---อ่านตอนโจ๊กสังเกตกาย เรื่องจะช่วยเพื่อนน้องชายเสิร์ชหาเพลงเปียโน
: ตอน16 ออกล่า (มกราp.13)---ดูรูปโชว์ที่บอร์ดหลังงาน 4K บทสนทนาของโจ๊กที่เงอะงะ ไม่กล้าล้วงลึกกับกาย
(เนื้อบทนี้น่าจะชัดเจนที่สุด)
: ตอน121 รูปหนึ่งของกาย (กรกฎาp.201)---ตอนโจ๊กแซวเมี่ยงคำกึ่งกระทบว่าเรื่องมากที่โรงอาหารวิดวะก่อนไปประชุมฟังบรีฟงาน 4K (ลืม ="=)
---ตอนโจ๊กแซวนางเอกน้ำส้มที่ปาร์ตี้หลังงานดนตรีคลาสสิคที่บ้านแด๊ด
: ตอน149 เผาขน (สิงหาp.271)
อย่าได้คิดว่าเราจะปล่อยทั่นผู้อ่านลอยนวล ฮุฮุ
(แอ๊กกกก---โดนโดนกัดคอกับว่าใจร้าย)
ขอบคุณ devillpatt และ phasau ที่ให้เกียรติกระเทาะเปลือกไข่ที่นี่
และ missu2 เป็นเม้นท์ที่ 2 ได้รับแล้วและกดบวกทันใด
หลายล็อคอินเข้าใหม่ ไว้ขอรวบตอบ ค่อยคุยกันต้นเดือนหน้าทีเดียว
ชื่นใจสุดๆ ^^ อรุณสวัสดิ์
'ปล.อันนี้ของโจ๊กเองครับ เช้านี้พระอาทิตย์ขึ้น ผมได้เก็บรูปในที่สุด
ถึงข่าวเรื่องน้ำจะไม่นั่นเท่าไหร่ แต่วันนี้วันใหม่ เวลาใหม่
สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วสู้ต่อไปนะครับ เอาใจช่วย
อ้อ---ผมกับไอ้หมาจะขโมยตัว puppyluv ไปบางแสน ใช้ให้มันหิ้วขาตั้งกล้องตะลอนทัวร์
โทษฐานทำผมช้ำในซดใบบัวบกหลายยก แล้วเจอกันวันอังคารครับ'
**************************************************************
ลมเหนือที่รัก
ตอน 171 สารภาพ
---------------------------
Guy’s
เมื่อกี้คนตรงหน้าว่ายังไงนะ โจ๊กรักผมงั้นเหรอ ผม...ผมเอง ผมคนนี้เนี่ยนะ!???
ทรุดฮวบลงนั่งบนเตียงไม่รู้ตัว ในหัวอึงอลจับละอองความคิดไม่ได้
“เหยี่ยว...เป็นคนแรกที่ทำให้กูรู้ว่ากูรักผู้ชาย แต่มันเป็นฝันที่ไม่มีวันจับต้องได้ อยู่คนละโลกกับกู แค่หลงไหลได้ปลื้ม” คนเพิ่งสารภาพเรื่องสำคัญเอ่ยภาคต่อทำลายความเงียบ
"..." ผมทอนลมหายใจเบากลัวอกแก้วตัวเองจะปริแตก
“แต่มึง...กาย กูหลงรักมึงมาตลอด เก็บไว้ในใจ ไม่กล้าแตะต้อง”
“...” ได้แต่เงียบ อื้ออึงพูดไม่ออก
“ไม่เคยรู้ตัวเลยซิท่า ใครน่าสมเพชกว่ากันวะ 555”
คนพูดหัวร่อทั้งน้ำตา หน้าหงายท้ายประโยคสั่นพร่า เบาหวิวพูดกับตัวเอง
โอนเอนตัวไปพิงผนังใกล้ๆ ดวงหน้าเหม่อลอย
...ต่างคนต่างไม่มีบทเจรจาจากปาก
...ต่างคนต่างปล่อยน้ำตาลูกผู้ชายไหลริน
โจ๊กตกหลุมของเหยี่ยวขาวก่อนหน้าผมอีก...งั้นหรือ!???
“...กู” ผมไม่ไหว
“...” มองเพื่อนปาดน้ำตาจากแก้มเงียบงัน
“จะทำไงดี”
“หือ?”
“จะทำยังไงดี โจ๊ก!?” เป็นผมที่ทนหัวใจบีบคั้นไม่ไหว เรื่องไหน ๆ วิ่งวน ชนกันมั่วซั่ว
“มึงคิดว่าไงล่ะ กาย”
“ชิ---หึหึ” ผมหลุดขำ ก๊อปปี้เจฟฟรี่มาเป๊ะ ทั้งประโยคทั้งน้ำเสียง ‘มึงคิดว่าไงล่ะ กาย’ ถามออกมาได้
ภาพซ้อนเห็นเพื่อนฝรั่งผมยาวมายืนอยู่ตรงหน้า
“ไมวะ?” เพื่อนตัวเตี้ยเดินมาทรุดนั่งที่เตียงข้างตัว ห่างระยะแค่ช่วงแขนกั้น
“ถามประโยคเดียวกันกับเจฟฟรี่เด๊ะ”
“เหรอ?”
“เออ มึงคิดว่าไงล่ะกาย เป๊ะๆ” ผมทวนซ้ำให้ฟัง
“อ๋อ” เพื่อนบางอ้อ
“มิน่าถึงอยู่ด้วยกันได้ 555” อารมณ์เปลี่ยน สติเตลิดแล้วผม
“ช่าย...ไอ้หมาตัวนั้น” ละเมอยิ้มๆ ตาลอยถึงคนผมยาว
ผมหันมองโจ๊กเต็มตา นึกชมเจฟฟรี่ ’ตาถึง’
เรื่องของเพื่อนสองเจถึงไม่เคยบอกความจริงตรงๆ แต่อยู่ใกล้ชิดกันมา
ไม่รู้ก็สัมผัสจนซึ้งแก่ใจ คนคู่นี้เป็นคนรักกัน ใช้ชีวิตเป็นแฟนกันร่วมทุกข์ร่วมสุข
“มึงมีเจฟฟรี่...กูมีใคร!?” ซบหน้าลงกับฝ่ามือ ท้อแท้ทางตัน
“ก็ทั้งหมดนี่แหละ เพื่อนมึงทั้งนั้นนะกาย”
“ใช่...เหยี่ยวก็เพื่อน” ผมทวนคำเลื่อนลอย
“เพื่อนไม่ทิ้งกันเพราะเรื่องแค่นี้หรอกว่ะ”
“หวังว่างั้น...”
นึกในใจ 'อย่างเหยี่ยวมันฆ่าแน่ ไม่แค่ทิ้งหรอก'
เจ้าชายแบดบอยส์เลือดเดือดระอุข้างในภายใต้ฉากหน้าเทพบุตรกรีก
ถูกบ่มเพาะจากแก๊งค์สเตอร์มาเฟียระดับชั้นผู้นำจากอิตาลี ไม่ค่อยเผยธาตุแท้ให้ใครเห็น
ยกเว้นนาทีวิกฤติที่สุด สำเหนียกรู้ว่าหากมันจะต้องทำจริงๆ เพื่อนเหยี่ยวคนนี้
สามารถฆ่าคนได้ชนิดไม่ละสายตาจากเหยื่อซักวินาที
อยู่ใกล้ชิดกันมา ทำไมจะไม่รู้...
----------------------------
“กูอยู่ข้างมึงนะกาย!” โจ๊กหันมายิ้มกว้างตบบ่าหนักๆ รู้สึกมิตรภาพเต็มเปี่ยม
“แต่มึงก็เลือกเจฟฟรี่อยู่ดี” ผมพ้อ ความไว้เนื้อเชื่อใจฉายแสงเรื่อเรือง กระทั่งกล้าใช้สรรพนามเรียกตามเคยชิน
“เพราะเจฟฟรี่ใจดีกับกูว่ะ เชื่องด้วย หึหึ” โจ๊กเขินอาย ติดตลกกลบเกลื่อน ง่วนเช็ดน้ำตาป้อย
“กับมึงคนเดียวแหล่ะมัน” ผมคิดถึงข้อดีเพื่อนตัวสูง
“ใช่...มันอยู่ข้างกูตลอด ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ไม่เรียกร้อง ไม่มีข้อแม้ แต่งอแงบ้างเป็นบางครั้ง 555”
มองชีวิตด้านบวก คิดอะไรง่ายๆ สมเป็นโจ๊ก
ผมมองข้ามคนนี้ไปได้อย่างไร
“เจฟฟรี่มันนิสัยดี” ผมชื่นชมจริงใจ
“ก็กับเพื่อนพวกมึงเท่านั้นแหละ แต่ถ้ารู้จักลึกๆ แล้วมึงจะหนาวสะบัดเลยว่ะกาย” แววตาคนนั่งข้างวิบวับ ผิดเมื่อครู่หน้ามือเป็นหลังมือ
"อืม..." ผมอือออ
"หนาวมากๆ อย่างที่มึงคิดไม่ถึงเลยล่ะ"
(‘ฟู่’) ไม่ตอบความ ได้แต่ระบายลมร้อนจากปาก
"ไอ้หมาตัวนั้น..." โจ๊กละเมอพูดกับตัวเอง
ให้ความรู้สึกเติมเต็มไม่มีช่องว่างสำหรับผมหรือคนอื่น...มีเพียงพ่อมดคนนั้น
เรานั่งหันหลังให้รูปของลมเหนือกับผมที่วางกระจายเต็มเตียง
แกล้งทำเป็นลืมเลือนชั่วครู่ แต่แท้ที่จริงมันไม่ใช่ รู้อยู่เต็มอก
จู่ๆ ก็รู้สึกว่าผมจะคุยปรึกษากับโจ๊กได้...
“โจ๊ก...ช่วย”
“ไร?”
“เล่าเรื่องที่ตัดใจจากเหยี่ยวให้ฟังหน่อย” โดนมองหน้าเหรอหรา ก่อนยิ้มใสพยักหน้า
“กับเหยี่ยว ง่ายแค่ลัดนิ้วมือ เหมือนความฝันลืมตาตื่นก็หายวับ จับต้องไม่ได้...จบข่าว”
“ง่ายงั้นเชียว!?” ผมล่ะงง
“เหยี่ยวเป็นคนคล้ายกูกาย ชีวิตมันไม่ได้เพอร์เฟคมึงก็รู้ ลึกๆ แล้วมันขาดมาตลอด กูก็คล้ายกัน เหมือนจะดีแต่ไม่มีพ่อแม่ เติมเท่าไรไม่เคยเต็ม ต้องวิ่งวุ่นหาอะไรทำจะได้ไม่ต้องเหงา”
“อืม...” ผมพยักหน้าเข้าใจคล้อยตาม
ความจริงลึกๆ ที่เหยี่ยวออกอาการตามหวง ตามตอแยไม่เลิกรา
ให้นักสืบจับติดล้วงลึกกับคนพิเศษของตัวเองเพราะกลัวการอยู่คนเดียว กลัวถูกทิ้ง
เลยเปลี่ยนเป็นฝ่ายทิ้งเขาก่อน วางท่าเฉยชาไม่สนใจก่อน
“กูแค่หลงมัน ไม่เหมือนกับมึง...นี่หลงรัก 555” น้ำเสียงเจ็บปวดแต่ผ่อนคลาย ผมได้แต่กลั้นหายใจ
“กับกู เป็นยังไง?”
“มึงก็รู้ กูเคยแอบแวะไปเป็นเด็กเกเรแว่บนึง เห็นคนมาก็เยอะหลายรูปแบบ แต่คนที่กล้ายืนหยัดไม่ต่อยตี ไม่ชวนทะเลาะอย่างมึงนี่เหมือนน้ำเย็นชื่นใจอุทัยทิพย์ก็ไม่ปาน”
"น่าดีใจไหมเนี่ย" นึกชมโจ๊กที่ทำให้คนรอบข้างหัวเราะได้เสมอ
คงเป็นช่วงขึ้น ม. ปลาย ยกพวกตะลุมบอนตอนเปิดเทอม ม. 4 แล้วก็จบแค่นั้น
เพราะพวกผมเริ่มเก็บตัวเล่นบาสเกตบอลอย่างจริงจัง
เหยี่ยวกับเจฟฟรี่เลือดร้อน เอะอะใช้กำลัง ยกแก๊งค์ต่อยตีกับคนอื่นตลอด
ผมอยู่แนวหลังคอยห้ามทัพ ไม่รู้ไหลรวมเข้ามาอยู่ด้วยกันได้ยังไง
“จากประหลาดใจดันหลงไหลหลงปลื้มไม่รู้ตัว เปลี่ยนเป็นอย่างว่าเมื่อไรไม่รู้ ไม่เข้าใจ”
“...” ผมหน้าม้าน
“รู้ตัวก็แทบบ้า ลองมาหมดล่ะ ห้ามใจก็ไม่ได้ รักต่อไปก็ทำไม่ได้อีก"
"..." จุกในอก
"เจอมึงทีไรก็ใจฟูใจแฟ่บจนแหยงไปหมด ร้องไห้เป็นเผาเต่าหมดประเทศได้มั้ง”
เพื่อนคนนี้บ่อน้ำตาตื้น เจอเรื่องสะเทือนใจน้ำตาปริ่มง่ายดาย
ไม่รวมตอนนั่งดวลเหล้าด้วยกัน นั่นเผาเต่าของจริง
ฟังเรื่องของตัวเองอย่างนี้ ผมเจ็บจี๊ดคล้ายมีเข็มพันเล่มปักตรึงทั่วร่าง
ความรู้สึกเดียวกับที่เจอลมเหนือ ทุกวันนี้พองฟูแล้วก็เจ็บแปลบเหี่ยวเฉาเหมือนไม่ใช่ตัวผมเอง
“กูหักดิบเลย!” โจ๊กเด็ดเดี่ยว
“ห๊ะ หักดิบ!?” ฟังๆ มา หักมุมซะงั้น
“ใช่ รักให้สุดๆ แบบดีๆ นะเว๊ย กูเป็นคนดี”
“555” ผมหัวเราะออก
“เสียใจก็ช่าง พอเวลาผ่านมองย้อนกลับไป โคตรดีใจเลย กูได้รักคนที่กูรัก แม้ไม่ใช่วันชื่นคืนสุข เจ็บเจียนตายแต่ไม่เสียดายว่ะ”
“โจ๊ก...” ผมอึ้งทึ่ง พูดไม่ออก
“มันเป็นสิทธิ์ของกู ข้างในนี้...ของกูคนเดียว” หน้าทะเล้นสดใสตบอกซ้ายของตัวเอง นัยน์ตาวิบวับเรืองรอง
“หึหึ” คล้ายความมืดดำข้างในอกเริ่มลดระดับลง
ความคิดเดียวกัน ที่ตัดสินใจหันหลังให้เมี่ยงคำเพราะเหตุนี้
ผมจะรักด้วยใจที่หวังดี มอบความปรารถนาดีอย่างที่สุดให้ ไม่ต้องการรักตอบ...เท่านั้นเอง
“ถึงตอนนี้ กูมีให้แค่ความปรารถนาดีว่ะกาย รักแบบอยากได้มันละลายหายไปตอนไหนไม่รู้” โจ๊กหันมายิ้มกว้าง โลกสว่างไสว
“โจ๊ก...กู” บางทีโจ๊กอาจเป็นคนที่รู้ใจ เข้าใจผมที่สุดก็เป็นได้แต่กลับไม่เคยรู้
“กูพูดไม่เก่ง คงสร้างความสับสนให้มึงบ้างไม่มากก็น้อย แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ขอให้รู้ไว้ กูไม่มีวันทิ้งเพื่อนอย่างมึง...แล้วก็เหยี่ยวด้วย”
“...” ผมหลับตา น้ำตาไหลรินอีกครั้งหากแต่ความรู้สึกอบอุ่นท่วมท้น
“แค่แวะมาบอกว่า เข้มแข็งหน่อย เป็นกายที่กูเคยหลงรักหน่อย สามวันดีสี่วันไข้ หายหัวไปเมาดิบคนเดียวแบบเทอมที่ผ่านมา กูไม่อยากเห็น สรุปง่ายๆ แค่นี้ พอเข้าใจไหมวะ”
ได้แต่พยักหน้าหงึกๆ ตื้นตันจุกคอหอย กล่าวไม่ออก
(‘ครืดๆๆ’) โทรศัพท์ที่กระเป๋าใกล้เอวของโจ๊ก
แจ็คเก็ตหนังสีดำตัวเก่งเห็นบ่อยชินตา
“ว่า?” หน้าทะเล้นเม้มปากอมยิ้มก่อนกดรับ
(“อยู่ไหน?”) แว่วเสียงเจฟฟรี่
“บ้านกาย” เพื่อนตัวเตี้ยว่าเบาไม่ติดขัด ส่งยิ้มทางสายตามองไกลออกระเบียงบานกว้าง
ไม่ได้โฟกัสมาที่ผม
หันมองเพื่อนข้างตัวเต็มตา...นี่น่ะเหรอคนย่องเบามาบอกรักถึงในห้องนอน
ทำไมสารภาพโต้งๆ หมดเปลือก โจรกระจอกชัดๆ
(“...เสร็จยัง?”) ฝ่ายนั้นเงียบไปนานค่อยได้ยินเสียงถามกลับมา
“อื๊อ เรียบร้อย กำลังจะออกไป” มุมปากคนคุยมือถือยิ้มพรายกับตัวเอง ความอ่อนหวานแผ่กำจาย รู้สึกดังกับว่าผมไม่ได้อยู่กับโจ๊กในร่างผู้ชายอีกต่อไป
(-----)/“อืม...ได้” ฟังเสียงตามสายแล้วกดวาง ยังระบายยิ้มไม่หุบ
ต่างคนต่างเงียบ ปล่อยความคิดล่องลอย
ไม่ต้องเดาก็พอรู้ว่าเจฟฟรี่คงจะทราบเรื่องความสัมพันธ์ที่โจ๊กรู้สึกกับผม
เพื่อนฝรั่งผมแดงคงรู้มานานแล้วเพราะที่ผ่านมาน้อยครั้งมาก
ที่จะปล่อยให้ผมอยู่กับตาคมคนนี้ตามลำพัง ถ้าตัวมันไม่อยู่ก็ต้องมีบุคคลที่สาม
เช่น เหยี่ยวหรือเพื่อนคนอื่นเกาะติดเสมอ
...เจฟฟรี่ไม่เคยปล่อยให้คนของมันคลาดสายตา
...นิสัยเดียวกันกับเหยี่ยวขาว
ได้แต่ทอดถอน คนที่มีคนรักอยู่เคียงข้างคงไม่มีวันหนาวเหน็บอย่างผม
ปล่อยลมหายใจยาว
ตัดความคิด
ตัดความรู้สึกเรื้อรัง
แล้วตัดสินใจปล่อยวาง
...ทุกอย่างดูโล่งไปหมด บางทีก็แค่มีใครซักคนเอ่ยออกมา
ความเจ็บช้ำกลัดหนองข้างในคงโดนสะกิดให้เปิดทางได้ระบายออก
...เจ็บแปลบอย่างที่สุดแต่แผลจะหายไปเองในไม่ช้า
......................
...........................
โจ๊กลุกขึ้น จบบทสนทนา
“กูไปล่ะ”
“จะไปแล้วเหรอ มายังไง?” ถามเพื่อน
“แท็กซี่ เดี๋ยวมันมารับ จะไปกินต้มเลือดหมูร้านข้างหน้ารอมันเอง ไม่ต้องไปส่งหรอก” หันมามองยิ้มๆ ร่ายรายการยาว
“...” ผมยังคงเงียบ เป็นโจ๊กที่จัดการกับเวลาที่ว่างนี้
“กาย...”
“หือ?”
“กูแม่มคิดทั้งคืน จะบอกมึงดีไหม พูดยังไง นอนไม่หลับเดินวนเป็นหนูติดจั่น” โจ๊กหันมาสารภาพอีกรอบ
“ยังไง?” ผมตามไม่ทัน มองเพื่อนที่ยังอายๆ มือลูบหลังคอตัวเองไปมา
“ไอ้นั่นมันบอก จะให้เด็กรู้ว่าไฟร้อนก็ต้องปล่อยให้จับแล้วร้องจ๊าก ต่อไปจะได้ระวังตัว” คงหมายถึงเจฟฟรี่ ใช้ด้านมืดแต่ชี้ทางให้ลุยฝ่าออกไปเอง
“อ๋อ” ผมเริ่มเข้าใจ
“แต่กูด่ามัน จะเป็นดาร์คเวเดอร์ไปไหน แทบต่อยปากกัน แล้วเชรี่ย...มันนอนเฉย ปล่อยกูตาค้างเดินวนรอบบ้านแทน 555 ตลกดี”
เพิ่งรู้ชัดเจนเวลานี้เองว่าตัวเองอยู่ในสายตาของเพื่อนมาตลอด
ไม่แน่ว่าเหยี่ยวก็คงรู้และรอให้โอกาสผมเองได้กู้ความเป็นตัวตนกลับคืนมาเหมือนกัน
และความจริงๆ ที่ว่าเจฟฟรี่บอกประโยคนั้นเพราะต้องการให้กำลังใจกับผมเอง
ระหว่างเราคือมิตรภาพ ไม่อยากเสียเพื่อนไปเพราะเรื่องแบบนี้
ความนัยที่ว่าเพิ่งคิดได้ก็นาทีนี้ด้วยมีโจ๊กตัวช่วยมาเฉลยกระจ่าง
โจ๊กร่ายยาวกึ่งเล่ากึ่งกลบเกลื่อนความขวยเขินภายใน
"เรื่องเก่าเอามาเล่าใหม่แบบนี้ก็เขินนะเนี่ย" เรื่องที่บอกว่าแอบรักผมนะเหรอ
"รักในวัยรุ่นร้อนแรง ถึงตอนนี้เหมือนตาแก่ขี้บ่นตามไอ้บ้านั่นเต็มทีแล้ว" คนพูดหมายถึงเจฟฟรี่ ถ้าอยู่ในวงเพื่อนสนิท ฝรั่งคุยเล่าสนุก
"มึงอย่าเอาไปเล่าให้ใครฟังเชียวนะ ในวงเหล้าก็ห้ามเผลอเด็ดๆ"
"ไม่งั้นกูไม่เอามึงไว้แน่ กาย" โจ๊กหันใสยิ้มหน้าแดงจนไหม้ส่งท้าย ผมหันไปหา พยักหน้าหนักๆ กึ่งขำ
บอกตัวเอง 'เราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ไม่ได้เผชิญเรื่องแย่ๆ คนเดียว'
เพื่อนเผื่อแผ่สายตาจับจ้องอยู่ตลอด เพียงแต่ไม่พูดบอกแค่นั้น
---------------------
โจ๊กสะกิดแผลในใจผมอีกครั้ง...
“กูดีใจที่ได้เจอมึง ได้รู้จัก ได้รักมึง ที่มากกว่านั้น...กูดีใจที่รู้ว่าคนที่มึงรักคือลมเหนือว่ะ”
“หึหึ” ผมยิ้มแห้ง แค่ได้ยินชื่อยังเจ็บจี๊ด
“เด็กนั่นไม่ธรรมดา กูยังหลงรักมันเลย”
“วะ-ว่าไงนะ!?”
“อย่าเข้าใจผิด กูรักมันแบบปรารถนาดี ไม่มีเงื่อนไข แบบถวายหัวตั้งแต่แรกเจอ บอกไม่ถูก...พูดไปมึงคงไม่เชื่อ”
“เชื่อโจ๊ก...กูเชื่อ” ผมย้ำกับตัวเอง ถ้ามีความบริสุทธิ์อย่างนั้นบ้าง ผมคงไม่ตกนรกทั้งเป็น ได้แต่ปิดปาก ลุกเดินไปส่งเพื่อน
“เข้มแข็งไว้นะ มิสเตอร์ไนซ์กายของกู” โจ๊กระบายยิ้ม ตบต้นแขนให้กำลังใจ
คล้ายมดตะเกียกตะกายจะจมน้ำกลับมีฟางเส้นหนึ่งลอยให้เกาะ
ความรู้สึกตีปะทะรุนแรงแตกปัง ลมหายใจขาดห้วง
“โจ๊ก!”
“เฮ้ย---!” ผมทำเรื่องคาดไม่ถึง
ตวัดวงแขนโอบกอดตัวโจ๊กไว้แน่น ซบหน้าลงกับบ่าคนตัวเล็กกว่า
นุ่มนิ่มและบอบบางกว่าที่คิดไว้มาก น้ำตาค่อยไหลซึมลงช้าๆ
แรกคนโดนจู่โจมผงะ ขืนตัวเงอะงะก่อนยอมโอนอ่อน
ยกมือลูบหลังผมเบาๆ ชั่วครู่...แต่ช่างเนิ่นนานสำหรับคนอ่อนแอเช่นผม
“...ขอบใจ”
“...ขอบใจว่ะ” ต่างเอ่ยปากแล้วเราก็หัวเราะขำแล้วยิ้มให้กัน
ผมปล่อยมือ คนของเพื่อนกำลังมา หมาขี้หวงผมยาว
เจฟฟรี่...จิระอีกคน โจ๊กเอื้อมจับลูกบิดก่อนหันมาส่งท้าย
“กาย”
“หือ?”
“เป็นพระรองในหนังเกาหลีมันก็ไม่เลวนักหรอกว่ะ” มีสว่างสดใสติดมุมปาก
“อ่า...” ยังงงๆ
“พระรองน่ะทั้งหล่อทั้งรวย นิสัยดีกว่าพระเอกเยอะ คนดูรักตรึม เอาใจช่วยมากกว่าพระเอกอีกนะเว๊ย”
“อ๋อ หึหึ” ผมซึ้งล่ะ
“บางทีกูก็ดูเพราะตัวพระรองมากกว่าสนใจว่าใครคือพระเอกด้วยซ้ำ”
“เหรอวะ” ผมยิ้มกว้าง โล่งเบาไม่น่าเชื่อ
“ใช่...บทนี้ไม่ได้เป็นกันง่ายๆ หรอก” คนพูดขยิบตาข้างหนึ่ง กำหมัดชูเขย่าๆ ให้ใจ
ผมอารมณ์เปลี่ยนเป็นโปร่งโล่งสบาย นึกได้ว่าเข้าเรียนปีหนึ่งเฟรชชี่เพื่อนคนนี้
เครซี่ไอดอลดารานักร้อง นักแสดงเกาหลี ตะลุยดูจนจำชื่อจำหน้าได้หมด
ทำงานเก็บเงินเพื่อตามรอยซีรี่ย์ไปถึงกรุงโซลเพราะความชอบล้วนๆ
...ความสดใสของโจ๊กที่ไม่เหมือนใคร
...ยิ้มกว้างหน้าทะเล้นไม่เหมือนใคร
...ไม่มีใครเสมอเหมือนเลยจริงๆ
...........
...................
โจ๊กจากไปแล้ว ทิ้งระเบิดลูกย่อมๆ แล้วเดินออกจากประตู
...นั่นเป็นเหตุกรณ์ตอนเช้า
...ก่อนผมไปพบเหยี่ยวตอนบ่ายโมง
...บอกรักลมเหนือตอนค่ำ
...และต่อยเหยี่ยวกลางดึกวันนั้น
ทั้งหมดเกิดขึ้นในวันเดียว
********************************************TBC by puppyluv
หัวข้อ: ลมเหนือที่รัก my luv พิเศษ#3 X88 (17/12/2011)p.399 (อ่าน 2937950 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก