หัวข้อ: @@@โดยLuk {ตะเกียงพิเศษ}

[sayhi11]

มาช่วยจุดพลุ

[catwander]

ดีใจด้วยครับ  คนแต่งสุดยอดมาก ข้าน้อยขอติดตามผลงานทุกเรื่องไป

[luxilove]

ขอบคุณมากค๊าที่ร่วมฉลอง 100 หน้า

และยอดคนอ่านขึ้นถึง 100000 

อีกสองตอนจบแล้วนะค่ะ

ใครเม้นท์ตอนที่ลงนี้   จะกดบวกให้เป็นการร่วมฉลองด้วยกัน

คนละ 1+  ทุกรีไพฯ  เลยค่ะ


รบกวนใครกดบวกให้คนเขียน   ขอให้กดที่หน้าแรกของตอนนะค่ะ

กดหน้า 2 คะแนนบวกมันไม่รวมให้นะค่ะ...เพิ่งรู้เหมือนกัน

รักคนอ่านทุกคน

Luk.



Part  103
ความรักของราชสีห์....
.
.
.
.
                            “อื้อออ..พี่โต๋...พอก่อน..พอแล้ว..หยู๊ดดดด!..”

กูรีบเอามือยันหน้าไอ้พี่หื่นป้องกันมันจ้าละหวั่น...เล่นแอบเข้ามาข้างหลังถือโอกาสลวนลามเอากำไรซุกไซร้จูบกูไม่หยุด...

กำลังยืนชมวิวมองท้องทะเลที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตาจนเห็นเส้นขอบฟ้าอยู่ริบลับ...ปล่อยอารมณ์เข้าสู่พะวังเพลินๆ

ริมระเบียงนอกห้องนอนรับลมทะเลพัดโชยปะทะหน้าอยู่ดีดี...ต้องสะดุ้งหันมากะจะแว๊ดมันซะหน่อย...ดันปล้นจูบกูอีกจนได้..

จำต้องใช้มือยันหน้ามันออกอย่างที่เห็นเนี่ยะแหละ...ฝีเท้ามันเบาจริงๆ ไม่รู้ตัวเลยสักครั้งเวลามันแอบเข้าใกล้..


                           “หึ..ใจลอยอะไรอยู่..มาฮันนีมูนนะครับ..ไม่ได้ให้มาถ่ายมิวสิค” ทำมากัดกูอีกแหนะ..

เลยขว้างค้อนให้ด้ามเบ่อเหร่อ...ดูมัน..ยักคิ้วกวนส้นซะงั้น...แล้วไอ้แขนที่รัดอยู่เนี่ยะเมื่อไหร่จะปล่อยสักที...

ฮึ้ยยยย!...หื่นชะมัด                           

                             
                         “พอก่อน...เมื่อคืนก็ค่อนคืนแล้วนะ...”  กูเหวแม่งเลย..ก็มันจริงนิ..เมื่อคืนล่อกูเต็มแม็ก..

เล่นเอาขาถ่างแล้ว..ยังไม่รู้จักพออีก


                             “พี่พอไม่ได้..ไม่รู้สิตะเกียงทำให้พี่ติดเซ็กส์...เป็นกับตะเกียงคนเดียว...

เพราะงั้นต้องยอมเป็นหมอรักษาให้พี่ด้วย”   ไอ้บ้า....ข่าวว่ากูกำลังขึ้นม.5.เหอะ..อายุเต็ม 15 มาหมาดๆ...

เพิ่งได้ใช้นายแทนเด็กชายด้วยซ้ำ...เหี้ยไรจะให้เป็นหมอรักษาโรคติดเซ็กส์ให้หวะ...เรียนหมอก็ว่าไปอย่าง


                              “ชิ!...คงรักษาหายหรอก..ยิ่งรักษายิ่งเปลื้องตัว...พาลเรื้อรังเข้าไปใหญ่...

ตะเกียงไม่ใช่หมอนะ..จะได้รักษาให้หาย..ลดลงบ้างเหอะเรื่องเนี่ยะ”  ว่าแดกซะเลย...แหนะยังมีหน้าระรื่นอีก...


                             “อะไรคร๊าบ..เพราะเว้นเกือบสองเดือนไม่ใช่...ใครบ้างคนถึงกับไม่ยอมกินข้าวกินปลา

จนต้องเข้าโรงบาลเป็นเดือนเกือบทิ้งพี่ไปแล้วด้วยซ้ำ...เดือดร้อนต้องรีบพาพ่อแม่ไปสู่ขอทันทีเลย...หึหึหึ”

น้าน!...ฟังพูดเข้า..อยากกระโดดหงับหูแม่งขาดจริงเชียว....วุ้ย!...เล่นเอาหน้ากูแทบระเบิด..

 
                             ที่มันพูดไม่ผิดหรอกครับ...ขณะนี้กูกับไอ้พี่โต๋มาพักผ่อนสองคนที่ภูเก็ต..รีสอร์ทหรูของ

ไอ้พี่บอมย์มันอีกนั่นแหละ...มันจัดเป็นของขวัญพิเศษมอบห้องสวีทให้กูสองคนฉลองเลยทีเดียว...ที่ได้รับการยินยอม

จากผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายให้คบกันในฐานะคนรัก....นับตั้งแต่เมื่อสองเดือนก่อน
 

                          พูดไปแล้วเรื่องมันยาว..ต้องย้อนกลับไปเริ่มเรื่องที่..หลังกลับออกจากป่ามากันแล้ว...บ่ายวันรุ่งขึ้น

พวกเราทุกคนขึ้นเครื่องเข้ากรุงเทพฯ  ไปร่วมพิธีรับศพไอ้พี่เทคซึ่งทหารได้นำมามอบให้ครอบครัวไอ้พี่เทคมัน

อย่างพร้อมหน้า                   


                          มีพิธีต้อนรับอย่างสมเกียรติ..โลงศพคลุมด้วยธงชาติไทยผืนใหญ่...พร้อมกองทหารเกียรติยศเข้าร่วม

ไว้อาลัย...ถือเป็นนายทหารชั้นสัญญาบัตรที่ตายในขณะปฏิบัติหน้าที่


                          เป็นครั้งแรกที่กูพบหน้าพ่อแม่พี่เทค...ทั้งสองท่านอายุพอๆกันกับพ่อแม่พวกกูท่าทางใจดีมาก...

คุณแม่น้ำตาอาบแก้ม..กูต้องรีบเข้าไปกราบแทบเท้าขอขมาพวกท่านทันที..เพราะเป็นต้นเหตุให้ลูกชายคนเดียวของท่าน

ต้องตายก่อนวัยอันควร...


                         นึกว่าพวกท่านจะโกรธพากันต่อว่ามาเสียอีก..อย่างน้อยยังรู้สึกดีที่โดนด่าจะได้สบายใจกับความรู้สึกผิด

ที่เก็บไว้ข้างใน..กลับกลายเป็นว่า..พวกท่านรู้จักกูก่อนด้วยซ้ำ..แม้ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน..เพราะพี่เทคมาเล่าให้ฟัง...

พอพบกันท่านเปรยว่า.. ‘ไม่แปลกใจสักนิด..ทำไมเจ้าเทคมันถึงได้หลงรัก’  อารมณ์กำลังเศร้า  กูรู้สึกอายจนหน้าร้อนซะงั้น
 

                        งานศพพี่เทคผ่านไปด้วยดี   ท่ามกลางบรรยากาศเศร้าเสียใจของทุกคนที่ร่วมในเหตุการณ์..กูร้องไห้

มากมายตอนเผาศพจนเป็นลม..ไม่เคยร้องเยอะแบบนี้มาก่อน..อาจร่างกายอยู่ระหว่างฟื้นคืนกำลังด้วย...พอมีอะไรมา

กระทบจิตใจเข้าหน่อยเลยทำให้แบกรับไม่ไหว...ยิ่งในหัวเห็นแต่ภาพที่มันทนทุกข์ทรมานก่อนตาย..แต่ยังฝืนกัดฟัน

สารภาพความรู้สึกที่มีให้กูจนวินาทีสุดท้าย...กูคงได้แต่บอกฝากสายลมหวังว่าพี่จะได้ยิน.‘ตะเกียงก็รักพี่ครับ’   

                      เพื่อไม่ให้พ่อกับแม่ไอ้พี่เทคโศรกเศร้าเสียใจมากมาย   กูพาลแวะไปอยู่เป็นเพื่อนพวกท่าน

ในสัปดาห์แรกแทบทุกวัน  จนท่านออกปากขอกูเป็นลูกบุญธรรม   พ่อเกริกแม่ษาไม่ขัดข้อง...กูเลยกลายเป็นลูก

ของท่านไปอีกคน...ยอมรับว่าดีใจมากและยินดีที่ได้คอยดูแลพวกท่านแทนพี่เทคไปตลอด...หวังว่าพี่ชายที่แสนดี...

จะไปสู่สุขคติอย่างสงบสุข

                     ถึงจะมีเรื่องดีๆมาทำให้ชุ่มชื่นหัวใจ...แต่สัปดาห์ต่อมา  พ่อเกริกก็พากูกลับเชียงราย...ทุกคนคงคิดว่า

กูน่าจะดีใจมากที่ได้กลับมาอยู่กับครอบครัวอย่างพร้อมหน้า

                    เปล่าเลย...นอกจากฝันร้ายในตอนกลางคืน...กับความรู้สึกผิดที่ฝังอยู่ในใจเป็นเพื่อน..ยังมีภาพติดตา

คอยย้ำเตือนตามหลอนจนนอนไม่หลับ..ยิ่งต้องนอนคนเดียว..ไม่มีความอบอุ่นจากกายใครบ้างคน...ไม่มีอ้อมกอดให้ซุกหลับ...

ไม่มีกลิ่นกายกรุ่นที่คุ้นเคยกล่อมนอน..ทำเอานอนกระสับกระส่ายทรมานแทบทุกคืน...

                   หนักหนาสาหัสยิ่งขึ้นกว่าเดิม...เมื่อดันมาได้ยินพ่อเกริกกับแม่อรและพวกพี่คุยกันเรื่องของกูเข้าให้..


                   “ต้องจับแยกให้เร็วที่สุด...ทั้งสองคนรู้สึกเกินพี่น้องไปแล้ว..ใช้เวลาไม่นานก็คงลืม..

ยังเด็กกันทั้งคู่”  เสียงพ่อเกริกพูดไม่ดังนัก..กูชะงักกึกหาที่กำบังแอบฟังสิ่งที่ทุกคนคุยกันภายในห้องหนังสือ..

พวกเค้าคงไม่คิดว่ากูจะมาได้ยิน..คงคิดว่ากูหลับบนห้องละมั้ง...ไม่ติดว่านอนไม่หลับเพราะฝันร้าย...กะลุกมาเดินเล่นสักพัก

ให้มันโล่งๆ  เลยมาได้ยินเข้าโดยบังเอิญ


                    “แล้วพ่อจะย้ายตะเกียงกลับมาเรียนที่นี่เมื่อไหร?...”   พี่ตระกูลถามพ่อเกริกขึ้นมา
   

                   “คิดว่าเปิดเทอมใหม่นี่เลย...ยังไงฝากแกจัดการให้เรียบร้อยด้วย...ตอนนี้เรื่องราวก็จบลงแล้ว...คงไม่มี

ความจำเป็นให้ไปอยู่กรุงเทพฯอีก..ความใกล้ชิดจะทำให้น้องถล้ำลึกไปมากกว่านี้”   กูไม่รู้ว่าเดินกลับมานั่งกอดเข่าคุดคู้

อยู่บนเตียงได้อย่างไร..เหมือนวิญญาณล่องลอย....ทุกคนรู้เรื่องของกูกับไอ้พี่โต๋แล้วแน่ๆ...เพียงแต่พ่อสิงห์รู้เรื่องนี้

ด้วยหรือไม่?...หรือพ่อเกริกกับพ่อสิงห์...ตกลงแยกพวกเราจากกันเรียบร้อยแล้ว..คิดถึงตรงนี้หัวกูก็ว่างเปล่า...

ใจมันโหวงเหวงไปเลย...


                      นับจากคืนที่กูรู้เรื่อง...กูกับไอ้พี่โต๋จะไม่ได้เจอกันอีกต่อไป...กูก็หมดแรง...กอปรกับสภาพจิตใจที่หดหู่

ต่อเนื่องไม่หาย...ทำให้กินข้าวไม่ได้..ฝืนกินเข้าไปมันกลับขย้อนออกมาจนหมด..กลางคืนก็นอนไม่หลับ...สมองอัจฉริยะ

จดจำได้ทุกเรื่องที่ได้ยินได้รับรู้..มันกลายเป็นอาวุธร้ายเข้าทิ่มแทงประหัตถ์ประหารซ้ำเติมกูเข้าไปใหญ่...ลองโทรไปหา

ไอ้พี่โต๋มันดูเผื่อจะได้ยินเสียงมันบ้าง...กลับได้ยินแต่สัญญาณฝากข้อความไม่มีการตอบรับ...เหมือนมันจงใจปิดเครื่อง...

ลองโทรเข้าเบอร์บ้าน...ก็ไม่เคยได้คุยกับมันสักครั้ง....มีแต่คนบอกว่ามันไปช่วยงานพ่อสิงห์...แม้แต่แม่อรยังอ้ำอึ้ง

ที่จะบอกความจริงกับกู....ทุกคนคงเจตนาให้เราทั้งคู่ไม่ต้องติดต่อกันอีก...


                       เมื่อทุกคนต้องการแบบนั้น...กูจึงกลับมาคิดและเริ่มตัดใจ...แต่การทำใจมันกลับไม่ง่ายอย่างที่คิด...

ไม่ว่าจะกินนอน..นั่ง..ยืน..เดิน..สมาธิกูไม่อยู่กับตัวเลย..เหม่อลอยจนบางครั้งพ่อเกริกยังพิรุธ...แต่กูก็เฉไฉว่ายังหลอน

ไม่หายเรื่องที่ผ่านมา...จึงไม่มีใครเซ้าซี้อาการของกูอีก...


                         ผ่านไปเป็นอาทิตย์..ที่กูฝืนทำตัวปกติ...กินข้าว..แล้วก็ต้องอ๊วกออกในห้องน้ำเอาทีหลัง...

เหมือนร่างกายมันไม่ยอมรับอาหาร...กูไม่เคยปริปากบอกคนในบ้านรู้...พยายามทำตัวปกติ..ทั้งที่รู้ตัวดีว่าโทรมลงทุกวัน...

กูกินไม่ได้นอนไม่หลับ...ในหัวมีเรื่องให้คิดตลอดเวลา...


                        ผ่านไปวันแล้ววันเล่า...จนในที่สุดเข้าวันที่สามอาทิตย์ที่สอง...กูก็น๊อคอยู่บนเตียงในห้องไม่รู้สึกตัวไปเลย...

ฟื้นมาอีกที...พบตัวเองนอนในโรงบาลเรียบร้อย...แถมสายน้ำเกลือฝังตรงแขนอีก..กูหลับไปสองวันเต็มๆ...คงเพราะนอน

ไม่หลับมาหลายวันติดกัน..ร่างกายมันเลยปิดสวิทซ์เองเลยทีนี้...


                      กลายเป็นเรื่องวุ่นวายสำหรับคนในครอบครัว..หน้าตาแต่ละคนจ้องมองกูในวันที่ลืมตาฟื้นขึ้นมา....

มีแต่ความเป็นห่วงฉายชัด...ตั้งคำถามกันแซ่งแซ่...ว่าเป็นอย่างไร..เกิดอะไรขึ้น  ไม่สบายทำไมไม่บอก.บลาๆๆ...

มากมายหลายคำถาม...และก็ได้คำตอบจากกูคำตอบเดียว...ว่ากูยังไหวสบายดี...คงเพราะยังหลอนกับเรื่องในป่า...

เลยนอนไม่พอ...เป็นข้ออ้างเก่าๆ ที่นำมาใช้เหมือนทุกครั้ง...

                      การกินของกูทำให้ไม่สามารถแก้ตัวกับใครได้อีกต่อไป...เพราะกูอ๊วกออกมาทันทีหลังกลืนข้าวเข้าไป

ได้ไม่ถึงสามคำ...แย่ยิ่งกว่าเดิมด้วยซ้ำ   เพราะที่ผ่านมาอย่างน้อยต้องผ่านลงท้องไปกว่าสิบนาทีถึงค่อยอ๊วก    แต่ตอนนี้

มันไม่ยอมรับอาหารลงกระเพาะเลย...กูไม่สามารถบังคับร่างกายตัวเองได้...แม้แต่พลังปราณที่ไม่ยอมฟื้นคืน...ต่อให้พยายาม

รวบรวมเดินลมปราณอย่างไร...กลับต่อไม่ติดสักครั้ง..หนำซ้ำหากยังขืนฝืนมากไปกลายเป็นธาตุไฟจะแตกเอาได้...สุดท้าย

ไม่เหลือแม้แต่แรงจะรวบรวมลมปราณอีกด้วยซ้ำ...ได้แต่นอนแหม่บบนเตียงคนป่วยกินน้ำเกลือแทนข้าว


                        อาการของกู..หมอได้แต่ลงความเห็นว่าภาวะจิตใจเครียดจัด...พักผ่อนน้อย

กอปรกับร่างกายต่อต้านอาหาร...รักษาไม่ได้ผลนอกจากคนไข้จะต้องไม่เครียด...กูเข้าใจที่หมอบอกนะ

และพยายามอย่างยิ่งที่จะดูแลตัวเอง...ไม่ให้ทุกคนเป็นกังวล...แต่เชื่อไหมใจมันไม่ยอมทำตาม....

กระปรกกระเปลี้ยไปดื้อๆ ซะงั้น...

                        กลายเป็นเรื่องใหญ่...เมื่อน้ำหนักกูลดฮวบฮาบ...เพราะกินอะไรไม่ได้เลยจริงๆ...ไม่ว่าแม่ษา

จะพยายามสรรหาของอร่อยที่กูชอบมาเอาใจป้อนให้ถึงปาก...กูพยายามฝืนกินแล้ว...สุดท้ายก็อ๊วกออกมาทุกครั้ง...

                       พาเอาทุกคนเครียดกันไปหมด...มีเวลาได้อยู่คนเดียวบ้างตอนกลางคืน....น้ำตากูไหลอาบแก้ม....

มันนอนไม่หลับ...แต่ไม่กล้าขอยานอนหลับจากหมอ..เพราะยิ่งจะทำให้ทุกคนเป็นห่วงเข้าไปใหญ่...






ต่อด้านล่าง

[luxilove]

-  2  -

                  ถามว่ามีเรื่องอะไรคิดมากที่สุด....อะไรที่มันรบกวนจิตใจในตอนนี้...กูตอบไม่ถูก....มันผสมปนเป

กันไปหมด..ไม่ว่าจะเรื่องความรู้สึกของคนในครอบครัว..เรื่องของกูกับไอ้พี่โต๋...เรื่องของพ่อสิงห์แม่อรที่กูรักเคารพ

เหมือนพ่อแม่กูอีกคน...ไม่รู้พวกท่านจะโกรธจะเกลียดกูหรือเปล่า?....จะเอ็นดูกูเหมือนเดิมไหม?..กูยังจะมีโอกาส

ได้เจอพวกท่านไหม?....หรือกระทั่งพวกเพื่อนในแก็งค์สิงห์โตดำทุกคน..กูคงไม่มีโอกาสได้เจอพวกมันอีกแล้ว...

เพราะเปิดเทอมมา..กูไม่ได้เรียนที่เดิมแล้วนี่..

                       ทุกๆ เรื่องมันเก็บไว้ในหัวพาให้คิดตลอดเวลา...ไม่สามารถบอกเล่าให้ใครฟังได้...กูไม่กล้าติดต่อ

กับใครเลย..หลังจากความพยายามที่จะติดต่อไอ้พี่โต๋หมดสิ้นลง....จะได้ประโยชน์อะไรเล่า..หากกูติดต่อกับพวกมัน..

ซึ่งผลลัพธ์ก็รู้อยู่แล้ว...ไม่มีใครสามารถช่วยเหลือกูได้...เมื่อพวกผู้ใหญ่เค้าตัดสินใจกันไปแล้ว...นั่นคือไม่สามารถ

เปลี่ยนแปลงได้อีก...ที่สำคัญกูไม่กล้ายืดอกออกไปขอร้องพวกท่าน...บอกตรงๆ..กูเองรู้สึกผิดและละอายใจที่ทำให้

พวกท่านผิดหวังกับเรื่องนี้.


                        เพราะฉะนั้น...กูจึงเก็บเรื่องนี้ไว้ภายในไม่แสดงให้ทุกคนรู้..ว่ากูรู้เรื่องแล้ว...เลยทำให้พวกเค้า

หาสาเหตุอาการของกูไม่เจอเหมือนกัน...ต่างสรุปว่กันว่าที่กูเป็น..เพราะดันใช้พลังปราณในการต่อสู้กับกรองกุมภ์จนหมดก๊อก

และยังมากดดันต่อเนื่องยาวนาน...รวมถึงความเสียใจกับการจากไปของไอ้พี่เทคที่สละชีวิตตัวเองเพื่อช่วยเหลือกูอีก...

ต่างเหมารวมเอาทุกเรื่องว่าคือต้นเหตุความเครียดทั้งหมด...พยายามพากันปลอบโยนให้กูสบายใจ...โดยไม่มีใครเอ่ยถึง

เรื่องไอ้พี่โต๋กันเลย....เหมือนเป็นเรื่องต้องห้ามที่ไม่ควรนำมาเป็นประเด็น...ซึ่งกูก็ปิดปากเงียบเช่นกัน..ไม่พูดถึงแม้แต่

จะเอ่ยถามเสียด้วยซ้ำ..


                        ย่างเข้าสัปดาห์ที่สาม....กูทรุดหนักผอมจนหนังติดกระดูก...สังเกตุเห็นความหนักใจของทุกคน

ที่แสดงออกได้ดี...เริ่มกังวลกันมากมาย...พยายามผลัดเปลี่ยนกันมาคอยดูแลเอาใจกูสารพัด....โดยเฉพาะแม่ษา

ไม่ยอมห่างกูเลยด้วยซ้ำ

                        กูพยายามบอกให้ทุกคนไม่ต้องกังวล..เดี๋ยวก็คงดีขึ้น...แม้ปากจะพยายามพูดให้ทุกคนรู้สึกสบายใจ...

แต่ร่างกายกับทรุดลงเรื่อยๆ...จนในที่สุดน๊อคไปอีกครั้ง...ซึ่งไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าครั้งนี้กูวูบหมดสติไปตอนไหนเมื่อไหร่...


                        จำได้ว่าในขณะที่หลับ...กูไปเจอไอ้พี่เทคมันที่ไหนสักแห่งไม่รู้จัก...เราสองคนมีโอกาสได้นั่งคุยกัน

ยังกับว่ามันยังมีชีวิต..หน้าตาของมันดูมีความสุขมาก...


                         “พี่ดีใจจัง..ที่ได้เจอตะเกียงอีก”    มันยิ้มอบอุ่นอ่อนโยนมาให้   รอยยิ้มของมันทำให้

หน้ามันหล่อขึ้นเป็นกอง  ทั้งที่เดิมมันก็หล่ออยู่แล้ว


                         “ตะเกียงก็ดีใจครับ...พี่เป็นไงบ้างสบายดีไหม?” 
 

                        “พี่สบายดี...แต่ไม่สบายใจ..ที่รู้ว่าตะเกียงไม่ดูแลตัวเองเลย..ทำให้พี่เป็นห่วงมาก..

จนต้องมาพบเพื่อเตือนสติด้วยตัวเอง”  มันตอบกูมา


                        “อืม...ขอโทษครับ..ที่ทำให้พี่เป็นห่วง...ตะเกียงคงเป็นน้องที่แย่เอามากๆ...ถึงตอนนี้

ยังทำให้พี่ลำบากใจอีกจนได้”  กูตอบมันไปอย่างไม่สบายใจ


                        “ช่างเถอะ...พี่เข้าใจ....ต่อไปนี้สัญญากับพี่...ว่าจะดูแลตัวเองให้ดี...รับปากพี่ได้ไหมครับ” 

มันยิ้มเอามือลูบหัวกูไปด้วย..ก่อนจะดึงเข้าไปซบตรงไหล่มัน..กูไม่ได้ขืน...กลับรู้สึกดีด้วยซ้ำ..เหมือนได้รับกำลังใจมากมาย 

เราต่างคนต่างนั่งกันเงียบๆ  มันก็ยังเอามือลูบหัวกูช้าๆ  ไม่มีใครพูดอะไรอีก

                         ผ่านไปได้สักพักใหญ่ๆ..มันถึงได้เอ่ยปากขึ้นมาว่า


                         “เอาหละ...ตะเกียงมานานแล้ว..ได้เวลากลับเสียที..ไปกันเถอะพี่พาไปส่ง”  ก่อนจะดึงมือกูลุก...

เราเดินจับมือกันตลอดทาง...กูก็เชื่องเดินตามมันต้อยๆ..โดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันพากูไปส่งที่ไหน....เหมือนว่าเราเดินมา

กันไกลไม่น้อย...กระทั่งถึงที่ไหนไม่รู้...รอบข้างว่างเปล่า..ขาวโพลนไปหมด..ดูไม่ออกว่าทิศไหนเป็นที่ทิศไหน..

มันเหมือนกันหมด..


                         “ถึงแล้วนะครับ...พี่คงส่งตะเกียงได้แค่นี้...อย่าลืมที่รับปากพี่ไว้..กลับไปดูแลตัวเองให้ดี...

สัญญากับพี่สิครับ”  มันก้มเอามือลูบหัวกูเบาๆ  พร้อมกับขอคำยืนยันให้กูรับปาก..กูเงยหน้าจ้องตามัน...มีแต่สายตาอบอุ่น

อ่อนโยนแสดงความรู้สึกไม่ซ้อนเร้นฉายชัดออกมา..เป็นดวงตาที่มันเคยใช้มองกูก่อนสิ้นใจในวันนั้น..ไม่รู้น้ำตากูไหล

มาตอนไหน...รู้สึกตัวก็ตอนมันเอามือเกลี่ยเช็ดให้ข้างแก้มเบาๆ...ก่อนจะก้มลงมาจูบหน้าผากกูนิ่งๆ...แล้วถอนจูบกลับไป


                       “ครับ....ผมสัญญาจะดูแลตัวเองให้ดี....พี่ครับตะเกียงอยากบอกพี่ว่า...ผมรักพี่ครับ”  กูพูดจบ..

มันฉีกยิ้มกว้างน้ำตารื้นคลอเบ้า...ยิ้มครั้งนี้ของมันสว่างไสวจนกูแสบตาไปหมด....ต้องปิดเปลือกตาลงทันที...

มันสว่างจร้ามากเกินไป...ทันได้ยินประโยคสุดท้ายมันพูดตอบมาว่า


                       “ขอบคุณมากครับ...ดวงใจของพี่”   

แล้วทุกอย่างก็ดับวูบไปอีกครั้ง


                       ลืมตาตื่นมารู้สึกพร่าเบลอ...เห็นเงาหน้าคนลางๆ..เหมือนจะคุ้นเคย..แต่ก็ไม่ชัดเจน...กำลังก้ม

มองหน้ากูตอบตอนนี้...ก่อนที่กูจะกระพริบตาติดๆ กัน   แล้วค่อยเปิดตามองอีกครั้งเริ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ...จนเห็นเป็น

หน้าคนคุ้นเคยจริงๆ...คนๆ นั้น....จ้องตอบกูดวงตาอิดโรย..แต่แฝงแววดีใจ..ห่วงใย..กังวล..ปนเปกันดูยุ่งเหยิงไปหมด


                       กูจ้องมันนิ่งๆ..ไม่รู้นานเท่าไหร่...ก่อนที่จะสัมผัสถึงมือหนาค่อยเกลี่ยน้ำตาตรงหางตาให้ทั้งสองข้าง...

เรายังคงมองกันอยู่อย่างนั้น...กูไม่รู้ว่าน้ำตาไหลออกมาได้ยังไง..พักนี้บ่อน้ำตาคงมีปัญหา...มักไหลออกมาเอง

โดยกูไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่ามันไหลตอนไหน....


                       “ขอบคุณมากครับ...ขอบคุณที่ตื่นมาอีกครั้ง...ขอบคุณจริงๆ ที่ไม่ทิ้งกันไป...ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์

ที่คืนหัวใจให้ผมมา”  เสียงทุ้มนุ่มหูที่ไม่ได้ยินเป็นเดือน..พูดเหมือนคนละเมอตรงหน้า...สายตามันไม่ละไป

จากหน้ากูเลย...กระทั่ง


                      “ฮ่ะแฮ่ม!...พ่อว่าให้ทุกคนได้ถามอาการน้องหน่อยดีไหม?..โตโต๋”  เสียงพ่อสิงห์...ทำให้สติกู

กลับคืนมาทันที..ก่อนจะค่อยมองสำรวจไปรอบๆ..บัดนี้คร่าคร่ำไปด้วยผู้คนที่กูรู้จักคุ้นเคยเป็นอย่างดี....พ่อเกริก..แม่ษา..

พ่อสิงห์..แม่อร..พี่เต้..พี่ตระกูล..พี่ตระการ...ไอ้พี่บอมย์...ไอ้พี่รัน..ไอ้พี่พรต..ไอ้พี่หน่อง...ไอ้พี่ชัด..ไอ้พี่ต้า..ไอ้พี่วิน...

ไอ้พี่กาน..ไอ้พี่โทนี่...และคนสุดท้าย..น้องสาวคนเล็กของกู...ไอ้ตระกอง

                       กูงง...มันเกิดอะไรขึ้น...ทำไมทุกคนมารวมตัวกันเต็มห้อง..มาตั้งกะเมื่อไหร่....มาทำไมกัน...

นัดกันมาหรือไง..หรือกูกำลังฝันหลับยังไม่ตื่น...สายตาแต่ละคนที่มองกู..มีทั้งน้ำตาคลอเบ้า..มีทั้งแวววิตกกังวล..

ยิ่งแม่ษากับแม่อรด้วยแล้ว...ตาแดงช้ำเหมือนคนผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก...


                      “หิวน้ำ..”  กูพูดเสียงแหบพร่า..แทบจะไม่ได้ยิน..เพิ่งรู้สึกว่าคอแห้งมากมาย...ไอ้พี่โต๋มัน

รีบจัดการรินน้ำอุ่นใส่แก้ว...เสียบหลอดดูด....ก่อนจะพยักหน้าให้ไอ้พี่บอมย์หมุนปรับระดับเตียงให้ส่วนหัวยกขึ้นช้าๆ....

ท่ามกลางสายตานับยี่สิบคู่ที่มองตลอดเวลา  โดยยังไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้น


                      จากนั้น..มันก็เอาหลอดดูดมาจ่อถึงปากให้กูค่อยๆ ดูดน้ำกินทีละนิดๆ...รู้สึกชุ่มคอขึ้นหน่อย....

ก่อนจะบิดหน้าหนีเมื่อรู้สึกอิ่มหลังจากจิบไปได้ค่อนแก้ว...ไอ้พี่โต๋มันเอาแก้ววางคืนตรงโต๊ะหัวเตียง...กูเหลือบตามอง

การกระทำของมันตลอด...เริ่มมีโอกาสสำรวจหน้าตาของมันจริงจัง..พอมันหันกลับมาจ้องกูอีกครั้ง..


                      และไม่ทันรู้ตัวว่าตัวเองกำลังคิดทำอะไรอยู่..มือกูก็ไวก่อนความคิด..ค่อยเอื้อมลูบคลำใบหน้าของมันเบาๆ   

โดยลืมไปว่าไม่ได้อยู่เพียงลำพังสองคน...

                      หน้าตาหล่อเทพของมันตอนนี้...ครึ้มไปด้วยหนวดเคราที่ขาดการดูแลเอาใจใส่มาหลายวัน...ขอบตาคล้ำ

ยังกะหมีแพนด้า..หน้าตอบซูบเหมือนคนอดหลับไม่ได้พักผ่อนมานาน...แววตาอิดโรยแต่ก็ยังวาววับเหมือนยิ้มได้..

                     ไม่มีใครทักท้วง...ไม่มีใครพูดอะไร..แม้แต่ตัวมันก็ปล่อยให้กูลูบไปตามใบหน้าของมันยังกะฝัน..

มันคือความจริง...ใบหน้ามันอยู่ตรงนี้จริงๆ..กูสัมผัสได้...เกือบสามอาทิตย์ที่ไม่ได้เห็น...ไม่ได้คุยกัน...ไม่รู้ข่าวคราวมันเลย...

ตอนนี้ตัวเป็นๆ อยู่ตรงนี้แล้วจริงๆ ..ก่อนจะรู้สึกถึงมือหนาค่อยประกบมือกูบิดปากจูบลงบนกลางฝ่ามือนิ่งๆ..เหมือนประทับ

รอยจูบถ่ายทอดพลังผ่านจูบนี้ให้ซะงั้น

                    ไม่ได้พูดโกหก...จูบนี้อุ่นหวาบ..ความร้อนแล่นผ่านกลางฝ่ามือวิ่งเข้าถึงหัวใจ...จนทำให้หัวใจที่คิดว่า

มันเต้นช้า..ช้ามาก...กลับมาโครมครามยังกะกองรัวอีกครั้ง...เรียกความร้อนวิ่งขึ้นหน้าทันที...ปานนี้หน้าคงแดงเถือกแล้วแน่ๆ...

ไม่ต้องเดาก็รู้


                     “อย่าทำให้พี่ตกใจอีกนะครับ...อย่าทำเหมือนทิ้งกันไป...รับปากพี่สิครับ”  กูไม่เข้าใจมันพูดถึงอะไร...

แต่เห็นแววตาที่มีน้ำตารื้อขึ้นมา...พาใจหาย...จนต้องรีบพยักหน้าให้ไปทันที...ถึงเห็นรอยยิ้มดีใจของมันกลับมา...

ขับให้หน้าเหนื่อยล้าของมันสว่างจ้าเปล่งประกายวิบวับขึ้นมาทันที..กูมองตาค้างเผลอยิ้มออกไปให้มันเช่นกัน..

นับเป็นร้อยยิ้มแรกที่ตื่นมา..รู้สึกว่ายิ้มออกมาจากใจเลยว่างั้นก็คงได้...


                      ก่อนที่เราสองคนจะสร้างโลกส่วนตัว..โดยลืมนึกไปว่าพวกเราไม่ได้อยู่ตามลำพัง...ต่อเมื่อพ่อเกริก

เดินมาเอามือลูบหัวกูเบาๆ...ไอ้พี่โต๋มันถึงถอยหลบออกไป  ให้พ่อๆ แม่ๆ..และทุกคนสลับกันเข้ามาทักทายพูดจา

ถามไถ่อาการ..กูตอบได้บ้างไม่ได้บ้าง..เพราะยังจับต้นชนปลายเรียงลำดับไปถูก..ก่อนจะรู้สึกหนักหัวจนตาจะปิด..

จนทุกคนสังเกตุได้พากันหยุดคำถาม...ปล่อยให้ไอ้พี่โต๋เข้ามากุมมือกูไว้  เอามืออีกข้างลูบหัวกูอย่างนุ่มนวล...

พร้อมกระซิบบอกกูว่า


                        “เหนื่อยก็หลับพักผ่อนนะครับ...พี่จะอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน..แล้วค่อยตื่นขึ้นมาเจอกันนะครับสัญญา....

ห้ามหลับนานเป็นอันขาด..”  กูจำได้แค่นั้น....รู้สึกว่าตนเองเผลอยกยิ้มมุมปากให้มันไป  ก่อนจะผล่อยหลับไปในที่สุด.......
               







สัญญาจากคนเขียน...จะมีเรื่องของพี่รันกับไอ้พี่พรตต่อ

ในภาคมหา'ลัย  แน่นอน...ใครเป็นแฟนคลับคู่นี้ติดตามได้ต่อจากตะเกียง

ในชื่อเรื่อง...'เหยี่ยวหัวใจ'   รับรองได้ชมความรั่ว...มันส์..ฮา..ของไอ้พี่พรต

และการแก้ไขปัญหาของกุนซือเทพ...สิงห์รัน

สรุปไตรภาคย์..ของตะเกียงพิเศษ..ประกอบด้วย

ตะเกียงพิเศษ...เป็นเรื่องสมัยมัธยม

เหยี่ยวหัวใจ...เป็นเรื่องตอนเรียนมหา'ลัย

จอมใจนักเลง...วัยหนุ่มใหญ่ตอนทำงาน

พระเอก& นายเอก...ก็ตามเนื้อเรื่องแต่ละตอนนั่นแหละค๊า


ใครรักนิยายของเราอย่าลืมให้กำลังใจกันด้วยน๊า..

รักทุกคนเช่นกัน

Luk.

[Nus@nT@R@]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
อ่านแล้วสงสารน้องมากมาย แต่ดีใจที่สุดท้ืายก็ได้อยู่กับโตโต๋อีก

[MiSS-U]

ตะเกียงตรอมใจอ่ะ น่าสงสาร และดีใที่ผู้ใหญ่เข้าใจในรักอ่ะ

  รักตะเกียงกะโตโต๋มากๆ รักคนเขียนด้วย 

[คนริมคลอง]

อดใจรอไม่ไหวแล้ว  เหยี่ยวหัวใจ คงจะมันส์ปนรั่ว

อยากให้พี่เทคกลับมาจัง จะได้มีหวานใจเป็นของตัวเองสัก 1 เรื่อง

+1 ครับ

[tawan]

ชอบทุกเรื่องตามทุกเรื่องดีทุกเรื่อง

 

[~@มาวินฮับ@~]

จะรอติดตามทั้ง3เรื่องนะครับ และเป็นกำลังใจให้นักเขียนต่อไป

[Hummer]

มาร่วมยกมือรอด้วยคน

คุณลักษ์เขียนได้ดีจริงๆ ครับ

ชอบทุกเรื่องเช่นกัน....

ได้ทุกรส...ทุกอารมณ์....ยิ่งเรื่อง...ตะเกียงพิเศษ...ไม่คิดว่าเนื้อเรื่องจะแฟนตาซีสมจริงได้ปานนี้....

เรื่อง...จอมใจนักเลง...แม่ง..หื่นได้ใจโจ๋มักๆ...

เรื่อง...เพราะรัก...จึงเปลี่ยนได้....พี่วีเป็นนายเอก  ในดวงใจเลยคร๊าบบบบ...หลงรักไปแล้วเต็มๆ

อยากเจอรักแท้ได้คนข้างกายแบบพี่วีมากๆ...อิจฉาพี่กลที่สุดเลยครับ...

จะรอ  รัน& พรต...คู่รักถล่มปฐพีอีกคู่หนึ่งที่เฝ้าติดตามอย่างใกล้ชิด


ตัวละครหลากหลาย....คาแร็กเตอร์โดดเด่นชัดเจน...ให้ความรู้สึกสมจริงมากครับ

รักคนเขียน...ขอบคุณมากครับลักษ์

[lucifel]

รอรันกับพรต 

[DEMON3132]

ทั้งพี่โต๋และน้องตะเกียงอายุเท่านี้ผ่านอะไร ๆ มามากยิ่งกว่าผู้ใหญ่บางคนเสียอีก
พ่อและแม่ของทั้งสองฝ่ายก็น่าจะรู้ดีว่าทั้งสองจะสามารถช่วยกันฝ่าฟันอุปสรรคร่วมกัน
ได้เป็นอย่างดี และทั้งสองฝ่ายก็มีผู้สืบตระกูลแล้ว น่าจะทำใจให้ทั้งสองคบกันได้
สงสารทั้งพี่โต๋และน้องตะเกียงมาก ตอนนี้คงจะได้อยู่ร่วมกันแบบมีความสุขและ
เป็นที่ยอมรับของพ่อแม่พี่น้องได้แล้ว เอาใจช่วยเสมอทั้งคนแต่งด้วยค่ะ +1 แทน
คำขอบคุณ

[Poseidon]

ว้าวว  รันกะพรต
มาด้วยเย้ๆๆ ต้องตามไปอ่านแน่ๆ
เหยี่ยวรั่ว กะกุนซือเทพ  ตะเกียงจะจบแล้ว เฮ้อ  คงคิดถึงโตโต๋กะน้องน่าดู ยังๆ ไง ก็ให้แวบไปเรื่องรันหรือว่าเรื่องบอมย์บ้างนะค้าบบ
ขอบคุณมากคับพี่ลัก

[sogato]

ต้องแอบน้ำตาซึม กลัวคนเห็น  บรรยายซะเศร้าตามตะเกียงเลยค่ะ
แต่ตอนหลังดีใจโครต แถมมีเรื่องใหม่ของเหยี่ยวรั่วด้วย รออ่านนะคะ

[prawy]

สนุกมากมาย

[wisky]

ตอนนี้น้ำตาไหลรู้สึกเจ็บกับตะเกียงไปด้วยอ่ะดีแล้วที่ทุกคนยอมรับความรักที่น้องมีให้กัน

[ao16]

เห็นชื่อตอน นึกว่าจะหวานปนหื่น ที่ไหนได้เศร้าซึ้งซะงั้น   

[jum1201]

เศร้าจัง แต่เป็นกำลังใจให้เสมอคร๊าบบบบบบ

[ladymoon_yy]

สงสารตะเกียง 

[nunamicky]

ดีใจจัง ได้อ่านรันกับพรตเป็นเรื่องยาว
ได้เป็นพระเอก นายเอกเต็มตัวแล้ว

[harukagd]

  รักทุกคู่ จะรออ่านเรื่อง พรต กับ รัน (เป็นพิเศษ)

[Zam_Zammy]

อีก 2 ตอนตะเกียงจะจบแล้วเหรอออ 
ไม่อยากให้จบเลยอ้ะ แค่แฮปปี้เอนดิ้งกันเเล้วเนอะ อิอิ
ถึงเรื่องนี้จะจบแล้ว เค้าก็จะเป็นกำลังใจให้ตัวเองในเรื่องต่อๆไปเรื่อยๆเลยน้าา
ชอบอ่ะ  มีคนรอรันกะพรตเยอะเลย เหมือนเราเลย อิอิ

ขอบคุณมากๆเลยนะค้าาาา

[kittyfun]

อ๊าย สงสารตะเกียงกับพี่โต๋

ผู้ใหญ่คงไม่จับพรากแล้วใช่เปล่าสงสารเด็กๆ

[Alone Alone]

โอ้ะ จะตรอมใจตามเลยนะเนี่ย 

[zazoi]

ตอนนี้กำลังติด จอมใจนักเลงเลยค่ะ แล้วจะรอ เหยี่ยวหัวใจต่อนะคะ ^^   

[roseen]

 

[kitty]

 :impress2:รอคู่รันพรตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต

[Wins_Sha]

ซึ้งๆๆๆๆๆๆ

 

ปล.รอกุนซือเทพกับกับเหยี่ยวรั่วจร้า

 

[bobie]

สงสารตะเกียง แต่ในที่สุดก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี
ดีใจด้วยยย 
แล้วก็จอรอติดตามอีกสองเรื่องต่อไปค่า
สู้ๆ อิอิ

[Forever_Love]

เศร้าได้อีก สงสารตะเกียงกับโตโต๋อ่ะ
ช่วงที่ไม่ได้เจอกันคงทรมานน่าดู