อือ..นะ..ใช่ว่าคนอ่านจะลุ้นฝ่ายเดียว..คนเขียนก็ลุ้นเหมือนกานนนน...เหลืออีก 7 แต้ม ใกล้ล่ะ..ใกล้คลอดเต็มแก่..ถุงน้ำคลำกะลังแตก..เหลือรอเวลาหัวโผล่อ่ะ...จะได้เห็นเด็กพิเศษ..คลอดซะที..5555!!!
Part 40
น้ำตาสิงห์โต
..
.
.
.
กินข้าวเสร็จ มันขอตัวทุกคนขึ้นห้องบอกไปอาบน้ำ มันยังอยู่ในชุดนักเรียนชุดเดิม กูถูกแม่อรดึง
ให้อยู่ดูทีวีด้วยกันในห้อง นั่งดูข่าวภาคค่ำ รอเวลาดื่มนมก่อนนอน..ประมาณสามทุ่ม
ใจก็ตะหงิดตะหงิดกับท่าทางแปลก ๆ ของไอ้พี่โต๋มัน ดูมันเงียบ ๆ ตั้งกะกินข้าวแล้ว ตกลงมันงอน
กูเรื่องไรว่ะ? อย่าบอกมึงงอนเรื่องที่กูเหวี่ยงใส่..ไม่พอใจนอนห้องเดียวกะมึง.....ถ้าเป็นอย่างที่กูคิด
...มึงก็นอยด์โครตแล้วไอ้คุณชาย ไม่นึกถึงหัวอกกูเลยนิ ต้องนอนพะวงหลังทุกคืน
นี่ยังไม่เข้าทีเข้าทางดีเลย กูก็กันไว้ก่อนดิ ยิ่งแพ้ทางมึงอยู่....เห็นกูง่าย..ไม่โต้แย้ง
แม่งก็จัดการเองซะทุกเรื่อง ไม่ถามกูเลยสักคำ กูตะหากควรงอนมึง...ชิ...
.
.
.
.
ดื่มนมเสร็จกูขอตัวขึ้นนอนเลย ซึ่งก็ไม่มีใครค้าน พร้อมกับฝากแก้วนมของไอ้พี่โต๋ ให้กูถือ
ขึ้นมาให้มันด้วย จะได้ไม่เสียเวลาพี่นวลแก กูเข้ามาในห้องประตูไม่ได้ล๊อค มันนั่งอยู่หน้าคอมฯ
เปลี่ยนชุดนอนเรียบร้อย ทำเป็นเหลือบมองกูแว๊บหนึ่ง แล้วก็หันไปสนใจหน้าจอคอมฯ ต่อ
เมินกูอีก..ไม่ต้องสืบท่าทางแบบนี้...งอนกูชัวร์ มือกดคอมฯ ยิก ๆ สงสัยคุยเอ็มกับใครสักคน
เป็นพี่อังหรือเปล่าไม่แน่ใจ..กูเดา ๆ เอา มันคงปลอบกันอยู่ละม้าง...วันนี้คุณพี่เธอโดนไปไม่ใช่น้อย
ไม่รู้พรุ่งนี้กล้าไปโรงเรียนป่าว หน้าอาจจะบวม...มือริต้าก็ใช่เบา ๆ กูเดินเอาแก้วนมไปวางไว้
ให้มันที่โต๊ะ แอบชำเลืองมองหน้าจอแวบเดียว..จริงด้วย..มันคุยเอ็มกับพี่อัง ดูล๊อคอินที่ใช้
กูจำได้...ชิ..ทำเป็นงอนกูแต่แอบมาปลอบสาว...ตอนนี้กูโมโหแม่งหล่ะ..ไม่น่าไปกระวนกระวาย
ห่วงความรู้สึกมันเลยตะกี้...ดูดิกูแคร์มันเยอะเห่อะ...ไม่ได้การ...รีบเดินหนีแม่งเข้าห้องน้ำ..
สงบสติอารมย์ที่กำลังขุ่นตอนนี้...คิดถึงเหตุผลเป็นหลัก นี่กูเป็นบ้าอะไรไปเนี๊ยะ! ทำไม่เอาความรู้สึก
ไปผูกกะมันด้วย ทั้งที่รู้อยู่เต็มอก..ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ผู้ชายสองคนจะคบกับ โดยเฉพาะพวกเรายังเด็กอยู่
ทำไมนะ...ทำไมกูปล่อยให้ความรู้สึกอยู่เหนือเหตุผล นี่ใช่บทพิสูจน์อีกบทหนึ่ง..กับการออกมาอยู่
คนเดียวที่พ่อเกริกต้องการให้กูเผชิญ อยากให้กูแข็งแกร่งยืนอยู่บนลำแข้งตัวเองได้ กูเอาความเป็น
อัจฉริยะไปไว้ไหน..มัวทำอะไรอยู่ เล่นสนุกกับหัวใจตัวเอง สุดท้ายใครเล่าที่ต้องเจ็บปวด พอได้แล้ว.
ตะเกียง..ถึงเวลาโตเสียที..และต้องโตด้วยตัวเอง ไม่จำเป็นต้องให้ใครคอยสอน ไม่ต้องมีใคร
คอยบอก ถึงสิ่งที่เห็นจะไม่มีอะไรก็ตาม ใครจะรู้ต่อไปข้างหน้าเกิดอะไรขึ้น ในเมื่อมันกับพี่อัง
ไม่ใช่แค่คบกันเฉย ๆ ลึกซึ้งกันมาก่อนด้วยซ้ำ จะหยุดได้เหร่อ...กลางวันนี้ก็พิสูจน์ไปแล้ว..
ที่นั่งแดกข้าวยังโดนแย่งไปต่อหน้า นี่ไม่นับริต้าอีกคน..ดูก็รู้ไม่ธรรมดา เป้าหมายคือ..
ไอ้สิงห์โตหนุ่มแน่นอน แสดงออกซะขนาดนั้น ถึงกลับกล้าแหกกฏตบตีกับรุ่นพี่ม.5 ทั้งที่
มาเรียนวันแรกกลางโรงอาหาร คงไม่ต้องสืบมั้งว่าเพราะอะไร ถ้าไม่ใช่ไอ้คุณชายจอมเก็ก
หึหึหึ...กูไม่ควรไปวิภาควิจารย์พวกเธอซะด้วยซ้ำ ที่นั่งคุยกะตัวเองในห้องน้ำตอนนี้ ไม่ใช่
เพราะตัวเองตกอยู่ในสภาพเดียวกับพวกเธอหรือ เอาหล่ะ...ถึงเวลาแล้วตะเกียง...สู้..สู้..
ลุกขึ้นล้างหน้าแปรงฟันเข้านอน...ส่งยิ้มพิฆาตให้กับตัวเองในกระจก....แม่เจ้าเว้ย!...ใครว่ะนั้น...
หล่อไม่บันยะบันยัง..หล่อแบบนี้กลัวอะไรกะความรักงี่เง่ากันว่ะ!....หล่อเลือกได้โว้ย!...อ่าห่ะ..
กำลังใจมาเป็นปี๊ป...ไปหล่ะ..เผชิญหน้าความจริงยิ้มรับทุกปัญหา...ต่อไปนี้ จะไม่มีวัน
ให้อารมย์งี่เง่ามาบั่นทอนสุขภาพจิตกูได้อีก...
“ ( = “ = ).” เปิดประตูมา มันยืนสบตากูนิ่ง ๆ กูหาได้สนไม่ เดินเบี่ยงตัวผ่านมันไป
อย่าได้ใส่ใจบอกตัวเอง มันคงรอแปรงฟัน อารามเห็นกูใช้ห้องน้ำ..คงไม่กล้าเรียกกลัวเสียฟอร์ม
ดีเหมือนกันไม่ต้องคุย ไม่พูดก็อย่าหวังว่ากูจะคุย เป็นไปได้พรุ่งนี้ขอย้ายห้องนอน ถ้าไม่ได้หรือ
มีปัญหามากกูจะไม่อยู่แล้ว ใครจะว่าดื้อช่างหัวแม่ง...โดนพ่อเกริกดุ กูจะไม่เรียนแม่งแล้ว เอาดิ..
ถึงเวลาตะเกียงเจ้าพายุ ใครก็ฉุดไม่อยู่ให้รู้ไป
“เป็นอะไร” มันล้มตัวมานอนข้าง ๆ ถามกูขึ้นมาดื้อ ๆ เป็นพ่องงมึงมั้ง...ถามออกมาได้
จำเป็นต้องตอบด้วยไง
“ตะเกียง..ได้ยินแล้วทำไมไม่ตอบพี่” มึงอยากถามเรื่องของมึง แต่จะตอบไม่ตอบมันเรื่อง
ของกู
“ถ้าไม่พูด ไม่ต้องนอนกันเลยคืนนี้” มีขู่..นึกกูกลัว
“ดี...อยากลองดี..ก็ได้...” พูดจบมันพลิกตัวขึ้นมาคล่อมกู คงได้กินกูหรอกงานนี้ รู้จัก
ไอ้ตะเกียงน้อยไปจัดถวายแหวนให้มันไปเต็ม ๆ หนึ่งดอก
“พลั๊ก..โอ้ย!..” มันไม่ได้แกล้งร้องหรอก เพราะกูจัดหนัก..ไม่ออมแรง หงายหลังลงไปนอน
กุมหน้า..เลือดไม่กลบปากก็แปลกแล้วล่ะมึง จริงดังว่า..เลือดย้อยมุมปากมันทันทื มันค่อย ๆ
ใช้หลังมือเช็ดเอามาดู แววตามันเหมือนไม่เชื่อ..ส่อแววปวดร้าวซะงั้น รู้สึกแปลบขึ้นมาทันทีเลยกู..
นี่กูรุนแรงเกินไปป่าวว่ะ!...ช่างแม่ง...ถึงขั้นนี้แล้วมัวใจอ่อนไม่ได้ ก่อนจะเจ็บซ้ำเจ็บซาก
“จงใจ...ทำพี่ขนาดนี้เลยหรือ” เสียงมันเหมือนผิดหวังโครต ๆ อ่า...ไม่ไหวไม่อยากมองหน้า
แม่งตอนนี้..สะเทือนใจกูจริง ยิ่งมุมปากมันยังมีเลือดซึมออกมาด้วยแล้ว กูใจไหววูบ
ทนมองไม่ไหว..ดีดตัวลุกหนีแม่งหล่ะ!...แต่....มันรวบกอดกูหมับเข้าให้..พร้อมซบหน้าลง
บนไหล่กูนิ่งซะงั้น..กูชะงักกึกทันที เสือกรัดแน่นยังกะกลัวกูหายไปจากชีวิตมึงงั้นแหล่ะ...
จะสะบัดออก..กลับรู้สึกได้ว่าตัวมันสั่นเทิ้ม เสียงหัวใจเต้นได้ยินชัดเต็มสองหู อย่าบอกนะว่ามึง
กำลัง..............
กำลัง.........
.
.
กำลัง...
.
.
.
กำลัง..
.
.
ร้องไห้...จริงดิ...ใช่แล้วมันกำลังร้องไห้...พระเจ้า...สิงห์โตน้ำแข็ง...เจ้าชายหน้านิ่ง..
ตัวสั่น..น้ำตาไหล่เปียกไหล่กูอยู่เนี๊ยะ! แม้ไม่ได้ยินเสียงก็รู้ว่ามันกำลังร้อง.....
เอ่อ..เฮ่อ..อยากร้องตาม...
Luk.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
