คุยกันนิดจิตแจ่มใส
คงไม่นานเกินไปสำหรับน้ำเชื่อมอุ่นๆหวานๆ ตอนี้นะค่ะ พอดีเพิ่งได้ต้นฉบับ เห็นน้องแอ๋วแจ้งว่า เนตเดี้ยง เลยส่งช้าแต่ คาดว่าน่าจะสมกับที่รอคอยแน่ๆ เพราะ อ่านแล้ว...โอ๊ย จะละลาย 
...โปรดระวัง ภาวะน้ำตาลในเลือดสูงผิดปกติ ผู้ป่วยโรคเบาหวานควรปรึกษาแพทย์ก่อนอ่าน 
555
เชิญรับชม รับชิม ค่ะตอนที่ 15 คนนี้ของผม
‘คำรัก’ ถูกถ่ายทอดครั้งแล้วครั้งเล่า ราวกับสายน้ำเย็นฉ่ำชื่นที่ประโลมโอบรัดร้อยรึงให้อาบอิ่มจากภายนอกสู่ภายใน ความรู้สึกมากล้นสานรับกับท่วงทำนองความหวานที่จรุงกรุ่นหอม ทั่วทุกอณูของห้องนอนกว้างฉายชัดภาพแห่งกายที่จับจูงเรือนกายซึ่งกันและกัน ผ่านม่านบางสีเทาทึบมัวหม่น สู่ห้วงแห่งความงดงามสอดประสานเสียงแห่งใจ คำรักยังกึกก้องบอกเล่าความสุขอันล้นเอ่อทุกวินาทีที่หมุนอย่างเชื่องช้า....
อยากจะขอวินาทีที่หมุนผ่านให้ย้อนกลับ ไม่ต้องผ่านพบกับวันรุ่งขึ้นที่อรุณรุ่งส่องสว่างเข้ามารุกเร้า ‘คำรัก’ ให้ต้องสิ้นลง เพียงเพราะยังอยากอิ่มเอมอาบไล้เรือนกายซึ่งกันและกัน ให้สมกับความห่างหายที่ขวางกั้นมาเนิ่นนาน
แดดอ่อนยามเช้าลอดผ่านรอยแยกของม่านหนาสีฟ้าอ่อน เข้ามาต้องร่างบางที่ซุกกายกับผ้าห่มผืนหนา แดดอ่อนคงทำให้สีฟ้ารำคาญเพียงน้อยนิด หากเมื่อเทียบกับมืออุ่นที่ป้วนเปี้ยนอยู่เหนือผิวกายนวลเนียนอย่างก่อกวน รู้สึกดีอยู่หรอกนะ เพราะมันไม่แตกต่างอะไรจากเหตุการณ์หวานๆ ชวนให้หลงใหลไม่เคยเบื่อ ที่สิ้นสุดเอาตอนฟ้าใกล้จะเปลี่ยนสี แต่ต้องไม่ใช่ตอนนี้ ตอนที่สีฟ้าต้องการนอนเพียงอย่างเดียวจริงๆ เหตุการณ์อื่นอันใดที่เจ้าของมืออุ่นต้องการและเรียกร้องอย่างอ่อนหวาน แล้วให้เขาเป็นฝ่ายตอบรับพร้อมให้ความร่วมมืออีกครั้ง เหตุการณ์นั้นสีฟ้ายังไม่ต้องการในตอนนี้
สีฟ้าเหนื่อย แม้ความเหนื่อยมันจะเกิดจากความหวานชวนหลงใหลไปเสียทุกครั้งก็ตาม
สีฟ้าอยากนอน นอนซึ่งหมายความว่านอนเพียงอย่างเดียว โดยไม่ถูกรบเร้าด้วยสองมืออุ่นที่ซุกซนเหลือร้าย
สีฟ้าอยากหลับ หลับที่ไม่มีอะไรมากระตุ้นให้ต้องสะดุ้งทุกครั้ง ตื่นซะแทบจะทุกนาทีที่เข้าสู่ห้วงนิทราอย่างแท้จริง
“ไม่เอาติน ไม่เล่นแล้ว ลมอยากนอน ”
แล้วร่างบางก็ขยับไปจนสุดขอบเตียง พร้อมผ้าห่มผืนหนาที่ห่อหุ้มกายแทนเสื้อตัวบางที่เคยสวมใส่ แต่ไม่วายเจ้าของมืออุ่นก็ตามตอแยไม่เลิก ตามประชิดติดตัวอีกจนได้
จะไม่ให้ตามติดประชิดได้ไงล่ะ เพราะกี่ครั้งต่อกี่ครั้งภาคีก็คร้านจะนับ ที่สีฟ้าเอ่ยประโยคที่ว่า.......
‘ไม่เอาแล้ว อย่าเล่นสิ ลมเหนื่อย ลมอยากนอน’
แต่พอโดนแตะต้องเพียงนิด โลมเล้าเพียงหน่อย เจ้าตัวก็ให้ความร่วมมือทุกครั้ง ไม่เห็นจะแสดงทีท่าว่าเหนื่อย ทำให้เขาได้ใจและกอบโกยให้สมกับที่ห่างหายไปนาน
เรือนร่างนี้ก็ยังคงหวานไม่เคยเปลี่ยนแปลง
“ไม่เอาจริงๆ ลมเหนื่อย เข้าใจไหม”
คนเหนื่อยบอกเสียงงัวเงีย เปลือกตายังปิดสนิทด้วยความหนัก ขยับหนีไปอีกนิด แล้วก็พบว่ามันขยับไม่ได้อีกแล้ว เลยเลือกจะพลิกตัวกลับเข้าสู่อ้อมกอดที่คุ้นเคย
ปากสวยได้รูปน่าสัมผัสวางแนบชิดกับอกกว้าง แล้วหยอกเย้าแผ่วเบาให้เจ้าของมันชื่นใจ ก่อนเอ่ยเสียงหวานกับแผ่นอกกว้างอีกครั้ง
“แค่นี้ไปก่อนนะ ลมเหนื่อย ลมอยากนอน ถ้ายังไม่เลิกกวน ลมก็จะให้ความร่วมมือ แต่จะเป็นครั้งสุดท้าย ไม่ได้ขู่ แต่ทำจริง”
ถึงน้ำเสียงจะหวานชวนให้ไม่นึกกลัว แต่ต่อมความกลัวของภาคีก็ทำงานในทันที ทุกการกระทำที่จะหลอกล่อให้คนเสียงหวานหลงกล เป็นอันว่าต้องพับเก็บอย่างฉับพลัน
ทิ้งไว้เพียงอ้อมกอดที่กระชับร่างนั้นไว้เพียงอย่างเดียว
“ครับ”
คราวนี้ได้พักจริงๆ แล้วล่ะ สีฟ้ายิ้มให้กับแผ่นอกกว้าง ยิ้มให้กับเรือนกายของตัวเองที่ไม่ยอมเผลอไผลไปกับสัมผัสรุกเร้าหวานๆ ของภาคีเช่นทุกครั้งที่ผ่านพ้นไป
แต่เพียงแค่อุ้งมือใหญ่เลิกที่จะก่อนกวน แล้วสีฟ้ากำลังจะดำดิ่งสู่ห้วงนิทราอย่างแท้จริง สิ่งที่มาก่อกวนแทนที่อุ้งมือใหญ่กลับเป็นเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์เครื่องเล็กของตัวเอง
“ติน...ติน โทรศัพท์ลมดัง ช่วยหยิบให้หน่อย ตรงโต๊ะกระจกน่ะ ช่วยหยิบให้หน่อยนะ ลมไม่ไหวแล้ว”
ภาคีลุกขึ้นนั่ง ชายหนุ่มมองใบหน้าที่หลับตาพริ้มแต่ปากขยับพูด เสียงนั้นเบามาก บ่งบอกว่าเจ้าตัวเหนื่อยอย่างที่พูดจริงๆ
เขารังแกสีฟ้าเกินไปหรือเปล่า ไม่ได้ถนอมอย่างที่เจ้าตัวได้บอกไว้ในตอนแรกเลย
‘ไม่ได้ห้ามแล้วนี่ แต่ถนอมหน่อยล่ะกัน’
ภาคีอดไม่ได้ที่จะก่อกวนใบหน้าหวานด้วยปลายจมูกที่จิ้มไปแรงๆ ให้สมกับความน่ารักน่าทะนุถนอม ไม่เคยเบื่อที่จะสัมผัสมันเลยสักวินาที
แล้วนี่เขาได้ถนอมร่างบางอย่างที่รับปากไปหรือยังนะ ?
คำตอบคงเป็นคำว่า ‘ยัง’
“ติน โทรศัพท์ของลมดัง หยิบให้หน่อย เร็วๆ สิ มันดัง มันดังไง ตรงโต๊ะกระจกน่ะ”
ภาคีก้มหน้ามองคนพูดใกล้ๆ เขาอยากรู้สีฟ้าละเมอหรือรู้ตัวกันแน่ แต่ก็ยังแยกไม่ออกว่าละเมอหรือรู้ตัว จะว่าละเมอก็ไม่น่าจะใช่ เพราะเสียงโทรศัพท์มันดังจริง มันดังมาจากโต๊ะกระจกที่วางชิดผนังใกล้ๆ กับประตูห้องน้ำ แต่จะว่ารู้ตัวก็ไม่น่าจะใช่ ดูสิ ตาคู่เรียวถูกเปลือกตาสวยทาบปิดสนิท เนื้อตัวก็ไม่มีขยับเขยื้อนเปลี่ยนทิศไปไหน นอนอยู่ท่าไหนก็ท่านั้นไม่เปลี่ยน
ภาคียังคงแยกไม่ออกจริงๆ ว่าสีฟ้าละเมอหรือรู้ตัว แต่ก็พาตัวเองมาหยิบโทรศัพท์ตามคำสั่ง เสียงเรียกเข้าจากปลายสายเงียบไปทันทีที่เดินมาถึง
“ใครโทรมาเหรอ”
“เดี๋ยวตินดูให้” ชายหนุ่มกดปุ่มเล็กๆ เพียงนิดเดียว ชื่อของเจ้าของเด่นหราอยู่ตรงหน้าจอสี่เหลี่ยม
ภาคีเหนื่อยแทนคนถามจริงๆ ทั้งที่ไม่มีแรงจะพูดแล้วแท้ๆ ยังขยันถามอยู่ได้ห่วงจริงๆเลยนะเรื่องไอ้คนโทรเข้ามาเนี่ย
นึกหงุดหงิดมายิ่งขึ้นเมื่อเห็นชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ
‘พี่หมอ’
เห็นชื่อแล้วอยากปาโทรศัพท์ทิ้ง พาลทำให้นึกถึงเรื่องเมื่อคืน หมอพิษณุกับคนที่นอนอยู่บนเตียงตอนนี้ ท่าทางดูสนิทสนมกันมาก สามเดือนที่เขาห่างจากสีฟ้าไป ไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง แล้วความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ไปถึงไหนกันแล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกหึงหวงคนที่เคยกกกอดไว้ตลอดคืน
ภาคีเดินกลับมาที่เตียง นั่งใกล้เรือนร่างเปลือยเปล่าใต้ผ้าห่มสีเข้ม ก่อนจะระดมจูบนับครั้งไม่ถ้วนที่ซีกแก้มนวล ทุกครั้งที่จรดริมฝีปากหยักลงไป ใจมันก็สั่นไหวว่า หมอพิษณุเคยทำแบบนี้กับแก้มนี้หรือเปล่า?
เคยหรือไม่?
ไม่ใช่เพียงแก้มนวลนิ่ม หากแต่ทั้งเรือนกายน่าหลงใหลนี้ของสีฟ้า
หมอพิษณุเคยแตะต้องหรือเปล่า?
หรือว่า...
สีฟ้าเคยยินยอมให้กกกอดเหมือนที่ยอมให้เขาทำหรือไม่?
“ไม่เอาติน ลมจะนอน อย่าแกล้งสิ อย่าแกล้ง” มือเล็กปัดป้อง ใบหน้าหวานที่ถูกรุกรานซุกเข้ากับหมอนใบใหญ่หลบหนีปากหยักที่เอาแต่ได้ ไม่รู้จักพอ หากแล้วต้องหยุดและหันกลับมามองคนที่พยายามรุกรานเขา ซึ่งตอนนี้กลับทำหน้าเศร้ากับคำถามที่ทำเอาเขาอึ้ง
“คุณหมอเคยทำแบบนี้กับคุณลมไหม?” คำถามที่มาพร้อมกับปากหยักที่แนบเข้ากับแก้มนวล ก่อนคนถามจะเงยหน้าขึ้นมองคนถูกถาม ตาเรียวมองตอบคนถามราวกับไม่เข้าใจในวินาทีแรก ก่อนจะเปลี่ยนไปในวินาทีต่อมา
“เคยไหม?”
“.....................”
สีฟ้าส่ายหน้าแทนคำตอบ เขารู้ว่าผู้ชายที่นั่งทำหน้าเศร้าตรงหน้าเขากำลังคิดอะไรอยู่ สรรพนามที่เรียกเขาก็เปลี่ยนไป ไม่ใช่แค่ “ลม” เฉยๆ แต่กลับมีคำว่า “คุณ” เพิ่มเข้ามา มันไม่ใช่ความ”ห่างเหิน” หากเขารู้สึกว่ามันเหมือนความ “ห่างไกล”
“แล้วแบบนี้ละครับ คุณลมเคยปล่อยให้คุณหมอทำหรือเปล่า?” ภาคีถามอีกครั้ง มือใหญ่ดึงผ้าห่มทิ้งไปอีกทาง เผยให้เห็นร่างกายเนียนขาวหากแต่เต็มไปด้วยริ้วรอยแดงทั่วผิวเนื้อ ปากหยักกดแนบกับเรือนกายเปลือยเปล่า แล้วลากไล้ปลายลิ้นไปทั่วเรือนร่าง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนที่ถูกถาม
การกระทำแสดงเนื้อคำถามที่อยากรู้....
ครั้งนี้ไม่มีคำตอบที่ภาคีต้องการ เมื่อสีฟ้าหันหน้าหนีไปซุกกับหมอนใบเดิม ร่างบางสั่นเทาเพราะกลั้นก้อนสะอื้นกับคำถาม ภาคีถามเหมือนไม่รู้จักเขา แล้วคำถามนั้นก็เหมือนการดูถูกเขาดีๆ นั่นเอง
ภาคีมองว่าเขาง่ายขนาดนั้นใช่ไหม?
คิดว่าเขามีอะไรกับใครก็ได้งั้นเหรอ?
แล้วการที่เขายอมให้เรื่องเมื่อคืนเกิดขึ้น เป็นเพราะเขาใจง่ายงั้นสิ?
“คุณลม” มือใหญ่วางบนแผ่นหลังเรียบแต่เต็มไปด้วยรอยแดงที่เขาเป็นคนบรรจงสร้างมันขึ้นมาตลอดช่วงเวลาที่แสนหวานั้น เขาแตะมันแผ่วเบา ราวกับกลัวว่าร่างบางจะแตกหัก หากก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เมื่อสัมผัสว่าเรือนร่างนี้สั่นเทาเพราะแรงสะอื้น
ร้องไห้เพราะสิ่งที่ถูกถาม
“อึก...อย่ามายุ่งกับฉัน เห็นฉันง่ายนักใช่ไหม ใช่สิ ฉันมันคนใจง่าย” ถ้อยคำตัดพ้อที่มาพร้อมกับเสียงสะอื้นไห้ ภาคีรั้งร่างบางที่ฝืนต่อต้านเขาเข้ามาสู่อ้อมกอด ฝ่ามือใหญ่ลูบแผ่นหลังขาวแผ่วเบาราวกับจะปลอบประโลม โยกร่างที่กอดนั้นไปมา ก่อนจะดึงรั้งให้นอนลงพร้อมกัน
“ตินขอโทษ ที่ถามเพราะหึง ไม่ได้ว่าลมใจง่าย ลมน่ารัก ตินกลัวคุณหมอจะคิดเหมือนติน แล้วก็อยากทำอะไรๆ ลมเหมือนที่ตินอยากทำ คุณหมอนั้นก็ตัวใหญ่ เกิดมันใช้กำลังกับลมล่ะ ตินกลัวรู้ไหม กลัวว่าลมจะไปเป็นของคนอื่นที่ไม่ใช่ติน ขอโทษนะครับ ให้อภัยตินนะครับ คนดีของติน” ว่าแล้วปากหยักก็ประทับจูบที่หน้าผากมนเบาๆ ตาคมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสวยรื้นน้ำตา
“.......................” สีฟ้าเงียบ หากก็ขยับกายเข้าหาอกแกร่ง มันเป็นสัญญาณที่ดีสำหรับภาคี
“ให้อภัยตินแล้วนะครับ”
“อย่าถามอย่างนี้อีก ไม่ว่าลมจะเดินกับใคร หรือลมจะอยู่กับใคร อย่าถาม อย่าถามว่าลมปล่อยให้ใครทำกับลมเหมือนที่ตินทำ ลมไม่เคย ไม่เคยให้ใครเหมือนที่ให้ติน” เสียงหวานบอกความจริง ใบหน้าชื้นน้ำตาขึ้นสีแดงหวาน ไม่ใช่เพราะแรงสะอื้นหากเป็นเพราะเขินอายกับคำพูดของตัวเอง
“ไม่แล้วครับ ตินจะไม่ถาม จะไม่ถามอีกแล้วนะครับ” ชายหนุ่มกระชับร่างนั้นให้แน่นขึ้น ถ้อยคำที่ได้ฟังทำให้ยิ้มกว้าง ท่าทีเขินอายของร่างบางที่ซุกซบกับอกเขาก็ทำให้เขาเต็มไปด้วยความสุข ภาคีเชื่อสิ่งที่คนในอ้อมกอดพูด เชื่อสุดหัวใจ เชื่อไปจนวันตาย ว่าร่างกายนี้เป็นเพียงของเขาคนเดียว สีฟ้าไม่เคยให้มันกับใคร ไม่มีใครได้ครอบครองร่างนี้ นอกจากเขา
“ปล่อยก่อนติน ลมไม่ไหวแล้วนะ” ที่บอกอย่างนั้นก็เพราะต้นขาของสีฟ้า กำลังมีอะไรแข็งๆ ทิ่มให้เจ็บ มือที่เคยโอบรอบตัวเขาไว้ก็เริ่มอยู่ไม่สุข จนต้องดันแผ่นอกกว้างให้ถอยออกไป โชคดีที่ภาคีพอจะพูดรู้เรื่อง แต่คิ้วเข้มนั้นก็ขมวดยุ่งเหมือนคนไม่พอใจ
“ไม่ได้หรือครับ”
“ไม่ได้....เมื่อกี้ใครโทรมา” สีฟ้ารีบเปลี่ยนเรื่องคุย กลัวตัวเองจะเสียเปรียบ ถ้ายังจะเผลอต่อความกับภาคี
“คุณหมอ”
“สงสัยโทรมาเตือนเรื่องไปเที่ยวทะเล” สีฟ้าแค่พูดเบาๆ กับตัวเอง หากคนที่อยู่ด้วยกันก็ยังได้ยินชัดเจน
“ไม่ไปได้ไหม?” คำถามที่เต็มไปด้วยการร้องขอ ภาคีนึกไปถึงคำพูดเมื่อคืนของหมอพิษณุ
‘แล้วพรุ่งนี้จะมารับไปทะเล ห้ามเบี้ยวพี่หมอนะครับ สัญญากันแล้ว’
เขาไว้ใจคนของเขา หากเขาไม่ไว้ใจหมอพิษณุ สีฟ้าน่ารักน้อยที่ไหน แล้วเมื่อคืนสายตาของหมอพิษณุที่มองคนของเขา มันเต็มด้วยความรักความหลง เขาไม่อยากให้หมอพิษณุใกล้สีฟ้ามากกว่านี้ กลัวว่าฝ่ายนั้นจะรักและหลงคนของเขามากไปกว่านี้
“ไม่ได้หรอก ต้องไป สัญญากับพี่หมอแล้ว”
“สัญญาได้ ก็ต้องยกเลิกได้สิครับ นะครับ ไม่ไปนะครับ” ภาคีลุกขึ้นนั่ง ดึงร่างบางที่อยากปิดเปลือกตาแทบตายให้ลุกตามขึ้นมาด้วย มือใหญ่รั้งแผ่นหลังเนียนอิงพักไว้กับอกแกร่งของตัวเอง ท่อนแขนแข็งแรงโอบรอบเอวบาง นิ้วยาวจะวนเวียนเล่นกับผิวเนื้อตรงหน้าท้องเรียบ ก่อนที่จะถูกมือเล็กหยิกเนื้อตรงหลังมือให้หยุด ถึงยอมหยุด
“ถ้ายกเลิกสัญญาของพี่หมอได้ ก็ต้องยกเลิกสัญญาของตินได้เหมือนกัน ใช่ไหม?” สีฟ้าหันหน้าไปถามคนที่ซ้อนอยู่ข้างหลัง ขณะเดียวกันก็จับมือใหญ่ให้เลิกซุกชน เพราะมันไม่ได้หยุดอยู่แค่หน้าท้องของเขา แต่มันกำลังจะเลื่อนลงต่ำ
“ตามใจลมละกัน” พอโดนย้อนจากเจ้าของเรื่อง คนที่เหมือนจะควบคุมความน้อยใจไม่เคยได้สักครั้งที่อยู่ต่อหน้าคนร่างบาง ก็ดันร่างสีฟ้าให้ออกห่าง ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนหันหลังให้ทันที แต่ไม่ลืมที่จะเอื้อมมือหาผ้าห่มผืนใหญ่มาคลุมตัวเอาไว้
สีฟ้าถอนหายใจยาว เห็นภาพเด็กน้อยตัวใหญ่นอนคลุมโปงแล้วให้เหนื่อยใจ เมื่อคืนทำเขาเหนื่อยกาย พอเช้ามาก็ทำเขาเหนื่อยใจ ภาคีนะภาคี ทำไมถึงเปลี่ยนไปเป็นคนละคนได้ขนาดนี้ มันจะทันไหมเนี่ย หากเขาจะขอภาคี ชายหนุ่มมาดนิ่ง เงียบขรึม คนพูดน้อย กลับคืนมา ชายหนุ่มคนนั้นน่ะคงไม่ทำให้เขาต้องเหนื่อยทั้งกายและใจอย่างนี้ใช่ไหม...
“ลมสัญญากับพี่หมอแล้ว ไม่ไปไม่ได้จริงๆ ” มือเรียวออกแรงดึงผ้าห่มเนื้อนุ่มออกจากเด็กน้อยตัวโต แต่อีกฝ่ายก็ออกแรงขืนไว้มั่น
“.......................” คนในโปงผ้ายังเงียบ
........Rrrrrrrr..........
เสียงโทรศัพท์ของสีฟ้าดังขึ้นอีกครั้ง มือเล็กเอื้อมมือหยิบขึ้นมาดู หน้าจอสี่เหลี่ยมโชว์ชื่อของหมอพิษณุ เขามองหน้าจอสี่เหลี่ยมสลับกับร่างใหญ่ใต้ผ้าห่ม สีฟ้ากำลังใช้ความคิด ความคิดที่ผ่านทั้งสมองและหัวใจ
ไม่อยากผิดสัญญากับหมอพิษณุ แต่ก็ไม่อยากขัดใจภาคี
ถ้าต้องให้เลือก เขาก็พร้อมจะเลือก
“ใครโทรมา?” คำถามนั้นดังลอดมา
“พี่หมอ” สีฟ้าบอกคนอยากรู้ แต่ยังไม่กดรับ จนเสียงเรียกนั้นหยุดไป
“ทำไมไม่รับละครับ เดี๋ยวพี่หมอจะเสียใจแย่” คำพูดประชดดังลอดออกมาอีกครั้ง แล้วภาคีก็รู้ถึงแรงยวบของพื้นเตียงนุ่มด้านหลังของเขา ก่อนที่ท่อนแขนเรียวจะโอบเขาไว้ทั้งตัว แนบใบหน้าไว้ตรงแผ่นหลังของเขาผ่านเนื้อผ้าหนาที่ใช้คลุมทั้งหัวและตัวของตัวเอง
“อยากรับสายแทนลมไหมล่ะ ถ้าพี่หมอโทรมาอีกครั้ง” ถามออกไปแล้ว คนที่เขากอดอยู่ก็พาตัวเองออกจากผ้าห่มทันที
“ตินรับได้แน่นะ?” ว่าแล้วก็ดึงเอาโทรศัพท์ในมือสีฟ้ามาถือไว้ ตั้งตารอเวลาที่จะมีสายเรียกเข้าเป็นครั้งที่สาม
สีฟ้ายิ้ม ปล่อยให้อีกฝ่ายคว้าโทรศัพท์ไปได้อย่างง่ายดาย ก็ยังไม่อยากเหนื่อยใจในตอนเช้าที่อากาศมันดีเหลือเกิน และความสุขยังอบอวลแทรกอยู่ทุกอณูของห้องกว้างนี่นา
“ลมให้สิทธิ์ตินแล้วตั้งแต่เมื่อคืน จำไม่ได้หรือไง” เสียงหวานทำเอาเช้าวันใหม่ของภาคีสดใสยิ่งขึ้น
“แล้วจะให้ตินบอกคุณหมอว่ายังไง?” เขาถาม
“บอกว่าลมไม่สบายก็ได้ ” น่าจะเป็นเหตุผลที่ดี ดีกว่าปฏิเสธไปตรงๆ แต่ประเด็นมันอยู่ตรงที่ว่า หมอพิษณุจะรู้สึกยังไง เมื่อคนรับโทรศัพท์ไม่ใช่เขา แต่เป็นใครคนอื่น
.......Rrrrrrrrrrrrrr.........
“สวัสดีตอนหกโมงเช้าครับคุณหมอ” ภาคีไม่อยากให้ปลายสายรอนานเกินไป เขารีบกดรับและกรอกเสียงทุ้มของตัวเองลงไปอย่างคนที่มีชัยเหนือกว่าทันที เหลือบมองเจ้าของเครื่องที่ต้องนี้แย่งผ้าห่มบนตัวเขาไปแล้ว แล้วก็ล้มตัวลงนอนเอาหน้าซุกกับหมอนใบเดิมอีกครั้ง
สีฟ้าง่วงและเหนื่อย เขาอยากนอนหลับให้สนิท แต่ความหวังของเขากลับทลายลง เมื่อถูกมือใหญ่ดึงตัวให้ลุกขึ้นให้อยู่ในทางกึ่งนั่งกึ่งนอน แผ่นหลังเปลือยของเขาพิงพักไว้กับอกเปล่า ผิวเนื้อที่สัมผัสสร้างความอบอุ่นและนุ่มสบายกว่าเตียงนั้นเป็นไหนๆ แต่มันติดอยู่ก็ตรงที่ว่าเขาจะนอนหลับมันได้อย่างไรล่ะ ในเมื่อภาคีวางใบหน้าคมเข้มบนไหล่ของเขา ปลายจมูกโด่งก็วนเวียนอยู่ตรงซอกคอก่อกวนให้ปั่นป่วน
ถึงแม้ว่าทั้งจมูกและปากจะวนเวียนอยู่ตรงซอกคอนุ่มกรุ่นด้วยความหอมน่าหลงใหล จรดร่องรอยความเป็นเจ้าของซ้ำร่องรอยเดิมเมื่อยามค่ำคืน และชวนให้ขยายรอยสัมผัสไปทั่วเรือนกายยิ่งนัก หากแต่โทรศัพท์เครื่องเล็กก็ยังแนบชิดติดอยู่กับหู เพื่อฟังเสียงของคนปลายสายที่ตอบกลับมา
“เอ่อ...คุณ..คุณเป็นใครครับ แล้ว...แล้วน้องลมล่ะครับ ทำไมน้องลมไม่มารับสายครับ หรือว่าน้องลมติดประชุม” เสียงของคนปลายออกจะแปลกใจอยู่มาก
หมอพิษณุคิดว่าจะได้ยินเสียงที่คุ้นหู แต่กลับเป็นเสียงทุ้มของใครที่ไหนที่เขาไม่คุ้น
ภาคีถอนปลายจมูกและปากหยักออกจากซอกคอหวาน เพื่อตอบคำถามของอีกฝ่าย
“ลมของผมไม่สบายครับ”
นึกกลัวว่าจะโดน ‘ลมของผม’ เล่นงานอยู่เหมือนกัน ทว่า ‘ลมของผม’ กลับทำสิ่งที่ตรงข้ามกับสิ่งที่ชายหนุ่มกลัว นั่นคือสีฟ้าหันหน้ามาหาเขา วางมือนิ่มบนต้นคอหนา ปลายจมูกแหลมสวยจรดซ้ำบนซอกคอขาว ปากเรียวสีสวยพรั่งพรมรอยจูบนับครั้งไม่ถ้วน ถ้าปลายจมูกจรดสูดเอาความหอมของต้นคอหนาอย่างไม่เคยพอ ปากสวยก็ดึงดูดฝากรอยการครอบครองอย่างไม่หยุดหย่อน ในเมื่อเจ้าของต้นคอหนายังทำกับเขาได้ ทำไมสีฟ้าจะทำบ้างไม่ได้ล่ะ
สีฟ้ากำลังปฏิบัติการเอาคืนคนที่ก่อกวนเขาเมื่อครู่ หากมันคือการเอาคืนที่สุดแสนจะหวานหวาม คนถูกเอาคืนก็พร้อมจะยิ้มรับและน้อมรับด้วยความเต็มใจ
สีฟ้ายั่วเสียจนภาคีอยากจะโยนโทรศัพท์ทิ้งไปให้ไกล แล้วจับร่างนั้นให้ร้องครวญครางใต้ร่างของเขา แต่ก็นึกสงสารคนปลายสายที่จะต้องทนฟังเสียงอะไรๆ ที่อาจทำให้ประเทศขาดหมอสัตว์ไปหนึ่งคน เลยปล่อยให้ปลายจมูกแหลมกับปากสวยเอาคืนเขาต่อไปเรื่อยๆ
“ลมของผม...” คนปลายสายที่ยังได้รับความปราณีอยู่ ทวนคำพูดนั้นอีกครั้ง
“ครับ ลมของผมไม่สบายเพราะโหมงานหนักมาทั้งคืน แล้วต้องการการพักอย่างมาก ไม่สามารถไปที่ไหนไกลๆ ได้นอกจากเตียงนอน สงสัยคุณหมอคงต้องไปทะเลคนเดียวแล้วล่ะครับ” ภาคีบอกเสียงระรื่น ไม่นำพาต่อมือเรียวที่ฟาดแรงๆ ที่ต้นแขนเขาไปหนึ่งที แต่เขาไม่สนใจ เจ็บนิดเดียว แต่ความหวานที่เจ้าของมือเรียวมอบให้ก็ยังคงอยู่ แถมยังลามไล้ลงมาบนอกแกร่งของเขาแทนซอกคอหนาไปแล้ว
ภาคีนึกออกเลยว่าคนปลายสายจะทำหน้ายังไง ยามที่เอ่ยถามรัวเร็วกลับมาว่า
“คุณเป็นใคร แล้วน้องลมเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้นกับน้องลม บอกผมมานะคุณ แล้วตอนนี้น้องลมอยู่ไหน ขอผมคุยกับน้องลมหน่อย ”
“ตินไงครับคุณหมอ ลมมาอยู่กับผมได้ก็เพราะลมเป็นของผมไงครับ แล้วผมทำอะไรกับลมของผมจนไม่มีแรง อันนี้ขอไม่บอกนะครับ เพราะมันเป็นเรื่องของเราสองคน แค่นี้นะครับคุณหมอ”
“ดะ...เดี๋ยว”
ภาคีไม่สนเสียงของคนปลายสาย พูดจบเขาก็กดจบการสนทนาทันที
“ร้ายนักนะ” ปากหวานต่อว่าแต่ไม่ได้จริงจังนัก เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว คงต้องเลยตามเลย ภาคีอยากพูดอะไร แสดงตัวตนในฐานะไหน เขาก็ไม่อยากห้าม
“ยังร้ายไม่เท่าลมหรอกครับ แล้วก็อย่าโทษตินล่ะ ถ้าไปประชุมตอนเช้ากับพี่ลินไม่ทัน เพราะลมยั่วตินเองนะ” เจ้าตัวบอกขณะที่พลิกร่างบางให้อยู่ใต้ร่างกำยำของเขา โดยที่ร่างนั้นไม่ได้ต่อต้าน กลับดึงเขาเข้าไปแลกจูบด้วยอย่างอ่อนหวาน อ้อยอิ่งอยู่นาน ก่อนจะถอนปากออกมา แล้วพูดว่า
“ลมพูดไม่หมดน่ะ ที่บอกว่ามีประชุมแต่เช้า มันเช้าเกือบเที่ยง”
สิ้นคำบอกที่เจ้าตัวบอกไปไม่หมดเมื่อยามค่ำคืนที่ผ่านมา แขนเรียวตวัดเกาะเกี่ยวแผ่นหลังกว้างให้เข้ามาแนบใกล้ชิดอุ่นไอความหวานที่ไม่มีอะไรขวางกั้น ไม่แตกต่างจากเจ้าของแผ่นหลังกว้างที่สนองตอบด้วยบทบาทความวาบหวามที่หวานกรุ่น ที่จรุงกลิ่นหอมของความรักให้อัดแน่นยิ่งขึ้นในห้องกว้างที่อดีตเคยอ้างว้าง เดียวดาย มืดหม่นด้วยความเหงาที่ไม่มีจุดสิ้นสุด หากแต่วินาทีแห่งค่ำคืนที่ผ่านพ้น มันได้ลบความอ้างว้าง เดียวดายและความมืดหมดให้สลายสิ้นไป แล้วเติมเต็มด้วยคำรักที่ร้อยรัดสองกายให้อิ่มเอม............
...
โปรดติดตามตอนต่อไป
หัวข้อ: "รัก........เชิญครับ" จบแล้วค่ะ ย้ายได้เลย >>> รายละเอียดเปิดจองหนังสือ {20/7/55} ByAeaw (อ่าน 530046 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก