หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399

[nona159]

ตอนนี้ได้อ่านทีไรเนี่ยผ่านมาหน้าที่สองสามหน้าแล้วทุกที

เพราะตอนเช้าไม่ค่อยว่าง

น้องลมนี่เอาเรื่องเหมือนกันนะเนี่ย

[boworange]

 . หลังจากที่บริโภคม่าม่าเพราะประสบภัยน้ำท่วมอยู่นาน....ในที่สุดเราก็ได้กินผัดไทยสะที

น้องลมสู้ๆนะคะ 

[autumnale]

“ต้องลงทุนฝึกนกเอี้ยงหน้าโง่ตัวนี้ ให้ยอมปล่อยไปง่ายๆ ได้เหรอ!?”
 :z1:ชอบประโยคนี้มากอ่ะน้องลม
หลังจากบริโภคมาม่ามานาน

[POPEA]

ลมเหนือได้บอกความรู้สึกกับเหยี่ยวตรงๆ ซะที
เป็นการเอาคืนที่รุนแรงสุดๆ

[talentcs]

อ่านไปนำ้ตาก็หล่นก็หล่นไป,..แต่แฮปปี้ใช่ไหม

[nokkie]

ลมฝึกนกเอี้ยงแบบจัดหนักจัดเต็ม 555+

[iota]

 
True love is never forgotten,
nor can it be fled from the heart.

[cancan]

เยี่ยม! +1

[ToffeE_PrincE]

เอาไปหนึ่งเป็ด กับหนึ่งบวก

 

[pochu52]

55555 น้องลมกลับมาจัดการนกเอี้ยงแล้ว ดีใจจังที่ทั้งสองคนไม่ถอดใจ ปรับความเข้าใจกันซะนะ จะรอของหวานมาเสิร์ฟ

[mur@s@ki]

ในที่สุดพี่เหยี่ยวก็ได้รู้ว่าคนที่พี่เหยี่ยวรักและคนที่รักพี่เหยี่ยวที่สุด..เป็นคนเดียวกัน //ฉีดน้ำสายยางทำสายรุ้ง อวยพร


  ของของลม ก็คือของของลม 

[Karn12]

เหยี่ยวโดนไปเต็ม ๆ งานนี้

[tippy]

จัดหวานนนนนนนนนนนนนนนนนด่วน  เข้าใจันซะที มาม่ามานาน จัดหวานหนักๆชดเชยด่วนนนนนนนนนนน

[sakurazaka]

ในที่สุดมาม่าก็หมดแล้วเย้ ขอของหวานเยอะๆ นะคะ

[เกี๊ยวกุ้ง]

ในที่สุดลมเหนือก็สอยเหยี่ยวร่วง ปีกหัก ไปไหนไม่รอด 
คนแบบอีตาเหยี่ยวต้องเจอลมเหนือเวอร์ชั่นนี้แหละ ถึงจะสาสม หุหุ
ร๊ากกกกกกกกก น้องลมที่ซู้ดดดดดด 

[MoMoRin]

ในที่สุดก็ฉลาดได้ซะทีนะคะนก
คิดไม่ถึงว่าน้องจะอาละวาดบ้านแตกได้ขนาดนี้ นกเอ๋อรับประทานเลยยยย ฮ่าๆๆๆๆ

[● MaYa~Boy ●]

อ่านตอนนี้แล้วจะร้องไห้เลย

[Bong]

แอร๊ยยย น้องลมน่ารักสุดๆ..คิดถึงมาก..
 
สะใจที่พี่เหยี่ยวโดนน้องลมว๊ากใส่ จะได้ไม่คิดอะไรบ้าๆอีก..
เหยี่ยวขาวปีกหักสะแล้วววว!!!!

[puppyluv]

นับ 1 เพื่อเริ่มต้นกันใหม่
***********************************

ลมเหนือที่รัก
ตอน193 คุกเข่า
--------------------------

yeaw's


                นานกว่าพายุอารมณ์จะสงบ...
"อะ!”
“หือ?”
“เจ็บเข่า เหน็บกิน” คนจิกเล็บ บีบกอดตัวผมหนักซี่โครงเกือบหักเพิ่งคลายออก
“555” ผมเปิดปากหัวเราะ ขำหน้าตา ท่าทางรวมประโยคที่บอก

                เช็ดน้ำตาให้อีกฝ่ายทั้งอุ้งมือเพราะมันเละเทะมาก
สภาพใบหน้าตัวเองคงพอกัน มีน้ำมูกย้อยชิมจนเค็มปะแหล่ม

“อี๊อ เปื้อน” เด็กร้องไห้จนเสียงแหบหลบมือผม
               เลยได้คว้าม้วนทิชชู่ที่กลิ้งกับพื้นใกล้ๆ แถวนั้นส่งให้
ต่างฝ่ายต่างสั่งน้ำมูกฟืดฟาด

“ขี้มูกเลอะ เค็ม แหวะ!” ผมล้อ เช็ดผิวแก้มให้
“พี่หล่อตายล่ะ” เด็กฟาดทิชชู่แตะหน้าผม

                 ถูทำความสะอาดให้แรงแทบตบหน้า คลายขาคลายเข่าที่เกี่ยวรัด
ปล่อยอีกฝ่ายขยับตามสดวก เอื้อมมือบีบนวดร่างกายให้
ประคองนั่งเก้าอี้ตัวที่พาดเสื้อเดินทางสีดำนั่นล่ะ แต่โดนกดไหล่ตรงรอยกัดเต็มๆ พอดี

“ไหวมั้ย ลุกนั่งดีๆ ---โอ๊ย!” ดึงแขนหิ้วปีกขึ้น
“เจ็บเหรอ?” คนทำหน้าตื่น
“ไม่ครับ นั่งก่อนนะ”
“...” ยอมเขย่งลุก
“ดีขึ้นไหม?” ลูบจับต้นขาไล่ต่ำลงที่น่องเบาๆ
“หิวน้ำ...”

                    ไม่ต้องบอกก็รู้ ผมลุกเอื้อมหยิบขวดน้ำอันเดิมแต่แก้วใบใหม่
สีเทอร์คอร์ซวางลงบนโต๊ะทานข้าว เทน้ำยื่นให้ก่อนนั่งเก้าอี้ตัวเดิม
ยกจ่อจรดริมฝีปากอีกฝ่ายที่สาละวนเช็ดน้ำมูกอยู่ ก่อนเทรินให้ตัวเองบ้าง

                     แก้วสีใบนี้เขาคงไม่ปาทิ้งอีกกระมังเพราะเป็นโทนสีโปรด
เรานั่งเก้าอี้ชิดกัน พิงหลังให้โต๊ะทานข้าว ผมกุมมือขวาของเด็กไว้ไม่ปล่อย

“พี่เหยี่ยวร้องไห้ทำไม” ยังมีกระใจถาม
“ใครก็ไม่รู้ทำแก้วแตก โดนกัดด้วย” อมยิ้มล้อตัวป่วน
“เอาอีกมั้ย!?/---โอ๊ย!”

                    โดนบีบไหล่ตรงรอยไม่พอ ปาทิชชู่ในมือทิ้งจะจัดการผมรอบใหม่
ต้องเข้ายื้อรีบคว้าหมับแก้วที่ว่าไปวางบนทะเลของลมทันที เข่าแทรกเข่าล็อคไว้ทัน
ประจันหน้าคนตาบวมฉึ่ง

“ไม่เอาแล้ว ใครก็ไม่รู้จะจากพี่ไป” ฟังตัวเองสารภาพเสียงอ่อย
“ก็ใครบอกเลิกเค้าล่ะ!” เสียงดังมาก

                     ผิดวิสัยไปหมดตั้งแต่แรกเดินเข้ามา
...โมโหร้าย
...ทำลายข้าวของ
...หลุดตะโกน
...ลงมือกับคู่กรณี
         
                 เป็นผมภาคมารมาคุเหมือนกัน เจอกับตัวเองแบบนี้เล่นเอาเหวอ
ตกใจหน้าหงายเหนือความคาดหมาย
                พอรู้มาบ้างเพราะเคยเจอสภาพฝืนร่างกายไม่ยอมนอนจะอยู่เลย 4 ทุ่ม
เด็กทนได้แค่ชั่วโมงเดียวแต่ทางผมสติเกือบหลุดกับอาการวีนเหวี่ยงโมโหทุกอย่างที่ขวางหน้า
จากนั้นมาถึงปากบอกว่าจะทำงานดึก ผมเองต่างหากที่ไม่ยอมให้เกิดเด็ดขาด

                 ไม่กล้าแม้กระทั่งจะลักหลับ (T^T)
---------------------

“ไม่พูดกับพี่ซักคำ หันหลังเดินหายไปเลย” ผมคอตก
“ไม่รู้ล่ะ ตอนนั้น...คิดอะไรไม่ออกนี่” หันหน้าหนี

               หมุนปลายนิ้ววาดเล่นรอยน้ำหกเลอะบนผิวโต๊ะเล่นอยู่

“พี่เศร้าเลย พระเอกอกหัก” ผมซึม
“ต้องกินเหล้า เปิดก็อกน้ำฝักบัวลงหัว แล้วก็สะบัดๆ” ยังประชดอีก
“เพราะลม...”
"..."
                  แค่นั้น ต่างฝ่ายต่างไม่เอ่ยอะไรต่อ เอื้อมดึงเข้ามา
เอนตัวให้อีกฝ่ายเบี่ยงเข้าวงกอดง่ายๆ ทอดเวลาอยู่ในความเงียบ
เป็นบทตอนที่ไร้คำพูดแก้ตัว

                  ปล่อยให้สายแห่งรักค่อยถักทอ ทำงานอย่างช้าๆ ไร้ซุ่มเสียง
...............
.................

"พี่เหยี่ยวลืมอะไรรึเปล่า"
"ลืม...ลืมอะไร?" แรมต่ำพยายามกระชากวิญญาณขึ้นมามีสติ

                     ลุกมาหยุดยืนตรงหน้า กอดอกเชิดหรี่นัยน์ตา สั่งเสียงเย็นยะเยือก

"คุกเข่า!"
"หือ?"
"ลมบอกให้พี่คุกเข่าลงกับพื้น!"
"เอ่อ..." ยังเอ๋อ จับต้นชนปลายไม่ถูก
"จะขอแต่งงานก็ต้องคุกเข่าซิ"

                    หา (0{}0) โดนปืนใหญ่ยิงสลุตซักร้อยนัดติด
ฟ้าหมดฟ้าเปิดกว้างไร้เส้นขอบกางกั้น
สภาพร่างกายทุกอย่างเลือนหายไร้อาการเจ็บปวด
ข้างในผุดพรายความเป็นตัวตนกลับคืนทีละน้อย

"ที่รัก!" แทบตะโกน
                   
                    จอมบงการล้วงกุกกักเสื้อโค้ทของตัวเอง
มือซ้ายชูกล่องแหวนสีขาวสว่างแก้มแดงแปร๊ด

{{{มาย~ก๊ออออดดดดดดดดดดดดด!!!}}}

                   รีบย้ายตัวเองจากเก้าอี้ คุกเข่าข้างหนึ่งฉึบฉับไม่มีรีรอ...
เจ้าชายจะขอเจ้าหญิงสุดที่รัก ตอนนี้หน้าไหม้ตัวแดงสุกแล้วสุกอีก
รับกล่องแหวนมาเปิด ฉวยโอกาสกุมมือไม่ปล่อย
เงยหน้าเห็นอมยิ้มสุดกลั้นของเด็ก

                     อ๊างงงง~เจ้าชายเมาดิบก็ครานี้
ดึงแหวนวงใหญ่ใส่กระเป๋าอกเสื้อตัวเอง
เหลือแหวนทองคำขาว แวววาววงเล็กวงเดียว
เปิดฝากล่องชูให้เห็น...

"ขอได้แล้ว!" วัยรุ่นใจร้อนต้องทำใจ ไม่ใช่อะไรคงเขินจัด

                     ยอมให้เกาะกุมมือสวยโดยดี ผมยิ้มกว้าง โลกทั้งใบวางแทบเท้า
คิวปิดตัวน้อยๆ บินลอยโปรยปรายดอกไม้ระยิบระยับให้ว่อน

"May I purpose, ...do you marry me?"
"..." กัดริมฝีปากอิ่ม ไม่ยอมสบตา ไม่ยอมตอบ
"เป็นคู่ชีวิตพี่ ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับพี่ ตราบเท่าที่ชีวิตจะหาไม่"
"..." ยังเงียบ กูหายใจไม่ออกว๊อย
"หรือสุดแล้วแต่ลมเหนือที่รัก...จะปรานี"

                      ประโยคสุดท้ายเรียกรอยยิ้มขำ ฟันขาวเป็นระเบียบ น่ารักกว่านี้มีอีกไหม!!!

                     จุมพิตหลังมือสวยแผ่วเบา ก่อนจรดริมฝีปากแตะปลายนิ้วไล่ทีละนิ้วช้าๆ
อ้อยอิ่งรอฟังคำตอบใจเต้นระทึก
เหงื่อแตกซิก ใจหวิวจะล้มทั้งที่คุกเข่าอยู่
--------------

"ที่รักครับ?" เมื่อกี้บอกจะขอให้รีบขอ ทีอย่างนี้แกล้งกันให้ทรมานเล่นรึไร
"ขอคิดดูก่อน..."
"ได้ไง!"
"ก็คิดก๊อนนนน" ยิ้มกว้างตาปิด

                     ผุดลุกรวบกอดเจ้าหญิง ผมโอบรัดวงแขนแน่น
ไม่ยอมให้หันหลังเดินจากไปได้อีก คำตอบอยู่ในรอยยิ้มตรงหน้าแท้ๆ
จงใจเตะถ่วงเวลาแกล้งให้อกแตกตาย...คนเจ้าเล่ห์แสนกล

"อื๊อ...พี่เหยี่ยว!"
"ไม่ยอมบอก แบบนี้ต้องใช้แผนสอง"

                กอดปล้ำ กดจมูกฟัดแก้มใส คลอเคลีย เรียกเสียงหัวร่อคิกคักปัดป้องพัลวัน

"555 เดี๊ยยยยว~ รอไปขอกะแม่ก่อนนน"
"คุณแม่ยกให้พี่ตั้งแต่เดินเข้าบ้านพร้อมลูกเขาแล้ว"
"ขี้ตู่ โมเม" ค้อนปากยื่นปากยาวน่าจูบชะมัด
"จริง ไม่เชื่อโทรถามคุณแม่ดู" สูดกลิ่นกายหอมจรุง คนที่ผมโหยหา

"ไม่เอา ดึกแล้วจะนอน"
"งั้นฮันนีมูน ขึ้นไปนอนกัน" สองแง่สองง่าม อ้อยจะเข้าปากช้าง ไม่ตอบก็ปล้ำเอาก็ได้วะ
“ไม่อะ อาบน้ำ หน้าตาดูไม่ได้”
“ลมของพี่น่ารัก ธรรมชาติที่สุดแล้ว”
“ไม่ใช่ลม นี่หล่อแล้ว พี่นั่นแหละดูไม่ได้ แย่มาก”
“อ้าวเหรอ นี่หล่อแล้วใช่มั้ย จัดการคนหล่อ!”
"อ๊าาาาา~555"

                     เข้าฟัดนัวเนียจนหัวเราะก้อง ดึงรั้งร่างขึ้นนั่งห้อยขากับเจ้าทะเลสีสวย
กางขาล็อคใส่เอวตัวเองไว้ไม่ให้หนีไปไหน ท่าประจำของเรา...เวลาของเรา
ผมยืนเอนพิงซบให้เด็กวางคางเกยไหล่ คลอคลียงัวเงียกับบ่า
(แอบขยิบตากับเจ้าทะเลของลมที่ตาโตตื่นเต้นตามเพื่อนนกฮูกทองเหลืองอีกชิ้น)
----------------

“555 ปล๊อย เหม็น!”
“ไม่เหม็นหรอก~หอมมม”
“แหวะ ไม่ได้อาบน้ำกี่วันแล้วเนี่ย”

                    ปลายนิ้วลูบเรี่ยหลังคอ พยายามไม่แตะต้องไหล่ซ้ายที่โดนประทุษร้ายหยกๆ

“ไม่รู้ ต้องอาบด้วยเหรอ” ผมเข้าคลุกคนตัวหอมๆ เจือจางกลิ่นตัวเองกับร่างบาง
“อ๊อย ลมหายใจไม่ออก!”
“กอดไว้ๆ 555”

                       คิดถึงไอ้โชคดีเวลาตัวเหม็นชอบมาถูไถฝากกลิ่นกับเจ้านายคนโปรดของมัน
ความเป็นตัวตนของตัวเองค่อยๆ คืบคลานเข้าคืนครอง
เป็นเหยี่ยวขาวบินสูง ตีลมใต้ปีกกว้างกระพือไกล
ไม่อยากเชื่อว่าว่าคนนี้จะอยู่ในวงแขนอีกครั้ง
พรหมลิขิตสร้างเขาขึ้นมาเพื่อผมจริงๆ ^^
................
.......................

"ไหนว่าจะไปกินเหล้า ออกไปให้ไว!" มีขืนตัวหนีงอนๆ
"ไม่! กินที่รักปากแข็ง อร่อยกว่าตั้งเยอะ หอมกว่าด้วย" สูดดมไม่หยุด
"นี่.../โอ๊ย!"

                   ตาขวาง ลับเล็บจิกเนื้อต้นแขนแมนผมไม่พอยังบีบซ้ำรอยฟันเมื่อครู่
ไอ้เหยี่ยวทรุดซิครับ (Y0Y)

"น่า...ง่วงแล้ว นะครับ" ผมอ้อล้อ
"ไม่ ต้องแยกห้องนอนจนกว่าลมจะให้คำตอบพี่"
"คร้าย-เค้า-ทำ-ก๊านนน" ยานคางหลอกเด็ก
"ก็ เวลาขอแต่งงานเสร็จก็ต้องรอให้อีกฝ่ายคิดก่อน 2-3 วันไม่ใช่เหรอ" ถามสีหน้าจริงจังมาก

"ไปรู้มาจากไหนเนี่ย 555"
"ในละครก็มี แม่ก็บอก ใครๆ ก็พูด"

              คุณแม่ติดละครแล้วมาสอนคุณลูกผิดๆ แบบนี้ได้ไงฟะ!???
เอาน่า แม่ยายหวานแหววต้องทำใจ

"นั่นในละครต้องยืดให้คนอยากดู แต่ในชีวิตต้องตอบเลย เขาไม่มีเวลาว่างมากขนาดนั้นหรอก
ไม่งั้นพระเอกก็อกแตกตายอะดิ" จริงจังตอบ
“ไม่ได้ ต้องมีฉากสโลว ฉายวนซ้ำถ่ายมิวสิก ให้นางเอกร้องไห้คิดถึงพระเอกหรอก”
“ไม่ต้องครับ นี่มันชีวิตจริงไม่ใช่ละคร อ่ะ...ให้เวลาถึงพรุ่งนี้ นอนคิดคืนเดียว”
"อืม...งั้นเหรอ?”
“ครับ พรุ่งนี้ให้คำตอบพี่เหยี่ยวพร้อมไปขอคุณแม่สองงานซ้อน รวดเดียวจบ” ยอมตามใจเด็กโง่


                 จะยอมศิโรราบทุกอย่าง ทุกข้อหา ทุกกรณี โดนกัดแค่นี้ถือว่าคุ้มวะ 
นึกขึ้นได้ว่านี่เป็นครั้งที่ 3 แล้วที่โดนรุนแรงถึงขนาดนี้ แรกสุดวันพาเด็กอยู่มาที่ห้อง
หลังจากกลับมาจากเกาะกูด จะลักหลับตอนดึกโดนซะ

                   (Y0Y) เจ็บมากแทบจับคนทำตีก้นเพียะๆ ทำเอาไม่กล้าถอดเสื้ออยู่เป็นอาทิตย์

                  แล้วครั้งสองที่บ้านเจฟฟรี่ เด็กดื้อไม่ยอมกลับมานอนห้องเพราะเรื่องชะนี
ครั้งนั้นผมกล้าโชว์พวกเล่นบาสเกตบอลเพราะอยู่ทีมฝ่ายถอดเสื้อ
โดนแซวล้อเลียนอย่างหนักยกฝูงไม่พอ มีเจฟฟรี่เดินดุ่ยมาบีบซ้ำได้ร้องโอดโอย
เป็นสัปดาห์กว่ารอยม่วงๆ เขียวๆ จางหาย

                   นับตั้งแต่นั้นมาไอ้เหยี่ยวเข็ดอย่างมาก
และดูท่าครั้งนี้แฮตทริกเป็นรอยที่สาม และอาจโดนเพิ่มอีกรอบก็เป็นได้
..................
......................

“ไม่รู้ล่ะ พี่เหยี่ยวทำลมโมโหมาก โกรธมากด้วย!" ตาดุคิ้วยุ่งน่าฟัดชะมัด ลูกใครเนี่ย
"บอกหน่อยเรื่องไร?"
"ต้องให้บอกเหรอ!" มาตาโตใส่ เดี๊ยะพ่อปานกฮูกเพื่อนรักทิ้งหรอก
"น่านะครับ พี่เหยี่ยวอยากรู้"
"พี่แกล้งลม โกหกว่าเราเลิกกันแล้วมาทำแบบนี้ นี่ๆๆๆ" จี้มกล่องแหวนในมือผม
"...(o-0)..."

                    เข้าใจไหมครับว่าไอ้เหยี่ยวอยู่ในอารมณ์ประมาณไหน มันอึ้งครับ
ตะลึง ๆ ตึ๊ง~ตึ่ง~ตึง~ตึ่ง

"ไม่ต้องทำหน้างง ทำแผนบอกเลิกแล้วมาง้อคืนดีแบบนี้ เซอร์ไพรสม๊ากกกก
หลอกถามเรื่องพ่อขอแต่งงานกับแม่เพราะเรื่องนี้ใช่ไหม เลียนแบบไม่เนียนเลยนะ...
ลมจะฆ่าพี่ให้ตายยังไงดีถึงจะสาสม ขอเวลาร่างแผนก่อน 3 วัน" ยาวเฟื้อย
"55555 โฮ๊ยยยยยย!"  ตบหน้าผากตัวเอง ชีวิตของเหยี่ยวขาว

                  นี่ลมเหนือของผมจริงๆ ด้วย...

                   รู้ล่ะ ผมเคยหลอกถามเรื่องชื่อ ‘ลมเหนือ’ บอกชื่อแม่กับพ่อรวมกัน
เลยได้ฟังเรื่องดีๆ เด็กเล่าไปยิ้มเยิ้มไป ว่าคุณพ่อใจร้ายมาก
เตี๊ยมกับคุณยายมาแล้วค่อยบอกกับคุณแม่ ’เราเลิกกัน’
จากนั้นให้ยายเป็นคนถือแหวน ปล่อยทิ้งไว้ 3 วันค่อยกลับมาเอาคำตอบ
เฉลยบอกเลิกเป็นแฟนจะเอาเป็นภรรยา คุณแม่ร้องไห้โฮอีกรอบ แทบฆ่าคุณพ่อทิ้ง
 
                   นิยายรักประทับตราตรึงในใจ
ผมนึกไม่ออกว่าผูกเรื่องคล้องจอง ซ้ำรอยได้ยังไงไม่รู้???

                   แล้วที่ไอ้เพื่อนตาคมเพียรบอก...
‘น้องมึงมันก้ำกึ่งอัจฉริยะกับติงต๊อง มันแค่เส้นบางๆ กั้นไว้แค่นั้นนะเว๊ย!’
                    เก็ทตี๋เฉลย หมวยบีเล่าวีรกรรม
เจฟฟรี่กับโจ๊กเจอด้วยตัวเองสรุปผลแบบเดียวกัน ให้คนนี้คิดเองไม่ได้
ปล่อยไว้คนเดียวยิ่งไม่ได้ใหญ่

                    ผมขำ นี่ล่ะเสน่ห์ของคนของผม
แต่ตอนนี้ขอกัดปากเลือดซิบก่อน...เรามีคดีต้องสะสางครับ^0^

***************************TBC by puppyluv

[rujaya]

โอ๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หวานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ยิ่งตอนขอแต่งงานนี่นะ ฮาอะ ขำเหยี่ยวเหวอไปเลย 55555555

อยากอ่านฉากที่ต้องกัดปากเคลียร์กันอะ อยากเป็นผู้ร่วมเหตุการณ์ด้วยอะ 

[roseen]

 

[woodong]

 

[tippy]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด วันนี้ที่รอคอย  มานานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนมากๆ
รักกัน รักกัน รักกัน ตอนหน้ารักกันบนเตียง อ๊ะๆๆๆ อย่าเบี้ยวนา มาม่ามาหลายวันเลยนา ต่อไปต้องหวานหนักๆนา
ดีกันแล้ว ดีกันแล้ว.......

[หมวยลำเค็ญ]

อ้าววว  คดีพลิกซ๊ะงั้น
กลายเป็นน้องเข้าใจว่าเซอร์ไพรส์
เฮ้อ ลมหนอลม ไม่เหมื่อนใครจริงๆ 

ยังหมั่นใส้เหยี่ยวไม่หายเลย โดนแค่นียังน้อยนะเนี่ย

[chindo]

จิ้มไม่ทัน ขอเป็นที่สองละกัน ถูกใจมากๆเลยครับ ตอนนี้

[Sunday24]

กรี๊ดดดด ในที่สุดโรงงานน้ำตาล

[eern]

 :m20:สมน้ำหน้าอีพี่เหยี่ยว5555สะใจวะนู๋ลม o18จัดหนักไปเลยลูกเอาให้มันขนหลุดให้หมดปีกหักอีกด้วยนะมันจะใด้ไม่ก่อเรืองให้เราเจ็บอีก

[Still_14OC]

ยังจะสางอะไรอีกพ่อคุณเอ้ย

[krit24]

เหยี่ยวเหวอไปเลย

[nan53]

กรี๊ดๆๆๆ ต่อไปจะหวานแล้ว  อิอิ