- 2 -
“ไอ้โต๋!...ไอ้รัน....โทนี่....พี่ตระกูล พี่ตระการ...” เสียงไอ้พี่บอมย์มันพูดขึ้นมาไม่ดังนัก...ก่อนจะผลุงรีบลุกขึ้นยืน ซึ่งพวกกูพากันลุกตาม...
กูกับมันจ้องตากันนิ่งๆ ไม่มีเสียงพูดทักทายสักคำ...สายตาที่มันมองกูแสดงถึงความห่วงใยฉายชัด...
รื้อน้ำตานิดๆ...มันก้าวพรวดถึงตัวกูไม่มีคำพูดใดๆ ระหว่างเรานอกจากอ้อมแขนแกร่งที่รวบเอากูซุกอกมันจมมิดทั้งตัว
พร้อมกดจมูกหอมศรีษะสูดหายใจยาวๆ นิ่งๆอย่างนั้น เสียงหัวใจกูหัวใจมันเต้นให้ได้ยินดังฟังชัด...กูยกแขนรวบกอด
ตัวหนาใหญ่ของมันไว้ทั้งตัว อ้อมแขนนี้ แผ่นอกนี้..กลิ่นตัวของมัน..ผู้ชายคนนี้..คนที่ยืนอยู่ตรงหน้ากู...
โตโต๋..สิงห์ราชชีวิตนี้กูขาดมันไม่ได้...ถ้ามันอยู่ข้างๆกู...ไอ้พี่เทคคงไม่ตาย...ปีศาจกรองกุมภ์คงทำอะไรพวกกูไม่ได้...
ไม่ได้เจอกันเกือบอาทิตย์...กูเพิ่งรู้อ้อมกอดของมันสำคัญกับกูมากขนาดไหน...จิตสังหายที่คอยปกป้องกู
มาตลอดมันแข็งแกร่งปานใด...กูสัมผัสได้ถึงพลังมหาศาลเหล่านั้นที่ตลบอบอวลห้อมล้อมตัวกูในขณะนี้....
“
อะแฮ่ม!...ตกลงจะไม่ให้พี่กอดหายคิดถึงว่างั้น ตะเกียง” กูหน้าร้อนฉ่าทันที กับคำพูดหยอก
ของพี่ตระกูล...ยังมีสายตาล้อเลียนของพี่ตระการอีก..หันไปดูรอบๆ ไอ้พี่รันมันประคองลูบแก้มไอ้พี่พรตเบาๆ ปานว่าแก้ม
เมียรักมันจะหลุดร่วงติดมือซะงั้น ส่วนไอ้พี่โทนี่คุยกับไอ้พี่บอมย์อยู่ พี่ชนะก็ยืนรอจังหวะพวกกูหายซึ้งกันอยู่มั้ง
ไอ้พี่โต๋เพิ่งสำนึกได้ ก่อนจะยอมคลายอ้อมแขนปล่อยกูจากอกมัน พี่ชายกูอ้าแขนออก กูโผล่เข้าซบอก
พี่ตระกูลพี่ใหญ่ของกูทันที พร้อมกับน้ำตาปริ่มจะไหลอาบหน้าอีกแหละ..ต้องรีบกั้นก้อนสะอื้นกลับเข้าไปให้ไว จะมาเล่นบท
อ่อนแอนางเอกไม่ได้....ไม่งั้นกูจะกลายเป็นน้องน้อยไม่รู้จักโต...พี่ตระการก็เข้ามารวบกอดกูอีกคน ทั้งสองคนต่างพากันลูบหัว
กูเบาๆ เหมือนที่เคยทำกันประจำ..
ในสายตาของพวกพี่ๆ ยังไงกูคงเป็นน้องน้อยพวกเค้าวันยังค่ำ ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี พวกพี่ก็รัก
และเอ็นดูกูมาก
“
ขวัญเอยขวัญมา...ไม่เป็นไรแล้ว...ปลอดภัยแล้วนะครับ”
พี่ทั้งสองคอยผลัดกันพูดปลอบกูสลับลูบหัวไปมา....สักพักพวกกูถึงได้เลิกถามไถ่ความเป็นมาว่ามายังไงกัน สรุปพวกพี่
ห้าคนเป็นกองหน้า แอบเข้ามาช่วยพวกกูออกไปก่อน โดยจัดการเก็บเวรยามด้านนอกหมดแล้ว แถมให้ทหารที่มาด้วย
อีกห้านาย เปลี่ยนเครื่องแต่งกายปลอมเป็นพวกมันถือปืนลาดตระเวนแทนเพื่อไม่ให้มีพิรุธ ส่วนพ่อสิงห์พ่อเกริก
ไอ้พี่เต้ ไอ้พี่ต้า ไอ้พี่ชัด ไอ้พี่หน่อง กับทหารอีกสามสิบกว่านาย กระจายกำลังซุ่มอยู่ด้านนอก...
ตอนนี้จุดประสงค์เพื่อช่วยพวกกูกลับออกไป...แล้วค่อยบุกโจมตีพวกมันอีกครั้ง...หากต่อสู้หรือขัดขืน
ก็จับตายได้ทันที...เมื่อเข้าใจแล้ว พวกเราพากันล่าถอยออกไปจากกระต๊อบ พี่ชนะไม่ลืมให้ไอ้พี่บอมย์ยักษ์สุดแบกร่าง
ห่อเสื่อของไอ้พี่เทคไปด้วย แล้วพวกกูก็เร้นกายแฝงความมืดพากันกลับไปสมทบกองกำลังของพวกพ่อๆ ที่รออยู่ไม่ไกล
ทันทีโดยไม่รอช้า
พี่ตระกูล พาพวกกูเดินลัดเลาะตามป่าห่างมาพอประมาณ ก็พบกองกำลังของพ่อสิงห์ พ่อเกริก..
ซึ่งพอเห็นหน้ากูก็ถลาเข้ามากอดกูทันที ก่อนจะจูบขมับปลอบกูเป็นการใหญ่ เราพ่อลูกทักทายปลอบโยนกันพอ
หอมปากหอมคอ ก่อนที่พ่อจะให้พี่ชายกูเอาเสื้อมาให้เปลี่ยน ค่อยรู้สึกดีหน่อยไม่ล่อแหลมนัก ดีที่ไม่ค่อยสว่างมาก
ไม่งั้นขืนไอ้พี่โต๋มันเห็นลอยคริสมาร์กบนหน้าอกกูได้โมโหแน่นอนชัวร์
โชคดีที่อารมณ์ดีใจ..มันไม่ทันสำรวจและสังเกตุตัวกูละเอียด...ส่วนพี่ชนะได้รับการตะเบะทำความเคารพ
แบบทหารจากหัวหน้าหน่วยและนายทหารกองกำลังเข้ามาร่วมสนับสนุนปฏิบัติการกวาดล้างพวกกบฎในครั้งนี้ ก่อนที่พี่ชนะจะ
สั่งให้เอาธงชาติไทยพื้นใหญ่มาจัดการห่อศพให้ไอ้พี่เทคอย่างสมเกียรติ พร้อมกับทหารสี่นายแบกศพมันไปใส่ฮอร์ฯ ที่
จอดรออยู่ด้านนอกชายป่า...กูกับทุกคนเข้าไปยืนทำความเคารพศพมัน ก่อนจะพูดบอกมันในใจว่า ‘หลับให้สบายพี่ไม่ต้อง
ห่วงอะไรอีกแล้ว ตะเกียงจะจัดการส่งคนที่มันทำร้ายพวกเราไปลงนรก ให้พี่รอลงโทษมันอีกครั้ง’ แล้วพวกกูก็กลับเข้ามาฟัง
แผนการโจมตีในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้
ไอ้พี่พรตมันได้รับการปฐมพยาบาลจากทหารแพทย์ที่ตามมาด้วยหนึ่งนาย แล้วถึงเข้าร่วมฟังแผนโจมตี
ไอ้พี่รันสั่งให้มันอยู่ฝ่ายกำลังหนุนที่ฐาน ไม่ให้เข้าร่วมกองหน้าที่บุกเข้าลุย แต่มันทำฟึดฟัดไม่พอใจบอกไม่ยอมเด็ดขาด
มันขอไปเอาคืนกองเกยที่บังอาจเอาเท้ากระทืบหน้ามันให้หายแค้น ไอ้พี่รันถลึงตาขบฟันขู่มันอีกนั่น มันนั่งหน้าบูดแต่ก็ไม่
ยอมฟังอยู่ดี จนในที่สุดพ่อสิงห์เลยยุติศึกยอมให้มันตามเข้าไปลุยด้วย รู้ว่าไอ้พี่รันห่วงมันมากจึงไม่อยากให้มันเข้าไปอีก
ทั้งที่มือไม้มันครบสมบูรณ์เจ็บแค่ตรงหน้า แต่ก็นะในสายตาไอ้พี่รัน มันเห็นไอ้พี่พรตใจร้อนวู่วามขี้โวยวาย คงไม่อยากให้
แฟนมันเจ็บตัวหรือเกิดการผิดพลาดอะไรขึ้นอีก....แผนที่พ่อสิงห์กับพ่อเกริกวางไว้มีดังนี้
กระต๊อบสิบหลังกับเวรยามลาดตระเวน เราจะแบ่งกำลังเข้าจู่โจมพร้อมกันโดยไม่ให้ศัตรูไหวตัวทัน ยกเว้น
หลังที่หก ซึ่งใช้ขังพวกกูเพราะเก็บกวาดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ได้ให้ทหารห้านายปลอมตัวเป็นพวกมันหลอกเดินเวรอยู่
พ่อสิงห์..พ่อเกริก...ไอ้พี่โต๋......ไอ้พี่รัน...ไอ้พี่พรต....รวมทั้งกูจะเข้าจู่โจมหลังที่สี่ คิดว่าเป็นหน่วย
บัญชาการใหญ่ของพวกมัน และกรองกุมภ์กับกรองเกย ระดับหัวหน้าของพวกมันต้องอยู่หลังนี้แน่นอนที่กูคิดไว้คงไม่ผิด
เพราะกระต๊อบหลังนี้ใหญ่มาก กว้างขวางกว่าเพื่อน แถมมีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบครัน
พี่เต้..ไอ้พี่บอมย์...ไอ้พี่โทนี่...ไอ้พี่วิน...ไอ้พี่ชัด...ไอ้พี่หน่อง...ไอ้พี่ต้า.....พี่ชนะ..พี่ตระกูล..พี่ตระการ..
จะแบ่งกำลังสมทบกับพวกทหารอีกทีมละสี่นาย รวมแปดทีม....กระจายกำลังเข้าโจมตีอีกแปดหลัง...ทุกคนเน้นให้จับเป็น
หากพวกมันยอมจำนนโดยดี..แต่ถ้าต่อสู้ขัดขืนสามารถจับตายได้เลยทันที...
จากนั้นทหารจัดการแจกเสื้อเกราะกันกระสุนที่ยืมมาจากกองทัพให้พวกกูใส่กันคนละตัว...กูอดถามไม่ได้
เพราะที่เห็นๆ ตอนนี้ขาดไปหนึ่ง เลยถามออกไปว่า
“ทำไมตะเกียงไม่เห็นพี่กานเลยหละครับ” พ่อกับทุกคนหันมองหน้ากูหมด..แล้วไอ้พี่โต๋มัน
ก็เป็นคนตอบเสียเองว่า
“มันขอตามมาด้วยแหละ...แต่พี่กับพวกพ่อๆให้เหตุผลว่าต้องมีคนของเราหนึ่งคนอยู่กับทีมทหารฝ่าย
สนับสนุนกองหลังคนหนึ่ง...หากเกิดผิดพลาดอะไรขึ้นมาจะได้มีคนคอยประสานงาน...ที่สำคัญตะเกียงคงเข้าใจ...
ว่าเพราะอะไรทุกคนถึงลงความเห็นว่าควรเป็นไอ้กานที่จะต้องอยู่ที่นั่นแทนที่จะเป็นคนใดในนี้” กูพยักหน้าเข้าใจทันที
นั่นสินะ..คงไม่มีใครอยากให้มันมาเห็นสภาพน้องกิ่งแฟนมัน ที่กลายเป็นผู้นำฝ่ายกบฎ ควบตำแหน่งนังมารได้ลงหรอก
หากต้องมีการบาดเจ็บล้มตายขึ้นแล้ว ทุกคนคงห่วงความรู้สึกของไอ้พี่กานมากกว่า สู้ให้มันไม่ต้องเห็น
กับตาแค่ได้ฟังคงเจ็บปวดไม่น้อยแล้ว กูเลยหมดคำถามและข้อสงสัย พวกเราจึงรับแจกอาวุธประจำตัวกันคนละกระบอก
เป็นปืนสั้นระบบกระสุนสิบนัดยิงต่อเนื่อง...พร้อมลูกปืนสำรองอีกคนละชุดรวมยี่สิบนัด ส่วนของพ่อสิงห์ พ่อเกริก พี่ตระกูล
พี่ตระการ ไอ้พี่โต๋ ไอ้พี่เต้ ทุกคนมีปืนสั้นพกส่วนตัวมาเองไม่ใช่ของทหาร
เมื่อลงตัวเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็แยกย้ายกระจายกำลังกันเข้าควบคุมพื้นที่เป้าหมายทันที ไอ้พี่รัน
ประกบไอ้พี่พรตแจไม่มีห่าง ไอ้พี่โต๋ก็ขนาบกูไม่ปล่อยเหมือนกัน พ่อสิงห์กับพ่อเกริกตีคู่กัน เราค่อยย่องกริบตรงไปยังบ้าน
หลังที่สี่ ซึ่งเงียบสนิทมีเวรยามประมาณสิบกว่านาย นับดูตอนนี้กำลังสนับสนุนพวกมันมากันตอนไหนมากมาย ทั้งที่
ก่อนโดนวางยาทั้งชายทั้งหญิงกูคาดเดาตามที่เห็นไม่เกินห้าสิบ แต่ตอนนี้คิดว่าจะปาเข้าร่วมร้อยแน่นอน...งานนี้เอาละหวะ!...
ขอเอาคืนหน่อยเหอะ..ปีศาจกรองกุมภ์...นังมารที่คร่าชีวิตพี่ชายของกูไป...มาเจอกันหน่อยสิมึง...
ขอบคุณทุกกำลังใจที่เข้ามาล้นหลาม รักและคิดถึงทุกคน
ช่วยกันออกจากที่มืดแบบนี้ คนแต่งก็จะกลับมาคว้าตำแหน่งขยันโพสฯ คืนอีกครั้ง
ขอแค่กำลังใจเช่นกันค่ะ...เย็นนี้หากไม่มีอะไรผิดพลาดไม่เกินสามทุ่ม
จะเอาน้องจอมมาลงตอนใหม่ให้กันเลยค่ะ....
อย่าลืมเข้าไปให้กำลังพี่วี พี่สาวของคนเขียนด้วยนะค่ะ
เผื่อพี่เค้าใจดี มีกำลังใจแว่บเข้ามาแจ้งข่าวคราวเล่าตอนพิเศษให้ได้อ่านกันอีก
รักทุกคนค่ะ
Luk.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
