มาต่อแล้วคร้าบบบ
+++++++++++++
Chocolate No.8***บทเพลงแห่งความรัก***(ตอนจบ)
รวิชกลับมาจากชลบุรี เขาเปิดประตูเข้ามาในห้อง วางกระเป๋าไว้บนพื้นอย่างเหน็ดเหนื่อย ก่อนจะเดินไปที่ตู้เย็นและดื่มน้ำอย่างคนกระหายหนัก เขาเดินกลับมานั่งที่ห้องรับแขก ก่อนจะนอนเอนตัวลงบนโซฟา ระหว่างนั้นสายตาของรวิชก็เหลือบไปเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ เขียนไว้ด้วยลายมือว่า “ถึงวิช”
รวิชแปลกใจที่เห็นจดหมาย แล้วเขาก็เปิดอ่าน
วิช
อย่าเพิ่งโกรธ หรือโมโหนะถ้าปิงจะบอกว่า ปิงอยากให้เราจบกันแค่นี้
ปิงมีเหตุผลในการเลือกที่จะจากไป อย่ารู้เลยนะว่าเพราะอะไร
แต่รับรู้ไว้นะว่า ปิงรักวิช และจะรักตลอดไป
สุดท้ายนี้ ขอให้เดินตามความฝันให้ถึงจุดหมายนะ
ปิงจะเป็นกำลังใจให้เสมอ
รักเสมอ และตลอดไป
ปิง
รวิชพูดอะไรไม่ออก ในหัวของรวิชตอนนี้ มีแต่คำถามที่ว่า มันเรื่องอะไรกัน มันเกิดอะไรขึ้น รวิชไม่เข้าใจ เขาพยายามโทรหาณปิง แต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้ ตอนนี้รวิชทำอะไรไม่ถูก
รวิชออกมานั่งคนเดียวที่ระเบียง เบียร์กระป๋องที่ถือเป็นกระป๋องที่9แล้ว เขาสูบบุหรี่มวนต่อมวน รวิชแหงนหน้ามองดูดาวบนฟ้า แล้วน้ำตาของเขาก็ไหลออกมา
“ปิง นายอยู่ที่ไหน ฮืออออออออออ” รวิชร้องไห้ออกมาเสียงดัง
.....................................
“สวัสดีครับผมรวิชครับ ตอนนี้ไม่ว่างรับสาย กรุณาฝากข้อความไว้นะครับ...ตี๊ด”เสียงจากโทรศัพท์ตอบรับ
“นี่วิช ทำไมไม่เข้ามาซ้อมคะ เดือนหน้าจะมีคอนเสิร์ตแล้วนะคะ ยังไงก็โทรหาพี่นาด้วยนะคะวิช”
ลลนาฝากข้อความไว้ก่อนจะวางสายไป
รวิชกลายเป็นอีกคนไปหลังจากที่ณปิงจากไป เขาเก็บตัวเงียบ เข้าไปค่ายเพลงบ้าง แต่ก็ไม่บ่อยนัก งานแสดง งานสังคมก็ไม่ค่อยจะออกมากนักเหมือนแต่ก่อน สร้างความปวดหัวให้แก่ค่ายเพลงอย่างมาก แต่ก็มีคนหนึ่งที่มีความสุข นั่นก็คือ อาวุธ เขารู้สึกสะใจกับเรื่องนี้มาก แต่มันไม่จบแค่นี้หรอกเพราะสำหรับอาวุธ เขายังคงเจ็บใจที่ต้องแพ้ให้แก่รวิช
รวิชเองจำไม่ได้หรอกว่าอาวุธคือเพื่อนของรวิชมาตั้งแต่สมัยประถม มัธยม ทุกครั้งที่มีการแข่งขันอะไรก็ตาม รวิชจะเป็นผู้ชนะ และอาวุธไม่เคยชนะเลยแม้แต่ครั้งเดียว และทุกครั้งก็มักจะถูกพ่อแม่ เปรียบเทียบกับรวิชเสมอ ความเจ็บปวด เปลี่ยนเป็นความเจ็บใจ ตอนเรียนมหาวิทยาลัย อาวุธคิดว่ามันจะดีขึ้น แต่สุดท้ายเขาก็หนีไม่พ้น ที่ต้องมาเจอรวิชในการแข่งขันร้องเพลงอีก และ เขาก็แพ้รวิชอีกเหมือนเดิม
.......................................
“โอ้ย ๆ ๆ ๆ ตายแล้วพ่อเจ้าประคุณทูนหัว กว่าจะโผล่มาได้นะเพคะน้องวิช”เสียงพี่แต้วแว๊ดขึ้นเมื่อเห็นรวิชเดินเข้ามาในค่ายเพลง
“หายไปไหนมาเนี่ย เราไม่ค่อยสนใจเรื่องคอนเสิร์ตเลยนะ”ลลนาพูดขึ้น
“ผม...เออ...ผมมีปัญหานิดหน่อยน่ะครับแต่พี่ไม่ต้องห่วง”
“เรื่องน้องปิง....อุ๊ย”แต้วสะดุ้งเฮือกเอามือปิดปากตัวเอง หน้าซีดเป็นไก่ต้มหันมองหน้าลลนาทันที
“พี่รู้จักปิงเหรอ พี่รู้ได้ไง พี่แต้ว” รวิชเสียงแข็ง หันไปมองหน้าแต้ว
“พี่ไม่รู้นะ เออยัยนา ชั้นขอตัวก่อนนะ”แต้ววิ่งหนีไปทันที
“พี่นา พี่ต้องอธิบายผมแล้วแหละ มันเกิดอะไรขึ้น”รวิช หันไปหาลลนา สายตาของรวิชดุราวกับเสือที่กำลังจะขย้ำเหยื่อ
ลลนาเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง เพราะรู้ดีว่าไม่สามารถปิดได้อีกต่อไป
“แล้วปิงติดต่อมาบ้างมั้ย”ลลนาถามขึ้น
“ไม่เลยครับพี่”
“พี่ขอโทษนะ แต่มันเป็นทางที่ดีที่สุดแล้ว”
“ปิงคือทุกสิ่งของผม ปิงคือความรักของผม คือชีวิตของผม”รวิชเอ่ยก่อนจะก้มหน้าลง น้ำตาของเขาไหลออกมา
“ที่ปิงทำไป เพราะเขารักวิช ดังนั้นวิชต้องทำให้ปิงเห็นซิ่ สิ่งที่ปิงอยากเห็นคือความสำเร็จของวิชไม่ใช่เหรอ”ลลนาพูดขึ้น รวิชเงยหน้าขึ้นมามอง
“ครับพี่ ผมจะทำ ทำเพื่อปิง แม้ตอนนี้ไม่รู้ว่าเขาจะอยู่ไหนก็ตาม”
“อืม...แต่พี่เชื่อว่าปิงเขาก็คงติดตามข่าวเราอยู่แหละ”
..............................................
รวิชฝีกซ้อมคอนเสิร์ตหนักขึ้น เขาทำทุกอย่างไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่ทุกอย่างเพื่อปิง
...............................................
เวทีใหญ่ เต็มไปด้วยแสงไฟหลากสีที่สาดส่องมาบนเวที เสียงคนดูจอแจดังไปทั้งหอประชุมใหญ่ที่ใช้ในการจัดคอนเสิร์ต แสงไฟดับมืดลง พร้อม ๆ กับเสียงคนดูที่เฮลั่น รวิชออกมาจากกลางเวที และแสดงคอนเสิร์ตได้อย่างสนุกสนาน เพลงต่อเพลง
ไม่นานนัก ทุกอย่างก็ดับมืดลง รวิชงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ซักพักหนึ่งก็มีภาพใหญ่ปรากฏบนจอมอนิเตอร์เวที เป็นภาพของเขากับณปิง เสียงจอกแจกของผู้ชมดังขึ้น ลลนาถึงกับกุมขมับตัวเอง รวิชยืนนิ่งมองดูภาพนั้นอย่างไม่กระพิบตา อาวุธแอบมองผลงานของเขาอยู่ข้าง ๆ เวที พร้อมกับยิ้มอย่างผู้ชนะ
แต้วรีบวิ่งไปยังห้องควบคุม พบเจ้าหน้าที่สองคนนอนสลบอยู่ แต้วจึงรีบไปหาคนมาเพื่อให้รีบนำภาพออกไป แต่ก่อนที่ภาพจะถูกปิดลง
“ไม่ต้องปิดภาพนะครับ...เปิดไว้อย่างนี้แหละ”รวิชเอ่ยขึ้น
“ถ้าหากทุกคนจะโกรธ ผมก็คงไม่ว่าอะไร แต่ตอนนี้ผมคงต้องบอกเรื่องราวทั้งหมดกับทุกคน คนในภาพนั้น คือคนที่ผมรักมากที่สุดครับ ได้โปรดอย่าเกลียดหรือโกรธเขา เพราะเขาไม่ได้ผิดอะไร ถ้าจะโกรธขอให้โกรธผมนะครับ”เสียงจ่อกแจ่กดังขึ้น ลลนาถึงกับยืนอึ้งกับสิ่งที่รวิชทำ
“ผมมีความสุข และดีใจอย่างมากที่วันนี้ได้มายืนตรงจุดนี้ มีคนรักผมมากมาย ผมมีแฟนเพลง มีแฟนคลับ ทุกคนดีกับผมมาก ๆ ขอบคุณครับ แต่ก่อนที่ผมจะมายืนตรงนี้ มีใครคนหนึ่งที่อยู่เคียงข้างผมมาตลอด ไม่ว่าผมจะสุข ทุกข์ แค่ไหน ทุกครั้งที่ผมเหนื่อย ก็จะมีเสียงหนึ่งที่คอยถามว่า เหนื่อยมั้ย ทุกครั้งที่ผมท้อแท้ก็จะมีกำลังใจจากเขาเสมอ ทุกครั้งที่หนาว จะมีไออุ่นจากเขา แต่ตอนนี้ ผมหนาวเหลือเกิน......”รวิชน้ำตาไหล
“เขาเลือกที่จะจากไป เพื่อให้ผมก้าวขึ้นมายืน ณ จุดนี้ แต่ผมคงทำให้เขาเสียใจมาก ๆ แต่ช่างเหอะ ผมไม่สนใจแล้วแหละ ว่าต่อจากนี้จะเป็นยังไง สำหรับผมตอนนี้ ขอแค่ให้เขากลับมา แค่นั้น”
“วันนี้ จริง ๆ แล้วผมอยากร้องเพลงเดียว สำหรับเขา.........ปิง เพลงนี้วิชให้ปิงนะ”
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V2GBF7DPD&Autoplay=0
สายน้ำผ่านไปแต่ใจมันยังคงเจ็บ ยิ่งนานยิ่งจำย้ำเตือน
ตั้งแต่เมื่อวันที่เธอได้เดินเข้ามา และพาให้ใจหายดี
สายน้ำผ่านมาและพาเอาใจหายไป ตอนเธอจากไปไม่นาน
ยังเก็บคำรักอยู่ในใจไม่ทันพูดจา
เพราะเธอจากลาไกลไม่หวนคืนมาอีกเลย
ได้โปรดคืนย้อนมา ให้เวลากลับหลัง ฉันยังอยากจะเผย
ว่าฉันรักเธอมากมาย
หากสายน้ำย้อนคืน ก็อาจได้ดังฝัน
ฉันจะเก็บเธอไว้อยู่กับฉันจนชั่วนิรันดร์
ได้โปรดคืนย้อนมา ให้เวลากลับหลัง ฉันยังอยากจะเผย
ว่าฉันรักเธอมากมาย
หากสายน้ำย้อนคืน ก็อาจได้ดังฝัน
ฉันจะเก็บเธอไว้อยู่กับฉันจนชั่วนิรันดร์…
ยังไม่ทันจบเพลง รวิชก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อใครคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น คนที่รวิชรักมากที่สุด ณปิง
ณปิงก้าวลงมาตามขั้นบันได จนถึงหน้าเวที พร้อม ๆ กับที่รวิชกระโดดลงมาจากเวที ทั้งสองเข้าสวมกอดกัน เสียงเฮดั่งสนั่นลั่นหอประชุม ลลนาถึงกับน้ำตาไหล อาวุธมองดูด้วยความเครียดแค้น
“ฉันไม่มีวันแพ้แก ไอ้รวิช” อาวุธ เดินตรงดิ่ง พร้อมกับชักปืนจ่อจะยิงไปที่รวิช
“วิช ระวัง”
“ปัง!!!!!!!”
“ปิงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”
ความชุลมุนเกิดขึ้นในหอประชุมทันที เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเข้ารวบตัวอาวุธทันที ลลนาและแต้ววิ่งเข้ามาหน้าเวที
รวิชประคองกอดร่างณปิงไว้แนบอก
“ตามหมอที ใครก็ได้ตามหมอที ตามหมอที ใครก็ได้ตามหมอที ปิง ปิงต้องไม่เป็นไรนะ”รวิชร้องตะโกนดังลั่น แต่ความชุลมุน ทำหไม่มีใครสนใจนอกจากวิ่งหนีกันออกข้างนอก
“พี่ตามแล้ว ๆ เดี๋ยวก็มา ๆ”ลลนาบอกกับรวิช
“ปิงต้องไม่เป็นไรนะ รู้มั้ย”รวิชโอบกอดปิง น้ำตาไหลอาบสองแก้ม
“วิช...วิชเท่มากเลยรู้มั้ยวันนี้น่ะ วิชเก่งที่สุดเลย”ปิงเอ่ยเบา ๆ
“อืม...เพราะปิงนั่นแหละ เพราะปิงวิชถึงทำได้ รู้มั้ย ปิงไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวหมอก็มา เดี๋ยวก็ไปโรงพยาบาลนะปิง แล้วเราก็จะกลับบ้านกัน แล้วเดี๋ยววิชจะร้องเพลงให้ปิงฟัง แล้วปิงก็ทำกับข้าวให้วิชกินด้วย”
“ปิงรักวิชนะ รักไม่เคยเปลี่ยน วิชรักปิงมั้ย”
“รักซิ รักมากด้วย ปิงคือทุกสิ่งของวิช คือหัวใจของวิช คือความรักของวิชนะ”
ไม่มีคำพูดใดจากณปิงอีกแล้ว ดวงตาของเขาปิดสนิท พร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก
“อย่าทิ้งผมไป ปิง อย่าจากผมไปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปป”
เสียงร้องของรวิชในค่ำคืนนั้นมันกรีดลึกลงไปในจิตใจของผู้ที่ยืนดูอยู่รอบ ๆ เป็นยิ่งนัก
........................................
.....................................................
.......................................
เรือหางยาวแล่นมาถึงกลางแม่น้ำ รวิชเปิดผ้าสีขาวออก เขาเอากอบเถ้ากระดูก และกลีบดอกไม้ขึ้นมา ลอยลงในแม่น้ำ...แม่น้ำปิง
“กลับบ้านนะปิง” หยาดน้ำใส ๆ ไหลออกจากดวงตาของรวิช