คุยกันนิดจิตแจ่มใส
รักเธอ มาแล้วค๊า มาแล้ว ตอนนี้ คนเขียนเค้าคิดชื่อตอนเองเลยทีเดียว 
กาแฟถ้วยนี้พร้อมเสริฟทุกท่านแต่ อย่าเพิ่งเหวี่ยงคนโพสอย่างอิชั้นนะเจ้าค่ะว่ากาแฟไม่หวานแหมๆๆ ของแบบนี้ต้องค่อยเป็นค่อยไป
เชิญชิมกาแฟได้เลยค่ะตอนที่ 13 กาแฟใส่หัวใจ
ประตูห้องในคอนโดมิเนียมหรูถูกเปิดโดยเจ้าของ ซึ่งตอนนี้กำลังเบี่ยงตัวหลบ เพื่อให้แขกคนสำคัญก้าวข้ามกรอบประตูเข้าไปในห้องกว้างแสนอ้างว้างของเขา เมื่อไหร่ที่สีฟ้าก้าวเข้าไปในห้องนี้ ชายหนุ่มหวังจะใช้เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่น้อยนิด เหนี่ยวรั้งทั้งตัวและหัวใจของคนใจร้ายแต่เขาก็ไม่เคยที่จะหยุดรัก จะกกกอดให้อยู่ในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม เขาจะต้องทำมันให้ได้ จะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เช่นที่ผ่านมา เพราะสิ่งที่เขาสัมผัสได้เมื่อครู่มันเติมความหวังให้ล้นเอ่อออกมา
ในรถที่หลายๆ ครั้ง....สีฟ้าสัมผัสเขาด้วยความอ่อนโยน เหมือนเมื่อครั้งที่เคยร่วมใช้ช่วงเวลาที่ดีที่สุดด้วยกัน ไม่แตกต่างและไม่ผิดเพี้ยน เขากำลังเชื่อว่า อย่างน้อยสีฟ้าก็ยังไม่ลืมเลือนความรู้สึกที่เคยมีร่วมกัน
‘คำรัก’
บางครั้งมันก็ถ่ายทอดออกมาได้อย่างซาบซึ้งติดตรึงที่หัวใจ ด้วยคำพูดหวานละมุมที่กระซิบแผ่วยามแนบใกล้เพียงลมหายใจสื่อถึง
‘คำรัก’
บางครั้งมันก็ถ่ายทอดออกมาได้อย่างงดงามตราตรึงที่ดวงจิต ด้วยภาษากายอ่อนอุ่นชวนให้หลงใหล ที่กระซิบหวานยามแนบชิดกลายกลืนเป็นกันและกัน
วันนี้....
ตอนนี้....
เขาจะทำทุกวิถีทางที่จะสื่อ ‘คำรัก’ ทั้งสองรูปแบบให้สีฟ้ารับรู้....ให้ได้
ภาคีก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่อยากจะรัก อยากรักสีฟ้า
สีฟ้ายังยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าห้องที่ถูกเปิดกว้างเพื่อเขา สองเท้ามันยังไม่พร้อมจะเดินผ่านคนร่างสูงเข้าไปข้างใน แม้เจ้าของห้องจะส่งสายตาคล้ายจะอ้อนวอนมาให้มากแค่ไหน ชายหนุ่มถอนหายใจพรืด ทำไมเขาต้องมาตามคำชวนนั้นด้วย
‘ขึ้นไปทานกาแฟก่อนไหมครับ คุณลม’
แค่ประโยคนี้ประโยคเดียว ทำให้เขาต้องพาตัวเองมายืนอยู่ตรงนี้ ตรงหน้าห้องของคนเคยชิดแต่หากห่างหายไปนาน
หรือว่าเขาอยากกินกาแฟ คำชวนง่ายๆ ของภาคี ถึงมีผลให้เขาก้าวลงรถ แล้วเดินตามแผ่นหลังกว้างมายืนอยู่ตรงนี้ นึกถามตัวเองว่า อยากกินนักหรือไอ้กาแฟขมๆเนี่ย อยากกินเอาตอนเที่ยงคืนกว่าๆ นี่นะ
อยากกินจริงๆ เหรอ?
คำถามยังวนเวียนวิ่งรอบไปทั่วห้องความคิด คำตอบมีมากมายพอๆ กับคำถามที่เกิดขึ้น แต่สีฟ้าก็ไม่สามารถหยิบจับคำตอบอันไหนมาเกาะยึดเอาไว้ได้
ถ้าเขาจะถอยหลังกลับ มันจะทันไหม?
คำตอบคือ ไม่ทันการอย่างแน่นอน เมื่อภาคีส่งสายตาเว้าวอนมาให้เขา เขาอยากใจแข็ง แต่สุดท้าย ใจก็ไม่เคยแข็งพอ
เมื่ออีกฝ่ายถอนหายใจพรืดออกมา และสองเท้าก็ยังตรึงอยู่กับที่ ไม่มีทีท่าจะขยับเขยื้อน เจ้าของห้องเลยเปลี่ยนจากการรอคอยที่แสนเชื่องช้า ที่ไม่รู้ว่าจะต้องยืนอยู่ตรงหน้าห้องไปจนถึงเช้าหรือเปล่า อีกไม่กี่ชั่วโมงท้องฟ้าจะเปลี่ยนจากสีน้ำเงินครึ้ม เป็นสีฟ้ากระจ่างใส
แสงจันทร์นวลตาจะจางหาย ทดแทนด้วยแสงตะวันที่ร้อนแรง แล้วความจริงจะกลายเป็นเรื่องจริงที่ต้องเผชิญต่อไปอีกหนึ่งวันหรืออาจจะตลอดกาล เมื่อดวงจันทร์ตรงหน้าเขา ยังไม่คิดจะใยดีหรือห่วงใยก้อนหินช้ำๆ อย่างเขา
ภาคีทิ้งร่างบางเอาไว้ด้านนอก ส่วนตัวของเขาเองเลือกที่เดินเข้าไปในห้องกว้างอ้างว้างของตัว เขากำลังเสี่ยง กำลังทดสอบความรู้สึกของสีฟ้า ว่าสีฟ้าจะเลือกเขาสักนิดไหม?
หากสีฟ้าก้าวตามเขาเข้ามา นั่นก็จะทำให้เขาแน่ใจมากขึ้นอีกมาว่า ระหว่างเขากับสีฟ้ายังมีเส้นใยบางอย่างถักทอร้อยดึงกันไว้อยู่ ที่รอเพียงเวลาให้เขาถักทอให้มันเด่นชัดขึ้นมาและเหนียวแน่นยิ่งขึ้น แต่ถ้าสีฟ้าไม่ยอมก้าวตามเข้ามาอย่างที่ใจเขาหวัง สีฟ้าเลือกจะเดินถอยหลังกลับ เขาก็จะไม่ยอมแพ้ เขาจะตามเอาร่างบอบบางนั้นเข้ามาสู่ห้องอ้างว้างนี้ให้ได้ ต่อให้โดนโกรธ โดนเกลียด แค่ไหนเขาก็พร้อมจะทำ จะทำให้รักให้ได้ ภาคีย้ำกับตัวเอง ขณะที่ล้วงเอาเนทไทที่ซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมาวางไว้บนโต๊ะ
สุดท้ายแล้วภาคีก็ได้ทำตอบของความหวังที่มีอยู่ เมื่อประตูห้องถูกปิดลง เขาหันหลังกลับไปมอง สีฟ้ากำลังก้าวเท้ามาทางเขาตาม ภาคียิ้มให้กับตัวเอง อย่างน้อย เขาก็ไม่ต้องออกแรงวิ่งตามร่างบางแล้วกระชากลากถูเอามาขังไว้ในห้องตามตัวเลือกข้อที่สองของเขา
หากภาคีกำลังสมหวัง สีฟ้าก็คงว้าวุ่นใจไม่หายกับสิ่งที่เลือกทำ เขาก้าวตามภาคีเข้ามา ในขณะที่เขามีโอกาสทำสิ่งที่ตรงกันข้ามกับสิ่งที่กำลังดำเนินอยู่นี้
สีฟ้าจะโทษใครได้ จะโทษคนชวนหรือ? โทษแล้วได้อะไรขึ้นมา ถ้าปฏิเสธตั้งแต่แรกก็คงไม่ต้องยืนทำตัวไม่ถูกต่อหน้าเจ้าของห้องอย่างนี้หรอก
‘แพท......ได้ไหม ถ้าลมจะขอทำตามหัวใจตัวเองอีกสักครั้ง’
ไม่ได้หวังหรอกว่าถ้อยความคำขอนี้จะไปถึงอดีตเพื่อนรักอย่างน้ำเพชรได้ แต่มันก็คือสิ่งที่สีฟ้าทำได้ดีที่สุดตอนนี้แล้วไม่ใช่เหรอ
ห้องชุดในคอนโดหรูที่ได้เข้ามาสัมผัสเป็นครั้งแรก ห้องชุดที่ดูโปร่งและโล่งสบาย ทุกพื้นที่ถูกจัดสรรอย่างลงตัว ไม่ว่าจะเป็นห้องครัวที่อยู่ด้านซ้ายของตัวห้อง เดินไปอีกนิดก็เจอกับโต๊ะทานข้าวขนาดเล็กสำหรับสองคน มีเจ้าของห้องตัวสูงยืนยิ้มกริ่มอยู่ตรงนั้น ไม่รู้ว่าเดินไปอยู่ตรงนั้นตั้งแต่ตอนไหน เลยไปอีกหน่อยก็เป็นส่วนพื้นที่ของห้องนั่งเล่น และห้องสุดท้ายที่เห็นคือห้องนอน ที่สีฟ้าไม่รู้ว่ามันจะใหญ่แค่ไหน เพราะยังไม่ได้ก้าวเท้าไปสัมผัส หากมองทะลุประตูเลื่อนบานใหญ่ ที่มีองค์ประกอบเป็นไม้สีสวยและกระจกสีขุ่นทั้งสองบาน เขาคงจะรู้อยู่หรอกว่ามันกว้างแค่ไหน
“น่าอยู่ดีนี่”
สีฟ้าเอ่ยขึ้นมาลอยๆ เมื่อภาคีเดินกลับมาอีกครั้ง พร้อมกวาดสายตาไปรอบห้องคล้ายจะสำรวจตรวจตรา ทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าจะทำไปทำไม แต่ก็นะ คงไม่มีอะไรที่ดีไปกว่าการทำอย่างนี้แล้ว
“มันไม่เหมาะกับคนฐานะอย่างผมใช่ไหมล่ะครับ” น้ำเสียงติดจะประชดนิดๆ ก็เขามันไม่ใช่คนร่ำรวยเงินทอง ชาติตระกูลดีอย่างคนพูด เขาก็แค่คนหาเช้ากินค่ำ พนักงานบริษัทต้อกต๋อย คนธรรมดาที่ริไปรักคนร่ำรวยเงินทอง ร่ำรวยชาติตระกูล
ก้อนหินบนพื้นโลกกับดวงจันทร์บนห้วงอวกาศ ห่างกันแค่ไหน ก็คงเหมือนฐานะของเขากับสีฟ้า ต่อให้เขาขยันขันแข็งแค่ไหน ก็คงไม่มีวันเทียบเท่าสีฟ้าได้
“เปล่า...ก็แค่ชมว่าห้องน่าอยู่ แต่ถ้าคำพูดของฉันทำให้นายคิดมาก ก็ขอโทษ”
สีฟ้ารู้ว่าอีกฝ่ายกำลังเข้าใจคำพูดของเขาผิดไปอย่างมาก เขาก็แค่ไม่รู้จะพูดอะไรออกมาก็เท่านั้นเอง ไม่ได้คิดดูถูกอะไรคนตัวสูงสักนิดเลย รู้งี้นั่งอยู่เฉยๆ แล้วรอกินกาแฟดีกว่า
“คอนโดของคุณอิงน่ะครับ ค่าเช่าไม่แพง จ่ายช้าจ่ายเลทยังไงก็ได้ หรือจะไม่จ่ายก็ได้” น้ำเสียงเริ่มจะดีขึ้น คล้ายจะบอกเล่าให้รับรู้ ไม่ใช่ประชดเหมือนครั้งแรก สีฟ้าไม่ได้ผิดทีเกิดมาร่ำรวยและอยู่สูงกว่าเขา
“ได้เจ้านายใจดีว่างั้นเถอะ” โธ่เอ้ย! สีฟ้า ไม่น่าพูดออกมาเลย ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ แต่มันก็หลุดปากออกไปจนได้ แต่โชคดีที่ภาคียังไม่มีอาการฟ้องว่าไม่พอใจคำพูดของเขา นอกจากคำตอบรับสั้นๆ ตามสไตล์
“ครับ”
“แล้วจะออกมาเช่าอยู่เองให้เสียเงินไปเปล่าๆ ทำไม ทำไมไม่อยู่บ้านหลังเล็กของนายไปล่ะ”
คำถามโง่ๆ ดูคล้ายจะหลุดออกจากปากบ่อยเหลือเกิน สีฟ้านึกด่าตัวเองในใจ เมื่อภาคีทำเหมือนไม่พอใจกับคำถามของเขา
“บ้านหลังเล็กของผม? ผมฟังอะไรผิดไปหรือเปล่า บ้านหลังนั้นไม่ใช่บ้านของคุณลมหรอกหรือครับ”
ถึงจะรักคนตรงหน้าที่ยืนทำหน้าน่ารักมากแค่ไหน แต่เขาก็ยังรู้สึกเคืองอยู่ไม่น้อยเกี่ยวกับเรื่องบ้านหลังนั้น บ้านที่มักถูกตอกย้ำเสมอว่าไม่ใช่ของเขา ตอนนี้สีฟ้ากลับพูดว่ามันเป็นของเขา
“ฉันพูดดีๆ กับนายแล้วนะ ถ้าคำพูดของฉันมันทำให้นายรำคาญมากนัก ฉันกลับก็ได้” สีฟ้าเริ่มมีอารมณ์ เพราะพูดอะไรออกไปก็ดูเหมือนไม่เข้าหูเจ้าของห้องไปซะหมด
เขาอยากชวนคุยให้บรรยากาศมันดีขึ้น ไม่ใช่อยากชวนทะเลาะ แต่ถ้าอยากชวนทะเลาะ เขาก็คงต้องขอตัว
“ผมขอโทษ”
ภาคีรีบวิ่งไปขวางคนหน้าบึ้งที่อารมณ์แปรปวนง่ายเอาไว้ ทันทีที่อีกฝ่ายกำลังจะกระแทกเท้าเดินออกจากห้องของเขาไป สีฟ้ามองหน้าคนตัวสูงนิดหนึ่ง บอกกับตัวเองว่าเขาอยากกินกาแฟหรอกนะ ถึงยอมให้ ไม่ใช่เป็นเพราะคำขอโทษหรือสายตาอ้อนวอนของภาคีหรอกนา
แต่ตาคมหวานที่ทอดมอง อ่านออกเสียงได้ว่า อย่าไปนะครับคุณลม อยู่กับผมก่อน สีฟ้าอ่านมันได้อย่างนี้ แล้วจะให้ทำใจแข็งได้เหรอ?
เอาล่ะ...
ถ้ายอมรับตามความจริงที่สุด สีฟ้าไม่อยากทานกาแฟเอาตอนเกือบตีหนึ่งแบบนี้ เขาอ่อนแอให้กับสายตาของภาคี คำขอโทษของภาคี และอยากให้เหลือร่องรอยของความทรงจำดีๆ ระหว่างกัน อย่างน้อยเขากับภาคีอาจจะกลับมาเป็นคนร่วมรั้วเดียวกันที่ดีต่อกันได้ แม้ครั้งหนึ่งจะเคยกลายเป็นอะไรที่มากกว่าคนร่วมรั้วก็ตาม
สีฟ้าเดินเลี่ยงเจ้าของห้องไปยืนเคว้งอยู่ในส่วนของห้องนั่งเล่น มีโซฟาตัวนุ่มน่านั่งตั้งอยู่ตรงหน้า ชั่งใจอยู่นานว่าจะนั่งลงไปดีไหม ถ้านั่งก็เท่ากับว่าเขาจะต้องอยู่ที่ห้องชุดของภาคีไปอีกนาน แต่ถ้าจะไม่นั่ง สีฟ้าก็ไม่รู้จะทำอะไร ยิ่งตอนนี้คนตัวสูงกำลังเดินยิ้มเข้ามาใกล้ ยิ้มที่สีฟ้าไม่อยากรู้เลยว่ามันกำลังกินความหมายอะไรอยู่
คนเคยๆ มีหรือจะไม่รู้ ว่าภาคีกำลังคิดอะไร หวังอะไรอยู่
วินาทีที่ภาคีเกือบจะเข้ามาประชิด สีฟ้าตัดสินใจทิ้งตัวลงนั่งลงทันที นึกว่าจะรอดจากรอยยิ้มนั้นได้ หากกับเป็นฝ่ายพาตัวเองเข้าสู่มุมอับหาทางออกไม่เจอจนได้ เมื่อร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งแทบจะพร้อมๆ กับเขา โซฟาตั้งยาว แต่อีกฝ่ายก็ยังจะนั่งเบียดอยู่ได้ ครั้งพอขยับถอยหนีก็ยังจะขยับตาม ตามไปจนสุดทาง เป็นอันว่าสีฟ้าตกอยู่ในวงล้อมของท่อนแขนแกร่งไปแล้ว ในเวลาอันรวดเร็ว ไม่ทันตั้งตัวใดๆ เลย
“คุณลมอยากรู้จริงๆ หรือครับ ว่าทำไมผมถึงย้ายออกมาจากบ้านของเรา” ภาคีเจาะจงเลือกใช้คำว่า ‘บ้านของเรา’ แทนที่จะใช้คำว่า ‘บ้านของผม’ หรือ ‘บ้านของคุณลม’ เพราะเขาอยากให้อีกฝ่ายรับรู้ว่าเขาอยากใช้คำว่า ‘เรา’ มากกว่า ‘คุณ’ หรือ ‘ผม’
“เอ่อ...อะ....เอ่อ...กะ...ก็....ก็อยากรู้น่ะสิ ไม่งั้นฉันจะถามนายทำไมให้เสียเวลา” ตอนแรกก็สั่นอยู่เหมือนกัน เมื่อโดนยิงคำถามซะใกล้จนได้กลิ่นเหล้าระบายอยู่ในลมหายใจ แต่พอตั้งสติได้ แล้วสองมือก็ดันอกกว้างให้ออกห่างได้มากที่สุดแล้ว สีฟ้าก็พูดรัวเร็วและปลายเสียงติดจะแหวตามนิสัยที่เคยเป็นมาตลอด
“อยากรู้มากไหมครับ ถ้าอยากรู้มากผมก็จะตอบ” ภาคียิ้มหวานให้คนหน้าหวาน ไม่รู้ว่ายิ้มของเขาหรือหน้าของสีฟ้า อันไหนจะหวานกว่ากัน แต่ให้เทียบกันแล้ว หน้าของสีฟ้าคงหวานกว่ารอยยิ้มของเขาเป็นไหนๆ
หากยิ้มหวานๆ ของภาคี กลับเป็นรอยยิ้มกรุ่มกริ่มในสายตาสีฟ้า
“ก็บอกมาสิ” สีฟ้าว่า ทำเสียงเข้ม ขัดใจอยู่ในอ้อมกอดของภาคี ทำอะไรไม่ได้ นอกจากมือที่ยันร่างหนาเอาไว้ไม่ให้ชิดมากจนฝังแนบ
“ขอผมชิมเหล้าก่อนนะครับ แล้วค่อยบอก ได้ไหมครับ คุณลม” คำขอของภาคีแฝงความในที่อีกฝ่ายไม่ทันรู้ จึงตอบตกลงไป
“อยากกิน อยากดื่ม อยากชิมอะไรก็ตามสบาย มันบ้านของนาย ฉันจะมีสิทธิ์อะไรไปห้ามนายได้ เชิญตามสบาย อยากทำอะไรก็...ทะ...อื้ม...อืมมมมม......”
คำพูดที่เหลือถูกกลืนหายกลายเป็นอะไรสักอย่างที่สีฟ้าไม่สามารถเอามันออกมาได้ เมื่อปากหยักทาบปิดลงมาอย่างรวดเร็วและไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่จะดึงดันแทรกผ่านรอยแยกของเรียวปากสีสวย เข้าไปชิมรสชาติความหอมหวานของเหล้ารสนุ่ม ที่ซ่อนเก็บอยู่ด้านในอย่างมิดชิด
หากวินาทีแรกคือความตกใจที่ถูกจู่โจมอย่างรวดเร็ว เกินต่อต้านหรือทัดทานค้านไว้ได้ ในวินาทีต่อมาคนถูกกระทำกลับตอบรับการรุกรานอย่างยินยอมพร้อมใจ
ท่อนแขนแกร่งที่เคยตีกรอบล้อมรอบคนร่างบางไม่ให้มีทางหนี เปลี่ยนหน้าที่อย่างรวดเร็วเมื่อได้รับความร่วมมือที่แสนหวาน ภาคีโอบกอดร่างบางเอาไว้ พร้อมถ่ายทอดความรู้สึกรักที่มากล้นให้แทรกซึมสู่ใจของสีฟ้า ขณะเดียวกันมือคู่เรียวที่เคยดันแผ่นอกกว้างเอาไว้ไม่ให้แนบชิดเกินไปนัก กลับเผลอไผลไปเกาะเกี่ยวต้นคอหนาตามอารมณ์ที่ถูกปลุกเร้า รั้งดึงให้สัมผัสนั้นแนบแน่นยิ่งขึ้น ราวกับช่องว่างระหว่างกันคือหลุมมืดที่ต้องช่วยกันฝังกลบและทำลาย
เนิ่นนานกว่าริมฝีปากอิ่มจะถูกปลดจากพันธนาการของปากหยัก ที่ทำหน้าที่ได้อย่างร้ายกาจแต่ก็หวานซะจนคนถูกรุกรานแทบจะละลายให้ได้ในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า หากยังไม่ถูกปลดปล่อยให้เป็นอิสระจากพันธนาการหวานนั้น
“พอใจหรือยังล่ะ ถ้าพอแล้วก็บอกมาซะที” พอริมฝีปากหยักถอดตัวออกได้ไม่ทันไร ยังไม่ทันจับอากาศยัดแทนส่วนที่ขาดไป ปากแสนเก่งของสีฟ้าก็ทำหน้าที่เดิมตามนิสัยของเจ้าของ ที่ไม่เคยสักครั้งจะทำตัวดีๆ น่ารักๆ ได้นานเกินนาที
“ขออีกนิดได้ไหมครับ มันยังไม่เมาเลย คนอย่างผม ถ้ามันไม่เมาแล้วมันพูดไม่เก่ง” ไม่ถือสาเลยจริงๆ กับคำพูดของสีฟ้า ก็เพราะมันอารมณ์ดีเกินกว่าจะเอาคำพูดที่เป็นปกติของสีฟ้ามาใส่ใจ พอตั้งท่าจะชิมเหล้าหวานๆ ในโพลงปากนุ่มอีกครั้ง แต่อีกฝ่ายกลับรู้ทันเสียก่อน สีฟ้าเบือนหน้าหนี เลยพลาดได้แค่แก้มนุ่มแทน
“ไม่ได้” สีฟ้าบอก เขายังเบือนหน้าหนีสัมผัสที่ดื้อดึง มือเล็กดันใบหน้าหล่อให้ห่างไกล ปากอิ่มก็เม้มไว้แน่นกันความผิดพลาดที่อาจเกิดซ้ำสอง
“ทำไมล่ะครับ อีกนิดเดียวเอง เดี๋ยวก็เมาแล้ว” ภาคีอ้อนได้หน้าด้านที่สุดในความคิดของสีฟ้า
“ไม่ได้ก็ไม่ได้สิ ไม่คิดจะบอกก็ไม่ต้องบอก แล้วฉันก็ไม่อยากรู้แล้ว”
“ทำไมล่ะครับ เมื่อกี้คุณลมยังอนุญาตอยู่เลย อย่าใจร้ายกับผมนักซิครับ”
ภาคีเอาลูกอ้อนเข้าสู้ ก่อนจะต่อด้วยลูกงอน หวังว่ามันคงจะใช้ได้ผลกับคนปากแข็ง
“ไม่เป็นไรครับ ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ผมลืมไป ผมไม่ใช่คุณหมอพิษณุ ผมไม่มีสิทธิ์อยู่แล้ว” จากที่เคยไล่ต้อนร่างบางให้จนมุมติดอยู่ในกรงแขน ตอนนี้ภาคีกลับขยับกายถอยห่างเสียเอง ก่อนหันหน้าหนี
คำพูดและการกระทำของภาคีทำเอาสีฟ้ารู้สึกผิด ทั้งที่ไม่ควรรู้สึกผิดเลยด้วยซ้ำ อาจเป็นเพราะห้องกว้างที่ตีกรอบครอบคลุมเขาเอาไว้กับภาคี กั้นเขาสองคนออกจากโลกภายนอก ห้องนี้เป็นโลกภายในที่มีเพียงเขาสองคน ความรู้สึกมากมายจึงออกมาวิ่งเล่นจนไล่จับกลับคืนจุดเดิมไม่ได้เลย
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะติน ตินชวนลมขึ้นมาดื่มกาแฟไม่ใช่เหรอ ไหนล่ะกาแฟ ไปชงมาให้ลมสิ”
สักครั้งที่จะพูดหวานๆ ให้กับคนที่ปุบปับก็กลายมาเป็นคนเจียมตัว ทำตัวงอนเขา มันต่างกับภาคีที่เขาคุ้นเคย
ทันทีที่สีฟ้าพูดจบ คนที่แกล้งหันหน้าหนี หันไปกอดร่างบางในแทบจะทันที ภาคีกอดเนื้อกายนั้นเต็มความรักที่มี เขาได้ยินชัดเจน สีฟ้าเรียกเขาด้วยชื่อเขา แล้วแทนตัวเองว่า ‘ลม’ ฟังแล้วมันทำให้หัวจิตหัวใจเต้นเป็นจังหวะคึกโครม ไม่มีใครเรียกชื่อเขาได้เพราะเท่ากับคนๆ นี้อีกแล้ว
“ผมกอดคุณได้แล้วใช่ไหม”
“แล้วที่ทำอยู่ไม่เรียกว่ากอดแล้วจะเรียกว่าอะไร”
“ไม่ใช่ ผมหมายถึงตลอดไป ตินกอดลมตลอดไปได้ไหม” สรรพนามเรียกขานถูกเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว แต่คราวนี้สีฟ้ากลับนิ่ง หันหน้าหนี มือใหญ่จับคางมนให้หันสบสายตากับเขา
สีฟ้าหลบตาภาคี ไม่ยอมมองสบด้วย แล้วปากสวยสีสดก็ขยับเปลี่ยนเรื่อง
“ชวนมาดื่มกาแฟไม่ใช่เหรอ ถ้าไม่มีกาแฟให้ก็จะกลับแล้วนะ ง่วงแล้วด้วย พรุ่งนี้ก็ต้องไปประชุมกับพี่นลินแต่เช้า พี่ฟืนกับคุณพ่อก็ต่างประเทศ ทิ้งงานให้ทำตั้งเยอะแยะ” สีฟ้าบอก ทั้งที่เรื่องที่สีฟ้าบอก ภาคีคิดว่า เขาไม่เห็นจำเป็นต้องรู้สักหน่อย
ภาคีรู้ บางทีสีฟ้ายังคงอายอยู่ ไม่เป็นไร ได้แค่นี้ก็ดีมากพอแล้ว จะเรียกร้องอะไรให้มันมากกว่านี้ อย่างน้อยเขาก็เริ่มแน่ใจไปเกือบครึ่งแล้วว่า สีฟ้ารู้สึกดีๆ กับเขา ไม่ได้เกลียด ไม่ได้ชัง เหมือนท่าทางที่แสดงออกมาก่อนหน้านี้
พอสีฟ้าอ่อนให้ ดูเหมือนภาคีจะยิ่งได้ใจ
“ใครดื่มกาแฟตอนตีหนึ่งกันล่ะครับ เวลานี้เราควรที่จะนอนกันได้แล้วนะครับ “ ชายหนุ่มยิ้มกริ่ม เห็นว่าอีกฝ่ายทำหน้าง้อเล็กน้อย แล้วก็หลบสายตาเขา แต่แล้วก็หันกลับมาเถียงเขาด้วยสุ้มเสียงที่ไม่ได้น่ากลัวเลย
“แล้วตอนแรกชวนขึ้นมาทำไมล่ะ” สีฟ้าต่อว่า แล้วแกล้งมองไปทางอื่นอีกครั้ง หนีสายตากรุ่มกริ่มที่ทำเอาใจสั่น มันคล้ายกับเวลาที่กำลังลึกซึ้งถึงไหนต่อไหนกัน เวลาแบบนั้นคนตาคมมักจะทำหน้าตาแบบนี้ให้รู้สึกเร่าร้อนไปทุกผิวเนื้อที่โดนแตะต้อง
“ตินแค่ลองชวนดูเฉยๆ ไม่คิดว่าลมจะขึ้นมาจริงๆ เสียหน่อย“ คนตอบ ตอบได้กวนคนถามนัก
สีฟ้าเริ่มจะหมั่นไส้ยิ้มเจ้าเล่ห์ของอีกฝ่าขึ้นมาตงิดๆ พอเขาทำดีด้วยหน่อย อีกฝ่ายก็ทำได้ใจ คิดว่าเป็นต่อ เขาคงยอมให้มากเกินไป
“ก็ได้ ถ้านายคิดว่าไม่มีใครดื่มกาแฟกันตอนนี้ ฉันก็จะกลับ” ว่าแล้วก็ลุกขึ้นแล้วก้าวฉับๆ ไปที่ประตูห้อง ทำเอาภาคีหุบยิ้มแทบไม่ทัน รีบถลาเข้ามาสวมกอดด้านหลัง รั้งไม่ให้สีฟ้ากลับออกไป พร้อมกับอ้อนเสียงหวานแผ่วเบาข้างแก้มสวย
“ดึกแล้ว นอนที่นี่เถอะนะครับ ตินไม่อยากนอนคนเดียว อยากให้ลมนอนด้วยกัน ได้ไหมครับ” จมูกโด่งกดฝังเน้นบนแก้วนวลที่ยังคงหวานชื่นใจไม่เคยเปลี่ยน
“แค่นอนเฉยๆ นะ พรุ่งนี้ต้องไปประชุมแต่เช้า ลมยังไม่อยากโดนพี่ลินดุ เข้าใจใช่ไหม” เพราะกลัวมันจะไม่จบลงแค่ต่างคนต่างนอน เขากลัวว่ามันจะมากกว่านั้น เลยต้องบอกย้ำให้เข้าใจ แล้วขอเอาคำรับปากว่าจะทำอย่างที่เขาบอก
“ครับๆ “ ภาคีรีบรับปาก แค่ได้กอดร่างบาง โดยไม่มีอะไรไปมากกว่านั้นก็ได้ ไม่เป็นไร ขอแค่ได้กอดให้หายคิดถึง โดยที่อีกฝ่ายยินยอมพร้อมใจ
..................................................................................
ห้องที่ซ่อนตัวอยู่หลังประตูเลื่อนบานใหญ่กรุกระจกสีขุ่น ที่สีฟ้านึกอยากรู้ว่ามันจะว่ามันจะกว้างแค่ไหน ตอนนี้เขาได้รู้แล้วล่ะว่ามันกว้างแค่ไหน เมื่อเจ้าของห้องได้พาเขาก้าวล้ำเข้ามาจนถึงเตียงใหญ่ ที่มันดูจะใหญ่เกินไปหากต้องทิ้งกายลงนอนเพียงลำพังทุกค่ำคืน แต่คืนนี้มันจะไม่กว้างเกินไปแล้วใช่ไหม หากสีฟ้าจะขออาศัยพื้นที่ตรงนี้ อาจจะเป็นซีกซ้าย หรืออาจจะเป็นซีกขวาก็สุดแล้วแต่เหตุการณ์พาไป
“ดะ...ดะ...เดี๋ยวก่อน”
เพราะหลงคิดอะไรเพลินไปหน่อย ทำให้ไม่รู้ตัวว่าถูกดันให้นอนลงบนเตียง แล้วตกไปอยู่ใต้ร่างเจ้าของเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกที่ก็ไอ้ตอนที่จมูกโด่งซุกไซอยู่ที่ซอกคอ ริมฝีปากหยักลามเลียทั่วผิวหน้า นั่นแหละทำให้นั่นต้องยันอกกว้างเอาไว้มั่น
“อือ...อะไรครับลม”
เสียงนั้นย้อนถามราวกับโดนขัดใจ สีฟ้ารวบรวมแรงทั้งหมดที่มีผลักอกแกร่งอีกครั้ง แต่มันทั้งแกร่งทั้งดื้อไม่ยอมถอนออกไปสักที ยิ่งผลักก็เหมือนกับยิ่งรั้งดึงให้เข้าใกล้ มือใหญ่ก็ซุกซนอยู่บนผิวเนื้อนวลใต้ผิวเสื้อที่เริ่มจะร่นสูงขึ้นเรื่อยๆ
“ไม่เอานะติน ลมจะนอน” ร่างกายที่กำลังเสียเปรียบร้องประท้วง มือพยายามปัดป้อง
“ก็นอนอยู่นี้ไงครับ หรือลมคิดว่าเรากำลังวิ่งกันอยู่” ภาคีละจากซอกคอหอมมาบอกคนที่ทำหน้าบึ้งใส่เขา
“เอ๊ะ...ก็บอกแล้วไงว่าง่วง จะนอน สัญญาแล้วนะติน ว่าจะนอนเฉยๆ” มองสบตาคู่เจ้าเล่ห์ที่ฉายแววกรุ่มกริ่มจนน่าควักลูกกะตานั้นออกมาซะให้รู้แล้วรู้รอด มือนิ่มดันหน้าคมที่เคลื่อนเข้าใกล้ให้ถอยห่าง แต่ก็ถูกรวบมือนั้นเอาไว้ในเวลาต่อมา
“สัญญาตอนไหน โมเมหรือเปล่า ตินเปล่านะ ลมบอกตินหน่อยสิครับ ตอนไหนที่ตินบอกว่าสัญญา ” เขาออกจะแน่ใจว่าไม่ได้หลุดคำสัญญาออกมาจากปากเลย แค่พูดว่า ‘ครับ’ เท่านั้นเอง
สีฟ้าอยากจะบ้าตาย ใครบอกเขาที่ว่านี่คือภาคีคนที่เขารู้จัก ถ้าใช่ แล้วทำไมถึงเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ เดี๋ยวแสนงอน เดี๋ยวเจ้าเล่ห์ จนเขาตามไม่ทัน
“ติน...ลมถามคำสุดท้าย ตินยังอยากให้ลมมาที่นี่อีกหรือเปล่า หรือว่าอยากให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย” สีฟ้าขู่
คำขู่ของสีฟ้าทำภาคีหยุดทุกการเคลื่อนไหว ชายหนุ่มยอมปล่อยร่างที่อยู่ข้างใต้ร่างของเขาให้เป็นอิสระ ประคองกอดให้ลุกขึ้นนั่งบนเตียง ก่อนจะหอมแก้มหอมหนึ่งฟอดใหญ่
“ไม่ทำอะไรแล้วครับ ไม่ทำแล้วจริงๆ แต่สัญญานะครับ ลมจะมาที่นี่อีกบ่อยๆ สัญญานะครับ” เขาถาม แล้วก็ได้คำตอบที่ฟังแล้วชื่นใจจากคนที่เขากอด
“บอกว่าจะมาก็ต้องมาสิ” บางครั้ง เขาก็ควรจะอ่อนให้ภาคีบ้างใช่ไหม เผื่ออะไรๆ มันจะดีขึ้น
“อยากได้คำสัญญามากกว่าครับ”
ภาคีอ้อนขอเอาคำสัญญา สีฟ้าคร้านจะแกล้งหรือทำอะไรให้มันเปลืองเวลานอนที่มันล่วงเลยนานมากแล้ว
“สัญญา พอใจหรือยัง”
“พอใจแล้วครับ พอใจที่สุดเลยครับ” เขาดีใจ ดีใจที่สีฟ้ารับปาก
“พอใจแล้วก็ปล่อย จะอาบน้ำ”
“พร้อมกันได้ไหม?”
“ไม่ได้!”
คำถามสั้นๆ ก็ย่อมได้รับคำตอบที่สั้นกว่าเป็นสิ่งตอบแทน เจ้าของคำถามถึงกับล้มตัวลงนอนอย่างขัดใจ แต่ทำฮึดฮัดได้ไม่มากนัก เพราะกลัวคนร่างบางจะยกเอาคำขู่เดิมมาใช้อีก
สีฟ้าลุกเดินไปยังตู้เสื้อผ้าที่ตั้งชิดผนังห้องใกล้ๆ กับห้องน้ำ ทิ้งให้ภาคีนอนกอดหมอนอยู่คนเดียวบนเตียงกว้าง มองตามแผ่นหลังของคนที่เขารัก ไม่นึกว่าในห้องนี้จะได้ต้อนรับคนๆ นี้ มันคือความจริง คืนนี้สีฟ้าจะอยู่กับเขาในห้องนี้ และอาจตลอดไป
“ขอยืมเสื้อนะ” สีฟ้าหันมาบอกคนที่ตอนนี้เปลี่ยนจากนอนกอดหมอน มานั่งกอดหมอนมองเขาตาแป๋ว ปากหยักขยับพูดคำที่ทำให้เขาแทบอยากจะเขวี้ยงอะไรสักอย่างใส่หน้ายิ้มๆ นั้น
“ไม่ใส่ไม่ได้เหรอครับ?”
“ติน” สีฟ้าปราบ คำพูดที่ความหมายมากเกินไปของคนพูด ภาคีทั้งแปลกและเปลี่ยนไปจริงๆ หรือเป็นเพราะน้ำเมาที่ดื่มไปเมื่อหลายชั่วโมงก่อน แล้วพรุ่งนี้พอตื่นขึ้นมา ภาคีจะกลับไปเป็นคนไร้ความรู้สึกไหม สีฟ้านึกสงสัย หากไม่ได้ถามออกมา
“ขืนยังไม่เลิกคิดนะ ลมกลับแน่”
“ครับ” จำใจรับคำอย่างเสียไม่ได้ แต่ก็เป็นอารมณ์ที่ภาคีปรารถนาอยากสัมผัสมานาน ครั้งโน้นที่เคยอยู่ร่วมเตียงเดียวกัน แม้จะมีความสุขมากแค่ไหน แต่นั้นมันก็ปนความเศร้า ที่คล้ายกับมีอะไรมาขวางกั้นไว้เสมอ ไม่เว้นแม้กระทั้งช่วงเวลาที่สองกายแนบชิดแทบจะเป็นหนึ่งเดียวกัน
วันนั้นมี ‘ผม’ กับ ‘คุณลม’ และ ‘นาย’ กับ ‘ฉัน’
หากวันนี้มีคำพวกนั้นกลับถูกแทนที่ด้วย ‘ลม’ กับ ‘ติน’
นี่คือหนทางที่จะทอดไปสู่หัวใจของกันและกันได้แล้วใช่ไหม
.
.
.
.
.
.
.
‘ปัง !’
แล้วจู่ๆ เสียงดังปังก็วิ่งเข้ามากระแทกความสุขที่ภาคีสร้างขึ้นอย่างจัง ห้วงความคิดแสนหวานสะดุดลง เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นแววตาขุ่นขวางของตาคู่เรียวที่จ้องมองมายังเขาเขม็ง มันไม่ใช่ความหวานเช่นเมื่อครู่
เสียงที่ดังเมื่อครู่ที่เขาได้ยิน มันมีต้นตอมาจากประตูเสื้อผ้าใช่ไหม แล้วก็เหมือนกับภาคีจะรู้ว่าอะไรทำให้คนหน้าหวานเกิดอาการหน้าบึ้ง ตาขุ่นโกรธ ภาคีรีบลุกพรวดลงจากเตียง ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ร่างบางสาวเท้ายาวๆ ออกจากห้องไป
“เดี๋ยวก่อนครับ มันไม่ใช่อย่างที่ลมคิดนะครับ”
ภาคีวิ่งไปคว้าเอวบางไว้ ไม่สนว่าอีกฝ่ายจะร้อนและดิ้นร้นอยากหนีจากไปแค่ไหน
“ปล่อย! บอกให้ปล่อย” สีฟ้าดิ้นสุดแรง เพียงเพื่อจะให้หลุดออกจากคนโกหก
“ฟังตินก่อนนะครับ”
“ไม่ฟัง ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น นายมันคนโกหก” สีฟ้าทั้งดิ้นและตอนนี้เขาก็ตะโกนใส่เจ้าของท่อนแขนที่หน่วงเหนี่ยวเขาไว้ แล้วยังลากพาเขากลับเข้าไปในห้องเดิมอีกครั้ง ก่อนจะพาเขาลงไปนอนใต้ร่างกำยำอีกครั้งจนได้
“ฟังตินนะครับ” ภาคีกดร่างบางที่เอาแต่ดิ้นไว้ใต้ร่างของเขา รวบมือที่ทั้งทุบทั้งตีเขาให้หยุด สีฟ้ากำลังโมโห เขาแทบจะเอาไม่อยู่ เห็นตัวเล็กๆ แบบนี้แรงเยอะไม่น่าเชื่อ
“ไม่ฟัง ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น นายมันโกหก นายมันคนโกหก” คนโมโหตะโกนลั่นห้อง ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงตามแรงโกรธ
.............................................
โปรดติดตามตอนต่อไป
หัวข้อ: "รัก........เชิญครับ" จบแล้วค่ะ ย้ายได้เลย >>> รายละเอียดเปิดจองหนังสือ {20/7/55} ByAeaw (อ่าน 508056 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก