Part 37
ย้ายเข้าบ้าน ‘สิงห์ราช’.
.
.
.
.
อย่าเข้าใจผิด ไอ้ตะเกียงยังอยู่ดีมีสุข หาได้ถูกเพื่อนร่วมแก๊งค์รุมโทรมไม่ พวกมันแค่ช่วยกันรุมจับกู
กดนอนลงบนโต๊ะ อ่านะ..อย่าคิดลึก จากนั้นไอ้พี่รันไอ้พี่กาน ไอ้พี่โทนี่ ช่วยกันยึดแขนขากูไว้
ไอ้พี่บอมย์จะจัดการถอดรองเท้าถุงเท้ากูออกทั้งสองข้าง แล้วเอาก้านไม้กวาดดอกหญ้า จักกะจี๋เท้ากู
เข้าให้อย่างมันมือ...จะเหลือเร่อะ!....กูก็หัวเราะจนน้ำตาเล็ด ท้องคัดท้องแข็ง ดิ้นพลาดๆๆๆ..
เป็นที่หนุกหนานของพวกโรคจิตไปตามระเบียบ กว่ามันจะยุติมหกรรมแกล้งกู ทิ้งท้ายโดยการ
พากันรุมหอมกูคนละฟอดสองฟอด แก้มกูช้ำไปหมดแล้วม้าง ไอ้พี่โต๋บอกพวกแม่งว่า
ยอมให้ครั้งนี้ครั้งเดียว จากนี้พวกมันไม่มีสิทธิ์หอมกูอีก ไอ้พี่บอมย์กับไอ้พี่โทนี่ตาละห้อย
กูรู้ว่าไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะให้พวกมันทำใจเรื่องกู แต่อย่างน้อยก็รู้ว่า..ความเป็นเพื่อนของพวกมัน
ไม่ได้สร้างกันมาวันสองวัน แสดงให้เห็นว่า..คำว่าเพื่อนคำเดียวมีความหมายมากแค่ไหน
ความผูกพันธ์ทำให้ยอมรับอย่างลูกผู้ชาย เรื่องของกูกะไอ้พี่โต๋ไม่ได้เป็นความลับในกลุ่ม
พวกเราอีกต่อไป แต่ไงแล้ว..ไอ้พี่โต๋ขอร้องพวกมันไม่ให้เปิดเผยออกไป ให้รู้ในกลุ่มพวกเรา
เท่านั้นก่อน และฝากพวกมันคอยกันคนอื่นไม่ให้เจ๊าะแจ่ะวุ่นวายกูด้วย ไม่น้อยเลยนั่น..คำขอเนี๊ยะ...
แล้วกูหล่ะ!...ต้องขอด้วยป่าว ให้พวกแม่งกันคนอื่นที่มายุ่งกะไอ้หล่อเทพ ให้ด้วยเหมือนกัน
.
.
.
แล้วพวกเราก็ชวนกันกลับ..เป็นดังคาด เปิดประตูออกมาพวกถ้ำมองหกล้มไถลกันระนาวคาประตู
คิดว่าคงไม่ได้อะไรกันไปหรอก นอกจากข่าวมั่วที่จะแต่งขึ้น เพราะพวกมันใช่พูดดัง
แถมแต่ละคำยังกำกวมเป็นปริศนา ถ้าไม่อยู่ในกลุ่มไม่เข้าใจหรอกหมายถึงอะไร กูเป็นต้นเหตุของ
เรื่องกว่าจะเข้าใจยังใช้เวลาคิด ขนาดสมองอัจฉริยะนะนี่ จากนั้นไอ้พี่บอมย์ก็ทำหน้าที่
ถือกระเป๋ามาส่งพวกกูที่รถเช่นเคย ลุงพีมารออยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะแยกย้ายกันกลับ
ไม่ได้เข้าประชุมสีตามเคย ช่างแม่งเห่อะไว้ให้พวกมันแก้ตัวเอาเอง ใช่สีกูสีเดียวซะเมื่อไหร่
ก็พวกแยกกันคนละสี ไม่แปลกที่แต่ละสีจะขาดพวกสิงห์โตดำทั้งกลุ่ม
ขึ้นนั่งในรถ ขับมาได้สักแป๊ปลุงพีก็พูดขึ้นมา
“นายท่าน..สั่งให้คุณโต๋ พาคุณตะเกียงไปเก็บข้าวของย้ายไปอยู่ที่บ้าน‘สิงห์ราช’ ทันทีที่เลิกเรียนครับ”
“ห่ะ!..ว่าไงนะครับลุงพี ทำไมตะเกียงต้องย้ายไปอยู่บ้านพี่โต๋ด้วยหล่ะ..คอนโดตะเกียงก็มีนี่”
กูถามกลับทันที นั่นสิ..ทำไมพ่อสิงห์ ต้องสั่งกูย้ายไปอยู่ที่บ้านด้วย
“อันนี้ไม่ทราบครับ ผมรับคำสั่งให้มาแจ้งให้คุณโต๋ กับคุณตะเกียงทราบเท่านั้น รายละเอียดผมไม่รู้”
“ไม่ต้องถามลุงเค้าหรอก คำสั่งพ่อย่อมต้องมีเหตุผล พี่คิดว่าตะเกียงทำตามที่พ่อสั่งเถอะ”
มาอีกคนแหล่ะ...ใช่สิย้ายไปอยู่กับมึง กูมิต้องโดน..อึ้ยยยยยๆๆ..ไม่เอาไม่คิดดีก่า
“ไม่เอา..ตะเกียงถามพ่อเกริกก่อน ทำไมต้องย้าย..คอนโดก็โอเคแล้วนี่ ไม่มีความจำเป็นสักหน่อย”
ว่าแล้วไม่รอช้ากูกดเบอร์โทรหาพ่อทันที รอสายสักครู่..พ่อก็กดรับ
“หวัดดีครับพ่อ...”
“หวัดดีลูกรัก...ว่าไงโทรมามีเรื่องล่ะสิ” นั่นพ่อกู ไม่เคย..คิดว่ากูโทรมาเพราะเรื่องอื่นมั้งเลยนิ
“พ่ออ่า...ตะเกียงคิดถึงโทรหาไม่ได้นิ ไมต้องมีเรื่องทุกครั้งด้วยเล่า” กูนอยด์ใส่แหล่ะ!..น้อยใจอ่ะ
“อืม..ไหนบอกว่าโตแล้วไง นี่อะไรทำงอนพ่อเป็นเด็ก ๆไปได้ พ่อแย่เล่นแค่เนี๊ยะ” แน่ะ!..มีว่ากู
กลับซะงั้น แทนที่จะง้อลูกไม่มีหรอกพ่อกู แต่กูรู้พ่อรักและเป็นห่วงกูกว่าใครเพื่อน
“ตะเกียงแค่อยากถามว่า ทำไมพ่อสิงห์ต้องให้ตะเกียงย้ายไปอยู่ที่บ้านด้วยหล่ะ..ตะเกียงอยู่คอนโด
เหมือนเดิมไม่ได้หรือไง” กูพูดเสียงอ้อน ๆไปด้วย ไอ้พี่โต๋..เผลอเอามือมาลูบหัวกูยังกะลู
บหัวหมาซะงั้น คงฟังกูอ้อนพ่อเพลิน..พาลคิดจะปลอบกูดิ
“จำเป็นสิครับ..พ่อบอกไม่ได้มากตอนนี้ แต่เพื่อความปลอดภัยของลูก ทำตามที่พ่อสิงห์สั่ง อย่าดื้อ..
ไว้รออะไรมันชัดเจนลูกจะเข้าใจ ถึงวันนั้นพ่อจะเล่าให้ลูกฟังไม่มีปิด แต่ตอนนี้ให้ลูกทำตาม
ที่พ่อสิงห์บอก..และอย่าอยู่ห่างพี่โต๋เด็ดขาดน่ะ!”...มีตบท้ายด้วย ไม่ยกลูกให้เค้าไปซะหล่ะ
นี่ถ้ารู้ว่าลูกตัวเองโดนเค้าพรากผู้เยาว์จะว่าไงบ้างเนี๊ยะพ่อ ฝากปลาย่างไว้กะสิงห์โต๋ซะงั้น
ลูกพ่อโดนเค้าปู้ยี่ปู้ยำ..ถูกถูจนระบบลุกไม่ขึ้นรู้บ้างป่าวเนี๊ยะ!
“ทำไมเงียบไปหล่ะตะเกียง เข้าใจที่พ่อบอกไหม?” พ่อถามมา คงสงสัยที่อยู่ ๆ กูดันเงียบไปเฉย
“ครับ..เข้าใจ” กูรีบขานตอบก่อนมาอีกเป็นระลอก
“ดีแล้ว เย็นนี้ย้ายเลยนะลูก” รีบจริง ๆ เหมือนยัดเยียดลูกให้เค้าไงไม่รู้พ่อกู กะไม่เอาสินสอด
สักแดงเลยนิ รู้สึกตัวเองไร้คุณค่าไงไม่รู้...ชิ...อย่างน้อยน่าจะเรียกร้องบ้างก็ยังดี....
อร๊ายยยยยๆๆๆๆ..ง่ายไปป่าว?
“รู้แล้วครับ เย็นนี้ตะเกียงจะย้ายเลย แค่นี้นะครับพ่อ ตะเกียงรักพ่อครับ ฝากคิดถึงแม่กับทุกคนด้วย
โชคดีครับพ่อ” สุดท้ายก็ตามนั้น...พ่ออวยพรกูกลับ ก่อนจะวางหูไป กูหันมองหน้าไอ้พี่โต๋
ซึ่งมันมองกูอยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะค่อย ๆ ดึงตัวกูจับหัวไปพิงไหล่มัน ท่าทางที่มันทำอบอุ่นพิลึก
ไม่ต้องพูดแค่แสดงออกทำไมกูรู้สึกดีจังว่ะ!.....อร๊ายยยๆๆๆๆ...เขิลลลลลล..เดี๋ยวมุดจักกะแร้เลยนี่...
จาสลบคากลิ่นเต่ามันป่าวว่ะ?....ล้อเล่นนนนนนๆๆๆ......ขืนมีกลิ่น...เสียยี่ห้อคุณชายสิงห์โต๋หมด
ขอบคุณ ขอบคุณที่กด + ให้คะแนนกันมาตลอด รักคนอ่านทุกคนเช่นกันค่ะ
Luk.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
