ต่ออีก50% ของตอนแรกค่ะ
"แอ๊ดดด" เสียงประตูของห้องข้างๆเปิดออก หนึ่งเห็นคนตัวเล็กเดินออกมา คนๆนั้นยิ้มให้เขาแล้วหันไปล็อกประตูห้องของตัวเอง
"พร้อมยัง.." คนตัวสูงถาม
"ครับ..ไปครับ" คนตัวเล็กตอบ
หนึ่งและสองเดินเคียงข้างกันไปที่ลิฟท์ เพื่อลงไปยังร้านอาหารที่อยู่ชั้นล่าง
ที่ร้านอาหาร.....
"รับอะไรดีครับ.." เด็กเสิร์ฟของร้านถามแล้วมองไปที่หนึ่งกับสองที่นั่งตรงกันข้าม
"อืม....ผัดพริกสดไข่ดาวราดข้าวครับ" หนึ่งบอกเด็กเสิร์ฟ
"แล้วน้องล่ะครับ เอาอะไรครับ" เด็กเสิร์ฟหันไปทางหนึ่ง แล้วถามลูกค้าที่ตัวเองแน่ใจว่าอายุน่าจะอ่อนกว่า
"เอ่อ...ผมขอน้ำแข็งเปล่าแก้วนึงพี่"
"เฮ่ย...ไม่กินอะไรเหรอ กินด้วยกันดิ สั่งเลย พี่เลี้ยง" หนึ่งบอกคนตัวเล็ก
"ไม่อ่ะครับ หนึ่งทานแล้ว ไม่ค่อยหิว"
"เอางั้นดิ งั้นเอาเป๊ปซี่2ขวดครับน้อง น้ำแข็งสอง" หนึ่งหันไปบอกเด็กเสิร์ฟ ก่อนหันมาพูดกับคนตัวเล็กว่า
"งั้นนั่งกินเป็ปซี่แล้วกัน ให้เรานั่งมองพี่กิน เขิลตายเลย ..เอ้อ..โอเคนะครับน้อง" พอพูดกับคนที่ยอมมานั่งเป็นเพื่อนด้วยเสร็จแล้ว หนึ่งก็หันไปบอกเด็กเสิร์ฟอีกครั้ง เป็นการสำทับว่าเขาได้สั่งอาหารที่ต้องการเรียบร้อยแล้ว หลังจากนั้นเด็กเสิร์ฟจึงเดินไปจากโต๊ะของหนึ่งกับสอง ก่อนหายเข้าไปในครัวหลังร้าน..
"แล้วเป็นไงล่ะ..วันนี้เรียนหนักมากเลยหรือ" คนตัวสูงเริ่มบทสนทนาก่อน ระหว่างที่นั่งรออาหาร
"อ๋อ..ก็ไม่เชิงหรอกครับ เรียนมันก็ปกติตามตารางแหละพี่ แต่งานเนี่ยดิ เยอะโคตร"
"อืม..ก็เงี้ยแหละ..ม.ปลายแล้วใช่มั้ยล่ะ.."
"แล้วพี่หนึ่งล่ะครับ งานเยอะปะ.."
"ก็..พอดูนะ ไม่รู้ดิ มันเยอะจนชินแล้วล่ะ"
"โหห..อย่างงี้ก็รวยดิพี่ งานเยอะ เงินแยะ แบ่งกันมั่งได้ปะ"
"555 เออๆ เงินมันก็เยอะจริงๆแหละว่ะ แต่กว่าจะได้มาสักบาทเนี่ย โคตรเหนื่อยเลยว่ะ"
"แล้วพี่ไม่อยู่กับครอบครัวมั่งอ่ะครับ"
"ก็..ไม่ค่อยว่ะ อย่างที่บอก งานมันเยอะ แต่ถ้ามีเวลาว่างๆพี่ก็ไปนอนที่บ้านทีนึง ให้พ่อกับแม่ได้เห็นหน้าซะบ้าง เดี๋ยวจะลืมว่าตัวเองมีลูก55"
"โห...พูดเข้าไปนั่น...พี่หนึ่งๆ ..ข้าวมาแล้วครับ"
"อ้าวเหรอ เออจริงด้วย" หนึ่งหันไปยังทิศทางที่สองพยักเพยิดบอก เขาเห็นเด็กเสิร์ฟคนเดิมถือถาดใส่อาหารเดินตรงมา
หลังจากอาหารที่หนึ่งสั่งไว้วางบนโต๊ะครบแล้ว ตัวเองก็ลงมือจัดการทันดี โดยมีสองนั่งมองยิ้มๆกับคนที่ทำงานอย่างบ้าคลั่งจนต้องกลับบ้านดึกเกือบทุกวัน
และนั่นเป็นอีกขั้นของความสัมพันธ์ของคนสองคน..ที่ได้มาพบกัน
หลังจากนั้น หนึ่งก็กลับคอนโดฯเร็วขึ้น มันก็ไม่เร็วถึงขนาดที่ทันดูละครหลังข่าวหรอก เพียงแต่ก็ทันก่อนที่ละครจะจบ หรือสถานนีโทรทัศน์ปิดสัญญาณของวัน โดยส่วนใหญ่สองก็จะลงไปนั่งเป็นเพื่อนหนึ่งเวลากินข้าวเย็น หากว่าวันนั้นหนึ่งยังไม่ได้กินอะไรมาหลังจากเลิกงาน บางทีหนึ่งก็จะซื้อของกินแถวๆที่ทำงานมาด้วย แล้วก็มานั่งกินที่ห้องของสอง ระหว่างที่ติวเลขให้ ช่วงหลังๆมานี้หลังจากที่หนึ่งบอกสองว่า งานต่างๆเริ่มคลี่คลายลงบ้าง เลยไม่ต้องอยู่สะสางวุ่นวาย เขาก็กลับมาเร็วมาก บางทีก็ถึงคอนโดฯตั้งแต่หนึ่งทุ่ม และทุกครั้งจะซื้อของกินมาฝากสองอย่างสม่ำเสมอ
วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่ง ที่เขากลับมาเร็ว
"ก็อก..ก๊อก"
"ใครครับ?" เสียงของคนตัวเล็กตะโกนดังออกมาจากข้างใน
"พี่เอง.." คนตัวสูงตะโกนบอก
"เดี๋ยวนะพี่.." คนตัวเล็กตอบกลับมา พร้อมกับเสียงกุกกักภายในห้อง
"เออๆ"
"กริ๊ก" เสียงโซ่คล้องประตูถูกเลื่อนออก พร้อมกับเสียงของใครบางคนที่อยู่ข้างในกำลังหมุดลูกบิดเพื่อให้ประตูเปิดออก
"แหมพี่..กลับเร็วอีกแล้วนะเนี่ย"
"เออๆ..วันนี้พี่ซื้อขนมมาฝาก เป็นร้านเบเกอรี่เปิดใหม่แถวที่ทำงานพี่น่ะ อร่อยดีก็เลยซื้อมาฝาก"
"โหพี่..เอาของกินมาล่ออีกและ มาพี่ เข้ามาก่อน" คนตัวเล็กชวนคนตัวสูง
หลังจากเดินเข้ามาในห้องแล้ว หนึ่งก็วางถุงขนมไว้บนโต๊ะ เขาทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา ก่อนพูดว่า
"เฮ่ย..นั่นสองกำลังอาบน้ำปะ พี่มาขัดจังหวะรึเปล่า?" หนึ่งเห็นผ้าขนหนูที่พาดไว้บนเก้าอี้หน้าห้องน้ำ พร้อมกับกล่องสบู่ที่ยังไม่ได้แกะวางคาอยู่
"อ๋อครับพี่..แต่ไม่เป็นไรหรอก เริ่มติวกันเลยดีกว่า"
"เฮ่ยได้ไง..ไป ไป ไปเลย จะได้สบายตัว เดี๋ยวมันจะไม่มีสมาธิ พาลเอาขี้เกียจ"
"ไม่อ่ะพี่..ติวเลยดีกว่า"
"เฮ่ย..ไม่เป็นไร ไปอาบน้ำก่อน ทุกทีกว่าจะติวเสร็จก็เกือบเที่ยงคืน ไปๆ เดี๋ยวเสร็จแล้วจะได้นอนเลยไง"
"ไม่อะพี่.." คนตัวเล็กอิดออด
"เอ้า..ไอ้นี่..ดื้อจังวะ เดี๋ยวจับตีก้นเลย" หนึ่งแกล้งทำสีหน้าจริงจัง
"เฮ่ย..พี่..โอเคๆ..ไปก็ได้ รอแป๊ปนะพี่"
"เออๆ..นั่งรออยู่เนี่ยแหละ" หนึ่งรับคำ เมื่อเขาเห็นคนตัวเล็กรีบคว้าผ้าเช็ดตัวกับกล่องสบู่เดินเข้าห้องน้ำ
"เฮ้ยยยย" สองถอนหายใจเบาๆ ขณะยืนอยู่ในห้องน้ำ เขาจะทำยังไงดีล่ะ ดันลืมหยิบชุดนอนเข้ามาด้วยสิ อย่างนี้ไม่ต้องนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเดินโทงๆออกไปรึไง แค่คิดก็อายแล้ว จะให้เปลือยท่อนบนให้คนที่แอบชอบเห็นน่ะ เขาจะทำได้ยังไง ถึงคนๆนั้นจะไม่รู้ว่าเขาคิดยังไง แต่เขาก็รู้อยู่แก่ใจดี มันก็คงได้แต่แอบชอบนั่นแหละ ผู้ชายดีๆแบบนี้เขาจะชอบเกย์เด็กกะโปโลแบบสองได้ไง แถมคนๆนั้นยังมีอนาคตที่ดี เหมาะที่จะเป็นหัวหน้าของครอบครัว เป็นพ่อที่ดีของลูกๆ คนๆนั้นคงไม่คิดจะมองสองหรอก ถ้าได้รู้ว่าสองคิดยังไงล่ะก็ คงวิ่งหนีสองแทบไม่ทัน เขาไม่อยากทำลายความสัมพันธ์ดีๆแบบนี้เลย ถึงได้แค่แอบชอบเขาก็ยอม นี่ก็ได้แต่หวังว่าพออาบน้ำเสร็จแล้ว คนที่นั่งรออยู่คงจะเผลอหลับไปแล้วนะ อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้ ก็เขาเปิดแอร์ซะเย็นขนาดนี้ คนทำงานมาเหนื่อยๆ ยังไงก็ต้องมีเผลอบ้างล่ะ
สองคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เขากำลังเปิดฝักบัวให้สายน้ำสาดโดนตัว
"ตื๊ด..ตื๊ด" หนึ่งได้ยินเสียงของมือถือในกระเป๋ากางเกงดังขึ้น เขาลืมตาแล้วเอามือล้วงมันออกมา
หนึ่งดูชื่อของคนที่โทรหา เมื่อเห็นว่าเป็นใครเขาก็ต้องระบายยิ้มออกมา หนึ่งรีบกดปุ่มรับสายทันที
แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นเอบๆเพื่อคุยกับปลายสายที่โทรเข้ามา
"ฮัลโหล..แจงหรือครับ..คิดถึงจังเลย ไม่โทรหาเป็นอาทิตย์เลยนะ"
"งอนแล้ว..หึ หึ โอ๋ โอ๋ เปล่าโกรธซะหน่อย ผมรู้ว่าแจงเหนื่อยทำงานไม่เป็นเวลา"
"ครับสบายดีครับ"
"เหนื่อยดิ..หนึ่งก็ทำงานเก็บตังไว้ขอแจงไง"
"โธ่..ขอสิครับขอ..กลัวว่าขอแล้วจะเก้อน่ะสิ"
"ครับสบายดีครับ แจงสบายดีนะ.."
"หนึ่งคิดถึงแจงจังเลย...อยากขึ้นไปเชียงใหม่จะแย่แล้ว"
"อ้าวว..ต้องเข้ากะแล้วหรือครับ..เฮ้ยย อย่าให้รู้นะ ว่ามีฝรั่งมาตามจีบน่ะ หนึ่งจะตามไปอัดให้ถึงที่เลย"
"อ้าววว หวงสิครับ แฟนผมเป็นแอร์สาวทั้งขาว ทั้วหมวย สวยแล้วก็....อุ๊บส์..ครับๆ ไม่ทะลึ่งแล้ว"
"ครับๆ..โอเคครับ..บายครับ..คิดถึงนะครับ"
หนึ่งรอจนปลายสายกดวางไปแล้ว เขาจึงเก็บโทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋าเหมือนเดิม เป็นเวลาเดียวกันกับที่คนในห้องน้ำปิดฝักบัวพอดี สักพักหนึ่งก็เห็นคนตัวเล็กยื่นใบหน้าขาวๆออกมาจากประตูห้องน้ำ มองมายังโซฟาที่เขานั่งอยู่
"อ้าว..อาบเสร็จแล้วก็รีบแต่งตัวดิ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก" หนึ่งรีบบอกคนตัวเล็ก
"เอ่อ..พี่หนึ่งไม่ได้หลับอยู่หรือครับ"
"เปล่า..คุยโทรศัพท์น่ะ"
"อ้าว..." สองทำสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย เพราะเขาคาดว่าคนตัวสูงคงจะเผลอหลับ ถ้าเป็นอย่างนี้ เขาก็ต้องออกไปทั้งๆที่นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวน่ะสิ ทำไงดี เอาวะ..ยังไงก็ผู้ชายเหมือนกัน หลังจากนั้นสองก็เดินออกไปจากห้องน้ำ เขารีบตรงไปยังตู้เสื้อผ้าทันที สองก้มหน้างุดๆรีบหยิบเสื้อผ้า เขาเอาบานประตูของตู้เสื้อผ้าบังตัวไว้ ไม่ให้หนึ่งเห็นเพราะรู้สึกทะแม่งๆว่าเหมือนคนตัวสูงกำลังมองเขาอยู่
"เฮ่ย..สอง อายไรวะ ผู้ชายเหมือนกัน" หนึ่งพูดขำๆ ขณะมองร่างสีขาวสะอาดของคนตัวเล็กผลุบหายเข้าไปที่บานประตูของตู้เสื้อผ้า
"อายไรพี่...บ้าเปล่า ผมไม่ได้อาย แค่อยากรีบใส่เสื้อผ้า..มันหนาว" คนตัวเล็กตะโกนแก้ตัวกลับไป
"เออๆ ไม่อาย ก็ไม่อาย คนไรวะไม่อายแต่แก้มเงี้ยยแดงเป็นเทือก" หนึ่งบ่น เขาพูดไม่ดังมาก แต่ก็ดังพอที่คนตัวเล็กจะได้ยิน
"แดงเดิงไรพี่..มันเป็นผื่นน่ะ"
"ผื่นไรวะ"
"ก็ผื่นไรไม่รู้ สงสัยจะแพ้สบู่มั้ง" สองพูดเรื่อยเปื่อย ขณะกำลังนุ่งกางเกง
"จริงดิ..ไหนๆขอดูหน่อย"
"เฮ่ยพี่..ไม่เป็นไร หายแล้วๆ"
"หายเร็วจังวะ มา..ขอพี่ดูหน่อย เดี๋ยวเป็นอะไรขึ้นมาดึกๆมันจะแย่นะเว่ย" หนึ่งบอกด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรพี่ เสร็จแล้วๆ หายแล้วจริงๆ " สุดท้ายสองก็โผล่ออกมาจากบานประตูเสื้อผ้า
"จริงนะ"
"จริงดิพี่" สองยิ่มแฉ่งตอบคนตัวสูง
"เออๆ จริงก็จริง" หนึ่งยอมจำนน แล้วก็ต้องแอบขำ กับการปรากฏตัวของคนตัวเล็ก ที่ใส่ชุกนอนเรียบร้อย แต่เนื้อตัวกับหน้าตานี่สิ มันขาววอกไปด้วยแป้งทาตัว
"ขำไรพี่"
"ขำ ดารา.."
"ดาราอะไรพี่ พูดงงๆ" สองทำหน้างงพร้อมกับเดินมาหาหนึ่งที่โซฟา
"ก็ดาราที่เป็นพรีเซ็นเตอร์โฆษณาแป้งเด็กน่ะ
"อ้าวว.." สองหันหน้าไปเอาเรื่องคนที่พูด
"555เออๆ ล้อเล่นน่ะ มาๆมาติวได้แล้ว นอนช้าเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ไปโรงเรียนสายหรอก"
"ครับๆ..คุณครู เริ่มได้เลยครับ"
สองหันไปยิ้มแฉ่งให้กับคนที่นั่งข้างๆด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยแป้งเด็ก
คนตัวสูงขำคนตัวเล็ก เขาอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปขยี้หัวคนตัวเล็กเบาๆด้วยความเอ็นดู ก่อนที่จะเริ่มติววิชาเลขกันอย่างจริงจัง
จบตอนแรกค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
