ฮืออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
ไม่ไหวแล้ววว ไม่ไหวแล้วจริงๆๆๆๆ น้ำตามันปริ่มๆ แล้ว
เข้าใจค่ะว่าชีวิตคนเรามันมีทั้งสุขและทุกข์เคล้ากันไป
แต่ทำไมเวลาที่เรามีความทุกข์ เวลามันโคตรจะนานนนนนน
เหมือนเรารู้สึกว่าเรานั่งมานานมาก แต่จริงๆ เวลาเพิ่งผ่าไปเพียงแค่ห้านาที
(แต่เวลาปั่นการบ้านปลายภาคเวลาไม่เคยพอ นอกเรื่องๆ)
“สัญญาแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะอยู่ข้างๆ”น้องไปบ์... เรารู้ว่าน้องอยากจะทำตามสัญญาใจจะขาด
แต่น้องก็ติดตรงที่นายสัญญากับพ่อด้วยใช่มั้ยหละ
น้องแม่มโคตรน่านับถือเลยหวะ จริงๆ!!!
ประโยคข้างบน... มันเป็นอะไรที่ แม่มเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อยากให้น้องไปบ์ลืมทุกอย่างแล้ว เป็นคนความจำเสื่อม เป็นผู้ป่วยความจำเสื่อมไปเลย
ต้องเป็นแบบนั้นใช่มั้ย คุณพ่อถึงจะยอมรับเรื่องนี้ได้
หนูเข้าใจค่ะว่าการที่พ่อแม่มาพบว่าลูกตัวเองชอบเพศเดียวกันมันย่ำแย่ขนาดไหน
คงไม่มีใครชอบหรอก คงไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากให้คนอื่นมองลูกเราเป็นตัวประหลาดหรอก
แต่คุณพ่อคะ.... คุณพ่อลืมไปแล้วหรือเปล่า ว่า... ความรักมันไม่มีเพศ...
แล้วคุณพ่อเห็นรอยยิ้มครั้งสุดท้ายของน้องไปบ์เมื่อไรกันคะ
คุณพ่ออออออออออออออออออออออ
หนูขอร้องหละน๊า หนูอืดมาม่าจนมันไม่ไหวแล้ว (เดี๋ยวซัดน้ำอัดลมให้เป็นกระดูกพรุนซะนี่)