:m23:ขอโทษนะครับที่ให้รอนาน งานยุ่งน่ะครับ ช่วงนี้ อิอิ
Chocolate No.6***เพียงพอ***(ตอนที่1)
ทุ่งหญ้าสีเขียวสดหลังจากที่ฝนเพิ่งตกไปเมื่อวานนี้ แสงแดดยามเช้าตรู่ทอผ่านทิวเขาเบื้องหน้า สายลมที่พัดเอื่อย ๆ ทำให้ท้องฟ้าที่มีเมฆสีส้มดูราวกับฉากของละครที่กำลังเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ ต้นไม้ใหญ่ยืนต้นตระหง่านอยู่กลางทุ่งให้ร่มเงาแก่ผู้ที่ต้องการหลบแสงแดดได้เป็นอย่างดี
"ที่นี่ยังสบายเหมือนเดิมเลยเนอะ ว่ามั้ย"เจตน์เอ่ยขึ้น
"อืม สบายตัวและสบายใจเสมอ"กล้าตอบ พลางลดตัวลงนั่งพิงต้นไม้ใหญ่
"เน่าเชียวนะ"เจตน์แซว พร้อมกับหันมามองกล้า
"ว่ากันเข้าไปนะคร้าบบบบ"กล้าพูดพร้อมเงยหน้าขึ้นยิ้มกับเจตน์
"ห้าปีแล้วเนอะ ที่ผมมาอยู่ที่นี่"เจตน์พูด
"ใช่ดิ่ เด็กหนุ่มจากกรุงเทพ เดินทางมาท่องเที่ยว สุดท้ายก็หลงรักที่นี่ ก็เลยไม่กลับ"กล้าย้อนอดีต
"ใช่ สุดท้ายก็หลงรักที่นี่ และก็ใครคนหนึ่งที่นี่"เจตน์กล่าวขึ้นพร้อมกับมองหน้ากล้า กล้าหันมาสบตากับเจตน์อยู่พักนึง ก่อนจะหันมองกลับไปยังทิวเขาเบื้องหน้า พร้อมกับยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก
เจตน์ลาออกจากงานเมื่อห้าปีที่แล้ว เขาตัดสินใจเก็บกระเป๋าเดินทางมายังเมืองที่เงียบสงบ เพื่อพักผ่อน และถ่ายภาพซึ่งเป็นงานอดิเรกที่เขารัก
เจตน์ได้พบกับกล้าครั้งแรกในตลาดเก่าของตำบล ในวันที่เจตน์ลืมขาตั้งกล้องเอาไว้ที่ร้านกาแฟ ในเช้าวันนึง
"ของนายรึป่าว"กล้าเอ่ยถามเจตน์พร้อมกับชูถุงผ้าร่มสีดำใบยาวที่ภายในมีขาตั้งกล้องอยู่
"เอ้ยยย เออ ขอบคุณนะครับ ของผมเอง โห นี่ผมเบลอขนาดลืมวางไว้เลยเหรอเนี่ย" เจตน์กล่าวตอบก่อนรับของคืนมา
"นายเป็นนักท่องเที่ยวเหรอ"
"อ๋อ ครับ ผมมาเที่ยว พักผ่อนน่ะครับ มาถ่ายภาพด้วย"
"แปลกเนอะ เออ ผมชื่อกล้าครับ นายล่ะ"
"ผมเจตน์ครับ แล้วอะไรเหรอครับที่ว่าแปลก"
"ก็ไม่เห็นว่าที่นี่มีอะไรน่าเที่ยวเลย ชนบทธรรมดา ๆ"
"ก็สบายใจดีน่ะครับ เงียบ ๆ ดี ผมชอบ คิดดูซิ่ผมนอนได้เต็มอิ่มมากเลยเมื่อคืน"
"นายชอบถ่ายรูปเหรอ"
"ครับ ก็ชอบ แต่ตอนที่ยังทำงานอยู่ก็ไม่มีเวลานักหรอกครับ"
"อ๋อ อืม ว่าแต่ไปที่ไหนมาบ้างแล้วล่ะครับ"
"อ๋อ ก็ไปในตำบล แล้วก็เออ..เดินไปเรื่อย ๆ น่ะครับ ที่ไหนน่าสนใจก็ถ่ายไว้"
"มีที่นึง อยากไปมั้ยล่ะ"
"ไปซิ่ ขอบคุณมาก ๆ นะครับ"
และนั่นก็เป็นครั้งแรกที่เจตน์ได้มายังทุ่งหญ้าแห่งนี้
เจตน์สนุกสนานกับการถ่ายรูปทิวทัศน์บริเวณทุ่งหญ้า หันกลับมาอีกทีเขาก็เห็นกล้า เพื่อนใหม่ของเขานั่งหลับพิงต้นไม้อยู่ เจตน์เดินกลับมานั่งลงข้าง ๆ กล้าลืมตาตื่นขึ้น
"เอ้ย ถึงกับหลับเลยเหรอ เบื่อป่าวเนี่ย"เจตน์เอ่ยถาม
"เฮ้ย ป่าว...มันสบายดี ลมเย็น ๆ ก็เลยหลับน่ะ"กล้าตอบ
"จะกลับยังล่ะ"เจตน์เอ่ยถาม
"นายถ่ายรูปเสร็จยังล่ะ เรายังไงก็ได้"
"งั้นอีกแปบนึงแล้วกัน"
"อืม งั้นเราขอนอนรอแล้วกันเนอะ แฮะ ๆ"
เจตน์ถ่ายรูปต่อไป ก่อนจะหันกลับมามองอีกครั้ง เขาเริ่มรู้สึกแปลก ๆ กับการมองกล้า อย่างหนึ่งก็คือ หัวใจที่เต้นแรง
กล้ากับเจตน์สนิทกันมากขึ้นในเวลาไม่นานนัก กล้าเองก็กลายเป็นไกด์นำเที่ยวให้กับเจตน์ ทุกวันที่กล้าจะขี่มอเตอร์ไซค์มารับเจตน์เพื่อไปถ่ายรูปในที่ต่าง ๆ
เจตน์เองก็รู้สึกดีกับกล้ามากขึ้น ๆ ๆ ทุกวัน แต่เขาก็ยังคงนิ่งเงียบไว้ จนวันหนึ่งที่เขาจะเดินทางกลับ ไม่มีวี่แววของกล้าที่ท่ารถโดยสาร ไม่มีใครเห็นกล้าเลยซักคนเดียว เจตน์เสียใจที่ไม่ได้บอกลาเพื่อนรัก ที่เขารักมากกว่าเพื่อน
รถโดยสารแล่นออกไปตามทางลูกรังอย่างช้า ๆ สายตาของเจตน์มองทอดออกไปเบื้องหน้า และแล้ว เขาก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นใครคนนึงยืนหลบหลังต้นไม้ แอบมองอยู่เบื้องหน้า เจตน์หันกลับมามอง และนั่นคือกล้าไม่ผิดแน่ ทันทีที่กล้าเห็น เขาก็หันหลังหลบที่หลังต้นไม้
เสียงรถทำให้กล้ารู้ว่ามันแล่นผ่านไปไกลแล้ว กล้าถอนหายใจก่อนจะเดินออกมาจากหลังต้นไม้ใหญ่
"เฮ้"
กล้าสะดุ้งเฮือก ก่อนจะหันหลังไปมอง
" ไม่ร่ำไม่ลาเลยนะ"
"เออ...คือ ... เรา..."
"แก้ตัวมาดิ่"เจตน์แกล้งยืนมองแล้วทำตาดุ ๆ
"ไม่ชอบการจากลาเท่านั้นเอง"กล้าเอ่ย
"แล้ว....มีบางอย่างที่เรา..."กล้าเงียบไป
"อะไรล่ะ...โห ทำอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ยังกะผู้ชายจะบอกรักผู้หญิงซะอย่างงั้น" เจตน์พูดจายียวน กล้าเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะเอ่ยกับเจตน์
"มันต่างกันก็แค่ว่า มันเป็นผู้ชายที่อยากจะบอกรักผู้ชายอีกคนเท่านั้นแหละ" คำพูดของกล้า ทำให้เจตน์ยืนนิ่ง
"ขอโทษนะ...แค่อยากบอก จะโกรธเราก็ได้นะ"กล้าก้มหน้านิ่ง เขาไม่กล้าสมชื่อซะแล้ว
"โกรธมาก โกรธมาก ๆ โกรธที่ทำไมเพิ่งมาบอก ไอ้เราก็นึกว่ารักข้างเดียวซะอีก" คำพูดของเจตน์ทำให้กล้าเงยหน้าขึ้นมามองอย่างตะลึงงัน
เจตน์ยิ้มหวานให้กับกล้า เขารู้ตัวเองแล้วว่าคงอีกนานแน่กว่าเขาจะกลับกรุงเทพ...
ยังไม่จบน่ะคร้าบบมีต่อ แต่รอหน่อย อิอิ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
