หัวข้อ: เด็กป๋า โดย TRomance P.232 28-11-11 [แจ้งข่าวค่ะ]

[pummy09]

เย้ๆๆ ในที่สุดก็ตามทันแล้วค่ะ
จริงๆๆ ติดงอมแงมตั้งกะเรื่องของพี่ดินแล้วค่ะ
แต่มาเรื่องคุณคนเดียวไม่ได้ เพราะรู้สึกจะรันทดไปหน่อย พร้อมกะงานยุ่ง
กลับมาก็มีเด็กป๋าโผล่มาซะแล้ว
พอมาอ่าน มันก็เริ่มลุ้นตั้งแต่ตอนแรกเลยอะค่ะ ลุ้นว่าสองคนนี้จะลงเอยกันได้ยังไง
เพราะดูแล้วอุปสรรคมันเยอะและแข็งมาก
เลยต้องตามอ่านอย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะ 
เฮ้อ เหนื่อยค่า เหนื่อยลุ้นไปกะป๋ากะโจมซะตัวโก่งเลยค่า 5555+

[kokikung]

มาร๊อ รอ อยากอ่านไวไว
 

[myapril]

มาชื่นชมพ่อสามีน้องโจมด้วยอีกคน

[-Otto-]

 คุณพ่อดีเด่นแห่งปี

[dragonnine]

ดีใจจังที่พ่อ เข้าใความรู้สึกป๋า และยินดีช่วยอย่างเต็มใจ

รักพ่อป๋าจัง

ป๋าสู้ๆๆๆๆ นะเอาใจช่วยเต็มที่

[yunjaelover]

แสดงว่าที่หายไปนาน ก็เพราะต้องทำเรื่อง แล้ว ก็วางแผนลักพาตัว แหมแต่นานเกินไปหรือเปล่า จนโจมคิดมากเลย สงสัยจะต้องมีเคลียร์ว่าผู้หญิงที่เห็นในรูป อ่ะเป็นใคร  

[miniz]

รอต่อค่าา 

[Fanun]

คุณพ่อสุดยอด   
รอตอนต่อไปจ้า 

[kuku]

รอเหมือนกัน

[nam_lah]

หายยยยย  หายปายหนายยยยยยยยยยยย

[มะมะมะหมิว]

สนุกมากๆค่ะ ><

[mild09]

รอ ร๊อ รอ 

[ladymoon_yy]

พ่อป๋า เข้าใจลูกอะ 

[Mura_saki]

อยากเป็นเด็กป๋าจัง....

[nanny_js_js]

โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮอออออ  ในที่สุดก้อตามทันนนนนนนนนนน  เป็นกำลังใจให้ป๋านะค่ะ  จัดการให้ได้นะคะ  สงสารน้องโจม

โกรธไอ้เฮียอ่ะ  ขัดขวางอยู่ได้

เป็นกำลังใจให้นักเขียนด้วยค่ะ    

[kokikung]

เย้ยยยยย คนเขียนหายยยยยยย
ใครเจอนำตัวฝากบอกว่าคนอ่านคิดถึง 

[acorntan]

ถวายอาก้าช่วยป๋าเลยได้มะ

[Seiki]

ตอนที่ 34 'เด็กป๋า'


“ขอโทษนะเบส ขอโทษพวกมึงทุกคนด้วยที่กูใส่อารมณ์กับพวกมึง”

“ไม่เป็นไรป๋า พวกกูเข้าใจมึงดี”
เคยนึกค่อนขอดพวกที่โผกอดกันกลางสนามบินว่าเวอร์ แต่วันนี้เข้าใจความรู้สึกคนเหล่านั้นแล้ว พ่อจัดการเรื่องทุกอย่างให้ก็จริง แต่พ่อไม่เคยมาอยู่ในช่วงเวลาที่ป๋าต้องการกำลังใจเลยสักที แล้วพระเอกขี่ม้าขาวมาอยู่ตรงหน้าช่วงที่ป๋าอ่อนแอแบบนี้ไม่ใช่ใคร เพื่อนสามคนที่ใครๆก็มองว่าไม่เหมาะที่จะเป็นเพื่อนป๋าเลย สามคนนี้ไม่ได้รวยล้นฟ้าแบบป๋าหรอก แต่พวกมันรวยความจริงใจ ลูกคุณหนูเอาแต่ใจตัวเองแบบป๋าต่างหากที่ไม่น่าจะมีเพื่อนตายกับเค้าได้ แต่ป๋าก็มี แล้วทุกครั้งพวกมันก็ไม่เคยไปไหน
“กลับห้องมึงกันเหอะ พ่อมึงให้คนมาแต่งห้องใหม่ให้ มึงโทรไปบอกพ่อมึงเรื่องนี้เหรอวะ”
ไอ้เบสถามขึ้นมาขณะที่เราเดินไปที่รถ
“เออ กูขอให้เค้าช่วย”
“แต่มึงต้องมีข้อแลกเปลี่ยนกับพ่อมึงใช่มั้ยวะ มึงจะไม่มีโอกาสทำอย่างที่มึงอยากทำนะป๋า”
ไอ้เบสรู้ดีว่าแต่ไหนแต่ไร ป๋าต่อต้านเรื่องธุรกิจของพ่อมาตลอด ธุรกิจเครื่องดื่มชูกำลังมีขายไปทั่วโลก ฤทธิ์กระตุ้นประสาทของมันแตกต่างจากยาบ้าตรงไหน ถึงผลข้างเคียงจะน้อยกว่ายาบ้าแบบเทียบกันไม่ได้ แต่มันก็คือยาเสพย์ติดชนิดหนึ่งอยู่ดี ต่อให้คิดเข้าข้างตัวเองว่ามันก็คล้ายๆกับกาแฟนั่นแหละ แต่ใครๆก็รู้ว่ามันไม่ใช่
“เอาน่ะ สุดท้ายมันก็ต้องเป็นกูที่ต้องรับช่วงต่อจากพ่ออยู่ดี ดื้อไปก็เท่านั้น”
“แต่มึงไม่ได้อยากเป็น CEO นี่”
ไอ้มหามันออกความเห็นบ้าง มันเป็นคนแรกที่สนับสนุนให้รับช่วงกิจการจากพ่อ มันบอกว่าตำแหน่ง CEO นั้นเท่ดี
“แล้วมึงจะให้กูขายกิจการทิ้งหรือไง ยังมีน้องหนูที่กูต้องดูแลนะ”
“มึงตามใจพ่อมึงบ้างก็ดีนะ เค้าจะได้สบายใจ เออ เทียนบอกกูว่าน้องโจมเป็นลูกชายเจ้าสัวโรงสีข้าว แล้วก็ขายพวกสินค้าการเกษตร มีชื่อในสังคมไฮโซด้วยนะมึง”
“งั้นเราน่าจะหาข่าวโจมง่ายกว่านี้ไม่ใช่เหรอวะ ทำไมรู้สึกว่ามืดแปดด้านแบบนี้”
“โจมใช้นามสกุลแม่เค้าว่ะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน”
“งั้นต้องสืบจากบ้านโจม กูว่าบุกคืนนี้เลยดีกว่า”
“มึงอดทนมาได้ตั้งหลายวัน อดทนอีกหน่อยเหอะว่ะ เค้าทำแบบนี้แสดงว่าเค้าก็วางแผนอย่างดีเหมือนกันนะเว้ย”
เสียงคัดค้านทำให้ต้องสงบสติอารมณ์อีกครั้ง ถึงในใจจะพุ่งพล่านเป็นไฟที่พร้อมจะไหม้หญ้าตลอดเวลาขนาดไหน แต่คำว่าเพื่อนหวังดีมันวนอยู่ในสมองจนต้องทิ้งตัวลงนั่งอีกครั้ง สองข้างทางของบ้้านเกิดเมืองนอนก็ยังเป็นเหมือนเดิม เกาะกลางถนนก็ยังมีประติมากรรมระดับโลกผุดอยู่ทุกๆห้าหกเมตรเหมือนเดิม มีสถาบันการศึกษาพ่นแอร์บัดอวดศักดาก็แบบต้นเว้นต้น การนั่งมองข้างทางทำให้สมองป๋าหายหน่วงลงบ้างนิดหน่อย สีคอนกรีตไม่ได้ช่วยอะไร แต่ที่พอจะช่วยป๋าได้คือสีของต้นไม้ใใบหญ้านั่นต่างหาก
ทั้งๆที่คิดว่าตัวเองให้ความสนใจกับดอกไม้สีเหลืองข้างทางแล้ว แต่อดที่จะคิดถึงโจมไม่ได้อยู่ดี น่าแปลกใจตัวเองที่มาอยู่ตรงจุดนี้ได้ ไม่เคยคิดว่าจะเจอกับสิ่งที่เรียกว่า’ความรัก’ คนที่ไม่เคยขาดรักและขาดคนเอาใจอย่างป๋า คนที่เคยมองว่าความรักที่เคยสัมผัสนั้นเหมือนน้ำซึมบ่อทราย เท่าไหร่ก็ไม่พอ เท่าไหร่ก็ไม่รู้สึกว่าตัวเองได้รับการเติมเต็ม แล้วคนที่มาอุดรอยรั่วของเม็ดทรายนั้น เป็นคนที่เย็นชาและน่าหมั่นไส้ในสายตาเกินกว่าที่ป๋าจะคิดว่าตัวเองชอบคนแบบนี้ได้ แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว
ข่าวโจมที่มหาได้มาจากเทียนเป็นเรื่องที่ต้องมานั่งทบทวนกันอีกครั้ง สำหรับป๋าแล้ว การที่ได้อะไรมาง่ายๆทำให้มองว่าตัวเองคือจุดศูนย์กลางของทุกอย่าง ให้ความสำคัญของสิ่งที่อยู่รอบข้างน้อยจนบางอย่างมีระดับความสำคัญติดลบเสียด้วยซ้ำ เมื่อมีโจมเข้ามาเกี่ยว ป๋าก็ขีดเส้นใต้ของความสำคัญไว้ใตคำว่าเราเพียงอย่างเดียวจนลืมคิดไปว่า ทุกคนมีที่มาที่ไป ป๋าทำตัวมีปัญหาเรียกร้องความสนใจจากพ่อ ประชดชีวิตเพราะแม่ โจมเองก็ต้องมีที่มาที่ไปเหมือนกัน
โจมเปิดเผยเรื่องส่วนตัวและครอบครัวให้รู้บ้าง ป๋าก็รับรู้เท่าที่โจมบอกให้รู้ นอกจากนั้นป๋าไม่คิดจะสนใจ แต่ตอนนี้ คนที่เคยเป็นแฟนเก่าและพ่วงตำแหน่งพี่ชายลูกพี่ลูกน้องคนนั้นเข้ามาอยู่ในความสนใจจนเป็นเรื่องที่ละเลยไม่ได้
“มหา มึงนัดเทียนมาห้องกูทีดิ”
“ไม่ได้เว้ย ป๋า มึงเปลี่ยว มึงเรียกเด็กคนอื่นมาดิวะ ตะบี้ตะบันให้คุ้มกับเงินที่มึงส่งเสียเท่าไหร่ก็ได้ อย่ามายุ่งกับเทียนของกู”
“เทียนของมึงเหรอ”
“เออดิวะ”
“แล้วเค้ายอมรับสถานะที่มึงยัดเยียดให้แล้วเหรอมหา”
“เค้าตอดรัด เอ้ย ตอบรับแล้ว”
“มึงไม่สนใจหน้าอกสะบึมและสะโพกทอร์นาโดแล้วว่างั้น”
“กูก็สนใจอยู่ แต่กูก็ต้องอยู่กับความจริงสิ”
“นึกว่ามึงจะเปลี่ยนจากดูหนังสือปลุกใจเสือป่ามาเป็นหนังสือปลุกใจเสือไบแล้วซะอีก”
“อย่าเลย กูเอาตัวรอดไม่เก่งเหมือนมึงหรอกป๋า ถ้ากูแก้ตัวไม่ถูกใจเทียนนะ กูตายกับตาย”
“พอๆ กูอยากเจอเทียนเพราะจะคุยเรื่องโจมหรอกเว้ย”
“ก็มึงบอกว่าให้นัดไปห้องมึง”
“ถ้ากูจะเอาใคร กูเคยนัดมาห้องกูเหรอมหา”
“ก็น้องโจมไง มึงพาน้องเค้ามาตั้งแต่ครั้งแรกเลย”
“มึงอย่าเอาโจมไปรวมในเรื่องอย่างว่าได้มั้ยวะ”
“พวกมึงสองคนหยุดเถียงกันสักทีได้มั้ย แทนที่จะปรึกษากัน ดัันมาทะเลาะกันเมียมึงเมียกูอยู่ได้”
“มึงว่าใครวะแย้”
ที่ต้องออกปากถามเพราะนานๆไอ้แย้มันจะหมดความอดทนสักที ปกติแย้จะสงบปากสงบคำที่สุดแล้ว
“กูว่าทั้งคู่แหละ ป๋ากูรู้ว่ามึงร้อนใจเรื่องน้องโจม แต่มึงก็ไร้สาระตรงที่เถียงกับไอ้มหานี่แหละ ป่านนี้น้องโจมจะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้”
มันอดใจไม่ไหวจริงๆ แต่มือมันไปถึงหัวไอ้แย้ก่อนระบบกลั่นกรองทางความคิดจะทำงานซะอีก ที่ตั้งใจฟังเพราะนานๆไอ้แย้จะดูมีหลักการและจริงจังกับอะไรสักที แต่ไอ้ประโยคทะแม่งๆประโยคสุดท้ายนี่สิ
“มาร้อนใจอะไรกับเมียกูวะแย้ มึงแอบมองเมียกูมานานแค่ไหนแล้วล่ะ”
“พอๆ เงียบๆกันทั้งสามคนนั่นแหละ กูไม่มีสมาธิขับรถเลยเนี่ย พวกมึงไม่สังเกตเลยเหรอว่ากูวนมาเจอร้านห่านน้ำแดงนี่สามสี่ครั้งแล้ว” ไอ้เบสโวยวาย
“แล้วมึงจะมาสนใจพวกกูทำไมวะเบส มีหน้าที่ขับรถก็ขับไปสิ”
“อ้าว กูก็อยากรู้เรื่องที่พวกมึงคุยกันนี่ ถ้ารู้ว่าไร้สาระขนาดนี้กูถึงคอนโดนานแล้วป๋า”
“แล้วที่ยังไม่ถึงนี่เพราะพวกกูงั้นดิ” มหามันรู้หน้าที่เลยโวยวายแทน
“ก็นิดหน่อย แต่ที่ไม่ไปไหนสักทีเพราะกูหลงว่ะ ไม่เคยตั้งต้นมาคอนโดป๋าจากสุวรรณภูมินี่นา”
“โธ่เว้ยไอ้ห่าเบส แล้วทำไมมึงไม่บอกกูตั้งแต่ออกมาวะ”
“กูกลัวมึงนั่งเครื่องมาเหนื่อยๆเลยอยากบริการ อีกอย่างมึงไม่ค่อยมีสติอะป๋า เดี๋ยวขับรถไปกินแบริเออร์ทางด่วนจะทำไงวะ”
“ทำใจตายหมู่ไง ถ้ากูขับรถชนแบริเออร์ก็ตกลงมาตายอะดิไอ้บ้า ตบไฟเข้าซ้ายเลย”
“ทำไมวะ”
“กูขับเอง”
สิบห้านาทีเท่านั้นที่ไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องโจม เป็นสิบห้านาทีที่ห้องโดยสารเงียบกริบทั้งๆที่อยู่กันสี่ชีวิต ไม่ใช่เพราะไม่มีอะไรจะคุยกัน แต่เป็นเพราะทุกคนช็อคตาตั้งอยู่กับป๋าในโหมดตีนผี พวกมันไม่กล้าแม้จะส่งเสียงหายใจให้ได้ยิน จนรถมาจอดสนิทในลานจอดรถของคอนโดนั่นแหละ ถึงจะได้ยินเสียงพรูลมหายใจของพวกมันโดยพร้อมเพรียง
พ่อให้คนมาตกแต่งห้องใหม่โดยยึดสไตล์เดิมๆที่ป๋าเคยตกแต่งเอาไว้ เพียงแต่เปลี่ยนวัสดุไปตามสมัยนิยมเท่านั้น ความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นทำให้รู้สึกหวิวไหวในอก ห้องเดิมแต่บรรยากาศเปลี่ยนมันทำให้รู้สึกอ้างว้างอย่างบอกไม่ถูก แต่มันก็ทำให้ป๋าไม่ใจร้อนมุทะลุจนเกินไป อย่างน้อยก็ไม่ต้องร้อนรนเพียงเพราะเห็นเงาร่างของโจมตามจุดต่างๆของห้องอย่างที่เค้าเคยทำบ่อยๆ ไว้หาตัวโจมเจอ จะกลับมาสร้างความคุ้นเคยกับห้องเก่าแต่บรรยากาศใหม่ๆอีกครั้ง
เพียงแค่แรงสั่นสะเทือนของโทรศัพท์ก็ทำให้คนเรารู้สึกตื่นเต้นและมีความหวังขึ้นมาได้ในยามที่เรากำลังอยู่ในสภาวะจิตใจอ่อนแอแบบนี้
“ครับพ่อ”
“ทำไมทำเสียงเหนื่อยหน่ายล่ะ”
เพราะชื่อที่หน้าจอไม่ใช่ชื่อและรูปของคนที่ห่วงหาอยู่น่ะสิ แต่ป๋าก็รู้จักกาละเทศะพอที่จะไม่พูดออกไปตามความรู้สึกนึกคิด
“ผมเพิ่งมาถึงห้องน่ะครับพ่อ”
“เออ เดินทางเรียบร้อยดีนะ แกจะเข้าบ้านหรือเปล่า”
“พ่ออยู่บ้านเหรอครับ”
“ไม่อยู่ พ่อมาออกรอบกับลูกค้าที่ต่างจังหวัด”
“แล้วจะถามผมเพื่อ”
“เผื่อแกจะแวะไปหาน้องหนูไง น้องหนูคิดถึงแกมากนะ”
“อารมณ์ผมยังไม่พร้อมจะเอนเตอร์เทนใครครับพ่อ แล้วรู้ว่าน้องหนูเหงาทำไมพ่อไม่อยู่บ้านบ้างล่ะครับ ระวังน้องหนูจะเรียกคนทำสวนว่าพ่อนะ”
“ก็ต้องรักษาการCEOรอแกไงป๋า”
ก็เพราะพ่อเป็นแบบนี้แหละ แม่ถึงได้หนีไป จะโทษใครคนใดคนหนึ่งก็ไม่ได้ คนเราตกลงเป็นคู่ชีวิตกันแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดที่จะรักษาสถานภาพนั้นเอาไว้คือความรักและความเข้าใจ ในเมื่อแม่มีรักแต่แม่ไม่เข้าใจชีวิตคู่ของตัวเองก็อยู่กันไม่ได้ ในเมื่อพ่อมีความเชื่อมั่นในตัวเองและมีความเป็นผู้นำอยู่เต็มเปี่ยม พ่อเลยไม่ยอมปรับตัวเองเพื่อหาจุดกึ่งกลาง ครอบครัวก็ต้องล่มสลายแบบนี้แหละ กลับบ้านไปก็ต้องคอยหลบสายตาที่แสดงออกถึงความต้องการที่มีต่อป๋าอย่างโจ่งแจ้งของแม่น้องหนูอีก ถ้าไม่มีน้องหนู บ้านคือที่สุดท้ายที่ป๋านึกอยากกลับไป
ขอให้การใช้ผู้หญิงร่วมกันกับพ่อหยุดอยู่ที่กิ่งเถอะ ตอนนั้นกิ่งเป็นสาวบริการที่ยังไม่มีพันธะใดๆ ถ้าเราสองคนพ่อลูกจะซื้อบริการผู้หญิงคนเดียวกันไม่ใช่เรื่องแปลก ถึงแม้การเลี้ยงดูกิ่งจะรับจากทั้งสองทางไม่ว่าจะพ่อหรือป๋าก็ตาม แต่เพราะกิ่งไม่เคยเข้ามาก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวของป๋า เมื่อเรียกให้มาหาก็มา แล้วก็ทำหน้าที่ของตัวเองไม่ขาดตกบกพร่อง ป๋าก็พอใจแล้ว
แต่การมีอะไรกับผู้หญิงที่อยู่ในฐานะแม่ของลูกอีกคนของพ่อตัวเองนั้น เป็นเรื่องที่ทำให้ป๋ารู้สึกสะอิดสะเอียนอย่างบอกไม่ถูก ท่าทางยั่วยวนที่แสดงออกโจ่งแจ้งของแม่น้องหนูนั้นทำให้ป๋ารับไม่ได้ เป็นหนึ่งในเหตุผลที่ทำให้ป๋าไม่อยากมีอะไรร่วมกับคนของพ่ออีก และเหตุผลที่ใหญ่กว่านั้น ป๋าตั้งใจจะเลิกชีวิตที่ไร้แก่นสารนี้เพราะมีโจมแล้ว ป๋าชอบเวลาที่เห็นโจมงอนเพราะทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ แต่ป๋าไม่ชอบใจเท่าไหร่ถ้าโจมต้องมางอนเพราะความมักง่ายของตัวเองและทำให้คนที่ตัวเองบอกว่ารักเสียใจ เพราะถ้าโจมทำแบบนั้นกับป๋า ต้องมีตายกันไปข้างหนึ่งบ้างเหมือนกัน
“พ่อให้ใครเอารถมาให้ผมใช้ด้วยนะ”
“รถคันไหน ไม่ใช่มอร์เตอร์ไซค์นะ”
“รถยนต์ครับพ่อ คันไหนก็ได้ครับ”
“เออ อย่าอุตริไปแข่งรถกับใครอีกล่ะ อย่าออกเที่ยวกลางคืนด้วยนะ อย่าก่อเรื่องเข้าใจมั้ยป๋า”
“รู้แล้วครับพ่อ ผมกลับมาตามหาเมียนะครับ ไม่ได้กลับมาพักร้อน”
“เตือนไว้ก่อนไง เดี๋ยวเด็กๆแกรู้ก็เสนอตัวมานวดให้จนไม่ได้พักผ่อนกันพอดี”
“ผมไม่มีอารมณ์แบบนั้นหรอกครับ”
“ป๋า”
“ครับ”
“แกมั่นใจเหรอว่าแกชอบเด็กผู้ชายคนนั้น ไม่ใช่แค่ช่วงหลงหักปักหัวปำนะ”
“ครับ ผมรักเค้าครับพ่อ”
“จั้กจี้หูเป็นบ้า ลูกสารภาพว่ารักกันกับผู้ชาย ใครจะสืบทอดวงศ์ตระกูลกูวะเนี่ย ฮึ่ย!!”
“พ่อครับ อย่าคิดไปไกลขนาดนั้นเลย ชีวิตคนเราสั้นจะตาย บางทีผมอาจจะตายก่อนพ่อด้วยซ้ำ”
“แกอย่าพูดจาแบบนี้ได้มั้ยวะ เป็นคนรุ่นใหม่หน่อยสิป๋า”
“ผมพูดความจริง”
“เค้ามีดีตรงไหนเหรอป๋า เด็กของลูกเป็นร้อยพ่อไม่เคยเห็นลูกมองว่าใครดี แต่ทำไมคนนี้ลูกถึงคิดว่าชอบเค้า”
“เพราะเราต่างก็ขาดเหมือนกันไงครับพ่อ พออยู่ด้วยกันแล้วมันเลยรู้สึกได้เติมเต็มส่วนที่ขาด”
“ลูกมีทักษะในการหลอกด่าพ่อได้ดีนะ เอาเถอะๆพ่อขัดลูกไม่ได้เพราะลูกถือไพ่เหนือกว่าพ่อแล้วนี่ รีบจัดการแล้วก็รีบไปเรียนได้แล้ว พ่อเหนื่อยเต็มทีแล้วป๋า”
“ครับ”
หน้าจอดับลงไปแล้ว แต่อาการหน่วงๆในใจยังเหลือเท่าเดิม พ่อไม่กล้าขัดใจเพราะพ่อกลัวป๋าจะเตลิดจนกู่ไม่กลับเหมือนที่ผ่านๆมาต่างหาก โจมกล้าได้กล้าเสียถอดแบบมาจากใคร คนเป็นพ่อย่อมรู้ดี
“ถ้ามองในแง่ดี น้องโจมหายไปนี่ก็ทำให้มึงกับพ่อคุยกันเยอะขึ้นนะป๋า”
ไอ้เบสโพล่งขึ้นมาตอนที่ล้มตัวลงนอนบนโซฟาพอดี ไอ้แย้ไปทำอะไรอยู่ในครัวไม่รู้ ส่วนมหากำลังเสิร์ฟน้ำอยู่ตรงหน้าแล้วก็หันมายิ้มให้ หลอนแบบพอดีๆเหมือนกัน
“เหรอวะ ถ้ากูเลือกได้ โจมไม่ต้องหายไปยังจะดีกว่า ถึงโจมไม่หายไปกูก็ทำตามที่พ่อต้องการแล้วนี่”
“มึงทำตามที่พ่อต้องการแค่ส่วนหนึ่งไม่ใช่เหรอวะ อีกส่วนหนึ่งมึงแค่ต้องการทำให้โจมเห็นว่ามึงดูแลเค้าได้หรือเปล่า” ไอ้เบสแสดงความคิดเห็น
“เออ”
“แต่ป๋า เทียนบอกกูว่าที่น้องโจมดูเก็บกดก็เพราะครอบครัวเป็นคนจีนที่เจ้าระเบียบมากนะ แล้วมึงคิดว่าพ่อเค้าจะยอมรับเหรอวะ ต่อให้น้องโจมเป็นผู้หญิงยังดูยากเลย”
“กูจะเอาโจมไม่ได้จะเอาพ่อเค้านี่หว่ามหา กูต้องทำให้โจมมาอยู่ด้วยกันให้ได้แหละ เอาไงเอากัน”
“มึงแรงอะป๋า มึงเหมือนพระเอกหนังฮ่องกงเลย”
“เรื่องไรของมึงวะ”
“ชีวิตนี้เพื่อฆ่า หัวใจเพื่อเธอ”
“ไปอยู่ไกลๆตีนกูให้มากที่สุดเหอะมหา”
“มหาเทียนโทรมา”
ไอ้แย้ลั่นระฆังหมดยก มหารีบถลาไปที่เคาน์เตอร์ครัวที่มันวางโทรศัพท์เอาไว้ เสียงบ่นกะปอดกะแปดลอยตามลมมากระทบหู
“โทรมาตอนไหนวะ ทำไมไม่ได้ยินเสียงเลย”
ถึงจะมองไม่เห็นแต่ก็พอจะเดาท่าทางได้ว่ามันกำลังร้อนรนต่อสายไปหาเทียนอยู่ และอีกมือนึงคงเกาท้ายทอยตัวเองไปด้วยแน่ๆ
“ถ้ามึงไม่มีปัญญานั่งเฝ้าหน้าจอ มึงช่วยเปิดเสียงโทรศัพท์ด้วยนะมหา ไอ้ปัญญาอ่อน”
อยากจะบินกลับไปเครียดแล้วก็รอข่าวโจมแบบเงียบๆที่อังกฤษเหมือนเดิมจริงๆ มีเพื่อนอยู่ด้วยก็ไม่ฟุ้งซ่านดี แต่อึดอัดใจมาก เพราะจนแล้วจนรอดก็ยังไม่รู้ว่าโจมอยู่ไหน เป็นยังไงบ้าง แล้วเค้ามาบังคับโจมให้ไปหรือโจมไปเองกันแน่
สภาพห้องไอ้เบสบอกว่าบ่งบอกได้หลายสถานการณ์ ไม่มีร่องรอยการต่อสู้ มีแต่ของที่ถูกรื้อค้นเท่านั้น นึกถึงแล้วก็หนักใจ มืดแปดด้านตรงที่คลำทางไปได้แค่นั้นแล้วก็ไม่มีทางไปอีกเลย ขอให้พ่อช่วยสืบจนกว่าจะรู้ว่าโจมอยู่ไหน พ่อรับปากว่าจะจัดการให้ แต่พ่อก็บอกเวลากับป๋าไม่ได้ว่าเมื่อไหร่ถึงจะรู้ที่อยู่โจม
คิดอะไรเรื่อยเปื่อยมหาก็มาทรุดตัวลงนั่งที่ปลายขาพอดี แรงยวบของเบาะทำให้ต้องหรี่ตามอง สีหน้าบ่งบอกว่าถูกขัดใจมาก หน้าผากยับย่นและหายใจฟึดฟัดจนน่ารำคาญ เหมือนวัวกระทิงที่เห็นผ้าแดงอยู่ตรงหน้าแล้ววิ่งเข้าชนไม่ได้ยังไงอย่างนั้นเลย
“ไง สวีทกันไม่สงสารกูเลยนะมหา”
“สวีททเชี่ยไรล่ะ โทรมามีแต่เรื่องมึงทั้งนั้น ไม่เข้าใจจะกลัวอะไรมึงนักหนา ไม่คุยกับมึงให้สิ้นเรื่องสิ้นราวเลยวะ”
“นี่มึงหึงกูหรือหึงเทียน”
“ไม่ได้หึงเว้ย แค่น้อยใจเฉยๆ กูบอกว่าคิดถึง แม่งไม่สนใจกูเลย”
“แล้วเทียนว่ายังไงบ้าง”
จากที่นอนเหี่ยวแห้งไม่อยากลุกขึ้นทำอะไร แต่พอบอกว่าเป็นเรื่องโจม ตัวก็ดีดผลุงขึ้นเองโดยอัตโนมัติ ไอ้มหาเองยังสะดุ้งตกใจ ยกมือขึ้นมาตั้งการ์ดป้องกันตัวเองเพราะนึกว่าจะไปทำร้ายมัน
“เป็นไรของมึง”
“อยู่ๆมึงดีดตัวขึ้นมา กูตกใจ”
“อย่ามาขวัญอ่อนตรงปลายตีนกู เมียมึงว่าไงบ้าง”
“เทียนบอกว่าให้ลองส่งคนไปสังเกตการณ์ที่บ้านโจมดู”
“บ้านโจมอยู่ไหน”
“เดี๋ยวเทียนจะส่งแผนที่บ้านโจมมาให้ มึงส่งต่อคนของพ่อมึงเลยแล้วกัน”
“โอเค ฝากขอบใจเทียนด้วยนะ”
“ขอบใจกูก่อนเถอะ กูก็อยากสวีทกับแฟนเหมือนกันนะป๋า”
“น่า ช่วยเหลือกูก่อนเถอะ เสร็จจากนี้แล้วกูจะให้มึงไปสนทนาธรรมกับเมียมึงถึงมัลดีฟเลย”
“พวกมึงบันทึกเสียงไอ้ป๋าไว้ด้วยนะ มันว่ามันจะให้กูไปฮีนนิมูนกับเทียนที่มัลดีฟ”
“ไอ้ป๋ามันเคยผิดคำพูดเหรอวะ”
ไอ้แย้ร้องถามมาจากในครัว
“ไม่เคยว่ะ แหะ แหะ กูดีใจแล้วเนื้อเต้นแบบนี้แหละ”
“กูแนะนำให้มึงลองครั้งแรกกับมหานะป๋า เริ่มหมั่นไส้มันแล้ว เทียนเค้าไม่เห็นจะระริกระรี้กับการได้เป็นเมียมึงเลย มึงนี่พอได้เมียแล้วเป็นเอามาก”
“กูติดมาจากไอ้ป๋า มึงไม่ด่ามันบ้างล่ะเบส”
“กูยังรักชีวิตอยู่”
ปล่อยให้มันตีกันไปก่อน ตอนนี้สิ่งที่่ต้องทำคือโทรบอกให้พ่อเตรียมคนไว้ให้ พ่อบอกว่าเย็นๆจะส่งนักสืบมาหาที่ห้องแล้วสั่งงานกันเองได้เลย ถือว่าก้าวหน้าไปอีกสเตป ช่วงนี้เป็นช่วงที่ยกโทรศัพท์ขึ้นมาบ่อยมาก หลังจากที่ไม่เคยชอบอุปกรณ์สื่อสารนี้สักเท่าไหร่ แต่เพราะมันมีหน้าโจมอยู่ในนั้น ป๋าเลยอดยกขึ้นมามองให้กำลังใจตัวเองไม่ได้
“เออป๋า”
“อะไรวะ”
“เทียนบอกว่า ตั้งแต่พี่ชายโจมแต่งงานไปอะ เค้าออกงานสังคมบ่อยนะเว้ย มึงตามๆข่าววงการไฮโซบ้าง”
ทำไมชีวิตต้องมาพัวพันกับสิ่งที่เกลียดด้วยวะ สังคมจอมปลอมที่ปั้นหน้ายิ้มเข้าหากันแล้วเริ่มนินทาเพียงแค่หันหลังเป็นอะไรที่ป๋าเกลียดสุดๆแล้ว  แต่ต้องฝืนใจเพราะเป็นอีกช่องทางที่พอจะทำได้ตอนนี้สินะ
“ตอนนี้พุ่งประเด็นไปที่พี่ชายโจมก่อนนะป๋า เทียนบอกว่าตอนเรียนมัธยมโจมไม่เคยมีเพื่อน เท่าที่เห็นโจมมักจะเดินกับพี่ชายคนนี้ตลอด ถ้าไม่ไปไหนมาไหนคนเดียวก็จะไปกับพี่ชายคนนี้แหละ”
ทุกครั้งที่พูดถึงพี่ชายโจม เป็นทุกครั้งที่หงุดหงิดขึ้นมาแบบไร้เหตุผล ตอนแรกป๋ายังมองโลกในแง่ดีว่าพี่โจมยอมแต่งงานไปเพื่อครอบครัวได้ แสดงว่าไม่ได้รักโจมอย่างแฟนสักเท่าไหร่อย่างที่โจมบอก คนที่จริงจังกับความรักครั้งนี้อาจจะเป็นโจมแค่คนเดียว พอนึกขึ้นมาแล้วก็ต้องกำหมัดเล็บจิกฝ่ามือจนทะลุเข้าเนื้อ ถึงมันเป็นเพียงอดีตที่ผ่านไปแล้ว แต่พอรู้ว่าโจมเคยทุ่มเทให้ใครก็เจ็บแปลบๆในอกจนต้องยกกำปั้นขึ้นมาทุบอกตัวเอง แล้วต้องออกแรงทุบให้มันหายอึึดอัดมากขึ้นเมื่ออดคิดไม่ได้ว่าคนมักมากยังไงมันก็ไม่ยอมหยุดที่สิ่งใดสิ่งหนึ่งอยู่แล้ว มันมีเมียเป็นตัวเป็นตนก็ใช่ว่ามันจะยอมปล่อยโจมไป
ป๋าลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปหรือไว้ใจจนเกินเหตุ
พี่ชายโจมต้องการจับปลาสองมือแน่แล้ว
เมียอาจจะเป็นเหยื่อที่อำนวยผลประโยชน์ก้อนใหญ่ แต่โจมก็เป็นเหยื่อที่ตัดใจคายทิ้งไม่ได้ คนที่ได้ใกล้ชิดโจมอย่างป๋ารู้ดี โจมเป็นคนแข็งนอกแต่อ่อนใน และทำตัวหน้ารักๆใส่ป๋าได้ทั้งๆที่ไม่แสดงอารมณ์อะไรทางสีหน้านี่แหละคือเสน่ห์ โจมวางตัวได้น่าค้นหาได้ตลอดเวลา แล้วใครล่ะที่จะยอมปล่อยไปง่ายๆแบบนี้ ป๋าไม่น่าชะล่าใจเลยจริงๆ
“ช่วงนี้มีงานอะไรน่าสนใจให้กูไปโชว์ตัวในฐานะลูกชายเพียงคนเดียวเจ้าของธุรกิจเครื่องชูกำลังอันดับหนึ่งของประเทศได้บ้างวะ”
“มึงไม่ต้องฝืนใจหรอกป๋า ไม่ต้องพึ่งพานักสืบพ่อมึงให้เสียเวลาแล้วด้วย”
“ทำไมวะ”
“ข่าวกอสซิปในไทยรัฐหน้าสองบอกว่า งานรวมตัวของสังคมไฮโซงานหน้า ทายาทอันดับหนึ่งเจ้าของโรงสีข้าวจะพามือขวาไปเปิดตัวว่ะ เรามาถูกทางแล้ว”
ถึงจะมาถูกทางอย่างที่ไอ้เบสว่า แต่ป๋าก็ทำอย่างที่ใจต้องการไม่ได้อยู่ดี ตอนที่โทรไปยกเลิกนักสืบกับพ่อ พ่อบอกว่าให้วางแผนกันให้ดีก่อน ถ้าใจร้อนทำอะไรลงไปเรื่องอาจจะบานปลายจนพวกผู้ใหญ่ต้องเข้าไปเกี่ยวข้อง เรื่องพวกนี้พ่ออยากให้เราแก้ปัญหากันเองแบบเงียบๆ แค่รู้ข้อมูลแค่นั้น ไม่กี่วันต่อมามีแมสเซ็นเจอร์เอาซองสีน้ำตาลมาส่ง บอกว่ามาจากพ่อ สิ่งที่อยู่ในซองเอกสารทำให้ป๋ามือเย็นเฉียบๆทั้งๆที่เลือดเล่นพล่านขึ้นหน้า
รูปด้านข้างใบหน้าคุ้นเคยที่ป๋าห่วงหา รูปที่โจมกำลังทอดสายตาเศร้าสร้อยมองออกไปนอกหน้าต่าง มือจับเหล็กดัดเอาไว้ไม่ต่างอะไรกับนักโทษ
ภาพที่เห็นทำให้ป๋าอยากฆ่าคนที่มันบังอาจด้วยสองมือเปล่า เพื่อนสามคนต้องออกแรงฉุดรั้งป๋าให้ใจเย็นลงอย่างหนัก ทุกสมองไม่นับรวมตัวเองสุมหัวกันวางแผนการบุกจับตัวประกัน
ช่วงเวลาที่ป๋าร้อนใจขนาดนั้น พ่อสัญญาว่าจะให้นักสืบช่วยจับตาดูโจมให้ ถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากลจะส่งคนเข้าไปเอาตัวโจมออกมาทันที
ช่วงเวลา 3 เดือนที่ป๋าต้องทรมานเจียนตาย
กว่าจะถึงวันที่บุกไปหาโจมได้ เพื่อนๆต้องเอาน้ำราดตัวป๋าไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง มหาต้องยกมือไหว้ไปน้ำตาไหลอาบแก้มลูกผู้ชายเพื่อตบหน้าให้สติป๋าคืนกลับมาเป็นผู้เป็นคนให้เร็วที่สุด
ป๋าไม่สามารถนิ่งเฉยเพื่อรอแผนการได้ การติดต่อกับไอ้แมนเพื่อซื้อยาเป็นหนทางเดียวที่สมองกลวงๆจะคิดไปถึง ป๋าต้องเสพย์ยาเพื่อให้ตัวเองอยู่ในโลกของจินตนาการ ช่วงเวลาที่ป๋าไม่รู้ตัวเองเลยว่าทำให้เพื่อนต้องลำบากและทรมานไม่แพ้กันกับป๋าแค่ไหน เป็นช่วงเวลาที่รู้สึกว่าตัวเองเห็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจ
กว่าทุกอย่างจะกลับเข้าสู่ภาวะปกติ กว่าเราจะเคลียร์กันได้ กว่าพวกเราจะเข้าใจกัน กว่าที่จะได้ยินไอ้มหาฮัมเพลงไปตลอดทางลงหาดใหญ่ในวันนี้ได้ กว่าจะมีโจมซบไหล่นอนหลับตาพริ้มอยู่แบบนี้
ป๋าและเพื่อนๆต้องผ่านอะไรมามากมาย ตอนที่ป๋าตัดขาดตัวเองจากโลกแห่งความเป็นจริงนั้น เพื่อนๆวางแผนและทำทุกอย่างให้อย่างไม่มีที่ติ ถึงแม้บางอย่างต้องได้รับแรงสนับสนุนจากพ่อก็เถอะ แต่ถ้าไม่ได้พวกมัน ป๋าอาจจะเป็นไอ้ขี้ยาไปจริงๆก็ได้ แล้วก็จะไม่มีโจมนอนซุกไหล่ไปแบบนี้ ไม่รู้จะขอบคุณเพื่อนสามคนนี้ยังไงดี
   

‘ล่องใต้ไปตามเสียงเพลงกล่อมบรรเลงเป็นเพลงเร้าใจ        มนต์รักจากแคว้นแดนถิ่นแห่งกลิ่นบุหงามาลัย   เมืองใต้ใครเยือนเหมือนท่องวิมาน’




๐ สวัสดีค่ะ มาแบบเงียบๆ เพราะตอนนี้ยังเป็นตอนที่เรียบเรื่อยเหมือนเดิม ไม่ได้หวือหวาอะไรเท่าตอนหน้า อ้าว!!! หาเรื่องถูกคนอ่านด่าอีกแล้ว 

๐ ตอนนี้กำลังเก็บของย้ายบ้านนะคะ เลยเคลียร์อะไรหลายๆอย่างค่อนข้างรัดตัวมากๆ ขอโทษคนรอด้วยนะคะ

๐ เดินทางไกลกันพอสมควรแล้วนะคะ อีกสักสิบตอน หรือไม่เกินสิบห้าตอน เราก็จะลากันเรื่องเด็กป๋าแล้ว มาถึงตอนนี้ก็ใจหาย

๐ ขอบคุณทุกคนเหมือนเดิมนะคะ ขอบคุณสำหรับคำผิดที่ชวยกันดูให้ตลอด ยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่หลายๆคนด้วยนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ TRomance

๐ ทวงถามหรือพูดคุยกันได้ที่เดิมค่ะ TRomance's Fanpage คลิกที่นี่

[a_tapha]

   เค้าได้จิ้มแหละ

[mascot]

รู้แล้วจร้า เพราะเข้ามาแอบดูบ่อยๆ

[WhatLoveIs]

^.^
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
ได้รับรู้ความเป็นไป ก็ดีใจแล้วค่ะ

[ขนมหวาน]

แอบย่องมาเงียบ ๆ ดีนะเราก็แอบซุ่มน้องโจมอย่างเงียบ ๆ
แต่กลับเจอป๋าและเดอะแกงค์หลงเมียแทน ท่าทาง
มหาจะหลงเมียมากกว่าป๋าอีกนะเนี่ย

ตอนหน้าคงมีคิวโจมออกแล้วใช่มะ คิดถึงมากกกกกกกกกก
จะจบแล้วเหรอ แต่อยากแอบรู้ชะตากรรมอิเฮียนะเนี่ย
ป๋า จัดหนักให้เลยนะจ๊ะ โทษฐานทำร้ายร่างกายเมียรักป๋าอยู่หลายหน

[k_U_K_K_I_K]

กรี้ดดดดด มันก็ยังไม่เครียล์อยู่ดีค่าาา

มาต้องต่อค่า

[YMP]

มาตามประกาศ


* * * * * * * *
 
อ่านจบแล้ว เจอตรงนี้

พ่อไม่กล้าขัดใจเพราะพ่อกลัวป๋าจะเตลิดจนกู่ไม่กลับเหมือนที่ผ่านๆมาต่างหาก โจมกล้าได้กล้าเสียถอดแบบมาจากใคร คนเป็นพ่อย่อมรู้ดี

[naja-kitase]

ซึ้งใจกับเพื่อนป๋าอ่ะ

[sayhi11]

มาเงียบๆๆเลยเอาใจช่วยแบบเงียบๆๆค่ะ
ป๊า สู้ๆๆๆ

[thejaoil]

ป๋าก็ไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่คิด โชคยังดีที่มีเพื่อนที่ดีๆ

[aisen]

ไม่ย่อง มาเงียบๆ หรอก จ๊ะ ชาวบ้านเขารู้กันทั่วแล้ว

ว่ามาต่อนะ

[bellity]

สงสารป๋ามากอ่ะ ทรมาณทั้งโจมทั้งป๋าเลยอ่ะ

อีก 10-15 ตอนเองจะจบแล้ว TT^TT อยากลุ้นไปกับป๋าจังว่าจะลงเอยกันยังไง

ปอลิง หน้าจอดับลงไปแล้ว แต่อาการหน่วงๆในใจยังเหลือเท่าเดิม พ่อไม่กล้าขัดใจเพราะพ่อกลัวป๋าจะเตลิดจนกู่ไม่กลับเหมือนที่ผ่านๆมาต่างหาก โจมกล้าได้กล้าเสียถอดแบบมาจากใคร คนเป็นพ่อย่อมรู้ดี 


ตรงนี้ต้องเป็นป๋ารึเปล่าครับ อ่านแล้วตะหงิดใจ น้องโจมโผล่มาจากไหน 55+

[เฉาก๊วย]

เรื่องเล่า 3 เดือนได้จบลงแล้ว ถึงไม่ได้รับรู้จากตอนนี้ก็พอรู้ว่าป๋าต้องทั้งทนและทรมานแค่ไหน
รออ่านเรื่องอนาคตนะจ๊ะนักเขียนผู้น่ารักกกกก     ขอบคุณมากๆ ค่า