Part 36
เพราะเราเพื่อนกัน.
.
.
.
.
มื้อกลางวันผ่านไป กูกับไอ้พี่โต๋นั่งกินข้าว..ท่ามกลางสายตาคนนับร้อยที่เป็นสักขีพยาน มันบริการ
ทุกอย่างทั้งซื้อข้าว..จ่ายกะตังค์..ซื้อน้ำ ป้อนข้าวกูได้มันคงทำไปแร่ะ..แถมพามานั่งร่วมโต๊ะ..
กลุ่มเพื่อนน้องกิ่งแฟนไอ้พี่กาน โซนใกล้ ๆ ร้านข้าว ล้วนแต่น้อง ๆ ม.3 ซึ่งก้มหน้ากินกัน
อย่างเงียบ ๆ มีชำเลืองเหลือบตามองกูกับมันบ้าง..แอบอมยิ้มอีกตะหาก ส่วนน้องกิ่งเจ้าภาพ
นั่งยิ้มอยู่ข้างไอ้พี่กาน..ที่ย้ายนิวาสถานมาโต๊ะนี้เหมือนกัน คนอื่น ๆ ต่างแยกย้าย พี่อังกับเพื่อน
น่าจะไปประคบหน้ากันระบม ส่วนริต้าหายไปพร้อมพวกพี่เทคที่พรตตอนไหนไม่รู้ ก็นะ..คงไม่มีใคร
อยู่ให้อายกันต่อหรอก พวกที่เหลือหาไรลงท้องตามระเบียบ นัดเจอกันในห้องเรียน เพราะเวลา
เหลือไม่มากพอจะประชุมสีแล้ว มีหวังเย็นนี้หูชาถูกพี่กิ๊ปประธานเชียร์ วีนระเบิดเพราะไอ้ตะเกียง
โดดซ้อมนั่งเสลียงโดยไม่ตั้งใจเข้าให้
.
.
.
.
.
ในห้องเรียน เหมือนทุกคนจะเรียนกันปกติ อย่างตั้งใจโครตๆ แต่กูกลับรู้สึกแปลกๆ ไม่เหมือนเดิม
สายตาตั้งคำถามของไอ้พี่โทนี่ ที่พยายามส่งมาให้..แต่ยังไม่ได้คุย ไอ้พี่บอมย์ยิ่งแล้วใหญ่
แววตาตัดพ้อมาให้ด้วย ไอ้พี่รันมองยิ้ม ๆ ยักคิ้วตามเสต็ป..เหมือนมันรู้ กูก็หน้านิ่งทำเฉยไม่สนฟ้า
เอาดิ..คิดไงกันก็ช่าง..กูไม่พูดซะอย่างแล้วแต่จะคิดกันเอาเอง ที่พูดมายังไม่รู้สึกอึดอัดเท่าสายตา
ของริต้า..นาน ๆ ทีจะลอบมองมาที่กูกะไอ้รูปหล่อที่นั่งข้าง ๆ มีอะไรบางอย่างที่กูรู้สึกไม่เป็นมิตร
เอาเสียเลย ใช่จะไม่เคยเจอสายตาประเภทนี้ พี่อังมักส่งสายตาจิกกัดให้กูออกบ่อย แต่มันไม่แฝง
ความรู้สึกอันตรายเหมือนที่รู้สึกสายตาริต้า สัญชาตญาณไม่เคยโกหกคน คงต้องระวังเป็นพิเศษ
ไม่ธรรมดาเสียแล้ว
.
.
.
.
กริ่ง..คาบเรียนสุดท้ายของวันสิ้นสุดลง พร้อมกับแขนกูถูกดึงให้ลุกจากเก้าอี้ โดยไม่รอเสียเวลา
จากไอ้พี่บอมย์ ก่อนตัวกูจะปลิวไปตามแรงฉุด แขนอีกข้างก็ถูกจับไว้..ด้วยมือแกร่งของไอ้พี่โต๋
ทั้งคู่จ้องตากันไม่กระพริบ..ไม่มีใครเอ่ยปากพูดก่อน เงียบกันได้อีก..ขณะนี้ในห้องเหลือเพียงพวกกู
หกคน..ประตูถูกปิดล๊อคลงกลอนเรียบร้อย ไม่ให้ใครล่วงล้ำเข้ามาได้ คนทำหน้าที่ไล่ต้อนเพื่อน
ออกจากห้อง เป็นไอ้พี่กานไม่มีใครขัดขืนมันสักเอ๊ะ แม้จะไม่เต็มใจก็เห่อะ หนึ่งในนั้นมีริต้าด้วย
กูแอบเห็นหางตาแสดงความไม่พอใจสุด ๆ ก่อนออกไป ห้องกูตอนนี้เป็นเขตสงวนของ
‘สิงห์โตดำ’ พวกสอดรู้คงได้แต่เงื้อมหูฟังว่าเกิดอะไรขึ้น เชื่อว่าคงออกันเต็มหน้าห้อง
ไม่มีพลาดหรอก สุดท้ายไอ้พี่บอมย์เป็นฝ่ายยอม เอ่ยปากขึ้นก่อน
“โต๋ กูขอคุยกับตะเกียงส่วนตัวได้ไหมว่ะ?” บอกแกมขอร้องอยู่ในที
“มึงจะคุยอะไร จำเป็นต้องคุยกันสองคนด้วยหรือ” มันไม่ยอม ถามกลับซะอีก นิสัยเดิม..ไม่เคย
จะเสียเปรียบใคร ขี่เขากลับหนึ่งแต้มทุกที
“กู..กู..ขอถามมึง พูดมาตรง ๆ...มึงดูแลตะเกียงในฐานะน้องใช่ไหมว่ะ?” มันเปลี่ยนหันไปถาม
ไอ้พี่โต๋แทนซะนี่ ตะกุกตะกักได้อีก..ไหนเมื่อกี้จาคุยกะกูอยู่แม่บ ๆ โอเคพวกมึงคุยกัน
แต่ประทานโทษ ช่วยปล่อยแขนกูก่อนได้ม่ายยย..กูเมื่อย..แขนจะหลุดแล้ว..ไอ้บร้าาา..
กระตุกข้อมือยิก ๆ ส่งสัญญาณแต่ดันไม่มีใครขยับ เกี่ยงกันอีกใครปล่อยก่อน แม่ง..โมโหแล้วเห้ย!..
กระชากออกเองพร้อมกันทั้งสองข้างซะเลย เชี้ยร..เอ้ย!..กูตัดสินให้ก็ได้ว่ะ!....แขนเกือบหลุด..วุ้ย!....
“กูถามไมมึงไม่ตอบ” ไอ้พี่บอมย์ถามซ้ำ เสียงเริ่มแข็งขึ้นแล้วเว้ย!..มีต่อยกันป่าวว่ะ..งานเนี้ยะ...
“มึงต้องการคำตอบแบบไหน กูว่าที่มึงอยากรู้..มึงรู้อยู่แล้ว เพียงแต่มึงไม่ยอมรับความจริง
ต้องการให้แน่ใจ โดยให้กูยืนยันก่อนใช่เปล่า ถ้าต้องการแบบนั้น..กูบอกมึงให้ก็ได้ ที่มึงคิดไม่ผิด
คิดถูกแล้วหล่ะ!...” พูดจบ..ไอ้พี่บอมย์หมดแรง ปล่อยแขนตกหางตกหูลู่ลง แห่ะ..แห่ะ..แรงไปมัน
ไม่ใช่หมา..แต่อาการที่ว่าก็ใกล้เคียง ก่อนจะนั่งเก้าอี้ใกล้ ๆ ก้มหน้างุด ไอ้พี่โทนี่ นั่งอีกตัวอาการ
ไม่ต่างกันเท่าไหร่ ไอ้พี่กานเดินไปตบไหล่ไอ้พี่บอมย์เบา ๆ เหมือนปลอบมัน ไอ้พี่รันพิงขอบหน้าต่าง
มองนิ่ง ๆ ไม่แสดงอาการใดใด ไอ้คนตอบคำถามมันไม่มองในห้อง..ยืนทำมิวสิคมองออกนอก
หน้าต่างโน้น..เก็กได้โล่ห์อ่ะมึง แต่กูอึดอัดโครต ๆ ง่า..ไม่ชอบเลยบรรยากาศแบบนี้ เงียบได้อีก
“ทำไมต้องเป็นมึงด้วยว่ะ!...กูภาวนาเป็นใครก็ได้ หนึ่งในนั้นขออย่าเป็นมึง สุดท้ายคำภาวนากู
ไม่เป็นผล” ไอ้พี่บอมย์..บ่นพอได้ยินกัน เสียงมันดูเศร้าได้อีก...ไอ้พี่โทนี่ไม่พูดไม่จา มองกูตาลอย
ซะงั้น..ตกลงวิญญาณมึงยังอยู่กะร่างเปล่าเนี๊ยะ?
“มึงรู้ตัวเมื่อไหร่” ไอ้พี่รันถามขึ้น กูไม่รู้มันถามใคร..เพราะจู่ ๆ มันก็พูดขึ้นมาลอย ๆ
นี่เป็นวิธีสื่อสารของพวกมัน..รู้กันเองใช่ไหมว่าใครควรตอบ
“กูรู้ตั้งกะแรกแล้ว เพียงแต่ให้แน่ใจ..ส่วนกูคล้ายกันกับมัน” คนแรกเป็นเสียงไอ้พี่บอมย์ คนต่อมา
ไอ้พี่โทนี่..ซวยแล้วตกลงมันคิดกะกูจริง ๆ ดิ ขอคบกูเป็นแฟนบังหน้า แผนเหนือเมฆจริงมึง
โดนไอ้พี่โต๋ทะลวงแผนกระจุยเกือบหลวมตัว เอ่อน่ะ!...กะไอ้พี่บอมย์กูพอมองออก เพราะสายตามัน
ที่มีให้ฟ้องอยู่ทนโท่ แต่ไอ้พี่โทนี่สิ มันไม่แสดงอะไรให้สังเกตุเลยนี่หว่า? หรือกูลืมสังเกตุมันไป
“แล้วมึงล่ะ!..จะไม่บอกพวกกูเลยหรือ” มันย้อนถามไอ้พี่รันกลับ อ่าห่ะ!...อย่าบอกนะว่ามึงก็....
“อืม..กูถอนตัวทัน..กูดูออก...ว่ายาก..เป็นไปไม่ได้ ขั้นเทพเป็นก้างชิ้นเบ่อเริ่ม รั้นไปเห็นแต่ลางแพ้
สู้ทำใจยอมรับยืนเป็นฝ่ายสนับสนุนเพื่อนดีกว่า” อ่าห่ะ!...กูดูพวกมึงไม่ออกสักกะคน นี่พวกมึงคิดกับกู
จริง ๆ หรือนี้ หรือเพราะกูถอดเสื้อโชว์วันนั้นว่ะ!..พวกแม่งเลยสับสนกันยกทีม แต่ไงขอยกนิ้วให้
ไอ้พี่รันมัน สมแล้วตำแหน่งกุนซือ ล้ำลึกทุกคำคม
“ถามหน่อยเถอะครับ...ตกลงพวกพี่เป็นเกย์กันทั้งกลุ่มเลยดิ?...มิน่าหลงเข้ามาในดงเกย์เลย?” อดรนทน
ไม่ไหว..ถามให้หายข้องใจแม่งเลยดีกว่า พอกูยิงมุกสดไป..พวกแม่งหน้าแดงก่ำกันเป็นแถว
มองกูอึ้ง ๆ ก่อนที่ไอ้พี่กานจะเดินเข้ามา เอามือโบกหัวกูเสียงดัง
“พลั๊ก..ลามปามเยอะไปแล้ว..พวกมัน..พี่ไม่รู้..แต่พี่รักเดียวใจเดียว ถ้าไม่มีน้องกิ่งก่อนก็ไม่แน่”
แหน่ะ!...โบกหัวกูไม่พอ ดันหยอดตบท้าย งี้ใช่เปล่าที่เค้าเรียกตบหัวแล้วลูบหลัง แล้วพวกแม่ง
ก็พากันหัวเราะ ที่เห็นกูยืนลูบหัวปอย ๆ ทำปากด่าพวกมันงุงงิง..ไปตามอารมย์กู
“หึ..หึ..หึ..5555ๆๆๆๆ...โต๋กูขอทีนะ” ไอ้พี่บอมย์หันไปพูดกะไอ้พี่โต๋ ก่อนพวกมันจะพยักหน้า
พากันลุกเดินเข้ามาหากูช้า ๆ ท่าทางหื่นกันโครต ๆ...ขอเชี้ยรไรมึง....ไอ้พี่โต๋ยืนมอง..เก็กนิ่งของมัน
ที่เดิม...เห้ยสถานการณ์มันแปลก ๆ จู่ ๆ พวกแม่งก็ร่วมมือกัน เมื่อกี้ยังอึมครึมอยู่ดีดี อย่าบอกนะว่า
พวกมึงตัดสินใจรุมโทรมกูอ่ะ!...สู้ตายนะโว้ย!...เห้ย..!
“หยูดดดดดๆๆๆๆ..จะทำอะไรกันอ่ะ..” กูยกมือกางนิ้ว..หยุด..อย่าเข้ามา พวกมันหาฟังกูไม่
ทำหน้ากรุ่มกริ่มหื่นกันได้อีก ไม่เว้นแม้แต่ไอ้พี่กาน..ไหนมึงบอกรักเดียวใจเดียวน้องกิ่งไง
เสือกเปลี่ยนใจปลูกป่าอีกคนแล้วดิ เห้ย!..ไม่ไหวนะโว้ย!..เล่นสี่รุมหนึ่งเลยเหรอ...เจอไอ้พี่โต๋คนเดียว
กูยังลุกไม่ขึ้นเลย..นี่พวกมึงทั้งแก๊งค์ ตายแน่กู....ไม่เล่นนะโว้ย!...คิดไปกูก็ถอยหลังไป หาทาง
หนีทีไล่ไปด้วย ไอ้พี่โต๋มันแม่ง..ไม่คิดจะช่วยกูเลยนิ บอกหวงกู..โธ่เอ้ยยย!...กูเชื่อมึงแล้ว
สโลว์แกนของแก๊งค์มึง ‘มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน’ แต่กูไม่เอาด้วยกะพวกมึงนะโว้ย!....
สุขร่วมเสพบ้าบอเชี้ยรไรเล่า ..กูแค่หลุมเดียว พวกแม่งจะรุมปลูกกู..ไม่ยุติธรรมนะโว้ยยยยๆๆๆๆๆ.....
อร๊ากกกกกกกกกกๆๆๆๆๆๆๆๆ................แม่เจ้า!....ช่วยไอ้ตะเกียงด้วยยยยๆๆๆๆๆ....
ต่อให้แล้วนะค่ะ....ขอให้มีความสุขกับการอ่านและติดตามทุกคนค่ะ ขอบคุณทุกเม้นท์
และขอบคุณทุก + ที่กดให้ คนเขียนเพิ่งใหม่ดีใจล้นหลามที่ได้รับการตอบรับขนาดนี้
Luk.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
