ึคุณแม่...ครับผม !!! [100%] คุณหมอเด็กสาวเท้าไปตามทางเดินในโรงพยาบาลอย่างเร่งรีบ… เขาเพิ่งเสร็จจากการตรวจหวอดรอบเช้า แล้วจึงเดินเลยมาที่ตึกผู้ป่วยพิเศษแห่งนี้… คุณหมอตัวเล็กหยุดมองป้ายหน้าห้องห้องหนึ่ง เมื่อเห็นเป็นชื่อที่ถูกต้องก็เคาะประตูแล้วเปิดเข้าไป… ซึ่งคุณหมอก็ต้องแอบงงเล็กๆ เมื่อพบคนที่ไม่คิดว่าจะมาอยู่กับคนไข้คนนี้ได้กำลังนั่งปอกแอ๊ปเปิ้ลให้คนไข้บนเตียงทานอยู่… คุณหมอเด็กจึงเดินเข้าไปหาพร้อมทักออกไปว่า…
“พี่หมอก ! ทำไมมาอยู่เฝ้าคุณธาดาได้เนี่ย…” คุณหมอเด็กส่งเสียงทักออกไป ซึ่งคนเฝ้าไข้ก็หันกลับมาพร้อมตอบด้วยสีหน้าเบื่อๆว่า…
“ก็ถามคนไข้บนเตียงดูสิ… โทรเรียกฉันมาเฝ้าทุกวันเลยตั้งแต่ย้ายมาอยู่โรงพยาบาลเนี้ย… ทั้งงานทั้งเงินพี่ช็อตหมดแล้วอ่ะกานต์…” คุณหมอกเป็นคนแรกที่กล่าวอุทธรณ์ คุณหมอเด็กจึงมองไปที่จำเลย…
“ก็ผมติดต่อน้องฟ้าไม่ได้อีกเลยตั้งแต่วันนั้น… พอโทรหาคุณหมอไม่มีสัญญาณอีก… แล้วถ้าน้องฟ้าคิดจะติดต่อใครอีกนอกจากนี้ ผมก็คิดออกแค่คุณหมอกคนเดียว เพราะงั้นผมเลยขอร้องให้คุณหมอกมาอยู่ที่นี่...”
“แน่ใจว่าขอร้องเหรอครับคุณธาดา…ผมรู้สึกว่ามันจะออกไปทางแนวขมขู่แกมบังคับนะ…”
“ผมขอร้องคุณจริงๆคุณหมอก…” คนไข้หนุ่มเอ่ยบอกคนที่นั่งอยู่ข้างเตียง… แต่อีกฝ่ายกลับทำหน้ายู่ใส่แล้วยัดแอ๊ปเปิ้ลใส่ปากเขาแทน…
“ผมกับฟ้าเราหลบไปอยู่ในที่ที่ไม่ค่อยมีสัญญาณน่ะครับ… แล้วตอนนี้โทรศัพท์ฟ้าก็เสีย…ยังไม่ได้ซื้อใหม่… คุณธาดาเลยติดต่อฟ้าไม่ได้…” คุณหมอเด็กอธิบาย… มือก็รับผลไม้จากคุณหมอกมาทานด้วย… สายตาก็จับจ้องคนไข้บนเตียงด้วยสายตาค้นหาและพิจารณา เขาเห็นคุณธาดาทำตาโตหูผึ่งในทันที
“แล้ว…มันเกิดอะไรขึ้นกับโทรศัพท์น้องฟ้าล่ะครับ… แล้วตอนนี้น้องฟ้าอยู่ที่ไหน อาการดีขึ้นแล้วใช่มั้ยครับ แล้วกลับมารึยังผมจะได้ไปเยี่ยม… ”
“ผมว่าคุณธาดานอนอยู่เฉยๆบนเตียง…แล้วรักษาแผลตัวเองให้หายดีกว่านะครับ… ฟ้าน่ะแค่เป็นแผลโดนบาด แต่คุณน่ะถูกยิงนะครับ… ฟ้าต่างหากที่ควรจะมาเยี่ยมคุณ… แต่ไม่รู้ว่าเขาจะให้มารึเปล่านะ…” คุณหมอทำเป็นคิดเพื่อหวังผลบางอย่าง…และมันก็ได้ผลเมื่อคุณธาดาถามกลับตรงจุดเป๊ะ…
“เขา…? เขาไหนครับคุณหมอกานต์… ทำไมจะไม่ให้ฟ้ามาเยี่ยมผม…” คุณธาดาถาม… คุณหมอเด็กก็ทำตาโตมองกลับพร้อมบอก…
“อ้าว… ก็สามี…เอ๊ย !…แฟนไอฟ้าไงครับ… เขาเป็นคู่แข่งทางธุรกิจกับคุณนี่… เขาจะยอมให้ฟ้ามาเยี่ยมผู้ชายคนอื่นได้เหรอ…”
“คู่แข่ง… คุณหมายถึง…”
“อ๋อ…คุณรังสิมันต์ใช่มั้ยหมอกานต์… นี่น้องฟ้าตกปากรับคำเป็นแฟนกับเขาแล้วเหรอ… ดีเนอะ น้องหนูลินจะได้มีคุณพ่อกับคุณแม่พร้อมหน้าพร้อมตากันซักที…” คุณหมอกรับมุขหมอกานต์ทันควัน… นึกรู้โดยสัญชาตญาณว่าสองคนนั้นมีซัมติงรองกันตั้งแต่งานแต่งงานยัยม่านแล้ว…
พูดจบคุณหมอกก็แอบเหลือบตามองคุณธาดา คนไข้ที่เขาเฝ้าพยาบาลมาตั้งหลายวัน… สีหน้าของชายหนุ่มดูซึมลงไปอย่างเห็นได้ชัด ทว่าคิ้วขมวดก็ทำให้รู้ว่าเขาคงจะยังมีเรื่องสงสัยอะไรอีกแน่ๆ…
“แต่น้องฟ้าเคยบอกผมว่า…เขาไม่ได้เป็นอะไรกับ…คุณรังสิมันต์ไม่ใช่เหรอ” นั่นไง…ว่าแล้วต้องถามแบบนี้…
“ก็…เขาเพิ่งได้กันเมื่อวันก่อน…เอ๊ย…เพิ่งตกลงเป็นแฟนกันเมื่อวันก่อนน่ะ… นี่คุณธาดา…ผมรู้นะว่าคุณรู้สึกยังไงกับเพื่อนผม… แต่ผมว่าคุณตัดใจเถอะครับ อย่าไปยุ่งกับเขาเลย… คุณรังสิมันต์น่ะ หวงไอฟ้าอย่างกับอะไรดี… คุณก็น่าจะรู้นะ…”
“แต่…น้องฟ้าน่ะบอกว่า…”
“นั่นน่ะเมื่อหลายวันก่อนนะครับ… แต่เรื่องที่ผมมาบอกคุณเนี่ย มันเพิ่งเกิด… ผมไม่อยากให้คุณธาดาต้องเสียใจนาน และจะได้ทำใจเสียแต่เนิ่นๆ… แล้วถ้าหากคุณจะคิดสั้น… คุณจะได้ไม่เป็นไรมาก เพราะที่นี่เป็นโรงพยาบาล…”
“ไอหมอกานต์ พูดแรงไปแล้ว… หมอบ้าที่ไหนมาแช่งให้คนไข้คิดสั้นว่ะ…”
“เอ๋า…ก็พี่หมอก… คนมันอกหักนะ จะทำอะไรก็ได้… ผมก็แค่พูดดักไว้ก่อน พี่หมอกนั่นแหละ ต้องคอยจับตาดูแลคุณธาดาดีๆแล้วกัน… ดูสิน่ะ นั่งอึ้งกิมกี่ไม่พูดไม่จาอยู่บนเตียงไปซะแล้ว…” คุณหมอกานต์เอ่ย พลางบุ้ยใบ้สายตาไปทางคนบนเตียง… หมอกหันมองตามแล้วก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา
“เออๆ… ถ้าพูดจบก็กลับไปได้แล้วคุณหมอเด็ก สงสารคุณธาดาเขา… ไป…กลับไปไป๊…”
“โหย…ไล่กันงี้เลยเหรอ… อยากจะอยู่กันสองคนละสิ… เออ…ก็ได้ ไปก็ได้… คุณธาดาครับ…กานต์ขอโทษนะ แต่ที่กานต์ต้องพูดตรงๆเพราะผมสงสารคุณ ไม่อยากให้คุณต้องเสียใจนาน… เพราะผมว่านะ… ฟ้าน่ะโดนจับใส่ปลอกคอแล้วคงถอดออกยากแล้วล่ะ ก็เจ้าของน่ะ ลั่นกลอนใส่กุญแจแน่นหนามาก… ถ้ายังไงก็ ลองมองคนข้างๆดูบ้างก็ได้นะครับ… มีคนรอปลอบใจคุณอยู่นะ…”
“ไอหมอบ้า… พูดบ้าอะไรเนี่ย… ไม่ต้องมายักคิ้วหลิ่วตาใส่พี่เลยนะ… พี่แค่เป็นคนดี… เข้าใจมั้ย… กลับไปเลยไป…”
คุณหมอกพูดพลางก็ดันหลังเพื่อนให้ออกไปจากห้อง… เพราะตัวเองรู้สึกสงสารคนป่วยที่ทำหน้าไม่สู้ดี นอนลืมตามองเพดานไม่พูดไม่จาอยู่บนเตียงนั่นเต็มทน… คุณหมอพยักหน้าเออออก่อนจะยอมเดินออกไปจากห้องด้วยแววตาสงสารคุณธาดาเขาเหมือนกัน…
…ขอโทษนะคุณธาดา แต่ผมโดนบังคับให้มาพูดกับคุณแบบนี้น่ะ ผมขอโทษจริงๆนะคุณธาดา… ยังไงผมก็จะยังเป็นแฟนหนังสือคุณต่อไปแน่นอนนะครับ… คุณหมอกานต์พูดขอโทษขอโพยในใจระหว่างที่ยอมเดิมออกไปจากห้องแต่โดยดี…
“ทำได้ดีมากเลยคุณหมอณัฐกานต์…แหม แบบนี้ผมต้องให้รางวัลคุณจริงๆซะแล้วสิ…” เสียงพูดภาษาไทยออกสำเนียงแปร่งๆดังขึ้นข้างตัว คุณหมอเด็กหันขวับไปมองแล้วชิปากใส่แบบไม่ไหวจะอดทนอีกต่อไป…
“โอ๊ย… ทำไมผมต้องมายุ่งเกี่ยวอะไรกับคุณด้วยเนี่ย… รู้มั้ย…ว่าคุณทำให้ผมรู้สึกผิดกับวิชาชีพของตัวเองมากๆ ผมมีหน้าที่ต้องช่วยเหลือชีวิตคนนะ ไม่ใช่ทำให้เขาแย่ลง… คุณรู้จักคำว่าบาปมั้ยเนี่ยเฮอะ… แล้วมาขู่บ้าอะไร ว่าถ้าผมไม่ทำ คุณจะมาปล้ำผมเนี่ย… โฮ่ย…”
“อ้าว…แต่มันก็ได้ผลนี่ คุณกลัวผมจะปล้ำคุณจริงๆก็เลยยอมมาพูดให้คุณธาดาเขาตัดใจจากคุณฟ้าไม่ใช่เหรอ…”
“นี่…ผมไม่ได้กลัวคำขู่ของคุณ… แต่ที่ผมยอมทำตามเนี่ย เพราะผมรู้แล้วว่าไอฟ้าโดนเจ้านายคุณจับกินตับ… เอ๊ย… ชะ…ช่างเหอะ… เอาเป็นว่าที่ผมทำก็เพราะฟ้าเป็นเพื่อนผม… ไม่ใช่เพราะกลัวคำขู่ของคุณ… ทีนี้คุณจะยอมให้ผมไปทำงานได้รึยัง…หืม?”
“…โอเค อยากไปก็ไปได้แล้วครับคุณหมอเด็ก… แต่ว่า…เจ้านายผมไม่ได้ชอบกินตับนะครับ บอสเคยบอกว่ามันเหม็น ก็เลยไม่ชอบ แต่ถ้าคุณชอบงั้นเที่ยงนี้เราไปกินตับกันมั้ย… ผมรู้จักร้านตับอร่อยๆนะ ไปกินกันมั้ย…”
“อะ…อะ…ไอบ้า !! ใครเขาให้มาชวนกินตับกันในที่สาธารณะแบบนี้ฮ๊ะ… ถ้าพี่พยาบาลตรงนั้นได้ยินเขาจะคิดยังไง… เดี๋ยวเขาก็หาว่าฉันเป็นคู่เกย์กับนายหรอก…”
“อ้าว…แล้วไม่ใช่เหรอครับ… ผมทั้งกอด ทั้งหอ…ม คุณ… อุ๊บ !!”
“หุบปาก !!! พูดอะไรออกมาน่ะรู้ตัวรึเปล่า… ไอฝรั่งบ้าเอ๊ย… จะพูดจะจาอะไรช่วยไตร่ตรองซักนิดนึงจะได้มั้ยฮ๊ะ… พูดแบบนี้ผมเสียหายนะคุณ… ผมยังอยากมีเมีย มีลูกเหมือนคนทั่วไปเขานะ…”
“หืม? อะไรนะ หน้าตาอย่างคุณเนี่ยนะ จะไปทำผู้หญิงที่ไหนเขาท้องได้…ฮื้ม? ลองทำให้ผมท้องดูก่อนดีมั้ย... เอ๊ หรือคุณอยากจะเป็นฝ่ายท้องเองซะเลย... ผมทำได้นะ...เอามั้ย...ที่รัก...”
“…ไอ…บ้า !!! ผู้ชายที่ไหนเขาท้องได้กันวะ… กลับไปเลยไป๊…เสร็จเรื่องแล้วผมก็จะไปทำงาน… ยิ่งพูดกับคุณผมยิ่งปวดหัวว่ะ… โอย…เพลียเหลือเกิน…” คุณหมอทำท่าโบกลมให้ตัวเองแล้วตัดสินใจเดินหันหลังไปตามทางเดิน… พยายามหลบหน้าหลบตาคุณพยาบาลที่นั่งเฝ้าเวรและกำลังหัวเราะคิกคักพลางชี้ไม้ชี้มือใส่เขา…
โอ๊ย…ไอฝรั่งบ้า ! แล้วจะมาเดินตามติดเป็นลูกเจี๊ยบเดินตามแม่เป็ดอีกนานมั้ยวะเนี่ยหา แล้วพรุ่งนี้เขาจะเอาหน้าที่ไหนมาโรงพยาบาลกันล่ะ รับรองได้เลยว่าพรุ่งนี้เรื่องของเขาจะได้กลายเป็นทอร์ค ออฟ เดอะ โรงพยาบาลแน่ๆ… ชาติที่แล้วเขาเคยไปก่อนกรรมทำเข็ญกับชาวต่างชาติไว้สมัยเนี่ย…!!
ส่วนภายในห้องคนไข้ หลังจากที่คุณหมอหน้าเด็กเดินออกไปแล้ว คุณหมอกก็เดินกลับมาที่เตียง เห็นคนบนเตียงนอนมองไปนอกหน้าต่างด้วยสายตาเศร้าสร้อยขนาดนั้นก็อดสงสารไม่ได้ เขาเข้าไปนั่งลงบนเตียงแล้วเอามือไปแตะที่แขนเบาๆให้กำลังใจ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเอ่ยให้อีกคนฟังว่า…
“รีบๆหายแล้วกันนะคุณ… แล้วผมจะเป็นเพื่อนคุณไปดื่ม เอามั้ย…”
“…” อีกฝ่ายไม่ได้ตอบอะไรออกมา แต่เพียงปรายตามามองแล้วยิ้มบางๆมาให้…
คนนั่งอยู่บนเตียงจึงเอามือตบบ่าปลอบใจอีกคนต่อเบาๆ แล้วเขาก็นึกอย่างไรไม่รู้ นึกอยากเอามือไปลูบศีรษะของอีกฝ่ายขึ้นมา… คุณหมอกก็ทำตามความต้องการที่สั่งมาทันที เขาเอามือไปลูบลงบนศีรษะของอีกคนเบาๆพลางกล่าวว่า…
“…ไม่เป็นไรนะคุณ เศร้าน่ะเศร้าได้ แต่อย่าคิดสั้นนะ… ผมกลัวผี…”
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หญิงสาวในชุดภูมิฐานเดินเข้าไปในบ้านน้อยหลังเล็กด้วยอาการนิ่งสงบ แต่ภายนัยน์ตาวาวโรจน์ด้วยความเกลียดชัง… นายหญิงดารกานต์ แห่งตระกูลภูบดีอัศวเมศวร์ ค่อยๆก้าวเท้าเข้ามาภายในบ้านอย่างถือวิสาสะ… หล่อนมองเห็นถ้วยชามที่ยังไม่ได้ล้างวางอยู่บนโต๊ะกินข้าว… ก็นึกถึงภาพบาดตาบาดใจที่หล่อนมองผ่านกล้องจากการส่งสัญญาณภาพมาให้หล่อนดูภายในรถ… คนบ้านนี้ มันเลวกันยกบ้านเลยจริงๆ !
“ณพล… กรุณ… พังโต๊ะกินข้าวมันซะ…ฉันขยะแขยงมันเต็มทน…”
“นายหญิงครับ… จะดีเหรอครับ… จู่ๆก็ทำลายข้าวของเลยแบบนี้ ผมว่ามันแรงไปนะครับ…” กรุณ ลูกน้องหนุ่มใหญ่เอ่ยกับนายหญิงของตระกูลด้วยความนอบน้อม
“นั่นน่ะสิครับ… ไหนตอนแรกนายหญิงบอกว่า แค่ให้เรามาพาตัวคุณหนูไวโอลินกลับบ้านใหญ่ไม่ใช่เหรอครับ… ถ้านายใหญ่รู้ว่าเรามาทำอะไรให้มันใหญ่โตขึ้นมาแบบนี้…ผมว่ามัน…”
“จะทำหรือไม่ทำ !!” นายหญิงตระกูลใหญ่หันมาตวาดใส่ลูกน้องสามี อารมณ์โกรธกรุ่นยากจะดับถ้าไม่ได้ระบายลงอะไรซักอย่างในบ้านหลังนี้… “…ถ้าพวกแกโดนคุณศิลาด่า ฉันจะเป็นคนรับผิดชอบเอง… เพราะฉะนั้น… พังโต๊ะกินข้าว พังเก้าอี้ พังทุกอย่างที่อยู่ที่นี่เดี๋ยวนี้ !! ถ้าใครไม่ทำ ฉันจะไล่พวกแกออกทุกคน…” นายหญิงสั่งด้วยเสียงทรงอำนาจ
บรรดาลูกน้องร่างกายใหญ่โตเหลือบมองหน้ากันอย่างขอความคิดเห็น นายใหญ่ศิลาน่ะว่าน่ากลัวแล้ว แต่นายหญิงดารกานต์ดูท่าจะน่ากลัวกว่า… เอาเถอะ… ไหนๆนายหญิงก็บอกแล้วว่าจะเป็นคนรับผิดชอบเอง พวกเขาเป็นแค่ลูกน้อง มีหน้าที่แค่ทำตามคำสั่งของนายเท่านั้น เพราะฉะนั้นพวกเขาก็ไม่มีทางเลือกมากนักหรอก…
“เอาวะ…” กรุณหันไปพยักหน้าให้เพื่อนร่วมงาน ก่อนจะเป็นคนแรกที่ลงมือหยิบจานอาหารบนโต๊ะมาขว้างลงพื้นเป็นคนแรก…
…เพล้ง !... จากนั้นเสียงโครมครามและเสียงจานแตกก็ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง… และแน่นอนว่ามันดังขึ้นมาถึงชั้นบนที่น้ำฟ้ากำลังกล่อมลูกนอน… เด็กหนุ่มสะดุ้งตกใจตั้งแต่ได้ยินเสียงจานแตกครั้งแรก แต่ก็คิดไปว่าอาจเป็นแมวเข้ามาทำจานแตกหรืออะไรแบบนั้น แต่เมื่อมีครั้งที่สองสามตามมา แล้วยังมีเสียงดังโครมครามเหมือนว่ามีข้าวของอย่างอื่นเสียหายด้วยแล้ว… เด็กหนุ่มก็รีบเอาผ้ามาห่มให้หนูน้อยที่นอนหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่อง แล้วรีบออกมาจากห้องเพื่อไปดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น…
เด็กหนุ่มรีบเร่งก้าวเท้าลงจากบ้าน เพื่อพบว่าภายในครัวตอนนี้แทบไม่มีที่ยืน เพราะมันเต็มไปด้วยเศษจาน และข้าวของภายในครัวทั้งหมด มันมากองกันอยู่เต็มพื้นไปหมด… ที่สำคัญ เมื่อเงยมองสาเหตุที่ทำให้บ้านของเขากลายเป็นแบบนี้ เด็กหนุ่มตกใจมากจนอุทานออกมา เขาจึงตกเป็นเป้าสายตาของผู้ชายท่าทางน่ากลัวกลุ่มใหญ่ ซึ่งยืนกันอยู่เต็มห้องครัวเขาไปหมด แล้วเมื่อมองเลยไปตรงหน้าประตูทางเข้าบ้าน… เขาก็พบผู้หญิงในชุดภูมิฐานยืนมองเขาอยู่ ด้วยสายตาที่บ่งบอกชัดเจนว่ามันเต็มไปด้วยความโกรธเกลียดเขาขนาดไหน…
“คุณ… คุณเป็นใคร แล้วมาทำแบบนี้ทำไม…” เด็กหนุ่มพยายามเค้นเสียงให้ออกมาจากปาก แต่รู้สึกว่ามันช่างแผ่วเบาเหลือเกิน…
“…ร่านทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะ… คิดจะมาจับลูกชายฉันอีกคนงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ…”
“ลูกชาย…? อีกคน…”
“ไม่รู้จักฉันเหรอ… หรือว่าพี่สาวเธอไม่เคยเล่าเรื่องฉันให้แกฟัง… ฉันก็เป็นแม่ของตารวี
เป็นย่าของหนูไวโอลินไงล่ะ !”
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
to be continue...
มาต่อที่เหลือแต่เลยไปสองหน้าแล้ว แพทต่อหน้าเดิมไม่ได้ก็ขอเอาขึ้นหน้าใหม่เลยแล้วกันนะคะ 
มีเรื่องแจ้งให้ทราบล่ะ แพทมีไปแคมป์กราวน์บนเขากับแฟมิลี่สามสี่วันอ่ะ...= =
แพทอาจจะได้กลับมาอีกทีราวๆอาทิตย์หน้านะคะ 
ปล. ตอนนี้กำลังคลั่งเอ็มวีเรื่องจริง ของพี่ซินมากอ่ะ >_< อุกรี๊ดดดดดด แต่เสียดายอ่ะ เอ็มวีนี้มีแต่นางเอกเอ็มวี ไม่มีพระเอกอ่ะ กรี๊ดดดดดด
ปล2. ขอให้คนอ่านทุกคนมีสุขภาพดี ไม่เจ็บไม่ป่วย และดูแลรักษาสุขภาพกันให้ดีๆด้วยนะ ตอนนี้ที่นี่เดี๋ยวหนาวเดี๋ยวร้อน เค้ากำลังจะป่วยแล้วอ่ะ
ปล3. เพื่อนๆสามารถแอดไปคุยหรือติดต่อกะแพทได้ที่นี่เลยนะคะ จิ้ม ! >> http://www.facebook.com/pat.majestic.1 บางทีแพทก็ลืมแจ้งข่าวลงในเล้าแต่ก็อัพเดทใส่เฟสเอาไว้ = =+ คนแก่แล้วก็ขี้หลงขี้ลืมแบบนี้ล่ะค่ะ เหอๆ 
หัวข้อ: คุณแม่..ครับผม ! (---Chain of love---) <<: แจ้งข่าวหน้า 1 :>> [21/04/2014] (อ่าน 1873553 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก