮ้ย...ทิ้งอะไร...ผมกับพี่เค้าไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย...วันที่คุยกันที่ร้านวันนั้นเราเคลียร์กันจบแล้ว...”
“...เคลียร์กันยังไงอ่ะ...วันนั้นแกถึงได้รีบจะกลับไปอยู่บ้าน...ลากันซักคำก็ไม่มี...”
“...โห...ขอโทษครับ...ผมผิดไปแล้ว...ตอนนั้นแค่อยากอำเล่นเฉย ๆ แต่เอ้ดันไม่ถามผมซักคำ...แล้วผมอยากทดสอบอะไรกับตัวเองบางอย่างด้วย...ก็เลยปล่อยเลยตามเลย...”
“...แกรู้หรือเปล่าว่าเราเสียใจแค่ไหนอ่ะ...” ผมยันตัวลุกขึ้นจากเตียง
“...รู้สิ...ยิ่งเอ้เสียใจมากแค่ไหน...ผมก็ยิ่งรู้ว่าเอ้รักผมมากแค่ไหนเหมือนกัน...” วุธกอดผมจากด้านหลัง จากที่โกรธเมื่อครู่ก็อ่อนยวบ
“...ปล่อย...จะไปอาบน้ำ...” ผมพูดแก้เขิน
“...อาบพร้อมกันนะ..เดี๋ยวไปทำงานสาย...” วุธอ้อน...ผมมองนาฬิกาอีกที
“...เฮ้ย...เร็ว ๆ เลย...สายแล้ว...” ผมกับวุธเข้าไปอาบน้ำลวก ๆ และแต่งตัวให้เสร็จภายใน 10 นาที
*
*
.....โชคดีที่รถไม่ติดมาก...ผมรูดบัตรสายไป 5 นาที...โทรไปบอกรอบบ่ายให้รอผมแต่งตัวแป๊บนึง...พอถึงล็อคเกอร์ ผมรีบคว้าเอาอุปกรณ์อาบน้ำวิ่งเข้าห้องน้ำทำเวลาสุดฤทธิ์....เดินใส่เครื่องแบบแต่หัวเปียกออกไปรับรอบ...ดีนะว่าตอนนั้นไม่มีแขก...ผมเห็นวุธนั่งยิ้มแป้นมองผมพยักหน้าหงึก ๆ ฟังรอบบ่ายฝากงาน.....
“...กะว่าจะถามซักหน่อยว่าทำไมมาสายจัง...แต่ไม่ต้องแล้ว...” ผมมองตามสายตาอีธี เห็นวุธเดินใกล้เข้ามา เสื้อเชิ้ตที่กระดุมสองเม็ดบนไม่ได้ติด ทำให้เห็นแผงอกล่ำ ๆ กับรอยแดงเป็นจ้ำ ซึ่งเป็นฝีมือใครไม่ได้นอกจากผม ตอนอาบน้ำด้วยกันก็มัวแต่รีบ ไม่ได้สังเกตเลย อีกอย่างเราคงหมั่นเขี้ยวมันมากไปนิดก็เลยฝากรอยไว้เห็นได้ชัดเจน
“...มีอะไร...” ผมถามกลบเกลื่อนความอาย พลางยื่นมือไปติดกระดุมให้มันเม็ดนึงกันอุจาด
“...ผมยังไม่ได้บอกเรื่องมงคลเลย...” วุธพูดยิ้ม ๆ หลังรับไหว้อีธี
“...ทีน่าจ๊ะ...ได้เวลากลับบ้านแล้วไม่ใช่เหรอจ๊ะ...” ผมหันไปทางอีธีที่กำลังฟอร์มทำเป็นยุ่ง
“...แหมเจ๊ก้อ...ให้หนูช่วยอีกนิดนะ...ยังไม่รู้เลยว่ามีเรื่องมงคลอะไรกัน...” อีธีพูดขำ ๆ มันไม่ได้เป็นคนอยากรู้อยากเห็นอะไรหรอก ฟอร์มนี้มันจะแกล้งเป็น กขค ผมกับวุธมากกว่า “...สงสัยจะเป็นมงคลสมรส...” ผมกำลังจะอ้าปากด่า อีธีก็วิ่งหนีเข้าหลังฟร้อนท์ไปซะก่อน แต่ยังโผล่หน้ามาบ๊ายบายผมกับวุธ ก่อนยกมือไหว้ลากลับ
*
*
“...วันอาทิตย์หน้า...ผมจะบวช...” วุธพูดด้วยสีหน้ามีความสุข
“...จริงดิ...ที่ไหน...”
“...นครปฐม...วัด..........เอ้ไปนะ...ไปถือหมอนให้ผม...”
“...จะบ้าเหรอ...ถือไม่ได้...พี่น้องแกก็มี...เดี๋ยวไปช่วยถืออย่างอื่น...”
“...แค่เอ้ไปก็ดีใจแล้ว...” วุธพูดยิ้ม ๆ
“...บอกใครแล้วมั่งอ่ะ...” ผมยังอดกังวลไม่ได้ว่าผมจะไปงานบวชวุธในฐานะอะไร แล้วเพื่อนวุธใครจะไปมั่ง ผมจะได้ทำตัวถูก
“...บอกไปหลายคนแล้ว...แต่ยังไม่คอนเฟิร์มว่าใครจะไปบ้าง...วัดนี้ค่อนข้างจะหายากอ่ะ...”
“...แล้ววุธบวชได้เหรอ...” ผมถามเบา ๆ
“...พอแม่พูดเรื่องบวช...วันนั้นผมแวะถามพระหลายวัดแล้วว่าอย่างผมบวชได้มั้ย...ทุกรูปก็บอกว่าบวชได้...ผมก็ตัดสินใจจะบวชเลย...ผมว่าช่วงนี้ผมพร้อมด้วย...งานไม่ค่อยยุ่ง...แล้วผมรู้ว่าเอ้ระแวงผมกับพี่พีท ทีนี้ผมกับเค้าก็ไม่ได้ใกล้กันอีก...อันนี้ผมคิดก่อนที่จะเคลียร์กับเค้าวันนั้นนะ...”
“...ท่องบทสวดมนต์ได้ยัง...” ผมเปลี่ยนเรื่องเพราะรู้สึกผิดที่ระแวงมัน
“...นี่ไงที่ผมต้องขอกลับไปอยู่บ้าน...ถ้าอยู่กับเอ้คงไม่ได้ท่องแน่ ๆ...อีกอย่างผมจะทดสอบตัวเองว่าผมจะอยู่โดยที่ไม่เจอเอ้ตั้งหลายวันได้มั้ย...” วุธพูดพร้อมทำหน้าหื่นอีกแล้ว
“...เวอร์...” ผมด่ามันแก้เขิน “...ถ้าวุธบวชเป็นพระ...เราก็ต้องตามไปใส่บาตรอยู่ดีแหละ...คราวนี้เล่นอำเราซะจุกเลยนะ...”
“...ก็ใครล่ะที่กวาดของใช้ผมลงถุงหมด...ใจแข็งจริง ๆ เลยเมียใครวะ...”
*
*
*

[nartch]

.....ชีวิตผมกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง...แต่ก็ไม่ได้ปกติซะทีเดียว...วุธไม่ได้อยู่บ้านผมเหมือนเดิม แต่ก็ไป ๆ มา ๆ ในเวลาเราจะได้อยู่ด้วยกัน เนื่องจากเวลาทำงานที่ต่างกันของเราทั้งคู่...ผมตั้งใจหางานใหม่ชนิดที่ว่าเลิกงานตอนเช้า ผมก็ไปหาที่สมัครงานต่อทันที...ถ้าไม่เลือกมากนัก ผมคงได้งานใหม่ไปแล้ว...แต่นี่ตั้งความหวังไว้สูงไปนิดนึง...ต้องทำงานเข้า 8 โมงเช้า เลิก 5 โมงเย็น หยุดเสาร์-อาทิตย์...ที่ทำงานต้องไม่ไกลจากบ้าน...ที่สำคัญคือตำแหน่งไม่ตัน ผมจะได้สามารถเลื่อนขึ้นไปได้เรื่อย ๆ...อ้อ...แล้วรายได้ก็ต้องดีกว่างานโรงแรมด้วย...ซึ่งมันหายากมาก เพราะงานโรงแรม ผมมีรายได้เสริมเยอะ พวกขายตั๋วมวย ขายทัวร์ ขายแพคเกจลงเรือ อัพเซลล์ค่าห้องพัก.....
“...เอ้...ไม่ต้องรีบหางานใหม่ก็ได้...ผมเห็นแล้วเหนื่อยแทน...ทน ๆ ทำงานที่โรงแรมต่อไปเถอะ...เดี๋ยวก็ได้เป็นซุปแล้วนี่...” วุธโทรมาหาผมตอนเกือบเที่ยง ซึ่งผมกำลังนั่งอยู่บนแท็กซี่ เดินทางกลับบ้านเพื่อพักผ่อนหลังจากไปสัมภาษณ์งานที่ใหม่มา
“...ไม่เป็นไรหรอก...ตอนนี้ยังมีแรงอยู่...เพื่ออนาคตไงจ๊ะ...” ผมพูดเสียงสดใส แต่ตาแทบปิด เพราะแดดแรงมาก
“...ดูแลตัวเองด้วยนะ...เดี๋ยวไม่สบายแล้วมะรืนนี้จะไม่ได้ไปงานบวชผม...”
“...จ้าที่รัก...เอ้คนนี้อึดแค่ไหน...จำไม่ได้เหรอ...อีกสองซอยก็ถึงบ้านแล้ว...รับรองสลบตื่นอีกทีคงเกือบสองทุ่ม...”
“...งั้นแค่นี้ก่อนนะ...คืนนี้ผมจะไปรับที่บ้านนะครับ...”
“...จ้า...”
*
*
.....เพิ่งรู้ว่างานบวชเค้าต้องทำยังไงบ้าง...วุธเตรียมตัวเป็นอย่างดี ถึงขนาดอดอาหารเย็น เพื่อให้ร่างกายปรับสภาพได้...จริงของมัน...ถ้าอยู่กับผมมันคงไม่มีสมาธิ เพราะผมต้องชวนมันทำโน่นทำนี่...ชวนกินสารพัด โดยเฉพาะมื้อเย็น ซึ่งหาของกินอร่อย ๆ ง่ายมาก...ตอนนี้ที่บ้านมันก็กำลังยุ่งเรื่องเตรียมงาน...วันงานผมต้องออกจากบ้านตั้งแต่ตี 5 เพื่อไปให้ทันเลี้ยงพระเช้าที่วัด.....
.....ผมยืนมองพ่อแม่ของวุธตัดผม...น้ำตาคลอด้วยความรู้สึกหลาย ๆ อย่าง...ผมไม่สามารถบวชได้...ผมมีหลานให้แม่ไม่ได้...แต่สิ่งที่ลูกชายทุกคนควรทำให้พ่อแม่ที่ผมทำไม่ได้เลย เป็นแรงกระตุ้นให้ผมฉุกคิด และคอยต้านทานจิตใจใฝ่ต่ำเวลาจะทำเรื่องไม่ดี หรือเรื่องเสี่ยงต่าง ๆ ...เพราะอย่างน้อยสิ่งที่ผมสามารถตอบแทนพ่อแม่ได้ก็คือ ผมต้องเป็นคนดี ไม่สร้างปัญหา ไม่ปล่อยให้อำนาจความอยากได้ใคร่มีทำให้พ่อแม่เดือดร้อน...ทุกครั้งเวลาที่อ่านข่าวเด็กผู้ชายตีกัน...ติดยา...ขายยา...ข่มขืน...ปล้นจี้...ฉ้อโกง หรือแม้แต่เกย์ กะเทยในหน้าหนังสือพิมพ์ที่ทำเรื่องให้คนในสังคมวิจารณ์ไปในทางเสียหาย...ผมจะเก็บเอามาคิดว่า และบอกกับตัวเองว่าผมจะไม่ทำเรื่องพวกนี้เด็ดขาด...ไม่ใช่เพื่อตัวเองเท่านั้น แต่ผมทำเพื่อพ่อแม่ และคนที่รักผมด้วย...นี่คือวิธีตอบแทนบุญคุณของผม.....
“...หิวยัง...” วุธเดินหัวเหม่งมาคุยกับผมตอนสาย ๆ ขณะที่ผมกำลังนั่งล้อมวงปอกหอมกระเทียมกับเพื่อน ๆ ช่วยญาติวุธทำกับข้าวถวายพระเพล
“...ยัง...ไม่ต้องห่วง...อยู่ในครัวไม่อดหรอก...” ผมมองหน้าวุธเต็ม ๆ ตา ขนาดคิ้วกับผมไม่มีมันยังหล่อเลย...หน้ามันอิ่มไปด้วยความสุข
“...เดี๋ยวแห่นาคแล้วไปด้วยกันหมดนี่เลยนะ...กับข้าวคงเสร็จพอดีแหละ...” วุธพูดก่อนหันไปหาคนที่กำลังเรียกไปเปลี่ยนชุดเป็นฃุดขาว
“...จ้า...”
“...นี่กูถามจริง ๆ เหอะ...ตกลงมึงกับวุธเป็นอะไรกันแน่วะ...” อีอ๋ากระซิบถามทันทีที่วุธเดินไป แต่เสียงกระซิบของอีอ๋าไม่ได้เบาเลย ดีนะที่ญาติ ๆ วุธไมได้อยู่แถวนั้น
“...อีนี่...ถามอะไรอย่างนี้ในวัด...”
“...ก็ในวัดมึงจะได้พูดความจริงไง...โกหกไม่ได้นะเพื่อน...”
“...ก็เป็นอย่างที่มึงคิดนั่นแหละ...” ผมตอบเลี่ยง ๆ เสียงเพื่อนผมที่นั่งอยู่ตอนนี้ เป็นเพื่อนสมัยพาณิชย์กับมหาลัยรวมตัวในวงเดียวกันกรี๊ดกร๊าด จนทุกคนหันมามอง
*
*
.....พิธีกรรมในพระอุโบสถทำให้ผมขนลุกได้...นาคกำลังเปลี่ยนไปใส่จีวรเป็นพระ...ตาของเราทั้งคู่ประสานกัน...วุธยิ้มนิด ๆ ดูสำรวมแปลกตาไปเลย...รู้สึกตื้นตันยังไงไม่รู้...เหมือนได้บุญไปด้วย...ผมนั่งมองพระวุธนั่งล้อมวงกับพื้นฉันอาหารเพลกับพระรูปอื่น...มองผู้ชายที่ห่มผ้าเหลืองตรงหน้ารู้สึกว่าคนนี้ไม่ใช่แฟนเรา แต่เป็นผู้ที่กำลังสืบทอดพระพุทธศาสนา แม้จะเป็นเพียงระยะเวลาสั้น ๆ แต่ผมมั่นใจว่าพระวุธต้องได้อะไรมากกว่าความเชื่อที่ว่าให้พ่อแม่เกาะชายผ้าเหลืองขึ้นสวรรค์.....
.....ผมกราบลาพระวุธกลับบ้านไปพักผ่อน เพราะต้องทำงานคืนนี้...พระวุธบอกให้ผมเดินทางกลับดี ๆ เนื่องจากว่าผมต้องขับรถเอง...ผมบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง เพื่อน ๆ ผมนั่งรถไปด้วยหลายคน ผมต้องระวังมากกว่าปกติอยู่แล้ว ถ้าขับไม่ไหวก็ผลัดกันขับกับแม่สจ๊วตสาวกุ้งได้....
*
*
.....ไม่รู้ว่าเพราะผลบุญหรือฟลุ๊ค...เช้าวันรุ่งขึ้น ผมเลิกงานยังไม่ทันกลับถึงบ้าน...โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น...ปลายสายคือหนึ่งในบริษัทที่ผมไปสัมภาษณ์ในตำแหน่งผู้ช่วยผู้จัดการไว้...เงื่อนไขทุกอย่างเป็นไปตามที่ผมหวัง...สำหรับบริษัทนี้ผมไปแบบรู้ว่าโอกาสได้งานมันยากมาก...แต่ผมรู้ว่ามันตรงตามที่ผมต้องการก็เลยลองไปสมัคร เค้าก็เรียกสัมภาษณ์...ไม่คิดว่าจะได้...เค้าเรียกผมไปเซ็นสัญญาในตอนบ่ายวันพรุ่งนี้...และจะให้ผมเริ่มงานต้นเดือนหน้าเลย หยิบโทรศัพท์นัดแนะกับพวกอีธี อีเบส เรื่องยื่นใบลาออก...อีพวกนั้นดีใจยิ่งกว่าผมอีก...เราตกลงกันว่าพรุ่งนี้เช้าเราจะยื่นใบลาออกพร้อมกันสามคน และจะออกเลยโดยที่ไม่รอเงินประกัน พูดง่าย ๆ คือไม่รอให้ครบ 15 วันตามกฎโรงแรม.....
.....ไม่มีเอมี่ ทีน่า เบตตี้อีกต่อไปแล้วในโรงแรมนี้...ทุกคนตกใจที่เราแท็คทีมลาออกแบบกะทันหัน...ไม่มีใครห้ามได้...เรื่องของเราสามคนไปถึงผู้บริหารทันที และเค้าก็เรียกพวกเราเข้าห้องประชุมในตอนสายวันนั้น...ไม่มีทีท่าหวั่นใจว่าจะโดนด่า หรือกลัวจะโดนถามสาเหตุของการลาออก...ผมพูดกับจีเอ็มต่อหน้าผู้จัดการ และพูดแทนทุกคน.....
“...พวกเราต้องขอโทษที่ออกแบบไม่ได้บอกล่วงหน้าอย่างนี้ เรารู้ว่าผิด แต่เรามีสิทธิที่จะทำตามกฎที่ว่าไม่รับเงินประกันหลักหมื่นคืน...ไม่ใช่ที่นี่ไม่ดี...ไม่ใช่เราไม่ชอบที่นี่...ทุกอย่างที่นี่ดีเหลือเกิน...เพื่อนร่วมงาน...ทุกคนเป็นคนดี...แต่เราต่างก็มีวัตถุประสงค์ในการใช้ชีวิตต่างกัน...พวกเราเคยมีความสุขที่ได้ทำงานด้วยกัน...แขกมากมายเขียนคอมเม้นท์ชื่นชมเรา...แต่เราไม่เคยได้รับความดีความชอบนี้...ในทางกลับกัน...การที่แขกเพียงคนเดียวคอมแพลน ในเรื่องไร้สาระ (ผมใช้คำว่า Non sense เพื่อตอกย้ำ) และทางผู้บริหารไม่ใส่ใจต่อความรู้สึก ไม่สอบถามข้อเท็จจริง สามารถทำให้กำลังใจ และความจงรักภักดีกับองค์กรหมดไป...เราไม่ได้โกรธพวกคุณเลยแม้แต่น้อย ด้วยความที่เราเข้าใจว่าหัวใจของงานบริการ คือลูกค้าเป็นฝ่ายถูกเสมอ...แต่เราขอเป็นตัวแทนที่จะทำให้ผู้บริหารได้เห็นถึงความเป็นมนุษย์ของพนักงานระดับล่างบ้าง...ซึ่งพนักงานต้องรับส่วนหน้า ถือเป็นพนักงานที่มีความสำคัญอันดับต้น ๆ ของโรงแรม...พวกคุณยังไม่ใส่ใจ...เราก็จะทำให้เห็นว่าเราสามารถไปในที่ที่ดีกว่าได้ และอยากให้คุณเลิกคิดว่า พนักงานทุกคนไม่มีทางไป และให้คุณใส่ใจกับความรู้สึก ให้เกียรติในความเป็นมนุษย์ของคนอื่นบ้าง...พนักงานจะได้ทำงานกันด้วยใจ...และเราเชื่อว่าการบริการที่ดีควรมาจากใจ ดังคำที่พวกเราทุกคนชอบพูดกันว่ามี Service mind…” พี่ผู้จัดการผมนั่งเหวอ ฟังผมด่าผู้บริหารอ้อม ๆ เพราะก่อนหน้านี้พวกเราได้ยินพวกเค้าดูถูกว่าเราจะไปไหนรอด...เรื่องลาออกพร้อมกันนี้พวกเค้ารู้ระแคะระคายมาซักพักแล้ว ก็เวลาเราเม้าธ์กันไม่ได้เสียงเบาซะหน่อย...อีเบสเองก็ยังจำได้ว่าผู้จัดการผมด่ามันว่าอะไร เมื่อวันที่มันขอให้พวกเรากลับมาเข้าบ่ายทำงานด้วยกันเหมือนเดิม...เค้าไม่อนุมัติก็เป็นสิทธิของเค้า แต่ที่มันรับไม่ได้คือการพูดในทางเสีย ๆ หาย ๆ หาว่าจะจับกลุ่มกันจิกแขก ถือว่าเป็นการดูถูกกันอย่างแรง จะบอกว่าพูดเล่นก็ไม่ควร เพราะอารมณ์ของเราขณะนั้นคือตั้งใจทำงานจริง ๆ ซึ่งอีเบสก็ย้ำไปอย่างนั้น....
.....เราใช้เวลาให้ห้องประชุมซักพัก...การลาออกแบบกะทันหันอาจจะทำให้การทำงานสะดุดบ้าง...แต่สำหรับพนักงานระดับเดียวกันทุกคนรู้ว่าอะไรเป็นอะไร...เราคุยกันคร่าว ๆ ก่อนหน้านี้แล้วว่า ถ้าผมได้งานเมื่อไหร่ พวกเราทั้งสามคนจะลาออกพร้อมกัน.....ซึ่งเราก็ทำตามนั้น แต่เค้าอาจจะไม่คิดว่าผมจะได้งานใหม่เร็วขนาดนี้ เพราะเค้ายังหัวเราะเรื่องสเปกงานอลังการของผมอยู่แหม็บ ๆ.....
.....หลังเซ็นสัญญา ผมก็กลับบ้านไปพักผ่อนด้วยความสบายใจ...จะขอนอนอย่างมีความสุขที่สุด ไม่ต้องคิดอะไร...คิดเพียงว่าตื่นเช้าพรุ่งนี้เราจะไปใส่บาตรพระวุธที่วัด...ต้องตื่นตั้งแต่ตี 4 ก็ยอม...พระวุธต้องดีใจกับเราแน่ ๆ อยากเล่าให้ฟัง แต่โทรศัพท์พระก็ไม่มี...เอาน่า พรุ่งนี้ก็ได้เจอกันแล้ว.....
*
*
“...นิมนต์ครับ...” ผมแอบอยู่ข้างวัด รอให้พระวุธเดินกลับจากบิณฑบาต ขอบอกว่ารอนานมาก เพราะผมมาถึงวัดตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง กะว่าทันพระออกจากวัด แต่ที่นี่พระออกกันเร็วมาก
“.....................................” พระวุธสวดให้พร หลังจากที่ผมใส่อาหารของชอบของพระที่ซื้อมาจากแถวบ้าน
“...วันนี้หยุดเหรอ...” พระวุธถามเสียงเรียบ แต่ยิ้มให้ ผมพยักหน้า
“...เดี๋ยวพระวุธฉันเสร็จ ทำกิจอะไรเสร็จแล้ว...เอ้มีเรื่องจะเล่าให้ฟัง...รออยู่ที่รถนะฮะ...” ถ้าคุยกับพระรูปอื่นผมจะไม่เกร็งขนาดนี้ พระวุธพยักหน้าก่อนเดินเข้าวัดไป
*
*
.....ผมนั่งพับเพียบกับพื้นเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้พระวุธฟัง...ถ้าไม่ได้อยู่ในผ้าเหลือง รับรองว่าพระวุธคงไม่นั่งยิ้มอย่างเดียวแน่...เราคุยกันซักพัก ผมก็ต้องขอตัวกลับไปเตรียมตัว ซื้อของใช้ เสื้อผ้าสำหรับทำงานออฟฟิศ.....และกว่าพระจะสึก ผมก็เทียวไปเทียวมา กรุงเทพฯ นครปฐม ใส่บาตร ถวายสังฆทาน ถวายอาหารเพล ของกินของใช้ที่พระชอบ.....
.....วันที่พระสึก...ผมไม่ได้ไปรับ เพราะจะมีแต่พ่อแม่ ญาติพี่น้องของพระไปกัน...วันแรกวุธก็ยังไม่มาหาผม...ไม่โทรศัพท์มาด้วย ผมก็เข้าใจว่าที่บ้านคงอยากอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน...วันที่สองก็เหมือนเดิม...ผมชักเริ่มหงอยทั้ง ๆ ที่วันมะรืนนี้จะต้องไปเริ่มงานที่ใหม่แล้ว...อยากได้กำลังใจจากวุธ...อยากแต่งตัวออฟฟิศให้วุธเห็น...ผมเผ้าก็อุตสาห์ไปทำมาซะใหม่ เปลี่ยนลุคเพื่อต้อนรับทั้งแฟน และงาน...อยากจะเจอวุธจัง.....
.....ตกบ่ายแก่ ๆ ของวันอาทิตย์...วุธก็ยังไม่มาเป็นวันที่สามแล้ว...ผมนั่งดูทีวีอย่างเหงา ๆ คนเดียวในบ้าน...ซักพักน้องหมาผมก็วิ่งไปเห่าด้วยความดีใจที่หน้าประตู...เสียงรถวุธนี่หว่า...ผมยังเก๊ก ไม่เดินออกไปรับมัน ไม่หันไปมองด้วยซ้ำ.....
“...โห...ถ้าโจรเข้าบ้านจะรู้เรื่องมั้ยเนี่ย...” วุธพูดจากข้างหลัง
“...หมาตัวเบ้อเร่อ...เข้ามาได้ก็เอาสิ...ที่นี่ไม่มีอะไรให้ยกเค้าอยู่แล้ว...”
“...แต่รู้สึกว่าหมาของเอ้จะเป็นหมารับแขกนะ...” ผมต้องหันไปตามเสียง เพราะเป็นเสียงแม่ของวุธ
“...อ้าว...แม่...พ่อ...สวัสดีครับ...” ผมยกมือไหว้พ่อกับแม่มัน และรับไหว้หลาน ๆ ทั้งสามของวุธ
“...ผมเอาหมาไปไว้ในกรงก่อนนะ...เด็ก ๆ กลัว...” วุธพูดพลางลากน้องหมาของผมไปใส่กรงนอกบ้าน
*
*
“...ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่จะมา...ไม่ได้เตรียมอะไรไว้เลยอ่ะครับ...” ผมยกน้ำมาให้ที่ห้องรับแขก
“...ไม่ต้องลำบากหรอกลูก...แม่มารับหนูไปกินข้าวเย็นข้างนอกนี่ไง...” เอ๊ะ สรรพนามเปลี่ยนไป
“...เนื่องในโอกาสอะไรอ่ะ...เอ่อ...เอ้หมายถึงมีงานอะไรหรือว่าวันนี้เป็นวันสำคัญอะไรเหรอครับ...” ผมพูดเอ๋อ ๆ ตอนนั้นงงจริง ๆ นะครับ
“...ไม่มีอะไรหรอกลูก...แม่จะพาไปเลี้ยงตอบแทนที่เอ้คอยดูแลวุธมันแทนแม่...วุธมาอยู่ที่นี่นานแล้ว แม่ก็เกรงใจ...”
“...ไม่เป็นไรครับแม่...เพื่อนกัน...แค่นี้ไม่เท่าไหร่หรอกครับ...”
“...เพื่อนกันอะไรล่ะ...วุธมันบอกพ่อกับแม่แล้วว่าเราสองคนน่ะเป็นอะไรกัน...” พ่อเป็นฝ่ายพูดบ้าง...ผมตกใจ ไม่คิดว่าวุธจะกล้าทำอย่างนี้
“...เอ้...เอ้ขอโทษ...” ผมไม่รู้จะพูดอะไร น้ำตาเริ่มคลอ นี่เค้ารู้แล้วคงจะให้เราเลิกคบกันแน่ ๆ
“...ขอโทษทำไม เอ้ไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย...แม่สิต้องขอบใจเอ้...ถ้ามันไม่ชอบผู้หญิงแล้วดันไปคบกับคนไม่ดี...แม่คงจะอกแตกตาย...แต่นี่อย่างน้อยเราสองคนก็ช่วยกันทำมาหากิน...ไม่ทำเรื่องเดือดร้อน...มันจะเป็นยังไงก็เป็นเถอะ...ยังไงวุธมันก็เป็นลูกแม่...มันรักใครชอบใคร...ถ้าไม่พากันไปทำอะไรเหลวไหล...แม่ก็รับได้ลูก...”
“...แล้วนี่พ่อจะคุยกับแม่เอ้ยังไงเนี่ย...ลูกชายพ่อมาอยู่บ้านเอ้นานขนาดนี้...” พ่อพูดเสียงจริงจัง
“...ไม่ต้องหรอกครับ...แม่เค้าเหมือนจะรู้นานแล้ว...เค้าไม่ว่าอะไร ดีซะอีกที่มีคนมาช่วยดูบ้านให้...” ผมตอบตามความจริง
“...เดี๋ยวถ้าว่างพร้อมกัน...เราค่อยไปหาแม่เอ้ที่รีสอร์ท...ดีมั้ยครับ...” วุธเสนอ
“...ดีเหมือนกัน...จะได้ไปเที่ยวด้วย...” แม่พูดยิ้ม ๆ
“...แต่คงอีกนานนะครับ...เพราะเอ้เพิ่งจะได้งานใหม่...เริ่มงานพรุ่งนี้อ่ะครับ...”
“...อ้าว...ไม่ได้ทำงานโรงแรมแล้วเหรอ...วุธไม่เห็นบอกพ่อเลย...เปลี่ยนไปทำงานอะไรล่ะ...” พ่อถาม ผมก็ตอบชื่อบริษัท ประเภทกิจการ และตำแหน่งที่ทำ พ่อพยักหน้าหงึก ๆ
“...เออดีลูก...ตั้งใจทำงานนะ...เอางี้...วันนี้แม่เลี้ยงฉลองที่เอ้ได้งานใหม่ แล้วก็ฉลองทิดสึกใหม่ด้วยดีมั้ย...”
“...ดีครับ...งั้นไปเลยเหอะ...หิวแล้ว...เฮ้ย...เอ้...เปลี่ยนเสื้อผ้าปะ...” วุธถาม ผมมองชุดอยู่บ้านโทรม ๆ ของตัวเองแล้วพยักหน้า
“...รอแป๊บนึงนะครับ...” ผมวิ่งขึ้นไปอาบน้ำอย่างเร็ว เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เข้ากับคนอื่นที่แต่งตัวค่อนข้างดี มื้อนี้คงไปกินกันไกลแน่ ๆ
*
*
“...เสร็จยังจ๊ะที่รัก...” วุธเดินเข้ามาในห้อง ขณะที่ผมกำลังสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย อีตาวุธมันชอบทำเสียงล้อผมเล่นแบบนี้เพราะรู้ว่าผมจะขนลุกเสมอเวลามันเรียกผมว่าที่รัก มันเขิน ๆ ยังไงไม่รู้
“...เสร็จแล้วจ้า...”
“...รู้ปะ...จริง ๆ แล้ววันนี้เค้าเลี้ยงฉลองอะไรกัน...” วุธถาม
“...ก็ฉลองทิดวุธไง...” ผมพูดขำ ๆ เพราะเห็นหัวมันโป๊งเหน่งอย่างนี้
“...เค้าเลี้ยงรับขวัญลูกสะใภ้ครับ...” วุธพูดตาเยิ้ม
“...บ้า...เดี๋ยวตบปากเลย...” ผมเขิน แต่ฟอร์มพูดเสียงแข็ง
“...โหดว่ะ...”
“...ไม่โหดซักหน่อย...เอาปากตบปากอย่างนี้ไง...” ผมจุ๊บปากมันไปหนึ่งที วุธมันอึ้งไป แล้วทำหน้าหื่น เดินเข้ามาหาผม
“...เฮ้ย...อย่านะ...พ่อกับแม่รออยู่...”
“...เออ...เอาไว้คืนนี้ก็ได้...” วุธพูดเหมือนฝากไว้ก่อน
.....วุธฝากตัวและใจไว้กับผม...ตอนนี้เราอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม...ต่างคนต่างทำงาน...เวลางานที่เหมือนกัน ทำให้เราได้อยู่ด้วยกันมากขึ้น...เราเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว...สร้างครอบครัวด้วยกัน...ไม่ได้เวอร์นะครับ...สำหรับผม...คำว่าสร้างครอบครัวไม่ได้หมายถึงแต่งงานอยู่กิน มีลูกน่ารัก ๆ เหมือนชายจริงหญิงแท้...แต่ผมหมายถึง เราจะร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกัน...เราจะเริ่มทำกิจการอะไรด้วยกันเพื่อความมั่นคงในชีวิต...กว่าเราจะมาถึงตรงนี้มันไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ...คู่เราไม่ได้เพอร์เฟค มีทะเลาะกันบ้าง งอนกันบ้าง แต่ซักพักก็ดีกันเหมือนเดิม...เพราะเราเข้าใจ...เชื่อใจ...และมั่นใจในกันและกัน.....

==================================================================

.....จบจริง ๆ ซะทีนะครับ...ปีกว่าแล้วที่เราเจอกัน...หลายช่วงชีวิต...ทั้งทุกข์และสุข...ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอด...ขอบคุณที่คิดถึงกันเมื่อครั้งที่ผมหายไปนาน ๆ...ขอบคุณสำหรับเมล์ให้กำลังใจ...ขอบคุณสำหรับรีพลายให้ความคิดเห็น...ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ........ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน...ขอบคุณที่ช่วยกันดัน...พวกคุณเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ชีวิตรักของผมราบรื่น เพราะผมไม่มีเวลาว่างพอที่จะไปเที่ยวหาเศษหาเลย เพื่อเช็คเรตติ้งว่ายังพอมีคนสนใจผมอยู่ตามเธคตามผับ...เลิกงานผมก็กลับบ้าน กินข้าว คุยเรื่องธุรกิจส่วนตัว กว่าจะได้นอนก็ดึก...พอทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง...เวลาว่างของเราสองคนคือ...วุธเล่นเกม...ส่วนผมมาเล่าเรื่องเด็กพาณิชย์ให้จบ...อาจจะใช้เวลานานไปหน่อย...แต่ผมพยายามแล้วนะครับ...
.....ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกหรือเปล่า...แต่ขอบอกไว้ที่นี่เลยว่า...ผมคงต้องเหงาแน่ ๆ ถ้าไม่ได้พิมพ์ก๊อก ๆ แก๊ก ๆ วันละห้านาทีสิบนาที...ถ้ามีโอกาสอดีตเด็กพาณิชย์คนนี้คงได้เล่าอะไรต่อบ้าง...(อาจจะเป็นนิยายก็ได้...ตามรอยคุณบอย)...โชคดีนะครับทุกคน.....
...รัก...
...เอ้...อดีตเด็กพาณิชย์...

[boykook]

จบอย่างๆที่เพื่อนหวังแล้วนาคร้าบ...

ขอบคุงคุณเอ้ สำหรับเรื่องราวดีๆให้แง่คิดในการใช้ชีวิตคู่ในอีกรูปแบบหนึ่ง

อีกทั้งการดำรงชีวิตอยู่ท่ามกลางสังคมแห่งการช่วงชิงแข่งขันในปัจจุบัน

ช่วยให้หลายๆคนที่ได้อ่านมีกำลังใจขึ้นมากๆ

ซื่อสัตย์ตั้งมั่นในรัก ไม่เสียดายที่ต้องทำสิ่งใดในเมื่อตัดสินใจไปแล้ว

แม้จะต้องเสียใจแต่ก็เก็บไว้

จะว่าทิฐิก็ใช่ จะบอกว่าจิตใจมั่นคงก็ถูก(ถึงภายในจะหวั่นไหวเหลือเกิน)

ผมหวังว่าคุณเอ้และคุณวุธจะมีโอกาสมาเยี่ยมเยือนเล้าเป็ดแห่งนี้

มาเป็นกำลังใจและให้แง่คิดแก่เพื่อนๆที่อาจกำลังประสบปัญหาคล้ายๆกัน

ทั้งในด้านความรัก การงานและสังคมคนรอบข้าง

จะตั้งตารอนาคร้าบ

และขอขอบคุงคุณlanlan คุณnartch และท่านอื่นๆที่นำเรื่องราวดีๆเช่นนี้มาสู่การรับรู้ของเพื่อนๆที่นี่

ขอเป็นกำลังใจให้ประสบความสำเร็จในสิ่งที่หวังตั้งใจคับ..

[pongsj]

จบแบบซึ้ง ประทับใจ แล้วก็แฮปปี้สุดๆเลย ขอบคุณทั้งคุณเอ้ที่มาแบ่งปันประสบการณ์ดีๆ

ทั้งคุณ lanlan คุณ nartch ที่มาโพสท์ให้ได้อ่านด้วย

หวังว่าเร็วๆนี้จะได้เห็นคุณเอ้กลับมาเล่าเรื่องราวในชีวิตอีกน่ะคับ

ขอบคุณอีกทีน่ะค้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

[nartch]

ปิดตัวอย่างสมบูรณ์แล้วนะคับ สำหรับเรื่องราวเด็กพาณิชย์ของคุณเอ้กับคุณวุธ....ณ เล้าเป็ด...
ดีใจมากมายที่ได้มีส่วนร่วมในการเผยแพร่เรื่องราวดี ๆ เรื่องนี้....
อย่างน้อยที่สุด....แสดงให้เห็นว่าสุดท้ายคู่รักแบบเรา ๆ ไม่จำเป็นต้องจบด้วยน้ำตาและการจากลาเสมอไป...

เอ้กับวุธจึงถือได้ว่าเป็นคู่รักต้นแบบคู่หนึ่งที่ผ่านบทพิสูจน์ " รักแท้ " จากสวรรค์เบื้องบน...
แต่กว่าจะถึงวันนี้.. เราได้รับรู้ความเป็นไปทั้งสุขและทุกข์ของเอ้กับวุธมาโดยตลอด....ร่วมเรียนรู้และปรับตัว
เติบโตไปพร้อมๆ กันกับเอ้ในแต่ละช่วงเวลา....บางวันยิ้ม บางวันหัวเราะ และบางวันร้องไห้ ซึมเศร้าไปด้วยกัน

สุดท้ายขอบคุณเพื่อนๆ พี่ ๆ และน้อง ๆ ทุกคนแทนเอ้และวุธ ขอบคุณ lanlan เจ้าของกระทู้ตัวจริง...
ขอบคุณโชคชะตาที่ทำให้เราได้มาเจอกันที่นี่....ยังคงหวังเช่นเดิม...ขอให้ทุกคนพบกับความรักที่สวยงาม
เมื่อพบคน ๆ นั้นแล้ว...ดูแลกันและกันให้ดี...เอาใจช่วยกับความรักของทุกๆ คน..... NC

 

ปล. คุณเอ้ได้มาฝากถามความคิดเห็นไว้ที่บอร์ดหนึ่ง...ขออนุญาติลง Click Here ไว้ให้เพื่อน ๆ ที่นี่นะครับ...

[VicOSe]

ประทับใจจริงๆๆ

ขอให้มีความสุขตลอดไปนะครับ

ขอบคุณคุณเอ้ที่นำเรื่องดีๆ มาให้เราได้อ่านกัน

ขอบคุณคนโพส ที่เป็นเหมือนสื่อที่ทำให้เราได้อ่านอีกเช่นกัน

[anston]

ติดตามเรื่องราวของคุณเอ้กับคุณวุธแล้วรู้สึกว่า..
ความรักของคุณทั้ง2คนกว่าจะมาถึงวันนี้ได้..
ใช้เวลาเพาะปลูกเนิ่นนาน..กว่าจะได้ผลลัพธ์ออกมาสวยงามอย่างนี้..
ประทับใจกับรักแท้ของทั้งคู่มากมาย..
เหมือนกับทุกคู่ของชาวเราที่หวังไว้ว่าความรักจะสมหวังแบบนี้..
ขอบคุณคนโพสต์ทั้งหลายที่นำเรื่องดีๆมาช่วยหล่อเลี้ยงหัวใจเฉาๆดวงนี้..
ขอบคุณจริงๆ..จากใจ..

[min_min]

อ่านกี่รอบๆ  ก้อซึ้ง   ประทับใจเรื่องนี้มากๆ
มีหลายอารมณ์  ปนๆกันไป
ขอบคุณ คุณ lanlamn   กับพี่นาท ด้วยนะคับ   ที่นำเรื่องดีๆมาให้เราได้อ่านกัน

 

[kimsumsoon]

เรื่องนี้ให้ความรู้สึกเหมือนเทพนิยายเลยค่ะ
เทพนิยายภาคเกย์
สุดท้าย....เจ้าชายกับเจ้าหญิงก็ครองรักกันอย่างมีความสุข.......ตลอดกาลลลลลลลลลลลลลลลล

[reu_aha]

เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงใช่ปะ เห็นพี่ๆโพสไว้ตั้งแต่ตอนแรก
หนูชอบมากเลย
มันทำให้รู้สึกว่า
รักแบบนี้มีอยู่จริง



ขอบคุณสำหรับเรื่องเล่าๆดีนะคะ
รักพี่ๆค่ะ

[niph]

อ่านกี่รอบกี่รอบก็ตื้นตัน

ชอบอ่ะ เหมือนกับว่าคุณสองคนเกิดมาคู่กันจริง ๆ
เวลาที่ผ่านไป ไม่ได้ทำให้ใครเปลี่ยนใจได้เลย
แม้หลาย ๆ เรื่องจะทำให้เขว ๆ ไปบ้าง แต่สุดท้ายก็เข้าใจกันดี

สงสัยเรื่องนึง ทำไมวุธถึงเลือกเอ้ ตอนแรก ๆ ก็เหมือนจะไม่ได้จริงจัง แต่หลัง ๆ มาดูมั่นคงเหลือเกิน

ปล.1 อ่านจบแล้วนึกถึงคำพูดของใครสักคนที่บอกว่า ความสัมพันธ์ของคนสองคนจะแนบแน่นขึ้น หลังจากที่ทะเลาะกันแล้วปรับความเข้าใจกันได้ ... เมื่อก่อนไม่ค่อยเชื่อแต่พอเจอกะตัวเองด้วยก็ชักเริ่มเชื่อแล้ว ... อีกอย่างตัวอย่างของพี่เอ้กะพี่วุธก็ทำให้เห็นชัดขึ้นด้วย
ปล.2 ลืมไปแระ เมื่อกี้นึกออกสองเรื่อง หันไปคุยกะน้องที่ทำงานด้วย หันมาอีกที ลืม 

[CMYK]

ยินดีด้วยครับ ดีใจแทนที่คุณเอ้และคุณวุธ มีวันนี้
ขอให้รักจงเจริญ

[IZE]

ยินดีด้วยนะคับ จบละแต่ก้ออดเสียดายไม่ได้ที่จะไม่ได้อ่านอีกแล้ว
แต่ก้อไม่เป็นไรจบแบบมีความสุข น้อยคู่จะอยู่ด้วยกันแบบมีความสุข และมีรักแท้ให้กันแบบนี้
ขอให้มีความสุขตลอดไปนะคับ เป็นกำลังใจให้นะคับ
การไว้ใจกันเป็นสิ่งสำคัญสำหรับชีวิตคู่นะคับ

[•♀NoM!_KunG♀•]

และแล้วมานก้อจบจิงๆแล้วสินะฮะ

เนมเพิ่งเคยได้อ่านจบจิงๆก้อครั้งนี่แหละฮะ

เชื่อเลยนะฮะว่าพี่เอ้กับพี่วุธเข็มแข็งกานทั้งคู๋เลยจิงๆนะฮะ

อาบแล้วน้ำตาไหลไปหลายครั้ง แต่อ่านแล้วก้อทามให้เนมคิดอารายได้หลายอย่างนะฮะ

คนเราเกิดมาถ้าเกิดจมอยุ๋กับอดีตมานก้อคงไม่มีอารายดีขึ้นช่ายมั้ยฮะ

ควรที่จะยอมรับในสิ่งที่มานจะเกิดขึ้นช่ายมั้ยฮะ

อย่าคิดถึงอดีตที่ปวดร้าว ไม่คิดถึงอนาคตที่น่ากลัวก่อนที่จะมาถึง

ควรอยุ๋กับสิ่งที่เปงปัจจุบันช่ายมั้ยฮะ

เนมชอบเรื่องนี้มากนะฮะ..........แล้วเนมจะมาอ่านอีกครั้งนะฮะ

ยังไงก้อขอบคุณมากนะฮะที่ทามให้เรื่องนี้จบลงได้นะฮะ

ขอบคุณจิงๆนะฮะ...........เนมได้อารายเยอะมากมายเลยนะฮะ

ปล.........ขอให้ความรัก อยู่คู่กับชาวเราตลอดไปนะฮะ

             สักวันคงจะมีวันนั่นที่เกิดขึ้นกับคนที่รออยุ่นะฮะ

             รวมถึงตัวเนมเองด้วยนะฮะ สักวันถ้ามานมาถึงเนมจะพยายามต้อนรับมานอย่างดีนะฮะ

              ขอให้ทุกคนมีความสุขกับรักของทุกคนที่เกิดขึ้นนะฮะ

              แล้วก้อขอให้โชคดีทุกๆคนนะฮะ      " เจอกานนะฮะ "

[bigynew]

 
ดีใจจังจบแบบแฮปปี้แบบนี้อ่ะ
ขอให้ทั้งคู่มีความสุขมาก ๆ นะครับ รักกันตลอดไปแบบนี้อ่ะ
แล้วก็ขอให้คู่อื่น ๆ เป็นแบบคู่ของพี่เอ้แล้วกันนะครับ อิอิ

[HydrA]

พี่วุธกลับมาแนวนี้แสดงว่ามีลุ้น อ่านเรื่องนี้ลุ้นทั้งเรื่องจริงๆ

[zandwizz]

 

จบจิง ๆ แล้วเนอะ ใจหายจัง

ขอบคุณทุก ๆ คน ครับ ที่นำเรื่องนี้มาให้ได้อ่านกัน

อ่านเรื่องนี้แล้ว ให้ข้อคิดอะไรหลาย ๆ อย่างคับ

ก็ขอให้ทุก ๆ คนมีความสุขแล้วกันนะครับ