หัวข้อ: [เรื่องสั้น]รวบรวมเรื่องสั้นของนาย chocolate

[chocolate]

Chocolate No.1 ***การกลับมา***                
 
             การทำอาหารไม่ใช่เรื่องที่ง่ายนักสำหรับทัศ แต่ถ้าเขาอยากจะทำมันในวันนี้ก็คงไม่ยากเท่าไหร่ เพราะในตู้เย็นมีแค่ไข่อยู่ไม่กี่ฟอง น้ำเปล่า และเบียร์กระป๋อง ดังนั้นเมนูง่าย ๆ แค่ไข่เจียวไม่เป็นอุปสรรคสำหรับเขาอยู่แล้ว
   ทัศตีไข่ให้ขึ้นฟูพลางนึกในใจว่าถ้าเป็นที่คอนโดของเขาก็คงเป็นอาหารแช่แข็งในตู้เย็นที่พร้อมเข้าเตาไมโครเวฟ แล้วก็ กริ๊ง..พร้อมทาน แต่ตอนนี้เขายืนอยู่ในครัวในบ้านของวิทย์ ที่ยังคงนอนหลับอยู่ข้างบน
   ทัศกับวิทย์รู้จักกันเมื่อสองเดือนก่อน ในร้านกาแฟ ขณะที่วิทย์ก้มหน้าหาของในกระเป๋า ขาของวิทย์ก็ล้ำออกมาจากใต้โต๊ะนิดนึงเป็นเหตุ  ทัศซึ่งถือแก้วกาแฟเดินมาสะดุด แม้เสือของวิทย์จะเปื้อนไปด้วยสีน้ำตาลของกาแฟ แต่เขาก็ยังลุกมาผงกหัวงึก ๆ ขอโทษ ทัศเป็นการใหญ่ และจบด้วยการที่วิทย์ขอเลี้ยงกาแฟเป็นการขอโทษ การคุยกันของทั้งคู่ทำให้รู้ว่าร้านนี้เป็นร้านที่ทั้งคู่มานั่งประจำ แต่กลับไม่คุ้นหน้ากันเลย แต่หลังจากวันนั้น ทังคู่ก็คุ้นหน้ากันจนกลายมาเป็นเพื่อนกันในที่สุด
   ทัศมารู้ตัวอีกทีเขาก็หลงรักวิทย์เข้าแล้วแต่เขาเองไม่รู้ว่าวิทย์เป็นอย่างที่เขาเป็นรึเปล่า จนวันหนึ่งที่เขาไปกินข้าวกันแล้ววิทย์ทำกระเป๋าสตางค์หล่น ข้างในมีรูปของผู้ชายคนหนึ่งซึ่งไม่ใช่วิทย์ และสุดท้ายคำตอบทั้งหมดก็ออกมาจากปากวิทย์เองโดยที่ทัศไม่ต้องถาม ว่าอะไรเป็นอะไร
   เสียงช้อนที่ตกลงบนพื้นทำให้ทัศหลุดออกมาจากเรื่องราวในอดีต เขายิ้มกับตัวเอง เขาดีใจที่ได้ใกล้ชิดกับวิทย์ เขารู้ตัวเองว่าเขารักวิทย์ แต่ก็รู้ว่าวิทย์คิดกับเขาเป็นแค่เพียงเพื่อนสนิทเท่านั้น เพราะสำหรับวิทย์แล้ว เขายังไม่เคยลืมกฤช ผู้ชายในภาพถ่ายนั้น แต่สำหรับทัศแล้วแค่นี้ก็ดีมากเพียงพอแล้วแหละ
   กลิ่นไข่เจียวหอมใช้ได้ ส่วนข้าวน่ะสุกนานแล้ว เขาแอบชิมไข่เจียวนิดนึง "อร่อยเหมือนกันเว้ย" ทัศบอกกับตัวเอง
   
   ทัศล้างมือเสร็จเรียบร้อย เขาคิดว่าควรขึ้นไปปลุกวิทย์ได้แล้ว เขาเดินอมยิ้มออกมาจากครัว ขณะที่กำลังจะก้าวขึ้นบันไดนั่นเอง เสียงกริ่งประตูหน้าบ้านก็ดังขึ้น ทัศหยุดชะงักพร้อมกับชะเง้อออกไปมอง มีคน ๆ หนึ่งยืนอยู่หน้าบ้าน ทัศจึงเดินออกไปดู ชายคนนั้นมองหน้าทัศด้วยสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย แต่สำหรับทัศแล้วเขาบอกไม่ถูกว่าเขารู้สึกยังไงตอนนี้ เพราะชายคนที่ยืนอยูตรงหน้าเขาตอนนี้ คือ กฤช ชายคนที่อยู่ในภาพถ่ายไม่ผิดแน่นอน
   "เออ...วิทย์อยู่บ้านมั้ยครับ"
   "อ๋อ...เออ อยู่ครับผม ยังหลับอยู่เลย"
   "ผมกฤชครับ เป็นเพื่อนวิทย์ พอดีผ่านมาแถวนี้เลยแวะมาหาน่ะครับ"
   "ครับ"
   "แต่ถ้ายังไม่ตื่นก็ไม่เป็นไรครับ งั้นฝากบอกด้วยแล้วกันนะครับว่ากฤชมาหา"
   "เออ...เข้ามาก่อนซิครับ เดี๋ยวผมไปปลุกให้แล้วกันนะครับ เชิญครับเชิญ"
   "งั้นก็ได้ครับ"
   ทัศเปิดประตูบ้านให้กฤชเข้ามา พร้อมกับเชิญให้กฤชนั่ง เขายกน้ำมาให้กฤชซึ่งนั่งที่โซฟา
   "ไม่ต้องขนาดเสิร์ฟหรอกครับ เกรงใจจัง"
   "อ๋อไม่เป็นไรครับผม เออ รอแปบนะครับเดี๋ยวผมไปเรียกวิทย์ให้"
   
   ทัศเดินขึ้นบันไดไปข้างบนเขาก้าวขึ้นแต่ละขั้นอย่างช้า ๆ ตอนนี้ในหัวเขาเหมือนว่างเปล่า ตอนนี้ทัศมายืนอยู่หน้าห้องนอนแล้ว เขาเปิดประตูเข้าไป เบื้องหน้าเขาคือวิทย์ที่ยังคงนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง
   "วิทย์  วิทย์ ตื่นได้แล้ว" ทัศเรียก พร้อมทั้งเอามือเขย่าตัววิทย์เบา ๆ
   "อะไร...ยังเช้าอยู่เลย ขอนอนอีกหน่อยดิ่"
   "กินข้าวได้แล้ว.."
   "ยังไม่หิว ขอนอนก่อนดิ่ ง่วงมาก"
   "เร็ว ๆ ตื่นได้แล้ว มีคนมาหาด้วย รออยู่ข้างล่าง"
   "โห..ใครวะเนี่ย มาแต่เช้าเล้ยยย เฮ้อ คนจะหลับจะนอน" วิทย์เริ่มหัวเสีย
   "กฤช"
   วิทย์ลืมตาขึ้น เขาไม่มีทีท่าง่วงนอนหลงเหลืออยู่ หากแต่ตอนนี้คือความแปลกใจและแปลกใจ เขาได้ยินไม่ผิดแน่ คำพูดที่ทัศพูดเมื่อกี๊นี้ กฤชงั้นหรือ
   
   เกือบปีแล้วหลังจากที่เขากับกฤชเลิกรากันไป ไม่มีโอกาสที่จะได้บอกลาด้วยซ้ำ เพราะครั้งสุดท้ายคือการทะเลาะกัน แม้จะไม่ถึงกับลงไม้ลงมือ เลือดตกยางออก แต่ก็เจ็บปวดเหลือเกินสำหรับวิทย์ในวันนั้น แม้ว่าจะไม่เคยมีน้ำตาซักหยดกับการจากกันไป แต่ในใจของวิทย์แล้ว มันปวดร้าวเป็นที่สุด เขาอยากจะลืมกฤชให้ได้ แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่สามารถทำได้เลย เพราะสำหรับวิทย์แล้ว กฤชแทบจะเป็นทั้งหมดของวิทย์เลยก็ว่าได้ การที่เขาไม่เคยลืมกฤชเป็นเหตุผลให้เขาไม่เคยมองคนอื่นอีกเลย
   "ไง..กฤช" วิทย์ทักทายเมื่อเห็นกฤช ขณะที่เดินลงมาจากบันได โดยที่ทัศเดินตามมาข้างหลัง
   "หวัดดี วิทย์" กฤชเอ่ยทักทาย
   วิทย์เดินไปนั่งที่โซฟา ตรงข้ามกับกฤช ส่วนทัศเดินไปอีกทางเพื่อจะไปในครัว
   "นั่น ทัศเพื่อนของวิทย์น่ะ เจอกันแล้วใช่ปะ ส่วนนี่กฤช เออ....กฤชน่ะ" วิทย์บอก ทัศหันมายิ้มให้กฤชพงกหัวนิดนึงก่อนหันหลังเข้าครัวไป
   
   ทัศเดินเข้ามาในครัว เขาไม่ได้ยินหรอกว่าสองคนคุยอะไรกัน แต่ได้ยินเสียงหัวเราะเข้ามาบ้าง ทัศรู้สึกว่าหัวใจเขาเต้นแรง แรงมากทีเดียว บนโต๊ะในครัวตอนนี้ไม่ได้มีแค่ไข่เจียวแต่ตอนนี้มันมีอาหารอื่นอีกหลายอย่างเลย ทัศมองดูก็รู้ว่าทั้งหมดเป็นของโปรดของวิทย์ทั้งนั้น
   "พอดีลงที่หน้าปากซอยน่ะ ก่อนเข้ามาเลยซื้อเข้ามาฝากด้วย เห็นทัศบอกว่าวิทย์หลับ นึกว่าต้องขนกลับไปกินที่คอนโดซะแล้ว" กฤชคุยกับวิทย์ในขณะที่ทั้งคู่กำลังเดินเข้ามาในครัว
   "แล้วก็แช่เน่าคาตู้เย็นเหมือนเดิมใช่ปะล่ะ ฮะ ๆ ๆ ๆ" วิทย์ย้อนกฤช พร้อมกับหัวเราะเสียงดัง
   น้อยครั้งนักที่ทัศจะเห็นวิทย์หัวเราะอย่างนี้ เขาแทบไม่ค่อยสนุกสนานเท่าไหร่นัก จะว่าเป็นเสือยิ้มยากก็ว่าได้ แต่เวลาที่วิทย์ยิ้มโลกจะดูสดใสมาก ทัศชอบรอยยิ้มของวิทย์ที่สุด เขาเดาว่ากฤชก็คงรู้สึกแบบนี้เช่นกัน
   "ไปรอที่โต๊ะเหอะ เดี๋ยวยกไปให้เอง จะอุ่นเวฟหน่อย" ทัศบอกกับทั้งคู่
   "ได้ ๆ ขอร้าบกระผม งั้นเดี๋ยววิทย์ยกจานไป ส่วนกฤช นายเอาน้ำในตู้เย็นไปนะ รู้ใช่มั้ยว่าตู้เย็นอยู่ตรงไหน หรือว่าลืมแล้ว ฮะ ๆ ๆ ๆ" วิทย์พูดพลางเดินถือจานกับช้อนส้อมออกไป
   "กวนไม่เปลี่ยนเลยจริงจริ้ง" กฤชบ่นพึมพำ ก่อนเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำกับแก้วแล้วเดินตามออกไป
   ทัศเอากับข้าวอุ่นในไมโครเวฟ เขายังได้ยินเสียงหัวเราะของทั้งคู่ ทัศอมยิ้ม แต่เขารู้ว่าเขาฝืนยิ้ม
   กับข้าวหลายอย่างในจานวางอยู่บนถาดใบใหญ่อีกทีถูกยกออกมาวางจากครัว วิทย์และกฤชหยุดคุยกันพร้อมกับหันมามองทัศ
   "เดี๋ยวกฤชไปยกหม้อข้าวมาดีกว่า" กฤชบอกพร้อมกับเดินสวนกับทัศเข้าไปในครัว
   
   ทั้งสามคนนั่งกินข้าวกัน วิทย์และกฤชคุยกันเฮฮาสนุกสนานโดยที่ทัศนั่งมองและพูดคุยบ้าง หลาย ๆ เรื่องเป็นเรื่องราวในอดีตของวิทย์กับกฤช ตอนนี้ทัศรู้สึกเหมือนตัวองเป็นคนนอกยังไงก็ไม่รู้ เขาไม่รู้เรื่องของสองคนนี้ แต่ก็ไม่ได้อยากรู้เท่ากับที่อยากรู้ว่าเกือบปีที่กฤชหายไปจากวิทย์นั้นการกลับมาในวันนี้คือการแวะมาเยี่ยมจริงหรือ และที่มากกว่านั้นคือ ตอนนี้ในใจของวิทย์คิดอะไรอยู่
   อาหารหมดเกลี้ยงเกือบทุกจาน ถือเป็นมื้อเช้าที่หนักมากทีเดียว หลังยกจานเข้าไปในครัวกฤชอาสาเป็นคนล้างจาน โดยที่ทัศจะช่วย ส่วนวิทย์ขอตัวไปอาบน้ำก่อน
   "ไม่ได้กินอร่อย ๆ อย่างนี้มาตั้งนานแล้ว อร่อยเนอะ ว่าป่าว"กฤชเริ่มสนทนา
   "อืม...ผมก็เหมือนกัน ส่วนมากก็กินข้าวกล่องเกือบทุกมื้อ ฮะ ๆ ๆ "ทัศบอก
   "ไม่ได้มาที่นี่ตั้งนาน...แต่ก็ไม่เปลี่ยนไปเลย มีแต่วิทย์ที่อ้วนขึ้น ทัศเลี้ยงดีอ่ะดิ่เนี่ย ฮะ ๆ ๆ"
   "เออ เห็นวิทย์ก็บ่นว่าตัวเองอ้วนขึ้นเหมือนกัน"
   "วิทย์ได้ทัศมาดูแลแบบนี้ คงสบายน่าดู ขานั้นธรรมดาขี้เกียจตัวเป็นขน เดี๋ยวนี้ดีขึ้นรึยังล่ะ"
   "ก็คงเหมือนเดิมอ่ะครับ ตื่นสาย ไปทำงานสายทั้งปี"
   "เฮ้อ ให้ตายซิ" กฤชถอนหายใจ
   "วันนี้ดูวิทย์มีความสุขนะ เขาไม่เคยหัวเราะอย่างนี้เลย เป็นเพราะกฤชนั่นแหละผมว่านะ"ทัศพูดขึ้นมา เขาไม่รู้ว่าเขาพูดออกมาได้ไง
   "อ่ะ...เหรอ ฮะๆ ๆ ไม่ขนาดนั้นหรอกมั้ง" กฤชอึ้งไปเล็กน้อย
   "สำหรับผมน่ะนะ ไม่ใช่อยู่ในสถานะอย่างที่กฤชกำลังคิดหรอก ผมรู้ตัวดีว่ามากที่สุดก็เป็นได้แค่เพื่อนสนิทของวิทย์เขาเท่านั้น" ทัศพูด กฤชนิ่งฟังอย่างตั้งใจ
   "เกือบทุกวันที่เขาจะต้องนั่งเปิดกระเป๋าสตางค์เพื่อดูรูปข้างในนั้น ผมรู้ดีนะว่าเขายังไม่เคยลืมกฤชเลย วิทย์น่ะรักกฤชมาก มากจนผมไม่มีทางเข้าไปยืนในใจเขาได้หรอก" ทัศหันมายิ้มให้กฤชก่อนจะพูดต่อ
   "ผมได้ยินเรื่องของกฤชแทบจะทุกวันจากวิทย์ จนบางครั้งผมอยากจะยอมแพ้แล้วเดินออกไป แต่ผมก็ไม่สามารถโกหกตัวเองได้ ว่าผมรักเขา ผมเลยเลือกที่จะอยู่แบบนี้ ได้ดูแลเขาในแบบนี้ ได้รักเขาในแบบนี้ ก็พอแล้วแหละ ว่ามั้ยล่ะ"ทัศบอกกับกฤช
   "รักไม่จำเป็นต้องครอบครองใช่มั้ย"กฤชเอ่ย
   "อืม...คงเป็นอย่างนั้นล่ะมั้ง" ทัศเอ่ยมาอย่างเบา ๆ ก่อนจะพูดต่อ
   "เคยบอกวิทย์มั้ย ว่ารู้สึกยังไง"กฤชถาม
   "ไม่รู้จะบอกไปทำไม รู้อยู่แล้วว่าเป็นได้แค่ไหน ยืนได้จุดไหน เจียมตัวอย่างนี้แหละดี บางทีถ้าบอกออกไป มันอาจจะ..."ทัศหยุดพูด และนิ่งเงียบ กฤชยืนมองทัศ
   สำหรับกฤชแล้ว เขาเองก็รู้ดีว่าทัศรู้สึกยังไงในตอนนี้ เขาเข้าใจว่าการยืนอยู่ ณ จุดแบบนี้มันเป็นยังไง มันเหมือนกับตอนที่เขาจากกฤชไป เขาไปหลงรักใครคนหนึ่ง แต่เขาเองก็รู้ดีว่าเป็นได้แค่เพื่อน เขาไม่เคยเอ่ยคำว่ารักออกไปเลย และอยู่อย่างนั้นเพราะกลัวความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนแปลง ถ้าเกิดบอกคำนั้นออกไป แต่สุดท้ายมันก็เปลี่ยนอยู่ดี และกฤชเองก็เป็นได้แค่เพื่อนกับใครคนนั้น แค่นั้นเอง
   
   "เอ้ย...กฤช ขึ้นมานี่หน่อยดิ่ มีไรจะให้ดูเว้ย" เสียงวิทย์ตะโกนเรียกจากข้างบน
   "เดี๋ยวดิ่ ช่วยทัศล้างจานก่อน" กฤชตะโกนตอบ
   "ไปเหอะ เดี๋ยวผมล้างต่อเอง เหลือนิดเดียวเอง"ทัศบอกกฤช
   "งั้นฝากด้วยนะ ฮะ ๆ ๆ ๆ"
   "กล้า ๆ หน่อย" กฤชหันมาบอกทัศก่อนจะวิ่งออกจากครัวไป
   
   ทัศล้างจานเสร็จแล้ว เขาเช็ดโต๊ะจนสะอาดก่อนจะเดินขึ้นไปข้างบนห้อง เขาไม่อยากเข้าไปเลยหากแต่เขาอยากจะไปหยิบมือถือที่วางไว้หัวเตียงเพื่อโทรกลับบ้าน
   ประตูเปิดแง้มอยู่ มีแสงสว่างลอดออกมาเล็กน้อยให้เห็นข้างในห้องได้ ทัศหยุดอยู่ตรงหน้าประตู ตัวสั่นเทิ้ม ภาพที่เห็นในห้องตอนนี้ คือภาพของวิทย์ที่กอดกฤชอยู่ วิทย์ร้องไห้ และยิ้ม ทัศไม่ได้ได้ยินเสียงอะไรอีกแล้วเพราะมันชาไปหมดทั้งตัว น้ำตาไหลออกมาอาบสองแก้มของเขา เขาเอามือปิดปากตัวเอง แล้วเดินเบา ๆ ลงมาข้างล่าง เขารู้ตัวเองว่าเจ็บปวดแค่ไหน แต่ก็ดีที่สุดแล้วแหละ วิทย์จะได้มีความสุขแล้ว สำหรับเขาคือการได้เห็นวิทย์มีความสุขนี่นา
   "แค่วิทย์มีความสุขก็พอแล้วนี่นา ใช่มั้ยทัศ ใช่มั้ยทัศ" ทัศบอกตัวเอง เขาเช็ดน้ำตา แล้วพาตัวเองออกจากบ้านไป
   
   ทัศพาตัวเองมานั่งอยู่ที่ป้ายรถเมล์หน้าปากซอยเมื่อไหร่ไม่รู้ ตอนนี้ลมพัดแรงมาก ฝนกำลังจะตก แต่ทัศจะรับรู้ได้แค่ไหน เพราะเขาเหม่อลอยราวกับไม่อยากรับรู้อะไร ทัศยืนขึ้นแล้วเดินออกไปจากที่นั่งตรงป้ายรถเมล์ ฝนตกลงมาแล้ว ฝนตกหนักมากเสียด้วย พอ ๆ กับน้ำที่ไหลออกมาจากตาของทัศเช่นกัน ทัศทรุดตัวลงกับพื้น ร่างของเขาเปียกปอนด้วยน้ำฝน
   ทัศมองตรงหน้า ฝนยังคงตกหนัก แต่ตอนนี้เขากลับไม่โดนฝน เขาเงยหน้าขึ้นมอง ร่มสีน้ำเงินบังฝนให้กับเขา
   ทัศมองนิ่ง พร้อม ๆ กับที่ใครคนนั้นมองลงมาที่ทัศ พร้อมกับรอยยิ้มที่ทัศรักมากที่สุด
   "วิทย์" เสียงทัศเอ่ยออกมาแผ่วเบา
   
   รถสปอร์ตสีแดงจอดเทียบถนน พร้อมกับลดกระจกลง
   "มีอะไรก็บอก ๆ กันซะ รู้ป่าว"กฤชตะโกนออกมาจากรถคันนั้นก่อนจะปิดกระจกและขับออกไป

   "ทัศ กลับบ้านเรานะ"
   "อืม"

   ท้องฟ้ายังคงมืดครึ้ม ลมพัดแรง แต่หัวใจของใครบางคนตรงนั้นกลับสว่างไสวเป็นที่สุด

[new_poeang]

ชอบตรงนี้มากเลยครับ

"...แค่วิทย์มีความสุขก็พอแล้วนี่นา ใช่มั้ยทัศ ใช่มั้ยทัศ..."

มีคนบอกว่ารักคือไม่หวังผลตอบแทน
ผมว่านะมันก็ตั้องแอบหวังกันบ้างล่ะเนาะ
ปากบอกว่า ทำได้เพื่อคนที่เรารัก แต่สุดท้ายก้ต้องมานั่งร้องไห้คนเดียว

แต่ในเรื่องบอกว่ากฤชกัยวิทย์ทะเลาะกันรุ่นแรง แต่ไหงมาหัวเราะคิกคักกันง่ายจัง
แล้วทัศนี่มีความอดทนมากเลยนะครับ เป็นผมคงใจสลายตั้งแต่ตากฤชมาแล้ว

ชอบครับแต่งมาอีกนะครับ (ว่างๆก็ไปดูเรื่องของผมบ้างนะ แหะๆ)
สมุดบันทึก รอเพื่อนๆให้กำลังใจอยู่นะครับ

ขอบคุณครับ ^^

ป.ล.
หวังว่าทัศจะกลับบ้านและได้ความรักจากวิทย์มาห่มกายให้คลายหนาวนะครับ
"แม้ไม่ได้รัก แต่ขอเป็นคนที่รัก"

[zandwizz]

 

เข้ามาเป็นกำลังใจให้ครับ

แต่ยังไม่รู้ว่าจะช่วยตั้งชื่อเรื่องว่ายังไง

ยังไงก็มาต่อไว ๆ นะครับ

 

ปล. บวกให้แล้วครับ สำหรับเรื่องดี ๆ ที่นำมาให้อ่านกัน

[aumzaa]

    มาเป็นกำลังใจให้ครับ....


รอตอนต่อไปครับ...


 

[attachment deleted by admin]

[~prince™~]

สนุกมากคับ

น่าติดตามดี......ชอบ...ชอบ       

มาลงชื่อรอด้วยคน  อิอิ       

[Poes]

รอติดตามต่อจ้า  เปงกำลังใจให้น๊า   

[chocolate]

ไว้จะมาลงเรื่องอื่นอีกนะ เรื่องนี้จบแล้วอ่ะ เหมือนยังไม่จบเหรอ แบบว่าเรื่องสั้นอ่ะ ผมว่ามันได้บทสรุปแล้วนะ งงกันเหยออออ

[zandwizz]

 

เรื่องนี้มานสั้นจิง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆๆ

แต่ก็รู้เรื่องครับ ก็คงหมายถึงให้เจ้าทัศบอกเจ้าทิศว่าชอบใช่ป่ะ

รออ่านเรื่องต่อไปนะครับ

 

[DeShiWa]

 

อะครับเป็นกำลังใจให้ทันศ์ ครับผม

สู้ต่อไปนะครับ เอาใจช่วย

แล้วมาต่อเร็วๆๆนะครับ จะรออ่านครับผม

 

[abcd]

เข้ามางง เริ่มเรื่องมาห้วนๆยังไงไม่รู้อ่ะ แต่จบดี จบแบบให้ไปคิดต่อยอดกันเอาเอง 
จะรอเรื่องต่อปายแย้วกานนนนะ เปงกำลังจายให้จ้า
 

[@^_^@PeaZa@^_^@]

ชื่อเรื่องหรอ 

อืม...ไม่รู้อะ ต้องอ่านต่อ

เดียวช่วยตั้งให้

แล้วก็1โหวต ละกัน

 

[astral]

เขียนดีน้า จบก็ดี มีต่อยอดได้ด้วย จะมีต่อไหมเนี่ย

[Poes]

ชื่อเรื่องยังไม่ได้ตั้ง จบซะแระ เรื่องทศกะวิทย์ น่าจะชื่อ รักแท้ที่เกือบเสียไป เข้าท่ามั้ยหว่า   

[oaw_eang]

กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

สั้นได้ใจ 

ทำไมถึงทำกับเจ้ด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย   

แต่ก็คิดเหมือนป้าแน๋วนะเคอะ

ขึ้นห้วน จบดี

เก่งคร้า  อิอิ 

[Lucifer]

ขึ้นห้วน จบดี

เห็นด้วยอย่างยิ่งคับ 

[THIP]

แปะ ๆ สนุกดี ได้อารมณ์เรื่องสั้น     
ชื่อเรื่อง ปลายทางแห่งรัก    ดูเน่าดีมะ   

[ronger]

เป็นเรื่องสั้นที่เขียนได้ดีนะ อ่านแล้วไม่รู้สึกติดขัด 
ตอนจบก็ลงตัว จนอยากจะอ่านต่อไงล่ะ 
เป็นกำลังใจให้เขียนเรื่องอื่นๆมาให้พวกเราได้อ่านกันอีกนะ

[chocolate]

ขอบคุณครับสำหรับทุก ๆ คอมเม้นท์

เอาเรื่องใหม่มาลงแล้วนะครับ

เพิ่งแต่งจบ เรื่องสั้นเหมือนเดิม

ไม่มชื่ออีกเหมือนเดิม แฮะ ๆ

[chocolate]

Chocolate No.2 ****คิดถึง****

เอกไขกุญแจเข้ามาในห้อง มีแสงบาง ๆ ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามา เขาเดินตรงไปเปิดม่านเพื่อให้สว่างมากขึ้น ก่อนจะหันกลับมามองรอบ ๆ ห้องอีกครั้ง ทุกอย่างยังคงจัดวางไว้ที่เดิมอย่างเป็นระเบียบ มีเปลี่ยนไปบ้างนิดหน่อยแต่ก็ไม่มากนักหลายปีทีเดียวที่เขาไม่ได้มาที่นี่ คอนโดของตั้ม

จริง ๆ แล้วมีของหลาย ๆ อย่างของเอกที่ยังอยู่ที่นี่ เพราะเอกอยู่กับตั้มตั้งแต่ก่อนที่จะไปเรียนต่อที่เมืองนอก ทั้งคู่รักกันมาก แทบจะไม่มีอุปสรรคระหว่างทั้งคู่เลย เพราะแม่ของตั้มและครอบครัวของเอกเองยอมรับได้ในเรื่องนี้

เอกวางของตัวเองลงบนโต๊ะกลางห้อง มือของเขาสัมผัสกับฝุ่นที่อยู่บนโต๊ะ
“สงสัยต้องทำความสะอาดยกใหญ่ล่ะมั้งเนี่ย”เอกบอกกับตัวเอง ก่อนพับแขนเสื้อขึ้นมาถึงข้อศอก

เอกรู้จักกับตั้มตั้งแต่สมัยเรียน เขาเรียนห้องเดียวกัน อยู่ชมรมเดียวกัน ทำกิจกรรมร่วมกันมาโดยตลอด หลายครั้งที่ตั้มคิดว่ามันเป็นบุพเพสันนิวาสโดยแท้ ส่วนเอกแม้จะรู้สึกอย่างนั้นแต่ก็จะทำเป็นจะอ้วกทุกครั้งที่ตั้มบอก
“รักเรารึเปล่า”ตั้มยิงคำถามใส่เอกขณะที่ทั้งคู่นั่งทำงานด้วยกัน
“อาราย”
“ก็ถามว่ารักเรารึป่าวไง โห อย่าแกล้งทำมาไม่ได้ยินน่า”
“เฮ้อ ใครเขาพูดกันคำนี้น่ะ มันห้ามพูดพร่ำเพรื่อรู้ป่าว เดี๋ยวมันไม่ขลังเว้ย” เอกย้อน
“ขลังเขิงไร นี่ไง ตั้มรักเอก ตั้มรักเอก ตั้มรักเอก ตั้มรักเอก เห็นมั้ยล่ะ”
“เออ เออ ไปดีกว่า” เอกพูดพร้อมกับเก็บของเดินไป ตั้มมองเอกแล้วก็ยิ้มก่อนจะเดินตามเอกไป

เอกสะดุ้งเล็กน้อย เขาส่ายหัวก่อนจะอมยิ้ม เขายืนดูดฝุ่นตรงนี้นานมากแล้ว เรื่องราวในอดีตทำให้เขามีความสุขทุกครั้งที่นึกถึงมัน เอกเก็บเครื่องดูดฝุ่น ก่อนจะเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตามที่ต่าง ๆ ทั้งโต๊ะ เก้าอี้ เครื่องเรือนต่าง ๆ
“ตรงนี้นายนั่ง ตรงนี้เรานั่ง”เอกพึมพำ

เอกและตั้มชอบฟุตบอลมาก ๆ จริง ๆ ทั้งคู่เล่นบอลไม่เก่งหรอก แค่พอเล่นได้ แต่ทว่าการนั่งดูบอลแต่ละคู่แล้วเนี่ย อย่าหวังเลยว่าสองคนนี้จะพลาด ยิ่งวันที่หงส์แดง ลิเวอร์พูล เตะกับ เชลซี เป็นอันว่าวันนั้นห้องแทบพัง เพราะสำหรับเอกแล้ว หงส์แดง คือสุดยอด เหมือนกับที่ตั้มคิดอย่างนี้กับเชลซี
“ฮ่า ๆ ๆ เป็นไง ไอ้หงส์แดงลิเวอร์ปิ๋ว โดนไปหนึ่งลูก ซีดไปเลย ฮ่า ๆ ๆ ๆ” ตั้มแขวะ หลังจากเชลซีนำไปก่อน
“เฮ้ย ๆ เพิ่งหมดครึ่งแรก ลูกกลม ๆ น่ะอะไรมันไม่แน่นอนหรอกคร้าบบบ” เอกย้อนแบบไม่ยอมแพ้
“เฮ้อ เบื่อเว้ย เล่นกับทีมห่วย ๆ เราว่านะ ไอ้เด็กวัดในซอยมันยังเตะชนะลิเวอร์พูลเลย ว่ามะ” ตั้มเหยียดหยาม
“ไอ้ตั้มมมมมม ตายยยยยยยยยยยย”
เอกถือหมอนวิ่งไล่ตีตั้มไปรอบ ๆ ห้อง ขณะที่ตั้มยังคงพูดจากวนไม่หยุด จนกระทั่งลงมานั่งหอบแฮ่ก ๆ ทั้งคู่มองหน้ากันแล้วก็หัวเราะ
“ตั้มรักเอกนะ”
“อืม เอกก็รักตั้ม”

เอกยืนอยู่ที่หน้าต่างในห้องนอน มองลงไปข้างล่าง สนามเด็กเล่นของคอนโดมีเด็กมาเล่นอยู่ไม่กี่คน อาจเป็นเพราะนี่ยังไม่เย็นมากนัก แต่ก่อนหลังกินข้าวทั้งคู่มักจะลงไปเดินเล่นเป็นประจำ แม้แต่ตอนที่เอกอยู่เมืองนอก ตั้มก็จะโทรไปหาเวลาที่ลงมาเดินเล่นที่นี่เสมอ ตั้มจะชอบแกล้งเด็ก ๆ ที่มาเล่นที่นี่อยู่บ่อย ๆ
“เฮ้ย ไอ้น้อง มาเล่นคนเดียวระวังน่ะเว้ย พี่บอกไว้ก่อน” ตั้มทำเสียงกระซิบกระซาบกับเด็กผู้ชายคนนึง ก่อนจะมองซ้ายขวา แล้วหันกลับมาที่เด็กน้อยอีกครั้ง
“แถวนี้น่ะนะ...”ตั้มพูดต่อ พร้อมมองหน้าเด็กน้อยคนนั้น ตอนนี้สายตาของเด็กน้อยมองมาที่ตั้ม
“แถวนี่น่ะผีดุน่ะเว้ย...เฮ้ยนั่นไงข้างหลัง เฮ้ยยย!!!!”ตั้มทำเสียงตกใจ
“โกหก” พลั่กก! เด็กน้อยตะโกนใส่หน้าตั้ม ก่อนจะชกเข้าเต็มเบ้าตาอีกทีหนึ่งแล้ววิ่งหนีไป
“ฮะๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ “ เอกหัวเราะชอบใจใน
“หัวเราะไรวะ แมร่งไม่กลัวก็ไม่กลัวดิ่ โห นี่มีต่อยด้วย ไม่อยากทำหรอกเด็กน่ะ ไม่งั้นนะฮึ่มมม” ตั้มเอามือกุมตาก่อนจะหันมาพูดกับเอก
“สมน้ำหน้า เป็นไงเด็กเอาคืน หนาวไปเลยคร้าบพี่น้องงง”เอกพูดตอกย้ำ
“กลับห้องดีกว่า เซ็งเลย”
“อืม หิวแล้วด้วย”

เอกตื่นจากอดีตเมื่อมีเสียงแตรรถจากข้างล่างดังขึ้น เขาเดินเข้าไปในครัวเปิดตู้เย็นดู เขาหยิบน้ำออกมารินใส่แก้วดื่ม ก่อนที่จะคว้ากระเป๋าสตางค์เดินออกจากห้องไป
ไม่ไกลนักจากคอนโด ในซุปเปอร์มาร์เกต ตะกร้าในมือของเอกเต็มไปด้วยอาหารสดหลายอย่าง เขาวางของที่แคชเชียร์ ก่อนจะเดินย้อนกลับไปหยิบเบียร์ในตู้แช่มาสามขวด เอกยิ้มเล็กน้อยให้แคชเชียร์หลังจากจ่ายเงิน ก่อนเดินกลับมาที่คอนโดอีกครั้ง
เรื่องการทำอาหารของเขาไม่เป็นสับปะรดเลย ผิดกับตั้มที่ทำอาหารเก่ง อาจเป็นเพราะว่าแม่ของตั้มเปิดร้านอาหารก็เป็นไปได้ จึงส่งผลมาให้ลูก ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นตั้มช่วยแม่ทำอาหารเลยซักครั้งเดียว อาจเป็นเขาคนเดียวก็ได้มั้งที่ได้กินฝีมือของตั้ม
“มาแล้วคร้าบบบบสเต็กเนื้อ จากฝีมือพ่อครัวตั้ม” ตั้มวิ่งรี่ถือจานอาหารมาวางหน้าเอกซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว
“จะท้องเสียมั้ยเนี่ย”เอกถาม
“โห ฝีมือระดับเซียน แม่ช้อยก็แม่ช้อยเหอะ กินแล้วรำไม่ออกเลยนะคร้าบบ”ตั้มยอตัวเอง
“เออดิ่ รำไม่ออกเพราะตายเลยอ่ะดิ่”
“งั้นไม่ต้องกิน” ตั้มบอก ก่อนจะดึงจานกลับ
“อ่ะล้อเล่นน่า แหมทำเป็น...”เอกง้อ
“เดี๋ยวก่อนนะ” ตั้มทักก่อนที่เอกจะหั่นสเต็ก
“ซอสคร้าบ” ตั้มเทซอสลงบนจานของเอก เป็นอักษรภาษาอังกฤษห้าตัว LOVE U
“หือ แทบจะกินไม่ลง” เอกหันหน้ามามองตั้ม ตั้มยิ้ม ก่อนที่จะเดินกลับไปหยิบจานอาหารของตัวเอง

เอกตักอาหารจากกระทะลงในจาน ก่อนจะเดินเอามาวางบนโต๊ะอาหาร เขาเดินไปหยิบจานมาสองชุด วางตรงข้ามกัน จัดวางแก้วน้ำให้เข้าที่ ก่อนจะเดินเข้าไปในครัวอีกครั้งเพื่อเก็บภาชนะที่เกะกะ

อาหารยังคงวางอยู่บนโต๊ะ เอกนั่งอยู่ตรงเก้าอี้นอกระเบียง ฟ้าเริ่มมืดแล้ว เขามองเรือหลายลำในแม่น้ำเจ้าพระยา ความเหงมาเยือนในใจของเอก น้ำตาของเอกไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว เขารู้ดีว่าเขากำลังคิดถึงตั้ม คนที่เขารัก

อออดดดดดด
เสียงออดดังขึ้นหน้าห้อง เอกเดินไปมองที่ตาแมว พร้อมกับยิ้มเล็กๆ แล้วเปิดประตูออก ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งยิ้ม
“พี่เอก มานานรึยัง”
“อืม ก็นานแล้วแหละ ก็รอตูนอยู่นี่แหละ”
“ขอโทษนะคะ รถมันติด”
“ไม่เป็นไร กินข้าวกันก่อนนะ พี่ทำเอง”
“ค่ะ”

ตูนเป็นน้องสาวแท้ๆของตั้ม  เอกนัดเจอกับตูนที่คอนโดในวันนี้ ก่อนที่จะเดินทางไปต่างจังหวัด
ไปบ้านของตั้ม
ไปงานศพของตั้ม

[A GE]

  ทำไมขึ้นตอนแรกก็เศร้าซะขนาดนี้แล้วล่ะครับ 

+1 ให้คนแต่งแล้วกันครับ 

[Poes]

เริ่มต้นก้เศร้ามากมาย   

[chocolate]

จบแล้วคร้าบ ไม่มีต่อ บอกแล้วงาย เรื่องสั้นอ่ะ ก็ตั้มตายไง เอกก็กลับมางานศพ

แบบว่ารักกัน แต่ไม่มีใครสามารถหยุดความตายได้

[Lucifer]

เศร้าอ่า 
แล้วทำไมต้องห่างกันด้วย 

[zandwizz]

 

มันสั้นได้ใจดีจริง

รออ่านเรื่องสั้นเรื่องต่อไปนะครับ

คุณ ช็อค

 

[Jingjoh]

แต่งได้ดีนะครับ
ยกเว้นตอนจบ มันห้วนไปนิดนึงนะ ลองขยายความอีกนิด
จบให้นุ่มอีกหน่อย แต่แค่นี้ก็เยี่ยมแล้วครับ
 

[niph]

 
สั้นจริง ๆ

แต่ก็ใช้ได้นะครับ   

[inimeg]

ที่มันเหมือนไม่จบก็คือ.... คำว่าเรากลับบ้านมันหมายถึง บ้านหลังไหนน่ะสิ

เอิ๊กๆ

แต่เข้าใจครับ กฤ๙แค่แวะมาเยี่ยมและแนะนใช้ทัศบอกความในใจกับวิทย์เสีย...

ส่วนวิทย์ก็มาชวนทัศกลับบ้าน...

เรื่องจบแค่นั้น เพราะมันเป้นแค่วันหนึ่งวัน ที่บังเอิญแฟนเก่าของวิทย์มาหา แล้วทำให้ทัศเองหึง...

บางทีวิทย์เองก็อาจจะรู้ตัววันนี้ก็ได้ เลยมาชวนทัศกลับบ้าน มันหมายความว่า วันต่อๆ ไปทั้งสองคนก็จะดำเนินชีวิตไปตามแบบฉบับเดิมๆ ของตน

ส่วน รักกันหรือไม่นั้น.... มันมาคล้ายๆ กับบทส่งท้ายของต๊อบพอดีเลยแฮะ... อิอิอิ

ปล. ชื่เรื่องเหรอ....

ชื่อเรื่องวันศุกร์มีไปแล้วสินะ...

งั้นเอาเรื่อง Holiday ละกันเพราะมันเกิดในวันหยุด... ว่าแต่มันจะเกี่ยวกันมั้ยเนี่ย...

[niph]

 
กฤชก็แค่แวะมา ... มาทำให้รู้ว่าทัศรักวิทย์แค่ไหน

เรื่องใช้ได้ครับ แต่ ...........

ในตู้เย็นมีแค่ไข่ไม่ใช่เหรอ แล้วที่บอกว่าบนโต๊ะไม่ได้มีแค่ไข่เจียวเนี่ย แสดงว่าเมนูไข่ล้วน ๆ เลยซิ 

ปล. นึกชื่อเรื่องไม่ออกเหมือนกันแฮะ 

[inimeg]

ในตู้เย็นมีแค่ไข่ไม่ใช่เหรอ แล้วที่บอกว่าบนโต๊ะไม่ได้มีแค่ไข่เจียวเนี่ย แสดงว่าเมนูไข่ล้วน ๆ เลยซิ 

กฤชซื้อมาฝากอ่าคับ.... หลายอย่างเลย

[THIP]

จบห้วนไปจริง ๆ แบบว่าไม่รู้ว่าจบแล้วอ่ะ