"ไฟรัก!!"
ตอนที่1 เช้านี้ฝนต้นฤดูยังทิ้งเม็ดปรอยๆลงกระทบกระจกหน้ารถเม็ดแล้วเม็ดเล่าอย่างไม่ขาดสาย ก่อนจะซ่านกระเซ็นไหลเป็นทางย้อยลงตามพื้นผิวฝ้ากระจก คนในรถเปิดที่ปัดเพื่อไล่ม่านฝ้าจางๆและละอองน้ำออกให้พ้นจากรัศมีสายตา
....เสียงเพลงเบาๆที่เจ้าตัวเปิดทิ้งไว้จากวิทยุคลื่นโปรดยังคงคลอไปเรื่อยๆ เนื้อหาของเพลงที่ถูกถ่ายทอดออกมาจากเสียงใสก้องนั่น มันชวนให้เขาอยากที่จะร้องให้ซะเหลือเกิน
......ไม่มีอีกแล้วฉันเข้าใจ.....ไม่มีอีกแล้ว....
......ไม่มีอีกแล้วที่ฉันเคยมี ที่เคยใกล้เธอ.....
วิศรุต อัครพิทักษ์ เขาจะทำยังไงกับผู้ชายคนนี้ดี ผู้ชายที่เปิดฉากรักร่วมกับเขาได้อย่างสวยงามในคืนนั้น คืนที่เขาไม่อาจลืม
“เผอิญเบื่อๆน่ะครับเลยออกมาเที่ยวอยากหาเพื่อคุย ผมวิศรุตนะครับ วิศรุต อัครพิทักษ์ คุณล่ะครับ”
“ปรมินทร์ครับ”
“นามสกุล...?”
“ผมจำเป็นต้องบอกด้วยเหรอครับ”
“อ้อ!! ไม่ๆๆ ขอโทษที เผอิญคิดว่าตัวเองสัมภาษณ์พนักงานใหม่อยู่”
“คุณวิศรุตทำงานเกี่ยวกับอะไรเหรอครับ”
“อ๋อ ผมเป็นผู้จัดการฝ่ายมาเก็ตติ้ง บริษัทค้าน้ำมันน่ะครับ”
“อืม มิน่า งานคงหนักนะครับ”
“ครับหนักเอาการอยู่ โทษทีนะแล้วคุณปรมินทร์ล่ะครับทำอะไร”
“เรียกผมปักษ์ก็ได้ครับง่ายดี”
“ครับ แล้วปักษ์ทำงานอะไรเหรอครับ”
“เจ้าหน้าที่ธนาคารครับ”
“อ้อ อย่างนี้ก็จับเงินเป็นว่าเล่นน่ะสิ”
“เปล่าครับ ไม่ได้จับเลยซักแดงเดียว”
“อ้าวทำไมล่ะ”
“ทำอยู่สำนักงานใหญ่ครับ”
“โอเค เข้าใจแล้ว ไม่ถามเรื่องงานดีกว่า คุยเรื่องส่วนตัวได้มั๊ย”
“เช่น?”
“พักอยู่แถวไหน อยู่กับใคร อายุเท่าไหร่ แล้วก็ หนีแฟนมาเที่ยวหรือเปล่า”
“เอาคำตอบไหนดีก่อนล่ะครับ”
“สะดวกที่จะตอบข้อไหนล่ะครับ”
“อยู่.....ครับ อยู่คนเดียว อายุจะยี่สิบแปด ส่วนแฟน ไม่มีครับ”
“อืม ชีวิตอิสระ น่าอิจฉาจัง”
“ทำไมเหรอครับ”
“ไม่ต้องทุกข์ร้อนเรื่องใครไง”
“แสดงว่าคุณวิศรุตกำลังทุกข์”
“เรียกผมวิชญ์ก็ได้ครับ หรือจะให้ถูกก็น่าจะเรียก พี่วิชญ์ เพราะผมแก่กว่าปักษ์เกือบห้าปี”
“ทั้งๆที่เราเพิ่งรู้จักกันนี่นะครับ”
“คุยกันขนาดนี้ยังไม่สนิทอีกเหรอครับ”
“โอเค ได้ครับ พี่วิชญ์”
“ฟังแล้วรื่นหูดีจังได้น้องชายเพิ่มมาอีกคน”
“แล้วจะบอกน้องชายได้หรือยังล่ะครับว่าพี่ชายเป็นทุกข์อะไรมา”
“อ๋อ คนแก่อกหักน่ะครับ”
“แสดงว่าไปหลงรักเด็ก”
“เด็กมาหลงพอรักแล้วเขาก็ตีจากครับ”
“พี่ก็ดูดีนี่ ไม่น่าเป็นไปได้”
“คิดงั้นเหรอ”
“ครับ แบบพี่ไม่น่าที่จะมีใครกล้าทิ้งนะครับ”
“แบบพี่ แบบไหนล่ะครับ”
“ก็ดูดี การงานดี พูดดี สุภาพ สะอาด เป็นชายในฝันของเกย์ทั้งโลกเลยนะครับ”
“ถ้าคนของพี่ คิดแบบนี้ก็ดีสิ”
“ทำไมเหรอครับ”
“ก็ถ้าเขาคิดอย่างปักษ์ เขาคงไม่ทิ้งพี่ไปมั้ง”
“โทษนะครับ แฟนพี่อายุเท่าไหร่”
“เท่าปักษ์นี่แหละมั้ง”
“อืม ปล่อยไปซักพักเถอะครับ เดี๋ยวเขาก็คงกลับมา”
“ปล่อยจนไม่รู้จะปล่อยยังไงแล้ว กลับมาแล้วก็ไปใหม่ กลับมาแล้วก็ไปใหม่ จนพี่ชักจะหมดความอดทน”
“ก็เลยมาระบายที่นี่”
“ก็ไม่รู้จะไปไหนนี่ รู้จักแต่ที่นี่ที่เดียว”
“มาบ่อยเหรอครับ”
“ไม่บ่อยหรอก ก็ตั้งแต่เจอเขาที่นี่ หมายถึงแฟนพี่อ่ะนะ พี่ก็ไม่มาอีกเลย จนวันนี้”
“เฮ้อ เจอที่นี่ ก็หวังจบที่นี่ว่างั้น”
“เข้าใจพูดนี่ ถ้าจะเริ่มหาคนใหม่ที่นี่จะผิดมั๊ยเนี่ย”
“ไม่ผิดหรอกครับ ถ้าไม่ทำให้ใครเดือดร้อน”
“อืม...งั้นขอเบอร์หน่อยสิ”
“อะไรนะครับ”
“ก็เบอร์โทรปักษ์ไง หรือไม่สะดวก”
“ไอ้ผมน่ะ สะดวกครับ แต่ผู้บริหารอย่างพี่ จะคุยอะไรกับเจ้าหน้าที่แบ้งค์อย่างผมล่ะ”
“ก็เท่าที่คุยมาก็เพลินดี ถ้าพี่คิดจะสานต่อ คงไม่ว่านะ”
“ก็แล้วแต่พี่ครับ ผมยังไงก็ได้”
“โอเค งั้นแลกเบอร์กัน”
เพราะอารมณ์เหงาเพียงชั่วคราวชั่ววูบแท้ๆ ที่ทำให้เขาต้องยื่นนามบัตรให้คนขอด้วยรอยยิ้ม
คืนนั้นถ้าเขารู้อนาคตได้ ชายหนุ่มคงไม่ทำอย่างนั้น
.
.
.
.
.
ปรี๊ดดดดด...ๆๆๆ ..... เสียงแตรรถบีบไล่หลังเป็นสัญญาณยาว....ปรมินทร์....ได้สติดึงตัวเองกลับสู่ช่วงเวลาปัจจุบัน
ชายหนุ่มมองเห็นสัญญาณไฟเขียวที่สว่างวาบขึ้นเมื่อใดไม่รู้ ที่รู้ก็แค่เพียงหากเขาไม่ยอมขยับรถตอนนี้ คำก่นด่า
สาปแช่งคงปลิวว่อนมาพร้อมกับเสียงแตรรถที่ดังสนั่นแว่วมาจากทางด้านหลังเป็นแน่
เก๋งคันเล็กสีบรอนเงินจึงเคลื่อนตัวออกวิ่งผ่านสัญญาณไฟนั่นอย่างรู้สำนึก
ชายหนุ่มมองตัวเลขดิจิตอลของนาฬิกาที่ติดอยู่กับเครื่องเล่นเพลงหน้ารถ ถอนหายใจเบาๆ
เช้านี้เขาคงต้องถึงที่ทำงานสายอีกเช่นเดิม
.
.
.
.
.
.
“วันนี้ไม่มีงานเหรออาร์ม”
หนุ่มใหญ่ในชุดสูทเอ่ยถามคนที่ยังคงนอนเปลือยกายภายใต้ผ้าห่มที่ปกปิดแค่ช่วงล่างบนเตียงกว้างของเขา
เมื่อเห็นท่าทางเจ้าตัวดูไม่รีบไม่ร้อนที่จะลุกไปไหน
“ไม่มีครับ เมื่อวานเพิ่งถ่ายภาพนิ่งในนิตยสารไปสองสามเล่ม”
อธิศร.....ตอบเปื้อนยิ้ม เปลี่ยนอริยาบทจากนอนเต็มตัวเป็นกึ่งนั่งกึ่งนอน
ผ้านวมผืนหนานุ่มไหลร่นลงผ่านหน้าท้องแบนราบที่แน่นเป็นรอน
หากแต่ว่าเจ้าของส่วนสัดนั่นไม่ใคร่ที่จะสนใจผ้านั่นจะร่นไปหยุดตรงไหนว่าหรือเนื้อกายตัวเองมีส่วนใดจะโผล่อีก
ต่างจากคนยืนมองที่แสร้งทำหันหน้าไปทางอื่น
เมื่อรู้สึกผิดอยู่ลึกๆทันทีที่นึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนว่าเขาจัดการเช่นไรกับร่างกายกำยำสมส่วนนั่นที่เหมือนเจ้าตัวจงใจโชว์ให้เห็น
“เบื่อผมซะแล้วเหรอครับ”
คนถูกเบือนหน้าหนีถามเสียงยิ้มแต่ทว่าฟังดูคล้ายเยาะ หนุ่มใหญ่เจ้าของสายตาที่เบนหนีเมื่อครู่หันกลับมามองคนพูด
คราวนี้ชายหนุ่มรู้สึกดีขึ้นมาบ้างที่ฝ่ายนั้นดึงผ้าห่มกลับขึ้นไปคลุมตัวเหมือนเดิม
“เปล่าหรอก”หนุ่มใหญ่ตอบ
“เปล่าแล้วทำไมมองไปทางอี่นล่ะครับ ผมว่ารูปร่างผมก็ไม่ได้น่าเกลียดนะ”
“อาร์มเป็นถึงนายแบบรูปร่างจะน่าเกลียดได้ไงล่ะ”
“ประชดผมหรือเปล่า”
“เปล๊า..พี่จะประชดอาร์มทำไม”
“พี่วิชญ์ก็น่าจะรู้นิครับว่าทำไม”
วิศรุต........นิ่งเงียบ หัวใจเขายังคงลืมอธิศรได้ไม่สนิทนัก
แม้ชายหนุ่มจะพยายามพร่ำบอกกับตัวเองว่าวันนี้เขามีอีกคนข้างกาย คนที่เขาเข้าไปสานสัมพันธ์ด้วยในคืนที่สุดเหงา
ในวันที่ปวดร้าว ในวันที่ อธิศร บอกลาไป
เด็กหนุ่มตรงหน้าเป็นคนที่เขาเคยรักจนสุดหัวใจและบ้าที่จะครอบครองอยู่ช่วงหนึ่ง แน่ล่ะ อธิศรเป็นถึงนายแบบ
ถึงแม้จะไม่โด่งดังมากมาย แต่งานเล็กงานใหญ่ที่ต้องการโชว์สรีระเรือนร่างแก่นกายของเด็กวัยกลัดมัน
อธิศรมักจะไม่หลุดโผรายชื่ออยู่เสมอ เขารู้จักและได้สัมผัสกับเจ้าตัวจนหลงหัวปรักหัวปรำก็จากการแนะนำของเพื่อน
จากภาระหน้าที่การงานของเขาที่เป็นถึงระดับผู้บริหาร
นานๆครั้งจะได้ปลดปล่อยผ่อนคลายในแบบที่เป็นความต้องการอย่างแท้จริง ในความรู้สึกแรกที่ได้เกี่ยวกายเด็กหนุ่ม
หนุ่มใหญ่นักธุรกิจก็เพียงแค่คิดที่จะผ่อนคลายไปแบบชั่วครั้งชั่วคราว แต่เหตุการณ์กลับไม่เป็นอย่างนั้น
เมื่อคนที่เขายุ่งด้วยทำท่าพอใจเขาขึ้นมาเสียดื้อๆ อธิศร กลายเป็นฝ่ายติดต่อหาเขาในภายหลัง
จากที่เคยคิดว่าจะผ่อนคลายชั่วครั้งชั่วคราวกลับกลายเป็นว่าหนุ่มใหญ่ต้องมนต์เสน่ห์ความเอาใจเก่ง
ของหนุ่มวัยกลัดมันเข้าอย่างจังเมื่อเวลาผ่านไปช่วงหนึ่ง จนหลงรักจนหมดหัวใจในที่สุด
เขาปรนเปรอในทุกๆความต้องการของนายแบบหนุ่มอย่างคนหวงแหนกลัวว่าจะโดนตีจาก แรกๆดูทุกอย่างลงตัว
อธิศรรับงานน้อยลง ใช้เวลาให้ความสุขเขามากขึ้น มากขึ้น หนุ่มใหญ่ไม่คิดระแวงระวังกับคำเตือนที่ว่าระวังเด็กหลอก
จนในที่สุด เขาก็ได้ลิ้มรสชาติของการถูกหักหลังว่ามันเป็นยังไง หนุ่มใหญ่จับได้ว่าอธิศรไม่ได้มีแค่เขา
ครั้งแรกไม่เท่าไหร่แค่ตักเตือนกันไปเหมือนผู้ใหญ่เข้าใจเด็ก แต่เมื่อมีครั้งที่หนึ่งหรือจะไม่มีครั้งที่สอง ครั้งที่สาม
จนท้ายที่สุดความอดทนได้ถึงขีดสุด สงครามเล็กๆจึงเกิดขึ้น
ก่อนจะจบลงด้วยการที่เขาถูกบอกเลิกจากปากคนที่รักสุดหัวใจ
อธิศรทิ้งให้ชายหนุ่มจมกับความเจ็บปวดอยู่ช่วงหนึ่ง
เพราะหนุ่มใหญ่ยังรักและยังต้องการในสัมผัสที่ติดตราตรึงใจของหนุ่มวัยกลัดมัน
จนที่สุดเมื่อคิดว่าตัวเองทำใจได้พอที่จะมองหาคนใหม่มาแทนที่คนเดิม และนั่นเขาจึงได้เจอกับ ปรมินทร์
ปรมินทร์ไม่ได้ร้อนแรงหวือหวาดั่งอธิศร อาจจะเพราะฝ่ายนั้นเป็นผู้ใหญ่กว่าฝ่ายนี้ แม้รสรัก
และมนเสน่ห์ของปรมินทร์จะไม่เร่าร้อนดั่งที่เขาเคยได้จากอธิศรเท่าไหร่
แต่นิสัยใจคอของปรมินทร์ที่เขาลองเปิดใจคบๆดูก็ไม่เลวร้ายเกินไปนักที่จะทำให้เขาลืมอธิศรได้ ก็เขารู้สึกได้ถึงพลังรัก
พลังความต้องการของปรมินทร์ที่มีต่อเขามันล้นเหลืออย่างที่เขาไม่เกรงกลัวว่าจะโดนคนอ่อนกว่าทิ้งซ้ำสอง
แต่อะไรๆที่ได้มาง่ายๆและในสมองคิดอยู่เสมอว่าเป็น......ของตาย!!!
ความเบื่อความรำคาญมันย่อมเกิดขึ้นบ้างเป็นธรรมดา หนุ่มใหญ่เองจึงเริ่มรู้สึกอย่างนั้นกับปรมินทร์
ความสัมพันธ์ที่เขาสร้างให้ฝ่ายนั้นคิดตามอย่างสวยงามจึงเริ่มสะดุดลงทีละน้อยๆทีละน้อย
ยิ่งปรมินทร์ต้องการเขามากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งเบื่อขึ้นเท่านั้นไม่รู้ทำไม หรือเพราะลึกๆเขายังไม่ลืม อธิศร ใช่สิ
เขายังไม่ลืมอธิศร
ไม่อย่างนั้นเมื่อคืนนี้เขาคงไม่บรรเลงเพลงรักได้อย่างเร่าร้อนสาใจสมกับที่เบื้องลึกในหัวใจโหยหาทันทีที่เขาเห็นอธิศร
มายืนอยู่ที่หน้าประตูห้องนอน
“สายแล้ว พี่วิชญ์ไปทำงานเถอะครับ”
คนกึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียงเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นคนที่เขาอ่านใจไม่ตอบคำถาม วิศรุตอยากที่จะไปทำงานอย่างที่โดนบอก
แต่ก็อดไม่ได้ที่จะถามกลับถึงว่าคนบอกจะอยู่ในบ้านเขาแบบนี้หรือ
“ทำไมเหรอครับ ผมก็เคยอยู่ออกบ่อย หรือพี่วิชญ์ให้สิทธินี้กับใครแล้ว”
อธิศรถือสิทธิเก่าที่เคยเข้าออกบ้านเดี๋ยวหลังนี้ของวิศรุตอย่างสบายๆขึ้นมาอ้าง
แม้จะไม่ถือสาอะไรเพราะยังมีความรู้สึกดีๆให้คนถือสิทธิอ้าง
แต่วิศรุตก็อดที่จะนึกถึงบางคนไม่ได้ที่ตลอดช่วงเวลาที่คบกัน
ฝ่ายนั้นจะมาหาหรือเหยียบพื้นดินบ้านเขาได้ก็เฉพาะเมื่อตอนที่เขาชวนหรืออนุญาตเท่านั้น
นั่นคือเวลาที่เขาเหงาและต้องการจริงๆ
ปรมินทร์ไม่เคยได้สิทธิอย่างที่อธิศรเคยได้เลย!!
“ว่าไงล่ะครับ ผมจะขอนอนต่ออีกซักพักจะได้มั๊ย เดี๋ยวเที่ยงๆผมจะกลับเอง”
คนถือสิทธิ์เอ่ยต่อเมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งตามเดิม วิศรุตพยักหน้ารับช้าๆ
ก่อนจะแสดงความเอาใจใส่คนพูดเพื่อไม่ให้เจ้าตัวคิดถึงเรื่องสิทธิอะไรนั่นด้วยการสั่งเสียว่าอะไรอยู่ตรงไหน
เพราะเขาเคลื่อนย้ายปรับเปลี่ยนบ้านไปบ้างพอดูเพื่อลบภาพเก่าๆที่ไม่อยากจำเมื่อครานั้น คราที่โดนทิ้งไป
“ขอบคุณนะครับพี่วิชญ์ พี่ดีกับผมขนาดนี้ ผมไม่น่าโง่เลย ไม่แน่นะครับ พี่กลับมาเย็นนี้ พี่อาจจะเจอผมที่นี่เหมือนเดิม
ถ้าเป็นอย่างนั้นจะเป็นไปได้มั๊ยครับที่เราจะเหมือนเดิม”
อธิศรเอ่ยขอบคุณตบท้ายด้วยประโยคที่ทำเอาคนฟังสะอึก
ทำไมนะทำไมอธิศรไม่คิดแบบนี้ตั้งแต่ตอนที่เขาไม่เจอปรมินทร์ แม้ในใจเขาจะไม่มีฝ่ายนั้นซักเท่าไหร่
แต่ที่ผ่านมาปรมินทร์ก็ไม่ผิดอะไรพอที่เขาจะต้องบอกเลิกนี่นาถ้าไม่นับเรื่องจุกจิกขี้น้อยใจหรืออาการแง่งอนไม่เข้าเรื่องที่เขาไม่อยากเห็นและไม่อยากเชื่อว่าจะได้เห็นจากผู้ชายที่พูดว่าตัวเอง.......ยังไงก็ได้.........เมื่อตอนคืนนั้น
“งั้นพี่ไปทำงานก่อนนะ”
วิศรุตบอกเสียงเรียบก่อนจะคว้าเอาโทรศัพท์ที่วางบนโต๊ะหัวเตียง หนุ่มใหญ่กดดูด้วยความเคยชิน
จำนวนตัวเลขบอกสิบกว่าสายที่เขาไม่ได้รับเมื่อคืนมันคงจะไม่สะกิดใจชายหนุ่มหากว่ากว่าครึ่งในจำนวนนั้นไม่ได้มาจากปรมินทร์เป็นคนโทร
ถ้าฝ่ายนั้นรับรู้ว่าเขาทำกิจกรรมอะไรอยู่กับใครทำไมถึงไม่รับสาย
รับรองได้ว่าเขาต้องได้ปวดประสาทปวดหัวกับโรคขี้ระแวงน้อยใจของคนโทรแน่นอน ชายหนุ่มจึงเลี่ยงที่จะโทรกลับซะ
เพราะไม่อยากเอาเรื่องหนักสมองไปที่ทำงานในตอนเช้าแบบนี้
หรืออีกนัยหนึ่งก็เพื่อหลีกเลี่ยงคำโกหกที่เขาคงต้องบอกกับปรมินทร์อย่างแน่นอนทื่สุด
เขาจะบอกเรื่องจริงกับคนๆนั้นได้อย่างไรล่ะ
ว่าเขาทำกิจกรรมสัมพันธ์สวาทรื้อฟื้นบทรักกับคนรักเก่าจนไม่มีเวลาที่จะสนใจสิ่งใดๆรอบข้างนอกจากความกระสันต์ที่ได้รับเต็มที่!!!
.
.
.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
