Part 56
....สะตอฝักเบ่อเร่อ...
.
.
.
.
.
กว่าจะหลบออกจากการรุมของพวกกองเชียร์..และกลุ่มแฟนคลับมาได้
เล่นเอาเหนื่อย..ยิ่งกว่าวิ่งเป็นร้อยกิโลในสนามแข่งซะอีก หลังจากพวกกูอาบน้ำ..เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย
พากันเดินมาสมทบพี่รสา..กับน้องกิ่งที่รออยู่ด้านนอก เราทั้งหมดตรงดิ่งมาโรงอาหาร
โต๊ะประจำเหมือนเดิม ที่จริงแล้วฝ่ายสวัสดิการสี..มีข้าวกล่องเลี้ยง แต่ไอ้พี่บอมย์มันทำผลงานดีเลิศ
ไอ้พี่โต๋เลยเป็นเจ้ามือ..แบบจัดหนัก พวกกูพลอยได้อานิสงฆ์
โชคดีลาภปากกันไปด้วย แห่ะ..แห่ะ..แห่ะ..!!
มาถึงโต๊ะประจำ...ไอ้พี่รัน..ไอ้พี่โทนี่นั่งอยู่ก่อนแล้ว เห็นพวกกูเดินเข้าไป..โบกมือเรียกกันเย่ง ๆ
เข้าไปถึง..ไอ้พี่บอมย์โดนไอ้พี่รันดึงไปกอดแสดงความยินดี..เพราะในสนามไม่มีโอกาสได้ยินดี..
ฝีมือเทพให้มันหรอก คงจะฝ่าคลื่นมหาชนคนรัก ‘บอมย์เบย์’ เข้าถึงตัวมันได้หรอกน่ะ
“เยี่ยมมากเพื่อน...โฮลอินวันจนได้....เทพจริงเพื่อนกู..มาหอมทีดิ” ไอ้พี่โทนี่..ไม่พูดป่าว
กระชับกอดตบไหล่แป่ะ...แป่ะ...ก่อนจะหอมแก้มมันไปทีหนึ่ง..นึกว่ามันพูดเล่นซะอีก เอาจิงดิมึง...
ออกมากไปป่าว? ควายสองตัวยืนกอดกันกลางโรงอาหาร..หอมกันอีก
อร๊ากกกกๆๆ...ตูจะบ้าตาย..แม่งทำกันไปได้ พาคนมองให้พรึ่บ สำลักข้าวไอกันค่อก ๆแค่ก ๆ
คงทนความอุบาทว์ไม่ไหว ทำไปด่าย..ไม่แคร์เลยเน่อะ
“พอ..พอ..เลยมึง..เดี๋ยวเค้าแดกข้าวไม่ลงกัน..” ไอ้พี่รันเบรค..ยิ้มขำไปด้วย เพื่อนมันเอคติ้งเวอร์....
“อ้าว!..เชี้ยรัน..ทำไม...อิจฉากูอ่ะดิ..แหม ๆ..กูหอมฮีโร่คนของประชาชนหน่อย...
ออกอาการตาร้อนเลยนะมึง” ไอ้พี่โทนี่..เล่นไม่เลิก มีทำตาประหลับประเหลือก
ประกอบท่าทางการพูดอีก เล่นเอาทั้งโต๊ะกับคนในโรงอาหาร..ที่สนใจดูอยู่ขำหน้าดำหน้าแดง
นึกภาพควายฝรั่งทำท่าดัดจริตแล้วฮาโครต..
“เอ่อ!...กูโครตอิจฉาเลยว่ะ!...ไงเหี้ยบอมย์...รู้สึกไงว่ะ!...โดนกรูปรีเผือก..หอมเข้าให้..
เข้ากันได้ดีเน่อะ...กูปรีเผือกหอมควายธนู..สัตว์สงวนทั้งคู่..หาดูอยากจริง ๆ...
ท่องโลกกว้างจัดให้ไม่ได้นะนี่...ยกนิ้วให้พวกมึงสองตัวเลยว่ะ!.” พูดจบ..ตัวมันเผ่นผลุง
กระโดดไปตั้งหลักกว่าร้อยเมตร ขณะที่..กรูปรีเผือกกับควายธนู..ลมออกหูหน้าดำหน้าแดงทั้งคู่
เปรียบเทียบจนเห็นภาพ..ไอ้กุนซือหน้าตายเอร้ยยย...กร๊ากกกกกๆๆๆ...ปากแม่งเทพจริงๆ..
สมกะเป็นมันชะมัด...พูดแต่ละที..เป้าหมายหงายงึบไปไม่เป็นกันเลย
แล้วมหกรรมกิน-ดื่ม..ของพวกเราก็เริ่มขึ้น เสี่ยโต๋เจ้าภาพ..ควายบอมย์พระเอกของงาน
พวกที่เหลือ..แขกรับเชิญและตัวประกอบ..แจมกันสุด ๆ อาหารหลากหลาย สั่งเป็นกับกินกะข้าว
บนโต๊ะตอนนี้..ไม่ต่ำกว่า 15 รายการ เครื่องดื่มแล้วแต่สะดวก..ที่แน่ ๆไร้แอลกอฮอล์
“กินแค่อิ่ม อย่ากินเยอะ...เดี๋ยวแข่งตะกร้อ..จะจุกเอาได้” ไอ้พี่โต๋ หันมาบอกกูกับไอ้พี่บอมย์
คงกลัวพวกกูแดกมาก จุกท้องตอนแข่ง..ปัญหาเกิดแน่ ๆ โดยเฉพาะไอ้พี่บอมย์
เล่นตัวฆ่าด้วย..ยิ่งไปกันใหญ่ ท่าพิฆาตซันแบล๊คไม่ทำงาน..สีกูได้อัมพาตแดกทั้งทีมเลยทีนี้
“ไอ้เลว....ทำเป็นใจป้ำ..บอกกินไม่อั้น สั่งทีมตัวเองกินแค่อิ่ม..เจ้าเล่ห์ไปเปล่า...ไอ้สิงห์โต๋”
ไอ้พี่รันประชดไอ้หล่อเทพ..ทำเอาพวกกูขำกร๊ากเข้าให้ ลืมไปแหร่ะ...บ่ายนี้ตะกร้อแข่งกับสีมันนี่หว่า?..
“อ้าว!...ความผิดกูว่างั้น...ที่เต็มพรืดอยู่เนี๊ยะ..พวกมึงสั่งเองทั้งนั้น...เกี่ยวไรกะกู...กินน้อยกินมาก
เรื่องมึงดิ...กูมีหน้าที่จ่าย..ส่วนสุขภาพทีมกู..เป็นหน้าที่หัวหน้าทีม...ต้องดูแลจนกว่าภารกิจจะเสร็จ”
พูดพร้อมยกคิ้วกวนไอ้พี่รันมันอีก เพิ่งเห็นมันเปรี้ยวใส่กันก็วันนี้แหล่ะ...ที่ผ่านมาไอ้คู่นี้ออกจะ
สุขุมคัมภีรภาพรักษามาดกันสุด ๆไหง..วันนี้หันดาบเฉือนคารมปากกันซะง้าน...นี่สิน่ะ..โบราณว่า
‘สนามรบ..(เกมส์กีฬา) ไม่มีมิตรแท้..และศรัตรูที่ถาวร’
ก่อนที่สงครามน้ำลายจะไปต่อไม่หยุด นางฟ้าซาตานตัวแม่ก็โผล่มาขัดจังหวะพอดี
“หวัดดีค่ะทุกคน...แหม..กินไรกันค่ะเนี๊ยะ!...เยอะแยะเต็มโต๊ะไปหมด ขอแจมด้วยคนนะค่ะ..โต๋ขา”
พูดไม่รอคำตอบ..คุณเธอเบียดนั่งแทรกกลางไอ้พี่โต๋กับไอ้พี่บอมย์..บังคับไอ้พี่บอมย์ต้องขยับถอย
อัตโนมัติ ขืนไม่ถอยดิ..ได้นั่งตักทั้งคู่แหล่ะ..เข้าทางเธอล่ะที่นี้..ทำให้พี่รสาที่นั่งติดไอ้พี่บอมย์
ถอยเกือบตกเก้าอี้ แรงจริง...ศรีริต้า...
“อุ้ย!...โทษทีค่ะขอนั่งหน่อย...อย่าบอกฉลองเหรียญทองเมื่อเช้ากันอยู่ใช่ไหม?” ตีมึนขอโทษ
สายตาไม่ได้รู้สึกผิดสักนิด..ทำไม่รู้ไม่ชี้ซะงั้น เอาทั้งโต๊ะอึ้งกันหมด ไอ้พี่กานลดบรรยากาศมาคุ..
พูดซะก่อน
“อ่า...ใช่ครับริต้า...ไอ้โต๋เป็นเจ้ามื้อเลี้ยงให้ไอ้บอมย์..วันนี้มันปล่อยหมัดฮุกทำเอาสีผมฝันสลาย
ดีใจเก้อซะนี่” เธอหันมาส่งยิ้มหวานให้ไอ้พี่กาน..แล้วจ้อต่อทันที
“อุ้ย!..จริงสิ...ริต้าลุ้นตัวโก่ง...ใจตุ้ม ๆต่อม ๆ ตลอดเลยค่ะ...สมาธิพลอยหลุด...ทำท่าลีดผิด
ตั้งหลายครั้งแน่ะ..ก็ใครจะอดห่วงได้เล่าค่ะ....ยิ่งตอนโต๋ถูกกระแทกตัวเซเกือบล้ม ริต้าตกใจมาก..
กลัวโต๋เจ็บจนใจสั่นไปหมด...จนเห็นว่าเล่นต่อได้...ถึงค่อยโล่งอกหายกังวลลงได้” อ่าห่ะ..พี่น้องขารับ...
เธอช่างมีจุดยืนที่มาดมั่นมาก..ไม่วอกแวก..พูดไม่พูดเปล่าแอคติ้งประกอบ..เอามือจับแขนไอ้หล่อเทพ
ลูบไปมาเบา ๆ..แสดงความห่วงเวอร์ของเธอไปด้วย คนอื่นเขาลุ้นตัวโก่งกับคะแนน..คุณเธอลุ้นตัวโก่ง
กะร่างกายไอ้หล่อมัน สายตาทุกคนส่งกำลังใจให้กู..คงห่วงความรู้สึกกูกัน....คนอย่างไอ้ตะเกียง
ไม่สนเรื่องไร้สาระแม่งหรอก...
“พี่ริต้า กินข้าวมารึยังค่ะ?” น้องกิ่งสาวน้อยผู้มากน้ำใจ ตัดบทเปลี่ยนเรื่องคุย ถามขึ้นบ้าง
“ยังเลยค่ะ...ปลีกตัวได้..ก็ตรงมานี่เลย!...ตั้งใจมาบอกด้วย..เจ็กิ๊ปฝากบอกโต๋กับพวกให้เข้า
ประชุมหลังแข่งตะกร้อเสร็จที่ชมรม..เกี่ยวกับขบวนพาเหรดพรุ่งนี้นะ เมื่อเช้าหลังแข่งบาสเสร็จ..
เจ๊แกกะว่าจะประชุมเลย แต่เห็นสภาพถูกรุมของพวกนักกีฬาแล้ว แกเลยเลื่อนเป็นเย็นนี้แทนนะค่ะ”
เธอหันมาบอกไอ้พี่โต๋ ถึงภาระที่เธอต้องหิ้วท้อง เพื่อมาแจ้งข่าวให้พวกกูรู้ อืม..เจ็พี่กิ๊ปก็บอกกูไว้
แต่พอชุลมุน..คิดว่าแกต้องเลื่อน
“งั้นริต้า..ทานด้วยกันเลยสิ...แข่งเสร็จพวกผมไปประชุมเอง...ขอบใจนะที่มาบอก” ไอ้พี่โต๋..ทำหน้าที่
สุภาพบุรุษที่ดี หน้าเธอยิ้มระรื่นชื่นนาสาซ่ะ..แถมเพิ่มออฟชั่นบริการพิเศษ..ในฐานะบุคคลที่เพิ่ง
ถูกรับเชิญอย่างเป็นทางการ.......
“ทานนี่สิค่ะโต๋...ถือเป็นการขอบคุณที่ให้ริต้ากินฟรีมื้อนี้” ใช่ครับ..คุณเธอจัดการตักทอดมันกุ้ง
ไซร้ขนาดโดนัท วางในจานข้าวให้มัน ยังไม่หมดมีต่ออีก...
“แล้วนี่...ของบอมย์ด้วยค่ะ...ที่วันนี้ทำให้สีเราได้เหรียญทองมาครอง” อย่างที่ได้ยินเธอบริการ
ตักไข่พะโล้..วางในจานข้าวไอ้พี่บอมย์มัน ยังครับ..ยังไม่หมด...ยังมีช็อทเด็ด........
“และนี่...ลืมไม่ได้เด็ดขาด..สำหรับนักกีฬาสีแดง..บังเอิญมีส่วนร่วมทำให้สีเราได้เหรียญ”
ถูกต้องขารับท่านผู้ชม...คนสุดท้ายคือกู...เธอจงใจเน้นคำว่าบังเอิญ..ทั้งที่กูเป็นตัวจริงที่ลงแข่ง
บ๊ะ!...เธอตักน้ำพริกกะปิเต็ม ๆ ช้อนตามด้วยชะอมไข่ ยังไม่ทันขอบคุณ..ที่อุตส่าห์นึกถึง
เธอดันพูดขึ้นก่อน
“หวังว่าคงชอบนะค่ะ น้ำพริกกะปิกับชะอมไข่ กินแล้วต้องไม่ลืมแปรงฟันด้วยนะค่ะตะเกียง...
กลิ่นมันแรง...แต่ก็เหมาะกับคนเนื้อหอมเน่อะ...จะได้ดับความหอมลงบ้าง..จริงไหม?.ฮิๆๆๆ..”
ซื้อหวยคงรวยแล้วกู..คิดไม่ผิด 'เจตนาดีไม่มา เจตนาร้ายจึงมาหา' ไอ้ตะเกียงจึงคืนกำไร
ให้ไปซะหน่อย จะได้ไม่ติดค้างน้ำใจกัน
“ครับ...ขอบคุณนะครับ...ที่มีน้ำใจต่อผม...อ่ะ!..นี่แทนคำขอบคุณจากผมเช่นกัน..จะให้สุภาพสตรี
บริการหนุ่ม ๆ ฝ่ายเดียวได้ไง...หวังว่าคงชอบนะครับ...สะตอ..จริงแล้วริต้าเหมาะกับสตอเบอรี่มากกว่า..
สวยหวานเหมือนกันเลย..เผอิญตอนนี้บนโต๊ะมีแต่สะตอสำหรับจิ้มน้ำพริกกะปิ...แทนกันก่อนเน่อะ...
แรงดีกลิ่นสะอาด...อย่าผายลมเป็นอันขาด..จะหาว่าผมไม่เตือน” 5555!!..กร๊ากกกๆๆ..พวกแม่งขำ
กูหน้าดำหน้าแดงทั้งโต๊ะ..ยิ่งน้องกิ่งด้วยแล้ว..คงทนไม่ไหว ขอตัวลุกออกจากโต๊ะไปพร้อมไอ้พี่กาน
หน้ากลั้นยิ้มกันสุด ๆ พี่รสาก้มหน้าไหล่สั่น..กูว่าคงหัวเราะขำไปสามบ้านแปดบ้านแล้วม้าง
ไอ้พี่โทนี่..ไอ้พี่รัน..เฉมองโต๊ะข้าง ๆฉีกยิ้มถึงหูกันแล้ว ไอ้พี่บอมย์ยิ้มกว้าง..ส่งตาล้อเลียนใส่กูวิบ ๆ
แต่ไอ้หล่อเทพที่นั่งข้างกู..กลับหน้านิ่ง..ตาพราวระยับวิ้ง ๆซะงั้น
ส่วนแขกสำคัญ..แจมโจ๊กฮาแตกกลางวงกะกูตอนนี้ หน้าเขียวขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน
กระทืบกูได้กูว่าคุณเธอคงไม่รอช้าแน่ ๆ ...กร๊ากกกก!!!!....
บรรยากาศมาคุ..กลับมาร่าเริงอีกครั้ง เมื่อศรีริต้า..โดนกูจัดคืนให้ กลับมาสงบปากสงบคำ
ไม่จ้อเหมือนตอนแรก พวกกูจึงได้ฤกษ์อร่อยปากท้องอิ่ม..มื้อเที่ยงยุติลง
โดยไอ้พี่โต๋บอกกูกับไอ้พี่บอมย์ว่า..เราต้องไปพบผอ. ไอ้พี่รัน..ไอ้พี่โทนี่...ไอ้พี่กาน
ก็บอกให้ไปพร้อมพวกมันเลย เพราะถูกเรียกให้ไปพบเหมือนกัน..พวกกูสิงห์โตดำ
จึงแยกตัวกับสาว ๆ เพื่อไปพบผอ. ไม่รู้มีอะไรถึงเรียกพวกกูยกแก๊งค์.................
ถึงห้องผอ. เลขาบอกให้เข้าไปในห้องได้เลย ผอ.รออยู่แล้ว ไอ้พี่โต๋นำพวกกูเคาะประตูเบา ๆ
เป็นการขออนุญาต..ก่อนเปิดเข้าไป จ๊ะเอ๋!...พวกไอ้พี่พรต..นั่งอยู่ในห้องครบแก๊งค์เหยี่ยวเวหา
ไอ้พี่พรต..พี่เทค..พี่วิน..พี่ต้า..พี่ชัด..พี่หน่อง รวมพวกกูอีก 6 เท่ากับว่า สิงห์โตดำ
กับเหยี่ยวเวหา สองแก็งค์อยู่พร้อมหน้าในห้อง.ผอ.
“เอ้าดีเลย....มาพอดี นั่งตามสบายเลยพวกเธอ ผอ.ขอความร่วมมือพวกเธอทุกคน
โรงเรียนเรา..ได้รับเลือกจากรัฐบาล..ให้ส่งนักกีฬาเข้าร่วมแข่งบาสเกตบอลเยาวชนชาย
ทวิภาคีที่ประเทศเกาหลีใต้ แข่งทั้งหมด 8 ประเทศ มีญี่ปุ่น เกาหลี ไทย มาเลเชีย สิงค์โปร
อินโดนีเชีย จีน เวียดนาม โดยทุกประเทศจะส่งนักกีฬารุ่นอายุไม่เกิน 18 ปี
แข่งขันประเภทเดียวเท่านั้น..ทางเกาหลีรับเป็นเจ้าภาพ จัดขึ้นระหว่างวันที่ 4 ถึง 10 เมษาที่จะถึงนี้
ช่วงซัมเมอร์พอดี..หลังสอบปลายภาค โรงเรียนจะทำหนังสือแจ้งผู้ปกครอง เพื่อนำพวกเธอทุกคน
เข้าค่ายฝึกซ้อม..ที่เชียงใหม่ โดยมีโคชอดีตทีมชาติเข้ามาดูแล..ทำหน้าที่ฝึกซ้อมและเดินทาง
ไปกับพวกเธอด้วย เราจะทำการเก็บตัววันที่ 15 มีนา..ถึงวันที่ 30 สองอาทิตย์เต็ม ๆ
ก่อนปล่อยให้กลับบ้าน..เพื่อเตรียมตัวเดินทางอีก 2 วัน ขึ้นเครื่องวันที่ 2 เมษา
ด้านเอกสารเดินทางต่าง ๆ..โรงเรียนจะดำเนินการให้เรียบร้อย หลังสอบกลางภาคเสร็จแล้ว
พวกเธอต้องฝึกซ้อมช่วงเย็น โดยโรงเรียนจะจัดตารางให้ซ้อมตั้งแต่บ่าย 3 โมงถึง 5 โมงเย็น
โค้ชจะเข้ามาฝึกซ้อมให้พวกเธอตั้งแต่ต้น ถือว่าสร้างชื่อเสียงให้กับโรงเรียนและประเทศชาติ
ผอ.มั่นใจว่าทุกคนทำได้ดี..และไม่ทำให้ประเทศชาติผิดหวัง ฝีมือการเล่นของทุกคนวันนี้ที่ได้ดูแล้ว
คาดว่าคงได้เหรียญใดเหรียญหนึ่งติดมาแน่ ๆ พวกเธอทุกคน..จะมีเบี้ยเลี้ยงพร้อมพ๊อคเก็ตมันนี่
คนละ 50,000 บาท ที่สำคัญรายการนี้..เป็นการเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ
โดยใช้กีฬาเป็นตัวกลางเป้าหมายหลักแล้ว รัฐมนตรีหลายกระทรวงต้องเดินทางเข้าร่วมประชุม
พร้อมกับชมการแข่งขันด้วย ผู้นำแต่ละประเทศก็เช่นเดียวกัน พวกเธอมีอะไรสงสัยจะถามไหม?”
แกร่ายซะยาว..ม้วนเดียวจบ ก่อนจะเปิดโอกาสให้ถาม
“ทำไม ผอ. ถึงเลือกพวกผมครับ?..ทั้งที่นักกีฬาบาสของโรงเรียนก็มี ที่เห็นในนี้มีอยู่ 4 คนเอง...
ส่วนคนอื่น ๆไม่เห็นมาประชุม ผมต้องการรู้ครับ” ไอ้พี่พรต..ถามขึ้นมา ไอ้พี่รันกระซิบบอกกู
คงเห็นกูงงว่าใครคือนักกีฬาบาส
“ไอ้วิน..ไอ้ชัด..ไอ้กาน..ไอ้บอมย์..เป็นนักกีฬาของโรงเรียน” ไอ้พี่รันมันบอก
“ความจริงแล้วหัวหน้าหมวดพละศึกษา..กับอาจารย์สายพละ ได้ประชุมปรึกษาหารือกันก่อนหน้านี้แล้ว...
ตั้งแต่ได้รับหนังสือจากรัฐบาล..ว่าจะคัดเด็กที่เป็นตัวแทน ผอ.ปล่อยให้เป็นหน้าที่ทางนั่นเขา
แล้วค่อยมารายงานให้ผอ.ทราบ เมื่อเช้านี้ถึงไปดูพวกเธอแข่งรอบชิงไง เธอเห็นคณะอาจารย์เกือบ
หกสิบคนไปดูพวกเธอแข่งกันไหมล่ะ ที่เธอสงสัยทำไมไม่ยกให้ทีมนักกีฬาของโรงเรียน
ไปแข่งซะเลย อาจารย์เขาบอกมาว่า เด็กที่ฝีมือดีแต่ไม่ยอมเป็นนักกีฬาโรงเรียนคือกลุ่มพวกเธอ
นายวรพรต นายโตโต๋ นายอรัญ นายโทนี่ นายนิลกาฬ (ชื่อจริงไอ้พี่เทค)
นายสกลเกียง (ชื่อกูเองตะเกียง) นายพงษ์อนันต์ (ชื่อไอ้พี่หน่อง) นายกีต้า
(ชื่อจริงไอ้พี่ต้า) ที่ยอมเล่นให้โรงเรียนก็นายบอมย์เบย์ นายวรกาน (ชื่อจริงไอ้พี่กาน)
นายชัชวาล(ชื่อจริงไอ้พี่ชัด) นายภัควิน (ชื่อจริงไอ้พี่วิน) เท่านั้นเอง
ที่นี้รู้เหตุผลกันแล้วใช่ไหม..ว่าทางโรงเรียนคัดเลือกยังไง นี่คือตัวแทนระดับประเทศ
ผอ.เชื่อว่าพวกเธอต้องภูมิใจและไม่ทำให้คนไทยผิดหวัง มีการถ่ายทอดสดไปทั่วโลกด้วย
พวกเธอเข้าใจใช่ไหม?” ยอดเยี่ยม..สมเป็นผอ. จำชื่อจริงพวกกูได้หมดทั้ง 12 คน
แสดงว่าแกทำการบ้านมาดี เรียกชื่อไม่ผิดตัวด้วย
มาถึงตอนนี้แล้วกูไม่มีข้อสงสัย แต่คนอื่นไม่รู้เหมือนกัน
“พวกผมปฏิเสธไม่ได้ใช่ไหมครับ?” ไอ้พี่โต๋..จู่ ๆก็ถามขึ้นมา พาเอาทั้งห้องหันมองหน้ามัน
เป็นตาเดียว
“แล้วเธอคิดว่าไงล่ะ..โตโต๋...สมควรปฏิเสธหรือเปล่า..ตอบผอ.ได้ไหม?” เป็นไงมึงไอ้พี่โต๋
แค่คำพูดที่ย้อนถามก็รู้แล้ว ผอ.ไม่ธรรมดา..ไม่ตอบแต่ให้คิดแทน
“ผมพอรู้ครับ...ที่ให้ความสำคัญพวกผมขนาดนี้ เพื่อประเทศชาติ..ยังไงต้องเสียสละไม่สมควรปฏิเสธ
แต่ไม่ทราบว่า ผอ.พอรู้หรือเปล่า..พวกผมทั้งสองกลุ่ม ไม่ได้สนิทสนมกลมเกลียวกัน..
ถึงขั้นจะรวมกลุ่มแข่งกีฬาทีมเดียวกันได้ ที่แข่งให้กับสีไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร..จึงไม่มีปัญหา
แต่ถ้าต้องซ้อมต้องอยู่ร่วมกัน ผมไม่แน่ใจว่าจะไม่เกิดปัญหาขึ้นระหว่างพวกเรา” โอโห้!...สุดยอดเลย
แฟนกู....บ๊ะ!..มันกล้าพูดตรง ๆโพล่ง ๆซะขนาดนี้ เล่นเอาพวกไอ้พี่พรต..มองหน้ากันเลิกลั่กเลยเห้ย
ดีว่ะ!...พูดไปเลย..ขืนมีเรื่องขึ้นมาทีหลัง..จะทำใจกันลำบาก..ดูสิ ผอ.จะตอบว่าอย่างไร
“อึม...ครูพอรับรู้มาเหมือนกัน คณะอาจารย์ถึงได้เสนอ..ให้มีการเข้ารับการเก็บตัวสองอาทิตย์ไง
ค่าใช้จ่ายในส่วนนี้..ทางโรงเรียนรับผิดชอบไม่ได้ของบจากรัฐบาล อาจารย์ทุกคนยืนยันและเชื่อมันว่า
พื้นฐานพวกเธอเป็นคนดี มีน้ำใจ และที่สำคัญมีสปิริสกันทุกคน พวกเธอคงไม่นำเรื่องส่วนตัวมาปนกับ
เรื่องส่วนรวมจริงไหม? โดยเฉพาะเรื่องของประเทศชาติด้วยแล้ว หรือเธอว่าไง นายวรพรต
นายโตโต๋?” แหม..แหม...ผอ. นอกจากจะเป็นนักการทูต ที่มีวาทะศิลป์ในการพูดแล้ว
แกยังเป็นพวกสมานฉันท์..ทำหน้าที่คนกลางไกล่เกลี่ยอีกแน่ะ ทำไมรัฐบาลไม่เชิญแกไป
จัดการปัญหาที่คาราคาซังเรื่องแบ่งสีกันตอนนี้ว่ะ!....
“สำหรับผม ไม่มีปัญหาครับ รวมทั้งเพื่อน ๆผมด้วย มีโอกาสทำประโยชน์ให้ส่วนรวม
ผมยินดี..ทุกคนว่าไงกันโอเคไหม?” ไอ้พี่พรต..นั่งเงียบมาได้สักระยะหนึ่ง ตอนนี้สวมบท
ผู้นำพระเอกสุด ๆ พวกแก๊งค์มันก็พยักหน้ายอมรับคำพูดมันทุกคน เหลือไอ้หล่อเทพ..มันจะตอบยังไง
“ถ้าอย่างงั้น พวกผมคิดว่าไม่มีปัญหาเหมือนกัน ทุกคนโอเคหรือเปล่า ว่าไงพวกเรา” ไอ้หล่อเทพ
ก็แสดงจุดยืนของมันอย่างไม่น้อยหน้า พวกกูทุกคนก็หันไปพยักหน้าให้มันด้วย
ใครจะกล้าบอกกันเน่อะ!..กูไม่เห็นด้วยโว้ย!..นาทีนี้ขืนใครพูดขึ้นมา...พาหายนะทั้งกลุ่ม
อย่าแม้แต่จะคิด..เห็นด้วยไม่เห็นด้วยมีทางเลือกเดียว ยกมือเห็นด้วยไปก่อนแหล่ะ!...
ปัญหามีไว้แก้ที่หลัง ชั่วโมงนี้มีแต่คนรักษาเกียรติและศักดิ์ศรี นี่ล่ะน๊า...เค้าถึงว่าบ้างครั้ง..
ใช่คนเราจะพูดได้ทุกเรื่องอย่างที่ต้องการ มีบ้างที่ต้องอดและต้องทน ‘อดทน’ อดคืออยากได้
ในสิ่งที่ต้องการจะได้แต่ไม่ได้..เลยอด ทน..คือทนในสิ่งที่ไม่รักไม่ชอบ แต่มันจำเป็นเพราะมันคือหน้าที่
เลยต้องทน เขาจึงสอนให้เรารู้จักทั้ง..อด..และ..ทน..เรียกว่า ‘อดทน’....
5555!!!...เป็นไงพูดดีไหมคร๊าบบบๆๆๆ.....สาระได้โล่ท์ไอ้ตะเกียงก็มีนะมุมนี้...แหม ๆ..
อย่าคิดว่ากูรั่วเป็นแต่อย่างเดียวดิ....กร๊ากกกกๆๆๆ!!!..อึ้งกันเป็นแถวเลยไหมล่ะ..
นักอ่านที่รัก..555!!!.....
ยาวซะ...มึนตึบเลยเหมือนกันค่ะ...แหม..แหม..ตะเกียงจะโกอินเตอร์ ไปเกาหลี ยกมือสมัครเป็นกองเชียร์กันเข้ามา ไปไกลถึงต่างประเทศแน่ะ แต่ว่า...เอาให้พ้นปัญหาอีตอนเก็บตัวก่อนเถอะ หุ.หุ..หุ!
Luk.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
