ขอบคุณสำหรับข้อมูลนะคับ ได้ความรู้ใหม่ๆด้วย อิอิ
ส่วนเรื่องไอ้ทึ่ม ช่างมันเถอะคับ ปกติมันก็ไม่เข้ามาในเวบนี้อยู่แล้ว
มันยั๊งไม่เคยอ่านเรื่องที่ผมเขียนสักเรื่องเลยคับ คิดดู
เคยอ่านแต่รักครั้งแรกตอนที่คบกันใหม่ๆแล้วมันก็โทรมาขอโทษที่ทำตัวไม่ดีแค่นั้นเอง
หุหุ
เอาล่ะ ไหนๆก็ไหนๆมาคุยกับพีกะไคล์ต่ออีกหน่อยแล้วกันนะคับ มีคนถามถึงสองคนนี้มาพอสมควร
ไอ้ต้น : ไหนๆ........ ขอดูคำถามหน่อยซิซัน : เดี๋ยวไอ้ต้น มึงลืมคำถามไปคำถามนึงรึเปล่า ครั้งที่แล้วอ่ะไอ้ต้น : (ทำท่าตกใจ) จริงเหรอวะ ไหนๆขอกูเช็คก่อน......... เออ จริงด้วยว่ะ ชิบหายแล้วซัน : ฟายไอ้ต้น : มึงอย่ามาปากดี ว่าแต่มึงมาได้ไงเนี่ย ครั้งนี้กูจะถามไคล์กับพีนะ สัดนิเมฆ : ก็แล้วถ้าไอ้ซันไม่มา มึงจะรู้มั๊ยว่ามึงลืมไปคำถามนึงไอ้ต้น : เออ จริง........ เอาล่ะ เอาเป็นว่าถามเลยละกัน มึงสองตัว “ช่วงเวลาที่ห่างกันไปหนึ่งปี รู้สึกยังไง แล้วคิดมั๊ยว่าจะมีวันนี้ วันที่ได้มาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง”ซัน : เซ็งตัวเองมากกว่าอย่างอื่น เสียใจที่ทำตัวงี่เง่าๆลงไป อยากจะย้อนเวลา อยากจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง อยากจะลืมมันแล้วเดินต่อไป แต่ก็ทำไม่ได้สักอย่าง คิดไว้เหมือนกันว่าคงต้องได้เจอกันอีก แต่ก็ไม่รู้ว่าการได้เจอแบบนั้นมันจะเป็นยังไงนะ แต่ไอ้เรื่องที่ได้อยู่ด้วยกันอีกนี่แทบไม่คิดเลย คิดว่ามันคงเกลียดและโกรธผมไปแล้วมากกว่า
เมฆ : ตอนนั้นผมก็เบลอไปเหมือนกันครับ หาอะไรหลายๆอย่างทำเพื่อให้ลืม แต่ก็ตัดสินใจไปแล้วล่ะว่าอยากจะเจอมันอีกครั้ง แต่ไม่ได้คิดถึงเรื่องขนาดได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ ตอนนั้นขอแค่ได้เจอก็มีความสุขแล้วล่ะไอ้ต้น : โอเค พวกมึงสองคนหมดหน้าที่และ ต่อไปพีกะไคล์ มานี่ๆๆ (เอามือตบเบาะข้างๆตัว)ซัน : แหม มึง เห็นเด็กๆหน่อยนี่ไม่ได้เลยนะ สัดไอ้ต้น : เออ เรื่องของกู แต่พวกมึงก็อย่าเพิ่งไป รอก่อน ขอถามไคล์กะพีก่อน อะแฮ่มๆ เอาล่ะ “พีเรียนอะไรที่อังกฤษ แล้วไคล์ล่ะอยากจะเรียนอะไร”พี : ผมเรียนเหมือนพี่เมฆครับ
ไคล์ : ส่วนผมอยากเรียนวิศวะ แต่ว่าจะไปรียนที่ไทย แบบนั้นจะได้ไม่ต้องห่างจากพีทนานไง (หันไปยิ้มให้พี)ไอ้ต้น : อืมมม........ หวานพอกันกะไอ้แก่สองตัวนี่เลยว่ะ กูชักรู้สึกเลี่ยนๆ งี้ก็แปลว่าไม่ต้องถามคำถามต่อไปแล้วสิเนี่ย เค้าถามกันว่าเราสองคนยังรักกันดีรึเปล่า เป็นยังไงกันบ้างอะไรประมาณนี้ไคล์ : ดีที่สุดเท่าที่จะดีได้ล่ะครับ ถึงผมจะยังต้องหลบๆซ่อนๆไม่ให้เพื่อนรู้แต่พอพีทกับผมกลับไปไทยอะไรๆมันก็คงจะดีขึ้น
พี : ผมคิดว่าผมโชคดีนะครับที่ได้จอไคล์ เพราะเขาทนรับอะไรๆผมได้หลายอย่างมากๆ ส่วนพ่อกับแม่ของพี่ซันกับของไคล์ก็ดีมากๆด้วย ผมเลยรู้สึกมีความสุขมากกว่าที่ผมเคยคิดอาไว้เสียอีก ก็อยากให้มันเป็นแบบนี้ไปได้ตลอดล่ะครับไอ้ต้น : ดูๆแล้วพีดูเหมือนพูดเก่งขึ้นนะเนี่ย ท่าทางจะมีความสุขดี แล้ว “ลืมภูไปรึยัง” กะ “อยากให้ต้นเขียนเรื่องเก่าๆของพีกับภูด้วย” อ้าว กรรม กู เข้าตัวเองซะงั้นพี : ไม่ลืมครับ ยังไงก็ไม่ลืม แต่ผมไม่ร้องไห้เรื่องเขาอีกแล้วก็เท่านั้น ผมจะเก็บเขาไว้เป็นความทรงจำดีๆครับ ส่วนเรื่องในอดีตของผมกับภู ก็แล้วแต่พี่ต้นละกัน แต่จริงๆผมก็ไม่ค่อยอยากจะรื้อฟื้นเท่าไหร่นะครับ อยากจะใส่ใจกับเรื่องในอนาคตมากกว่าไอ้ต้น : อ้าว นี่กดดันกูกลายๆถึงภาคสี่อีกคนล่ะสิเนี่ยไคล์ : ก็รีบๆแต่งสิ ผมก็อยากไปไทยไวๆแล้วนะ
ซัน : สมน้ำหน้า โดนทวงเลยมึง (หัวเราะ)ไอ้ต้น : กี๊ดดดดดดดดดดดด!! กุโดนรุม!! แต่งไปหน่อยนึงแล้ว สัด แต่ยังไม่พร้อม แต่ว่าถ้าแบบนี้มันจะยังไม่มีพีช่วงแรกๆนะ พีรับได้เหรอพี : ได้ครับ
ไคล์ : แต่ยังไงก็ให้พีทกลับมาไทยก็เร็วๆแล้วกัน ผมจะรอ (หันไปหอมแก้มพี)ไอ้ต้น : โอยกุเครียด เมฆ ซัน เรื่องราวภาคสี่กุจะเปลี่ยนอะไรนิดหน่อยนะ มึงพร้อมรับการเปลี่ยนแปลงรึยังเมฆกับซัน (ตอบพร้อมกัน) : พร้อม
ซัน : จะดีจะเลวกูก็อยากรู้เหมือนกันว่ากูสองคนจะฝ่าฟันไปได้มั๊ย เพราะงั้นมึงว่ามาเลย กูไม่กลัว
เมฆ : (ท่าทางลังเลนิดๆ) แต่กูกลัวนะ กูกลัวจะรักมึงได้ไม่เท่ากับแต่ก่อนว่ะ กูกลัวว่าพอเวลาผ่านไปนานๆแล้วบางอย่างในใจกูมันจะเปลี่ยนไปอ่ะ ซัน คือ กูรักมึงมากก็จริงนะ แต่ถ้ามันมีเรื่องราวอะไรแย่ๆมากๆมาบีบบังคับเราสองคนล่ะก็.........
ซัน : มึงจะกลัวไปทำไม เมฆ มึงชอบคิดมากแบบนี้อยู่เรื่อย หรือว่ามึงไม่ไว้ใจกู (เสียงเริ่มซีเรียส)
เมฆ : ไม่รู้ว่ะ ไอ้ไว้ใจมึงมั๊ย กูน่ะไว้ใจมึงแหงอยู่แล้ว แต่บางทีกูอาจจะไม่ไว้ใจตัวเองมากกว่า คือกูกลัวอนาคตน่ะ กลัวการเปลี่ยนแปลง กลัวอะไรที่ไม่ใช่มาจากเราสองคน แบบว่า ไม่ได้กลัวหรือวิตกมากถึงขนาดนั้นนะ แต่ว่าอนาคตมันไม่แน่นอนใช่มั๊ยล่ะ ดูอย่างเมื่อสี่ห้าปีก่อนสิ มันยังเกิดนั่นเกิดนี่ขึ้นกับเราตั้งหลายอย่างเลย แต่ถึงยังไงกูก็ตั้งใจจะทำวันนี้ตอนนี้ให้ดีที่สุดอยู่แล้วว่ะ มึงไม่ต้องเครียดดิ่คับ ซัน นะ........ (หันไปทำท่าอ้อนซัน) หรือไม่กูก็แค่ก็ไม่ไว้ใจไอ้ต้นมันเนี่ยแหละ เกิดแม่งแต่งอะไรเหี้ยๆขึ้นมากูก็แย่สิไอ้ต้น : อ้าว เอ๊ะ มึงสองตัวนี่กัดกูอีกแล้ว ไปๆๆ ได้แล้วทั้งสี่คนเลย หายหัวกันไปสักพักนะพวกมึง ให้เขาลืมๆมึงกันไปก่อนแล้วค่อยกลับมาใหม่ ปีหน้านู่นแหละ แบบนั้นดีมะไคล์ : โอ้โห ทำไมนานจังครับไอ้ต้น : ก็เผื่อพี่หมดมุกแต่งต่อไม่ได้กลางคันขึ้นมา คนเขาจะได้ไม่ใส่ใจกันนักไง กร๊ากกกกกเมฆ : ไม่เป็นไร ถึงยังไงความรักของเราสี่คนก็มั่นคงตลอดกาลอยู่แล้วเนอะ (หันไปยิ้มให้สามคนที่เหลือ)ไอ้ต้น : โอ๊ยยย กูจะอ้วก วันนี้พอแค่นี้ดีกว่า ไปๆๆๆ เลิกๆๆๆๆ.................. จบบริบาล ..................
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
