ตอนที่ 12 เกมส์ตัดสิน
ฝูงคนค่อยๆ แหวกตัวออกกระจายเป็นวงกลมเสมือนม่านที่แหวกออก เผยให้เห็นแก้วไวท์ใบสีใสคล้ายคริสตัลมียอดสูงเทียมฟ้าที่เรียงกันเป็นเจย์ดีสิบชั้นถึงกับทำให้ผมมองแทบตาค้าง และใกล้ๆ เจย์ดีย์แก้วที่ระยิบระยับสวยงามนั่นก็มีบันได้อเนกค์ประส่งที่มีสาวสวยคนนึงกำลังเปิดจุกขวดไวท์สีนิลที่มีของเหลวสีขาวบริสุทธิ์กำลังไหลรินจากปากขวดลงสู่แก้วที่เป็นชั้นสุดก่อนที่แก้วชั้นบนสุดจะค่อยๆ ล้นปริ่มด้วยแอลกอฮอล์และไหลลงไปสู่ฐานของชั้นต่อๆ ไปจากบนลงล่างเป็นลำดับ ขวดไวท์สีดังกล่าวถูกเปิดขึ้นนับจำนวนแล้วไม่ต้ำกว่าสิบขวดถูกรินให้แก้วทุกใบที่เรียงรูปทรงเป็นเจย์ดีย์เต็มปริ่มเสมอกันทุกแก้ว มันเป็นภาพที่สวยงามมากครับเหมือนกับน้ำตกสีบริสุทธิ์ที่กำลังไหลรินจากสวรรค์
แต่ถ้ามันอยู่แบบนั้นไปตลอดและไม่ได้ถูกนำมาเป็นเกมส์แบบนี้ก็ดีสิครับ
“เกมส์ตัดเชือกรอบต่อไปของเราก็คือ ใครดื่มได้จำนวนแก้วมากที่สุดฝ่ายนั่นก็จะชนะไปครับ!”
“โว้ววววววว!!!! โฮ้ววววว!!!!! กรี๊ดดดดดด!!!”เสียงเชียร์ปนเสียงกรีดร้องด้วยความตื่นตะลึงดังไปทั่วทั้งหาดเลยครับ แค่ผมได้กลิ่นไอระเหยจากเจย์ดีไวท์ข้างหน้าก็แทบล้มทั้งยืนแล้วครับ เรื่องแบบนี้ผมไม่เคยจริงๆ ครับ แม่บอกว่าแอลกอฮอล์ไม่เหมาะกับผมและผมไม่ควรดื่มเพราะผมยังเด็กเกินไป ของแบบนี้ผู้ใหญ่เค้ากินกันครับ แต่ถึงจะเป็นผู้ใหญ่แต่กินเยอะมากขนาดปริมาณตรงหน้าผมก็คงไม่ไหวเหมือนกันล่ะครับ
ผมไม่น่ารับปากไปตั้งแต่แรกเลยครับ ><;;
“เป็นไงล่ะมึง อยากดื้อด้านนัก”
“กะก็ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนั้น”ผมชี้มือไปยังเจย์ดีย์แอลกอฮอล์ข้างหน้าด้วยสีหน้าไม่สู้ดีสักเท่าไหร่
“งานนี้มีอะไรให้มึงไม่คาดคิดเยอะอยู่แล้ว ไม่งั้นกรูจะเสียเวลามาเล่นอะไรไร้สาระเหรอวะ!”พี่ทิวาพูดกับผมเสมือนตำหนิผมตำเต็มๆ ครับ ทำท่าทางเหมือนจะเป็นห่วงผม แต่ดูไปดูมาเหมือนจะไม่ใช่หรือผมจะคิดไปเองก็ไม่แน่
“ผม...ผม....”
“มึงจะถอนตัวก็ไม่ทันแล้ว มึงบอกกับกรูเองว่ามึงจะไม่ยอมแพ้ กรูให้มึงทั้งเลือกและคิดแล้วถ้ามึงแพ้ขึ้นมากรูเอามึงเจ็บแน่ๆ ไอ้ดื้อด้าน!”ผมหงอยไปเลยครับ
“เฮ่! ไอ้ทิวา แม่งมึงชนะได้ไงวะ! น้องเดย์สุดยอดว่ะกรูน่าจะคู่กับน้องเค้าดีกว่าคู่กับไอ้ดิน แม่งบอกทางกรูลงห่าเหวทั้งนั้น!”
“มึงอย่ามั่วไอ้กรณ์ กรูบอกมึงดีแล้วมึงเสือกรู้ดีกว่ากรูมึงก็ไปตายซะเถอะ! กรูหมั่นไส้มึงเต็มที!”พี่ดินพูดแย้งขึ้นมาและผมก็เห็นว่าพี่กรณ์ตัวเปียกเหมือนลูกหมาตกน้ำ
“แล้วหัวนั่นไปโดนอะไรมาครับ”ผมชี้ที่หัวพี่กรณ์ที่แปะพาสเตอร์อยู่
“ก็ไอ้ดินบอกทางกรูไปชนเสา แม่งเจ็บชิบหาย!”
“ตามหลักการแล้วกรูว่ากรูคำนวนระยะทางถูก”
“ถูกบ้านมึงสิดูกรูเป็นหลักฐานนี่!”พี่กรณ์เปิดหน้าผากชี้ให้พี่ดินดู ก่อนที่พี่ดินจะหัวเราะออกมา
“จะเอาพาสเตอร์ด้วยมั้ยน้องเดย์ พี่ออกจากเกมส์กลางคันเลยเห็นว่าน้องท่าทางจะเจ็บตัวน่าดู ทำเอาผีบ้าเข้าสิงห์ไอ้เดย์อาละวาดซะลั่นงานจนงานเค้าแทบล่ม”
“หุบปากไปเลยไอ้กรณ์!”
ผมก็ได้ยินพี่ทิวาโวยวายนะครับ.......แถมจะให้ผมออกจากเกมส์ซะดื้อๆ ซะงั้น
“นี่พาสเตอร์เดย์ ให้พี่ติดให้นะ”
“ครับ ขอบคุณครับ”พี่วัชที่เพิ่งแทรกตัวเข้ามาชูพาสเตอร์ที่คงใช้กับพี่กรณ์มาแล้วให้ผมดู ผมก้มดูศอกและเข่าตัวเองก่อนจะตอบตกลง
พี่วัชเหมือนเป็นหน่วยพยาบาลเคลื่อนที่เลยครับ แถมยังใจดีอีกด้วย
“ไม่ต้อง กรูจัดการให้มันเอง”พี่ทิวาพุ่งตัวมาขวางทางพี่วัชไว้ก่อนจะคว้าพาสเตอร์จากมือพี่วัชไว้
“มึงให้ไอ้วัชจัดการให้เถอะน้องเค้าจะได้ไม่เจ็บไปมากกว่านี้ มึงน่ะมือเบาซะที่ไหนขืนทำให้น้องเดย์มีหวังแผลเล็กๆ กลายเป็นแผลใหญ่ขึ้นมาล่ะไม่ว่า”พี่ดินพูดแล้วคว้าพาสเตอร์จากมือพี่ทิวาให้พี่วัชกลับและดันให้พี่วัชจัดการแผลให้ผม ส่วนพี่กรณ์ก็กอดคอพี่ทิวาเอาไว้เป็นเชิงคุมตัว
“กรูไม่ทำอะไรน้องมึงหรอกนา จะหวงไปให้ได้อะไร”พี่วัชพูดพลางเอาผ้าที่เปียกหมาดๆ มาเช็ดแผลให้ผม ก่อนจะติดแปะด้วยพาสเตอร์ตรงศอกและเข่าให้ผม แผลภายนอกคงพอประทังได้ด้วยพาสเตอร์แต่แผลที่มันช้ำๆ นี่ล่ะครับที่คงจะเขียวเป็นแน่
“ขอบคุณมากนะครับพี่วัช พี่วัชทำแผลเก่งมากเลยครับ”
“เออ! ชมกันไป แม่งไม่เห็นหัวกรู”พี่ทิวาเอาอีกแล้วครับ ทำท่าทางเอาแต่ใจอยู่เรื่อยพักหลังๆ ชักจะเริ่มบ่อยเลยล่ะครับ คนอื่นแทบเข้าใกล้ผมไม่ได้เป็นอันตะเพิด
“มึงจะบ่นอะไรนักหนาวะ ทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของน้องเค้าไปได้ กรูดูท่าว่ามึงจะอาการหนักเพราะน้องเดย์จริงๆ หรือมึงชอบน้องเค้าวะ!”
“หุบปากไปเลยไอ้กรณ์!”
“ตามหลักการแล้วไอ้อาการหึงหวงมันไม่ใช่เพราะชอบหรือวะ ฮาๆๆๆ”
ผะผมไม่ได้ยินที่พวกพี่เค้าคุยกันเลยนะครับ >/////<
แล้วมันก็เป็นไปไม่ได้ด้วยที่พี่ทิวาจะมาชอบผม ก็ดูที่พี่เค้าปฏิบัติต่อผมสิครับ แบบนั้นเรียกว่าชอบเหรอครับ แต่ทำไมผมต้องรู้สึกเขินอายทุกครั้งที่พี่ทิวาเข้าใกล้หรือไม่ก็สัมผัสผมด้วย แล้วเสียงหัวใจที่มันเต้นครึกโครมเหมือนฟ้าจะถล่มดินจะทลายแบบนั้นมันเพราะอะไรกันครับ ผมไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ แถมอีกอย่างพี่ทิวาก็เป็นเสมือนพี่ชายผมด้วย
“เอ่อ....ไปกันเถอะครับเค้าเรียกแล้ว”ผมเขย่าแขนพี่ทิวารบเร้าให้อยู่ห่างๆ จากพี่ดินและพี่กรณ์ เพราะผมไม่อยากให่พี่ทั้งสองคนพูดอะไรมากกว่านี้อีกครับ
“ฝากไว้ก่อนเถอะ เดี๋ยวกรูจะกลับมาจัดการกับพวกมึงแน่ๆ !”
“ให้รอดจากเกมส์โหดนรกนั่นก่อนแล้วกัน กรูจะยื่นตูดงามๆ ให้มึงแตะเลยว่ะ ฮาๆ”
“กวนตรีนกรูทุกทีนะมึงแม่ง!”
“ไปเถอะครับพี่ทิวา!”
“มึงจะตะโกนทำไมวะ!”
“ถ้าผมไม่เสียงดังแล้วพี่จะหยุดเหรอครับ ชวยฟังผมบ้างไม่ได้รึไงครับ!”
“ฮึ!”พี่ทิวาดูไม่พอใจสักเท่าไหร่ครับที่ผมดุเอาบ้าง ท่าทางจะงอนผมพี่เค้าเลยเดินกระแทกไหล่ผมไปคนเดียวโดยไม่รั่งรอผมเลยสักนิดครับ จะให้ผมทำยังไงได้ล่ะครับในเมื่ออีกฝ่ายเป็นพี่ทิวาผู้ที่เอาแต่ใจตัวเองมากที่สุดในสามโลก
“ขอบคุณมากนะครับพี่กรณ์ พี่ดิน พี่วัช”
“รีบไปเถอะตามไอ้บ้านั่นให้ทัน เดี๋ยวพี่จะตามไปเชียร์เป็นกำลังใจให้นะน้องเดย์ ^^”
“ครับ”ผมพูดเสร็จก็รีบแทกตัวผ่านผู้คนที่หนาแน่นเข้าเรื่อยๆ ยิ่งดึกยิ่งครึดครื้นครับ
แต่ตอนนี้ผมชักจะไม่สนุกด้วยแล้วสิครับเมื่อมองเห็นแก้วนับร้อยใบข้างหน้า ผมไม่ได้แอะใจเลยตอนผ่านเข้างานมาสำหรับแก้วที่เรียงกันสวยงามพวกนี้ ผมคิดว่ามันเป็นเพียงการทำขึ้นมาเพื่อประดับงานก็เท่านั้น แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วล่ะครับว่าเราไม่ควรมองข้ามสิ่งใกล้ตัวมากๆ
“พี่โกรธผมเหรอครับ”ผมถามพี่ทิวาที่นิ่งเงียบไม่พูดไม่จา เอาแต่ปั้นหน้าทมึนทึงอยู่
“..........”
“พี่ไม่อยากมองหน้าผมขนาดนั้นเลยเหรอครับ....ผมไม่ได้ตั้งใจให้พี่โกรธผมหรอกนะครับ....”
“..........”
“ถ้าพี่ทิวาโกรธผม ไม่พอใจผม และไม่อยากเห็นหน้าผมจริงๆ ล่ะก็ เสร็จงานคืนนี้แล้วผมจะไปนอนกับพี่วัชก็ได้ครับพี่จะได้สบายใจ”
“มึงพูดพอรึยัง! ถึงกรูจะโกรธมึงแต่มึงคิดเหรอว่ากรูจะให้มึงไปนอนกับคนอื่น”
“ทำไมล่ะครับ?”คำถามนี้ผมเหมือนมีจุดประสงค์อะไรบางอย่างที่อยากรู้คำตอบครับ คำตอบที่ผมไม่ควรหวังเลยสักนิด และมันก็ไม่มีทางเป็นไปได้อีกด้วย
“จะทำไมมันก็เรื่องของกรู..........แล้วก็ไม่ต้องถามกรูอีกกรูจะบอกมึงก็ได้ว่ากรูโกรธมึง! กรูงอนมึง และไม่ต้องการให้มึงมาทำตัวประชดกรูโดยการไปนอนห้องคนอื่นด้วย เข้าใจที่กรูพูดมั้ยวะ!”พี่ทิวาพูดด้วยสีหน้าแดงกร่ำแววตาดุดันจนน่ากลัวพร้อมทั้งโน้มหน้าเข้าใกล้ผมเพื่อให้ผมฟังทุกถอยคำทุกประโยคได้ชัดเจน ผมถึงกับต้องแอ่นตัวหนีท่าทีจริงจังของพี่ทิวาสุดตัวและต้านร่างกายของคนตรงหน้าด้วยการเอาฝ่ามือยันแผ่นอกกว้างเอาไว้ ผมสัมผัสได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจของพี่ทิวาที่มันเต้นรัวจนผมตกใจครับ
........ภายในอกของผมมันสั่นหวั่นไหวไปหมด ความรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเดินเข้าใกล้กองเพลิงเข้าไปเรื่อยๆ และไม่มีทีท่าว่าจะหยุดนี่มันยังไงกันครับเนี่ย?
“ตอนนี้ผู้แข่งขันของเราก็พร้อมแล้วล่ะครับหลังจากให้ไปเตรียมพร้อมร่างกายกัน และแล้วเวลาสุดเมา! มันส์! ก็มาถึงกันแล้วคร้าบบบบบบ!”
“วู้ววววววว!!! เย่ๆ!!!! น้องเดย์สู้ๆ กรี๊ดดดดดดด!!!”ผมไม่รู้ว่าหูฝาดไปรึเปล่าครับที่ได้ยินคนเรียกชื่อผมด้วย
“ไอ้ทิวาเฮงซวย!!!! สู้โว้ยยยยยย!!!”และเสียงพวกนั้นเป็นเสียงของพี่กรณ์พี่ดินเองครับ ผมหันไปเห็นก็มีป้ายเชียร์เขียนชื่อพวกเรา ผมอายจนแทบม้วนเลยครับ มันจะมากเกินไปรึเปล่าครับ ถ้ารู้ว่าหายกันไปทำเรื่องแบบนั้นผมจะไม่ให้ไปหรอกครับ
“พวกมึงสิเฮงซวย!”
“(-_- ; )ใจเย็นๆ ครับพี่ทิวา”
“เอาล่ะครับเชิญทั้งสองคู่ประจำที่ได้เลยครับ”
พี่ทิวาเตรียมพร้อมแล้วครับ แต่ผมยังไม่พร้อมเลยครับแก้วสูงตรงหน้าทำให้ผมกลับเข้าสู่โหมดหดหู่ใจอีกแล้วครับ แถมอีกฝ่ายที่อยู่ตรงข้ามผมกับพี่ทิวาอีกฟากของเจย์ดีย์แก้วนั่นก็ดูท่าทางเอาเรื่องเลยครับ พวกเค้ามองแก้วสูงตรงหน้าตาเป็นมันเลยครับ ท่าทางจะคอแข็งระดับมืออาชีพน่าดู ส่วนผมแค่ได้กลิ่นก็จะอ้วกแล้วครับ จะให้ดื่มยิ่งเป็นไปไม่ได้ แต่ผม....ไม่กล้าบอกพี่ทิวาครับ เพราะผมเป็นคนตัดสินใจจะแข่งต่อเอง T_T
“เรามีเวลาให้แต่ละคู่แค่สามสิบนาทีเท่านั้นนะครับ คู่ไหนกินได้จำนวนแก้วมากกว่ากันก็เป็นฝ่ายชนะไปเลยครับ! และขอย้ำอีกครั้งนะครับว่าต้องหมดแก้วทุกใบ!”
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก !
หัวใจผมเต้นแทบจะออกมานอกอกอยู่แล้วครับ ผมกำมือตัวเองแน่นรอฟังสัญญาณนกหวีดครับ
“ปี๊ดดดดดดดด!”
ผมยืนมองคนส่งแก้วที่มีให้ฝั่งละหนึ่งคนเพื่ออำนวยวามสะดวกที่ทยอยส่งแก้วให้พี่ทิวาที่กระเดือกของเหลวสีใสภายในแก้วรวดเดียวหมดด้วยสีหน้าไม่ระเคืองระคายต่อรสชาติใดๆ เสมือนดื่นน้ำเปล่าเลยครับ ส่วนอีกฝ้ายก็ช่วยกันดื่มอย่างขมักเขม้น
“O_O;;”
“อึกๆ อ้า....อีกแก้ว!”พี่ทิวาดื่มตอนนี้คนเดียวปาไปหกแก้วแล้วครับ แต่ผมแก้วเดียวยังถืออยู่ในมือเลยปถมยังไม่ได้ดื่มด้วย
“( >_< ; )”ทำยังไงดีครับผมดื่มไม่ได้จริงๆ
“มึงยืนทำอะไรอยู่วะ! ดื่มเข้าไปสิ”พี่ทิวาวางแก้วที่แปดลงบนโต๊ะ ก่อนจะหันมามองผมที่ยืนมองพี่ทิวานิ่งอึ้ง
ผมว่าผมมีความสุขเล็กๆ กับการยืนมองพี่ดื่มมากกว่าครับ....แต่ถ้าให้ผมดื่มเอง....คงไม่ไหว ><
“พี่ครับคือว่าผม.....”
“ฮึก ฮึก....อ้า....คืออะไรของมึง!”แก้วที่เก้าไปแล้วครับ
“คือผมดื่มไม่เป็นครับ!”ผมหลัลตาปี๋ด้วยสีหน้ารู้สึกผิดเต็มประดาก่อนจะยื่นแก้วในมือที่ถืออยู่ล้นปริ่มๆ ให้พี่ทิวา ก่อนที่พี่ทิวาจะคว้ามันไปจากมือผมแล้วกรอกลงปากตัวเองรวดเดียวหมดแก้ว
พี่ทิวาคอทองแดหรือครับเนี่ย O.O;
ระหว่างที่ผมยืนตะลึงงั้นก็แขนยาวๆ ของพี่ทีวาก็มาคว้าหมับตรงต้นคอผมและดึงเข้ามาใส่พี่ทิวาก่อนจะใช้มืออีกข้างประคองใบหน้าผม ผมส่งสายตางงปนตกใจก่อนที่พี่ทิวาจะประกบปากผมแล้วป้อนไวท์ขาวที่อยู่ในปากของพี่ที่วาให้ผมอึกใหญ่ ผมไม่แค่ตกใจเล่นๆ แต่ทำเอาผมช๊อคไปเลยครับ! ถึงอย่างไรผมก็ไม่สามารถต้านแรงพี่ทิวาหรือแม้แต่แข็งขืนได้ จนไวท์ที่อยู่ในปากพี่ทิวาถูกถ่ายมายังปากผม ทำให้ลิ้นของผมสัมผัสถึงรสชาติที่ขมฝาดคอและขึ้นจมูกอย่างรู้สึกได้ แต่ผมก็ไม่สามารถพ่นมันออกมาจำต้องกลืนมันลงคอไปจนคอร้อนผ่าว ผมไม่รู้ว่าเพราะแอลกอฮอล์หรือจูบเมื่อครู่กันแน่ที่ทำให้หน้าผมร้อนฉ่าตาลายคล้ายจะเป็นลมแบบนี้ครับ
หลังจากพี่ทิวาถอนจูบแล้วผมแทบจะหงายหลังทรงตัวไม่อยู่ ผมตกใจมากครับที่พี่ทิวาถึงกับกล้าทำเรื่องน่าอายแบบนั้นต่อหน้าผู้คนนับร้อย และผมก็เพิ่งสังเกตว่าเสียงเชียร์เงียบงันไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ครับ
“คราวนี้จะกินเป็นรึยัง หึๆ”พี่ทิวากระตุกยิ้มตรงมุมปากมองผมที่ยืนแข็งทือเป็นหินล้านปีด้วยท่าทีมีความสุข ก่อนจะใช้ลิ้นเลียตรงขอบริมฝีปากตัวเอง แว็บนึงที่ผมเห็นพี่ทิวา....เซ็กซี่ครับ คำนิยามนี้มันคงสามารถใช้กับผู้ชายได้ใช่มั้ยครับO/////O
มะไมไหวครับ ผมจะมายืนมองพี่ทิวาแล้วคิดอะไรบ้าๆ ไมได้เด็ดขาด >//////<;;
“ดื่มสิวะ หรือต้องให้กรูป้อนอีก....”
“ดะดื่มครับ!....ฮึกๆ แฮกๆ >_<;;”พี่ทิวาจี้ผม ผมเลยคว้าแก้วใหม่ที่อยู่ในมือเข้าปากแทบไม่ทัน แค่แก้วแรกผมก็แทบพ่นออกมาเป็นไฟแล้วครับ แต่ทำไมตอนที่พี่ทิวา....เอ่อ...ป้อนผมรสชาติมันไม่ได้แรงถึงขนาดนี้ล่ะครับ
“ถ้าปล่อยให้กรูแดกคนเดียวมึงโดนดีแน่.....อึก!”
“คะครับ...ฮึก!”
ผะผมจะไหวแน่เหรอครับ แม่ครับพ่อครับผมขอโทษที่ทำตัวไม่ดี T^T
“อึก อึก อึก! >^<;;”
“ยิ่งกินยิ่งอร่อยว่ะ ฮึๆๆ”พี่ทิวาพูดทั้งๆ ที่แก้วตรงหน้าตั้งเรียงกับเป็นสิบๆ ใบจนดูน่ากลัวครับ ส่วนผมตอนนี้ก็...ก็กินได้เต็มที่แค่สิบแก้วครับ และผมก็ชักไม่ไหวแล้วด้วยครับหัวมันตื้อไปหมด มองอะไรก็พร่าเลือนไม่เป็นรูปเป็นร่าง โลกก็เริ่มเอียงอย่างที่ไม่เคยเป็น มือไม้ก็อ่อนแรงขาแข้งก็พยุงตัวเองแทบไม่ไหว เจ้าหน้าที่เลยเอาเก้าอี้มาให้ผมครับ บริการดีเกินไปแล้วครับ
“พะพี่ทิวาครับบบ...ผะผม...ฮึก!”
“ไม่หมดเวลากรูไม่ยอมแพ้หรอก ฮึ!”ผมเห็นแขนข้างนึงของพี่ทิวายันตัวเองไว้กับโต๊ะตั้งแก้ว ผมไม่รู้ตาลายหรืออะไรกันครับที่ทำให้ผมหยุดสายตานิ่งมองพี่ทิวาด้วยความหลงไหลไปชั่วครู่ ท่าทีที่จริงจังคว้าแก้วใบแล้วใบเล่า กรอกของเหลวสีใสเข้าปากจนมันไหลรินตรงมุมปากผ่านต้นคอที่เย้ยสูงขึ้น ลูกกระเดือกขยับขึ้นลงเป็นจังหวะเมื่อพี่ทิวากลืนแอลกอฮอล์ลงคอเหมือนกระหายทำให้ผมแอบกลืนน้ำลายเฮือกลงคออย่างไม่รู้ตัว
“O/////O”
“มึงมองอะไรวะ กินเข้าไป!”ผมคว้าแก้วที่พี่ทิวาส่งให้ก่อนจะทำใจสุดๆ ที่จะกระเดือกมันลงคง แต่พอได้กลิ่นผมก็แทบจะอ้วกออกมาอยู่แล้วครับ เมื่อไหร่จะหมดเวลาเสียที T^T
“แฮกๆ พี่ครับบบบ....ผม...มะไมไหวแล้วจริงๆ”ผมลุกขึ้นเดินเข้าไปจับแขนพี่ทิวาที่ทำท่าจะยกแก้วใบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ขึ้นจ่อปาก และดูอีกฝ้ายที่กินได้จำนวนแก้วมากกว่าพวกเราเป็นไหนๆ คงเพราะผมกินได้ช้าและน้อยจำนวนแก้วมันเลยไม่ได้เพิ่มขึ้นมาเลย ถึงพี่ทิวาจะคอแข็งก็เถอะครับแต่หนึ่งคนไม่มีทางสู้สองคนได้หรอกนะครับ
“มึงไม่ไหวได้ไง! ปล่อยแขนกรูสิวะเกะกะชะมัด แม่ง! มึงนี่วอน.....”
“นะครับพี่....ผม...ผมกินต่อไม่ไหวแล้วจริงๆ ครับ”ผมไม่อยากปล่อยแขนพี่ทิวาเลยครับ ผมเลยกอดไว้แน่นทั้งๆ ที่เปลือกตาแทบจะลืมไม่ขึ้น ร่างกายกำลังขับพิษแอลกอฮอล์ออกทางเหงื่อ ตัวผมเลยรู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมาเหงื่อหลายเม็ดก็ผุดขึ้นไม่หยุดไปทั้งตัว
“มึงนี่คออ่อนชะมัด! ไหนบอกจะพยายามไงวะ แค่นี้แม่งทรุดแล้วกรูก็เสียเปรียบมึงอ่ะดิ!”
“พี่ทิวา...ฮึก! พี่ครับ...ผมง่วงมากครับ...ผมจะนอน”
ไม่รู้ว่าทำไมเสียงของผมมันถึงยานครางเหมือนเทปยืดแบบนั้นครับ แต่ผมพยายามจะเร่งพูดให้เหมือนปกติแต่มันกลับพูดอกมาแล้วสื่อสารไม่รู้เรื่องครับ แต่ตอนนี้ผมไม่อยากจะคิดว่าตัวเองจะพูดรู้เรื่องหรือไม่รู้เรื่องรึเปล่าหรอกครับ เพราะตอนนี้ผมแค่อยากหยุดกิจกรรมทำลายสติพวกนี้ครับ ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ
“มึงเริ่มพูดไม่รู้เรื่องแล้วเหรอวะ...”
“นะครับพี่....พาผมไปนอนหน่อยเถอะ...ฮึก!...เอาน้องต่ายด้วยนะครับบบบ....พี่ครับ...”ผมทำท่าจะหงายหลังเพราะโลกมันหมุนเร็วมากครับ แต่นึกไม่ถึงว่าพี่ทิวาจะคว้าตัวผมไว้ได้ซะก่อน
เร็วมากครับ! ไหนเค้าบอกไว้ว่าแอลกอฮอล์ทำให้สติคนเราเชื่องช้าไงล่ะครับ
“หึๆ พี่ครับตัวพี่เย็นจังเลยครับบบบบ...”ผมหัวเราะน้อยๆ อย่างพอใจก่อนจะใช้มือเล็กคว้ากอดคอคนตรงหน้าเอาไว้ก่อนจะซุกหน้าลงไปบนแผ่นอกกว้างที่ทั้งขาวทั้งเย็นซึ่งทำให้ตัวผมที่กำลังร้อนผ่าวรู้สึกดีขึ้นมาอย่างประหลาด แม้จะได้กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ผมไม่ปรารถนาจะได้กลิ่นมันสักเท่าไหร่ก็เถอะ
.....รู้สึกดีจังเลยครับ ถ้ามีน้องต่ายให้ผมกอดด้วยคงจะดีกว่านี้
“ผมขอถอนตัวครับ!.........”ผมหูไม่ได้ฝาดใช่มั้ยครับนั่น
“ขอบคุณครับพี่....พี่ทิวาใจดีจังครับ”
“หึๆ ไม่เป็นไร เดี๋ยวกรูจะพามึงไปนอนเอง”ผมได้ยินเสียงพี่ทิวาที่แผ่วเบา แต่ใช่ว่าผมจะไม่มีสติหรอกนะครับเพราะผมยังรับรู้ได้เลยว่ามีเสียงโห่ร้องมากมายหลายอารมณ์เกิดขึ้น ดูเหมือนทุกอย่างจะยังดูสนุกสนานกันอยู่ แต่สำหรับผม ขอหยุดความสนุกไว้แค่นี้ดีกว่าครับ ไม่ไหวแล้วจริงๆ ครับ
“แต่....แต่ว่าผมจะทำยังไงในเมื่อพี่ไม่ชนะ.....”
“ตอนนี้กรูไม่สนรางวัลแล้วล่ะ กรูจะพามึงไปนอน”
“ครับบบบบ...”ผมตอบสั้นๆ ก่อนจะมองหน้าพี่ทิวาที่ส่งยิ้มอย่างอารมณ์ดีแปลกๆ มาให้ผมครับ ผมก็เลยยิ้มตอบกลับไป ก่อนจะรู้สึกว่าตัวเองลอยวูบขึ้น “พี่ทิวาครับ...พี่ทำอะไร?”
“ก็อุ้มมึงไง เดินไหวเหรอแบบนี้”
“วะไหวสิ..ครับ...ฮึก! ให้ผมเดินเองนะครับ...นะครับพี่ทิวา”
“อ่ะ! กรูตามใจมึงแต่ถ้ามึงเดินไม่ได้กรูอุ้ม!”พี่ทิวาปล่อยผมลงครับเท้าของผมสัมผัสกับทราบเย็นเฉียบ เพราะไม่รู้ว่าตอนนี้ร้องเท้าผมหายไปตั้งแต่ตอนไหนซะแล้วล่ะครับ ภาพตรงหน้าของผมตอนนี้ยังโอเคอยู่ครับ แม้มันจะดูเบี้ยวๆ เอียงๆ ไปบ้างก็ตามที อย่าดูถูกผมนะครับ ผมน่ะเก่งจะตายไปเดินแค่นี้ทำได้อยู่แล้วล่ะครับ หึๆๆ แต่แค่เห็นยอกมะพร้าวไหวเพราะแรงลมทำไมผมถึงต้องหัวเราะด้วยล่ะครับเนี่ย ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เลยครับ หึหึๆ ^^
“มึงจะเดินเซไปไหนวะ!”เสียงพี่ทิวาตะโกนตามหลังผมครับ ผมเลยหันไปตอบ
“ก็....กลับบ้านไงครับ บ้าน....บ้านที่มีผมคุณลุงแล้วก็พี่ อ้อ! น้องต่ายของผมด้วยครับ ฮึก...หึหึๆ”ผมหัวเราะครับเพราะเห็นพี่ทิวาเกาหัวตัวเอง และเบื้องหลังพี่ทิวาผมเห็นผู้ชายอีกสามคนมายืนประกบหลังพี่ทิวาดูอะไรสักอย่างมาทางผม ทายไม่ผิดล่ะก็...คงจะเป็นพี่วัชคนที่สวมแว่นขรึมๆ นั่น แล้วก็พี่กรณ์หน้าตากวนๆ และพี่ดินที่ชอบทำหน้าตาสงสัยแปลกๆ แบบนั้น ฮาๆ
“เชี่ยแล้วไงกรูว่า....มึงไปเอาน้องเค้ากลับมาเถอะไอ้ทิวาก่อนที่น้องมึงจะเดินลงไปตายห่าในทะเล”พี่กรณ์ว่า
“ตามหลักการแล้ว...กรูว่าเมาแน่ๆ ร้อยเปอร์เซ็นต์ นี่แค่ไวท์ฤทธิ์อย่างอ่อนนะเนี่ย....น่าสงสารชิบหายว่ะไม่น่าเลย =_=;”
“มึงพาเดย์กลับห้องแล้วเอายาให้กินให้เรียบร้อยนะเว้ย....อาการแบบนี้เช้ามาปวดหัวตาย”
“กรูรู้ล่ะนา กรูแค่ให้มันทำในสิ่งที่มันอยากทำก่อนจะถึงตากรูบ้าง หึๆๆ”
“กรูว่าแล้วมึง! -_-”
“ตามหลักการแล้วมึงสันดร! ไม่ใช่สันดาน”
“-_- อย่าทำอะไรก็ตามแต่ที่มันโง่ๆ ”พี่วัช
“กรูคิดเองได้!”
“คิดได้แต่เรื่องโง่ๆ”
“ไอ้กรณ์!”
ผมไม่รู้หรอกครับว่าพวกพี่ๆ เค้ายืนคุยอะไรกันดูท่าทางสนุกสนานเชียว ผมเห็นพี่ทิวาไล่แตะพี่กรณ์ด้วย ไม่ไหวเลยนะครับพี่ทิวาเนี่ย ชอบทำร้ายคนอื่นอยู่เรื่อยเลย....แถมยังชอบรังแกผมอีก....รู้มั้ยครับว่าผมอยากจะร้องไห้แล้วไปฟ้องพ่อฟ้องแม่ฟ้องพี่ไนท์แค่ไหนทุกครั้งที่พี่ทิวาใจร้ายกับผม แต่เพราะผมเป็นผู้ชายนี้ครับจะไปทำแบบนั้นได้ยังไง แต่ไม่รู้ทำไมครับ....หัวใจของผมมันชอบรู้สึกดี้ด้าแปลกๆ ที่พี่ทิวาทำดีด้วย แม้แต่สักนิดมันก็แทบโผเข้ากอดคนตรงหน้าแล้วครับ.....ให้ตายเถอะผมคงเป็นเด็กขาดความอบอุ่นไปแล้วแน่ๆ เลย
พ่อครับแม่ครับ...พี่ไนท์ครับผมคิดถึงทุกคนมากเลย
“ไปนอนกันเถอะ.....เดี๋ยวกรูพาไป”ผมที่ยืนมองท้องฟ้าและรำพึงรำพันกับตัวเองหันมาตาเสียงทางด้านหลัง พี่ทิวาสะกิดผมครับ ผมหันไปแล้วยิ้มให้เหมือนดีใจเอามากๆ
“ครับพี่…..”ผมตอบสั้นๆ และยิ้มให้ก่อนจะยื่นมือทั้งสองข้างไปข้างหน้าเพื่อให้คนตรงหน้าอุ้ม ผมรู้ว่าผมไม่ใช่เด็กแล้วครับแต่ผมอยากทำแบบนั้นนี่ครับ....ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่คนตรงหน้าผมก็ไม่โวยวายอะไรเลยครับแถมยังยิ้มให้ผมอีก
อ่า.....ผมชอบรอยยิ้มแบบนั้นจังเลยครับ...งืมๆ
..........................................................
เป็นยังไงฮับสำหรับตอนที่ 12 แอบยาวนะเนี่ยฮาๆ
หลายท่านมาปูเสื่อรอก็แสนจะเห็นใจฮับ ตอนนี้เลยอัพยาวเพื่อเอาใจขาเชียร์ทุกท่าน
แต่ไม่รู้จะยาวจนเหนื่อยจะอ่านรึเปล่า นี่ก็ชักไม่แน่ใจ แหะๆ
แต่ตอนหน้าข้าพเจ้ากำลังวางแผนชั่ว
(แค่จิ้นอยู่ยังไม่เป็นรูปเป็นร่าง) หึหึๆ
แต่ก็นึกสงสารน้องเดย์หรือว่าไม่ดี จะเรื่องอะไรนั้นหลายท่านวิ่งไปดักหน้าเห็นคำตอบอยู่แล้ว(ไว้ยิ่งกว่าสายฟ้า
)
เอาเป็นว่าตอนต่อไปจะเป็นยังไง(คนแต่งก็ยังไม่รู้)ไว้มาลุ้นต่อพร้อมๆ กันนะฮับ
ปล.1 ขอบคุณสำหรับกำลังใจมากๆ ฮับ เชื่อหรือไม่ว่าสามารถช่วยข้าพเจ้าได้เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ในการให้ข้าพเจ้าขยันจิ้น
ปล.2 ยินดีด้วยนะฮับสำหรับท่านที่มาทีหลังแล้วตามเก็บทุกตอนจนครบ! ยังไงก็ตามเก็บตอนกันต่อไปนะฮับ
ขอบคุณฮับ
หัวข้อ: [STORY อย่าร้าย แล้วผมจะรัก] ~SPECIAL STORY2~ ตอนที่ 5 (End) 27/6/54 UP 100% (อ่าน 317311 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก