หัวข้อ: "รัก........เชิญครับ" จบแล้วค่ะ ย้ายได้เลย >>> รายละเอียดเปิดจองหนังสือ {20/7/55} ByAeaw

[hahn]

นู๋ลมยั่วพี่ตินเองนะเนี่ย...ถึงไม่ยั่วพี่ตินก็หลงจะแย่อยู่แล้ว

+1 ให้กำลังใจจ้า

[kokikung]

  ยั่งเองโดนเองเลย

ฮ๋าๆๆๆๆ

แต่แอบสงสารสีฟ้าเนอะ ไม่รู้อะไรเลยอ่า

เมื่อไหร่จะเข้าใจกันสะทีอ่า

[fuku]

อยากหัวเราะน้องลมใจจะขาดอ่ะ แต่คงโดนเชิดใส่
และคสม.ตินคงกระทืบซ้ำ


น้องค่ะ น้องซึนฯมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ทำเอาสงสารตินไปชั่วขณะนึง แต่ต่อมา...
เออ กำไรดีวุ้ย
แล้วก็นึกถึงเพลง

ทนกับตัวเองมานานเหลือเกิน ใครๆเขาก็ยังเมิน ไม่แปลกใจเลยที่ไม่มีคู่ครอง
เธอมีใครหลายคนหมายปอง ฉันเองก็ยังคอยมอง แต่ไม่กล้าเหมือนเดิมจะทำฉันใด

ถ้าหากรักนี้ ไม่บอกไม่พูดไม่กล่าว แล้วเค้าจะรู้ว่ารักหรือเปล่า อาจจะไม่แน่ใจ
อยากให้เขารู้ ฉันคงต้องแสดงออก ไม่ใช่ให้ใครเค้าบอก หรือว่าให้เค้าเดาเองว่ารักเธอ (เธอต้องรักเขา)

ทนอึดอัดใจมานานหลายปี ไม่กล้าใกล้เธอซักที เจอกี่ครั้งก็ยังเป็นอยู่เช่นเคย
คุยกับตัวเองทำไมต้องกลัว เจอทีไรใจมันเต้นรัว ทั้งที่บอกกับตัวเองเรื่อยมา


เพลง แค่บอกว่ารักเธอ - หมีพูห์

[Mafia Mania]

ต่างคนต่างรัก ขอให้รู้ใจกันเร็วๆ

[SoN]

^^

[samsoon@doll]

อร๊างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลิกปากหนักแล้วก็เปิดใจพูดๆกันให้เข้าใจนะคะเผื่อคนอ่านจะได้NCแบบจัดหนักบ้างอะไรบ้าง

แอร๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[BeeRY]

ใช้ภาษาพูดคุยกันไม่ค่อยเข้าใจ แต่พอใช้ภาษากายคุยกันเท่านั้นแหละ
กีสสสส น่าร๊ากกกก ขอบคุณนะคะ

[koraorni]

นี่ขนาดแค่ mini เลือดยังเกือบหมดตัวเลยค่ะ
เป็นไงล่ะแกล้งเค้าแต่ตัวเองโดนเองซะงั้น
แล้วก้อแอบน้อยใจเค้าอีกต่างหาก เฮ้อสีฟ้าเอ๊ย

[jeaby@_@]

น่ารักมากๆๆๆๆเลยค่ะ
ชอบน้องลม รักเค้าก็รัก น้อยใจ ขี้งอน ชอบนายเอกเเบบนี้จังเลย

พระเอกก็เท่

พูดออกมากันเถอะรักนะ

[NONSENSE]

กล้าๆหน่อยดิ ติน

คุณลมเริ่มใจอ่อนแล้วว


--------------

รอตอนต่อไปนะคะ

[พี่วันเสาร์]

ลมไม่ต้องลงทุนยั่วตินก็หลงจนไปไหนไม่รอดแล้ว
mini nc น่ารักมากเลย ให้อารมร์แบบหวานๆ

[dukdikdukdik]

ชอบอะ สนุกมากกกก นายเอกซึนได้ใจ อิอิ

[kinjikung]

nc แค่นี้ก็จิ้นไปไกลแว๊ววว
เมื่อไหร่คู่นี้เค้าจะคุยกันรู้เรื่องหล่ะเนี่ยยย ฮ่าื ฮ่า

[kakuro]

วันพุธแล้ว
มารอสีฟ้าภาคี
ชอบจังเรื่องนี้

[Y2Y]

^
^
มาแล้วค่ะ  

ตั้งแต่เม้นท์ที่ 77 ขึ้นไปบวก 1 แทนคำขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้นะค่ะ




ตอนที่ 7




รุ่งอรุณโชยกลิ่นหอมเข้ามาปลุกร่างบาง ซึ่งตกอยู่ในอ้อมกอดอุ่นของร่างกำยำมาทั้งคืน ครั้งพอจะขยับตัวคว้าผ้านวมผืนหนาที่หมิ่นเหม่อยู่ตรงช่วงเอวค่อดขึ้นมาปกปิดกายส่วนบนเอาไว้ กลับกลายเป็นการปลุกคนร่วมเตียงให้ตื่นขึ้นมาจนได้

ความเขินอายของสีฟ้าวิ่งแล่นแทบจะกระโจนออกมาดีดดิ้นอยู่บนเตียง เมื่อภาคีเปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆ
 ปากหยักคลี่ยิ้มที่เต็มไปด้วยความรู้สึกถึงความหอมหวานในยามรุ่งเช้า

ใบหน้าหวานขึ้นสีหวาน เมื่อตาสบตากับคนที่กอดเขาไว้ทั้งคืน คนเคยกล้าทั้งปากทั้งใจเป็นฝ่ายแพ้สายตาที่ทอดมองราวกับจะกลืนกินให้หมดเนื้อตัว

สีฟ้าเปลือยแล้วภาคีก็เปล่าภายใต้ผ้านวมที่มือเล็กดึงขึ้นมาห่มตัว ปกปิดร่องรอยที่เกิดขึ้นในยามค่ำคืน ไม่ว่าจะเป็นรอยจ้ำสีแดงบนผิวเนื้อเนียนของสีฟ้า หรือรอยจิกและข่วนยาวตามแผ่นผิวแกร่ง ยิ่งกว่านั้นเนื้อตัวที่เปลือยเปล่า มันก็เสียดสีกันให้อุ่นและรุ่มร้อนไปพร้อมๆ กัน

“ตอบผมได้หรือยังครับ ว่าคุณลมโกรธผมเรื่องอะไร”

ภาคีกระซิบเบาๆ ที่ข้างหูของร่างในอ้อมกอด พร้อมกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น ผิวเนื้อของสีฟ้าที่สัมผัสถูกไม่ว่าจะเป็นเบื้องบนหรือเบื้องล่าง ล้วนทำให้อะไรในตัวของเขาตื่นตัวไปหมด ชายหนุ่มขโมยความหวานและนุ่มจากแก้มนวล เขาตื่นนานแล้ว ตื่นก่อนคนหน้าหวานที่หนีหายจากอ้อมกอดเขาไปเกือบอาทิตย์ซะด้วยซ้ำ

วันนี้เป็นวันเสาร์ เขาไม่ต้องรีบไปทำงาน มีเวลานอนกอดร่างนี้ให้สมใจยาก แม้ว่าอีกฝ่ายจะดิ้นหนีอ้อมกอดเขาก็ตาม แต่ไม่มีทางหนีพ้น
 เมื่อคืนอ้อนเขาแค่ไหน รู้ตัวบ้างไหม

สีฟ้าจะรู้ไหมว่า....

ค่ำคืนที่ผ่านมา ตนเองเรียกชื่อของเขาได้เพราะและหวานมากแค่ไหน

เสียงหวานนั้นเรียกชื่อเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ต่างจากเขาที่พร่ำชื่อของสีฟ้าอยู่แทบทุกห้วงลมหายใจ

เสียงครางนั้นก็เร่งเร้าให้เขาทะยานอยากและไม่เคยเพียงพอ แม้จะกลืนกินความเสน่ห์หานั้นเท่าไหร่ก็ไม่เคยเพียงพอเช่นกัน

ยิ่งแนบแน่นจนไม่มีช่องว่างเท่าไหร่ ก็เหมือนยิ่งเข้าไปสู่ห้วงหัวใจของสีฟ้าได้มากเท่านั้น

ยิ่งลึกซึ้งมากเท่าไหร่ ก็เหมือนยิ่งถูกยั่วยุให้ยิ่งลึกและซึ้งมากขึ้นอีกหลายร้อยเท่า

ยิ่งสร้างจังหวะการเคลื่อนไหวที่หวามหวาน ก็เหมือนจังหวะดนตรีที่สอดประสานกันได้อย่างลงตัว

ยิ่งเขากอบโกยมากเท่าไหร่ ทั้งเนื้อทั้งตัวของสีฟ้าก็เหมือนจะยินยอมพร้อมใจ ไม่หวง ไม่ห้าม ไม่หนีหาย มีแต่จะหยิบยื่นให้เขาไม่มีหมดสิ้น

ครั้งแรกที่ได้แตะต้องร่างนี้ ว่าหวานแล้ว หากครั้งนี้ ยิ่งหวานยิ่งกว่า ภาคีอยากรู้ แล้วค่ำคืนที่สาม ค่ำคืนที่สีหรืออีกหลายๆ ค่ำคืนต่อจากนี้ไป ความหวานที่กลืนกินมันจะทวีความเอร็ดอร่อยมากแค่ไหน


......... เขาอยากรู้ พอๆ กับอยากทำ เพื่อให้รู้!
 

สีฟ้าหยุดดิ้นแล้วจำยอมอยู่ในอ้อมแขนของเขา ทว่าเสียงหวานที่ได้ยินในยามค่ำคืนที่ผ่านมากลับเข้มขึ้นเหมือนคนถือดี ซึ่งเคยเป็นมาตลอด ต่างกับเวลาที่อยู่ร่วมเตียงเดียวกับเขาในยามลึกซึ้งกัน

“ปล่อยฉัน” สีฟ้าสั่งเสียงเข้ม ทั้งที่ในใจอดจะหวั่นไหวไม่ได้กับน้ำเสียงหวานๆ ของภาคีที่กระซิบอยู่ข้างหูของเขา แล้วยังกดกลีบปากหยักบนผิวแก้มเขาให้ช้ำเล่นได้อีก

“ไม่ปล่อยครับ ถ้าคุณลมยังไม่บอกว่าโกรธอะไรผม ถึงได้หนีผมไป” คำปฏิเสธของภาคีตอบออกมาอย่างนุ่มนวล แต่ฟังแล้วไม่น่ากลัวเท่ากับการกระทำที่รัดสีฟ้าให้แน่นยิ่งขึ้น และความตื่นตัวที่ทิ่มแทงต้นขาของสีฟ้าอยู่เบื้องล่าง เรียกให้ความตื่นตัวของเขาทำงานตามไปติดๆ

ปากหยักของภาคีงับกลีบปากล่างของสีฟ้าเบาๆ อย่างมันเขี้ยว เมื่อเห็นอาการหน้าขึ้นสีของอีกฝ่าย สีฟ้ากำลังเขินหรือว่ากำลังกดอารมณ์บางอย่างไม่ให้พุ่งพรวดกันแน่ เดาได้ไม่ยาก  


“ตอบผมมาก่อนสิครับ” มือใหญ่ลากผ่านแก้มนวล ก่อนที่นิ้วโป้งจะคลึงเคล้นอยู่ตรงมุมปากอิ่มหวาน แล้วไล่เรื่อยลงมายังผิวกายใต้ผ้านวมที่คลุมเรือนกาย ราวกับจะสำรวจซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้ารอยสัมผัสที่สร้างขึ้นมาตลอดทั้งคืนกลั่นกรองเป็นคำรักได้ ปานนี้มันคงกองเต็มห้องเล็กๆ ของภาคีไปหมดแล้ว

“บอกมาซิครับ......อ่าา” ภาคีถอนมือออกจากเรือนกายเนียนลื่นดุจผ้าแพร เพื่อให้มันได้เกาะเกี่ยวเอวบางรั้งให้เข้ามาแนบแน่น อะไรๆ ที่สัมผัสกันทำให้หลุดคราง เพียงแค่หลุดครางออกเขาก็โดนสายตาคู่เรียวสวยตวัดค้อน ซึ่งไม่ได้น่ากลัวเลย กลับยิ่งน่ารักและอยากทำอะไรๆ ที่มากกว่าการกอด

“ว่าไงครับ” หน้าคมก้มเข้าไปใกล้ใบหน้าที่ก้มต่ำหนีสายตาของเขา ก่อนใช้มือเชยคางมนให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากัน ริ้วรอยความอายบนผิวแก้มปรากฏตัวให้เห็น มองดูแล้วน่ารักเกินห้ามใจ  และเกินกว่าจะห้ามไม่ให้ริมฝีปากหยักหยอกเย้ากับใบหน้าหวานอย่างไม่หยุดยั้ง

แม้จะเป็นสัมผัสที่แสนเบาบาง แต่ก็ทำเอาเจ้าของวงหน้าสั่นไหวไปถึงข้างใน ยากต่อต้านการกระทำนั้นไว้ได้ ซ้ำร้ายเสียงที่พยายามจะเปล่งคำตอบออกมาก็ตะกุกตะกักเหลือเกิน

“ก็...นาย...ก็...นายไม่เคยสนใจตัวฉัน ถ้า....ฉัน...ฉันไม่ยั่ว....เอ่อ...นาย....นายก็คงไม่แตะต้องตัวฉัน”

ในที่สุดสีฟ้าก็พูดออกมาทั้งหมดอย่างใจคิด ปากที่ช่างหยอกเย้าหยุดโดยพลัน เพียงเพื่อเจ้าของมันจะใช้มันสร้างรอยยิ้มแสนอบอุ่นและเสียงหัวเราะที่ดังรับรุ่งอรุณสดใส  มันช่างเป็นรุ่งอรุณที่สดใสยิ่งกว่าครั้งใดๆ ที่เคยผ่านมา คำตอบของสีฟ้าทำเอาภาคีแทบอยากจะกู่ร้องดังให้ก้องโลก ตาคมฉายแววหวานล้ำ สีฟ้าเขินอายในความหมายลึกซึ้งนั้น เขาพลิกตัวหันหลังและขยับหนีให้ห่างเท่าที่จะทำได้ แต่ไม่วายภาคีจะรั้งเอวบางเข้ามาแนบชิดเหมือนเดิม พร้อมวางคางสากลงบนไหล่บางอย่างรักใคร่

“ผมไม่คิดว่าคุณลมต้องการให้ผมแตะต้อง ถ้ารู้ ผมก็คง......จัดให้อีกหลายๆ ครั้ง”

พูดไปแล้ว ภาคีก็แทบไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะพูดถ้อยคำสองแง่สองง่ามเช่นนี้ออกมาได้ ปกติเขาไม่ใช่คนแบบนี้ คงต้องโทษเจ้าของร่างบางที่เขาโอบกอดกระชับแน่นราวจะให้กลืนกายเป็นกายเดียวกันให้ได้ เรือนกายที่ทำให้เขามีความสุขทุกครั้งเมื่อได้สัมผัส ได้แสดงความรักทั้งหมดในหัวใจที่เขามีออกเป็นภาษากายในค่ำคืนอบอุ่นและอ่อนหวาน

ในห้องนี้ไม่ใช่สรวงสวรรค์แต่มันก็ทำให้เขาล่องลอยด้วยความสุขล้ำ......จนไม่อยากหยุดยั้ง

“บ้า” คำนี้แสนเบานัก มันหลุดออกมาจากปากคนอาย สีฟ้ากำลังอาย อายหนัก อายกว่าเดิม ยิ่งอะไรๆ ที่มันดุนดันอยู่ด้านหลังในตำแหน่งที่ชวนหวาบหวามให้สั่นสะท้าน อารมณ์ทะยานสูงสะท้อนความต้องการของร่างกาย...ยากห้าม

คนโดนกล่าวหาว่า ‘บ้า’ หัวเราะลั่น จับร่างบางให้หันหน้ามาทางเขา พลางยันตัวขึ้นมา ส่งแววตาหวานฉ่ำ บอกความหมายล้ำลึกให้ได้สีฟ้าได้อายมากยิ่งขึ้น

เคยเก่ง เคยกล้า มากแค่ไหน มาตอนนี้สีฟ้าก็เหมือนแพ้ภาคีไปหมดทุกทาง  

“ที่ผมบ้าก็เพราะคุณนะครับ คุณลม รู้ไหมคุณทำเอาผมแทบคลั่ง”

“บ้า” กำปั้นเล็กทุบลงบนอกกว้างเปลือยเปล่า “เห็นฉันเป็นพวกมักมากหรือไงหะ ปล่อยนะ...ฉันจะไปทำงาน”

สีฟ้าทำเสียงเข้มกลบเกลื่อนความอายทั้งหลาย มันน่าอายไหมล่ะ เนื้อตัวเปลือยเปล่าของภาคีกำลังคร่อมทับอยู่บนเนื้อตัวของเขา ซึ่งเปลือยเปล่าไม่ต่างกัน ผ้านวมผืนหนาก็ร่นไปอยู่ตรงปลายเตียงแล้ว เขาเอื้อมไปเอามันมาไม่ได้ เพราะถูกพันธนาการไว้ด้วยร่างกำยำเต็มไปด้วยมัดกล้ามของภาคี

แล้วจะให้สีฟ้าทำอย่างไร ในสถานการณ์นี้ มันไม่ต่างจากทั้งสองครั้งที่ผ่านมาเลย ทั้งสองครั้งที่ผ่านมา คนร่างหนาตาหวานฉ่ำกอบโกยอะไรไปจากร่างกายของเขาบ้าง แล้วเขาล่ะ แทนที่จะต่อต้าน กลับให้ความร่วมมือเสียทุกครั้ง เผลออ้อนให้ต้องอายก็หลายครั้ง

จำได้ดีราวกับจดสลักในความจำว่า...เขาออดอ้อนเรียกชื่อภาคีไปไม่รู้เท่าไหร่ แม้แต่ห้วงสุดท้ายก่อนที่สติจะเลือนหาย ปากเขาก็ยังขยับชื่อนั้นออกมา แม้มันจะไม่หลุดเป็นเสียงออกมาเลยก็ตาม

‘ติน’

ปากเขาไม่เคยหยุดขยับเรียกชื่อนี้เลยจริงๆ

น่าอายจนไม่อยากสู้หน้า หากก็ถูกบังคับให้ต้องหันมาสบตา ฟังในสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการบอกให้รู้ หรือกำลังหยอกเย้าเขากันแน่ สีฟ้าก็ยังไม่แน่ใจดีนัก  

“วันเสาร์ครับ ไม่ต้องไปทำงาน” ภาคีก็ดูเหมือนจะอารมณ์ดี เมื่อเห็นสีฟ้าดิ้นน้อยๆ อยู่ใต้ร่างของเขา ใบหน้าสวยยุ่ง แต่ก็ยังน่ารักเสมอ

สีฟ้าน่ารัก

สีฟ้าน่ารัก สมกับที่เขาหลงรักมาตลอด

“ปล่อยฉัน ฉันจะไปกินข้าว” สีฟ้างัดเอาข้ออ้างอื่นขึ้นมาสู้กับความหวานหวามที่อีกฝ่ายบรรจงมอบให้ ทั้งปากหยักและลิ้นสากวุ่นวายอยู่กับผิวกายของราวกับเป็นขนมหวาน ก่อนจะถอนตัวออกมา เพียงเพื่อให้หน่วยตามทำหน้าที่ขออนุญาตลิ้มรสให้สมกับอยาก ความหมายที่วาบหวามไม่ยากเกินจะเดาว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรจากร่างกายของสีฟ้า เบื้องล่างนั้นก็ฟ้องเพราะความแข็งขืนที่ทิ่มแทงที่ต้นขา ให้อารมณ์มันโหมลุกตามไปด้วยไม่ยาก


“ปล่อยฉันนะ ฉะ...อื้มม...”

ถ้อยคำต่างๆ ที่สีฟ้าตั้งใจจะพูดถูกกลืนกลับลงไปอย่างไม่ทันตั้งตัว เมื่อความอ่อนอุ่นได้แนบชิดกับกลีบปากนิ่มสีสดของเขา ก่อนจะละเลียดลามไล้ซุกซนด้วยความหวานเข้าไปในโพลงปากนุ่ม สีฟ้าไม่อาจปฏิเสธความหวานยามเช้าที่อีกฝ่ายหยิบยื่นให้ จำต้องให้ความร่วมมือที่แสนหวานไม่แพ้กัน  

ยามเช้า คงไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้ว

“อยู่กับผมก่อนนะ คุณลมจะได้รู้ไงครับ ว่าผมต้องการคุณมากแค่ไหน” ภาคีเอ่ยขึ้นเบาๆ แนบชิดริมฝีปากหวานที่เขาสัมผัสไปเมื่อครู่

หมดทางหนีแล้วล่ะ สีฟ้ารู้ตัว ยามนี้สองมือของเขากำลังโอบแผ่นหลังหนาเอาไว้มั่น เพราะภาคีกำลังเริ่มต้นบทรักอีกครั้ง และมันช่างหวานเสียจนสีฟ้าลืมทุกอย่างไปหมดสิ้น


…………………………………………………………………….





หลังจากเช้าวันนั้น ทุกอย่างก็เหมือนจะเข้าทีเข้าทาง สีฟ้าไม่ต้องเรียกร้องความสนใจ หรือปลุกความต้องการของใครด้วยการยั่ว ในเมื่อภาคีกลับเป็นคนที่เรียกร้องเสียเอง สีฟ้าเพียงแค่หยิบยื่นสิ่งที่ภาคีต้องการก็เท่านั้น

แล้วใครบางคนที่สีฟ้าลืมไปในช่วงเวลาหนึ่ง กลับโผล่เข้ามาในวันที่เขาไม่ได้ตั้งตัวและเตรียมใจรับกับความผิดพลาดที่เกิดขึ้น

“แพท”

“ลม มันไม่จริงใช่ไหม” น้ำเพชรถามเสียงสั่น ครั้งแรกที่ได้ฟังจากสาวใช้บ้านหลังใหญ่ เธอยังไม่เชื่อ ถึงต้องมาดูให้เห็นกับตา แล้วไงสิ่งที่เธอเห็น สีฟ้าอยู่ที่นี้จริงๆ

มีเหตุผลอะไรที่สีฟ้าต้องทิ้งห้องกว้างแสนสบายในบ้านหลังใหญ่ มาอยู่บ้านของภาคี บ้านหลังที่สีฟ้าพร่ำดูถูกเสมอว่าเล็กเท่ารังหนูอยู่เข้าไปได้ยังไง

ถ้าไม่ใช่เพราะ....

เพราะสีฟ้ากับภาคีใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน ตามคำบอกของสาวใช้  

“ลม...มันไม่ใช่ ใช่ไหม...ลมกับตินไม่ได้....”

“แพท คือลม ลมแค่จะ....”

“ฉันโง่ใช่ไหมที่ไว้ใจเพื่อนอย่างเธอ ฉันโง่ใช่ไหม ลม เธอบอกฉันสิ ฉันโง่ใช่ไหม เธอทำกับฉันได้ยังไง เธอทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง เธอมันเพื่อนทรยศ ได้ยินไหมลม เธอมันเพื่อนทรยศ!” ถ้อยคำต่างๆ พรั่งพรูออกกับทั้งน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม น้ำเพชรรู้สึกเหมือนถูกหักหลัง

สีฟ้าหักหลังเธอ!!

“เธอทำอย่างนี้ได้ยังไงลม เธอก็รู้ว่าฉันชอบติน แต่เธอ...เธอมันเพื่อนทรยศ”

สีฟ้ายืนนิ่งฟังถ้อยคำที่กรีดใจ ตาเรียวปิดลงเพื่อไม่ต้องเผชิญกับสายตาปวดร้าวของน้ำเพชร แล้วมือใหญ่ที่คุ้นเคยก็เข้ามาประคองร่างสั่นเทาของเขาเอาไว้ สัมผัสที่คุ้นเคย สีฟ้าเปิดเปลือกตาขึ้นมา สบตามองร่างสูงใหญ่ด้วยน้ำตาคลอเบ้า ภาคีกลับมาแล้ว เขารู้สึกอุ่นใจ อย่างน้อยก็ไม่เผชิญหน้ากับน้ำเพชรเพียงลำพัง  

“คุณลมเข้าไปข้างในก่อนนะครับ เดี๋ยวผมคุยกับคุณแพทเอง”

สีฟ้าแทบจะยืนไม่ไหวอยู่แล้ว เพราะน้ำตาของน้ำเพชร เพราะคำพูดตัดพ้อของน้ำเพชร ทำให้เขารู้สึกว่าเขาเป็นเพื่อนที่ร้ายกาจ เป็นคนเลวที่ทำกับเพื่อนได้อย่างเลือดเย็น ทั้งที่คิดไว้แล้วนะ คิดมาตลอดว่าเขาสามารถควบคุมความรักให้ซุกซ่อนอยู่ในเพียงแต่ข้างในได้ ควบคุมไม่ให้มันวิ่งออกมาเพ่นพล่านทำร้ายจิตใจของเพื่อนรัก แต่เขาก็ไม่สามารถทำมันได้เลย

โทษใครได้

โทษน้ำเพชรเหรอ?

โทษภาคีเหรอ?

มันไม่ใช่เลย ทั้งน้ำเพชร ทั้งภาคี ไม่ใช่คนผิด

เขาเองต่างหากที่ทั้งผิดและเลวอย่างที่ไม่สมควรจะให้อภัยได้ ปากบอกว่าทำเพื่อน้ำเพชร สุดท้ายแล้วจะมีใครรู้ดีเท่ากับตัวเขาเอง ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้น ในห้วงของความจริงที่สุด เขาทำเพื่อตัวเองเท่านั้น

เขาอยากมีภาคี เขาจึงต้องทำทุกอย่างให้มีภาคีอยู่ข้างกาย

สีฟ้ารับรู้ถึงแรงกระชับที่ไหล่ของเขา ก่อนที่จะถูกคนร่างสูงที่ยามนี้ใบหน้านั้นนิ่ง ไร้ความรู้สึก ดูไม่ออกสักนิดว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่ เขาไม่อยากเห็นสายตาตัดพ้อที่เจ็บปวดของน้ำเพชร เขาเลือกที่จะเดินหนีมัน หนีความผิดที่เขาทำลงไป ตามแรงประคองและพาไปของภาคี

--------------------------------------------------------------------------------------


“เชิญนั่งครับ”

ภาคีขยับเก้าอี้ให้น้ำเพชร พอน้ำเพชรนั่ง เขาก็เดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม หน้าหล่อที่มักจะมีแววนิ่งอยู่เป็นเนืองนิตย์ เวลานี้กลับเพิ่มความนิ่งเข้าไปอีกเป็นเท่าตัว

“เราคงต้องคุยกันจริงจังสักทีนะครับ คุณก็รู้ว่าผมรู้สึกยังไงกับคุณลม”

ถึงแม้ว่าน้ำเสียงของชายหนุ่มจะเป็นปกติเช่นทุกครั้ง แต่แววตาของเขาจริงจังจนน้ำเพชรนิ่งเงียบไปพักใหญ่ เธอรู้ข้อนี้มานานแล้ว ตั้งแต่เมื่อครั้งเป็นเด็ก เรียนอยู่โรงเรียนเดียวกัน ครั้งนั้นภาคีบอกว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอ เพราะเขามีคนที่เขารักแล้ว และคนที่ภาคีรักคือสีฟ้า

ภาคีบอกเธอ หากเธอไม่เคยบอกให้สีฟ้ารู้


“แต่ลมไม่ได้รักคุณ” เธอบอก สิ่งที่ภาคีควรรู้ หวังว่าคำบอกนี้จะสั่นคลอนความรู้สึกของภาคีบ้าง ไม่มากก็น้อย

สีฟ้าไม่ได้รักเขา

ความจริงข้อนี้มันบาดใจภาคี เขารู้ว่าทำไมสีฟ้าถึงเอาตัวมาผูกพันกับเขา เพียงแค่ต้องการเอาชนะนิรดา หรือมากกว่านั้นคือการเอาชนะเขา ตามที่เจ้าตัวประกาศว่า ตนเองมีสิทธิ์ในตัวเขา มีสิทธิ์ในทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในรั้วบ้านของตนเอง

แล้วสีฟ้าก็ทำได้ เขากลายเป็นของสีฟ้า ตกอยู่ใต้การควบคุมของสีฟ้า แม้แต่สั่งให้เขาไปตาย เขาก็ยังทำเพื่อสีฟ้าได้เลย และตอนนี้เขากำลังกลัว กลัวว่า สีฟ้าจะยกเขาให้กับน้ำเพชร เหมือนที่เมื่อก่อนเจ้าตัวเคยทำมาตลอด

บางครั้งเขาก็อยากจะถามสีฟ้านัก สีฟ้าลงทุนมากมายขนาดนี้เลยหรือไง ยอมเอาตัวเข้ามาผูกมัดเขาไว้เพื่อจะได้มีสิทธิ์ในตัวเขา มันดูจะเป็นการลงทุนที่สูงไปเสียด้วยซ้ำ

ทำไมสีฟ้าต้องลงทุนถึงขนาดนี้ด้วย?

ภาคีไม่เข้าใจ....และไม่เคยเข้าใจมันเลย ตลอดเวลาที่ร่างบางอยู่ในอ้อมกอดของเขาทุกค่ำคืน เสียงหวานที่เอ่ยชื่อเขาทุกครั้งที่กายกลืนกลายจะเป็นเนื้อเดียวกัน ในเวลาที่เขาแทรกลึกเข้าไปในร่างของสีฟ้า ความอ่อนหวานที่เขาได้รับแทบสำลักความสุข สีฟ้าไม่เคยขัดขืนหรือบ่ายเบี่ยงในเวลาที่เขาเรียกร้อง

แม้มีความไม่เข้าใจอยู่มากมายเต็มหัวใจ แต่เขาก็ไม่ปรารถนาอยากรู้ให้คลายความสงสัย ไม่เคยคิดจะถาม เพราะกลัวความสุขมันจะหายไปในพริบตา เขาขอเป็นคนเห็นแก่ตัวตลอดไป เท่าที่จะมีความสุขให้เขากอบโกยเอาไว้

“ผมรู้ แต่ว่าเราสองคนคือคนเดียวกันแล้ว สักวันคุณลมก็ต้องรักผม เหมือนอย่างที่ผมรักคุณลม”

ใช่....สักวันเขาจะทำให้สีฟ้ารักเขา รักอย่างที่เขารักสีฟ้าหมดหัวใจ

“ความรักมันบังคับกันไม่ได้หรอกนะติน คุณก็รู้ ถ้าลมเจอคนที่เขารักจริงๆ วันนั้นลมก็จะไปจากคุณ แล้วคุณจะกลายเป็นคนที่ไร้ตัวตนในสายตาลมทันที คุณจะทนได้เหรอ?”

น้ำเสียงของน้ำเพชรมีแววสมใจ เมื่อเห็นสีหน้าอีกฝ่ายหมองลงไป

“ครับ ผมรู้ ความรักมันบังคับกันไม่ได้ เหมือนที่คุณกับคุณลมบังคับผมไม่ได้นั่นล่ะครับ”

“ลมอยู่สูงเกินกว่าที่คุณจะเอื้อมถึง” น้ำเพชรยังคงย้ำความจริงให้ภาคีจดจำ

“ผมรู้”

ภาคียอมรับข้อนี้ สีฟ้าสูงเกินกว่าที่เขาจะเอื้อมถึง แต่ว่าตอนนี้สีฟ้าก็มาอยู่เคียงข้างเขาแล้ว เขาขอใช้ช่วงเวลานี้ตราบเท่าที่สีฟ้าจะยังต้องการเขาไว้ แม้เหตุผลของความต้องการของสีฟ้า เขาจะไม่รู้ว่าคืออะไรก็ตาม

เขาไม่อยากรู้....



----------------------------------------------------------------------------------------




ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้ม เสี้ยวจันทร์ระบายด้วยแสงอ่อน นั่นแหละภาคีถึงตื่นจากห้วงความคิดอันขมขื่นที่น้ำเพชรทิ้งเอาไว้ก่อนกลับไป

หลายชั่วโมงแล้วที่ภาคีไม่ขยับเขยื้อนไปไหน เขานั่งคิด เฝ้าวนเวียนอยู่กับคำพูดของน้ำเพชร

ภาคีปวดร้าวถึงความจริงข้อนั้น สีฟ้าเหมือนดวงจันทร์บนท้องฟ้า ส่วนเขาเหมือนก้อนหินบนพื้นโลก สักวันดวงจันทร์ต้องลาลับไป ทิ้งให้ก้อนหินเผชิญกับความจริงแสนเจ็บปวด ร้อนรุ่มเพราะถูกแผดเผาด้วยความจริงจากดวงอาทิตย์ร้อนแรง

ทั้งที่ห้ามใจเอาไว้แล้ว แต่มันก็ห้ามไม่อยู่ ไม่เคยจะห้ามได้สักครั้ง เพราะทั้งหมดของดวงใจที่มีอยู่ในอกด้านซ้าย มันมีสีฟ้าอยู่เต็มทั้งหมดของหัวใจ



ภาคีละสายตาจากจันทร์เสี้ยว เดินหน้าไปสู่ความจริงที่ว่า เขามีสีฟ้าเคียงข้างในยามนี้ วันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรเขาไม่ขอคิดถึงมันจะดีกว่า เขาขอมีความสุขอันหวานล้ำนี้ให้ถึงวินาทีสุดท้าย บางทีความรักที่เขามีอยู่เต็มอก มันอาจแทรกซึมเข้าสู่หัวใจของสีฟ้าได้ และทำให้สีฟ้ารักเขาขึ้นทีละน้อยๆ แล้วมันอาจจะเต็มหัวใจของสีฟ้าในสักวัน เขาหวังอย่างนั้น

ชายหนุ่มเดินเข้าไปในห้อง แต่พบความว่างเปล่า ไม่มีร่างของสีฟ้า สีฟ้าไปอยู่ไหน เขาสาวเท้าออกไปยังนอกห้อง เข้าไปในครัวหวังว่าจะเจอ แต่ต้องผิดหวัง หากชายหนุ่มก็ยังยิ้ม เมื่อเจออาหารหลายอย่างตั้งอยู่กลางโต๊ะ สีฟ้าเตรียมมันไว้สำหรับเขา คิดได้เท่านี้รอยยิ้มอิ่มเอมก็เข้ามาแทนที่ความสับสนในใจ

บ้านหลังเล็กของเขาคงไม่มีที่ไหนให้สีฟ้าซ่อนตัวได้ นอกจากห้องนอนของแม่ที่จากไปหลายปีแล้ว


...

ประตูห้องถูกเปิด เสียงฝีเท้าคนเดินเข้ามา แต่ว่าสีฟ้าไม่สนใจจะหันไปมอง รู้อยู่แล้วว่าคือใคร เขายังคงนอนนิ่งปล่อยให้น้ำตามันไหลอาบหน้าเลอะหมอบใบเขื่องที่ซุกซบ ให้สาสมกับความผิดที่ก่อไว้กับน้ำเพชร เขาลืมคิดถึงใจน้ำเพชรไปได้ยังไง  

‘เพื่อนทรยศ’

คำๆ นี้ของน้ำเพชร มันคงเหมาะสมกับเขามาที่สุดแล้วล่ะ

สีฟ้ารู้สึกถึงการยุบลงไปของเตียงนุ่มข้างตัว ก่อนที่ลมหายใจอุ่นอ่อนจะระเรี่ยอยู่ข้างแก้ม พร้อมอุ้งมืออุ่นที่รั้งไหล่ของเขาให้หันมาเผชิญหน้า แต่สีฟ้าฝืนตัวเองไว้ ไม่อยากมองหน้าของเจ้าของมือใหญ่อันอุ่นที่โอบกอดเขาไว้ทุกคืนนี้เลย เพราะมันยิ่งตอกย้ำถึงความผิดพลาดที่เขาทำลงไป

เขาคิดน้อยไปจริงๆ ใช่ไหม แค่อยากเอาชนะ แล้วหลงใหลไปกับความเผลอไผลแสนหวานนั้น


“คุณแพทกลับไปแล้วครับคุณลม ไม่มีอะไรแล้วนะครับ” ใบหน้าคมก้มบอก สีฟ้ายังไม่ยอมมองหน้าเขา

“ฉันผิดมากใช่ไหม” สีฟ้าถามเสียงเครือ สะอื้นจนตัวโยน นับวันเขายิ่งอ่อนแอ ไม่คิดว่าตัวเองจะร้องไห้ได้ง่ายขนาดนี้

“ความรักมันบังคับกันไม่ได้ ผมไม่ได้รักคุณแพท แต่ผมระ...”

“ไม่ต้องพูด ฉันไม่อยากได้ยิน”

มือเรียวรีบปิดหูทันที ภาคีเลยต้องเก็บคำรักไว้ในใจ สีฟ้าอาจไม่พร้อมรับฟังคำรักในตอนนี้ก็ได้

“กลับห้องกันเถอะครับ”

“ไม่ ฉันจะนอนที่นี่” สีฟ้าบอกเสียงดัง ขืนตัวเต็มที่เมื่อภาคีจะดึงตัวของเขาให้ลุกขึ้น

ไม่...เขาไม่อยากถลำตัวมากกว่านี้อีกแล้ว แค่นี้ภาคีก็ทำให้เขาต้องทำร้ายเพื่อนมากพอแล้ว เขาอยากหยุด อยากหยุดทุกอย่างไว้แค่นี้ ไม่เอาอีกแล้ว ความสุขแสนหวาน หากตื่นมาเจอความจริงกลับเจ็บปวด

น้ำเพชรคือความจริงนั้น

“ไม่เอานะครับคุณลม ผมอายแม่นะครับ เดี๋ยวแม่เห็น” น้ำเสียงแฝงความหมายลึกซึ้ง จนคนที่ร้องไห้หนักต้องค้อนควับ ทั้งที่น้ำตานองหน้า

“บ้า”

สีฟ้าไม่พูดเปล่า กำปั้นน้อยๆของเขารัวเร็วไปบนไหล่อีกฝ่าย ไม่กล้าสบตาคู่หวาน เพราะรู้ว่าจะต้องพ่ายแพ้กับมันแน่

เขาสู้สายตาคู่หวานฉ่ำนี้ไม่ได้สักครั้งเลย

ภาคีรวบกำปั้นนั้นไว้อย่างง่ายดาย สีฟ้าน่ารักเสมอ แม้ยามที่ใบหน้านวลใสระบายด้วยคราบน้ำตาก็ตาม มันชวนมองไปอีกแบบหนึ่ง

“กลับห้องเราเถอะครับ แม่คงไม่อยากเห็นผมรังแกคุณลมในห้องนี้แน่ๆ” เขาบอกอีกครั้ง แล้วช้อนร่างบางเข้าสู้อ้อมแข็ง ไม่สนอาการต่อต้านของอีกฝ่าย
ไม่อยากทนแล้ว เขาอยากรักสีฟ้าทั้งหัวใจและรักทั้งตัว เนื้อกายหวานๆ ทำให้เขาหลงใหลและไม่เคยเพียงพอ

“บ้า...ปะ...ปล่อย” สีฟ้าร้องเสียงหลง เมื่อถูกรวบตัวเข้าสู่อ้อมกอดแข็งแกร่งแบบไม่ทันได้ตั้งตัว

ภาคีอุ้มร่างบางออกจากห้องของแม่ พาคนเจ้าน้ำตากลับไปที่ที่ควรอยู่คือห้องของเขา ก่อนจะวางร่างบางหอมหวานลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล พลางทอดกายนอนเคียงข้าง จูบแก้มนวลชื้นด้วยความรักสุดหัวใจ ขณะที่สองมือของเขากำลังแกะกระดุมเม็ดเล็กให้หลุดจากรังดุมทีละเม็ดๆ

“อย่า...”

สีฟ้าปัดมือนั้นออก เมื่อรู้ว่าภาคีกำลังจะทำอะไร ทว่าสีฟ้ารู้ว่าคำห้ามแค่นี้คงหยุดดวงตาวาบหวามไม่ได้แน่

“นะครับ”

นะครับ....

สีฟ้าฟังคำนี้มาไม่รู้กี่ครั้ง แล้วเขาก็จำนนกับมันเสียทุกครั้ง ยากฝืนความปรารถนาแสนหวานที่ภาคีปรนเปรอให้และกอบโกยเอาไป


>>>>>>>>>>>>>>>จบตอน>>>>>>>>>>>>>>

[i_ang]

 

[kokikung]

ความรักมันบังคับกันไม่ได้จริงๆๆ
น้ำเพชรเทอเข้าใจอะไรหน่อยสิ
ถ้าตินเขาไม่ได้อยู่กับลมคิดว่าเขาจะรักเทอหรอ หน่ายจริงๆๆ
ปล.+1ให้คุณน้า จุ๊บๆๆ

[fuku]

อ่านตอนนี้แล้วใจจะขาด
ยัยน้ำเพชรร้ายมากนะเนี่ย รู้ว่าทั้งสองฝ่ายมีใจให้แต่ก็ใช้ประโยชน์เพื่อจะแย่งติณ

[roseen]

ทำตามหัวใจตัวเองเรียกร้องบ้างนะสีฟ้า

[money loving]

อ่านตอนท้ายๆเหมือนจะเศร้านะ แต่ว่ารู้สึกว่าจะออกหวานมากกว่านิดๆนะ
อ่านไปก็เขินไป  ชอบชอบ
ว่าแต่จะยังไงต่อ ติดตามคับ

[JJHJJH]

บวกให้จ้า โถถถถ สงสารลม

[BEN*_*MOS]

สงสารลมอ่ะ ถ้าเกิดแพทบอกตั้งแต่แรกว่าภาคีรักลมมันก็จบๆรักกันทั้งสองฝ่าย เพราะแพทเลยทำให้เค้าผิดใจกัน รอตอนต่อไปนะคะ~~~

[BeeRY]

ไม่เป็นไรหรอกลม ตอนนี้อาจจะโกรธแต่ซักวันแพทต้องเข้าใจแน่ๆ
เอาใจช่วยนะจ๊ะ
+1 ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้าาา

[พี่วันเสาร์]

ตินกับลมน่ารักมาก

แพทนี่จริงเลยว่าลมทรยศที่ตัวเองรู้อยู่ว่าตินรักลมมากแต่ไม่ยอมบอกลม
ทำตัวยิ่งกว่าเป็นเพื่อนทรยศซะอีกแพทน่าจะละอายแก่ใจบ้างนะที่ไปว่าลมแบบนั้น
ยังไปพูดให้ตินต้องคิดมากอีกต้องเรียกว่า อิผู้หญิงหน้าด้านหน้าทน

[kakuro]

ขอบคุณคนโพสต์กับคนแต่งนะ
ตอนนี้สงสารสีฟ้าจัง
มือที่สามโผล่มาแล้วรอมือที่สี่แล้วจัดการทีเดียวนะคุณภาคี
ถามนิดนะคะแฮปปี้เอ็นดิ้งใช่มั้ยคะ
+1แทนคำขอบคุณค่ะ

[yeyong]

รักแท้ต้องมีอุปสรรคบ้างน่ะนะ
ค่อยๆจูงมือประคับประคองกันไป
ถ้ามีแฟนอย่างตินรักตายเลย

[SPSJ]

 

[nutjung19]

"เพื่อนทรยศ" โฮ้ววววว แรงงงงง

เนื้อคู่กันแล้วมันก็ไม่แคล้วคู่กันนะจ๊ะน้ำเพชร อย่าไปโกรธลมเค้าเลยยยย

[SoN]

^^

[EVE910]