Part 59
..เจ้านางน้อย..ธิดาล้านนา...
.
.
.
.
ตีสี่..เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ทำให้กูงัวเงียตื่น ไอ้พี่โต๋กอดกูแน่นขาก่ายกูอีก
กูเคยบอกแล้ว..ตั้งแต่มันฆ่างูเห่าผีงูคงเข้าสิง ถึงชอบรัดกูจัง กูพยายามแกะมือมันออก
ทำให้มันรู้สึกตัวตื่นจ้องหน้ากูงง ๆ เลยบอกแม่งมันไป
“ปล่อยได้แล้ว..ตีสี่แล้ว ปิดเสียงนาฬิกาปลุกก่อน” มันจึงค่อยขยับตัว ยื่นมือข้ามไปบนหัวเตียง
กดปิดเสียงนาฬิกา กูชำเลืองดูไอ้พี่บอมย์ยังนอนไม่ยอมตื่น ทีเมื่อคืนกระแด่ะนอนดึกกันได้อีก
เห็นสาว ๆ หน่อยเป็นไม่ได้..ลายออกทั้งคู่ ทีงี้นอนอุตุไม่เซ็งพวกมันจังเลยว่ะ!
ไม่อยากหงุดหงิดแต่เช้า เลยลุกเดินคว้าผ้าขนหนู..เข้าห้องน้ำ จัดการอาบน้ำให้สดชื่นดีกว่า........
ออกห้องน้ำมา พวกแม่งนอนต่อได้อีกไม่ยอมตื่นสักกะตัว กูเลยเดินเข้าไปเขย่าไอ้พี่บอมย์ปลุกเรียกมัน
ตอนแรกจะไม่พูดกะมันแล้ว คิด ๆ ดูไม่ใช่ความผิดของมัน เลยเลิกประชดมันไป
“พี่ ๆ ตื่นได้แล้ว..ตีสี่กว่าแล้ว พวกพี่กิ๊ปเค้ารอแต่งตัวอยู่ ชักช้าเสียเวลาคนอื่นเค้านะ"
ได้ผลมันลืมตามาหาวหวอด ๆ ก่อนจะขยับลุกสะลึมสะลือ คว้าผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไป
กะจะปลุกไอ้หล่อมัน รอไอ้พี่บอมย์เสร็จเรียบร้อยก่อนค่อยปลุกดีกว่า..ระหว่างรอ
ถือโอกาสแอบมองหน้ามันตอนหลับ
อดยอมรับไม่ได้ มันหล่อมากไม่ว่าจะอยู่สภาพไหน..ก็ดูดีได้อีก ขนาดตอนหลับหน้ายังหล่อโครต
คิ้วเข้มรับกับจมูกโด่งเป็นสัน ขนตายาวหลุบปิดตาคมเป็นแพ..ใบหน้าคมเข้มขาวใส
มิน่าใครต่อใครถึงเสนอตัวไม่หยุดหย่อน เฮ่อ!..นึกแล้วได้แต่ถอนหายใจ จะห้ามคงเป็นเรื่องยาก
เพราะมันเป็นผู้ชาย จับพลัดจับพลูมาร่วมหัวจมท้ายมีอะไรกะกู คงเพราะอารมณ์พาไป
ทำให้อะไรต่ออะไรไปกันใหญ่ มากกว่าจะเกิดจากความรัก
เหมือนที่มันพยายามกรอกหูให้ได้ยินบ่อย ๆ
แต่ก็นั่นแหล่ะ...จะแน่ใจได้แค่ไหน ว่าที่พูดมามันรู้สึกจริง ๆ ไม่ใช่เพราะสับสน..ชั่วครั้งชั่วคราว..
มีอะไรแปลกใหม่เข้ามาในชีวิต วันหนึ่งความรู้สึกนี้คงจางลง..แล้วมันคงหันกลับไปใช้ชีวิตปกติ
อายุพวกเรายังน้อย กูเองยังตอบตัวเองไม่ได้เลยว่ากูรักมันหรือเปล่า ถึงจะเกินเลยขั้นนี้..
แม้ปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกดีกับมันมาก ยอมรับว่าไอ้พี่โต๋เป็นคนแรก..ที่มีความสุขทุกครั้งเวลาได้อยู่ด้วยกัน
กูถึงยอมมันขนาดนี้ แต่ถึงขั้นว่ารักหรือเปล่า..ไม่แน่ใจเหมือนกัน ถามว่าถ้าวันนี้
หากเราต้องกลับไปเป็นแค่พี่น้อง..โดยต้องยุติความสัมพันธ์ลงซะ กูจะอยู่ได้ไหม จะรู้สึกอย่างไร......
ตอบได้เลยว่าอยู่ได้ เสียใจไหม..มีบ้าง แต่ถึงขั้นอยู่ไม่ได้..คงไม่ถึงขั้นนั้น
อาจใช้เวลาไม่นานก็คงหาย จะให้จมปรักและเจ็บปวดกูคงไม่ทำ
อย่างน้อยยังมีคนที่รักและห่วงใยกูหลายคน ไม่ว่าจะเป็นพ่อเกริก แม่ษา พี่ตระกูล พี่ตระการ
และน้องตระกอง ครอบครัวกูอบอุ่น พวกเขาอยู่ข้างกูตลอด ที่สำคัญกูควรรักตัวเองด้วย
ไอ้พี่บอมย์เปิดประตูออกมา นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว หยดน้ำเกาะพราวตามตัว มึงจะโชว์ทำเหี้ยไร
รู้แล้วว่ามึงหล่อ กูเลยเขย่าเรียกไอ้พี่โต๋มันตื่นไปอาบน้ำต่อทันที
“พี่โต๋..พี่โต๋..ตื่นได้แล้ว” มันงัวเงียตื่น..ก่อนจะมองหน้ากู สลับมองไอ้พี่บอมย์
ที่ตอนนี้กำลังสวมเสื้ออยู่ แล้วมันก็ลุกขึ้นเดินไปหยิบผ้าขนหนูของมัน พาดตรงราว
คงตากไว้หลังจากเช็ดหน้าเมื่อคืน เดินเข้าห้องน้ำไป
จังหวะไอ้พี่บอมย์แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย กูเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน เหลือไอ้หล่อเทพคนเดียว
ตอนนี้เกือบตีห้าเข้าให้แล้ว ไอ้หล่อเทพอาบน้ำออกมา
นุ่งผ้าขนหนูออกมาเช็ดตัวข้างนอกเหมือนไอ้พี่บอมย์ เข้าใจละ..ว่าพวกมึงนิสัยพอกัน
เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ไอ้พี่บอมย์เดินไปเปิด เป็นไอ้พี่บอยเดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะพูดขึ้นว่า
“พวกมึงเสร็จแล้วลงไปแต่งตัวเลยนะ อีกิ๊ปมันพาช่างแต่งหน้า..มาตั้งกะตีสี่
กูไม่ขึ้นมาปลุกพวกมึงก่อน เพราะเค้าแต่งให้พวกผู้หญิง กับพวกเชียร์ลีดอยู่
เห็นว่าเหลืออีกสองคนก็เสร็จแล้ว พวกมึงลงไปไม่ต้องรอกู ขออาบน้ำแป๊ป เดี๋ยวตามลงไป
แม่กูให้แม่บ้านจัดกาแฟ นมร้อนกับพวกของว่างไว้ให้แล้ว กินรองท้องไปก่อน
เดี๋ยวหกโมงมีข้าวต้มปลา ป้าแม่บ้านกำลังทำให้อยู่” พูดจบเปิดตู้คว้าผ้าขนหนู
เดินหายเข้าห้องน้ำไปอีกคน
พวกกูรอไอ้หล่อเทพแต่งตัวของมันเสร็จ กูเก็บของลงกระเป๋า
สำรวจความเรียบร้อยก็พากันเดินลงมาห้องนั่งเล่น ไอ้พี่โต๋ทำหน้าที่แบกกระเป๋าของมันเหมือนเดิม
วันนี้เห็นว่ารถตู้ของบริษัทฯ พ่อไอ้บอยจะไปส่งที่โรงเรียน พ่อพี่เค้าสั่งมาแสตนบายสองคัน
ลงมาถึงห้องข้างล่าง พวกลีด ดรัมเมเยอร์ กับพวกที่ต้องร่วมขบวนคนอื่น ๆ แต่งตัวกันเรียบร้อยแล้ว
หน้าตาลีดสีกูเปรี้ยวกันมาก ๆ โดยเฉพาะชุดเซ็กซี่ได้อีก ผ้ายืดสีดำแขนสั้นเปิดไหล่ข้างเดียว
ตัดลงมาเป็นกระโปรงบานฟ่องสั้นมาก ผ้าลูกไม้ยังกะกระโปรงตุ๊กตาสีแดงอีกตะหาก
ตัดกันโครต ๆ กับถุงเท้าตาข่ายสีดำ ผมเกล้าสูง ติดผ้าระบายตรงมวย แต่งหน้าเข้มจัด
ทาลิปสติกสีแดง ขนตาปลอมซะหนา ออกมาโดยรวมแล้ว..สวย..เซ็กซี่สุด ๆ ยิ่งริต้าด้วยแล้ว
ต้องยอมรับว่ายั่วดีชะมัด ส่วนลีดผู้ชายสองคนใส่กางเกงขาเดฟรัดรูปสีดำ เสื้อแขนกุดคอตั้งสีแดง
คาดเข็มขัดขาว เซ็ทผมชี้โด่ชี้เด่อินเทรดสุด ๆ ลูกกะตาเขียนซะดำปื๊ด ไฮเปอร์นิด ๆ
เข้ากันชะมัดทั้งเซ็ทลีดหญิงชาย ส่วนคนอื่น ๆ กลับแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกะชุดลีด
เพราะชุดออกแนวเป็นผ้าไทยพื้นเมือง แบบล้านนาทางเหนือ ดรัมเมเยอร์นำขบวนวงโยฯ
รู้ชื่อพี่หนิง อยู่ม.5 สวยไม่น้อยหน้า สวมกระโปรงสั้นผ้าทอมือแบบชาวเผ่า เสื้อเกาะอก
โพกหัวด้วยผ้าขลิบ เครื่องประดับเงิน มีข้อเท้ากรุ๊งกริ๊งด้วยเวลาเดินแต่ละทีเกิดเสียงดังตลอด
เหมือนเสียงกระดิ่ง คนอื่น ๆ ก็ประมาณนี้
ใครที่แต่งเสร็จแล้ว พากันกินปาท่องโก๋ กาแฟ นมสด และคุ๊กกี้ที่จัดไว้บนโต๊ะ
หลายคนนั่งกินกันเป็นกลุ่ม ๆ พอพวกกูเดินเข้าไป เจ็พี่กิ๊ปหันมาเห็นรีบเดินเข้ามาลากแขนกูทันที
“ต๊าย..มาได้จังหวะเสร็จพอดี เอาล่ะตะเกียงไปนั่งให้พี่เป้เค้าแต่งหน้าก่อนหนู
ส่วนโตโต๋ ให้พี่เดียร์แต่งให้ บอมย์สุดหล่อหาอะไรรองท้องรอแป๊ปนะจ๊ะ
แต่งให้เจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดินก่อนไฮไลท์สีเรา เจ๊เตรียมชุดเลิศหรูอลังการไว้แล้ว
แต่งหน้าเสร็จเดี๋ยวค่อยเข้าไปเปลี่ยนในห้องกัน เดี๋ยวเจ๊จัดการให้เอง รับรองอลังการงานสร้าง”
แกก็พูดโม้ของแกไปเรื่อย..กูยกมือไหว้พี่เป้ แกยิ้มให้กูก่อนจะจับกูนั่งเก้าอี้
พี่แกไม่รอช้าหยิบนั่นจับนี้ลงหน้ากูให้วุ่นไปหมด ไม่ต่ำกว่าสิบนาที แกก็ยืนมองผลงาน
พร้อมกับยิ้มภาคภูมิใจที่ละเลงหน้ากู โดยกูไม่รู้หรอกว่าออกมาแบบไหน รู้สึกหนักหน้าชะมัด
ไม่ชอบเลย ยิ่งตอนแกเอาอะไรไม่รู้มาหนีบขนตา แล้วปัดขนตาด้วยแล้ว..ยิ่งรู้สึกหนักเข้าไปใหญ่
พูดเองว่าขนตากูยาวสวย แล้วจะปัดเพิ่มทำไมก็ไม่รู้ ได้แต่คิดไม่ได้ถามแกไปหรอก
อยากทำอะไรปล่อยแกทำ เพราะพี่แกดูเป็นผู้ใหญ่สุด ๆ ไม่อยากโดนดุน่าแกก็ดูน่ากลัวพออยู่แล้ว
จากนั้นพี่แกก็จับวิกผมมาสวมหัวกู เป็นวิกผมมวยเกล้ายกสูง กูไม่เข้าใจว่าทำไมต้องใส่วิกด้วย
จะถามก็ไม่กล้า เลยได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ พอเสร็จแล้วแกบอกกูลุกยืน..เท่านั่นแหล่ะ
เริ่มแปลก ๆ กับสายตาทั้งห้องที่จ้องกูเป็นตาเดียว ชักไม่มั่นใจทำไมแต่ละคนปากอ้าตาค้าง
ยังกะเห็นผีกันซะงั้นล่ะ...ตกลงหน้ากูมันเป็นไงกันนี่ ยิ่งไอ้พี่บอมย์มองกูตาค้าง ไม่กระพริบสักแอ๊ะ
ชักทำตัวไม่ถูก จะจ้องไรนักหนา ชักไม่ค่อยแน่ใจที่จับ ๆแต่ง ๆเนี๊ยะ
แต่แน่ ๆ สายตาแสดงความไม่เป็นมิตรฉายชัดจนกูรู้สึกได้..จ้องกูเขม็ง คงไม่ต้องบอกนะว่าใคร
แสดงออกโจ่งแจ้งว่าไม่ชอบขี้หน้ากูสุด ๆ ไม่รู้กูไปเหยียบเล็บขบเธอตอนไหน ถึงได้พยาบาทกูจ่าง...
เจ็พี่กิ๊ปเดินมาจับกูหมุนช้า ๆ จังหวะหมุนสะดุดเข้ากับตาคมเข้ม
ของไอ้หล่อเทพที่นั่งแต่งหน้าข้างหลังกูเข้าให้ สบเข้าอย่างจัง
เล่นเอาหน้ากูร้อนวูบสายตาที่มันมองมา ไม่ติดมีเครื่องสำอางค์บนหน้า
ปานนี้คงมีคนรู้แล้วว่าหน้ากูแดงเถือกขนาดไหน ดีที่เครื่องสำอางค์ช่วยปกปิด
ก็นะมันจ้องกูซะ..แบบจะกลืนกูทั้งตัวประมาณนั่น สายตาแม่งหื่นได้อีก
ไม่ไหวมึงจะมองกูทำเชี้ยอะไรมาก แต่มันก็แต่งหน้าหล่อโครต ๆ ไม่ได้มากหรอก
ปัดแก้มเรื่อ ๆบาง ๆ ทาริมกลอสสีชมพูใส ถูกจับให้สวมวิกผมยาวเป็นลอน
พี่หนิงแกโพกผ้าพันรอบหัวให้มันด้วย ดูเหมือนเจ้าชายทางเหนือเลย
ขนาดยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า หล่อสุด ๆ เจ๊พี่กิ๊ปแกจูงกูเดินตามเข้าในห้องตรงข้าม
คงพากูไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ไปถึงแกจัดการจับกูถอดเสื้อออก..เอาผ้ามาพันรอบอกกูแต่เอ๊ะ
ชักแปลกใจก็ไอ้ผ้าชิ้นนี้มันเหมือนเกาะอกผู้หญิง ที่รู้ก็เพราะ..มีดันทรงนูนออกมาตรงอกด้วยดิ
เป็นดันทรงสำเร็จที่เค้าเย็บมาพร้อมตัวเสื้อ
กูรีบจับมือแกค้างไว้ทันที ตัดสินใจถามให้หายสงสัย
“เจ๊..อย่าบอกว่านี่คือชุดของตะเกียง?”
“ใช่สิจ๊ะ..นี่แหล่ะชุดของหนูแหล่ะ”
“ทำไม่มันมีดันทรงนูนตรงหน้าอกด้วยเล่า”
“อ่าว!...ไม่มีมันก็แฟ๊บนะซิ จะไปสวยได้ยังไง”
“เห้ย!..ตกลงให้ตะเกียงแต่งเป็นเจ้าอะไรกันแน่”
“เจ้านางไงล่ะค่ะ...ธิดาล้านนานะ..รู้จักไหม..ไหนบอกเป็นคนเหนือต้องรู้จักสิ”
ไอ้รู้จักกูรู้แน่ ธิดาล้านนาอ่ะนะ...แต่นั่นมันผู้หญิงนี่...อร๊ากกกกกกๆๆๆๆ!!!!
สุดท้ายก็ต้องยอมใส่แต่โดยดี ด้วยจำนนเหตุผลว่าไม่สามารถเปลี่ยนแปลงแก้ไขอะไรได้แล้ว
ตามคอนเซ็ปเจ้านาง ธิดาล้านนา ต้องนั่งเสลี่ยงคู่เจ้าฟ้า..กษัตริย์ล้านนา
สีกูจับฉลากได้ภาคเหนือตอนบน ต้องจัดขบวนส่งเสริมการท่องเที่ยว..เกี่ยวกับภาคเหนือตอนบน
เลยจัดขบวนแห่เจ้าฟ้าเจ้านางล้านนา..ในพิธีบวงสรวงเทวดาตามประเพณีสืบทอดของชาวล้านนา
ซึ่งเขาเรียกประเพณีนี้ว่า ‘
ประเวณีไหว้สา’ สีแดงโชว์คอนเซ็ปนี้
กูเลยต้องจำใจสวมชุดเจ้านางเต็มเครื่อง ทั้งเครื่องเงินดอกไม้ไหวบนหัว สร้อยสังวาลย์เงิน
เข็มขัดเงิน กำไลเงิน ข้อเท้าเงิน เกาะอกสีแดง ผ้าถุงยกขลิบทอง
ผ้าคลุมไหล่ผ้าไหมเดินดินทอง หนักไปทั้งตัว..ไม่รู้เสื้อผ้าหน้าผมที่กูใส่แบกอยู่ตอนนี้กี่กิโลเข้าไปล่ะ
แต่งเสร็จอีเจ๊พี่กิ๊ป..พูดชมกูไม่ขาดปาก บอกให้กูเข้าไปดูกระจกบานใหญ่ในห้องน้ำ
กูรีบส่ายหัวพรืดดดๆๆ...ทันทีโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด ไม่อยากเห็นภาพติดตาที่แต่งหน้าทำผมแบบนี้
แล้วแต่คนมอง..อย่างน้อยกูไม่เห็นหน้าตัวเองซะอย่าง ฟังอิเจ๊แกพล่ามงามยังงั้น..อลังการอย่างงี้
งามสยบไปทั้งสามภพ..กูปล่อยแกพร่ำไป นึกภาพตามไม่ออก..เพราะนึกหน้ากูอย่างที่แกพูดไม่ได้
กลัวเห็นภาพตัวเอง เลยปฏิเสธที่จะส่องกระจกสิ้นเรื่อง เวลาเดินออกไปอย่างน้อยจะได้หน้าปกติ
ไม่งั้นกูคงอายกับสภาพตัวเองพาลจะก้าวไม่ออกเอาให้
แค่ก้มมองตัวเองนุ่งผ้าถุงก็อิหลักอิเหรื่อเกินจะทน ขืนให้เห็นหน้าตาตัวเองอีกไม่ไหวแน่ที่นี้
ไม่ต้องมองหน้าใครกันแล้ว
กว่ากูจะทำใจยอมออกจากห้องมากะอิเจ๊ได้ ก็ใช่เวลาไม่น้อย ไม่ติดว่าต้องหาอะไรรองท้องอย่างมันว่า
คงหมกอยู่แต่ในห้องอ่ะแหล่ะ คิด ๆดูแล้วไหนๆ ก็ต้องเจอคนอยู่ดี กล้าเสียแต่ตอนนี้
เวลาแห่ขบวนกลางถนนจะได้ไม่อาย เลยทำใจยอมออกมากะมัน
พอก้าวพ้นประตูเดินเข้ามาให้ห้องนั่งเล่น..พวกรวมตัวกันอยู่ ก็ได้รับการต้อนรับด้วยเสียงอุทานทันที
“ว้าว!..อูหู้!..สุดยอด...สวยโครตเลย..จำไม่ได้เลยตะเกียง บลาาาาา” มากมายเยอะแยะ
ที่พากันเข้ามารุมพินิจ วิพากวิจารย์กูกันอยู่เนี๊ยะ กูควรภูมิใจกับคำชมพวกมึงดีไหม
ทำไรไม่ได้ไปกว่านี้จะบึ้งก็ใช่ที่ เลยได้แต่ยิ้มแห้ง ๆให้ไปแทน
ก่อนจะหันไปสบตาไอ้พี่โต๋ยืนมองกูตาค้าง ล่อหน้ากูองศาเดือดได้อีก
เกือบม้วนเขิลไปไม่เป็นเลยเหมือนกัน ถ้าบังเอิญไม่เหลือบไปเห็นมือริต้า
ที่เกาะแขนมันแจเข้าให้ซะก่อน เลยกึกเข้าให้..จากเขินอายกลายเป็นหงุดหงิดขึ้นมาดื้อ ๆ ซะงั้นกู
ไอ้พี่โต๋มันก็แต่งตัวเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน ผ้านุ่งแบบกางเกงเปลือยหน้าอกไม่สวมเสื้อ
โชว์กล้ามท้องซิกแพ็คอีกตะหาก ห้อยสังวาลย์ มีผ้าไหมพาดไหล่เฉลียงซ้าย ใส่จับแขนผู้ชาย
กำไลเงิน ข้อเท้า โดยรวมแล้วเหมือนรูปปั้นเทพเจ้ากรีกแอลมานุเอล
มากกว่าจะเป็นเจ้าลานนาทางเหนือ ไม่ติดมีผ้าโพกหัวเหมือนพวก 12 ปันนา
กูนึกว่าผิดคอนเซ็ปไปแล้วแหล่ะมึง อาจเพราะรูปร่างสูงหุ่นดีมีกล้ามของมันด้วย
พอมาแต่งแบบนี้ทำให้มันหล่อจนออร่าสว่างโล่ นึกแล้วหมั่นไส้ ศรีริต้าถึงเกาะไม่ปล่อย
มันก็นะ...ชิ..กูเลยเลี่ยงเดินไปหาไอ้พี่บอมย์..ตอนนี้แต่งตัวแต่งหน้าเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน
ชุดคล้ายกับไอ้พี่โต๋ ต่างกันแค่สีชุด ไอ้พี่โต๋ผ้านุ่งสีตุ่นออกเทา ไอ้พี่บอมย์สีเทาดำ
หล่อไม่น้อยหน้ากันเลย พวกสาว ๆ ห้อมล้อมตัวมันยังกะดาวล้อมเดือน ก็นะพอมันเปลือยอกแบบนี้
มันก็ครบเครื่องชายชาตรี ทั้งซิกแพ็คกล้ามท้องบึกได้อีก คงเพราะโครงร่างที่สูงใหญ่เป็นทุนอยู่แล้ว
มันเหมือนเทพอะพอลโล่ห์ซะมากกว่า พอเห็นกูเดินเข้าไปรีบถามกูทันที
“กินอะไรก่อนไหมตะเกียง ข้าวต้มปลาเอาป่าว เค้ายกมาให้แล้ว เดี๋ยวพี่ตักให้”
ดูห่วงกูยิ่งกว่าไอ้หล่ออีก กูเลยพยักหน้าให้มันไป มันกำลังจะเดินไปตัก
“บอมย์มึงไม่ต้อง เดี๋ยวกูจัดการเอง” เสียงไอ้พี่โต๋มาตอนไหน เห็นริต้ายืนที่เดิม จิกตาใส่กูอีก
ชิ..ประสาท..กูไม่ได้ทำไรสักหน่อย ไม่อยากห่างมันก็ล่ามโซ่ไว้ดิ..
มันเดินไปตักข้าวต้มปลา ถือถาดมาสองถ้วย พร้อมเครื่องปรุงถ้วยเล็ก ๆ ก่อนจะวางตรงโต๊ะพวกของว่าง
ซึ่งตอนนี้เก็บไปหมดแล้ว จากนั้นจึงเรียกกูไปกิน
“มากินสิ..พี่ตักให้แล้ว” กูไม่ใช่คนไม่มีเหตุผลที่จะทำเมิน..ไม่ใช่นิสัย ตอนนี้หาอะไรรองท้องก่อน
มันบริการไม่จำเป็นต้องเล่นตัว เลยเดินเข้าไปนั่งเก้าอี้ตรงข้ามมัน มันหยิบช้อนยื่นให้
กูรับมาไม่พูดไม่จา จัดการปรุงเครื่องเรียบร้อย นึกขึ้นได้เลยหันไปหาไอ้พี่บอมย์
ยังยืนมองกูเหมือนเดิม เลยเรียกมันกินด้วยกันซะเลย
“พี่บอมย์ กินยัง...มากินด้วยกันดิ” ชวนมันแหล่ะ..ยิ้มระรื่นขึ้นมาทันที ก่อนจะกุลีกุจอเดินไปตักข้าวต้ม
มานั่งแหม่ะลงข้างกู พวกกูเริ่มกินกันโดยไม่มีใครพูดอะไร กินแต่ละที..ก็ต้องระวังลิปสติกจะเลอะ
ยุ่งยากชะมัด กินยังไม่ถึงห้าคำ.. มาแหล่ะ..
“ขอริต้ากินด้วยนะค่ะ” เจ้าประจำ
“อ้าว!..ไหนเมื่อกี้คุณบอกไม่กิน เพราะไม่ชอบทานตอนเช้าไงครับ” ไอ้พี่โต๋พูดขึ้นมา
แหม..คงชวนกันก่อนแล้วดิถึงพูดได้นะมึง..ชิ
“ตอนนี้รู้สึกหิวแล้วค่ะ..กินรองท้องหน่อยก็ดี ต้องเดินขบวนหิวขึ้นมา..กลัวเดินไม่ไหวอ่ะค่ะ”
เธอตอบไอ้หล่อมัน กูกะไอ้พี่บอมย์เหลือบมองหน้ากันนิ่ง ๆ ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินกันต่อ
โดยไม่มีใครพูดอะไร
“เดี๋ยวพี่เอาน้ำให้นะ.” ไอ้พี่บอมย์จู่ ๆ ก็ลุกขึ้นบอกแค่นั่น..ไม่รอช้า
เดินไปรินน้ำมาให้กูทันทีของมันด้วยอีกแก้ววางที่โต๊ะ ลงนั่งที่เดิมกินข้าวต้มต่อ
กูเลยส่งยิ้มหวานไปให้เป็นการขอบคุณ
“ แค่ก..ๆๆ..” ดันเสือกสำลักซะงั้นไอ้พี่บ้า กูเผลอเอามือลูบหลังให้มันทันที เป็นไปโดยอัตโนมัติ
เหลือบเห็นสายตาจ้องเขม็งของไอ้หล่อที่มองกูตอนนี้ เหมือนไม่พอใจซะงั้น.. เรื่องมึงสิกูไม่ได้ทำไรผิด
เพื่อนสำลักแค่ช่วยลูบหลังให้มันผิดตรงไหน แล้วกูก็หยิบน้ำยื่นให้มันกิน
“อ่ะ..พี่บอมย์ดื่มน้ำหน่อย..กินช้า ๆก็ได้ ไม่ต้องกลัวใครเค้าแย่งหรอก เห็นม่ะ..สำลักเลย
เดี๋ยวข้าวต้มก็ติดคอตายซะนี่” พูดติดตลก..ให้มันกลัวมันเขิน เห็นอยู่ว่ามันอายกู
หน้าแดงหูแดงเถือกเข้าให้
“ตะเกียงนี่..รู้สึกจะดูแลบอมย์ดีจังเลยเน่อะ..ซัมติ้งลองกันหรือเปล่าเนี๊ยะ..ชักยังไงยังไงซะแล้วสิ”
นรก....ปากยุแยงมาแล้ว เจตนาฟังดูแย่ชะมัด ไอ้พี่บอมย์หันควับจ้องริต้าซะตาวาว
เธอหน้าซีดไปเหมือนกัน แถพลิกลิ้นทันที
“แหม ๆ..จ้องหน้ากลัวจังบอมย์..ริต้าล้อเล่น แกล้งให้หายสำลักหรอกจึงหยอกน่ะ”
แถได้โล่ห์เห่ะ...ไอ้พี่โต๋มองกูเขม็ง นัยตามีคำถามส่งมาให้ซะงั้น กูตะหากที่ควรต้องถามมึง
ไม่ใช่มึงที่ตั้งคำถามกู ไม่ชอบเลยพาลแดกไม่ลง..หยิบน้ำยกดื่มซะงั้น..
“อิ่มแล้วหรือตะเกียง...” ไอ้พี่บอมย์ ถามกูขึ้น
“อืม..” กูพยักหน้าตอบให้มัน ก่อนจะลุกยืน จังหวะไอ้พี่บอยเข้ามาในห้องพอดี
“ใครเสร็จเรียบร้อยแล้ว เชิญที่รถได้เลย หกโมงสี่สิบแล้ว เดี๋ยวจะช้า” มันมาเรียกขึ้นรถ
พวกที่เรียบร้อย ต่างเก็บสัมภาระส่วนตัว ทยอยเดินไปขึ้นรถกัน
กูเลยถือโอกาสชิ่งทำมึนเดินตามพวกแม่งด้วยเลย ไม่รอพวกมันแหล่ะ..
ขึ้นรถตู้ได้กูเลือกนั่งข้างคนขับ ไม่อยากนั่งข้างในชุดที่ใส่มันลำบาก
ที่สำคัญไม่อยากเว้นช่องให้ใครมานั่งติด อารมย์ตอนนี้อยากอยู่เงียบ ๆ มองเข้าไปในบ้าน
พวกมันสามคนเดินออกมาพร้อมกัน ริต้าพยายามเอามือเกาะแขนไอ้พี่โต๋
มันก็พยายามดึงแขนออก แต่เธอก็ทำมึนไม่ปล่อย กูมองจากในรถเห็นชัดทุกการกระทำ
พวกมันยังไม่รู้ว่ากูนั่งหน้า พอเดินมาถึงรถ..มันชะโงกเข้าไปดูรถคันหน้าว่ากูนั่งตรงไหนมั้ง
พอไม่เห็นรีบเดินมาคันที่กูนั่ง จังหวะคงเห็นว่ากูนั่งหน้ารถอยู่ สีหน้ามันแปลกใจขึ้นแวบ
ก่อนจะเดินมาดึงประตูเปิดออก พร้อมกับถามขึ้นทันที
“ทำไมนั่งตรงนี้ครับ” มันถาม
“อยากนั่ง...สะดวก..ไม่ลำบากชุด” ตอบห้วนได้อีก ยอมรับตอนนี้อารมย์มันยากควบคุม
แม้จะบอกตัวเองว่าไม่ควรหงุดหงิด แต่ก็นะ...บ้างครั้งพูดได้แต่ทำยาก
“อ้าว!..ตะเกียงไม่นั่งด้วยกันล่ะ” ยังไม่ทันพูดต่อ ไอ้พี่บอมย์ชะโงกหน้าแทรกถามขึ้นมาซะก่อน
“ไม่ล่ะพี่...ชุดที่ใส่มันลำบาก..นั่งหน้านี่แหล่ะ..ขึ้นลงง่ายดี พวกพี่นั่งเถอะ” กูคุยกับไอ้พี่บอมย์มันปกติ
มันพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะก้าวขึ้นไปนั่งข้างหลังกูทันที ไอ้พี่โต๋ยังไม่ขยับ
ริต้าคงทนรอไม่ไหวเดินเข้ามาฉุดแขนมันแหล่ะ
“โต๋ค่ะ..ขึ้นรถกันเถอะ เบาะกลางว่างสองที่ไปนั่งเถอะค่ะ” มันยังไม่ยอมปล่อยมือจากประตู
หันไปมองริต้านิ่ง ๆ ก่อนจะหันมาจ้องกู สีหน้านี่รู้แหล่ะกำลังต้องการให้กูพูดแน่ ๆพอเดาออก
คงอยากถามว่ากูเป็นอะไร ถามตัวมึงก่อนเห่อะ ก่อนจะมาถามกู ตัดรำคาญลุงคนขับเค้ารอ
กูเลยออกปาก
“ขึ้นรถได้แล้วพี่..ต้องรีบไป ปล่อยมือตะเกียงจะปิดประตูแล้ว” มันมองหน้ากู สายตาไหววูบ
เล่นกูสะอึกไปเหมือนกัน ที่งี้ทำเป็นหงอย ชิ...ช่างหัวมึง..อย่ามานอยด์ใส่กูเป็นอันขาด
ไม่สนใจยื่นมือไปกระชากประตูปิดทันที มันต้องรีบปล่อยมือไม่งั้นได้โดนประตูหนีบเข้าให้แน่
ระหว่างนั่งในรถ กูแอบมองกระจกมองหลัง มันจ้องกูอยู่ตลอด ริต้าก็เบียดมันไม่ห่าง
เห็นที่กูคงต้องทำอะไรซะอย่างแล้ว ขืนเป็นแบบนี้จิตหลุดแน่ ๆคิดไว้ในใจถึงแผนว่าต้องทำอย่างไร
เอาว่ะ!..ขอโทษทุกคนแล้วกัน ที่พลอยฟ้าพลอยฝน กลายเป็นหมากให้กูยืมมือ..อโหสิกรรมให้ด้วยล่ะกัน
ไม่ได้คิดจะล้อเล่นกับความรู้สึกใคร..ไม่นานก็จบ..ทนหน่อยนะพวก................
มาต่อแล้วค่ะ...ไม่อยากให้แฟนๆ ตะเกียงจุดธูปรอนาน เอาไปตามเนื้อเรื่องก่อนแล้วกัน ตอนนี้หวาน
ไม่ออก เคลียร์ไม่ได้ จิตหลุดไม่หายกับไอ้พี่กลเหี้ยมัน (อีกเรื่องที่ลงอยู่) ไงอ่านกันต่อ
มีสนุกๆ อีกหลายสเต็ป........รักตะเกียง......เชียร์เจ้านางน้อย.....ธิดาล้านนากันด้วยนะค่ะ...
Luk.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
