หัวข้อ: @@@โดยLuk {ตะเกียงพิเศษ}

[tawan]

ตอนสุดท้ายแล้วเหรอออออ

เสียดายอะไม่อยากให้จบ

อยากอ่านรัน-พรตแล้วด้วย

 

[K3n0]

ถึงคุณคนเขียนครับ...

ก่อนอื่นต้องขอขบคุณที่บรรจงสร้างสรรค์ ผลงานดีๆชิ้นนี้ขึ้นมานะครับ  ผมได้ตามอ่านมาตั้งแต่ตอนแรก จนตอนสุดท้ายรวดเดียว ร้อยกว่าหน้า  ชอบมากๆ ครับ  วิธีการเขียน อ่านง่าย แอบลุ้นไปด้วย  แถมยังเลือดพุ่ง ตลอดเลยครับ  เอาเป็นว่าสนุกดีครับ  มีจุดบางจุดที่ควรปรับปรุง คือตัวสะกดนะครับ  รับรองอ่านแล้ววางไม่ลงแน่นอน   ขอบคุณอีกครั้งครับ แล้วจะตามอ่านเรื่อยๆนะครับ คุณ

สุดยอด!!

[donutnoi]

จะจบแล้วเหรอนี่ น้องตะเกียงแต่ไม่เป็นไรยังจะรู้ข่าวน้องกับโตโต๋ เรื่อยๆผ่านพรตกับบอมย์ใช่มั๊ย 

[Wins_Sha]

หวานนนนนนนนน
จนมดไต่เลยยอ่ะ


ปล. ตอนหน้าจะจบเเล้วเหรออ O_o

[punchnaja]

น้องตะเกียงเป็นไข้ใจจริงๆด้วย555

[Saneige]

อร๊ายยย....จะจบแล้วหรอ 

อยากอ่านอีก 

[Poseidon]

เขินแทนตะเกียงอ่าาา
โต๋น่ารักที่สุดดด

[คนริมคลอง]

น้องตะเกียงชนะเลิศ แต่....พี่โต๋ชนะรวบ เผลอเป็นกด ชิ

+1 ครับ

[so close]

+1 เพิ่งอ่านจบ บอกได้คำเดียวว่า สุดยอด

[Whatever it is]

ตอนนี้อ่านไปน้ำตาซึมเลย สงสารตะเกียง

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

มาต่ออีกนะครับ คิดถึงตะเกียงเสมอนะ

[jojobuffy]

อ่าน ทันแล้วววววว เห้อ อ่านตั้งแต่ บ่าย เสร็จตอน สองทุ่ม ไม่ได้ไปไหนเลยย อ่านมันอยู่อย่างเนี้ยยยย


ตะเกียงน่ารักมากกกกกก รู้สึกหลงรักเป็นที่สุด
+1 ให้กับคนแต่งจ๊ะ

[reborn23]

อ่านรวดเร็ว
น้องตะเกียง ว่างๆคงเปิดแสดงตลกได้เลยนะ มุขน้องฮากระจาย แต่พี่ว่าคงเสร็จโต๋ซะมากกว่า
น้องน่ารัก น่าหยิก น่าตี และน่าจับกดเป็นที่สุดเลย 
ติดตามเรื่องต่อๆไปของคนเขียนอยู่น้า 

[luxilove]

Part  105
ลาก่อนเพื่อนรัก!....
.
.
.
.

                        “อ๊า...อือออๆๆ....พี่โต๋...อย่า..พอก่อน...อึ้ยยย”  

กูกำลังพยายามหลบหลีกปากไอ้พี่หื่นติดเซ็กส์วุ่นวายไปหมด  มันพยามซุกไซร้ไล่จูบกูไปทั่ว   ทั้งปัดทั้งป้องพูดห้ามก็ไม่ฟัง 

หลังกลับจากงานเลี้ยงส่งของเพื่อนๆ ที่จัดให้กูสองคน


                        พรุ่งนี้กูกับไอ้พี่โต๋ต้องเดินทางไปอเมริกา  ทั้งกูทั้งมันตัดสินใจไปเรียนต่อป.ตรี ที่นั่น...ตอนนี้

เราจบม.ปลายกันแล้ว..ทุกคนเลือกทางเดินของตัวเอง...ไอ้พี่บอมย์เอ็นฯติดที่เดียวกับไอ้พี่รันแต่คนละคณะ...

ไอ้พี่รันเลือกกราฟฟิกดีไซด์ตามไอ้พี่พรต  ทั้งสองคนวางแผนต่อยอดธุรกิจจิวเวอร์รี่ของตระกูลมัน...ซึ่งกลายเป็นรุ่นพี่ปีสอง...

ไอ้พี่รันต้องไปเป็นน้องใหม่เฟรชชี่ในคณะมันหละ


                        ไอ้พี่บอมย์เลือกเรียนการท่องเที่ยว  เพื่อมาดูแลธุรกิจโรงแรมและรีสอร์ทของมันเหมือนกัน...

ส่วนกูกับไอ้พี่โต๋เรียนที่แคลิฟอร์เนีย   กูเลือกวิทยาศาสตร์  ไอ้พี่โต๋ลงกฎหมายกำหนดเดินทางพรุ่งนี้   แต่ตอนนี้สิ..

มันกะล่อกูส่งท้ายกะเค้าด้วย..ไอ้บร้า!……


                        “น่านะ...ตะเกียง...นี่ก็เกือบอาทิตย์แล้วมัวแต่ยุ่งวุ่นวายกับเรื่องเดินทาง  พี่กับตะเกียงไม่ได้

ทำลูกกันเลย...เห็นใจพี่บ้างสิครับ...ยังไงคืนนี้พี่ก็ไม่ยอมด้วย..พวกเพื่อนเลี้ยงส่งเรา....ถึงคราวพี่ต้องส่งท้ายอำลาเตียงบ้างสิ...

อีกนานกว่าจะได้กลับมาคิดถึงมันแย่...อย่าลืมสิครับ..ห้องนี้เตียงนี้คือความทรงจำครั้งแรกของเราสองคนนะ..ก่อนไปมารำลึก

ความหลังกันดีกว่า..”  กูอึ้งแดก...ฟังมันพูด..ให้มันได้ยังงี้สิไอ้สิงห์หื่น....เฮ้อ!..พูดจบคลุกวงในกูต่อทันที..

แล้วเหตุผลแบบนี้...คิดว่าไง..กูจะเหลือเหรอะ..


                          “อือออ...อ๊าๆ!...อ่าาาาzzz”  เสื้อผ้าหลุดหายไปจากร่าง   รวดเร็วทันใจทั้งมันทั้งกู....

จู่ๆดันคุกเข่าคร่อมกูหยุดทุกอย่างดื้อๆซะงั้น  อารมณ์ไอ้ตะเกียงก็สะดุดกึกตามเลยทีนี้....ปรือตาขึ้นมองเป็นห่าไร...

พอกูยอมเสือกหยุดหงุดหงิดอะดิ


                          ตาย..ตาย..มันดันจ้องกูตาเยิ้ม...สำรวจร่างกายกูด้วยสายตาโลมเลียวิบวับ..อร๊ายยยย...เขินอ่า..

เจอสายตาแบบนี้เข้าร้อนไปทั้งตัว...มือคว้าหมอนปิดหน้าตัวเองหมับเข้าให้...ไอ้พี่เลว..จะทำไม่ทำเสือกพากูอายอีกมึง...


                        “หึหึหึ!...ไม่ชินอีกหรือครับ...รู้ตัวเปล่าทำแบบนี้กำลังยั่วพี่อยู่น๊า...ไม่ต้องเอาหมอนปิด

พี่อยากมองหน้าตะเกียง”  พูดจบเสือกดึงเอาหมอนกูไปเฉยเลย...หวาย..หวาย...ที่พึ่งของกูไม่เหลือแล้ว...กำลังจะพลิกตัว

มุดหมอนมันคงรู้ทัน   ล้มทับลงมาซะงั้น  ก่อนจะประกบจูบร้อนผ่าวเล่นเอาหวิวสยิวกิ้วไปทันที


                      “อุ๊บ!...อือออออๆๆๆ!!..”    จูบจนกูแทบละลาย มันก็เคลื่อยย้ายฝากรอยจูบทั่วสรรพางค์กาย

จนกูต้องบิดร่างเร่าเพื่อบรรเทาความเสียวที่พี่แกปรนเปรอให้...เก่งจริงไอ้พี่บ้า...เรื่องแบบนี้โตโต๋โคตรเซียนเลยอ่า...

สุดท้ายไอ้ตะเกียงก็เหลืออยู่ทางเดียว   คือครางอย่างเดียวเป็นสิ่งที่กูถนัดแหละตอนนี้


                     “อ่าๆๆzzz..”   ฟ่อนเฟ้นร่างกายกูจนพอใจ...มันก็ส่งนิ้วนำร่องเข้ามาสำรวจถ้ำหรรษาทันที....

แม้จะคุ้นเคยมาแล้วแต่กูก็เผลอเกร็งตัวรัดนิ้วมันทุกครั้งไป...ใครจะไม่ต่อต้านกันหวะ..ถ้ำนี้ธรรมชาติเข้าให้เป็นทางออก...

เมื่อเจอด้านนอกบุกเข้ามา..เป็นธรรมดาที่ร่างกายจะต่อต้านทุกทีแหละน่า...สักพักพอเริ่มคุ้นชินรู้ว่าไอ้ที่กระดึบๆ อยู่เนี่ยะ..

คือการทักทายจากเพื่อนเก่า   ร่างกายถึงเริ่มผ่อนคลายลงลดการรัดเกร็งไปเอง..ซึ่งนั่นกูต้องให้ความร่วมมือ

หายใจยาวๆ ไปด้วย...แฮ่ะๆๆๆ


                    และไม่ต้องรอนาน...มังกรชมถ้ำก็เข้าทำหน้าที่ต่อทันที....พอสัมผัสได้ถึงท่อนเนื้อร้อนผ่าวดันแทรกเข้ามา....

กูต้องนิ่วหน้าเพราะมันเจ็บจุกอึดอัดทุกทีสิน่า...ไอ้เรื่องนี้ก็เหมือนกันที่ต้องใช้ความพยายามอดทนให้มันผ่านพ้นไปให้ได้..

แม้จะทรมานเล็กน้อยในขั้นตอนนี้...แต่หลังจากนั้นโอยไม่อยากจะแซด....


                    “อุก!...อ๊าๆๆๆ!..”   ไอ้พี่โต๋มันรู้หนทางดี...มีเดินหน้านิดถอยหลังหน่อย...แล้วก็ดันลึกเข้ามา

ก่อนจะถอยหลังตั้งหลักครั้งสุดท้าย  ส่งท้ายทีเดียวพรวดมิดลำ...ไอ้ตะเกียงทำไง...ก็แค่ตั้งรับถ่างขาให้กว้างเข้าไว้....

มือจิกไหล่มันแน่นครางลั่น..ก่อนจะโดนมันปิดปากบดจูบดูดเสียงครางหายไปในคอมันแทน...


                  จากนั้นจังหวะดินโก้....รุมบ้า...ละตินอเมริกา...เทงโก้..ก็สลับสับเปลี่ยนควบคุมจากบั้นเอวไอ้พี่โต๋

บรรเลงเองล้วนๆ  โดยกูให้ความร่วมมือเต็มที่ในการเด้งรับทุกจังหวะ...อย่าได้ยอมเป็นอันขาด..มันเปลี่ยนเสต็ปไหนมา...

กูก็ร่อนรับทุกเสต็ปเพื่อไม่ให้เสียเปรียบได้เปรียบ..กูครางลั่น..มันก็ครางสนั่น...ช่วยกันขับขานบรรเลงเพลงรัก

ก่อนโบกมือลาไทยแลนด์.....


                  ผ่านไปยกแรก..ยกสองต่อเนื่อง...ยกสามปิดท้าย...กูถึงได้นอนตายซากไม่มีแรงขยับอีกแล้ว...

เหมือนตัวนิ่มให้มันเอาไปซุกไว้ในอก...ตัวกูก็รู้หน้าที่เพราะคำคื่นนี้หมดเวลาได้เวลาพักยาวเสียที...มุดเข้าซุกอกมัน..

สูดกลิ่นอายความรักผสานกลิ่นตัวกรุ่นของหนุ่มรูปงามนามว่า...โตโต๋..สิงห์ราช...คนรักและแฟนอันถูกต้องที่พ่อแม่ทั้งสองฝ่าย

ยอมรับมันเป็นลูกเขยของตระกูล.วรเวทย์อัคนี.และกูเป็นสะใภ้เล็กของตระกูล..สิงห์ราช.ด้วยประการละชะนี้


                        ณ   สนามบินสุวรรณภูมิ   คราคร่ำไปด้วยครอบครัวกูครบองค์   ครอบครัวสิงห์ราชไม่มีขาดหาย...

สุดท้ายบรรดาพวกพ้องเพื่อนฝูง   ตลอดจนรุ่นน้องที่โรงเรียนยกโขยงส่งเราทั้งคู่  ประหนึ่งนักกีฬาโอลิมปิก

ไปคว้าเหรียญทองกลับประเทศซะงั้น...


                       กูกับไอ้พี่โต๋..ต้องใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงที่มีอยู่อย่างจำกัด  ยืนเป็นดาราดังท่ามกลางสายตา

ผู้เดินทางอีกนับร้อย..ให้บุคคลทุกคณะที่ว่า   ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันเข้ามาบอกลา..กอด..โอบ..หอมแก้ม..จับมือ..

และเป็นครั้งแรกครั้งเดียว..ที่ไอ้พี่โต๋มันยอมให้คนอื่นได้กระทำการเช่นนี้กับร่างกายกูโดยมันไม่เหวี่ยง..

และกูเองก็ปล่อยให้มันได้มีโอกาสสัมผัสกับคนอื่น โดยกูไม่โกรธ


                       มาถึงวันนี้ตอนนี้...เพิ่งรู้ว่าเราสองคนเป็นที่รักของเพื่อนพ้องน้องพี่มากมาย...บรรดาแฟนคลับ

‘สิงห์ครองตะเกียง’   ร่วมร้อยชีวิต..ที่นำการ์ดอวยพร..ช่อดอกไม้ของขวัญเล็กๆ น้อยๆมามอบให้..โดยไม่คิดกันเลยว่า

กูกับมันคงมีปัญญาเอาขึ้นเครื่องไปได้หรอก.....เดือดร้อนพ่อสิงห์ให้ลุงพีคนขับรถหอบไปเก็บท้ายรถขนกลับคฤหาสน์

สิงห์ราช...รอพวกกูปิดภาคเรียนบินกลับมาจัดการทีหลัง...ส่วนพวกของกินเล็กๆ น้อยๆ กับการ์ดอวยพร...กูรวบเก็บยัด

กระเป๋าสะพายไปไว้อ่านที่โน้นด้วย..


                        วินาทีที่เราทั้งคู่ต้องหันหลังเดินเข้าไปในส่วนต้องห้าม...ตามประกาศของสายการบิน..เป็นวินาทีที่

คลอเคล้าไปด้วยน้ำตา...ความอาวรณ์...สายสัมพันธ์เพื่อนพ้องน้องพี่...เสียงเพลงร้องส่งที่พวกมันเตรียมกันมา

แบบเซอร์ไพรส์...คำสัญญา   


                       ก่อนจากกัน...ขอสัญญา...ฝากประทับตรึงตรา..จนกว่าจะพบกันใหม่

                       โบกมืออำลา..สัญญากันไว้อย่างไร...ขอให้เรามั่นคงจิตใจ..ก้าวไปสรรสร้างความดี

                       โอ๋เพื่อนเอ๋ย...เคยร่วมสนุกกันมา...แต่เวลาต้องพาให้เราจากกัน..ไม่นานหรอกหนา
   
                       เราคงได้มาพบกัน...ไม่มีสิ่งใดขวางกัน..เพราะเรามั่นในสัญญา 

                       หากแผ่นดิน...ไม่ฝังกาย...จะสุขจะทุกข์เพียงใด....น้อมกายยิ้มสู้ฟันฝ่า 

                       ร้อยรัดดวงใจ...มั่นในคำสัญญา..สร้างสรรเพื่อมวลประชา...นี่คือสัญญาของเรา...


เสียงร้องประสานของทุกคน  ทั้งเพื่อนกู..เพื่อนมัน..รุ่นน้อง..ยืนร้องด้วยรอยยิ้มและคราบน้ำตา...พาเอากูกับมันซึ้งใจ

เต็มตื้นไปหมด..น้ำตาเราก็รื้นไหลเป็นทางเช่นกัน...นี่แหละหนา..ความสัมพันธ์ที่ผูกพันธ์กันมาตลอด..ทำให้เรารู้ซึ้งถึงคุณค่า

คำว่าเพื่อน...รุ่นพี่...รุ่นน้อง...กูเลยตะโกนก้อง...พร้อมยกมือโบกกลับไป..ไอ้พี่โต๋มันก็ทำตามด้วยเช่นกัน


                    “ขอบคุณครับทุกคน....สัญญา...จะกลับมา...ลาก่อน ”    

จากนั้นมันก็หันมาโอบไหล่กูพาเดินลับเข้าไปเตรียมตัวขึ้นเครื่อง..ท่ามกลางสายตาอาลัยของคนที่มาส่ง..อยากบอกว่า..

ไอ้ตะเกียงรักพวกมึงหวะ..เพื่อน..
 

                   ชีวิตในวัยเรียนของกูกับไอ้พี่โต๋ปิดฉากลง...แต่ชีวิตคู่ในวัยอุดมศึกษา..ณ  ต่างแดนกำลังเริ่มต้นขึ้น....

ใครต่างพูดเสมอว่า..อนาคตเป็นสิ่งไม่แน่นอน...จงทำวันนี้ให้ดีที่สุด..กูได้ยินได้ฟังมาตลอด...และกูเองก็ไม่มีข้อโต้แย้ง..

เพราะไม่มีใครหยั่งรู้อนาคตได้จริงๆ   ใครรู้ล่วงหน้าก็เทพแล้วหละจริงไหม?...


                   คำว่าทำวันนี้ให้ดีที่สุด...คงเป็นบทพิสูจน์ที่ดีควรค่าแห่งการนำไปปฏิบัติจริงๆ..เป็นคำสอนของ

องค์พระศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า..ที่พระองค์ท่านทรงตรัสไว้ว่า...จงอยู่กับปัจจุบัน..เพราะอดีตที่ผ่านมาแล้วนั้น..เราไม่สามารถ

ย้อนเวลากลับไปแก้ไขได้...อนาคตเป็นสิ่งที่ยังมาไม่ถึง...เราจึงมิควรไปยึดติดกับมันมากนัก..ปัจจุบันต่างหาก..ที่เราควรดูแล

เอาใจใส่..ใช้สติปัญญาทำทุกวินาที..ทุกเวลาให้มีค่าและเกิดประโยชน์กับตนเองและผู้อื่นให้มากที่สุด..คำสอนนี้ช่างเป็น

สัจจะธรรมที่ไม่มีวันตาย..



                    ฉะนั้นอนาคตกูกับไอ้พี่โต๋จะเป็นยังไงไม่มีใครรู้...แต่ขณะนี้เวลานี้..มันกับกูยังเป็นคนรักของกันและกัน...

เพื่อมิให้อนาคตเราต้องเปลี่ยนแปลงไปในทางที่เราไม่อยากให้เป็น...จะยากอะไรกับการที่จะหันมาดูแลกันให้มากๆ..

รักกันให้มากขึ้นกว่าทุกวันที่ผ่านมา...กูกับมันคงแยกกันไม่ได้แน่ๆ..เพราะกูขาดมันไม่ได้...

ไฟตะเกียงย่อมดับเมื่อขาดน้ำมันฉันใด..ตะเกียงอย่างกูก็คงไร้หัวใจเมื่อขาดสิงห์โต๋เคียงคู่..               



              ...ขอได้รับความขอบคุณจาก..อินทรีย์...ผู้ให้เสียงภาษาไทยมาโดยตลอด..

รักคนอ่านทุกคน...โดยเฉพาะเม้นท์ส่งบทอวสาน...ถ้าจะให้ดี..กดบวกให้เป็ดจะดีใจโคด(โลภหวะ)...ร่วมฉลองให้กับนิยาย

เรื่องยาวเรื่องแรกที่เดินทางมาถึงตอนจบใช้เลา 7  เดือนกว่า..ทุกรีฯ สำหรับตอนนี้..คนเขียนกดบวก 1+  เป็นการขอบคุณ

ที่อยู่ติดตามกันมาโดยตลอด...


                โปรดติดตามผลงานที่บรรจงสร้างแบบมั่วๆ รั่วๆ ให้ได้ครื้นเครงกันต่อไป...อย่าเพิ่งนอยด์..NC  ที่อ่อนยวบ

ไม่ร้อนแรงเลือดพุ่งเหมือนที่ผ่านมา...ถือคติร่วมรณรงค์กับทางเล้าฯ  ลด..ละ..บทอย่างว่าให้เบาลง...แต่เชื่อเหอะว่า..

ยังไงก็คงเรียกเลือดจากทุกท่านไม่มากก็น้อย...คนอ่านอย่าหื่นเยอะ...คนเขียนไม่หื่นเลยสักนิด...จริงงงงงง...กร๊ากกกกกๆๆๆ..



หลบไปก่อนจะโดนยอดหน้า...บาย...


Luk.

[andy_kwan]

 
จิ้มไว้ก่อน(พ่อสอนไว้)เดี่ยวกลับมาอ่าน  อิอิ

[Poseidon]

จบแล้ววว จะคิดถึงตะเกียงกับโต๋ตลอดไปน้าาา

[wisky]

จบแล้วแอบใจหายแต่ยังคงความหวานกันแบบเบาเบาไม่เป็นไรถือว่ารณรงค์ลดเล้าร้อน(แรง)แล้วกัน

[thisispom]

+1 = 500 ขอบคุณค่ะ

[andaseen]

จบแล้วเหรอ  สนุกมากก  รอตอนพิเศษด้วยอ่ะ

[ujen]

  ยังไม่อยากให้จบเลย

ต้องคิดถึงตะเกียงแน่ๆ เลย

+1 ให้ค่ะ

 

[thejaoil]

ถึงเรื่องนี้จะจบ แต่ราก็จะอ่านเรื่องอื่นๆต่อไปจ้า

[hahn]

+1 จบซะแล้วแต่ก็หวังว่าจะมีตอนพิเศษออกมานะ   

[prawy]

 :L2:จบแล้ว +1จ้า

[~@มาวินฮับ@~]

จบแล้วหรอ มาต่อตอนพิเศษบ้างนะติดตามอ่านทุกเรื่องที่คุณลักษ์เขียนนะครับ เป็นกำลังใจให้ครับ

[e_new]

เออ.....รู้สึกว่าครั้งแรกจะไม่ใช่ที่เตียงนะคะโตโต๋
555555 รักทุกคนเลย ย จบแล้ว -^-
ปลปล.รักคนแต่ง จุ๊ฟๆ
 
 

[ninkara]

 :sad4:จบแล้ว หนูตะเกียง  ขอบคุณมากๆค่ะ

จะรออ่านความรั่วของพี่พรต ต่อไป อิอิ 

[rubbitmoon]

ว้าวๆๆๆๆ จบแล้ว  ดีใจด้วยนะคะ   แล้วก็ ชะแว๊บไปกด + ให้ก่อน อิอิ

[pummy09]

จบแล้ว สนุกมากเลยค่า ต้องสารภาพว่าตอนแรกไม่คิดจะคลิกมาอ่านเลยค่ะ ประกอบกับงานยุ่ง เลยห่างเล้าไป
พอกลับมาก็ดันไปคลิกอ่านไอ่พี่บอมย์ซะก่อน ถึงได้รู้ว่าตัวละครเกี่ยวข้องกัน ก็เลยกลับมาหาอ่าน
ซึ่งตอนแรกที่อ่าน ก็แบบโอ้โฮ อะไรมันจะเก่งโอเวอร์ขนาดน้าน นายเอกของเรา แต่พอคิดได้มันคือนิยายที่เขียนขึ้นมาเพื่อความบันเทิง
ก็เลยไม่คิดมาก แล้วสุดท้ายก็กลายเป็นติดงอมแงมเลยล่ะค่ะ ต้องตามอ่านอยู่ตั้งนานกว่าจะทันตอนปัจจุบัน แล้วตามติดจนกระทั่งจบ
สนุกมากเลยค่า มีทุกรสจริงๆๆ ฮากระจายมากมาย แล้วก็แอบน้ำตาซึมตอนพี่เทคตาย
ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องสนุกสนานให้ได้อ่านกันค่ะ

[Hummer]

โบกมือลาตะเกียงด้วยคนคร๊าบบบ!


คงคิดถึงแย่. .ว่างๆ แวะเข้ามาโผล่บ้างนะครับ  ตะเกียงกับโตโต๋

[kitty]