หัวข้อ: @@@โดยLuk {ตะเกียงพิเศษ}

[akike]

อย่าดราม่า ได้โปรด ขอแบบสมหวัง

เราจะถือว่ายังไม่คิดยังไม่คิด

ไม่น๊ษสาาา

[luxilove]

ตอนพิเศษ  แต้มขาดอีก18 แต้ม  ไว้ได้ครบจะมาลงให้นะค่ะ..ไงตอนนี้..ฟังบอมย์ แถลงความในใจไปพรางๆ ก่อน




Part  38
Ver. Bombey.
.
.
.
.
ถ้าพอจำกันได้ ผมแอบกลัวลึก ๆ สำหรับคู่แข่งสนามรัก..อย่าเป็นโตโต๋ สิงห์ราช..เลยจะดีที่สุด

ตัดสิทธิ์โตโต๋แล้ว..ผมว่าผมมาวินแน่นอน ไม่ได้เข้าข้างตัวเอง  ทุกคนยังแอบเชียร์ผมอยู่เลย

เพื่อนผมคนนี้ เป็นสิงห์หนุ่มที่ไม่ได้มีแต่ชื่อ  ผมคบกันมานาน ทำให้รู้ว่าภายใต้หน้านิ่ง ๆ  

ที่ดูเหมือนหยิ่งตลอดเวลานั้น มีพลังทางเพศที่ดึงดูดทุกเพศ ทุกวัย..ให้สยบแทบเท้ามานักต่อนักแล้ว  

ใครก็ตามที่ไอ้โต๋ต้องการไม่เคยรอดสักราย  มันติดอันดับหนึ่งหนุ่มฮ็อทสุดของโรงเรียน  

ใช่มาจากผลโหวตภายในโรงเรียนเท่านั้น  เสน่ห์มันทั้งในและต่างประเทศ นึกถึงครั้งที่ไปแข่ง

เทควันโด้นักเรียนโอลิมปิค  ไอ้โต๋คว้าเหรียญทองกลับมาได้ตามคาดหมาย ไม่เกินสามวัน..สาว ๆ

ออชชี่บินตามมาถึงหน้าโรงเรียนไม่ต่ำกว่าห้าคน..นี่แค่น้ำจิ้ม ยังไม่นับวีรกรรมผู้หญิงตบกัน

เพราะมันอีก..นับร้อยครั้ง  จนระยะหลังมันไม่เข้าไปห้ามอีกเลย  ดูหยั่งเมื่อวานสาวสวยนักเรียนใหม่  

ดีกรีนอกมั่นใจเกินร้อย..ไม่นับเซ็กซี่ยั่วยวนตะหาก ผมเองยังยอมรับว่า..ริต้า  เป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์  

ไม่ทันข้ามวันตามไอ้โต๋ยังกะเหาฉลาม จนปะทะกับอังและพวกเพื่อน..ซึ่งเป็นเจ้าถิ่น  ไอ้เพื่อนผม

เดินหนีไปเฉย..ก่อนกลับเข้ามาใหม่..เพราะเหตุผลบางอย่าง  การกลับมาของมันนี่แหล่ะ ทำให้

สิ่งที่ผมกลัวฉายชัดออกมา  เมื่อมันโอบตะเกียงพาไปกินข้าวต่อหน้าต่อตานักเรียนเป็นร้อย    

แม้ก่อนหน้านี้..ผมพอจะดูออกว่าเพื่อนผมไม่ธรรมดา แต่ผมพยายามคิดว่า...เป็นเพราะครอบครัว

มันสนิทกัน  มันสวมบททำหน้าที่พี่ชายที่ดีให้กับตะเกียงน้อย ถึงตอนนี้คงต้องยอมรับความจริงซะที  

แม้ใจจะเจ็บปวดก็ตาม ทำไงได้คนมันรักไปแล้ว..ครับฟังไม่ผิดหรอก ผมกล้าใช้คำนี้ได้เต็มปาก

ว่าผมรักตะเกียง..ไม่ใช่ชอบ   ผมไม่เคยรู้สึกหวงแหนอยากปกป้อง อยากเห็นหน้า อยากอยู่ใกล้  

เป็นไปได้ผมอยากดูแลเสียเอง   สุดท้าย..โต๋  สิงห์ราช  ได้รับหน้าที่นี้ไปอย่างสมบูรณ์  

ย้ำว่าอย่างสมบูรณ์  สังเกตุเอาจากท่าเดินที่ไม่ค่อยปกติของตะเกียง  ผมพอดูออก..ไม่สังเกตดีดี

จะไม่รู้หรอกครับ บังเอิญทุกอย่างที่เป็นตะเกียง..มันอยู่ในความสนใจของผมตั้งแต่วินาทีที่รู้ใจตัวเอง  

ที่บอกไม่สบายไปตามนัดไม่ได้  ผมพอปะติดปะต่อได้แล้วว่าเพราะอะไร ยิ่งโทรศัพท์ของไอ้โต๋

ปิดเครื่องด้วยแล้ว  ยิ่งตอกย้ำสิ่งที่ผมคิดเข้าไปอีก  ร้อยวันพันปีเพื่อนผมแทบไม่เคยปิดโทรศัพท์

มันแสตนบายแบ็ตไว้ตลอด รู้ ๆ กันอยู่ตระกูลมันครึ่งหนึ่งเป็นมาเฟีย ทำให้ระบบการติดต่อสื่อสาร

ต้องออนไลท์ตลอด 24 ชั่วโมง  เพื่อไม่ให้ทางบ้านเป็นห่วง ไม่ว่าจะอยู่นิวาสถานไหน

สายที่ไม่พึ่งประสงค์..ก็แค่ปิดเสียงไม่ให้รบกวนและไม่รับสายก็พอ  มันทำประจำ..แต่ปิดเครื่อง

เป็นเพียงไม่กี่ครั้งที่มันทำ  กอปรกับสายตาที่มันมองตะเกียงด้วยแล้ว  แม้ก่อนหน้านี่มีบ้างที่มันหลุด

ให้พอพิรุธ..แต่ไม่เหมือนตอนนี้ ภายใต้ใบหน้านิ่ง ๆ ของมัน  นัยตาที่มันใช้มองตะเกียง  

ผมไม่เคยเห็นมันใช้มองผู้หญิงคนไหนมาก่อน  เพราะแบบนี้ผมถึงขอความมั่นใจจากมัน  

ถึงไม่พูดกันตรง ๆ  ผมก็เชื่อแล้วว่าคนนี้เพื่อนผมเลือกแล้ว  และคงไม่ยอมปล่อยให้ใครลูบคมสิงห์  

ได้ง่าย ๆ ผมจึงต้องทำใจและยอมรับให้ได้  เหมือนที่ไอ้รันแนะนำ..ตะเกียงน้อยดวงนี้  

จะเป็นรักแรกของผม  และจะอยู่ในใจของผมตลอดไป ขอแค่ได้รักถึงแม้ไม่ได้ครอบครอง  

ผมก็มีความสุขได้ พยายามปลอบใจตัวเอง..และยิ้มรับกับความสุขของทั้งคู่ ผมพอดูออก  

คนอย่างตะเกียง..ถ้าลองไม่มีใจให้ใครแล้ว..คงไม่มีทางยอมถึงขั้นนั้นแน่ ๆ  นอกจากน้องเลือก

ไอ้โต๋แล้วจริง ๆ ดีครับ..อย่างน้อยผมสบายใจเพราะคนที่น้องเลือกคือ โตโต๋ สิงห์ราช  

ที่ไม่ได้มีแค่ชื่อ เพื่อนผมคนนี้สิงห์ซ่อนเล็บ มีอะไรดีดีในตัวมันอีกเยอะ  ที่หลายคนไม่รู้นอกจาก

พวกผม..คนอย่างบอมย์เบย์ ไม่เคยก้มหัวให้ใคร มันเป็นคนแรกที่ผมยอมให้  ทั้งในฐานะ

หัวหน้าแก๊งค์แบบไม่มีข้อสงสัยติดค้างในใจทั้งสิ้น  หวังว่าสัญญาลูกผู้ชาย  ระหว่างพวกผมกับมัน  

ที่ต้องพูดว่าพวกผม..เพราะงานนี้ไม่ได้มีผมคนเดียว  ที่เผลอตัวเผลอใจไปกับความรู้สึกที่มีให้น้อง  

หวังว่าโตโต๋จะไม่ทำให้น้องเสียใจ จะทำหน้าที่ได้ดี..เหมือนที่มันทำทุกอย่างได้ดีมาตลอด    

แม้จะเสน่ห์แรง..แต่ผมรู้เพื่อนผมไม่ใช่คนเจ้าชู้  ผมเองตะหากที่เจ้าชู้ฟันไม่เหลือ..แต่ก็เลือกนะ    

วันนี้เจ้าป่าน้ำแข็ง..เปลี่ยนไปแล้ว เพราะตะเกียงดวงพิเศษ ที่เดินเข้ามาให้พวกเราได้ชุ่มชื่นหัวใจ  

ตะเกียงดวงน้อย..ที่ทำให้ใครต่อใครลุ่มหลง..ในแสงไฟโรแมนติกและมีเสน่ห์ ลุ่มหลงกับอารมย์

วูบไหวบริสุทธิ์ไร้เดียงสา เรียกรอยยิ้มทุกครั้งยามนึกถึง  ตะเกียงที่ทำใครต่อใครหัวเราะ

อย่างมีความสุขในความโก๊ะที่แสดงออก  รู้ทั้งรู้ว่า..ยังไง..ไฟตะเกียงก็คือไฟ  แม้สิ่งที่เห็นภายนอก..

จะสวนทางกับไฟดวงน้อยที่ร้อนแรง..พร้อมเผาไหม้ทุกสิ่งอย่างเป็นจุล แต่หลายคนก็พร้อม

ยอมเป็นแมงเม่า..บินเข้ากองไฟ................


บอมย์เบย์.









ไม่มีคำอธิบาย     ตามกันต่อไป

Luk.

[namtaan]

พอเข้าเล้ามาอ่านได้ ทำไมเจอตอนพิเศษแบบนี้เนี่ย  

ตอนปกติก็ยังลุ้นอยู่ ว่า พี่แทคกับยายริต้า จะเป็นพวกเดียวกันป่าว ที่เป็นตัวอันตรายสำหรับตะเกียง

บวก 1 แต้ม ตอนพิเศษดราม่า ไม่เอานะจ๊ะ  

---------------------

เดี๋ยวมาดิทเมนท์ ตอน 38 นะจ๊ะ

น้องตะเกียง แสงสว่างในใจของเกือบทั้งแกงค์เลย

น้องเลือกพี่โต๋แล้ว พี่บอมบ์ทำใจได้ดี สมเป็นสุภาพบุรุษและเพื่อนที่ดีมากๆ

[TanyaPuech]

พี่บอมสู้ๆ
DON`T LIKE MAMA NA

[tawan]

สงสารบอมย์เบย์เหมืนกันนะเนี้ย

ต้องหาผู้ชายน่ารักมาให้บอมย์เบย์สักคน

[bellity]

บอมเบย์สู้ๆ ผู้ชายไม่ไร้ซึ่งใบพุทรา

ซักวันคงมีคนของบอมส่งมาให้(ผู้แต่งแหละที่ต้องส่ง) 

[NiNJA]

บอมเบย์  วันเน้นายมาซึ้งมากค๊า

กดไลค์ ๆๆๆๆ 

[katook]

นาย เริ่ด....บอมเบย์

[lovevva]

เชื่อว่าสักวันบอมจะต้องเจอคนที่ใช่สำหรับตัวเองแน่ๆ สู้ต่อไปค่ะ

[cocoaharry]

สงสารบอม จะมีใครมาดามหัวใจให้บอมบ้างน้า

[indy❣zaka]

เชียร์บอมเบย์อ่ะๆๆๆ   

[sam3sam]

ตอนพิเศษเวอร์บอมเบย์ 2 ตอนแล้ว
ขอเป็นตอนของคนอื่นๆด้วยได้มั้ยน้อ

สงสารบอมย์เบย์เหมืนกันนะเนี้ย

ต้องหาผู้ชายน่ารักมาให้บอมย์เบย์สักคน

กดไลค์ๆๆๆๆ

[prawy]

 ?

[roseen]

มามะๆๆๆๆๆ

[SuSaya]

เรื่องมันเศร้า...แต่ก็ทำตัวได้สมกับบทพระรองมาก ๆ 
 

[a_tapha]

อ่านตอนพิเศษแล้ว เอิ่ม ไม่อยากกินมาม่าเลยอ่ะ   

[takara]

ตะเกียงดวงน้อยพิเศษจิงจิง

[Baruda]

 

[hahn]

บอมย์นายเป็นสุภาพบุรุษตัวจริง  +1

[Poseidon]

อยากอ่านของรัยจังเยยอ่ะ  บอมเบย์เท่เว้ย

[Poseidon]

ฮือๆ  สงสารบอมง่ะส์  พี่ลัก หาคู่ให้บอมหน่อยสิคัฟ  ToT

[eve2011]

 

[luxilove]

ตอนพิเศษ เหลืออีก 16 คะแนนค๊า แหมๆ พอเห็นจั่วหัวออกดราม่าหน่อย ขวัญผวากันเป็นขบวน 

อยากรู้ว่าไส้ในเป็นยังไง ก็เร่งทำตามข้อตกลงดิ..จะได้โพสให้อ่าน ส่วนเรื่องคู่ของบอมย์ 

ขอบอกว่าบอมย์เป็นพระรองเรื่องนี้   แต่เป็นพระเอกเรื่องหน้าแบบเต็มตัว เนื้อเรื่องก็ไม่ได้สนุกน้อย

ไปกว่าเรื่องตะเกียงแต่อย่างใด  ผู้อ่านรอไปก่อน..ตอนนี้กำลังดำเนินการอยู่ ส่วนรันได้มีโอกาส

ทำความรู้จักแน่ ๆ แทบทุกคนในนี้มีมุมที่ทำให้ได้รู้จักกันแน่นอน สัญญา...ป่ะ!..ไปต่อกัน


Part  39
ลูกชายคนเล็ก.
.
.
.
ไอ้พี่โต๋มันช่วยกูจัดกระเป๋า เอาเฉพาะเสื้อผ้ากับหนังสือเรียน  ของใช้ส่วนตัวเล็กน้อย นอกนั้น

มันบอกไม่ต้องเอาไป  จัดการล๊อคกุญแจห้องเรียบร้อย ก็ได้ลุงพีกับมันช่วยยกของไปใส่รถ 

กระเป๋าใบใหญ่ล้อลากสองใบ พร้อมกระเป๋าหนังสืออีกใบหนึ่ง ทั้งสองคนจัดการหิ้วให้หมด 

กูเดินตัวเบา..พร้อมกระเป๋าส่วนตัวสะพายไหล่ใบเดียว  พึ่งรู้มีแฟนมันสบายอย่างงี้นี่เอง 
.
.
.
มาถึงบ้าน..พ่อสิงห์แม่อร คอยต้อนรับอยู่แล้ว ไอ้พี่โต๋มันคงโทรรายงานล่วงหน้าก่อนแล้ว   

เรามาถึงเกือบหกโมง ไม่เห็นไอ้พี่เต้..คงยังไม่กลับจากทำงาน เดินเข้าไปยกมือไหว้สวัสดีท่านทั้งสอง 

แม่อรก็เข้ามาสวมกอดกู  พร้อมกับพูดว่า


“ยินดีต้อนรับลูกคนเล็กของแม่” ลูบหัวกูเบา ๆ ในขณะที่พ่อสิงห์ส่งยิ้มบาง ๆ พยักหน้าให้เป็นอันเข้าใจ


“ตะเกียงคงรบกวนพ่อสิงห์กับแม่อรสักระยะ  จนกว่าพ่อเกริกจะมีการเปลี่ยนแปลงอ่าครับ” กูบอกให้

ท่านรู้..เกรงใจมาอยู่บ้านเค้า  ถึงจะเอ็นดูเหมือนลูกก็เถอะ


“รบกวนอะไรกัน ที่หลังอย่าพูดกับแม่แบบนี้ พ่อกับแม่คิดว่าตะเกียงเป็นลูกคนหนึ่ง เป็นน้องเล็ก

ของบ้านเรา ไม่เอาอย่าคิดมากนะลูกนะ”  โอ้!...ตื้นตันใจจุกอกเลยกู น้ำตาคลอเบ้าซะงั้น

ไม่ใช่ขี้แย..แต่พาลคิดถึงเจ้าแม่กูขึ้นมา  อบอุ่นอ่อนโยนเหมือนกันเลยอ่ะ...ทำให้ไอ้ตะเกียงรู้สึกผิด

ในใจตะหงิดตะหงิด จะเป็นยังไงหนอ..เกิดแม่อรกับพ่อสิงห์รู้ว่ากูกะไอ้พี่โต๋ไม่ได้รักกันแบบพี่น้อง

เหมือนที่ท่านคิดไว้  ท่านจะเสียใจและผิดหวังแค่ไหน ก่อนความคิดจะเตลิดไปมากกว่านี้ 

พ่อสิงห์ก็พูดขึ้นมาเสียก่อน


“เอาหล่ะ!..กลับมาเหนื่อย ๆ โตโต๋..จัดการเรื่องข้าวของน้องให้เรียบร้อยด้วย  ตกลงยืนยันให้น้อง

นอนที่ห้องด้วยใช่ไหม?..พ่อจะได้ไม่ต้องให้นวลเปิดห้องใหม่...แล้วแต่สะดวกกันนะ...พาน้องอาบน้ำ

เรียบร้อยเจอกันโต๊ะอาหารทุ่มตรง”  พูดเสร็จไม่รอฟังคำตอบ สรุปสั้น ๆ เสร็จสรรพแล้วก็เดินออกไป 

เป็นกันทั้งบ้าน ก่อนที่แม่อรจะยิ้มให้กูแล้วตามพ่อสิงห์ไปอีกคน ตอนนี้เหลือกูกับมันเพียงสองคน


“พี่บอกพ่อว่า..ตะเกียงจะนอนห้องพี่เหรอ?”  ได้โอกาสถามมันล่ะ กูบอกมันเมื่อไหร่ จะนอน

ห้องเดียวกะมึงเนี๊ยะ


“อืม...”  ดูมัน..พูดเสร็จเดินหนีกูขึ้นบันไดซะงั้น


“เดี๋ยวๆ...ไมไม่เปิดห้องใหม่ให้ตะเกียงอ่า”  กูไม่ยอม..รั้งมันไว้  ถามมันแหล่ะ


“แล้วจะเปิดให้เป็นภาระพี่นวลเค้าจัดห้องให้อีกทำไม”  แน่ะ!...ทุกทีสิมัน ไม่ตอบ..แต่ดันถามกลับ

เอาแต้มต่ออีกแหล่ะ...นิสัย..ทำมาเหวี่ยงใส่กูอีก


“ก็ไม่เห็นเป็นไรนิ...ตะเกียงทำความสะอาดเองก็ได้.”  นั่นดิ..แค่นี้กูทำเองก็ได้ ทำเป็นเห่อะ..ไม่ใช่

คุณชาย..แม่สอนมาดีทำเป็นทุกอย่างล่ะ กับข้าวกูก็ทำอร่อย พูดมากเดี๋ยวหาว่าคุย


“ทำไม?..นอนห้องพี่แล้วเป็นยังไง...ที่ผ่านมาก็เคยนอนด้วยกันแล้วไม่ใช่...ห้องก็กว้าง 

อย่าบอกนะว่าอึดอัด”  น้าน...ดักคอกูอีก  แต่โทษที...นึกหรือว่ากูจะยอม


“แล้วไม่ใช่เป็นเพราะนอนห้องเดียวกันนิ...ถึงโดน....อ่า...”  หยุดปากไว้ทัน เกือบพลั้งปาก

ไปแล้วไหมกู


“โดนอะไร...ไมหยุดไปดื้อๆ ซะหล่ะ...บอกมาดิโดนอะไร”  ดูมัน..รู้กูพลาด ไม่ปล่อยโอกาส

ให้ผ่านเลยนะ..ย้ำกูนั่นแหล่ะ!..จะให้กูพูดให้ได้เลยรึไง..กูโดนมึงถูจนตะเกียงถลอกปอกเปิก

ระบมไปหมดน่ะ..ไอ้เชี้ยรรรรรรๆๆๆๆๆ
.
.
.
.
หลังจากสะบัดตูดเดินหนีมันเข้าห้อง หงุดหงิดมันสุด ๆ ขืนเถียงต่อไปกูใช่จะชนะ รู้อยู่มันโครต

เอาแต่ใจ..นิสัยลูกชายคนเล็ก ก่อนที่จะงานเข้าไปมากกว่านี้ จัดการรื้อกระเป๋าที่ลุงพีขนขึ้นมาให้ 

เข้าตู้เสื้อผ้า..มันสั่งให้พี่นวลกะพี่ชิดมาช่วยกูจัด ยกให้กูสองตู้..เหลือให้มันใช้สี่ตู้ ห้องมันมีตู้เสื้อผ้า

บิ้วอินฝังผนัง..ซ่อนจนเนียนอยู่หกบานคู่นะ  นึกดูว่าแม่งใหญ่แค่ไหน   กูขอตู้เดียวก็พอ โดยยืนยัน

ให้พี่นวลกะพี่ชิดสบายใจว่า..เสื้อผ้ากูไม่เยอะเหมือนไอ้คุณชายมัน ไม่ต้องย้ายของมันออกหมด

ทั้งสองตู้หรอก พี่แกก็เข้าใจ..ช่วยกูจัดของเข้าตู้จนเสร็จ  หลังจากนั้นไอ้ตะเกียงก็ลันล้า..

เข้าไปอาบน้ำเตรียมตัวทานข้าวตามที่พ่อสิงห์บอก เหลือเวลาสิบนาที ไม่รู้ไอ้พี่บ้ามันหายหัวไปไหน 

ตั้งกะขึ้นมาไม่เห็นมันเลย หาได้สนใจไม่..ดีซะอีกไม่ต้องคอยระวังตอนอาบน้ำ............
.
.
.
อาบน้ำเสร็จแต่งตัวลงมาห้องกินข้าว  มีแม่อรนั่งอยู่คนเดียว  กูส่งยิ้มไปให้..ท่านก็ยิ้มตอบมา 

ก่อนจะพูดขึ้น..เผื่อกูได้ไม่ต้องถาม


“พ่อและหนุ่ม ๆ อยู่ห้องหนังสือ แม่ว่าสักครู่คงออกมากัน”  กูได้แต่ยิ้มให้ท่านแทนคำพูด

เป็นดังแม่อรบอก สามพ่อลูกพากันเดินมาโต๊ะกินข้าว พ่อสิงห์นั่งหัวโต๊ะประจำตำแหน่ง 

ไอ้พี่เต้เลือกนั่งข้างแม่อร  ไอ้พี่โต๋..นั่งติดกะกูใกล้หัวโต๊ะที่พ่อสิงห์นั่งอยู่ แล้วแม่อรจัดการบอก

ให้พี่นวลลงมือตักข้าว บรรยากาศการกินก็เริ่มขึ้น  สังเกตแม่อรพยายามเอาใจกู...จัดอาหารเหนือ

ขึ้นโต๊ะให้อย่างน้อยก็สามอย่าง วันนี้ก็เหมือนกันมีผักกาดจอ แกงแคกระดูกหมู และก็น้ำพริกอ๋องกับ

ผักแนม จู่ ๆ พ่อสิงห์ก็ถามขึ้นมา..หลังจากกินกันไปได้สักพัก


“ชินกับโรงเรียนและเพื่อนใหม่แล้วรึยัง..ตะเกียง” 


“ครับ...ก็เริ่มปรับตัวได้แล้วครับ..”  กูตอบแกไปตามจริง


“มีใครแปลกหน้าเข้ามาวุ่นวายด้วยหรือเปล่า?”  ไม่เข้าใจคำถาม..แปลกหน้ายังไง คนที่กูไม่รู้จักนะรึ

เยอะแยะ


“ก็บ้างอ่าครับ แต่ก็ใช่จะวุ่นวายแค่ไม่รู้จัก นับว่าแปลกหน้าหรือเปล่าครับ เพราะแต่ละคนก็ใหม่

กันด้วยอ่ะครับ” 


“อือ....เอาเป็นว่าไม่จำเป็น ไม่ต้องสนิทกะใครมากนัก พยายามอยู่ติดกะโต๋ไว้ รับปากพ่อได้เปล่า”

พูดแปลก ๆ อีกคนล่ะ...


“ครับ...”  กูรับปากสั้น ๆ ไม่ต้องสั่งทุกวันนี้ก็แทบจะตัวติดกะมันอยู่แล้ว ยกเว้นตอนขี้


“ดีแล้วหล่ะ...” พูดแค่นั้น พ่อสิงห์ก็กลับไปตั้งหน้าตั้งตากินต่อ กูหันไปดูหน้าไอ้คนที่ฝากฝัง 

กลับหน้านิ่งตักข้าวกินไม่พูดไม่จา ไม่รู้คิดไรอยู่  คงรู้สึกว่ากูมองมันอยู่มั้ง มันหันมามองตอบยักคิ้ว

นิดๆ เป็นเชิงถามประมาณ.มองไร?.น่ากูประหลาดตรงไหน  กูอยากตะโกนดัง ๆ ว่าหน้ามึงไม่

ประหลาดหรอก แต่กำลังจะมีวัตถุไม่พึ่งประสงค์..กระทบหน้ามึงเข้าให้..ขืนยังงี่เง่าไม่สนใจกู

อยู่ตอนเนี๊ยะ.....กูนอยด์แดกหล่ะ...ก็ตั้งแต่เดินเข้ามามันก็สร้างโลกส่วนตัว ไม่สนใจกูสักนิด 

ทุกที..อย่างน้อยต้องตักอาหารบริการกูบ้างไรบ้าง ใช่ว่ากูเรียกร้องความสนใจหรอกนะ  แต่ไม่รู้ดิ 

ไม่ชอบอ่ะ..เหมือนไม่มีตัวตน..ใจมันวูบโหวงไงไม่รู้  ขนาดตอนพ่อสิงห์คุยกะกู มันยังก้มหน้าก้มตา

กินเฉย..ตกลงนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ว่ะ?...........   







รักคนอ่านทุกคน..ขอบคุณทุกรี..ที่ช่วยให้กำลังใจและเกิดจินตนาการหลากหลายในการเขียน

Luk.

[indy❣zaka]

งงด้วยคนค่ะตะเกียง
โต๋มันวัยทองอ่ะหนู อารมณ์ขึ้นๆลงๆตลอดศกอ่ะ

[TanyaPuech]

 

อะไรของโต๋อีกหล่ะ
ทำตัวเหมือนคนประจำเดือนมาไม่ปกติ 555

เด่วดีเด๋วร้าย

[lovevva]

ตามอารมณ์โต๋ไม่ทันจริงๆ เหนื่อยแทนตะเกียง 555

[หอยทาก]

ฮะๆ ตะเกียงโดนงอนอ๋อ
โตโต๋เองก็มีหลายมุมนะงิ
แปลกๆดี ฮะๆ

[roseen]

 

[pattybluet]

อ่านๆแล้วเหมือนจะมีเรื่องร้ายแรงเลย 
แล้วน้ำจิ้มตอนพิเศษนี่อะไรกันคะ ไมเหมือนจะดราม่า ไม่เอาน๊าาาา 

[cocoaharry]

คุณพ่อไปพูดอะไรกับโต๋รึเปล่า