มาต่อแล้ววววววววว
*****************************************************************
“นายคิดว่านายไม่เคยอยู่ในสายตาฉันใช่มั๊ย”
ชายหนุ่มเอ่ย รณวีย์นิ่งเงียบ หลบตาต่ำลง สะดุ้งหน่อยๆเมื่อการินทร์เอื้อมมือมาตบที่แก้มเบาๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะเอ่ยให้ได้ยิน
“ฉันคงไม่ฝืนใจนอนข้างคนที่ฉันไม่อยากนอนด้วยหรอกนะ”
รณวีย์เงยหน้าสบตาคนพูด เห็นฝ่ายนั้นไม่หลบสายตา จึงเลี่ยงหลบซะเอง
“นายไม่เชื่อฉันเหรอวีย์”
การินทร์รีบท้วง ได้ผล รณวีย์ชะงักหันมามองแล้วเอ่ย
“ฉันไม่อยากปวดหัวและวุ่นวายกับเรื่องไม่เป็นเรื่องอีกแล้วการินทร์”
“นายก็เลิกหนีใจตัวเองสิ”
“ฉันไม่ได้หนี”
“ไม่ได้หนีแล้วที่ทำกับฉันมันหมายความว่าไง ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่านายจะลืมฉันได้”
“นายมั่นใจขนาดนั้นเลยหรือไง”
“ใช่ และก็แน่ใจด้วย ว่านายยังรักฉันอยู่”
“เพ้อเจ้อน่ะสิ นายคงลืมแล้วสิว่ารณวีย์เคยถูกนายฆ่าตายไปแล้ว”
การินทร์สะเทือนใจเมื่อรณวีย์ยกเหตุข้อนี้มาอ้าง ชายหนุ่มเหมือนจะหมดหนทางที่จะรั้งใจคนพูดให้กลับมาเป็นอย่างเดิม รณวีย์ยังไม่ลืมอดีตจริงๆ
“นายก็รู้ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจ”
“ใช่ ฉันรู้ว่านายไม่ได้ตั้งใจ แต่รณวีย์ที่นอนอยู่ใต้พื้นดินบนภูนั่น นายคิดว่าเขาจะรับรู้คำพูดนี้ของนายหรือเปล่า”
ถึงตอนนี้รณวีย์เสียงสั่น นึกถึงว่าถ้าตัวเองหมดลมหายใจไปจริงๆ การินทร์จะเอ่ยคำว่าไม่ได้ตั้งใจกับใคร
“วีย์”
การินทร์ครางชื่อคนตรงหน้าออกมาเบาๆ เมื่อเห็นอาการปากสั่นระริกของเจ้าตัว นัยส์ตาที่เคยใสบัดนี้กำลังเกิดริ้วแดงให้เห็น ชายหนุ่มรีบตรงเข้าไปหา กุมมือเอาไว้แล้วเอ่ย
“วีย์ ฉันขอโทษ”
“ไม่จำเป็น”
รณวีย์ฝืนเอ่ย การินทร์เห็นอาการดื้อดึงต่อต้าน แทนที่จะเกิดอารมณ์หงุดหงิดขึ้นมาอย่างที่เคยเป็น ชายหนุ่มกลับรู้สึกสงสารเจ้าตัวจับใจ
“วีย์นายอย่าเป็นแบบนี้สิ บอกแล้วไงฉันขอโทษ”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่จำเป็น ทุกอย่างมันจบไปนานแล้วการินทร์”
“นายจบแต่ฉันไม่จบนี่ รู้อะไรมั๊ย ทุกอย่างที่เกิดขึ้น นายไม่ได้เจ็บปวดอยู่ฝ่ายเดียว ฉันเองก็เจ็บ เจ็บมากด้วยที่รู้ว่าสูญเสียนายไปโดยที่ไม่มีโอกาสแม้ที่จะเอ่ยคำขอโทษ”
รณวีย์นิ่ง ฟังสิ่งที่พร่างพรูออกจากปากคนตรงหน้า รู้สึกสับสนว่าจะเชื่อตามหรือจะเมินเฉย การินทร์นี่น่ะเหรอจะเจ็บปวดจากการสูญเสียเขา
“เอาเถอะ พูดไปนายก็คงจะไม่เชื่อ เอาไว้ซักวันนายคงจะรู้เอง ว่าฉันแคร์นายแค่ไหน ฉันถือว่าฉันได้พูดในสิ่งที่อยากพูดแล้ว จากนี้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับนาย ถ้านายเชื่อฉัน คงไม่ยากที่เราจะกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมเพราะฉันเปิดใจให้นายแล้ว”
เงียบ.....รณวีย์ไม่รู้จะโต้ตอบยังไงเมื่อ การินทร์พูดเปิดเผย ในสิ่งที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ยิน ต่อจากนี้ ทุกสิ่งขึ้นอยู่กับเขา การินทร์ต้องการวัดใจเขาชัดๆ รณวีย์นายควรจะเดินหน้าหรือถอยกลับ
ความคิดรณวีย์พลันสะดุดลงทันควันเมื่อเสียงโทรศัพท์เครื่องเล็กที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆดังแทรกขึ้น ไม่ใช่เครื่องเขาที่ดัง แต่เป็นเครื่องของการินทร์
สองหนุ่มหันไปมองต้นเสียงพร้อมกัน สายตาสองคู่มองเห็นชัดเจนถึงเจ้าของต้นสายที่โทรเข้ามา ราวกับนัดหมายสองหนุ่มหันกลับมามองหน้ากันอย่างตั้งใจ การินทร์ใจเสียที่รณวีย์แกะมือเขาที่เกาะกุมมือเจ้าตัวอยู่ออก
นี่มันอะไรกัน นานเท่าไหร่แล้วที่ เพียงฝน ไม่ติดต่อเขา ผู้หญิงคนนี้ เลือกเวลาคิดถึงเขาได้ถูกไปเสียทุกทีสิน่า
.
.
.
รณวีย์ยืนนิ่ง เบือนหน้าหนีไปทางอื่น เมื่อการินทร์ผละไปเพื่อหยิบโทรศัพท์นั่น ยอมรับว่าใจสั่นอยู่ไม่น้อยกับถ้อยคำที่กำลังจะได้ยิน ชายหนุ่มหวนนึกถึงวันแรกที่สองคนนั่นเจอกกันบนภูปลายสาย วันที่เขาต้องยิ้มเหงาๆให้กับตัวเอง
เสียงเรียกเข้าขาดหายไป นั่นคงหมายถึงการินทร์กดรับสายนั่นแล้ว คนใจสั่นตัดสินใจจะเดินหนีด้วยไม่อยากได้ยินถ้อยคำที่อาจกรีดใจได้ แต่
“จะไปไหน”
เสียงดุห้วนทักดังขึ้นทันควัน การินทร์คงไม่พูดกับเพียงฝนดุขนาดนี้ คนจะเดินหนีหันกลับมามองต้นเสียง เจอการินทร์ยืนมาดนิ่งมองอยู่ โดยที่โทรศัพท์นั่นถูกวางไว้ที่เดิม
“รู้หรือยังว่าฉันแคร์ใคร”
คนมาดนิ่งเอ่ยต่อ รณวีย์ตอบไม่ได้ว่าตัวเองรู้สึกเช่นไรอยู่ตอนนี้ การินทร์หมดเยื่อใยกับเพียงฝนขนาดนี้เชียวเหรอ แล้วผู้หญิงคนนั้นจะรู้สึกยังไงกันนะ
.
.
.
.
.
.
.
“โทรหาใคร”
เพียงฝนสะดุ้งกับเสียงทักที่ฟังคล้ายตะคอก หญิงสาวกำลังเหม่อลอยที่ถูกการินทร์ตัดสายทิ้ง ทั้งๆที่น่าจะรู้ว่าเธอเป็นคนโทรเข้าไป
“ถามว่าโทรหาใคร”
ศราวุธตะคอกซ้ำสอง นึกขัดใจที่เห็นภรรยาตกอยู่ในอาการเหม่อซึมแบบนี้ นี่ถ้าให้เดา สาวเจ้าคงจะโทรหาชายหนุ่มที่ยกมาเปรียบว่าเป็นสุภาพบุรุษกว่าเขาตอนที่ทะเลาะกันเมื่อคืนเป็นแน่
“เพื่อน”
เพียงฝนตอบสั้นๆห้วนๆ ชีวิตคู่ของเธอใช่ว่าจะราบรื่นอย่างที่หวังนัก ใครจะรู้ว่าว่าหนึ่งปีให้หลังจากที่สละโสด เธอต้องอยู่อย่างข่มขื่นขนาดไหน ผู้ชายที่เธอคิดว่าดีพร้อมเหมาะกับเธอ กลับกลายเป็นซาตานอย่างเมื่อตอนที่เธอบากหน้าไปหาคนที่จะรับผิดชอบเด็กในท้องแทนมัน คนมันเจ้าชู้ยังไงมันก็ยังเจ้าชู้อยู่วันยังค่ำ แต่เธอจะกล้าบอกใครได้ล่ะ ถึงพฤติกรรมเหลวแหลกของผู้ชายที่เธอเลือกเอง ยิ่งกับการินทร์ หญิงสาวยอมรับว่าเธออาย อายที่จะบากหน้าไปหาเจ้าตัวรอบที่สองเพียงเพราะเหลืออดกับพฤติกรรมนั่น เธอจึงยอมทนอยู่อย่างหวานอมขมกลืน แต่ความอดทนมันย่อมมีขีดสุด เหตุการณ์เมื่อคืนมันทำให้เธอหมดความอดทนที่จะอยู่ให้คนใจร้ายย่ำยีได้อีก เธอไม่ต้องการให้การินทร์เข้ามารับผิดชอบชีวิตที่ก้าวพลาดของเธอ เธอแค่ต้องการใครสักคนที่พอจะรับฟังและเข้าใจความเจ็บปวดที่เธอเผชิญอยู่เท่านั้น แต่ดูเหมือนสิ่งที่เธอเคยทำไว้มันกำลังจะย้อนกลับ การินทร์คงหมดเยื่อใยให้เธอแล้ว
.
.
.
.
.
.
การินทร์ชะงักงันเมื่อก้าวเท้าตามหลังรณวีย์เข้าไปในตัวบ้าน ที่เขาเต็มใจและอยากมาแล้วเจอกับอาจารย์หนุ่มกำลังนั่งสนทนาอยู่กับพ่อ แม่ ของคนที่เขาตามมาส่ง
“อ้าว วีย์มาพอดี นี่อาจารย์ภัทธิ์มารอจนทานข้าวเที่ยงกับพ่อแม่อิ่มไปแล้ว หายไปไหนมาเรา”
ผู้เป็นแม่เอ่ยทัก ก่อนจะรับไหว้คนที่ยืนอยู่หลังลูกชาย คุ้นหน้าอยู่เหมือนกัน จนนึกออกว่า เป็นคนที่เคยมาถามหาข่าวคราวลูกชายตนเมื่อหลายปีก่อน
“ไงพ่อหนุ่ม หายจ้อยไปเลยนะตั้งแต่มาถามหาตาวีย์คราวนั้น”
หญิงสูงวัยทัก รณวีย์หันมามอง การินทร์ไม่เห็นเคยบอกว่าเคยมาบ้านเขาแล้ว มิน่า ขับรถมาไม่ถามทางซักคำ
“วีย์ทานข้าวมายังครับ”
อาจารย์ณภัทธิ์ทักขึ้นบ้าง รณวีย์ยังไม่ทันได้ตอบ คนข้างตัวจึงแทรกขึ้นเสียเอง
“มากันตั้งสองคนถามวีย์คนเดียวเหรอครับ”
“คุณการินทร์ด้วยก็ได้ครับ”
อาจารย์หนุ่มเอ่ยใหม่ยิ้มๆ ก่อนจะเอ่ยปากชมว่ากับข้าวบ้านรณวีย์อร่อย พลางชวนให้การินทร์ลิ้มลองดู รณวีย์เห็นเค้าอาจารย์หนุ่มพูดจ้อแสดงความสนิทสนมกับพ่อแม่ตัวเองไม่หยุดจึงรีบเอ่ยค้านเมื่อมีโอกาส
“พวกเราทานมาแล้วล่ะครับ แล้วนี่ภัทธิ์ ไม่มีสอนเหรอ”
ณภัทธิ์อึ้งไปนิดหน่อย เขารู้สึกถูกชะตากับรณวีย์ตั้งแต่แรกเจอ จนอยากที่จะสานสัมพันธ์ จะว่าไปเขาก็โกงเวลาราชการแค่นิดๆหน่อยๆ เขามาที่นี่ตั้งแต่ก่อนเที่ยงโดยสืบทางเอากับอาจารย์บุษบา หวังเพียงจะพาชายหนุ่มไปทาข้าว แต่เจ้าตัวไม่อยู่ เขาก็เลยแสดงตัวว่าเป็นอาจารย์สอนที่โรงเรียนเดิมที่รณวีย์เคยเรียน และตอนนี้ก็กำลังร่วมกันทำงานชิ้นสำคัญด้วยกัน เลยได้ฝากท้องไว้กับฝีมือแม่เจ้าตัว
“ตาวีย์ถามอะไรอย่างนั้น อาจารย์เขาอุตส่าห์มาหา”
แม่ดุลูกชาย ก่อนจะหันไปสนทนาเพื่อแก้อาการเก้ออาจารย์หนุ่ม รณวีย์หันมามองการินทร์
“ให้กานต์กลับมั๊ย”
คนถูกมองถามเสียงเบา สรรพนามที่ใช้เรียกแทนตัวเอง ฟังดูสนิทขึ้นเหมือนเมื่อตอนเรียนด้วยกัน คงเพราะกำแพงทิฐิมันพังลงเมื่อตอนสายที่คุยกันรู้เรื่องนั่นกระมัง รณวีย์จึงพูดในสิ่งที่ตรงกับใจออกมาเสียดื้อๆ
“ไหนบอกอยากมาดูวีย์ทำงานไง”
“ก็เห็นวีย์มีแขก”
“แขกวีย์ที่ไหน แขกพ่อกับแม่ต่างหาก ดูสิคุยกันถูกคอขนาดนั้น”
“ไม่กลับก็ได้ แล้วที่เขียนงานวีย์อยูไหน”
“หลังบ้านมีสวนเล็กๆอยู่ กานต์ไปรอที่นั่นก็ได้ เดี๋ยววีย์ตามไป”
การินทร์ไม่ตอบ แต่มองไปทางพ่อแม่ของรณวีย์ที่ดูเหมือนจะออกรสออกชาติกับการสนทนาอยู่กับณภัทธิ์ จะให้เขาเดินจากไปดื้อๆอย่างนี้น่ะเหรอ รณวีย์มองตาม เข้าใจความรู้สึกชายหนุ่ม จึงเอ่ยเรียกพ่อแม่ตัว
“พ่อ แม่ เดี๋ยววีย์ไปทำงานที่สวนหลังบ้านนะครับ แล้วนี่เพื่อนวีย์ เขาจะช่วยงาน”
“ได้ๆ เดี๋ยวแม่เตรียมของว่างให้”
การินทร์ค่อยๆใจชื้นที่ผู้มีอำนาจในบ้านนี้สนใจตนอยู่บ้าง ชายหนุ่มหันมายิ้มให้คนข้างตัว รณวีย์ยิ้มตอบบางๆ ก่อนจะพาเจ้าตัวไปยังที่ทำงานของตนโดยลืมเสียสนิทว่า ในบ้านมีแขกอีกคน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
